Ο Όλυμπος εδώ και χρόνια αποτελούσε ένα στόχο για εξερεύνηση και κάθε φορά που έβλεπα μια χαρακιά να τον κόβει , η οποία αποτελούσε χαραγμένο δρόμο προς την κορυφή του σκεφτόμουν αν ποτέ καταφέρω να τον περάσω και να δω που θα με οδηγήσει!!
Τελικά πριν λίγους μήνες προσπαθήσαμε να τον ανεβούμε . Ήταν Ιούνιος και όλα έδειχναν πως το χιόνι θα είχε εξαφανιστεί και ο δρόμος θα ήταν καθαρός μέχρι την κορυφή του!
Όταν όμως ξεκινάς με ψιλόβροχο από τη Λάρισα και ο Όλυμπος δεν φαίνεται μιας και τα σύννεφα τον έχουν κρύψει ξέρεις πως δεν έχεις ελπίδες και ξεκινάς μόνο και μόνο για την εμπειρία!
Τελικά ανεβήκαμε μέσα από τα σύννεφα μέχρι τα 1800 μ περίπου υψόμετρο απολαμβάνοντας εικόνες μέσα και πάνω από τα σύννεφα ώσπου ο αγγελιοφόρος με το τζίπ που μας συνάντησε μας ειδοποίησε πως από την επόμενη στροφή το χαλάζι μας περιμένει.
Το ψιλόβροχο μέχρι εκείνη τη στιγμή ήταν μέρος του σκηνικού που το απολαμβάναμε μιας και τα αδιάβροχα έκαναν τη δουλειά τους και μας επέτρεπαν να χαιρόμαστε εικόνες που για πρώτη φορά αντικρύζαμε με δέος!!
Η πρώτη απόπειρα λοιπόν ήταν απολαυστική ακόμη και αν δεν φτάσαμε στον προορισμό μας!
Περιμέναμε ξανά την ευκαιρία να ανέβουμε το βουνό και να δούμε τι κρύβει από εκείνο το σημείο και μετά .
Έτσι τις τελευταίες μέρες του Αυγούστου τελικά καταφέραμε και ξεκινήσαμε . Το ραντεβού με το Σωτήρη και το ΚΤΜ του ήταν στο ενδιάμεσο Τρικάλων – Λάρισας. Κατά τις 9,30 συναντηθήκαμε και πρώτη στάση στον Τύρναβο για ένα καφέ , κουβέντα και να δούμε τη διαδρομή που θα ακολουθούσαμε (οργάνωση λέμε!!).
Πριν φύγουμε από τον Τύρναβο εφοδιαστήκαμε με μερικές τυρόπιτες, σάντουιτς και νερό . Όλα έτοιμα και φύγαμε ακολουθώντας μια πανέμορφη διαδρομή με στροφιλίκια και ανάβασεις για να περάσουμε από Συκαμινέα και Κρυόβρυση. Στη συνέχεια πήραμε μια διαφορετική διαδρομή από αυτή που είχαμε ακολουθήσει στην πρώτη απόπειρα (τότε είχαμε πάει από το χωριό Καλύβια και ανηφορίσαμε προς το καταφύγιο Χρηστάκη).
Τώρα λοιπόν πήραμε το δρόμο για Βρυσοπούλες και ήταν μια ευχάριστη έκπληξη μιας και ανακαλύψαμε ένα πανέμορφο δρόμο με πολλά εσάκια να σχηματίζονται λες και βρήκαμε πάρκο αναψυχής για μοτοσυκλετιστές. Και όλα αυτά να συνοδεύονται από απίστευτη θέα . Μπορούσαμε να διακρίνουμε σχεδόν όλο το κομμάτι της διαδρομής που είχαμε κάνει από κάποιο σημείο και ασφαλώς οι στάσεις για φωτογραφίες είχαν αρχίσει!!
Πάνω αριστέρα στη φωτογραφία αχνοφαίνεται η διαδρομή που ακολουθήσαμε!
και εδώ φαίνεται πιο καθαρά και το χωριό Κρυόβρηση!
από αυτό το σημείο μπήκαμε στο χωματόδρομο και ακολουθήσαμε τη διαδρομή που φαίνεται στην πάνω φωτογραφία!
Αφού το απολαύσαμε ήρθε ή ώρα να μπούμε στο χωματόδρομο και να συναντήσουμε την χαρακτηριστική χαρακιά που κόβει τον Όλυμπο και οδηγεί προς τον προορισμό μας.
Τα δυο ΚΤΜ πλέον βρίσκονται στα νερά τους και εμείς χαρούμενοι χοροπηδάμε στη σπασμένη πέτρα που αποτελεί το δρόμο μας!
Ήδη οι εικόνες που βλέπουμε ανηφορίζοντας μοναδικές , ο δρόμος δίπλα στο γκρεμό και η απίστευτη κλίση της πλαγιάς σε αναγκάζουν να είσαι προσεκτικός γιατί αν φύγεις θα βρεθείς τουλάχιστον 500μ παρακάτω σε κομμάτια!
Αφού πλεον είχαμε ανηφορίσει αρκετά ήρθε και η ώρα της τυρόπιτας με θέα τον κάμπο , τα βουνά , το Σαραντάπορο απέναντί μας και τη λίμνη Πολυφύτου να φαίνεται με το ζόρι ανάμεσα στα βουνά μιας και η ατμόσφαιρα δεν ήταν όσο καθαρή θα θέλαμε.
Μαθαίνεις γεωγραφία από πρώτο χέρι βολτάροντας σε τέτοια υψόμετρα μιας και όλα τα έχεις στα πόδια σου.
Τα χωριουδάκια και οι δρόμοι που τα ενώνουν φαίνονται σαν ζωγραφιά και εμείς πάντα να ψάχνουμε την επόμενη διαδρομή χαζεύοντας την εικόνα!
Συνεχίζοντας σε κάθε στροφή μια νέα εικόνα μας έκανε να χαζογελάμε μέσα από τα κράνη νοιώθοντας τυχεροί που είμαστε εκεί να ζούμε την εμπειρία αυτής της εξόρμησης.
Ήδη είχαμε ανέβει αρκετά και πλέον το τοπίο ήταν βραχώδες και άγριο με ένα χαραγμένο χωματόδρομο να δείχνει πως υπάρχει ζωή εδώ πάνω.
Λίγο νωρίτερα είχαμε συναντήσει δυο κοπάδια αλόγων που φυσικά σταματήσαμε να τα χαζέψουμε και να τα φωτογραφίσουμε .
Όλη η διαδρομή μέχρι και την καλύβα Χρηστάκη ήταν μοναδική και ελπίζω να την κάνω αρκετές φορές ακόμη μιας και δεν την χορταίνω με τίποτα!
Πανέμορφες εικόνες όπου και αν κοιτάξεις και πολύ δύσκολο να δεις κάτι αντίστοιχο σε τόσα λίγα χλμ διαδρομής .
Φτάνοντας στο καταφύγιο είδαμε πως υπήρχαν αρκετά αυτοκίνητα και αρκετός κόσμος που ήρθε να διανυκτερεύσει και να κάνει ανάβαση στον Όλυμπο. Πραγματικά χάρηκα που είδα ότι ένα τέτοιο φοβερό μέρος δεν είναι έρημο . Ήδη τα κάρβουνα ήταν έτοιμα και οι παρέες ετοιμάζονταν να πάρουν δύναμη για την ανάβαση που θα έκαναν το επόμενο πρωί.
Τι να κάνουμε και μεις βγάλαμε τα σάντουιτς και τα φάγαμε !Μάλλον επηρρεαστήκαμε από τα ψητά που μυρίζαμε και φάγαμε χωρίς να πεινάμε. Αυτό μας βγήκε ξινό λίγο αργότερα όταν αρχίσαμε το περπάτημα για να ανεβούμε στην κορυφή που βλέπαμε από το καταφύγιο!!
Αφού ανταλλάξαμε λίγες κουβέντες με την παρέα που θα έμενε το βράδυ στο καταφύγιο συνεχίσαμε λίγο ακόμη με τις μηχανές μέχρι το σημείο που αρχίζει το μονοπάτι. Αφήσαμε τις πανοπλίες μας (μπότες , κράνη, θώρακες κ.α. μαζί με τα ΚΤΜ) , φορέσαμε τα παπούτσια μας και η ανηφόρα με τα πόδια ξεκινά.
Το καταφύγιο βρίσκεται περίπου στα 2450μ υψόμετρο και από το σημείο που βρίσκεται βλέπεις την απότομη πλαγιά και την κορυφογραμμή στην οποία φτάνεις με το μονοπάτι.
Στην πάνω φωτογραφία φαίνεται η κορυφογραμμή που θα φτάναμε με τα πόδια!!