George_M.
..ο Βαρθολομαίος..!
εισαι ωραιος λεμε...
(οχι για την τσαρκα αλλα γιατι ξερεις να πινεις το σωστο κρασι -κοκκινο- οταν τρως πατσα!
)
(οχι για την τσαρκα αλλα γιατι ξερεις να πινεις το σωστο κρασι -κοκκινο- οταν τρως πατσα!
)
Αθήνα – Ορμένιο ... ένα παπί δρόμος ...
- Thread starter Vrasidas
- Ημερομηνία δημιουργίας
Vrasidas
Μέλος
- Όνομα
- Βρασίδας
- Μοτό
- CBR 1000RR
20-08-2016
Η διαδρομή
https://www.google.gr/maps/dir/Ράινα/Σάρκινη/Προυσός/Κλειστό/Νεράιδα/Καστανιά/Μπελοκομίτη/Μουζάκι/Πύλη/Καλαμπάκα, Τρίκαλα/@39.1997387,21.6177628,9z/data=!4m72!4m71!1m5!1m1!1s0x135e8c675027b60d:0xdf7cdb8592e44a7a!2m2!1d21.4183275!2d38.722616!1m5!1m1!1s0x135eeed7143e41cd:0xe7cf16a1beec8097!2m2!1d21.6142177!2d38.814304!1m5!1m1!1s0x135eef78162301af:0x400bd2ce2b987b0!2m2!1d21.6533763!2d38.7445499!1m10!1m1!1s0x135ed664d642e5d9:0x47b0ea3b7e2acd4c!2m2!1d21.8176621!2d39.0921844!3m4!1m2!1d21.8068179!2d39.1330037!3s0x135ed5b39b0eb62d:0x5f93b69eb4fb21cf!1m10!1m1!1s0x135ed45c63715dc5:0x919b73bc8ae0bfd5!2m2!1d21.7905378!2d39.1394443!3m4!1m2!1d21.7951616!2d39.1875019!3s0x13592b32c07b772b:0x4f41ab133b974a57!1m5!1m1!1s0x13592bb0f443864f:0x7a41ead2783dd8e5!2m2!1d21.8005572!2d39.2377952!1m5!1m1!1s0x13592c40ec8916a7:0xdc7ccf770e3c4aed!2m2!1d21.7329724!2d39.2561022!1m5!1m1!1s0x13593b359b02af3b:0xdbeea9563d73033!2m2!1d21.6627892!2d39.4305733!1m5!1m1!1s0x13593c81a6e8d719:0x1e8d0a6cb865800f!2m2!1d21.6225718!2d39.45978!1m5!1m1!1s0x13590fcfb5752c79:0xc0a360035a1f5ffa!2m2!1d21.6288728!2d39.706618!3e0?hl=el
Το πρωί ανθρώπινο ξύπνημα – χωρίς πονοκεφάλους και άλλα φαιδρά – αρχοντικός διπλός Ελληνικός από την αρχόντισσα του σπιτιού και ανδροπαρέα στην πίσω αυλή … Συζητάμε για το ταξίδι και γίνονται αναφορές σε παλαιότερα χρόνια όταν στο συγκεκριμένο σπίτι με 4άρα floretta που ήταν το οικογενειακό μέσο μετακίνησης, τα πάντα γινόντουσαν απλά και εύκολα … Ένα τόσο δα πιστονάκι μετέφερε μέσα από χωματόδρομους και συνήθως 3κάβαλο τύπους σαν τον 80άχρονο (+) παππού απέναντί μου (ένα θηρίο που όταν σου έσφιγγε το χέρι … το έσφιγγε … Είναι αυτό που λέμε ότι οι αποχαιρετισμοί πονούν … αυτό ακριβώς …) σε κάθε είδους κοινωνικές υποχρεώσεις και εργασίες … Από πανηγύρια – δουλειές στην χώρα - μέχρι γκομενιλίκια 2-3-4 χωριά πιο πέρα … ίσως και σε πρωτεύουσες άλλων Νομών ….
Η ώρα όμως περνά και έχω πολύ βουνό μπροστά μου. Έναν γρήγορο έλεγχο στην πάπια, γρασάρισμα αλυσίδας (για πολλοστή φορά). Ξέχασα να αναφέρω ότι ο πρώτος ανεφοδιασμός από Αθήνα ήταν στην Ναύπακτο. Ο επόμενος ούτε και ξέρω … θα δείξει …
Θερμοί χαιρετισμοί και υπόσχεση για επανάληψη της κρασοκατάνυξης μετά τραγίσιου πατσά … ίσως και εντουράδας !!!
Η διαδρομή
https://www.google.gr/maps/dir/Ράινα/Σάρκινη/Προυσός/Κλειστό/Νεράιδα/Καστανιά/Μπελοκομίτη/Μουζάκι/Πύλη/Καλαμπάκα, Τρίκαλα/@39.1997387,21.6177628,9z/data=!4m72!4m71!1m5!1m1!1s0x135e8c675027b60d:0xdf7cdb8592e44a7a!2m2!1d21.4183275!2d38.722616!1m5!1m1!1s0x135eeed7143e41cd:0xe7cf16a1beec8097!2m2!1d21.6142177!2d38.814304!1m5!1m1!1s0x135eef78162301af:0x400bd2ce2b987b0!2m2!1d21.6533763!2d38.7445499!1m10!1m1!1s0x135ed664d642e5d9:0x47b0ea3b7e2acd4c!2m2!1d21.8176621!2d39.0921844!3m4!1m2!1d21.8068179!2d39.1330037!3s0x135ed5b39b0eb62d:0x5f93b69eb4fb21cf!1m10!1m1!1s0x135ed45c63715dc5:0x919b73bc8ae0bfd5!2m2!1d21.7905378!2d39.1394443!3m4!1m2!1d21.7951616!2d39.1875019!3s0x13592b32c07b772b:0x4f41ab133b974a57!1m5!1m1!1s0x13592bb0f443864f:0x7a41ead2783dd8e5!2m2!1d21.8005572!2d39.2377952!1m5!1m1!1s0x13592c40ec8916a7:0xdc7ccf770e3c4aed!2m2!1d21.7329724!2d39.2561022!1m5!1m1!1s0x13593b359b02af3b:0xdbeea9563d73033!2m2!1d21.6627892!2d39.4305733!1m5!1m1!1s0x13593c81a6e8d719:0x1e8d0a6cb865800f!2m2!1d21.6225718!2d39.45978!1m5!1m1!1s0x13590fcfb5752c79:0xc0a360035a1f5ffa!2m2!1d21.6288728!2d39.706618!3e0?hl=el
Το πρωί ανθρώπινο ξύπνημα – χωρίς πονοκεφάλους και άλλα φαιδρά – αρχοντικός διπλός Ελληνικός από την αρχόντισσα του σπιτιού και ανδροπαρέα στην πίσω αυλή … Συζητάμε για το ταξίδι και γίνονται αναφορές σε παλαιότερα χρόνια όταν στο συγκεκριμένο σπίτι με 4άρα floretta που ήταν το οικογενειακό μέσο μετακίνησης, τα πάντα γινόντουσαν απλά και εύκολα … Ένα τόσο δα πιστονάκι μετέφερε μέσα από χωματόδρομους και συνήθως 3κάβαλο τύπους σαν τον 80άχρονο (+) παππού απέναντί μου (ένα θηρίο που όταν σου έσφιγγε το χέρι … το έσφιγγε … Είναι αυτό που λέμε ότι οι αποχαιρετισμοί πονούν … αυτό ακριβώς …) σε κάθε είδους κοινωνικές υποχρεώσεις και εργασίες … Από πανηγύρια – δουλειές στην χώρα - μέχρι γκομενιλίκια 2-3-4 χωριά πιο πέρα … ίσως και σε πρωτεύουσες άλλων Νομών ….
Η ώρα όμως περνά και έχω πολύ βουνό μπροστά μου. Έναν γρήγορο έλεγχο στην πάπια, γρασάρισμα αλυσίδας (για πολλοστή φορά). Ξέχασα να αναφέρω ότι ο πρώτος ανεφοδιασμός από Αθήνα ήταν στην Ναύπακτο. Ο επόμενος ούτε και ξέρω … θα δείξει …
Θερμοί χαιρετισμοί και υπόσχεση για επανάληψη της κρασοκατάνυξης μετά τραγίσιου πατσά … ίσως και εντουράδας !!!
Τελευταία επεξεργασία:
Vrasidas
Μέλος
- Όνομα
- Βρασίδας
- Μοτό
- CBR 1000RR
Η δεύτερη μέρα με βρίσκει να ανηφορίζω τον Ε952 προς Λ. Κρεμαστών. Το ξαναλέω σε όσους δεν έχουν κάνει την συγκεκριμένη διαδρομή … απλά χάνουν. Λιτά χωριουδάκια με καφενεία πάνω στον δρόμο και τύπους να παρακολουθούν με το βλέμμα το πέρασμά μου μέχρι να χαθώ στην στροφή. Αθάνατη επαρχία, πόσο μου έχεις λείψει … Αν ήταν στο χέρι μου θα σταματούσα σε όλα αυτά τα ψυχοθεραπευτήρια για καφέ …
Από Ποταμούλα και Σταυρό θέα αριστερά προς τεχνητή λίμνη Καστρακίου … Διαδρομή μέσα από χωριά Άγιο Βλάσιο – Καραμαναίικα – Χούνη … Που να πρωτοσταματήσει κανείς … Πράσινο – στροφές – ανηφόρες – θέα – πολύ πράσινο και ξανά στροφές … Πώς να ησυχάσει το μυαλό … πώς να τα χωρέσει όλα … Αν δεν κάνω λάθος στο Χούνη είδα ένα παλιό καφενείο που καυχιόταν στην πινακίδα του ( και πολύ καλά έκανε ) ότι βρισκόταν εκεί επί τρεις γενεές συνεχόμενα … Πάλι ζήλεψα …
Μνημείο προς τιμή στον Καραϊσκάκη και στην νικηφόρα μάχη που έδωσε στις 15-01-1823
Στο βάθος η Λ. Κρεμαστών
Φτάνοντας γέφυρα Κρεμαστών σταματώ σε ένα καφέ – ψησταριά όπου λίγα χρόνια πριν με την μοτοπαρέα είχαμε κολατσίσει μια από τις ωραιότερες ομελέτες ever, με χωριάτικο λουκάνικο και σαλάτα. Ο νόμος του Μέρφυ όμως ξαναχτυπά … Δύο αγενέστατες κορασίδες με το ζόρι απαντούν εάν φτιάχνουν ομελέτα … Από το μουγκρητό καταλαβαίνω ότι φτιάχνουν … Δεν ήταν και τόσο καλός οιωνός αυτό το μούγκρισμα … Με λίγα λόγια η καούρα στο στομάχι ήταν εκεί μέχρι αργά το βράδυ … Χαλάλι τους όμως … Η θέα προς την λίμνη ήταν και θα είναι καταπληκτική.
Φεύγοντας πετυχαίνω και έναν τύπο που ανέβαινε από την λίμνη με μια ψαρούκλα στα χέρια.
- Μπαρμπούνι ?? .. τον ρωτάω …
- Όχι ρε !! Πέστροφα … μου λέει ψιλονευριασμένος …
Τι θα σκέφτηκε ο άνθρωπος … Από χιούμορ όμως …
Από Ποταμούλα και Σταυρό θέα αριστερά προς τεχνητή λίμνη Καστρακίου … Διαδρομή μέσα από χωριά Άγιο Βλάσιο – Καραμαναίικα – Χούνη … Που να πρωτοσταματήσει κανείς … Πράσινο – στροφές – ανηφόρες – θέα – πολύ πράσινο και ξανά στροφές … Πώς να ησυχάσει το μυαλό … πώς να τα χωρέσει όλα … Αν δεν κάνω λάθος στο Χούνη είδα ένα παλιό καφενείο που καυχιόταν στην πινακίδα του ( και πολύ καλά έκανε ) ότι βρισκόταν εκεί επί τρεις γενεές συνεχόμενα … Πάλι ζήλεψα …
Μνημείο προς τιμή στον Καραϊσκάκη και στην νικηφόρα μάχη που έδωσε στις 15-01-1823
Στο βάθος η Λ. Κρεμαστών
Φτάνοντας γέφυρα Κρεμαστών σταματώ σε ένα καφέ – ψησταριά όπου λίγα χρόνια πριν με την μοτοπαρέα είχαμε κολατσίσει μια από τις ωραιότερες ομελέτες ever, με χωριάτικο λουκάνικο και σαλάτα. Ο νόμος του Μέρφυ όμως ξαναχτυπά … Δύο αγενέστατες κορασίδες με το ζόρι απαντούν εάν φτιάχνουν ομελέτα … Από το μουγκρητό καταλαβαίνω ότι φτιάχνουν … Δεν ήταν και τόσο καλός οιωνός αυτό το μούγκρισμα … Με λίγα λόγια η καούρα στο στομάχι ήταν εκεί μέχρι αργά το βράδυ … Χαλάλι τους όμως … Η θέα προς την λίμνη ήταν και θα είναι καταπληκτική.
Φεύγοντας πετυχαίνω και έναν τύπο που ανέβαινε από την λίμνη με μια ψαρούκλα στα χέρια.
- Μπαρμπούνι ?? .. τον ρωτάω …
- Όχι ρε !! Πέστροφα … μου λέει ψιλονευριασμένος …
Τι θα σκέφτηκε ο άνθρωπος … Από χιούμορ όμως …
Τελευταία επεξεργασία:
Vrasidas
Μέλος
- Όνομα
- Βρασίδας
- Μοτό
- CBR 1000RR
Περνώ κάτω από την γέφυρα και αρχίζω να ανηφορίζω. Το τοπίο αλλάζει προς το καλύτερο … Αγαλιανός - Σάρκινη – Βελωτά τα διαδοχικά χωριά που βρίσκονται πάνω στη διαδρομή ακολουθώντας το ρέμα Κρικελιώτης από την νότια του πλευρά … Τί να πει κανείς για το τι έβλεπαν τα μάτια μου… Ηρεμία – αγριάδα - πράσινο – βράχια – νερά … όλα μαζί ένα μπουκέτο με υπογραφή δημιουργού την φύση και τον χρόνο … Στο χωμάτινο, μικρού μήκους κομμάτι πετυχαίνω δύο τύπους μιας κάποιας ηλικίας με μη εμπορικές μηχανές να έρχονται από απέναντι … Απλή χαιρετούρα και ο καθένας συνεχίζει στο όνειρό του … Ήθελα να ήξερα πού πάνε τέτοιοι τύποι με μη εμπορικές μηχανές … Σίγουρα δεν θα πουν τίποτα σε κανέναν για το πού τόλμησαν να πάνε … Θα φάνε απίστευτη καζούρα … Τα σκέφτομαι και γελάω μόνος μου. Με ποιόν θα μπορούσα να γελάω άλλωστε …
Αν και οι φωτο είναι από κινητό της κινέζικης κακιάς ώρας, νομίζω ότι θα δώσουν μια μικρή γεύση και μυρωδιά για το τι έχει φτιάξει η φύση για πάρτη της εκεί πέρα.
Στην γέφυρα του Κρικελιώτη φτάνει κανείς από το βάθος της κοιλάδας.
Αν και οι φωτο είναι από κινητό της κινέζικης κακιάς ώρας, νομίζω ότι θα δώσουν μια μικρή γεύση και μυρωδιά για το τι έχει φτιάξει η φύση για πάρτη της εκεί πέρα.
Στην γέφυρα του Κρικελιώτη φτάνει κανείς από το βάθος της κοιλάδας.
Τελευταία επεξεργασία:
Vrasidas
Μέλος
- Όνομα
- Βρασίδας
- Μοτό
- CBR 1000RR
Ή στην Σαρκίνη ή στον Βελωτά στην πλατεία του χωριού δίπλα στην εκκλησία πάλι ετοιμασίες γάμου όπως και στον Αθ. Διάκο … Θα το κάψουν το χωριό το βράδυ και μακάρι να το κάνουν … Στο κάτω-κάτω αυτά μένουν … τα μαμίσια και τα βαφτίσια έρχονται μετά … και ο νοών νοείτω …
Μέχρι και το κατέβα για να διασχίσω τον Κρικελιώτη από την γέφυρα και να αρχίσω ξανά το ανέβα στην απέναντι πλευρά όλα ήταν καλά … αλλά όπως είπα και πιο πάνω τα μαμίσια έρχονται μετά … τι ανηφόρα ήταν αυτή αδερφάκι μου !!!! Αλλά και τι θέα !!!! … Και ερημιά … πολλή ερημιά … Ένα φορτωμένο παπί –– ένας ταλαίπωρος αλλά ευτυχής σχεδόν πενηντάρης - τριγύρω μόνο κορυφές και όλα πλέον δεν είχαν και τόση σημασία … Εκεί διαπιστώνεις την μικρότητα του ανθρώπου μπροστά στην φύση … Και έχεις τον άλλον τον μικροτσούτσουνο στο μυαλό και μεγαλομαλάκα σε όλα τα υπόλοιπα, που φουσκώνοντας σαν ψωριάρικο παγώνι σου λέει : - Ξέρεις ποιος είμαι εγώ ρε ??
Το παπί όμως σκυλί κίτρινο … το έβγαλε το ανηφορίδι τεστ με αξιοπρέπεια, χωρίς να κάνει κιχ …
Α ρε Στέλιο (μηχανικός μου) πόσες φορές δεν σε ευχαρίστησα για το ενδιαφέρον σου στην προετοιμασία της πάπιας … από την πρώτη ημέρα αγοράς της έως και σήμερα. Μικρά απλά πραγματάκια κόντρα στην χρονικά προγραμματισμένη βιωσιμότητα των εργοστασίων και όλα αλλάζουν προς το καλύτερο … Θα μου πείτε, ρε φιλαράκι … τα εργοστάσια ΔΕΝ ξέρουν δηλαδή ?? … Η απάντηση είναι : Φυσικά και ξέρουν … και γι’ αυτό έχουν ήδη προγραμματίσει την χρονική βιωσιμότητα των κάθε μηχανημάτων.
Ξαφνικά στην μέση του πουθενά κάποιος έχει τοποθετήσει ένα παγκάκι με ονομασία παρακαλώ !! «Το αγνάντεμα» …. Δεν θα μπορούσε να δώσει καλύτερο όνομα … αυτό ακριβώς !! Αγνάντεμα και μάλιστα με τις ώρες !!
Μέχρι και το κατέβα για να διασχίσω τον Κρικελιώτη από την γέφυρα και να αρχίσω ξανά το ανέβα στην απέναντι πλευρά όλα ήταν καλά … αλλά όπως είπα και πιο πάνω τα μαμίσια έρχονται μετά … τι ανηφόρα ήταν αυτή αδερφάκι μου !!!! Αλλά και τι θέα !!!! … Και ερημιά … πολλή ερημιά … Ένα φορτωμένο παπί –– ένας ταλαίπωρος αλλά ευτυχής σχεδόν πενηντάρης - τριγύρω μόνο κορυφές και όλα πλέον δεν είχαν και τόση σημασία … Εκεί διαπιστώνεις την μικρότητα του ανθρώπου μπροστά στην φύση … Και έχεις τον άλλον τον μικροτσούτσουνο στο μυαλό και μεγαλομαλάκα σε όλα τα υπόλοιπα, που φουσκώνοντας σαν ψωριάρικο παγώνι σου λέει : - Ξέρεις ποιος είμαι εγώ ρε ??
Το παπί όμως σκυλί κίτρινο … το έβγαλε το ανηφορίδι τεστ με αξιοπρέπεια, χωρίς να κάνει κιχ …
Α ρε Στέλιο (μηχανικός μου) πόσες φορές δεν σε ευχαρίστησα για το ενδιαφέρον σου στην προετοιμασία της πάπιας … από την πρώτη ημέρα αγοράς της έως και σήμερα. Μικρά απλά πραγματάκια κόντρα στην χρονικά προγραμματισμένη βιωσιμότητα των εργοστασίων και όλα αλλάζουν προς το καλύτερο … Θα μου πείτε, ρε φιλαράκι … τα εργοστάσια ΔΕΝ ξέρουν δηλαδή ?? … Η απάντηση είναι : Φυσικά και ξέρουν … και γι’ αυτό έχουν ήδη προγραμματίσει την χρονική βιωσιμότητα των κάθε μηχανημάτων.
Ξαφνικά στην μέση του πουθενά κάποιος έχει τοποθετήσει ένα παγκάκι με ονομασία παρακαλώ !! «Το αγνάντεμα» …. Δεν θα μπορούσε να δώσει καλύτερο όνομα … αυτό ακριβώς !! Αγνάντεμα και μάλιστα με τις ώρες !!
Τελευταία επεξεργασία:
Vrasidas
Μέλος
- Όνομα
- Βρασίδας
- Μοτό
- CBR 1000RR
Αρχίζω και πλησιάζω σε μέρη που κυκλοφορούν άνθρωπες … Προυσός μου μυρίζει ….
Μπαίνω στα χωρικά ύδατα του Προυσού … Από Αθήνα μέχρι και εδώ δεν θυμάμαι να είδα περιπολικό ή κάτι τέτοιο … Στο Μοναστήρι υπήρχε Τροχαία … και λουσάτες κυρίες … Δεν είναι τα μοναστήρια για σένα Βρασίδα, ειδικά τα Σάββατα … Μια δυό φωτο και δρόμο …
Ακολουθώ την κλασσική διαδρομή από Προυσό προς Καρπενήσι … Ένας φιδίσιος καταπράσινος δρόμος, με καταπληκτική άσφαλτο και προφανώς λόγω Σάββατου με αρκετά αυτοκίνητα.
Μέχρι Καρπενήσι για να βαρεθεί κάποιος, πρέπει να έχει λοβοτομή . Από τις διαδρομές που μόλις την ολοκληρώσεις λες : Πάμε ακόμη μία ??
Πριν την είσοδο Καρπενησίου αποφασίζω να βάλω καύσιμα. Ναύπακτο - Καρπενήσι χωρίς ανεφοδιασμό … είναι καλά πιστεύω για παπί …
Πληρώνω και πατάω μίζα για να φύγω … Πώς είπαμε ότι λέγεται ο Μέρφυ στα Κινέζικα ??? … Έτσι …墨菲 …
Π@π@ρι@ μίζα … μίζα καπούτ … πάλι πατέντα θα κάνω και φυσικά δεν πρόκειται να ασχοληθώ με τους &$3#*7! «που επιδιώκουν άψογη εξυπηρέτηση πελατών» …
Ευτυχώς που έχουν αντιγράψει την ύπαρξη μανιβέλας … Δεν έχω κλείσει ακόμη δύο μέρες ταξιδιού και μέχρι τώρα έχουμε δύο χτυπήματα κάτω από την ζώνη … Στον γκιώνη μας όμως … βενζίνη έχουμε να φάνε και οι πάπιες …
Περιφερειακός νότια του Καρπενησίου και έξοδος βόρεια για Φουρνά. Λίγο πριν, Kawasaki superbike με δύο ξεκράνωτους ερχόμενους από την αντίθετη πλευρά δέχεται ξαφνική επίθεση αυτοκτονίας από σκύλο. Τον απέφυγαν με λιγότερα καμιά 10αριά χρόνια στο κοντέρ της ζωής τους … Από τις περιπτώσεις που ανατριχιάζεις …
Μπαίνω στα χωρικά ύδατα του Προυσού … Από Αθήνα μέχρι και εδώ δεν θυμάμαι να είδα περιπολικό ή κάτι τέτοιο … Στο Μοναστήρι υπήρχε Τροχαία … και λουσάτες κυρίες … Δεν είναι τα μοναστήρια για σένα Βρασίδα, ειδικά τα Σάββατα … Μια δυό φωτο και δρόμο …
Ακολουθώ την κλασσική διαδρομή από Προυσό προς Καρπενήσι … Ένας φιδίσιος καταπράσινος δρόμος, με καταπληκτική άσφαλτο και προφανώς λόγω Σάββατου με αρκετά αυτοκίνητα.
Μέχρι Καρπενήσι για να βαρεθεί κάποιος, πρέπει να έχει λοβοτομή . Από τις διαδρομές που μόλις την ολοκληρώσεις λες : Πάμε ακόμη μία ??
Πριν την είσοδο Καρπενησίου αποφασίζω να βάλω καύσιμα. Ναύπακτο - Καρπενήσι χωρίς ανεφοδιασμό … είναι καλά πιστεύω για παπί …
Πληρώνω και πατάω μίζα για να φύγω … Πώς είπαμε ότι λέγεται ο Μέρφυ στα Κινέζικα ??? … Έτσι …墨菲 …
Π@π@ρι@ μίζα … μίζα καπούτ … πάλι πατέντα θα κάνω και φυσικά δεν πρόκειται να ασχοληθώ με τους &$3#*7! «που επιδιώκουν άψογη εξυπηρέτηση πελατών» …
Ευτυχώς που έχουν αντιγράψει την ύπαρξη μανιβέλας … Δεν έχω κλείσει ακόμη δύο μέρες ταξιδιού και μέχρι τώρα έχουμε δύο χτυπήματα κάτω από την ζώνη … Στον γκιώνη μας όμως … βενζίνη έχουμε να φάνε και οι πάπιες …
Περιφερειακός νότια του Καρπενησίου και έξοδος βόρεια για Φουρνά. Λίγο πριν, Kawasaki superbike με δύο ξεκράνωτους ερχόμενους από την αντίθετη πλευρά δέχεται ξαφνική επίθεση αυτοκτονίας από σκύλο. Τον απέφυγαν με λιγότερα καμιά 10αριά χρόνια στο κοντέρ της ζωής τους … Από τις περιπτώσεις που ανατριχιάζεις …
Τελευταία επεξεργασία:
Vrasidas
Μέλος
- Όνομα
- Βρασίδας
- Μοτό
- CBR 1000RR
Η διαδρομή προς τα Φουρνά είναι γνωστή σε πολλούς μοτοσικλετιστές. Καλή άσφαλτος – ελάχιστες ευθείες – πολλή θέα … Το ανέβα του Τυμφρηστού στο αρχικό της κομμάτι, μερικές φορές δυσκόλεψε την πάπια αλλά όλες οι ανηφόρες έχουν κάποιο τέλος. Αριστερά το Βελούχι είναι άγριο – βραχώδες, δεξιά το τοπίο καταπράσινο. Όσο ανεβαίνει κανείς, τόσο απομακρύνεται από τα εγκόσμια προβλήματα και άγχη. Πιάνω τον εαυτό μου να μην έχει σκεφτεί από την ώρα που ξεκίνησα μέχρι τώρα, ούτε ένα δευτερόλεπτο κάτι που να έχει σχέση με την δουλειά – με ειδήσεις – με λογαριασμούς – με λιμοκοντόρους καρεκλάκηδες … Είναι αυτό που λέμε “ζωάρα κάνω” … αυτό ακριβώς.
Αφήνοντας πίσω το Βελούχι μπροστά υψώνονται τα Άγραφα … Οι επιλογές τόσες πολλές. Πού να πρωτοπάει κανείς. Μπορείς άνετα ολόκληρη εβδομάδα να γυρίζεις ανάμεσα σε αυτές τις οροσειρές και τελειωμό να μην έχει για όλα τα γούστα. Χώμα και μονοπάτια για εντουράδα άπειρα … Χωριουδάκια με πρόσβαση ασφάλτου, άγνωστα ή γνωστά επίσης …
Φτάνω στην διασταύρωση πριν τα Φουρνά και έχω δίλλημα για το εάν θα στρίψω δεξιά για Ρεντίνα ή ευθεία για Κλειστό … Καφεδάκι στην Ρεντίνα την επόμενη φορά … εκείνο το καφενείο με τον τύπο που έπαιζε συνέχεια Μάλαμα μου έχει μείνει …
Στην διαδρομή στην μέση του πουθενά δεξιά μου υπάρχει Πυροσβεστικό όχημα επιφυλακής πυρκαγιών και δίπλα εκκλησία. Ευκαιρία για στάση και δύο κουβέντες και φωτο …. Τα παιδιά έμειναν έκπληκτα από το ότι ερχόμουν από Αθήνα … οπότε ο τελικός προορισμός έμεινε για μένα.
Μπαίνω Κλειστό …. Πανέμορφο χωριό, ωραίος προορισμός! Και λίγα χιλιόμετρα πιο έξω φτάνω σε τρίστρατο. Παντού φρέσκια άσφαλτος ! Ο παράδεισος του αυτοφοράκια σκέφτομαι … Τι άλλο να θέλει κανείς! Αποφασίζω να πάω αριστερά (μέγα λάθος) προς Νεράιδα … (ήθελα να ήξερα πόσες Νεράιδες έχει αυτή η περιοχή … τρεις μέτρησα εγώ ... φαντάσου πόσες κρυμμένες ακόμα) … Ο δρόμος κατηφορικός μέσα στο δάσος … Τα λάστιχα του παπιού φρέσκα, ασφάλτινα, πολύ μαλακά – κρατάνε άψογα. Μέχρι εδώ δεν με φόβισαν ποτέ, παρά τις φορές που πίεσα περισσότερο από το λογικό. Φαντάσου εδώ σε αυτό το φρέσκο ασφάλτινο κομμάτι …
Εδώ έγινε το λάθος ...
... πήγα αριστερά γιατί παρασύρθηκα κύριε Πρόεδρε ... δείτε την εικόνα ...
Εκεί που έχω αρχίσει και είμαι ένα κινούμενο χαμόγελο …. τι βλέπουν τα πράσινα από γεννησιμιού μου μάτια αλλά και από το τόσο πράσινο που υπάρχει γύρω μου ???? ΣΤΑΜΑΤΑ Η ΑΣΦΑΛΤΟΣ …. ΚΑΙ ΣΥΝΕΧΙΖΕΙ ΧΩΜΑ … !!! Βρασίδα ψυχραιμία λέω … καμιά 500αριά μέτρα θα είναι … άλλωστε φαίνεται ότι είναι στην μέση εργασιών ….
