Ταξίδι στα δύο άκρα της Ευρώπης
- Thread starter Markas
- Ημερομηνία δημιουργίας
mAthosalas
I love my GS
Vamooooossss!!!
Nικο κε κοσα νο σπικαρε ελ Φρανσεζα μουχερ?Φοτογκράφια νο?Περκε?Λος λος...ποστάρε σούμπιτο...
Τι λαστιχα φοραει το GS στις φωτο;Χάλια ασφαλτο βλεπω ε;...
Nικο κε κοσα νο σπικαρε ελ Φρανσεζα μουχερ?Φοτογκράφια νο?Περκε?Λος λος...ποστάρε σούμπιτο...
Τι λαστιχα φοραει το GS στις φωτο;Χάλια ασφαλτο βλεπω ε;...
paschalis
gone4riding
Nικολα γραφω σβηνω και δεν ξερω τι να πρωτο-πώ..
Μου φερνεις κι εσυ μνημες απο την ερημη Αραγονια (Δρομος Βαρκελωνη-Μαδριτη)
και τα παρακμιακα φαγηταδικα μοτελ στη μεση του πουθενα..
Αυτα με τις ομελετες με πατατες και τους κολλημενους ισπανοφωνους που δεν μιλανε τιποτ'αλλο!
Τυχερος ο ταξιδιωτης τυχεροι και οι φιλοι του οταν αυτος ξερει το σκηνικο να το μοιραζεται..
Μου φερνεις κι εσυ μνημες απο την ερημη Αραγονια (Δρομος Βαρκελωνη-Μαδριτη)
και τα παρακμιακα φαγηταδικα μοτελ στη μεση του πουθενα..
Αυτα με τις ομελετες με πατατες και τους κολλημενους ισπανοφωνους που δεν μιλανε τιποτ'αλλο!
Τυχερος ο ταξιδιωτης τυχεροι και οι φιλοι του οταν αυτος ξερει το σκηνικο να το μοιραζεται..
´´Λάστιχα, MetzelerTourance, ύστερα από πολύ καιρό τακούνια.´´
Markas
Μέλος
Η petit φρανσέζα μιλούσε μια χαρά, εγώ όμως δε πρόσεχα τι έλεγε...Vamooooossss!!!
Nικο κε κοσα νο σπικαρε ελ Φρανσεζα μουχερ?Φοτογκράφια νο?Περκε?Λος λος...ποστάρε σούμπιτο...
Τι λαστιχα φοραει το GS στις φωτο;Χάλια ασφαλτο βλεπω ε;...
Νάσαι καλά Πασχάλη, με καταλαβαίνεις πλήρως! Δεν το ήξερα πως είχες περάσει και εσύ από αυτά τα μέρη!
Λοιπόν, το όλο σκηνικό της επόμενης μέρας είναι έτοιμο! Σπίτι όμως γίνεται λίγο χαμός με τα κοπέλια.
Αναμονή λιγάκι να κοιμηθούν αυτά (μετά τις 21:00), να ανέβουνε και οι φώτος και πάμε!
Markas
Μέλος
ΠΕΜΠΤΗ ΜΕΡΑ
.
Markas
Μέλος
Ξημερώνει…
Πού, πού είμαι;
Πώς βρέθηκα εδώ;
Αααχ, το κεφάλι μου…
Χμμ, ναι, Ισπανία, τώρα θυμήθηκα.
Hola Amigos, Buenos días. Ψσσσσ, πως τις παίζω ρε παιδί μου τις ξένες γλώσσες, νάναι καλά η μαροκινή μπαργούμαν που μου έμαθε Καταλονικά στην Ισπανία.
Χμμ, ακούγεται κάπως αυτό ε; Καλά, θα το σκεφτώ για μετά, προς το παρόν, ας απολαύσουμε μία ακόμα ανατολή ηλίου από το παράθυρο του ξενοδοχείου:
Κλασικά, καφεδάκι και φουντουκοσταφίδες για πρωινό, όλα κινούνται όμως σε πολύ γρήγορους ρυθμούς, έμαθα πλέον τη ρουτίνα του ταξιδιού. Μάζεμα, πακετάρισμα, όλα έτοιμα σε χρόνο ρεκόρ γιατί βιάζομαι. 07:00 είμαι στο δρόμο, στις 11:30 έχω ραντεβού στο αεροδρόμιο Μαδρίτης με την Κική που έρχεται αεροπορικώς από Ηράκλειο. Ίσως αυτό να φταίει που ξαφνικά όλα βαίνουν καλώς, μηδέν προβλήματα!
