saitman
Μέλος
Καλα να περασετε
arKouDotSarKeS vol.IV #@#GR-ALB#boRdeR
- Thread starter xurxes
- Ημερομηνία δημιουργίας
ckalfas
Μέλος
Έεεεπ!!! Δεν ξεχαστήκαμε! Τι κι αν κουραστήκαμε, το μυαλό μας έμεινε για μία ακόμη φορά εκεί ψηλά!
Οπότε, τώρα που λίγο το μυαλό άρχισε να γυρνά πίσω στην καθημερινότητα, έκατσα να βάλω τις σκέψεις, τις μυρωδιές και τις εικόνες που αντίκρυσα, στην οθόνη των υπολογιστών σας...
Ημέρα 1η
Το ραντεβού είχε δοθεί, 12 ακριβώς αναχώρηση από τον φούρνο του Τάσου, χώρος κλασσικός πια για εμάς, μιας και όλες οι βόλτες μας εκεί έχουν αφετηρία… Όμως φέτος είχαμε δύο απουσίες: Του Κώστα με το ΚΤΜ 950 (Konstantinos2310) με την πολλή ενέργεια και τρέλλα και του Γιώργου με το V-strom, του σερβάϊβορ... Μας λείπουν ήδη!
Εγώ πριν όμως είχα να πάω στο μαγαζί, να κάνω τις κατάλληλες ετοιμασίες, ώστε να είναι όσο το δυνατόν πιο έτοιμα όλα. Κατάλαβα πλέον ότι θα αργούσα στο προκαθορισμένο ραντεβού, μιας και η δουλειά φούντωσε ξαφνικά την ώρα που έπρεπε να φύγω για να ετοιμαστώ.
Με κόπο, μπόρεσα και την έκανα σκάντζα και έφυγα για το σπίτι, όπου όλα ήταν έτοιμα και με περίμεναν, ντύσιμο γρήγορο, βγάλσιμο το 640 στον δρόμο (το ολοκαίνουργιο 16χρονο ΚΤΜάκι με το περιπετειώδες όνομα), και βουρ για Σίνδο!
Εκεί με περίμεναν σχεδόν άπαντες, εκτός από τον Τριαντάφυλλο (element), με τον οποίο φτάσαμε σχεδόν μαζί…
Πειράγματα, τελευταία (ξεχασμένα) ψώνια και στον δρόμο για Ηγουμενίτσα…
Ο δρόμος μακρύς, βαρετός και πολύ κουραστικός με τα αγρίμια πλέον! Η μεγαλειώδης άνεση του GSA, δεν είναι πια εδώ και πρέπει να προσαρμοστώ εγώ και Βασίλης (με τον σχεδόν ολοκαίνουργιο KTM 690 enduroR), με την κούραση και τον αέρα και οι υπόλοιποι με την ελαφρώς χαμηλότερη ταχύτητα ταξιδιού στην Εγνατία οδό.
Οι προγνώσεις του καιρού όχι και τόσο ενθαρρυντικοί, αλλά ο Θεός ήταν μαζί μας και μας έκανε την χάρη σε όλη την διάρκεια του ταξιδιού μας.
Στην Καστανιά φάγαμε μια βροχή, έτσι για να μας υπενθυμίσει ότι το καλοκαίρι θα μας παιδέψει για να μας κάνει την χάρη να μας επισκεφτεί! Πιο γρήγορα θα έρθει η πολυπόθητη ανάπτυξη, παρά το φετινό καλοκαίρι!
Στην έξοδο για Κηπουριό κάναμε στάση για ανασυγκρότηση δυνάμεων και να ξεμουδιάσουν τα μαλακά μας μόρια…
Σαντουϊτσάκι, βενζίνη και πάλι στον δρόμο για Ηγουμενίτσα. Ο καιρός μεταξύ ηλιοφάνειας, συννεφιάς, ψιλόβροχου και αέρα… Δηλαδή, τουρλού –τουρλού…
Στην έξοδο για Ηγουμενίτσα, συνεχίζουμε για Σαγιάδα. Η απόσταση είναι 22 χιλιόμετρα.
Λιμανάκι Σαγιάδας...
Σαν φτάσαμε στο μικρό λιμανάκι του χωριού, είδαμε δύο ολοκαίνουργια ΚΤΜάκια σαν του Βασίλη. Ανήκουν σ’ ένα ζευγάρι (άντρας – κορίτσι, πρέπει να λέμε πλέον και τα προφανή) Ιταλών, που έκαναν 5ήμερο χωμάτινο ταξίδι στην Αλβανία. Στην κουβέντα μας ανακαλύψαμε, ότι οι ξένοι δεν έχουν ιδέα ότι και στην Ελλάδα μπορείς να ταξιδεύεις ελεύθερα στα Ελληνικά βουνά.
Συνομιλώντας με τους Ιταλούς μοτοσυκλετιστές...
Δώσαμε κατευθύνσεις, διευθύνσεις, ήπιαμε ένα πεταχτό τσιπουράκι και ανηφορίσαμε για το εγκαταλειμμένο χωρίο της Σαγιάδας, που είναι λίγα χιλιόμετρα πάνω από την Σαγιάδα. Εκεί θα ήταν η σημερινή μας διανυκτέρευση.
Ο δρόμος από το καλημέρα γεμάτος κοτρώνια στην αρχή και με κοπάδι γελάδια στην συνέχεια...
Τα δυο γελάδια ενώπιος ενωπίω...
Ο κόλπος της Σαγιάδας από το εγκαταλειμμένο χωριό της Παλαιάς Σαγιάδας...
Το χωριό σε πλήρη εγκατάλειψη, αφημένο στην τύχη της φύσης και των ζωντανών που βόσκουν ανάμεσα στα χαλάσματα. Το τοπίο περιέργως όμορφο, όχι τόσο μελαγχολικό, αλλά ελαφρώς τρομαχτικό.
Στήσαμε στο προαύλιο της Εκκλησίας και ανάψαμε την φωτίτσα μας για να δώσουμε φως στα χαλάσματα.
Στον ναό του παλαιού χωριού...
Μαγείρεμα από τον σεφ μας, Το μενού είχε ζυμαρικά με χταποδάκι σε κόκκινη σάλτσα και κρασάκι κόκκινο...
Ο σεφ σουρώνει τα ζυμαρικά σε αυτοσχέδιο σκεύος...
Συνεχίσαμε με χαζομάρες μέχρι να χωθούμε ένας - ένας στα αντίσκηνα και στους υπνόσακούς μας…
Η ησυχία απόλυτη, ο μόνος ήχος που ακουγόταν ήταν τα ξύλα που έκαιγαν σιγά - σιγά... Ο ήχος της ησυχίας τόσο δυνατός!
Αύριο έχουμε πολλά χιλιόμετρα να καλύψουμε και νέα, σχεδόν άγνωστα βουνά να ανακαλύψουμε…
Οπότε, τώρα που λίγο το μυαλό άρχισε να γυρνά πίσω στην καθημερινότητα, έκατσα να βάλω τις σκέψεις, τις μυρωδιές και τις εικόνες που αντίκρυσα, στην οθόνη των υπολογιστών σας...
Ημέρα 1η
Το ραντεβού είχε δοθεί, 12 ακριβώς αναχώρηση από τον φούρνο του Τάσου, χώρος κλασσικός πια για εμάς, μιας και όλες οι βόλτες μας εκεί έχουν αφετηρία… Όμως φέτος είχαμε δύο απουσίες: Του Κώστα με το ΚΤΜ 950 (Konstantinos2310) με την πολλή ενέργεια και τρέλλα και του Γιώργου με το V-strom, του σερβάϊβορ... Μας λείπουν ήδη!
Εγώ πριν όμως είχα να πάω στο μαγαζί, να κάνω τις κατάλληλες ετοιμασίες, ώστε να είναι όσο το δυνατόν πιο έτοιμα όλα. Κατάλαβα πλέον ότι θα αργούσα στο προκαθορισμένο ραντεβού, μιας και η δουλειά φούντωσε ξαφνικά την ώρα που έπρεπε να φύγω για να ετοιμαστώ.
Με κόπο, μπόρεσα και την έκανα σκάντζα και έφυγα για το σπίτι, όπου όλα ήταν έτοιμα και με περίμεναν, ντύσιμο γρήγορο, βγάλσιμο το 640 στον δρόμο (το ολοκαίνουργιο 16χρονο ΚΤΜάκι με το περιπετειώδες όνομα), και βουρ για Σίνδο!
Εκεί με περίμεναν σχεδόν άπαντες, εκτός από τον Τριαντάφυλλο (element), με τον οποίο φτάσαμε σχεδόν μαζί…
Πειράγματα, τελευταία (ξεχασμένα) ψώνια και στον δρόμο για Ηγουμενίτσα…
Ο δρόμος μακρύς, βαρετός και πολύ κουραστικός με τα αγρίμια πλέον! Η μεγαλειώδης άνεση του GSA, δεν είναι πια εδώ και πρέπει να προσαρμοστώ εγώ και Βασίλης (με τον σχεδόν ολοκαίνουργιο KTM 690 enduroR), με την κούραση και τον αέρα και οι υπόλοιποι με την ελαφρώς χαμηλότερη ταχύτητα ταξιδιού στην Εγνατία οδό.
Οι προγνώσεις του καιρού όχι και τόσο ενθαρρυντικοί, αλλά ο Θεός ήταν μαζί μας και μας έκανε την χάρη σε όλη την διάρκεια του ταξιδιού μας.
Στην Καστανιά φάγαμε μια βροχή, έτσι για να μας υπενθυμίσει ότι το καλοκαίρι θα μας παιδέψει για να μας κάνει την χάρη να μας επισκεφτεί! Πιο γρήγορα θα έρθει η πολυπόθητη ανάπτυξη, παρά το φετινό καλοκαίρι!
Στην έξοδο για Κηπουριό κάναμε στάση για ανασυγκρότηση δυνάμεων και να ξεμουδιάσουν τα μαλακά μας μόρια…
Σαντουϊτσάκι, βενζίνη και πάλι στον δρόμο για Ηγουμενίτσα. Ο καιρός μεταξύ ηλιοφάνειας, συννεφιάς, ψιλόβροχου και αέρα… Δηλαδή, τουρλού –τουρλού…
Στην έξοδο για Ηγουμενίτσα, συνεχίζουμε για Σαγιάδα. Η απόσταση είναι 22 χιλιόμετρα.
Λιμανάκι Σαγιάδας...
Σαν φτάσαμε στο μικρό λιμανάκι του χωριού, είδαμε δύο ολοκαίνουργια ΚΤΜάκια σαν του Βασίλη. Ανήκουν σ’ ένα ζευγάρι (άντρας – κορίτσι, πρέπει να λέμε πλέον και τα προφανή) Ιταλών, που έκαναν 5ήμερο χωμάτινο ταξίδι στην Αλβανία. Στην κουβέντα μας ανακαλύψαμε, ότι οι ξένοι δεν έχουν ιδέα ότι και στην Ελλάδα μπορείς να ταξιδεύεις ελεύθερα στα Ελληνικά βουνά.
Συνομιλώντας με τους Ιταλούς μοτοσυκλετιστές...
Δώσαμε κατευθύνσεις, διευθύνσεις, ήπιαμε ένα πεταχτό τσιπουράκι και ανηφορίσαμε για το εγκαταλειμμένο χωρίο της Σαγιάδας, που είναι λίγα χιλιόμετρα πάνω από την Σαγιάδα. Εκεί θα ήταν η σημερινή μας διανυκτέρευση.
Ο δρόμος από το καλημέρα γεμάτος κοτρώνια στην αρχή και με κοπάδι γελάδια στην συνέχεια...
Τα δυο γελάδια ενώπιος ενωπίω...
Ο κόλπος της Σαγιάδας από το εγκαταλειμμένο χωριό της Παλαιάς Σαγιάδας...
Το χωριό σε πλήρη εγκατάλειψη, αφημένο στην τύχη της φύσης και των ζωντανών που βόσκουν ανάμεσα στα χαλάσματα. Το τοπίο περιέργως όμορφο, όχι τόσο μελαγχολικό, αλλά ελαφρώς τρομαχτικό.
Στήσαμε στο προαύλιο της Εκκλησίας και ανάψαμε την φωτίτσα μας για να δώσουμε φως στα χαλάσματα.
Στον ναό του παλαιού χωριού...
Μαγείρεμα από τον σεφ μας, Το μενού είχε ζυμαρικά με χταποδάκι σε κόκκινη σάλτσα και κρασάκι κόκκινο...
Ο σεφ σουρώνει τα ζυμαρικά σε αυτοσχέδιο σκεύος...
Συνεχίσαμε με χαζομάρες μέχρι να χωθούμε ένας - ένας στα αντίσκηνα και στους υπνόσακούς μας…
Η ησυχία απόλυτη, ο μόνος ήχος που ακουγόταν ήταν τα ξύλα που έκαιγαν σιγά - σιγά... Ο ήχος της ησυχίας τόσο δυνατός!
Αύριο έχουμε πολλά χιλιόμετρα να καλύψουμε και νέα, σχεδόν άγνωστα βουνά να ανακαλύψουμε…
Τελευταία επεξεργασία:
στεργιος ψηλογιωργης
Μέλος
ilbig:
ckalfas
Μέλος
Ημέρα 2η
Ξυπνήσαμε από μία βροντή στις 6 το πρωί… Ανοίξαμε να δούμε, η χθεσινοβραδινή ξαστεριά αντικαταστάθηκε από βαριά συννεφιά! Ο ουρανός βαρύς, μούγκριζε και προειδοποιούσε για επερχόμενη βροχή!
Πεταχτήκαμε λοιπόν, όπως ήταν αναμενόμενο και μαζέψαμε τα πράγματά μας άρον! Άρχισε να σιγοβρέχει και μετά από κανένα 10λεπτο σταμάτησε. Αυτό ήταν! Δεν πειράζει... κάναμε καφεδάκι, φάγαμε το πρωινό μας και η μέρα που ανοίγονταν μπροστά μας ήταν πλέον μεγαλύτερη απ’ ότι υπολογίζαμε!