Πάρε πάνω από 7 χιλιόμετρα χωματόδρομο στο κεφάλι για να έχεις να θυμάσαι … Το μόνο που δεν με απασχολεί είναι το χώμα, άλλωστε το έχω φάει με την κουτάλα … αλλά με αυτό το μαλακούλι και ευαισθητούλι λαστιχάκι με έζωναν τα φίδια … Σε ρυθμούς δημόσιου υπαλλήλου λίγο πριν την καλοκαιρινή του άδεια, φτάνω Νεράιδα … Ψυχή πουθενά … ούτε ένα πιτσιρίκι να το έχουν στείλει στο φούρνο για ψώνια ή τσιγάρα …
Στο τρίστρατο έπρεπε να είχα πάει ευθεία, θα έβγαινα Σαραντάπορο – Ραχούλα - Καστανιά και αριστερά μετά για Φράγμα Πλαστήρα.
Ξαφνικά βλέπω εμπρός μου τσεμπεροφόρα γιαγιά. Βρασίδα οι Θεοί είναι μαζί σου ! Την ρωτάω πώς μπορώ να πάω για Καστανιά … αρχίζει να μιλά και παθαίνω πολιτισμικό σοκ … Θεέ μου δεν καταλαβαίνω τίποτα !! …. Πιάνω μόνο τα «κατ’» - «παν’» - «κείθ’» ….. από τα υπόλοιπα τίποτα !!! νιέντε !! .. λέω δεν μπορεί, κάποιος μεταφραστής θα εμφανιστεί … Τι διάλα ευρωπαϊκή ένωση είμαστε … Και να ‘σου ο από μηχανής μεταφραστής …!! Είπαμε, οι Θεοί είναι μαζί μας !!! …. Και εκεί που αρχίζει να μιλά, με το μάτι ψάχνω τριγύρω για κρυμμένη κάμερα … Λέω δεν μπορεί, με είδαν εδώ πάνω με παπί και μου κάνουν πλάκα … Η κάμερα ίσως είναι πίσω από εκείνο το παράθυρο και οι τύποι έχουν πέσει ανάσκελα κάτω από τα γέλια …. Ο τύπος δεν έχει καθόλου - εμφανή τουλάχιστον – δόντια και από αυτόν δεν πιάνω ούτε τα «κείθ’» … Ευγενικά τους λέω ότι κατάλαβα απόλυτα τι μου είπαν και φεύγω … Από τον καθρέπτη τους βλέπω να με χαιρετούν … Τι καλοί άνθρωποι σκέφτομαι … Αποδείχθηκε ότι μου έκαναν νόημα «ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΛΛΗ … ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΛΛΗ!!» ….
… το αντίθετο του "από την άλλη !!" ....
... ερχόμενος από κάτω, δεν είδα την πεσμένη πινακίδα ... Την δεύτερη φορά όμως ... Αυτή ήταν που έβαλε στη σωστή κατεύθυνση.
Με λίγα λόγια περίπου τρεις ώρες ήμουν μέσα σε στενούς χωματόδρομους μεταξύ των οικισμών Κουκκαίικα – Καροπλαίσι – Γιαννουσαίκα – Κουτσοπάπουλος – Καστανιάς …. Κι όμως το χάρηκα όσο τίποτα ! Βρήκα και κάτι απίθανες γωνίτσες με καταπληκτική σκιά ... έφτιαξα και ένα φραπεδάκι καραβίσιο ... μια χαρά ήταν! Λέω ίσως πετύχω κανέναν κτηνοτρόφο ή μελισσοκόμο και με βγάλει ξανά στον "μπουολιτισμό" ... αλλά που τέτοια ατυχία ... Το μόνο άγχος ήταν για τα λάστιχα … κανένα χάσιμο ή ακόμα χειρότερα κάποιο τρύπημα ή σχίσιμο … Μαζί μου είχα σαμπρέλες και τρόμπα αλλά και μόνο η σκέψη μέσα στην ζέστη να λύνω – βγάζω – δένω … Είμαι σε στεναδούρα μέσα στην βλάστηση όταν με την άκρη του ματιού μου πιάνω πάνω δεξιά μου μια κίνηση … Ξαφνιάζομαι και γυρίζω απότομα … αμέσως ανατριαχιάζω !! … στα δύο μέτρα πάνω δεξιά μου με ακολουθεί με απλά ανοιγμένα τα φτερά του αρπακτικό πτηνό – ίσως λίγο μεγαλύτερο από κιρκινέζι – και με κοιτά με μάτι που γυαλίζει … ανοίγω λίγο περισσότερο το γκάζι από αντίδραση πανικού … λες και θα το περνούσα !!! Βρασίδα παίζεις σε λάθος γήπεδο … Αντί να πατήσω φρένο και το πτηνό να πέσει κάτω … άνοιξα γκάζι … Παιδί της πόλης τι περιμένεις …
Η αλήθεια είναι ότι είχε φτάσει 17:30 και όσο περνούσε η ώρα άρχιζα και αγχωνόμουν … τριγύρω δεν υπήρχε ψυχή και τα ίχνη από τα αυτοκίνητα δεν ήταν και τόσο φρέσκα. Πάει και το σημερινό πρόγραμμα, τινάχτηκε στον αέρα όσον αφορά τον σχεδιασμό του … αλλά ποιος νοιάζεται … βενζίνη είχα – μπάρες δημητριακών επίσης … κάπου πίσω μου και μια σκηνή.
Μετά από ώρα, βουαλά !! Βγαίνω σε άσφαλτο και μάλιστα σε σημείο με πινακίδες !! …. Ρε Βρασίδα εσύ και οι Θεοί σου !!
Λίγο μετά μπαίνω στην Μούχα και ακολουθώ την Λ. Πλαστήρα προς το Φράγμα της.
Το Φράγμα από κόσμο σχεδόν νεκρό … Ελάχιστοι περπατούν και χαζεύουν στα μαγαζάκια αριστερά μου. Περιμένω στο φανάρι και ο ήλιος αρχίζει να μου ανεβάζει θερμοκρασία … Ρωτάω τον διπλανό μαγαζάτορα εάν αργεί το φανάρι …
- Τεσσεράμισι λεπτά μου λέει … Όσο θέλει για να γίνει ένα μελάτο αυγό σκέφτομαι …
Πρώτη στην πάπια και φύγαμε ... το Φράγμα ούτως ή άλλως ήταν άδειο …
Η μισή κυκλική του διαδρομή τελείωσε γρήγορα … όχι όμως και οι αναμνήσεις από παλαιότερες επισκέψεις στην λίμνη … Να ‘ταν τα νιάτα δυο φορές, που λέει και ένας παλαιότερος βάρδος …
Τραβώ δύο – τρεις φωτογραφίες σε σημεία που έχω φωτογραφηθεί ξανά παλαιότερα, έτσι για να τα βλέπω αργότερα και να μας παίρνουν τα ζουμιά …
Από Μουζάκι φτάνω Πύλη Τρικάλων … Αυτό το μέρος πάντα με μάγευε … Η ώρα είναι σχεδόν 19:00 … Να ανέβω Ελάτη – Περτούλη και να διασχίσω τον Κόζιακα δεν παίζει με τίποτα … Θα φτάσω Καλαμπάκα μεσάνυχτα χωρίς να δω τίποτα. Αν μου την έπεσαν αρπακτικά πτηνά στην μέση του πουθενά μέρα μεσημέρι ... φαντάσου τι έχει να γίνει εκεί πάνω το βράδυ ... έχω και μια πάπια μαζί μου … Μεταβολή και δρόμο για Καλαμπάκα από Τρίκαλα.
Δεν μπαίνω μέσα στην πόλη και ακολουθώ περιφερειακό … Κρίμα γιατί ένας καφές στον πεζόδρομο ή στο κάστρο θα ήταν υπέροχος … Στα υπ’ όψιν και αυτό …
Έχει πέσει ο ήλιος όταν φτάνω Καλαμπάκα.
Λίγο πριν υπάρχει camping … Θυμάμαι ένα ακόμα κάτω από τους βράχους των Μετεώρων … Μπαίνω στο πρώτο το οποίο ήταν συμπαθητικό … και οι ιδιοκτήτες επίσης ... Οικογενειακή επιχείρηση που παλεύουν για το μεροκάματο και την αξιοπρέπεια. Δεν στήνω σκηνή, βρίσκω μια γωνιά με λίγο χορτάρι … κάνω ντουζάκι και φεύγω για Καλαμπάκα. Είμαι λίγο κουρασμένος, ίσως το χωμάτινο κομμάτι με ζόρισε λίγο περισσότερο από όσο υπολόγισα. Α, ρε νιάτα μου … Μόλις πριν 10 χρόνια Trail Rides σε μονοπάτια και γκρέμια δεκάωρα σερί και γύριζα πίσω μια χαρά … Μόλις γυρίσω ίσως αρχίσω ξανά την φυσική ζωή ... Σκυλάδικα μέχρι τα χαράματα και κατ’ ευθείαν για δουλειά … Τότε δούλευε, γιατί όχι και τώρα ?
Με όποιον συζητώ η κουβέντα από μόνη της μπαίνει στην καθημερινότητα και τα προβλήματά της. Βλέπω ότι όλοι είναι στα κάγκελα … κανείς όμως δεν θέλει να κατέβει από αυτά και να μπει στο γήπεδο … Λαός της δηθενιάς και των πολλών εκκρίσεων σάλιου… Τι τα γυρεύεις όμως … τίποτα δεν είναι τυχαίο … Ούτε τα 400 χρόνια Οθωμανικής σκλαβιάς ... ούτε οι σχεδόν 2 αιώνες προτεκτοράτου … Σε λίγα χρόνια κλείνουν και επίσημα πλέον οι δύο αιώνες οικονομικής κατοχής … Γι’ αυτό μου ξαναλέω … τι τα γυρεύεις … αφού όλα είναι δρόμος …
Η βόλτα στην Καλαμπάκα απογοητευτική … Το σουβλάκι αίσχος – το επιβεβαίωσαν και οι καούρες όλο το βράδυ – ο κόσμος κενός, περπατούσε με εκείνο το άδειο βλέμμα απλά πάνω κάνω, δείχνοντας οι περισσότεροι να χαροπαλεύουν με την μιζέρια … Ψυχοπλακώθηκα … η χειρότερη περατζάδα που θυμάμαι … Παίρνω τα μπογαλάκια μου και γυρίζω camping…
Μια ανασκόπηση της ημέρας με μια μπυρίτσα (ίσως και τρεις ...) ήταν ό,τι πρέπει ...
Ο ύπνος ήρθε μάλλον λίγο μετά που το γεμάτο φεγγάρι (λίγο μετά από Πανσέληνο) εμφανίστηκε από πάνω μου … αυτό το θυμάμαι.
Αφήνοντας πίσω το Βελούχι μπροστά υψώνονται τα Άγραφα … Οι επιλογές τόσες πολλές. Πού να πρωτοπάει κανείς. Μπορείς άνετα ολόκληρη εβδομάδα να γυρίζεις ανάμεσα σε αυτές τις οροσειρές και τελειωμό να μην έχει για όλα τα γούστα. Χώμα και μονοπάτια για εντουράδα άπειρα … Χωριουδάκια με πρόσβαση ασφάλτου, άγνωστα ή γνωστά επίσης …
Φτάνω στην διασταύρωση πριν τα Φουρνά και έχω δίλλημα για το εάν θα στρίψω δεξιά για Ρεντίνα ή ευθεία για Κλειστό … Καφεδάκι στην Ρεντίνα την επόμενη φορά … εκείνο το καφενείο με τον τύπο που έπαιζε συνέχεια Μάλαμα μου έχει μείνει …
Στην διαδρομή στην μέση του πουθενά δεξιά μου υπάρχει Πυροσβεστικό όχημα επιφυλακής πυρκαγιών και δίπλα εκκλησία. Ευκαιρία για στάση και δύο κουβέντες και φωτο …. Τα παιδιά έμειναν έκπληκτα από το ότι ερχόμουν από Αθήνα … οπότε ο τελικός προορισμός έμεινε για μένα.
Μπαίνω Κλειστό …. Πανέμορφο χωριό, ωραίος προορισμός! Και λίγα χιλιόμετρα πιο έξω φτάνω σε τρίστρατο. Παντού φρέσκια άσφαλτος ! Ο παράδεισος του αυτοφοράκια σκέφτομαι … Τι άλλο να θέλει κανείς! Αποφασίζω να πάω αριστερά (μέγα λάθος) προς Νεράιδα … (ήθελα να ήξερα πόσες Νεράιδες έχει αυτή η περιοχή … τρεις μέτρησα εγώ ... φαντάσου πόσες κρυμμένες ακόμα) … Ο δρόμος κατηφορικός μέσα στο δάσος … Τα λάστιχα του παπιού φρέσκα, ασφάλτινα, πολύ μαλακά – κρατάνε άψογα. Μέχρι εδώ δεν με φόβισαν ποτέ, παρά τις φορές που πίεσα περισσότερο από το λογικό. Φαντάσου εδώ σε αυτό το φρέσκο ασφάλτινο κομμάτι …
Εδώ έγινε το λάθος ...
... πήγα αριστερά γιατί παρασύρθηκα κύριε Πρόεδρε ... δείτε την εικόνα ...
Εκεί που έχω αρχίσει και είμαι ένα κινούμενο χαμόγελο …. τι βλέπουν τα πράσινα από γεννησιμιού μου μάτια αλλά και από το τόσο πράσινο που υπάρχει γύρω μου ???? ΣΤΑΜΑΤΑ Η ΑΣΦΑΛΤΟΣ …. ΚΑΙ ΣΥΝΕΧΙΖΕΙ ΧΩΜΑ … !!! Βρασίδα ψυχραιμία λέω … καμιά 500αριά μέτρα θα είναι … άλλωστε φαίνεται ότι είναι στην μέση εργασιών ….
Πάρε πάνω από 7 χιλιόμετρα χωματόδρομο στο κεφάλι για να έχεις να θυμάσαι … Το μόνο που δεν με απασχολεί είναι το χώμα, άλλωστε το έχω φάει με την κουτάλα … αλλά με αυτό το μαλακούλι και ευαισθητούλι λαστιχάκι με έζωναν τα φίδια … Σε ρυθμούς δημόσιου υπαλλήλου λίγο πριν την καλοκαιρινή του άδεια, φτάνω Νεράιδα … Ψυχή πουθενά … ούτε ένα πιτσιρίκι να το έχουν στείλει στο φούρνο για ψώνια ή τσιγάρα …
Στο τρίστρατο έπρεπε να είχα πάει ευθεία, θα έβγαινα Σαραντάπορο – Ραχούλα - Καστανιά και αριστερά μετά για Φράγμα Πλαστήρα.
Ξαφνικά βλέπω εμπρός μου τσεμπεροφόρα γιαγιά. Βρασίδα οι Θεοί είναι μαζί σου ! Την ρωτάω πώς μπορώ να πάω για Καστανιά … αρχίζει να μιλά και παθαίνω πολιτισμικό σοκ … Θεέ μου δεν καταλαβαίνω τίποτα !! …. Πιάνω μόνο τα «κατ’» - «παν’» - «κείθ’» ….. από τα υπόλοιπα τίποτα !!! νιέντε !! .. λέω δεν μπορεί, κάποιος μεταφραστής θα εμφανιστεί … Τι διάλα ευρωπαϊκή ένωση είμαστε … Και να ‘σου ο από μηχανής μεταφραστής …!! Είπαμε, οι Θεοί είναι μαζί μας !!! …. Και εκεί που αρχίζει να μιλά, με το μάτι ψάχνω τριγύρω για κρυμμένη κάμερα … Λέω δεν μπορεί, με είδαν εδώ πάνω με παπί και μου κάνουν πλάκα … Η κάμερα ίσως είναι πίσω από εκείνο το παράθυρο και οι τύποι έχουν πέσει ανάσκελα κάτω από τα γέλια …. Ο τύπος δεν έχει καθόλου - εμφανή τουλάχιστον – δόντια και από αυτόν δεν πιάνω ούτε τα «κείθ’» … Ευγενικά τους λέω ότι κατάλαβα απόλυτα τι μου είπαν και φεύγω … Από τον καθρέπτη τους βλέπω να με χαιρετούν … Τι καλοί άνθρωποι σκέφτομαι … Αποδείχθηκε ότι μου έκαναν νόημα «ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΛΛΗ … ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΛΛΗ!!» ….
… το αντίθετο του "από την άλλη !!" ....
... ερχόμενος από κάτω, δεν είδα την πεσμένη πινακίδα ... Την δεύτερη φορά όμως ... Αυτή ήταν που έβαλε στη σωστή κατεύθυνση.
Με λίγα λόγια περίπου τρεις ώρες ήμουν μέσα σε στενούς χωματόδρομους μεταξύ των οικισμών Κουκκαίικα – Καροπλαίσι – Γιαννουσαίκα – Κουτσοπάπουλος – Καστανιάς …. Κι όμως το χάρηκα όσο τίποτα ! Βρήκα και κάτι απίθανες γωνίτσες με καταπληκτική σκιά ... έφτιαξα και ένα φραπεδάκι καραβίσιο ... μια χαρά ήταν! Λέω ίσως πετύχω κανέναν κτηνοτρόφο ή μελισσοκόμο και με βγάλει ξανά στον "μπουολιτισμό" ... αλλά που τέτοια ατυχία ... Το μόνο άγχος ήταν για τα λάστιχα … κανένα χάσιμο ή ακόμα χειρότερα κάποιο τρύπημα ή σχίσιμο … Μαζί μου είχα σαμπρέλες και τρόμπα αλλά και μόνο η σκέψη μέσα στην ζέστη να λύνω – βγάζω – δένω … Είμαι σε στεναδούρα μέσα στην βλάστηση όταν με την άκρη του ματιού μου πιάνω πάνω δεξιά μου μια κίνηση … Ξαφνιάζομαι και γυρίζω απότομα … αμέσως ανατριαχιάζω !! … στα δύο μέτρα πάνω δεξιά μου με ακολουθεί με απλά ανοιγμένα τα φτερά του αρπακτικό πτηνό – ίσως λίγο μεγαλύτερο από κιρκινέζι – και με κοιτά με μάτι που γυαλίζει … ανοίγω λίγο περισσότερο το γκάζι από αντίδραση πανικού … λες και θα το περνούσα !!! Βρασίδα παίζεις σε λάθος γήπεδο … Αντί να πατήσω φρένο και το πτηνό να πέσει κάτω … άνοιξα γκάζι … Παιδί της πόλης τι περιμένεις …
Η αλήθεια είναι ότι είχε φτάσει 17:30 και όσο περνούσε η ώρα άρχιζα και αγχωνόμουν … τριγύρω δεν υπήρχε ψυχή και τα ίχνη από τα αυτοκίνητα δεν ήταν και τόσο φρέσκα. Πάει και το σημερινό πρόγραμμα, τινάχτηκε στον αέρα όσον αφορά τον σχεδιασμό του … αλλά ποιος νοιάζεται … βενζίνη είχα – μπάρες δημητριακών επίσης … κάπου πίσω μου και μια σκηνή.
Μετά από ώρα, βουαλά !! Βγαίνω σε άσφαλτο και μάλιστα σε σημείο με πινακίδες !! …. Ρε Βρασίδα εσύ και οι Θεοί σου !!
Λίγο μετά μπαίνω στην Μούχα και ακολουθώ την Λ. Πλαστήρα προς το Φράγμα της.
Το Φράγμα από κόσμο σχεδόν νεκρό … Ελάχιστοι περπατούν και χαζεύουν στα μαγαζάκια αριστερά μου. Περιμένω στο φανάρι και ο ήλιος αρχίζει να μου ανεβάζει θερμοκρασία … Ρωτάω τον διπλανό μαγαζάτορα εάν αργεί το φανάρι …
- Τεσσεράμισι λεπτά μου λέει … Όσο θέλει για να γίνει ένα μελάτο αυγό σκέφτομαι …
Πρώτη στην πάπια και φύγαμε ... το Φράγμα ούτως ή άλλως ήταν άδειο …
Η μισή κυκλική του διαδρομή τελείωσε γρήγορα … όχι όμως και οι αναμνήσεις από παλαιότερες επισκέψεις στην λίμνη … Να ‘ταν τα νιάτα δυο φορές, που λέει και ένας παλαιότερος βάρδος …
Τραβώ δύο – τρεις φωτογραφίες σε σημεία που έχω φωτογραφηθεί ξανά παλαιότερα, έτσι για να τα βλέπω αργότερα και να μας παίρνουν τα ζουμιά …
Από Μουζάκι φτάνω Πύλη Τρικάλων … Αυτό το μέρος πάντα με μάγευε … Η ώρα είναι σχεδόν 19:00 … Να ανέβω Ελάτη – Περτούλη και να διασχίσω τον Κόζιακα δεν παίζει με τίποτα … Θα φτάσω Καλαμπάκα μεσάνυχτα χωρίς να δω τίποτα. Αν μου την έπεσαν αρπακτικά πτηνά στην μέση του πουθενά μέρα μεσημέρι ... φαντάσου τι έχει να γίνει εκεί πάνω το βράδυ ... έχω και μια πάπια μαζί μου … Μεταβολή και δρόμο για Καλαμπάκα από Τρίκαλα.
Δεν μπαίνω μέσα στην πόλη και ακολουθώ περιφερειακό … Κρίμα γιατί ένας καφές στον πεζόδρομο ή στο κάστρο θα ήταν υπέροχος … Στα υπ’ όψιν και αυτό …
Έχει πέσει ο ήλιος όταν φτάνω Καλαμπάκα.
Λίγο πριν υπάρχει camping … Θυμάμαι ένα ακόμα κάτω από τους βράχους των Μετεώρων … Μπαίνω στο πρώτο το οποίο ήταν συμπαθητικό … και οι ιδιοκτήτες επίσης ... Οικογενειακή επιχείρηση που παλεύουν για το μεροκάματο και την αξιοπρέπεια. Δεν στήνω σκηνή, βρίσκω μια γωνιά με λίγο χορτάρι … κάνω ντουζάκι και φεύγω για Καλαμπάκα. Είμαι λίγο κουρασμένος, ίσως το χωμάτινο κομμάτι με ζόρισε λίγο περισσότερο από όσο υπολόγισα. Α, ρε νιάτα μου … Μόλις πριν 10 χρόνια Trail Rides σε μονοπάτια και γκρέμια δεκάωρα σερί και γύριζα πίσω μια χαρά … Μόλις γυρίσω ίσως αρχίσω ξανά την φυσική ζωή ... Σκυλάδικα μέχρι τα χαράματα και κατ’ ευθείαν για δουλειά … Τότε δούλευε, γιατί όχι και τώρα ?
Με όποιον συζητώ η κουβέντα από μόνη της μπαίνει στην καθημερινότητα και τα προβλήματά της. Βλέπω ότι όλοι είναι στα κάγκελα … κανείς όμως δεν θέλει να κατέβει από αυτά και να μπει στο γήπεδο … Λαός της δηθενιάς και των πολλών εκκρίσεων σάλιου… Τι τα γυρεύεις όμως … τίποτα δεν είναι τυχαίο … Ούτε τα 400 χρόνια Οθωμανικής σκλαβιάς ... ούτε οι σχεδόν 2 αιώνες προτεκτοράτου … Σε λίγα χρόνια κλείνουν και επίσημα πλέον οι δύο αιώνες οικονομικής κατοχής … Γι’ αυτό μου ξαναλέω … τι τα γυρεύεις … αφού όλα είναι δρόμος …
Η βόλτα στην Καλαμπάκα απογοητευτική … Το σουβλάκι αίσχος – το επιβεβαίωσαν και οι καούρες όλο το βράδυ – ο κόσμος κενός, περπατούσε με εκείνο το άδειο βλέμμα απλά πάνω κάνω, δείχνοντας οι περισσότεροι να χαροπαλεύουν με την μιζέρια … Ψυχοπλακώθηκα … η χειρότερη περατζάδα που θυμάμαι … Παίρνω τα μπογαλάκια μου και γυρίζω camping…
Μια ανασκόπηση της ημέρας με μια μπυρίτσα (ίσως και τρεις ...) ήταν ό,τι πρέπει ...
Ο ύπνος ήρθε μάλλον λίγο μετά που το γεμάτο φεγγάρι (λίγο μετά από Πανσέληνο) εμφανίστηκε από πάνω μου … αυτό το θυμάμαι.
Τελευταία επεξεργασία:
Εσύ καβάλα και βλέποντας τη φρέσκια μαύρη άσφαλτο, εύκολα παρασύρθηκες.
Μπαίνω Κλειστό …. Πανέμορφο χωριό ωραίος προορισμός! Και λίγα χιλιόμετρα πιο έξω φτάνω σε τρίστρατο. Παντού φρέσκια άσφαλτος ! Ο παράδεισος του αυτοφοράκια σκέφτομαι … Τι άλλο να θέλει κανείς! Αποφασίζω να πάω αριστερά (μέγα λάθος) προς Νεράιδα … (ήθελα να ήξερα πόσες Νεράιδες έχει αυτή η περιοχή … τρεις μέτρησα εγώ ... φαντάσου πόσες κρυμμένες ακόμα) … Ο δρόμος κατηφορικός μέσα στο δάσος … Τα λάστιχα του παπιού φρέσκα ασφάλτινα πολύ μαλακά – κρατάνε άψογα. Μέχρι εδώ δεν με φόβισαν ποτέ, παρά τις φορές που πίεσα περισσότερο από το λογικό. Φαντάσου εδώ σε αυτό το φρέσκο ασφάλτινο κομμάτι …
Εδώ έγινε το λάθος ...
... πήγα αριστερά γιατί παρασύρθηκα κύριε Πρόεδρε ... δείτε την εικόνα ...
Εκεί που έχω αρχίσει και είμαι ένα κινούμενο χαμόγελο …. τι βλέπουν τα πράσινα από γεννησιμιού μου μάτια αλλά και από το τόσο πράσινο που υπάρχει γύρω μου ???? ΣΤΑΜΑΤΑ Η ΑΣΦΑΛΤΟΣ …. ΚΑΙ ΣΥΝΕΧΙΖΕΙ ΧΩΜΑ … !!! Βρασίδα ψυχραιμία λέω … καμιά 500αριά μέτρα θα είναι … άλλωστε φαίνεται ότι είναι στην μέση εργασιών ….
Πάρε πάνω από 7 χιλιόμετρα χωματόδρομο στο κεφάλι για να έχεις να θυμάσαι … Το μόνο που δεν με απασχολεί είναι το χώμα, άλλωστε το έχω φάει με την κουτάλα … αλλά με αυτό το μαλακούλι και ευαισθητούλι λαστιχάκι με έζωναν τα φίδια … Σε ρυθμούς δημόσιου υπαλλήλου λίγο πριν την καλοκαιρινή του άδεια, φτάνω Νεράιδα … Ψυχή πουθενά … ούτε ένα πιτσιρίκι να το έχουν στείλει στο φούρνο για ψώνια ή τσιγάρα …
Στο τρίστρατο έπρεπε να είχα πάει ευθεία, θα έβγαινα Σαραντάπορο – Ραχούλα - Καστανιά και αριστερά μετά για Φράγμα Πλαστήρα.
Λίγο μετά μπαίνω στην Μούχα και ακολουθώ την Λ. Πλαστήρα προς το Φράγμα της.
Το Φράγμα από κόσμο σχεδόν νεκρό … Ελάχιστοι περπατούν και χαζεύουν στα μαγαζάκια αριστερά μου. Περιμένω στο φανάρι και ο ήλιος αρχίζει να μου ανεβάζει θερμοκρασία … Ρωτάω τον διπλανό μαγαζάτορα εάν αργεί το φανάρι …
- Τεσσεράμισι λεπτά μου λέει … Όσο θέλει για να γίνει ένα μελάτο αυγό σκέφτομαι …
Πρώτη στην πάπια και φύγαμε ... το Φράγμα ούτως ή άλλως ήταν άδειο …
Η μισή κυκλική του διαδρομή τελείωσε γρήγορα … όχι όμως και οι αναμνήσεις από παλαιότερες επισκέψεις στην λίμνη … Να ‘ταν τα νιάτα δυό φορές, που λέει και ένας παλαιότερος βάρδος …
Εμείς την κάναμε ανάποδα τη διαδρομη, επειδή απλώς έχω βαρεθεί το Ρεντίνα-Φορυρνα κι ήθελα κάτι "νέο".... Κι όλοι έλεγαν ότι η Νεράιδα έχει άσφαλτο... οπότε δεν ήθελα πολύ
Είχα κι εγώ το άγχος με τα ταλαιπωρημένα λάστιχα και τα 400 κιλά συνολικό βάρος, αλλά μια χαρά το πέρασα ανηφορικά αυτό το χωματάκι
Αποζημιώνει το τοπίο βεβαίως!!!
paschalis
gone4riding
Ψαχνω ωρα μια λεξη για τον αφηγητη απο ευ- και καταληγω στο ευστοχος.
p.s.
Οσοι το εχετε ξεπεταξει λογω βιασυνης να γυρισετε πισω και να το διαβασετε ''συλλαβη προς συλλαβη''
p.s.
Οσοι το εχετε ξεπεταξει λογω βιασυνης να γυρισετε πισω και να το διαβασετε ''συλλαβη προς συλλαβη''
mAthosalas
I love my GS
Δεν θυμαμαι Βρασιδα αν οταν μπηκες εδω σού ειπα Καλωσηρθες...αν οχι...εκανα λαθος...ΚΑΛΩΣ ηρθες και ευχομαι να μεινεις χρόνια...
Απο τις αφηγησεις που δεν κοιταζω φωτογραφιες(οι οποιες κι επειδη γουσταρω κλικ,συνηθως ειναι αυτες που με κλεβουν απο τα γραφομενα...) αλλά πιο πολυ διαβαζω λεξη-λεξη οσα γραφονται...