ΥΓ: Μέχρι και τα κλειδιά μου βρήκα, απίστευτο! Τα είχα «χάσει» σε μία θήκη στο τανκ μπαγκ, βαθειά χωσμένα!
Πού, πού είμαι;
Πώς βρέθηκα εδώ;
Αααχ, το κεφάλι μου…
Χμμ, ναι, Ισπανία, τώρα θυμήθηκα.
Hola Amigos, Buenos días. Ψσσσσ, πως τις παίζω ρε παιδί μου τις ξένες γλώσσες, νάναι καλά η μαροκινή μπαργούμαν που μου έμαθε Καταλονικά στην Ισπανία.
Χμμ, ακούγεται κάπως αυτό ε; Καλά, θα το σκεφτώ για μετά, προς το παρόν, ας απολαύσουμε μία ακόμα ανατολή ηλίου από το παράθυρο του ξενοδοχείου:
Κλασικά, καφεδάκι και φουντουκοσταφίδες για πρωινό, όλα κινούνται όμως σε πολύ γρήγορους ρυθμούς, έμαθα πλέον τη ρουτίνα του ταξιδιού. Μάζεμα, πακετάρισμα, όλα έτοιμα σε χρόνο ρεκόρ γιατί βιάζομαι. 07:00 είμαι στο δρόμο, στις 11:30 έχω ραντεβού στο αεροδρόμιο Μαδρίτης με την Κική που έρχεται αεροπορικώς από Ηράκλειο. Ίσως αυτό να φταίει που ξαφνικά όλα βαίνουν καλώς, μηδέν προβλήματα!
ΥΓ: Μέχρι και τα κλειδιά μου βρήκα, απίστευτο! Τα είχα «χάσει» σε μία θήκη στο τανκ μπαγκ, βαθειά χωσμένα!
Markas
Μέλος
Πριν καλά καλά ξεκινήσω κάνω μία σύντομη στάση σε μία περίεργη κατασκευή ακριβώς πίσω από το ξενοδοχείο, την Casa diPietra.1907, ένας φτωχοδιάβολος εργάτης της περιοχής, που η δουλειά του ήταν να σπάει πέτρες, συνειδητοποιεί ότι η συγκεκριμένη πέτρα (ασβεστόλιθος) σκαλίζεται σχετικά εύκολα και πως η τρύπα που είχε ανοίξει σε έναν τεράστιο ογκόλιθο μπορεί να φιλοξενήσει, με μικρές μετατροπές, φτηνά και με μεγάλη ασφάλεια και άνεση την οικογένειά του. Τοπε και το ‘κανε ενώ μέχρι το 1929 προσέθετε δωμάτια, παράθυρα, τζάκι και άλλες ανέσεις που έκαναν το σπίτι του μοναδικό.
Περισσότερα στο : http://www.atlasobscura.com/places/casa-piedra-stone-house
Το σπίτι είναι επισκέψιμο, αλλά δυστυχώς κλειστό την ώρα που περνούσα εγώ, οπότε συνεχίζω.
Τετάρτη πρωί και τα πάντα είναι έρημα, μηδέ άνθρωπος μηδέ ζώο φαίνεται. Άλλοι ρυθμοί; Έπεσε βόμβα και θα αρχίσουν να ξεπροβάλλουν ζόμπι δεξιά και αριστερά;
Δεν κάθομαι να το ανακαλύψω, βουρ για εθνικό (χωρίς διόδια, τα τελευταία ήταν κοντά στη Βαρκελώνη), τα 138 χλμ μέχρι το κέντρο της Μαδρίτης τα καταπίνω αμάσητα.
Περισσότερα στο : http://www.atlasobscura.com/places/casa-piedra-stone-house
Το σπίτι είναι επισκέψιμο, αλλά δυστυχώς κλειστό την ώρα που περνούσα εγώ, οπότε συνεχίζω.
Τετάρτη πρωί και τα πάντα είναι έρημα, μηδέ άνθρωπος μηδέ ζώο φαίνεται. Άλλοι ρυθμοί; Έπεσε βόμβα και θα αρχίσουν να ξεπροβάλλουν ζόμπι δεξιά και αριστερά;
Δεν κάθομαι να το ανακαλύψω, βουρ για εθνικό (χωρίς διόδια, τα τελευταία ήταν κοντά στη Βαρκελώνη), τα 138 χλμ μέχρι το κέντρο της Μαδρίτης τα καταπίνω αμάσητα.
