Απατώντας στο αρχικό ερώτημα του Γιάννη Aldebaran θα απαντήσω κάπως απόλυτα... όχι!
Κατά τη προσωπική μου άποψη τα μεγάλα On/Off δεν ήταν, δεν είναι και δε πρόκειται ποτέ να είναι τα ιδανικά μηχανάκια για τις χωμάτινες βόλτες μας,
ΑΝ μπορεί να υπάρχει ένα σχετικώς ιδανικό σχήμα, αυτό υποχρεωτικά είναι διπλό και ΔΕΝ συμπεριλαμβάνει μεγάλο On/Off. Συμπεριλαμβάνει ένα μικρό μονοκύλινδρο μέχρι 400cc και ένα μεσαίο δικύλινδρο 650-800cc (το δεύτερο με τα δεδομένα του σύγχρονου μοτοσυκλετισμού). Αν το σχήμα δεν μπορεί να είναι διπλό αλλά "υποχρεωτικά" μοναδικό θα αποδεχθούμε ως σχεδόν ιδανικό, το μεσαίο δικύλινδρο για τις χωμάτινες βόλτες μας.
Το σκεπτικό μου βασίζεται στις δυνατότητες επιλογών που έχουμε εν έτη 2020, δηλαδή:
α) Στο ότι τα μικρά μονοκύλινδρα δεν έχουν τους κραδασμούς των μεγάλων μονοκύλινδρων και ειλικρινά δε στερούνται ικανότητας ταξιδιού σε σχέση με τα μεγάλα αδέλφια τους.
β) Στο ότι τα μεσαία δικύλινδρα μπορούν άνετα να αλωνίσουν την Ελλάδα και αν σε ενδιαφέρει να κάνεις "τέτοιο" ταξίδι στο εξωτερικό το σχετικά χαμηλό βάρος είναι πάλι ζητούμενο.
γ) Τα μεγάλα On/Off έχουν μόνο ένα πλεονέκτημα στην άσφαλτο, πουθενά αλλού. Αλλά εδώ δε μιλάμε για ταξίδι στην Ευρώπη...
Τα παραπάνω τα γράφω ως γενική τοποθέτηση, στο βαθμό που μπορώ να ανταποκριθώ στο ερώτημα βλέποντας το από έξω χωρίς τις ειδικές καταστάσεις που αγκαλιάζουν τον κάθε έναν από εμάς.
Πιο ειδικά τώρα.
Τέτοια ερωτήματα, μας ταλανίζουν όταν "μπορούμε" να κάνουμε και αλλιώς (π.χ. μια προσθήκη ή μια αντικατάσταση στο στάβλο).
Όταν όμως ΔΕΝ μπορούμε, τότε.... όλα γίνονται προσαρμόζοντας το τρόπο σκέψης. Μενταλισμός και διαχείριση. Για να μην απλώνομαι λοιπόν με παραδείγματα δεξιά και αριστερά θα γράψω πως το χειρίζομαι εγώ, χρησιμοποιώντας ως παράδειγμα το πρόσφατο Troffy 2020.
Οι περισσότεροι γνωρίζετε πως η μοτοσυκλετιστική μου έκφανση παράγεται μέσα από μια μηχανή 250cc. Φέτος ήρθα στο Troffy οδικώς. Δεν υπήρξε ούτε μια στιγμή που να με "γονάτισε" ηθικά η σκέψη της επιστροφής. Ούτε η υλοποίηση της. Αντιθέτως την ημέρα της επιστροφής πρόσθεσα αν θυμάμαι καλά, περίπου 160 με 180 χιλιόμετρα πηγαίνοντας στο Πάντα Βρέχει και διασχίζοντας το διάσελο της Καλιακούδας. Ο δρόμος της επιστροφής για την Αθήνα έγινε περνώντας πάλι μέσα από το Καρπενήσι. Αυτό το 4ήμερο λοιπόν των τριών διανυκτερεύσεων και των 1200 χιλιομέτρων έγινε μια περιπέτεια που δεν περιείχε μόνο τα σχεδόν 600 χωμάτινα χιλιόμετρα, αλλά και τα 600 ασφάλτινα χιλιόμετρα. Ναι, για εμένα και για το τρόπο σκέψης μου έγινε μια περιπέτεια και το ασφάλτινο τμήμα της εκδρομής. Δεν ήταν απλώς μια διαδικασία διεκπεραίωσης μεταφοράς από το ένα σημείο στο άλλο. Ταξίδευα με 110 χλμ/ω και την ταχύτητα αυτήν την μετέτρεψα εγκεφαλικά στα 140-150 των μεγάλων. Με συσσωρευμένη τη κούραση 4 ημερών έδωσα εντολή στον εγκέφαλο μου να αγνοεί το πόνο στα οπίσθια, τόσο που αν δε με σταμάταγαν οι συνταξιδιώτες μου... δε θα σταματούσα γιατί πραγματικά είχα μπει σε τέτοια πνευματική κατάσταση που δεν με απασχολούσε πλέον αυτό. Η περιπέτεια μου λοιπόν, ξεκίνησε και τελείωσε στην Αθήνα, όχι στο Καρπενήσι, γιατί αυτή είναι η χαρά που μπορεί να μου δώσει η μικρή μου μοτοσυκλέτα. Είναι ευτυχία για μένα να πραγματοποιώ τέτοια On/Off ταξίδια με τη μοτοσυκλέτα που τα ονειρεύτηκα. Σε αυτό το τελευταίο που γράφω δώστε σημασία. Το ίδιο ήθελα να συμβεί και στο Troffy του 2019 αλλά δε μου το επέτρεψαν οικογενειακοί και επαγγελματικοί λόγοι, πέρυσι.
Αυτές είναι οι σκέψεις μου.
