Αθήνα – Ορμένιο ... ένα παπί δρόμος ...
- Thread starter Vrasidas
- Ημερομηνία δημιουργίας
Vrasidas
Μέλος
- Όνομα
- Βρασίδας
- Μοτό
- CBR 1000RR
Α ρε Πλαταμώνα … με τις χάρες σου – τα πλατάνια σου – την ωραία σου παραλία – τον σιδηροδρομικό σου σταθμό … Μια από τις γωνιές της Ελλάδας με σφραγίδα γνησιότητας. Όσες φορές κι αν πέρασα από εκεί πάντα τα ίδια έντονα συναισθήματα … και μια ανάμνηση κακής στιγμής που σχετίζεται με τον ματαιόδοξο προικοθήρα. Με Φίατ Ούνο και τέσσερα άτομα μέσα, μέσα στις στροφές του Πλαταμώνα, επιχείρησε να κάνει προσπέραση σε νταλίκα με συρόμενο … Κάποιος κατασκευαστής παρακείμενων εικονοστασίων, από κακή του τύχη, δεν έβγαλε μεροκάματο εκείνη την ημέρα … Το πρώτο που θυμάμαι κάθε φορά που περνώ από εκεί …
Ακολουθώ όσο πάει την παραλιακή οδό από Λεπτοκαρυά - Πλαταμώνα μέχρι και Ν. Πόρους. Υποχρεωτικά αφήνω την παραλιακή λόγω χωματόδρομου πλέον και μπαίνω στην ΠΑΘΕ για Τέμπη … Το κιόσκι με το επίσημο νταβατζιλίκι ζητά κεφαλικό φόρο διάσχισης με το παπί … Πίσω έχει η αχλάδα την ουρά καλοί μου εργαζόμενοι στα κιόσκια συμπολίτες … η κατρακύλα δεν κάνει διακρίσεις … Αλλά η μέθοδος με τον βραστό βάτραχο έχει βρει απόλυτη εφαρμογή σε αυτήν την γωνιά του πλανήτη. Ένας πλανήτης που πάσχει από άνθρωπους και την ματαιοδοξία τους …
Αφήνω την πανέμορφη κοιλάδα των Τεμπών και στρίβω αριστερά για Στόμιο … τελικός προορισμός για σήμερα. Αριστερά μου για λίγα χιλιόμετρα, κυλά εδώ και πόσες χιλιάδες χρόνια ο Πηνειός ο οποίος μάλλον είναι υπεύθυνος για την απίστευτη ομορφιά της κοιλάδας. Άσε που έχει και το "πλοίο της Αγάπης" … στην Ελληνική του έκδοση φυσικά. Σουμέλα το έπιασες το υπονοούμενο … έτσι ?
Η πεδιάδα αριστερά δείχνει εύφορη και δεξιά μου υψώνεται η Όσσα, αυτή που έχει χάσει όλους τους τσαμπουκάδες με τον Όλυμπο …
Μπαίνω Στόμιο … ένα απλό παραθαλάσσιο χωριό, σίγουρα παραμελημένο σε σχέση με την δυναμική του. Τώρα που το ξανασκέφτομαι, ίσως είναι καλύτερα να το αφήσουν στην ησυχία του … Το δημοτικό κάμπινγκ δίπλα στην θάλασσα με πολύ σκιά και με πολλές μόνιμες εγκατεστημένες σκηνές παραθεριστών. Κανονίζω τα της διανυκτέρευσης και φεύγω για κοντινή βόλτα και φαγητό στο χωριό. Εκτός του χαλβά δεν έχω φάει τίποτα από το πρωί … και δεν με νοιάζει καθόλου. Μπροστά στην «τροφή» που σου δίνουν τέτοια ταξίδια, ένα πιάτο με συνήθως άγνωστης προέλευσης θερμίδων δεν έχει και μεγάλη αξία ….
Σε ήσυχη γωνιά στην άκρη του χωριού, μπυρίτσα – μια μερίδα γύρο και αναδρομή της ημέρας που πέρασε … Θεέ μου δεν είναι δυνατόν να έγιναν όλα αυτά … σαν παραμύθι … Σκέφτομαι τα αυριανά και με πιάνει απίστευτη προσμονή. Νύχτα είναι … θα περάσει …
Ακολουθώ όσο πάει την παραλιακή οδό από Λεπτοκαρυά - Πλαταμώνα μέχρι και Ν. Πόρους. Υποχρεωτικά αφήνω την παραλιακή λόγω χωματόδρομου πλέον και μπαίνω στην ΠΑΘΕ για Τέμπη … Το κιόσκι με το επίσημο νταβατζιλίκι ζητά κεφαλικό φόρο διάσχισης με το παπί … Πίσω έχει η αχλάδα την ουρά καλοί μου εργαζόμενοι στα κιόσκια συμπολίτες … η κατρακύλα δεν κάνει διακρίσεις … Αλλά η μέθοδος με τον βραστό βάτραχο έχει βρει απόλυτη εφαρμογή σε αυτήν την γωνιά του πλανήτη. Ένας πλανήτης που πάσχει από άνθρωπους και την ματαιοδοξία τους …
Αφήνω την πανέμορφη κοιλάδα των Τεμπών και στρίβω αριστερά για Στόμιο … τελικός προορισμός για σήμερα. Αριστερά μου για λίγα χιλιόμετρα, κυλά εδώ και πόσες χιλιάδες χρόνια ο Πηνειός ο οποίος μάλλον είναι υπεύθυνος για την απίστευτη ομορφιά της κοιλάδας. Άσε που έχει και το "πλοίο της Αγάπης" … στην Ελληνική του έκδοση φυσικά. Σουμέλα το έπιασες το υπονοούμενο … έτσι ?
Η πεδιάδα αριστερά δείχνει εύφορη και δεξιά μου υψώνεται η Όσσα, αυτή που έχει χάσει όλους τους τσαμπουκάδες με τον Όλυμπο …
Μπαίνω Στόμιο … ένα απλό παραθαλάσσιο χωριό, σίγουρα παραμελημένο σε σχέση με την δυναμική του. Τώρα που το ξανασκέφτομαι, ίσως είναι καλύτερα να το αφήσουν στην ησυχία του … Το δημοτικό κάμπινγκ δίπλα στην θάλασσα με πολύ σκιά και με πολλές μόνιμες εγκατεστημένες σκηνές παραθεριστών. Κανονίζω τα της διανυκτέρευσης και φεύγω για κοντινή βόλτα και φαγητό στο χωριό. Εκτός του χαλβά δεν έχω φάει τίποτα από το πρωί … και δεν με νοιάζει καθόλου. Μπροστά στην «τροφή» που σου δίνουν τέτοια ταξίδια, ένα πιάτο με συνήθως άγνωστης προέλευσης θερμίδων δεν έχει και μεγάλη αξία ….
Σε ήσυχη γωνιά στην άκρη του χωριού, μπυρίτσα – μια μερίδα γύρο και αναδρομή της ημέρας που πέρασε … Θεέ μου δεν είναι δυνατόν να έγιναν όλα αυτά … σαν παραμύθι … Σκέφτομαι τα αυριανά και με πιάνει απίστευτη προσμονή. Νύχτα είναι … θα περάσει …
Τελευταία επεξεργασία:
Vrasidas
Μέλος
- Όνομα
- Βρασίδας
- Μοτό
- CBR 1000RR
27-08-2016
Η διαδρομή
https://www.google.gr/maps/dir/Στόμιο/Αγιόκαμπος/Καλαμάκι/Πορταριά/Χάνια/Ζαγορά/Χορευτό/Τσαγκαράδα/Μηλιές/Μηλίνα/@39.4940836,22.7866405,9.65z/data=!4m72!4m71!1m5!1m1!1s0x14a78944c1be4619:0x500bd2ce2ba8020!2m2!1d22.7269846!2d39.8690702!1m10!1m1!1s0x14a79b947dd69add:0x68bdbb7adfb54255!2m2!1d22.8753642!2d39.6978264!3m4!1m2!1d22.8936912!2d39.6287648!3s0x14a79dd2419ae085:0x35c1853087d1a2f9!1m10!1m1!1s0x14a7784ae543b9bd:0x478ce8e568f01d6e!2m2!1d22.7460915!2d39.5708136!3m4!1m2!1d22.8786748!2d39.471744!3s0x14a771a242f30055:0x4a6196e4d2654d4f!1m5!1m1!1s0x14a712d5571b8b47:0x400bd2ce2b99f10!2m2!1d22.9982253!2d39.3897164!1m5!1m1!1s0x14a712707703ba4b:0xcef18ec22440dcc9!2m2!1d23.0614947!2d39.3963211!1m5!1m1!1s0x14a70c14db5bed11:0x400bd2ce2b99ea0!2m2!1d23.1028193!2d39.4416384!1m5!1m1!1s0x14a70ec05e4c4691:0x93940ddfc792ee00!2m2!1d23.120004!2d39.4519579!1m5!1m1!1s0x14a70e47994be39b:0xebcaaf5b3b84e228!2m2!1d23.174311!2d39.3876414!1m5!1m1!1s0x14a710e12a87856f:0x69b81d814c976535!2m2!1d23.1506217!2d39.3280792!1m5!1m1!1s0x14a7231d7e52fe2f:0xf86dcc32df87b9a1!2m2!1d23.2211062!2d39.1711081!3e0?hl=el
Γράφοντας αυτές τις γραμμές και ήδη γνωρίζοντας τι έχει ακολουθήσει στην συνέχεια, έχω κολλήσει … Δεν ξέρω τι και πώς να το γράψω … Θα αδικήσω την πλάση και όσους θα ήθελαν πληροφορίες για τα μέρη αυτά … Όσοι πιστοί προσέλθετε … και καλοδεχούμενοι οι πάντες και τα πάντα …
Το πρωινό ξύπνημα μου επιφυλάσσει έκπληξη από αυτές που σου προκαλούν μούδιασμα και πτώση του ανδρισμού … Έχω χάσει το πορτοφόλι μου !! … βάζω το χέρι στην τσέπη και βρίσκω 25 ευρώ … Λεφτά για να γυρίσω υπάρχουν … συν τρεις τέσσερις μπάρες δημητριακών και υλικά ύπνου … Πάω μέχρι ρεσεψιόν μήπως το βρήκε κανείς … Πού τέτοια τύχη … Είναι πάρα πολύ νωρίς ακόμη και όλοι σχεδόν κοιμούνται … ίσως έχω ελπίδες να το βρω σε μέρος που πέρασα … Μέχρι και εχτές αργούτσικα που έκανα ντους το είχα μαζί μου … Κάνω όλη την διαδρομή πάνω κάτω – τουαλέτες – ντουζιέρες – ρεσεψιόν …. Ρωτώ κανά δυό μεγαλούτσικους που είχαν ήδη ξυπνήσει μήπως και … Νιέντε … Γυρίζω για τελικό έλεγχο στα πράγματά μου ... όλα έξω και ανάποδα … Νιέντε ξανά … Βρασίδα πιάστηκες μαλάκας … Μισή ώρα χαμένη, φορτώνω και φεύγω … Αναλαμπή και τέρμα τα φρένα !! … ανοίγω το μοναδικό σημείο που δεν έψαξα, η μικρή θήκη του μικρούλικου τανγκ μπαγκ … που δεν την χρησιμοποιώ ποτέ! … ο πορτόφολας με κοιτά καμαρωτός καμαρωτός … με τα φράγκα στην θέση τους … Το ηθικό μου επανήρθε ακμαιότατο ... όπως και ο ανδρισμός μου … Τι σου είναι μια χούφτα κωλόχαρτα …
Λοιπόν, ό,τι και να πω για την υπόλοιπη διαδρομή της ημέρας, δεν πλησιάζουν καν την πραγματικότητα … ούτε οι φωτογραφίες …
Βολιώτες – Λαρισαίοι – Φαρσαλιώτες και λοιποί μοτοσύντροφοι περιχώρων … Είστε μεγάλες κουφάλες ... από τις κωλόφαρδες … Από αυτές που όλοι ζηλεύουν και θα ήθελαν να είναι στην θέση τους … Μέσα σε αυτούς και εγώ …
Από την πρώτη στιγμή που άφησα το Στόμιο, το έργο ξεκίνησε με την καλύτερη σκηνοθεσία – φωτογραφία – σκηνικά – κουστούμια - σενάριο - μουσική ... και σε πρωταγωνιστικό ρόλο μια ταπεινή πάπια …
Αριστερά μου η θάλασσα – μπροστά μου απίθανος δρόμος και στο βάθος μια σειρά από δάση – βουνά με απίστευτες διαδρομές.
Είναι ακόμα πολύ πρωί με όση δροσιά χρειάζεται … και τον ήλιο σε γωνία που να μην ενοχλεί καμία από τις αισθήσεις …
Μέχρι Παλιουριά είσαι μεταξύ βουνού – πράσινου και θάλασσας ακολουθώντας κανονικό πιστάκι και ωραίες παραλίες. Από τα νεύρα μου με το περιστατικό με το πορτοφόλι, έχει σχιστεί ένας πράσινος σάκος που έχω τα είδη πρώτης χρήσης και χρειάζομαι κάποιον καινούργιο. Στο Μαλιμπού της Λάρισας (Αγίοκαμπο) υπάρχουν διάφορα τουριστικά μαγαζιά που κάτι θα βρω … Στο πρώτο τίποτα , αλλά σίγουρα στο δεύτερο κάτι θα βρεθεί …
Και βρέθηκε ! … ο άνθρωπός μου … ! … Γρηγόρης Ντάφης … ο γνήσιος Γρηγόρης της καρδιάς μας !! ... ο απόλυτος διοργανωτής καλλιστείων … όχι από αυτά που σε αφήνουν με την τσέπη άδεια , αλλά με την ψυχή γεμάτη …
Σταματώ σε ένα παράπηγμα που πουλά διάφορα είδη θαλάσσης και πολλά άλλα … Το μάτι πέφτει σε αναρτημένα αντίγραφα εφημερίδας και φωτογραφίες. Αμέσως καταλαβαίνω ότι θα έχει συνέχεια …
Ο Κος (με κεφαλαίο Κ) Γρηγόρης έξω καρδιά !! … αρχίζουμε τον χαβαλέ και κουβέντα με περισσότερο νόημα και ουσία από τις εμετικές σοβαροφανείς συζητήσεις που έχουν πνίξει ανθρωπότητα και όνειρα … Ο άνθρωπος αυτός έχει όνειρα και όραμα ... “Όνειρα” η μαγική λέξη κλειδί … μαζί με το “όραμα” … Έννοιες που απουσιάζουν πλήρως από τις εγκεφαλικές λειτουργίες της σημερινής φυλής, καθώς έντεχνα από τα πρώτα μαθητικά χρόνια της προμελετημένης αποχαύνωσης , έχουν αδρανοποιηθεί με τρόπους επιστημονικούς και δόλιους …
Μου κάνει μια μικρή αναδρομή των καλλιστείων … τον ακούω με προσοχή και θαυμάζω την ενεργητικότητά του ... αναντίστοιχη με την ηλικία του. Ο άνθρωπος δεν έχει εγκαταλείψει τα όνειρά του … ή το αντίθετο.
