Με αφορμή τα γραφόμενα του @
ztakisg16
Η επιλογή φωτογραφικής μηχανής είναι μια πραγματικά δύσκολη υπόθεση γιατί σχετίζεται με τη πραγματική χρήση που μπορεί να κάνει ο καθένας από εμάς. Το κύριο ερώτημα που πρέπει να λύσουμε μέσα μας είναι πόσο "
πραγματικά" θα ασχοληθούμε με την δημιουργική φωτογραφία και αν στη πράξη το πάθος μας είναι τόσο μεγάλο ώστε να κουβαλάμε όλον εκείνον το εξοπλισμό -ή ακόμη και απλώς μόνο το σώμα/φακό μιας dslr- που απαιτούν οι πραγματικά καλές φωτογραφίες. Παρακάτω θα καταλάβετε γιατί κοκκίνησα τη παραπάνω λέξη...
Έχοντας ασχοληθεί την εποχή της αναλογικής φωτογραφίας αρκετά με τη δημιουργική φωτογραφία, ξεκίνησα με μια Olympus OM101 και αργότερα πήρα μια αρκετά καλή Pentax Z1. Τελικά κατέληξα με μια Nikon F90 η οποία με συνόδευε για αρκετά χρόνια ακόμη και όταν εμφανίστηκαν οι πρώτες ψηφιακές, ώσπου... σιγά-σιγά έφθινε το πάθος μου για τη φωτογραφία και την χρησιμοποιούσα πλέον μόνο για αναμνηστικές φωτογραφίες. Οι εποχές αλλάξαν και το αποτέλεσμα ήταν όταν αποφάσισα να αγοράσω μια ψηφιακή φωτογραφική για αναμνηστικές φωτογραφίες αυτή να είναι μια compact C70 Zoom, της Olympus. Όλα ήταν μια χαρά και οι φωτογραφίες απίθανες με αρκετά καλή απόδοση στις macro φωτογραφίες. Ώσπου.... πίστεψα... πως θα ξαναασχοληθώ "
πραγματικά" με τη φωτογραφία και επένδυσα αρκετές χιλιάδες ευρώ σε μια Nikon D700 full frame και σε επιπλέον φακούς (εκτός από αυτούς που ήδη είχα από τη παλιά μου F90 και ήταν συμβατοί), συν κάποια περιφερειακά πράγματα όπως τρίποδες, τσάντες, flash κτλ (τη μηχανή και πολλά από αυτά τα πράγματα τα είχα αγοράσει από τον Σταύρο χωρίς τότε να ξέρω πως είναι συνάδελφος μοτοσυκλετιστής και πιστεύω πως φυσιογνωμικά θα με αναγνωρίζει).
Το αποτέλεσμα ήταν πως όχι μόνο με τη μηχανή αλλά ούτε με το αυτοκίνητο δεν είχα κέφι να κουβαλάω όλα αυτά τα πράγματα και έτσι ΑΥΤΟ ήταν επιπλέον παράγοντας να ΜΗΝ ασχοληθώ με τη φωτογραφία. Ακόμη και όταν είχα μαζί μου μόνο την DSLR μέσα στη τσάντα με τους 2-3 φακούς που ήθελα ήταν μια στιγμή ταλαιπωρίας γιατί μου έλειπε το ΑΠΟΛΥΤΟ πάθος για τη φωτογραφία.
Τα πούλησα όλα και βρήκα τη λύση στη mirrorless SONY NEX-6 με τον ιδιαίτερα μικροκαμωμένο zoom φακό 16-50 f/3.5-4,5 (που αντιστοιχεί σε 24-75 μιας FF, μια χαρά δηλαδή).
Πραγματικά σε ότι αφορά την εκμάθηση ενός πρωτάρη δε νομίζω πως της λείπει κανένα στοιχείο σε σχέση με μια dslr, έχεις να παίξεις με διαφράγματα, ταχύτητες, βάθος πεδίου, νυχτερινή στους χρόνους που θέλεις, κ.α. Βασικά δεν της λείπει τίποτα από αυτά που μπορεί να κάνει μια dslr και μάλιστα σε πολλά σημεία τη βρίσκω πιο "ready to shot" σε σχέση με φθηνές DX DSLR μηχανές που πρέπει να χαθείς μέσα στο menu για να κάνεις πράγματα που σε πιο επαγγελματικές DSLR γίνονται με πρόσβαση σε εξωτερικά κουμπιά.
Φυσικά ισχύει πως αν πάρεις σοβαρούς φακούς και η mirrorless θα γίνει πιο ογκώδης (ποτέ όμως όσο μια dslr, εκτός αν μιλάμε για μηχανές σαν τη καταπληκτική mirrorless Sony A7), όμως ακόμη κι έτσι γιατί να χάσω το πλεονέκτημα του μικρού όγκου όταν το θέλω (στα περισσότερα χειμωνιάτικα μπουφάν μου χωράει στη τσέπη μου με τον 17-50 κουμπωμένο) και όταν δε με νοιάζει να έχω τους καλούς φακούς;
Λοιπόν το αποτέλεσμα μετράει και το αποτέλεσμα είναι πως με αυτήν την mirrorless έχω βγάλει πολύ-πολύ περισσότερες φωτογραφίες από ότι με την DSLR και αυτή η τεράστια ευκολία μετακίνησης με έχει προκαλέσει πολλές φορές να ασχοληθώ και δημιουργικά -γιατί το σαράκι δε φεύγει- βασιζόμενος κυρίως στο φωτογραφικό μάτι και στα διαφράγματα παρά σε όλα τα υπόλοιπα καλούδια που προσφέρει η σύγχρονη φωτογραφία και οι εξαιρετικοί φακοί που κυκλοφορούν, που στο κάτω--κάτω μεγάλο κομμάτι της πλέον μπορεί να στηριχτεί στην εκ των υστέρων επεξεργασία (πράγμα που δεν μου αρέσει εμένα) στην οθόνη του υπολογιστή.
Για μένα λοιπόν την απάντηση πρέπει να την αναζητήσουμε μέσα μας γιατί κανένας άλλος δε ξέρει καλύτερα από τον εαυτό μας πόσο θέλουμε να ασχοληθούμε ώστε τίποτα -ούτε ο όγκος- να μη μας εμποδίζει να προχωρήσουμε σε αυτό το δαπανηρό ταξίδι στο κόσμο της φωτογραφίας.
Ελπίζω να βοήθησα.
