Ημέρα 2η
Ξυπνήσαμε από μία βροντή στις 6 το πρωί… Ανοίξαμε να δούμε, η χθεσινοβραδινή ξαστεριά αντικαταστάθηκε από βαριά συννεφιά! Ο ουρανός βαρύς, μούγκριζε και προειδοποιούσε για επερχόμενη βροχή!
Πεταχτήκαμε λοιπόν, όπως ήταν αναμενόμενο και μαζέψαμε τα πράγματά μας άρον! Άρχισε να σιγοβρέχει και μετά από κανένα 10λεπτο σταμάτησε. Αυτό ήταν! Δεν πειράζει... κάναμε καφεδάκι, φάγαμε το πρωινό μας και η μέρα που ανοίγονταν μπροστά μας ήταν πλέον μεγαλύτερη απ’ ότι υπολογίζαμε!
Ο Τάσος ετοιμάζει καφεδάκι και πρωινό...
Δεν χάσαμε την ευκαιρία, σελώσαμε τα άτια μας, φορέσαμε τις πανοπλίες μας και κινήσαμε για την σημερινή διαδρομή. Το σενάριο έλεγε να κινούμαστε σε χωματόδρομους, όσο ήταν αυτό εφικτό και να είμαστε όσο το δυνατόν κοντά στην συνοριογραμμή.
Αποχαιρετώντας την Παλαιά Σαγιάδα...
Έτσι λοιπόν ξεκινήσαμε για Κώτσικα. Η διαδρομή βατή, γυμνή από δένδρα, αλλά σου επέτρεπε να αγναντεύεις την θάλασσα, η οποία απομακρυνόταν όλο και περισσότερο… Σαν πήραμε όμως την κατηφόρα για Κώτσικα, αποχαιρετήσαμε την θάλασσα και μπροστά μας απλωνόταν τα βουνά των Φιλιατών.
Στον Κώτσικα το πρόγραμμα έλεγε να δούμε τα χαλάσματα ενός εγκαταλειμμένου τζαμιού, από τον καιρό της Τουρκοκρατίας, αλλά όταν είδαμε μαντρί με πελώρια τσομπανόσκυλα εκατό μέτρα πριν, αλλάξαμε γνώμη!
Άλλωστε και από εδώ φαινόταν μια χαρά, οπότε μεταβολή για την επόμενη χωμάτινη ανάβαση με προορισμό το Κερασοχώρι Φιλιατών.
Ο δρόμος σχεδόν αφιλόξενος και κακοτράχαλος, λευκά, χοντρά και μυτερά κοτρώνια ήταν σε όλη την ανάβαση, η τούμπα καραδοκούσε…
Στο κατέβασμα τα κοτρώνια αντικαταστάθηκαν από νοτισμένο μαύρο χώμα και μετά από βατό χωματόδρομο. Λίγο πριν το χωριό, τον δρόμο έφραζε μια αυτοσχέδια πόρτα από συρματόπλεγμα…
Φάγαμε πόρτα, αλλά...
Ανοίξαμε, περάσαμε, ξανακλείσαμε και μπήκαμε στο χωριό. Ο καιρός άλλαζε συνεχώς και προειδοποιούσε και επερχόμενη βροχή, οπότε η τύχη μας οδήγησε σε σκέπαστρο, ικανό να χωρέσει τις μοτοσικλέτες μας κι εμάς!
Τι να κάνουμε; Κάναμε καφεδάκι περιμένοντας να περάσει η βροχούλα!
Το τηλέφωνο του Μπάμπη χτυπάει… Το φορτηγό του αβαρία και πρέπει να φύγει εσπευσμένα για πίσω! Κρίμα, αλλά αυτά συμβαίνουν.
Τελειώνουμε το καφεδάκι, μασουλάμε κάτι μπάρες δημητριακών που είχε φέρει ο Τάσος μαζί του και τροποποιούμε ελαφρώς την διαδρομή που ήταν να κατευθυνθούμε Παλαμπά και από εκεί Άγιο Νικόλαο και κατηφορίζουμε προς Μαυρονέρι για να συνοδέψουμε τον Μπάμπη μέχρι να φύγει για πίσω στην Θεσσαλονίκη.
