Σαγιονάρα στεφανώσου san

[estebahn]

Με τις γέφυρες πίσω μου, με περιμένει ανάβαση ως τον δρόμο, για την οποία δεν ανυπομονώ με τις μπότες που φοράω. Ανεβαίνοντας, συναντάω μια πινακίδα, αυτή που στην Ελλάδα θα ήταν ένα κοκκινοκίτρινο τρίγωνο με ένα μαύρο τσιγάρο εντός. Εδώ είναι αλλιώς:

Ένα κοριτσάκι – υπόδειγμα πολίτη έχει ρίξει ένα αποφασιστικό handuken στο αποτσίγαρο και το μπάρμπεκιου που έχουν βγει νοκ αουτ μαζί με μια ηττημένη πυρκαγιά. Πίσω της, αρκούδα και λύκος αλλαλάζουν, ενώ ένα ρακούν κυματίζει μια ιαπωνική σημαία, χαρούμενο που η φωλιά του δεν έγινε Μάτι. Και στο φόντο, τα βουνά – καρατέκα είναι ξετρελαμένα με το γεγονός και επευφημούν. Το ξανάγραψα, αλλά παρατηρώ ότι έχουν την αρχαιοελληνική συνήθεια να κάνουν τα στοιχεία της φύσης ανθρωπόμορφα, όπως η μυθολογία η δικιά μας. Και σίγουρα προτιμώ αυτή την ενθαρρυντική αφίσα από το ‘Μην πετάτε γόπες ΡΕ’.

Μέτρα παραπάνω στο μονοπάτι με περιμένει μια ανθρωπόμορφη συνάντηση, ο Διαμαντής. Μήκος πάνω από μέτρο και πιθανότατα πιο ζόρικο στο δάγκωμα του από τα ξαδέλφια του στα μέρη μας, περιμένω να απομακρυνθεί με.. έρπιγκ (sic) προτού συνεχίσω ως την μηχανή.

 

[estebahn]

Ανάβαση στο όρος Tsurugi, ο δρόμος θα με βγάλει ως λίγο πιο πάνω από τα 1400 μέτρα υψόμετρο. Βουνίλα ατέλειωτη, αδιανόητο το ότι είμαι σε σχετικά μικρό νησί.

Η Ιαπωνική φύση είναι πανέμορφη, δείτε το δεντράκι που παλεύει να κρατηθεί κατακόρυφο.

Θα άξιζε περισσότερες φωτογραφίες το κομμάτι αυτό, αλλά λύσσαω στο στροφιλίκι, είναι με διαφορά το καλύτερο οδηγικά κομμάτι όλου του ταξιδιού. Κάτι δρομάκια ξεχασμένα, ψυχή ζώσα, άσφαλτος καλούτσικη και στεγνή. Το GB χορεύει από στροφή σε στροφή, είναι τόσο διασκεδαστικό μοτοσυκλετάκι. Ναι οι αναρτήσεις είναι απλοϊκές και πλέουν, τα φρένα δεν είναι για οριακές καταστάσεις και δεν έχουν αίσθηση. Αλλά ποιος νοιάζεται; Μπορείς να βγαίνεις από όλες τις στροφές με την γκαζιέρα κολλημένη στο στοπ, έχει τόση πλάκα σαν κατασκεύασμα. Και στην Ιαπωνία κοστίζει μόλις 3.800 ευρώ, κοντεύουν τα παπιά τόσο στην Ελλάδα που λέει ο λόγος. Εξαιρετικό το 350S.

Μία και μοναδική φωτογραφία μέχρι να ανέβω το βουνό και να ξανακατέβω σε χαμηλά υψόμετρα, ένα εγκαταλελειμμένο μαγαζί, τα υλικά του έχουν απορροφηθεί από την φύση ξανά.

Και ένα ελαφάκι που βόσκει, καμία σχέση με τα ήμερα της Χιροσίμα, τούτο με τη σκούρα τρίχα δεν έχει συνηθίσει καθόλου τους ανθρώπους.

 

[estebahn]

Φτάνω σχετικά χαμηλά, από κάπου εκεί πάνω κατέβηκα.