Ο Τάσος ετοιμάζει καφεδάκι και πρωινό...
Δεν χάσαμε την ευκαιρία, σελώσαμε τα άτια μας, φορέσαμε τις πανοπλίες μας και κινήσαμε για την σημερινή διαδρομή. Το σενάριο έλεγε να κινούμαστε σε χωματόδρομους, όσο ήταν αυτό εφικτό και να είμαστε όσο το δυνατόν κοντά στην συνοριογραμμή.
Αποχαιρετώντας την Παλαιά Σαγιάδα...
Έτσι λοιπόν ξεκινήσαμε για Κώτσικα. Η διαδρομή βατή, γυμνή από δένδρα, αλλά σου επέτρεπε να αγναντεύεις την θάλασσα, η οποία απομακρυνόταν όλο και περισσότερο… Σαν πήραμε όμως την κατηφόρα για Κώτσικα, αποχαιρετήσαμε την θάλασσα και μπροστά μας απλωνόταν τα βουνά των Φιλιατών.
Στον Κώτσικα το πρόγραμμα έλεγε να δούμε τα χαλάσματα ενός εγκαταλειμμένου τζαμιού, από τον καιρό της Τουρκοκρατίας, αλλά όταν είδαμε μαντρί με πελώρια τσομπανόσκυλα εκατό μέτρα πριν, αλλάξαμε γνώμη!
Άλλωστε και από εδώ φαινόταν μια χαρά, οπότε μεταβολή για την επόμενη χωμάτινη ανάβαση με προορισμό το Κερασοχώρι Φιλιατών.
Ο δρόμος σχεδόν αφιλόξενος και κακοτράχαλος, λευκά, χοντρά και μυτερά κοτρώνια ήταν σε όλη την ανάβαση, η τούμπα καραδοκούσε…
Στο κατέβασμα τα κοτρώνια αντικαταστάθηκαν από νοτισμένο μαύρο χώμα και μετά από βατό χωματόδρομο. Λίγο πριν το χωριό, τον δρόμο έφραζε μια αυτοσχέδια πόρτα από συρματόπλεγμα…
Φάγαμε πόρτα, αλλά...
Ανοίξαμε, περάσαμε, ξανακλείσαμε και μπήκαμε στο χωριό. Ο καιρός άλλαζε συνεχώς και προειδοποιούσε και επερχόμενη βροχή, οπότε η τύχη μας οδήγησε σε σκέπαστρο, ικανό να χωρέσει τις μοτοσικλέτες μας κι εμάς!
Τι να κάνουμε; Κάναμε καφεδάκι περιμένοντας να περάσει η βροχούλα!
Το τηλέφωνο του Μπάμπη χτυπάει… Το φορτηγό του αβαρία και πρέπει να φύγει εσπευσμένα για πίσω! Κρίμα, αλλά αυτά συμβαίνουν.
Τελειώνουμε το καφεδάκι, μασουλάμε κάτι μπάρες δημητριακών που είχε φέρει ο Τάσος μαζί του και τροποποιούμε ελαφρώς την διαδρομή που ήταν να κατευθυνθούμε Παλαμπά και από εκεί Άγιο Νικόλαο και κατηφορίζουμε προς Μαυρονέρι για να συνοδέψουμε τον Μπάμπη μέχρι να φύγει για πίσω στην Θεσσαλονίκη.
Στο Μαυρονέρι ανακαλύπτουμε ότι το μπροστινό του GSA του Τριαντάφυλλου, δεν έχει σχεδόν καθόλου αέρα. Παίρνουμε το κομπρεσεράκι του Μπάμπη, τον αποχαιρετάμε και φουσκώνουμε το μπροστινό ελαστικό του GSA.
Συνεχίζουμε για Άγιο Νικόλαο, εκεί ανατριχιάσαμε ελαφρώς στην σκέψη ότι τα πράγματα θα μπορούσαν εύκολα να εξελιχθούν χειρότερα, αλλά ο Θεός έβαλε το χεράκι του… Σε μια γλυκιά στροφή και με λίγα χιλιόμετρα, γλίστρησε το GSA και ακολούθησε και ο καβαλάρης. Ευτυχώς η ζημιές περιορίστηκαν σε ένα ξυμένο αλουμινιένο προστατευτικό του μπόξερ και σε μία ξηλωμένη εντουρομπλούζα!
Σηκώσαμε το θεριό και συνεχίσαμε με λίγο παραπάνω προσοχή μιας και το οδόστρωμα ήταν ιδιαιτέρως γλιστερό!
Πριν το χωριό των Αγίων Πάντων στρίψαμε προς το βουνό Λημέρι και ακολουθήσαμε την χωμάτινη διαδρομή προς Αμπελώνα. Η διαδρομή στην αρχή τσιμεντόδρομος και μετά λευκό γαρμπίλι, πριν το χωριό χωματάκι στρωμένο από προωθητή!
Στον δρόμο για Αμπελώνα...
Μετά το χωριό, σε καμιά 7-8 χιλιόμετρα στρίψαμε δεξιά στον υποτιθέμενο χωματόδρομο για την Μονή του Αγίου Αθανασίου. Υποτιθέμενο διότι ήταν φρασκοασφαλτοστρωμένος, τουλάχιστον μέχρι την Μονή.
Εκεί συναντήσαμε τον κ. Λάμπρο, έναν 80χρονο (+) παππού που μας έλεγε ιστορίες για το αντάρτικο που εξελίχθηκε στα γύρω βουνά, αλλά και για τα χρόνια της 7ετίας…
Αποχαιρετήσαμε τον παππούλη και προσπαθήσαμε να δροσιστούμε στην παραδίπλα βρυσούλα, αλλά φευ, το νερό ήταν στην αρχή λασπωμένο και μετά ανακαλύψαμε πως είχε χαλικάκια! Πλέναμε μόνο τα μούτρα μας και ελαφρώς διψασμένοι συνεχίσαμε τον χωματόδρομο για Μηλιά και Κεφαλοχώρι.
Συνεχίσαμε για Λίστα και Κουρεμάδι με προορισμό για την Μονή Κοιμήσεως Θεοτόκου και μετά Κάτω Λάβδανη.
Ο δρόμος μια μικρή αποκάλυψη! Στην αρχή ξερός, στενός μέσα σε οργιώδη βλάστηση! Εκεί που πηγαίναμε, μας περίμενε μια παγίδα, αυτήν που στήνουν οι ηλίθιοι που μπορούνε να γίνουν δολοφόνοι εκ προ μελέτης. Σε μια στροφή μας περίμενε ένα σύρμα που έκλεινε τον δρόμο πέρα ως πέρα! Εγώ έλαχε να είμαι κι αυτήν την φορά μπροστά, αλλά ευτυχώς το ΚΤΜάκι μου έχει φέρινγκ, στο οποίο σκάλωσε το σύρμα, τεντώθηκε και τελικά έσπασε, προτού φτάσει στο σώμα μου!
Τρομάξαμε, βρίσαμε, εκτονωθήκαμε και συνεχίσαμε τον δρόμο μας.
Στο επόμενο δίχαλο στρίψαμε αριστερά, εκεί μας περίμενε ο παράδεισος του αντβεντσουρά, δρόμος φτιαγμένος πριν χρόνια, παρατημένος έκτοτε αφημένος στα χέρια φύσης. Το μονοπάτι πλέον γεμάτο νεροφαγιές και πυκνή βλάστηση, ανηφορικό! Μια προειδοποιητική κορδέλα μας προειδοποιούσε ότι ο δρόμος δεν πάει, μας ανακόπτει την πορεία, την λύνουμε και περνάμε! Το θηρίο στα χέρια του Τριαντάφυλλου τρύπωνε μέσα στην βλάστηση και ξεμπάζωνε τις νεροφαγιές! Ευχαριστούσα την τύχη μου που δεν ήμουν εδώ με την χοντρή και παράλληλα θαύμαζα τον Τριαντάφυλλο…ilbig:
Η χαρά της περιπέτειας...
Οι δυσκολίες του δρόμου, ανέβασαν την αδρεναλίνη στην ομάδα και συνεχίζαμε να προχωράμε, ώσπου ο δρόμος πλέον είχε μετατραπεί σε μία μεγάλη γούρνα και μετά την γούρνα η ζούγκλα!
Δρόμος τέλος...
Μια γουλιά από το λιγοστό νερό που κουβαλούσαμε και μεταβολή! Αφού συναντήσαμε το χωματόδρομο στρίψαμε αριστερά για Κάτω Λάβδανη, μέχρι που το GPS μας κατεύθυνε να μπούμε στο ποτάμι πλέον, αν και το όνομα Κουσοβίτικο ρέμα δεν παρέπεμπε σε ρέμα, αλλά σε ποτάμι με τα όλα του. Ξύσαμε τα κεφάλια μας και κάναμε αναγνωριστική. Το ρέμα είχε νερό, μεγάλες κοτρώνες και με απότομη διέλευση! Ξεκινήσαμε να ρίχνουμε πέτρες να ομαλοποιήσουμε την διέλευση των μοτοσικλετών.
Πρώτος ο Τριαντάφυλλος με το θεριό, δεν το πολυσκέφτεται, ορμάει… αλλά κολλάει, κόντεψε τα ξηλώσει ολόκληρο βράχο! Μέσα όλοι λοιπόν στο ποτάμι να ξεσκαλώσουμε την GSA. Με τα πόδια πλέον δροσερά να επιπλέουν μέσα στις εντουρομπότες, σμπρώχναμε και λουζόμασταν παράλληλα από τον πίσω τροχό του BMW! Με κανα δυο προσπάθειες, το θεριό ξεσκαλωσε και πέρασε στην αντίπερα όχθη!
Πριν ανέβει ο Βασίλης στο κατσίκι του, του λέω να πάει πρώτα να δει αν ο δρόμος περνούσε από άλλο σημείο του ρέματος με ομαλότερη διέλευση, αλλά αυτός πήρε φόρε να καταπιεί το ρέμα! Το 690 σαν αίλουρος μπήκε στο ποτάμι, αλλά επειδή ήταν βαθύ και με μεγάλα κοτρώνια κόλλησε, αλλά προσωρινώς! Γκάζωσε, ούρλιαξε, φύσηξε, ξεφύσησε, λύσσαξε και πέρασε…
Σειρά μου τώρα… Λέω: Πάω να δω που βγάζει ο δρόμος κι έρχομαι!
Σε καμιά 200αριά μέτρα συναντάω το ποτάμι και βλέπω ότι το είχε ισοπεδώσει προωθητής, δεν χάνω την ευκαιρία και περνώ! Και πάω στους άλλους από την άλλη μεριά! Μόλις με βλέπουν, πρέπει να είπαν κάτι γαλλικά μέσα από τα δόντια τους, αλλά δεν είμαι σίγουρος, δεν ομιλώ και την γαλλικήν, οπότε επιφυλάσσομαι!
Ο Τάσος με την Africaνα του πάντως φάνηκε ευχαριστημένος και χαμογελαστός!
Στην συνέχεια περάσαμε την Κ. Λαβδάνη και κατευθυνθήκαμε προς τα δυο γεφύρια στον δρόμο προς Βρίστοβο!
Στα δυο γεφύρια...
Δεν έχω ξαναδεί κάτι παρόμοιο, δύο δίδυμα γεφύρια να γεφυρώνουν ένα τοπικό ρέμα που ρέει δίπλα στον δρόμο, αλλά ανάμεσα σε βραχώδες σχισμή! Δεν σου πάει το μάτι!
Βγάλαμε φωτογραφίες και αποφασίσαμε να κατευθυνθούμε προς Βρίστοβο για να βρούμε βρύση με πόσιμο νερό για να πιούμε τα τσιπουράκια μας και να φάμε το λιτό μεσημεριανό μας!
Στον δρόμο ανακαλύψαμε πως το νερό είναι ελαφρώς δυσεύρετο μιας και οι βρύσες ήταν ή στερεμένες ή ταπωμένες! Ήττα, αλλά δεν πτοούμαστε και συνεχίζουμε! Μετά το χωριό Λάβδανη, σε μια στροφή του δρόμου έτρεχε γάργαρο δροσερό νεράκι! Δεν ήθελε άλλη σκέψη και ξεπεζέψαμε! Βγάλαμε το μεσημεριανό και το τσίπουρο και την πέσαμε σε ένα ντουβαράκι απέναντι από την βρύση, σε παχιά σκιά!
Αφού φάγαμε και ήπιαμε συνεχίσαμε προς την Εθνική οδό Καλπακίου – Κακκαβιάς. Το κοντινότερο βενζινάδικο είναι στο Καλπάκι , οπότε έπρεπε να κάνουμε αυτήν την μεγάλη παράκαμψη…
Από εκεί πίσω ξανά για Ζάβροχο και στον κάμπο του Ξηρόβαλτου. Ένας κάμπος – μικρό λεκανοπέδιο γεμάτος γελάδια να βόσκουν… Στο δρόμο μας μία βρύση με δροσερό νερό, αλλά με πολλά σκουπίδια τριγύρω! Άρε αθάνατε Έλληνα, ακόμη και στην πιο απομακρυσμένη γωνιά αυτού του τόπου δείχνεις το κακό, απαίδευτο και απολίτιστο εαυτό σου! Ο ήλιος άρχισε ήδη να παίρνει το κατήφορο και η αναζήτηση μέρους για να διανυκτερεύσουμε, άρχισε να μας πιέζει!
Τελικά, βρήκαμε ένας ωραίο μέρος στον δρόμο από Πωγώνιανη για Κακόλακκο, με σκέπαστρο, νερό αλλά και κυψέλες με μέλισσες! «Μικρό το κακό» λέμε και αποφασίζουμε να κατασκηνώσουμε! Ήταν ήδη αργά το απόγευμα και οι μέλισσες ήδη μέσα στην κυψέλη, οπότε καθόμαστε και αύριο βλέπουμε…
Παρέα με τις μέλισσες, σαν σωστά αρκούδια...
Στήσαμε σκηνές, αλλά ο κρύος αέρας μας θέριζε! Αισθανόμασταν τυχεροί που βρήκαμε το σκέπαστρο και έκοβε τουλάχιστον τον αέρα!
