Γεννήθηκα στο Γουδί πριν από μισό αιώνα και κάτι ψιλά και τώρα που το γράφω πολύ μου φαίνεται. Γονείς επτανήσιοι που είδαν τον κόσμο να γκρεμίζεται από τους σεισμούς και έφυγαν για να ζήσουν, αυτός μπάρκαρε, αυτή μετανάστευσε και έκαναν τα πάντα, πριν συναντηθούν πίσω στην Αθήνα.
Μεγάλωσα κάνοντας ξέγνοιαστα πετάλι ανάμεσα απο εκεί που γύρναγαν τις άθλιες ελληνικές ταινίες με τους "μηχανόβιους", την Κατεχάκη που άκουγες τα μοτέρ να σκίζονται μέσα στη μαύρη νύχτα και τη Μιχαλακοπούλου που τα έφτιαχναν, πούλαγαν, πείραζαν.
'Ενας από τους παιδικούς φίλους εκεί κατά τα 18 μάζεψε τα λεφτά από τα πρώτα μεροκάματα και τον τρώγανε στην τσέπη.
Ένα μυαλό και οι τρείς της παρέας δεν συμπληρώναμε, οπότε όταν έθεσε το μεγάλο υπαρξιακό ερώτημα κάθε φρικιού που σεβόταν την αφέλεια του "έχω βρει στα ίδια λεφτά μια μετεχείρω ηλεκτρική κιθάρα και ένα XL 185s..." μαντέψτε τι διάλεξε... Μοιραία μάθαμε όλοι να καβαλάμε, να κατσαβιδιάζουμε χρέπια στο πεζοδρόμιο και απο τότε να πληρώνουμε μηχανές. Είμαι στην πέμπτη...
Ψιλοφλού και χωρίς μεγάλες φιλοδοξίες έψαχνα να βρω τι θα κάνω για να γυρνάω γενικώς και να μην "τακτοποιηθώ" για όσο περισσότερο μπορέσω.
Μου λέει η φιλόλογος -γαμώ τα άτομα- στο Λύκειο, "μικρέ το 'χεις με το γράψιμο και μόλις ανακοίνωσαν ότι θα ανοίξει σχολή δημοσιογραφίας στην Πάντειο".
Έτσι βρέθηκα με τα πολλά να αποφασίζω -εν αγνοία μου- ότι θα ζω γράφοντας σε αυτή τη χώρα και χωρίς φραγκάτο background... Τηλεόραση, περιοδικά, εφημερίδα, διαφημιστικές, ανεργία, B2B content...
Είχε και την πλάκα του, είχε και ζόρια κάμποσα με χειρότερα τις βαριές αρρώστιες στην οικογένεια. Overall πλούσιος -από λεφτά- δεν έγινα, αλλά δεν το 'χα κάνει και mental note πουθενά σε καμιά λίστα μεταξύ μας. Ταξίδεψα σε μερικές χώρες που γιός ναυτικού/ λιμενεργάτη δεν ήταν να πάει, γνώρισα και ωραίους ανθρώπους, άκουσα καλές ιστορίες, έκανα και δουλειές που φχαριστιόμουνα όπου και ανακάλυψα πως προκύπτει το μεράκι. Βρήκα γυναίκα να με έχει βίτσιο, έκανα και δύο παιδιά, βγήκαν ωραίοι τύποι. Στην βαθια κρίση που δουλειές δεν έπαιζαν έκατσα για δέκα χρόνια σπίτι και τα μεγάλωσα.
Βιογραφικό δεν νομίζω ότι θα έχω ποτέ πέρα από επαγγελματικό. Και αυτό συνοπτικό και όποτε το κοιτάω βλέπω ότι δε λέει κάτι, τα γεγονότα χάνονται κάπου ανάμεσα στις γραμμές. Αντ' αυτού έχω κάτι αλμπουμ και κουτιά φωτογραφίες -χάρτινες για να καταλαβαίνουν οι νεότεροι- που τα βλέπω μια φορά στο τόσο και απορώ για τις φάτσες και τις φάσεις. Κυρίως για το τι απέγινε ο τύπος που μου μοιάζει.
Έχω προβληματική αντίληψη της ηλικίας μου: δεν νιώθω ποτέ όσο είμαι. Άλλοτε πολύ λιγότερο, άλλοτε πολύ περισσότερο. Ανάλογα τη διάθεση, την παρέα και το ...διάλυμα αλκοόλης. Το σώζω μόνο γιατί διατηρώ αμείωτη την περιέργεια να δώ τι θα γίνει παρακάτω.
So far πάντως θα μπορούσε να 'χει πάει και χειρότερα.
Αυτά πάνω κάτω.