Κατά τη προσωπική μου άποψη τα μεγάλα On/Off δεν ήταν, δεν είναι και δε πρόκειται ποτέ να είναι τα ιδανικά μηχανάκια για τις χωμάτινες βόλτες μας,
ΑΝ μπορεί να υπάρχει ένα σχετικώς ιδανικό σχήμα, αυτό υποχρεωτικά είναι διπλό και ΔΕΝ συμπεριλαμβάνει μεγάλο On/Off. Συμπεριλαμβάνει ένα μικρό μονοκύλινδρο μέχρι 400cc και ένα μεσαίο δικύλινδρο 650-800cc (το δεύτερο με τα δεδομένα του σύγχρονου μοτοσυκλετισμού). Αν το σχήμα δεν μπορεί να είναι διπλό αλλά "υποχρεωτικά" μοναδικό θα αποδεχθούμε ως σχεδόν ιδανικό, το μεσαίο δικύλινδρο για τις χωμάτινες βόλτες μας.
Το σκεπτικό μου βασίζεται στις δυνατότητες επιλογών που έχουμε εν έτη 2020, δηλαδή:
α) Στο ότι τα μικρά μονοκύλινδρα δεν έχουν τους κραδασμούς των μεγάλων μονοκύλινδρων και ειλικρινά δε στερούνται ικανότητας ταξιδιού σε σχέση με τα μεγάλα αδέλφια τους.
β) Στο ότι τα μεσαία δικύλινδρα μπορούν άνετα να αλωνίσουν την Ελλάδα και αν σε ενδιαφέρει να κάνεις "τέτοιο" ταξίδι στο εξωτερικό το σχετικά χαμηλό βάρος είναι πάλι ζητούμενο.
γ) Τα μεγάλα On/Off έχουν μόνο ένα πλεονέκτημα στην άσφαλτο, πουθενά αλλού. Αλλά εδώ δε μιλάμε για ταξίδι στην Ευρώπη...
Τα παραπάνω τα γράφω ως γενική τοποθέτηση, στο βαθμό που μπορώ να ανταποκριθώ στο ερώτημα βλέποντας το από έξω χωρίς τις ειδικές καταστάσεις που αγκαλιάζουν τον κάθε έναν από εμάς.
Πιο ειδικά τώρα.
Τέτοια ερωτήματα, μας ταλανίζουν όταν "μπορούμε" να κάνουμε και αλλιώς (π.χ. μια προσθήκη ή μια αντικατάσταση στο στάβλο).
Όταν όμως ΔΕΝ μπορούμε, τότε.... όλα γίνονται προσαρμόζοντας το τρόπο σκέψης. Μενταλισμός και διαχείριση. Για να μην απλώνομαι λοιπόν με παραδείγματα δεξιά και αριστερά θα γράψω πως το χειρίζομαι εγώ, χρησιμοποιώντας ως παράδειγμα το πρόσφατο Troffy 2020.
Οι περισσότεροι γνωρίζετε πως η μοτοσυκλετιστική μου έκφανση παράγεται μέσα από μια μηχανή 250cc. Φέτος ήρθα στο Troffy οδικώς. Δεν υπήρξε ούτε μια στιγμή που να με "γονάτισε" ηθικά η σκέψη της επιστροφής. Ούτε η υλοποίηση της. Αντιθέτως την ημέρα της επιστροφής πρόσθεσα αν θυμάμαι καλά, περίπου 160 με 180 χιλιόμετρα πηγαίνοντας στο Πάντα Βρέχει και διασχίζοντας το διάσελο της Καλιακούδας. Ο δρόμος της επιστροφής για την Αθήνα έγινε περνώντας πάλι μέσα από το Καρπενήσι. Αυτό το 4ήμερο λοιπόν των τριών διανυκτερεύσεων και των 1200 χιλιομέτρων έγινε μια περιπέτεια που δεν περιείχε μόνο τα σχεδόν 600 χωμάτινα χιλιόμετρα, αλλά και τα 600 ασφάλτινα χιλιόμετρα. Ναι, για εμένα και για το τρόπο σκέψης μου έγινε μια περιπέτεια και το ασφάλτινο τμήμα της εκδρομής. Δεν ήταν απλώς μια διαδικασία διεκπεραίωσης μεταφοράς από το ένα σημείο στο άλλο. Ταξίδευα με 110 χλμ/ω και την ταχύτητα αυτήν την μετέτρεψα εγκεφαλικά στα 140-150 των μεγάλων. Με συσσωρευμένη τη κούραση 4 ημερών έδωσα εντολή στον εγκέφαλο μου να αγνοεί το πόνο στα οπίσθια, τόσο που αν δε με σταμάταγαν οι συνταξιδιώτες μου... δε θα σταματούσα γιατί πραγματικά είχα μπει σε τέτοια πνευματική κατάσταση που δεν με απασχολούσε πλέον αυτό. Η περιπέτεια μου λοιπόν, ξεκίνησε και τελείωσε στην Αθήνα, όχι στο Καρπενήσι, γιατί αυτή είναι η χαρά που μπορεί να μου δώσει η μικρή μου μοτοσυκλέτα. Είναι ευτυχία για μένα να πραγματοποιώ τέτοια On/Off ταξίδια με τη μοτοσυκλέτα που τα ονειρεύτηκα. Σε αυτό το τελευταίο που γράφω δώστε σημασία. Το ίδιο ήθελα να συμβεί και στο Troffy του 2019 αλλά δε μου το επέτρεψαν οικογενειακοί και επαγγελματικοί λόγοι, πέρυσι.
Αυτές είναι οι σκέψεις μου.
Τελευταία επεξεργασία:
....κλαίω!!!!
Γιατί χωμάτινη θα είναι η βόλτα? 
