Τι να πρωτογράψω;
Να γράψω για την παρέα; Για το μέρος; για τις διαδρομές;
Γύρισα εκτάκτως Αθήνα το Σάββατο το μεσημέρι για προσωπικούς λόγους αλλά το μυαλό μου είναι ακόμα εκεί. Το μέρος είναι φανταστικό, νομίζω πως και για μένα η Νότια Ευρυτανία είναι ίσως η καλύτερη περιοχή για χωματοβολτες. Τι ωραίες διαδρομές, έλατα παντού, ωραίο χώμα, γκρέμια, χωριουδάκια, ποτάμια, Πάντα βρέχει και ονειρικές βουτιές ανάμεσα στις χωματοβολτες...
Και η παρέα ζωντανή, δεμένη, σαν μια μεγάλη οικογένεια, όλοι φιλόξενοι, ενιωσα αμέσως οικία. Και χαβαλές, και πειράγματα, και ιστορίες και ατάκες και ένα μάγειρα φοβερό, παιδί μάλαμα που λέμε. Παιδιά ευχαριστώ για όλα. Κρίμα που επρεπε να φύγω. Πάνω που είχα αρχίσω να χαλαρώνω και να καραγουστάρω, ενα τηλέφωνο και μια αχαρακτήριστη κίνηση, μου την έκανε την ζημιά. Κάτι τέτοια περιστατικά με εχουν κάνει να σιχαίνομαι τα τηλεφωνα...
Η Οδύσσεια ενός ξεριζωμένου...
Η επιστροφή μου στην Αθήνα είχε κάτι από την "Οδύσσεια ενός ξεριζωμένου" με τον Ξανθόπουλο. Το προηγούμενο βράδυ τράβηξα μιζιά με αναμμένα φώτα και αμέσως τα 'φτησε η μπαταρία η οποία προφανώς ήταν ταλαιπωρημένη. Το επόμενο πρωί δεν ξαναπήρε παρα μόνο με σπρώξιμο.
Εφυγα για Αθήνα χωρίς στάση, σταμάτησα μόνο μια φορά για βενζίνη χωρις να σβήσω. Μεγάλο χωριό - Αθήνα με ένα CCM non stop, κι όμως δεν είναι τόσο τραγικό όσο ακούγεται. Εχω όμως καλή σέλα.
Φτάνω χαρούμενος στα διόδια της Αττικής Οδού, μπαίνω στην ουρά, μπροστά μου φορτηγό μεγάλο ανατρεπόμενο. Και ξαφνικά αρχίζει να κάνει όπισθεν. Πανικόβλητος προσπαθώ να κάνω πισω το φορτωμένο μηχανάκι, φωνάζω δυνατά, ο οδηγός συνεχίζει να κάνει πίσω, μου χτυπάει το τιμόνι, διπλωσε και πήρε το μηχανάκι από κάτω, πηδάω δίπλα, και τρέχω στην πόρτα του συνοδηγού. Για καλή μου τύχη κάποιος άλλος οδηγός είχε ανέβει στην θέση του φορτηγατζή και του τα έχωνε. Εγώ έτρεμα από ένα συνδυασμό φόβου, οργής, κούρασης και έκπληξης και στεναχώριας μιας και έπρεπε να πάω γρήγορα στο Παίδων.
Τελικά το CCMάκι την γλύτωσε για μερικούς πόντους από τους τροχούς του φορτηγού.
Από την πτώση εσβησε. Ετρεξε βενζινη και μπούκωσε. Μέσα στο λιοπύρι, με σπρώχνανε αλλά δεν έπαιρνε μπροστά. Περιμένω την οδική της Αττικής οδού, αλλά για μισή ώρα δεν φάνηκε κανείς. Τελικά το ξανασπρώχνω, πήρε, ξεκινάω και με άφησε οριστικά στο ύψος του Χαλανδρίου αφού το έσπρωξα εκτός Αττικής Οδού. Παιρνω τηλ την δική μου οδική βοήθεια και μετα από 1 ώρα και 20 λεπτά ηρθαν. Μια μικρή λεπτομέρεια, δεν είχα φάει πρωϊνό, δεν είχα πιεί καφέ, δεν είχα μαζί μου νερό. Εκεί που είχα μείνει δεν υπηρχε τιποτα. Οταν ήρθε η οδική επιτέλους ήμουν σε φάση λιποθυμίας, αλλά εκεί τέλειωσε το μαρτύριο. Φόρτωμα, σπίτι η μηχανή και γρήγορα για νερό. ΝΕΡΟ τι φοβερό αγαθό εεε;
Εφτασα στο Παίδων στις 4 το μεσημέρι. Ολα είχαν πάει καλά εκεί. Το παιδί είναι οκ.