Κλασσικά ξενηστικωμένος, σταματάω σε Family Mart να τσιμπήσω τίποτε στο πόδι. Στο parking έχει κάτι τραπεζάκια του πικνικ, ένας μεσήλικας μοτοσυκλετιστής αράζει εκεί. Τον χαιρετάω και μου κάνει νόημα να καθίσω μαζί του. Δεν βγάζω κινητό, τα λέμε κανένα δεκάλεπτο ο καθένας στην γλώσσα του. Του ζητάω άδεια να βγάλω φωτογραφία την μοτοσυκλέτα του, ένα ελαφρώς καγκουρεμένο τετρακύλινδρο FZR 250. Ωραία τα deltabox!

Μου επαναλαμβάνει διαρκώς ‘Εφ ουαν σάουντ, εφ ουαν σάουντ’. Έ και πώς να μην είναι έτσι, όταν το στροφόμετρο κοκκινίζει μετά τις 18 χιλιάδες. Όταν τελειώνει το φαγητό του και το βάζει μπρος να ζεσταθεί, μου κάνει νόημα να ρίξω καμιά ξερογκαζιά. Πολύ επιφυλακτικά το κάνω, το στροφόμετρο κάτω από τις 4k δεν γράφει καν.

Το χουφτώνει αυτός ως τις 10 χιλιάδες και βάλε, μου λέει για τελευταία φορά F1 sound και καρφώνει πρώτη. Είμαι σίγουρος ότι θα φύγει κόφτες και δεν κάνω λάθος, τον ακούω να χάνεται στις επόμενες στροφές και να γεμίζει ταχύτητες. Να ‘σαι καλά μάγκα μου!

 

[estebahn]

Τελευταία χιλιόμετρα ως τον προορισμό μου, την ιδιαίτερη πατρίδα του Γενικού Γραμματέα του ΟΗΕ. Στην είσοδο του Anan, κάποια κουρέλι δεν τραγουδάνε ακόμη, ένα R33 και ένα Ζ32 που στην Δύση θα άξιζαν δεκάδες χιλιάδες σαπίζουν μαραμένα.

Ενώ ξεφορτώνω στο ξενοδοχείο, παρατηρώ κάτι περίεργο: Για πρώτη φορά σε μοτοσυκλέτα έχω σχεδόν τελειώσει το μπροστινό. Συνήθως το ανάποδο συμβαίνει, τελειώνει το πίσω και μπροστά μένουν ξερω ‘γω 2 δάχτυλα απάτητα. Από την άλλη, δεν ξαναείχα μοτό με 19αρη, ίσως και να φταίει αυτό;

Το Anan το διάλεξα ως πόλη κοντά στο λιμάνι για το επόμενο πρωί, δεν έχει τίποτε αξιοσημείωτο δυστυχώς. Βγαίνω μια ποδαράτη βόλτα για φαγητό, στον ορίζοντα ο ήλιος έχει χαθεί πίσω από τα επικά βουνά που βόλταρα νωρίτερα. Ναι παίζουν και κάτι φωτάκια με χιονονιφάδες!

Ο θόλος με τα φωτάκια δεν είναι άσχημος, στ’ αριστερά κάτι μικρούλες με μάσκες έχουν στήσει το κινητό και κάνουν χορευτικά του τικ τοκ.

Βρίσκω ένα χιπστερομάγαζο – γιαπί για ένα ποτάκι. Στην Ιαπωνία είναι πολύ δημοφιλές το ουίσκι με πάγο και λεμονάδα, κάνω μια δοκιμή.

Το γλαστράκι με το φτυάρι είναι τσαχπίνικο τιραμισού.

Έρημοι δρόμοι καθώς περπατάω προς το ξενοδοχείο, φωτιά στα σαββατόβραδα έλεγε η Νατάσσα.. Συλλογιέμαι την απόφαση μου να δω τη νήσο Shikoku. Παρότι ήταν κάπως παρορμητική, άξιζε και με το παραπάνω: Είδα εξωτικότερες παραθαλάσσιες διαδρομές και κάποια από τα καλύτερα βουνά του ταξιδιού. Ναι μεν στις διανυκτερεύσεις δεν υπήρξαν όμορφες ή γραφικές πόλεις, αλλά σίγουρα άξιζε. Πάμε για το φινάλε σιγά σιγά.