Στο Μαυρονέρι ανακαλύπτουμε ότι το μπροστινό του GSA του Τριαντάφυλλου, δεν έχει σχεδόν καθόλου αέρα. Παίρνουμε το κομπρεσεράκι του Μπάμπη, τον αποχαιρετάμε και φουσκώνουμε το μπροστινό ελαστικό του GSA.
Συνεχίζουμε για Άγιο Νικόλαο, εκεί ανατριχιάσαμε ελαφρώς στην σκέψη ότι τα πράγματα θα μπορούσαν εύκολα να εξελιχθούν χειρότερα, αλλά ο Θεός έβαλε το χεράκι του… Σε μια γλυκιά στροφή και με λίγα χιλιόμετρα, γλίστρησε το GSA και ακολούθησε και ο καβαλάρης. Ευτυχώς η ζημιές περιορίστηκαν σε ένα ξυμένο αλουμινιένο προστατευτικό του μπόξερ και σε μία ξηλωμένη εντουρομπλούζα!
Σηκώσαμε το θεριό και συνεχίσαμε με λίγο παραπάνω προσοχή μιας και το οδόστρωμα ήταν ιδιαιτέρως γλιστερό!
Πριν το χωριό των Αγίων Πάντων στρίψαμε προς το βουνό Λημέρι και ακολουθήσαμε την χωμάτινη διαδρομή προς Αμπελώνα. Η διαδρομή στην αρχή τσιμεντόδρομος και μετά λευκό γαρμπίλι, πριν το χωριό χωματάκι στρωμένο από προωθητή!
Στον δρόμο για Αμπελώνα...
Μετά το χωριό, σε καμιά 7-8 χιλιόμετρα στρίψαμε δεξιά στον υποτιθέμενο χωματόδρομο για την Μονή του Αγίου Αθανασίου. Υποτιθέμενο διότι ήταν φρασκοασφαλτοστρωμένος, τουλάχιστον μέχρι την Μονή.
Εκεί συναντήσαμε τον κ. Λάμπρο, έναν 80χρονο (+) παππού που μας έλεγε ιστορίες για το αντάρτικο που εξελίχθηκε στα γύρω βουνά, αλλά και για τα χρόνια της 7ετίας…
Αποχαιρετήσαμε τον παππούλη και προσπαθήσαμε να δροσιστούμε στην παραδίπλα βρυσούλα, αλλά φευ, το νερό ήταν στην αρχή λασπωμένο και μετά ανακαλύψαμε πως είχε χαλικάκια! Πλέναμε μόνο τα μούτρα μας και ελαφρώς διψασμένοι συνεχίσαμε τον χωματόδρομο για Μηλιά και Κεφαλοχώρι.
Συνεχίσαμε για Λίστα και Κουρεμάδι με προορισμό για την Μονή Κοιμήσεως Θεοτόκου και μετά Κάτω Λάβδανη.
Ο δρόμος μια μικρή αποκάλυψη! Στην αρχή ξερός, στενός μέσα σε οργιώδη βλάστηση! Εκεί που πηγαίναμε, μας περίμενε μια παγίδα, αυτήν που στήνουν οι ηλίθιοι που μπορούνε να γίνουν δολοφόνοι εκ προ μελέτης. Σε μια στροφή μας περίμενε ένα σύρμα που έκλεινε τον δρόμο πέρα ως πέρα! Εγώ έλαχε να είμαι κι αυτήν την φορά μπροστά, αλλά ευτυχώς το ΚΤΜάκι μου έχει φέρινγκ, στο οποίο σκάλωσε το σύρμα, τεντώθηκε και τελικά έσπασε, προτού φτάσει στο σώμα μου!
Τρομάξαμε, βρίσαμε, εκτονωθήκαμε και συνεχίσαμε τον δρόμο μας.