Εχεις πολυ ωραιο λογο τοσο γραπτο οσο και λόγο που ταξιδευεις και μας ταξιδευεις...Εμπειριες τετοια ταξιδια,για ολους μας. Ευχαριστιεμαι να χανομαι απο το χωρο που βρισκομαι και να "μπαινω" στο διαβασμα.
Απο τις αφηγησεις που δεν κοιταζω φωτογραφιες(οι οποιες κι επειδη γουσταρω κλικ,συνηθως ειναι αυτες που με κλεβουν απο τα γραφομενα...) αλλά πιο πολυ διαβαζω λεξη-λεξη οσα γραφονται...
Εχεις πολυ ωραιο λογο τοσο γραπτο οσο και λόγο που ταξιδευεις και μας ταξιδευεις...Εμπειριες τετοια ταξιδια,για ολους μας. Ευχαριστιεμαι να χανομαι απο το χωρο που βρισκομαι και να "μπαινω" στο διαβασμα.
ΗΛΙΑΣ
Μέλος
Δε με λες ρε Βρασίδα .......αυτή την αφήγηση την "έχεις" ή την δημιούργησε η "πάπια" λόγω κυβικών :confused::confused:
Μπράβο φίλε μου
Μπράβο φίλε μου
Vrasidas
Μέλος
- Όνομα
- Βρασίδας
- Μοτό
- CBR 1000RR
21-08-2016
Η διαδρομή
https://www.google.gr/maps/dir/39.682847,21.6534309/Ιερά Μονή Αγίου Νικολάου Αναπαυσά/Σέρβια/Έδεσσα/40.9091513,22.6486645/Δοϊράνη/Νέο Πετρίτσι/Σέρρες/@40.4164918,21.7720236,8.17z/data=!4m75!4m74!1m5!3m4!1m2!1d21.6493546!2d39.7142669!3s0x13590f96db8e9db3:0xb6fc6d88b1ccb7ee!1m15!1m1!1s0x0:0x908f12f68ece6011!2m2!1d21.6247569!2d39.7238763!3m4!1m2!1d21.6648294!2d39.7642689!3s0x13590f55a42ba0cb:0x340078276be3b974!3m4!1m2!1d21.9500119!2d39.985608!3s0x13584c2a114554a1:0x72c220abf27e2313!1m15!1m1!1s0x135830e0cf8c43b9:0x3decc3818dc7a5cc!2m2!1d22.002802!2d40.1858788!3m4!1m2!1d21.7863015!2d40.3022831!3s0x1359d26cb81ad277:0xc1d0469ddc540b90!3m4!1m2!1d21.7543088!2d40.6365907!3s0x135770d1c142b045:0x14f59e7872df75b9!1m10!1m1!1s0x1357a4cb093a4ff3:0xd25fa72d7a086386!2m2!1d22.0439798!2d40.8016803!3m4!1m2!1d22.7002206!2d40.7288188!3s0x14a828a68129a62d:0x480fc65e171571ca!1m5!3m4!1m2!1d22.5866696!2d40.991897!3s0x13562990a062b49d:0x8a92fa10a19b05cc!1m5!1m1!1s0x14a9e778d6b2d8a9:0x483ec36674fe09e6!2m2!1d22.7602316!2d41.1769975!1m5!1m1!1s0x14a983e3b1fb2b31:0x1bed4553a4b3a8b!2m2!1d23.2927645!2d41.275748!1m5!1m1!1s0x14a9718b6729e5d5:0x9dd7c70595ce357!2m2!1d23.5413198!2d41.090923!3e0?hl=el
Ξύπνημα με το πρώτο φως … Ησυχία – αρώματα – ωραία θερμοκρασία …Ντουζάκι με όλες τις ντουζιέρες για πάρτη μου … Ζωάρα κανονική … Ένα γρήγορο τίναγμα και μάζεμα της «υπαίθριας κρεβατοκάμαρας», δέσιμο (για να καταλάβουμε την αθλιότητα της ανθρώπινης φυλής, έχουμε αγάλματα για κάποιους οι οποίοι άφησαν πίσω τους όλεθρο και καταστροφή … και για αυτόν που ανακάλυψε τα χταπόδια και τους ελαστικούς ιμάντες, ούτε κουβέντα) με τρόπο που να υπάρχει στήριγμα για την μέση και δρόμο για βόρεια … Αυτά τα πρωινά, είναι σκέτη πρόκληση για οδήγηση σε άγνωστα μονοπάτια …
Η θέα των βράχων των Μετεώρων προκαλεί δέος, όσες φορές κι αν τους δεις ... όλες τις ώρες … όλες τις εποχές … από όλες τις γωνίες ...
Η διαδρομή
https://www.google.gr/maps/dir/39.682847,21.6534309/Ιερά Μονή Αγίου Νικολάου Αναπαυσά/Σέρβια/Έδεσσα/40.9091513,22.6486645/Δοϊράνη/Νέο Πετρίτσι/Σέρρες/@40.4164918,21.7720236,8.17z/data=!4m75!4m74!1m5!3m4!1m2!1d21.6493546!2d39.7142669!3s0x13590f96db8e9db3:0xb6fc6d88b1ccb7ee!1m15!1m1!1s0x0:0x908f12f68ece6011!2m2!1d21.6247569!2d39.7238763!3m4!1m2!1d21.6648294!2d39.7642689!3s0x13590f55a42ba0cb:0x340078276be3b974!3m4!1m2!1d21.9500119!2d39.985608!3s0x13584c2a114554a1:0x72c220abf27e2313!1m15!1m1!1s0x135830e0cf8c43b9:0x3decc3818dc7a5cc!2m2!1d22.002802!2d40.1858788!3m4!1m2!1d21.7863015!2d40.3022831!3s0x1359d26cb81ad277:0xc1d0469ddc540b90!3m4!1m2!1d21.7543088!2d40.6365907!3s0x135770d1c142b045:0x14f59e7872df75b9!1m10!1m1!1s0x1357a4cb093a4ff3:0xd25fa72d7a086386!2m2!1d22.0439798!2d40.8016803!3m4!1m2!1d22.7002206!2d40.7288188!3s0x14a828a68129a62d:0x480fc65e171571ca!1m5!3m4!1m2!1d22.5866696!2d40.991897!3s0x13562990a062b49d:0x8a92fa10a19b05cc!1m5!1m1!1s0x14a9e778d6b2d8a9:0x483ec36674fe09e6!2m2!1d22.7602316!2d41.1769975!1m5!1m1!1s0x14a983e3b1fb2b31:0x1bed4553a4b3a8b!2m2!1d23.2927645!2d41.275748!1m5!1m1!1s0x14a9718b6729e5d5:0x9dd7c70595ce357!2m2!1d23.5413198!2d41.090923!3e0?hl=el
Ξύπνημα με το πρώτο φως … Ησυχία – αρώματα – ωραία θερμοκρασία …Ντουζάκι με όλες τις ντουζιέρες για πάρτη μου … Ζωάρα κανονική … Ένα γρήγορο τίναγμα και μάζεμα της «υπαίθριας κρεβατοκάμαρας», δέσιμο (για να καταλάβουμε την αθλιότητα της ανθρώπινης φυλής, έχουμε αγάλματα για κάποιους οι οποίοι άφησαν πίσω τους όλεθρο και καταστροφή … και για αυτόν που ανακάλυψε τα χταπόδια και τους ελαστικούς ιμάντες, ούτε κουβέντα) με τρόπο που να υπάρχει στήριγμα για την μέση και δρόμο για βόρεια … Αυτά τα πρωινά, είναι σκέτη πρόκληση για οδήγηση σε άγνωστα μονοπάτια …
Η θέα των βράχων των Μετεώρων προκαλεί δέος, όσες φορές κι αν τους δεις ... όλες τις ώρες … όλες τις εποχές … από όλες τις γωνίες ...
Τελευταία επεξεργασία:
Vrasidas
Μέλος
- Όνομα
- Βρασίδας
- Μοτό
- CBR 1000RR
Κάνω τον γύρο των βράχων … ο δρόμος πραγματικά προσεγμένος – με διαγραμμίσεις – ωραία άσφαλτο … Ίσως θα έπρεπε να σπείρουμε παντού μοναστήρια … δεν βλέπω άλλον τρόπο για να αποκτήσουμε Ευρωπαϊκό οδικό δίκτυο ... Παντού πούλμαν με «προσκυνητές» ή με κόσμο που κάνει τουρισμό και περιοδείες ... Σταματώ σε μια άκρη για να διορθώσω λίγο το δέσιμο των αποσκευών. Σε πολύ άκρη … δεν ενοχλούσα ούτε το παρακείμενο μονοπάτι των δουλευταράδων μερμηγκιών που κουβαλούσαν πραμάτειες στις δικές τους αγορές … Τσεμπεροφόρα ντόπια με κατάστημα – παράπηγμα από απέναντι μου φουνάζ’ εις την Αγγλικήν «νο παρκ χιαρ!!» … αν μου το ‘λεγε στα Ελληνικά, αναρωτιέμαι εάν θα καταλάβαινα λέξη …. Την αγνοώ τελείως και συνεχίζω την επιστημονική δέση των αποσκευών μου … Πλησιάζει τσαμπουκαλεμένη από απέναντι επαναλαμβάνοντας τα ίδια Αγγλικά …. Όταν έρχεται σε απόσταση βολής, της λέω :
- κρατάς το λάστιχο για να δέσω καλύτερα … ??
Από τις στιγμές που ήθελα κάμερα … Σταματά απότομα – ανοίγει στόμα …. Κάτι πάει να βγει σε ήχο από τον λάρυγγα … γυρίζει όπως ήρθε πίσω … και έμεινα με το λάστιχο στο χέρι ...
Κάποια μέρη πραγματικά έχουν μετατραπεί σε Μεγάλη Μπίζνα … Πάντως την τελευταία φορά ή μάλλον την προτελευταία, οι αναμνήσεις από αυτό το μέρος είναι από τις ευχάριστα χαραγμένες στην ψυχή … και μόνο γι’ αυτό, προσπερνώ όλες τις τσεμπεροφόρες αφήνοντάς τες στην μιζέρια της καθημερινότητάς τους …
Φεύγω με κατεύθυνση προς Σκεπάρι … Έχω φύγει πλέον από τα βουνά και το μεγαλείο τους … Η πάπια αυτό ίσως δεν το καταλαβαίνει, αλλά τι περιμένεις από πτηνά … το μόνο που τους νοιάζει είναι μαμ – κακά και νάνι …
Τα υψόμετρα εδώ δεν έχουν καμία σχέση με τις περιοχές της Ευρυτανίας - Αιτωλοακαρνανίας … παρ’ όλα αυτά δεν υστερούν σε θέα … Δεν υπάρχει το κλειστό στροφιλίκι (δυστυχώς για αρκετούς - ευτυχώς για άλλους) … απ’ όλα όμως έχει ο μπαξές …
Μέχρι να φύγουν από τον ορίζοντα οι βράχοι των Μετεώρων, παραμένουν ένα καταπληκτικό θέαμα.
Προσπερνώ το Σκεπάρι και στην διασταύρωση με τον ποταμό Ίων (μην φαντάζεστε κανέναν Δούναβη) στρίβω δεξιά για Δεσκάτη … Έκανα λάθος που δεν συνέχισα για λίγο ευθεία μέχρι το χωριό Γάβρος … Ψάχνοντας λίγο περισσότερο την διαδρομή αργότερα, κατάλαβα ότι είναι ένα από τα χωριά που πρέπει να επισκεφτεί κανείς καθώς περικλείεται από ωραίες συστάδες με βραχώδεις τεράστιους ογκόλιθους. Στα υπ’ όψιν και αυτό …
Ακολουθώ μια εύκολη διαδρομή ανάμεσα από χωράφια και λόφους δεξιά και αριστερά … οι ανηφόρες ελάχιστες και όταν υπάρχουν η κλίση είναι ελάχιστη … Κρατώ έναν χαλαρό ρυθμό στα ¾ του γκαζιού και παρ’ όλα αυτά τα χιλιόμετρα φεύγουν χωρίς να το καταλαβαίνω ή να κουράζουν … Το κόντεμα των σχέσεων έχει αποδειχθεί σωτήριο για την πάπια και το βάρος που κουβαλά … Καταλαβαίνεις αμέσως ότι δεν δυσανασχετεί και ότι το μοτέρ ακούει χωρίς κομπιάσματα στο άνοιγμα του γκαζιού … Τι κι αν έχω χάσει περίπου 10 – 15 χιλιόμετρα τελικής ... το όφελος στο βάθος της ημέρας είναι πολλαπλάσιο …
Η Κερασούλα και η Παρασκευή φεύγουν πίσω σύντομα και μπαίνω Δεσκάτη. Δεν κάνω τον γύρο του χωριού και μπαίνω πλατεία … Από το ντύσιμο των ανθρώπων στα καφενεία καταλαβαίνεις ότι είναι Κυριακή … Ένα από τα πράγματα που μου αρέσει στην επαρχία … Η Κυριακή είναι γιορτή … καλό ντύσιμο – γραβάτα – κουστούμι – επίσημο κόφυ πάρτυ στο καφενείο … Ίσως και οι κουβέντες να έχουν πιο επίσημη χροιά … ποιος ξέρει … Πάντως ζήλεψα …
Πινακίδα πολύ πριν οποιαδήποτε διασταύρωση για Δεσκάτη ή Γρεβενά ... Αναρωτιέμαι πόσα blanco χάλασε ο μπαγλαμάς για την καλλιγραφία και ποιός αποφάσισε να την βάλει εκεί ... Γι΄αυτό η Ελλαδάρα δεν θα χάσει ποτέ ... και ο νοών νοείτω ...
Αφήνοντας την Δεσκάτη (μεγαλοχώρι σε σχέση με το υπόλοιπα κοντινά – μέχρι και γηπεδάρα με γκαζόν είδα) αρχίζω να ψιλο-ανηφορίζω προς Λιβαδερό.
Το τοπίο πλέον λιγότερο πράσινο, περισσότερα χωράφια και ελαφριά ανηφόρα …
Φτάνω Λουτρό και στην μέση του χωριού λόγω αμφιβολίας για την κατεύθυνση ρωτώ έναν τύπο σε μπαλκόνι για Λιβαδερό … Παθαίνω πλάκα και αρχίζω πάλι να ψάχνω για κρυμμένη κάμερα … ΔΕΝ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΩ ΤΙΠΟΤΑ !!! Του κάνω νόημα «θενγκς και ευχαριστώ πολύ» και με χαιρετά όλο χαρά επίσης … Αυτός έγραψε + μια καλή πράξη στο τεφτέρι του Άγιου Πέτρου και εγώ το πλήρωσα με ένα απίστευτο μπέρδεμα στο μυαλό μου … Το σκηνικό πάντως έχει απίστευτη πλάκα.
Πιο κάτω έξω από κρεοπωλείο ένα Ντατσούν με (πώς το λένε κορέκτ πλέον) Ρομά, κάτι εμποροδιαπραγματεύονται με την και τον κρεοπώλη …
Ρωτάω τα ίδια και … κουφάλα κάμερα αυτήν την φορά θα σε βρω … Κάποιος με έχει δει χαζό και με κοροϊδεύει …
Και εκεί που ετοιμάζομαι να φύγω με αυτό το ηλίθιο χαμόγελο στα χείλη, ακούω τον γύφτο να μου λέει :
-Φιλαράκι, θα πας ευθεία μέσα από χωριό χωρίς να βγεις από τον φαρδύ δρόμο … Στην πρώτη μεγάλη διασταύρωση έξω από το χωριό συνεχίζεις αριστερά και όχι πολύ μακρυά είναι η Άκρη … μετά την Άκρη και συνεχίζοντας ευθεία πάνω στο βουνό φτάνεις Λιβαδερό. Δεν είναι μακρυά.
Α ρε αθάνατη Ελλάδα ... μια ζωή θα με εκπλήσσεις …
Όντως το να ακολουθήσω την διαδρομή ήταν πανεύκολο και απορώ πώς διάλα είχα μπλοκάρει με τις κατευθύνσεις … Δεν χάθηκα μέσα στα βουνοκορφίδια και μπλόκαρα στην ισιάδα … Βρασίδα θες επειγόντως service εγκεφάλου ... (όχι το προτεινόμενο της αντιπροσωπείας ...) ...
Έξω από το Λουτρό αρχίζει ένα ανέβασμα βουνού, τόσο όσο χρειάζεται για να έχεις ωραία θέα και αρκετές στροφές για να μην βαριέσαι. Φτάνοντας Άκρη από το ύψωμα, βλέπεις πανοραμικά το χωριό, αρκετά γελάδια … Το ευχάριστο είναι ότι υπήρχε ποδηλατικός αγώνας με πολύ κόσμο και πολλά νέα παιδιά !! Από τα ευχάριστα που συμβαίνουν σε αυτόν το τόπο.
(βλέπεις και θάμνους επίσης ... μπροστά από την εικόνα του χωριού ... Αυτά τα κινέζικα τηλέφωνα πρέπει να καταργηθούν ... δεν βγάζουν καλές φωτο ...)
Από Λιβαδερό μέχρι Σέρβια η διαδρομή απλά σχεδόν αδιάφορη. Χαμηλή βλάστηση – χαμηλά υψόμετρα – λίγες στροφές … Εννοείται ότι σε ΟΛΑ αυτά τα χιλιόμετρα, η κίνηση ή η οποιαδήποτε ανθρώπινη παρουσία είναι σχεδόν ανύπαρκτη … Καταλαβαίνω αμέσως γιατί ζω σε δύο κράτη ταυτόχρονα … στο «παρακράτος» των Αθηνών και στο κράτος της Ελλάδας ….
Μπροστά μου η τεχνητή λίμνη Πολυφύτου και η μεγάλη της γέφυρα να την διασχίζει κάθετα.
Μπαίνω Κοζάνη και λέω καιρός να βάλουμε κάνα λίτρο καύσιμο . Ούτε που θυμάμαι πού είχα βάλει την τελευταία φορά. Ο βενζινάς έξω καρδιά … Μόνο τσίπουρα και λοιπούς συνοδευτικούς μεζέδες που δεν με κέρασε. Έχω μια θεώρηση για τους κάτοικους αυτής της χώρας, από την μέση και επάνω … η οποία σε κάθε ευκαιρία επιβεβαιώνεται … Οι βόρειες περιοχές κατοικούνται από διαφορετικούς στην ψυχή ανθρώπους … Όλες οι θάλασσες έχουν νερά ... δεν είναι όμως παντού το ίδιο καθαρά …
Η Κοζάνη σαν πόλη αν και ήταν γεμάτη ζωή και έδειχνε δραστήρια οικονομικά , μου φάνηκε αδιάφορη … ίσως γιατί ποτέ μου δεν συμπάθησα αυτό το μονότονα ίσιο.
Αρχίζω και ανεβαίνω προς Πτολεμαΐδα. Το τοπίο απελπιστικά άσχημο … Από τις λιγοστές στιγμές που μου έλειψαν τα κυβικά … ίσως η πραγματικά μοναδική. Καταλαβαίνω ότι πολλές φορές και η ασχήμια είναι απαραίτητη … Δεν μπορώ να μην έχω σεβασμό σε όσους σπαταλούν την ζωή τους σε τέτοια και αντίστοιχα μέρη, ώστε να μπορούν οι υπόλοιποι συμπολίτες τους να καλύπτουν τουλάχιστον στοιχειώδης ανάγκες επιβίωσης ή να εξασφαλίζουν εργαλεία για ανάπτυξη (π.χ. ρεύμα) …
- κρατάς το λάστιχο για να δέσω καλύτερα … ??
Από τις στιγμές που ήθελα κάμερα … Σταματά απότομα – ανοίγει στόμα …. Κάτι πάει να βγει σε ήχο από τον λάρυγγα … γυρίζει όπως ήρθε πίσω … και έμεινα με το λάστιχο στο χέρι ...
Κάποια μέρη πραγματικά έχουν μετατραπεί σε Μεγάλη Μπίζνα … Πάντως την τελευταία φορά ή μάλλον την προτελευταία, οι αναμνήσεις από αυτό το μέρος είναι από τις ευχάριστα χαραγμένες στην ψυχή … και μόνο γι’ αυτό, προσπερνώ όλες τις τσεμπεροφόρες αφήνοντάς τες στην μιζέρια της καθημερινότητάς τους …
Φεύγω με κατεύθυνση προς Σκεπάρι … Έχω φύγει πλέον από τα βουνά και το μεγαλείο τους … Η πάπια αυτό ίσως δεν το καταλαβαίνει, αλλά τι περιμένεις από πτηνά … το μόνο που τους νοιάζει είναι μαμ – κακά και νάνι …
Τα υψόμετρα εδώ δεν έχουν καμία σχέση με τις περιοχές της Ευρυτανίας - Αιτωλοακαρνανίας … παρ’ όλα αυτά δεν υστερούν σε θέα … Δεν υπάρχει το κλειστό στροφιλίκι (δυστυχώς για αρκετούς - ευτυχώς για άλλους) … απ’ όλα όμως έχει ο μπαξές …
Μέχρι να φύγουν από τον ορίζοντα οι βράχοι των Μετεώρων, παραμένουν ένα καταπληκτικό θέαμα.
Προσπερνώ το Σκεπάρι και στην διασταύρωση με τον ποταμό Ίων (μην φαντάζεστε κανέναν Δούναβη) στρίβω δεξιά για Δεσκάτη … Έκανα λάθος που δεν συνέχισα για λίγο ευθεία μέχρι το χωριό Γάβρος … Ψάχνοντας λίγο περισσότερο την διαδρομή αργότερα, κατάλαβα ότι είναι ένα από τα χωριά που πρέπει να επισκεφτεί κανείς καθώς περικλείεται από ωραίες συστάδες με βραχώδεις τεράστιους ογκόλιθους. Στα υπ’ όψιν και αυτό …
Ακολουθώ μια εύκολη διαδρομή ανάμεσα από χωράφια και λόφους δεξιά και αριστερά … οι ανηφόρες ελάχιστες και όταν υπάρχουν η κλίση είναι ελάχιστη … Κρατώ έναν χαλαρό ρυθμό στα ¾ του γκαζιού και παρ’ όλα αυτά τα χιλιόμετρα φεύγουν χωρίς να το καταλαβαίνω ή να κουράζουν … Το κόντεμα των σχέσεων έχει αποδειχθεί σωτήριο για την πάπια και το βάρος που κουβαλά … Καταλαβαίνεις αμέσως ότι δεν δυσανασχετεί και ότι το μοτέρ ακούει χωρίς κομπιάσματα στο άνοιγμα του γκαζιού … Τι κι αν έχω χάσει περίπου 10 – 15 χιλιόμετρα τελικής ... το όφελος στο βάθος της ημέρας είναι πολλαπλάσιο …
Η Κερασούλα και η Παρασκευή φεύγουν πίσω σύντομα και μπαίνω Δεσκάτη. Δεν κάνω τον γύρο του χωριού και μπαίνω πλατεία … Από το ντύσιμο των ανθρώπων στα καφενεία καταλαβαίνεις ότι είναι Κυριακή … Ένα από τα πράγματα που μου αρέσει στην επαρχία … Η Κυριακή είναι γιορτή … καλό ντύσιμο – γραβάτα – κουστούμι – επίσημο κόφυ πάρτυ στο καφενείο … Ίσως και οι κουβέντες να έχουν πιο επίσημη χροιά … ποιος ξέρει … Πάντως ζήλεψα …
Πινακίδα πολύ πριν οποιαδήποτε διασταύρωση για Δεσκάτη ή Γρεβενά ... Αναρωτιέμαι πόσα blanco χάλασε ο μπαγλαμάς για την καλλιγραφία και ποιός αποφάσισε να την βάλει εκεί ... Γι΄αυτό η Ελλαδάρα δεν θα χάσει ποτέ ... και ο νοών νοείτω ...
Αφήνοντας την Δεσκάτη (μεγαλοχώρι σε σχέση με το υπόλοιπα κοντινά – μέχρι και γηπεδάρα με γκαζόν είδα) αρχίζω να ψιλο-ανηφορίζω προς Λιβαδερό.
Το τοπίο πλέον λιγότερο πράσινο, περισσότερα χωράφια και ελαφριά ανηφόρα …
Φτάνω Λουτρό και στην μέση του χωριού λόγω αμφιβολίας για την κατεύθυνση ρωτώ έναν τύπο σε μπαλκόνι για Λιβαδερό … Παθαίνω πλάκα και αρχίζω πάλι να ψάχνω για κρυμμένη κάμερα … ΔΕΝ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΩ ΤΙΠΟΤΑ !!! Του κάνω νόημα «θενγκς και ευχαριστώ πολύ» και με χαιρετά όλο χαρά επίσης … Αυτός έγραψε + μια καλή πράξη στο τεφτέρι του Άγιου Πέτρου και εγώ το πλήρωσα με ένα απίστευτο μπέρδεμα στο μυαλό μου … Το σκηνικό πάντως έχει απίστευτη πλάκα.
Πιο κάτω έξω από κρεοπωλείο ένα Ντατσούν με (πώς το λένε κορέκτ πλέον) Ρομά, κάτι εμποροδιαπραγματεύονται με την και τον κρεοπώλη …
Ρωτάω τα ίδια και … κουφάλα κάμερα αυτήν την φορά θα σε βρω … Κάποιος με έχει δει χαζό και με κοροϊδεύει …
Και εκεί που ετοιμάζομαι να φύγω με αυτό το ηλίθιο χαμόγελο στα χείλη, ακούω τον γύφτο να μου λέει :
-Φιλαράκι, θα πας ευθεία μέσα από χωριό χωρίς να βγεις από τον φαρδύ δρόμο … Στην πρώτη μεγάλη διασταύρωση έξω από το χωριό συνεχίζεις αριστερά και όχι πολύ μακρυά είναι η Άκρη … μετά την Άκρη και συνεχίζοντας ευθεία πάνω στο βουνό φτάνεις Λιβαδερό. Δεν είναι μακρυά.
Α ρε αθάνατη Ελλάδα ... μια ζωή θα με εκπλήσσεις …
Όντως το να ακολουθήσω την διαδρομή ήταν πανεύκολο και απορώ πώς διάλα είχα μπλοκάρει με τις κατευθύνσεις … Δεν χάθηκα μέσα στα βουνοκορφίδια και μπλόκαρα στην ισιάδα … Βρασίδα θες επειγόντως service εγκεφάλου ... (όχι το προτεινόμενο της αντιπροσωπείας ...) ...
Έξω από το Λουτρό αρχίζει ένα ανέβασμα βουνού, τόσο όσο χρειάζεται για να έχεις ωραία θέα και αρκετές στροφές για να μην βαριέσαι. Φτάνοντας Άκρη από το ύψωμα, βλέπεις πανοραμικά το χωριό, αρκετά γελάδια … Το ευχάριστο είναι ότι υπήρχε ποδηλατικός αγώνας με πολύ κόσμο και πολλά νέα παιδιά !! Από τα ευχάριστα που συμβαίνουν σε αυτόν το τόπο.
(βλέπεις και θάμνους επίσης ... μπροστά από την εικόνα του χωριού ... Αυτά τα κινέζικα τηλέφωνα πρέπει να καταργηθούν ... δεν βγάζουν καλές φωτο ...)
Από Λιβαδερό μέχρι Σέρβια η διαδρομή απλά σχεδόν αδιάφορη. Χαμηλή βλάστηση – χαμηλά υψόμετρα – λίγες στροφές … Εννοείται ότι σε ΟΛΑ αυτά τα χιλιόμετρα, η κίνηση ή η οποιαδήποτε ανθρώπινη παρουσία είναι σχεδόν ανύπαρκτη … Καταλαβαίνω αμέσως γιατί ζω σε δύο κράτη ταυτόχρονα … στο «παρακράτος» των Αθηνών και στο κράτος της Ελλάδας ….
Μπροστά μου η τεχνητή λίμνη Πολυφύτου και η μεγάλη της γέφυρα να την διασχίζει κάθετα.
Μπαίνω Κοζάνη και λέω καιρός να βάλουμε κάνα λίτρο καύσιμο . Ούτε που θυμάμαι πού είχα βάλει την τελευταία φορά. Ο βενζινάς έξω καρδιά … Μόνο τσίπουρα και λοιπούς συνοδευτικούς μεζέδες που δεν με κέρασε. Έχω μια θεώρηση για τους κάτοικους αυτής της χώρας, από την μέση και επάνω … η οποία σε κάθε ευκαιρία επιβεβαιώνεται … Οι βόρειες περιοχές κατοικούνται από διαφορετικούς στην ψυχή ανθρώπους … Όλες οι θάλασσες έχουν νερά ... δεν είναι όμως παντού το ίδιο καθαρά …
Η Κοζάνη σαν πόλη αν και ήταν γεμάτη ζωή και έδειχνε δραστήρια οικονομικά , μου φάνηκε αδιάφορη … ίσως γιατί ποτέ μου δεν συμπάθησα αυτό το μονότονα ίσιο.