Markas
Μέλος
Και τώρα; Είμαι Μαδρίτη, έχω άλλες δύο ώρες χρόνο μέχρι να πάω αεροδρόμιο να παραλάβω το πολύτιμο φορτίο. Τι κάνω; Καφεδάκι χαλαρά; Κρίμα δεν είναι, πότε θα έχω ευκαιρία να έρθω πάλι εδώ! Πάμε λοιπόν να σας κάνω ένα σύντομο τουρ της Μαδρίτης, δύο ώρες βόλταρα, λίγα πρόλαβα να δω, ακόμα λιγότερα να φωτογραφίσω.
Η Μαδρίτη είναι μία σύγχρονη Ευρωπαϊκή πρωτεύουσα. Με τα πάρκα της, την ιστορία της και του πολλούς κατοίκους της (3,3 εκατομμύρια στην πόλη, 6,5 αν βάλουμε και προάστια).
Καθαρή, τακτοποιημένη, όμορφη να ζεις φαίνεται, τι λέτε εσείς;
Plaza de Toros, η φημισμένη αρένα ταυρομαχιών της Μαδρίτης.
Ωραία βόλτα αλλά πλησιάζει η ώρα του ραντεβού και ως γνήσιος τζέντλεμαν δε θέλω να καθυστερήσω. Πάμε πάλι ανατολικά να βρούμε το αεροδρόμιο.
Η Μαδρίτη είναι μία σύγχρονη Ευρωπαϊκή πρωτεύουσα. Με τα πάρκα της, την ιστορία της και του πολλούς κατοίκους της (3,3 εκατομμύρια στην πόλη, 6,5 αν βάλουμε και προάστια).
Καθαρή, τακτοποιημένη, όμορφη να ζεις φαίνεται, τι λέτε εσείς;
Plaza de Toros, η φημισμένη αρένα ταυρομαχιών της Μαδρίτης.
Ωραία βόλτα αλλά πλησιάζει η ώρα του ραντεβού και ως γνήσιος τζέντλεμαν δε θέλω να καθυστερήσω. Πάμε πάλι ανατολικά να βρούμε το αεροδρόμιο.
Markas
Μέλος
Λοιπόν, φτάνω στο αεροδρόμιο και μπορώ να πω πως είναι τεράστιο! 4 τέρμιναλς λέει, το καθένα αρκετή απόσταση από τα άλλα, άντε να βρω άκρη με ένα gps της πλάκας να μην έχει καμία λεπτομέρεια επ’ αυτού. Διαλέγω τυχαία ένα τέρμιναλ και στρίβω. Πού θα πάει, θα βρω κάποιον άνθρωπο να ρωτήσω.
Ναι ε; Κι όμως, τζίφος! Περαστικοί δεν υπάρχουν, το μόνο που βρίσκω είναι κάτι πάρκινγκ τεράστια, κανονικές πολυκατοικίες και εντελώς άδεια. Γενικότερα, η αίσθηση που μου δίνουν οι Ισπανοί μέχρι τώρα είναι πως είναι πολύ, πάρα πολύ large. Ακόμα και οι 3 υπάλληλοι που βαρούσαν μύγες στο γκισέ του παρκινγκ δεν είναι μεγάλη βοήθεια. «Αμίγκο, Ινγκλέζ; Αλεμάν; Νο;» πανάθεμά σας, και εδώ έπεσα σε μορφωμένους; Μπορεί οι ξένες γλώσσες να μην είναι ιδιαίτερα διαδεδομένες στην Ισπανία, οι άνθρωποι όμως είναι εξαιρετικά ευγενικοί και πρόθυμοι να βοηθήσουν, με τις γλωσσικές παρεξηγήσεις (παρά τη χρήση εντατικής παντομίμας) να είναι άκρως ξεκαρδιστικές.
«Άι βαντ ε τέρμιναλ φρομ Γκρίις», τους λέω.
«Γκρίις;» με ρωτάνε με απορία;
«Γκρίις» απαντώ.
Ξάφνου, φωτίζεται το πρόσωπο και των τριών. «No problema amigo, espere»!
Βρήκαμε την άκρη σκέφτομαι, αυτό ήταν. Παίρνουν ένα τηλέφωνο, τρέχει ο νεότερος της παρέας πιο πίσω, νατονα λίγο μετά και κουβαλάει ένα κουβά… γράσο;
Με τρολλάρουν, δε παίζει, «Greece μωρε, όχι grease, βελανιδοφάγοι, καμάρια του Ισπανικού δημοσίου! El Greco, γιου κνοου; Εγώ, Ελ Γκρέκο»
Σκέφτονται, σκέφτονται, «Αααα» λέει ο ένας!