Στο επόμενο δίχαλο στρίψαμε αριστερά, εκεί μας περίμενε ο παράδεισος του αντβεντσουρά, δρόμος φτιαγμένος πριν χρόνια, παρατημένος έκτοτε αφημένος στα χέρια φύσης. Το μονοπάτι πλέον γεμάτο νεροφαγιές και πυκνή βλάστηση, ανηφορικό! Μια προειδοποιητική κορδέλα μας προειδοποιούσε ότι ο δρόμος δεν πάει, μας ανακόπτει την πορεία, την λύνουμε και περνάμε! Το θηρίο στα χέρια του Τριαντάφυλλου τρύπωνε μέσα στην βλάστηση και ξεμπάζωνε τις νεροφαγιές! Ευχαριστούσα την τύχη μου που δεν ήμουν εδώ με την χοντρή και παράλληλα θαύμαζα τον Τριαντάφυλλο…
ilbig:
Η χαρά της περιπέτειας...
Οι δυσκολίες του δρόμου, ανέβασαν την αδρεναλίνη στην ομάδα και συνεχίζαμε να προχωράμε, ώσπου ο δρόμος πλέον είχε μετατραπεί σε μία μεγάλη γούρνα και μετά την γούρνα η ζούγκλα!
Δρόμος τέλος...
Μια γουλιά από το λιγοστό νερό που κουβαλούσαμε και μεταβολή! Αφού συναντήσαμε το χωματόδρομο στρίψαμε αριστερά για Κάτω Λάβδανη, μέχρι που το GPS μας κατεύθυνε να μπούμε στο ποτάμι πλέον, αν και το όνομα Κουσοβίτικο ρέμα δεν παρέπεμπε σε ρέμα, αλλά σε ποτάμι με τα όλα του. Ξύσαμε τα κεφάλια μας και κάναμε αναγνωριστική. Το ρέμα είχε νερό, μεγάλες κοτρώνες και με απότομη διέλευση! Ξεκινήσαμε να ρίχνουμε πέτρες να ομαλοποιήσουμε την διέλευση των μοτοσικλετών.
Πρώτος ο Τριαντάφυλλος με το θεριό, δεν το πολυσκέφτεται, ορμάει… αλλά κολλάει, κόντεψε τα ξηλώσει ολόκληρο βράχο! Μέσα όλοι λοιπόν στο ποτάμι να ξεσκαλώσουμε την GSA. Με τα πόδια πλέον δροσερά να επιπλέουν μέσα στις εντουρομπότες, σμπρώχναμε και λουζόμασταν παράλληλα από τον πίσω τροχό του BMW! Με κανα δυο προσπάθειες, το θεριό ξεσκαλωσε και πέρασε στην αντίπερα όχθη!
Πριν ανέβει ο Βασίλης στο κατσίκι του, του λέω να πάει πρώτα να δει αν ο δρόμος περνούσε από άλλο σημείο του ρέματος με ομαλότερη διέλευση, αλλά αυτός πήρε φόρε να καταπιεί το ρέμα! Το 690 σαν αίλουρος μπήκε στο ποτάμι, αλλά επειδή ήταν βαθύ και με μεγάλα κοτρώνια κόλλησε, αλλά προσωρινώς! Γκάζωσε, ούρλιαξε, φύσηξε, ξεφύσησε, λύσσαξε και πέρασε…
Σειρά μου τώρα… Λέω: Πάω να δω που βγάζει ο δρόμος κι έρχομαι!
Σε καμιά 200αριά μέτρα συναντάω το ποτάμι και βλέπω ότι το είχε ισοπεδώσει προωθητής, δεν χάνω την ευκαιρία και περνώ! Και πάω στους άλλους από την άλλη μεριά! Μόλις με βλέπουν, πρέπει να είπαν κάτι γαλλικά μέσα από τα δόντια τους, αλλά δεν είμαι σίγουρος, δεν ομιλώ και την γαλλικήν, οπότε επιφυλάσσομαι!
Ο Τάσος με την Africaνα του πάντως φάνηκε ευχαριστημένος και χαμογελαστός!
Στην συνέχεια περάσαμε την Κ. Λαβδάνη και κατευθυνθήκαμε προς τα δυο γεφύρια στον δρόμο προς Βρίστοβο!