 

[Augotaraxos]

Τελευταία χιλιόμετρα ως τον προορισμό μου, την ιδιαίτερη πατρίδα του Γενικού Γραμματέα του ΟΗΕ. Στην είσοδο του Anan, κάποια κουρέλι δεν τραγουδάνε ακόμη, ένα R33 και ένα Ζ32 που στην Δύση θα άξιζαν δεκάδες χιλιάδες σαπίζουν μαραμένα.

Ενώ ξεφορτώνω στο ξενοδοχείο, παρατηρώ κάτι περίεργο: Για πρώτη φορά σε μοτοσυκλέτα έχω σχεδόν τελειώσει το μπροστινό. Συνήθως το ανάποδο συμβαίνει, τελειώνει το πίσω και μπροστά μένουν ξερω ‘γω 2 δάχτυλα απάτητα. Από την άλλη, δεν ξαναείχα μοτό με 19αρη, ίσως και να φταίει αυτό;

Το Anan το διάλεξα ως πόλη κοντά στο λιμάνι για το επόμενο πρωί, δεν έχει τίποτε αξιοσημείωτο δυστυχώς. Βγαίνω μια ποδαράτη βόλτα για φαγητό, στον ορίζοντα ο ήλιος έχει χαθεί πίσω από τα επικά βουνά που βόλταρα νωρίτερα. Ναι παίζουν και κάτι φωτάκια με χιονονιφάδες!

Ο θόλος με τα φωτάκια δεν είναι άσχημος, στ’ αριστερά κάτι μικρούλες με μάσκες έχουν στήσει το κινητό και κάνουν χορευτικά του τικ τοκ.

Βρίσκω ένα χιπστερομάγαζο – γιαπί για ένα ποτάκι. Στην Ιαπωνία είναι πολύ δημοφιλές το ουίσκι με πάγο και λεμονάδα, κάνω μια δοκιμή.

Το γλαστράκι με το φτυάρι είναι τσαχπίνικο τιραμισού.

Έρημοι δρόμοι καθώς περπατάω προς το ξενοδοχείο, φωτιά στα σαββατόβραδα έλεγε η Νατάσσα.. Συλλογιέμαι την απόφαση μου να δω τη νήσο Shikoku. Παρότι ήταν κάπως παρορμητική, άξιζε και με το παραπάνω: Είδα εξωτικότερες παραθαλάσσιες διαδρομές και κάποια από τα καλύτερα βουνά του ταξιδιού. Ναι μεν στις διανυκτερεύσεις δεν υπήρξαν όμορφες ή γραφικές πόλεις, αλλά σίγουρα άξιζε. Πάμε για το φινάλε σιγά σιγά.

Το ουίσκι με τη λεμονάδα πως σου φάνηκε; Παρεπιμπτόντως ωραίο blended το Nikka. Το τιραμισού φαινόταν πάντως διαστημικό.

 

[Γιώργος 1]

Έρημοι δρόμοι καθώς περπατάω προς το ξενοδοχείο, φωτιά στα σαββατόβραδα έλεγε η Νατάσσα.. Συλλογιέμαι την απόφαση μου να δω τη νήσο Shikoku. Παρότι ήταν κάπως παρορμητική, άξιζε και με το παραπάνω: Είδα εξωτικότερες παραθαλάσσιες διαδρομές και κάποια από τα καλύτερα βουνά του ταξιδιού. Ναι μεν στις διανυκτερεύσεις δεν υπήρξαν όμορφες ή γραφικές πόλεις, αλλά σίγουρα άξιζε. Πάμε για το φινάλε σιγά σιγά.

Μήπως είσαι εκτός τουριστικής περιόδου;
Και είναι σαν να έχεις πάει σε νησί του Αιγαίου χειμώνα που είναι ερημιά, ενώ το καλοκαίρι γίνεται της πόπης;

 

[estebahn]

Το ουίσκι με τη λεμονάδα πως σου φάνηκε; Παρεπιμπτόντως ωραίο blended το Nikka. Το τιραμισού φαινόταν πάντως διαστημικό.

Χμμμμ προσωπικά δεν μου ταίριαξε σαν γεύση να σου πω την αλήθεια. Για τις δικές μου γεύσεις, το 'φτηναίνει' πολύ.

Γιώργος 1 νομίζω ότι για το Ανάν ειδικά δεν φταίει η περίοδος, δεν φαίνεται τουριστικό μέρος. Για τα ελληνικά δεδομένα είναι περίεργο, αλλά αυτή η νέκρα πρέπει να είναι το φυσιολογικό της πόλης.

 

[estebahn]

Ημέρα 18η, 17/09/’23
Anan – Tokushima - καραβάκι, 33km

Το βαπόρι φεύγει στις 11, οπότε νωχελικά παίρνω πρωινό και καβαλάω για την μισάωρη διαδρομή ως την Tokushima και το λιμάνι. Έχω ένα άγχος για το πόσο εκτέλεσα την διαδικασία της κράτησης σωστά, ήταν άπειρα τα στοιχεία που έπρεπε να εισαγάγω με μετάφραση και δεν έχω ιδέα κατά πόσο ελέγχουν πχ κατά πόσο συμπίπτει το Στεφανώσου στο εισιτήριο με το Stefanos στο διαβατήριο. Κανείς προφανώς δεν μιλάει αγγλικά, υπάρχει ένα μηχάνημα όπου σκανάρεις ένα QR που έλαβες με την κράτηση και σου εκτυπώνει το εισιτήριο χωρίς να μεσολαβήσει υπάλληλος. Όπως κάτι χαρτονάκια που λένε Ancona όταν πας να περάσεις από Ηγουμενίτσα, έτσι και τώρα έχω ένα Α5 με δυο μεγάλους χαρακτήρες 東京, Τόκυο. Το ‘χω κρατήσει σουβενίρ αυτό το χαρτάκι, με παίδεψε να το φτάσω.

Το βαπόρι είναι εδώ, παρατηρήστε τα τσιμεντένια τοιχία που το κοντράρουν στην προβλήτα.

Είναι ωστόσο πολύ νωρίς, ξεμπέρδεψα επιτυχώς, οπότε βουρ στην πόλη μπας και είναι Κυριακή πρωί τίποτε ανοικτό. Καφέ Bom Bom, με κάτι σαν πεντάευρο μου ετοιμάζουν ένα σωρό καλά, η σαλάτα πού κολλάει μην ρωτάτε.

 

[estebahn]

Σκοτώνω χρόνο, όταν γυρνάω στο λιμάνι έχουν μαζευτεί μπόλικα μηχανάκια. Υπέθετα ότι είναι νεκρό δρομολόγιο, αλλά φαίνεται πώς αρκετοι διαλέγουν να βολτάρουν ΣΚ στο νησί, να πάρουν το καράβι για πίσω και Δευτέρα πρωί να είναι στις δουλειές τους.

Όσο οι μοτοσυκλέτες πυκνώνουν, ευκαιρία να παρατηρήσω Ιάπωνική μοτοσυκλετιστική κουλτούρα. Έχουμε και λέμε: Θερμόμετρο εξωτερικής θερμοκρασίας, αρμόζων σε γαλοπούλα στο φούρνο.

Παπάκι με περιστρεφόμενη έλικα στα μανιτάρια.

CBR250RR (έχει σημασία το διπλό R) με Sissie bar, αν έχει το θεό του.

Άγνωστου ταυτότητας κατασκεύασμα, σαν πάπια ακράτειας είναι.

Πίσω μου σκάει ξαφνικά ένας μονόκερος που έψαχνα μέρες να αντικρίσω καλά – καλά: CB400 Super Boldor. Το τελευταίο μοντέλο. Σε τριχρωμία.

Σε δίνει η μάνα σ’ ωρέ;

Αχ να το ‘χαμε στα μέρη μας και τούτο! Τι κουκλάκι είναι! Ακόμη και με το τριβάλτισο.

 

[estebahn]

Κάποια στιγμή μας κάνουν νόημα να ανεβούμε στην γέφυρα.

Ένας στόλος από μέλη του πληρώματος μας περιμένει για να μας δείξουν ακριβώς που να παρκάρουμε. Ζητάνε μόνο να αφήσουμε τα τιμόνια ξεκλείδωτα και έπειτα ορμάνε να δέσουν τις μοτοσυκλέτες, όλοι φοράνε λευκά γάντιας και με μεγάλη επιμέλεια δένουν τα οχήματα με το έδαφος αλλά και μεταξύ τους. Νιώθω ότι δεν έχω λόγο να αγχωθώ για φθορές.

Η καμπίνα είναι ‘υποχρεωτική’, δεν μπορείς να πάρεις εισιτήριο άνευ. Με βάζουν σε ένα μεγάλο δωμάτιο με καμια 15αρια κρεβάτια, ο καθένας έχει αυτό το κουβούκλιο που φαίνεται στην φωτο, το δικό μου είναι το πάνω, γείτονα δεν έχω. Εντός του πέρα από κλινοσκεπάσματα υπάρχει ένα ραφάκι, πρίζα και φωτάκι. Άψογα.

Λιγότερο άψογο μου φαίνεται το γεγονός ότι η κλασσική επίδειξη ασφαλείας για σωσίβια, σειρήνες, εγκατάλειψη κλπ γίνεται μόνο στα Ιαπωνικά. Οι υπόλοιποι κυριολεκτικα να πάμε να πνιγούμε. Φάουλ. Αλλά από την άλλη, για άλλη μια φορά, είμαι ο μόνος μη Ιάπωνας σε όλο το πλοίο.

 

[estebahn]

Κάνω μια γύρα το βαπόρι, δεν υπάρχουν και πολλοί χώροι: Ένα φραγμένο μπαλκονάκι στο πλάι και ένα κατάστρωμα πάνω με ένα τυπά που λιάζεται.

Ακριβώς όπως και στην Ελλάδα, τα μπροστινά παράθυρα τα έχουν καταλάβει κάποιοι που ξεραίνονται στον ύπνο.

Υπάρχουν πεντακάθαρα μπάνια, όπως επισης και κάτι σαν λουτρό. Αλλά μην φωνάζετε εκεί, ενοχλείτε.

Επίσης αν είστε κωλόγερος, μην ρωτάτε τις πιτσιρίκες αν φοράνε μωβ βρακί. Και μην χουφτώνετε σαν κρίπουλες. Τέλος, η αμφίεση μουργόλυκου είναι ντεμοντέ, ακόμη και αν είστε τσαντάκιας.

 

[estebahn]

Σαλπάρουμε και χαζεύω βαπόρια να περνάνε κοντά μας, όμορφα σύννεφα μαζεύονται στα ανοικτά στον Ειρηνικό.

Οι ώρες περνούν νωχελικά, πολύ νωχελικά. Πίστευα ότι μετά από 2 βδομάδες στο δρόμο θα είμαι κατάκοπος και πώς η μέρα αυτή θα ήταν βάλσαμο. Αλλά έκανα λάθος, μου λείπει λίγη αδρεναλίνη, λίγη αλλαγή σκηνικού.

 

[estebahn]

Βαρετά και αργά περνάνε τα μίλια, τα χρώματα αλλάζουν. Ευτυχώς για το άμαθο στομάχι μου, ο Ειρηνικός παραμένει πιστός στο όνομα του, από κύμα τίποτε.

Ήλπιζα σε όμορφη δύση, τα σύννεφα δεν κάνουν το χατίρι.

Βραδιάζει.

Έχω φέρει ένα βιβλίο για να περάσουν οι ατελείωτες ώρες, πιάνω μια γωνιά και αφοσιώνομαι μαζί με μια μπυρίτσα από αυτόματο πωλητή. Το βιβλίο είναι το Jupiter’s Travels, μου το δώρισαν και είναι ενδιαφέρον: Ο Ted Simon αφηγείται το εκατό χιλιάδων χιλιομέτρων ταξίδι του σε όλο τον πλανήτη καβάλα σε ένα Triumph την μακρινή πλεόν δεκαετία του ’70. Καλογραμμένο και με ωραία οπτική, σας το συστήνω.

