Σαγιονάρα στεφανώσου san

[Γιώργος 1]

Καλά με το πλοίο των φυλακών ταξιδεύεις? κάγκελα στον προαυλιζομενο χώρο, κελιά διαμονής 2Χ1, κλειδωμενες πορτες εξοδου για προαυλισμο. Μπρε τι κάτεργο είναι αυτό? έχει και χώρο για να σπάτε μαρμαροπετρες να τις κάνετε χαλίκια?

Εγώ σκέφτομαι σε περίπτωση που πρέπει να έκαινωθεί το πλοίο, πώς θα πηδήξουν στη θάλασσα.
Σε περίπτωση φωτιάς θα πνιγούν από τους καπνούς γιατί δεν θα μπορούν να βγουν ούτε στο κατάστρωμα.

 

[naftilos]

Ε ναι σωστό είναι αυτό, αλλά από την άλλη να αφήσουν ξεκλείδωτους τους κατάδικους χωρίς επιτήρηση να σουλατσάρουν ελευθέρα? Αν βγουν την νύχτα και αρχίσουν να πριονίζουν τα κάγκελα της εξωτερικής περίφραξης για να δραπετεύσουν? Πρεπει μα πριονισουν τα καγκελα για να καταφερουν να πηδηξουν στη θαλασσα

 

[Augotaraxos]

Προσωπικά πάντως θα ένιωθα πιο ασφαλής σε μία κατάσταση ανάγκης με ένα γιαπωνέζικο πλήρωμα παρά με οποιασδήποτε άλλης εθνικότητας πλήρωμα.

 

[Γιώργος 1]

Προσωπικά πάντως θα ένιωθα πιο ασφαλής σε μία κατάσταση ανάγκης με ένα γιαπωνέζικο πλήρωμα παρά με οποιασδήποτε άλλης εθνικότητας πλήρωμα.

Όμως σε περίπτωση κινδύνου, θα άκουγες τις οδηγίες και τις εντολές, μόνο στα ιαπωνικά.

 

[naftilos]

Όμως σε περίπτωση κινδύνου, θα άκουγες τις οδηγίες και τις εντολές, μόνο στα ιαπωνικά.

Κάνεις το σταυρό σου και ακολουθείς τους πολλούς, ελπίζοντας ότι δεν πάνε για ομαδικό χαρακίρι

 

[estebahn]

Χαχαχα βρε τι είστε εσείς
Στα σοβαρά, σε μια χώρα με τόσες αυτοκτονίες, παίζει να μας είχαν αλά Πανούση κάγκελα παντού για να βεβαιωθούν ότι δεν θα πιάσουμε λιμάνι με μισούς επιβάτες σε σχέση με το με πόσους ξεκινήσαμε. Από την άλλη, ίσως είδαν την φάρσα του Φερεντίνου στον Παϊπέτη (τι θυμήθηκα τώρα ε; ) και πήραν τα μέτρα τους

(έκλαψα με το 'φούλημ' του Αυγοτάραχου, εξάγουμε Αγρινιώτικο πολιτισμό)

 

[estebahn]

Κατεβαίνοντας στο σαλόνι, βλέπω τους υπόλοιπους αναβάτες να περιμένουν με τα κράνη φορεμένα να δέσουμε, με στρεσάρουν, είμαι με βερμούδα ακόμη. Τόκιο, ο κύκλος κλείνει, πάμε αμπάρι.

Και τι έχει το πρόγραμμα για σήμερα; Χμμμ τίποτε συγκεκριμένο, την μηχανή θα την επιστρέψω σε περίπου 26 ώρες, η σημερινή μέρα ήταν μπαλαντέρ σε περίπτωση που οπουδήποτε τις προηγούμενες δύο εβδομάδες καθυστερούσα, έμπλεκα, έπεφτα, γούσταρα, οτιδήποτε. Αλλά εν τέλει δεν χρειάστηκε να την ‘ξοδέψω’, οπότε την έχω διαθέσιμη. Τι να δω που να βλέπεται σε μια ημέρα;

Χμμ τις πρώτες μέρες στο Τόκιο η ατμόσφαιρα δεν ήταν διαυγής, οπότε δεν είδα καθόλου το περίφημο όρος Fuji, το ηφαίστειο που ρίχνει ένα χιλιόμετρο ύψος στον Όλυμπο. Με το κωνοειδές σχήμα του, ιντερνετικά δείχνει θεσπέσιο, από κοντά πώς να είναι;