Αρχίζω και ανεβαίνω προς Πτολεμαΐδα. Το τοπίο απελπιστικά άσχημο … Από τις λιγοστές στιγμές που μου έλειψαν τα κυβικά … ίσως η πραγματικά μοναδική. Καταλαβαίνω ότι πολλές φορές και η ασχήμια είναι απαραίτητη … Δεν μπορώ να μην έχω σεβασμό σε όσους σπαταλούν την ζωή τους σε τέτοια και αντίστοιχα μέρη, ώστε να μπορούν οι υπόλοιποι συμπολίτες τους να καλύπτουν τουλάχιστον στοιχειώδης ανάγκες επιβίωσης ή να εξασφαλίζουν εργαλεία για ανάπτυξη (π.χ. ρεύμα) …
Τελευταία επεξεργασία:
Vrasidas
Μέλος
- Όνομα
- Βρασίδας
- Μοτό
- CBR 1000RR
Η υπομονή όμως ανταμείβει … Η έξοδος στην περιοχή Φιλώτα μου φάνηκε όαση ! Δεξιά για Έδεσσα, νότια της Λ. Βεγορίτιδας ... την οποία όμως σε όλη την διαδρομή δεν την βλέπεις καθόλου καθώς είναι κρυμμένη πίσω από μικρούς ορεινούς όγκους … Αναρωτιέμαι πώς να είναι τα παραλίμνια χωριά της …
Από την ώρα που έστριψα δεξιά για Έδεσσα, επιτέλους άνοιξε ξανά το μάτι μου! Πράσινο – καλλιέργειες – ψιλοστροφές … Για τις καλλιέργειες τι να πει κανείς ! Οι άνθρωποι εκεί πάνω είναι νοικοκυραίοι …. Περιποιημένα όλα – γεμάτα καρπούς και χρώματα … Οδηγείς μέσα σε έναν πίνακα της φύσης που προκαλεί τόσες αισθήσεις …
Αργά το βράδυ, διαπίστωσα ότι είχα τόσο πολύ παρασυρθεί από όσα ξετυλίγονταν γύρω μου, που δεν τράβηξα ούτε μια φωτογραφία ... Συχνό φαινόμενο σε αυτό το ταξίδι ... Κάθε λίγο και λιγάκι παθαίνω αναλαμπές για μέρη που πέρασα και δεν τα απαθανάτισα ή από κομμάτια σαν πίστα που δεν είχα την δύναμη να σταματήσω μην τυχόν και χάσω την στιγμή της απόλαυσης …
Για τις γεύσεις ένα θα πω … Όταν δοκίμασα τα ροδάκινα το πρώτο πράγμα που αναρωτήθηκα ήταν, τι διάλα μας ταΐζουν στο μαντρί της πόλης … Δεν είχα ποτέ μου γευθεί κάτι τέτοιο – δεν είχα ποτέ μου μυρίσει κάτι αντίστοιχο … Πρέπει εκτός από πολύ «δούλεμα» να πέφτει και πολύ «ψυγείο» …
Φτάνω στην αγαπημένη πόλη της Έδεσσας … μια από τις πόλεις όπου επίσης θα ήθελα να ζω … Ψηλά στο οροπέδιό της να αγναντεύει τον κάμπο και τους υποτακτικούς της … Και όλα αυτά με πολύ πράσινο και τρεχούμενο νερό … Οι καταρράκτες της όαση δροσιάς και θετικής ενέργειας. Αυτόν τον ήχο του νερού δεν μπορείς να τον βαρεθείς ποτέ … το θρόισμα των φύλλων επίσης … Υπάρχουν επίσης πολλά αλαλάζοντα δίποδα που κάνουν τα αδύνατα δυνατά για να χαλάσουν την μαγεία της στιγμής ή των ατέλειωτων μαγικών στιγμών … αλλά η φύση επιδεικτικά τους αγνοεί … και ακολουθώ το παράδειγμά της … Πόσο τυχεροί οι κάτοικοι του βορρά … Μέσα σε λίγα χιλιόμετρα δεξιά τους και αριστερά, έχουν τόσες επιλογές για ταξίδι και ψυχοθεραπεία … Τόσες πόλεις τόσο κοντά η μια στην άλλη … η μία ωραιότερη από την άλλη. Και τόσες επιλογές διαδρομών. Σκέφτομαι ότι στην Αθήνα πρέπει να οδηγήσεις πάνω από 100 χλμ για να αρχίσει το πανηγύρι οδήγησης …
Αν και δεν είμαι γιός σταθμάρχη ... οι σιδηροδρομικοί σταθμοί πάντα με έλκυαν ... Ίσως τα ταξίδια με interrail εισιτήρια έχουν αφήσει κατάλοιπα ...
Αφήνω την Έδεσσα και χαζεύοντάς την πλέον από χαμηλά, τραβώ προς Γιαννιτσά.
Το ίδιο σκηνικό σε όλη την διαδρομή … προσεγμένες και ζηλευτές (με την καλή έννοια) καλλιέργειες καρποφόρων δέντρων … Αναφέρομαι περισσότερο στα δέντρα και όχι στις υπόλοιπες καλλιέργειες, ίσως γιατί πιτσιρικάς, έζησα αρκετά μέσα σε χωράφια από καρπούζια – ντομάτες – πατάτες – ελαιώνων - κτλ … και δεν μου κάνουν τόση εντύπωση … Μπορώ να κρίνω όμως ότι η καλλιέργεια των καρποφόρων δέντρων είναι κάτι το ξεχωριστό … απαιτεί μια άλλη τέχνη …
Είμαι στα πεδινά και κάνει ζέστη … Ο δρόμος δυστυχώς χωρίς στροφές … δυστυχώς και με αυτοκίνητα … Δεξιά και αριστερά πάνω στην διαδρομή, αραιά και που, υπάρχουν αρχαιολογικοί χώροι με Μακεδονικούς Τάφους. Πόσο αίμα έχει ποτίσει αυτήν την γη άγνωστο.
Ώρα για ανάσα δροσιάς και ΑΚΟΜΑ ένα ροδάκινο … Έβρισκα συνέχεια δικαιολογίες για να σταματώ … και καλά για «ίσιωμα του προστάτη» … για λίγο νερό … για λίγα καύσιμα … ε, ας χτυπήσουμε και ένα ροδακινάκι … Το πλήρωσα αργότερα μέσα σε χωράφια (καθώς ήμουν νηστικός από το πρωί) … αλλά άξιζε τον κόπο …
Σταματώ σε ένα βενζινάδικο και πάρλα με τον βενζινά … μετά ροδακινίου στο στόμα …
Αυτή η κρεμασμένη σακούλα στο τιμόνι ... όσο πήγαινε και δυστυχώς λιγόστευε ... και τρύπια δεν ήταν.
Στο χωριό Γέφυρα στρίβω αριστερά προς Ευζώνους και ακολουθώ παράλληλα τον Ε75 από αριστερά.
Στην άκρη της Γέφυρας υπάρχει το Μουσείο Βαλκανικών Πολέμων. (φωτο) https://el.wikipedia.org/wiki/Μουσείο_Βαλκανικών_Πολέμων
Κρίμα που είναι κλειστό … στα υπ’ όψιν και αυτό. Τουλάχιστον έχω προς το παρόν φωτογραφία του απ’ έξω.
Το ανέβα προς Ευζώνους μια ατέλειωτη ευθεία μέσα από χωράφια .. Αριστερά μου ο Αξιός ποταμός και δεξιά η ΠΑΘΕ γεμάτη αυτοκίνητα κάθε είδους … μεταφέροντας εμπορεύματα και ανθρώπινες ψυχές … κάθε είδους επίσης …
Βρασίδα είσαι πολύ τυχερός που τους βλέπεις από απόσταση ασφαλείας …
Το Πολύκαστρο δεν αργεί να φανεί … Μπορεί η πάπια να έχει μόλις 8 αλογάκια … αλλά έχει περισσότερη ψυχή … Την ευθεία την έφαγε για πλάκα ... πάμε για άλλα τώρα …
Από Πολύκαστρο δεξιά για Κιλκίς … Σκέφτομαι εάν θα πρέπει να πάρω τηλέφωνο έναν φίλο από τον στρατό … Αθήνας κάτοικος μεν, αλλά στα πάτρια εδάφη του Κιλκίς τον περισσότερο καιρό. Αποφασίζω να μην κάνω την κίνηση γιατί μετά το βλέπω το σκηνικό να ξετυλίγεται μέσα από τσίπουρα και άλλες παραστάσεις … Ας φτάσω καλύτερα πιο ψηλά στον χάρτη νηφάλιος …
Συνεχίζω για Λ. Δοϊράνης μέσα από απέραντο κάμπο και χωράφια … Το τοπίο όμως σιγά σιγά αρχίζει να αλλάζει … Πιο πράσινο, να και κάτι δέντρα … ωπ !! Και λόφοι με βουνά στο βάθος … Βρασίδα, πάλι σου ‘φεξε !
Φτάνω Λίμνη Δοϊράνης … μια ταβέρνα … μερικές νταλίκες με οδηγούς που κοιμούνται … οχήματα που έρχονται από τον συνοριακό σταθμό με τα Σκόπια …. δυό τοπικοί κάγκουρες με χαίτη και σκούτερ παρτάλι … Απ’ όλα έχει ο μπαξές …
Αριστερά μου τα βουνά Μπέλλες – Σιδηρόπετρας – Πετριτσίου και ο δρόμος επιτέλους όπως τον προτιμώ περισσότερο … Πολύ πράσινο, τόσο που ούτε καν με απασχολούν οι ευθείες … Μετά από λίγο βλέπω ταμπέλα που με προκαλεί … κάτι σε βρύση … Όαση δροσιάς ξανά και ανεφοδιασμός νερού από βρύση. Συνεχίζω αναζωογονημένος προς Ν. Πετρίτσι . Στην Λ. Κερκίνη κάνω δεξιά και φτάνω μέχρι τις όχθες της.
Από λάθος εκτίμηση δεν κάνω τον γύρω της μέχρι το φράγμα της και μετά να συνεχίσω προς Στρυμονικό και μετά Σέρρες, αλλά γυρίζω πίσω με σκοπό να πάω στα Οχυρά Ρούπελ. Στην διαδρομή αντιλαμβάνομαι ότι είναι ήδη σχεδόν 20:00 η ώρα και η κίνηση αυτή είναι λάθος … Πώς να μην «χαθεί» το μυαλό σε τέτοιες διαδρομές … Κάποια στιγμή πιάνω τον εαυτό μου να μην θυμάται τί ημέρα είναι … Βρασίδα, μάλλον είσαι σε καλό «δρόμο» …
Μετά το Ν. Πετρίτσι φτάνω στην διασταύρωση για Ευζώνους … Φεύγω δεξιά για Σιδηρόκαστρο και Σέρρες … Σέρρες, μια πόλη για να ζεις ... για πολλούς και εκλεκτούς λόγους … Ένας από αυτούς είναι : … έχουν πίστα …
Απόψε έχει καλοπέραση … που σημαίνει ξενοδοχειάκι – μπανάκι – μπυρίτσα μετά ριπών οφθαλμόλουτρου …
Είπαμε, Σέρρες … και ο νοών νοείτω ...
Η πόλη γεμάτη ενέργεια ... ο Βρασίδας επίσης … Τα περισσότερα μαγαζιά με κόσμο … νεολαία με διάθεση για ζωή … Διαλέγω μια ήσυχη γωνιά με θέα και απολαμβάνω την μπυρίτσα μου … παγωμένη όπως πρέπει …
Ετοιμάζω νοητά την επόμενη ημέρα … ήδη φαντάζει ενδιαφέρουσα έως συναρπαστική …
Γυρίζω ξενοδοχείο στο οποίο αν και στον 4ο όροφο η μουσική και τα χαχανητά από τους ξενύχτηδες φτάνουν έως επάνω και αυτό λειτουργεί ως νανούρισμα … Α, ρε Βρασίδα, αρχίζεις και μεγαλώνεις …
Από την ώρα που έστριψα δεξιά για Έδεσσα, επιτέλους άνοιξε ξανά το μάτι μου! Πράσινο – καλλιέργειες – ψιλοστροφές … Για τις καλλιέργειες τι να πει κανείς ! Οι άνθρωποι εκεί πάνω είναι νοικοκυραίοι …. Περιποιημένα όλα – γεμάτα καρπούς και χρώματα … Οδηγείς μέσα σε έναν πίνακα της φύσης που προκαλεί τόσες αισθήσεις …
Αργά το βράδυ, διαπίστωσα ότι είχα τόσο πολύ παρασυρθεί από όσα ξετυλίγονταν γύρω μου, που δεν τράβηξα ούτε μια φωτογραφία ... Συχνό φαινόμενο σε αυτό το ταξίδι ... Κάθε λίγο και λιγάκι παθαίνω αναλαμπές για μέρη που πέρασα και δεν τα απαθανάτισα ή από κομμάτια σαν πίστα που δεν είχα την δύναμη να σταματήσω μην τυχόν και χάσω την στιγμή της απόλαυσης …
Για τις γεύσεις ένα θα πω … Όταν δοκίμασα τα ροδάκινα το πρώτο πράγμα που αναρωτήθηκα ήταν, τι διάλα μας ταΐζουν στο μαντρί της πόλης … Δεν είχα ποτέ μου γευθεί κάτι τέτοιο – δεν είχα ποτέ μου μυρίσει κάτι αντίστοιχο … Πρέπει εκτός από πολύ «δούλεμα» να πέφτει και πολύ «ψυγείο» …
Φτάνω στην αγαπημένη πόλη της Έδεσσας … μια από τις πόλεις όπου επίσης θα ήθελα να ζω … Ψηλά στο οροπέδιό της να αγναντεύει τον κάμπο και τους υποτακτικούς της … Και όλα αυτά με πολύ πράσινο και τρεχούμενο νερό … Οι καταρράκτες της όαση δροσιάς και θετικής ενέργειας. Αυτόν τον ήχο του νερού δεν μπορείς να τον βαρεθείς ποτέ … το θρόισμα των φύλλων επίσης … Υπάρχουν επίσης πολλά αλαλάζοντα δίποδα που κάνουν τα αδύνατα δυνατά για να χαλάσουν την μαγεία της στιγμής ή των ατέλειωτων μαγικών στιγμών … αλλά η φύση επιδεικτικά τους αγνοεί … και ακολουθώ το παράδειγμά της … Πόσο τυχεροί οι κάτοικοι του βορρά … Μέσα σε λίγα χιλιόμετρα δεξιά τους και αριστερά, έχουν τόσες επιλογές για ταξίδι και ψυχοθεραπεία … Τόσες πόλεις τόσο κοντά η μια στην άλλη … η μία ωραιότερη από την άλλη. Και τόσες επιλογές διαδρομών. Σκέφτομαι ότι στην Αθήνα πρέπει να οδηγήσεις πάνω από 100 χλμ για να αρχίσει το πανηγύρι οδήγησης …
Αν και δεν είμαι γιός σταθμάρχη ... οι σιδηροδρομικοί σταθμοί πάντα με έλκυαν ... Ίσως τα ταξίδια με interrail εισιτήρια έχουν αφήσει κατάλοιπα ...
Αφήνω την Έδεσσα και χαζεύοντάς την πλέον από χαμηλά, τραβώ προς Γιαννιτσά.
Το ίδιο σκηνικό σε όλη την διαδρομή … προσεγμένες και ζηλευτές (με την καλή έννοια) καλλιέργειες καρποφόρων δέντρων … Αναφέρομαι περισσότερο στα δέντρα και όχι στις υπόλοιπες καλλιέργειες, ίσως γιατί πιτσιρικάς, έζησα αρκετά μέσα σε χωράφια από καρπούζια – ντομάτες – πατάτες – ελαιώνων - κτλ … και δεν μου κάνουν τόση εντύπωση … Μπορώ να κρίνω όμως ότι η καλλιέργεια των καρποφόρων δέντρων είναι κάτι το ξεχωριστό … απαιτεί μια άλλη τέχνη …
Είμαι στα πεδινά και κάνει ζέστη … Ο δρόμος δυστυχώς χωρίς στροφές … δυστυχώς και με αυτοκίνητα … Δεξιά και αριστερά πάνω στην διαδρομή, αραιά και που, υπάρχουν αρχαιολογικοί χώροι με Μακεδονικούς Τάφους. Πόσο αίμα έχει ποτίσει αυτήν την γη άγνωστο.
Ώρα για ανάσα δροσιάς και ΑΚΟΜΑ ένα ροδάκινο … Έβρισκα συνέχεια δικαιολογίες για να σταματώ … και καλά για «ίσιωμα του προστάτη» … για λίγο νερό … για λίγα καύσιμα … ε, ας χτυπήσουμε και ένα ροδακινάκι … Το πλήρωσα αργότερα μέσα σε χωράφια (καθώς ήμουν νηστικός από το πρωί) … αλλά άξιζε τον κόπο …
Σταματώ σε ένα βενζινάδικο και πάρλα με τον βενζινά … μετά ροδακινίου στο στόμα …
Αυτή η κρεμασμένη σακούλα στο τιμόνι ... όσο πήγαινε και δυστυχώς λιγόστευε ... και τρύπια δεν ήταν.
Στο χωριό Γέφυρα στρίβω αριστερά προς Ευζώνους και ακολουθώ παράλληλα τον Ε75 από αριστερά.
Στην άκρη της Γέφυρας υπάρχει το Μουσείο Βαλκανικών Πολέμων. (φωτο) https://el.wikipedia.org/wiki/Μουσείο_Βαλκανικών_Πολέμων
Κρίμα που είναι κλειστό … στα υπ’ όψιν και αυτό. Τουλάχιστον έχω προς το παρόν φωτογραφία του απ’ έξω.
Το ανέβα προς Ευζώνους μια ατέλειωτη ευθεία μέσα από χωράφια .. Αριστερά μου ο Αξιός ποταμός και δεξιά η ΠΑΘΕ γεμάτη αυτοκίνητα κάθε είδους … μεταφέροντας εμπορεύματα και ανθρώπινες ψυχές … κάθε είδους επίσης …
Βρασίδα είσαι πολύ τυχερός που τους βλέπεις από απόσταση ασφαλείας …
Το Πολύκαστρο δεν αργεί να φανεί … Μπορεί η πάπια να έχει μόλις 8 αλογάκια … αλλά έχει περισσότερη ψυχή … Την ευθεία την έφαγε για πλάκα ... πάμε για άλλα τώρα …
Από Πολύκαστρο δεξιά για Κιλκίς … Σκέφτομαι εάν θα πρέπει να πάρω τηλέφωνο έναν φίλο από τον στρατό … Αθήνας κάτοικος μεν, αλλά στα πάτρια εδάφη του Κιλκίς τον περισσότερο καιρό. Αποφασίζω να μην κάνω την κίνηση γιατί μετά το βλέπω το σκηνικό να ξετυλίγεται μέσα από τσίπουρα και άλλες παραστάσεις … Ας φτάσω καλύτερα πιο ψηλά στον χάρτη νηφάλιος …
Συνεχίζω για Λ. Δοϊράνης μέσα από απέραντο κάμπο και χωράφια … Το τοπίο όμως σιγά σιγά αρχίζει να αλλάζει … Πιο πράσινο, να και κάτι δέντρα … ωπ !! Και λόφοι με βουνά στο βάθος … Βρασίδα, πάλι σου ‘φεξε !
Φτάνω Λίμνη Δοϊράνης … μια ταβέρνα … μερικές νταλίκες με οδηγούς που κοιμούνται … οχήματα που έρχονται από τον συνοριακό σταθμό με τα Σκόπια …. δυό τοπικοί κάγκουρες με χαίτη και σκούτερ παρτάλι … Απ’ όλα έχει ο μπαξές …
Αριστερά μου τα βουνά Μπέλλες – Σιδηρόπετρας – Πετριτσίου και ο δρόμος επιτέλους όπως τον προτιμώ περισσότερο … Πολύ πράσινο, τόσο που ούτε καν με απασχολούν οι ευθείες … Μετά από λίγο βλέπω ταμπέλα που με προκαλεί … κάτι σε βρύση … Όαση δροσιάς ξανά και ανεφοδιασμός νερού από βρύση. Συνεχίζω αναζωογονημένος προς Ν. Πετρίτσι . Στην Λ. Κερκίνη κάνω δεξιά και φτάνω μέχρι τις όχθες της.
Από λάθος εκτίμηση δεν κάνω τον γύρω της μέχρι το φράγμα της και μετά να συνεχίσω προς Στρυμονικό και μετά Σέρρες, αλλά γυρίζω πίσω με σκοπό να πάω στα Οχυρά Ρούπελ. Στην διαδρομή αντιλαμβάνομαι ότι είναι ήδη σχεδόν 20:00 η ώρα και η κίνηση αυτή είναι λάθος … Πώς να μην «χαθεί» το μυαλό σε τέτοιες διαδρομές … Κάποια στιγμή πιάνω τον εαυτό μου να μην θυμάται τί ημέρα είναι … Βρασίδα, μάλλον είσαι σε καλό «δρόμο» …
Μετά το Ν. Πετρίτσι φτάνω στην διασταύρωση για Ευζώνους … Φεύγω δεξιά για Σιδηρόκαστρο και Σέρρες … Σέρρες, μια πόλη για να ζεις ... για πολλούς και εκλεκτούς λόγους … Ένας από αυτούς είναι : … έχουν πίστα …
Απόψε έχει καλοπέραση … που σημαίνει ξενοδοχειάκι – μπανάκι – μπυρίτσα μετά ριπών οφθαλμόλουτρου …
Είπαμε, Σέρρες … και ο νοών νοείτω ...
Η πόλη γεμάτη ενέργεια ... ο Βρασίδας επίσης … Τα περισσότερα μαγαζιά με κόσμο … νεολαία με διάθεση για ζωή … Διαλέγω μια ήσυχη γωνιά με θέα και απολαμβάνω την μπυρίτσα μου … παγωμένη όπως πρέπει …
Ετοιμάζω νοητά την επόμενη ημέρα … ήδη φαντάζει ενδιαφέρουσα έως συναρπαστική …
Γυρίζω ξενοδοχείο στο οποίο αν και στον 4ο όροφο η μουσική και τα χαχανητά από τους ξενύχτηδες φτάνουν έως επάνω και αυτό λειτουργεί ως νανούρισμα … Α, ρε Βρασίδα, αρχίζεις και μεγαλώνεις …
Τελευταία επεξεργασία:
Vrasidas
Μέλος
- Όνομα
- Βρασίδας
- Μοτό
- CBR 1000RR
22-08-2016
Η διαδρομή
https://www.google.gr/maps/dir/%CE%A3%CE%AD%CF%81%CF%81%CE%B5%CF%82/%CE%9A%CE%AC%CF%84%CF%89+%CE%9D%CE%B5%CF%85%CF%81%CE%BF%CE%BA%CF%8C%CF%80%CE%B9/%CE%A0%CE%B1%CF%81%CE%B1%CE%BD%CE%AD%CF%83%CF%84%CE%B9/%CE%9B%CE%B5%CE%B9%CE%B2%CE%B1%CE%B4%CE%AF%CF%84%CE%B7%CF%82,+%CE%9E%CE%AC%CE%BD%CE%B8%CE%B7/%CE%9C%CE%B1%CF%81%CF%8E%CE%BD%CE%B5%CE%B9%CE%B1/%CE%91%CE%BB%CE%B5%CE%BE%CE%B1%CE%BD%CE%B4%CF%81%CE%BF%CF%8D%CF%80%CE%BF%CE%BB%CE%B7/@41.0935458,24.1990113,8.62z/data=!4m78!4m77!1m5!1m1!1s0x14a9718b6729e5d5:0x9dd7c70595ce357!2m2!1d23.5413198!2d41.090923!1m10!1m1!1s0x14abe42501eb39b5:0x651db0900949d4ea!2m2!1d23.8682585!2d41.3422528!3m4!1m2!1d24.1528446!2d41.144196!3s0x14aeaad12a9a8749:0x6ac4d3dac6230404!1m5!1m1!1s0x14ac1794d07109c5:0x8a024afb2deddea8!2m2!1d24.5008777!2d41.267032!1m25!1m1!1s0x14ac399fbab77dfb:0x3dd3f9b28ed2a132!2m2!1d24.6690904!2d41.3057598!3m4!1m2!1d25.1542121!2d40.9534304!3s0x14add883ddc123ff:0x69660c04bf0045a4!3m4!1m2!1d25.1954716!2d40.9438203!3s0x14addf569905c729:0x1e139b8836d9e8ee!3m4!1m2!1d25.2370343!2d40.9699144!3s0x14adde558127aa8b:0xdca57be648714309!3m4!1m2!1d25.4226725!2d40.9046055!3s0x14ade260b605764d:0xf5a80bedced12a34!1m20!1m1!1s0x14ade4c807d42315:0x400bd2ce2b9b090!2m2!1d25.5171698!2d40.9044618!3m4!1m2!1d25.666336!2d40.9334965!3s0x14b2077d012590bb:0xc2c5285800211059!3m4!1m2!1d25.8253306!2d40.8521611!3s0x14b2036b94ec7909:0xfe4c3a1b1fe5f6b0!3m4!1m2!1d25.8253306!2d40.8521611!3s0x14b2036b94ec7909:0xfe4c3a1b1fe5f6b0!1m5!1m1!1s0x14b21c9f5c02c8d5:0xbab0f92b441e41e3!2m2!1d25.873962!2d40.8457193!3e0?hl=el
Πριν ανατείλει ο ήλιος, το ξύπνημα έρχεται γλυκά … ούτε ξυπνητήρια, ούτε άγχος … Ντουζάκι και λιτό πρωινό … Αν και Δευτέρα ο πεζόδρομος από κάτω άδειος … Φόρτωμα και αναχώρηση για Κάτω Βροντού οδηγώντας βόρεια της πόλης ενώ ο κόσμος έχει ήδη αρχίσει να κυκλοφορεί … Ένα χαρακτηριστικό υπάρχει τριγύρω, απουσία στρες – πίεσης – άγχους … όλοι είναι χαλαροί … Δεν ακούω κόρνες και ενοχλητικούς θορύβους … απίστευτη ηρεμία για Δευτέρα.
Κάποια στιγμή έχω την αίσθηση ότι μάλλον δεν πάω σωστά και ρωτάω έναν τύπο που έδειχνε να κάνει την πρωινή του βόλτα …
- Για Α. Βροντού καλά πάω ?
- Είσ’ ωραίος μου λέει … μόνο ευθεία …
- Σε ευχαριστώ πατρίδα …. Και συνεχίζω …
Κάτι όμως δεν κόλλαγε. Πήγαινα ανατολικά ενώ η Βροντού είναι καρα-βόρεια. Ρωτάω δεύτερον και μου λέει ότι είμαι τελείως λάθος … πρέπει να πάω πίσω και δεξιά. Γυρίζω και πετυχαίνω τον λεμέ που έκανε πλάκα με τις οδηγίες ..
- Φιλαράκο να σου πω λίγο ? … του λέω
Ο λεμές κατεβάζει το κεφάλι κάτω, περνά γρήγορα τον δρόμο απέναντι και διακτινίζεται … Ο μαλάκας της Δευτέρας έπεσε επάνω μου … αυτό όμως δεν αλλάζει την γνώμη μου για τις Σέρρες …
Αριστερά μου ο Λαϊλάς και ο δρόμος καταπληκτικός ανηφορίζει σαν φίδι μέσα στα δέντρα … Η άσφαλτος στρωμένη καλά, η κίνηση ανύπαρκτη … Έχω φύγει από την πόλη αρκετά νωρίς και η δροσιά κάνει το ταξίδι ακόμα καλύτερο.
Μια από τις διαδρομές που πραγματικά χαίρεται κανείς … Οι μπαγάσηδες οι Σερραίοι τυχεροί … πίστα μέσα στην πόλη … ο Λαϊλάς με τις διαδρομάρες του δίπλα και όπου δίπλα να κοιτάξεις παντού απίθανοι προορισμοί … Θεσσαλονίκη – Χαλκιδική – Δράμα – Νότια Βουλγαρία με την βόρεια οροσειρά της Ροδόπης … Πιάνω τον εαυτό μου να αναρωτιέται πώς κατάφερα να σπαταλώ κάθε δευτερόλεπτο της ζωής στο μάντρινο παρακράτος της πρωτεύουσας … Το τοπίο όμως είναι υπεράνω των μίζερων σκέψεων και επανέρχομαι στις μαγικές στιγμές – εικόνες και μυρωδιές που προσφέρει η φύση γύρω μου … Μυρωδιές, αυτό είναι που ήδη μου έχει λείψει από την στιγμή που γύρισα …
Πριν 10 χρόνια είχα κάνει την διαδρομή από Κ. Νευροκόπι προς Σέρρες μέσω Ορεινής και Χρυσοπηγής … τώρα τα έβλεπα από ψηλά αριστερά μου. Θυμάμαι και εκείνη την διαδρομή και το πόσο απίθανη ήταν.
Μπαίνοντας πιο βαθιά στην φύση να και τα πρώτα αγριογουρουνάκια !! … Δύο μαζί και μικρούλια, διασχίζουν τον δρόμο σβέλτα και χάνονται αριστερά στο δάσος. Ελπίζω να ζήσουν αρκετά από τις άγριες διαθέσεις κάποιων.
Πριν το Περιθώριο παλιό στρατιωτικό φυλάκιο θυμίζει άλλες εποχές, πιο σκληρές για τον τόπο τούτο … αν και σκέφτομαι ότι αυτές που έρχονται θα είναι ασύλληπτα σκληρότερες.
Σε όλη την διαδρομή από το τέλος του Λαϊλά μέχρι και Νευροκόπι ο ευλογημένος κάμπος με τις καταπληκτικές καλλιέργειες ντόπιας πατάτας είναι γεμάτος κόσμο που παλεύει με τα χώματα και το μεροκάματο … Αλλά οι καρεκλάκηδες λιμοκοντόροι των Αθηνών έχουν αποφασίσει ότι οι Αιγυπτιακές ή της Ζιλουάνδης είναι προτιμώμενες του Νευροκοπίου … η ίδια αντιμετώπιση όπως και της Νάξου. Είναι απίστευτο ότι το Υπουργείο Γεωργίας είναι στην Αχαρνών … Αναρωτιέμαι εάν οι περισσότεροι από αυτούς γνωρίζουν ότι η πατατιά δεν είναι δέντρο με καρπούς που κρέμονται ή εάν έχουν περπατήσει ποτέ ξυπόλητοι σε χώμα …
Μπαίνω Νευροκόπι και στην δυτική του είσοδο υπάρχει ένα μακάβριο μνημείο τριών παιδιών που στο άνθος της ηλικίας τους έχασαν την ζωή τους εκεί. Είναι το πρώτο αντίστοιχο σημείο που σταμάτησα σε όλο μου το ταξίδι … σημείο που σκύβεις το κεφάλι …
Στον μέχρι τώρα δρόμο μου σπάνια είδα χωριό που στην είσοδό του ή στην έξοδό του – συνήθως πάνω σε στροφή – δεν υπάρχει τουλάχιστον ένα εκκλησάκι στην μνήμη νεκρών από τροχαία. Κανονική εθνική τραγωδία … μιλάμε για εκατοντάδες ή χιλιάδες εκκλησάκια … Σε πολλά χωριά είδα στο ίδιο σημείο 3 και 4 μαζί … Απίστευτος ο πόνος και η απώλεια μαζί … και όλα αυτά γιατί ? … επειδή κάποια τσογλάνια που καθορίζουν πράγματα και καταστάσεις δεν σκύβουν το κεφάλι με πραγματικό ενδιαφέρον σε τόσο σοβαρό θέμα. Είτε από άγνοια, είτε από παντελή έλλειψη ενδιαφέροντος, είτε από ολοκληρωτική ανικανότητα … είτε από τέλεια απουσία καθαρής ψυχής και συνείδησης ...