Μου δείχνει δημοσιεύματα και συνεντεύξεις … οι κινήσεις του ζωηρές ,το ίδιο το περπάτημα και ο λόγος του … μιλά και λάμπει … Ασυναίσθητα τον συγκρίνω με ναυάγια των ΚΑΠΗ, πολύ νεότερά του … Εκείνοι να είχαν όνειρα άραγες ?
Του λέω ότι κάνω σχεδόν τον γύρο της Ελλάδας με το μηχανάκι μου και αν τυχόν γράψω κάτι, θα τον αναφέρω … Μου ζητά να το κάνω και του δίνω υπόσχεση ... Βγαίνουμε και φωτο μαζί … Πολύ στεναχωρήθηκα που δεν είχε κάτι σε τσάντα ή σάκο … Θα το φύλαγα ως ενθύμιο με νόημα …http://www.vice.com/gr/read/kallistia-ilikiomenon-andron-fail
Παρεμπιπτόντως … τη χρησιμότητα της γέφυρας πάνω από το ρέμα του Αγιόκαμπου την κατάλαβα … το ίσως είναι το σήμα κατατεθέν το ίδιο … για την αισθητική της όμως έχω ακόμα απορίες …
Φτάνω Ρακοπόταμο και παραλία τέλος … Δεν με νοιάζει καθόλου, μπροστά μου έχει ανηφόρα – θέα – στροφές – δάσος … Από αυτά που λυσσάς να τα κάνεις πάνω κάτω … και πάλι από την αρχή …
Είμαι τόσο απορροφημένος που αφήνω τη διασταύρωση και μπαίνω στο χωριό Σκλήθρο. Καταλαβαίνω ότι κάτι δεν πάει καλά από τον τρόπο που με κοιτούν οι νοικοκυρές έξω από τα σπίτια τους και το πόσο στενεύει ο δρόμος … Δεν δίνω καμία σημασία όμως ... η θέα δεν με αφήνει να ασχοληθώ με άλλες γήινες λεπτομέρειες … Μέχρι που έφτασα σε αδιέξοδο … Πάλι πίσω και στην διασταύρωση πάω κανονικά … Όλο εκείνο το κομμάτι, είναι πλέον στα υπ’ όψιν - στα υπ’ όψιν - στα υπ’ όψιν …. Μέχρι το Καλαμάκι τουλάχιστον …
Εκεί ανεφοδιασμός και καφέ στο καφενείο του βενζινάδικου με παρέα 4 -5 άτομα … Ντόπιοι όλοι και ο ένας συνταξιούχος αστυνομικός που υπηρετούσε σχεδόν δίπλα στο σπίτι μου … Μια χούφτα ο κόσμος … ίσως και λιγότερο … Κάποτε με 200άρα βέσπα έκανε αυθημερόν Λάρισα – Αθήνα και πίσω δικάβαλος με την γυναίκα του για να δουν τη Λάρισα στα τελικά … 700 περίπου χιλίομετρα … Ακόμα το θυμάται με περηφάνια … Και γιατί να μην το κάνει άλλωστε … Άλλοι θυμούνται ταξίδια μέχρι την Λούτσα … από τους Αμπελοκήπους Αθηνών … με χιλιάρια … και ενδιάμεσους σταθμούς ξεκούρασης …
Φεύγοντας και στα μέσα περίπου της τεχνητής λίμνης, κλασσικά παίρνω λάθος δρόμο. Αντί να πάω ευθεία προς Γλαφυρά, στρίβω δεξιά ακολουθώντας την ακτογραμμή της λίμνης. Η περιοχή γεμάτη με αμυγδαλιές ... τι θα γίνεται εδώ τον Φεβρουάριο !!! Το λάθος δεν ήταν κάτι τραγικό, απλά υποχρεωτικά και για λίγο, θα ακολουθούσα τον κεντρικό δρόμο από Βελεστίνο μέχρι Βόλο… από αυτούς που «συμπαθώ» … Έχασα λίγα χιλιόμετρα με στροφές και λοιπές απολαύσεις αλλά είμαι σίγουρος ότι θα αποζημιωθώ λίγο αργότερα … ίσως και με τόκο υπερ-χιλιομετρίας …
Δεν μπαίνω καθόλου Βόλο και ακολουθώ τον περιφερειακό. Βρασίδα γρήγορα … το βουνό περιμένει .
Η διαδρομή
https://www.google.gr/maps/dir/Στόμιο/Αγιόκαμπος/Καλαμάκι/Πορταριά/Χάνια/Ζαγορά/Χορευτό/Τσαγκαράδα/Μηλιές/Μηλίνα/@39.4940836,22.7866405,9.65z/data=!4m72!4m71!1m5!1m1!1s0x14a78944c1be4619:0x500bd2ce2ba8020!2m2!1d22.7269846!2d39.8690702!1m10!1m1!1s0x14a79b947dd69add:0x68bdbb7adfb54255!2m2!1d22.8753642!2d39.6978264!3m4!1m2!1d22.8936912!2d39.6287648!3s0x14a79dd2419ae085:0x35c1853087d1a2f9!1m10!1m1!1s0x14a7784ae543b9bd:0x478ce8e568f01d6e!2m2!1d22.7460915!2d39.5708136!3m4!1m2!1d22.8786748!2d39.471744!3s0x14a771a242f30055:0x4a6196e4d2654d4f!1m5!1m1!1s0x14a712d5571b8b47:0x400bd2ce2b99f10!2m2!1d22.9982253!2d39.3897164!1m5!1m1!1s0x14a712707703ba4b:0xcef18ec22440dcc9!2m2!1d23.0614947!2d39.3963211!1m5!1m1!1s0x14a70c14db5bed11:0x400bd2ce2b99ea0!2m2!1d23.1028193!2d39.4416384!1m5!1m1!1s0x14a70ec05e4c4691:0x93940ddfc792ee00!2m2!1d23.120004!2d39.4519579!1m5!1m1!1s0x14a70e47994be39b:0xebcaaf5b3b84e228!2m2!1d23.174311!2d39.3876414!1m5!1m1!1s0x14a710e12a87856f:0x69b81d814c976535!2m2!1d23.1506217!2d39.3280792!1m5!1m1!1s0x14a7231d7e52fe2f:0xf86dcc32df87b9a1!2m2!1d23.2211062!2d39.1711081!3e0?hl=el
Γράφοντας αυτές τις γραμμές και ήδη γνωρίζοντας τι έχει ακολουθήσει στην συνέχεια, έχω κολλήσει … Δεν ξέρω τι και πώς να το γράψω … Θα αδικήσω την πλάση και όσους θα ήθελαν πληροφορίες για τα μέρη αυτά … Όσοι πιστοί προσέλθετε … και καλοδεχούμενοι οι πάντες και τα πάντα …
Το πρωινό ξύπνημα μου επιφυλάσσει έκπληξη από αυτές που σου προκαλούν μούδιασμα και πτώση του ανδρισμού … Έχω χάσει το πορτοφόλι μου !! … βάζω το χέρι στην τσέπη και βρίσκω 25 ευρώ … Λεφτά για να γυρίσω υπάρχουν … συν τρεις τέσσερις μπάρες δημητριακών και υλικά ύπνου … Πάω μέχρι ρεσεψιόν μήπως το βρήκε κανείς … Πού τέτοια τύχη … Είναι πάρα πολύ νωρίς ακόμη και όλοι σχεδόν κοιμούνται … ίσως έχω ελπίδες να το βρω σε μέρος που πέρασα … Μέχρι και εχτές αργούτσικα που έκανα ντους το είχα μαζί μου … Κάνω όλη την διαδρομή πάνω κάτω – τουαλέτες – ντουζιέρες – ρεσεψιόν …. Ρωτώ κανά δυό μεγαλούτσικους που είχαν ήδη ξυπνήσει μήπως και … Νιέντε … Γυρίζω για τελικό έλεγχο στα πράγματά μου ... όλα έξω και ανάποδα … Νιέντε ξανά … Βρασίδα πιάστηκες μαλάκας … Μισή ώρα χαμένη, φορτώνω και φεύγω … Αναλαμπή και τέρμα τα φρένα !! … ανοίγω το μοναδικό σημείο που δεν έψαξα, η μικρή θήκη του μικρούλικου τανγκ μπαγκ … που δεν την χρησιμοποιώ ποτέ! … ο πορτόφολας με κοιτά καμαρωτός καμαρωτός … με τα φράγκα στην θέση τους … Το ηθικό μου επανήρθε ακμαιότατο ... όπως και ο ανδρισμός μου … Τι σου είναι μια χούφτα κωλόχαρτα …
Λοιπόν, ό,τι και να πω για την υπόλοιπη διαδρομή της ημέρας, δεν πλησιάζουν καν την πραγματικότητα … ούτε οι φωτογραφίες …
Βολιώτες – Λαρισαίοι – Φαρσαλιώτες και λοιποί μοτοσύντροφοι περιχώρων … Είστε μεγάλες κουφάλες ... από τις κωλόφαρδες … Από αυτές που όλοι ζηλεύουν και θα ήθελαν να είναι στην θέση τους … Μέσα σε αυτούς και εγώ …
Από την πρώτη στιγμή που άφησα το Στόμιο, το έργο ξεκίνησε με την καλύτερη σκηνοθεσία – φωτογραφία – σκηνικά – κουστούμια - σενάριο - μουσική ... και σε πρωταγωνιστικό ρόλο μια ταπεινή πάπια …
Αριστερά μου η θάλασσα – μπροστά μου απίθανος δρόμος και στο βάθος μια σειρά από δάση – βουνά με απίστευτες διαδρομές.
Είναι ακόμα πολύ πρωί με όση δροσιά χρειάζεται … και τον ήλιο σε γωνία που να μην ενοχλεί καμία από τις αισθήσεις …
Μέχρι Παλιουριά είσαι μεταξύ βουνού – πράσινου και θάλασσας ακολουθώντας κανονικό πιστάκι και ωραίες παραλίες. Από τα νεύρα μου με το περιστατικό με το πορτοφόλι, έχει σχιστεί ένας πράσινος σάκος που έχω τα είδη πρώτης χρήσης και χρειάζομαι κάποιον καινούργιο. Στο Μαλιμπού της Λάρισας (Αγίοκαμπο) υπάρχουν διάφορα τουριστικά μαγαζιά που κάτι θα βρω … Στο πρώτο τίποτα , αλλά σίγουρα στο δεύτερο κάτι θα βρεθεί …
Και βρέθηκε ! … ο άνθρωπός μου … ! … Γρηγόρης Ντάφης … ο γνήσιος Γρηγόρης της καρδιάς μας !! ... ο απόλυτος διοργανωτής καλλιστείων … όχι από αυτά που σε αφήνουν με την τσέπη άδεια , αλλά με την ψυχή γεμάτη …
Σταματώ σε ένα παράπηγμα που πουλά διάφορα είδη θαλάσσης και πολλά άλλα … Το μάτι πέφτει σε αναρτημένα αντίγραφα εφημερίδας και φωτογραφίες. Αμέσως καταλαβαίνω ότι θα έχει συνέχεια …
Ο Κος (με κεφαλαίο Κ) Γρηγόρης έξω καρδιά !! … αρχίζουμε τον χαβαλέ και κουβέντα με περισσότερο νόημα και ουσία από τις εμετικές σοβαροφανείς συζητήσεις που έχουν πνίξει ανθρωπότητα και όνειρα … Ο άνθρωπος αυτός έχει όνειρα και όραμα ... “Όνειρα” η μαγική λέξη κλειδί … μαζί με το “όραμα” … Έννοιες που απουσιάζουν πλήρως από τις εγκεφαλικές λειτουργίες της σημερινής φυλής, καθώς έντεχνα από τα πρώτα μαθητικά χρόνια της προμελετημένης αποχαύνωσης , έχουν αδρανοποιηθεί με τρόπους επιστημονικούς και δόλιους …
Μου κάνει μια μικρή αναδρομή των καλλιστείων … τον ακούω με προσοχή και θαυμάζω την ενεργητικότητά του ... αναντίστοιχη με την ηλικία του. Ο άνθρωπος δεν έχει εγκαταλείψει τα όνειρά του … ή το αντίθετο.
Μου δείχνει δημοσιεύματα και συνεντεύξεις … οι κινήσεις του ζωηρές ,το ίδιο το περπάτημα και ο λόγος του … μιλά και λάμπει … Ασυναίσθητα τον συγκρίνω με ναυάγια των ΚΑΠΗ, πολύ νεότερά του … Εκείνοι να είχαν όνειρα άραγες ?
