Game of Roads 2023: Δυτικά του 1ου μεσημβρινού. Ο δρόμος των Πυρηναίων – Γαλλικές Άλπεις και Φαράγγια

[Joy of Road]

.

Η τελευταία στάση πριν το προορισμό μας για σήμερα, έγινε σε μια άκρη του δρόμου, αφού όλοι ήμασταν ψόφιοι από την οδήγηση. Αλλά τη στάση είναι αυτή χωρίς ούτε νερό;


Λοιπόν ελάτε να με βρείτε στο επόμενο χωριό, διψάω και εδώ δεν έχει ούτε βρεγμένη λούμπα, τους λέω.

Λίγο παρακάτω σε ένα κόμβο πάνω στο δρόμο μας, βρήκα ένα καφέ μίνι-μάρκετ και αράζω για ξεκούραση και αναπλήρωση υγρών.

Τηλέφωνο:

Που είσαι ρε;

Στο 1ο κόμβο μετά από 2-3 χλμ θα με βρείτε αραχτό!


Ήρθανε μετά από λίγο και τα “ ακούσανε”.

Δε σταματάμε όπου να ‘ναι. Μπορεί ο άλλος να θέλει τουαλέτα, νερό, κάτι να φάει.


Φύγαμε και σε λιγότερο από μισή ώρα, είχαμε φτάσει στο ξενοδοχείο. Κανά 3αρι χλμ από το κέντρο, καθαρό και με φυλασσόμενο parking. Μπάνιο και δρόμο για το κέντρο της πόλης να το δούμε και να φάμε και κάτι. Κλασσική γαλλική πόλη με όμορφα σοκάκια και ωραία φωτισμένη πέτρινη γέφυρα.

Λίγα λόγια από το Internet…

για το Bergerac ( Μπερζεράκ ), μια πόλη του νομού Δορδόνης στη νοτιοδυτική Γαλλία. Ο πληθυσμός ανέρχεται σε 26.833 κατοίκους. Το Μπερζεράκ φιλοξενεί πληθυσμό Βρετανών που διαμένουν μόνιμα. Το Μπερζεράκ χαρακτηρίζεται ως «Πόλη τέχνης και ιστορίας» από το Υπουργείο Πολιτισμού της Γαλλίας. Στην πόλη υπάρχουν δύο αγάλματα του Συρανό ντε Μπερζεράκ, πρωταγωνιστή του διάσημου ομώνυμου θεατρικού έργου του Εντμόν Ροστάν, στο οποίο βασίστηκε η ομώνυμη όπερα του Φράνκο Αλφάνο καθώς και πολλές κινηματογραφικές ταινίες.


Οι “ καλοφαγάδες “ της παρέας είχαν βρει ένα εστιατόριο με καλές κριτικές, κάνα χιλιόμετρο από το κέντρο και με βήμα γοργό κινήσαμε προς τα κει. Φτάνουμε εκεί και το βλέπουμε κλειστό. Τώρα τι κάνουμε;;; Στο πλάι όμως είχε είσοδο για το κήπο του εστιατορίου. Βασικά μια μικρή οικογενειακή ταβέρνα ήταν. Παραγγείλαμε στην όμορφη σερβιτόρα από μια μοσχαρίσια μπριζόλα, αλλά μέχρι να τα φέρει είχαμε τσακίσει 3 μπόλ με φυστίκια με τις μπύρες που έφερε. Από τη πείνα που είχαμε, στα πιάτα δεν αφήσαμε ούτε φύλλο μαρουλιού. Βέβαια είχαμε περπατήσει και 4 χλμ. Μαζεύοντας τα “ καθαρά “ πιάτα η σερβιτόρα, θεώρησε ότι βρήκαμε πεντανόστιμα τα φαγητά ( ντάξει καλά ήταν αλλά όχι και για αστέρι Michellin ). Οπότε βάλθηκε να μας γνωρίσει τον σεφ και ψήστη του μαγαζιού. Βλέποντάς τον να έρχεται προς το τραπέζι, γέλαγα νιώθοντας σαν να είμαι στον “ Εφιάλτη στη κουζίνα ” και από κάπου θα πεταγόταν ο Έκτορας Μποτρίνι. Μάλλον δεν είχαν ξαναδεί τόσο πεινασμένους ξένους, οπότε σου λέει θα γράψουν καμιά καλή κριτική στο Internet. Ο λογαριασμός μας τσίνισε λίγο, αφού μια μικρή μοσχαρίσια μπριζόλα τη χρυσοπληρώσαμε. 23€!!! Πώς να μη χαρεί ο μαγαζάτορας!

Γυρίσαμε προς το ξενοδοχείο, διασχίζοντας τα σοκάκια του Bergerac και κουβεντιάζοντας για τη σημερινή διαδρομή.

Τελικά είχαμε κάνει διάνα στο να διασχίσουμε την ενδοχώρα της Γαλλίας και μιλάμε για γαλλικά χωριά, δρόμους κρασιού, μεσαιωνικά κάστρα, επιβλητικά ποτάμια με πέτρινα γεφύρια, δρόμοι μέσα σε δάση. Λίγο πιο πέρα σε μια μικρή πλατεία ανακαλύψαμε το πιο γνωστό κάτοικο της μικρής αυτής πόλης, σε άγαλμα βέβαια, το Cyrano de Bergerac.

Μετά από μακρύ βραδινό ποδαρόδρομο 4ων χλμ, φτάσαμε στο ξενοδοχείο και ανανεώσαμε το ραντεβού μας με τη πόλη για το πρωί, για να τη δούμε και υπό το φως του ήλιου και πέσαμε σε “ χειμερία νάρκη “.

Πριν να κοιμηθούμε όμως έπρεπε να κάνω μια επείγουσα δουλειά. Να μεταφέρω τα βιντεάκια από την κάμερα στο σκληρό δίσκο που είχα φέρει μαζί μου. Τι το θέλα; Κατά λάθος έσβησα όλα τα βίντεάκια από τη χθεσινή μέρα στο Combe Laval και από τη σημερινή μέρα από την ενδοχώρα της Γαλλίας!!!

Το τι καντήλια έριξα και το τι ψάξιμο για να επαναφέρω τα αρχεία δε λέγεται. Δυστυχώς δεν τα κατάφερα. Το πώς κοιμήθηκα εκείνο το βράδυ από τη στεναχώρια μου, ένας θεός το ξέρει. Ευτυχώς είχα back up σε ρόλο φωτογράφου-οπερατέρ και τη Georgia, οπότε εν μέρει είχαμε υλικό…



Bonne nuit...


Χάρτης ημέρας 500 χλμ

Διαδρομή: Google Maps

Αξιοσημείωτα μέρη: Tournon-sur-Rhône, η διαδρομή D533-D534 από Lamastre έως Saint Agreve, Terrasson-Lavilledieu, Bergerac

Κατάλυμα: Hotel Ibis budget Bergerac ( αρκετά καλό ).

Τιμή: 68€ 2κλινο - 74€ 3κλινο χωρίς πρωινό

Free Parking.

Συνεχίζεται...

.

 

[Kardabix]

Λογική η τιμή για την μοσχαρίσια αγαπητέ! Το καλοκαίρι στο Περιβόλι Γρεβενών την πλήρωσα 25 ευρώ... χρεώνει μάλλον και ψυχική οδύνη γιατί είναι δικά του τα μοσχαρια και στεναχωριεται που τα σφάζει...

 

[boxer]

Λογική η τιμή για την μοσχαρίσια αγαπητέ! Το καλοκαίρι στο Περιβόλι Γρεβενών την πλήρωσα 25 ευρώ... χρεώνει μάλλον και ψυχική οδύνη γιατί είναι δικά του τα μοσχαρια και στεναχωριεται που τα σφάζει...

Λογικοτατη τιμή, συμφωνω και εγώ!!!
Πχ στο Γιβραλτάρ το '11, ένα πιάτο mix grill κρεάτων (το οποίο σε ποσότητα δεν είχε καμμία απολύτως σχέση με ελληνικά ταβερνάκια) το πληρώσαμε 23 ευρώ!!!!!
"Βράχος" είναι αυτός!!!!!

 

[Joy of Road]

Ορμώμενος από την επιθυμία του george_pan αλλά και από τη φιλική σύσταση του snpl για παραπάνω πληροφορίες όσον αφορά τα περάσματα και τους δρόμους τους οποίους οδηγήσαμε και αναφέρομαι, έκατσα και έφτιαξα αναλυτικούς χάρτες ( my maps, gpx και τα ρέστα ), ώστε να μην πηγαίνετε " ψαχτά " το που είναι τι και πως θα το βρείτε.

Οπότε κάτω από τη φώτο του χάρτη στο τέλος της κάθε ημέρας, θα υπάρχει και η αντίστοιχη διαδρομή με επισημασμένα τα περάσματα, τα φαράγγια και τα καλά κομμάτια που οδηγήσαμε.

george_pan ευχαριστώ για την πρόταση σου, κάνοντας με να ασχοληθώ και να μάθω κάτι παραπάνω.

 

[Joy of Road]

.

6η ΜΕΡΑ – ΚΥΡΙΑΚΗ 10/09/2023​

Bergerac – San Sebastian​

Rendez-vous à Bordeaux*

​

*ραντεβού στο Μπορντώ

6η μέρα του ταξιδιού μας και σήμερα η μέρα θα ήταν πιο χαλαρή, αφού είχαμε ως στόχο να περάσουμε από το Bordeaux, να κάνουμε μια μεγάλη βόλτα στο κέντρο της πόλης για να δούμε τα αξιοθέατα της και εν συνεχεία να κατέβουμε νότια και να περάσουμε στην Ισπανία.

Πρωινό ξύπνημα και σε παρακείμενη boulangerie καφές και κάτι να φάμε. Φορτώσαμε τις μηχανές και 9 και κάτι, ήμασταν στο κέντρο του Bergerac.

Αράξαμε κάπου κεντρικά τις μηχανές και βγάλαμε δυο-τρεις φωτογραφίες στα σημαντικότερα σημεία της πόλης.

Στο σημείο δίπλα από το ποτάμι που υπάρχει και η πινακίδα με το όνομα της πόλης,

σε ένα διπλανό άγαλμα μοντέρνας τέχνης,

στη πλατεία με τη Notre Dame του Bergerac

και φυσικά στο επιχρωματισμένο άγαλμα του γνωστότερου κατοίκου της πόλης, του Cyrano de Bergerac.

Γύρω στις 10 ξεκινήσαμε το πρώτο κομμάτι της σημερινής μας διαδρομής, περνώντας και πάλι από όμορφα μικρά χωριά και εκτάσεις γεμάτες αμπέλια.

Οδηγήσαμε κοντά στη μια ώρα και κάτι και φτάσαμε στη πρωτεύουσα της Νέας Ακουϊτανίας, το Bordeuax.

...

 

[Joy of Road]

.

Η πρώτη μας επαφή με τη πόλη, έγινε περνώντας από τη γέφυρα Saint Jean του ποταμού Γαρούνα και αντικρίζοντας τα πρώτα μεγαλοπρεπή κτίρια, μου ήρθε στο μυαλό η Βουδαπέστη που ήμασταν πέρυσι.

Οδηγήσαμε παράλληλα με το ποτάμι και φτάσαμε στην όμορφη γέφυρα Pont de Pierre, με ένα από τα αξιοθέατα της πόλης, την αψίδα Porte de Bourgogne ( κάποια στιγμή ονομάστηκε και Πύλη του Ναπολέοντα για να γιορτάσει την άφιξη του Αυτοκράτορα στο Μπορντό το 1808 ).

Πήραμε τη λεωφόρο Victor Hugo για αρχή και έπειτα από δέκα λεπτά οδήγηση και με τη βοήθεια του GPS, φτάσαμε δίπλα από τον καθεδρικό ναό.

Εκεί, δίπλα ακριβώς σε ένα παρκάκι είδαμε θέσεις για μηχανές, οπότε δεν το πολύ-σκεφτήκαμε και αράξαμε.

Κλειδώσαμε μπουφάν και κράνη στις μηχανές και ξεκινήσαμε τη βόλτα μας.


Λίγα λόγια από το Internet…

για το Bordeaux ( Μπορντώ ), πόλη της Ν. Δ. Γαλλίας στη διοικητική περιοχή της Νέας Ακουιτανίας, πρωτεύουσα του νομού Ζιρόντ. Είναι χτισμένη στην αριστερή όχθη του ποταμού Γαρoύνα και είναι ένα από τα πολυπληθέστερα κέντρα της Γαλλίας. Κατά τη διάρκεια των Γαλλογερμανικών πολέμων (1870), του Α΄ και του Β΄ Παγκοσμίου πολέμου έγινε έδρα της Γαλλικής κυβέρνησης Το Μπορντώ είναι μία από τις μεγαλύτερες οινοπαραγωγικές πόλεις του κόσμου γνωστή για τα περίφημα κρασιά Μπορντώ. Το Μπορντώ έχει χαρακτηρισθεί «Πόλη Τέχνης και Ιστορίας». Η πόλη φιλοξενεί 362 ιστορικά μνημεία ( μόνο το Παρίσι έχει περισσότερα στη Γαλλία ).


Τα πρώτα κλικ της κάμερας μας, έγιναν για το επιβλητικό δημαρχείο της πόλης και για τον γοτθικού ρυθμού καθεδρικό ναό του Αγίου Ανδρέα.

Είχα φτιάξει μια ποδαράτη διαδρομή στο Google Maps με τα αξιοθέατα στη περιοχή και ακολουθώντας τη δε θα χάναμε χρόνο, ψάχνοντας τι είναι που και πως θα το δούμε. Περάσαμε μέσα από στενά δρομάκια για να φτάσουμε σε μια πιο κεντρική οδό γεμάτη κάθε είδους μαγαζιά και φυσικά γεμάτη κόσμο.

Στο τέλος αυτού του δρόμου, φτάσαμε στη πλατεία Place de la Comedie, όπου θαυμάσαμε την εθνική όπερα του Μπορντώ.

Συνεχίσαμε προς τη πλατεία Place des Quinconces, τη μεγαλύτερη πλατεία της Γαλλίας σε εμβαδόν, όπου υπήρχε το επιβλητικό σιντριβάνι Char du Triomphe de la République προς τιμή των επαναστατών Γιρονδίνων.

Στους δρόμους που περάσαμε, εντύπωση μας έκαναν πολλοί τουρίστες με αθλητικές φανέλες και ειδικότερα οι ομιλούντες την αγγλική να περιφέρονται με μπύρες στα χέρια και επίσης στα μικρά καφέ-μπαρ να κατεβάζουν λίτρα μπύρας ( μπεκροκανάτες του κερατά!!! ). Απ' ότι είδα σε ένα κιόσκι που περάσαμε, γινόταν το παγκόσμιο πρωτάθλημα ράγκμπι και Άγγλοι, Ουαλλοί και άλλες εθνικότητες είχαν κατακλύσει το Bordeaux.

Στην άκρη της πλατείας υπήρχε και μια ρόδα, όπως σε αρκετές πόλεις της Ευρώπης και αποφασίσαμε να ανεβούμε ( 7€ ) και να δούμε τη πόλη από ψηλά.

Δεν τα χω καλά με τα ύψη αλλά έκανα τη καρδιά μου πέτρα και ανέβηκα. Μας έβαλαν τρία άτομα σε μια κούνια, που κρατιόταν από 8 βίδες 8mm. Δεύτε τελευταίον ασπασμόν… Σιγά-σιγά ξεκίνησε να “ γυρνάει τη μανιβέλα ” το παλικάρι, φτάνοντας τη κούνια μας στο ανώτερο σημείο της διαδρομής και εκεί με έλουσε κρύος ιδρώτας. Στη τρίτη γύρα πήρα τα πάνω μου, άρχισα να σαλεύω και έβγαλα κάνα δύο φωτογραφίες.

Τελείωσε και η εναέρια βόλτα, πατήσαμε στη γη και αποφασίσαμε να γυρίσουμε προς το καθεδρικό ναό. Ήδη η ώρα είχε πάει 2 και ένας καφές ήταν ότι έπρεπε. Μιας και η επόμενη στάση θα ήταν μάλλον σε βενζινάδικο, η περιοχή μεταξύ του καθεδρικού και του δημαρχείου, αποτελούσε την ιδανική επιλογή. Θα πίναμε και ένα καφέ σαν άνθρωποι. Παράλληλα ψάξαμε να βρούμε και ξενοδοχείο για το βράδυ και για 1η φορά ρίξαμε και μια ματιά στα sites του καιρού. Και το λέω αυτό γιατί μέχρι τότε ο καιρός μας είχε πάει ζάχαρη. Αλλά δυστυχώς για τις επόμενες δυο-τρεις μέρες και στις περιοχές που θέλαμε να κινηθούμε, τα σημάδια δεν ήταν ευνοϊκά και μάλλον θα βγάζαμε τα αδιάβροχα από την κάτω μεριά του top case. Το βράδυ στο φαγητό θα το ξαναβλέπαμε.

.

 

[Joy of Road]

.

Η σχεδόν ωριαία ανάπαυλα για καφέ στο κέντρο του Bordeaux, είχε πάρει τέλος. Oπότε ανεβήκαμε στις μηχανές και κάναμε μια μεγάλη βόλτα σε όλη τη παραποτάμια διαδρομή.

Περάσαμε από τη Place de la Bourse, όπου απέναντι της υπάρχει μια μικρή πλατεία γεμάτη από πίδακες νερού που κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού και μέρες με καύσωνα δροσίζονται οι ντόπιοι και οι τουρίστες.

Συνεχίσαμε έως και τη γέφυρα Jacques Chaban Delmas, μια υπερσύγχρονη γέφυρα με 4 πυλώνες που σηκώνεται το κεντρικό τμήμα της για να περάσουν κρουαζιερόπλοια.

Πήραμε το δρόμο για το νότο και μπήκαμε στον αυτοκινητόδρομο A63 με προορισμό την Ισπανία.

Οδηγούμε λοιπόν στον αυτοκινητόδρομο, τηρώντας ευλαβικά τα όρια ταχύτητας ( 130χλμ/ώρα ) και ενώ είμαι στην αριστερή λωρίδα, στη μέση περίπου της λωρίδας, με προσπερνάει από αριστερά με κίνδυνο να ακουμπήσει στη μπαριέρα, ένας τρελόΓάλλος με μηχανή και πρέπει να πήγαινε με 180 και βάλε. Θα μου πεις και τι έγινε; Απλά στα 'σκάσε.

Το θέμα είναι ότι ο αθεόφοβος, ενώ προσπέρναγε, σήκωσε από το μαρσπιέ το δεξί πόδι να με χαιρετήσει. Savoir Vivre (σαβουάρ βιβρ) Γάλλων μοτοσυκλετιστών.

Εδώ να επισημάνω ότι από την αρχή του ταξιδιού μας, οπουδήποτε βλέπαμε μοτοσυκλετιστές, μας χαιρετούσαν σαν να έβλεπαν φίλους. Όλοι σήκωναν ένα ή δυο δάχτυλα από το αριστερό χέρι, όταν διασταυρωνόμασταν στο δρόμο, αλλά ειδικότερα οι Γάλλοι αν σε προσπεράσουν σηκώνουν το δεξί πόδι από το μαρσπιέ. Επίσης το κάνουν για να ευχαριστήσουν κάποιο αυτοκίνητο που ανοίγει δρόμο να περάσουν.

Στη συνέχεια της διαδρομή μας λοιπόν, με μια καλή στάση για βενζίνη, διόδια 8€ και μετά από κάνα τρίωρο φτάσαμε στο Biriatou στα σύνορα Γαλλίας-Ισπανίας. Μπήκαμε στον επαρχιακό, οδηγώντας προς το τελικό μας προορισμό για σήμερα, τη χώρα των Βάσκων.

Λίγα λόγια από το Internet…

για τη Χώρα των Βάσκων, μια αυτόνομη κοινότητα που το ισχύον ισπανικό σύνταγμα τη χαρακτηρίζει ως ιστορική εθνότητα της Ισπανίας. Περιτριγυρίζεται από την Κανταβρική Θάλασσα ( τον Βισκαϊκό κόλπο ) και κάποιες άλλες αυτόνομες περιοχές της Ισπανίας όπως η Καστίλλη, η Ναβάρα κ.ά.

Αποτελείται από τρεις επαρχίες:

• Την Άλαβα, της οποίας η πρωτεύουσα είναι η Βιτόρια-Γαστέις,
• Την Μπιθκάια, της οποία η πρωτεύουσα είναι το Μπιλμπάο,
• Την Γκιπούθκοα με πρωτεύουσα το Σαν Σεμπαστιάν.

Η Χώρα των Βάσκων έχει μεγάλη ιστορία της οποίας οι ρίζες είναι ασαφείς. Αυτό το γεγονός, σε συνδυασμό με την ύπαρξη των βασκικών, μια απομονωμένη γλώσσα που δεν διατηρεί σχέση με καμία από τις υπόλοιπες γνωστές γλώσσες του κόσμου.

Ο τελικός προορισμός μας για σήμερα ήταν η παραθαλάσσια πόλη και τουριστικό θέρετρο, το San Sebastian. Μπαίνοντας θαυμάσαμε την ομορφιά της πόλης, γεμάτη πάρκα και δέντρα.

Αλλά εντυπωσιαστήκαμε περνώντας από τη Maria Cristina zubia, μια πανέμορφη γέφυρα με τέσσερις εντυπωσιακούς πύργους στις άκρες της.

Φτάσαμε έξω από το ξενοδοχείο-πανσιόν, και λόγω ότι δεν είχε ρεσεψιόν, έπρεπε να γίνουν όλα τηλεφωνικά και μέσω μηνυμάτων. “ Νέα ήθη, νέα έθιμα “, αλλά τέλος καλό, όλα καλά. Το ξενοδοχείο ήταν σε κεντρικό μέρος της πόλης δίπλα από το ποταμό Urumea, με υπέροχη θέα αλλά και “ αλμυρή τιμή ”.

Αφού ετοιμαστήκαμε να κατεβούμε στο κέντρο λίγο αργοπορημένα, ξεκίνησε να ψιχαλίζει. Βέβαια δεν μας πτόησε τίποτα και ξεκινήσαμε.


Λίγα λόγια από το Internet…

για το San Sebastián ( Σαν Σεμπαστιάν, βάσκικα Donostia "Ντονόστια" ), πόλη και τουριστικό λιμάνι, στη βόρεια Ισπανία, πρωτεύουσα της επαρχίας Γκιπούθκοα της αυτόνομης Χώρας των Βάσκων. Είναι χτισμένο στο Βισκαϊκό κόλπο και αποτελεί τουριστικό θέρετρο. Είναι γνωστό για το διεθνές φεστιβάλ κινηματογράφου και για το επίσης διεθνές φεστιβάλ Jazz μουσικής.


Πρώτη μας προτεραιότητα ήταν η αναζήτηση φαγητού μιας και δεν ξέραμε αν και εκεί μετά τις 22:00 θα μας έλεγαν No service.

Το εστιατόριο που είχαμε βρει δεν ήταν μακριά και αυτό για να μη τρέχαμε και δε φτάναμε αν μας έπιανε βροχή.

Φάγαμε καλά πάντως. Το παρακάτω σε ελεύθερη μετάφραση ένα είδος χοιρινό ψαρονέφρι με σάλτσα σαν ελληνικό στιφάδο.

Δώσαμε και τα διαπιστευτήριά μας στη σερβιτόρα, μιας και ακούγοντάς μας κατάλαβε ότι είμαστε Ρουμάνοι ( ε όχι και Ρουμάνοι!!! Αυτοί ούτε καν θα ακουγόντουσαν ). Γενικά σε αρκετά μέρη όπου πήγαμε, μας ρωτούσαν από ποια χώρα ήμαστε γιατί δίναμε ζωή στο χώρο ( γελούσαμε, μιλάγαμε λίγο δυνατά, ζωή δίναμε δεν γινόμαστε καραγκιόζηδες ).

Αλλά κουβέντα στη κουβέντα, περάσαμε και στα δύσκολα που αφορούσε το που θα κινηθούμε τις επόμενες δύο ημέρες. Και όλα αυτά γιατί στη περιοχή που θέλαμε να κινηθούμε ήταν η μοναδική περιοχή σε ολόκληρη την Ευρώπη που τις δύο επόμενες μέρες όχι απλά θα έβρεχε, θα έριχνε πέτρες!!! Και όχι τίποτα άλλο, αλλά η διαδρομή που είχα φτιάξει ήταν φανταστική.

Την επόμενη μέρα λοιπόν, είχαμε σκοπό να κάναμε μια μονοήμερη εκδρομή χωρίς μπαγκάζια, ξεκινώντας από το San Sebastian και οδηγώντας πλάι στον Ατλαντικό μέσω του παραλιακού δρόμου N634 ( θεωρείται ένας από τους πιο όμορφους παραλιακούς δρόμους ), θα κάναμε μια στάση στη πόλη Guernica για μια φωτογραφία στο αντίγραφο του διάσημου πίνακα Guernica του Pablo Picasso. Έπειτα θα πηγαίναμε για μια επίσκεψη στο Bilbao και αργά το απόγευμα θα γυρνάγαμε στο San Sebastian.

Αλλά όποιο site του καιρού και να κοιτάξαμε, για τις επόμενες δύο ημέρες δεν έλεγε να φύγει το χαμηλό βαρομετρικό από την περιοχή του Bilbao. Και δεν ήταν μόνο αυτό, γιατί αν πηγαίναμε προς τα κει, ίσως να είχαμε θέμα τις επόμενες ημέρες στις περιοχές που θέλαμε να κινηθούμε. Οπότε με βαριά καρδιά αποφασίσαμε να κάψουμε εκείνη τη μέρα και επικράτησε η ιδέα του συνταξιδιώτη μας του Tasos να διευρύνουμε την σφιχτή διαδρομή των επόμενων ημερών στα Πυρηναία και από τρεις ημέρες να γίνουν τέσσερις, ώστε αν βρίσκαμε συνεχόμενη βροχή ή και καταιγίδα κάπου στα βουνά, να μπορούσαμε να το διαχειριστούμε καλύτερα.

Όποτε αποχαιρέτα το Bilbao που χάνεις, που λέει κι ο ποιητής ( την Αλεξάνδρεια λέει, αλλά εδώ ταιριάζει γάντι ) και βγες στο San Sebastian να το δεις όσο μπορείς.

Μετά το φαγητό, βγήκαμε μια βόλτα μέσα από τα γραφικά σοκάκια της πόλης προς τη προκυμαία και τη διάσημη παραλία La Concha. Περάσαμε από το καθεδρικό ναό και συνεχίσαμε στα υπόλοιπα σοκάκια της πόλης.

Πρέπει να γινόταν κάποια μικρή γιορτή εκεί, αφού περνώντας είδαμε πολλούς ντόπιους να τα έχουν κοπανήσει, κάδοι γεμάτοι μπουκάλια αλλά και άλλα πεταμένα στο δρόμο. Το χειρότερο όμως ήταν ότι σε μερικά σημεία βρόμαγε κάτουρο. Ευτυχώς ότι είχαν ξεκινήσει οι οδοκαθαριστές τη δουλειά τους και το πρωί θα ήταν όλα καθαρά.

Φτάσαμε στη προκυμαία, περνώντας από τη πλατεία De Cervantes με το άγαλμα του Δον Κιχώτη και του βοηθού του Σάντσο Πάνθα και εντυπωσιαστήκαμε από τα αρχοντικά κτίρια αλλά και τη μεγάλη παραλία σε σχήμα κοχυλιού.

Βγάλαμε 2-3 φωτογραφίες και πήραμε το δρόμο για το ξενοδοχείο με σκοπό το πρωί να ξαναγυρνάγαμε στη παραλία για να τη βλέπαμε καλύτερα.



Gau on… λοιπόν ( καληνύχτα στα Βάσκικα )



Χάρτης ημέρας 350 χλμ

Διαδρομή: Google Maps

Αξιοσημείωτα μέρη: Bordeaux, San Sebastian

Κατάλυμα: Hotel Riberas du Urema - San Sebastian ( πολύ καλό ).

Τιμή: 100€ 2κλινο - 124€ 3κλινο χωρίς πρωινό

Parking 15€ οι 4 μότο.


Συνεχίζεται...

.

 

[Joy of Road]

.

7η ΜΕΡΑ – ΔΕΥΤΕΡΑ 11/09/2023

San Sebastian - Pamplona

Εκεί που τρέχουν οι ταύροι…

​

7ο πρωινό του ταξιδιού μας και σηκώθηκα κάπως προβληματισμένος γιατί άλλα είχαμε σχεδιάσει για τη σημερινή ημέρα και αλλιώς μας είχαν έρθει τα πράγματα. Συλλογιζόμενος όμως ότι, για να απολαύσεις κάτι, πρέπει να θυσιάσεις κάτι άλλο, συμβιβάστηκα με την πραγματικότητα. Και η πραγματικότητα για σήμερα δεν είχε επίσκεψη στην υπόλοιπη Χώρα των Βάσκων λόγω καιρού. Ξανακοιτάξαμε πρωί-πρωί σχεδόν όλα τα sites του καιρού και στη περιοχή του Bilbao έδειχναν όλα “ ένα μωβ σύννεφο “. Και “ μωβ σύννεφο “ εκεί, σημαίνει “ πετροπόλεμος από τον ουρανό ”. Όχι ότι στο San Sebastian θα είχε λιακάδα, αλλά αν δεν φεύγαμε νωρίς κι από κει, μετά το μεσημέρι ίσως να τρώγαμε καμιά αδέσποτη. Δεν ρισκάραμε να μείνουμε 2η μέρα στο San Sebastian γιατί ένα κομμάτι από το μωβ συννεφάκι θα έκανε την εμφάνισή του εκεί το βράδυ αλλά και την άλλη μέρα. Οπότε όπως είπαμε, όση λιγότερη βροχή τρώγαμε στα βουνά ( + καταιγίδες + ομίχλη + κεραυνούς ) τόσο το καλύτερο, βασικά ασφαλέστερο.

Οπότε το μενού για σήμερα είχε πρωινή βόλτα στη παραλία στο San Sebastian, αμέσως μετά θα κάναμε ένα μικρό ορεινό κομμάτι των Πυρηναίων και θα καταλήγαμε σε μια άλλη αυτόνομη επαρχία της Ισπανίας, τη Ναβάρρα.

Ξεκινήσαμε λοιπόν περνώντας από το κέντρο της πόλης με στόχο τη παραλία La Concha.

Πανέμορφη η γέφυρα Puente Del Kursaal και την ημέρα.

Φτάσαμε στη περιοχή Monte Urgull, το βόρειο κομμάτι της παραλίας La Concha, μιας και από κει είχαμε τη δυνατότητα να έχουμε σχεδόν όλη τη πόλη στο πιάτο.

Και μια φώτο από ψηλά από το Google.

Μπροστά μας είχαμε και το νησάκι Santa Clara που από ψηλά μοιάζει με χελώνα.

Αφού βγάλαμε φωτογραφίες και θαυμάσαμε το San Sebastian, ξεκινήσαμε και πάλι μέσα από τη πόλη, για να βγούμε στο περιφερειακό του.

Μέσα από αυτή τη βόλτα θαυμάσαμε το επιβλητικό δημαρχείο της πόλης,

το θέατρο Victoria Eugenia Antzokia,

και άλλα πανέμορφα παραλιακά κτίρια που τώρα έχουν γίνει πολυτελή ξενοδοχεία.

Πάνω στην όμορφη γέφυρα Puente Del Kursaal δίπλα υπάρχει και η αίθουσα Kursaal που γίνεται το φεστιβάλ κινηματογράφου.

Εκεί είδαμε και ένα κονβόι από μικρά διθέσια αυτοκινητάκια που έκαναν βόλτα στη πόλη. Μια πρωτότυπη δραστηριότητα για τουρίστες.

Συνεχίσαμε παραλιακά βλέποντας παράτολμους σέρφερς με τις σανίδες παραμάσχαλα, να ετοιμάζονται να δαμάσουν τα κύματα του Ατλαντικού.

Συνεχίζεται...

.

 

[Joy of Road]

.

Έχοντας βγει περιφερειακά του San Sebastian, φτάσαμε στη μικρή πόλη Oiartzun.

Εκεί πήραμε τον επαρχιακό GI-3420, ο οποίος λίγο αργότερα ονομάζεται NA-4000.

( παρόλο που μιλάμε για τον ίδιο δρόμο, όταν αλλάζει περιφέρεια ο δρόμος παίρνει τα αρχικά του από την περιφέρεια που βρίσκεται π.χ. GI-3420 από την περιφέρεια Gipuzkoa και ΝΑ-4000 από τη Navarra ).

Τον συγκεκριμένο δρόμο τον είχα διαβάσει από κάποιον στο ADVRIDE ( νομίζω vtheo ) και ψάχνοντάς τον, είδα ότι είναι όμορφη διαδρομή. Θα τον απέφευγα; Όχι.

Πραγματικά ήταν ένας ωραίος φιδογυριστός δρόμος ( Aritxulegi pass ), που σε πέρναγε μέσα από το δάσος ενός εθνικού δρυμού και ενδιάμεσα πλάι από μια λίμνη.

Το εν λόγω κομμάτι τελείωνε στη πόλη Lessaka, απ’ όπου μπήκαμε στην εθνική οδό N-121-A.

Καλοχαραγμένη με καλό οδόστρωμα αλλά όχι κάτι το ιδιαίτερο.

Έπειτα από διαδρομή μιας ώρας και κάτι, φτάσαμε στον προορισμό μας για σήμερα τη πρωτεύουσα της περιφέρειας Ναβάρρα, τη Παμπλόνα.

Σκοπός μας ήταν να κάνουμε λίγα χλμ εκείνη τη μέρα, να φτάσουμε νωρίς στη πόλη και να αποτοξινωθούμε από την οδήγηση , κάνοντας άλλα πράγματα, όπως χαλαρό περπάτημα, πλύσιμο ρούχων ( εγώ ) γιατί οι επόμενες μέρες θα παίζαμε πόκερ. Φουλ της σέλλας με οδήγηση.

Συνεχίζεται...

.

 

[Joy of Road]

.

Φτάσαμε στη πόλη και σταματήσαμε σε μια μεριά για λίγο να βρούμε ξενοδοχείο. Βρήκαμε ένα λίγο ακριβούτσικο γύρω στο 1 χλμ από το κέντρο αλλά θα έπρεπε να πάμε μετά τις 17:00 γιατί η ρεσεψιόν άνοιγε πρωί και απόγευμα ( είπαμε νέα ήθη, νέα έθιμα ). Η ώρα ήταν σχεδόν 15:00 οπότε μέχρι να ανοίξει πήγαμε κέντρο-κέντρο για μια βόλτα στα αξιοθέατα.


Λίγα λόγια από το Internet…

για την Pamplona ή Ιρούνια ( Παμπλόνα, Iruña στα βασκικά ), την ιστορική πρωτεύουσα της Ναβάρρας στην Ισπανία. Έχει πληθυσμό περίπου 200.000 κατοίκους. Λέγεται πως ιδρύθηκε από τον Ρωμαίο στρατηγό Πομπήιο. Τον 9ο αιώνα έγινε πρωτεύουσα του Βασιλείου της Παμπλόνα. Η πόλη είναι διάσημη για το Φεστιβάλ του Σαν Φερμέ, το οποίο γίνεται κάθε χρόνο από τις 6 έως τις 14 Ιουλίου, και για τις ταυροδρομίες. Το φεστιβάλ αυτό απέκτησε και λογοτεχνική σημασία το 1926 έπειτα από το βιβλίο που έγραψε ο Έρνεστ Χέμινγουεϊ "The Sun Also Rises".

Η πρώτη εντύπωση θετικότατη καθώς αντικρίσαμε μια όμορφη, πεντακάθαρη και μαζεμένη πόλη. Αράξαμε σε διαγραμμισμένο parking για μηχανές και κάναμε μια αναγνωριστική βόλτα.

Περάσαμε από το Monument to the Fueros, την Αρένα της πόλης ( που ήταν κλειστή ).

Και κάναμε μια βόλτα στους δρόμους που γίνονται οι ταυροδρομίες.

Έτσι για την ιστορία...

Το φεστιβάλ του San Fermín είναι μια εβδομαδιαία γιορτή που πραγματοποιείται κάθε χρόνο στην πόλη της Παμπλόνα, στη Ναβάρρα, στην Ισπανία. Οι εορτασμοί ξεκινούν στις 6 Ιουλίου έως 14 Ιουλίου. Το πιο διάσημο γεγονός είναι οι ταυροδρομίες. Κάθε πρωί για μια εβδομάδα, αφήνονται στα δρομάκια της παλιάς πόλης 6 ταύροι ανάμεσα στον κόσμο και τρέχουν προς την αρένα της πόλης. Οι ταυροδρομίες διαρκούν συνολικά τρία λεπτά, σε μια απόσταση 825 μέτρων.

