Game of Roads 2023: Δυτικά του 1ου μεσημβρινού. Ο δρόμος των Πυρηναίων – Γαλλικές Άλπεις και Φαράγγια

[Joy of Road]

.

10η ΜΕΡΑ – ΠΕΜΠΤΗ 14/09/2023

Lourdes – Andorra la Vella

Οδηγώντας στον Κύκλο του Θανάτου

​

10η μέρα και το πρωινό ξύπνημα στις 07:00 άρχισε να μας γίνεται συνήθεια. Διακοπές και 7 η ώρα εγερτήριο μας έπεσε λίγο βαρύ. Αλλά αν σου έλεγε κάποιος “ εσένα που με διαβάζεις και σου αρέσει η οδήγηση “, ότι τη σημερινή ημέρα θα οδηγήσεις κάποια από τα ομορφότερα περάσματα των Πυρηναίων και της Ευρώπης, τι θα έκανες; Ή θα σηκωνόσουν αχάραγα ή θα κοιμόσουν κάνα δίωρο από την υπερένταση… ( όσον αφορά το μακάβριο τίτλο της σημερινής ημέρας, εξηγώ αρκετά παρακάτω ).

Οπότε σηκωθήκαμε, ετοιμαστήκαμε και καβαλήσαμε τις μηχανές, αποχαιρετώντας τη Λούρδη για τη συνέχεια του ταξιδιού μας. Πρωινό δεν είχαμε στο ξενοδοχείο, οπότε στο βενζινάδικο που θα βάλουμε βενζίνη, τρώμε κάτι και πίνουμε καφέ. Στο ξεκίνημα της σημερινής ημέρας έπρεπε να ξαναπάρουμε το δρόμο για το Cirque de Gavarnie ( D921 ) για τρίτη φορά έως την πόλη Luz-Saint-Sauveur.

Τη σημερινή ημέρα όμως ο καιρός δεν θα ήταν σύμμαχός μας. Πραγματικά θα ήταν " αδερφός μας ". Ηλιόλουστη μέρα με την θερμοκρασία ότι πρέπει για οδήγηση, στους 20° C.

Το κομμάτι μέχρι τη Luz-Saint-Sauveur εκπληκτικό αλλά με περισσότερη κίνηση απ’ ότι το χθεσινό απόγευμα. Ανοιχτό φαράγγι με ωραία χάραξη και το ποτάμι δίπλα να μας συντροφεύει.

Περάσαμε μέσα από τη Luz-Saint-Sauveur, που σημειωτέον από κει περνάει ( νοητά ) και ο πρώτος μεσημβρινός της Γης, ( εξού και ο τίτλος του ταξιδιωτικού ), αυτός που περνάει από το αστεροσκοπείο του Greenwich και επίσης περνάει και από το Cirque de Gavarnie, που ήμασταν το προηγούμενο απόγευμα. Εκεί θα έπρεπε να στρίψουμε δυτικά, παίρνοντας και πάλι τον D918, τον δρόμο των περασμάτων των Πυρηναίων.

D918 λοιπόν και ξεκινούσαμε το πρώτο πάσσο της ημέρας και ένα από τα SuperSOS του ταξιδιού μας. Η αρχή του περάσματος που οδηγούσαμε, ήταν 10 λεπτά όμορφης διαδρομής, όπως αυτή που είχαμε ξεκινήσει το πρωί, με το ποτάμι στο πλάι μας και τα βουνά ολόγυρα μας.

Προσπερνώντας το χωριό-τουριστικό θέρετρο Bareges, φτάσαμε στο χιονοδρομικό του κέντρο.

Από κει ξεκινούσε η τελική ανάβαση για το πιο φημισμένο πέρασμα των Πυρηναίων, το Col du Tourmalet στα 2115μ.

Ξεκίνημα λοιπόν με ανηφορικό κομμάτι, καλή άσφαλτο, κλασσικό αλπικό τοπίο και αρκετούς μοτοσικλετιστές αλλά κατά κύριο λόγο ποδηλάτες, μιας και από εκεί περνάει ένα από τα διασημότερα κομμάτια του Tour de France.

Όσο ανεβαίναμε, ο δρόμος στένευε αρκετά, με τη θέα ακόμη πιο ωραία, βλέποντας το δρόμο κάτω να φαίνεται σαν λάστιχο στραβό-ξεδιπλωμένο πάνω σε γρασίδι. Στην άσφαλτο τώρα, γραμμένα συνθήματα για τους αγωνιζόμενους ποδηλάτες να παίρνουν θάρρος και δύναμη κατά τη διάρκεια του αγώνα.

Προς το τελείωμα του περάσματος τώρα, ο δρόμος αρχίζει και μας τα χαλάει με μικρές γούβες και κάποια κακοστρωμένα μπαλώματα. Αλλά η θέα σε αποζημιώνει και με το παραπάνω.

Σε μια στροφή λίγο πριν τη κορυφή, έχει πιάσει " στασίδι " φωτογράφος και φωτογραφίζει όσους ανεβαίνουν με ποδήλατα, μοτοσυκλέτες και αυτοκίνητα και μπαίνοντας στο site του ( υπάρχει διαφημιστική ταμπέλα πάνω στη στροφή για να δεις το site ), αγοράζεις τη φωτογραφία ( 10€ ). Η παρακάτω φώτο είναι που μας τράβηξε ανεβαίνοντας το Col du Tourmalet. ( Απλήρωτη είναι... ). Παρόμοιους φωτογράφους βρήκαμε και στο Col d l'iseran.

Στο τελείωμα προς τη κορυφή τα συνθήματα και τα γκράφιτι να έχουν γεμίσει το δρόμο και απ’ ότι πήρε το μάτι μου εκεί πέρασε και ένα κομμάτι του Vuelta a España, του ποδηλατικού γύρου της Ισπανίας και συγκεκριμένα μια βδομάδα πριν.

Λίγα λόγια από το Internet…

για το Col du Tourmalet ( Κολ ντου Τουρμαλέ ), το υψηλότερο ορεινό πέρασμα στα γαλλικά Πυρηναία και το δεύτερο υψηλότερο σε όλα τα Πυρηναία, με υψόμετρο 2.115 m. Το Col du Tourmalet είναι μια από τις πιο διάσημες αναβάσεις στον ποδηλατικό γύρο της Γαλλίας, το γνωστό Tour de France και έχει συμπεριληφθεί περισσότερο από οποιοδήποτε άλλο πάσο. Επίσης έχει συμπεριληφθεί και στο ποδηλατικό γύρο της Ισπανίας, το Vuelta a España.


Φτάσαμε στη κορυφή, αράξαμε τις μηχανές, χαζέψαμε τη φοβερή θέα και βγάλαμε φωτογραφίες.

Εγώ αλλιώς το είχα δει από τις φωτογραφίες και αλλιώς το είδα τώρα. Είχαν γίνει εργασίες και είχε φτιαχτεί ένα πέτρινο μαγαζί-μουσείο, με δυο τρία σουβενίρ και τοπικά προϊόντα.

Το σήμα κατατεθέν του Col de Tourmalet, ένα μεγάλο γλυπτό του νικητή του Tour de France του 1910 Octave Lapize πάνω στο ποδήλατό του καθώς αγωνίζεται να κάνει την ανάβαση, έχει μετακινηθεί σε σημείο που προσφέρεται να βγάλεις φωτογραφία με φοβερή θέα.

Η παρακάτω φώτο έχει τη δικιά της ιστορία από πίσω. Στο δρόμο όπως ανεβαίναμε για το Tourmalet, ανεβαίναμε παρέα με ένα Africa και ένα BMW f 650 funduro ( Ισπανοί μάλλον ). Τους ξαναβρήκαμε στη κορυφή του πάσσου, με τον οδηγό του BMW να μας προτρέπει να στηθούμε μπροστά από το γλυπτό για να μας βγάλει μια φώτο. Του δίνω λοιπόν το κινητό μου και όπως έχουμε ποζάρει και περιμένουμε να μας φωτογραφήσει, το βάζει στα πόδια παίρνοντας μαζί και το κινητό. Βασικά πλάκα έκανε και βλέποντας τον βάλαμε όλοι τα γέλια. Ξαναγύρισε και μας έβγαλε τη φωτογραφία.

Δυστυχώς το απέναντι καφέ-εστιατόριο ήταν κλειστό, οπότε μετά το πέρας των καλλιτεχνικών φωτογραφιών και την τοποθέτηση του αυτοκόλλητου του ταξιδιού μας στη πινακίδα του περάσματος, ανεβήκαμε στις μηχανές και πήραμε το κατήφορο για τη συνέχεια του πάσσου.


.

 

[Joy of Road]

.

Στο κατέβασμα του Col du Tourmalet, η άσφαλτος καλυτερεύει, γεμάτη γκράφιτι και με τον δρόμο να γίνεται φιδογυριστός όπως και στο ανέβασμα.

Λίγο παρακάτω τα προστατευτικά για τον ποδηλατικό αγώνα, μην πέσει κανένας και τον βρούνε στη Μεσόγειο!!!

Στο κατέβασμα προς το χωριό La Mongie εκπλαγήκαμε, αφού μια εικόνα μας έβαλε σε σκέψεις ότι είχαμε αλλάξει ήπειρο και ήμασταν στις Άνδεις της Νότιας Αμερικής.

Ωωωωπ τι βλέπουν τα μάτια μου, τι ‘ναι αυτό; Όρθιο πρόβατο με μακρύ λαιμό; Χαχαχα!!!

Δίπλα στο δρόμο αντικρίσαμε δυο λάμα. Το λάμα ( προφέρεται στα ισπανικά: Γιάμα, στα ελληνικά μεταφράζεται προβατοκάμηλος ), είναι θηλαστικό που ανήκει στην οικογένεια των Καμηλιδών, είναι δηλαδή συγγενές είδος με την καμήλα. Ζει στα ψηλά οροπέδια του Περού και της Βολιβίας.

Συνέχεια στο ταξίδι μας λοιπόν, μετά από αυτή την απρόσμενη συνάντηση με τα παράξενα αυτά ζώα και περνώντας μέσα από το επόμενο χωριό-τουριστικό θέρετρο La Mongie, συνεχίσαμε για το τέλος του περάσματος.

Εδώ να πω ότι όλη η περιοχή γύρω από το Col de Tourmalet, είναι ένα απέραντο και καλά οργανωμένο χιονοδρομικό κέντρο, όπως και γύρω από τα υπόλοιπα περάσματα που οδηγήσαμε όλες αυτές τις μέρες, με τελεφερίκ, σηματοδοτημένες πίστες, ειδικά κανόνια ρίψης χιονιού σε περίπτωση μη χιονόπτωσης, διπλανά χωριά με ακριβά ξενοδοχεία, σαλέ και πάει λέγοντας…

Σταδιακό κατέβασμα από πανέμορφη διαδρομή, με τη μια ανοιχτή στροφή να διαδέχεται την άλλη, θυμίζοντάς μου σε μερικά σημεία το Passo Muraglione στην Φλωρεντία.

Όλα αυτά μέχρι το χωριό Peyrehitte, όπου εκεί ξεκινούσε στον ίδιο δρόμο ( D 918 ), το επόμενο διαδοχικό ορεινό πέρασμα, το Col d' Aspin.

Η αρχή της ανάβασης ωραία, με την άσφαλτο να είναι σε καλά επίπεδα και σταδιακά στροφούλα-στροφούλα και φουρκετούλα-φουρκετούλα, είχαμε ανέβει σε αλπικό υψόμετρο με τα δέντρα σιγά-σιγά να εξαφανίζονται και να δίνουν τη θέση τους στη χαμηλή βλάστηση.

Όση προσπάθεια όμως και να κάναμε για την κορυφή του Col d' Aspin, είχαμε φτάσει δεύτεροι. Γιατί πριν από μας είχαν φτάσει κάτι αγελάδες, μισό τόνο η κάθε μια και είχαν φράξει το δρόμο.

Τα αυτοκίνητα πρέπει να έκαναν 5 λεπτά για μια απόσταση 10 μέτρων.

Σταματήσαμε για λίγο να βγάλουμε καμιά φωτογραφία και να βάλουμε και το αυτοκόλλητό μας στη πινακίδα.

Θαυμάσαμε την απέραντη θέα στα Πυρηναία και αφήσαμε λίγο να παίξει ο συνταξιδιώτης μας ο Tasos με τις αγελάδες.

Πάλι καλά που τράβηξα τη μηχανή παραπέρα, γιατί μια με κοίταγε με ένα ύφος “ τώρα ορμάω “.

Βέβαια εδώ που τα λέμε, τα δύσμοιρα τα ζώα, ήταν στο φυσικό τους χώρο και εμείς είχαμε μπει στα λημέρια τους.

Τέλος και από δω και επάνω στις μηχανές για το κατέβασμα από το Col d' Aspin.

Το κατέβασμα ε;

Συνεχίζεται...
.

 

[Joy of Road]

.

Το κατέβασμα έέέ...

Βάλτε στο μπλέντερ από μια δόση καλοχαραγμένου, στριφογυριστού, στενού δρόμου + τέλεια άσφαλτο + απέραντη θέα στα Πυρηναία ( δρόμος-μπαλκόνι ) + ηλιόλουστη ημέρα. Τι θα βγει; Το κατέβασμα από το Col d’ Aspin.

Ενώ εμείς κατεβαίναμε, προς το Col d' Aspin ανέβαιναν ποδηλάτες, μοτοσυκλετιστές και σπορ supercars ( Porsche, Ferari κ.α. ).

Πραγματικά πανέμορφα όλα. Δρόμος, άσφαλτος, θέα. Τι να λέμε τώρα!!!

Στην επόμενη μικρή πόλη το Arreau, θα αφήναμε το Col d’ Aspin με τις καλύτερες των εντυπώσεων.

Εκεί θα ακολουθούσαμε μια εξίσου όμορφη διαδρομή με πολύ καλή άσφαλτο. Ο δρόμος των περασμάτων των Πυρηναίων πλέον έχει αλλάξει ονομασία και από D918 έγινε D618.

Ξεκινώντας από καταπράσινα λιβάδια, περνώντας έπειτα από μεριές γεμάτες πανύψηλα δέντρα, με τελικό σταδιακό ανέβασμα σε αλπικά σχεδόν μέρη στα 1570μ.

Είχαμε φτάσει σε ένα άλλο ορεινό πέρασμα που συμπεριλαμβάνεται και αυτό στο Tour de France, το Col de Peyresourde.

Η ώρα είχε πάει 1 το μεσημέρι και από στάσεις, δυο γρήγορες για φωτογραφίες. Άρα επιβεβλημένη μια καλή στάση για καφέ και τσιμπολόγημα.

100 μέτρα πριν τη κορυφή, στάση για χαλάρωση με το μενού να έχει γαλλικό καφέ ( 1,5€ ) και γλυκό κρέπες με ζάχαρη ( τοπικό γλυκό σνακ στα γαλλικά Πυρηναία – 12 ψευτοκρέπες 7€ ).

Ρίξαμε μια ματιά και για ξενοδοχεία και ξεκινήσαμε για το υπόλοιπο κομμάτι της σημερινής ημέρας, μιας και μέχρι τότε είχαμε κάνει 110 χλμ και είχαμε ακόμα άλλα 190χλμ. Αλλά, είχαν δει τα μάτια μας και είχαμε οδηγήσει για 500χλμ!