Του λέω ότι κάνω σχεδόν τον γύρο της Ελλάδας με το μηχανάκι μου και αν τυχόν γράψω κάτι, θα τον αναφέρω … Μου ζητά να το κάνω και του δίνω υπόσχεση ... Βγαίνουμε και φωτο μαζί … Πολύ στεναχωρήθηκα που δεν είχε κάτι σε τσάντα ή σάκο … Θα το φύλαγα ως ενθύμιο με νόημα …http://www.vice.com/gr/read/kallistia-ilikiomenon-andron-fail
Παρεμπιπτόντως … τη χρησιμότητα της γέφυρας πάνω από το ρέμα του Αγιόκαμπου την κατάλαβα … το ίσως είναι το σήμα κατατεθέν το ίδιο … για την αισθητική της όμως έχω ακόμα απορίες …
Φτάνω Ρακοπόταμο και παραλία τέλος … Δεν με νοιάζει καθόλου, μπροστά μου έχει ανηφόρα – θέα – στροφές – δάσος … Από αυτά που λυσσάς να τα κάνεις πάνω κάτω … και πάλι από την αρχή …
Είμαι τόσο απορροφημένος που αφήνω τη διασταύρωση και μπαίνω στο χωριό Σκλήθρο. Καταλαβαίνω ότι κάτι δεν πάει καλά από τον τρόπο που με κοιτούν οι νοικοκυρές έξω από τα σπίτια τους και το πόσο στενεύει ο δρόμος … Δεν δίνω καμία σημασία όμως ... η θέα δεν με αφήνει να ασχοληθώ με άλλες γήινες λεπτομέρειες … Μέχρι που έφτασα σε αδιέξοδο … Πάλι πίσω και στην διασταύρωση πάω κανονικά … Όλο εκείνο το κομμάτι, είναι πλέον στα υπ’ όψιν - στα υπ’ όψιν - στα υπ’ όψιν …. Μέχρι το Καλαμάκι τουλάχιστον …
Εκεί ανεφοδιασμός και καφέ στο καφενείο του βενζινάδικου με παρέα 4 -5 άτομα … Ντόπιοι όλοι και ο ένας συνταξιούχος αστυνομικός που υπηρετούσε σχεδόν δίπλα στο σπίτι μου … Μια χούφτα ο κόσμος … ίσως και λιγότερο … Κάποτε με 200άρα βέσπα έκανε αυθημερόν Λάρισα – Αθήνα και πίσω δικάβαλος με την γυναίκα του για να δουν τη Λάρισα στα τελικά … 700 περίπου χιλίομετρα … Ακόμα το θυμάται με περηφάνια … Και γιατί να μην το κάνει άλλωστε … Άλλοι θυμούνται ταξίδια μέχρι την Λούτσα … από τους Αμπελοκήπους Αθηνών … με χιλιάρια … και ενδιάμεσους σταθμούς ξεκούρασης …
Φεύγοντας και στα μέσα περίπου της τεχνητής λίμνης, κλασσικά παίρνω λάθος δρόμο. Αντί να πάω ευθεία προς Γλαφυρά, στρίβω δεξιά ακολουθώντας την ακτογραμμή της λίμνης. Η περιοχή γεμάτη με αμυγδαλιές ... τι θα γίνεται εδώ τον Φεβρουάριο !!! Το λάθος δεν ήταν κάτι τραγικό, απλά υποχρεωτικά και για λίγο, θα ακολουθούσα τον κεντρικό δρόμο από Βελεστίνο μέχρι Βόλο… από αυτούς που «συμπαθώ» … Έχασα λίγα χιλιόμετρα με στροφές και λοιπές απολαύσεις αλλά είμαι σίγουρος ότι θα αποζημιωθώ λίγο αργότερα … ίσως και με τόκο υπερ-χιλιομετρίας …
Δεν μπαίνω καθόλου Βόλο και ακολουθώ τον περιφερειακό. Βρασίδα γρήγορα … το βουνό περιμένει .
Τελευταία επεξεργασία:
Vrasidas
Μέλος
- Όνομα
- Βρασίδας
- Μοτό
- CBR 1000RR
Την τελευταία φορά που είχα έρθει Πήλιο ήταν παρόμοια εποχή και με μεγάλη μηχανή, κατευθείαν από την Αθήνα. Στάση μόνο για καύσιμα και νερό στη Λαμία και μετά στην αρχή του βουνού. Είχαμε κάνει δυό φορές τον γύρο του με αντίστροφη φορά … αν υπήρχε χρόνος θα γινόταν και τρίτη. Ήταν όμως μονοήμερη απόδραση αδρεναλίνης.
Τώρα οι συνθήκες είναι διαφορετικές απ’ όλες τις απόψεις και το σημαντικότερο με άλλους ρυθμούς.
Μέχρι Πορταριά θα έλεγα ότι η κίνηση ήταν σχεδόν ενοχλητική. Στενός δρόμος με πολλά παρκαρισμένα αυτοκίνητα δεξιά και αριστερά. Με σπίτια που κρύβουν την θέα από τον δρόμο και τουριστικές υποδομές που μοιάζουν να προσπαθούν τα αντιγράψουν τα πιο πάνω χωριά.
Οι πρώτες μου αναμνήσεις στο Πήλιο έχουν να κάνουν σημαντικούς σταθμούς της ζωής μου και αυτό σίγουρα επηρεάζει την κρίση και τα συναισθήματά μου. Μόλις στρίβω για Μακρυνίτσα ένα ένα αυτά τα συναισθήματα άρχισαν να βγαίνουν από την αποθήκη του υποσυνείδητου … Τη πρώτη φορά είχα φύγει από εδώ με ένα πανελλήνιο μετάλλιο … τη δεύτερη φορά νύχτα και επειγόντως για χειρουργείο … την τρίτη με ένα απίστευτο λουμπάγκο στη μέση και ένα πρήξιμο στους δίδυμους αδένες λίγο χαμηλότερα ... την τέταρτη δε, με αρκετή έκταση κνησμού στο πάνω μέρος του σώματός μου λόγω ζέστης και δερμάτινης στολής … Βρασίδα το νου σου … ο μαλάκας ο Μέρφυ στην έχει στημένη στην γωνία …
Ότι και να πει κανείς για τη Μακρυνίτσα ίσως είναι λίγο … Οι περισσότεροι στην Ελλάδα θα την έχουν επισκεφτεί καθώς το Πήλιο είναι προορισμός όλων των εποχών … όπως θα έπρεπε να συμβαίνει σε πάρα πάρα πάρα πολλά μέρη αυτής της χώρας …
Αφήνω την πάπια στη άκρη του πεζόδρομου πίσω από ένα φορτωμένο με σαμάρια TDM και πάω για βόλτα μέχρι την πλατεία με τον διάσημο πλάτανο και τη θέα προς τον Βόλο. Απλά περπατάς και χαζεύεις γύρω γύρω … Κάτι παρόμοιο φαντάζομαι, μόνο στην Ήπειρο και στα Ζαγοροχώρια μπορεί κανείς να συναντήσει. Αρκετός ο κόσμος, γεμάτα τα μαγαζιά … Μακάρι να είχα την άνεση χρόνου να περπατήσω όλο το χωριό. Ένα άγχος με τα πράγματα πάνω στο παπί η αλήθεια είναι ότι το έχω. Φτάνοντας πίσω ένα ζευγάρι ετοιμάζει τα πράγματά του στο TDM για να φύγει. Έχουν κάνει ήδη τον γύρο του Πηλίου και πάνε Όλυμπο. Ανταλλάσουμε πληροφορίες μιας και εγώ έρχομαι ακριβώς από εκεί, από τις διαδρομές που έχουν προγραμματίσει. Από τα ζευγάρια που τα χαίρεσαι.
Από την Μακρυνίτσα και έπειτα, αφού έχω αφήσει πίσω μου και την Πορταριά, έχεις πλέον την πραγματική εικόνα του Πηλίου. Ότι απλώνει μπροστά σου δεν μπορεί να περιγραφεί εύκολα … Τουλάχιστον εγώ δεν είμαι ικανός να το κάνω και αν το επιχειρήσω θα αδικήσω ένα μνημείο της φύσης.
Ένα θα πω … μακάρι να είχα δυο τρεις μέρες περισσότερες. Αλλά η ζωή εκ προοιμίου είναι άδικη και σκληρή … Έχεις χρόνο – δεν έχεις χρήμα … έχεις χρήμα - δεν έχεις χρόνο … έχεις βενζίνα – δεν έχεις λάστιχα … και όλο τέτοιες αντιθέσεις που κάνουν θεούς και δαίμονες να πέφτουν κάτω από τα γέλια …
Η διαδρομή μέχρι τα Χάνια θεϊκή … αυτό μόνο. Φτάνω στη διασταύρωση που αριστερά πας προς Τσαγκαράδα και αριστερά προς Ζαγορά. Επιλέγω αριστερά καθώς όλες τις φορές απέφευγα τη διαδρομή προς τα εκεί. Αρχίζει η κατηφόρα μέσα από απίστευτα όμορφα και περιποιημένα περιβόλια με μήλα και ακτινίδια, σκαρφαλωμένα στις πλαγιές δεξιά και αριστερά του δρόμου. Τα κλαριά λυγισμένα από τους καρπούς … οι ποσότητες τεράστιες. Οι καστανιές γεμάτες σε όλη την διαδρομή από τα Χάνια επίσης. Σε πολλές περιπτώσεις απλά σταματάς στην άκρη του δρόμου και σηκώνεις το χέρι ψηλά … θα πιάσεις μήλο σίγουρα. Δεν μπόρεσα να αντισταθώ στον πειρασμό … Σταμάτησα στην άκρη της ασφάλτου – χασμουρήθηκα – τεντώθηκα να ξεμουδιάσω … και ένα μήλο βρέθηκε στο χέρι μου κύριε Πρόεδρε … δεν είχα πρόθεση να κλέψω κάτι … έπεσε στο χέρι μου μόνο του … (δεν απέχει πολύ από την αλήθεια) …
Σταματώ σε σκιά με τρεχούμενο παγωμένο νερό δίπλα … πλένω το μικρούλι σε μέγεθος σε σχέση με ότι έχουμε συνηθίσει και δαγκώνω …. ΤΙ ΣΤΟ ΔΙΑΟΛΟ ΜΑΣ ΤΑΪΖΟΥΝ ΣΤΟ ΜΑΝΤΡΙ ??? … τι σχέση έχει αυτό με αυτά που πωλούν εκεί κάτω ??? … έτσι είναι τα μήλα ?? … από την μια έχω ανεβάσει πίεση και στροφές με την κοροϊδία που μας σερβίρουν … από την άλλη δεν θέλω να χάσω τη στιγμή απόλαυσης … Τη βλέπω τη δουλειά … μέχρι το βράδυ θα χασμουριέμαι και θα τεντώνομαι … Προς πληροφόρηση των αρχών, κράτησα αυστηρά χαρακτήρα …
Όσο κατέβαινα τόσο ενθουσιαζόμουν με τη νοικοκυροσύνη των παραγωγών και τα περιβόλια τους … Ήταν επίσης εμφανές ότι η περιοχή σε εκείνη τη γωνιά του Πηλίου δεν έχει τις τουριστικές υποδομές της υπόλοιπης περιοχής. Οι άνθρωποι ασχολούνται με την πραγματική οικονομία … και ΠΟΛΥ ΚΑΛΑ ΚΑΝΟΥΝ !
Έξω από τη Ζαγορά ένα πανέμορφο παραδοσιακό κτίσμα τραβά την προσοχή μου. Σταματώ και μπαίνω στην αυλή του. Ένα από τα σχολεία που ο Ρήγας έμαθε γράμματα … Πόση ιστορική αξία κρύβουν αυτοί οι τοίχοι και από την άλλη πόση ομορφιά χαρίζουν απλόχερα … Με πικρία σκέφτομαι, πόσοι από όσους έχουν προορισμό την ταβέρνα ή την παραλία θα “πετάξουν” λίγο από το χρόνο τους για να σταματήσουν σε αυτή τη γωνιά … Πόσοι θα αναγνωρίσουν την ιερότητα του χώρου … (και ο Ρήγας ΔΕΝ ήταν ποδοσφαιριστής ή τραγουδιστής σε πανηγύρια … )http://www.visit-pilio.gr/pilio/to-sholeio-tou-riga-feraiou/
http://www.visit-pilio.gr/pilio/to-sholeio-tou-riga-feraiou/
Τώρα οι συνθήκες είναι διαφορετικές απ’ όλες τις απόψεις και το σημαντικότερο με άλλους ρυθμούς.
Μέχρι Πορταριά θα έλεγα ότι η κίνηση ήταν σχεδόν ενοχλητική. Στενός δρόμος με πολλά παρκαρισμένα αυτοκίνητα δεξιά και αριστερά. Με σπίτια που κρύβουν την θέα από τον δρόμο και τουριστικές υποδομές που μοιάζουν να προσπαθούν τα αντιγράψουν τα πιο πάνω χωριά.
Οι πρώτες μου αναμνήσεις στο Πήλιο έχουν να κάνουν σημαντικούς σταθμούς της ζωής μου και αυτό σίγουρα επηρεάζει την κρίση και τα συναισθήματά μου. Μόλις στρίβω για Μακρυνίτσα ένα ένα αυτά τα συναισθήματα άρχισαν να βγαίνουν από την αποθήκη του υποσυνείδητου … Τη πρώτη φορά είχα φύγει από εδώ με ένα πανελλήνιο μετάλλιο … τη δεύτερη φορά νύχτα και επειγόντως για χειρουργείο … την τρίτη με ένα απίστευτο λουμπάγκο στη μέση και ένα πρήξιμο στους δίδυμους αδένες λίγο χαμηλότερα ... την τέταρτη δε, με αρκετή έκταση κνησμού στο πάνω μέρος του σώματός μου λόγω ζέστης και δερμάτινης στολής … Βρασίδα το νου σου … ο μαλάκας ο Μέρφυ στην έχει στημένη στην γωνία …
Ότι και να πει κανείς για τη Μακρυνίτσα ίσως είναι λίγο … Οι περισσότεροι στην Ελλάδα θα την έχουν επισκεφτεί καθώς το Πήλιο είναι προορισμός όλων των εποχών … όπως θα έπρεπε να συμβαίνει σε πάρα πάρα πάρα πολλά μέρη αυτής της χώρας …
Αφήνω την πάπια στη άκρη του πεζόδρομου πίσω από ένα φορτωμένο με σαμάρια TDM και πάω για βόλτα μέχρι την πλατεία με τον διάσημο πλάτανο και τη θέα προς τον Βόλο. Απλά περπατάς και χαζεύεις γύρω γύρω … Κάτι παρόμοιο φαντάζομαι, μόνο στην Ήπειρο και στα Ζαγοροχώρια μπορεί κανείς να συναντήσει. Αρκετός ο κόσμος, γεμάτα τα μαγαζιά … Μακάρι να είχα την άνεση χρόνου να περπατήσω όλο το χωριό. Ένα άγχος με τα πράγματα πάνω στο παπί η αλήθεια είναι ότι το έχω. Φτάνοντας πίσω ένα ζευγάρι ετοιμάζει τα πράγματά του στο TDM για να φύγει. Έχουν κάνει ήδη τον γύρο του Πηλίου και πάνε Όλυμπο. Ανταλλάσουμε πληροφορίες μιας και εγώ έρχομαι ακριβώς από εκεί, από τις διαδρομές που έχουν προγραμματίσει. Από τα ζευγάρια που τα χαίρεσαι.