Κάνοντας παρέα το σεφ και πίνοντας τσιπουράκι για να ζεσταθούμε...
Ο σεφ έβγαλε τα κατσαρολικά του και μας ετοίμασε κριθαράκι με χοιρινό σε κόκκινη σάλτσα!
Το φως έφυγε, η νύχτα κρύα με πολύ αέρα δεν μας άφησε και πολλά περιθώρια για να χαβαλεδιάσουμε κι έτσι χωθήκαμε στις σκηνές και στους υπνόσακούς μας…
Φόρεσα ότι είχα σε ρουχισμό, αλλά το καλοκαιρινό μου σλίπινγκ μπαγκ φαινόταν ανεπαρκές για να με ζεστάνει στην κρύα νύχτα, η οποία φαινόταν ότι θα διαρκούσε πολύ με το παγωμένο μου σώμα να ψάχνει αχτίδα ζεστασιάς…!!!
Ξυπνήσαμε από μία βροντή στις 6 το πρωί… Ανοίξαμε να δούμε, η χθεσινοβραδινή ξαστεριά αντικαταστάθηκε από βαριά συννεφιά! Ο ουρανός βαρύς, μούγκριζε και προειδοποιούσε για επερχόμενη βροχή!
Πεταχτήκαμε λοιπόν, όπως ήταν αναμενόμενο και μαζέψαμε τα πράγματά μας άρον! Άρχισε να σιγοβρέχει και μετά από κανένα 10λεπτο σταμάτησε. Αυτό ήταν! Δεν πειράζει... κάναμε καφεδάκι, φάγαμε το πρωινό μας και η μέρα που ανοίγονταν μπροστά μας ήταν πλέον μεγαλύτερη απ’ ότι υπολογίζαμε!
Ο Τάσος ετοιμάζει καφεδάκι και πρωινό...
Δεν χάσαμε την ευκαιρία, σελώσαμε τα άτια μας, φορέσαμε τις πανοπλίες μας και κινήσαμε για την σημερινή διαδρομή. Το σενάριο έλεγε να κινούμαστε σε χωματόδρομους, όσο ήταν αυτό εφικτό και να είμαστε όσο το δυνατόν κοντά στην συνοριογραμμή.
Αποχαιρετώντας την Παλαιά Σαγιάδα...
Έτσι λοιπόν ξεκινήσαμε για Κώτσικα. Η διαδρομή βατή, γυμνή από δένδρα, αλλά σου επέτρεπε να αγναντεύεις την θάλασσα, η οποία απομακρυνόταν όλο και περισσότερο… Σαν πήραμε όμως την κατηφόρα για Κώτσικα, αποχαιρετήσαμε την θάλασσα και μπροστά μας απλωνόταν τα βουνά των Φιλιατών.
Στον Κώτσικα το πρόγραμμα έλεγε να δούμε τα χαλάσματα ενός εγκαταλειμμένου τζαμιού, από τον καιρό της Τουρκοκρατίας, αλλά όταν είδαμε μαντρί με πελώρια τσομπανόσκυλα εκατό μέτρα πριν, αλλάξαμε γνώμη!
Άλλωστε και από εδώ φαινόταν μια χαρά, οπότε μεταβολή για την επόμενη χωμάτινη ανάβαση με προορισμό το Κερασοχώρι Φιλιατών.
Ο δρόμος σχεδόν αφιλόξενος και κακοτράχαλος, λευκά, χοντρά και μυτερά κοτρώνια ήταν σε όλη την ανάβαση, η τούμπα καραδοκούσε…
Στο κατέβασμα τα κοτρώνια αντικαταστάθηκαν από νοτισμένο μαύρο χώμα και μετά από βατό χωματόδρομο. Λίγο πριν το χωριό, τον δρόμο έφραζε μια αυτοσχέδια πόρτα από συρματόπλεγμα…
Φάγαμε πόρτα, αλλά...
Ανοίξαμε, περάσαμε, ξανακλείσαμε και μπήκαμε στο χωριό. Ο καιρός άλλαζε συνεχώς και προειδοποιούσε και επερχόμενη βροχή, οπότε η τύχη μας οδήγησε σε σκέπαστρο, ικανό να χωρέσει τις μοτοσικλέτες μας κι εμάς!
Τι να κάνουμε; Κάναμε καφεδάκι περιμένοντας να περάσει η βροχούλα!
Το τηλέφωνο του Μπάμπη χτυπάει… Το φορτηγό του αβαρία και πρέπει να φύγει εσπευσμένα για πίσω! Κρίμα, αλλά αυτά συμβαίνουν.
Τελειώνουμε το καφεδάκι, μασουλάμε κάτι μπάρες δημητριακών που είχε φέρει ο Τάσος μαζί του και τροποποιούμε ελαφρώς την διαδρομή που ήταν να κατευθυνθούμε Παλαμπά και από εκεί Άγιο Νικόλαο και κατηφορίζουμε προς Μαυρονέρι για να συνοδέψουμε τον Μπάμπη μέχρι να φύγει για πίσω στην Θεσσαλονίκη.
Στο Μαυρονέρι ανακαλύπτουμε ότι το μπροστινό του GSA του Τριαντάφυλλου, δεν έχει σχεδόν καθόλου αέρα. Παίρνουμε το κομπρεσεράκι του Μπάμπη, τον αποχαιρετάμε και φουσκώνουμε το μπροστινό ελαστικό του GSA.
Συνεχίζουμε για Άγιο Νικόλαο, εκεί ανατριχιάσαμε ελαφρώς στην σκέψη ότι τα πράγματα θα μπορούσαν εύκολα να εξελιχθούν χειρότερα, αλλά ο Θεός έβαλε το χεράκι του… Σε μια γλυκιά στροφή και με λίγα χιλιόμετρα, γλίστρησε το GSA και ακολούθησε και ο καβαλάρης. Ευτυχώς η ζημιές περιορίστηκαν σε ένα ξυμένο αλουμινιένο προστατευτικό του μπόξερ και σε μία ξηλωμένη εντουρομπλούζα!
Σηκώσαμε το θεριό και συνεχίσαμε με λίγο παραπάνω προσοχή μιας και το οδόστρωμα ήταν ιδιαιτέρως γλιστερό!
Πριν το χωριό των Αγίων Πάντων στρίψαμε προς το βουνό Λημέρι και ακολουθήσαμε την χωμάτινη διαδρομή προς Αμπελώνα. Η διαδρομή στην αρχή τσιμεντόδρομος και μετά λευκό γαρμπίλι, πριν το χωριό χωματάκι στρωμένο από προωθητή!
Στον δρόμο για Αμπελώνα...
Μετά το χωριό, σε καμιά 7-8 χιλιόμετρα στρίψαμε δεξιά στον υποτιθέμενο χωματόδρομο για την Μονή του Αγίου Αθανασίου. Υποτιθέμενο διότι ήταν φρασκοασφαλτοστρωμένος, τουλάχιστον μέχρι την Μονή.
Εκεί συναντήσαμε τον κ. Λάμπρο, έναν 80χρονο (+) παππού που μας έλεγε ιστορίες για το αντάρτικο που εξελίχθηκε στα γύρω βουνά, αλλά και για τα χρόνια της 7ετίας…
Αποχαιρετήσαμε τον παππούλη και προσπαθήσαμε να δροσιστούμε στην παραδίπλα βρυσούλα, αλλά φευ, το νερό ήταν στην αρχή λασπωμένο και μετά ανακαλύψαμε πως είχε χαλικάκια! Πλέναμε μόνο τα μούτρα μας και ελαφρώς διψασμένοι συνεχίσαμε τον χωματόδρομο για Μηλιά και Κεφαλοχώρι.
Συνεχίσαμε για Λίστα και Κουρεμάδι με προορισμό για την Μονή Κοιμήσεως Θεοτόκου και μετά Κάτω Λάβδανη.
Ο δρόμος μια μικρή αποκάλυψη! Στην αρχή ξερός, στενός μέσα σε οργιώδη βλάστηση! Εκεί που πηγαίναμε, μας περίμενε μια παγίδα, αυτήν που στήνουν οι ηλίθιοι που μπορούνε να γίνουν δολοφόνοι εκ προ μελέτης. Σε μια στροφή μας περίμενε ένα σύρμα που έκλεινε τον δρόμο πέρα ως πέρα! Εγώ έλαχε να είμαι κι αυτήν την φορά μπροστά, αλλά ευτυχώς το ΚΤΜάκι μου έχει φέρινγκ, στο οποίο σκάλωσε το σύρμα, τεντώθηκε και τελικά έσπασε, προτού φτάσει στο σώμα μου!
Τρομάξαμε, βρίσαμε, εκτονωθήκαμε και συνεχίσαμε τον δρόμο μας.
Στο επόμενο δίχαλο στρίψαμε αριστερά, εκεί μας περίμενε ο παράδεισος του αντβεντσουρά, δρόμος φτιαγμένος πριν χρόνια, παρατημένος έκτοτε αφημένος στα χέρια φύσης. Το μονοπάτι πλέον γεμάτο νεροφαγιές και πυκνή βλάστηση, ανηφορικό! Μια προειδοποιητική κορδέλα μας προειδοποιούσε ότι ο δρόμος δεν πάει, μας ανακόπτει την πορεία, την λύνουμε και περνάμε! Το θηρίο στα χέρια του Τριαντάφυλλου τρύπωνε μέσα στην βλάστηση και ξεμπάζωνε τις νεροφαγιές! Ευχαριστούσα την τύχη μου που δεν ήμουν εδώ με την χοντρή και παράλληλα θαύμαζα τον Τριαντάφυλλο…
ilbig:
Η χαρά της περιπέτειας...
Οι δυσκολίες του δρόμου, ανέβασαν την αδρεναλίνη στην ομάδα και συνεχίζαμε να προχωράμε, ώσπου ο δρόμος πλέον είχε μετατραπεί σε μία μεγάλη γούρνα και μετά την γούρνα η ζούγκλα!
Δρόμος τέλος...
Μια γουλιά από το λιγοστό νερό που κουβαλούσαμε και μεταβολή! Αφού συναντήσαμε το χωματόδρομο στρίψαμε αριστερά για Κάτω Λάβδανη, μέχρι που το GPS μας κατεύθυνε να μπούμε στο ποτάμι πλέον, αν και το όνομα Κουσοβίτικο ρέμα δεν παρέπεμπε σε ρέμα, αλλά σε ποτάμι με τα όλα του. Ξύσαμε τα κεφάλια μας και κάναμε αναγνωριστική. Το ρέμα είχε νερό, μεγάλες κοτρώνες και με απότομη διέλευση! Ξεκινήσαμε να ρίχνουμε πέτρες να ομαλοποιήσουμε την διέλευση των μοτοσικλετών.
Πρώτος ο Τριαντάφυλλος με το θεριό, δεν το πολυσκέφτεται, ορμάει… αλλά κολλάει, κόντεψε τα ξηλώσει ολόκληρο βράχο! Μέσα όλοι λοιπόν στο ποτάμι να ξεσκαλώσουμε την GSA. Με τα πόδια πλέον δροσερά να επιπλέουν μέσα στις εντουρομπότες, σμπρώχναμε και λουζόμασταν παράλληλα από τον πίσω τροχό του BMW! Με κανα δυο προσπάθειες, το θεριό ξεσκαλωσε και πέρασε στην αντίπερα όχθη!
Πριν ανέβει ο Βασίλης στο κατσίκι του, του λέω να πάει πρώτα να δει αν ο δρόμος περνούσε από άλλο σημείο του ρέματος με ομαλότερη διέλευση, αλλά αυτός πήρε φόρε να καταπιεί το ρέμα! Το 690 σαν αίλουρος μπήκε στο ποτάμι, αλλά επειδή ήταν βαθύ και με μεγάλα κοτρώνια κόλλησε, αλλά προσωρινώς! Γκάζωσε, ούρλιαξε, φύσηξε, ξεφύσησε, λύσσαξε και πέρασε…
Σειρά μου τώρα… Λέω: Πάω να δω που βγάζει ο δρόμος κι έρχομαι!
Σε καμιά 200αριά μέτρα συναντάω το ποτάμι και βλέπω ότι το είχε ισοπεδώσει προωθητής, δεν χάνω την ευκαιρία και περνώ! Και πάω στους άλλους από την άλλη μεριά! Μόλις με βλέπουν, πρέπει να είπαν κάτι γαλλικά μέσα από τα δόντια τους, αλλά δεν είμαι σίγουρος, δεν ομιλώ και την γαλλικήν, οπότε επιφυλάσσομαι!
Ο Τάσος με την Africaνα του πάντως φάνηκε ευχαριστημένος και χαμογελαστός!
Στην συνέχεια περάσαμε την Κ. Λαβδάνη και κατευθυνθήκαμε προς τα δυο γεφύρια στον δρόμο προς Βρίστοβο!
Στα δυο γεφύρια...
Δεν έχω ξαναδεί κάτι παρόμοιο, δύο δίδυμα γεφύρια να γεφυρώνουν ένα τοπικό ρέμα που ρέει δίπλα στον δρόμο, αλλά ανάμεσα σε βραχώδες σχισμή! Δεν σου πάει το μάτι!
Βγάλαμε φωτογραφίες και αποφασίσαμε να κατευθυνθούμε προς Βρίστοβο για να βρούμε βρύση με πόσιμο νερό για να πιούμε τα τσιπουράκια μας και να φάμε το λιτό μεσημεριανό μας!
Στον δρόμο ανακαλύψαμε πως το νερό είναι ελαφρώς δυσεύρετο μιας και οι βρύσες ήταν ή στερεμένες ή ταπωμένες! Ήττα, αλλά δεν πτοούμαστε και συνεχίζουμε! Μετά το χωριό Λάβδανη, σε μια στροφή του δρόμου έτρεχε γάργαρο δροσερό νεράκι! Δεν ήθελε άλλη σκέψη και ξεπεζέψαμε! Βγάλαμε το μεσημεριανό και το τσίπουρο και την πέσαμε σε ένα ντουβαράκι απέναντι από την βρύση, σε παχιά σκιά!