Ανεφοδιασμός στο βενζινάδικο του κεντρικού δρόμου και επίσκεψη στα Οχυρά Λίσσε …
Τόπος που ανατριχιάζεις … Δεν μπορείς να μην φέρεις με την φαντασία σου σκηνές από όσα διαδραματίστηκαν σε αυτό το ύψωμα ... δεν μπορείς να μην υποκλιθείς στο μεγαλείο λίγων απλών ανδρών που πέρασαν από αυτήν την γη ... Ήρθαν και κατάφεραν επειδή έτσι το επέλεξε η μοίρα, αλλά και το μεγαλείο της ψυχής τους, να παραμείνουν αθάνατοι για λόγους μόνο ΤΙΜΗΤΙΚΟΥΣ και τίποτα άλλο ...
Η θέα με όλο τον κάμπο στα πόδια κάνει την φαντασία να οργιάζει … Φωτογραφία στο ίδιο σημείο με πριν 10 χρόνια … Είμαι περίεργος να δω συγκριτικά τις διαφορές .. Το άρμα είναι ακριβώς το ίδιο ... για τον Βρασίδα δεν ξέρω …
Δαβίδ και Γολιάθ ...
... μιλάμε ότι στην αυτονομία του ρίχνω στα αυτιά ... Αν μπορούσα να προσαρμόσω και το ντεπόζιτό του, θα γύρναγα πίσω συνταξιούχος ...
Από Νευροκόπι έως Προσοτσάνη ο κατηφορικός δρόμος είναι κανονικό λούνα παρκ … Ανοικτές παρατεταμένες - καλή άσφαλτος – ωραία χάραξη … Το χίλια εδώ θα οργίαζε ... Και μια Βουλγάρα με ένα PASSAT που την προσπερνώ σε κάθε στροφή … Πατάει συνεχώς φρένο 50 μέτρα πριν την κάθε παρατεταμένη αλλά όλο αυτό το σκηνικό έχει τα καλά του … Έχει ένα απίστευτο πρόσωπο με μια απίστευτη Γαλλική μυτούλα και ξανθό μαλλί … Βλέπω ένα εκκλησάκι σε στροφή και επανερχόμενος στην πραγματικότητα προσπερνώ για τελευταία φορά και φεύγω μακριά …. Με τον σατανά πίσω μου … (στη δημοτική) …
Φτάνοντας διασταύρωση Προσοτσάνης από δεξιά ένα άλογο έρχεται καλπάζοντας από τα χωράφια … ένας αλλόφρων το ακολουθεί τρέχοντας – μην έχοντας τόσα «άλογα» για να το προφτάσει – φωνάζοντας … Αμάξι έρχεται από απέναντι και το άλογο διασχίζει κάθετα στον δρόμο μπροστά του … Το αμάξι (το μοναδικό που υπήρχε σε ακτίνα χιλιομέτρου … αν η πουτ@ν@ η τύχη είναι με το μέρος σου) πέφτει στα φρένα και το άλογο την γλυτώνει … το κακόμοιρο όμως μπαίνει σε άπλωμα με κοπάδι πρόβατα – αγελάδες και 7 – 8 σκυλιά του ορμούν από όλες τις κατευθύνσεις. Τα πόδια του έχουν μπερδευτεί από την σέλα που έχει λυθεί και κρέμεται αριστερά του και τριποδίζει περίεργα … Έχω σταματήσει και λέω κοίτα να δεις που θα γίνει η ζημιά … Τσοπαναρέοι φωνάζουν στα σκυλιά, τους πετούν πέτρες και τα απειλούν με τις μαγκούρες … Σουρεαλισμός on real time … Ευτυχώς το άλογο σταματά και ηρεμεί. Πάει και αυτό … ο δρόμος περιμένει …
Ίσως σε άλλη μελλοντική ευκαιρία ...
Η ευθεία μέχρι την Δράμα ανιαρή … η πόλη όμορφη με επαρχιακή ατμόσφαιρα … ένα συναίσθημα που δεν νομίζω να είναι πλήρες αντιληπτό από τους μόνιμους κατοίκους τέτοιων περιοχών.
Αν ήμουν με περισσότερα κυβικά (όχι απαραίτητα πάνω από 500) ή αν είχα περισσότερες ημέρες στην διάθεσή μου, θα πήγαινα Παρανέστι όχι μέσω Δράμας αλλά από Νευροκόπι δεξιά, μέσω Μικροκλεισούρας – Σιδηρόνερου – Σκαλωτής , ακολουθώντας τον Νέστο παράλληλα από την βόρεια του πλευρά. Μόνο η θέα του χάρτη σε παρακινεί να μπεις σε αυτά τα δάση χωρίς δεύτερη σκέψη. Στα υπ’ όψιν και αυτό …
Ανηφορίζω προς Παρανέστι μέσα από Νικηφόρο. Ο δρόμος όμορφος εύκολος με στροφούλες και αρκετό πράσινο σε κάποια σημεία. Μέσα στον Νικηφόρο και πάνω στον κεντρικό του δρόμο με λύπη βλέπω εγκαταλειμμένα παλιά κτίρια άλλων εποχών … Πολύ κρίμα να τα ισοπεδώνει ο χρόνος χωρίς καμία φροντίδα …
Η διαδρομή
https://www.google.gr/maps/dir/%CE%A3%CE%AD%CF%81%CF%81%CE%B5%CF%82/%CE%9A%CE%AC%CF%84%CF%89+%CE%9D%CE%B5%CF%85%CF%81%CE%BF%CE%BA%CF%8C%CF%80%CE%B9/%CE%A0%CE%B1%CF%81%CE%B1%CE%BD%CE%AD%CF%83%CF%84%CE%B9/%CE%9B%CE%B5%CE%B9%CE%B2%CE%B1%CE%B4%CE%AF%CF%84%CE%B7%CF%82,+%CE%9E%CE%AC%CE%BD%CE%B8%CE%B7/%CE%9C%CE%B1%CF%81%CF%8E%CE%BD%CE%B5%CE%B9%CE%B1/%CE%91%CE%BB%CE%B5%CE%BE%CE%B1%CE%BD%CE%B4%CF%81%CE%BF%CF%8D%CF%80%CE%BF%CE%BB%CE%B7/@41.0935458,24.1990113,8.62z/data=!4m78!4m77!1m5!1m1!1s0x14a9718b6729e5d5:0x9dd7c70595ce357!2m2!1d23.5413198!2d41.090923!1m10!1m1!1s0x14abe42501eb39b5:0x651db0900949d4ea!2m2!1d23.8682585!2d41.3422528!3m4!1m2!1d24.1528446!2d41.144196!3s0x14aeaad12a9a8749:0x6ac4d3dac6230404!1m5!1m1!1s0x14ac1794d07109c5:0x8a024afb2deddea8!2m2!1d24.5008777!2d41.267032!1m25!1m1!1s0x14ac399fbab77dfb:0x3dd3f9b28ed2a132!2m2!1d24.6690904!2d41.3057598!3m4!1m2!1d25.1542121!2d40.9534304!3s0x14add883ddc123ff:0x69660c04bf0045a4!3m4!1m2!1d25.1954716!2d40.9438203!3s0x14addf569905c729:0x1e139b8836d9e8ee!3m4!1m2!1d25.2370343!2d40.9699144!3s0x14adde558127aa8b:0xdca57be648714309!3m4!1m2!1d25.4226725!2d40.9046055!3s0x14ade260b605764d:0xf5a80bedced12a34!1m20!1m1!1s0x14ade4c807d42315:0x400bd2ce2b9b090!2m2!1d25.5171698!2d40.9044618!3m4!1m2!1d25.666336!2d40.9334965!3s0x14b2077d012590bb:0xc2c5285800211059!3m4!1m2!1d25.8253306!2d40.8521611!3s0x14b2036b94ec7909:0xfe4c3a1b1fe5f6b0!3m4!1m2!1d25.8253306!2d40.8521611!3s0x14b2036b94ec7909:0xfe4c3a1b1fe5f6b0!1m5!1m1!1s0x14b21c9f5c02c8d5:0xbab0f92b441e41e3!2m2!1d25.873962!2d40.8457193!3e0?hl=el
Πριν ανατείλει ο ήλιος, το ξύπνημα έρχεται γλυκά … ούτε ξυπνητήρια, ούτε άγχος … Ντουζάκι και λιτό πρωινό … Αν και Δευτέρα ο πεζόδρομος από κάτω άδειος … Φόρτωμα και αναχώρηση για Κάτω Βροντού οδηγώντας βόρεια της πόλης ενώ ο κόσμος έχει ήδη αρχίσει να κυκλοφορεί … Ένα χαρακτηριστικό υπάρχει τριγύρω, απουσία στρες – πίεσης – άγχους … όλοι είναι χαλαροί … Δεν ακούω κόρνες και ενοχλητικούς θορύβους … απίστευτη ηρεμία για Δευτέρα.
Κάποια στιγμή έχω την αίσθηση ότι μάλλον δεν πάω σωστά και ρωτάω έναν τύπο που έδειχνε να κάνει την πρωινή του βόλτα …
- Για Α. Βροντού καλά πάω ?
- Είσ’ ωραίος μου λέει … μόνο ευθεία …
- Σε ευχαριστώ πατρίδα …. Και συνεχίζω …
Κάτι όμως δεν κόλλαγε. Πήγαινα ανατολικά ενώ η Βροντού είναι καρα-βόρεια. Ρωτάω δεύτερον και μου λέει ότι είμαι τελείως λάθος … πρέπει να πάω πίσω και δεξιά. Γυρίζω και πετυχαίνω τον λεμέ που έκανε πλάκα με τις οδηγίες ..
- Φιλαράκο να σου πω λίγο ? … του λέω
Ο λεμές κατεβάζει το κεφάλι κάτω, περνά γρήγορα τον δρόμο απέναντι και διακτινίζεται … Ο μαλάκας της Δευτέρας έπεσε επάνω μου … αυτό όμως δεν αλλάζει την γνώμη μου για τις Σέρρες …
Αριστερά μου ο Λαϊλάς και ο δρόμος καταπληκτικός ανηφορίζει σαν φίδι μέσα στα δέντρα … Η άσφαλτος στρωμένη καλά, η κίνηση ανύπαρκτη … Έχω φύγει από την πόλη αρκετά νωρίς και η δροσιά κάνει το ταξίδι ακόμα καλύτερο.
Μια από τις διαδρομές που πραγματικά χαίρεται κανείς … Οι μπαγάσηδες οι Σερραίοι τυχεροί … πίστα μέσα στην πόλη … ο Λαϊλάς με τις διαδρομάρες του δίπλα και όπου δίπλα να κοιτάξεις παντού απίθανοι προορισμοί … Θεσσαλονίκη – Χαλκιδική – Δράμα – Νότια Βουλγαρία με την βόρεια οροσειρά της Ροδόπης … Πιάνω τον εαυτό μου να αναρωτιέται πώς κατάφερα να σπαταλώ κάθε δευτερόλεπτο της ζωής στο μάντρινο παρακράτος της πρωτεύουσας … Το τοπίο όμως είναι υπεράνω των μίζερων σκέψεων και επανέρχομαι στις μαγικές στιγμές – εικόνες και μυρωδιές που προσφέρει η φύση γύρω μου … Μυρωδιές, αυτό είναι που ήδη μου έχει λείψει από την στιγμή που γύρισα …
Πριν 10 χρόνια είχα κάνει την διαδρομή από Κ. Νευροκόπι προς Σέρρες μέσω Ορεινής και Χρυσοπηγής … τώρα τα έβλεπα από ψηλά αριστερά μου. Θυμάμαι και εκείνη την διαδρομή και το πόσο απίθανη ήταν.
Μπαίνοντας πιο βαθιά στην φύση να και τα πρώτα αγριογουρουνάκια !! … Δύο μαζί και μικρούλια, διασχίζουν τον δρόμο σβέλτα και χάνονται αριστερά στο δάσος. Ελπίζω να ζήσουν αρκετά από τις άγριες διαθέσεις κάποιων.
Πριν το Περιθώριο παλιό στρατιωτικό φυλάκιο θυμίζει άλλες εποχές, πιο σκληρές για τον τόπο τούτο … αν και σκέφτομαι ότι αυτές που έρχονται θα είναι ασύλληπτα σκληρότερες.
Σε όλη την διαδρομή από το τέλος του Λαϊλά μέχρι και Νευροκόπι ο ευλογημένος κάμπος με τις καταπληκτικές καλλιέργειες ντόπιας πατάτας είναι γεμάτος κόσμο που παλεύει με τα χώματα και το μεροκάματο … Αλλά οι καρεκλάκηδες λιμοκοντόροι των Αθηνών έχουν αποφασίσει ότι οι Αιγυπτιακές ή της Ζιλουάνδης είναι προτιμώμενες του Νευροκοπίου … η ίδια αντιμετώπιση όπως και της Νάξου. Είναι απίστευτο ότι το Υπουργείο Γεωργίας είναι στην Αχαρνών … Αναρωτιέμαι εάν οι περισσότεροι από αυτούς γνωρίζουν ότι η πατατιά δεν είναι δέντρο με καρπούς που κρέμονται ή εάν έχουν περπατήσει ποτέ ξυπόλητοι σε χώμα …
Μπαίνω Νευροκόπι και στην δυτική του είσοδο υπάρχει ένα μακάβριο μνημείο τριών παιδιών που στο άνθος της ηλικίας τους έχασαν την ζωή τους εκεί. Είναι το πρώτο αντίστοιχο σημείο που σταμάτησα σε όλο μου το ταξίδι … σημείο που σκύβεις το κεφάλι …
Στον μέχρι τώρα δρόμο μου σπάνια είδα χωριό που στην είσοδό του ή στην έξοδό του – συνήθως πάνω σε στροφή – δεν υπάρχει τουλάχιστον ένα εκκλησάκι στην μνήμη νεκρών από τροχαία. Κανονική εθνική τραγωδία … μιλάμε για εκατοντάδες ή χιλιάδες εκκλησάκια … Σε πολλά χωριά είδα στο ίδιο σημείο 3 και 4 μαζί … Απίστευτος ο πόνος και η απώλεια μαζί … και όλα αυτά γιατί ? … επειδή κάποια τσογλάνια που καθορίζουν πράγματα και καταστάσεις δεν σκύβουν το κεφάλι με πραγματικό ενδιαφέρον σε τόσο σοβαρό θέμα. Είτε από άγνοια, είτε από παντελή έλλειψη ενδιαφέροντος, είτε από ολοκληρωτική ανικανότητα … είτε από τέλεια απουσία καθαρής ψυχής και συνείδησης ...
Ανεφοδιασμός στο βενζινάδικο του κεντρικού δρόμου και επίσκεψη στα Οχυρά Λίσσε …
Τόπος που ανατριχιάζεις … Δεν μπορείς να μην φέρεις με την φαντασία σου σκηνές από όσα διαδραματίστηκαν σε αυτό το ύψωμα ... δεν μπορείς να μην υποκλιθείς στο μεγαλείο λίγων απλών ανδρών που πέρασαν από αυτήν την γη ... Ήρθαν και κατάφεραν επειδή έτσι το επέλεξε η μοίρα, αλλά και το μεγαλείο της ψυχής τους, να παραμείνουν αθάνατοι για λόγους μόνο ΤΙΜΗΤΙΚΟΥΣ και τίποτα άλλο ...
Η θέα με όλο τον κάμπο στα πόδια κάνει την φαντασία να οργιάζει … Φωτογραφία στο ίδιο σημείο με πριν 10 χρόνια … Είμαι περίεργος να δω συγκριτικά τις διαφορές .. Το άρμα είναι ακριβώς το ίδιο ... για τον Βρασίδα δεν ξέρω …
Δαβίδ και Γολιάθ ...
... μιλάμε ότι στην αυτονομία του ρίχνω στα αυτιά ... Αν μπορούσα να προσαρμόσω και το ντεπόζιτό του, θα γύρναγα πίσω συνταξιούχος ...
Από Νευροκόπι έως Προσοτσάνη ο κατηφορικός δρόμος είναι κανονικό λούνα παρκ … Ανοικτές παρατεταμένες - καλή άσφαλτος – ωραία χάραξη … Το χίλια εδώ θα οργίαζε ... Και μια Βουλγάρα με ένα PASSAT που την προσπερνώ σε κάθε στροφή … Πατάει συνεχώς φρένο 50 μέτρα πριν την κάθε παρατεταμένη αλλά όλο αυτό το σκηνικό έχει τα καλά του … Έχει ένα απίστευτο πρόσωπο με μια απίστευτη Γαλλική μυτούλα και ξανθό μαλλί … Βλέπω ένα εκκλησάκι σε στροφή και επανερχόμενος στην πραγματικότητα προσπερνώ για τελευταία φορά και φεύγω μακριά …. Με τον σατανά πίσω μου … (στη δημοτική) …
Φτάνοντας διασταύρωση Προσοτσάνης από δεξιά ένα άλογο έρχεται καλπάζοντας από τα χωράφια … ένας αλλόφρων το ακολουθεί τρέχοντας – μην έχοντας τόσα «άλογα» για να το προφτάσει – φωνάζοντας … Αμάξι έρχεται από απέναντι και το άλογο διασχίζει κάθετα στον δρόμο μπροστά του … Το αμάξι (το μοναδικό που υπήρχε σε ακτίνα χιλιομέτρου … αν η πουτ@ν@ η τύχη είναι με το μέρος σου) πέφτει στα φρένα και το άλογο την γλυτώνει … το κακόμοιρο όμως μπαίνει σε άπλωμα με κοπάδι πρόβατα – αγελάδες και 7 – 8 σκυλιά του ορμούν από όλες τις κατευθύνσεις. Τα πόδια του έχουν μπερδευτεί από την σέλα που έχει λυθεί και κρέμεται αριστερά του και τριποδίζει περίεργα … Έχω σταματήσει και λέω κοίτα να δεις που θα γίνει η ζημιά … Τσοπαναρέοι φωνάζουν στα σκυλιά, τους πετούν πέτρες και τα απειλούν με τις μαγκούρες … Σουρεαλισμός on real time … Ευτυχώς το άλογο σταματά και ηρεμεί. Πάει και αυτό … ο δρόμος περιμένει …
Ίσως σε άλλη μελλοντική ευκαιρία ...
Η ευθεία μέχρι την Δράμα ανιαρή … η πόλη όμορφη με επαρχιακή ατμόσφαιρα … ένα συναίσθημα που δεν νομίζω να είναι πλήρες αντιληπτό από τους μόνιμους κατοίκους τέτοιων περιοχών.
Αν ήμουν με περισσότερα κυβικά (όχι απαραίτητα πάνω από 500) ή αν είχα περισσότερες ημέρες στην διάθεσή μου, θα πήγαινα Παρανέστι όχι μέσω Δράμας αλλά από Νευροκόπι δεξιά, μέσω Μικροκλεισούρας – Σιδηρόνερου – Σκαλωτής , ακολουθώντας τον Νέστο παράλληλα από την βόρεια του πλευρά. Μόνο η θέα του χάρτη σε παρακινεί να μπεις σε αυτά τα δάση χωρίς δεύτερη σκέψη. Στα υπ’ όψιν και αυτό …
Ανηφορίζω προς Παρανέστι μέσα από Νικηφόρο. Ο δρόμος όμορφος εύκολος με στροφούλες και αρκετό πράσινο σε κάποια σημεία. Μέσα στον Νικηφόρο και πάνω στον κεντρικό του δρόμο με λύπη βλέπω εγκαταλειμμένα παλιά κτίρια άλλων εποχών … Πολύ κρίμα να τα ισοπεδώνει ο χρόνος χωρίς καμία φροντίδα …
Τελευταία επεξεργασία:
Vrasidas
Μέλος
- Όνομα
- Βρασίδας
- Μοτό
- CBR 1000RR
Πριν το Παρανέστι πινακίδα με προκαλεί να βγω από τον δρόμο μου … Έτσι για την μυρουδιά παρεκκλίνω βόρεια της πορείας μου ακολουθώντας για λίγο την πινακίδα φτάνω μέχρι το Τέμενος μέσα από καταπράσινη διαδρομή με τον Νέστο κάπου δεξιά και κοντά μου … Ξέρω ότι αν παρασυρθώ με το ζόρι γυρίζω πίσω … Είπαμε, στα υπ’ όψιν …
... ο παράδεισος κάπου στο βάθος ... εκεί ψηλά ...
Αρχίζω και αναρωτιέμαι τι συμβαίνει και όπου κινούμαι, η ανθρώπινη παρουσία είναι ΑΠΕΙΡΟΕΛΑΧΙΣΤΗ ... Δεν κυκλοφορεί ψυχή στην επαρχία ... ή πάω σε λάθος μέρη ... ή κάτι άλλο συμβαίνει ... Τροφή για σκέψη για αργότερα ... ίσως με παγωμένη μπυρίτσα και ωραία παρέα ... από αυτές που ακόμα μπορούν και σκέφτονται ...
Η ζέστη αρχίζει να χτυπά κόκκινο και μια διασταύρωση με βρύση – δέντρο σκιά και εκκλησάκι μοιάζει σαν από μηχανής Θεού pit stop … Ξάπλα για περίπου μισάωρο – φρέσκο νεράκι δροσερό … και δυστυχώς, πάει και το τελευταίο ροδάκινο … Το οποίο καταβροχθίστηκε με ιεροτελεστία κανονική … Αν με ρωτήσετε τι μου έχει λείψει περισσότερο μεταξύ της περατζάδας στους πεζόδρομους των Σερρών και των ροδάκινων … η απάντηση είναι ξεκάθαρη … ΡΟΔΑΚΙΝΑ ΕΔΕΣΣΑΣ … γευστικά και χυμώδη .. με απίστευτο άρωμα - χρώμα και ωραίο μέγεθος ... (σόρρυ Σερραίες ...)
Ακολουθώντας την πορεία προς Ξάνθη μέσα στην κοιλάδα του Νέστου, το μάτι δεν χορταίνει εικόνες … Αν και δεν είναι Άνοιξη όπως την τελευταία φορά που βρέθηκα εδώ πάνω, παρ’ όλα αυτά η φύση τριγύρω εξακολουθεί να οργιάζει.
Αποφασίζω πριν την Δαφνώνα να στρίψω αριστερά για Λειβαδίτη. Θυμάμαι έναν ωραίο ορεινό προορισμό με ό,τι ακριβώς ζητά κάποιος με μηχανή. Μπροστά και ψηλά ο ορεινός καταπράσινος όγκος προκαλεί να τον ανέβεις …
Πιο πάνω ακριβώς μαύρα πυκνά σύννεφα κλείνουν το μάτι πονηρά … Τί διάολο, λέω … έχω χρόνο …
Φτάνω Άνω Καρυόφυτο και κάτι πινακίδες με αξιοθέατα με προκαλούν να στρίψω δεξιά προς Κάτω Καρυόφυτο …
Υπάρχει δροσερή γωνιά μέσα στο χωριό με παραδοσιακό πέτρινο γεφυράκι και νερόμυλο … και τα σύννεφα πλησίαζαν … Ανάσα δροσιάς με φωτογραφία και γυρίζω προς Λειβαδίτη.
Ξαφνικά η ανηφόρα γίνεται ΑΝΗΦΟΡΑ … οκ σκέφτομαι ... μετά όμως θα έχω ΚΑΤΗΦΟΡΑ και χαμογελώ … Ίσως είναι η δεύτερη φορά που θυμάμαι σε κάποιες στιγμές να ζορίστηκε η πάπια … και τα σύννεφα πλησίαζαν … Ακόμα δεν έχω καταλάβει εάν με πλησίαζαν αυτά ή εγώ …
Σε τυφλή αριστερή στροφή τζιπάκι της δασονομίας μπαίνει σχεδόν μπροστά μου μαλιοκούβαρα … Μέχρι και για αρκετή απόσταση πιο πάνω ο τόπος βρώμαγε από καμένα φρένα … Τίποτα δεν είναι τυχαίο σε ό,τι αφορά τα εκκλησάκια … αλλά να γίνω εκκλησάκι εκεί πάνω μου φάνηκε λίγο βαρύ … Και τα σύννεφα πλησίαζαν …
Λίιιιγο πριν φτάσω Λειβαδίτη …. Γκράοουυυυ … κεραυνίδι σκάει καμιά 100στή μέτρα μακρυά μου … Σχεδόν μου έφυγε το τιμόνι από τα χέρια … Γκράοουυυυ ... και δεύτερο … Πάρε και μία ταληροψιχάλα κατακέφαλα … Πάρε και τρίτο γκράοουυυυ … Κουφάλα Δία σήμερα βρήκες να το κάνεις πεδίο βολής κεραυνών ?? … Μεταβολή και δρόμο … Η βρόχα να με κυνηγά … οι κεραυνοί επίσης … Φαντάζομαι τον Δία να σπάει πλάκα μαζί μου … ο μαλάκας πάνω στο όχημα που αποτελεί κινούμενο στόχο ... όπως στο λούνα παρκ στον πάγκο σκοποβολής με τα στραβά αεροβόλα … Με λίγα λόγια ... τα μεταξωτά βρακιά μου έγιναν για δεύτερη φορά μούσκεμα … τουλάχιστον … Έτσι όμως έλυσα το πρόβλημα της αφόρητης ζέστης μέχρι και Ξάνθη …
... ο παράδεισος κάπου στο βάθος ... εκεί ψηλά ...
Αρχίζω και αναρωτιέμαι τι συμβαίνει και όπου κινούμαι, η ανθρώπινη παρουσία είναι ΑΠΕΙΡΟΕΛΑΧΙΣΤΗ ... Δεν κυκλοφορεί ψυχή στην επαρχία ... ή πάω σε λάθος μέρη ... ή κάτι άλλο συμβαίνει ... Τροφή για σκέψη για αργότερα ... ίσως με παγωμένη μπυρίτσα και ωραία παρέα ... από αυτές που ακόμα μπορούν και σκέφτονται ...
Η ζέστη αρχίζει να χτυπά κόκκινο και μια διασταύρωση με βρύση – δέντρο σκιά και εκκλησάκι μοιάζει σαν από μηχανής Θεού pit stop … Ξάπλα για περίπου μισάωρο – φρέσκο νεράκι δροσερό … και δυστυχώς, πάει και το τελευταίο ροδάκινο … Το οποίο καταβροχθίστηκε με ιεροτελεστία κανονική … Αν με ρωτήσετε τι μου έχει λείψει περισσότερο μεταξύ της περατζάδας στους πεζόδρομους των Σερρών και των ροδάκινων … η απάντηση είναι ξεκάθαρη … ΡΟΔΑΚΙΝΑ ΕΔΕΣΣΑΣ … γευστικά και χυμώδη .. με απίστευτο άρωμα - χρώμα και ωραίο μέγεθος ... (σόρρυ Σερραίες ...
)
Ακολουθώντας την πορεία προς Ξάνθη μέσα στην κοιλάδα του Νέστου, το μάτι δεν χορταίνει εικόνες … Αν και δεν είναι Άνοιξη όπως την τελευταία φορά που βρέθηκα εδώ πάνω, παρ’ όλα αυτά η φύση τριγύρω εξακολουθεί να οργιάζει.
Αποφασίζω πριν την Δαφνώνα να στρίψω αριστερά για Λειβαδίτη. Θυμάμαι έναν ωραίο ορεινό προορισμό με ό,τι ακριβώς ζητά κάποιος με μηχανή. Μπροστά και ψηλά ο ορεινός καταπράσινος όγκος προκαλεί να τον ανέβεις …
Πιο πάνω ακριβώς μαύρα πυκνά σύννεφα κλείνουν το μάτι πονηρά … Τί διάολο, λέω … έχω χρόνο …
Φτάνω Άνω Καρυόφυτο και κάτι πινακίδες με αξιοθέατα με προκαλούν να στρίψω δεξιά προς Κάτω Καρυόφυτο …
Υπάρχει δροσερή γωνιά μέσα στο χωριό με παραδοσιακό πέτρινο γεφυράκι και νερόμυλο … και τα σύννεφα πλησίαζαν … Ανάσα δροσιάς με φωτογραφία και γυρίζω προς Λειβαδίτη.
Ξαφνικά η ανηφόρα γίνεται ΑΝΗΦΟΡΑ … οκ σκέφτομαι ... μετά όμως θα έχω ΚΑΤΗΦΟΡΑ και χαμογελώ … Ίσως είναι η δεύτερη φορά που θυμάμαι σε κάποιες στιγμές να ζορίστηκε η πάπια … και τα σύννεφα πλησίαζαν … Ακόμα δεν έχω καταλάβει εάν με πλησίαζαν αυτά ή εγώ …
Σε τυφλή αριστερή στροφή τζιπάκι της δασονομίας μπαίνει σχεδόν μπροστά μου μαλιοκούβαρα … Μέχρι και για αρκετή απόσταση πιο πάνω ο τόπος βρώμαγε από καμένα φρένα … Τίποτα δεν είναι τυχαίο σε ό,τι αφορά τα εκκλησάκια … αλλά να γίνω εκκλησάκι εκεί πάνω μου φάνηκε λίγο βαρύ … Και τα σύννεφα πλησίαζαν …
Λίιιιγο πριν φτάσω Λειβαδίτη …. Γκράοουυυυ … κεραυνίδι σκάει καμιά 100στή μέτρα μακρυά μου … Σχεδόν μου έφυγε το τιμόνι από τα χέρια … Γκράοουυυυ ... και δεύτερο … Πάρε και μία ταληροψιχάλα κατακέφαλα … Πάρε και τρίτο γκράοουυυυ … Κουφάλα Δία σήμερα βρήκες να το κάνεις πεδίο βολής κεραυνών ?? … Μεταβολή και δρόμο … Η βρόχα να με κυνηγά … οι κεραυνοί επίσης … Φαντάζομαι τον Δία να σπάει πλάκα μαζί μου … ο μαλάκας πάνω στο όχημα που αποτελεί κινούμενο στόχο ... όπως στο λούνα παρκ στον πάγκο σκοποβολής με τα στραβά αεροβόλα … Με λίγα λόγια ... τα μεταξωτά βρακιά μου έγιναν για δεύτερη φορά μούσκεμα … τουλάχιστον … Έτσι όμως έλυσα το πρόβλημα της αφόρητης ζέστης μέχρι και Ξάνθη …
Τελευταία επεξεργασία:
Vrasidas
Μέλος
- Όνομα
- Βρασίδας
- Μοτό
- CBR 1000RR
Φτάνω Σταυρούπολη και προβληματίζομαι για το εάν θα πάω Ξάνθη μέσω Κρωμνικού ακολουθώντας την φορά του Νέστου ή θα συνεχίσω ευθεία την κλασσική διαδρομή … Η κλασσική με κέρδισε … εάν πήγαινα από την άλλη θα έπρεπε πιθανότατα – από τελείως λάθος εκτίμηση τελικά, δεν ισχύει αυτό και κακώς δεν πήγα - να μπω Εγνατία και μόνο η σκέψη άρχισε να καίει εγκεφαλικά κύτταρα … και είμαι σε ηλικία που δεν αναπληρώνονται εύκολα … όπως πολλά ακόμα άλλωστε …
Στην διαδρομή λίγες ψιχάλες μου αναπτέρωσαν το ηθικό ότι ίσως δροσιστούμε οι δυό μας … Νομίζω ότι κάποιες στιγμές η πάπια άρχισε να φωνάζει για λίγη δροσιά … Η στάση στο σταυροδρόμι ίσως ήταν σωτήρια …
Στον δρόμο πετυχαίνω έτερη πάπια στην ίδια κατεύθυνση με την δική μου, με ένα ζευγαράκι επάνω χωρίς αποσκευές και με κοντομάνικα … Άρα η Ξάνθη είναι κοντά … Ακολουθώ για λίγο τον ρυθμό τους αλλά δείχνουν ότι δεν ανήκουν στην παπιοκοινότητα, οπότε απομακρύνομαι διακριτικά ..
Μπαίνω τροπαιοφόρος στην όμορφη πόλη της Ξάνθης … Μπαγάσηδες βόρειοι σας ζηλεύω … Κάνω μικρή περατζάδα στην πόλη και κατευθύνω κορμί και παπί προς Παλιά Πόλη … Στην είσοδο της Παλιάς με διπλαρώνει από αριστερά πιτσιρικάς κάτω των 20 ντιλιβεράς … Από αυτά τα παιδιά που τα χαίρεσαι … τα γρήγορα στο μυαλό – στην γλώσσα – στο μάτι - στην ατάκα … που δείχνουν ότι δεν κωλώνουν … Με την ωραία «αλητεία» …
- Πές μου ότι πας και εσύ Κίνα … μου λέει …
- Μου βάζεις ιδέες ?? … απαντώ …
- Πες μου ρε συ ... επιμένει με ενδιαφέρον, με κάψα … Πού πας ?? … Το πρόσωπο έλαμπε …
- Πιο κοντά ρε πατρίδα … του λέω … Έναν ταπεινό γύρο της Ελλάδας … Καφέ πού θα πιώ ??
- Όπως πας … ίσια. Καλό δρόμο !
- Θένγκς μπόι ! … καλή δουλειά !
Αναρωτιέμαι εάν έβγαζα το κράνος και φαινόταν η γέρικη (σε σχέση με τον πιτσιρικά ) μουτσούνα μου, ποια θα ήταν η αντίδρασή του …
Το παπί έχει ένα βασικό πλεονέκτημα … περνάς απαρατήρητος … Άχρωμος – άγευστος – άοσμος – σχεδόν αόρατος … έτσι εξασφαλίζεις την ησυχία σου και την ηρεμία σου … Ο πιτσιρικάς όμως στάμπαρε λεπτομέρειες … Πινακίδα από αλλού – το ντεπόζιτο – υπερβολικά μπαγκάζια για παπί … τσίμπησε αμέσως … Πόσοι άλλοι δεν πήραν χαμπάρι τίποτα ... πόσοι δεν ανταπέδωσαν χαιρετισμό από απέναντι … Στον γκιώνη μου όμως, εγώ βενζίνα είχα … και προορισμό χωρίς συγκεκριμένη κατάληξη … ή ανάποδα …
Μικρός κύκλος στην Παλιά Πόλη και παγωμένος καφές … Άπλωμα ρούχων για στέγνωμα από τον ιδρώτα και επανασχεδιασμός της διαδρομής στην σκιά … Απέναντι ένας περιεργάζεται το παπί …
Παρατηρητικότητα Ξάνθης Vs παρατηρητικότητας λοιπής Ελλάδας : 1 – 0
Η παλιά πόλη
Η ώρα περνά γρήγορα στην σκιά … ποτέ μου δεν κατάλαβα γιατί ο χρόνος αντέχει την ζέστη ενώ στην σκιά τρέχει με 6η και κοντό γρανάζωμα … Στέγνωσαν τα ρούχα… σχόλασε κι ο γάμος … Βρασίδα ντύσου να φύγουμε …
Γειά σου Ξάνθη με τα ωραία σου .. ελπίζω κάποτε και σε άλλον καφέ … ίσως και μεζεδάκι …
Ακολουθώ νότια την διαδρομή προς Πόρτο Λάγος … Περνώ δίπλα από την καντίνα της Φιλιώς … κρίμα που δεν έχω όρεξη … έχω ακούσει τα καλύτερα για σαντουϊτσάρες και άλλα κολάσιμα εδέσματα …
Βαφέϊκα ή Βιστονίδα σταματώ για να ελέγξω τον χάρτη … Από λίγο πιο κάτω ένα BMW GS F800 πορτοκαλί – μαύρο πλησιάζει και χαιρετά …
- Ωχ φιλαράκι συγγνώμη μου λέει … Σε πέρασα για έναν γνωστό μου που έχει ένα ίδιο παπί!
- Ίδιο αποκλείεται … του λέω χαμογελώντας ... και κουβέντα στην κουβέντα με ρωτάει από πού έρχομαι …
Του λέω για την βροχή και τις αστραπές στον Λειβαδίτη … και ότι πάω προς Αλεξανδρούπολη …
Είχε σκοπό να πάει ακριβώς εκεί – Λειβαδίτη - σε ένα εξοχικό που έχουν για να το ελέγξει και αλλάζει γνώμη …
- Θα έρθω μαζί σου, μου λέει … Πάμε μαζί μέχρι Μαρώνεια παραλιακά για βόλτα και βλέπουμε !
Φοβερός τύπος και χαρακτήρας ο Στέργιος … με την πρώτη ματιά καθαρός άνθρωπος …
Στάση για χυμό στο Πόρτο Λάγος σε καφετέρια φίλου του ο οποίος είχε καταφέρει πριν λίγες ημέρες από στάση, να φέρει το VARADERO καπάκι … Απίστευτο τί μπορεί να κάνει ένας άνθρωπος … Άλλοι δεν μπορούν ούτε παπάκι να σηκώσουν … Αν κατάλαβα καλά, ευτυχώς ο άνθρωπος δεν έπαθε κάτι σοβαρό.
Η αλυσίδα του ήταν στεγνή οπότε κέρασα γρασάρισμα με το σπρέι ... το απόλυτο τίποτα μπροστά στο κέρασμα του Στέργιου και την παρέα του για τόσα χιλιόμετρα ... Μπροστά ο Στέργιος και πίσω εγώ, τον ακολουθώ σε όλη την παραθαλάσσια διαδρομή μέχρι Μαρώνεια. Οι παραλίες ήταν άψογες … δεν ήξερες πού να πρωτοσταματήσεις … Το χάλι με τις ομπρέλες σχεδόν απουσίαζε ή τουλάχιστον δεν ενοχλούσε …
Συμπαθητικοί παραθαλάσσιοι οικισμοί και μερικά «φορτωμένα» εξοχικά σπίτια …
Η περιοχή μετά τον Λίσσιο ποταμό – τον οποίο διασχίσαμε μέσα από διαδρομές που εγώ δεν θα έβρισκα εύκολα – ήταν χάρμα οφθαλμών για καλοκαιρινές ήσυχες διακοπές δίπλα στην θάλασσα … Προφήτης Ηλίας – Κρυονέρι – Αλκυώνα – Πλατανίτης – Άγιος Χαράλαμπος, οι βασικοί παραθαλάσσιοι οικισμοί … Όλοι ένας κι ένας …
Φτάνουμε Μαρώνεια και οι δρόμοι μας χωρίζουν … Ανταλλάσουμε κινητά και ευχές …
Να είσαι πάντα καλά Στέργιο και καλούς δρόμους σε όλη σου την ζωή ! Ελπίζω να ανταποδώσω κάποτε …
Άγιος Νικόλαος - Πόρτο Λάγος
Λίσσιος ποταμός
Η αρχή της παραλίας Προφήτης Ηλίας και στο βάθος πάνω βουνό η Μαρώνεια
Η Μαρώνεια μου άρεσε πολύ ! Το ανέβα προς αυτήν με άπλετη θέα στο Θρακικό Πέλαγος … το κατέβα προς Κρωβύλη ένα ωραίο στριφτερό μονοπάτι – πιστάκι κανονικό … Από τα χωριά προορισμούς για καφέ – βόλτα – μεζεδάκι … Αυτός ο τεράστιος πλάτανος στην πλατεία του χωριού με την φανταστική του σκιά και τα τραπεζάκια με τα καρό τραπεζομάντηλα από κάτω ... μόνο που πέρασα από δίπλα, μου άνοιξε την όρεξη !! Τόσα μέρη, πού να πρωτοπάει κανείς …
Ακολουθώ την διαδρομή μέσω Κρωβύλης για Μεστή κάτω από την Εγνατία. Την Εγνατία πλέον την έχω αριστερά μου και την ακολουθώ από ψηλότερο επίπεδο … Η παράλληλη οδός κανονική πίστα … φαρδύς δρόμος με ωραία χάραξη και άσφαλτο που κρατά, με καμπύλες που προκαλούν περισσότερο από την Σούζη, τρελή γειτόνισσα από τα εργένικα χρόνια μου, γεμάτη υποσχέσεις, όπως ακριβώς και αυτές οι στροφές … από τα κομμάτια που ήθελα το χίλια … Αριστερά παρακολουθείς την “βαρεμάρα” – Εγνατία από δεξιά ακολουθείς την “διασκέδαση” μετά θέας και στριψίματος – “παράδρομο” …
Όχι ότι ο πάπιος δεν με ικανοποιούσε, αλλά δεν μπορείς να τα έχεις όλα … Δεξιά μου αρχαιολογικές πινακίδες που σε ενημερώνουν ότι βρίσκομαι σχεδόν πάνω στην Αρχαία Εγνατία Οδό … Βγαίνω από τον δρόμο και για λίγο ΕΙΜΑΙ ΠΑΝΩ ΣΤΗΝ ΑΡΧΑΙΑ ΕΓΝΑΤΙΑ … χωράφια μεν, αλλά το παλιό πέτρινο οδόστρωμα ακόμα διακρίνεται … Το συναίσθημα φοβερό … ανατριχιάζω ακόμα που το σκέφτομαι … Σαν να είδα και μια σκιά από μόνιππο άρμα εκεί πίσω … αλλά δεν μπορεί, επηρεάζομαι εύκολα ούτως ή άλλως …
Φοβεροί πάντως οι μάστορες εκείνης της εποχής … εάν μπορούσαν να δουν τα χάλια και τις κακοτεχνίες (ηθελημένες ή μη ) των σημερινών δρόμων, θα είχαν κατουρηθεί από τα γέλια … αν και τίποτα δεν μας επιβεβαιώνει ότι ήδη δεν το κάνουν βλέποντας από ψηλά “εκεί” … Μεγάλη διαφορά να είσαι μάστορας, από μάστουρας …
Όνειρο ανεκπλήρωτο μέχρι τώρα : να πάρω το ιδιωτικό αυτοκίνητο – κατά προτίμηση ακριβό – συγκεκριμένων δημάρχων, συγκεκριμένων περιοχών και με τους ίδιους μέσα να πάμε μια βόλτα με οδηγό εμένα … Γυρίζοντας πίσω, να περιμένουν φωτογράφοι απαθανατίζοντας την στιγμή που τους παραδίδω τα κλειδιά του αυτοκινήτου … καθώς και τα ψαλίδια – τις ζάντες – τα αμορτισέρ – τις βάσεις μηχανής …. Καποδιστριακός σουρεαλισμός …
Μάκρη και Ν. Χιλή περνούν γρήγορα … Λίγο πριν, τα Δίκελλα φαντάζουν ως ωραίος παραθαλάσσιος προορισμός …
Είμαι στην ευθεία στην αρχή της Αλεξανδρούπολης και το Δημοτικό Κάμπινγκ δεξιά μου … Τί να κάνω ο ταλαίπωρος, μπήκα μέσα … Βρίσκω γωνίτσα με λίγο χορταράκι και στρώνω κρεβατοκάμαρα αρχοντική και ανεπανάληπτα δροσερή … Ήθελα να ήξερα, αυτήν την σκηνή ... γιατί την κουβαλώ τόσες ημέρες από εδώ και από εκεί … ?? Θα μου πεις, εδώ το παπί κουβαλά το κορμί σου … Πέφτει και σχετική μπουγάδα γιατί τα καθαρά ρούχα τελειώνουν απελπιστικά γρήγορα ... Γυρίζοντας από το πλυσταριό ακούω θόρυβο (γνώριμο από τα παιδικά χρόνια) και κλάμα παιδιού. Ένα κοριτσάκι κάνει ποδήλατο μαζί με τον μπαμπά του και έχει πέσει ... Μικρή μελανίτσα στο γόνατο και μια στάλα αιματάκι ... όσο ακριβώς χρειάζεται για να μάθει κανείς στα πρώτα του βήματα στην ζωή ... να μάθει να σηκώνεται ... και να αρχίσει να γελά ... κοροϊδεύοντας την κάλπικη πλευρά της ζωής ...
Πλησιάζω και βοηθώ ... Η μια και μοναδική βοηθητική ρόδα έχει φύγει από την θέση της ... Πολλές φορές στην ζωή, τα "βοηθήματα" σου ρίχνουν μία και σε πετάνε κάτω ... με μίσος και αγριότητα ... Πάω στο παπάκι της ιεροαποστολικής κοινότητας και φέρνω τα εργαλεία σωτηρίας ... Σφίξιμο στα παξιμάδια και το χαμόγελο της πιτσιρίκας μια σκλαβιά ... Τίποτα πιό ιερό από μια ευτυχισμένη φατσούλα ... Σίγουρα δεν μετάνιωσα για το επιπλέον βάρος των εργαλείων ...
Γδύσιμο – μαγιό και πλάτσα πλούτσα στα νερά της παραλίας του κάμπινγκ … ακριβώς λίγο πριν ο ήλιος βουτήξει και αυτός. Στα δικά του νερά όμως … σε πιο καθαρά ….
Με έχει πιάσει μια απίστευτη άρνηση να κυκλοφορώ ταυτόχρονα και ανακατεμένος με πολύ κόσμο. Βαριέμαι θανάσιμα να πάω βόλτα στην πόλη … ούτε ή άλλως κυκλοφορούν άνθρωποι εκεί έξω … Με τον χάρτη μου και το μπλοκάκι μου πάω στην ψησταριά του κάμπινγκ … Η μπύρα είναι προκλητικά παγωμένη και τα «σουβλάκια» (θα πρέπει πλέον να είμαι προσεκτικός πώς παραγγέλνω σε αυτές τις γωνιές της χώρας) τρυπάνε την μύτη … Για σπάσιμο παίρνω από το μπαρ και δύο «καλαμάκια» … έτσι για το γαμώτο …
Σου - βλά - κια ... πάμε πάλι από την αρχή μέχρι να το εμπεδώσουμε ... σου - βλά - κια ...
Η μια μπύρα φέρνει την άλλη και κολλάει και ένα ζευγάρι Γερμανών … Γειά σου ρε Μάρκο και … (πού θα πάει θα την θυμηθώ) … Τα τελευταία 20 χρόνια κάνουν διακοπές συνεχόμενα ΚΑΙ στην Ελλάδα … Βγαίνουν οι χάρτες και αισθάνομαι μαλάκας … Έχουν πάει και σε μέρη εντός Ελλάδας που ΔΕΝ έχω πάει … Και καυχιόμουν για το αντίθετο … (τα νησιά που δεν έχουν πάει, δεν μετράνε) …. Έχουν προς το παρόν ένα MERCEDES 208 που το έχουν μετατρέψει σε αυτοκινούμενο τροχόσπιτο … Χωρίς περιττά μπιχλιμπίδια και λοιπά παρανοϊκά κουλτουριάρικα δήθεν … Το πρωί τους έσπασαν το τριγωνικό τζαμάκι και ανοίγοντας την πόρτα τους «ψείρισαν» μια HD κάμερα … Είδαν τον κλέφτη από μακριά και προσπάθησαν να τον κυνηγήσουν, αλλά ήταν ήδη αργά … Την επομένη είχαν ήδη ραντεβού για να τους βάλουν το νέο τζάμι … Στα 20 χρόνια η πρώτη αναποδιά που τους τύχαινε σε αυτήν την χώρα …
Τελικά το “less is best” ισχύει στην τραγική πλειονότητα των περιπτώσεων … Ίσως εάν είχαμε λιγότερα άχρηστα υλικά πράγματα, να ήμασταν περισσότερο χρήσιμοι άνθρωποι … Το καντάρι της ψυχής δεν μετριέται ούτε σε κυβικά, ούτε σε τραπεζικούς λογαριασμούς ούτε σε μεγάλα άδεια κουτιά από τούβλα περιτυλιγμένα με σοβά …
Το έχω ξαναπεί και λίγοι το καταλαβαίνουν … ίσως αυτοί που το έζησαν μαζί μου … Το πρώτο μου μηχανάκι ήταν ένα μεταχειρισμένο 6βολτο μπλε C50 … Αρκετές φορές τρικάβαλο με όλα τα καλά του «Αβραάμ και του Ισαάκ» στο πίσω μέρος της σέλας … ενίοτε και στο μπροστά … Οι τότε στιγμές αξέχαστες … όσο πιο άδεια η τσέπη τόσο απίστευτα πιο όμορφα τα ηλιοβασιλέματα … και δεν ευθύνεται η πρεσβυωπία ή η υπερμετρωπία πλέον γι’ αυτό …
Κοίτα να δεις πως γυρίζει ο τροχός φίλε μου πασόκε … Ο δολοφόνος πάντα γυρίζει στον τόπο του εγκλήματος … αυτήν την φορά πάνω σε κινέζικο άθλιας κατασκευής παπί … (πιο σοφός και προετοιμασμένος καλύτερα όμως …)
Η καλή παρέα και η μπύρα πάντα έσπρωχνε τους δείκτες των ρολογιών μπροστά … Η ώρα ήταν ήδη 01:30 και η αυριανή ημέρα ήθελε ξεκούραστο σκληρό δίσκο για να μπορεί να έχει καθαρές εγγραφές … Το χορταράκι αποδείχθηκε όσο μαλακούλι χρειαζόταν για να ισιώσει ο δίσκος ... όχι του μυαλού, ο άλλος …
Ο Φάρος της Αλεξανδρούπολης, πώς να είναι άραγες το πρωί ??
Στην διαδρομή λίγες ψιχάλες μου αναπτέρωσαν το ηθικό ότι ίσως δροσιστούμε οι δυό μας … Νομίζω ότι κάποιες στιγμές η πάπια άρχισε να φωνάζει για λίγη δροσιά … Η στάση στο σταυροδρόμι ίσως ήταν σωτήρια …
Στον δρόμο πετυχαίνω έτερη πάπια στην ίδια κατεύθυνση με την δική μου, με ένα ζευγαράκι επάνω χωρίς αποσκευές και με κοντομάνικα … Άρα η Ξάνθη είναι κοντά … Ακολουθώ για λίγο τον ρυθμό τους αλλά δείχνουν ότι δεν ανήκουν στην παπιοκοινότητα, οπότε απομακρύνομαι διακριτικά ..
Μπαίνω τροπαιοφόρος στην όμορφη πόλη της Ξάνθης … Μπαγάσηδες βόρειοι σας ζηλεύω … Κάνω μικρή περατζάδα στην πόλη και κατευθύνω κορμί και παπί προς Παλιά Πόλη … Στην είσοδο της Παλιάς με διπλαρώνει από αριστερά πιτσιρικάς κάτω των 20 ντιλιβεράς … Από αυτά τα παιδιά που τα χαίρεσαι … τα γρήγορα στο μυαλό – στην γλώσσα – στο μάτι - στην ατάκα … που δείχνουν ότι δεν κωλώνουν … Με την ωραία «αλητεία» …
- Πές μου ότι πας και εσύ Κίνα … μου λέει …
- Μου βάζεις ιδέες ?? … απαντώ …
- Πες μου ρε συ ... επιμένει με ενδιαφέρον, με κάψα … Πού πας ?? … Το πρόσωπο έλαμπε …
- Πιο κοντά ρε πατρίδα … του λέω … Έναν ταπεινό γύρο της Ελλάδας … Καφέ πού θα πιώ ??
- Όπως πας … ίσια. Καλό δρόμο !
- Θένγκς μπόι ! … καλή δουλειά !
Αναρωτιέμαι εάν έβγαζα το κράνος και φαινόταν η γέρικη (σε σχέση με τον πιτσιρικά ) μουτσούνα μου, ποια θα ήταν η αντίδρασή του …
Το παπί έχει ένα βασικό πλεονέκτημα … περνάς απαρατήρητος … Άχρωμος – άγευστος – άοσμος – σχεδόν αόρατος … έτσι εξασφαλίζεις την ησυχία σου και την ηρεμία σου … Ο πιτσιρικάς όμως στάμπαρε λεπτομέρειες … Πινακίδα από αλλού – το ντεπόζιτο – υπερβολικά μπαγκάζια για παπί … τσίμπησε αμέσως … Πόσοι άλλοι δεν πήραν χαμπάρι τίποτα ... πόσοι δεν ανταπέδωσαν χαιρετισμό από απέναντι … Στον γκιώνη μου όμως, εγώ βενζίνα είχα … και προορισμό χωρίς συγκεκριμένη κατάληξη … ή ανάποδα …
Μικρός κύκλος στην Παλιά Πόλη και παγωμένος καφές … Άπλωμα ρούχων για στέγνωμα από τον ιδρώτα και επανασχεδιασμός της διαδρομής στην σκιά … Απέναντι ένας περιεργάζεται το παπί …
Παρατηρητικότητα Ξάνθης Vs παρατηρητικότητας λοιπής Ελλάδας : 1 – 0
Η παλιά πόλη
Η ώρα περνά γρήγορα στην σκιά … ποτέ μου δεν κατάλαβα γιατί ο χρόνος αντέχει την ζέστη ενώ στην σκιά τρέχει με 6η και κοντό γρανάζωμα … Στέγνωσαν τα ρούχα… σχόλασε κι ο γάμος … Βρασίδα ντύσου να φύγουμε …
Γειά σου Ξάνθη με τα ωραία σου .. ελπίζω κάποτε και σε άλλον καφέ … ίσως και μεζεδάκι …
Ακολουθώ νότια την διαδρομή προς Πόρτο Λάγος … Περνώ δίπλα από την καντίνα της Φιλιώς … κρίμα που δεν έχω όρεξη … έχω ακούσει τα καλύτερα για σαντουϊτσάρες και άλλα κολάσιμα εδέσματα …
Βαφέϊκα ή Βιστονίδα σταματώ για να ελέγξω τον χάρτη … Από λίγο πιο κάτω ένα BMW GS F800 πορτοκαλί – μαύρο πλησιάζει και χαιρετά …
- Ωχ φιλαράκι συγγνώμη μου λέει … Σε πέρασα για έναν γνωστό μου που έχει ένα ίδιο παπί!
- Ίδιο αποκλείεται … του λέω χαμογελώντας ... και κουβέντα στην κουβέντα με ρωτάει από πού έρχομαι …
Του λέω για την βροχή και τις αστραπές στον Λειβαδίτη … και ότι πάω προς Αλεξανδρούπολη …
Είχε σκοπό να πάει ακριβώς εκεί – Λειβαδίτη - σε ένα εξοχικό που έχουν για να το ελέγξει και αλλάζει γνώμη …
- Θα έρθω μαζί σου, μου λέει … Πάμε μαζί μέχρι Μαρώνεια παραλιακά για βόλτα και βλέπουμε !
Φοβερός τύπος και χαρακτήρας ο Στέργιος … με την πρώτη ματιά καθαρός άνθρωπος …
Στάση για χυμό στο Πόρτο Λάγος σε καφετέρια φίλου του ο οποίος είχε καταφέρει πριν λίγες ημέρες από στάση, να φέρει το VARADERO καπάκι … Απίστευτο τί μπορεί να κάνει ένας άνθρωπος … Άλλοι δεν μπορούν ούτε παπάκι να σηκώσουν … Αν κατάλαβα καλά, ευτυχώς ο άνθρωπος δεν έπαθε κάτι σοβαρό.
Η αλυσίδα του ήταν στεγνή οπότε κέρασα γρασάρισμα με το σπρέι ... το απόλυτο τίποτα μπροστά στο κέρασμα του Στέργιου και την παρέα του για τόσα χιλιόμετρα ... Μπροστά ο Στέργιος και πίσω εγώ, τον ακολουθώ σε όλη την παραθαλάσσια διαδρομή μέχρι Μαρώνεια. Οι παραλίες ήταν άψογες … δεν ήξερες πού να πρωτοσταματήσεις … Το χάλι με τις ομπρέλες σχεδόν απουσίαζε ή τουλάχιστον δεν ενοχλούσε …
Συμπαθητικοί παραθαλάσσιοι οικισμοί και μερικά «φορτωμένα» εξοχικά σπίτια …
Η περιοχή μετά τον Λίσσιο ποταμό – τον οποίο διασχίσαμε μέσα από διαδρομές που εγώ δεν θα έβρισκα εύκολα – ήταν χάρμα οφθαλμών για καλοκαιρινές ήσυχες διακοπές δίπλα στην θάλασσα … Προφήτης Ηλίας – Κρυονέρι – Αλκυώνα – Πλατανίτης – Άγιος Χαράλαμπος, οι βασικοί παραθαλάσσιοι οικισμοί … Όλοι ένας κι ένας …
Φτάνουμε Μαρώνεια και οι δρόμοι μας χωρίζουν … Ανταλλάσουμε κινητά και ευχές …
Να είσαι πάντα καλά Στέργιο και καλούς δρόμους σε όλη σου την ζωή ! Ελπίζω να ανταποδώσω κάποτε …
Άγιος Νικόλαος - Πόρτο Λάγος
Λίσσιος ποταμός
Η αρχή της παραλίας Προφήτης Ηλίας και στο βάθος πάνω βουνό η Μαρώνεια
Η Μαρώνεια μου άρεσε πολύ ! Το ανέβα προς αυτήν με άπλετη θέα στο Θρακικό Πέλαγος … το κατέβα προς Κρωβύλη ένα ωραίο στριφτερό μονοπάτι – πιστάκι κανονικό … Από τα χωριά προορισμούς για καφέ – βόλτα – μεζεδάκι … Αυτός ο τεράστιος πλάτανος στην πλατεία του χωριού με την φανταστική του σκιά και τα τραπεζάκια με τα καρό τραπεζομάντηλα από κάτω ... μόνο που πέρασα από δίπλα, μου άνοιξε την όρεξη !! Τόσα μέρη, πού να πρωτοπάει κανείς …
Ακολουθώ την διαδρομή μέσω Κρωβύλης για Μεστή κάτω από την Εγνατία. Την Εγνατία πλέον την έχω αριστερά μου και την ακολουθώ από ψηλότερο επίπεδο … Η παράλληλη οδός κανονική πίστα … φαρδύς δρόμος με ωραία χάραξη και άσφαλτο που κρατά, με καμπύλες που προκαλούν περισσότερο από την Σούζη, τρελή γειτόνισσα από τα εργένικα χρόνια μου, γεμάτη υποσχέσεις, όπως ακριβώς και αυτές οι στροφές … από τα κομμάτια που ήθελα το χίλια … Αριστερά παρακολουθείς την “βαρεμάρα” – Εγνατία από δεξιά ακολουθείς την “διασκέδαση” μετά θέας και στριψίματος – “παράδρομο” …
Όχι ότι ο πάπιος δεν με ικανοποιούσε, αλλά δεν μπορείς να τα έχεις όλα … Δεξιά μου αρχαιολογικές πινακίδες που σε ενημερώνουν ότι βρίσκομαι σχεδόν πάνω στην Αρχαία Εγνατία Οδό … Βγαίνω από τον δρόμο και για λίγο ΕΙΜΑΙ ΠΑΝΩ ΣΤΗΝ ΑΡΧΑΙΑ ΕΓΝΑΤΙΑ … χωράφια μεν, αλλά το παλιό πέτρινο οδόστρωμα ακόμα διακρίνεται … Το συναίσθημα φοβερό … ανατριχιάζω ακόμα που το σκέφτομαι … Σαν να είδα και μια σκιά από μόνιππο άρμα εκεί πίσω … αλλά δεν μπορεί, επηρεάζομαι εύκολα ούτως ή άλλως …
Φοβεροί πάντως οι μάστορες εκείνης της εποχής … εάν μπορούσαν να δουν τα χάλια και τις κακοτεχνίες (ηθελημένες ή μη ) των σημερινών δρόμων, θα είχαν κατουρηθεί από τα γέλια … αν και τίποτα δεν μας επιβεβαιώνει ότι ήδη δεν το κάνουν βλέποντας από ψηλά “εκεί” … Μεγάλη διαφορά να είσαι μάστορας, από μάστουρας …
Όνειρο ανεκπλήρωτο μέχρι τώρα : να πάρω το ιδιωτικό αυτοκίνητο – κατά προτίμηση ακριβό – συγκεκριμένων δημάρχων, συγκεκριμένων περιοχών και με τους ίδιους μέσα να πάμε μια βόλτα με οδηγό εμένα … Γυρίζοντας πίσω, να περιμένουν φωτογράφοι απαθανατίζοντας την στιγμή που τους παραδίδω τα κλειδιά του αυτοκινήτου … καθώς και τα ψαλίδια – τις ζάντες – τα αμορτισέρ – τις βάσεις μηχανής …. Καποδιστριακός σουρεαλισμός …
Μάκρη και Ν. Χιλή περνούν γρήγορα … Λίγο πριν, τα Δίκελλα φαντάζουν ως ωραίος παραθαλάσσιος προορισμός …
Είμαι στην ευθεία στην αρχή της Αλεξανδρούπολης και το Δημοτικό Κάμπινγκ δεξιά μου … Τί να κάνω ο ταλαίπωρος, μπήκα μέσα … Βρίσκω γωνίτσα με λίγο χορταράκι και στρώνω κρεβατοκάμαρα αρχοντική και ανεπανάληπτα δροσερή … Ήθελα να ήξερα, αυτήν την σκηνή ... γιατί την κουβαλώ τόσες ημέρες από εδώ και από εκεί … ?? Θα μου πεις, εδώ το παπί κουβαλά το κορμί σου … Πέφτει και σχετική μπουγάδα γιατί τα καθαρά ρούχα τελειώνουν απελπιστικά γρήγορα ... Γυρίζοντας από το πλυσταριό ακούω θόρυβο (γνώριμο από τα παιδικά χρόνια) και κλάμα παιδιού. Ένα κοριτσάκι κάνει ποδήλατο μαζί με τον μπαμπά του και έχει πέσει ... Μικρή μελανίτσα στο γόνατο και μια στάλα αιματάκι ... όσο ακριβώς χρειάζεται για να μάθει κανείς στα πρώτα του βήματα στην ζωή ... να μάθει να σηκώνεται ... και να αρχίσει να γελά ... κοροϊδεύοντας την κάλπικη πλευρά της ζωής ...
Πλησιάζω και βοηθώ ... Η μια και μοναδική βοηθητική ρόδα έχει φύγει από την θέση της ... Πολλές φορές στην ζωή, τα "βοηθήματα" σου ρίχνουν μία και σε πετάνε κάτω ... με μίσος και αγριότητα ... Πάω στο παπάκι της ιεροαποστολικής κοινότητας και φέρνω τα εργαλεία σωτηρίας ... Σφίξιμο στα παξιμάδια και το χαμόγελο της πιτσιρίκας μια σκλαβιά ... Τίποτα πιό ιερό από μια ευτυχισμένη φατσούλα ... Σίγουρα δεν μετάνιωσα για το επιπλέον βάρος των εργαλείων ...
Γδύσιμο – μαγιό και πλάτσα πλούτσα στα νερά της παραλίας του κάμπινγκ … ακριβώς λίγο πριν ο ήλιος βουτήξει και αυτός. Στα δικά του νερά όμως … σε πιο καθαρά ….
Με έχει πιάσει μια απίστευτη άρνηση να κυκλοφορώ ταυτόχρονα και ανακατεμένος με πολύ κόσμο. Βαριέμαι θανάσιμα να πάω βόλτα στην πόλη … ούτε ή άλλως κυκλοφορούν άνθρωποι εκεί έξω … Με τον χάρτη μου και το μπλοκάκι μου πάω στην ψησταριά του κάμπινγκ … Η μπύρα είναι προκλητικά παγωμένη και τα «σουβλάκια» (θα πρέπει πλέον να είμαι προσεκτικός πώς παραγγέλνω σε αυτές τις γωνιές της χώρας) τρυπάνε την μύτη … Για σπάσιμο παίρνω από το μπαρ και δύο «καλαμάκια» … έτσι για το γαμώτο …
Σου - βλά - κια ... πάμε πάλι από την αρχή μέχρι να το εμπεδώσουμε ... σου - βλά - κια ...
Η μια μπύρα φέρνει την άλλη και κολλάει και ένα ζευγάρι Γερμανών … Γειά σου ρε Μάρκο και … (πού θα πάει θα την θυμηθώ) … Τα τελευταία 20 χρόνια κάνουν διακοπές συνεχόμενα ΚΑΙ στην Ελλάδα … Βγαίνουν οι χάρτες και αισθάνομαι μαλάκας … Έχουν πάει και σε μέρη εντός Ελλάδας που ΔΕΝ έχω πάει … Και καυχιόμουν για το αντίθετο … (τα νησιά που δεν έχουν πάει, δεν μετράνε) …. Έχουν προς το παρόν ένα MERCEDES 208 που το έχουν μετατρέψει σε αυτοκινούμενο τροχόσπιτο … Χωρίς περιττά μπιχλιμπίδια και λοιπά παρανοϊκά κουλτουριάρικα δήθεν … Το πρωί τους έσπασαν το τριγωνικό τζαμάκι και ανοίγοντας την πόρτα τους «ψείρισαν» μια HD κάμερα … Είδαν τον κλέφτη από μακριά και προσπάθησαν να τον κυνηγήσουν, αλλά ήταν ήδη αργά … Την επομένη είχαν ήδη ραντεβού για να τους βάλουν το νέο τζάμι … Στα 20 χρόνια η πρώτη αναποδιά που τους τύχαινε σε αυτήν την χώρα …
Τελικά το “less is best” ισχύει στην τραγική πλειονότητα των περιπτώσεων … Ίσως εάν είχαμε λιγότερα άχρηστα υλικά πράγματα, να ήμασταν περισσότερο χρήσιμοι άνθρωποι … Το καντάρι της ψυχής δεν μετριέται ούτε σε κυβικά, ούτε σε τραπεζικούς λογαριασμούς ούτε σε μεγάλα άδεια κουτιά από τούβλα περιτυλιγμένα με σοβά …
Το έχω ξαναπεί και λίγοι το καταλαβαίνουν … ίσως αυτοί που το έζησαν μαζί μου … Το πρώτο μου μηχανάκι ήταν ένα μεταχειρισμένο 6βολτο μπλε C50 … Αρκετές φορές τρικάβαλο με όλα τα καλά του «Αβραάμ και του Ισαάκ» στο πίσω μέρος της σέλας … ενίοτε και στο μπροστά … Οι τότε στιγμές αξέχαστες … όσο πιο άδεια η τσέπη τόσο απίστευτα πιο όμορφα τα ηλιοβασιλέματα … και δεν ευθύνεται η πρεσβυωπία ή η υπερμετρωπία πλέον γι’ αυτό …
Κοίτα να δεις πως γυρίζει ο τροχός φίλε μου πασόκε … Ο δολοφόνος πάντα γυρίζει στον τόπο του εγκλήματος … αυτήν την φορά πάνω σε κινέζικο άθλιας κατασκευής παπί … (πιο σοφός και προετοιμασμένος καλύτερα όμως …)
Η καλή παρέα και η μπύρα πάντα έσπρωχνε τους δείκτες των ρολογιών μπροστά … Η ώρα ήταν ήδη 01:30 και η αυριανή ημέρα ήθελε ξεκούραστο σκληρό δίσκο για να μπορεί να έχει καθαρές εγγραφές … Το χορταράκι αποδείχθηκε όσο μαλακούλι χρειαζόταν για να ισιώσει ο δίσκος ... όχι του μυαλού, ο άλλος …
Ο Φάρος της Αλεξανδρούπολης, πώς να είναι άραγες το πρωί ??
Τελευταία επεξεργασία:
ΚΟΥΤΑΚΙΑΣ
Μέλος
ilbig:ilbig:"Απίστευτος ο πόνος και η απώλεια μαζί … και όλα αυτά γιατί ? … επειδή κάποια τσογλάνια που καθορίζουν πράγματα και καταστάσεις δεν σκύβουν το κεφάλι με πραγματικό ενδιαφέρον σε τόσο σοβαρό θέμα. Είτε από άγνοια, είτε από παντελή έλλειψη ενδιαφέροντος, είτε από ολοκληρωτική ανικανότητα … είτε από από τέλεια απουσία καθαρής ψυχής ..."Είσαι φοβερός απλά!!!!!!!!!!
Vrasidas
Μέλος
- Όνομα
- Βρασίδας
- Μοτό
- CBR 1000RR
23-08-2016
Η διαδρομή
https://www.google.gr/maps/dir/Αλεξανδρούπολη 681 00/Αισύμη/Μικρό Δέρειο/Πεντάλοφος/Ορμένιο/Σουφλί/Λουτρός/Καβάλα/Camping Alexandros/@41.1503005,25.5102814,8.75z/data=!4m66!4m65!1m5!1m1!1s0x14b21c9f5c02c8d5:0xbab0f92b441e41e3!2m2!1d25.873962!2d40.8457193!1m5!1m1!1s0x14b2147a48c1316d:0x8e6ea05960de82e0!2m2!1d25.955423!2d41.0171751!1m5!1m1!1s0x14b25f71d75f481b:0xddd1db2ca0436cfb!2m2!1d26.1006252!2d41.3156676!1m5!1m1!1s0x14b2c3aac0329d9b:0x87c125681b0c8436!2m2!1d26.1823718!2d41.6452907!1m5!1m1!1s0x14b2c502d5e9e6cb:0x500bd2ce2bb1a30!2m2!1d26.2123505!2d41.719727!1m15!1m1!1s0x14b25148037d782d:0x210ab6e8383ca778!2m2!1d26.2992566!2d41.1943451!3m4!1m2!1d26.1864895!2d41.1833716!3s0x14b25afd34089cf7:0x8f51b1b43f0bfd9a!3m4!1m2!1d26.1075347!2d41.0987226!3s0x14b24161b0780481:0xd8602858e510cd10!1m5!1m1!1s0x14b222a8cf0e5a07:0x29f6c7ee21b8d6d2!2m2!1d26.045885!2d40.8806112!1m5!1m1!1s0x14aebb729066fc01:0xf567e137446a476c!2m2!1d24.412866!2d40.937607!1m5!1m1!1s0x0:0xf4cc422daa2ea5af!2m2!1d24.5163731!2d40.9591853!3e0?hl=el
Το καλό με το την ταπεινή καταγωγή της πάπιας, είναι ότι δεν την απασχολούν ανίερες κομπλεξικές πράξεις και ψυχολογικές πρακτικές της ανώτερης τάξης. Ένα παπί μπορεί άνετα να υποδυθεί με χαρά τον ρόλο της απλώστρας ρούχων … και με μεγάλη επιτυχία μάλιστα, να συναγωνίζεται παρακείμενους θάμνους … Ίσως αργότερα σκεφτώ κάποια πατέντα με αφαιρούμενες αναδιπλούμενες αντηρίδες, με γαλβανισμένα σύρματα για να μην σκουριάζουν. Ό,τι βρεγμένο και να βάλεις επάνω … σε δύο – τρία χιλιόμετρα θα έχουν στεγνώσει …
Αυτά τα πρωινά … σκέτη μαγεία … ως και η φύση κάθεται ήρεμη για να τα απολαύσει …
Πληρωμή, αποχαιρετισμός και πάμε για κέντρο … Φυσικά τέτοια ώρα αν και καθημερινή δεν δουλεύει σχεδόν τίποτα … Τα καφέ όλα κλειστά, ακόμα και τα κεντρικά γύρω από τον Φάρο … Δεν πειράζει, καφέ κάπου σε ένα βουνό … δεν είναι μακριά άλλωστε …
Έξω από την Αλεξανδρούπολη θυμάμαι ότι πρέπει κάποτε να βάλω βενζίνη, οπότε στο πρώτο χωριό ανεφοδιασμός. Πρέπει με κάθε δυνατό τρόπο να ενισχύουμε την μικροοικονομία των εγκαταλειμμένων γωνιών αυτής της χώρας … ένας καφές – ένα κουλούρι – μια μικροαγορά ίσως είναι κάτι σημαντικό εκεί πάνω … Ίσως ένας μικρός λόγος να μην εγκαταλείψουν και αυτοί …
Στον Άβαντα βενζίνη και λάδωμα αλυσίδας … Κουβέντα με την πρατηριούχο … ακόμα ένας που έχει ανθρώπους της φαμίλιας εγκλωβισμένους στο παρακράτος της Αθήνας …
Ήδη από τα πρώτα χιλιόμετρα αρχίζει κανείς και καταλαβαίνει πόση φύση έχει μπροστά του … Σαν κάτι να σε ρουφάει να πας πιο ψηλά … πιο βαθειά στο δάσος … Δεν είναι τυχαίο που όλα τα παραμύθια που έβαζαν την φαντασία στην περιοχή των κόκκινων και πολλές φορές πέρα από αυτή, είχαν μέσα και από ένα δάσος …
Θυμάμαι που το βράδυ στο κάμπινγκ πριν κολλήσει η παρέα με τους Γερμανούς, ρώτησα μια παρέα ντόπιων πληροφορίες για το εάν συγκεκριμένη διαδρομή μέσα στην Δαδιά είναι χωματόδρομος ή όχι … Η προφορά τους βαριά και χαρακτηριστική … Φαντάζομαι εγώ θα ακουγόμουν στα αυτιά τους όπως ο Τόλης, όταν πρωτοεμφανίστηκε στο πεντάγραμμο … Αφού είδαν στον χάρτη τα σημεία που ενδιαφερόμουν, με κοίταξαν με οίκτο – λύπη και σαν μακαρίτη μαζί …
- Πού πάς εκεί πάνω ?? … έχει άγρια ζώα !! … θα πάθεις κακό και ζημιά μαζί !! … δεν πας από τον κεντρικό δρόμο καλύτερα ?? … είναι άγρια τα πράγματα εκεί πάνω … δεν είναι για σένα …
Τους ρώτησα τί ζώα έχει η περιοχή και μου απάντησαν αρκούδες και λύκους … Φαντάζομαι τί θα έλεγαν του Τόλη εκείνα τα χρόνια …
Αφού τους είπα ότι έχουν δίκιο και ότι η Εθνική οδός έχει πολλά ενδιαφέροντα πράγματα να δει κανείς (από μέσα μου ήδη έβλεπα τα διάσημα σκυλάδικα εθνικών οδών και παραποτάμιων παράδρομων και η φαντασία μου οργίαζε ...) τους καληνύχτισα ευχαριστώντας τους που μου έσωσαν την ζωή … μία την έχουμε άλλωστε …
Ο Έβρος δεν φημίζεται για τα ορεινά του ύψη … 600 μέτρα το πολύ ? … δεν νομίζω περισσότερο … η φύση και η βλάστηση όμως είναι πανέμορφη έως προκλητικά υπέροχη … Το ανέβα προς Αισύμη το επιβεβαιώνει χιλιόμετρο με χιλιόμετρο …
Μπαίνω Αισύμη και βλέπω με ανακούφιση Μουσείο Σαρακατσάνικης Παράδοσης … Αναλαμπή του θυμικού και με πιάνουν τα γέλια … ευτυχώς δεν είχε ψυχή γύρω … Χρόνια πριν κάπου βόρεια την είχε πέσει κορασίδα που γλυκοκοίταζε την προοπτική της Αθήνας … και εκεί που προέβαλε τα προσόντα και τις χάρες της πετάει την ατάκα : «Είμι μια Σαρακατσάν’ ιγουώ ..!!»
Τι να κάνει αυτή η ψυχή άραγες … Μακάρι να είναι σε καλύτερη θέση και έξω από κάθε είδους αστικών μαντριών …
Το μουσείο κλειστό οπότε συνεχίζω προς κέντρο χωριού … Στην πλατεία στάση για καφέ και πληροφορίες από ντόπιους γέροντες και άλλους που απολάμβαναν την πρωινή τους κουβέντα με καφέ …
Η συζήτηση που εξελίχθηκε ενδιαφέρουσα και με ενίσχυση των πεποιθήσεων που έχω για αυτήν την χώρα και την κατάντια της … Ο τόπος αφημένος στην τύχη του … παραμελημένος … ό,τι απόφαση και να παρθεί από τα «κεντρικά», πάντα εις βάρος του … Οι άνθρωποι με παράπονα … με πικρία στα χείλη και στο πρόσωπο … Πρόσωπα δουλεμένα από τον ήλιο - τον ιδρώτα – την κούραση … Τα χέρια το ίδιο … φαντάσου τι έχει γίνει στην ψυχή ...
Το χωριό την δεκαετία του ΄80, δηλαδή μόλις εχθές, είχε 5 μόνιμους δασκάλους … 4 αστυνομικούς μόνιμη δύναμη … 2 δασοφύλακες … 2 αγροφύλακες … παπά … και πάνω από 100.000 κεφάλια αιγοπρόβατα ….
Σήμερα ??? …. Από όλα τα παραπάνω κρατήστε μόνο τα αιγοπρόβατα … και αυτά όχι πάνω από 1.000 …..
Για απλά πράγματα πρέπει να μετακινηθούν στην Αλεξανδρούπολη … βενζίνες – υπέρογκα έξοδα – χαμένος χρόνος …
Κλασσικό παράδειγμα τα σιτηρά τους … Έχουν κοστολόγιο παραγωγής 15 λεπτά του ευρώ ανά κιλό μέσα στο χωράφι. Από Ουκρανία παραδομένο στην πόρτα, 14 λεπτά το κιλό … Η οικονομία τους καταρρέει, μαζί και ό,τι έχουν να προσφέρουν αυτά τα ευλογημένα μέρη … και τα «κεντρικά» σφυρίζουν προκλητικά αδιάφορα …
Για να επισκεφτούν ένα νησί όπως ο υπόλοιπος κόσμος, κάτι απόλυτα φυσιολογικό για τον περισσότερο κόσμο, θέλουν μια μικρή περιουσία μόνο για να φτάσουν στο λιμάνι του Πειραιά … Η Σαμοθράκη και η Θάσος δηλαδή μονόδρομος … Κάποιοι μιλούσαν για την Αθήνα σαν όνειρο … Πώς να τους αλλάξεις γνώμη ? …
Η δεκαετία του ΄80 ίσως για τους μελλοντικούς ιστορικούς θα αναφέρεται σαν παράδειγμα για το πώς μπορείς γρήγορα και εύκολα να σκάψεις κάτω από τα θεμέλια ενός «κράτους» … Πετάς 2-3 μίζες στους κατάλληλους άνθρωπες … βγάζεις 2 περιοδικά τύπου κλικ – κλακ - κλουκ … ρίχνεις λίγη μπάλα ανακατεμένη με σκυλάδικα και πρωινατζούδες … εξυμνείς κάνα δυό νησιά τύπου Συγγρού … και ρίχνεις λίγο λάσπη βγάζοντας μαλάκα όποιον κερδίζει το ψωμί του με ιδρώτα … Γεμίζεις υπηρεσίες με χρήσιμους ηλίθιους ρεμπεσκέδες κομματοφρουρούς … και έχεις μια χώρα παραδομένη άνευ όρων στο πιάτο. Φροντίζεις επίσης να υποβαθμιστεί και η Παιδεία μερικά υπόγεια πιο κάτω από τα υπόγεια ώστε να έχεις τα νώτα σου καλυμμένα … και είσαι πασάς στο νότιο άκρο των Βαλκανίων …
Ο καφές ήταν ό,τι πρέπει … ίσως και ο προβληματισμός που τον συντρόφεψε … Οι δε πληροφορίες για την διαδρομή ήταν άκρως χρήσιμες. Έμαθα ότι οι αρκούδες και οι λύκοι έχουν μια φυσική φοβία για τα παπιά οπότε είχα ήδη εξασφαλίσει το επόμενο πρωινό μου ξύπνημα σε αυτά τα χώματα των Βαλκανίων … Οι επόμενοι περαστικοί δεν γνωρίζω … ελπίζω να έχουν παπιά … Η αρχική μου επιλογή ήταν λάθος καθώς θα διέσχιζα 15 χιλιόμετρα χωματόδρομο, οπότε επί τόπου αλλαγή σχεδίων … και δεν με χάλασε καθόλου …
Εγκάρδιοι χαιρετισμοί και αναχώρηση για την γη των άγριων ζώων … Α, ρε άνθρωποι της πόλης ξύλο που θέλετε ώρες ώρες … Βλέπετε σαμιαμίδι και νομίζετε ότι μπροστά σας είναι ο δράκος του Κομόντο …
Η διαδρομή προς Λεπτοκαρυά απίστευτη … δάσος – δάσος και δάσος … με στροφές και στροφές … και θέα … Ψυχοθεραπεία κανονική … Παραφωνία σε όλο αυτό το σκηνικό τα Αιολικά πάρκα που βιάζουν την εικόνα της φύσης … Η ανάπτυξη πάνω απ’ όλα …
Παραφωνία επίσης και η ανθρώπινη γαϊδουριά που την επιδεικνύουν με κάθε τρόπο … Μια απίστευτα όμορφη και δροσερή γωνιά ξεκούρασης – αναψυχής – προορισμού για πικ νικ στο δάσος … γεμάτη από σκουπίδια και κουτιά κόκα κόλας – μπύρας … και από τις δύο μεριές του δρόμου , γιατί εάν κάνεις κάτι, πρέπει να το κάνεις σωστά και ολοκληρωμένα ...
Οι άνθρωπες που ανέβηκαν έως εδώ σίγουρα είχαν αμάξι με πορτ μπαγκάζ και σακούλες … Παιδεία δεν είχαν … αυτοσεβασμό επίσης … Πώς να πλησιάσουν λύκοι και αρκούδες σε τέτοια βρωμιά …
Σκέφτομαι με ανακούφιση ότι την φύση δεν μπορείς να την ταρακουνήσεις ... Όταν δει ότι πράγματι κινδυνεύει, δίνει μια και ισοπεδώνει ... και τα ξανακτίζει από την αρχή ... με άλλους μάστορες και χρήστες στην δούλεψή της ... μέχρι να τους ισοπεδώσει και αυτούς ξανά και ξανά ...
Η διαδρομή συνεχίζει να συναρπάζει μέτρο με το μέτρο – χιλιόμετρο με χιλιόμετρο … Αισθάνομαι πολύ τυχερός που ήρθα με την πάπια … Με το άλλο σίγουρα θα είχα πολλές στιγμές απόλαυσης … παρατεταμένης όμως αμφιβάλω … Είμαι ξεκούραστος – χαλαρός – ήρεμος – χωρίς να μου λείπει η ταχύτητα τις περισσότερες φορές … Μπορώ και παρατηρώ ότι συμβαίνει γύρω μου … βλέπω πράγματα που με το άλλο θα περνούσαν χωρίς την παραμικρή αποτύπωση στον σκληρό του μυαλού …
Στο μυαλό μου συνεχώς έρχονται εικόνες από διαβάσματα σε διάφορα σχετικά με μοτοσικλέτες και ταξίδια sites… Οι πυρηνικοί μοτοεπιστήμονες και κατέχοντες την απόλυτη γνώση, έχουν ήδη μιλήσει και αποφασίσει …. «Τα παπιά είναι αυστηρά και ΜΟΝΟ για αστική μετακίνηση και ΤΙΠΟΤΑ άλλο» …. «Τα παπιά είναι επικίνδυνα για ταξίδι» … «Ταξίδια γίνονται μόνο με κυβικά, γιατί χωρίς αυτά δεν μπορείς να ταξιδέψεις» … και ήδη έχω αρχίσει να μπαίνω σε διαδικασία σχεδιασμού για το επόμενο ταξίδι και τις απαραίτητες ίσως μετατροπές …
Το χαμόγελο πίσω από τα αυτιά ξεχειλωμένο …. Παράδεισος κανονικός, προσφορά Κινέζικου εργοστασίου άθλιων κατασκευών … Και ακριβώς εκεί είναι το καυτό σημείο … Μα με μια άθλια κατασκευή μπορείς να έχεις όλα τα πιο πάνω ???
… η απάντηση είναι μία : … Θεέ μου τί είχα χάσει τόσα χρόνια … ??
Μπροστά μου ένα κοπάδι από μουλάρια και δύο αναβάτες πάνω σε σαμάρια … Σταματώ στην άκρη και τους χαζεύω … εικόνες από άλλες εποχές … Χαιρετιόμαστε …
- Πού πάνε αυτά ??
- Δουλειά …
- Ξύλα ??
- Ναι για ! … χαρακτηριστική απάντηση τοπικής διαλέκτου !
- Καλή δουλειά !
- Καλό δρόμο !
Έμεινα να τους χαζεύω για λίγο ... Πότε θα ξαναδώ κάτι τέτοιο … ? .. με πιάνει μια ψιλομελαγχολία … συνειρμικά μου έρχονται στο θυμικό εικόνες με εμένα πιτσιρικά πάνω στο γαϊδούρι πισοκάπουλα … Στο σαμάρι δεξιά και αριστερά κρεμασμένα τα κοφίνια από το αμπέλι μετά τον τρύγο … Τέτοια εποχή πρέπει να ήταν …
Από ψηλά το Μέγα Δέρειο απλώνεται μπροστά μου … ένας μιναρές και μια εκκλησιά ξεχωρίζουν δυό παράλληλους κόσμους … Δυό κόσμοι χωρισμένοι συνήθως από την ανθρώπινη ηλιθιότητα - την αγραμματοσύνη - τον καλλιεργούμενο τυφλό φανατισμό - τα προσωπικά πάθη και κυνήγι αυτοκαταστροφής - το επιτηδευμένο και χρόνια αποδεδειγμένο διαίρει και βασίλευε των λιμοκοντόρων καρεκλάκηδων ...
Σταματώ στο βενζινάδικο που είχα σταματήσει πριν 10 χρόνια για καύσιμα ... τώρα για αέρα … Η συνομιλίες μεταξύ των ντόπιων στην Τούρκικη γλώσσα … Αυτός ο τόπος δυο βιβλιοθήκες καταγραμμένης ιστορίας ... και λίγο είναι …
Σε όλη την διαδρομή υπάρχει διακριτική πλέον παρουσία στρατού την οποία παρατηρώ έως και την ολοκλήρωση του γύρου του Έβρου μέχρι και το Σουφλί που ξαναμπήκα στο Δάσος της Δαδιάς … Πώς έχουν αλλάξει οι εποχές .. Οι παλαιότεροι καταλαβαίνουν τι λέω και τι περιγράφω … Τα πάντα ρει, μηδέποτε κατά τ' αυτό μένειν … το είπε και ο Ηράκλειτος κάποιες χιλιάδες χρόνια πριν … Ο Ρασούλης το έκανε και τραγούδι …
Το Μικρό Δέρειο έρχεται γρήγορα … δυό τσιγάρα δρόμος με το αμάξι ή με μαστόδοντο γκόλντ γουίντ … Με το παπί απλά απόλαυση … Μετά τους Μεταξάδες το τοπίο αλλάζει … Φεύγει το δάσος και απλώνει ο κάμπος … καλλιέργειες και ερημιά … Βαμβάκια παντού … και άπλα … και κίτρινο χρώμα του καλοκαιριού πάνω στην δουλεμένη γη … Ο Ερυθροπόταμος και ο Άρδας ευλογία για τούτο το τόπο …
Στο Λάδη αριστερά για Κυπρίνο και ο στόχος για το Ορμένιο μια γειτονιά διαφορά … Θεέ μου πόσο απλά είναι τα πράγματα ... Τόσο απλά που δεν χωρούν στο θολωμένο μυαλό εγωπαθών και μολυσμένων με Μυκονίαση δίποδων και άλλων όντων της πλάσης … Το ότι βρίσκομαι εκεί πάνω φαντάζει τόσο φυσιολογικό, όσο και το να πάει κανείς μέχρι τον φούρνο για το καθημερινό καρβέλι … και δεν κάνω καθόλου πλάκα … Στο νου μου έρχεται η ατάκα του τύπου, που σε μια φωτο του γαλαξία μας, χωμένος κάπου εκεί βαθειά λέει : - Ξέρεις ποιος είμαι εγώ ρε ??? ... και επανέρχομαι στην πραγματικότητα …
Οι ορεινοί όγκοι αριστερά μου φυσικό σύνορο με την Βουλγαρία τους οποίους ακολουθώ συνέχεια με βόρεια κατεύθυνση. Το ένα χωριό – αν και δεν είναι πολλά – διαδέχεται το άλλο … το έδαφος ομαλό και γλυκές ανηφόρες και διάσπαρτους λόφους … και το Ορμένιο πλησίαζε … Στα Πετρωτά η θέα του ρημαγμένου σχολείου δείχνει μια μικρή πτυχή της κατάστασης - της αδιαφορίας - της εγκατάλειψης ... Πόσους σημαντικούς ανθρώπους να ανέθρεψαν αυτές οι τάξεις ... πόσους επιστήμονες που διέπρεψαν σε άλλες πολιτείες και γωνιές του πλανήτη ... Πόσοι και πόσοι ικανοί άνθρωποι που πέρασαν από αυτά τα θρανία, εκδιώχθηκαν με ύπουλο και προσβλητικό τρόπο από την πατρίδα τους ... Στο μυαλό μου έρχονται όλοι οι γνωστοί μου μετανάστες από Βόρεια Ελλάδα ... Ρήμαξε ο τόπος κάποτε ... και τα ξαναζούμε από την αρχή για να μην ξεχνάμε ποιός είναι το αφεντικό ...
Για πότε έφτασα Ορμένιο ούτε που το κατάλαβα … Μπαίνω στο χωριό … ερημιά απίστευτη … Είχα σκοπό να πάρω έναν χάρτη της Βουλγαρίας γιατί κάτι με έτρωγε να μπω στην άλλη χώρα και να γυρίσω από την πίσω μεριά της οροσειράς Ροδόπης και να μπω από Κ. Νευροκόπι ξανά Ελλάδα. Το μόνο που μπορούσε κάποιος να αγοράσει ήταν ερημιά ... και αυτό τζάμπα ... Ούτε σκυλί – ούτε γατί κυκλοφορούσε … νιέντε καθ’ όλα … Φωτο στο χαρακτηριστικό εκκλησάκι της πλατείας και δρόμο για τα σύνορα …
Δεν ήξερες όμως Βρασίδα … δεν ρώταγες ?? Φτάνω σε 6 χιλιόμετρα στα σύνορα … Να αγοράσω χάρτη ??? … πλάκα έχουμε μεσημεριάτικα … από πού ??? … Θα ρωτήσω σκέφτομαι τους συνοριοφύλακες πόσα χιλιόμετρα μακριά είναι η έξοδος για Νευροκόπι μέσω Βουλγαρίας ώστε να υπολογίσω τους χρόνους μου … η ώρα είναι ήδη σχεδόν 14:00 και δεν θέλω να διανυκτερεύσω εκτός Ελλάδας … Ένας φιλότιμος τελωνιακός έτρεχε πάνω κάτω για να ελέγξει τα αυτοκίνητα προς Βουλγαρία … μια άλλη πιτσιρίκα μιλούσε στο κινητό της μέσα σε ένα γραφείο χωρίς να μου δίνει απολύτως καμία σημασία … δυό άλλοι με στολή σε ένα διπλανό γραφείο με κοίταξαν με αδιαφορία κουνώντας μου τους ώμους με νόημα ότι δεν ξέρουν … Η προσωποποίηση της σιέστας ... Ο φιλότιμος που έτρεχε σαν παλαβός για να τους προλάβει όλους σταματάει έναν ταξιτζή που έμπαινε εκείνη την ώρα στην Ελλάδα …
- Ο άνθρωπός σου… μου λέει … Ξέρει τα πάντα για την Βουλγαρία ….
Τελικά δεν ήξερε …
Αποφασίζω ότι το μενού δεν έχει Βουλγαρία σήμερα … αλλά μέρος από το δάσος της Δαδιάς που δεν είδα … Η Βουλγαρία όμως μπήκε στα υπ’ όψιν ΚΑΙ αυτή …
Παίρνω την αντίθετη κατεύθυνση με μια άλυτη προς το παρόν απορία ... Η πινακίδα των συνόρων μπαίνοντας στην γείτονα χώρα ... θα είναι το ίδιο άθλια όπως η δική μας ?? ... αλλά τι μου φταίνε οι πινακίδες ...
Η διαδρομή
https://www.google.gr/maps/dir/Αλεξανδρούπολη 681 00/Αισύμη/Μικρό Δέρειο/Πεντάλοφος/Ορμένιο/Σουφλί/Λουτρός/Καβάλα/Camping Alexandros/@41.1503005,25.5102814,8.75z/data=!4m66!4m65!1m5!1m1!1s0x14b21c9f5c02c8d5:0xbab0f92b441e41e3!2m2!1d25.873962!2d40.8457193!1m5!1m1!1s0x14b2147a48c1316d:0x8e6ea05960de82e0!2m2!1d25.955423!2d41.0171751!1m5!1m1!1s0x14b25f71d75f481b:0xddd1db2ca0436cfb!2m2!1d26.1006252!2d41.3156676!1m5!1m1!1s0x14b2c3aac0329d9b:0x87c125681b0c8436!2m2!1d26.1823718!2d41.6452907!1m5!1m1!1s0x14b2c502d5e9e6cb:0x500bd2ce2bb1a30!2m2!1d26.2123505!2d41.719727!1m15!1m1!1s0x14b25148037d782d:0x210ab6e8383ca778!2m2!1d26.2992566!2d41.1943451!3m4!1m2!1d26.1864895!2d41.1833716!3s0x14b25afd34089cf7:0x8f51b1b43f0bfd9a!3m4!1m2!1d26.1075347!2d41.0987226!3s0x14b24161b0780481:0xd8602858e510cd10!1m5!1m1!1s0x14b222a8cf0e5a07:0x29f6c7ee21b8d6d2!2m2!1d26.045885!2d40.8806112!1m5!1m1!1s0x14aebb729066fc01:0xf567e137446a476c!2m2!1d24.412866!2d40.937607!1m5!1m1!1s0x0:0xf4cc422daa2ea5af!2m2!1d24.5163731!2d40.9591853!3e0?hl=el
Το καλό με το την ταπεινή καταγωγή της πάπιας, είναι ότι δεν την απασχολούν ανίερες κομπλεξικές πράξεις και ψυχολογικές πρακτικές της ανώτερης τάξης. Ένα παπί μπορεί άνετα να υποδυθεί με χαρά τον ρόλο της απλώστρας ρούχων … και με μεγάλη επιτυχία μάλιστα, να συναγωνίζεται παρακείμενους θάμνους … Ίσως αργότερα σκεφτώ κάποια πατέντα με αφαιρούμενες αναδιπλούμενες αντηρίδες, με γαλβανισμένα σύρματα για να μην σκουριάζουν. Ό,τι βρεγμένο και να βάλεις επάνω … σε δύο – τρία χιλιόμετρα θα έχουν στεγνώσει …
Αυτά τα πρωινά … σκέτη μαγεία … ως και η φύση κάθεται ήρεμη για να τα απολαύσει …
Πληρωμή, αποχαιρετισμός και πάμε για κέντρο … Φυσικά τέτοια ώρα αν και καθημερινή δεν δουλεύει σχεδόν τίποτα … Τα καφέ όλα κλειστά, ακόμα και τα κεντρικά γύρω από τον Φάρο … Δεν πειράζει, καφέ κάπου σε ένα βουνό … δεν είναι μακριά άλλωστε …
Έξω από την Αλεξανδρούπολη θυμάμαι ότι πρέπει κάποτε να βάλω βενζίνη, οπότε στο πρώτο χωριό ανεφοδιασμός. Πρέπει με κάθε δυνατό τρόπο να ενισχύουμε την μικροοικονομία των εγκαταλειμμένων γωνιών αυτής της χώρας … ένας καφές – ένα κουλούρι – μια μικροαγορά ίσως είναι κάτι σημαντικό εκεί πάνω … Ίσως ένας μικρός λόγος να μην εγκαταλείψουν και αυτοί …
Στον Άβαντα βενζίνη και λάδωμα αλυσίδας … Κουβέντα με την πρατηριούχο … ακόμα ένας που έχει ανθρώπους της φαμίλιας εγκλωβισμένους στο παρακράτος της Αθήνας …
Ήδη από τα πρώτα χιλιόμετρα αρχίζει κανείς και καταλαβαίνει πόση φύση έχει μπροστά του … Σαν κάτι να σε ρουφάει να πας πιο ψηλά … πιο βαθειά στο δάσος … Δεν είναι τυχαίο που όλα τα παραμύθια που έβαζαν την φαντασία στην περιοχή των κόκκινων και πολλές φορές πέρα από αυτή, είχαν μέσα και από ένα δάσος …
Θυμάμαι που το βράδυ στο κάμπινγκ πριν κολλήσει η παρέα με τους Γερμανούς, ρώτησα μια παρέα ντόπιων πληροφορίες για το εάν συγκεκριμένη διαδρομή μέσα στην Δαδιά είναι χωματόδρομος ή όχι … Η προφορά τους βαριά και χαρακτηριστική … Φαντάζομαι εγώ θα ακουγόμουν στα αυτιά τους όπως ο Τόλης, όταν πρωτοεμφανίστηκε στο πεντάγραμμο … Αφού είδαν στον χάρτη τα σημεία που ενδιαφερόμουν, με κοίταξαν με οίκτο – λύπη και σαν μακαρίτη μαζί …
- Πού πάς εκεί πάνω ?? … έχει άγρια ζώα !! … θα πάθεις κακό και ζημιά μαζί !! … δεν πας από τον κεντρικό δρόμο καλύτερα ?? … είναι άγρια τα πράγματα εκεί πάνω … δεν είναι για σένα …
Τους ρώτησα τί ζώα έχει η περιοχή και μου απάντησαν αρκούδες και λύκους … Φαντάζομαι τί θα έλεγαν του Τόλη εκείνα τα χρόνια …
Αφού τους είπα ότι έχουν δίκιο και ότι η Εθνική οδός έχει πολλά ενδιαφέροντα πράγματα να δει κανείς (από μέσα μου ήδη έβλεπα τα διάσημα σκυλάδικα εθνικών οδών και παραποτάμιων παράδρομων και η φαντασία μου οργίαζε ...) τους καληνύχτισα ευχαριστώντας τους που μου έσωσαν την ζωή … μία την έχουμε άλλωστε …
Ο Έβρος δεν φημίζεται για τα ορεινά του ύψη … 600 μέτρα το πολύ ? … δεν νομίζω περισσότερο … η φύση και η βλάστηση όμως είναι πανέμορφη έως προκλητικά υπέροχη … Το ανέβα προς Αισύμη το επιβεβαιώνει χιλιόμετρο με χιλιόμετρο …
Μπαίνω Αισύμη και βλέπω με ανακούφιση Μουσείο Σαρακατσάνικης Παράδοσης … Αναλαμπή του θυμικού και με πιάνουν τα γέλια … ευτυχώς δεν είχε ψυχή γύρω … Χρόνια πριν κάπου βόρεια την είχε πέσει κορασίδα που γλυκοκοίταζε την προοπτική της Αθήνας … και εκεί που προέβαλε τα προσόντα και τις χάρες της πετάει την ατάκα : «Είμι μια Σαρακατσάν’ ιγουώ ..!!»
Τι να κάνει αυτή η ψυχή άραγες … Μακάρι να είναι σε καλύτερη θέση και έξω από κάθε είδους αστικών μαντριών …
Το μουσείο κλειστό οπότε συνεχίζω προς κέντρο χωριού … Στην πλατεία στάση για καφέ και πληροφορίες από ντόπιους γέροντες και άλλους που απολάμβαναν την πρωινή τους κουβέντα με καφέ …
Η συζήτηση που εξελίχθηκε ενδιαφέρουσα και με ενίσχυση των πεποιθήσεων που έχω για αυτήν την χώρα και την κατάντια της … Ο τόπος αφημένος στην τύχη του … παραμελημένος … ό,τι απόφαση και να παρθεί από τα «κεντρικά», πάντα εις βάρος του … Οι άνθρωποι με παράπονα … με πικρία στα χείλη και στο πρόσωπο … Πρόσωπα δουλεμένα από τον ήλιο - τον ιδρώτα – την κούραση … Τα χέρια το ίδιο … φαντάσου τι έχει γίνει στην ψυχή ...
Το χωριό την δεκαετία του ΄80, δηλαδή μόλις εχθές, είχε 5 μόνιμους δασκάλους … 4 αστυνομικούς μόνιμη δύναμη … 2 δασοφύλακες … 2 αγροφύλακες … παπά … και πάνω από 100.000 κεφάλια αιγοπρόβατα ….
Σήμερα ??? …. Από όλα τα παραπάνω κρατήστε μόνο τα αιγοπρόβατα … και αυτά όχι πάνω από 1.000 …..
Για απλά πράγματα πρέπει να μετακινηθούν στην Αλεξανδρούπολη … βενζίνες – υπέρογκα έξοδα – χαμένος χρόνος …
Κλασσικό παράδειγμα τα σιτηρά τους … Έχουν κοστολόγιο παραγωγής 15 λεπτά του ευρώ ανά κιλό μέσα στο χωράφι. Από Ουκρανία παραδομένο στην πόρτα, 14 λεπτά το κιλό … Η οικονομία τους καταρρέει, μαζί και ό,τι έχουν να προσφέρουν αυτά τα ευλογημένα μέρη … και τα «κεντρικά» σφυρίζουν προκλητικά αδιάφορα …
Για να επισκεφτούν ένα νησί όπως ο υπόλοιπος κόσμος, κάτι απόλυτα φυσιολογικό για τον περισσότερο κόσμο, θέλουν μια μικρή περιουσία μόνο για να φτάσουν στο λιμάνι του Πειραιά … Η Σαμοθράκη και η Θάσος δηλαδή μονόδρομος … Κάποιοι μιλούσαν για την Αθήνα σαν όνειρο … Πώς να τους αλλάξεις γνώμη ? …
Η δεκαετία του ΄80 ίσως για τους μελλοντικούς ιστορικούς θα αναφέρεται σαν παράδειγμα για το πώς μπορείς γρήγορα και εύκολα να σκάψεις κάτω από τα θεμέλια ενός «κράτους» … Πετάς 2-3 μίζες στους κατάλληλους άνθρωπες … βγάζεις 2 περιοδικά τύπου κλικ – κλακ - κλουκ … ρίχνεις λίγη μπάλα ανακατεμένη με σκυλάδικα και πρωινατζούδες … εξυμνείς κάνα δυό νησιά τύπου Συγγρού … και ρίχνεις λίγο λάσπη βγάζοντας μαλάκα όποιον κερδίζει το ψωμί του με ιδρώτα … Γεμίζεις υπηρεσίες με χρήσιμους ηλίθιους ρεμπεσκέδες κομματοφρουρούς … και έχεις μια χώρα παραδομένη άνευ όρων στο πιάτο. Φροντίζεις επίσης να υποβαθμιστεί και η Παιδεία μερικά υπόγεια πιο κάτω από τα υπόγεια ώστε να έχεις τα νώτα σου καλυμμένα … και είσαι πασάς στο νότιο άκρο των Βαλκανίων …
Ο καφές ήταν ό,τι πρέπει … ίσως και ο προβληματισμός που τον συντρόφεψε … Οι δε πληροφορίες για την διαδρομή ήταν άκρως χρήσιμες. Έμαθα ότι οι αρκούδες και οι λύκοι έχουν μια φυσική φοβία για τα παπιά οπότε είχα ήδη εξασφαλίσει το επόμενο πρωινό μου ξύπνημα σε αυτά τα χώματα των Βαλκανίων … Οι επόμενοι περαστικοί δεν γνωρίζω … ελπίζω να έχουν παπιά … Η αρχική μου επιλογή ήταν λάθος καθώς θα διέσχιζα 15 χιλιόμετρα χωματόδρομο, οπότε επί τόπου αλλαγή σχεδίων … και δεν με χάλασε καθόλου …
Εγκάρδιοι χαιρετισμοί και αναχώρηση για την γη των άγριων ζώων … Α, ρε άνθρωποι της πόλης ξύλο που θέλετε ώρες ώρες … Βλέπετε σαμιαμίδι και νομίζετε ότι μπροστά σας είναι ο δράκος του Κομόντο …
Η διαδρομή προς Λεπτοκαρυά απίστευτη … δάσος – δάσος και δάσος … με στροφές και στροφές … και θέα … Ψυχοθεραπεία κανονική … Παραφωνία σε όλο αυτό το σκηνικό τα Αιολικά πάρκα που βιάζουν την εικόνα της φύσης … Η ανάπτυξη πάνω απ’ όλα …
Παραφωνία επίσης και η ανθρώπινη γαϊδουριά που την επιδεικνύουν με κάθε τρόπο … Μια απίστευτα όμορφη και δροσερή γωνιά ξεκούρασης – αναψυχής – προορισμού για πικ νικ στο δάσος … γεμάτη από σκουπίδια και κουτιά κόκα κόλας – μπύρας … και από τις δύο μεριές του δρόμου , γιατί εάν κάνεις κάτι, πρέπει να το κάνεις σωστά και ολοκληρωμένα ...
Οι άνθρωπες που ανέβηκαν έως εδώ σίγουρα είχαν αμάξι με πορτ μπαγκάζ και σακούλες … Παιδεία δεν είχαν … αυτοσεβασμό επίσης … Πώς να πλησιάσουν λύκοι και αρκούδες σε τέτοια βρωμιά …
Σκέφτομαι με ανακούφιση ότι την φύση δεν μπορείς να την ταρακουνήσεις ... Όταν δει ότι πράγματι κινδυνεύει, δίνει μια και ισοπεδώνει ... και τα ξανακτίζει από την αρχή ... με άλλους μάστορες και χρήστες στην δούλεψή της ... μέχρι να τους ισοπεδώσει και αυτούς ξανά και ξανά ...
Η διαδρομή συνεχίζει να συναρπάζει μέτρο με το μέτρο – χιλιόμετρο με χιλιόμετρο … Αισθάνομαι πολύ τυχερός που ήρθα με την πάπια … Με το άλλο σίγουρα θα είχα πολλές στιγμές απόλαυσης … παρατεταμένης όμως αμφιβάλω … Είμαι ξεκούραστος – χαλαρός – ήρεμος – χωρίς να μου λείπει η ταχύτητα τις περισσότερες φορές … Μπορώ και παρατηρώ ότι συμβαίνει γύρω μου … βλέπω πράγματα που με το άλλο θα περνούσαν χωρίς την παραμικρή αποτύπωση στον σκληρό του μυαλού …
Στο μυαλό μου συνεχώς έρχονται εικόνες από διαβάσματα σε διάφορα σχετικά με μοτοσικλέτες και ταξίδια sites… Οι πυρηνικοί μοτοεπιστήμονες και κατέχοντες την απόλυτη γνώση, έχουν ήδη μιλήσει και αποφασίσει …. «Τα παπιά είναι αυστηρά και ΜΟΝΟ για αστική μετακίνηση και ΤΙΠΟΤΑ άλλο» …. «Τα παπιά είναι επικίνδυνα για ταξίδι» … «Ταξίδια γίνονται μόνο με κυβικά, γιατί χωρίς αυτά δεν μπορείς να ταξιδέψεις» … και ήδη έχω αρχίσει να μπαίνω σε διαδικασία σχεδιασμού για το επόμενο ταξίδι και τις απαραίτητες ίσως μετατροπές …
Το χαμόγελο πίσω από τα αυτιά ξεχειλωμένο …. Παράδεισος κανονικός, προσφορά Κινέζικου εργοστασίου άθλιων κατασκευών … Και ακριβώς εκεί είναι το καυτό σημείο … Μα με μια άθλια κατασκευή μπορείς να έχεις όλα τα πιο πάνω ???
… η απάντηση είναι μία : … Θεέ μου τί είχα χάσει τόσα χρόνια … ??
Μπροστά μου ένα κοπάδι από μουλάρια και δύο αναβάτες πάνω σε σαμάρια … Σταματώ στην άκρη και τους χαζεύω … εικόνες από άλλες εποχές … Χαιρετιόμαστε …
- Πού πάνε αυτά ??
- Δουλειά …
- Ξύλα ??
- Ναι για ! … χαρακτηριστική απάντηση τοπικής διαλέκτου !
- Καλή δουλειά !
- Καλό δρόμο !
Έμεινα να τους χαζεύω για λίγο ... Πότε θα ξαναδώ κάτι τέτοιο … ? .. με πιάνει μια ψιλομελαγχολία … συνειρμικά μου έρχονται στο θυμικό εικόνες με εμένα πιτσιρικά πάνω στο γαϊδούρι πισοκάπουλα … Στο σαμάρι δεξιά και αριστερά κρεμασμένα τα κοφίνια από το αμπέλι μετά τον τρύγο … Τέτοια εποχή πρέπει να ήταν …
Από ψηλά το Μέγα Δέρειο απλώνεται μπροστά μου … ένας μιναρές και μια εκκλησιά ξεχωρίζουν δυό παράλληλους κόσμους … Δυό κόσμοι χωρισμένοι συνήθως από την ανθρώπινη ηλιθιότητα - την αγραμματοσύνη - τον καλλιεργούμενο τυφλό φανατισμό - τα προσωπικά πάθη και κυνήγι αυτοκαταστροφής - το επιτηδευμένο και χρόνια αποδεδειγμένο διαίρει και βασίλευε των λιμοκοντόρων καρεκλάκηδων ...
Σταματώ στο βενζινάδικο που είχα σταματήσει πριν 10 χρόνια για καύσιμα ... τώρα για αέρα … Η συνομιλίες μεταξύ των ντόπιων στην Τούρκικη γλώσσα … Αυτός ο τόπος δυο βιβλιοθήκες καταγραμμένης ιστορίας ... και λίγο είναι …
Σε όλη την διαδρομή υπάρχει διακριτική πλέον παρουσία στρατού την οποία παρατηρώ έως και την ολοκλήρωση του γύρου του Έβρου μέχρι και το Σουφλί που ξαναμπήκα στο Δάσος της Δαδιάς … Πώς έχουν αλλάξει οι εποχές .. Οι παλαιότεροι καταλαβαίνουν τι λέω και τι περιγράφω … Τα πάντα ρει, μηδέποτε κατά τ' αυτό μένειν … το είπε και ο Ηράκλειτος κάποιες χιλιάδες χρόνια πριν … Ο Ρασούλης το έκανε και τραγούδι …
Το Μικρό Δέρειο έρχεται γρήγορα … δυό τσιγάρα δρόμος με το αμάξι ή με μαστόδοντο γκόλντ γουίντ … Με το παπί απλά απόλαυση … Μετά τους Μεταξάδες το τοπίο αλλάζει … Φεύγει το δάσος και απλώνει ο κάμπος … καλλιέργειες και ερημιά … Βαμβάκια παντού … και άπλα … και κίτρινο χρώμα του καλοκαιριού πάνω στην δουλεμένη γη … Ο Ερυθροπόταμος και ο Άρδας ευλογία για τούτο το τόπο …
Στο Λάδη αριστερά για Κυπρίνο και ο στόχος για το Ορμένιο μια γειτονιά διαφορά … Θεέ μου πόσο απλά είναι τα πράγματα ... Τόσο απλά που δεν χωρούν στο θολωμένο μυαλό εγωπαθών και μολυσμένων με Μυκονίαση δίποδων και άλλων όντων της πλάσης … Το ότι βρίσκομαι εκεί πάνω φαντάζει τόσο φυσιολογικό, όσο και το να πάει κανείς μέχρι τον φούρνο για το καθημερινό καρβέλι … και δεν κάνω καθόλου πλάκα … Στο νου μου έρχεται η ατάκα του τύπου, που σε μια φωτο του γαλαξία μας, χωμένος κάπου εκεί βαθειά λέει : - Ξέρεις ποιος είμαι εγώ ρε ??? ... και επανέρχομαι στην πραγματικότητα …
Οι ορεινοί όγκοι αριστερά μου φυσικό σύνορο με την Βουλγαρία τους οποίους ακολουθώ συνέχεια με βόρεια κατεύθυνση. Το ένα χωριό – αν και δεν είναι πολλά – διαδέχεται το άλλο … το έδαφος ομαλό και γλυκές ανηφόρες και διάσπαρτους λόφους … και το Ορμένιο πλησίαζε … Στα Πετρωτά η θέα του ρημαγμένου σχολείου δείχνει μια μικρή πτυχή της κατάστασης - της αδιαφορίας - της εγκατάλειψης ... Πόσους σημαντικούς ανθρώπους να ανέθρεψαν αυτές οι τάξεις ... πόσους επιστήμονες που διέπρεψαν σε άλλες πολιτείες και γωνιές του πλανήτη ... Πόσοι και πόσοι ικανοί άνθρωποι που πέρασαν από αυτά τα θρανία, εκδιώχθηκαν με ύπουλο και προσβλητικό τρόπο από την πατρίδα τους ... Στο μυαλό μου έρχονται όλοι οι γνωστοί μου μετανάστες από Βόρεια Ελλάδα ... Ρήμαξε ο τόπος κάποτε ... και τα ξαναζούμε από την αρχή για να μην ξεχνάμε ποιός είναι το αφεντικό ...
Για πότε έφτασα Ορμένιο ούτε που το κατάλαβα … Μπαίνω στο χωριό … ερημιά απίστευτη … Είχα σκοπό να πάρω έναν χάρτη της Βουλγαρίας γιατί κάτι με έτρωγε να μπω στην άλλη χώρα και να γυρίσω από την πίσω μεριά της οροσειράς Ροδόπης και να μπω από Κ. Νευροκόπι ξανά Ελλάδα. Το μόνο που μπορούσε κάποιος να αγοράσει ήταν ερημιά ... και αυτό τζάμπα ... Ούτε σκυλί – ούτε γατί κυκλοφορούσε … νιέντε καθ’ όλα … Φωτο στο χαρακτηριστικό εκκλησάκι της πλατείας και δρόμο για τα σύνορα …
Δεν ήξερες όμως Βρασίδα … δεν ρώταγες ?? Φτάνω σε 6 χιλιόμετρα στα σύνορα … Να αγοράσω χάρτη ??? … πλάκα έχουμε μεσημεριάτικα … από πού ??? … Θα ρωτήσω σκέφτομαι τους συνοριοφύλακες πόσα χιλιόμετρα μακριά είναι η έξοδος για Νευροκόπι μέσω Βουλγαρίας ώστε να υπολογίσω τους χρόνους μου … η ώρα είναι ήδη σχεδόν 14:00 και δεν θέλω να διανυκτερεύσω εκτός Ελλάδας … Ένας φιλότιμος τελωνιακός έτρεχε πάνω κάτω για να ελέγξει τα αυτοκίνητα προς Βουλγαρία … μια άλλη πιτσιρίκα μιλούσε στο κινητό της μέσα σε ένα γραφείο χωρίς να μου δίνει απολύτως καμία σημασία … δυό άλλοι με στολή σε ένα διπλανό γραφείο με κοίταξαν με αδιαφορία κουνώντας μου τους ώμους με νόημα ότι δεν ξέρουν … Η προσωποποίηση της σιέστας ... Ο φιλότιμος που έτρεχε σαν παλαβός για να τους προλάβει όλους σταματάει έναν ταξιτζή που έμπαινε εκείνη την ώρα στην Ελλάδα …
- Ο άνθρωπός σου… μου λέει … Ξέρει τα πάντα για την Βουλγαρία ….
Τελικά δεν ήξερε …
Αποφασίζω ότι το μενού δεν έχει Βουλγαρία σήμερα … αλλά μέρος από το δάσος της Δαδιάς που δεν είδα … Η Βουλγαρία όμως μπήκε στα υπ’ όψιν ΚΑΙ αυτή …
Παίρνω την αντίθετη κατεύθυνση με μια άλυτη προς το παρόν απορία ... Η πινακίδα των συνόρων μπαίνοντας στην γείτονα χώρα ... θα είναι το ίδιο άθλια όπως η δική μας ?? ... αλλά τι μου φταίνε οι πινακίδες ...
Τελευταία επεξεργασία:
sahara
Μέλος
Στο ειπα και αλλου στο λεω και εδω...
Μραβο σου, οχι γιατι το εκανες με παπι...αλλα για την περιγραφη...
ilbig:
<<Η δεκαετία του ΄80 ίσως για τους μελλοντικούς ιστορικούς θα αναφέρεται σαν παράδειγμα για το πώς μπορείς γρήγορα και εύκολα να σκάψεις κάτω από τα θεμέλια ενός «κράτους» … Πετάς 2-3 μίζες στους κατάλληλους άνθρωπες … βγάζεις 2 περιοδικά τύπου κλικ – κλακ - κλουκ … ρίχνεις λίγη μπάλα ανακατεμένη με σκυλάδικα και πρωινατζούδες … εξυμνείς κανά δυό νησιά τύπου Συγγρού … και ρίχνεις λίγο λάσπη βγάζοντας μαλάκα όποιον κερδίζει το ψωμί του με ιδρώτα … Γεμίζεις υπηρεσίες με χρήσιμους ηλίθιους ρεμπεσκέδες κομματοφρουρούς … και έχεις μια χώρα παραδομένη άνευ όρων στο πιάτο. Φροντίζεις επίσης να υποβαθμιστεί και η Παιδεία ώστε να έχεις τα νώτα σου καλυμμένα … και είσαι πασάς στο νότιο άκρο των Βαλκανίων … >>
Εδω τα ειπες ολα!!!!
Μραβο σου, οχι γιατι το εκανες με παπι...αλλα για την περιγραφη...
ilbig:<<Η δεκαετία του ΄80 ίσως για τους μελλοντικούς ιστορικούς θα αναφέρεται σαν παράδειγμα για το πώς μπορείς γρήγορα και εύκολα να σκάψεις κάτω από τα θεμέλια ενός «κράτους» … Πετάς 2-3 μίζες στους κατάλληλους άνθρωπες … βγάζεις 2 περιοδικά τύπου κλικ – κλακ - κλουκ … ρίχνεις λίγη μπάλα ανακατεμένη με σκυλάδικα και πρωινατζούδες … εξυμνείς κανά δυό νησιά τύπου Συγγρού … και ρίχνεις λίγο λάσπη βγάζοντας μαλάκα όποιον κερδίζει το ψωμί του με ιδρώτα … Γεμίζεις υπηρεσίες με χρήσιμους ηλίθιους ρεμπεσκέδες κομματοφρουρούς … και έχεις μια χώρα παραδομένη άνευ όρων στο πιάτο. Φροντίζεις επίσης να υποβαθμιστεί και η Παιδεία ώστε να έχεις τα νώτα σου καλυμμένα … και είσαι πασάς στο νότιο άκρο των Βαλκανίων … >>
Εδω τα ειπες ολα!!!!