Από την Μακρυνίτσα και έπειτα, αφού έχω αφήσει πίσω μου και την Πορταριά, έχεις πλέον την πραγματική εικόνα του Πηλίου. Ότι απλώνει μπροστά σου δεν μπορεί να περιγραφεί εύκολα … Τουλάχιστον εγώ δεν είμαι ικανός να το κάνω και αν το επιχειρήσω θα αδικήσω ένα μνημείο της φύσης.
Ένα θα πω … μακάρι να είχα δυο τρεις μέρες περισσότερες. Αλλά η ζωή εκ προοιμίου είναι άδικη και σκληρή … Έχεις χρόνο – δεν έχεις χρήμα … έχεις χρήμα - δεν έχεις χρόνο … έχεις βενζίνα – δεν έχεις λάστιχα … και όλο τέτοιες αντιθέσεις που κάνουν θεούς και δαίμονες να πέφτουν κάτω από τα γέλια …
Η διαδρομή μέχρι τα Χάνια θεϊκή … αυτό μόνο. Φτάνω στη διασταύρωση που αριστερά πας προς Τσαγκαράδα και αριστερά προς Ζαγορά. Επιλέγω αριστερά καθώς όλες τις φορές απέφευγα τη διαδρομή προς τα εκεί. Αρχίζει η κατηφόρα μέσα από απίστευτα όμορφα και περιποιημένα περιβόλια με μήλα και ακτινίδια, σκαρφαλωμένα στις πλαγιές δεξιά και αριστερά του δρόμου. Τα κλαριά λυγισμένα από τους καρπούς … οι ποσότητες τεράστιες. Οι καστανιές γεμάτες σε όλη την διαδρομή από τα Χάνια επίσης. Σε πολλές περιπτώσεις απλά σταματάς στην άκρη του δρόμου και σηκώνεις το χέρι ψηλά … θα πιάσεις μήλο σίγουρα. Δεν μπόρεσα να αντισταθώ στον πειρασμό … Σταμάτησα στην άκρη της ασφάλτου – χασμουρήθηκα – τεντώθηκα να ξεμουδιάσω … και ένα μήλο βρέθηκε στο χέρι μου κύριε Πρόεδρε … δεν είχα πρόθεση να κλέψω κάτι … έπεσε στο χέρι μου μόνο του … (δεν απέχει πολύ από την αλήθεια) …
Σταματώ σε σκιά με τρεχούμενο παγωμένο νερό δίπλα … πλένω το μικρούλι σε μέγεθος σε σχέση με ότι έχουμε συνηθίσει και δαγκώνω …. ΤΙ ΣΤΟ ΔΙΑΟΛΟ ΜΑΣ ΤΑΪΖΟΥΝ ΣΤΟ ΜΑΝΤΡΙ ??? … τι σχέση έχει αυτό με αυτά που πωλούν εκεί κάτω ??? … έτσι είναι τα μήλα ?? … από την μια έχω ανεβάσει πίεση και στροφές με την κοροϊδία που μας σερβίρουν … από την άλλη δεν θέλω να χάσω τη στιγμή απόλαυσης … Τη βλέπω τη δουλειά … μέχρι το βράδυ θα χασμουριέμαι και θα τεντώνομαι … Προς πληροφόρηση των αρχών, κράτησα αυστηρά χαρακτήρα …
Όσο κατέβαινα τόσο ενθουσιαζόμουν με τη νοικοκυροσύνη των παραγωγών και τα περιβόλια τους … Ήταν επίσης εμφανές ότι η περιοχή σε εκείνη τη γωνιά του Πηλίου δεν έχει τις τουριστικές υποδομές της υπόλοιπης περιοχής. Οι άνθρωποι ασχολούνται με την πραγματική οικονομία … και ΠΟΛΥ ΚΑΛΑ ΚΑΝΟΥΝ !
Έξω από τη Ζαγορά ένα πανέμορφο παραδοσιακό κτίσμα τραβά την προσοχή μου. Σταματώ και μπαίνω στην αυλή του. Ένα από τα σχολεία που ο Ρήγας έμαθε γράμματα … Πόση ιστορική αξία κρύβουν αυτοί οι τοίχοι και από την άλλη πόση ομορφιά χαρίζουν απλόχερα … Με πικρία σκέφτομαι, πόσοι από όσους έχουν προορισμό την ταβέρνα ή την παραλία θα “πετάξουν” λίγο από το χρόνο τους για να σταματήσουν σε αυτή τη γωνιά … Πόσοι θα αναγνωρίσουν την ιερότητα του χώρου … (και ο Ρήγας ΔΕΝ ήταν ποδοσφαιριστής ή τραγουδιστής σε πανηγύρια … )http://www.visit-pilio.gr/pilio/to-sholeio-tou-riga-feraiou/
http://www.visit-pilio.gr/pilio/to-sholeio-tou-riga-feraiou/
Τελευταία επεξεργασία:
Vrasidas
Μέλος
- Όνομα
- Βρασίδας
- Μοτό
- CBR 1000RR
Οι καλλιέργειες άλλαξαν και οι μηλιές αντικαταστάθηκαν από ελαιώνες … άρα το υψόμετρο, άλλαξε αρκετά προς τα κάτω …
Μεγάλη μου παράληψη που αφορά τη Χαλκιδική … Δεν περίμενα ότι εκεί πέρα θα έβλεπα τόσους φανταστικούς ελαιώνες … Απίστευτη τάξη – περιποιημένοι – οργανωμένοι - κλαδεμένοι τέλεια … Με καρπούς ελιάς για παραγωγή λαδιού διαφορετικούς σε ότι ήξερα μέχρι τώρα, πολύ μεγαλύτερους ….
Η παραλία του Χορευτού σχεδόν άδεια και ο αέρας από το ανοικτό Αιγαίο να λυσσομανά … Μόνη ευκαιρία για ήρεμη βουτιά, στο μικρό προστατευμένο από την προβλήτα λιμανάκι στο τέλος της παραλίας. Αφήνοντας την παραλία για να αρχίσει ο ανήφορος με προορισμό την Τσαγκαράδα, παρατηρώ ότι έχουν αρχίσει εργασίες για κατασκευή κάμπινγκ σε ένα καταπληκτικό μέρος πνιγμένο στα δέντρα και τη σκιά … Με την φαντασία μου είμαι ήδη εκεί … αραχτός σε αιώρα και διαβάζω μια βιβλία και μια ταξιδιωτικές ιστορίες από διάφορα site…
Μεγάλη μου παράληψη που αφορά τη Χαλκιδική … Δεν περίμενα ότι εκεί πέρα θα έβλεπα τόσους φανταστικούς ελαιώνες … Απίστευτη τάξη – περιποιημένοι – οργανωμένοι - κλαδεμένοι τέλεια … Με καρπούς ελιάς για παραγωγή λαδιού διαφορετικούς σε ότι ήξερα μέχρι τώρα, πολύ μεγαλύτερους ….
Η παραλία του Χορευτού σχεδόν άδεια και ο αέρας από το ανοικτό Αιγαίο να λυσσομανά … Μόνη ευκαιρία για ήρεμη βουτιά, στο μικρό προστατευμένο από την προβλήτα λιμανάκι στο τέλος της παραλίας. Αφήνοντας την παραλία για να αρχίσει ο ανήφορος με προορισμό την Τσαγκαράδα, παρατηρώ ότι έχουν αρχίσει εργασίες για κατασκευή κάμπινγκ σε ένα καταπληκτικό μέρος πνιγμένο στα δέντρα και τη σκιά … Με την φαντασία μου είμαι ήδη εκεί … αραχτός σε αιώρα και διαβάζω μια βιβλία και μια ταξιδιωτικές ιστορίες από διάφορα site…
Τελευταία επεξεργασία:
Vrasidas
Μέλος
- Όνομα
- Βρασίδας
- Μοτό
- CBR 1000RR
Μέχρι λίγο μετά την Τσαγκαράδα η διαδρομή σου παίρνει τα μυαλά … Θέλεις απλά να οδηγείς και να μην τελειώνει … Να τραβάς κάθε 10 μέτρα φωτογραφίες … να σταματάς σε κάθε στροφή, σε κάθε πηγή, σε κάθε γωνιά με την απίστευτη βαθιά σκιά και δροσιά … Και αυτά τα ΒΑΖΑ με τα ΓΛΥΚΑ … αυτά τα βάζα … !!! Έδειξα όμως χαρακτήρα. Δεν πήρα ούτε ένα. Γιατί εάν έπαιρνα, εκτός από ότι θα το τσάκιζα με την πρώτη μπουκιά ... θα έπαιρνα και δεύτερο … και τρίτο … και άντε μετά με τέτοιο κορμί να ξαναπαρασύρεις τη Σούζη σε πλάνες ηδονικές …
Από Ξορύχτι και έπειτα το τοπίο αλλάζει ξανά. Λιγότερο πράσινο αλλά όχι λιγότερη ομορφιά. Απεριόριστη θέα στο Αιγαίο – απίστευτο στροφιλίκι με πιο φαρδύ δρόμο και καλύτερη ορατότητα στο απέναντι ρεύμα …
Φτάνω στις Μηλιές και περνώ πρώτα από το χωριό μια πάνω κάτω. Η πλατεία δίπλα στην εκκλησία των Παμμέγιστων Ταξιαρχών πανέμορφη – όπως και η εκκλησία – και γεμάτη κόσμο. Στρίβω για τον σιδηροδρομικό ιστορικό σταθμό και ανυπομονώ για στάση στο καφέ που έχω σταμπάρει χρόνια τώρα.
Ταξιδεύεις πίσω στον χρόνο σε αυτό το μέρος … Θέλεις δεν θέλεις πας πίσω … και αναρωτιέσαι τί πραγματικά έχει συμβεί …
Διπλός Ελληνικός με θέα τον σταθμό … Άντε γειά !! Η ώρα πλησιάζει 18:00 και δεν έχω πολύ χρόνο. Μακάρι να ήταν πρωί ή νωρίς το μεσημέρι … Ακόμα ένας ακόμα κύκλος θα γινόταν οπωσδήποτε ! …
Φεύγω γεμάτος εικόνες και με την ψυχή χαρούμενη … Ποτέ δεν ξέρεις φίλε μου Βρασίδα τι μας φυλάει η τύχη η κακούργα … Πολλές φορές άθελά της κάνει και μαλακίες … και τότε βρίσκεσαι ξανά εδώ … να κλείσεις λογαριασμούς και εκκρεμότητες …
Στρίβω για Νεοχώρι με προορισμό την Μηλίνα. Έχω ακούσει τα καλύτερα για το νότιο μέρος της Μαγνησίας και θέλω να τα δω από κοντά. Όλος ο νομός μια πίστα ηδονής … Το κατέβα εύκολο και γρήγορο. Πριν το παραθαλάσσιο Χόρτο, Στάρλετ πισωκούνα – με μάλλον τοπικό κάγκουρα –κολλάει προκλητικά πίσω μου σε πολύ στριφτερό κατηφορικό κομμάτι. Μετά από λίγο από τον καθρέπτη μου πιάνω την πιτσιρίκα συνοδηγό να χτυπιέται και να φωνάζει … Μα πώς κάνουν έτσι ?? … με πόσα μπορείς να πας σε λίγες στροφούλες ? … έλεος … Μπαίνοντας στο Χόρτο βλέπω ένα πανέμορφο γραφικό παραθαλάσσιο χωριό και σταματώ για λίγο στην άκρη του να το θαυμάσω … Μετά από έρχεται και το Στάρλετ … Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί η συνοδηγός με κοίταξε έτσι … Παπί έχω …
Η διαδρομή μέχρι την Μηλίνα μια ζωγραφιά. Γεμάτη μικρούς παραδεισένιους κόλπους με πανέμορφες εικόνες και νερά. Κάπου εκεί τριγύριζε και ο Χείρωνας … Αν αληθεύει ότι ο συγκεκριμένος Κένταυρος ήταν σοφός, κάτι παραπάνω θα ήξερε για να είναι εκεί …
Το κάμπινγκ παραθαλάσσιο, μέσα σε ελαιώνα … χωρίς δείγμα χορταριού. Ευτυχώς έχω μαζί μου το φουσκωτό στρώμα … στο κάτω κάτω πόσο διαρκεί μια νύχτα …
Μια πείνα την έχω, τί να σου κάνει ένα μηλαράκι … Τώρα που το ξανασκέφτομαι, ίσως έπρεπε να έχω τεντωθεί περισσότερες από μία φορές … Τι διάολο, τόσες ώρες πάνω σε μηχανή πιάνεται κανείς ... Περιποίηση σώματος και βόλτα στο χωριό για αναπλήρωση θερμίδων … Σήμερα έχει λαχανοντολμάδες με μπόλικη σάλτσα και σπιτική τυροκαυτερή … Πώς να μην πιείς δυό μπυρίτσες … Μετά την καθιερωμένη μπυρίτσα, πέφτω πάνω σε μπαράκι με παρκαρισμένες απ’ έξω κλασσικές Guzzi… Μια Ελληνική και δυο Γερμανικές με καλάθι … Να μην μπω μέσα ?