Αφού φάγαμε και ήπιαμε συνεχίσαμε προς την Εθνική οδό Καλπακίου – Κακκαβιάς. Το κοντινότερο βενζινάδικο είναι στο Καλπάκι , οπότε έπρεπε να κάνουμε αυτήν την μεγάλη παράκαμψη…
Από εκεί πίσω ξανά για Ζάβροχο και στον κάμπο του Ξηρόβαλτου. Ένας κάμπος – μικρό λεκανοπέδιο γεμάτος γελάδια να βόσκουν… Στο δρόμο μας μία βρύση με δροσερό νερό, αλλά με πολλά σκουπίδια τριγύρω! Άρε αθάνατε Έλληνα, ακόμη και στην πιο απομακρυσμένη γωνιά αυτού του τόπου δείχνεις το κακό, απαίδευτο και απολίτιστο εαυτό σου! Ο ήλιος άρχισε ήδη να παίρνει το κατήφορο και η αναζήτηση μέρους για να διανυκτερεύσουμε, άρχισε να μας πιέζει!
Τελικά, βρήκαμε ένας ωραίο μέρος στον δρόμο από Πωγώνιανη για Κακόλακκο, με σκέπαστρο, νερό αλλά και κυψέλες με μέλισσες! «Μικρό το κακό» λέμε και αποφασίζουμε να κατασκηνώσουμε! Ήταν ήδη αργά το απόγευμα και οι μέλισσες ήδη μέσα στην κυψέλη, οπότε καθόμαστε και αύριο βλέπουμε…
Παρέα με τις μέλισσες, σαν σωστά αρκούδια...
Στήσαμε σκηνές, αλλά ο κρύος αέρας μας θέριζε! Αισθανόμασταν τυχεροί που βρήκαμε το σκέπαστρο και έκοβε τουλάχιστον τον αέρα!
Κάνοντας παρέα το σεφ και πίνοντας τσιπουράκι για να ζεσταθούμε...
Ο σεφ έβγαλε τα κατσαρολικά του και μας ετοίμασε κριθαράκι με χοιρινό σε κόκκινη σάλτσα!
Το φως έφυγε, η νύχτα κρύα με πολύ αέρα δεν μας άφησε και πολλά περιθώρια για να χαβαλεδιάσουμε κι έτσι χωθήκαμε στις σκηνές και στους υπνόσακούς μας…
Φόρεσα ότι είχα σε ρουχισμό, αλλά το καλοκαιρινό μου σλίπινγκ μπαγκ φαινόταν ανεπαρκές για να με ζεστάνει στην κρύα νύχτα, η οποία φαινόταν ότι θα διαρκούσε πολύ με το παγωμένο μου σώμα να ψάχνει αχτίδα ζεστασιάς…!!!
Τελευταία επεξεργασία:
ckalfas
Μέλος
Ημέρα 3η
Από τις 1 το πρωί, το δόντι άρχιζε να χτυπάει…
Στριφογύριζα από ‘δω στριφογύριζα από’ κει, δεν έλεγε να ζεσταθεί αυτό το κορμί…
Το τι ζωντανό πέρασε εκείνη την νύχτα από την κατασκήνωσή μας, δεν λέγεται… Τα άκουσα όλα!
Κατά την "εβδόμην πρωινήν", δεν άντεξα! Μιας και είδα λίγο ήλιο, βγήκα έξω, μπας και ζεσταθώ λιγουλάκι! Ο ήλιος όμως έπαιζε κρυφτό μαζί μου, μια έβγαινε - μια κρυβόταν. Έτσι λοιπόν, αποφάσισα για να ζεσταθώ, να συμμαζέψω τα πράγματά μου και να τα μεταφέρω πιο πέρα από τις κυψέλες των μελισσών.
Τα υπόλοιπα αρκούδια, άρχισαν ένα – ένα να ξεμυτίζουν μέσα από τις σκηνές!
Ετοιμάσαμε το πρωινό μας και αρχίσαμε να φορτώνουμε σιγά – σιγά τα μοτόρια μας.
Επιθεώρηση φορτώματος...
Αφού βγάλαμε κανα δυο φωτογραφίες, πήραμε το δρόμο μας.
Έτοιμοι για φευγάλα...
Σήμερα το μεσημέρι θα ενσωματώνονταν στην παρέα μας ο Νικόλας (NIKOLTSOS), ένα παλικάρι, ο οποίος μας είδε μέσα από το advride και ήθελε να έρθει μαζί μας! Δεν τον γνώριζε κανείς μας μέχρι σήμερα!
Ξεκινάμε με προορισμό το Γεφύρι του Γκρέντζι, οπότε παίρνουμε τον χωματόδρομο νότια. Ο δρόμος σχεδόν βατός, ο οποίος μπαίνει σε μαντρί και συνεχίζει μέσα απ’ αυτό! Σε 10 λεπτά ξεπροβάλει το εντυπωσιακό γεφύρι του Γκρέντζι, θεμελιωμένο σε ακόμη πιο εντυπωσιακό μέρος!
Γεφύρι Γκρέντζι...
Στέκεται αγέρωχο από το 1830, γεφυρώνει το ρέμα του Γόρμου, το οποίο δημιουργεί ακριβώς κάτω από το γεφύρι όμορφο καταρράκτη! Το νερό χάνεται σε μικρή χαράδρα! Βγάλαμε φωτογραφίες και συνεχίσαμε για Παλαιόπυργο.
Στον δρόμο για Παλαιόπυργο...
Μετά το χωριό πήραμε τον ασφαλτοστρωμένο δρόμο για Κεφαλόβρυσο, μέσα από το οποίο θα πάρουμε τον χωμάτινο δρόμο για τον απομονωμένο οικισμό του Πωγωνίσκου. Δεν είχαμε χρόνο, να ανεβαίναμε και να περνούσαμε το ορεινό πέρασμα της Νέμερσκας, αλλά το αφήσαμε για άλλη φορά…
Ο δρόμος καλός με κοκκινόχωμα, δεν θέλω να ξέρω πως γίνεται ύστερα από βαριά βροχόπτωση, αλλά μπορώ να φανταστώ… Λασποκόλαση! Στον δρόμο μερικά τσομπανόσκυλα, κάνανε τον δρόμο πιο ενδιαφέρον και συντομότερο…
Στο κατέβασμα ο δρόμος είναι πιο πετρώδης, αλλά βατός κι ευχάριστος μέσα από μεγάλα δέντρα.
Ο οικισμός του Πωγωνίσκου απομονωμένος σε όμορφο μικρό οροπέδιο. Κάτοικοι 3 εκείνη την στιγμή, κτηνοτρόφοι! Στην εκκλησία καθόταν ένας κτηνοτρόφος ονόματι Χρήστος. Νέος άνθρωπος, πιάσαμε κουβέντα! Μας ενημέρωσε ότι λύκοι κάνουν επιδρομές στα κοπάδια. Είπαμε από πού ερχόμαστε, που πάμε, χαιρετηθήκαμε και κατηφορίσαμε από όμορφη διαδρομή για το χωριό του Μολυβδοσκέπαστου. Είχαμε ραντεβού με τον Νικόλα στις 12, οπότε στάση στην πλατεία του μικρού χωριού για καφεδάκι!
Χωριό Μολυβδοσκέπαστο...
Εκεί μάθαμε ότι ο Νίκος είχε αβαρία με το ελαστικό του κι ότι θα αργούσε κανένα 2ωρο τουλάχιστον. Οπότε χαλαρά τελειώσαμε το καφεδάκι μας και αποφασίσαμε να κατηφορίσουμε για την Μονή της Μολυβδοσκέπαστης από δρόμο, ο οποίος μάθαμε έχει 2 χρόνια να περπατηθεί. Μας φάνηκε καλή ιδέα και κατηφορίσαμε! Σύντομα ανακαλύψαμε ότι δεν τον αποκαλείς δρόμο, ίσως μονοπάτι! Κι εδώ το θεριό που ακούει στο όνομα GSA, μας έβαλε τα γυαλιά… Χώθηκε ανάμεσα στα κλαδιά και στις νεροφαγιές και βάλθηκε να μας πείσει, ότι άμα το ‘χεις κάνει τα πάντα!
Μετά από κανένα 20λεπτο χωμένοι ανάμεσα στα κλαδιά βγήκαμε στην Μονή! Το μέρος μια όαση από μόνο του…
Ιερά Μονή Μολυβδοσκέπαστης...
Λίγα λόγια για την ιστορική Μονή: Το Μοναστήρι χτίστηκε το 670 μ.Χ. από τον αυτοκράτορα του Βυζαντίου Κωνσταντίνο Δ΄ τον Πωγωνάτο, πριν δηλαδή 1300 χρόνια. Σκεπάστηκε από μολυβένιες πλάκες, εξ ου και Μολυβδοσκεπαστή εκκλησία. Αυτό το μολύβι στα χρόνια της Τουρκοκρατίας έγινε βόλια από τους Έλληνες για να πολεμήσουν τους Τούρκους. Μετά την καταστροφή του το Μοναστήρι ανακαινίστηκε το 1341 από τον Ανδρόνικο Κομνηνό Παλαιολόγο. Στην Τουρκοκρατία λειτούργησε σαν Σχολή του Γένους. Μέχρι το 1863 υπήρξε Μητρόπολη της Επαρχίας Πωγωνιανής. Σήμερα στα κελιά του Μοναστηριού μπορούν να διανυκτερεύσουν Χριστιανοί που έρχονται από μακριά. Κατά τους Βυζαντινούς χρόνους, σε σχετικά μικρή απόσταση από την Ι. Μονή και από την πλευρά της Κωμοπόλεως Λεσκοβίκι περνούσε η Εγνατία Οδός η οποία συνέδεε την Βόρειο Ήπειρο με την Κόνιτσα και την υπόλοιπη Ελλάδα μέσο της γέφυρας της Μέρτζιανης μέχρι το 1944 οπότε και οι δρόμοι έκλεισαν.
Αφού ανάψαμε κεράκι, φάγαμε λουκουμάκι και ήπιαμε νεράκι ξεκινήσαμε για Κόνιτσα! Εκεί θα ανεφοδιαζόμασταν και παράλληλα θα περιμέναμε τον Νίκο.
Κάναμε στάση στο βενζινάδικο έξω από την Κόνιτσα, ανεφοδιαστήκαμε και περιμέναμε! Βλέπαμε ότι η ώρα περνούσε και ο Νίκος ακόμη δεν ερχόταν, πήραμε να φάμε κανένα πατατάκι, μετά κανα δυο μπύρες και μετά βγάλαμε κασεράκι και σαλαμάκι με ψωμάκι που κουβαλούσαμε μαζί μας! Κανονικό τσιμπούσι έξω απ΄το βενζινάδικο! Εκεί πήραμε και τις πληροφορίες μας για τους δρόμους που θέλαμε να ακολουθήσουμε, μιας και ο ιδιοκτήτης ήταν παράλληλα και κτηνοτρόφος από την Βούρμπιανη! Στομάχια γεμάτα, πληροφορίες για τον δρόμο, τι άλλο θέλαμε; Να κι ο Νίκος εμφανίζεται, χαιρετούρες, συστήθήκαμε και τα σχετικά και βουρ για Αμάραντο! Η διαδρομή, απλά φανταστική, αν και ασφαλτοστρωμένη, πανέμορφη, στριφτερή και μέσα στις οξιές και στα έλατα!
Ο Σαραντάπορος στον δρόμο για Αμάραντο...
Στα λουτρά ανακαλύψαμε ότι είναι ατμόλουτρα, και που θα βγάζαμε εμείς την μάκα που κουβαλούσαμε τόσες μέρες; Οπότε, πάνω στα μοτόρια και πήραμε τον χωματόδρομο που ανέβαινε στο Κάμενικ, στον Προφήτη Ηλία που λένε και οι ντόπιοι…
Η διαδρομή μέσα στα έλατα και στα ρόμπολα! Στην αρχή πολύ καλός πατημένος για πολλά γκάζια, αλλά σύντομα κακοτράχαλος με υγρασία και ξαφνικές λασπίτσες! Στάση στον Πρ. Ηλία, στα καμμένα, για φωτογραφίες! Από κάτω ο Αμάραντος και ο Σαραντάπορος!
Σε λίγο ο προωθητής, ο οποίος έξυνε τον δρόμο! Χαιρετούρα στον οδηγό, δυο λογάκια, χειραψίες και ξανά στον δρόμο.
Πιο κάτω ο Βασίλης κάνει νόημα να σβήσουμε… Θαυμάζουμε την ομορφιά ενός νεαρού ζαρκαδιού που είναι στον δρόμο μας! Μας βλέπει και σιγά – σιγά απομακρύνεται!
Ζαρκάδια στον δρόμο μας...
Η διαδρομή πανέμορφη, δασοσκέπαστη και λασπερή στα ανήλια σημεία… Να ταξιδεύεις ώρες σε τέτοιους όμορφους δρόμους!
Ο δρόμος σκέτη απόλαυση...
Τα ωραία κρατάνε λίγο και ήδη έχουμε φτάσει έξω από την Πυρσόγιαννη των Μαστοροχωρίων! Από εδώ και πέρα παρατηρούμε δεξιά κι αριστερά για να βρούμε το μέρος θα μας φιλοξενήσει για το βράδυ. Βούρμπιανη, Γοργοπόταμος. Στο χωριό βλέπουμε την κυρία Σταματία που είχε το καφενέ – μπακάλικο του χωριού και την ρωτάμε που θα μπορούσαμε να κοιμηθούμε! Μας υπέδειξε δίχως πολύ σκέψη ένας μέρος δίπλα στο ποτάμι! Την χαιρετάμε και φεύγουμε…
Το μέρος σκέτη αποκάλυψη! Ήταν ότι γυρεύαμε! Μικρό σκέπαστρο με τραπεζάκι και παγκάκι, πηγούλα με χτιστή βρυσούλα με ένα ρεματάκι παραμυθένιο να ρέει δίπλα μας και να χύνεται στον ποταμό!
Βγάλαμε την πραμάτεια μας, και πήραμε όλοι το μπανάκι μας! Εγώ κι Βασίλης στο όμορφο ρυάκι, ο Τάσος κι ο Τριαντάφυλλος στο ποτάμι! Ο Νικόλας, ήταν πεντακάθαρος, οπότε δεν ένιωθε την ανάγκη να χωθεί στα παγωμένα νερά του Γράμμου!