 

[estebahn]

Βγαίνοντας από το καράβι, χαράσσω πορεία μέσω αυτοκινητόδρομου για τα προάστια του Τόκιο, δεν θέλω να διαπιστώσω πόσο πηγμένο είναι το κέντρο του πρωί Δευτέρας. Το google maps με βάζει σε ένα υποθαλάσσιο τούνελ ατελείωτο, προφανώς εκεί κάτω δεν υπάρχει σήμα GPS. Αλλά υπάρχουν άπειρες έξοδοι και δεν έχω ιδέα ποια να πάρω, το Garmin που έχω μπροστά μου σφυρίζει αδιάφορα. Το τούνελ είναι άκρως εντυπωσιακό, στρίβουμε αριστερά ανηφορίζοντας ένα σπιράλ που ορκίζομαι ότι μας γυρνά πάνω από 360 μοίρες. Οι μπαριέρες στα άκρα του δρόμου είναι κόκκινα και λευκά βέλη, ΑΚΡΙΒΩΣ όπως στη Special Stage R5, αν παίζατε Gran Tourismo. Το συναίσθημα βιντεοπαιχνιδιού ενισχύεται από το γεγονός ότι μια τσαμπουκαλεμένη McLaren με περνά με τις εξατμίσεις να βρυχώνται στον κλειστό χώρο. Μα πού είμαι;

 

[estebahn]

Τελικά το να απαλλαγώ από το κέντρο του Τόκυο με κακό πλοηγό είναι εξαιρετικά ζόρικο, τρώω χρόνο μέχρι να βγω σε λεωφόρο που θα με στείλει μακριά από τα στενάκια του κέντρου, όπου αρχικά έχω μπλέξει. Και όπως οδηγώ στη λεωφόρο ΜΠΑΜ βλέπω για πρώτη φορά το όρος Fuji μπροστά μου, ένας τέλειος κώνος που ανεβαίνει με σχεδόν σταθερή κλίση μέχρι μια επίπεδη κορυφή – κρατήρα. Υπέροχο.

Σταματώ στο αμέσως επόμενο ΣΕΑ με την ελπίδα να το θαυμάσω περισσότερο, δυστυχώς ο προσανατολισμός του είναι λάθος και δεν έχω τέτοια ευκαιρία. Βλέπω όμως ένα παλιό Vmax, παραμένει τόσο μάτσο τόσα χρόνια μετά. Προσέξτε ότι το αυτοκινούμενο Kei Car πίσω του είναι ελαχιστότατα μεγαλύτερο από την μοτοσυκλέτα.

Στο parking αράζουν και άλλα κοσμήματα, να μια MV Agusta F4, πόσο εξωτικότερη θα είναι σ’ αυτή την χώρα η Ιταλίδα. Αλλά δεν καταλαβαίνω για πού στο καλό το έβαλαν όλοι αυτοί οι μοτοσυκλετιστές, είναι εφτά το πρωί Δευτέρας;

Μπίχλα άνευ ορίων το μοτοσυκλετάκι μου, καμία σχέση με τον απαστράπτοντα περίγυρο.

 

[estebahn]

Όπως και να έχει, καταφέρνω ξανά να βρεθώ μόνος μου σε ερημικά δρομάκια, καλά μου έχει πάει το να διαλέγω την πιο φιδογυριστή διαδρομή που ενώνει δύο σημεία Α και Β.

Η μεγαλούπολη δεν υπάρχει ούτε σαν ιδέα, εξοχή. Και το μεγαλύτερο βουδιστικό άγαλμα τόσες μέρες.

Τα ρύζια, θερισμένα λιάζονται να ξεραθούν, ο καιρός είναι μια χαρά και σήμερα.

Σε όσες τέτοιες ξύλινες πόρτες ναών και να σταματήσω, δεν θα βαρεθώ.

Και τι είναι πιο φυσικό να δεις παρατημένο σε ένα χωράφι στην άκρη του δρόμου; Ένα τρακτέρ; Μια κλούβα; Ένα μαχητικό Zerro σαν αυτά που χρησιμοποιήθηκαν στο Pearl Harbour; Μαντέψτε!