Ένα ζευγάρι Αυστριακών (η σύζυγος μιλούσε Ελληνικά με μικρό λεξιλόγιο αλλά χωρίς λάθη) μου πιάνει την κουβέντα ρωτώντας με εάν το Guzzi απ’ όξω είναι δικό μου … Μάλλον έχω τη φάτσα Γκουζαίου … Με πέρασαν για το Γερμανό ιδιοκτήτη του που είχαν δει το πρωί πάνω στο καλαθάτο. Αυτό ήταν … να τα ούζα, να οι μπύρες, να τα μοχίτο … η ώρα πήγε πολύ κάτω του επιτρεπτού για συνεσταλμένους χαμηλών τόνων οδηγούς κινέζικων πτηνών. Οι Αυστριακοί έφυγαν σχεδόν παραπατώντας και εγώ μια αμαρτία σε ποτήρι την ήπια ακόμη …Η αλήθεια είναι ότι λίγο αλκοόλ βοηθά στον ύπνο, ειδικά όταν για στρώμα έχει καθαρό – πατημένο – με χαλικάκια – κόκκινο χωματάκι …
Κάποια στιγμή αισθάνομαι στον ύπνο μου κάτι να με σκουντά … Ανοίγω μάτια, τίποτα … κοιτώ λίγο καλύτερα, πάλι τίποτα … Βρασίδα λέω, στα υπ’ όψιν και ο γιατρός με ειδικότητα στα μεταμεσονύκτια σκουντήματα … Το πρωί, κάποιοι συζητούσαν για έναν σεισμό έξω από τον Βόλο τα ξημερώματα …
Από Ξορύχτι και έπειτα το τοπίο αλλάζει ξανά. Λιγότερο πράσινο αλλά όχι λιγότερη ομορφιά. Απεριόριστη θέα στο Αιγαίο – απίστευτο στροφιλίκι με πιο φαρδύ δρόμο και καλύτερη ορατότητα στο απέναντι ρεύμα …
Φτάνω στις Μηλιές και περνώ πρώτα από το χωριό μια πάνω κάτω. Η πλατεία δίπλα στην εκκλησία των Παμμέγιστων Ταξιαρχών πανέμορφη – όπως και η εκκλησία – και γεμάτη κόσμο. Στρίβω για τον σιδηροδρομικό ιστορικό σταθμό και ανυπομονώ για στάση στο καφέ που έχω σταμπάρει χρόνια τώρα.
Ταξιδεύεις πίσω στον χρόνο σε αυτό το μέρος … Θέλεις δεν θέλεις πας πίσω … και αναρωτιέσαι τί πραγματικά έχει συμβεί …
Διπλός Ελληνικός με θέα τον σταθμό … Άντε γειά !! Η ώρα πλησιάζει 18:00 και δεν έχω πολύ χρόνο. Μακάρι να ήταν πρωί ή νωρίς το μεσημέρι … Ακόμα ένας ακόμα κύκλος θα γινόταν οπωσδήποτε ! …
Φεύγω γεμάτος εικόνες και με την ψυχή χαρούμενη … Ποτέ δεν ξέρεις φίλε μου Βρασίδα τι μας φυλάει η τύχη η κακούργα … Πολλές φορές άθελά της κάνει και μαλακίες … και τότε βρίσκεσαι ξανά εδώ … να κλείσεις λογαριασμούς και εκκρεμότητες …
Στρίβω για Νεοχώρι με προορισμό την Μηλίνα. Έχω ακούσει τα καλύτερα για το νότιο μέρος της Μαγνησίας και θέλω να τα δω από κοντά. Όλος ο νομός μια πίστα ηδονής … Το κατέβα εύκολο και γρήγορο. Πριν το παραθαλάσσιο Χόρτο, Στάρλετ πισωκούνα – με μάλλον τοπικό κάγκουρα –κολλάει προκλητικά πίσω μου σε πολύ στριφτερό κατηφορικό κομμάτι. Μετά από λίγο από τον καθρέπτη μου πιάνω την πιτσιρίκα συνοδηγό να χτυπιέται και να φωνάζει … Μα πώς κάνουν έτσι ?? … με πόσα μπορείς να πας σε λίγες στροφούλες ? … έλεος … Μπαίνοντας στο Χόρτο βλέπω ένα πανέμορφο γραφικό παραθαλάσσιο χωριό και σταματώ για λίγο στην άκρη του να το θαυμάσω … Μετά από έρχεται και το Στάρλετ … Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί η συνοδηγός με κοίταξε έτσι … Παπί έχω …
Η διαδρομή μέχρι την Μηλίνα μια ζωγραφιά. Γεμάτη μικρούς παραδεισένιους κόλπους με πανέμορφες εικόνες και νερά. Κάπου εκεί τριγύριζε και ο Χείρωνας … Αν αληθεύει ότι ο συγκεκριμένος Κένταυρος ήταν σοφός, κάτι παραπάνω θα ήξερε για να είναι εκεί …
Το κάμπινγκ παραθαλάσσιο, μέσα σε ελαιώνα … χωρίς δείγμα χορταριού. Ευτυχώς έχω μαζί μου το φουσκωτό στρώμα … στο κάτω κάτω πόσο διαρκεί μια νύχτα …
Μια πείνα την έχω, τί να σου κάνει ένα μηλαράκι … Τώρα που το ξανασκέφτομαι, ίσως έπρεπε να έχω τεντωθεί περισσότερες από μία φορές … Τι διάολο, τόσες ώρες πάνω σε μηχανή πιάνεται κανείς ... Περιποίηση σώματος και βόλτα στο χωριό για αναπλήρωση θερμίδων … Σήμερα έχει λαχανοντολμάδες με μπόλικη σάλτσα και σπιτική τυροκαυτερή … Πώς να μην πιείς δυό μπυρίτσες … Μετά την καθιερωμένη μπυρίτσα, πέφτω πάνω σε μπαράκι με παρκαρισμένες απ’ έξω κλασσικές Guzzi… Μια Ελληνική και δυο Γερμανικές με καλάθι … Να μην μπω μέσα ?
Ένα ζευγάρι Αυστριακών (η σύζυγος μιλούσε Ελληνικά με μικρό λεξιλόγιο αλλά χωρίς λάθη) μου πιάνει την κουβέντα ρωτώντας με εάν το Guzzi απ’ όξω είναι δικό μου … Μάλλον έχω τη φάτσα Γκουζαίου … Με πέρασαν για το Γερμανό ιδιοκτήτη του που είχαν δει το πρωί πάνω στο καλαθάτο. Αυτό ήταν … να τα ούζα, να οι μπύρες, να τα μοχίτο … η ώρα πήγε πολύ κάτω του επιτρεπτού για συνεσταλμένους χαμηλών τόνων οδηγούς κινέζικων πτηνών. Οι Αυστριακοί έφυγαν σχεδόν παραπατώντας και εγώ μια αμαρτία σε ποτήρι την ήπια ακόμη …Η αλήθεια είναι ότι λίγο αλκοόλ βοηθά στον ύπνο, ειδικά όταν για στρώμα έχει καθαρό – πατημένο – με χαλικάκια – κόκκινο χωματάκι …
Κάποια στιγμή αισθάνομαι στον ύπνο μου κάτι να με σκουντά … Ανοίγω μάτια, τίποτα … κοιτώ λίγο καλύτερα, πάλι τίποτα … Βρασίδα λέω, στα υπ’ όψιν και ο γιατρός με ειδικότητα στα μεταμεσονύκτια σκουντήματα … Το πρωί, κάποιοι συζητούσαν για έναν σεισμό έξω από τον Βόλο τα ξημερώματα …
Τελευταία επεξεργασία:
Vrasidas
Μέλος
- Όνομα
- Βρασίδας
- Μοτό
- CBR 1000RR
28-08-2016
Η διαδρομή
https://www.google.gr/maps/dir/Μηλίνα/Αγ. Κυριακη/39.1091772,23.0950647/Νεοχώρι/Κορόπη/Γλύφα/Μόνη Οσίου Δαυίδ Γέροντος/Πόρτο Ράφτη/@38.8508,23.2664573,14z/data=!4m60!4m59!1m5!1m1!1s0x14a7231d7e52fe2f:0xf86dcc32df87b9a1!2m2!1d23.2211062!2d39.1711081!1m10!1m1!1s0x14a739dbfba224f7:0xa91432ac0825a278!2m2!1d23.0692124!2d39.09276!3m4!1m2!1d23.0783051!2d39.10523!3s0x14a739eb697423fb:0xcda5bbe1beb5dcab!1m0!1m5!1m1!1s0x14a71a3c17025701:0xe4ffecabc5716380!2m2!1d23.2207655!2d39.3046388!1m5!1m1!1s0x14a716d8ce011ee9:0x25dd33b8ba3c1ef8!2m2!1d23.1427657!2d39.2933994!1m15!1m1!1s0x14a74ad27af72b91:0x1efec5df84419262!2m2!1d22.9664138!2d38.9532171!3m4!1m2!1d23.3610145!2d38.9839485!3s0x14a729caddaee9d5:0xf7f17ec7849bc656!3m4!1m2!1d23.2889523!2d38.8496197!3s0x14a0d482ec630e7f:0x1ce19623c8a7f403!1m5!1m1!1s0x14a0d37f39a1f715:0x3994752973c91655!2m2!1d23.2819771!2d38.8458271!1m5!1m1!1s0x14a18efaddaea2f1:0x6628ccc3f65b7d67!2m2!1d24.0026867!2d37.8911713!3e0?hl=el
Μέχρι στιγμής, σε όλη μου την περιπλάνηση στην Μαγνησία, ο Μέρφυ μου έχει φερθεί σαν κύριος που γλυκοκοιτά μυξοπαρθένα με σκοπό να την διακορέψει … κοινώς να την φυστικώσει …
Μου κάνει όλα τα χατίρια με το που ανοίγω το μάτι μου πριν τον τεμπέλη και αργοκίνητο ήλιο … Η θάλασσα ήρεμη – γαλήνια – πανέμορφη με απίστευτες πινελιές χρωμάτων στο κάδρο … ένας ευσεβής πόθος παρκαρισμένος σχεδόν δίπλα μου και μάλιστα σε χρώμα που προτιμώ …
Φορτωμένος ξεκινώ με διάθεση ΑΕΚτζή που είδε κύπελο. Τι φοβερή δροσιά … τι φοβερά κολπάκια … τι ωραία χάραξη … τι κούνημα ήταν αυτό … τι χάσιμο του πισινού τροχού … Στάση σε σκιά αριστερά και χωρίς να σκύψω ήδη αισθάνομαι πίσω μου κάτι από τον κύριο Μέρφυ …
Το πίσω έχει χάσει τον μισό του αέρα. Από την βαλβίδα δεν χάνει άρα αλλού είναι το πρόβλημα. Η τρόμπα ποδηλάτου λύνει προσωρινά το πρόβλημα … ότι συμβεί θα αντιμετωπιστεί εκείνη την ώρα. Το πολύ πολύ να λύνω τροχό στην μέση του δρόμου και να αλλάζω σαμπρέλα … κάτι που πάντα σιχαινόμουν. Τζιπάκι του Λιμενικού περνά από δίπλα μου και οι τύποι μέσα, ενώ είμαι κάπως που εμφανέστατα δείχνει ότι υπάρχει πρόβλημα και δεν έχω σταματήσει για ίσιωμα προστάτη, τελείως αδιάφορα με κοιτούν και συνεχίζουν στην προβλεπόμενη καθημερινή τους μιζέρια … Πόσες φορές σε καθημερινή βάση δεν μου επιβεβαιώνεται η πεποίθηση ότι αυτή η χώρα δεν έχει καμία, μα απολύτως καμία ελπίδα … Όταν χαλάσει ο αυτόματος πιλότος όλα θα καταρρεύσουν … αβίαστα - αβάδιστα – αβασάνιστα ... Και πολύ έχει αργήσει …
Συνεχίζω την πορεία μου πάνω σε απίθανη διαδρομή !! να μην χορταίνει το μάτι μου … Το πίσω λάστιχο ξεχάστηκε από την ομορφιά και προς το παρόν κρατά … Αλατάς και Πρασούδι τα νησάκια που συμπληρώνουν τον πίνακα της φύσης …. Φτάνω σε διακλάδωση προς Αγία Κυριακή. Αποφασίζω τον αριστερό κύκλο με θέα την Εύβοια … και δεν το μετάνιωσα καθόλου … Αγία Κυριακή, χωριό που σου θυμίζει Ελληνικές ταινίες της δεκαετίας του ΄60 … παραθαλάσσιους καφενέδες – έρωτες με τουρίστριες (και όχι μόνο) … κυνηγητά με ‘μύγδαλα … Το “Ένα πρωινό” ήδη χαϊδεύει τα αυτιά μου … πόσο εύκολα μπορεί να ερωτευτεί κανείς σε αυτήν την παραθαλάσσια γωνιά … ή να ζήσει στιγμές με τον υπάρχοντα σύντροφό του …
Στάση για καφέ σε παραθαλάσσιο καφενέ – ταβερνάκι με ανακατεμένους ντόπιους και σκαφάτους τουρίστες, ντυμένους με ακριβά χύμα ρούχα και ξυπόλυτους … προσπάθεια να ζήσουν ζωή άλλων … πιο ξέγνοιαστη … Από την Λονδρέζικη προφορά καταλαβαίνει κανείς πολλά … ειδικά εάν τους έχει ζήσει λίγο μέσα στα σαλόνια τους … Κι όμως η μικρή Άναμπελ κάθεται απέναντι … θλιμμένη … Πού να πήγε τόσος έρωτας … ?? Ίσως και να γνωρίζω, μικρέ μου ξανθέ άγγελε … αλλά την αλήθεια την αντέχουν ελάχιστοι …
Με ΠΟΛΥ ΒΑΡΙΑ καρδιά αλλά και με υπόσχεση στον εαυτό μου να ξαναγυρίσω, ντύνομαι να φύγω … Η παραλία κάπου βαθειά στο νοτιοανατολικό Αιγαίο με στοιχειώνει ξανά … μάλλον μέχρι να αποχαιρετίσω αυτόν τον κόσμο …
Το πίσω λάστιχο κάνει πάλι τα δικά του … αλλά μπροστά στην Άναμπελ, ξεφτίλα εγώ δεν γίνομαι …
Ούτως ή άλλως το Τρίκερι δεν είναι μακριά ... έχει ΚΑΙ βενζινάδικο … Όσο σκαρφαλώνεις τον ανηφορικό τόσο ομορφότερη θέα έχεις … και προς το χωριό και προς την θάλασσα και προς την Αγ. Κυριακή. Όλα 3 σε 1 … Πόση ομορφιά να αντέξει κανείς ?