Ο Σεφ Βασίλης εν δράση...
Ο Σεφ για κόμη μία φορά, μας απέδειξε τις γκουρμέ περγαμηνές που κουβαλάει με τα ζυμαρικά με σολομό σε κόκκινη σάλτσα! Φάγαμε κι ευχαριστημένοι και πλήρεις στήσαμε τα αντίσκηνά μας δίπλα στο σκέπαστρο!
Η κατασκήνωσή μας...
Μόλις έδυσε ο ήλιος, έπεσε σαν πάπλωμα και η υγρασία που ερχόταν από το ποτάμι!
Η νύχτα σκεπάζει όλο τον Γράμμο...
«Ωωωχ» σκέφτηκα από μέσα μου, «πάλι θα το δαγκώσω»!!! Προσπάθησα να ξεχαστώ με τις κλασσικές σοβαρές κουβέντες που συζητάνε οι άντρες, μόνοι τους πάνω στο βουνό, αλλά μόλις χωθήκαμε στις σκηνές και στους υπνόσακούς μας, μου ήρθε ξανά η παγωμένη σκέψη του ξεπαγιασμένου μου κορμιού να προσπαθεί να ζεσταθεί…
Μπρρρ… Καααληνύχτα!!!
Από τις 1 το πρωί, το δόντι άρχιζε να χτυπάει…
Στριφογύριζα από ‘δω στριφογύριζα από’ κει, δεν έλεγε να ζεσταθεί αυτό το κορμί…
Το τι ζωντανό πέρασε εκείνη την νύχτα από την κατασκήνωσή μας, δεν λέγεται… Τα άκουσα όλα!
Κατά την "εβδόμην πρωινήν", δεν άντεξα! Μιας και είδα λίγο ήλιο, βγήκα έξω, μπας και ζεσταθώ λιγουλάκι! Ο ήλιος όμως έπαιζε κρυφτό μαζί μου, μια έβγαινε - μια κρυβόταν. Έτσι λοιπόν, αποφάσισα για να ζεσταθώ, να συμμαζέψω τα πράγματά μου και να τα μεταφέρω πιο πέρα από τις κυψέλες των μελισσών.
Τα υπόλοιπα αρκούδια, άρχισαν ένα – ένα να ξεμυτίζουν μέσα από τις σκηνές!
Ετοιμάσαμε το πρωινό μας και αρχίσαμε να φορτώνουμε σιγά – σιγά τα μοτόρια μας.
Επιθεώρηση φορτώματος...
Αφού βγάλαμε κανα δυο φωτογραφίες, πήραμε το δρόμο μας.
Έτοιμοι για φευγάλα...
Σήμερα το μεσημέρι θα ενσωματώνονταν στην παρέα μας ο Νικόλας (NIKOLTSOS), ένα παλικάρι, ο οποίος μας είδε μέσα από το advride και ήθελε να έρθει μαζί μας! Δεν τον γνώριζε κανείς μας μέχρι σήμερα!
Ξεκινάμε με προορισμό το Γεφύρι του Γκρέντζι, οπότε παίρνουμε τον χωματόδρομο νότια. Ο δρόμος σχεδόν βατός, ο οποίος μπαίνει σε μαντρί και συνεχίζει μέσα απ’ αυτό! Σε 10 λεπτά ξεπροβάλει το εντυπωσιακό γεφύρι του Γκρέντζι, θεμελιωμένο σε ακόμη πιο εντυπωσιακό μέρος!
Γεφύρι Γκρέντζι...
Στέκεται αγέρωχο από το 1830, γεφυρώνει το ρέμα του Γόρμου, το οποίο δημιουργεί ακριβώς κάτω από το γεφύρι όμορφο καταρράκτη! Το νερό χάνεται σε μικρή χαράδρα! Βγάλαμε φωτογραφίες και συνεχίσαμε για Παλαιόπυργο.
Στον δρόμο για Παλαιόπυργο...
Μετά το χωριό πήραμε τον ασφαλτοστρωμένο δρόμο για Κεφαλόβρυσο, μέσα από το οποίο θα πάρουμε τον χωμάτινο δρόμο για τον απομονωμένο οικισμό του Πωγωνίσκου. Δεν είχαμε χρόνο, να ανεβαίναμε και να περνούσαμε το ορεινό πέρασμα της Νέμερσκας, αλλά το αφήσαμε για άλλη φορά…
Ο δρόμος καλός με κοκκινόχωμα, δεν θέλω να ξέρω πως γίνεται ύστερα από βαριά βροχόπτωση, αλλά μπορώ να φανταστώ… Λασποκόλαση! Στον δρόμο μερικά τσομπανόσκυλα, κάνανε τον δρόμο πιο ενδιαφέρον και συντομότερο…
Στο κατέβασμα ο δρόμος είναι πιο πετρώδης, αλλά βατός κι ευχάριστος μέσα από μεγάλα δέντρα.
Ο οικισμός του Πωγωνίσκου απομονωμένος σε όμορφο μικρό οροπέδιο. Κάτοικοι 3 εκείνη την στιγμή, κτηνοτρόφοι! Στην εκκλησία καθόταν ένας κτηνοτρόφος ονόματι Χρήστος. Νέος άνθρωπος, πιάσαμε κουβέντα! Μας ενημέρωσε ότι λύκοι κάνουν επιδρομές στα κοπάδια. Είπαμε από πού ερχόμαστε, που πάμε, χαιρετηθήκαμε και κατηφορίσαμε από όμορφη διαδρομή για το χωριό του Μολυβδοσκέπαστου. Είχαμε ραντεβού με τον Νικόλα στις 12, οπότε στάση στην πλατεία του μικρού χωριού για καφεδάκι!
Χωριό Μολυβδοσκέπαστο...
Εκεί μάθαμε ότι ο Νίκος είχε αβαρία με το ελαστικό του κι ότι θα αργούσε κανένα 2ωρο τουλάχιστον. Οπότε χαλαρά τελειώσαμε το καφεδάκι μας και αποφασίσαμε να κατηφορίσουμε για την Μονή της Μολυβδοσκέπαστης από δρόμο, ο οποίος μάθαμε έχει 2 χρόνια να περπατηθεί. Μας φάνηκε καλή ιδέα και κατηφορίσαμε! Σύντομα ανακαλύψαμε ότι δεν τον αποκαλείς δρόμο, ίσως μονοπάτι! Κι εδώ το θεριό που ακούει στο όνομα GSA, μας έβαλε τα γυαλιά… Χώθηκε ανάμεσα στα κλαδιά και στις νεροφαγιές και βάλθηκε να μας πείσει, ότι άμα το ‘χεις κάνει τα πάντα!
Μετά από κανένα 20λεπτο χωμένοι ανάμεσα στα κλαδιά βγήκαμε στην Μονή! Το μέρος μια όαση από μόνο του…
Ιερά Μονή Μολυβδοσκέπαστης...
Λίγα λόγια για την ιστορική Μονή: Το Μοναστήρι χτίστηκε το 670 μ.Χ. από τον αυτοκράτορα του Βυζαντίου Κωνσταντίνο Δ΄ τον Πωγωνάτο, πριν δηλαδή 1300 χρόνια. Σκεπάστηκε από μολυβένιες πλάκες, εξ ου και Μολυβδοσκεπαστή εκκλησία. Αυτό το μολύβι στα χρόνια της Τουρκοκρατίας έγινε βόλια από τους Έλληνες για να πολεμήσουν τους Τούρκους. Μετά την καταστροφή του το Μοναστήρι ανακαινίστηκε το 1341 από τον Ανδρόνικο Κομνηνό Παλαιολόγο. Στην Τουρκοκρατία λειτούργησε σαν Σχολή του Γένους. Μέχρι το 1863 υπήρξε Μητρόπολη της Επαρχίας Πωγωνιανής. Σήμερα στα κελιά του Μοναστηριού μπορούν να διανυκτερεύσουν Χριστιανοί που έρχονται από μακριά. Κατά τους Βυζαντινούς χρόνους, σε σχετικά μικρή απόσταση από την Ι. Μονή και από την πλευρά της Κωμοπόλεως Λεσκοβίκι περνούσε η Εγνατία Οδός η οποία συνέδεε την Βόρειο Ήπειρο με την Κόνιτσα και την υπόλοιπη Ελλάδα μέσο της γέφυρας της Μέρτζιανης μέχρι το 1944 οπότε και οι δρόμοι έκλεισαν.
Αφού ανάψαμε κεράκι, φάγαμε λουκουμάκι και ήπιαμε νεράκι ξεκινήσαμε για Κόνιτσα! Εκεί θα ανεφοδιαζόμασταν και παράλληλα θα περιμέναμε τον Νίκο.
Κάναμε στάση στο βενζινάδικο έξω από την Κόνιτσα, ανεφοδιαστήκαμε και περιμέναμε! Βλέπαμε ότι η ώρα περνούσε και ο Νίκος ακόμη δεν ερχόταν, πήραμε να φάμε κανένα πατατάκι, μετά κανα δυο μπύρες και μετά βγάλαμε κασεράκι και σαλαμάκι με ψωμάκι που κουβαλούσαμε μαζί μας! Κανονικό τσιμπούσι έξω απ΄το βενζινάδικο! Εκεί πήραμε και τις πληροφορίες μας για τους δρόμους που θέλαμε να ακολουθήσουμε, μιας και ο ιδιοκτήτης ήταν παράλληλα και κτηνοτρόφος από την Βούρμπιανη! Στομάχια γεμάτα, πληροφορίες για τον δρόμο, τι άλλο θέλαμε; Να κι ο Νίκος εμφανίζεται, χαιρετούρες, συστήθήκαμε και τα σχετικά και βουρ για Αμάραντο! Η διαδρομή, απλά φανταστική, αν και ασφαλτοστρωμένη, πανέμορφη, στριφτερή και μέσα στις οξιές και στα έλατα!
Ο Σαραντάπορος στον δρόμο για Αμάραντο...
Στα λουτρά ανακαλύψαμε ότι είναι ατμόλουτρα, και που θα βγάζαμε εμείς την μάκα που κουβαλούσαμε τόσες μέρες; Οπότε, πάνω στα μοτόρια και πήραμε τον χωματόδρομο που ανέβαινε στο Κάμενικ, στον Προφήτη Ηλία που λένε και οι ντόπιοι…
Η διαδρομή μέσα στα έλατα και στα ρόμπολα! Στην αρχή πολύ καλός πατημένος για πολλά γκάζια, αλλά σύντομα κακοτράχαλος με υγρασία και ξαφνικές λασπίτσες! Στάση στον Πρ. Ηλία, στα καμμένα, για φωτογραφίες! Από κάτω ο Αμάραντος και ο Σαραντάπορος!
Σε λίγο ο προωθητής, ο οποίος έξυνε τον δρόμο! Χαιρετούρα στον οδηγό, δυο λογάκια, χειραψίες και ξανά στον δρόμο.
Πιο κάτω ο Βασίλης κάνει νόημα να σβήσουμε… Θαυμάζουμε την ομορφιά ενός νεαρού ζαρκαδιού που είναι στον δρόμο μας! Μας βλέπει και σιγά – σιγά απομακρύνεται!
Ζαρκάδια στον δρόμο μας...
Η διαδρομή πανέμορφη, δασοσκέπαστη και λασπερή στα ανήλια σημεία… Να ταξιδεύεις ώρες σε τέτοιους όμορφους δρόμους!
Ο δρόμος σκέτη απόλαυση...
Τα ωραία κρατάνε λίγο και ήδη έχουμε φτάσει έξω από την Πυρσόγιαννη των Μαστοροχωρίων! Από εδώ και πέρα παρατηρούμε δεξιά κι αριστερά για να βρούμε το μέρος θα μας φιλοξενήσει για το βράδυ. Βούρμπιανη, Γοργοπόταμος. Στο χωριό βλέπουμε την κυρία Σταματία που είχε το καφενέ – μπακάλικο του χωριού και την ρωτάμε που θα μπορούσαμε να κοιμηθούμε! Μας υπέδειξε δίχως πολύ σκέψη ένας μέρος δίπλα στο ποτάμι! Την χαιρετάμε και φεύγουμε…
Το μέρος σκέτη αποκάλυψη! Ήταν ότι γυρεύαμε! Μικρό σκέπαστρο με τραπεζάκι και παγκάκι, πηγούλα με χτιστή βρυσούλα με ένα ρεματάκι παραμυθένιο να ρέει δίπλα μας και να χύνεται στον ποταμό!
Βγάλαμε την πραμάτεια μας, και πήραμε όλοι το μπανάκι μας! Εγώ κι Βασίλης στο όμορφο ρυάκι, ο Τάσος κι ο Τριαντάφυλλος στο ποτάμι! Ο Νικόλας, ήταν πεντακάθαρος, οπότε δεν ένιωθε την ανάγκη να χωθεί στα παγωμένα νερά του Γράμμου!
Ο Σεφ Βασίλης εν δράση...
Ο Σεφ για κόμη μία φορά, μας απέδειξε τις γκουρμέ περγαμηνές που κουβαλάει με τα ζυμαρικά με σολομό σε κόκκινη σάλτσα! Φάγαμε κι ευχαριστημένοι και πλήρεις στήσαμε τα αντίσκηνά μας δίπλα στο σκέπαστρο!
Η κατασκήνωσή μας...
Μόλις έδυσε ο ήλιος, έπεσε σαν πάπλωμα και η υγρασία που ερχόταν από το ποτάμι!
Η νύχτα σκεπάζει όλο τον Γράμμο...
«Ωωωχ» σκέφτηκα από μέσα μου, «πάλι θα το δαγκώσω»!!! Προσπάθησα να ξεχαστώ με τις κλασσικές σοβαρές κουβέντες που συζητάνε οι άντρες, μόνοι τους πάνω στο βουνό, αλλά μόλις χωθήκαμε στις σκηνές και στους υπνόσακούς μας, μου ήρθε ξανά η παγωμένη σκέψη του ξεπαγιασμένου μου κορμιού να προσπαθεί να ζεσταθεί…
Μπρρρ… Καααληνύχτα!!!