«Museum?»…
Δε θυμάμαι πώς, τελικά κατάλαβαν ότι υπάρχει χώρα που ονομάζεται Ελλάδα και εγώ είμαι από εκεί.
Όταν δε τους λέω πως ψάχνω ένα αεροπλάνο που έρχεται από Ελλάδα, δε το καταλαβαίνουν με τίποτα!
«Ρε ΒΟΔΙΑ, Airplane, you know? Flugzeug, που σκατά έμπλεξα, σίγουρα εδώ, στο αεροδρόμιο δουλεύετε ή είστε περαστικοί;»
Φανταστείτε σκηνή: Μεσημέρι, κάτω από έναν καυτό ήλιο και σε ένα άδειο, τεράστιο πάρκινγκ του μεγαλύτερου αεροδρομίου της Ισπανίας, τρεις υπάλληλοι παρακολουθούν με ενδιαφέρον έναν αλλοδαπό μοτοσικλετιστή, φουλ αρματωμένο, να παίζει παντομίμα τρέχοντας πέρα δώθε με ανοιχτά τα χέρια φωνάζοντας «Βρουυυυυμ».
Άσε, τραγική κατάσταση…
Ναι ε; Κι όμως, τζίφος! Περαστικοί δεν υπάρχουν, το μόνο που βρίσκω είναι κάτι πάρκινγκ τεράστια, κανονικές πολυκατοικίες και εντελώς άδεια. Γενικότερα, η αίσθηση που μου δίνουν οι Ισπανοί μέχρι τώρα είναι πως είναι πολύ, πάρα πολύ large. Ακόμα και οι 3 υπάλληλοι που βαρούσαν μύγες στο γκισέ του παρκινγκ δεν είναι μεγάλη βοήθεια. «Αμίγκο, Ινγκλέζ; Αλεμάν; Νο;» πανάθεμά σας, και εδώ έπεσα σε μορφωμένους; Μπορεί οι ξένες γλώσσες να μην είναι ιδιαίτερα διαδεδομένες στην Ισπανία, οι άνθρωποι όμως είναι εξαιρετικά ευγενικοί και πρόθυμοι να βοηθήσουν, με τις γλωσσικές παρεξηγήσεις (παρά τη χρήση εντατικής παντομίμας) να είναι άκρως ξεκαρδιστικές.
«Άι βαντ ε τέρμιναλ φρομ Γκρίις», τους λέω.
«Γκρίις;» με ρωτάνε με απορία;
«Γκρίις» απαντώ.
Ξάφνου, φωτίζεται το πρόσωπο και των τριών. «No problema amigo, espere»!
Βρήκαμε την άκρη σκέφτομαι, αυτό ήταν. Παίρνουν ένα τηλέφωνο, τρέχει ο νεότερος της παρέας πιο πίσω, νατονα λίγο μετά και κουβαλάει ένα κουβά… γράσο;
Με τρολλάρουν, δε παίζει, «Greece μωρε, όχι grease, βελανιδοφάγοι, καμάρια του Ισπανικού δημοσίου! El Greco, γιου κνοου; Εγώ, Ελ Γκρέκο»
Σκέφτονται, σκέφτονται, «Αααα» λέει ο ένας!
«Museum?»…
Δε θυμάμαι πώς, τελικά κατάλαβαν ότι υπάρχει χώρα που ονομάζεται Ελλάδα και εγώ είμαι από εκεί.
Όταν δε τους λέω πως ψάχνω ένα αεροπλάνο που έρχεται από Ελλάδα, δε το καταλαβαίνουν με τίποτα!
«Ρε ΒΟΔΙΑ, Airplane, you know? Flugzeug, που σκατά έμπλεξα, σίγουρα εδώ, στο αεροδρόμιο δουλεύετε ή είστε περαστικοί;»
Φανταστείτε σκηνή: Μεσημέρι, κάτω από έναν καυτό ήλιο και σε ένα άδειο, τεράστιο πάρκινγκ του μεγαλύτερου αεροδρομίου της Ισπανίας, τρεις υπάλληλοι παρακολουθούν με ενδιαφέρον έναν αλλοδαπό μοτοσικλετιστή, φουλ αρματωμένο, να παίζει παντομίμα τρέχοντας πέρα δώθε με ανοιχτά τα χέρια φωνάζοντας «Βρουυυυυμ».
Άσε, τραγική κατάσταση…
Markas
Μέλος
Εν τέλει, με στέλνουν σε άλλο τέρμιναλ, ένα από τα δύο για πτήσεις εξωτερικού.