Το Τρίκερι γραφικότατο … με δικό του χρώμα … δική του αισθητική. Μπαίνω πλατεία και θα ήθελα να έχω περισσότερο χρόνο … από τις πλατείες που προκαλούν το διαβάτη για στάση, με ούζο – καλή παρέα – ξεγνοιασιά … με φώτα το βράδυ και μουσική … Κάνω όλον το γύρο του χωριού και ενδιάμεσα στενά. Πόσο όμορφα ! Βγαίνω στον κεντρικό και πάω προς το βενζινάδικο … στην επαρχία είναι πάντα ανοικτά … και ήταν … αλλά ρε Μέρφυ ... ρε Μέρφυ !!! Ένας τύπος με κατακόκκινη μούρη προσπαθεί να στηριχθεί σε ένα παπί … Τον ρωτάω πού έχει αέρα …
- Θες αέριο ?? … φυσικό αέριο ?? … μου απαντά ο Ορέστης Μακρής … Με το ζόρι κρατώ το στομάχι μου από τα γέλια …
- Όχι αδερφέ … είμαι γεμάτος … Μήπως υπάρχει αέρας για τα λάστιχα ?
- Μια στιγμή, μου λέει .. και πάει από πίσω παραπατώντας …
- Πάρε … μου λέει … και μου δίνει ένα σπασμένο “κάτι” με λάστιχο στην άκρη και χαλασμένο ακροφύσιο … Ευτυχώς από την τύφλα του δεν πρόσεχε το πρόσωπό μου …
- Ήσουν στο γάμο ?? .. με ρωτά …
- Είχατε γάμο ? … ρωτώ τον Ορέστη … Γι΄ αυτό η βαβούρα στην πλατεία ?? ... ποιός ήρωας παντρεύτηκε ??
- Ένα ξαδερφάκι μου …
- … και τον αφήσατε ?? … ελπίζω να το κάψατε εχθές το χωριό !!!
- … μωρέ του γ@μής@με τη μάνα !! … απαντά με μάτι που γυάλιζε !! … από την έκφραση και μόνο καταλαβαίνω τι έγινε εχθές …
- Πολύ κράσο ?? … ρωτώ…
- … και τσίπουρα και μπύρες και ουίσκια. Μέχρι πριν λίγο ….
Ο τύπος κανονικός νεροχύτης … ό,τι του έδιναν το έπινε … Εν τω μεταξύ έχει κολλήσει τη μούρη του σχεδόν πάνω μου για να δει τι κάνω με την τρόμπα στα χέρια και προσπαθεί ταυτόχρονα να στηριχθεί και από κάπου … αλλά το κέντρο βάρους του, επηρεασμένο από άγνωστη ποσότητα μπύρας, δεν βοηθά … Βενζινάδικος σουρεαλισμός … τί να το περιγράφω και τί να το ζει κανείς …
Η διαδρομή μέχρι και έξω από την Αργαλαστή τελείωσε χωρίς να το καταλάβω … Συνεχώς ερχόταν στο μυαλό μου στο σκηνικό στο βενζινάδικο και δεν μπορούσα να κρατηθώ από τα γέλια … Το βλαμμένο με το παπί για όσους με έβλεπαν … Πάλι λάθος και στρίβω δεξιά προς Νεοχώρι … Ένα από τα καλύτερα λάθη μου μέχρι τώρα. Πέφτω πάνω σε απίθανη γωνίτσα, δίπλα ακριβώς στον δρόμο … Αυτήν την πνιγμένη στα πλατάνια και τη σκιά … από αυτές με το ωραίο γούστο.
Κάθε καρέκλα είχε γραμμένο πίσω της και ένα τσιτάτο ... έξυπνο ! Αναψυκτικό και ομελέτα πλούσια – χορταστική και έγευστη συμπληρώνουν το καρέ … Δίπλα κάθονται δυό τύποι με γαλότσες … απέναντι μια παρέα με τρεις κοπελιές … Από αυτές με το άσπρο δέρμα … της πόλης … Και οι αγριάθρωπες δίπλα βγάζουν την αντρίλα για να εντυπωσιάσουν … Από τον έναν σουρεαλισμό στον άλλον σήμερα … πόσο το διασκεδάζω … Οι δυνατές ομιλίες στο κινητό τηλέφωνο με έτερους αγριάνθρωπες .. τα φφφφσς … τα οουυυυυιιιιι … τα άααιιιι …. πάνε και έρχονται …. Δεν θέλω να φύγω … Παραγγέλνω και ένα κλαμπ ... και αναψυκτικό από την αρχή. Τέτοιο σκηνικό δεν το χάνω με τίποτα … ελπίζω να μην παραγγείλω και βραδινό …
Η ώρα πιέζει … Στις 15:00 έχει έκτακτο δρομολόγιο από Γλύφα για απέναντι στην Εύβοια … και το λάστιχο έχανε αέρα ράιτ θρου …
Πάλι με βαριά καρδιά ετοιμάζομαι να φύγω … Λίγο τρομπάρισμα για να ζεσταθούν τα γράδα και δρόμο! Στον διαδρομή για Βόλο και περίπου στην περιοχή Καλών Νερών από την απέναντι κατεύθυνση είδα τις ΔΕΥΤΕΡΕΣ ΕΛΛΗΝΙΚΕΣ ΜΗΧΑΝΕΣ όλου του μέχρι τώρα ταξιδιού μου … Σε δύο δόσεις δυο παρέες μηχανών … 3 και 5 αντίστοιχα εάν πρόλαβα καλά να δω … η πρώτη ήταν το TDM στην Μακρυνίτσα … Πάνω από 4.000 χλμ μοτοσικλετιστικής ερημιάς … Δυστυχία κανονική για χώρα με 300+ ημέρες ηλιοφάνειας …
Από περιφερειακό Βόλου στην ΠΑΘΕ και ας μην γράψω καλύτερα τι σκέφτομαι … Στάση στα ΣΕΑ μετά τον Αλμυρό για λίγο ξεμούδιασμα και νερό και η έξοδος για Γλύφα πολύ γρήγορα εμφανίζεται εμπρός μου. Η ώρα κοντεύει 15:00 και έχω 10 άγνωστα χιλιόμετρα μέχρι το λιμάνι … όπως και ένα υπόλοιπο ζωής με άγνωστα χιλιόμετρα – διαδρομές και γεμάτη ευχάριστες και δυσάρεστες εκπλήξεις.
Μπροστά μου ένα μικρό παλιό αυτοκινούμενο τροχόσπιτο πάει μαλιοκούβαρα … Δεν κόβει ούτε στα κλειστά κατηφορικά, ούτε πουθενά … 2-3 φορές σε αριστερές οι δεξιού τροχοί βγαίνουν από το δρόμο … Μένω λίγο πίσω του για να προλάβω να δω που θα σταματήσουν στο γκρέμι δεξιά … Μάλλον πρέπει να προλάβει και αυτό το καράβι των 15:00 ... και τελικά έτσι ήταν. Φτάνουμε μαζί στο λιμάνι και κατεβαίνουν από το τροχόσπιτο μια παρέα από τύπους αμερικανικής χίπικης ταινίας … Λέτσοι – βρώμικοι και ξυπόλυτοι … χαχαχαχαχα ... ρε Βρας … τί συμβαίνει σήμερα !!?? Μάλλον ψάχνονται πού θα βρουν εισιτήρια … τους σφυρίζω κουνώντας το χέρι μου … Καταλαβαίνουν το νόημα και όλα καλά.
Επιβίβαση και ουσιαστικά στο μυαλό μου και στη διάθεσή μου ο κύκλος του ταξιδιωτικού μου σχεδόν έκλεισε … Βλέπω το καράβι απέναντι και μια γλυκιά θλίψη με πλημμυρίζει … Βρας, είσαι ΑΧΑΡΙΣΤΟΣ ?? … και μόνο με την ερώτηση εξέρχομαι από τον βούρκο της αμαρτίας … Η Εύβοια από απέναντι μου κλείνει το μάτι ..
Η διαδρομή
https://www.google.gr/maps/dir/Μηλίνα/Αγ. Κυριακη/39.1091772,23.0950647/Νεοχώρι/Κορόπη/Γλύφα/Μόνη Οσίου Δαυίδ Γέροντος/Πόρτο Ράφτη/@38.8508,23.2664573,14z/data=!4m60!4m59!1m5!1m1!1s0x14a7231d7e52fe2f:0xf86dcc32df87b9a1!2m2!1d23.2211062!2d39.1711081!1m10!1m1!1s0x14a739dbfba224f7:0xa91432ac0825a278!2m2!1d23.0692124!2d39.09276!3m4!1m2!1d23.0783051!2d39.10523!3s0x14a739eb697423fb:0xcda5bbe1beb5dcab!1m0!1m5!1m1!1s0x14a71a3c17025701:0xe4ffecabc5716380!2m2!1d23.2207655!2d39.3046388!1m5!1m1!1s0x14a716d8ce011ee9:0x25dd33b8ba3c1ef8!2m2!1d23.1427657!2d39.2933994!1m15!1m1!1s0x14a74ad27af72b91:0x1efec5df84419262!2m2!1d22.9664138!2d38.9532171!3m4!1m2!1d23.3610145!2d38.9839485!3s0x14a729caddaee9d5:0xf7f17ec7849bc656!3m4!1m2!1d23.2889523!2d38.8496197!3s0x14a0d482ec630e7f:0x1ce19623c8a7f403!1m5!1m1!1s0x14a0d37f39a1f715:0x3994752973c91655!2m2!1d23.2819771!2d38.8458271!1m5!1m1!1s0x14a18efaddaea2f1:0x6628ccc3f65b7d67!2m2!1d24.0026867!2d37.8911713!3e0?hl=el
Μέχρι στιγμής, σε όλη μου την περιπλάνηση στην Μαγνησία, ο Μέρφυ μου έχει φερθεί σαν κύριος που γλυκοκοιτά μυξοπαρθένα με σκοπό να την διακορέψει … κοινώς να την φυστικώσει …
Μου κάνει όλα τα χατίρια με το που ανοίγω το μάτι μου πριν τον τεμπέλη και αργοκίνητο ήλιο … Η θάλασσα ήρεμη – γαλήνια – πανέμορφη με απίστευτες πινελιές χρωμάτων στο κάδρο … ένας ευσεβής πόθος παρκαρισμένος σχεδόν δίπλα μου και μάλιστα σε χρώμα που προτιμώ …
Φορτωμένος ξεκινώ με διάθεση ΑΕΚτζή που είδε κύπελο. Τι φοβερή δροσιά … τι φοβερά κολπάκια … τι ωραία χάραξη … τι κούνημα ήταν αυτό … τι χάσιμο του πισινού τροχού … Στάση σε σκιά αριστερά και χωρίς να σκύψω ήδη αισθάνομαι πίσω μου κάτι από τον κύριο Μέρφυ …
Το πίσω έχει χάσει τον μισό του αέρα. Από την βαλβίδα δεν χάνει άρα αλλού είναι το πρόβλημα. Η τρόμπα ποδηλάτου λύνει προσωρινά το πρόβλημα … ότι συμβεί θα αντιμετωπιστεί εκείνη την ώρα. Το πολύ πολύ να λύνω τροχό στην μέση του δρόμου και να αλλάζω σαμπρέλα … κάτι που πάντα σιχαινόμουν. Τζιπάκι του Λιμενικού περνά από δίπλα μου και οι τύποι μέσα, ενώ είμαι κάπως που εμφανέστατα δείχνει ότι υπάρχει πρόβλημα και δεν έχω σταματήσει για ίσιωμα προστάτη, τελείως αδιάφορα με κοιτούν και συνεχίζουν στην προβλεπόμενη καθημερινή τους μιζέρια … Πόσες φορές σε καθημερινή βάση δεν μου επιβεβαιώνεται η πεποίθηση ότι αυτή η χώρα δεν έχει καμία, μα απολύτως καμία ελπίδα … Όταν χαλάσει ο αυτόματος πιλότος όλα θα καταρρεύσουν … αβίαστα - αβάδιστα – αβασάνιστα ... Και πολύ έχει αργήσει …
Συνεχίζω την πορεία μου πάνω σε απίθανη διαδρομή !! να μην χορταίνει το μάτι μου … Το πίσω λάστιχο ξεχάστηκε από την ομορφιά και προς το παρόν κρατά … Αλατάς και Πρασούδι τα νησάκια που συμπληρώνουν τον πίνακα της φύσης …. Φτάνω σε διακλάδωση προς Αγία Κυριακή. Αποφασίζω τον αριστερό κύκλο με θέα την Εύβοια … και δεν το μετάνιωσα καθόλου … Αγία Κυριακή, χωριό που σου θυμίζει Ελληνικές ταινίες της δεκαετίας του ΄60 … παραθαλάσσιους καφενέδες – έρωτες με τουρίστριες (και όχι μόνο) … κυνηγητά με ‘μύγδαλα … Το “Ένα πρωινό” ήδη χαϊδεύει τα αυτιά μου … πόσο εύκολα μπορεί να ερωτευτεί κανείς σε αυτήν την παραθαλάσσια γωνιά … ή να ζήσει στιγμές με τον υπάρχοντα σύντροφό του …
Στάση για καφέ σε παραθαλάσσιο καφενέ – ταβερνάκι με ανακατεμένους ντόπιους και σκαφάτους τουρίστες, ντυμένους με ακριβά χύμα ρούχα και ξυπόλυτους … προσπάθεια να ζήσουν ζωή άλλων … πιο ξέγνοιαστη … Από την Λονδρέζικη προφορά καταλαβαίνει κανείς πολλά … ειδικά εάν τους έχει ζήσει λίγο μέσα στα σαλόνια τους … Κι όμως η μικρή Άναμπελ κάθεται απέναντι … θλιμμένη … Πού να πήγε τόσος έρωτας … ?? Ίσως και να γνωρίζω, μικρέ μου ξανθέ άγγελε … αλλά την αλήθεια την αντέχουν ελάχιστοι …
Με ΠΟΛΥ ΒΑΡΙΑ καρδιά αλλά και με υπόσχεση στον εαυτό μου να ξαναγυρίσω, ντύνομαι να φύγω … Η παραλία κάπου βαθειά στο νοτιοανατολικό Αιγαίο με στοιχειώνει ξανά … μάλλον μέχρι να αποχαιρετίσω αυτόν τον κόσμο …
Το πίσω λάστιχο κάνει πάλι τα δικά του … αλλά μπροστά στην Άναμπελ, ξεφτίλα εγώ δεν γίνομαι …
Ούτως ή άλλως το Τρίκερι δεν είναι μακριά ... έχει ΚΑΙ βενζινάδικο … Όσο σκαρφαλώνεις τον ανηφορικό τόσο ομορφότερη θέα έχεις … και προς το χωριό και προς την θάλασσα και προς την Αγ. Κυριακή. Όλα 3 σε 1 … Πόση ομορφιά να αντέξει κανείς ?