Τελευταία επεξεργασία:
paschalis
gone4riding
Αρκουδα πλοηγος ονομα και πραμα Χρησταρα!
Δωσε αγνωστη Ελλαδα να χορτασουμε φιλε
Δωσε αγνωστη Ελλαδα να χορτασουμε φιλε
Σε καποιο αλλο θεμα,ειχα μιλησει για το "δικο" μου γεφυρι.Αυτο ηταν το γεφυρι του Παλαιοπυργου ,η γεφυρι του Γκρετσι.Το μοναδικο που το γεφυρι και τα βραχια απο κατω κανουνε ενα εννιαιο συνολο.Διακοσια μετρα ποιο κατω,υπαρχει και ο αναστυλωμενος νερομυλος,σε μια πολυ ιδιαιτερη τοποθεσια.
Φυσικα στην κατω εισοδο του χωριου,υπηρχε η καλυτερη βεραντα του κοσμου,αλλα δεν πειραζει,εσεις χασατε.Ισως σε καποια επομενη.
Παντα τετοια.
Φυσικα στην κατω εισοδο του χωριου,υπηρχε η καλυτερη βεραντα του κοσμου,αλλα δεν πειραζει,εσεις χασατε.Ισως σε καποια επομενη.
Παντα τετοια.
ckalfas
Μέλος
O νερόμυλος από απροσεξία, μας ξέφυγε! Θέλαμε να δούμε και τον μικρό καταρράκτη πιο πέρα από τον νερόμυλο, αλλά το ξεχάσαμε! Όσο για το μπαλκόνι του Παλαιόπυργου, δεν έχω καμία αμφιβολία... Μέρη άγνωστα για τους περισσότερους, αλλά ιδαιτέρως όμορφα!
στεργιος ψηλογιωργης
Μέλος
τα λογια ειναι πολυ λιγα για εκφρασω το ποσο πολυ λυσσαω να βγω σε καποιο βουνο... εστω και για μια μερα... εχετε παει το εκδρομικο εντουρο σε αλλο επιπεδο...
ckalfas
Μέλος
Ημέρα 4η
Δεν μπορώ να περιγράψω την υγρασία που τρυπούσε τα κόκκαλά μου, κατά την διάρκεια όλης της νύχτας! Τελικά, η επιλογή καθαρόαιμου καλοκαιρινού υπνόσακου, αποδείχθηκε λανθασμένη, αν συνυπολογιστούν οι περίεργες καιρικές συνθήκες και οι χαμηλές θερμοκρασίες του φετινού Ιούνη… Τι να κάνουμε; Οι βλακείες πληρώνονται και στην δική μου περίπτωση με αϋπνία! Έτσι μου ερχόταν να πάρω αγκαλιά τον συγκάτοικο Τάσο, αλλά άντε να του εξηγήσεις ότι δεν είναι αυτό που φαντάστηκε, αλλά ήταν απλά μια παρόρμηση του παγωμένου μου μυαλού… Οπότε, έκατσα και πάγωσα, μη μας βγάλουν και το όνομα, έχουμε κι ένα ίματζ, άλλωστε…
Κατά τις 7:30, είπα να βγω έξω, αλλά ο ήλιος έλουζε την απέναντι πλαγιά, μιας και στα ανατολικά μας είχαμε όλο το βουνό, οπότε ζήσε Μάη…
Έξω ήταν λες και έβρεχε όλο το βράδυ από την υγρασία του ποταμού! Ένας – ένας άρχισαν να βγαίνουν σαν τα σαλιγκάρια, το μπρίκι να ετοιμάζει ζεστό Ελληνικό και να σκαρώνεται το πρωινό μας…
Μαζέψαμε τα τσιπράγκαλά μας κι ένας – ένας την κοπανούσε για το χωριό και συγκεκριμένα στο «πολυκατάστημα» της κ. Σταματίας!
Στο πολυκατάστημα της κ. Σταματίας...
Το μαγαζί ζωντανό απολίθωμα μιας άλλης εποχής! Αυτής της παιδικής μας ηλικίας! Γεμάτο πράγματα που είχα να δω πάνω από 20-30 χρόνια τουλάχιστον. Φακοί, αναπτήρες που χρησιμοποιούσε η γιαγιά και ο παππούς μου! Όλοι λίγο - πολύ ψωνίσαμε τα βίντατζ (πλέον) πραγματάκια που μας θύμιζαν την παιδική μας ηλικία…
Μας έκανε και ένα καφεδάκι και τον απολαύσαμε στις πολύχρωμες καρέκλες του καταστήματος, κάτω από μία κληματαριά...
Όλα φάνταζαν τόσο τέλεια, τόσο νοσταλγικά…
Ο χειριστής μηχανήματος που έφτασε πριν από λίγο, μας είπε πως η διαδρομή που σχεδιάζουμε να ακολουθήσουμε, ότι θα έχει προβλήματα με νεροφαγιές και πεσμένους δρόμους…
Χαιρετήσαμε και φύγαμε. Πήραμε τον χωματόδρομο από τον Γοργοπόταμο, περάσαμε την γεφυρούλα και αρχίσαμε να ανηφορίζουμε προς τα ψηλά του Γράμμου.
Από την αρχή κάνουν την εμφάνισή τους τα νοτισμένα χώματα και οι λάσπες. «Ωραία, θα περάσουμε σήμερα» μονολογώ…
Ωραίες λασπίτσες στον Γράμμο...
Ανεβαίνουμε με ωραίο ρυθμό, αλλά σε ένα τρίστρατο χάνουμε την μπάλα! Παρατηρημένο, όποτε δίνω μεγάλη βάση στα ηλεκτρονικά μπιμπλίκια, χάνομαι (προσωρινά ε)! Σ’ αυτό το μπάχαλο, ο Βασίλης με τον Νίκο και τον Τριαντάφυλλο φεύγουν μπροστά, παίζοντας με τις λάσπες και τις γούρνες με τα λασπόνερα! Εγώ έχω καταλάβει ότι δεν πάμε σωστά και σταματώ! Πατάω κόρνες, φωνάζω, αλλά δεν… Ευελπιστώ να δει γρήγορα ο Βασίλης που έχει την διαδρομή στο Montana του, να καταλάβει ότι πάει λάθος! Αλλά οι λάσπες είναι τόσο ωραίες και τα λασπόνερα τόσο λαχταριστά, που δεν δίνει σημασία στην συσκευή και παίζει αυτός μαζί με τους άλλους σαν μικρά παιδάκια με τα λασπόνερα!
Εγώ κι ο Τάσος, καθόμαστε και περιμένουμε! Περιμένουμε… περιμένουμε… Τίποτα!
Μετά από κανένα 10λεπτο ακούμε από το βάθος κάτι σαν πυροβολισμούς, σαν κεραυνούς… ήταν η εξάτμιση του 690 που ερχόταν πίσω! Ο Βασίλης μας πληροφορεί πως οι άλλοι που δεν έχουν τον χάρτη μαζί τους, συνεχίζουν προς τα ψηλά… Καβαλάμε και πάμε κι εμείς αναγκαστικά να τους αναζητήσουμε! Ο δρόμος όσο ανεβαίνει γίνεται όλο και χειρότερος. Λάσπες και βαθιές γούρνες με λασπόνερα, που δεν γνωρίζεις το βάθος τους! Μετά από κανένα τέταρτο, τους βρήκαμε να μας περιμένουν, μεταβολή και πίσω για τον σωστό δρόμο!
Ο δρόμος είχε σήμανση, την οποία εμείς αγνοήσαμε, λόγω του ότι βλέπαμε τα GPS και δεν μπορούσαμε να καταλάβουμε ότι η σωστή διαδρομή ήταν αυτή που μας γέμιζε λιγότερο το μάτι!
Ύστερα από αυτή την καθυστέρηση, συνεχίσαμε ακάθεκτοι προς τα πάνω! Ο δρόμος τα είχε όλα! Νεροφαγιές, λάσπες, λασπολακούβες, αλλά το τοπίο σε αποζημίωνε!
Σε κάποια στιγμή, έχουμε ανέβει στο διάσελο και οι οξιές παραμέρισαν. Είμαστε ήδη στα 1900 μέτρα κι ο Βασίλης και ο Νίκος παίζουν με τα παιχνιδάκια τους και σκαρφαλώνουν σε μια ομαλή σχετική κορυφή, που είναι δίπλα μας!
Τα παιδία παίζει...
Στάση για ξεκούραση, να ρουφήξουμε οξυγόνο, να αγναντέψουμε το τοπίο που απλωνόταν γύρω μας… Από κάτω μας φαινόταν πλέον η Αετομηλίτσα, αλλά και όλος ο Γράμμος, το μνημείο στην κορυφή του Γκέσου, ο Σμόλικας, το Βόϊο στο βάθος…
Αποφασίζουμε να ανέβουμε μέχρι εκεί που υπάρχει δρόμος, στο μνημείο. Ο δρόμος με καλές και σχετικά βαθειές νεροφαγιές, τα τσομπανόσκυλα ήταν το κερασάκι στην τούρτα.
Το μνημείο στέκει στα 2160 μέτρα, απομεινάρι της ντροπής του εμφυλίου πολέμου που εκτυλίχθηκε ή μάλλον παίχτηκαν τα τελευταία επεισόδια του πολέμου παρωδία στο βουνό του Γράμμου.
Στο μνημείο στα 2150 μ...
Φωτογραφίες και βουρ πάνω στα μηχανάκια με προορισμό την Αετομηλίτσα. Τώρα κατηφορίζουμε πλέον σε πλαγιές που δεν έχουν πλέον την πλούσια βλάστηση της ανάβασης και ο δρόμος είναι πιο στεγνός! Σε κάποια στιγμή βλέπουμε μια μικρή λιμνούλα με νούφαρα. Λίγο πριν φτάσουμε στο χωριό, περνάμε το Άσπρο Ποτάμι, χείμαρρος που κατεβάζει κοτρώνια, αλλά τώρα είναι ήπιος! Υπάρχει και μία ξύλινη γέφυρα από πάνω μας…
Περνώντας το Άσπρο ποτάμι...
Σε λίγο μπαίνουμε στο χωριό της Αετομηλίτσας, η οποία συναγωνίζεται την Σαμαρίνα για το πιο είναι το χωριό σε υψηλότερο υψόμετρο!
Δεν σταματάμε και συνεχίζουμε για Αρρένες, με σκοπό να πιούμε εκεί το τσιπουράκι μας και να φάμε το μεσημεριανό μας. Ο δρόμος πλέον έχει λευκό γαρμπίλι, που γλιστράει! Μετά το διάσελο των Αρρένων στα 1800 μ. περίπου κατηφορίζουμε για τις αλπικές λίμνες. Το γαρμπίλι έχει τελειώσει και ο δρόμος είναι πλέον νοτισμένο μαύρο χώμα, ένδειξη ότι είχε βρέξει πιο πριν. Μόλις ξεπρόβαλε η παραμυθένια λίμνη, σταθήκαμε λιγάκι να την απολαύσουμε και μετά παρκάραμε κάτω από τα δέντρα, όπου είχε τραπεζάκια για να φάμε!
Βγάλαμε ότι είχαμε σε κονσέρβα και τα τσακίσαμε! Έπρεπε να ελαφρύνουμε τα σακίδια μας, οπότε το ρίξαμε στο φαί!
Μετά από λίγο βλέπω τον Βασίλη να βγάζει, μπλούζες, μπότες, θώρακες και να την πέφτει ξερός στα χόρτα! Ταβλιάστηκε για κανένα τεταρτάκι!
Ο Βασίλης σε διαδικασία μεσημεριανής σιέστας...
Οι υπόλοιποι τριγύρω,ψάχναμε να ανακαλύψουμε και να παρατηρήσουμε τους αλπικούς τρίτωνες, ένα αμφίβιο πλασματάκι που διαβιεί σε λίμνες της αλπικής ζώνης! Η λιμνούλα πάντως ήταν γεμάτη από αυτά τα περίεργα δρακάκια.
Ψάχνωντας τους αλπικούς τρίτωνες...
Η ώρα όμως περνάει και πρέπει να ετοιμαστούμε, διότι πρέπει να φτάσουμε τουλάχιστον μέχρι τον Τρίλοφο.
Η κατεύθυνσή μας είναι προς τα βόρεια, σε μία απίστευτη διαδρομή, τυπική του Γράμμου, με πλούσια βλάστηση και δρόμους για γρήγορες χωματότσαρκες! Μέχρι που σε κάποια φάση, ο Βασίλης μας ειδοποιεί πως του άναψε το λαμπάκι του ρεζερβουάρ. Δεν είμαστε για τέτοια, μιας και το κοντινότερο βενζινάδικο, με την κατεύθυνση που είχαμε, ήταν στην Κρυσταλλοπηγή, τουλάχιστον 60 χιλιόμετρα πιο πάνω, οπότε… αναγκαστική παράκαμψη προς Νεστόριο!
Αυτό που δεν κατάλαβα είναι για πιο λόγο ανοίγουν και στρώνουν τεράστιους ασφαλτόδρομους μέσα στην καρδιά του Γράμμου. Ο δρόμος μέχρι τον Πεύκο, στρωμένος με 3Α, πατημένο μεν, αλλά με τόσα πολλά φορτηγά, λες και ήμασταν μέσα σε εργοτάξιο!
Μετά τον Πεύκο, ο δρόμος ωραίος, ότι πρέπει να ξύνεις μαρσπιέδες σε μια ωραία διαδρομή, δίπλα από τον Αλιάκμονα ποταμό.
Μετά το Νεστόριο ανεφοδιαζόμαστε και ξεκινάμε ξανά προς τα πίσω, αλλά από Λιβαδοτόπι αυτήν την φορά.
Ο δρόμος μετά το χωριό αλλιώτικος, με φυτευτή γκρίζα πέτρα! Τα μάτια μας τώρα ορθάνοιχτα μιας και ψαχνόμαστε για την διανυκτέρευσή μας.