Το φεστιβάλ περιλαμβάνει και άλλες εκδηλώσεις και τελείται προς τιμήν του Saint Fermin, του συνπολιούχου της Ναβάρρας.

Πώπω κόσμος που είναι για δέσιμο!!!

Το δημαρχείο της πόλης.

Κάτσαμε να πιούμε ένα καφέ ώστε να περάσει λίγο η ώρα και 5 παρά φύγαμε για το ξενοδοχείο.

Στο ξενοδοχείο όλα ΟΚ βάλαμε τις μηχανές στο διπλανό parking ( 15€ και οι τέσσερις μηχανές ), τα πράγματα στο δωμάτιο, μπάνιο και οι υπόλοιποι πήγαν να εξερευνήσουν τη πόλη και εγώ πήγα για πλύσιμο των ρούχων. Σε κοντινό laundry, πλυντήριο 5€ + στεγνωτήριο 3€ και είχα όλα τα ρούχα μου πεντακάθαρα. Βασικά ήταν μια πρόβα για επόμενα ταξίδια ώστε να μην κουβαλάω μια ντουλάπα ρούχα μαζί. Αφού τελείωσα με το νοικοκυριό μου, ξεκίνησα για να βρω τους υπόλοιπους συνταξιδιώτες μου στο κέντρο της Pamplona.

Είχαν σχεδόν αλωνίσει τη πόλη και είχαμε δώσει ραντεβού στο δημαρχείο της πόλης. Ναι αλλά από το πρωί δεν είχα φάει σχεδόν τίποτα και η παρακάτω φωτογραφία με έβαλε σε σκέψεις.

Καλό αλλά ακριβούτσικο θα έλεγα το παρακάτω σαντουϊτσάκι 5,5€, μιας και η μπαγκέτα μέσα είχε 4 ψιλές φέτες jamon.

Έπειτα από λίγο ήρθαν και οι υπόλοιποι, κάνοντας μια μικρή βόλτα στη πόλη ψάχνοντας να βρουν να φάνε κι αυτοί κάτι. Αφού φάγαμε κάτι, συνεχίσαμε τη βόλτα μας αλλά μετά τις πρώτες ψιχάλες σε συνδυασμό με το αεράκι που φύσαγε, αλλάξαμε σχέδια και ο δρόμος προς το ξενοδοχείο έμοιαζε μονόδρομος.

Στο δρόμο αστραπές και βροντές. Στη παρακάτω φώτο το μπλέ χρώμα στο βάθος είναι η στιγμή που πιάνει η κάμερα του κινητού τον κεραυνό.

Με το που μπήκαμε στο δωμάτιο ξεκίνησε. Όχι να βρέχει, να ρίχνει κουβάδες. Η κακοκαιρία που ήταν να ξεσπάσει το απόγευμα, ήρθε λίγο αργότερα.

Ευτυχώς για μας, προλάβαμε να δούμε κάτι.


Κοιμηθήκαμε με τη σκέψη ότι την άλλη μέρα θα ξεκίναγε το κυρίως πιάτο του ταξιδιού μας, η διάσχιση ενός μεγάλου κομματιού των Πυρηναίων, η δικιά μας RUTA TRANSPIRENAICA.



Buenas noches… για τώρα. Ες αύριον τα σπουδαία.



Χάρτης ημέρας 102 χλμ

Διαδρομή: Google Maps

Αξιοσημείωτα μέρη: Aritxulegi pass, Pamplona

Κατάλυμα: Hotel Avenida - Pamplona ( πολύ καλό ).

Τιμή: 100€ 2κλινο - 126€ 3κλινο χωρίς πρωινό

Parking 15€ οι 4 μότο.



Συνεχίζεται...

.

 

[Joy of Road]

.

8η ΜΕΡΑ – ΤΡΙΤΗ 12/09/2023

Pamplona - Jaca

Πάνω, κάτω και πλαγίως...



​

Ημερολόγιο καταστρώματος Τρίτη 12/09/2023 και το εγερτήριο ήταν νωρίς, συγκεκριμένα 08:30 μίζα ( έτσι λέγαμε κάθε μέρα και φεύγαμε 09:00 ). Εκείνη τη μέρα όμως το τηρήσαμε, γιατί από τη μια είχαμε 210 ορεινά χλμ και από την άλλη μας κυνηγούσε ο καιρός και στα βουνά δεν αστειεύεται. Είχαμε πάρει σνακ για πρωινό από την προηγούμενη μέρα, αφού το ξενοδοχείο δεν είχε πρωινό, βενζίνη είχαμε αρκετή, άρα δεν χρειάστηκε να σταματήσουμε πουθενά για αρχή και ξεκινήσαμε κατευθείαν για τη δική μας RUTA TRANSPIRENAICA , τη διάσχιση των Πυρηναίων από τις καλύτερες διαδρομές.

Βγήκαμε στο περιφερειακό και από κει ακολουθήσαμε τον Ν-135 έως και τη πόλη Zubiri.

Από εκεί θα ξεκινούσε το σημερινό οδηγικό party. Όπως και στα μουσικά party βάζεις χαλαρή μουσική στην αρχή για να “ ζεστάνει “ το κλίμα, έτσι και σήμερα ξεκινήσαμε με ένα μικρό στριφτερό κομμάτι το Puerto de Erro, το οποίο έγινε με τη συνοδεία καταχνιάς, η οποία μας εμπόδισε να το χαρούμε όσο θα θέλαμε.

Συνεχίσαμε με ένα άλλο μικρό πέρασμα και τελειώνοντάς το, ξεκινήσαν οι ευθείες. Ήμασταν ψηλά μέσα στο δάσος, η ομίχλη καλά κρατούσε και το κρύο άρχισε να δαγκώνει.

Λίγο παρακάτω αναγκαστική στάση για μπαλακλάβα και αλλαγή γαντιών, από καλοκαιρινά σε χειμερινά. Αλλά με τόση υγρασία που να μπουν τα γάντια; Οπότε φοράω πάλι τα καλοκαιρινά και συνεχίζω.

Η συνεχόμενη ευθεία τελειώνει στο Roncesvalles, όπου εκεί ανεβαίνουν τα ντεσιμπέλ, ξεκινάει το " σκληρό ροκ " και αρχίζει ένα από τα καλύτερα κομμάτια του ταξιδιού μας ( κατά τη γνώμη μου ), το Puerto de Ibaneta ή Roncevaux pass. 17 χλμ ορεινό φιδίσιο στροφιλίκι με υπερβολικά πολύ καλό οδόστρωμα.

Προσωπικά χάρηκα οδήγηση. Το ένα εσάκι διαδεχόταν το άλλο, σαν να ήσουν σε βάρκα και ξαφνικά να πιάνει φουρτούνα και να πηγαίνεις πέρα-δώθε.
( παρατηρήστε στις φωτογραφίες τα λεπτά και τα δευτερόλεπτα, πως το ένα εσσάκι διαδεχόταν το άλλο ).

Σε πολλά σημεία του δρόμου είδαμε αρκετούς περιπατητές και αρκετές πινακίδες με σχήμα ματιού η οποία προειδοποιούσε για τους περιπατητές.

Ρε κάπου το έχω δει, κάπου έχω διαβάσει, κάπου έχω ακούσει για αυτό το σύμβολο, μονολογούσα. Τέλος πάντων θα το θυμηθώ, σκέφτηκα.

Το Puerto de Ibaneta ή Roncevaux pass ξεκινάει από το Roncesvalles και τελειώνει στο Valcarlos.

Συνεχίζεται...

.

 

[Joy of Road]

.

Λίγο μετά το Valcarlos οδηγήσαμε παράλληλα με το ποταμό Arneguy, το φυσικό σύνορο μεταξύ Ισπανίας και Γαλλίας και φτάσαμε στο χωριό Arneguy.

Περνάμε το χωριό και μπροστά μας η κλασσική μπλε πινακίδα με τη λέξη France.

Ώωωπ λάθος, κάτι ξεχάσαμε. Πίσω ολοταχώς στο χωριό για βενζίνη, αφού το συγκεκριμένο βενζινάδικο του χωριού ήταν στα σταμπαρισμένα του ταξιδιού και επίσης δεν ήξερα αν θα βρούμε παραπέρα άλλο. Βέβαια ρόλο έπαιζε και η τιμή, αφού στην Ισπανία είχε 1,82€ και στη Γαλλία 2€ και. Γυρνάμε στο χωριό και πριν το βενζινάδικο, πέφτουμε πάνω σε μπλόκο της ισπανικής αστυνομίας ( το κόκκινο βελάκι ).

Μας χαιρετούν και κατευθείαν αφού βλέπουν πινακίδες ζητάνε ταυτότητα και άδεια μηχανής. Τυπικός έλεγχος σε χωριό πάνω στα σύνορα. Αφού τσεκάρουν τα στοιχεία μας στον υπολογιστή του περιπολικού ( " αν απασχολούσαμε " ), μας χαιρετούν και φεύγουμε για το βενζινάδικο. Φουλάρισμα και δρόμο για τη συνέχεια.

Έπειτα από λίγο φτάσαμε στη μικρή πόλη Saint-Jean-Pied-de-Port, η οποία μου φάνηκε λίγο παραπάνω τουριστική για το μέγεθός της ( αυτό κρατείστε το, το γιατί θα το πούμε λίγο παρακάτω ).

Λίγο πιο έξω στο Saint-Jean-le-Vieux στρίψαμε και πήραμε τον D18. Είχαμε “ βρει “ το δρόμο μας.

Από το Dangerous Roads:

Ο δρόμος είναι γνωστός και σαν Route des Cols des Pyrénées ( η διαδρομή των περασμάτων των Πυρηναίων ). Η διαδρομή είναι διάσπαρτη και στα 6 γαλλικά διαμερίσματα των Πυρηναίων μέσω 34 αξιοσημείωτων ορεινών περασμάτων, πολλά από τα οποία έχουν χαρακτηριστεί ως κορυφαία σημεία στο θρυλικό Tour de France. Η διαδρομή έχει μήκος 942 χιλιόμετρα και δημιουργήθηκε τον 19ο αιώνα υπό την ηγεσία του αυτοκράτορα Ναπολέοντα Γ'. Η διαδρομή συνέδεε πολλές λουτρόπολεις των Πυρηναίων που ήταν πολύ δημοφιλείς μεταξύ των ευγενών. Ανάλογα με την περιοχή ο δρόμος αλλάζει και όνομα π.χ. D18 – D918.

Ξεκινήσαμε από τα χαμηλά και σταδιακά ανεβαίναμε, περνώντας διαδοχικά από μικρά πασσάκια όπως το Col d’ Haritzcurutché, το Col de Burdincurutcheta ( το σημαντικότερο ), το Col Bagargiak, το Col d'Orgambidesca και το Col de Curutcheta. Όλα αυτά τα μικρά περάσματα ήταν μέρη του Cols d’ Iraty.

Οδήγηση ολόγυρα από φοβερό αλπικό τοπίο σε κορυφογραμμή και τα σύννεφα από πάνω μας σαν πέπλο σε όλο τον ουρανό.

Το δε μάτι να χαζεύει τα καταπράσινα γύρω βουνά και τον δρόμο που φαινόταν σαν “ πεταμένο σχοινί “.

Το τελείωμα του κομματιού κατηφορικό και ωραίο μέχρι το χωριό Larrau, όπου εκεί θα βγαίναμε από τη Route des Cols ώστε να κατευθυνθούμε προς την Ισπανία,.

Πριν το χωριό στη διασταύρωση για το επόμενο γνωστό πέρασμα, το Puerto de Larrau, είδαμε κάτι που μας έβαλε σε σκέψεις. Η πινακίδα μας το έδειχνε κλειστό!!! (Ferme=Κλειστό)




Ωχ, τι κάνουμε τώρα; Πάλι πίσω ή να πάμε από άλλο δρόμο πιο βόρεια, χάνοντας ένα φοβερό κομμάτι; Μικρή στάση για να δούμε τι θα κάνουμε. Ξαφνικά από το δρόμο που οδηγούσε προς το πέρασμα, κατέβαινε ένα τρακτέρ με ένα ντόπιο κάτοικο. Και εκεί μου έρχεται αναλαμπή σκεπτόμενος: Αφού από ψηλά έρχεται δε ρωτάω τι γίνεται με το πέρασμα; Και με νοήματα ρωτάω. Μέσα από τη καμπίνα του τρακτέρ μου έδωσε να καταλάβω ότι όλα ήταν ΟΚ και ότι ο δρόμος πάει μέχρι επάνω.