Το Τρίκερι γραφικότατο … με δικό του χρώμα … δική του αισθητική. Μπαίνω πλατεία και θα ήθελα να έχω περισσότερο χρόνο … από τις πλατείες που προκαλούν το διαβάτη για στάση, με ούζο – καλή παρέα – ξεγνοιασιά … με φώτα το βράδυ και μουσική … Κάνω όλον το γύρο του χωριού και ενδιάμεσα στενά. Πόσο όμορφα ! Βγαίνω στον κεντρικό και πάω προς το βενζινάδικο … στην επαρχία είναι πάντα ανοικτά … και ήταν … αλλά ρε Μέρφυ ... ρε Μέρφυ !!! Ένας τύπος με κατακόκκινη μούρη προσπαθεί να στηριχθεί σε ένα παπί … Τον ρωτάω πού έχει αέρα …
- Θες αέριο ?? … φυσικό αέριο ?? … μου απαντά ο Ορέστης Μακρής … Με το ζόρι κρατώ το στομάχι μου από τα γέλια …
- Όχι αδερφέ … είμαι γεμάτος … Μήπως υπάρχει αέρας για τα λάστιχα ?
- Μια στιγμή, μου λέει .. και πάει από πίσω παραπατώντας …
- Πάρε … μου λέει … και μου δίνει ένα σπασμένο “κάτι” με λάστιχο στην άκρη και χαλασμένο ακροφύσιο … Ευτυχώς από την τύφλα του δεν πρόσεχε το πρόσωπό μου …
- Ήσουν στο γάμο ?? .. με ρωτά …
- Είχατε γάμο ? … ρωτώ τον Ορέστη … Γι΄ αυτό η βαβούρα στην πλατεία ?? ... ποιός ήρωας παντρεύτηκε ??
- Ένα ξαδερφάκι μου …
- … και τον αφήσατε ?? … ελπίζω να το κάψατε εχθές το χωριό !!!
- … μωρέ του γ@μής@με τη μάνα !! … απαντά με μάτι που γυάλιζε !! … από την έκφραση και μόνο καταλαβαίνω τι έγινε εχθές …
- Πολύ κράσο ?? … ρωτώ…
- … και τσίπουρα και μπύρες και ουίσκια. Μέχρι πριν λίγο ….
Ο τύπος κανονικός νεροχύτης … ό,τι του έδιναν το έπινε … Εν τω μεταξύ έχει κολλήσει τη μούρη του σχεδόν πάνω μου για να δει τι κάνω με την τρόμπα στα χέρια και προσπαθεί ταυτόχρονα να στηριχθεί και από κάπου … αλλά το κέντρο βάρους του, επηρεασμένο από άγνωστη ποσότητα μπύρας, δεν βοηθά … Βενζινάδικος σουρεαλισμός … τί να το περιγράφω και τί να το ζει κανείς …
Η διαδρομή μέχρι και έξω από την Αργαλαστή τελείωσε χωρίς να το καταλάβω … Συνεχώς ερχόταν στο μυαλό μου στο σκηνικό στο βενζινάδικο και δεν μπορούσα να κρατηθώ από τα γέλια … Το βλαμμένο με το παπί για όσους με έβλεπαν … Πάλι λάθος και στρίβω δεξιά προς Νεοχώρι … Ένα από τα καλύτερα λάθη μου μέχρι τώρα. Πέφτω πάνω σε απίθανη γωνίτσα, δίπλα ακριβώς στον δρόμο … Αυτήν την πνιγμένη στα πλατάνια και τη σκιά … από αυτές με το ωραίο γούστο.
Κάθε καρέκλα είχε γραμμένο πίσω της και ένα τσιτάτο ... έξυπνο ! Αναψυκτικό και ομελέτα πλούσια – χορταστική και έγευστη συμπληρώνουν το καρέ … Δίπλα κάθονται δυό τύποι με γαλότσες … απέναντι μια παρέα με τρεις κοπελιές … Από αυτές με το άσπρο δέρμα … της πόλης … Και οι αγριάθρωπες δίπλα βγάζουν την αντρίλα για να εντυπωσιάσουν … Από τον έναν σουρεαλισμό στον άλλον σήμερα … πόσο το διασκεδάζω … Οι δυνατές ομιλίες στο κινητό τηλέφωνο με έτερους αγριάνθρωπες .. τα φφφφσς … τα οουυυυυιιιιι … τα άααιιιι …. πάνε και έρχονται …. Δεν θέλω να φύγω … Παραγγέλνω και ένα κλαμπ ... και αναψυκτικό από την αρχή. Τέτοιο σκηνικό δεν το χάνω με τίποτα … ελπίζω να μην παραγγείλω και βραδινό …
Η ώρα πιέζει … Στις 15:00 έχει έκτακτο δρομολόγιο από Γλύφα για απέναντι στην Εύβοια … και το λάστιχο έχανε αέρα ράιτ θρου …
Πάλι με βαριά καρδιά ετοιμάζομαι να φύγω … Λίγο τρομπάρισμα για να ζεσταθούν τα γράδα και δρόμο! Στον διαδρομή για Βόλο και περίπου στην περιοχή Καλών Νερών από την απέναντι κατεύθυνση είδα τις ΔΕΥΤΕΡΕΣ ΕΛΛΗΝΙΚΕΣ ΜΗΧΑΝΕΣ όλου του μέχρι τώρα ταξιδιού μου … Σε δύο δόσεις δυο παρέες μηχανών … 3 και 5 αντίστοιχα εάν πρόλαβα καλά να δω … η πρώτη ήταν το TDM στην Μακρυνίτσα … Πάνω από 4.000 χλμ μοτοσικλετιστικής ερημιάς … Δυστυχία κανονική για χώρα με 300+ ημέρες ηλιοφάνειας …
Από περιφερειακό Βόλου στην ΠΑΘΕ και ας μην γράψω καλύτερα τι σκέφτομαι … Στάση στα ΣΕΑ μετά τον Αλμυρό για λίγο ξεμούδιασμα και νερό και η έξοδος για Γλύφα πολύ γρήγορα εμφανίζεται εμπρός μου. Η ώρα κοντεύει 15:00 και έχω 10 άγνωστα χιλιόμετρα μέχρι το λιμάνι … όπως και ένα υπόλοιπο ζωής με άγνωστα χιλιόμετρα – διαδρομές και γεμάτη ευχάριστες και δυσάρεστες εκπλήξεις.
Μπροστά μου ένα μικρό παλιό αυτοκινούμενο τροχόσπιτο πάει μαλιοκούβαρα … Δεν κόβει ούτε στα κλειστά κατηφορικά, ούτε πουθενά … 2-3 φορές σε αριστερές οι δεξιού τροχοί βγαίνουν από το δρόμο … Μένω λίγο πίσω του για να προλάβω να δω που θα σταματήσουν στο γκρέμι δεξιά … Μάλλον πρέπει να προλάβει και αυτό το καράβι των 15:00 ... και τελικά έτσι ήταν. Φτάνουμε μαζί στο λιμάνι και κατεβαίνουν από το τροχόσπιτο μια παρέα από τύπους αμερικανικής χίπικης ταινίας … Λέτσοι – βρώμικοι και ξυπόλυτοι … χαχαχαχαχα ... ρε Βρας … τί συμβαίνει σήμερα !!?? Μάλλον ψάχνονται πού θα βρουν εισιτήρια … τους σφυρίζω κουνώντας το χέρι μου … Καταλαβαίνουν το νόημα και όλα καλά.
Επιβίβαση και ουσιαστικά στο μυαλό μου και στη διάθεσή μου ο κύκλος του ταξιδιωτικού μου σχεδόν έκλεισε … Βλέπω το καράβι απέναντι και μια γλυκιά θλίψη με πλημμυρίζει … Βρας, είσαι ΑΧΑΡΙΣΤΟΣ ?? … και μόνο με την ερώτηση εξέρχομαι από τον βούρκο της αμαρτίας … Η Εύβοια από απέναντι μου κλείνει το μάτι ..
Τελευταία επεξεργασία:
Vrasidas
Μέλος
- Όνομα
- Βρασίδας
- Μοτό
- CBR 1000RR
Σε μισή ωρίτσα τα πατούμενα της πάπιας κυλούν στη Βόρεια Εύβοια με πρόθεση να καλύψουν τη βορειανατολική της πλευρά έως και Παπάδες. Από τα πρώτα χιλιόμετρα παθαίνω σοκ … Είχα ξεχάσει πώς είναι να οδηγείς σε δρόμους με λακούβες !! … το οδικό δίκτυο επιεικώς απαράδεκτο ! Από τη μια υπάρχουν κομμάτια με ωραία θέα και πράσινο που θα μπορούσες να ευχαριστηθείς οδήγηση … από την άλλη, η προσοχή στραμμένη όλη στο οδόστρωμα … Λες και μπήκα σε άλλη χώρα. Η βλάστηση επίσης τελείως διαφορετική … άγριο πευκοδάσος πολύ κοινό με κομμάτια της Αττικής. Η ματιά πέφτει συνεχώς στην απέναντι πλευρά, εκεί που ήμουν πριν λίγες ώρες … Α ρε Μαγνησία … είσαι ζημιά μεγάλη … όπως και η ψυχή με τις φακιδούλες και το κοφτερό μυαλό … και τις απίθανες ατέλειωτες συζητήσεις … και τα τσιτάτα δασκαλίστικα ξεσπάσματα.
Κάποτε υπήρχε ακτοπλοϊκή γραμμή από Αγ. Κυριακή προς Ωρεούς στην Εύβοια … Θα ήταν καταπληκτικό να υπήρχε ακόμη. Θα ήταν ιδανική ευκαιρία για ολοήμερες εξορμήσεις στην γειτονιά των Κενταύρων. Τώρα από Ε.Ο. Αθηνών – Λαμίας – Φαρσάλων ούτε να το σκέφτομαι …
Υπάρχει ένα άγχος μην τυχών και χάσω απότομα το πίσω λάστιχο με συνέπειες απρόβλεπτες και οδηγώ συνετά και πολύ προσεκτικά. Φτάνω Παπάδες και 2η στάση εντός Εύβοιας για συμπλήρωμα αέρα στο βενζινάδικο της περιοχής. Κουβεντούλα με τον πρατηριούχο με πληροφορίες για την περιοχή και ευκαιρία για καφεδάκι. Συνεχίζω προς Όσιο Δαυίδ μέσα από μια πανέμορφη περιοχή με πυκνό πευκοδάσος – που δεν έχουν κάψει ακόμη - αλλά μέσω ενός βομβαρδισμένου οδικού δικτύου … Βρας, καλόμαθες και πρέπει επειγόντως να επιστρέψεις στην πραγματικότητα των νότων περιοχών …
Φτάνω Καταρράκτες Δρυμώνα και μου δίνουν την εντύπωση καλού ημερήσιου εκδρομικού προορισμού. Πολύ πράσινο – νερά – απλώματα για πικ νικ και αποφόρτιση κακής ενέργειας … Μέχρι τον Όσιο Δαυίδ αγανάκτησα από τις λακκούβες … οι οποίες ως δια μαγείας μετά εξαφανίστηκαν … Τα πούλμαν μεταφοράς κυρίως τσεμπεροφόρων υποκριτών δεν ακολουθούν αυτό το δρομολόγιο … Δεν βρίσκω άλλη σοβαρή δικαιολογία … Το μοναστήρι του Όσιου Δαυίδ πάντως, το συνιστώ ως προορισμό που πρέπει να μπει στο πρόγραμμα. Θα καλύψει τις προσδοκίες των περισσότερων πιστών ή μη … από όλες τις απόψεις.