Έξω από το Γιαννοχώρι, μια βρυσούλα σε λιβαδάκι, χώρος πολύ υποσχόμενος για κάμπινγκ, αλλά συνεχίζουμε… στα υπόψην!
Μονόπυλο, ένα σπίτι όλο κι όλο και συνεχίζουμε για Τρίλοφο. Πριν το χωριό μας υποδέχεται ένα τεράστιο κοπάδι από γελάδια.
Η επιτροπή υποδοχής του χωριού...
Το χωριό όμορφο, αλλά εγκαταλειμμένο! Σταματάμε στην Εκκλησία! Έρχεται ένας γηραιός κύριος να μας υποδεχτεί! Ο κ. Παύλος μοναδικός κάτοικος του χωριού εκείνη την στιγμή, μας υποδέχεται και μας υποδεικνύει ένα χώρο της κοινότητας για να διανυκτερεύσουμε.
Τρίλοφο...
Μια χαρά, σκέπαστρο, βρύση σε αυλή με κάγκελα! Μας λέει να κλείσουμε τις πόρτες το βράδυ, γιατί καμιά φορά κάνει επίσκεψη το χωριό αρκούδα που ψάχνει να φάει κεράσια και κορόμηλα! Ξεροκατάπιαμε ολίγον, αλλά οκ… Μόλις ξεφορτώσαμε τα εργαλεία, μας προσκαλεί για καφεδάκι στο σπίτι του! Δεν αρνούμαστε την πρόσκληση και πάμε!
Αφού συζητήσαμε την πολιτική κατάσταση, μάθαμε την ιστορία του χωριού και φάγαμε φράουλες από τον κήπο του, φύγαμε στην κατασκήνωσή μας για να ετοιμάσουμε το βραδινό μας.
Η κατασκήνωσή μας...
Ο σεφ είπε να κάνουμε εκκαθάριση με ότι έχουμε, οπότε ανοίξαμε τις τελευταίες κονσέρβες, ήπιαμε το τελευταίο μας τσίπουρο και μας έκανε μια υπέροχη μακαρονάδα με ζαμπόν!
Η ψύχρα και απόψε μας δείχνει τα δόντια της και από’ ότι φαίνεται, πάλι θα το δαγκώσω και αυτήν την νύχτα…
Κρύοοο...
Δεν μπορώ να περιγράψω την υγρασία που τρυπούσε τα κόκκαλά μου, κατά την διάρκεια όλης της νύχτας! Τελικά, η επιλογή καθαρόαιμου καλοκαιρινού υπνόσακου, αποδείχθηκε λανθασμένη, αν συνυπολογιστούν οι περίεργες καιρικές συνθήκες και οι χαμηλές θερμοκρασίες του φετινού Ιούνη… Τι να κάνουμε; Οι βλακείες πληρώνονται και στην δική μου περίπτωση με αϋπνία! Έτσι μου ερχόταν να πάρω αγκαλιά τον συγκάτοικο Τάσο, αλλά άντε να του εξηγήσεις ότι δεν είναι αυτό που φαντάστηκε, αλλά ήταν απλά μια παρόρμηση του παγωμένου μου μυαλού… Οπότε, έκατσα και πάγωσα, μη μας βγάλουν και το όνομα, έχουμε κι ένα ίματζ, άλλωστε…
Κατά τις 7:30, είπα να βγω έξω, αλλά ο ήλιος έλουζε την απέναντι πλαγιά, μιας και στα ανατολικά μας είχαμε όλο το βουνό, οπότε ζήσε Μάη…
Έξω ήταν λες και έβρεχε όλο το βράδυ από την υγρασία του ποταμού! Ένας – ένας άρχισαν να βγαίνουν σαν τα σαλιγκάρια, το μπρίκι να ετοιμάζει ζεστό Ελληνικό και να σκαρώνεται το πρωινό μας…
Μαζέψαμε τα τσιπράγκαλά μας κι ένας – ένας την κοπανούσε για το χωριό και συγκεκριμένα στο «πολυκατάστημα» της κ. Σταματίας!
Στο πολυκατάστημα της κ. Σταματίας...
Το μαγαζί ζωντανό απολίθωμα μιας άλλης εποχής! Αυτής της παιδικής μας ηλικίας! Γεμάτο πράγματα που είχα να δω πάνω από 20-30 χρόνια τουλάχιστον. Φακοί, αναπτήρες που χρησιμοποιούσε η γιαγιά και ο παππούς μου! Όλοι λίγο - πολύ ψωνίσαμε τα βίντατζ (πλέον) πραγματάκια που μας θύμιζαν την παιδική μας ηλικία…
Μας έκανε και ένα καφεδάκι και τον απολαύσαμε στις πολύχρωμες καρέκλες του καταστήματος, κάτω από μία κληματαριά...
Όλα φάνταζαν τόσο τέλεια, τόσο νοσταλγικά…
Ο χειριστής μηχανήματος που έφτασε πριν από λίγο, μας είπε πως η διαδρομή που σχεδιάζουμε να ακολουθήσουμε, ότι θα έχει προβλήματα με νεροφαγιές και πεσμένους δρόμους…
Χαιρετήσαμε και φύγαμε. Πήραμε τον χωματόδρομο από τον Γοργοπόταμο, περάσαμε την γεφυρούλα και αρχίσαμε να ανηφορίζουμε προς τα ψηλά του Γράμμου.
Από την αρχή κάνουν την εμφάνισή τους τα νοτισμένα χώματα και οι λάσπες. «Ωραία, θα περάσουμε σήμερα» μονολογώ…
Ωραίες λασπίτσες στον Γράμμο...
Ανεβαίνουμε με ωραίο ρυθμό, αλλά σε ένα τρίστρατο χάνουμε την μπάλα! Παρατηρημένο, όποτε δίνω μεγάλη βάση στα ηλεκτρονικά μπιμπλίκια, χάνομαι (προσωρινά ε)! Σ’ αυτό το μπάχαλο, ο Βασίλης με τον Νίκο και τον Τριαντάφυλλο φεύγουν μπροστά, παίζοντας με τις λάσπες και τις γούρνες με τα λασπόνερα! Εγώ έχω καταλάβει ότι δεν πάμε σωστά και σταματώ! Πατάω κόρνες, φωνάζω, αλλά δεν… Ευελπιστώ να δει γρήγορα ο Βασίλης που έχει την διαδρομή στο Montana του, να καταλάβει ότι πάει λάθος! Αλλά οι λάσπες είναι τόσο ωραίες και τα λασπόνερα τόσο λαχταριστά, που δεν δίνει σημασία στην συσκευή και παίζει αυτός μαζί με τους άλλους σαν μικρά παιδάκια με τα λασπόνερα!
Εγώ κι ο Τάσος, καθόμαστε και περιμένουμε! Περιμένουμε… περιμένουμε… Τίποτα!
Μετά από κανένα 10λεπτο ακούμε από το βάθος κάτι σαν πυροβολισμούς, σαν κεραυνούς… ήταν η εξάτμιση του 690 που ερχόταν πίσω! Ο Βασίλης μας πληροφορεί πως οι άλλοι που δεν έχουν τον χάρτη μαζί τους, συνεχίζουν προς τα ψηλά… Καβαλάμε και πάμε κι εμείς αναγκαστικά να τους αναζητήσουμε! Ο δρόμος όσο ανεβαίνει γίνεται όλο και χειρότερος. Λάσπες και βαθιές γούρνες με λασπόνερα, που δεν γνωρίζεις το βάθος τους! Μετά από κανένα τέταρτο, τους βρήκαμε να μας περιμένουν, μεταβολή και πίσω για τον σωστό δρόμο!
Ο δρόμος είχε σήμανση, την οποία εμείς αγνοήσαμε, λόγω του ότι βλέπαμε τα GPS και δεν μπορούσαμε να καταλάβουμε ότι η σωστή διαδρομή ήταν αυτή που μας γέμιζε λιγότερο το μάτι!
Ύστερα από αυτή την καθυστέρηση, συνεχίσαμε ακάθεκτοι προς τα πάνω! Ο δρόμος τα είχε όλα! Νεροφαγιές, λάσπες, λασπολακούβες, αλλά το τοπίο σε αποζημίωνε!
Σε κάποια στιγμή, έχουμε ανέβει στο διάσελο και οι οξιές παραμέρισαν. Είμαστε ήδη στα 1900 μέτρα κι ο Βασίλης και ο Νίκος παίζουν με τα παιχνιδάκια τους και σκαρφαλώνουν σε μια ομαλή σχετική κορυφή, που είναι δίπλα μας!
Τα παιδία παίζει...
Στάση για ξεκούραση, να ρουφήξουμε οξυγόνο, να αγναντέψουμε το τοπίο που απλωνόταν γύρω μας… Από κάτω μας φαινόταν πλέον η Αετομηλίτσα, αλλά και όλος ο Γράμμος, το μνημείο στην κορυφή του Γκέσου, ο Σμόλικας, το Βόϊο στο βάθος…
Αποφασίζουμε να ανέβουμε μέχρι εκεί που υπάρχει δρόμος, στο μνημείο. Ο δρόμος με καλές και σχετικά βαθειές νεροφαγιές, τα τσομπανόσκυλα ήταν το κερασάκι στην τούρτα.
Το μνημείο στέκει στα 2160 μέτρα, απομεινάρι της ντροπής του εμφυλίου πολέμου που εκτυλίχθηκε ή μάλλον παίχτηκαν τα τελευταία επεισόδια του πολέμου παρωδία στο βουνό του Γράμμου.
Στο μνημείο στα 2150 μ...
Φωτογραφίες και βουρ πάνω στα μηχανάκια με προορισμό την Αετομηλίτσα. Τώρα κατηφορίζουμε πλέον σε πλαγιές που δεν έχουν πλέον την πλούσια βλάστηση της ανάβασης και ο δρόμος είναι πιο στεγνός! Σε κάποια στιγμή βλέπουμε μια μικρή λιμνούλα με νούφαρα. Λίγο πριν φτάσουμε στο χωριό, περνάμε το Άσπρο Ποτάμι, χείμαρρος που κατεβάζει κοτρώνια, αλλά τώρα είναι ήπιος! Υπάρχει και μία ξύλινη γέφυρα από πάνω μας…
Περνώντας το Άσπρο ποτάμι...
Σε λίγο μπαίνουμε στο χωριό της Αετομηλίτσας, η οποία συναγωνίζεται την Σαμαρίνα για το πιο είναι το χωριό σε υψηλότερο υψόμετρο!
Δεν σταματάμε και συνεχίζουμε για Αρρένες, με σκοπό να πιούμε εκεί το τσιπουράκι μας και να φάμε το μεσημεριανό μας. Ο δρόμος πλέον έχει λευκό γαρμπίλι, που γλιστράει! Μετά το διάσελο των Αρρένων στα 1800 μ. περίπου κατηφορίζουμε για τις αλπικές λίμνες. Το γαρμπίλι έχει τελειώσει και ο δρόμος είναι πλέον νοτισμένο μαύρο χώμα, ένδειξη ότι είχε βρέξει πιο πριν. Μόλις ξεπρόβαλε η παραμυθένια λίμνη, σταθήκαμε λιγάκι να την απολαύσουμε και μετά παρκάραμε κάτω από τα δέντρα, όπου είχε τραπεζάκια για να φάμε!
Βγάλαμε ότι είχαμε σε κονσέρβα και τα τσακίσαμε! Έπρεπε να ελαφρύνουμε τα σακίδια μας, οπότε το ρίξαμε στο φαί!
Μετά από λίγο βλέπω τον Βασίλη να βγάζει, μπλούζες, μπότες, θώρακες και να την πέφτει ξερός στα χόρτα! Ταβλιάστηκε για κανένα τεταρτάκι!
Ο Βασίλης σε διαδικασία μεσημεριανής σιέστας...
Οι υπόλοιποι τριγύρω,ψάχναμε να ανακαλύψουμε και να παρατηρήσουμε τους αλπικούς τρίτωνες, ένα αμφίβιο πλασματάκι που διαβιεί σε λίμνες της αλπικής ζώνης! Η λιμνούλα πάντως ήταν γεμάτη από αυτά τα περίεργα δρακάκια.
Ψάχνωντας τους αλπικούς τρίτωνες...
Η ώρα όμως περνάει και πρέπει να ετοιμαστούμε, διότι πρέπει να φτάσουμε τουλάχιστον μέχρι τον Τρίλοφο.
Η κατεύθυνσή μας είναι προς τα βόρεια, σε μία απίστευτη διαδρομή, τυπική του Γράμμου, με πλούσια βλάστηση και δρόμους για γρήγορες χωματότσαρκες! Μέχρι που σε κάποια φάση, ο Βασίλης μας ειδοποιεί πως του άναψε το λαμπάκι του ρεζερβουάρ. Δεν είμαστε για τέτοια, μιας και το κοντινότερο βενζινάδικο, με την κατεύθυνση που είχαμε, ήταν στην Κρυσταλλοπηγή, τουλάχιστον 60 χιλιόμετρα πιο πάνω, οπότε… αναγκαστική παράκαμψη προς Νεστόριο!
Αυτό που δεν κατάλαβα είναι για πιο λόγο ανοίγουν και στρώνουν τεράστιους ασφαλτόδρομους μέσα στην καρδιά του Γράμμου. Ο δρόμος μέχρι τον Πεύκο, στρωμένος με 3Α, πατημένο μεν, αλλά με τόσα πολλά φορτηγά, λες και ήμασταν μέσα σε εργοτάξιο!
Μετά τον Πεύκο, ο δρόμος ωραίος, ότι πρέπει να ξύνεις μαρσπιέδες σε μια ωραία διαδρομή, δίπλα από τον Αλιάκμονα ποταμό.
Μετά το Νεστόριο ανεφοδιαζόμαστε και ξεκινάμε ξανά προς τα πίσω, αλλά από Λιβαδοτόπι αυτήν την φορά.
Ο δρόμος μετά το χωριό αλλιώτικος, με φυτευτή γκρίζα πέτρα! Τα μάτια μας τώρα ορθάνοιχτα μιας και ψαχνόμαστε για την διανυκτέρευσή μας.