Τον χαιρετώ για τη βοήθεια του και μέχρι να ετοιμαστούμε να φύγουμε, ακούγονται από μακριά γνώριμοι ήχοι από supercars.

Τέσσερις Porsche, μια Ferrari και ένα Audi με πλοηγό μια Aston Martin ( εξ Ολλανδίας ) πήγαιναν και αυτοί για το Puerto de Larrau.

Βλέποντας την πινακίδα του πάσσου παραξενεύτηκαν και αυτοί. Βγήκε τότε ο οδηγός της Aston Martin ερχόμενος προς τα μας για να ρωτήσει τι γίνεται. Του εξήγησα ότι ο δρόμος είναι ΟΚ και μπορούσαν να συνεχίσουν τη διαδρομή.

“Υπάρχει παραπάνω βενζινάδικο”, με ρώτησε;

“Αααα γι αυτό δεν ξέρω αλλά μετά το πέρασμα σε κάποιο μεγάλο χωριό μπορεί να βρείτε”.

Μας ευχαρίστησε και συνέχισαν τη διαδρομή. Το ίδιο κάναμε και μεις ξεκινώντας την ανάβαση του πάσσου ( D26 ).

Ανεβαίνοντας προς τη κορυφή είχαμε και άλλα πράγματα να μας ανησυχούν. Τα μαύρα σύννεφα που είχαν μαζευτεί απειλητικά πάνω απ’ το κεφάλι μας με ότι αυτό συνεπάγεται και την ομίχλη που απλωνόταν μπροστά μας. Τελικά από τα σύννεφα και την ομίχλη, η δεύτερη μας χτύπησε πρώτη τη πόρτα, αλλά όχι τόσο πυκνή ώστε να μας σταματήσει.

Πριν το Puerto de Larrau υπήρχε ένα μικρό πασσάκι το Col d'Erroymendi. Σε μια δεξιά ανηφορική φουρκέτα, έκοψα απότομα λίγο παραπάνω ταχύτητα και ακούγοντας πίσω μου έντονα το θόρυβο της Ducati του KRS έστριψα λίγο αγχωμένα και υπερβολικά κλειστά. Σκεπτόμενος ότι μπορεί να έπεφτε πάνω μου, έκλεισα κι άλλο τη γραμμή μου, με αποτέλεσμα στο τελείωμα της φουρκέτας, η μπροστινή μου ρόδα να πέσει σε ένα αυλάκι μεταξύ ασφάλτου και γρασιδιού, παγιδεύτηκε εκεί μέσα, οπότε πάρτον κάτω.

Θυμάμαι να είμαι ξάπλα με τη μηχανή από πάνω μου και να σκέφτομαι:

Πω ρε φίλε, πάει τέλειωσε το ταξίδι για μένα...


Συνεχίζεται...

.

 

[Joy of Road]

.

Έρχονται Tasos και KRS, σηκώνουν τη μηχανή από πάνω μου ( βέβαια αυτό μου φάνηκε σαν να είχε περάσει μια ώρα ),τη στήνουν και ξαφνικά νιώθω κάποιον να έρχεται να με σηκώσει με το ζόρι. Φωνάζω μέσα από το κράνος: “ Ντάξει καλά είμαι, θα σηκωθώ μόνος μου ”. Αλλά αυτός εκεί. Ήταν ένας περαστικός που σταμάτησε με το αμάξι του για να βοηθήσει. Να 'ναι καλά ο άνθρωπος αλλά αυτό, το να με σηκώσει με το ζόρι δεν το κατάλαβα. Πες ότι είχα σπάσει κάνα πόδι...

Σηκώθηκα λοιπόν, “ τινάχτηκα από τις σκόνες” τρόπος του λέγειν ( Σιδερένιος!!! ), κοιτάω πρόχειρα τη μηχανή, δεν είχε πάθει τίποτα.

“ Κωλοφαρδία ” λέω, “ κάτι καλό θα έχω κάνει και τη γλίτωσα ”.

Πάνω στην αναμπουμπούλα και ενώ τσεκάρω κοντά-κοντά τη μηχανή, βλέπω ένα χέρι να μου δίνει ένα κομμάτι μέταλλο. Ήταν ο περαστικός που με είχε βοηθήσει να σηκωθώ και μου έδωσε στο χέρι τη μισή μανέτα του συμπλέκτη. Είχε σπάσει στη μέση σχεδόν αλλά ήταν λειτουργικό το κομμάτι που είχε απομείνει πάνω στη μηχανή. Με δυο δάχτυλα έκανα δουλειά.

“ Τι κάνουμε; Όλα εντάξει; ” με ρωτάνε οι συνταξιδιώτες μου.

“ Μια χαρά, αφού δεν έπαθα τίποτα και αφού μπορώ να δουλεύω τη μανέτα έστω και έτσι, συνεχίζουμε ”.

" Ρε σίγουρα μπορείς; "

" Ναι ρε με δυο δάχτυλα κάνω δουλειά. Τουλάχιστον θα χω να το λέω, ότι διέσχισα τα Πυρηναία με μισή μανέτα ".

“ Μια στιγμή μόνο να υπογράψω τα συμβόλαια του οικοπέδου που αγόρασα και φεύγουμε ”.

Ανεβήκαμε στις μηχανές και συνεχίσαμε την ανάβαση σκεπτόμενος πως την είχα γλυτώσει φτηνά. 5 χλμ μας χώριζαν ως τη κορυφή και έγιναν με τη συνοδεία πυκνής ομίχλης. Οπότε alarm και σιγά-σιγά μην έχουμε τίποτα χειρότερα.

Φτάνοντας στη κορυφή του πάσσου, δε βλέπαμε τη τύφλα μας. Πάντως κόσμο είχε αλλά έτσι που ήταν η όλη κατάσταση έμοιαζε βγαλμένη από ταινία τρόμου. Εμφανιζόταν ο κόσμος σαν ζόμπι μέσα στην ομίχλη.

Δε καθίσαμε καθόλου στο Puerto de Larrau κα μπαίνοντας στην Ισπανία και συγκεκριμένα στην επαρχία της Ναβάρα, κατηφορίσαμε τον NA-2011 προς τη πόλη Isaba.

Δε κάναμε 1 χλμ και ξαφνικά ως δια μαγείας η ομίχλη εξαφανίστηκε μαχαίρι. Και θυμήθηκα τότε τις πληροφορίες που είχα διαβάσει πριν το ταξίδι που έλεγαν ότι, αν στη γαλλική μεριά των Πυρηναίων υπάρχει κακοκαιρία ή ομίχλη, με το που περάσεις προς την ισπανική μεριά ο καιρός δεν έχει καμία σχέση.

Ωραία και η συνέχεια με το πάσσο Puerto de Laza ( ΝΑ-140 ) με καλή άσφαλτο και κατηφορική διαδρομή που από το αλπικό τοπίο μας κατέβασε μέσα σε δάσος.

Φτάσαμε στην μικρή πόλη της Isaba, όπου εκεί ξαναβάλαμε πλώρη για τη γαλλική μεριά, ξεκινώντας ένα ακόμα ωραίο κομμάτι της σημερινής διαδρομής ( NA-137 ) πλάι σε ποτάμι και μέσα από το φαράγγι της Larra Belagua, όπου χαρήκαμε οδήγηση.

Όλα αυτά μέχρι το καταφύγιο της Larra Belagua, όπου εκεί ξεκίνησε και πάλι η ίδια πυκνή ομίχλη που είχαμε βρει μια ώρα πριν. Αυτή τη φορά όμως δεν βλέπαμε ούτε στα 10 μέτρα.

Και όχι τίποτα άλλο, αλλά πρέπει να ήταν καλό το συγκεκριμένο κομμάτι. Βέβαια η αίσθηση που ζήσαμε οδηγώντας σε ευθεία και να μπαίνουμε μέσα στην ομίχλη, ήταν μοναδική. Σαν να μπαίνεις σε σύννεφο.

Το συγκεκριμένο κομμάτι ήταν το Col de la Pierre St Martin, το οποίο ήταν πάνω στα σύνορα Ισπανίας προς Γαλλία. Η ομίχλη βέβαια πυκνή, σαν πέπλο να απλώνεται μπροστά μας. Λες και είχαμε στα μάτια καταρράκτη.

Οδηγείν επικινδύνως...

Συνεχίσαμε προς το Col de Soudet, το Pas de Guilhers και αφού περάσαμε το Col de Labays και αφού είχε ξεκινήσει η κατάβαση, σιγά-σιγά ξεφύγαμε από την ομίχλη.

Βέβαια δεδομένης της υπερβολικής υγρασίας δεν ευχαριστηθήκαμε οδήγηση, αφού ο δρόμος κάτω ήταν μουσκίδια. Πηγαίνοντας χαλαρά, φτάσαμε στο χωριό Arette τον τελικό μας προορισμό μας για σήμερα.

Βέβαια είχαμε φτάσει αρκετά νωρίς, σχεδόν 2 το μεσημέρι, αφού είχαμε πλακωθεί στην οδήγηση βάζοντας το κεφάλι κάτω, χωρίς κάποια μεγάλη στάση, πέρα από 2-3 δεκάλεπτες για λίγη ξεκούραση και τσιγάρο. Οπότε το μικρό χωριουδάκι ήταν η ιδανική περίπτωση για στάση και να αποφασίζαμε τι θα κάναμε στη συνέχεια.

Καφές, χαλάρωμα και έρευνα για ξενοδοχείο. Επειδή και το χωριό ήταν μικρό, με λίγες επιλογές διαμονής, ήταν και νωρίς, επικράτησε η σωστή άποψη να συνεχίσουμε για παρακάτω. Έτσι θα κερδίζαμε χρόνο από την αυριανή ημέρα και θα αποφεύγαμε τον άστατο καιρό της περιοχής. Γιατί όλα τα sites έδειχναν βροχή.

Δεν είχε περάσει ένα τέταρτο που είχαμε κάτσει για καφέ και από το βάθος ακούστηκε ο γνώριμος ήχος του Boxer κινητήρα. Ήταν δυο Ισπανοί μοτοσυκλετιστές με BMW που έκαναν παρόμοια βόλτα στη περιοχή και σταμάτησαν για λίγο στη καφετέρια του χωριού. Αφού χαιρετηθήκαμε, από τις κινήσεις τους κατάλαβα ότι ήταν αναστατωμένοι. Λίγα αγγλικά, λίγη νοηματική κατάλαβα ότι ήταν χρονικά πίσω μας κάνα εικοσάλεπτο και έφαγαν καλή βροχή. Σχεδόν γδύθηκαν για να στεγνώσουν, αφού δεν είχαν προλάβει να φορέσουν αδιάβροχα.

Πωπώ, τι είχαμε γλυτώσει!

Λίγο μετά ξεκίνησε να ψιχαλίζει στη περιοχή, άρα αδιάβροχα και καβάλα στις μηχανές για τη συνέχεια.


Συνεχίζεται...

.

 

[Joy of Road]

.

Είχαμε βρει τον τελικό μας προορισμό για σήμερα, με τον κλήρο για διανυκτέρευση να πέφτει νότια από κει που ήμασταν, στην ισπανική πόλη Jaca ( Χάκα ). Είχαμε να κάνουμε όμως και άλλα 85χλμ, σχεδόν μιάμιση ώρα οδήγηση για να φτάσουμε εκεί.

Ξεκινάμε λοιπόν με ψιχάλα που ευτυχώς ποτέ δεν έγινε καταιγίδα. Η διαδρομή τώρα ήταν το ίδιο όμορφη όπως μας είχαν συνηθίσει τη συγκεκριμένη μέρα τα Πυρηναία. Ένα μικρό κομμάτι στον D918 και μετά μπήκαμε στον N134. Ο δρόμος ανοιχτός μέσα από φαράγγια, βουνά και ποτάμια. Κάποια στιγμή στο βάθος και ψηλά μέσα στο βράχο, ένα κάστρο μας τράβηξε την προσοχή. Ήταν το Fort Portalet που διάβασα ότι χτίστηκε γύρω στο 1870 και σκοπός του ήταν να προστατεύει τη γαλλική μεριά των Πυρηναίων και το κοντινό πέρασμα που βρισκόταν παρακάτω.