Η διαδρομή μέχρι Μαντούδι περνά από τον κλασσικό δρόμο μέσω Ροβιών – Λίμνης – Στροφυλιάς ... ο μισός παραλιακός, ο υπόλοιπος μέσα από ωραία τοπία με πράσινο και ωραίο οδόστρωμα. Διαδρομή χιλιοφορεμένη καθώς είναι κοντινός και ευχάριστος προορισμός. Η κίνηση μηδενική παρά του ότι αύριο είναι Δευτέρα και εργάσιμη … Οι υπήκοοι των Αθηνών θα έπρεπε να ήταν ήδη στον δρόμο του γυρισμού … μάλλον κάτι έχω χάσει στις τόσες μέρες ξεγνοιασιάς …
Μετά το Μαντούδι ακολουθεί αυτός ο σύντομος οδικός παράδεισος μέχρι και την από πίσω πλευρά του Άγιου … Στις ημερήσιες εκδρομές μας με σκοπό την ψυχοθεραπεία και την αποβολή άγχους με λιώσιμο ελαστικών και καύση βενζίνης, το καφέ “Αλεξίου” πάντα ήταν προορισμός ανταλλαγής πολιτισμένων απόψεων για το ποιος είναι μεγαλύτερη κουλομαρία και έχει το χειρότερο χρέπι στην παρέα … Ο γυρισμός επιβεβαιώνει συνήθως το ψήφισμα της ομήγυρης των ματαιόδοξων σαλιγκαρόπουλων …
Στάση στον Αι Γιάννη τον Ρώσο για συμπλήρωμα αέρα και βόλτα στην πλατεία με την εκκλησία και το σκήνωμα του Αγίου … Η μπίζνα και εδώ βγάζει μάτι ... δημιουργεί και ένα αλλόκοτο είδος θλίψης που δεν μπορώ να περιγράψω με ακρίβεια, τουλάχιστον όχι αυτήν τη στιγμή ... Λίγα χλμ πιο κάτω ακόμα ένα σημείο που πάντα σταματώ … Στην άκρη του δρόμου ένα μνημείο άδικου χαμού … τόσο νέο παιδί, τόσα πολλά πικραμένα «γιατί» … Αυτό το κομμάτι της διαδρομής είναι ένα από αυτά που είχα γράψει κάποια στιγμή πιο πάνω ... Από αυτά που από τη μια ο παντοδύναμος Θεός σε βουτά στον βούρκο των ανθρώπων ... και από την άλλη σε βουτά στην άλλη του δημιουργία ... αυτήν της πανέμορφης φύσης ... Κρατήστε τα και αυτά για πιο κάτω …
Μετά τη Χαλκίδα ο δρόμος είναι βαρετός και βαρύς ... όπως και η ψυχή μου … Μόνο το σώμα μου είναι εκεί. Ο νους ταξιδεύει σε άλλους δρόμους και άλλα υψόμετρα , μακριά από ανθρώπους και τσιμέντο … Μερικές φορές αναρωτιέμαι γιατί στα σχολεία αποχαύνωσης μας έλεγαν ότι ο άνθρωπος είναι φτιαγμένος από χώμα και νερό … από πυλό. Λάθος κυρά μου … μέγα λάθος … ο άνθρωπος είναι φτιαγμένος από τσιμέντο … με βαρύ οπλισμό και μάλιστα σύμφωνα με τον τελευταίο οικοδομικό αντισεισμικό κανονισμό … Αλλιώς δεν θα υπήρχαν τόσα εκατομμύρια μπετόβλακες διάσπαρτοι εδώ και εκεί … Σκεφτόμενος το πρόβλημα με όρους μαθηματικών μεγεθών, διαπιστώνει κανείς ότι η κρίσιμη μάζα των χρήσιμων ηλιθίων είναι ανίκητη … Κρατήστε το και αυτό για παρακάτω …
Με αυτές τις σκέψεις και όχι με την καλύτερη διάθεση φτάνω έξω από το σπίτι μου … Πριν μπω στο υπόγειο γκαράζ σταματώ και σβήνω την πάπια … Το λάστιχο αν και τραυματισμένο, ποιος ξέρει από τι, δεν με πρόδωσε ούτε με ξάφνιασε … Όταν χρειάστηκε με προειδοποίησε κάθε φορά που ήταν απαραίτητο … Η πάπια στάθηκε στο ύψος της και μερικά σκαλιά ακόμη ψηλότερα … Είναι απίστευτο το δέσιμο πλέον μαζί της … Σκέφτομαι την έκφραση των πυρηνικών επιστημόνων που κατέχουν την απόλυτη γνώση και που πριν φύγω μου είχαν ήδη κάνει κηδεία και σαράντα μαζί .. 2 σε 1 μαζί και αυτό Χ 2 … για εμένα και την πάπια … και απλά χαμογελώ θλιμμένα … Κάπως θα πρέπει να δικαιολογήσουν πράγματα που αν τα γράψω όπως πραγματικά θα ήθελα, για πολλά χρόνια θα ήμουν οικονομικός ευεργέτης δικηγόρων και παρεμφερών επαγγελμάτων … Παρ’ όλο που θα δω τα πιτσιρίκια μου που μου έχουν λείψει τρελά, είμαι θλιμμένος … Γυρίζω το βλέμμα στον βορρά … πιέζω τη μανιβέλα και πατώ το κουμπί να ανοίξει η γκαραζόπορτα … Πρέπει σύντομα να βάλω τις σκέψεις μου σε τάξη … μαζί και όλα όσα έμαθα πάνω σε ένα ταπεινό άθλιο κινέζικο παπί …
Κάποτε υπήρχε ακτοπλοϊκή γραμμή από Αγ. Κυριακή προς Ωρεούς στην Εύβοια … Θα ήταν καταπληκτικό να υπήρχε ακόμη. Θα ήταν ιδανική ευκαιρία για ολοήμερες εξορμήσεις στην γειτονιά των Κενταύρων. Τώρα από Ε.Ο. Αθηνών – Λαμίας – Φαρσάλων ούτε να το σκέφτομαι …
Υπάρχει ένα άγχος μην τυχών και χάσω απότομα το πίσω λάστιχο με συνέπειες απρόβλεπτες και οδηγώ συνετά και πολύ προσεκτικά. Φτάνω Παπάδες και 2η στάση εντός Εύβοιας για συμπλήρωμα αέρα στο βενζινάδικο της περιοχής. Κουβεντούλα με τον πρατηριούχο με πληροφορίες για την περιοχή και ευκαιρία για καφεδάκι. Συνεχίζω προς Όσιο Δαυίδ μέσα από μια πανέμορφη περιοχή με πυκνό πευκοδάσος – που δεν έχουν κάψει ακόμη - αλλά μέσω ενός βομβαρδισμένου οδικού δικτύου … Βρας, καλόμαθες και πρέπει επειγόντως να επιστρέψεις στην πραγματικότητα των νότων περιοχών …
Φτάνω Καταρράκτες Δρυμώνα και μου δίνουν την εντύπωση καλού ημερήσιου εκδρομικού προορισμού. Πολύ πράσινο – νερά – απλώματα για πικ νικ και αποφόρτιση κακής ενέργειας … Μέχρι τον Όσιο Δαυίδ αγανάκτησα από τις λακκούβες … οι οποίες ως δια μαγείας μετά εξαφανίστηκαν … Τα πούλμαν μεταφοράς κυρίως τσεμπεροφόρων υποκριτών δεν ακολουθούν αυτό το δρομολόγιο … Δεν βρίσκω άλλη σοβαρή δικαιολογία … Το μοναστήρι του Όσιου Δαυίδ πάντως, το συνιστώ ως προορισμό που πρέπει να μπει στο πρόγραμμα. Θα καλύψει τις προσδοκίες των περισσότερων πιστών ή μη … από όλες τις απόψεις.
Η διαδρομή μέχρι Μαντούδι περνά από τον κλασσικό δρόμο μέσω Ροβιών – Λίμνης – Στροφυλιάς ... ο μισός παραλιακός, ο υπόλοιπος μέσα από ωραία τοπία με πράσινο και ωραίο οδόστρωμα. Διαδρομή χιλιοφορεμένη καθώς είναι κοντινός και ευχάριστος προορισμός. Η κίνηση μηδενική παρά του ότι αύριο είναι Δευτέρα και εργάσιμη … Οι υπήκοοι των Αθηνών θα έπρεπε να ήταν ήδη στον δρόμο του γυρισμού … μάλλον κάτι έχω χάσει στις τόσες μέρες ξεγνοιασιάς …
Μετά το Μαντούδι ακολουθεί αυτός ο σύντομος οδικός παράδεισος μέχρι και την από πίσω πλευρά του Άγιου … Στις ημερήσιες εκδρομές μας με σκοπό την ψυχοθεραπεία και την αποβολή άγχους με λιώσιμο ελαστικών και καύση βενζίνης, το καφέ “Αλεξίου” πάντα ήταν προορισμός ανταλλαγής πολιτισμένων απόψεων για το ποιος είναι μεγαλύτερη κουλομαρία και έχει το χειρότερο χρέπι στην παρέα … Ο γυρισμός επιβεβαιώνει συνήθως το ψήφισμα της ομήγυρης των ματαιόδοξων σαλιγκαρόπουλων …
Στάση στον Αι Γιάννη τον Ρώσο για συμπλήρωμα αέρα και βόλτα στην πλατεία με την εκκλησία και το σκήνωμα του Αγίου … Η μπίζνα και εδώ βγάζει μάτι ... δημιουργεί και ένα αλλόκοτο είδος θλίψης που δεν μπορώ να περιγράψω με ακρίβεια, τουλάχιστον όχι αυτήν τη στιγμή ... Λίγα χλμ πιο κάτω ακόμα ένα σημείο που πάντα σταματώ … Στην άκρη του δρόμου ένα μνημείο άδικου χαμού … τόσο νέο παιδί, τόσα πολλά πικραμένα «γιατί» … Αυτό το κομμάτι της διαδρομής είναι ένα από αυτά που είχα γράψει κάποια στιγμή πιο πάνω ... Από αυτά που από τη μια ο παντοδύναμος Θεός σε βουτά στον βούρκο των ανθρώπων ... και από την άλλη σε βουτά στην άλλη του δημιουργία ... αυτήν της πανέμορφης φύσης ... Κρατήστε τα και αυτά για πιο κάτω …
Μετά τη Χαλκίδα ο δρόμος είναι βαρετός και βαρύς ... όπως και η ψυχή μου … Μόνο το σώμα μου είναι εκεί. Ο νους ταξιδεύει σε άλλους δρόμους και άλλα υψόμετρα , μακριά από ανθρώπους και τσιμέντο … Μερικές φορές αναρωτιέμαι γιατί στα σχολεία αποχαύνωσης μας έλεγαν ότι ο άνθρωπος είναι φτιαγμένος από χώμα και νερό … από πυλό. Λάθος κυρά μου … μέγα λάθος … ο άνθρωπος είναι φτιαγμένος από τσιμέντο … με βαρύ οπλισμό και μάλιστα σύμφωνα με τον τελευταίο οικοδομικό αντισεισμικό κανονισμό … Αλλιώς δεν θα υπήρχαν τόσα εκατομμύρια μπετόβλακες διάσπαρτοι εδώ και εκεί … Σκεφτόμενος το πρόβλημα με όρους μαθηματικών μεγεθών, διαπιστώνει κανείς ότι η κρίσιμη μάζα των χρήσιμων ηλιθίων είναι ανίκητη … Κρατήστε το και αυτό για παρακάτω …
Με αυτές τις σκέψεις και όχι με την καλύτερη διάθεση φτάνω έξω από το σπίτι μου … Πριν μπω στο υπόγειο γκαράζ σταματώ και σβήνω την πάπια … Το λάστιχο αν και τραυματισμένο, ποιος ξέρει από τι, δεν με πρόδωσε ούτε με ξάφνιασε … Όταν χρειάστηκε με προειδοποίησε κάθε φορά που ήταν απαραίτητο … Η πάπια στάθηκε στο ύψος της και μερικά σκαλιά ακόμη ψηλότερα … Είναι απίστευτο το δέσιμο πλέον μαζί της … Σκέφτομαι την έκφραση των πυρηνικών επιστημόνων που κατέχουν την απόλυτη γνώση και που πριν φύγω μου είχαν ήδη κάνει κηδεία και σαράντα μαζί .. 2 σε 1 μαζί και αυτό Χ 2 … για εμένα και την πάπια … και απλά χαμογελώ θλιμμένα … Κάπως θα πρέπει να δικαιολογήσουν πράγματα που αν τα γράψω όπως πραγματικά θα ήθελα, για πολλά χρόνια θα ήμουν οικονομικός ευεργέτης δικηγόρων και παρεμφερών επαγγελμάτων … Παρ’ όλο που θα δω τα πιτσιρίκια μου που μου έχουν λείψει τρελά, είμαι θλιμμένος … Γυρίζω το βλέμμα στον βορρά … πιέζω τη μανιβέλα και πατώ το κουμπί να ανοίξει η γκαραζόπορτα … Πρέπει σύντομα να βάλω τις σκέψεις μου σε τάξη … μαζί και όλα όσα έμαθα πάνω σε ένα ταπεινό άθλιο κινέζικο παπί …
Τελευταία επεξεργασία:
korobilis7
Μέλος
Ενα ευχαριστώ για την βολταρα που μας πηγες με την εικονικη σου περιγραφη.
Respect για το εγχείρημα σου και για την παπια σου!!!
ilbig:ilbig:ilbig:
Respect για το εγχείρημα σου και για την παπια σου!!!
ilbig:ilbig:ilbig:
Vrasidas
Μέλος
- Όνομα
- Βρασίδας
- Μοτό
- CBR 1000RR
Μου κάλυψες πλήρως το ταξιδιωτικό κενό που αισθάνομαι το τελευταίο διάστημα...
Πολλά μπράβο! και καλή συνέχεια σε αυτό που κάνεις!.
ΥΓ.
Βάζε πάνω απο 34 μπαρ στο πίσω λαστιχο, και δεν πρόκειται να ξαναασχοληθείς μαζί του
Σε ευχαριστώ takis652 για τα καλά σου λόγια ! Στο πίσω βάζω 40 μπαρ ... αλλά ένα τόσο δα μικρούλι σφηνωμένο συρματάκι ... νίκησε ...
Vrasidas
Μέλος
- Όνομα
- Βρασίδας
- Μοτό
- CBR 1000RR
Θάνγκς korobilis7! ... πίστεψέ με είναι κάτι απίστευτα απλό και εύκολο ... Όλα είναι δρόμος ... όλα τα υπόλοιπα είναι μύθος ...Ενα ευχαριστώ για την βολταρα που μας πηγες με την εικονικη σου περιγραφη.
Respect για το εγχείρημα σου και για την παπια σου!!!
doctoras
Μέλος
νομίζω οτι δεν υπάρχει καλύτερο μέσο απο ένα μηχανάκι μάξ ως 125cc για να κάνεις πολλές στάσεις και να γνωρίσεις καλύτερα τα μέρη που προσφέρει αυτή η γη!
το οδικό σου το διέδωσα ήδη και να σου πω ζηλεύω πολύ..!!
όμως είμαι σίγουρος οτι όταν έρθει η στιγμή μου, θα το κάνω
το οδικό σου το διέδωσα ήδη και να σου πω ζηλεύω πολύ..!!
όμως είμαι σίγουρος οτι όταν έρθει η στιγμή μου, θα το κάνω
George_M.
..ο Βαρθολομαίος..!
ενα υπεροχο ταξιδιωτικο αληθινο ''ξορκι'' στα δαιμονια που αδιακοπα πιλατευουν τον καθενα μας,σιγουρα πολλα απο αυτα εκαναν περα,μακρυα απο τον Βρασιδα καθως ''δεν υπηρχε χωρος στην παπια'' μεταφορικα κ κυριολεκτικα...
αν εμεις ως αναγνωστες το φχαριστηθηαμε φαντασου ποσο καλα περασε εκεινος που το βιωσε χιλιομετρο το χιλιομετρο!
thanx Βρας..
αν εμεις ως αναγνωστες το φχαριστηθηαμε φαντασου ποσο καλα περασε εκεινος που το βιωσε χιλιομετρο το χιλιομετρο!
thanx Βρας..
Vrasidas
Μέλος
- Όνομα
- Βρασίδας
- Μοτό
- CBR 1000RR
Ευχαριστώ doctoras ... Όντως ισχύει ότι με μικρό μηχανάκι και λίγα κυβικά έχεις πολύ περισσότερα πλεονεκτήματα απ΄ όσα μπορείς να φανταστείς ... Φρόντισε να έρθει η στιγμή σου γρήγορα ... δεν θα το μετανιώσεις.
Τελευταία επεξεργασία: