Σαγιονάρα στεφανώσου san

[estebahn]

Ημέρα 17η, 16/09/’23
Ida – Osugi – Kyobashira Pass- Nagoro – Tsurugi - Anan, 296km

Αρχική μου σκέψη για χθες ήταν να οδηγήσω ως την πόλη Kochi, παρακάμπτοντας μέρος της ακτής με την ελπίδα να δω ίσως και μια ιδιωτική συλλογή αυτοκινήτων που φιλοξενείται εκεί. Αλλά από την μία ήμουν απρόθυμος να μπλέξω σε καμιά ατελείωτη οικιστική ζώνη, από την άλλη με συνεπήραν τόσο οι ομορφιές, που το ξημέρωμα με βρίσκει σχεδόν 100 χιλιόμετρα πριν το Kochi. Αλλά ο δρόμος δεν με χάλασε ποτέ, πάμε και βλέπουμε.

Κάθομαι κατάχαμα στον προθάλαμο του πανδοχείου, στον χώρο που σ’ όλα τα ιαπωνικά κτίρια αφήνεις τις παντόφλες που σου παρέχουν και φοράς τα παπούτσια σου. Καθώς λοιπόν κουμπώνω τις μπότες, σηκώνω το κεφάλι, στην άλλη άκρη του χωλ ένα άλλο είδος ταξιδευτή: Ένας προσκυνητής. Φοράει τα σανδάλια του, κάτι σαν σαλβάρι, ένα ψάθινο καπέλο και κουβαλάει ένα μικρός δισάκι σε ένα κλαρί που έχει στον ώμο του. Από χθες βλέπω μπόλικους σε αυτό το μήκος κύματος. Ψάχνοντας το, βλέπω πως στο νησί υπάρχει μεγάλη προσκυνηματική διαδρομή αποτελούμενη από 88 ναούς – στάσεις με μήκος 1200 χιλιόμετρα, εξαιρετική απόσταση αν την κάνεις με τα πόδια.

Το περασμένο βράδυ, βρήκα ένα μπλοκάκι στο δωμάτιο μου από προηγούμενους ένοικους. Κάποια λίγα κομμάτια ήταν γραμμένα στα αγγλικά, κάποιος έγραφε πώς έχασε γονείς και αδερφό και αποφάσισε να κάνει το προσκύνημα για να διατηρήσει την ψυχική του υγεία. Η ιστορία μου ξαναέρχεται στο μυαλό, χαιρετιόμαστε με μια μικρή υπόκλιση και περνάμε το κατώφλι, αυτός πάει αριστερά στο χωριό, εγώ δεξιά στην μηχανή, καθείς στον σκοπό του.

 

[estebahn]

To πρώτο σκέλος της ημέρας είναι μες στην καταχνιά, δεν μπορώ να ξεχωρίζω αν είναι νυκτερινή υγρασία της θάλασσας ή ο καιρός δεν θα μου κάνει σήμερα το χατίρι.

Μεγάλη διαφορά σε σχέση με τα πιο βόρεια της χώρας, οι καλλιέργειες εδώ δείχνουν πολύ πιο χλωρές, στον βορρά τα ρύζια ήταν κίτρινα.

Εδώ, άλλη φάση, οδηγώντας ακριβώς δίπλα στα σπαρτά. Είναι 8:30, γι’ αυτό οι σκιές είναι ακόμη τόσο μεγάλες.

Χρωματάρες.

Ανά περιόδους πλησιάζω κάπως την θάλασσα, είναι πανεύκολο να ξεχάσεις πόσο κοντά είσαι. Δείτε κοιλαδογέφυρες η Εθνική τους, μακριά και αγαπημένοι.

Ακόμη και χιλιόμετρα μακριά από την θάλασσα, αν το υψόμετρο δεν είναι το ελάχιστο προκαθορισμένο, υπάρχουν προειδοποιήσεις ότι ο συγκεκριμένος δρόμος σε περίπτωση τσουνάμι θα γίνει βυθός του μπικίνι. Πόσο περίεργο, στην Ελλάδα είναι λέξη που χρησιμοποιούμε ξέρω ‘γω όταν βγαίνει το ΣΔΟΕ για ελέγχους, εδώ είναι στοιχείο της καθημερινής πραγματικότητας.

 

[R.E.H]

Εδώ και τουλάχιστον μια βδομάδα, το Zumo είναι κομπάρσος στην πλοήγηση, αφού ακόμη και σε μικρές διαδρομές τύπου 30 – 50 χιλιομέτρων απογοητεύει κάνοντας παρασάνταλες συνδέσεις ανάμεσα στο σημείο Α και στο σημείο B. Έχω αποφασίσει ότι όταν τελειώσει το ταξίδι θα το χαρίσω. Ή θα το σπάσω, συχνά μου περνάει αυτή η εκδικητική σκέψη από το μυαλό, τόσες φορές με έχει ταλαιπωρήσει αυτές τις μέρες.

Ξεκινώντας από εδώ με βγάζει από το δίλημμα, έχω κάνει καμια 200αρια μέτρα όταν ίσα που βλέπω μια κίνηση χαμηλά. Κοιτάζω καθρέπτες, τίποτα. Ξανακοιτάζω μπροστά μου, η βάση του Garmin χάσκει άδεια. Αναστροφή, το μαζεύω από την άσφαλτο, πρέπει να έφυγε με κάτι μεταξύ 60 και 80, έχει φέρει τούμπες, η οθόνη έχει σπάσει, αλλά λειτουργεί ακόμη, αποκρίνεται και το touch χωρίς πρόβλημα. Τους το δίνω, γερή κατασκευή. Τώρα με το ‘Ready to Navigate’ που λέει πάνω πάνω, μην ορκίζεσαι μεγάλε.

Στέφανε, σε σύγκριση με το τομτομ που χρησιμοποιούσες σε προηγούμενα ταξίδια ;

 

[estebahn]

Χίλιες φορές το Tomtom, δεν τίθεται θέμα σύγκρισης αν κάνεις μόνο άσφαλτο όπως εγώ. Από ευκολία χρήσης, επιλογή διαδρομής, αναζήτηση πληροφοριών, παρουσίαση διαδρομής (λέω για την μπάρα δεξιά στο Tomtom που σου δείχνει βενζινάδικα / κάμερες / διόδια / έργα κατά μήκος της διαδρομής.), διάρκεια ζωής μπαταρίας, σχεδιασμό βάσης στήριξης σε όλα αυτά υπερτερεί το Tomtom.

Το Garmin έχει μεγαλύτερη οθόνη. Αλλά απεικονίζει αισθητά λιγότερες πληροφορίες σε αυτή, οπότε τσάμπα πάει.
Ακόμη και στο USB του ρε γαμώτο είναι ιδαίτερο, δεν έχει micro USB όπως όλες οι συσκευές προ Type C.

Το Garmin ήταν αναγκαίο κακό στο συγκεκριμένο ταξίδι, επειδή η Tomtom δεν έχει χάρτες Ιαπωνίας ούτε τρόπο να περάσεις δικούς σου. Και το εννοώ το 'κακό' με ταλαιπώρησε επανειλημμένα.
Αν βρεθείς στο ψάξιμο για αγορά GPS (ξαναλέω για άσφαλτο), συμβουλή μου είναι μακριά από το Crapmin.


Κάτσε να βρω δυο άλλα ποστ σχετικά:

Εξοπλισμός πλοήγησης. Μα φυσικά το αγαπημένο μου TomTom Rider 550, έκλεισε το θέμα, πάμε στο επόμενο παρακαλώ. Βάστα μάστορα, προτρέχω! Η TomTom δεν έχει χάρτη Ιαπωνίας, ούτε τρόπο να περάσω δικό μου. Ψυχρολουσία. Ρωτώντας στο forum μαθαίνω ότι η Garmin επιτρέπει να περάσεις δικούς σου χάρτες. Στο ελβετικό ισοδύναμο του car.gr βρίσκω για σκάρτο κατοστάρικο ένα Zumo XT. Τρία διδακτορικά μετά, χειρίζομαι επαρκώς το ξεφτιλίκι που λέγεται basecamp και τον όνειδο που λέγεται XT (τρίζουν τα κόκαλα των Γιαμαχαίων!) . Ως εφεδρική λύση, ένα παλιό Xiaomi μετά από τρια χρόνια στο συρτάρι πήρε με την πρώτη μανιβελιά. Μια quadlock γι’ αυτό λοιπόν και ως τριτεύουσα, έσχατη λύση, το τρέχον κινητό μου στην τσέπη του μπουφάν με ενσύρματα ακουστικά.

Μου έχουν μπει ψύλλοι στ’ αυτιά, αλλά ακόμη ακολουθώ το Garmin το οποίο με πάει προς την απέραντη οικιστική ζώνη του Ibaraki και της Osaka, εν κινήσει βλέπω τον γνωστό τροχό της πόλης, ορίστε ιντερνετική φωτό του.

Σκέφτομαι ότι λογικά η διαδρομή θα είναι τύπου ‘ περάσαμε και δεν ακουμπήσαμε’ από την πόλη, ωστόσο με φέρνει μπλεγμένο σε έντονο, αργοκίνητο μποτιλιάρισμα. Γίνεται και μαραθώνιος στην πόλη, πολλοί δρόμοι είναι κλειστοί, βλέπω τους δρομείς να τρέχουν δίπλα μου.

Ένα από τα χαρακτηριστικά που με ζορίζουν ( δηλαδή εκνευρίζουν!) είναι ότι το Garmin, τουλάχιστον με τον χάρτη που του έχω φορτώσει, δεν μου δίνει πληροφορίες για την επόμενη διασταύρωση, πχ σε 5.3 χιλιόμετρα στρίψε δεξιά στην Κάνιγγος. Αντιθέτως, μου γράφει μόνο ‘συνεχίστε προς την Ποσειδώνος’, την ώρα που ΗΔΗ κινούμαι επί της Ποσειδώνος. Είναι δηλαδή και τα Αγγλικά του λάθος, δεν ξέρει τις προθέσεις.

Επίσης, για να ξεζουμάρεις σε επαρκή απόσταση ώστε να έχεις μια εποπτεία της διαδρομής, πρέπει να κλικάρεις 20 φορές, αφού σε κάθε πάτημα ξεζουμάρει δέκα μέτρα. Μάλιστα, ο συγκεκριμένος χάρτης δείχνει και το τελευταίο ρεμματάκι και με πάχος απεικόνισης σχεδόν όσο ο δρόμος. Εξαιρετικά χρήσιμο αν είσαι σολομός που ανεβαίνει το ρεύμα των ποταμών για να αναπαραχθεί, εξαιρετικά δύσχρηστο αν είσαι αναβάτης που ενδιαφέρεται λιγότερο για τον υδροφόρο ορίζοντα και περισσότερο να βρει τον δρόμο του σε μια άγνωστη χώρα.

Κάπου μπλέκω σε ένα πάρκο χάνοντας την έξοδο λόγω των ελλειπών οδηγιών. Με προτρέπει να μπω στο πάρκο, όπου δεν επιτρέπεται. Ρωτάω κάτι παρκαδόρους που δεν μπορούν να βοηθήσουν, μπλέκω σε ένα φανάρι που περιμένω πέντε λεπτά κόκκινο και τότε μεταφράζω την επιγραφή στα ιαπωνικά που λέει ότι με μοτοσυκλέτα πρέπει να σβήσεις και να πας να πατήσεις το κουμπί, αλλιώς ο αισθητήρας δεν σε βλέπει και στον αιώνα τον άπαντα θα είναι κόκκινο. Νευράκια τσαταλάκια.

 

[Γιώργος 1]

Χίλιες φορές το Tomtom, δεν τίθεται θέμα σύγκρισης αν κάνεις μόνο άσφαλτο όπως εγώ. Από ευκολία χρήσης, επιλογή διαδρομής, αναζήτηση πληροφοριών, παρουσίαση διαδρομής (λέω για την μπάρα δεξιά στο Tomtom που σου δείχνει βενζινάδικα / κάμερες / διόδια / έργα κατά μήκος της διαδρομής.), διάρκεια ζωής μπαταρίας, σχεδιασμό βάσης στήριξης σε όλα αυτά υπερτερεί το Tomtom.

Βγάζει αν θέλεις και το Garmin XT δεξιά πληροφορίες ότι πλησιάζεις σε βενζινάδικο ή πάρκινγκ ή σημείο ενδιαφέροντος ...

 

[estebahn]

Ναι ναι σίγουρα το κάνει, αλλά αν το ορίσεις ως επιλογή, είναι μια από τις λίγες πληροφορίες που δείχνει.
Δες τι εννοώ για το Tomtom:

Η μπάρα στα δεξιά δείχνει τι υπάρχει μπροστά σου και ενημερώνεται διαρκώς, βλέπεις πχ ότι έχει ενα βενζινάδικο σε 8 χιλιόμετρα και λίγο παρακάτω και άλλο.
Επίσης έργα, κάμερες, κάμερες που μετράνε μέση ωριαία εμφανίζονται δυναμικά στην μπάρα.

Στο πάνω μέρος εναλλάξ προβάλει χρόνο και απόσταση ως τον προορισμό.
Αν έχεις συνδέσει και το κινητό και είναι online η συσκευή, σου προβάλλει ενδιάμεσα και τα της κίνησης.

Και όλα αυτά στο 1/8 της οθόνης. Στην Garmin δυστυχώς δεν εκμεταλλεύονται το ίδιο έξυπνα τα τετραγωνικά τους.

Μεγάλη κουβέντα βέβαια η πλοήγηση και παίζουν και οι ατομικές προτιμήσεις. Αλλά για την χρήση που εγώ κάνω, βρήκα το garmin απαράδεκτο.

 

[estebahn]

Εξακολουθώ να τιμώ τα convenience stores για πρωινό, εδώ λίγο πριν το.. Susaki και την Tosa υπερκάγκουρας με Bling όχημα γεμάτο κορώνες και την φράση D.A.D.

Δείτε εδώ μασκότ και χαμό!

Προσπερνάω εφαπτομενικά το Kochi όπου παρολίγο να έμενα το περασμένο βράδυ και παίρνω πορεία προς Βορρά, θάλασσα τέλος, το βράδυ πάλι. Ώρα για βουνίσιο στροφιλίκι. Είναι Σάββατο, το παρατηρώ από το γεγονός ότι συναντώ και άλλες μοτοσυκλέτες να βολτάρουν, σε αντίθεση με τις καθημερινές. Είναι υπέροχο το πόσο έχω χάσει αίσθηση των ημερών, η τελευταία φορά που ήταν Σάββατο μου φαίνεται… ένα μήνα μακριά, στο Κιότο. Είναι δίχως αμφιβολία η πιο γεμάτη εβδομάδα στην μετά-COVID ζωή.

Τα πυκνά δάση εδώ έχουν και κωνοφόρα, τέρμα οι φοίνικες και η βλάστηση ζούγκλας καθώς περνάω πάνω από τα 500 υψόμετρο. Σε μεγάλο βαθμό η εικόνα ξεγελά και νομίζεις ότι είσαι στην Πίνδο σχεδόν.

Αυτό που δεν θυμίζει Ελλάδα είναι οι πολύ βαθιές κοίτες των ποταμών. Παραδόξως με όμορφο χρώμα νερών. Τώρα γιατί να χτίσεις ολόκληρα κτίρια ως πρόβολο με κολώνες πάνω στο νερό, άβυσσος!

 

[estebahn]

Κάνω μια στάση να χαράξω διαδρομή στον ορεινό σιδηροδρομικό σταθμό του Osugi. Ναι αυτά τα δύο A-Frames είναι σταθμός. Και έχουν ό,τι χρειάζεσαι, δύο αυτόματους πωλητές, ένα τηλέφωνο, ένα γραμματοκιβώτιο. Και επειδή είναι και large παίζει μέχρι και κάδος για άδεια μπουκάλια. Όχι και γενικά απορρίμματα, είπαμε, να έχουμε και μέτρο.

Βλέπω μια αφίσα, η κοπελιά λέει όχι στα φτιαγμένα αμάξια, όχι στα μηχανάκια, όχι στα PC, ε ρε κούκλα μου μόλις απέρριψες την μισή Ιαπωνική κουλτούρα!

Τα πιο χαλαρά χιλιόμετρα σε μηδενικό υψόμετρο τις δυο προηγούμενες ημέρες, σημαίνουν πως η κατανάλωση είχε πέσει χαμηλά προτού ξεκινήσω πάλι να παίζω στις ορεινές διαδρομές. Γεμίζω στο τελευταίο βενζινάδικο που βρίσκω για μεγάλη απόσταση στον χάρτη. Απόλυτο ρεκόρ αυτονομίας σε δίκυκλο για εμένα, 512 χιλιόμετρα, αν ήξερα ότι θα βρω βενζίνη πιστεύω τα 550 δεν ήταν πρόβλημα. Για τους συνηθισμένους σε ρεζερβουάρ adventure που παίρνουν καύσιμο με το κυβικό, δεν είναι κάτι. Αλλά για το δικό μου background είναι σοκ, μισή χιλιάδα χιλιόμετρα! Αλλά για το υπόλοιπο την ημέρας, το λαμπάκι ECO δεν πρόκειται να ανάψει ξανά. 14 λίτρα βενζίνης μπήκαν στο ρεζερβουάρ, ήτοι 2,72 λίτρα ανά 100 χιλιόμετρα. Όχι άσχημα;

Η γέφυρα λείπει, οι κολώνες παραμένουν. Κρατήστε την λεπτομέρεια με μικρές επιγραφές στο τσιμέντο και τα μικρά προφιλάκια γύρω από τις μικρότερες αψίδες στην κορυφή. Δεν έχουν λειτουργική χρήση, αλλά μπήκαν στον κόπο να τα βάλουν και τους σέβομαι γι’ αυτό.

Κατά τα’ άλλα, γεφύρια παντού και σπίτια πάνω σε ξυλοπόδαρα. Ναι, για εκατομμυριοστή φορά της Suzuki είναι αυτό το επίφοβο για κατάρρευση κτίσμα.

 

[estebahn]

Η περιοχή φαίνεται να έχει ορεινό τουρισμό, μπόλικος κόσμος χαίρεται την σαββατιάτικη λιακάδα. Άλλοι ψαρεύοντας.

Άλλοι με καγιάκ.

Και άλλοι καβαλώντας.

Το google μάταια προσπαθεί να μου αλλάξει γνώμη, το ίδιο και οι πινακίδες που προειδοποιούν για επικίνδυνη διαδρομή: Πηγαίνω ανατολικά, μακριά από τον κυρίως δρόμο, ακολουθώντας την διαδρομή 439.

Θυμάστε ένα ντεμέκ δάσος μπαμπού στο Κιότο; Ε εδώ υπάρχει η αγνή εκδοχή του , ατελείωτα από αυτά τα πανύψηλα δέντρα γεμίζουν τις πλαγιές.

Δεν υπάρχει κάτι για να δώσει τάξη μεγέθους για το μέγεθος τόσο του ιστού, όσο και της αράχνης, ο πρώτος ήταν σε μέγεθος πόρτας, η δεύτερη σε μέγεθος που το δάγκωμα της σε κάνει Peter Parker.

 

[estebahn]

Καταλαβαίνω γιατί το google δεν ήθελε να έρθω από εδώ, ο δρόμος είναι θεόστενος και δεν υπάρχει ευθεία για δείγμα. Η χαρά του παιδιού! Οδηγείς εντελώς καλυμμένος από τον ήλιο μέσα στο πυκνό δάσος.

Στην άκρη του δρόμου βλέπω έναν εγκαταλελειμμένο τροχό μύλου, η διάμετρος θα είναι 2.5 μέτρα σίγουρα, πώς στο καλό βρέθηκε εδώ; Ποτάμι δεν υπάρχει ούτε για δείγμα!

Και έπειτα, σε μια στροφή, ένα λεωφορειάκι έχει φύγει με τον κώλο κάτω στην πλαγιά. Πάνε πολλά χρόνια σίγουρα, το έχει καταπιεί το δάσος.

Λογικά, ατύχημα, δεν μπορώ να δεχτώ ότι Ιάπωνες το εγκατέλειψαν στον γκρεμό, όπως στην Ελλάδα.

Θηριώδεις αράχνες, κατεστραμμένα οχήματα, σκέφτομαι πώς δεν θα πρέπει να μου κάνει εντύπωση αν δω καμία τίγρη εδώ πέρα να βολτάρει.

Πιάνω επιτέλους αυχένα στο Kyobashira pass. Ξεκίνησα την ημέρα στα 3 μέτρα υψόμετρο, τώρα είμαι στα 1133.

Α, και τίγρη φοβόμουνα; Μάγκα μου, εδώ παίζει αρκούδα!

 

[Γιώργος 1]

Αυτό που δεν θυμίζει Ελλάδα είναι οι πολύ βαθιές κοίτες των ποταμών. Παραδόξως με όμορφο χρώμα νερών. Τώρα γιατί να χτίσεις ολόκληρα κτίρια ως πρόβολο με κολώνες πάνω στο νερό, άβυσσος!

Στην Ελλάδα πρέπει υποχρεωτικά το κτίσμα να απέχει από την κοίτη του ποταμού. Αυθαίρετα είναι όσα είναι κολλητά σε κοίτη.

Μήπως έχουν αυθαίρετα και οι Ιάπωνες;

 

[estebahn]

Η θέα από το κομμάτι που μόλις ανέβηκα, μα δεν φέρνει σε Ελλάδα;

+

Και η θέα προς τα εκεί που πάω, αν και το όρος Tsurugi δεν φαίνεται ακόμη από εδώ.

Πράσινο παντού καθώς κατηφορίζω, η άσφαλτος είναι μια στενή λωριδούλα μόνον.

Επάλληλοι καταρράκτες, μια ομορφιά. Δεν έχω πάει, αλλά κάπως έτσι φαντάζομαι τον Καναδά. Όχι την Ιαπωνία!

Ένας οιωνός για ό,τι έπεται.

Αγροικία δίπλα στο ποτάμι.

Θα κροπάρω την φωτό για να δείτε πόσα έργα έχουν γίνει για την ροή του ποταμού, ράμπες, κάτι σαν… μωσαϊκό, τίποτε δεν δείχνει να αφήνεται στην τύχη του.

Και μιας και έπιασα τις ομοιότητες με άλλα κομμάτια του πλανήτη, να και θημωνιές στα κήπια, όπως τις έχουμε στα Bαλκάνια.

 

[estebahn]

Στις παρακάτω θημωνιές ωστόσο, υπάρχει κάτι που δεν έχουμε στην χερσόνησό μας.

Καλωσήρθατε στο χωριουδάκι Nagoro.

Αυτή είναι η στάση λεωφορείου στην είσοδο του χωριού.

Τι στο καλό παίζει εδώ;

 

[estebahn]

To Nagoro λοιπόν είχε κάποτε καμιά 300αρια κατοίκους. Μια εξ’ αυτών, η Ayano, έλειπε χρόνια στην μεγαλούπολη Osaka. Γυρνώντας στο χωριό πριν 20 και βάλε χρόνια το βρήκε ερημωμένο με λιγότερους από 30 κατοίκους να απομένουν και τον νεαρότερο εξ’ αυτών να έχει καβατζάρει τα 50. Επειδή την έπιανε η ψυχή της με την ερημιά, αποφάσισε να την πιάνει η ψυχή της για άλλους λόγους και άρχισε το creepy έργο του να επαναφέρει στη ζωή νεκρούς γείτονες ως σκιάχτρα, κούκλες που της παίρνει 3 μέρες έκαστη να δημιουργήσει. Με τα χρόνια, οι μετεμψυχώσεις αυτές αυξήθηκαν σε πληθυσμό και πλέον το χωριό αριθμεί τετρακόσιες.

Οι κούκλες είναι σε φυσικό μέγεθος και πολύ απασχολημένες με τις δουλειές τους, εδώ καλλιεργούν χωράφι.

Ένας εργάτης σου επιστά της προσοχή για παραχώρηση προτεραιότητας.

Και ένα γκρουπάκι έχει μαζευτεί και ξεμπερδεύει με τα καυσόξυλα.

Ο πιτσιρικάς είναι κουλ και αράζει οκλαδόν.

Υπάρχουν και κούκλες – παιδάκια, να σε πιάνει η ψυχή σου.

Εδώ η μάνα έβγαλε το πιτσιρίκι βόλτα.

…και η ζωή τελειώνει εκεί που αρχίζει, σε καροτσάκι.

 

[estebahn]

Από ποικιλία, άλλο τίποτε, έχουμε σπορ ποδηλάτη.

Αλλά και διασταύρωση μοτοσυκλετιστή με ποδηλάτη.

Προσοχή για τον COVID βεβαίως βεβαίως.

Αν περάσεις ανυποψίαστος βράδυ από εδώ, θα σε πιάσει η ψυχή σου.

Περπατώντας ένα δρομάκι, δεν είμαι καθόλου σίγουρος αν το ον που μου έχει γυρισμένη πλάτη στην αποθήκη είναι άνθρωπος ή όχι.

 

[estebahn]

Το αποκορύφωμα όμως, είναι το σχολείο. Εξωτερικά δείχνει ένα ‘απλό’ εγκαταλελειμμένο σχολείο, σαν αυτά που διαρκώς βλέπω τις τελευταίες ημέρες.

Αλλά η πόρτα είναι ανοικτή, σαν Zombie apocalypse με σκιάχτρα, οι κούκλες μοιάζουν να χτυπιούνται για να βγουν έξω.

Αφήνω τις μπότες μου στην είσοδο και μπαίνω στο γυμναστήριο. ΣΟΚ.

Όλο το χωριό έχει μαζευτεί στο στολισμένο γυμναστήριο για τον γάμο που λαμβάνει χώρα εκεί. Σουρεάλ καταστάσεις.

Τα πιτσιρίκια στο κέντρο ετοιμάζουν κάποιο χορευτικό, για την Παπαλάμπραινα το πάνε μου φαίνεται.

Οι ενήλικες στα παραδοσιακότερα.

 

[estebahn]

Και επί των τιμών στην σκηνή το ζεύγος με τα ζμπεθέρια εκατέρωθεν. Τοχνε μπιτ χαμένο.

Φαίνεται πώς κάλεσαν και τον Αλβέρτο στην τελετή. Για το τραπέζι δεν παίρνω όρκο.

Καθώς περπατώ ανάμεσα στους καλεσμένους, ανά στιγμές νιώθω να με πλακώνουν κούκλες από παντού. Ψαρωτικό.

Μα ένα γυμναστήριο γεμάτο.

Προχωρώ προς την έξοδο, ένα ζευγάρι Άγγλων βγάζουν τα παπούτσια τους και αυτοί. Η κοπελιά λέει στον άντρα της ‘Very creepy, innit?’. Αποκρίνομαι ‘quite’ και βάζει μια τεράστια τσιρίδα. Διαλέγω να θεωρήσω ότι με θεώρησε… κούκλο.



Περνάω και από το Κοινοτικό Γραφείο, άλλη τελετή εδώ, μα τι έχουν φτιάξει πια;

 

[Augotaraxos]

Το αποκορύφωμα όμως, είναι το σχολείο. Εξωτερικά δείχνει ένα ‘απλό’ εγκαταλελειμμένο σχολείο, σαν αυτά που διαρκώς βλέπω τις τελευταίες ημέρες.

Αλλά η πόρτα είναι ανοικτή, σαν Zombie apocalypse με σκιάχτρα, οι κούκλες μοιάζουν να χτυπιούνται για να βγουν έξω.

Αφήνω τις μπότες μου στην είσοδο και μπαίνω στο γυμναστήριο. ΣΟΚ.

Όλο το χωριό έχει μαζευτεί στο στολισμένο γυμναστήριο για τον γάμο που λαμβάνει χώρα εκεί. Σουρεάλ καταστάσεις.

Τα πιτσιρίκια στο κέντρο ετοιμάζουν κάποιο χορευτικό, για την Παπαλάμπραινα το πάνε μου φαίνεται.

Οι ενήλικες στα παραδοσιακότερα.

Άνετα σκηνικό για επεισόδιο Twilight Zone. Βγάζει μία τρομακτική και συνάμα γλυκειά νοσταλγία.

 

[estebahn]

Λίγα χιλιόμετρα μετά το χωριό, αναγκάζομαι σε επόμενη στάση, στην Oku-Iya. Για να κατέβεις τα σκαλιά πρέπει να πληρώσεις ένα μικρό αντίτιμο στον υπάλληλο στο μικρό κτηριάκι, καταφέρνω να τον εξοργίσω με το παιδαριώδες λάθος μου, ακουμπάω τα κέρματα στο γραφειάκι του και όχι στο ενδεδειγμένο δισάκι. Δεν θα ενσωματωνόμουν ποτέ εδώ πέρα!

Γιατί ήρθα εδώ; Για να περπατήσω δύο από τις εναπομείνασες τρεις γέφυρες από κλιματόβεργες στην Ιαπωνία. Πρωτοφτιάχτηκαν στα τέλη του 12ου αιώνα, όταν η φυλή Heike έψαχνε καταφύγιο στην κοιλάδα Iya μετά από την ήττα τους από έταιρη φυλή. Οι γέφυρες αυτές ήταν αρκετά γερές για τις καθημερινές μετακινήσεις και σε περίπτωση ανάγκης, εύκολα με χατζάρια τις έκαναν… Γοργοπόταμο για να βεβαιωθούν ότι ισχυρότερες φυλές δεν μπορούν να τους προσεγγίσουν.

Από μακριά, η γέφυρα δείχνει ιδιαίτερα εξωτική, πνιγμένη στην ζούγκλα καθώς κατεβαίνεις ένα απότομo μονοπάτι για να την φτάσεις.

Και από κοντά, με όλες τις στριμμένες κλιματσίδες και τα γεμάτα πόες δοκάρια μοιάζει περισσότερο με σκηνικό από τον Ηρακλή και την Ζήνα.

Βέβαια, στη σημερινή μορφή, οι κλιματσίδες δεν είναι δομικό στοιχείο απαραίτητα, τρια μεγάλα συρματόσκοινα διατρέχουν το κατάστρωμα.

 

[estebahn]

Η γέφυρα κουνάει πολύ, έχει πλάκα και η θέα στο σμαραγδένιο ποτάμι από κάτω είναι πανέμορφη.

Οριακά θα σκεφτόταν κανείς ότι είναι φτιαγμένη από… κοκορέτσι.

Διαλέγω να επιστρέψω από την διπλανή, χαμηλότερη γέφυρα.

Τώρα τι θέλουν να πουν με το ‘female bridge’ , ο Θεός και η ψυχή τους.

Υπάρχει και καρούλι, όμοιο με αυτά που βλέπει κανείς στην Στερεά ή την Ήπειρο, δυστυχώς προσωρινά είναι εκτός λειτουργίας.