Κοντινό πέρασμα είπα εεε;

Μετά από οδήγηση 8 χλμ κόβω για λίγο ταχύτητα, να επιβεβαιώσω το GPS και βγάζω φλας να στρίψω και να βγω από τον N134. Οι συνταξιδιώτες μου με κοίταξαν περίεργα και λογικά θα απόρησαν με το που πάω.

Θυμάμαι από κάποιο κράνος να ακούω:

“ Που πάμε” ;

“ Πασσάκι και αξιοθέατο μαζί ”, απαντώ.

Το πέρασμα που θα ακολουθούσαμε ήταν το Col du Somport ή Puerto de Somport ( N330a ), μια πανέμορφη διαδρομή που μας πέρασε μέσα από φαράγγι, πυκνό δάσος, ομίχλη σε κάποια σημεία και στο μεγαλύτερο μέρος του, μας συντρόφευε ο ποταμός Αραγών.

Στη κορυφή του πάσσου όπου ήταν και τα σύνορα Γαλλίας προς Ισπανία, είχαμε μια απρόσμενη συνάντηση. Αράξαμε για λίγο για να βγάλουμε μια-δυο φωτογραφίες και στο άκουσμα ελληνικών από μέρους μας, ένα ζευγάρι που στεκόταν απέναντί μας αντέδρασε. “ Έλληνες είστε ”, μας ρώτησε σε σπαστά ελληνικά ο άντρας του ζευγαριού. Σαστίσαμε και απαντήσαμε ναι. Αν θυμάμαι καλά από τα λεγόμενά του ήταν από το Καναδά γνωρίζοντας λίγα ελληνικά και είχαν έρθει στη περιοχή για διακοπές.

Αφού τελειώσαμε και από κει, πήραμε τη κατηφόρα, μπήκαμε και πάλι στην Ισπανία και γραμμή για το αξιοθέατο που τους είχα τάξει. Μοιρασμένα τα χλμ του συγκεκριμένου περάσματος αλλά όσον αφορά την ομορφιά το γαλλικό μέρος του κομματιού ήταν καλύτερο σε σχέση με το ισπανικό.

Το αξιοθέατο όμως ήταν στην ισπανική μεριά. Έπειτα από λίγα λεπτά ήμασταν μπροστά από τον επιβλητικό σταθμό τρένων Canfranc-Estación.

Λίγα λόγια από το Internet…

για τον διεθνή σιδηροδρομικό σταθμό Canfranc ( Κανφράνκ ) ένα πρώην διεθνή σιδηροδρομικό σταθμό στο χωριό Canfranc στα ισπανικά Πυρηναία.
Ο υπερβολικά μεγάλος σταθμός, ο οποίος άνοιξε τον Ιούλιο του 1928, κατασκευάστηκε για να χρησιμεύσει ως κύριος κόμβος για τη διασυνοριακή σιδηροδρομική κυκλοφορία, μεταξύ Γαλλίας και Ισπανίας. Ποτέ δεν δικαιολόγησε την μεγαλοπρέπεια του, όσον αφορά τη κίνηση που εξυπηρετούσε, τελείωσε πλήρως και απότομα το 1970 μετά από εκτροχιασμό τρένου που κατέστρεψε μια βασική γέφυρα στη Γαλλία. Πλέον λειτουργεί σαν πεντάστερο ξενοδοχείο.



Εντυπωσιακότατο!!!

Φώτο από Google...

Και μια φώτο από μέσα…

Φωτογραφίες απ’ έξω, γρήγορη στάση για φουλάρισμα βενζίνης και γραμμή από τον N-330 για τη Jaca.

Τα υπόλοιπα χλμ ήταν απλά διαδικαστικά από καλοχαραγμένο δρόμο κατηφορίζοντας στην ισπανική ενδοχώρα. Φτάσαμε στο ξενοδοχείο γύρω στις 17:30 αλλά μέχρι να τακτοποιηθούμε και να αράξουμε τις μηχανές, πέρασε σχεδόν μια ώρα. Βλέπεις μαζί με μας πλάκωσε κόσμος για άλλα 5 δωμάτια λες και ήμασταν όλοι συνεννοημένοι για την ώρα άφιξης. Επίσης ήταν και μακριά το parking, στη κεντρική πλατεία της πόλης στα 500 μέτρα από το ξενοδοχείο.

Ετοιμαστήκαμε και κατεβήκαμε στο κέντρο της πόλης, με τις πρώτες ψιχάλες να μας ανησυχούν. Τελικά έβρεξε για κάνα τέταρτο οπότε μπορέσαμε να δούμε λίγο τη πόλη. Πήγαμε προς το κέντρο, κοιτάγαμε τα μαγαζιά, πήραμε ένα-δυο σουβενίρ και παράλληλα ψάχναμε να βρούμε και κάπου να φάμε.

Όπως περπατάγαμε κοιτάω στο πλακόστρωτο και βλέπω το σήμα που είχαμε δει και το πρωί σε μια ταμπέλα στο δρόμο. Και εκεί μου έρχεται αναλαμπή και θυμήθηκα που το είχα δει πριν το ταξίδι.

Είναι το σημάδι ( για την ακρίβεια θυμίζει κοχύλι ) για το προσκύνημα του Αγίου Ιακώβου στο Σαντιάγο ντε Κομποστέλλα, το El Camino de Santiago de Compostella.



Λίγα λόγια από το Internet…

για τη Διαδρομή του Αγίου Ιακώβου της Κομποστέλα, μια διαδρομή δια μέσου πολλών πόλεων της Ευρώπης, προς το προσκύνημα στον Καθεδρικό Ναό του Σαντιάγο δε Κομποστέλα στη Γαλικία της βορειοδυτικής Ισπανίας, όπου βρίσκονται θαμμένα τα ιερά λείψανα του Αποστόλου Ιακώβου. Είναι ένα από τα 3 σημαντικότερα προσκυνήματα για τους καθολικούς, μαζί με αυτόν του Αγίου Πέτρου της Ρώμης και των Αγίων Τόπων στα Ιεροσόλυμα.

Οι βασικές είσοδοι προς την Ισπανία είναι δύο. Από το Saint-Jean-Pied-de-Port, που περάσαμε το πρωί και μου έκανε εντύπωση ο τουρισμός για τόσο μικρή πόλη και η Jaca που ήμασταν τώρα. Η απόσταση της πιο δημοφιλούς διαδρομής από το Saint-Jean-Pied-de-Port προς το Santiago de Compostella είναι γύρω στα 800 χλμ. Το μονοπάτι είναι σηματοδοτημένο και περνά από πολλούς επαρχιακούς δρόμους γι’ αυτό και οι ταμπέλες στο δρόμο που περάσαμε. Και τέλος στη διαδρομή υπάρχουν ξενώνες για τους ταξιδιώτες.



Στη συνέχεια του ταξιδιού μας τώρα και ενώ έχουμε γυρίσει όλη τη πόλη, δίπλα από το ξενοδοχείο μας βρήκαμε ένα εστιατόριο με καλές κριτικές και του δώσαμε να καταλάβει. Βέβαια μέχρι να συνεννοηθούμε για το τι θα φάμε πέρασε μισή ώρα. Κατάλογος μόνο στα ισπανικά και οι ιδιοκτήτες από γλώσσα επικοινωνίας, μόνο ισπανικά και “ μοσχαρίσια “. Μετάφραση Google αλλιώς θα τρώγαμε αέρα κοπανιστό.

Για να ξεφουσκώσουμε κάναμε μια βόλτα και πάλι προς το κέντρο μετά συνοδεία παγωτού από παγωτατζίδικο, το οποίο έκλεινε στις 23 και ο τύπος κατέβαζε ρολά από τις 22:30. Τον προλάβαμε στο τσακ και με το ζόρι μας έβαλε τα παγωτά, λες και μας τα χάρισε!!!

Γυρίσαμε από τα άδεια σοκάκια της πόλης προς το ξενοδοχείο για ύπνο, γιατί αύριο η διαδρομή στα Πυρηναία θα συνεχιζόταν…

Buenas noches… και πάλι.



Χάρτης ημέρας 290 χλμ

Διαδρομή: Google Maps


Αξιοσημείωτα μέρη: Puerto de Ibaneta, Cols d’ Iraty, Puerto de Larrau, Lara Belagua, Col de la Pierre St Martin, Col du Somport, Canfranc-Estación

Κατάλυμα: Hotel Alda Jolio – Jaca ( Καλό )

70€ 2κλινο - 90€ 3κλινο χωρίς πρωινό

7,5€ parking η κάθε μηχανή


Συνεχίζεται...

.

 

[onroad]

Footprints, the Path of Your Life

6 Movies About Walking the Camino de Santiago

6 Movies About Walking the Camino de Santiago CaminoWays.com

caminoways.com

Sent from my iPhone using Tapatalk

 

[Joy of Road]

.

9η ΜΕΡΑ – ΤΕΤΑΡΤΗ 13/09/2023

Jaca - Lourdes

Ω, είναι ωραία στον παράδεισο…



​

9η μέρα του ταξιδιού μας και χορτασμένοι από ύπνο, σηκωθήκαμε νωρίς γύρω στις 8 και πήγαμε για πρωινό σε κοντινό καφέ για να ξεκινήσει καλά η μέρα μας. Γυρίσαμε στο ξενοδοχείο, φορτώσαμε τα πράγματα και γύρω στις 09:30 ξεκινήσαμε για το επόμενο κομμάτι των Πυρηναίων. Τα μαύρα σύννεφα που είχαν κατακλύσει τον ουρανό δεν θα μας απειλούσαν απ’ ότι είχαμε δει στο internet, αλλά ποτέ δε ξέρεις.

Η παρακάτω φώτο είναι από τη μανέτα του συμπλέκτη και ότι απέμεινε από τη πτώση.

Διασχίσαμε σχεδόν όλη τη πόλη της Jaca και μέχρι να βγούμε στο περιφερειακό, δυο πράγματα μου έκαναν εντύπωση.

Το πρώτο, βλέποντας την πινακίδα ( το βελάκι που έχω βάλει ).

Την απάντηση την έχει δώσει ο πράκτορας της καρδιάς μας, ο ΘΒ...

Και το δεύτερο, χαζεύοντας τους δυο τύπους με τα μηχανοκίνητα-ιδιοκατασκευές.

Βγήκαμε από τη πόλη, παίρνοντας την autovia A-23 ( εθνική οδός ) με προορισμό το Sabinanigo. Εδώ να θυμίσω ότι στην Ισπανία οι αυτοκινητόδρομοι που πληρώνεις διόδια είναι λίγοι, ονομάζονται Autopistas και αφορούν δρόμους κοντά σε μεγαλουπόλεις. Ο δευτερεύον δρόμος, η λεγόμενη Autovia ( εθνική οδός ) που συνήθως είναι παράλληλη με την Autopista είναι αντίστοιχης ποιότητας και είναι ο παλιός αυτοκινητόδρομος.

Στο Sabinanigo μπήκαμε για λίγο στον N260, τον Eje Pirenaico όπως λέγεται, έναν από τους καλύτερους τουριστικούς δρόμους των Πυρηναίων.

Ναι αλλά εμείς θα πηγαίναμε αλλού, οπότε τον N260 θα τον ξαναβρίσκαμε μετά από 400 και χλμ. Έπρεπε να “ σφραγίσουμε τα διαβατήρια μας ” για μια ακόμη φορά στη Γαλλία.

Έτσι λοιπόν στη πόλη Fiscal, αλλάζουμε δρόμο και ακολουθούμε τον N260a, οδηγώντας σε στενό δρόμο με βράχια από τη μια μεριά και ποτάμι από την άλλη.

Ένα μικρό πιστάκι-φιδάκι, με γρήγορες εναλλαγές κατεύθυνσης σε κάποιο σημείο του. Προσωπικά ευχαριστήθηκα οδήγηση σε αυτό το μικρό κομμάτι του δρόμου.

Ο συγκεκριμένος δρόμος ήταν η αρχή για τον εθνικό δρυμό της Ordesa. Δυστυχώς εμείς θα περνάγαμε " ξυστά ", κάνοντας το επόμενο πάσσο, λίγο παραπάνω.