Έξω από το Γιαννοχώρι, μια βρυσούλα σε λιβαδάκι, χώρος πολύ υποσχόμενος για κάμπινγκ, αλλά συνεχίζουμε… στα υπόψην!
Μονόπυλο, ένα σπίτι όλο κι όλο και συνεχίζουμε για Τρίλοφο. Πριν το χωριό μας υποδέχεται ένα τεράστιο κοπάδι από γελάδια.
Η επιτροπή υποδοχής του χωριού...
Το χωριό όμορφο, αλλά εγκαταλειμμένο! Σταματάμε στην Εκκλησία! Έρχεται ένας γηραιός κύριος να μας υποδεχτεί! Ο κ. Παύλος μοναδικός κάτοικος του χωριού εκείνη την στιγμή, μας υποδέχεται και μας υποδεικνύει ένα χώρο της κοινότητας για να διανυκτερεύσουμε.
Τρίλοφο...
Μια χαρά, σκέπαστρο, βρύση σε αυλή με κάγκελα! Μας λέει να κλείσουμε τις πόρτες το βράδυ, γιατί καμιά φορά κάνει επίσκεψη το χωριό αρκούδα που ψάχνει να φάει κεράσια και κορόμηλα! Ξεροκατάπιαμε ολίγον, αλλά οκ… Μόλις ξεφορτώσαμε τα εργαλεία, μας προσκαλεί για καφεδάκι στο σπίτι του! Δεν αρνούμαστε την πρόσκληση και πάμε!
Αφού συζητήσαμε την πολιτική κατάσταση, μάθαμε την ιστορία του χωριού και φάγαμε φράουλες από τον κήπο του, φύγαμε στην κατασκήνωσή μας για να ετοιμάσουμε το βραδινό μας.
Η κατασκήνωσή μας...
Ο σεφ είπε να κάνουμε εκκαθάριση με ότι έχουμε, οπότε ανοίξαμε τις τελευταίες κονσέρβες, ήπιαμε το τελευταίο μας τσίπουρο και μας έκανε μια υπέροχη μακαρονάδα με ζαμπόν!
Η ψύχρα και απόψε μας δείχνει τα δόντια της και από’ ότι φαίνεται, πάλι θα το δαγκώσω και αυτήν την νύχτα…
Κρύοοο...
Τελευταία επεξεργασία:
lord_dimos
Μέλος
- Όνομα
- Δημήτρης
- Μοτό
-
R1150gs
R100 caferacer
υπέροχα! εύγε!!!
Ironbutt
Μέλος
Τι να πω τωρα???
Περιγραφη καταπληκτικη..σαν να τα ζουμε απο μεσα...
Φωτο υπεροχες που και αυτες σε βαζουν στο κλιμα...
ΠΑΡΕΑ γεματη χαμογελα και τρελα...
Ειστε παραδειγμα προς μιμηση στις εκδρομες!!!!
Περιγραφη καταπληκτικη..σαν να τα ζουμε απο μεσα...
Φωτο υπεροχες που και αυτες σε βαζουν στο κλιμα...
ΠΑΡΕΑ γεματη χαμογελα και τρελα...
Ειστε παραδειγμα προς μιμηση στις εκδρομες!!!!
xntinou
Μέλος
Το εκδρομικό σας έχει γίνει θεσμός .. εξάπτει το πάθος για adventure καταστάσεις
ckalfas
Μέλος
Ημέρα 5η « Η επιστροφή»
Δεν θυμάμαι πόσες φορές είδα την ώρα, με την αγωνία να ξημερώσει, για να βγω από τον υπνόσακο, να κουνηθώ, να ζεσταθώ! Ότι και να έκανα, όσο και να έκλεινα τον υπνόσακο, δεν ζεσταινόταν με τίποτα αυτό το κορμί!
Από την κούραση δεν κατάλαβα όμως πότε ξημέρωσε και ξύπνησα μαζί με τους άλλους.
Σήμερα όλα κυλάνε λίγο πιο νωχελικά, τελευταία μέρα και κανένας δεν φαίνεται να βιάζεται… Χαλαρά κάναμε το καφεδάκι μας, χαλαρά φάγαμε τα ψίχουλα -απομεινάρια του ψωμιού που είχανε μείνει, χαλαρά αρχίσαμε να ετοιμαζόμαστε…
Τα θεριά λιάζονται στον πρωινό ήλιο...
Αφού μαζέψαμε την πραμάτεια μας, είπαμε μια καλημέρα στα παιδιά στο φυλάκιο και φύγαμε, μιας και αναζητήσαμε τον κ. Παύλο, αλλά δεν τον βρήκαμε!
Η σημερινή διαδρομή είχε ως σκοπό να βρεθούμε στις Πρέσπες. Έτσι, περάσαμε το Μονόπυλο και στρίψαμε αριστερά για Καλή Βρύση. Ο δρόμος βατός, ελαφρώς πετρωτός στην αρχή και με χωμάτινος προς το τέλος.
Μπαίνοντας στο χωριό, πλέον παίρνουμε τον ασφαλτόδρομο για Διποταμιά – Κομνηνάδες – Οινόη.
Στην Οινόη καταφέραμε 5 άτομα να χαθούμε μεταξύ μας προσωρινώς, αλλά… τα καταφέραμε!
Αφού ξανασμίξαμε πήραμε τον ωραίο χωματόδρομο για Ιεροπηγή, ο οποίος σε πολλά σημεία ήταν για πολλά γκάζια!
Από Ιεροπηγή πήραμε έναν ωραίο φαρδύ χωματόδρομο για Κρυσταλλοπηγή, αλλά στα μισά, κατάντησε εργοτάξιο.
Αφήνωντας πίσω την Ιεροπηγή...
Στην περιοχή κατασκευάζεται μεγάλος δρόμος και τα φορτηγά που κουβαλούσαν υλικά, είχαν κάνει την διέλευσή μας σκέτη κόλαση! Σκόνη και χαμηλές ταχύτητες μας δυσκόλεψαν πολύ, ώσπου 50 μέτρα πριν τον συνοριακό σταθμό της Κρυσταλλοπηγής, μία βαρέλα και δυο φορτηγά, μπλόκαραν τον δρόμο! Οπότε, δεν το πολυσκεφτήκαμε, μπήκαμε σε ένα παραδιπλανό χωράφι και βγήκαμε στην επαρχιακή οδό.
Προορισμός μας, ασφάλτινος πλέον, οι Πρέσπες. Η διαδρομή μετά τον Κώτα, απλά πανέμορφη. Μετά το χωριό Τρίγωνο στρίψαμε αριστερά και λίγο πριν τον Λευκώνα ανεβήκαμε σε ένα λόφο για να αγναντέψουμε τις μαγευτικές Πρέσπες!
Πρέσπες...
Βγάλαμε τις φωτογραφίες μας, αλλά το στομάχι διαμαρτυρόταν και κινήσαμε για Ψαράδες με σκοπό να φάμε!
Είχα χρόνια να πάω και ομολογώ πως το χωριό των Ψαράδων, άλλαξε πάρα πολύ! Τα όμορφα πετρόκτιστα σπίτια παρέμεινα τα ίδια, αλλά διαμόρφωσαν τον δρόμο που είναι πλάι στην Λίμνη, αλλά και τα μαγαζιά πολλαπλασιάστηκαν. Εγώ θυμάμαι μόνο ένα ταβερνάκι και τώρα ήταν τουλάχιστον πέντε!
Στους Ψαράδες...
Επιλέξαμε ένα τυχαία, κάτσαμε και αναστενάξανε τα πιρούνια! Αφού φάγαμε, πληρώσαμε και χαιρετήσαμε πήραμε με βαριά καρδιά τον δρόμο της επιστροφής για Θεσσαλονίκη, μέσω Φλώρινας – Κοζάνης και Εγνατίας οδού.
Να πω την αλήθεια, τα είδα όλα! Βγήκε όλη η κούραση και ο πωπός μου έγινε τσιμέντωσε! Τσιγάρο να έσβηνες πάνω του, δεν θα ένιωθε τίποτα!
Τελευταία στάση...
Τελευταία στάση σε βενζινάδικο 35 χιλιόμετρα πριν την Πόλη! Στην ουσία, εκεί χαιρετηθήκαμε και κατευχαριστημένοι, γεμάτοι εικόνες, αλλά και κούραση, φτάσαμε σπίτια γεροί!
Αρκούδια μπακ χόουμ…
Δεν θυμάμαι πόσες φορές είδα την ώρα, με την αγωνία να ξημερώσει, για να βγω από τον υπνόσακο, να κουνηθώ, να ζεσταθώ! Ότι και να έκανα, όσο και να έκλεινα τον υπνόσακο, δεν ζεσταινόταν με τίποτα αυτό το κορμί!
Από την κούραση δεν κατάλαβα όμως πότε ξημέρωσε και ξύπνησα μαζί με τους άλλους.
Σήμερα όλα κυλάνε λίγο πιο νωχελικά, τελευταία μέρα και κανένας δεν φαίνεται να βιάζεται… Χαλαρά κάναμε το καφεδάκι μας, χαλαρά φάγαμε τα ψίχουλα -απομεινάρια του ψωμιού που είχανε μείνει, χαλαρά αρχίσαμε να ετοιμαζόμαστε…
Τα θεριά λιάζονται στον πρωινό ήλιο...
Αφού μαζέψαμε την πραμάτεια μας, είπαμε μια καλημέρα στα παιδιά στο φυλάκιο και φύγαμε, μιας και αναζητήσαμε τον κ. Παύλο, αλλά δεν τον βρήκαμε!
Η σημερινή διαδρομή είχε ως σκοπό να βρεθούμε στις Πρέσπες. Έτσι, περάσαμε το Μονόπυλο και στρίψαμε αριστερά για Καλή Βρύση. Ο δρόμος βατός, ελαφρώς πετρωτός στην αρχή και με χωμάτινος προς το τέλος.
Μπαίνοντας στο χωριό, πλέον παίρνουμε τον ασφαλτόδρομο για Διποταμιά – Κομνηνάδες – Οινόη.
Στην Οινόη καταφέραμε 5 άτομα να χαθούμε μεταξύ μας προσωρινώς, αλλά… τα καταφέραμε!
Αφού ξανασμίξαμε πήραμε τον ωραίο χωματόδρομο για Ιεροπηγή, ο οποίος σε πολλά σημεία ήταν για πολλά γκάζια!
Από Ιεροπηγή πήραμε έναν ωραίο φαρδύ χωματόδρομο για Κρυσταλλοπηγή, αλλά στα μισά, κατάντησε εργοτάξιο.
Αφήνωντας πίσω την Ιεροπηγή...
Στην περιοχή κατασκευάζεται μεγάλος δρόμος και τα φορτηγά που κουβαλούσαν υλικά, είχαν κάνει την διέλευσή μας σκέτη κόλαση! Σκόνη και χαμηλές ταχύτητες μας δυσκόλεψαν πολύ, ώσπου 50 μέτρα πριν τον συνοριακό σταθμό της Κρυσταλλοπηγής, μία βαρέλα και δυο φορτηγά, μπλόκαραν τον δρόμο! Οπότε, δεν το πολυσκεφτήκαμε, μπήκαμε σε ένα παραδιπλανό χωράφι και βγήκαμε στην επαρχιακή οδό.
Προορισμός μας, ασφάλτινος πλέον, οι Πρέσπες. Η διαδρομή μετά τον Κώτα, απλά πανέμορφη. Μετά το χωριό Τρίγωνο στρίψαμε αριστερά και λίγο πριν τον Λευκώνα ανεβήκαμε σε ένα λόφο για να αγναντέψουμε τις μαγευτικές Πρέσπες!
Πρέσπες...
Βγάλαμε τις φωτογραφίες μας, αλλά το στομάχι διαμαρτυρόταν και κινήσαμε για Ψαράδες με σκοπό να φάμε!
Είχα χρόνια να πάω και ομολογώ πως το χωριό των Ψαράδων, άλλαξε πάρα πολύ! Τα όμορφα πετρόκτιστα σπίτια παρέμεινα τα ίδια, αλλά διαμόρφωσαν τον δρόμο που είναι πλάι στην Λίμνη, αλλά και τα μαγαζιά πολλαπλασιάστηκαν. Εγώ θυμάμαι μόνο ένα ταβερνάκι και τώρα ήταν τουλάχιστον πέντε!
Στους Ψαράδες...
Επιλέξαμε ένα τυχαία, κάτσαμε και αναστενάξανε τα πιρούνια! Αφού φάγαμε, πληρώσαμε και χαιρετήσαμε πήραμε με βαριά καρδιά τον δρόμο της επιστροφής για Θεσσαλονίκη, μέσω Φλώρινας – Κοζάνης και Εγνατίας οδού.
Να πω την αλήθεια, τα είδα όλα! Βγήκε όλη η κούραση και ο πωπός μου έγινε τσιμέντωσε! Τσιγάρο να έσβηνες πάνω του, δεν θα ένιωθε τίποτα!
Τελευταία στάση...
Τελευταία στάση σε βενζινάδικο 35 χιλιόμετρα πριν την Πόλη! Στην ουσία, εκεί χαιρετηθήκαμε και κατευχαριστημένοι, γεμάτοι εικόνες, αλλά και κούραση, φτάσαμε σπίτια γεροί!
Αρκούδια μπακ χόουμ…
Τελευταία επεξεργασία:
paschalis
gone4riding
Εμενα μου ελειψε αυτο το μεγαλο που χαλαει συνεχεια και δινει σασπενς στις αρκουδοτσαρκες!
Μπραβο παντως και στον φωτογραφο και στον κειμενογραφο
Μπραβο παντως και στον φωτογραφο και στον κειμενογραφο
ckalfas
Μέλος
Όντως Πασχάλη κι εμάς μας έλειψε, αλλά... ξαφνικές υποχρεώσεις!Εμενα μου ελειψε αυτο το μεγαλο που χαλαει συνεχεια και δινει σασπενς στις αρκουδοτσαρκες!
Μπραβο παντως και στον φωτογραφο και στον κειμενογραφο
black sheep
Μέλος
ωραιο κειμενο, ωραιες εικονες, πανεμορφα μερη, ευχαριστουμε που τα μετεφερες στην οθονη μας!