Συνεχίζεται...

.

 

[Joy of Road]

.

Το κατέβασμα από το Col de Peyresourde πολύ καλό και πιο όμορφο σε σχέση με το ανέβασμα.

Από το αλπικό τοπίο φθάσαμε σε χρόνο dt να οδηγάμε στα πεδινά. Και η άσφαλτος άλλο πράμα…

Όλα αυτά μέχρι την επόμενη πόλη, το Bagnères-de-Luchon, μια όμορφη γραφική πόλη.

Είχαμε οδηγήσει και τα τέσσερα συνεχόμενα βασικά περάσματα των γαλλικών Πυρηναίων, το Col d' Aubisque, το Col du Tourmalet, το Col d'Aspin, το Col de Peyresourde. Εκεί θα τελείωνε και Ο Κύκλος του Θανάτου ( τίτλος σημερινής ημέρας).

Και τι εστί Κύκλος του Θανάτου; Παρακάτω θα σας λυθούν όλες οι απορίες.

Όλα έχουν να κάνουν με το Tour de France, το φημισμένο ποδηλατικό γύρο της Γαλλίας.

Το 1910, οι υπεύθυνοι του Tour de France εισήγαγαν μια πρωτοποριακή αλλαγή στον ποδηλατικό γύρο της Γαλλίας ενσωματώνοντας δύσκολες ορεινές διαδρομές. Μια από τις διαδρομές ήταν από το Luchon στην καρδιά των Πυρηναίων, μέχρι την ακτή της Bayonne στον Ατλαντικό. Το αποκορύφωμα της συγκεκριμένης διαδρομής ήταν οι εξαντλητικές αναβάσεις του Peyresourde, του Aspin, του Tourmalet και του Aubisque. Οι δύσπιστοι δημοσιογράφοι, αμφιβάλλοντας για την ικανότητα των αναβατών να κατακτήσουν αυτό το υπεράνθρωπο κατόρθωμα, ονόμασαν τη διαδρομή των 326 χιλιομέτρων «Ο Κύκλος του Θανάτου». Ο Τύπος περιέγραψε τις νεοσύστατες διαδρομές στα βουνά των Πυρηναίων ως «επικίνδυνες» και «περίεργες», προς ικανοποίηση του διευθυντή αγώνων Desgranges και της εφημερίδας του, Le Auto.

Ο Octave Lapize παρά τη νίκη του στον αγώνα, επέκρινε τους διοργανωτές του Tour de France, αποκαλώντας τους ως δολοφόνους “ Vous êtes des assassins! Oui, des assassins! ” ενώ προσπαθούσε να ανέβει με το ποδήλατό του στο Col d’ Aubisque, κατηγορώντας τους ότι υπέβαλαν τους αναβάτες σε έναν τόσο επίπονο αγώνα.


Η πράσινη διαδρομή του 1910 στη παρακάτω φώτο.

Μιλάμε για το 1910 και για πάνω από 300χλμ ορεινού χωματόδρομου που μεριές-μεριές είχε και κοτρώνες, κάνοντάς το με τα τότε ποδήλατα κούρσας και απλά λαστιχάκια. ΉΡΩΕΣ...

Όχι ότι και οι ποδηλάτες που βλέπαμε όλες αυτές τις μέρες να προσπαθούν να ανέβουν αυτές τις δύσκολες διαδρομές, δεν ήταν ήρωες. Αλλά, άλλο οι σημερινές κούρσες και τα mountain bike και άλλο οι νεκροφόρες εκείνης της εποχής.


Τα τελευταία χρόνια “ Κύκλος του Θανάτου ”, ονομάζεται ένα μικρότερο κομμάτι της τότε διαδρομής και το πιο δύσκολο στάδιο στα Πυρηναία, ξεκινώντας από το Laruns έως και το Luchon, περιλαμβάνοντας το Col d’ Aubisque, το Col du Tourmalet, το Col de Aspin και το Col de Peyresourde. Συνολικά 160 χιλιόμετρα.

Διαδρομή Circle of Death: Google Maps


Αλλά ας γυρίσουμε στο ταξίδι μας και στο Luchon, όπου εκεί θα βγαίναμε από τον D618 και θα μπαίναμε στον D618Α που θα μας ξεπροβόδιζε μέχρι τα σύνορα με την Ισπανία. Πως όμως; Μα φυσικά περνώντας μας από το επόμενο ορεινό πέρασμα πάνω στα σύνορα και στα 1300μ.

Ωραίες ανηφορικές φουρκέτες, καλή χάραξη και η άσφαλτος μέχρι τα σύνορα όπως αρμόζει σε ένα καλό πάσσο. Και το όνομα αυτού: Col du Portillon.

Γρήγορες φωτογραφίες, πέρασμα συνόρων στην Ισπανία και κατέβασμα στα πεδινά για το τελείωμα του πάσσου. Και όταν λέμε πέρασμα συνόρων, εννοούμε η μια ταμπέλα να γράφει France και η άλλη Espana. Πουθενά μπάρες, φυλάκια και τα ρέστα...

Ενώ η χάραξη του δρόμου είναι ιδανική, η άσφαλτος είναι λες και κάνανε παρέλαση άρματα μάχης.

Ευτυχώς λίγο πιο κάτω τα πράγματα παρά-καλυτερεύουν αισθητά και ο συνδυασμός καλής ασφαλτόστρωσης με τα εσσάκια να διαδέχονται το ένα το άλλο μας αποζημίωσε και με το παραπάνω.

Το πέρασμα τελειώνει λίγο πριν τη πόλη Bossòst και μέσα από μια καλούτσικη διαδρομή από τον N-230 και πλάι μας τον ποταμό Γαρούνα ( ο ποταμός που εκβάλει στο Μπορντώ και είχαμε δει 4 μέρες πριν ), φτάσαμε στη πόλη Vielha.

Εκεί κάναμε μια ακόμα μικρή στάση, από τη μια για να βάλουμε φθηνή βενζίνη με 1,83€ και από την άλλη προμήθειες από supermarket. Βλέπεις είχαμε ακόμα άλλα 135 χλμ για να φτάσουμε στο σημερινό μας προορισμό.

Και η συνέχεια μας επιφύλασσε οδηγικές εκπλήξεις...


Συνεχίζεται...

.

 

[Joy of Road]

.

Τελειώσαμε και με αυτή τη στάση και γραμμή από τον επαρχιακό C-28 για τα πρώτα 14 όμορφα χλμ σε αυτό το κομμάτι των ισπανικών Πυρηναίων.

Όλα αυτά μέχρι τη Baqueira-Beret. Η πόλη είναι το μεγαλύτερο ισπανικό τουριστικό χειμερινό ( κατά κύριο λόγο ) θέρετρο με όμορφα κτίρια και σαλέ και πάρα πολλές πίστες σκι.

Η συγκεκριμένη περιοχή μου θύμισε το Kopaonik στα σύνορα Σερβίας Κοσσόβου.

Αφήσαμε πίσω μας τη συγκεκριμένη πόλη και συνεχίσαμε στον ίδιο δρόμο, τον C-28 για το επόμενο ορεινό πέρασμα.

Είχαμε ξεκινήσει την ανάβαση του Port de la Bonaigua ( Πόρτ ντε λα Μπονάϊγκουα).

Δυστυχώς ο δρόμος είχε το μαύρο του το χάλι. Ελπίζαμε ότι παρακάτω θα στρώσουν τα πράγματα. Τουλάχιστον είχαμε την απέραντη θέα στα ισπανικά Πυρηναία να ασχολούμαστε.

Και κει που λες " μάπα το καρπούζι ", στρίβοντας στη 1η φουρκέτα, τα γεγονότα αλλάζουν εντελώς και η φρεσκοστρωμένη άσφαλτος, ήρθε σαν μάνα εξ ουρανού για τις ταλαιπωρημένες μας αναρτήσεις.

Μέχρι και τη κορυφή τα μάτια μας ήταν καρφωμένα στην άσφαλτο. Χαιρόμασταν οδήγηση.

Φτάσαμε στη σχεδόν άδεια κορυφή του περάσματος και στα 2072μ, με ένα παλιό εκχιονιστικό μηχάνημα σαν αξιοθέατο

Χαζέψαμε τους “ μόνιμους κάτοικους ” να έχουν βγει για να λιαστούν και να τσιμπήσουν. Πόσο όμορφα τα άγρια άλογα!!!

Γρήγορες φωτογραφίες σε ότι άξιζε εκεί πάνω και πάλι πάνω στις μοτοσυκλέτες για το κατέβασμα.

Από το Μάρτιο σχεδόν μέχρι και τέλη Αυγούστου από το ψάξε-ψάξε για όσο το δυνατόν καλύτερες διαδρομές στο χάρτη, η συγκεκριμένη και ειδικότερα το κατέβασμά της, ήταν από τις πρώτες που είχαν σταμπαριστεί με τον όρο “ πρέπει να πάμε από κει ”.

Άρα δεν ξανά-ασχολήθηκα μαζί της έως και εκείνη τη στιγμή που ήμασταν στη κορυφή του περάσματος και κοιτάζοντας στο GPS τη χάραξή της, παθαίνω σοκ.


.

 

[Joy of Road]

.


Ξεκίνημα λοιπόν για την κατάβαση του Port de la Bonaigua.

Ρίχνοντας κλεφτές ματιές από ψηλά το πώς ξετυλίγεται ο δρόμος, σκέφτεσαι δε μπορεί, κάποια σχέση θα έχει ο αρχιτέκτονας που έδωσε το ΟΚ, με τους αγώνες ανάβασης ράλλυ.

Επίσης η ποιότητα της ασφάλτου σε καλό επίπεδο, βάζοντάς σε σε σκέψεις. Να γύρεις λίγο παραπάνω, να ανοίξεις το γκάζι λίγο παραπάνω....

Παρακάτω και λίγο πριν τις πρώτες φουρκέτες, έχει γίνει καλύτερη δουλειά από το πισσαδόρο, σε σημείο να λες “ πω ρε μάγκα, τι δρομάρα είναι αυτή!!! ”.

Αλλά φευ, σε αρκετές φουρκέτες παρακάτω, ο δρόμος δε μας τα λέει καλά.

Σε αρκετά σημεία, έχει μικρές γούβες και ρωγμές και είναι για ευχαρίστηση μόνο των μεγάλων on-off και όχι για μηχανή sport touring όπως το Ducati.

Κρίμα-κρίμα, γιατί πραγματικά σε κάτι τέτοια κομμάτια, ενώ η μόνη σου σκέψη θα ήταν πως να πάρεις καλή γραμμή πριν τη στροφή, τα πράγματα αλλάζουν και κοιτάς μη πέσεις σε καμιά μικρή γούβα και ψάχνεις να βρεις που είναι το μπροστινό σύστημα…

Τουλάχιστον ότι δε μας έδωσε η άσφαλτος, μας το έδωσε ο αρχιτέκτων μηχανικός και η φύση.

Πάρτε και μια φώτο από ψηλά ( Google ), για να καταλάβετε τι σημαίνει να έχεις " ανώμαλο " σχεδιαστικά μυαλό. Ένα μικρό Transfăgărășan στα Πυρηναία!!!

Είναι σαν κάποιος να έκλεισε τη παροχή από το επεκτεινόμενο λάστιχο και αυτό να " μάζεψε ".

Το επόμενο κομμάτι της διαδρομής C28, που κάποια στιγμή γίνεται C13, μέχρι το Sort ήταν καλό αλλά όχι κάτι το τρομερό. Αυτό που άξιζε ήταν ένα κομμάτι του με τη διαδρομή πλάι σε μια λίμνη.

Μετά το Sort, ξαναβρήκαμε στο διάβα μας τον N260, τον Eje Pirenaico όπως λέγεται, έναν από τους καλύτερους τουριστικούς δρόμους των Πυρηναίων. Ντάξει δεν ξετρελάθηκα κιόλας, ένας επαρχιακός δρόμος είναι, με δυο-τρία καλά σημεία.

Εκεί υπήρχε και ένα άλλο ορεινό πέρασμα, το Puerto del Canto στα 1700μ που πέρα από τη καλούτσικη χάραξη και άσφαλτο δεν είχε κάτι άλλο να προσφέρει. Βλέπεις είχαμε οδηγήσει τη συγκεκριμένη μέρα, απείρως καλύτερα κομμάτια, οπότε δε μας ενθουσίασε και τόσο.

Έχοντας οδηγήσει σχεδόν 280 χλμ σε όποιο ορεινό πέρασμα βρέθηκε στο δρόμο μας, φτάσαμε στη πόλη La Seu d'Urgell.

Περνώντας περιφερειακά από τη πόλη, αλλάξαμε κατεύθυνση και οδηγώντας βόρεια πλέον τον N-145, απείχαμε λίγα λεπτά από τα πρώτα φυλασσόμενα σύνορα του ταξιδιού μας, αυτά της Ανδόρρας.

Συνεχίζεται...

.

 

[Joy of Road]

.

Φτάνοντας στα σύνορα της Ισπανίας με την Ανδόρρα, η ουρά ήταν πάνω από 200 μέτρα. Με την προτροπή του συνταξιδιώτη μου KRS, παρακάμψαμε την ουρά, περνώντας και ένα ζευγάρι Ισπανών με BMW ( αργότερα έκαναν και αυτοί το ίδιο ) και τσούπ πρώτοι.

Στο γκισέ των συνόρων ο συνοριοφύλακας, λόγω της " μαγκιάς " που είχα κάνει, αφού με κοίταξε με μισό μάτι πρώτα, με ρώτησε αν η κάμερα που είχα μπροστά στο κράνος έγραφε και έπειτα μου ζήτησε ταυτότητα. Μόλις είδε την κλασσική ελληνική ταυτότητα ( σίγουρα θα σκέφτηκε: Τιν τούτο; ), με ρώτησε αν είμαστε Έλληνες. Στην καταφατική μου απάντηση, τσέκαρε τα στοιχεία μου στον υπολογιστή και μου έκανε νόημα να φύγω. Έτσι χωρίς πολλά-πολλά περάσαμε τα σύνορα.

Ο τελευταίος μας προορισμός για σήμερα θα ήταν το κρατιδίο-πριγκιπάτο της Ανδόρρας και ειδικότερα λίγο πιο πριν σε ένα προάστιο της, τη Sant Julià de Lòria.

Λίγα λόγια από το Internet…

για το Πριγκηπάτο της Ανδόρρας ( καταλανικά: Principat d'Andorra ), ένα περίκλειστο κράτος, που βρίσκεται στη νοτιοδυτική Ευρώπη, στα ανατολικά Πυρηναία, μεταξύ Γαλλίας και Ισπανίας. Έχει έκταση 468 τ.χλμ. και πληθυσμό 83.523. Το συνολικό μήκος της χώρας είναι 40 χλμ. Εκτός της πρωτεύουσας, Ανδόρρα λα Βέλια, περιλαμβάνει και 7 χωριά. Το κράτος ονομάζεται και Πριγκιπάτο των Κοιλάδων της Ανδόρρας. Η οικονομία της βασίζεται κυρίως στον τουρισμό και αποτελεί οικονομικό κέντρο χάρη στις φορολογικές απαλλαγές.