 

[estebahn]

Προσεγγίζω τον σταθμό μου, την λίμνη Kawaguchi, ακριβώς στους πρόποδες του Fuji. Ιντερνετικά δείχνει να είναι ένα εξαιρετικό σημείο για να απολαύσεις ένα καφέ με θέα το βουνό.

Ιντερνετικά όμως, στην πραγματικότητα τα πράγματα είναι αλλιώτικα (sic). Ένα μεγάλο σύννεφο έχει στρογγυλοκαθίσει πάνω στο βουνό καλύπτοντας το, φαίνεται μόνο το πολύ χαμηλό τμήματα του.

Δεν γαμιέται, αράζω σ’ ένα τουριστικό μαγαζί, μπας και είναι παροδική η συννεφιά.

Ναι σας ευχαριστώ πολύ για την φωτό, με εμψυχώνετε.

Έχει όμορφα λουλουδάκια στους ωραίους κήπους, ένα παγωμένο φραπέ macha είναι ότι πρέπει μετά από το ξενύχτι στην καμπίνα – μπετονιέρα.

 

[estebahn]

Είμαι ξενερωμένος που δεν μπορώ να δω το βουνό και μου φαίνεται εντελώς ανώφελο να κάθομαι περιμένοντας ως άλλος Ξυλούρης πότε θα κάνει ξαστεριά.
Πέρα από τις μοντέρνες κατοικίες, πίσω μου υπάρχει και ένα βουνό, στον χάρτη διακρίνω μια στριφτερή διαδρομή. Αν είναι να μείνω στην περιοχή, προτιμώ να το κάνω στρίβοντας παρά αραγμένος.

Δεν έχω την τετράδα Yoshimura Super Response του παιδιού που έχει παρκάρει δίπλα μου, αλλά ακόμη και με ασθενικά είκοσι-λίγα αλογάκια η διαδρομή 708 είναι κολασμένα σφιχτή.

Το πασάκι τερματίζει στα 1284 υψόμετρο, η λίμνη που άραζα πριν είναι μακρινή. Και η συννεφιά όλο και πυκνώνει. Άντε γεια Fuji, δεν το έχει η μοίρα μου. Κατηφορίζω από την άλλη μεριά του αυχένα, πάμε γι’ άλλα.

Η κορυφή σηματοδοτείται από ένα μικρό τούνελ και μετά ξεκινά ο κατήφορος. Σαν να είμαι σε βιντεοπαιχνίδι όμως, από το τούνελ και μετά ξεκινά μια τρελή διαδρομή που απ΄ ότι φαίνεται είναι ακριβώς ότι έβλεπα σε ιντερνετικά βιντεάκια για canyon drifting στην Ιαπωνία: Τo σύνολο του δρόμου είναι στρωμένο με λάστιχο από παντηλίκια. Όχι μόνο οι στροφές, αλλά και οι μικρές ευθείες που τις ενώνουν φαίνεται να είναι ένα διαρκές drift καθώς τις παίρνουν διπλωμένοι ξεμπαζώνοντας. Και δεν είμαι πολύ σίγουρος ότι αυτός είναι επίσημος αγώνας, μεσημέρι Κυριακής, διοργανωμένος από την ΕΛΠΑ. Περισσότερο για νυχτερινό χαβαλέ μου κάνει. Τζαπάν.

 

[estebahn]

Από την πίσω μεριά, κινούμαι στα ριζά του όρους Asahi, ομώνυμη μπύρα παίζει και στην Ελλάδα. Πέφτω σε μια περιοχή που θυμίζει σχεδόν Μεσόγειο: Αμπελώνες και διαδοχικά χωριουδάκια με μικρά μαγαζιά γύρω από κρεβατίνες.

Δεν θα μπορούσε να είναι Ελλάδα το πλάνο; ( παρατηρείστε τι είναι αραγμένο στο μαγαζί)

Από περιέργεια σταματάω σε ένα τέτοιο μαγαζάκι, έχουν πάγκους που πουλάνε κεσεδάκια σταφύλια ή και άλλα προϊόντα σταφυλιού. Επίσης, όπως στην Ελλάδα κρεμάμε CD για τα περιστέρια, εδώ κρεμάνε κάτι που μόνο ιντερνετικά έχω δει: Laserdisk, κάτι σαν πρόγονο του DVD αλλά με διάμετρο κοντύτερα σε δίσκο βινυλίου, δείτε εδώ δίπλα στο κλειδί για αίσθηση της κλίμακας.

Πιάνω έναν κόκκινο πάγκο να δοκιμάσω τι λένε οι ντόπιες ποικιλίες.

Έχω πάρει ένα μιξ, ξανά το κλειδί για δείγμα, οι ρώγες είναι τεράστιες, μεγαλύτερες και από ελιά θρούμπα. Και από γεύση, γλυκύτατες.

Κάπως άσκοπα παίρνω τον δρόμο με γενικότερη κατεύθυνση το Τόκιο, έχει βάλει ζέστη και είμαι ψόφιος από την αϋπνία. Τελευταία φωτό καθοδόν.

 

[estebahn]

Είμαι σχετικά κοντά, κανένα δίωρο δρόμο από κάτι που με ενδιαφέρει να δω: Η δυσπρόσιτη συλλογή Nissan Heritage Collection στο εργοστάσιο του Miso. Δεν είναι μόνο τα πιο σπάνια πολιτικά οχήματα που περιλαμβάνει, είναι θρύλοι του JTCC (Japanese Touring Car Championship). Αν σας λένε κάτι ονόματα όπως Zexel GTR, Penzoil Nismo GTR, Unisia Jecs GTR, R390, τότε με νιώθετε.

Φτάνω στο εργοστάσιο, με υποδέχεται ένας νυσταγμένος ΑΜίτης στην είσοδο. Με ενημερώνει πως σήμερα είναι εθνική αργία (εξ’ ου και οι μοτοσυκλέτες στον δρόμο), οπότε τα πάντα κλειστά μεγάλε, έλα αύριο πάλι. Πολλαπλές ήττες σήμερα.

 

[estebahn]

Η ξενέρα, της ξενέρας, ώ ξενέρα, κλείνω ένα ξενοδοχείο στα Δυτικά προάστια του Τόκιο και το βάζω προορισμό. Καθ’ οδόν για εκεί, οδηγώ κατά κανόνα σε μια υπερυψωμένη λεωφόρο με ηχοπετάσματα εκατέρωθεν για να μειώνεται η φασαρία στους περίοικους. Έχει μπόλικη και κίνηση και όπως έχω ξαναγράψει για την Ιαπωνία μπόλικα φανάρια. Διήθηση λοιπόν φουλ, παλιά μου τέχνη κόσκινο. Σε κάποιο φανάρι βλέπω να γεμίζει τους καθρέφτες μου κάτι φασαριόζικο και fairingατο με διπλό κατακόρυφο προβολέα, το μυαλό που πάει σε φτιαγμένο GSX-R με μάσκα από κάτι σαν αγώνα αντοχής.

Πηγαίνουμε μαζί για μπόλικα χιλιόμετρα, στο πράσινο μου φεύγει μπροστά, στην διήθηση τον πλησιάζω ως το επόμενο φανάρι. Μα τι εξατμισόνι τεράστιο είναι αυτό που του έχει φορέσει; Και τι μηχανάκι είναι αυτό, το έχει κωλομπαρέψει τόσο που είνι αγνώριστο. Να ήταν Suzuki TL κάποτε; Μήπως Honda VTR; Σε κάποιο φανάρι αντί να καθίσω πίσω του, πιάνω τον δίπλα στίχο αυτοκινήτων. Διάολε, δεν είναι γιαπωνέζικο. Πρόκειται για Bimota DB8, πρώτη φορά που βλέπω κάτι τέτοιο εκτός περιοδικού! Θα έχω να το λέω, το 2023 βόλταρα στο Τόκιο προσπαθώντας να κυνηγήσω ένα Bimota!

 

[estebahn]

Παρκάρω στο τελευταίο μου ξενοδοχείο. Και τι λέει το ρητό, ότι το ταξίδι τελειώνει μόνο όταν ακουμπήσει το σταντ κάτω; Ε δίκιο έχει, κάπως μου γέρνει η μηχανή στο παρκάρισμα και για να την κρατήσω παίρνω όλο το βάρος στον εγχειρισμένο μου καρπό. Ευτυχώς αποφεύγω τα χειρότερα.

Κάνω ένα μπάνιο να στανιάρω, υποτίθεται ότι θα είχα μια χαλαρή ημέρα και μια μικρή βολτούλα και βρέθηκα πάλι με 7 ώρες στην σέλα. Ώρα για αποφάσεις. Διάλεξα να μείνω σε αυτή την περιοχή γιατί σχετικά κοντά, καμιά ώρα δρόμο, βρίσκεται ένα parking στην Yokohama όπου μαζεύονται όλα τα φτιαγμένα αυτοκίνητα και μοτοσυκλέτες. Αν ισχύουν όσα διαβάζω, είναι πολύ κοντά στην εικόνα των Car Meets που έχουμε δει στο Tokyo Drift. Αλλά είναι αργία και αύριο εργάσιμη. Αυτό ίσως σημαίνει ότι μετά το Fuji και την έκθεση της Nissan, ότι ίσως φάω το τρίτο άκυρο της ημέρας έχοντας οδηγήσει γεμάτο δίωρο πήγαινε – έλα. Μπα, θα το κάψω. Βόλτα με το μετρό στο νυχτερινό Τόκιο απόψε.

 

[estebahn]

Έχει χαθεί το φως όταν βγαίνω από το μετρό στο Shinjuku, την γειτονιά που βόλταρα και το πρώτο μου απόγευμα εδώ. Μετά από τόσες μέρες στην εξοχή, στην άπλα και τις ερημιές είναι ιδιαίτερο συναίσθημα να είμαι ξανά σε μια πυκνοκατοικημένη μεγαλούπολη.

Φώτα, οθόνες, ο ορίζοντας κρυμμένος από ουρανοξύστες.

 

[estebahn]

Πιο ιδιαίτερα ντυσίματα, δυτικά μαγαζιά.

Και τόσος κόσμος που δεν μπορώ να καταλάβω αν είναι cosplayers ή εργαζόμενοι.

Ελαφρά ντυμένα κοριτσάκια με τον Γκοτζίλα για φόντο.

Έχω περάσει είκοσι ημέρες στην χώρα και νομίζω ότι έχω περισσότερα νέα ερωτήματα παρά απαντήσεις για τους Ιάπωνες. Τα κοριτσάκια αυτά ψωνίζουν ή ψωνίζονται;

Δεν είμαι πολύ σίγουρος ότι τους κατανόησα σε βάθος, στα κίνητρα τους, στα πιστεύω τους. Και πώς θα μπορούσα βέβαια με τόσο περιορισμένες δυνατότητες επικοινωνίας. Αλλά χαίρομαι που είδα και μειονεκτήματα τους, που είδα και ατέλειες τις οποίες η εικόνα που φτάνει ως εμάς στην Ευρώπη αφήνει απ’ έξω. Το ξαναέγραψα, σε πολλά διαφωνώ, αλλά την σέβομαι την κουλτούρα τους απόλυτα.

 

[estebahn]

Να και οι πανταχού παρούσα Γιου Ες οβ Έι, άλλη επίδραση που περίμενα να δρα ως ταμπού, αλλά συμβαίνει ίσως το αντίθετο.

Περπατάω στα χαμένα αρκετή ώρα ανάμεσα σε φωτεινές επιγραφές και πλήθη.

Θα μου λείψει το Τόκιο, είμαι βέβαιος. Το ίδιο και οι τεράστιες αντιθέσεις της χώρας σαν σύνολο. Το πρωί το κλειδάκι του Honda θα πάψει να είναι στην τσέπη μου.

 

[panavour]

Χαχαχα βρε τι είστε εσείς
Στα σοβαρά, σε μια χώρα με τόσες αυτοκτονίες, παίζει να μας είχαν αλά Πανούση κάγκελα παντού για να βεβαιωθούν ότι δεν θα πιάσουμε λιμάνι με μισούς επιβάτες σε σχέση με το με πόσους ξεκινήσαμε. Από την άλλη, ίσως είδαν την φάρσα του Φερεντίνου στον Παϊπέτη (τι θυμήθηκα τώρα ε; ) και πήραν τα μέτρα τους

(έκλαψα με το 'φούλημ' του Αυγοτάραχου, εξάγουμε Αγρινιώτικο πολιτισμό)

Με τελευταία στοιχεία 2011

https://el.m.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%B1%CF%84%CE%AC%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%BF%CF%82_%CF%87%CF%89%CF%81%CF%8E%CE%BD_%CE%B1%CE%BD%CE%AC_%CF%80%CE%BF%CF%83%CE%BF%CF%83%CF%84%CF%8C_%CE%B1%CF%85%CF%84%CE%BF%CE%BA%CF%84%CE%BF%CE%BD%CE%AF%CE%B1%CF%82