Για κανά 5αρι χλμ χαλαρώσαμε περνώντας από μικρά γραφικά χωριά.

Αλλά και πάλι θα μπαίναμε στη πρίζα με το επόμενο κομμάτι από το Broto έως το Biescas, γνωστό και σαν Puerto de Cotefablo.

Το ξεκίνημα του κομματιού καλό αλλά θα μπορούσε και καλύτερα λόγω ασφάλτου.

Ανεβήκαμε στα 1450μ, περάσαμε από το τούνελ και συνεχίσαμε το κατέβασμα προς το Biescas.

Εκεί όμως τα πράγματα καλυτερεύουν αρκετά και το σταδιακό κατέβασμα σε συνδυασμό με την καλύτερη άσφαλτο από την ανάβαση, κάνουν την οδήγηση rock en roll, αφού το ένα εσσάκι διαδεχόταν το άλλο.

Μικρή στάση για βενζίνη στο Biescas και συνέχεια προς τα βόρεια από καλούτσικο δρόμο ( A-136 ), που ζωντάνια του έδιναν οι δυο λίμνες και το ποτάμι που κυλούσε δίπλα.

Ναι αλλά περνώντας τη δεύτερη λίμνη, το δασικό τοπίο έδωσε τη θέση του σε πιο αλπικό στυλ.

Πλησιάζαμε βλέπεις το Formigal, ένα τουριστικό θέρετρο και είχαμε βάλει πλώρη για το Col du Pourtalet ( Κολ ντου Πουρταλέ ), ένα ορεινό πέρασμα στα σύνορα Ισπανίας προς Γαλλία στα 1800μ υψόμετρο. Πανέμορφη αλπική φύση ολόγυρα, με το μάτι να μη χορταίνει.

.

 

[Joy of Road]

.

Περάσαμε τα σύνορα των δύο χωρών, με τη γαλλική μεριά να μας αποζημιώνει πολλαπλά. Θες η πιο όμορφη θέα με τα γυμνά από δέντρα βουνά και τα άγρια άλογα στην άκρη του δρόμου, θες η καλύτερη χάραξη του δρόμου D934 σε σχέση με την ισπανική μεριά, μας είχε συνεπάρει.

Σιγά-σιγά κατεβαίνοντας υψόμετρο, το σκηνικό άλλαζε καθώς το αλπικό τοπίο έδινε τη θέση του σε καταπράσινα έλατα, μικρά τούνελ που σε προφύλασσαν από τα νερά που την άνοιξη με το λιώσιμο των πάγων θα πλημυρίζουν την περιοχή.

Τα τελευταία 20 χλμ του περάσματος έγιναν μέσα από πανέμορφη διαδρομή, πλάι σε μια λίμνη με το επιβλητικό φράγμα της, πυκνό δάσος και μια άσφαλτο φανταστική.

Σε αρκετά κομμάτια του, μου πέρασε από το μυαλό ( και απ’ ότι κατάλαβα όχι μόνο σε μένα, αλλά σε όλους ) να γύρω λίγο παραπάνω. Η φωνή της λογικής μέσα μου, μου έλεγε: θα φάς τα μούτρα σου, θα βασανιστούμε…

Στα τελευταία χλμ, το συγκεκριμένο κομμάτι μας φύλαγε μια έκπληξη.

Περνώντας μας από το φαράγγι Gorges du Hourat, εντυπωσιαστήκαμε, ειδικά λίγο πριν το μικρό τουνελάκι που ο δρόμος στένευε υπερβολικά έχοντας το ποτάμι συντροφιά.

Το " οδηγικά φανταστικό " Col du Pourtalet τελείωνε στην αρχή το χωριού Laruns.

Εκεί θα ξαναβρίσκαμε τον Route des Cols des Pyrénées ( τον δρόμο των περασμάτων των Πυρηναίων ) που είχαμε αφήσει τη προηγούμενη μέρα, με άλλο όνομα τώρα, σαν D918.

Σειρά είχαν δύο εξίσου όμορφα περάσματα του ταξιδιού μας.


Συνεχίζεται...

.

 

[Joy of Road]

.

Από το χωριό Laruns λοιπόν, ξεκίναγε μια ακόμα πανέμορφη διαδρομή και γνωστό πέρασμα των Πυρηναίων.

Και το όνομα αυτού: Col d'Aubisque.

Η αρχή του λοιπόν, μέσα από πυκνό δάσος και σταδιακό ανέβασμα, με την άσφαλτο κ-α-τ-α-π-λ-η-κ-τ-ι-κ-ή.

Κάποια στιγμή ο δρόμος περνάει από το Eaux-Bonnes, κάνοντας τον κύκλο της πλατείας του χωριού.

Βγαίνοντας από το χωριό, η καλοχαραγμένη διαδρομή συνεχίζει σε δρόμο πνιγμένο σε πελώρια δέντρα, κρύβοντας τον ήλιο. Αλλά η άσφαλτος δεν αλλάζει, σταθερή ποιότητα!!! Και όταν μπήκαν τα εσσάκια στο κόλπο, εκεί να δείτε!!!

Πραγματική αποκάλυψη το αρχικό ανέβασμα του Col d'Aubisque.

Μικρή ανάπαυλα στη πανέμορφη διαδρομή, περνώντας μέσα από το Gourette, ένα τουριστικό θέρετρο, όπου από κει άρχιζε το τελικό στάδιο της ανάβασης.

Και πως το καταλάβαμε; Άρχιζαν να εξαφανίζονται τα έλατα, με το αλπικό τοπίο να παίρνει τη θέση τους.

Τα τελευταία 4 χλμ μέχρι τη κορυφή των 1710μ μας ανησύχησαν λίγο αφού ίσως να βρισκόμασταν στο ίδιο έργο θεατές με τη χθεσινή ημέρα και την ανάβαση στο Col de la Pierre St Martin. Δηλαδή; Εννοώ την ομίχλη που βλέπαμε ψηλά.

Για καλή μας τύχη όμως, μέχρι και τη κορυφή δεν είχαμε θέμα. Ωραίο και το τελευταίο κομμάτι που οδηγήσαμε, αλλά η θέα με τα γύρω βουνά και να αρχίζει να τα σκεπάζει η ομίχλη, φανταστική.

Εκεί πρωτοείδαμε και συνθήματα γραμμένα στην άσφαλτο, μάλλον από τους αγώνες ποδηλασίας του Tour de France.

Λίγα λόγια από το Internet…

για το Col d'Aubisque ( Κολ ντ Αμπίσκ ), ένα ορεινό πέρασμα σε υψόμετρο 1.710 m στο διαμέρισμα των Pyrénées-Atlantiques. Το πέρασμα συνδέει το Laruns με το Argelès-Gazost. Αποτελεί τακτικά μέρος του Tour de France. Το Aubisque είναι ένα από τα λεγόμενα hors catégorie cols που αποτελούν τον μύθο του Tour de France. Hors catégorie (HC) είναι ένας γαλλικός όρος που χρησιμοποιείται σε αγώνες ποδηλασίας για να προσδιορίσει μια ανάβαση που είναι "πέρα από την κατηγοριοποίηση". Η ανάβαση HC είναι το πιο δύσκολο είδος αναρρίχησης σε έναν αγώνα.

Φτάσαμε στη κορυφή με πρώτη εικόνα τα γιγάντια ποδήλατα, σήμα κατατεθέν του περάσματος.

Και τώρα; Και τώρα άραγμα τις μηχανές, ξεκούραση, φαί και κάτι ζεστό να πιούμε. Αρκετοί ποδηλάτες αλλά και μοτοσυκλετιστές στη κορυφή, έπαιρναν και αυτοί μια ανάσα.

Κάτσε να βγάλουμε δυο φωτογραφίες πριν πλακώσει η ομίχλη και δε βλέπουμε τίποτα. Φωτογραφίες λοιπόν τη γεμάτη αυτοκόλλητα πινακίδα, τα γιγάντια ποδήλατα, σήμα κατατεθέν του Col d'Aubisque και άραγμα.

Μπαίνουμε στο μεγάλο καφέ-εστιατόριο στη κορυφή, αλλά δε ξέρω κάτι με χάλασε. Οπότε φεύγω για το διπλανό μαγαζάκι με σουβενίρ να πάρω κάτι. Βλέπω ένα ζευγάρι να έχει πάρει ένα τσάι από το μαγαζάκι και να κάθεται στα τραπεζάκια του απ’ έξω. Αφού μπαίνω και βλέπω τα σουβενίρ, το μάτι μου πέφτει σε ένα τιμοκατάλογο με ροφήματα και σνακς. Ρωτάω τη κυρία και μου λέει ότι σερβίρουν ότι βλέπω στο κατάλογο. Παραγγέλνω ένα σάντουιτς με jamon και τυρί και μια σοκολάτα ζεστή. Αλμυρό και γλυκό για να συνέλθουμε.

Ε λοιπόν το συγκεκριμένο σάντουιτς, και ειδικά το τυρί που έφερνε λίγο σε κασέρι ελληνικό δεκαετίας 80-90 ( πριν γίνουν όλα προκάτ βιομηχανοποιημένα ) με 1000 θερμίδες η μπουκιά, θα μου έμενε στη μνήμη.

Αφού στυλώθηκα και άναψα ένα τσιγάρο να σου και οι επισκέπτες. Και τι επισκέπτες, μαλλιαροί, μαλλιαροί.

Από εκείνα τα πρόβατα θα ήταν μάλλον το τυρί που έφαγα. Λες και είχαν κατέβει σε διαδήλωση. Βέβαια αυτό ήταν το τελευταίο πράγμα που μας ανησυχούσε, με το πρώτο να ήταν κάτι άλλο. Η ομίχλη είχε αρχίσει να γίνεται όλο και πιο έντονη, οπότε αφού φάγαμε και ήπιαμε, σηκωθήκαμε να πάμε στις μηχανές για να κατηφορίσουμε για τη συνέχεια.

Για του λόγου το αληθές ούτε η ομίχλη μας ενόχλησε, αλλά ούτε και κατηφορίσαμε.

...

 

[Joy of Road]

.

Και εξηγούμαι. Για τη μεν πρώτη, την ομίχλη, δεν ξέρω πως, αλλά έτσι όπως είχε πέσει σαν σεντόνι από πάνω μας φαινόταν σαν να “έγλυφε’ τα κράνη μας. Αλλά η θέα που μας άφηνε να αντικρίζουμε προς το βάθος, μοναδική.

Καταπράσινες πλαγιές με άγρια ελεύθερα άλογα και αγελάδες να βοσκάνε και με τις ακτίνες του ήλιου να μπαίνουν και αυτές στο καμβά ζωγραφικής, όταν έβρισκαν μια χαραμάδα από τη πυκνή ομίχλη.

Και ερχόμαστε στο δεύτερο, το κατέβασμα, το οποίο δεν ήταν κατέβασμα άλλα οδήγηση λίγο πιο χαμηλά από τη κορυφογραμμή + την παραπάνω θέα που σας περιέγραψα.

Τι άλλο να ζητήσει κανείς εκείνη τη στιγμή; Τούνελ σκαμμένο στο βράχο οδηγώντας σε δρόμο-μπαλκόνι ( balcony-road όπως λέγονται στη Γαλλία ) με καλοχαραγμένες στροφές, που η θέα τους σου έκοβε την ανάσα; Το είχε και αυτό. Και το όνομα αυτού Cirque du Litor.

Ήμασταν για συνεχόμενη ώρα, υψομετρικά αρκετά ψηλά, περάσαμε και στην περιοχή Hautes Pyrenees, οπότε έπρεπε να κάνει την εμφάνισή της και η τοπική " αερολέσχη ".

Αετοί με άνοιγμα φτερών όσο τα δικά μου χέρια ανοιγμένα. ( και είμαι 1,87 ).


Έτσι λοιπόν σε αυτό το μοτίβο και ευχαριστημένοι και από οδήγηση και από θέα, φτάσαμε στο επόμενο ορεινό πέρασμα, το Col du Soulor και στα 1474μ.

Εδώ να πω πως τα δύο ορεινά περάσματα συνδέονται μεταξύ τους με το Cirque du Litor και τον D918 και έχοντας σαν μενού όλα τα παραπάνω που ανέφερα.

Μικρή στάση για αναμνηστικές φωτογραφίες στα γρήγορα στο Col du Soulor.

Συνέχεια για το πραγματικό κατέβασμα μιας και μέχρι τότε και λόγω της χαμηλής ομίχλης ήταν σαν να πετούσαμε στον ουρανό και ακουμπάγαμε τα σύννεφα.

Χαλαρό πέρασμα αναγκαστικά λόγω των χαμηλών ορίων ταχύτητας ( 30χλμ/ώρα ) μέσα από όμορφα γαλλικά χωριά και έπειτα από κανά 20αρι χλμ, είχαμε φτάσει στη μικρή πόλη Argelès-Gazost.

Η ώρα ήταν 3 το μεσημέρι και ήμασταν 14 χλμ από τον τελικό μας προορισμό για σήμερα, τη πόλη της Λούρδης ( Lourdes ). Στην είσοδο της Argelès-Gazost, παρατήρησα μια πινακίδα για ένα προορισμό στην περιοχή , για τον οποίο είχα διαβάσει ότι αξίζει να τον επισκεφθείς. Και το είχαμε συζητήσει ότι αν φθάναμε νωρίς εκεί, θα πηγαίναμε.

Κάνοντας κάποιους υπολογισμούς στο κεφάλι μου σε σχέση με χλμ και ώρες, πρότεινα στους συνταξιδιώτες μου ότι κάνοντας μια επιπλέον διαδρομή σχεδόν 2 ώρες πήγαιν-έλα θα μπορούσαμε να κάνουμε μια επίσκεψη-αστραπή σε ένα μοναδικό αξιοθέατο. Οι 2 συνταξιδιώτες με το KTM δεν θέλησαν να ακολουθήσουν και προτίμησαν να πάνε πιο νωρίς στη Λούρδη και στο ξενοδοχείο.

Έτσι λοιπόν οι υπόλοιποι 3, τα δυο Ducati και το BMW ξεκινήσαμε προς το νότο...

Συνεχίζεται...

.

 

[Joy of Road]

.

Στο έξτρα σκέλος της σημερινής διαδρομής λοιπόν, θα ξεκινούσαμε από το Argelès-Gazost και θα κατευθυνόμαστε νότια μέσω του D921, ενός όμορφου και καλοχαραγμένου δρόμου . Ο δρόμος πέρναγε ανάμεσα από δυο βουνά, βασικά ένα όμορφο ανοιχτό φαράγγι ήταν, που γινόταν ομορφότερο σε ένα-δυο σημεία που το φαράγγι “ έκλεινε ”, με τα συρματοπλέγματα ασφαλείας που συγκρατούν τα βράχια που αποκολλούνται, να αιωρούνται πάνω από τα κεφάλια μας. Η δε άσφαλτος σε μερικά σημεία της διαδρομής ήταν από καλή έως Autostrada. ( Φωτογραφικό ρεπορτάζ στην επιστροφή της διαδρομής ).

Χαρήκαμε οδήγηση αφού δεν είχε ιδιαίτερη κίνηση ο δρόμος και έπειτα από 45 λεπτά και έχοντας περάσει το χωριό Gavarnie-Gèdre, έκανε την εμφάνισή του το αξιοθέατο που έλεγα, ένα κομμάτι του σχηματισμού των βράχων που ονομάζεται Cirque de Gavarnie.


Λίγα λόγια από το Internet…

για το Cirque de Gavarnie ( Σιρκ ντε Γκαβαρνί ), ένα βραχώδη φυσικό αμφιθέατρο στα κεντρικά Πυρηναία, στη νοτιοδυτική Γαλλία, κοντά στα σύνορα με την Ισπανία. Παρομοιάστηκε από τον Βίκτωρ Ουγκώ ως «το Κολοσσαίο της φύσης» λόγω του τεράστιου μεγέθους του και του σχήματος του βράχου σαν πέταλο που μοιάζει με το Κολοσσαίο.


Σταματήσαμε να βγάλουμε μια-δυο καλές φωτογραφίες από το κομμάτι που φαινόταν από το δρόμο, όσο καλύτερα γινόταν, αφού η χαμηλή νέφωση έκρυβε και κάτι.

Λίγο παρακάτω σταματήσαμε αναγκαστικά γιατί απαγορευόταν να συνεχίσεις με όχημα προς το Cirque de Gavarnie. Εκεί έπρεπε να αράξουμε τις μηχανές και να συνεχίσουμε περπατώντας για καμιά ώρα ώστε να έχουμε πιο καθαρή εικόνα από το πέταλο που σχηματίζουν τα βράχια. Αν είχε καθαρή ατμόσφαιρα και περπατάγαμε μέχρι ενός σημείου, θα βλέπαμε την εντυπωσιακή εικόνα της παρακάτω φωτογραφίας.

Λίγο δύσκολη η συνέχεια για να τη περπατήσουμε τη δουλειά, σκεφτήκαμε. Έστω και από μακριά είχαμε δει κάτι. Οπότε αράξαμε για λίγο στο parking να πάρουμε μια ανάσα και πήραμε το γυρισμό για τη Λούρδη.

Ο γυρισμός έγινε από τον ίδιο όμορφο δρόμο D921, που όπως είχα διαβάσει κάπου “ και να μην πας έως το Cirque de Gavarnie, αξίζει να οδηγήσεις το συγκεκριμένο δρόμο ”. Οπότε διπλή φορά, διπλή χαρά. Ευτυχώς τώρα είχα βάλει την κάμερα να γράφει, οπότε είχα υλικό.

Στο γυρισμό τα πράγματα από θέμα κίνησης ήταν ακόμα καλύτερα, οπότε παράλληλα με την οδήγηση είχαμε και την ευκαιρία να χαζέψουμε και τη θέα. Εντύπωση μου έκαναν στο δρόμο, οι αρκετοί ποδηλάτες που έκαναν τη συγκεκριμένη διαδρομή για προπόνηση μάλλον.

Η όμορφη διαδρομή είχε φτάσει στο τέλος της και εμείς μπαίναμε στη Λούρδη με μοναδικό σκοπό να βρούμε το ξενοδοχείο που θα μας φιλοξενούσε το βράδυ. Ευτυχώς μετά από μια μικρή περιπέτεια που είχαμε με το Google maps ( μας πήγε από δρόμο που ήταν αδιέξοδο. Απαράδεκτον για πράκτορες!!! ) και εν τέλει με τη βοήθεια του Sygic, φτάσαμε στο ξενοδοχείο. Ο σημαντικότερος λόγος που είχε επιλεγεί η συγκεκριμένη πόλη για διανυκτέρευση, ήταν ότι είχε πάρα πολλές επιλογές και σε καλές τιμές για διανυκτέρευση. Απ’ ότι είχα διαβάσει μόνο το Παρίσι έχει περισσότερες ξενοδοχειακές μονάδες σε αναλογία σε όλη τη Γαλλία. Το ξενοδοχείο βέβαια δεν ήταν και το καλύτερο αλλά ήταν πολύ κοντά στο κέντρο και με δωρεάν parking.

Γρήγορο μπάνιο και ξεκινάμε να γνωρίσουμε τη πόλη. Οι έταιροι συνταξιδιώτες μας με το ΚΤΜ είχαν προλάβει να ξεκουραστούν λίγο και είχαν αλωνίσει τη πόλη.

Λίγα λόγια από το Internet…

για τη Lourdes ( Λούρδη ), μια μικρή πόλη της Γαλλίας, που βρίσκεται στους πρόποδες των Πυρηναίων. Πριν από τα μέσα του 19ου αιώνα, η πόλη ήταν πιο γνωστή για το οχυρό κάστρο που υψώνεται στο κέντρο της.

Το 1858 η Λούρδη ήρθε στην επικαιρότητα στη Γαλλία και στο εξωτερικό, λόγω των εμφανίσεων της Παναγίας που ισχυρίστηκε ότι είδε μία δεκατετράχρονη αγρότισσα, η Μπερναντέτ Σουμπιρού, η οποία το 1933 ανακηρύχθηκε αγία. Λίγο αργότερα, η πόλη με το Ιερό της Παναγίας της Λούρδης έγινε ένας από τους σημαντικότερους τόπους προσκυνήματος για τους καθολικούς. Σήμερα, η Λούρδη με έξι εκατομμύρια επισκέπτες κάθε χρόνο από όλο τον κόσμο, είναι δεύτερο σημαντικότερο κέντρο τουρισμού στη Γαλλία, μετά το Παρίσι.


Ξεκινήσαμε να βρούμε τους άλλους δυο συνταξιδιώτες που ήταν ήδη στη πόλη και έκαναν βόλτα. Περπατήσαμε για λίγο παράλληλα με το ποταμό Ousse που διαπερνάει τη πόλη και σε λίγο φτάσαμε στο σημείο του ραντεβού.

Το ραντεβού μας είχε δοθεί γύρω από το Ιερό της Παναγίας της Λούρδης.

Εντυπωσιακά τεράστιος ο ναός, το ίδιο και ο προαύλιος χώρος, με αρκετό κόσμο στο πλάι του ναού δίπλα στο ποτάμι μιας και κει είχαν εσπερινό. Όλο το οικοδόμημα περιλαμβάνει τρείς ναούς, τον έναν σχεδόν πάνω στον άλλο.

Και μια πανοραμική φώτο

Μπήκαμε στον μεσαίο και εντύπωση μου έκαναν κάποια ψηφιδωτά και τοιχογραφίες που έφερναν σε βυζαντινούς ναούς. Αργότερα διάβασα πως ο αρχιτέκτονας του συγκεκριμένου ναού ήταν λάτρης του βυζαντινού στυλ. Είδαμε τους πιστούς που προσεύχονταν ψέλνοντας το Ave Maria, βγάλαμε ωραίες φωτογραφίες και πήγαμε προς αναζήτηση φαγητού.

Ένα πολύ ωραίο μπεργκεράδικο-κεμπαπτζίδικο με πολύ καλές κριτικές ήταν ότι έπρεπε για βραδινό φαγητό. Στο κατάλογό του, το κεμπάπ το ονόμαζε Gyros και βαλθήκαμε να δοκιμάσουμε τι σόι γύρος ήταν. Πραγματικά ήταν πολύ καλός και γευστικός. Ενθάρρυνα μέχρι και ένα ζευγάρι Ισπανών να φάει γύρο που δυσκολευόταν τι να παραγγείλει, λέγοντας τους ότι είμαστε Έλληνες και όντως το φαγητό αξίζει. Χορτασμένοι από το φαί και με τις ευχαριστίες του μαγαζάτορα και για το λογαριασμό που του κάναμε, αλλά και τα καλά λόγια που είπαμε στους Ισπανούς για το φαί, γυρίσαμε προς το κέντρο της πόλης.

Ο δρόμος κοντά στο ναό γεμάτος καθολικούς πιστούς από διάφορες εθνικότητες, να έχουν προμηθευτεί κεριά από τα μαγαζιά που πούλαγαν αναμνηστικά και εκκλησιαστικά είδη για να πάνε στην βραδινή λειτουργία.

Καθίσαμε σε μια μπυραρία για να χαλαρώσουμε αλλά βασικά να αποφασίζαμε ποια περιοχή θα ήταν ιδανική ώστε να ψάχναμε να βρούμε ξενοδοχείο για τη επόμενη μέρα. Αφού καταλήξαμε για το που και πως, γυρίσαμε στο ξενοδοχείο για να ξεκουράσουμε τα κορμιά μας. Γιατί μη νομίζετε και την αυριανή μέρα “ ο παράδεισος “ είχε μπόλικα ορεινά χλμ. Ίσως η κορωνίδα της δικιά μας RUTA TRANSPIRENAICA...


Bonne nuit ( καληνύχτα )... κ' η παναγιά μαζί μας...



Χάρτης ημέρας Α σκέλος 201 χλμ

Διαδρομή Α' : Google Maps



Χάρτης ημέρας Β σκέλος 86 χλμ

Διαδρομή Β' : Google Maps


Αξιοσημείωτα μέρη: Puerto de Cotefablo, Col du Pourtalet, Col d'Aubisque, Cirque du Litor, Col du Soulor, Cirque de Gavarnie, Ιερό της Παναγίας της Λούρδης

Κατάλυμα: Hôtel Au Petit Languedoc - Λούρδη ( Μμμ…Καλούτσικο )

60€ 2κλινο - 74€ 3κλινο χωρίς πρωινό

Free parking


Συνεχίζεται...

.