Είχαμε βρει ένα ξενοδοχείο 4 αστέρων, λίγο ξεπεσμένο αλλά αρκετά καλό, με τιμή σούπερ. 20€ + πρωινό και 5€ parking, το άτομο σε τρίκλινο. Το δίκλινο είχε λίγο παραπάνω. Γρήγορο μπάνιο και γραμμή για βόλτα. Η ώρα ήταν περασμένες 7 το απόγευμα, όταν ξεκινήσαμε να πάμε προς το κέντρο της Ανδόρρας.

Αλλά πριν είχαμε ρητή εντολή από τον Pano, τον οδηγό του KTM, που είχε ήδη ξεκινήσει νωρίτερα να περάσουμε από το Motocard.

Το Motocard είναι ένα ισπανικό κατάστημα με είδη μοτοσυκλέτας και συγκεκριμένα έξω από τη πόλη ήταν το outlet του καταστήματος.

Πήγαμε να ρίξουμε μια ματιά, μπας και βρίσκαμε κάποια ευκαιρία. Τελικά απ’ ότι είδαμε, ευκαιρία θα έβρισκες μόνο σε κάποιο σπασμένο νούμερο. Οι υπόλοιπες τιμές ήταν ένα τι πιο χαμηλότερες από ιντερνετικά μαγαζιά. Τελικά ένας από εμάς πήρε μόνο ένα ζευγάρι γάντια καλοκαιρινά.

Βγήκα από το μαγαζί τελευταίος λίγο αργοπορημένα και βλέπω τους άλλους να έχουν πιάσει τη κουβέντα με ένα ζευγάρι και συγκεκριμένα με τον άνδρα. Δίπλα λοιπόν από τις μηχανές μας, είχε αράξει ένας γνωστός μηχανικός από τη Πάτρα ( έτσι για την ιστορία έφτιαχνε εξατμίσεις γύρω στα 90’s ) ο οποίος μένει πλέον μόνιμα στο εξωτερικό. Είχαν πιάσει κουβέντα, αφού ένας από μας τον θυμήθηκε. Θα έκανε την ανάποδη διαδρομή από εμάς και από τη Μεσόγειο θα έκανε κάποια περάσματα και θα έβγαινε στον Ατλαντικό.

Χαιρετηθήκαμε και ξεκινήσαμε για το κέντρο της πρωτεύουσας του πριγκιπάτου της Ανδόρρας, την Andorra la Vella.

Στο δρόμο βρήκαμε και άλλα μοτοσυκλετιστικά μαγαζιά και εντύπωση μας έκαναν πολλοί πιτσιρικάδες με εντουράκια 125cc στους δρόμους. Φαίνεται πως ασχολούνται πολλοί με τη μοτοσυκλέτα στη περιοχή. Πλησιάζοντας στο κέντρο αντικρίσαμε μια πεντακάθαρη, όμορφη, σύγχρονη και κοσμοπολιτική πόλη με άρωμα Monaco. Αρκετά ακριβά αυτοκίνητα, αλλά όχι τη χλίδα του Monaco.

Λίγα λόγια από το Internet…

για την Andorra la Vella, ( Ανδόρρα Λα Βέγια ‎), την πρωτεύουσα του Πριγκιπάτου της Ανδόρρας, στα ανατολικά Πυρηναία, μεταξύ Γαλλίας και Ισπανίας. Βρίσκεται σε υψόμετρο 1.023 μέτρων και είναι η υψηλότερη πρωτεύουσα της Ευρώπης και δημοφιλές χιονοδρομικό κέντρο. Η Ανδόρρα λα Βέγια είναι το εμπορικό κέντρο της χώρας. Στο σύνολο της χώρας, το 80% του ΑΕΠ προέρχεται από τους 10 εκατομμύρια τουρίστες που επισκέπτονται τη χώρα κάθε χρόνο. Η πόλη είναι επίσης η έδρα πολλών τραπεζών και επιχειρήσεων που ευδοκιμούν λόγω του φορολογικού καθεστώτος. Το κράτος δεν είναι μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης, αλλά έχει τελωνειακή συμφωνία με την ΕΕ και χρησιμοποιεί το ευρώ. Σύμφωνα με την απογραφή του 2019 έχει 19.383 κατοίκους.



Οδηγήσαμε μέχρι το κέντρο, όπου εκεί δίπλα στο ποτάμι βρήκαμε θέσεις parking για μοτό, τις κλειδώσαμε και αρχίσαμε τις βόλτες. Πανέμορφο το κέντρο της, με το ποταμό Valira να διαρρέει τη πόλη και τη κεντρική γέφυρα Pont de París, εύστοχα φωτισμένη το βράδυ, να αποτελεί πόλο έλξης για τους τουρίστες.

Λίγο πιο πέρα ένα μοναδικό αξιοθέατο, το La Noblesse du Temps ( η Αρχοντιά του Χρόνου ή αλλιώς τα ρολόγια του Dali ) του διάσημου Ισπανού ζωγράφου Salvador Dalí. Φωτογραφίες στα όμορφα αξιοθέατα και βουρ να φάμε κάτι γρήγορο, ώστε να έχουμε χρόνο να γυρίσουμε τη πόλη.

Πίτσα για όλους λοιπόν και αφού φάγαμε, δεν χαζολογάμε καθόλου, πήραμε το μεγάλο εμπορικό πεζόδρομο και περιδιαβήκαμε στα πολυτελή μαγαζιά.

Στο κεντρικό δρόμο τα φώτα Led στη διάβαση προειδοποιούσαν τους πεζούς πότε να διασχίσουν το δρόμο.

Όλες οι γνωστές εταιρίες είχαν από ένα μεγάλο κατάστημα στην Ανδόρρα. Επίσης αρκετά μαγαζιά με αφορολόγητα ποτά και τσιγάρα. Φορολογικός παράδεισος γαρ. Εντυπωσιακά καταστήματα, όμορφα φωτισμένες πλατείες και δρόμοι.

Λίγο παραπάνω είδαμε και τα Lettres Andorra.

Όλη αυτή την ώρα είχαμε ρίξει τρελό περπάτημα, ώστε να μπορέσουμε να δούμε καλύτερα την πόλη. Αλλά ήμασταν και κουρασμένοι από την οδήγηση της σημερινής ημέρας, οπότε σιγά-σιγά γυρίσαμε προς τις μηχανές για την επιστροφή στο ξενοδοχείο. Βλέπεις έπρεπε να κάνουμε και σχεδόν 9 χλμ έως το ξενοδοχείο.

Αύριο θα αποχαιρετούσαμε τα Πυρηναία με τις καλύτερες των εντυπώσεων.




Bona nit ( καληνύχτα στα καταλανικά ) απ’ την Ανδόρρα λα Βέγια…



Χάρτης ημέρας 302 χλμ

Διαδρομή: Google Maps



Αξιοσημείωτα μέρη: Col du Tourmalet, Col d' Aspin, Col de Peyresourde, Col du Portillon, Port de la Bonaigua, Andorra la Vella


Κατάλυμα: Hotel Sant Eloi – Sant Julià de Lòria ( αρκετά καλό )

48€ 2κλινο - 59€ 3κλινο με πρωινό

Parking 5€ έκαστος


Συνεχίζεται...

.

 

[Joy of Road]

.

11η ΜΕΡΑ – ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 15/09/2023​

Andorra la Vella - Montpellier​

Merci Pyrénées ( Ευχαριστούμε Πυρηναία )!!!

​

Πρωινό ξύπνημα στις 7:30 και κατεβαίνουμε για πρωινό. 30 μέτρα μπουφές ήταν αυτός, έπρεπε να τον τιμήσουμε. Σκαστοί από φαγητό λοιπόν, κατεβήκαμε στο γκαράζ και αρχίσαμε να φορτώνουμε τα πράγματα στις μηχανές.

Να και μια πινακίδα από αυτοκίνητο της Ανδόρρας.

Στο γκαράζ τώρα, και ενώ ετοιμάζομαι να φύγω, μια κυρία μεγάλης ηλικίας γύρω στα 78 και βάλε, βλέποντας τη μηχανή, γυρνάει και μου λέει “ Ducati!!! ” και θαρρώ πως άστραψαν τα μάτια της. Και σκέφτομαι θα είχε κάνας γιος της ή κανά εγγόνι της. Συλλογίστηκα πως κάτι ανάλογο στην Ελλάδα από μια κυρία αντίστοιχης ηλικίας, θα κατέληγε σε μορφασμό του στυλ “ τι τα θέλετε αυτά τα πράγματα. Θα σκοτωθείτε ”. Διαφορά κουλτούρας.

Το πρώτο πράγμα που κάναμε πριν φύγουμε από την Ανδόρρα ήταν να πάμε στο διπλανό βενζινάδικο και να γεμίσουμε το τεπόζιτο μέχρι επάνω το χείλος ( χαχαχα ), αφού η τιμή της βενζίνης σε όλο το κρατίδιο ήταν από τις πιο φθηνές του ταξιδιού μας, στα 1,55€ το λίτρο. Σκαστοί και από βενζίνη λοιπόν, ξεκινήσαμε για τη συνέχεια του ταξιδιού μας.

Σε κάποια ταξιδιωτικά που είχα διαβάσει κατά τη προετοιμασία του ταξιδιού, έλεγαν ρητώς αφού βγεις από τη πόλη της Ανδόρρας προς τη γαλλική μεριά, μην περάσεις από το τούνελ Envalira, αλλά να ανέβεις ψηλά και να κάνεις το πέρασμα Port d'Envalira. Οπότε γιατί να κάνω του κεφαλιού μου;

Διασχίσαμε λοιπόν απ’ άκρη σ’ άκρη το πριγκιπάτο της Ανδόρρας για να φτάσουμε λίγο πριν τα γαλλικά σύνορα και το πέρασμα. Πανέμορφα κτίρια και καλοδιατηρημένα όσα είδαμε κατά τη διάρκεια της διαδρομής.

Περάσαμε διαδοχικά από τα χωριά Encamp, Canillo, Soldeu. Ωραία εντύπωση μας έκαναν οι όμορφα διακοσμημένοι κόμβοι και επίσης η καλή κατάσταση των δρόμων. Γενικά αυτό το μικρό κρατίδιο, μας άφησε με καλές εντυπώσεις.

Σε κάτι λιγότερο από 45 λεπτά οδηγώντας τον CG-2, ήμασταν στην αρχή του πάσσου και απολαμβάναμε την ανάβαση στη κορυφή. Ωραίος δρόμος με ωραία χάραξη και πολύ καλή άσφαλτο.

Τελικά άξιζε η ανάβαση και σε λιγότερο από 10 λεπτά είμαστε στη κορυφή και στα 2400μ.

Το Port d'Envalira ( 2408 μ. ) είναι ένα ορεινό πέρασμα στα Πυρηναία στην Ανδόρα, που συνδέει το El Pas de la Casa με την υπόλοιπη χώρα. Είναι ο ψηλότερος ασφαλτοστρωμένος δρόμος στα Πυρηναία. Η ανάβαση έχει συμπεριληφθεί αρκετές φορές στους αγώνες ποδηλασίας Tour de France και Vuelta a España.

Στα γρήγορα μια-δυο φωτογραφίες στη πινακίδα του Port d'Envalira και συνεχίσαμε προς τη γαλλική μεριά των συνόρων. Εδώ να πω ότι δεν είναι ακριβώς πέρασμα-πάσσο, με την έννοια του πάσσου που ξέρουμε ( στενός δρόμος, ίσα που χωράνε να περάσουν δυο αυτοκίνητα ), γιατί από το συγκεκριμένο δρόμο, λόγω του πλάτους του, περνάνε και μεγάλα φορτηγά, βυτία. Γιατί βασικά δύο είναι οι δρόμοι προς τα βόρεια, αυτός και το τούνελ. Αλλά από το τούνελ απαγορεύονται τα μεγάλα φορτηγά και ειδικότερα τα βυτία.

Το κατέβασμα από άποψη θέας ήταν καλύτερο σε σχέση με το ανέβα. Στις πλαγιές του περάσματος , που είναι και χιονοδρομικό κέντρο, εκεί που βρίσκονταν οι πίστες, ήταν γεμάτα από πανέμορφα άγρια άλογα.

Κοντεύαμε στα σύνορα και ο νούς μου πήγε πάλι σε ούρα και έλεγχος ταυτοτήτων. Αλλά τελικά αλλιώς τα βρήκαμε τα πράγματα.

Ενώ στο έμπα από Ισπανία στα συνοριοφυλάκια μας ζήτησαν ταυτότητες, στο βγάλσιμο προς Γαλλία και από τη μεριά του περάσματος βρήκαμε παρατημένα φυλάκια. Τέλος πάντων.

Αποχαιρετώντας την Ανδόρρα και μπαίνοντας στη Γαλλία, ακολουθήσαμε για λίγο τον N22 και έπειτα τον N20.

Μέσα από μια όμορφη διαδρομή παρέα με το ποτάμι, φτάσαμε έως τη πόλη Ax-les-Thermes.

Περάσαμε μέσα από τη μικρή πόλη Ax-les-Thermes και ακολουθήσαμε τον D613, για να μας ανεβάσει στα ορεινά. Ωραίος ορεινός δρόμος, που στην πέτρινη καμάρα με την πινακίδα, άρχισε να μας βάζει στο κλίμα του τι θα επακολουθούσε.

Κάποια στιγμή από την οδηγική χαρά του, ο KRS με προσπερνάει και συνεχίζοντας λίγο παρακάτω τον χάνουμε.

Σε μια διασταύρωση ( που δε φαινόταν για διασταύρωση ), ήταν να στρίψουμε δεξιά και να συνεχίσουμε στον D25.

Αυτός όμως δεν ήταν εκεί.

Και τώρα τι κάνουμε;


Συνεχίζεται...

.

 

[Joy of Road]

.

Ο νους μας δε πήγε στο κακό αλλά στο ότι έκανε λάθος και δεν περίμενε. Οπότε αράζουμε για λίγο, του κάνουμε κλίση στο κινητό και περιμένουμε. Έπειτα από κανά 10αρι λεπτά μας πήρε τηλέφωνο.

Που είστε; Σας περιμένω.

Για ποιο πέρασμα τράβηξες;

Για το Col de Chioula.

Καλά κάνεις, αλλά γύρνα πίσω, γιατί δε πάμε προς τα κει που πήγες, αλλά από την άλλη μεριά.

Η καθυστέρηση μέχρι να έρθει ήταν ακόμα 10 λεπτά, αλλά δεν είχε μεγάλη σημασία. Αφού το ευχαριστήθηκε, όλα καλά!!!

Αφού ήρθε και ήταν όλα εντάξει, συνεχίσαμε από το σωστό δρόμο τον D25, δρόμο πνιγμένο στο πράσινο, με καλή άσφαλτο, προς το επόμενο ορεινό μας πέρασμα.

Πραγματικά όσο ανεβαίναμε, χαιρόμαστε οδήγηση και λόγω του δρόμου αλλά και λόγω ότι δεν υπήρχε κίνηση.

Σιγά-σιγά όσο πλησιάζαμε στη κορυφή, τα έλατα έδιναν τη θέση τους στη χαμηλή αλπική βλάστηση, αφού το peak ήταν στα 2001μ. και βασικά δεν ήταν κορυφή όπως άλλα περάσματα αλλά έμοιαζε με οροπέδιο. Το πέρασμα που οδηγούσαμε ήταν το Col de Pailhères.

Μια μικρή στάση για φωτογραφίες και ξεκούραση. Το Col de Pailhères έχει συμπεριληφθεί και αυτό στο Tour de France. Στη μικρή στάση που κάναμε, κάποιοι Γάλλοι τουρίστες, βλέποντας τις πινακίδες με το GR επάνω, μας έπιασαν και τη κουβέντα , ρωτώντας μας έκπληκτοι πως βρεθήκαμε εκεί από τόσο μακριά ( από του Δι@όλου τη μάνα θέλαν να πουν ). Να σου και μια Porsche. Πιο πολλά supercars είδα στα περάσματα των Πυρηναίων παρά αλλού.

Στις φωτογραφίες που βγάλαμε στη κορυφή, ψιλοβλέπαμε στο βάθος και τη χάραξη του υπόλοιπου περάσματος. Ωχωχωχ, ωχωχωχ!!!

Η συνέχεια λοιπόν ήταν η κατάβαση από το Col de Pailhères, μια από τις καλύτερες καταβάσεις που θα κάναμε. Πραγματικά είχε όλα αυτά τα χαρακτηριστικά που πρέπει να έχει ένα λεγόμενο αλπικό πάσσο. Είχε λοιπόν μια από τις πιο όμορφες χαράξεις που έχω δει, είχε αρκετά καλή άσφαλτο, είχε πολύ ωραία θέα και του δρόμου αλλά και ολόγυρα των βουνών και επίσης ήταν στενός σαν πέρασμα. Βάλτε και τον τέλειο καιρό, ήλιος με 20° C θερμοκρασία… τι άλλο να ζητήσει κάποιος!!!

Οι παρακάτω φωτογραφίες τα λένε όλα…

Το τελείωμα του πάσσου, μέσα από ωραίο δάσος, με τη βλάστηση στα καλύτερά της και οι συνεχόμενες στενές φουρκέτες να έχουν το πρώτο λόγο.

Έτσι από περιέργεια δείτε παρακάτω τη χάραξη από το Google.

Φτάνοντας στο χωριό Mijanès, θα συνεχίζαμε προς τα βόρεια και μέσω του D118, θα περνάγαμε από τα τελευταία όμορφα κομμάτια των Πυρηναίων.

Συνεχίζεται...

.

 

[Joy of Road]

.

Η συνέχεια της διαδρομής θα μας πέρναγε μέσα από υπέροχα φαράγγια. Το πρώτο που θα οδηγούσαμε, ήταν το Gorges de l'Aude.

Δρόμος λοιπόν μέσα από βραχώδη ψηλά βουνά, πλούσια βλάστηση, με το ποτάμι δίπλα να μας συντροφεύει, όταν τα βράχια έσμιγαν μεταξύ τους.

Οι στροφές να διαδέχονται η μια την άλλη. Αλλά η κατάσταση του οδοστρώματος σε αρκετά σημεία δεν σου άφηνε πολλά περιθώρια οδηγικής απόλαυσης. Σε αρκετά σημεία χαρήκαμε οδήγηση και στα υπόλοιπα κάναμε τραμπάλα από την κακοτεχνία του οδοστρώματος.

Τον καιρό που έψαχνα όμορφα κομμάτια στη περιοχή, είδα στο site-πυξίδα μου, το Dangerous Roads, τους δρόμους-μπαλκόνια ( balcony roads) και ότι ένας από αυτούς πέρναγε από κει.

Από το Dangerous Roads: ένας δρόμος-μπαλκόνι, είναι μια λωρίδα λαξευμένη στις απότομες πλευρές των επιβλητικών βράχων, άλλοτε χαμηλά και άλλοτε ψηλά. Φημισμένοι για τα στενά τους μονοπάτια και τις κατα καιρούς πτώσεις βράχων, αυτοί οι δρόμοι δεν είναι για όσους φοβούνται τα ύψη.

Παράλληλα είδα και μια φωτογραφία που αφορούσε το συγκεκριμένο αξιοθέατο και το πρόσθεσα στη διαδρομή. Αργότερα είδα ότι είχε περάσει και το μέλος Socrates από το ADVRide, από κει, όταν διάβασα το ταξιδιωτικό του. Η θετική του γνώμη με έπεισε.

Αποκορύφωμα του δρόμου D118, το φαράγγι Gorges de Saint-Georges, ένα υπερβολικά στενό φαράγγι που φέρνει σε Συμπληγάδες Πέτρες. Είναι τόσο στενός ο δρόμος που την κυκλοφορία τη ρυθμίζει φανάρι. Πραγματικά πολύ ωραίο το συγκεκριμένο μέρος, φέρνοντας μου στη μνήμη, ένα άλλο παρόμοιο φαράγγι στη Ρουμανία, αυτό του Bicaz, βόρεια του Brasov. Υπερβολικά όμορφο αλλά λίγο μικρό σε μήκος, κανά χιλιόμετρο.

Λίγο μετά τη πόλη Axat, βγήκαμε από τον D118 και ακολουθήσαμε τον D117 , δρόμο στο ίδιο μοτίβο με ένα ακόμα φαράγγι, το Gorges de la Pierre Lys, όχι τόσο κλειστό όπως το προηγούμενο, αλλά και μόνο το βλέμμα σου να έριχνες ψηλά και να αντίκριζες τα βράχια σε έπιανε δέος.

Όλα αυτά μέχρι τη πόλη Quillan όπου εκεί τελειώνουν νοητά τα Πυρηναία.

Το τελευταίο δώρο που μας έκαναν, δηλαδή η κατάβαση του Col de Pailhères αλλά και ο D118 με τα φαράγγια, ήταν για να μας μείνει μια γλυκιά ανάμνηση από αυτή τη μεριά της Ευρώπης, αλλά και να επιβεβαιώσουμε του πόσο δίκιο είχαμε που κάναμε αυτό το ταξίδι.

Εδώ λοιπόν θα αποχαιρετούσαμε τα Πυρηναία, έχοντας κάνει 1107 ορεινά χλμ από τα πιο σημαντικά και αξιόλογα περάσματα, με την ελπίδα και την υπόσχεση, ότι κάποια στιγμή στο μέλλον θα επιστρέψουμε.

Μέσα από τον επαρχιακό της Γαλλίας, με την πλούσια βλάστηση δεξιά και αριστερά του δρόμου και λίγο αργότερα με τους δρόμους του κρασιού γεμάτοι αμπελώνες, βάλαμε πλώρη για την επόμενη πόλη που ήταν στα σχέδια μας , τη καστροπολιτεία της Carcassonne ( Καρκασσόν ). Πλέον είχε αλλάξει και ο καιρός, αφού ήμασταν στα πεδινά και είχε κάνει την επανεμφάνισή της η ζέστη που την είχαμε ξεχάσει.

Σε αρκετά μέρη στη Γαλλία, είδαμε να οδηγούν και τα θηριώδη τρίτροχα τα Can-Am.

Μπήκαμε λοιπόν στη πόλη της Carcassonne, με το GPS καρφωμένο για τη γέφυρα Pont Vieux, όπου από κει φαίνεται το κάστρο καλύτερα.

Λίγα λόγια από το Internet…

για τη Carcassonne ( Καρκασσόν ), πόλη της νοτιοδυτικής Γαλλίας. Η Καρκασσόν είναι πόλη με πλούσια ιστορία και μια από τις λίγες οχυρωμένες μεσαιωνικές πόλεις των οποίων έχουν διατηρηθεί οι οχυρώσεις και το παλαιό μεσαιωνικό κέντρο. Σήμερα διαιρείται σε δύο περιοχές: Την οχυρωμένη "πολιτεία της Καρκασόν" (Cité de Carcassonne) και την αποκαλούμενη "Κάτω πόλη", η οποία βρίσκεται εκτός των οχυρώσεων. Το 1996 η παλαιά πόλη χαρακτηρίστηκε Mνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς από την UNESCO.


Στη προετοιμασία του ταξιδιού είχα βρει δημόσιο ελεύθερο parking κοντά στη παλιά γέφυρα Pont Vieux, για να βγάλουμε φωτογραφίες και εκεί θα αποφασίζαμε αν θα μπαίναμε μέσα.

Η γέφυρα Pont Vieux

Δυστυχώς ήταν γεμάτο το parking και αναγκαστήκαμε να κάνουμε κάνα δυο κύκλους μέσα στη πόλη μπας και βρούμε κάπου να αράξουμε τις μηχανές. Με τα πολλά βρήκαμε δίπλα από ένα καφέ, κοντά στη γέφυρα.

Στη κουβέντα που κάναμε για επίσκεψη στο κάστρο, επικράτησε η ξεκούραση και ο καφές. Βασικά ούτε εγώ ήθελα επίσκεψη στο κάστρο γιατί, από τη μια βαριόμουν τον ποδαρόδρομο μες τη ζέστη και από την άλλη είχα διαβάσει δεν είναι και το φοβερότερο αξιοθέατο. Απλά ένα καλοσυντηρημένο κάστρο είναι χωρίς κάτι άλλο αξιόλογο. Όση ώρα οι υπόλοιποι απολάμβαναν το καφέ τους, εγώ με το Tasos κινήσαμε προς τη γέφυρα και βγάλαμε τις απαραίτητες φωτογραφίες. Επιβλητικό το κάστρο πάντως, να “ σκεπάζει ” και συνάμα να προστατεύει τη πόλη.

Γυρίσαμε προς τη πλατεία και τη καφετέρια και αφού χαλαρώσαμε για κάνα μισάωρο πίνοντας το καφέ μας, ήρθε η ώρα της αναχώρησης. Κατά τη διάρκεια της παραμονής μας εκεί, προλάβαμε και κλείσαμε και το ξενοδοχείο με το εξής παράδοξο. Το εν λόγω ξενοδοχείο που θα μέναμε, το είχα στις επιλογές μου από αρχές Αυγούστου όταν έψαχνα για καταλύματα στις πόλεις που πιθανόν να διανυκτερεύαμε. Η τιμή που είχα βρει ήταν κοντά στα 95€ το 3κλινο. Ακριβό μου είχε φανεί τότε. Σε αναζήτηση που κάναμε εκείνη τη μέρα για διαμονή, βρήκαμε το συγκεκριμένο ξενοδοχείο στα 68€ το 3κλινο. Σχεδόν 30% κάτω. Μάλλον είχε πέσει πείνα και είχαν κατεβάσει την τιμή.

Πήγαμε προς τις μηχανές και ξεκινήσαμε να ντυνόμαστε, γιατί από τη ζέστη που επικρατούσε είχαμε σχεδόν ξεβρακωθεί. Βλέπεις είχαμε φύγει από τα βουνά και στο γαλλικό κάμπο επικρατούσαν θερμοκρασίες σχεδόν Ελλάδος.

Η συνέχεια της παρακάτω φωτογραφίας κρύβει μια από τις κωμικοτραγικές στιγμές όλου του ταξιδιού.

Ξεκινάμε να φύγουμε από τη πόλη, με πλοηγό τον Panos με το KTM, ο οποίος φτάνοντας πρώτος σε μια πλατεία-κόμβο, δεν σταματάει ακριβώς στη πινακίδα STOP, αλλά έχει μπει σιγά-σιγά στη πλατεία, έχοντας βρει ευκαιρία αφού το αυτοκίνητο που ερχόταν ήταν στα 20 μέτρα μακριά του. Ξαφνικά ένας γνώριμος ήχος ακούστηκε στα αυτιά μας. Ήταν η σφυρίχτρα ενός Γάλλου αστυνομικού. Από το δρομάκι που βγήκαμε προς τη πλατεία, στο πλάι, είχαν στήσει ένα μικρό μπλόκο και σταμάταγαν αυτοκίνητα για έλεγχο. Γυρνάμε και βλέπουμε τον αστυνομικό να απευθύνεται προς τον Panos και να του λέει.

Ακολουθεί η στιχομυθία:

- Που πας; Δεν το βλέπεις το stop; Η γραμμή κάτω σημαίνει ότι πρέπει να σταματήσεις οπωσδήποτε.

- Συγνώμη και λάθος που δεν σταμάτησε, έχετε δίκιο, πετάγομαι και του λέω.

- Από πού είστε; μας λέει, κοιτώντας και τις πινακίδες μας.

- Από την Ελλάδα είμαστε.

Και μας πετάει την ατάκα όλου του ταξιδιού κατ’ εμέ.

- Εκεί στην Ελλάδα δε σταματάτε στο stop;

Με πιάνουν κάτι γέλια μέσα από το κράνος, θυμούμενος ότι στην Ελλάδα υπάρχουν οδηγοί που δεν σταματάνε σε stop, που περνάνε με κόκκινο, που δε φοράνε κράνος. Εθελοντές Δωρητές Οργάνων όπως τους λέω εγώ.

Του ζητήσαμε ταπεινά συγνώμη και ότι ήταν καθαρό λάθος από τη βιασύνη μας. Ευτυχώς ο Γάλλος αστυνομικός δεν έδωσε συνέχεια στο περιστατικό και φύγαμε για τη συνέχεια του ταξιδιού μας. Ρε τι θα παθαίναμε από το πουθενά!!!


Συνεχίζεται...

.

 

[Joy of Road]

.

Φύγαμε και από τη Carcassonne και μπήκαμε λοιπόν στον αυτοκινητόδρομο Α61, τον επονομαζόμενο και Autoroute des Deux Mers, δηλαδή ο Αυτοκινητόδρομος των δύο Θαλασσών, αφού συνδέει το Bordeaux στον Ατλαντικό με την πόλη Narbonne στη Μεσόγειο. Κάποια στιγμή φύσαγε ένας μανιασμένος πλευρικός αέρας και είχα κολλήσει πάνω στη μηχανή σαν αυτοκόλλητο. Εγώ και η μηχανή ένα. Ήμασταν βόρεια του Perpignan και εκεί ο αέρας δεν αστειεύεται. Όπως μου εξήγησε αργότερα ο Tasos που είχε ξαναβρεθεί στα μέρη εκείνα, εκεί δεν υπάρχει περίπτωση να μη φυσάει.

Οδηγώντας μιαν απόσταση 150 χλμ και πληρώνοντας παράλληλα το ποσό των 9,5€ για διόδια, φτάσαμε στον τελικό μας προορισμό για σήμερα, το Montpellier.

18:30 ήμασταν στο ξενοδοχείο και κάνοντας ένα πρόχειρο μπάνιο, βγήκαμε να γνωρίσουμε τη πόλη. Ήταν η πρώτη μας βραδινή έξοδος σε πόλη, που είχαμε το μυαλό μας και στο καιρό, αφού ίσως να τρώγαμε κάνα ψιλόβροχο.

Λίγα λόγια από το Internet…

για το Montpellier ( Μονπελιέ ), μια γαλλική πόλη, η οποία βρίσκεται επί ενός σημαντικού οδικού άξονα που συνδέει την Ισπανία στα δυτικά, με την Ιταλία στα ανατολικά. Μετρά πληθυσμό της τάξεως των 264.538 κατοίκων. Κατά τον Μεσαίωνα, το Μονπελιέ ήταν μια σημαντική πόλη του Στέμματος της Αραγονίας και στη συνέχεια της Μαγιόρκα, πριν από την πώλησή του στη Γαλλία το 1349. Το Πανεπιστήμιο του Μονπελιέ, που ιδρύθηκε το 1220, είναι ένα από τα παλαιότερα πανεπιστήμια στον κόσμο, με την παλαιότερη ιατρική σχολή που εξακολουθεί να λειτουργεί. Γνωστοί απόφοιτοι του εν λόγω πανεπιστημίου είναι ο Νοστράδαμος, ο Αδαμάντιος Κοραής και ο Αλβανός δικτάτορας Ενβέρ Χότζα.


Πρώτη στάση για φαγητό λοιπόν, γιατί η ομάδα πείναγε και νηστικό αρκούδι δε χορεύει. Οι ασχολούντες με τη διατροφή μας, είχαν βρει ένα κεμπαπτζίδικο με καλές κριτικές και τραβήξαμε προς τα κει. Στα τραπέζια του μαγαζιού άνετα έκανες γνωριμία με τους επιβάτες του τραμ, μιας και δίπλα πέρναγε η γραμμή.

Αλλά το σημαντικότερο που δεν μας είχαν πει ήταν, ότι το μαγαζί ήταν στο στόμα του λύκου. Βέβαια να πούμε ότι ούτε και αυτοί το γνώριζαν. Γιατί την ώρα που τρώγαμε στα 100 μέτρα πιο πέρα, κάτι παλληκάρια είχαν ξεκινήσει δοσοληψίες μεταξύ τους, κοινώς πουλάγανε Κόκα Κόλα χωρίς τη Logo. Δεν άργησαν να ανάψουν τα αίματα και πήγε η μπουνιά στεφάνι, γιατί μάλλον κάποιος ήθελε δόση χωρίς να πληρώσει το Θεοδόση. Αφού τα πνεύματα ηρέμησαν, πραγματικά γίναμε λαγοί και τραβήξαμε για το κέντρο της πόλης. Αλλά από κει που μας πήγαινε ο Google, ήθελε να μπλέξουμε, γιατί μας πήγε από κάτι παράξενα στενά, συναντώντας κάτι καλόπαιδα, σωστά “ λουλούδια ”. Κάτι τα φανάρια, κάτι η αργοπορία μερικών από μας, είχε ως αποτέλεσμα κάποια στιγμή να χαθούμε και να σπάσουμε σε δύο κομμάτια.

Tip: Σε κάτι τέτοιες περιπτώσεις σε πολυσύχναστες πόλεις ή και αλλού, μην προσπαθήσετε να πάει ο ένας χαμένος στον άλλο, γιατί ίσως να μην βρεθείτε ποτέ. Η καλύτερη λύση είναι αν υπάρχει η δυνατότητα επικοινωνίας με τηλέφωνο, να δώσετε ένα ραντεβού σε ένα κεντρικότατο σημείο με συγκεκριμένες λεπτομέρειες, ώστε να βρεθείτε σίγουρα. Αλλιώς πάτε εκεί που είναι ο αρχικός σχεδιασμός. Έτσι κάναμε και στη συγκεκριμένη περίπτωση και μέσω τηλεφώνου, δώσαμε ραντεβού στο κέντρο του Montpellier. Και όντως σε 5 λεπτά είμαστε όλοι στο κέντρο της πόλης.

Αράξαμε σε street parking για μηχανές, διπλό-κλειδώσαμε και φύγαμε για βόλτα. Την ώρα που απομακρυνόμασταν από τις μηχανές, ξεκινάει η ψιχάλα. Γιατί; Τι σου κάναμε; Τελικά η δυνατή ψιχάλα κράτησε 10 λεπτά, οπότε ήρεμοι πήραμε το δρόμο για τα σημαντικότερα αξιοθέατα. Περπατώντας μέσα από τα στενά δρομάκια γεμάτα νυχτερινή ζωή, καταλήξαμε στη Place de la Comédie, μια παραλληλόγραμμη μεγάλη πλατεία με πανέμορφα ιστορικά κτίρια ολόγυρά της.

Κάνοντας αρχή από το σιντριβάνι των Τριών Χάριτων,

την όπερα του Montpellier και από πίσω της, τη σάλα του Μολιέρου ( θέατρο ),

τον επιβλητικό σαν κτίριο, κινηματογράφο Gaumont.

Λίγο παρακάτω γυρίσαμε προς τα πίσω για να κατευθυνθούμε προς την άλλη μεριά του κέντρου, εκεί που είναι η Αψίδα του Θριάμβου της πόλης,

το δικαστικό μέγαρο, που θύμιζε αρχαιοελληνικό κτίριο

και η πλατεία Promenade du Peyrou.

Βγάλαμε και εκεί φωτογραφίες και συνοδεία ψιχάλας και πάλι, πήγαμε για ένα ποτό στα μπαράκια που είχαμε δει πριν στα στενά. Μέρα που διαλέξαμε να πάμε για ποτό. Σάββατο βράδυ και στα μπαράκια δεν έπεφτε καρφίτσα. Τελικά βρήκαμε ένα τραπέζι και καθίσαμε.

Και τώρα τι πίνουν;

Επειδή το ξενοδοχείο από το κέντρο απείχε 8 χλμ, πιάσε μια Cola για μένα, γιατί ενώ ξέρω πόσο είναι το όριο για αλκοτέστ εδώ στη Γαλλία, δεν θέλω να μάθω πόσο είναι το πρόστιμο ΑΝ… Βλέπεις στη πόλη μου ξέρω πως να αποφύγω τα μπλόκα, εκεί όχι...

Κουβέντα στη κουβέντα και έχοντας κατά νου πως θα φύγουμε, εννοώ στεγνοί ή βρεγμένοι, σηκωθήκαμε κατά τις 00:00 για να γυρίσουμε στις μηχανές και από κει να πάρουμε το δρόμο για το ξενοδοχείο. Δυστυχώς την ώρα που ξεκινάγαμε, έπιασε μια μικρή βροχούλα και μέχρι να γυρίσουμε στο ξενοδοχείο βραχήκαμε λιγάκι. Όλο το βράδυ θα έβρεχε για τα καλά.

Ευτυχώς την αυριανή μέρα, ο καιρός θα ήταν σύμμαχός μας, άρα η Γ΄ φάση του ταξιδιού θα ξεκίναγε με καλούς οιωνούς.



Bonne nuit...με βροχή



Χάρτης ημέρας 339 χλμ

Διαδρομή: Google Maps


Αξιοσημείωτα μέρη: Port d'Envalira, Col de Pailhères, Gorges de Saint-Georges, Carcassonne, Montpellier


Κατάλυμα: B&B HOTEL Montpellier Centre Le Millénaire - Montpellier ( αρκετά καλό )

58€ 2κλινο - 68€ 3κλινο χωρίς πρωινό

Δωρεάν parking


Συνεχίζεται...

.

 

[Joy of Road]

.

12η ΜΕΡΑ – ΣΑΒΒΑΤΟ 16/09/2023

Montpellier - Saint-André-les-Alpes

Στο Grand Canyon της Ευρώπης

​

12η μέρα του ταξιδιού μας και το πρωινό ξύπνημα μας έχει γίνει συνήθεια. Τουλάχιστον χορταίναμε ύπνο, αφού μόλις πέφταμε τα βράδια στο κρεβάτι, ούτε ανάσα δε παίρναμε και κατευθείαν κλείναν τα μάτια μας. Ετοιμαστήκαμε για τη σημερινή ημέρα του ταξιδιού μας και κατεβήκαμε στο υπαίθριο parking με τα πάντα να είναι μούσκεμα από τη χθεσινή βραδινή νεροποντή αλλά και από την υγρασία. Αλλά και ο ουρανός δε σου ενέπνεε εμπιστοσύνη ως προς τις προθέσεις του. Ευτυχώς όπως είχαμε δει στα μέρη που θα κινούμασταν, δε θα είχαμε ιδιαίτερο πρόβλημα.

Φορτώσαμε μπαγκάζια, φορέσαμε τα κάτω αδιάβροχα ( για καλό και για κακό, τα πάνω φοριούνται πιο εύκολα ) και βγήκαμε προς την έξοδο του Montpellier για να μπούμε στον αυτοκινητόδρομο Α9.

Οδηγήσαμε για περίπου μιάμιση ώρα με προορισμό τη πόλη της Avignon. Προτιμήσαμε τον αυτοκινητόδρομο λοιπόν, με αντίτιμο διοδίων 4€, ώστε να πάμε πιο γρήγορα για να έχουμε χρόνο να γνωρίσουμε τη πόλη καλύτερα.

Στη παρακάτω φώτο βλέπετε τη πινακίδα που σε προειδοποιεί ότι για τα επόμενα 7 χλμ υπάρχει ραντάρ. Αν κάνεις την απόσταση των 7 χλμ με αρκετή παραπάνω μέση ωριαία απ' ότι λένε οι πινακίδες, σου έρχεται στο σπίτι πρόσκληση για το χορό της Γαλλικής τροχαίας. Τώρα, αλήθεια-ψέμματα, όρκο δε παίρνω. Πάντως υπήρχαν σε πολλούς επαρχιακούς στη Γαλλία.

Φτάσαμε λοιπόν στην Avignon και γραμμή για τη καστροπολιτεία.

Από τη προετοιμασία του ταξιδιού, είχα ψάξει για parking ώστε φθάνοντας στη πόλη να αράξουμε τις μηχανές για να μη χάσουμε καθόλου χρόνο από τη βόλτα μας. Φτάνοντας έξω από το κάστρο της Avignon, θεωρήσαμε ότι θα απαγορεύεται η είσοδος στη καστροπολιτεία, οπότε το μεγάλο δημόσιο parking απέναντι από τα τείχη ήταν μονόδρομος. Βλέποντας όμως κάποια αυτοκίνητα να μπαίνουν μέσα στο κάστρο, σκεφτήκαμε να μπούμε και μεις, βρίσκοντας ένα πιο ασφαλές parking μέσα στη πόλη.

Έτσι και έγινε. Μπήκαμε μέσα στη παλιά πόλη από τη Porte de L’Oulle και μετά από κάνα δυο γύρες, βρήκαμε στο πλάι της εισόδου street parking για μηχανές. Κλειδώσαμε μηχανές, κράνη, μπουφάν, συμπράγκαλα και ξεκινήσαμε τη βόλτα μας. Πανύψηλα τείχη προστάτευαν τη πόλη και τα στενά σοκάκια σε οδηγούσαν στη πλατεία με τα περισσότερα αξιοθέατα.

Λίγα λόγια από το Internet…

για την Avignon ( Αβινιόν ), την πρωτεύουσα του νομού Βωκλύζ στη νότια Γαλλία. Βρίσκεται στην αριστερή όχθη του ποταμού Ροδανού και είναι κυρίως γνωστή ως έδρα των 7 παπών γαλλικής καταγωγής την περίοδο 1309-1377. Την περίοδο 1309-1376 η Αβινιόν βρισκόταν κάτω από την παπική εξουσία, μιας και είχε μεταφερθεί η έδρα της ρωμαιοκαθολικής εκκλησίας από τη Ρώμη στην Avignon. Μια περίοδος που η Δυτική Καθολική Εκκλησία αποκαλεί Βαβυλωνιακή αιχμαλωσία ή Εξορία της Αβινιόν. Ονομάστηκε έτσι γιατί η εποχή αυτή ήταν πολύ επιζήμια για την Καθολική εκκλησία και αντιθέτως πολύ επικερδής για την πόλη, που διένυσε την χρυσή εποχή της.


Το πρώτο κτίριο που αντικρίζεις μπαίνοντας στη πλατεία, είναι το Palais des Papes, το Παπικό Παλάτι της Avignon με τον καθεδρικό ναό της πόλης Notre Dame des Doms d'Avignon, στο πλάι του. Φωτογραφίες για αρχή τα εντυπωσιακά κτίρια και μετά καφεδάκι στη πλατεία.

Κάποια στιγμή σκέφτηκα να μπω στο Παπικό παλάτι για να το επισκεφθώ και να δω το εσωτερικό του. Η ουρά απ’ έξω όμως ήταν πάνω από 50 άτομα και μέχρι να μπω και να το γυρίσω θα έτρωγα κάνα δίωρο, οπότε το ξανασκέφτηκα και προτίμησα την ιδέα των άλλων συνταξιδιωτών μου να πάρουμε το τραινάκι για να μας γυρίσει σε όλη τη καστροπολιτεία.

Με κόστος 10€ και περιπλάνηση σχεδόν 45 λεπτών, είχαμε τη δυνατότητα να γνωρίσουμε καλύτερα τη πόλη.

Ξεκινώντας από το Παπικό παλάτι, μας πέρασε από τον καθεδρικό ναό, συνέχισε με το κήπο Jardin des Doms όπου εκεί είχαμε εξαιρετική θέα προς το ποταμό Ροδανό και τη γέφυρα Pont Saint-Benezet.

Συνέχισε γύρω από τα τείχη της πόλης και μας πέρασε μέσα από την υπόλοιπη πόλη.

Είδαμε τη Place de l’Horloge, μια όμορφη πλατεία με ένα πανέμορφο καρουζέλ, την όπερα της Avignon και ξαναγυρίσαμε μπροστά από το Παπικό παλάτι.

Η επίσκεψή μας στην Avignon είχε τελειώσει, είχαμε κλείσει και το ξενοδοχείο για το βράδυ όση ώρα πίναμε καφέ, οπότε πήραμε το δρόμο της επιστροφής προς τις μηχανές.

Με τον καιρό απειλητικό πάνω από τα κεφάλια μας, καβαλήσαμε και συνεχίσαμε το ταξίδι μας. Οδήγηση πλέον μέσα από την επαρχία της Γαλλίας, παίρνοντας τον D973 με στόχο τη πόλη Pertuis, όχι για κάποιο συγκεκριμένο λόγο, απλά βόλευε για αναπλήρωση βενζίνης.

Απ’ όποιο χωριουδάκι περνάγαμε δε μας άφηνε αδιάφορο, αφού το καθένα είχε τη δική του ομορφιά.

Φτάνοντας στο Pertuis και λόγω του βρεγμένου οδοστρώματος, καταλάβαμε ότι είχαμε γλυτώσει τη μπόρα στο τσακ. Βενζίνη και δρόμο για τη συνέχεια.

Περνώντας από το χωριό Mirabeau και συνεχίζοντας τη διαδρομή αντικρίσαμε δύο όμορφες αψίδες, σημάδι μιας γέφυρας που μάλλον είχε γκρεμιστεί.

Η διαδρομή μας συνεχίστηκε μέσω του D952 με συντροφιά το ποταμό Durance.

Λίγο μετά από ένα μικρό χωριουδάκι, το Saint-Paul-lez-Durance, φθάσαμε σε ένα κομμάτι του δρόμου που στο πλάι του, είδαμε ένα φυλασσόμενο χώρο σαν στρατόπεδο, αλλά πουθενά σκοπιές. Απορήσαμε με το τι μπορεί να είναι, αφού για στρατόπεδο δεν έμοιαζε.

Σε κουβέντα αργότερα υποθέσαμε ότι μπορεί να ήταν πυρηνικό εργοστάσιο. Έπειτα από έρευνα που έκανα είδα ότι στη συγκεκριμένη περιοχή υπάρχει μια ολόκληρη πολιτεία με την ονομασία ITER και με εντυπωσιακό αντικείμενο εργασίας.

Οι παρακάτω φώτο είναι από το Google.

Έτσι για την ιστορία...

O ITER ( Διεθνής Θερμοπυρηνικός Πειραματικός Αντιδραστήρας ) είναι ένα διεθνές πρόγραμμα έρευνας και κατασκευής ενός αντιδραστήρα πυρηνικής σύντηξης που στοχεύει στην αναπαραγωγή των διαδικασιών σύντηξης του Ήλιου για την παραγωγή ενέργειας στη Γη. Κατά την ολοκλήρωση της κατασκευής του κύριου αντιδραστήρα και της έναρξης λειτουργίας, που έχει προγραμματιστεί για τα τέλη του 2025, θα είναι το μεγαλύτερο πείραμα μαγνητικά περιορισμένου πλάσματος στον κόσμο και ο μεγαλύτερος πειραματικός αντιδραστήρας πυρηνικής σύντηξης τύπου τόκαμακ. Πρόκειται για μία από τις μεγαλύτερες πειραματικές προσπάθειες στην πυρηνική Φυσική, καθώς υπόσχεται άφθονη, φθηνή και πιο καθαρή πυρηνική ενέργεια με τον τρόπο που παράγεται στον Ήλιo.

ITER: Ένα φιλόδοξο έργο που θα μπορούσε να σώσει την ανθρωπότητα από την κλιματική αλλαγή

Με την κατασκευή των κύριων κτιρίων του Διεθνούς Θερμοπυρηνικού Πειραματικού Αντιδραστήρα (ITER) να έχει ολοκληρωθεί κατά 99,9%, ο χώρος στο Κανταράς στο

www.ertnews.gr

Τι λε ρε παιδάκι μου!!!


Συνέχεια στο ταξίδι μας και χωρίς να αλλάξουμε δρόμο ( σταθερά στον D952 ), περάσαμε από γραφικά γαλλικά χωριουδάκια, θαυμάζοντας την ομορφιά τους.

Φθάσαμε στο χωριό Moustiers-Sainte-Marie με τους πρώτους βραχώδεις ορεινούς όγκους να κάνουν την εμφάνισή τους.

Από εκεί θα ξεκίναγε η Γ' φάση του ταξιδιού μας, με πρώτη διαδρομή, το κομμάτι προς το φημισμένο φαράγγι του Verdon.


.

 

[Joy of Road]

.

Η αρχή του συγκεκριμένου κομματιού ( σταθερά στον D952 ), ξεκίναγε πολύ ωραία, από ανηφορική στενή διαδρομή μέσα από δάσος, με πανύψηλα δέντρα και αρκετά καλή άσφαλτο.

Η ώρα κόντευε 6 το απόγευμα με το θετικό ότι δεν είχε καθόλου κίνηση, οπότε χαρήκαμε οδήγηση. Έπειτα από ένα δεκαπεντάλεπτο φιδίσιο κομμάτι, είχαμε φτάσει στο σημείο με την καλύτερη θέα προς τη λίμνη Lac de Sainte-Croix, όπου βγάζοντας φωτογραφίες και χαζεύοντας την απέραντη ομορφιά, αράξαμε για λίγο.

Λίγα λόγια από το Internet…

για το Gorges du Verdon ( φαράγγι του Βερντόν ), ένα φαράγγι ποταμού που βρίσκεται στην περιοχή Προβηγκία-Άλπεις-Κυανή Ακτή της Νοτιοανατολικής Γαλλίας. Σχηματίστηκε από τον ποταμό Verdon, το ποταμό με τα τιρκουάζ νερά και θεωρείται ένα από τα ομορφότερα της Ευρώπης. Ανάμεσα στις πόλεις Castellane και Moustiers-Sainte-Marie, ο ποταμός έχει κόψει μια χαράδρα σε βάθος 700 μέτρων μέσα από τον ασβεστολιθικό όγκο. Με μήκος 21 χιλιόμετρα και βάθος περίπου 725 μέτρα (διπλάσιο από το ύψος του Πύργου του Άιφελ), συχνά ονομάζεται και “ Grand Canyon της Ευρώπης ”.


Εκεί όμως πέρα από την όμορφη θέα, είδα και κάτι πάνω στη μηχανή μου, που λίγο με ανησύχησε.

Τα λάστιχά μου και ειδικότερα στο πίσω ελαστικό, είχαν αρχίσει να φαίνονται τα “ λινά “ για τα καλά.

Συνήθως τα λάστιχα τα αλλάζω στα 17 με 18.0000 χλμ στους ελληνικούς δρόμους. Θα σκεφτούν κάποιοι, αργά τα αλλάζεις. Ναι αλλά τότε περίπου μου εμφανίζονται λινά και μέχρι τότε κανένα πρόβλημα.

Ξεκίνησα με γύρω στα 11.500 με 12.000 χλμ το ταξίδι. Με τα συνολικά χλμ ταξιδιού να είναι γύρω στα 5.000 χλμ, υπολόγιζα να φτάσω στην Ancona με λινά. Υπολόγισα πως είχαμε κάνει 3500 χλμ μέχρι εκείνη τη στιγμή.

Όπως καταλαβαίνετε δεν οδηγούσαμε σε δρόμους, αλλά σε γυαλόχαρτα Smirdex 40άρια που τρίβεις μπετό.


“ Οι γαλλικοί επαρχιακοί μαζί με τα Πυρηναία, την κάναν τη δουλειά “, μονολογούσα.

“ Στα σύνορα με Ιταλία φτάνεις, δε φτάνεις ”, μου έλεγαν οι συνταξιδιώτες μου.

“ Στο πολιτισμό είμαστε, λέτε να μη βρω να αλλάξω λάστιχα; Στη χειρότερη πάω Μιλάνο και αλλάζω στο εργοστάσιο της Pirelli ”, απαντούσα γελώντας.

Το ίδιο έκπληκτος έμεινε και ο συνταξιδιώτης μου Tasos με το πόσο γρήγορα είχαν φαγωθεί και τα δικά του λάστιχα στο BMW. Αλλά αυτός είχε ακόμα ψωμί.


Τέλειωσε η μικρή μας στάση με θέα τη λίμνη Lac de Sainte-Croix του Verdon και έχοντας κλείσει και το ξενοδοχείο, ξεκινήσαμε για το τελικό μας προορισμό για σήμερα, το Saint-André-les-Alpes.

Πρώτα όμως είχαμε να τελειώσουμε τη διαδρομή του φαραγγιού συνεχίζοντας προς τη Castellane, μια φανταστική διαδρομή μιας περίπου ώρας. Το συγκεκριμένο κομμάτι, το είχα ξανακάνει το μακρινό 2009 όταν είχα βρεθεί σε κείνα τα μέρη κάνοντας ένα μοναχικό ταξίδι στις Άλπεις και ενώ οδηγούσα τη Route Napoleon, είπα να κάνω και ένα μέρος της διαδρομής του φαραγγιού.

Μια εκπληκτικής ομορφιάς διαδρομή με το βάθος, το χάος του φαραγγιού να κόβει την ανάσα. Οδήγηση στην αρχή για αρκετά χλμ σε στενό δρόμο-μπαλκόνι ανάμεσα στα βράχια και εν συνεχεία μέσα από ένα όμορφο κομμάτι πνιγμένο στο πράσινο, πάντα παράλληλα με το ποτάμι.

Πέρασμα για λίγο μέσα από το χωριό La Palud-sur-Verdon και συνέχεια με τα πιο extremme κομμάτια της διαδρομής.

Τα επιμέρους κομμάτια που οδηγήσαμε ήταν το Clue de Carajuan και το Clue de Chasteuil.

Σε κάποιο σημείο του δρόμου, με τα βράχια να στέκονται απειλητικά πάνω από τα κεφάλια μας, θυμήθηκα το μέρος που είχα βγάλει φωτογραφία το 2009 και όμορφες αναμνήσεις μου ήρθαν στο μυαλό από κείνο το ταξίδι.

Η πανέμορφη διαδρομή συνεχίστηκε μέχρι τη Castellane.

Συνεχίζεται...

.

 

[Joy of Road]

.


Στη Castellane κάναμε μια δίλεπτη στάση για να αποφασίσουμε, αν θα τρώγαμε εκεί και να πηγαίναμε κατευθείαν για το ξενοδοχείο. Τελκά αποφασίσαμε να το ρισκάρουμε και να βρούμε φαγητό κοντά στο ξενοδοχείο. Είχαμε όμως να κάνουμε και άλλα 25 χλμ δρόμο. Και τι δρόμο όμως!!!

Η διαδρομή που θα ακολουθούσαμε ήταν μια ακόμα όμορφη διαδρομή, ο D955 το λεγόμενο και Col de Cheiron που αργότερα γίνεται N202, οδηγώντας παράλληλα στη λίμνη Lac de Castillon με πολύ καλή χάραξη και μια άσφαλτο όνειρο. Αλλά και μόνο το τοπίο που έβλεπα με τον ήλιο να δύει, δε μου έκανε κλικ να πάω πιο γρήγορα. Οπότε τους άφησα να φύγουν μπροστά ( βιαζόντουσαν μην τελειώσουν τα κρεβάτια!!! ) και γω χαλαρή οδήγηση, απολαμβάνοντας τη στιγμή.

Φτάσαμε στο ξενοδοχείο ( βασικά πανσιόν ήταν ) όπου μας περίμενε ο υπεύθυνος. Αφού πήγαμε στα δωμάτια τα πράγματα, αποφασίσαμε να πάμε κατευθείαν για φαί αφού η ώρα κόντευε 21:00. Σε ερώτηση που θα μπορούσαμε να φάμε, μας πρότεινε το εστιατόριο ενός camping 2 χλμ από τη πανσιόν. Οπότε στις μηχανές και βουρ για φαί. Τώρα στο camping τι φαί θα βρίσκαμε, ιδέα δεν είχαμε. Τελικά οδηγήσαμε κάνα 5αρι χλμ για να φτάσουμε στο camping. Το φαγητό του πάντως τα άξιζε τα λεφτά του. Αλλά μέχρι να συνεννοηθούμε πως λέγεται το μοσχάρι, πως το χοιρινό και πως το κάθε λαχανικό…

Από αγγλικά οι υπεύθυνοι του camping ένα Yes και ένα No.

Που πάτε χωρίς Lower;;;

Πάλι καλά που ο πιτσιρικάς του camping μπάνιζε από Google translate και συνεννοηθήκαμε στα ελληνο-γαλλικά και παραγγείλαμε.

Συνοδεία μπύρας, πιάσαμε τη κουβέντα για την αυριανή διαδρομή και για το που θα ήταν καλύτερα να διανυκτερεύαμε. Τη συνηθισμένη ώρα ( γύρω στις 00:00 ) ανεβήκαμε στις μηχανές και σιγά-σιγά μες το θεοσκόταδο, με τα αστέρια να λαμπιρίζουν στον καθαρό ουρανό και τα φώτα των μηχανών να κόβουν στα δυο το σκοτάδι, επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο. Η στιγμή ήταν μοναδική, κάνοντας πραγματικότητα το μότο μου.


Over the Mountains... Under the Stars

Πάνω απ' τα βουνά, κάτω απ' τα αστέρια...


Η συνέχεια γνωστή. Μπάνιο και ξάπλα στα κρεβάτια σαν κούτσουρα.


Αύριο το χώμα θα βαφόταν κόκκινο...




Bonne nuit...



Χάρτης ημέρας 310 χλμ

Διαδρομή: Google Maps


Αξιοσημείωτα μέρη: Avignon, Gorges du Verdon, Col de Cheiron


Κατάλυμα: Hotel Mas de Colombier - Saint Andre les Alpes ( καλούτσικο και ακριβούτσικο )

68€ 2κλινο - 94€ 3κλινο χωρίς πρωινό.

Δωρεάν parking


Συνεχίζεται
.

 

[Joy of Road]

.

13η ΜΕΡΑ – ΚΥΡΙΑΚΗ 17/09/2023​

Saint-André-les-Alpes - San Remo ​

Το χώμα βάφτηκε κόκκινο…


​

13η μέρα του ταξιδιού μας και το πρωινό ξύπνημα στις γαλλικές Άλπεις ήταν ειδυλλιακό. Βγήκα για λίγο στο μπαλκόνι της πανσιόν και σκεφτόμουν ότι ένας ζεστός καφές έλειπε και θα γυρνάγαμε διαφήμιση σαν τη παλιά του Nescafe στα βουνά. Βασικά ένας ελληνικός καφές πήγαινε εκείνη την ώρα και να απολαύσεις τη στιγμή. Σηκωθήκαμε λοιπόν, φάγαμε ότι προμήθεια είχε ο καθένας για πρωινό και φορτώσαμε τα πράγματα στις μηχανές.

Φτάσαμε στο βενζινάδικο του χωριού, φουλάραμε και ξεκινήσαμε για τη σημερινή μας διαδρομή. Στο βενζινάδικο συναντηθήκαμε και με 5 " χωμάτινους " που πήγαιναν για εντούρο στα γύρω βουνά. Τα σημερινά χλμ δεν ήταν πολλά, 250 στο περίπου, αλλά τα 200 ήταν όλα από περάσματα με όμορφη θέα.

Στο ξεκίνημα λοιπόν ακολουθήσαμε τον N202, τον όμορφο δρόμο που είχαμε κάνει και χθες, παράλληλα με το ποτάμι έως το Saint-Julien-du-Verdon και από κει συνεχίσαμε βόρεια, με το δρόμο να γίνεται σχεδόν φαράγγι.

Μια ακόμα όμορφη διαδρομή. Ο δρόμος λίγο παραπάνω αλλάζει και γίνεται D2202.

Περάσαμε το ανοιχτό φαράγγι έως ότου φτάσαμε στο μικρό χωριό Daluis. Λίγο παρακάτω θα ξεκινούσε ένα ακόμα must to see, must to ride, όπως θες πες το, του ταξιδιού μας.

4 μήνες πριν το ταξίδι και ενώ έχω ξεκινήσει να ξεψαχνίζω το διαδίκτυο για όμορφες διαδρομές και παντός είδους πληροφορίες, συναντιόμαστε κάποια στιγμή με τον συνταξιδιώτη μου το Tasos και μου δείχνει ένα μέρος για να προστεθεί στο ταξίδι μας και παθαίνω εγκεφαλικό. Πραγματικά δεν είχα ξαναδεί κάτι τόσο ωραίο.

Βέβαια από τις φωτογραφίες και τα βιντεάκια που είχα δει στο internet, είχα τις επιφυλάξεις μου όσον αφορά αυτό που έβλεπα, θεωρώντας ότι μπορεί να ήταν και αποτέλεσμα του photoshop.

Φτάσαμε λοιπόν σε ένα σημείο που όπως θα δείτε στη παρακάτω 1η φωτογραφία, το χρώμα των βράχων άλλαξε και από το κλασικό γκρι έγινε καφέ-κόκκινο. Βράχια με έντονο καφέ-κόκκινο χρώμα, σε συνδυασμό με την έντονη πράσινη βλάστηση, να δημιουργεί μια παράξενη αντίθεση που δεν έχεις ξαναδεί.

Θυμάμαι τον εαυτό μου μέσα από το κράνος να προφέρει μονάχα δύο λέξεις, αντικρίζοντας αυτό το θέαμα “ Εντάξει, εντυπωσιακό … ” και να μένω μετά με το στόμα ανοιχτό.

Όχι μόνο από την ομορφιά του, αλλά και από τη συνέχεια και τη χάραξη του δρόμου. Όσοι έρχονται από το βορρά, σε κάποια σημεία ο δρόμος περνάει από μικρά τουνελάκια σκαμμένα με το χέρι. Ενώ αντιθέτως, αυτοί που ανεβαίνουν από το νότο, όπως εμείς, είχαν τη πολυτέλεια να θαυμάσουν τη θέα του φαραγγιού, αφού η χάραξη του δρόμου περνάει έξω από τα τούνελ, άκρη-άκρη στο γκρεμό.

Οδηγούσαμε στο πανέμορφο φαράγγι Gorges de Daluis.


Έτσι για την ιστορία...

το Gorges de Daluis είναι ένα φαράγγι μήκους έξι χιλιομέτρων που σχηματίζεται από τον ποταμό Var στο διαμέρισμα Alpes-Maritimes στη νοτιοανατολική Γαλλία. Εκτείνεται από το χωριό Daluis έως το Guillaumes. Το φαράγγι κόβεται από τον ποταμό Βαρ στον κόκκινο βράχο (ψαμμίτη χρωματισμένο από οξείδιο του σιδήρου, ηλικίας 260 εκατομμυρίων ετών).

Φυσικά κάναμε και ένα μικρό κομμάτι από το βορρά προς νότο, με τα τουνελάκια να στέκονται σαν πάζλ πάνω από τα κεφάλια μας. Αλλά η βασική διαδρομή μας και η καλύτερη πιστεύω είναι να πάς από νότο προς βορρά.

Κάποια στιγμή κάναμε μια στάση στο ιδανικότερο σημείο του δρόμου, εκεί που χώριζαν τα δυο μεγάλα βράχια με το καφέ-κόκκινο χρώμα, η βλάστηση στην ιδανικότερη απόχρωση του πράσινου και το ποτάμι σε μια απόχρωση μπλε-πετρόλ να συμπληρώνει το καμβά ζωγραφικής. Ρε που είναι κρυμμένος ο Bob Ross;;;

Οι φωτογραφίες μας, μιας και είναι τραβηγμένες από κινητό και όχι επαγγελματική φωτ. μηχανή, αδικούν κατά πολύ το τι αντίκρισαν τα μάτια μας.


Δύο φώτο από drone από το παρακάτω βίντεάκι:

Πατήστε να δείτε το παρακάτω βιντεάκι στο Youtube ( 1'30'' είναι ) και αν δεν σας περάσει απ' το μυαλό να ετοιμάσετε το πρωί μπαγκαζιέρες...

Gorges de Daluis


Ίσως ένα από τα ομορφότερα κομμάτια του ταξιδιού μας.


Συνεχίζεται...

.

 

[Joy of Road]

.

Τελείωσε η μικρή μας στάση για να θαυμάσουμε τη θέα του φαραγγιού, οπότε ανεβήκαμε στις μηχανές και ξανακάναμε το μισό σχεδόν κομμάτι του Gorges de Daluis με τα τούνελ προς βορρά, μέχρι το Guillaumes.

Εδώ να θυμίσω για τους σινεφίλ, μια ταινία που έχει γυριστεί στο Gorges de Daluis, το Overdrive ( 2017 ) με το γιο του Clint Eastwood, Scott Eastwood.

Overdrive ( 2017 )


Σε λιγότερο από 10 λεπτά είχαμε αφήσει πίσω μας το πανέμορφο φαράγγι Daluis και μπαίνοντας στον D28 ακολουθήσαμε το καλοχαραγμένο πέρασμα Col de Valberg στα 1673μ.

Περάσαμε από το μικρό τουριστικό θέρετρο Valberg, στη μέση του περάσματος, με πίστες του σκι ολόγυρα του.

Κατάβαση από το Col de Valberg ( D28 ) και κατεύθυνση προς το Beuil από πανέμορφη διαδρομή μέσα στα έλατα.

Φτάνοντας στο χωριό Beuil, πήραμε το δρόμο για το νότο με τη συνέχεια του D28, να είναι εξίσου φανταστική. Ξεκίνημα λοιπόν με διαδρομή σε ανοιχτό φαράγγι που σιγά-σιγά έκλεινε όλο και πιο πολύ, αλλάζοντας και τα χρώματα των βράχων σε καφέ-κόκκινο όπως το προηγούμενο. Την ίδια ομορφιά που είχαμε αντικρίσει μια ώρα πριν, την ξαναβλέπαμε και τώρα.

Οδηγούσαμε πλέον στο παράλληλο φαράγγι με το Daluis, αυτό του Cians, το Gorges du Cians.

Το σκηνικό όσον αφορά το υψόμετρο έχει αλλάξει πλέον, καθώς οδηγούμε χαμηλά στη βάση του φαραγγιού, με το ποταμό Cians να μας συντροφεύει για μεγάλο μέρος της διαδρομής. Ο φιδίσιος δρόμος, με καλούτσικη άσφαλτο στο μεγαλύτερο κομμάτι του, μας κάνει να μη θέλουμε να τελειώσει με τίποτα το όλο σκηνικό.

Περάσαμε από δυο μεγάλα τούνελ, που στο πλάι τους υπήρχε η παλιά διαδρομή που όπως είδα αργότερα στο Internet, σε περνάει πραγματικά από Συμπληγάδες. Βέβαια υπήρχε στην αρχή του στενού κατεβασμένη μπάρα που απαγορευόταν και να περπατήσεις τη διαδρομή, αφού υπήρχε κίνδυνος πτώσης βράχων.

Παρακάτω στη συνέχεια του φαραγγιού, τα βράχια από κόκκινο σχιστόλιθο να φαίνονται σαν απλωμένα πλοκάμια χταποδιού που κρατάνε το δρόμο μη πέσει.

Σε κάποιο σημείο προς το τελείωμα του Gorges du Cians, κοιτάζω ψηλά και βλέπω ότι τα βράχια έχουν συγκλίνει αρκετά και νιώθω ότι παρακάτω θα σμίξουν εντελώς . Τα δε προστατευτικά για ενδεχόμενη πτώση βράχων, συνεχόμενα πάνω απ' τα κεφάλια μας. Φανταστικό μέρος.

Λίγο παρακάτω μας πιάνει φανάρι σε κάτι έργα που γινόντουσαν και γυρνώντας προς το Tasos του λέω:

“ Daluis χαλαρά για βόλτα και χάζι και Cians για οδήγηση ”, συμφωνώντας μαζί μου.


Και όπως είπε ένας Ιταλός μοτοσυκλετιστής, οδηγώντας και τα δύο φαράγγια, σε ένα βιντεάκι στο Youtube: Jurassic Park...


Συνεχίζεται...

.

 

[Joy of Road]

.

Αυτό το υπέροχο σκηνικό συνεχίστηκε έως το Touët-sur-Var, όπου εκεί μπήκαμε στον D6202 και ακολουθώντας τον, οδηγήσαμε πάλι σε ανοιχτό φαράγγι, που αργότερα παρακάτω, έκλεινε και αυτό σαν τα προηγούμενα.

Λίγο πιο κάτω και πριν ο δρόμος μας βγάλει στο χωριό Le Plan du Var, υπήρχε ένα τούνελ που παρέκαμπτε την παλιά χάραξη του δρόμου. Για καλή μας τύχη όμως, στο τούνελ γινόντουσαν κάποιες εργασίες, οπότε αναγκαστικά οδηγήσαμε τη παλιά χάραξη. Πανέμορφο κομμάτι, σε κλειστό φαράγγι, με το ποταμό Var δίπλα μας.

Το ποτάμι στο πλάι μας, έδινε ξεχωριστή ομορφιά όπως και τα απλωμένα προστατευτικά σύρματα πάνω από τα κεφάλια μας, σε μεγάλο μήκος της διαδρομής.

Ε άμα πέρναγε και το τραινάκι δίπλα μας θα ήταν όλα ειδυλλιακά, αφού οι ράγες ήταν ανάμεσα στο δρόμο και το ποτάμι.

Τελειώνοντας και αυτό το πανέμορφο κομμάτι, φτάσαμε πριν το μικρό χωριό Le Plan du Var, όπου εκεί στρίψαμε προς το βορρά και ακολουθήσαμε τον M2565 που θα μας περνούσε από ένα καινούριο φαράγγι.

Το φαράγγι που οδηγούσαμε ήταν το Gorges de la Vesubie. Το ίδιο σκηνικό που βιώσαμε προηγουμένως, κάτι αντίστοιχα όμορφο μας περίμενε και δω. Ανοιχτό φαράγγι που σταδιακά έκλεινε και σε πέρναγε από τούνελ και συντροφιά το ποταμό Vesubie στο πλάι.

Τουλάχιστον είχε πολύ καλή άσφαλτο και σε συνδυασμό με την ελάχιστη κίνηση, χαρήκαμε οδήγηση και στο συγκεκριμένο κομμάτι.

Περάσαμε απ' το χωριό Lantosque και λίγο παραπάνω, στρίψαμε και ακολουθήσαμε τον M70.

Ο M70 ξεκινούσε υπερβολικά καλά, με τις συνεχόμενες φουρκέτες μέσα στο μικρό χωριουδάκι La Bollène-Vésubie, να αποτελούν το ορεκτικό για αυτό που θα επακολουθούσε μετά.

Συνεχίζοντας και λίγο μετά το χωριό, θα ξεκίναγε μια θρυλική διαδρομή από το ράλλυ Monte Carlo και τους αγώνες WRC.


Θα οδηγούσαμε το Col de Turini.

Συνεχίζεται...

.

 

[Joy of Road]

.

Ξεκίνημα λοιπόν από το μικρό χωριό La Bollène-Vésubie με φιδίσιο δρόμο, καλή άσφαλτο, πνιγμένο στο πράσινο και το σημαντικότερο ελάχιστη κίνηση. Καλά ξεκινήσαμε.

Γρήγορες εναλλαγές στροφών έκαναν την οδήγηση, τρενάκι σε λούνα-πάρκ. Η άσφαλτος κάπου-κάπου χάλαγε, αλλά στο μεγαλύτερο κομμάτι της ήταν αρκετά καλή.

Χαιρετούρες εκατέρωθεν, με όποιον μοτοσυκλετιστή αντικρίζαμε από την απέναντι μεριά του δρόμου.

Η ονειρική διαδρομή κράτησε για 12χλμ αλλά ήταν έτσι χαραγμένη που όπως φαίνεται και στο χάρτη, μοιάζει με “ πεταμένη μπαλαντέζα ” από το βοηθό του ηλεκτρολόγου!!!

Και φτάσαμε στη κορυφή του περάσματος.

Λίγα λόγια από το Internet…

για το Col de Turini ( Κολ ντε Τουρινί ), ένα ορεινό πέρασμα στις Άλπεις στα 1607 m, στο διαμέρισμα Alpes-Maritimes στη Γαλλία. Ο δρόμος συνδέει τη κοινότητα La Bollène-Vésubie, με το Sospel. Το Col de Turini εμφανίζεται κάθε χρόνο στο Ράλι Μόντε Κάρλο, που διεξάγεται τον Ιανουάριο, ως ειδική διαδρομή 31 χιλιομέτρων. Η ειδική εκτελείται από το La Bollène-Vésubie μέχρι την κορυφή του ορεινού περάσματος και κατηφορίζοντας προς το Sospel, ή την αντίστροφη φορά. Επίσης έχει συμπεριληφθεί και στο Tour de France.

Γνωστό για τον στενό του δρόμο με πολλές στροφές και φουρκέτες, το Col de Turini είναι το τεχνικό επίκεντρο του ράλι. Μέχρι πριν από λίγα χρόνια, οι οδηγοί αγώνων ανέβαιναν νύχτα το ορεινό πέρασμα, με χιλιάδες θαυμαστές να παρακολουθούν τη λεγόμενη «νύχτα των μεγάλων μαχαιριών» όπως ονομαζόταν, λόγω των πρόσθετων ισχυρών φώτων, που σαν μαχαίρι, κόβουν το σκοτάδι στα δύο.



Βγάλαμε τις απαραίτητες φωτογραφίες, βάλαμε το αυτοκόλλητό μας στη ταμπέλα και εξερευνήσαμε οπτικά το χώρο που θα μπορούσαμε να αράξουμε.

Ένας καφές και λίγη ξεκούραση ήταν επιβεβλημένη, μιας και από το πρωί στις 9 που ξεκινήσαμε, είχαμε κάνει μια δεκαπεντάλεπτη στάση στο Daluis και η ώρα ήταν 1 και το μεσημέρι. Και που καλύτερη στάση από το ξενοδοχείο-καφέ Les Trois Vallées. Οι περισσότερες φωτογραφίες από τη κορυφή του Col de Turini, έχουν σαν φόντο το συγκεκριμένο μαγαζί.

Καθίσαμε μέσα, μιας και απ’ έξω παρόλο που είχε 10 τραπέζια, ήταν όλα πιασμένα. Γεμάτοι οι τοίχοι με αναμνηστικές φωτογραφίες από το Ράλλυ του Μόντε Κάρλο, αλλά και από άλλες αναβάσεις άλλων διοργανώσεων.

Ήπιαμε το καφέ μας, φάγαμε το γλυκό μας ( ωραία τάρτα με μύρτιλα ) και ανεβήκαμε στις μηχανές για τη “ δεύτερη μπαλαντέζα ”, έεεεε το κατέβασμα του πάσσου εννοώ.

Το μενού του κατεβάσματος, ο D2566 δηλαδή, είχε μια απίθανη άσφαλτο στο μεγαλύτερο μέρος του, μια πολύ καλή χάραξη, ( δηλαδή στενό ορεινό στροφιλίκι ), ελάχιστη έως καθόλου κίνηση και φουλ της φουρκέτας.

Τι άλλο θέτε; Κομμάτια όπου τα πανύψηλα δέντρα έκρυβαν τον ήλιο και κομμάτια που τα βράχια ήταν έτοιμα να πέσουν επάνω σου. Υπήρχαν και αυτά στο πρόγραμμα.

Το καλύτερο όμως είναι οι “ πέτρινες φουρκέτες ” όπως τις ονομάζω εγώ, το σήμα κατατεθέν της ανάβασης του Turini.

Όλα αυτά μέχρι το Sospel, όπου εκεί κόψαμε ρυθμό και χαλαροί κατεβήκαμε το επόμενο μικρό πάσσο της σημερινής διαδρομής, το Col de Castillon.

Ο δρόμος τελείωνε στη θάλασσα και στο Menton. Βάλαμε βενζίνη στην αρχή της πόλης και γραμμή για το μέρος που θα περνάγαμε το απόγευμα της 13ης ημέρας του ταξιδιού μας.

Είμασταν βλέπεις στη Κυανή Ακτή και τους είχα τάξει βόλτα στο κοσμοπολίτικο παραθαλάσσιο πριγκιπάτο του Μονακό.

Είδες που λέει "Μην τάξεις σ' άγιο κερί και σε παιδί παιχνίδι". Αν δεν τους πήγαινα, κάποιοι δε θα μου ξαναμιλάγανε ( χαχαχαχ!!! ).


Συνεχίζεται...

.

 

[Joy of Road]

.

Οπότε μπαίνουμε στο Μεντόν και παίρνουμε την παραλιακή οδό που το ενώνει με το Monaco. Το Μεντόν θεωρείται ο φτωχός συγγενής του Μονακό, μιας και είναι κολλητά με αυτό και παίρνει λίγη δόξα από το πριγκιπάτο.

Λίγος κόσμος στη παραλία του΄, αφού ο αέρας που έχει σηκωθεί, έχει αποτρέψει τους τουρίστες για ένα κυριακάτικο μπάνιο.

Η κίνηση για Κυριακή είναι σε υποφερτή κατάσταση και σε λίγη ώρα περνάμε τα νοητά σύνορα με το Μονακό.

Μπαίνοντας στο πριγκιπάτο, και ενώ ακολουθούμε ευλαβικά τα όρια ταχύτητας, μας προσπερνάει μια πιτσιρίκα με ένα scooter, λες και είχε πάρει φωτιά το σπίτι της. Έλα όμως που παρακάτω έχει πέσει σε ένα μπλόκο και αρχίζει να ανοίγει τη σέλα...

Ακολουθώντας το δρόμο για τη παραλία του Μονακό, περάσαμε σχεδόν απ' όλη τη πόλη και στο μυαλό μου ήρθαν ωραίες αναμνήσεις από τις δύο φορές που το έχω επισκεφτεί, με τελευταία φορά το 2009.

Παρόλο που έχω το GPS προσπαθώ να θυμηθώ λίγο τα μέρη, ώστε να προσανατολιστώ. Γιατί, τη πρώτη φορά που είχα έρθει εδώ, το 2006, από κωλοφαρδία είχα κάτσει τρείς μέρες και είχα περπατήσει σχεδόν όλη τη παραλιακή.

Λίγα λόγια από το Internet…

για το Monaco ( Μονακό ), ένα μικρό πριγκιπάτο της Κυανής Ακτής. Περιβάλλεται στις τρεις πλευρές του από τη Γαλλία και στην τέταρτη βρέχεται από τη Μεσόγειο. Το Μονακό είναι το δεύτερο μικρότερο ανεξάρτητο κράτος παγκοσμίως, μετά το Βατικανό. Αποτελεί το πιο πυκνοκατοικημένο κράτος στον κόσμο. Οι κάτοικοί του αποκαλούνται Μονεγάσκοι. Η οικονομία του πριγκιπάτου βασίζεται κυρίως στον τουρισμό. Επιχειρηματίες από όλο τον κόσμο προτιμούν τις τράπεζες του Μονακό, που τις ευνοεί η νομοθεσία του πριγκιπάτου για το τραπεζικό απόρρητο και τη χαμηλή φορολογία.

Στην αρχαιότητα, ο λιμένας του Μονακό συνδέθηκε με τη λατρεία του ήρωα Ηρακλή. Αυτός ο μύθος επιβεβαιώνεται, αφού το σύγχρονο όνομα για τον κύριο λιμένα του Μονακό είναι ο λιμένας του Ηρακλή.


Από κάποιους συνταξιδιώτες μου, είχα ρητή εντολή για πέρασμα πρώτα από το καζίνο του Μόντε Κάρλο για αναμνηστικές φωτογραφίες.

Ναι, τους υπευθύνους του καζίνο τους ρωτήσατε; Μόλις μας είδε ο κύριος της ασφάλειας, σήκωσε το χέρι του, όχι να μας χαιρετήσει, αλλά να μας πει " Allez ",που σημαίνει συνέχα το δρόμο σου.

Δυστυχώς δεν μπορούσαμε να πλησιάσουμε, γιατί υπήρχε μια εκδήλωση στο χώρο. Οπότε το αφήνουμε αυτό για άλλη φορά και ξεκινάμε να κάνουμε βόλτα στους δρόμους του Μονακό, εκεί που όταν γίνεται ο αγώνας της Formula 1, οι δρόμοι γίνονται η πίστα και περνάνε τα μονοθέσια.

Στο βάθος το παλάτι του Μονακό.

Περάσαμε από τη στροφή με τον " άλλοτε " φοίνικα, που στη θέση του υπάρχει ένας μικρός θάμνος με ένα δεντράκι και κατηφορίσαμε για το τούνελ του ξενοδοχείου. Αλλά σιγά-σιγά γιατί είχα μπροστά μου ένα νεόπλουτο Κάγκουρα. Και πως το κατάλαβα; Μα όταν βλέπεις χρυσάφι BMW Μ3, αυτοκίνητο που όλο μαρσάρει, για τι μέρος του λόγου μιλάμε;

Ντάξει φίλε, έχεις λεφτά, μη μαρσάρεις όμως.

Και οι πιτσιρικάδες στις γωνιές με τα κινητά ανά χείρας για ένα ενσταντανέ με κάποιο εξωτικό αυτοκίνητο.

Περάσαμε το τούνελ...

και δίπλα ακριβώς ήταν το Yacht Club του Μονακό, με κάθε λογής supercars απέξω. Στα ελληνικά το λέμε καρνάγιο και απέξω έχει σκουριασμένες βάρκες ( χαχαχαχ!!! ).

Συνεχίσαμε παραλιακά για να βρούμε κάπου να αράξουμε.

Τελικά πάνω από τη παραλιακή, βρήκαμε parking για μηχανές δίπλα από μια έκθεση μεταχειρισμένων αυτοκινήτων.

Έκθεση μεταχειρισμένων αυτοκινήτων;

Ναι αλλά δε μιλάμε για τη γνωστή " μάντρα " με αυτοκίνητα που έχουν όλοι στη πόλη τους. Τα μεταχειρισμένα που ήταν προς πώληση ήταν δύο Ferrari, μια Bentley, μια Mercedes GLA... Τέτοια αυτοκινητάκια σε τιμή ευκαιρίας...

Κλειδώσαμε μπουφάν, κράνη και τα ρέστα και ξεκινήσαμε μια βόλτα. Σε ένα από τα μαγαζιά της παραλιακής θυμάμαι ότι είχα πάρει κάτι σουβενίρ το 2009 και η υπεύθυνη του καταστήματος με άκουσε που μουρμούριζα στα ελληνικά και στο ταμείο μου απάντησε επίσης σε άπταιστα ελληνικά. Είχα μείνει κάγκελο τότε.

Μπαίνω στο μαγαζί λοιπόν και ξαναβρίσκω την υπεύθυνη και χωρίς να ντραπώ τη ρωτάω; Μιλάτε ελληνικά; Ναι μου απαντά και της εξιστορώ τη πρώτη συνάντηση μας το 2009. Με διαφώτισε όσον αφορά ένα αναμνηστικό με θέμα τη Formula 1 που ήθελα και δεν το είχε, αγόρασα δύο τρία σουβενίρ, κάνοντας μου το ένα δώρο, χαιρετηθήκαμε και πήγα να βρω τους υπόλοιπους.

Είχαμε δώσει ραντεβού στην γωνία της παραλιακής λεωφόρου, κάτω από τα ανάκτορα του πριγκιπάτου. Έλα όμως που οι άλλοι την είχαν κοπανήσει από το σημείο του ραντεβού και δεν είχαμε και τηλέφωνο, λόγω ότι στο Μονακό δεν ισχύουν τα λεπτά ομιλίας. Το μόνο που βρήκα εκεί ήταν το γλυπτό του Juan Manuel Fangio με την Mercedes W196 ( ένα από τα ακριβότερα αυτοκίνητα στο κόσμο πλέον ) με την οποία πήρε τον 2ο και τον 3ο παγκόσμιο τίτλο στην καριέρα του.

Οπότε ας κάνω τη βόλτα μου και θα γυρίσω στις μηχανές. Πέρασα και από το μουσείο του Ρενιέ με θέμα τη Formula 1 και έβγαλα δυο φώτο.

Λίγο αργότερα και ενώ έχω μπει σε ένα σουπερμάρκετ να πάρω προμήθειες, να σου και οι υπόλοιποι. Τσιμπήσαμε κάτι στο όρθιο και τραβήξαμε προς τις μηχανές, αφού το βαλάντιο μας δεν επέτρεπε διαμονή στο πριγκιπάτο. Συζήτηση για το που θα μείνουμε το βράδυ, με δύο επιλογές να έχουν πέσει στο τραπέζι.

Η πρώτη επιλογή ήταν του αρχικού σχεδιασμού, να μείνουμε λίγο παρακάτω στο San Remo και εκεί να βρω την άλλη μέρα που ήταν Δευτέρα, λαστιχάδικο ώστε να αλλάξω έστω το πίσω σύρμα, ώπ συγνώμη λάστιχο ήθελα να πω. Η δεύτερη επιλογή ήταν να συνεχίσουμε από επαρχιακή οδό όσο πιο πολύ μπορούσαμε και να διανυκτερεύαμε στη Γένοβα, ώστε και εγώ να έβρισκα πιο εύκολα λαστιχάδικο ( ποιο μεγάλη πόλη, περισσότερες επιλογές ), αλλά και να είχε λιγότερα χλμ ο KRS μιας και την επόμενη μέρα θα τον αποχαιρετούσαμε , αφού θα έφευγε μια μέρα νωρίτερα λόγω εργασίας.

Τελικά αφού δεν είχε θέμα με την απόσταση ο KRS, επιλέχθηκε το San Remo για διανυκτέρευση. Οπότε ανεβαίνουμε στις μηχανές και σιγά-σιγά αποχαιρετούμε το Μονακό.


Συνεχίζεται...

.

 

[Joy of Road]

.

Πάνω στη διαδρομή μας και πριν βγούμε από το Μονακό, περάσαμε και από ένα τούνελ, που το 2009 όταν το είχα περάσει απογευματάκι προς βράδυ, μου έκανε τρομερή εντύπωση η άσφαλτος που γυάλιζε στο σκοτάδι. Τότε σκεφτόμουν ότι ίσως να είχαν ρίξει τριμμένα γυαλιά για καλύτερη πρόσφυση, αλλά μάλλον ήταν το χαλίκι που γυάλιζε. Σημάδι ότι εκεί ρίχνουν άσφαλτο και όχι φλοκάτες.

Αφού περάσαμε και το Menton, ξαναπήραμε τη παραλιακή οδό και μπήκαμε μετά από 11 μέρες στην Ιταλία. Ο δρόμος αλλάζει ονομασία, οδηγώντας πλέον την SS1, τη Via Aurelia, το δρόμο της ιταλικής Ριβιέρας.

Σύνορα με ελευθέρας...

Περάσαμε από συνεχόμενες μικρές λουτροπόλεις και περίπου σε 45 λεπτά, λόγω και της κίνησης, ήμασταν στο San Remo.

Κοντά στο κέντρο της πόλης κάναμε μια στάση για να κλείσουμε ξενοδοχείο. Λόγω ότι ήταν Κυριακή απογευματάκι, δε δυσκολευτήκαμε να βρούμε δωμάτια, αφού οι επισκέπτες του Σαββατοκύριακου είχαν φύγει ήδη.

Καμιά 500αριά μέτρα πάνω απ' το καζίνο της πόλης, βρήκαμε ένα συμπαθητικό ξενοδοχείο με ανεκτή τιμή. Που ήταν το πρόβλημα;

Ο σχολαστικός πατέρας του ιδιοκτήτη που βρήκαμε στη ρεσεψιόν και για να συνεννοηθούμε κάναμε 15 λεπτά. Ε να μην κάνουμε και άλλα 15 λεπτά να μας εξηγήσει τους όρους και τις ανέσεις του ξενοδοχείου.

“ Μάστορα δεν έχουμε σκοπό να το αγοράσουμε, έναν ύπνο θα κάνουμε και θα φύγουμε!!! ”.

Μόνο πως αλλάζουν τα κανάλια στη τηλεόραση δε μας έδειξε.

Και ευτυχώς που μιλάω και λίγα ιταλικά, γιατί ακόμα στη ρεσεψιόν θα ήμασταν, αφού από αγγλικά δε σκάμπαζε Χριστό.

Γρήγορο μπάνιο και δρόμο για το κέντρο της πόλης.



Λίγα λόγια από το Internet...

για το San Remo ( Σαν Ρέμο ), μια παραθαλάσσια πόλη της βόρειας Ιταλίας, στην περιφέρεια της Λιγουρίας. Η πόλη είναι πολύ γνωστή ως τουριστικός προορισμός στην Ιταλική Ριβιέρα. Φιλοξενεί πολυάριθμες πολιτιστικές εκδηλώσεις, όπως το Φεστιβάλ Ιταλικού Τραγουδιού ( γνωστό και ως Φεστιβάλ του Σαν Ρέμο ), το οποίο διεξάγεται στο καζίνο της πόλης.



Περιπλανηθήκαμε για αρκετή ώρα σε μεγάλο κομμάτι της πόλης με τις εντυπώσεις μας να αποτυπώνουν μια όμορφη, καθαρή πόλη με ωραία φωτισμένους πεζόδρομους και αρκετή ζωή για Κυριακή βραδάκι.

Μια ωραία στιγμή στο πεζόδρομο μου τράβηξε τη περιέργεια, με ένα ζευγάρι μουσικών του δρόμου, αποδίδοντας εξαιρετικά η γυναικεία παρουσία ένα κομμάτι των Queen.

Οι υπεύθυνοι διατροφής του ταξιδιού είχαν βρει μια καλή πιτσαρία για να σβήσουμε τη πείνα μας. Καθίσαμε για φαγητό λοιπόν, με τους υπόλοιπους να πιάνουν κουβέντα περί ανέμων και υδάτων και εγώ να έχω πέσει με τα μούτρα στο Google, να βρω λαστιχάδικο για το πρωί.

Έπρεπε οπωσδήποτε αύριο να αλλάξω λάστιχο, έστω το πίσω. Γιατί για παρακάτω δε με είχα.

Γιατί όπως είχα διαβάσει κάπου την ατάκα του Κινέζου στο Λούκυ Λουκ:

" Τλένο χωλίς λόντες, Ντεν πάει πουτενά ”.


Προβληματισμένοι οι υπόλοιποι στο κατά πόσο θα έβρισκα μαγαζί για να αλλάξω λάστιχο.

“ Στο San Remo είμαστε, δεν είμαστε στο Μέτσοβο που έχει όλο κι όλο ένα βενζινάδικο!!! ”, τους έλεγα.

Στάμπαρα 3 για αρχή και βλέπουμε. Το ένα μάλιστα ειδικευόταν σε μοτοσικλέτες. Ηρέμησα και απόλαυσα τη πίτσα μου.


Κόντευε 12 τα μεσάνυχτα και έπειτα από μια τελευταία βόλτα, μέσα από γραφικά σοκάκια και τη παραλία, περάσαμε από το φημισμένο καζίνο του San Remo για να γυρίσουμε στο ξενοδοχείο.

Το πρωί θα βλέπαμε τι μέλλει γενέσθαι με το λάστιχο.




Buona notte… από το κοσμοπολίτικο San Remo.



Χάρτης ημέρας 255 χλμ

Διαδρομή: Google Maps


Αξιοσημείωτα μέρη: Gorges de Daluis, Col de Valberg, Gorges du Cians, Gorges de la Vesubie, Col de Turini, Monaco, San Remo


Κατάλυμα: Hotel Riviera - San Remo

68€ 2κλινο - 89€ 3κλινο με πρωινό.

10€ parking για 4 μηχανές.


Συνεχίζεται..

.