Στα δυο γεφύρια...
Δεν έχω ξαναδεί κάτι παρόμοιο, δύο δίδυμα γεφύρια να γεφυρώνουν ένα τοπικό ρέμα που ρέει δίπλα στον δρόμο, αλλά ανάμεσα σε βραχώδες σχισμή! Δεν σου πάει το μάτι!
Βγάλαμε φωτογραφίες και αποφασίσαμε να κατευθυνθούμε προς Βρίστοβο για να βρούμε βρύση με πόσιμο νερό για να πιούμε τα τσιπουράκια μας και να φάμε το λιτό μεσημεριανό μας!
Στον δρόμο ανακαλύψαμε πως το νερό είναι ελαφρώς δυσεύρετο μιας και οι βρύσες ήταν ή στερεμένες ή ταπωμένες! Ήττα, αλλά δεν πτοούμαστε και συνεχίζουμε! Μετά το χωριό Λάβδανη, σε μια στροφή του δρόμου έτρεχε γάργαρο δροσερό νεράκι! Δεν ήθελε άλλη σκέψη και ξεπεζέψαμε! Βγάλαμε το μεσημεριανό και το τσίπουρο και την πέσαμε σε ένα ντουβαράκι απέναντι από την βρύση, σε παχιά σκιά!
Αφού φάγαμε και ήπιαμε συνεχίσαμε προς την Εθνική οδό Καλπακίου – Κακκαβιάς. Το κοντινότερο βενζινάδικο είναι στο Καλπάκι , οπότε έπρεπε να κάνουμε αυτήν την μεγάλη παράκαμψη…
Από εκεί πίσω ξανά για Ζάβροχο και στον κάμπο του Ξηρόβαλτου. Ένας κάμπος – μικρό λεκανοπέδιο γεμάτος γελάδια να βόσκουν… Στο δρόμο μας μία βρύση με δροσερό νερό, αλλά με πολλά σκουπίδια τριγύρω! Άρε αθάνατε Έλληνα, ακόμη και στην πιο απομακρυσμένη γωνιά αυτού του τόπου δείχνεις το κακό, απαίδευτο και απολίτιστο εαυτό σου! Ο ήλιος άρχισε ήδη να παίρνει το κατήφορο και η αναζήτηση μέρους για να διανυκτερεύσουμε, άρχισε να μας πιέζει!
Τελικά, βρήκαμε ένας ωραίο μέρος στον δρόμο από Πωγώνιανη για Κακόλακκο, με σκέπαστρο, νερό αλλά και κυψέλες με μέλισσες! «Μικρό το κακό» λέμε και αποφασίζουμε να κατασκηνώσουμε! Ήταν ήδη αργά το απόγευμα και οι μέλισσες ήδη μέσα στην κυψέλη, οπότε καθόμαστε και αύριο βλέπουμε…
Παρέα με τις μέλισσες, σαν σωστά αρκούδια...
Στήσαμε σκηνές, αλλά ο κρύος αέρας μας θέριζε! Αισθανόμασταν τυχεροί που βρήκαμε το σκέπαστρο και έκοβε τουλάχιστον τον αέρα!
Κάνοντας παρέα το σεφ και πίνοντας τσιπουράκι για να ζεσταθούμε...
Ο σεφ έβγαλε τα κατσαρολικά του και μας ετοίμασε κριθαράκι με χοιρινό σε κόκκινη σάλτσα!
Το φως έφυγε, η νύχτα κρύα με πολύ αέρα δεν μας άφησε και πολλά περιθώρια για να χαβαλεδιάσουμε κι έτσι χωθήκαμε στις σκηνές και στους υπνόσακούς μας…
Φόρεσα ότι είχα σε ρουχισμό, αλλά το καλοκαιρινό μου σλίπινγκ μπαγκ φαινόταν ανεπαρκές για να με ζεστάνει στην κρύα νύχτα, η οποία φαινόταν ότι θα διαρκούσε πολύ με το παγωμένο μου σώμα να ψάχνει αχτίδα ζεστασιάς…!!!