 

[estebahn]

Ημέρα 19η, 18/09/’23
Tokyo – Tsuru – Kawaguchi – Miharashien – Uenohara - Asagaya, 303km

Άνετο, χρυσό το κρεβατάκι, αλλά είναι λες και το έχουν βιδώσει χωρίς σινεμπλόκ πάνω σε μοτέρ από Harley, διαρκώς ταρακουνιέται ολόκληρο από τον κινητήρα του πλοίου. Απροσδόκητη αβλεψία από τους Ιάπωνες ναυπηγούς που σημαίνει ότι κοιμάμαι ελάχιστες και ανέσωστες ώρες.

Ξανά στο σαλόνι με το βιβλίο παραμάσχαλα καθώς χαράζει, λίγο μετά τις πέντε το πρωί. Περιμένω πώς και πώς να ξεκλειδώσουν τις πόρτες για τα εξωτερικά καταστρώματα, από το περασμένο σούρουπο είναι κλειστές.

Κάποια στιγμή ανοίγουν, ένα νυχτερινό αεράκι δροσερό πνέει.

Βαπόρια τριγύρω, καθώς πλησιάζουμε Τόκυο η κίνηση αυξάνεται.

 

[estebahn]

Να πάλι και αυτό το περίεργο πράγμα σαν πανί, σαν ραντάρ που έβλεπα από τον πύργο του Τόκυο την πρώτη ημέρα του ταξιδιού.

Εκτενές googlαρισμα τώρα που γράφω φανερώνει περί τίνος πρόκειται: Κάτω από την διαδρομή του καραβιού περνάει η μεγαλύτερη υποθαλάσσια σήραγγα για αυτοκίνητα στον κόσμο με μήκος κοντά δέκα χιλιόμετρα, σαν να λέμε τούνελ Λευκάδα – Κεφαλονιά. Ε αυτό το τούνελ θέλει εξαερισμό και αυτό που βλέπω είναι άκρη του εξαερισμού του με διάμετρο – κρατηθείτε- ΔΙΑΚΟΣΙΑ μέτρα. Είναι παλαβοί οι Ιάπωνες.

 

[estebahn]

Την ώρα που το περνάω αγνοώ την ύπαρξη του, αντιθέτως χαζεύω την κίνηση πλοίων και επιβατών.

Αεροπλάνα προσγειώνονται τριγύρω, επικρατεί ένας αναβρασμός.

Περνάμε κάτω και από την ιδιαίτερη γέφυρα που αγνάντευα μια ζωή πριν, ξεκινώντας το ταξίδι.

Να από εκεί πάνω την παρατηρούσα.

 

[estebahn]

Η Ιαπωνική σημαία ανεμίζει στην πρύμνη. Και η ίδια είναι και ο λόγος που βρίσκομαι κολλημένος στην κάμερα.

Σε τρια...

Δύο...

Ένα...

Μετά από δεκαεννέα μέρες στην χώρα του, να τος ο Ανατέλλων Ήλιος.

Ασήμαντη κανονικά μια ανατολή, αλλά σαν να ‘χει μια ιδιαίτερη αξία σήμερα το πρωί.

 

[Augotaraxos]

Μετά από δεκαεννέα μέρες στην χώρα του, να τος ο Ανατέλλων Ήλιος.

Μωρέ φούλη'μ, ψιλοανατρίχιασα σε αυτό το σημείο. Εύγε.

 

[boxer]

Περιμένω πώς και πώς να ξεκλειδώσουν τις πόρτες για τα εξωτερικά καταστρώματα, από το περασμένο σούρουπο είναι κλειστές.

Κάποια στιγμή ανοίγουν, ένα νυχτερινό αεράκι δροσερό πνέει!!!

Εντύπωση μεγάλη μου κάνει που κλειδώνουν τις εξωτερικές πόρτες!!!
Πολύ επικίνδυνο αυτό!!!!!

 

[naftilos]

Καλά με το πλοίο των φυλακών ταξιδεύεις? κάγκελα στον προαυλιζομενο χώρο, κελιά διαμονής 2Χ1, κλειδωμενες πορτες εξοδου για προαυλισμο. Μπρε τι κάτεργο είναι αυτό? έχει και χώρο για να σπάτε μαρμαροπετρες να τις κάνετε χαλίκια?