Πέρα από τους τρεις δουλευταράδες στο παρκινγκ, άλλους 7 υπαλλήλους ρώτησα στο αεροδρόμιο, κανένας δεν ήξερε Αγγλικά και έχω ήδη καθυστερήσει στο ραντεβού.
Κάποια στιγμή με λυπήθηκε ο Θεός μάλλον και μία Σπανιόλα (μορφωμένη και αυτή) με συνόδευσε σε κάποιον γνωστό της που ήξερε αγγλικά και με καθοδήγησε επιτέλους στο σωστό τέρμιναλ, ένα άλλο, όπου με περίμενε υπομονετικά η σύζυγος.
Θα μου πεις, πάρτηνα ένα τηλέφωνο να ρωτήσεις το τερμιναλ άνθρωπέ μου μη ψάχνεις…
Στην αρχή, το κινητό της ήταν κλειστό, πετούσε. Μετά, το αμέλησα πάνω στον πανικό μου, πες πως δεν ήξερα αν έφτασε το αεροπλάνο ή όχι. Η Κική πάντως που το δοκίμασε, ξέχασε το πρόθεμα και της βγήκε μορφωμένη Σπανιόλα και αυτής. Άντε να συνεννοηθεί και εκεί, άντε να της εξηγήσω εγώ μετά πως όχι,
«μόνος μου ήμουν και σε έψαχνα αγάπη μου»
και
«δεν έδωσα το τηλέφωνό σε καμία Σπανιόλα λατρεία μου».
Ευτυχώς που η Κική είναι έξυπνο κορίτσι και απλά μου έκανε πλάκα…
Πέρα από τους τρεις δουλευταράδες στο παρκινγκ, άλλους 7 υπαλλήλους ρώτησα στο αεροδρόμιο, κανένας δεν ήξερε Αγγλικά και έχω ήδη καθυστερήσει στο ραντεβού.
Κάποια στιγμή με λυπήθηκε ο Θεός μάλλον και μία Σπανιόλα (μορφωμένη και αυτή) με συνόδευσε σε κάποιον γνωστό της που ήξερε αγγλικά και με καθοδήγησε επιτέλους στο σωστό τέρμιναλ, ένα άλλο, όπου με περίμενε υπομονετικά η σύζυγος.
Θα μου πεις, πάρτηνα ένα τηλέφωνο να ρωτήσεις το τερμιναλ άνθρωπέ μου μη ψάχνεις…
Στην αρχή, το κινητό της ήταν κλειστό, πετούσε. Μετά, το αμέλησα πάνω στον πανικό μου, πες πως δεν ήξερα αν έφτασε το αεροπλάνο ή όχι. Η Κική πάντως που το δοκίμασε, ξέχασε το πρόθεμα και της βγήκε μορφωμένη Σπανιόλα και αυτής. Άντε να συνεννοηθεί και εκεί, άντε να της εξηγήσω εγώ μετά πως όχι,
«μόνος μου ήμουν και σε έψαχνα αγάπη μου»
και
«δεν έδωσα το τηλέφωνό σε καμία Σπανιόλα λατρεία μου».
Ευτυχώς που η Κική είναι έξυπνο κορίτσι και απλά μου έκανε πλάκα…
Markas
Μέλος
Το χιούμορ της τελειώνει σύντομα όταν την αρχίζω στο πρήξιμο.
«βάλε τα πράγματα στις μπαγκαζιέρες»,
«όχι αυτό εκεί, εκεί»,
«κάνε γρήγορα».
Το δικό μου μυαλό δουλεύει σε ρουτίνα μοναχικού ταξιδιού και όλα μου φαίνονται περίεργα τώρα που έχω παρέα. Τουλάχιστον έχω άλλον ένα φωτογράφο στην παρέα.
Ένα άλλο καλό, ναι καλό, είναι ότι πλέον βάζοντας την ενδοσυνεννόηση έχω τη δυνατότητα ανεμπόδιστης κουβέντας. Τέλος οι ατελείωτες μοναχικές ώρες στον δρόμο!
Κανονικά, ώρα μας είναι να βγούμε πάλι στον εθνικό και να γκαζώσουμε προς δύση αλλά το gps του κινέζου πιστεύει μάλλον πως πρέπει να κάνω μία βόλτα το κορίτσι στη Μαδρίτη πριν φύγουμε. Προς μεγάλη δική μου τσατίλα και απερίγραπτη χαρά της Κικής, πάμε μία ακόμα βόλτα για κάνα μισάωρο στη Μαδρίτη.
«βάλε τα πράγματα στις μπαγκαζιέρες»,
«όχι αυτό εκεί, εκεί»,
«κάνε γρήγορα».
Το δικό μου μυαλό δουλεύει σε ρουτίνα μοναχικού ταξιδιού και όλα μου φαίνονται περίεργα τώρα που έχω παρέα. Τουλάχιστον έχω άλλον ένα φωτογράφο στην παρέα.
Ένα άλλο καλό, ναι καλό, είναι ότι πλέον βάζοντας την ενδοσυνεννόηση έχω τη δυνατότητα ανεμπόδιστης κουβέντας. Τέλος οι ατελείωτες μοναχικές ώρες στον δρόμο!
Κανονικά, ώρα μας είναι να βγούμε πάλι στον εθνικό και να γκαζώσουμε προς δύση αλλά το gps του κινέζου πιστεύει μάλλον πως πρέπει να κάνω μία βόλτα το κορίτσι στη Μαδρίτη πριν φύγουμε. Προς μεγάλη δική μου τσατίλα και απερίγραπτη χαρά της Κικής, πάμε μία ακόμα βόλτα για κάνα μισάωρο στη Μαδρίτη.
Markas
Μέλος
Κάποια στιγμή, καταφέρνω να βρω το δρόμο μας και αρχίζουμε μια μονότονη δυτική-νοτιοδυτική πορεία. Στην αρχή υπήρχαν μικρές εναλλαγές τοπίου, ένας δύο οικισμοί κοντά στο δρόμο, κάτι.
Μετά, άρχισε το ερημικό ατελείωτο υψίπεδο πάλι. Αν ερχόμενος από τα ανατολικά μέχρι Μαδρίτη ήταν μοναχικά, εδώ είναι ερημικά, σχεδόν τρομακτικά ερημικά. Πολλά, ατελείωτα πολλά χιλιόμετρα κάτω από έναν ήλιο που μας βράζει μέσα στα μπουφάν.
Στάσεις; Κάθε 250 περίπου χιλιόμετρα, μόνο για βενζίνα, μία φούχτα φουντουκοσταφίδες, δύο ρουφηξιές καφέ (από το μπουκάλι, τον κλασικό), νερό και πάμε.
(Αφού προσθέσω αέρα βεβαίως στο λάστιχο που συνεχίζει να χάνει αβέρτα.)
Η κοπελιά, αντράκι. Ούτε κιχ παράπονο.
Μετά, άρχισε το ερημικό ατελείωτο υψίπεδο πάλι. Αν ερχόμενος από τα ανατολικά μέχρι Μαδρίτη ήταν μοναχικά, εδώ είναι ερημικά, σχεδόν τρομακτικά ερημικά. Πολλά, ατελείωτα πολλά χιλιόμετρα κάτω από έναν ήλιο που μας βράζει μέσα στα μπουφάν.
Στάσεις; Κάθε 250 περίπου χιλιόμετρα, μόνο για βενζίνα, μία φούχτα φουντουκοσταφίδες, δύο ρουφηξιές καφέ (από το μπουκάλι, τον κλασικό), νερό και πάμε.
(Αφού προσθέσω αέρα βεβαίως στο λάστιχο που συνεχίζει να χάνει αβέρτα.)
Η κοπελιά, αντράκι. Ούτε κιχ παράπονο.
Markas
Μέλος
Και ο δρόμος εκεί, ατελείωτος, και αμάξια, μόνο από απέναντι συναντάω. Σπάνια να προσπερνάω καμία νταλίκα, αυτά.
Πού να συγκρατηθείς στο όριο των 120, ταχύτητα ταξιδιού είναι πλέον 150++ χλμ ανά ώρα.
Όχι ότι ήταν βαρετά, καθόλου. Βλέπεις κάπου αχνά στο βάθος, ίσα ίσα, κάτι ψηλούς λόφους. Λες αυτό ήτανε, τέλος αυτή η καταπληκτική διαδρομή. Μετά από κάνα μισάωρο, περνάς ένα μεγάλο δροσερό ποτάμι…
…σκαρφαλώνεις χωρίς να κόψεις ταχύτητα το λόφο…
…και πριν καλά καλά το καταλάβεις, ξαναρχίζει η ατελείωτη διασκέδαση της ατελείωτης ευθείας στον ατελείωτο κίτρινο κάμπο.
Πού να συγκρατηθείς στο όριο των 120, ταχύτητα ταξιδιού είναι πλέον 150++ χλμ ανά ώρα.
Όχι ότι ήταν βαρετά, καθόλου. Βλέπεις κάπου αχνά στο βάθος, ίσα ίσα, κάτι ψηλούς λόφους. Λες αυτό ήτανε, τέλος αυτή η καταπληκτική διαδρομή. Μετά από κάνα μισάωρο, περνάς ένα μεγάλο δροσερό ποτάμι…
…σκαρφαλώνεις χωρίς να κόψεις ταχύτητα το λόφο…
…και πριν καλά καλά το καταλάβεις, ξαναρχίζει η ατελείωτη διασκέδαση της ατελείωτης ευθείας στον ατελείωτο κίτρινο κάμπο.
Markas
Μέλος
Όλα τα καλά όμως κάποια στιγμή τελειώνουν και ξαφνικά βρίσκεται ένας φαρδύς ποταμός να λειτουργήσει ως σύνορο μεταξύ της άδειας κιτρινίλας και του δροσερού εναλλασσόμενου τοπίου…
…με πολλά ίχνη ανθρώπινης παρουσίας πλέον! Περνάμε το Badajoz, πρώτη πόλη που συναντάμε μετά τη Μαδρίτη, τελευταία πόλη πριν τα σύνορα.
Τα σύνορα, στα οποία δεν αργούμε να φτάσουμε και για τα οποία πάω επίτηδες αργά μην τυχόν τα προσπεράσω χωρίς φώτο.
Bem-vindo a Portugal !
.
…με πολλά ίχνη ανθρώπινης παρουσίας πλέον! Περνάμε το Badajoz, πρώτη πόλη που συναντάμε μετά τη Μαδρίτη, τελευταία πόλη πριν τα σύνορα.
Τα σύνορα, στα οποία δεν αργούμε να φτάσουμε και για τα οποία πάω επίτηδες αργά μην τυχόν τα προσπεράσω χωρίς φώτο.
Bem-vindo a Portugal !
.
Markas
Μέλος
Άντε πάλι να μαθαίνω νέα ξένη γλώσσα από την αρχή, πάνω που είχα μάθει τα Σπανιόλικα, αρχίζουμε τώρα τα Πορτογαλέζικα. Τουλάχιστον έχω παρέα την Κική γιατί θα ξεχάσω να μιλάω Ελληνικά όπως πάω! Ακόμα όμως δεν έχω αρχίσει την πάρλα με τους ντόπιους να δω διαφορές, προς το παρόν τις εντοπίζω στη φύση τριγύρω μου.
Τέλος στις κίτρινες πεδιάδες και στους άδειους δρόμους μακριά από σπίτια και οικισμούς.
Τώρα έχουμε κιτρινοπράσινες πεδιάδες και άδειους δρόμους με πολλά σπίτια και οικισμούς κοντά μας.
Και ΜΕΓΑΛΗ διαφορά θερμοκρασίας. Λες και έχουμε υπαίθριο κλιματισμό στην Πορτογαλία.
39 βαθμούς στην Ισπανία; 30 στη Πορτογαλία και με πτωτικές τάσεις. Και αυτά σε χρονικό διάστημα λιγότερο της μίας ώρας με τον ήλιο ακόμα ψηλά!
Κλίμα Ατλαντικού.
Ακόμα περισσότερες διαφορές βρίσκουμε μόλις βγούμε από τον εθνικό για μία στάση στην πόλη Evora. Δεν ξέρω, σα να έχει μία άλλη αύρα, μου θυμίζει Λατινική Αμερική.
Δύο λόγια γιατί ήρθαμε να επισκεφτούμε την πόλη αυτή: Η Evora είναι μία πόλη που έχει ιστορία άνω των δύο χιλιάδων χρόνων. Ρωμαίοι, Βησιγότθοι, Άραβες και διάφοροι Ευρωπαίοι κατακτητές και μη, περάσανε από εδώ αφήνοντας όλοι τα ίχνη τους. Η πόλη δε γνώρισε σημαντικές καταστροφές και οι σύγχρονοι κάτοικοι σεβάστηκαν σε μεγάλο βαθμό τα μνημεία, έτσι σήμερα ολόκληρη έχει ανακηρυχτεί ως παγκόσμια πολιτιστική κληρονομιά από την Unesco.
Πρώτα σε υποδέχονται τα μεσαιωνικά τείχη που την περιβάλλουν.
Έπειτα το επιβλητικό υδραγωγείο Ρωμαϊκής εποχής.
Τέλος στις κίτρινες πεδιάδες και στους άδειους δρόμους μακριά από σπίτια και οικισμούς.
Τώρα έχουμε κιτρινοπράσινες πεδιάδες και άδειους δρόμους με πολλά σπίτια και οικισμούς κοντά μας.
Και ΜΕΓΑΛΗ διαφορά θερμοκρασίας. Λες και έχουμε υπαίθριο κλιματισμό στην Πορτογαλία.
39 βαθμούς στην Ισπανία; 30 στη Πορτογαλία και με πτωτικές τάσεις. Και αυτά σε χρονικό διάστημα λιγότερο της μίας ώρας με τον ήλιο ακόμα ψηλά!
Κλίμα Ατλαντικού.
Ακόμα περισσότερες διαφορές βρίσκουμε μόλις βγούμε από τον εθνικό για μία στάση στην πόλη Evora. Δεν ξέρω, σα να έχει μία άλλη αύρα, μου θυμίζει Λατινική Αμερική.
Δύο λόγια γιατί ήρθαμε να επισκεφτούμε την πόλη αυτή: Η Evora είναι μία πόλη που έχει ιστορία άνω των δύο χιλιάδων χρόνων. Ρωμαίοι, Βησιγότθοι, Άραβες και διάφοροι Ευρωπαίοι κατακτητές και μη, περάσανε από εδώ αφήνοντας όλοι τα ίχνη τους. Η πόλη δε γνώρισε σημαντικές καταστροφές και οι σύγχρονοι κάτοικοι σεβάστηκαν σε μεγάλο βαθμό τα μνημεία, έτσι σήμερα ολόκληρη έχει ανακηρυχτεί ως παγκόσμια πολιτιστική κληρονομιά από την Unesco.
Πρώτα σε υποδέχονται τα μεσαιωνικά τείχη που την περιβάλλουν.
Έπειτα το επιβλητικό υδραγωγείο Ρωμαϊκής εποχής.
Markas
Μέλος
Το πιο όμορφο όμως κομμάτι της πόλης βρίσκεται εντός των τειχών.
Στενά, γραφικά πλακόστρωτα σοκάκια, σπίτια βαμμένα άσπρα, με πινελιές πολλών έντονων χρωμάτων, απόλυτα καθαρά και ήσυχα.
Στενά, γραφικά πλακόστρωτα σοκάκια, σπίτια βαμμένα άσπρα, με πινελιές πολλών έντονων χρωμάτων, απόλυτα καθαρά και ήσυχα.
Markas
Μέλος
Ο σκοπός όμως αυτής της παράκαμψης δεν είναι απλά να δούμε τα γραφικά σοκάκια. Σκοπός μας είναι να δούμε ένα καταπληκτικό παρεκλήσι του 16ου αιώνα, το Capela dos Ossos.
Το συγκεκριμένο παρεκκλήσι είναι από τα ελάχιστα παγκοσμίως που είναι διακοσμημένα με τα οστά μερικών χιλιάδων νεκρών της εποχής για να τονιστεί (σύμφωνα με τον μοναχό που το εμπνεύστηκε) η ματαιότητα του περάσματός μας από τα εγκόσμια.
Όπως καταλαβαίνετε, η ιστορία και η φύση αυτού του παρεκλησιού με είχε συνεπάρει και δεν υπήρχε περίπτωση να περάσω δίπλα στην Evora και να μην κάνω μία στάση. Φεύ, τζίφος! ΕΡΓΑ!!!
Το είδα, το ψιλιάστικα, και τέλος όταν βρήκα την είσοδο, το κατάλαβα. Είσοδος λόγο έργων συντήρησης μόνο μέχρι τις 12:30 και τώρα είναι 17:κάτι.
ΥΓ: Έχουμε πλέον αποδεχτεί πως θα φύγουμε χωρίς να δούμε το εσωτερικό της Capela dos Ossos και καθόμαστε δίπλα στη μηχανή να τσιμπήσουμε λίγο παξιμάδι και μια χούφτα φουντουκοσταφίδες. Εγώ περίλυπος και απογοητευμένος, η Κική αποκαμωμένη από την απότομη προσαρμογή στη νέα πραγματικότητα του πολύωρου ταξιδιού, και οι δύο σκονισμένοι και ιδρωμένοι, ελαφρώς αξιολύπητοι αλλά προφανώς άξιοι φωτογραφίας για ένα ολόκληρο γκρουπ ενθουσιασμένων Γιαπωνέζων τουριστών που αποθανάτιζαν εναλλάξ, μία τις θλιβερές φάτσες μας και μία τη μηχανή.
Άβυσσος η ψυχή…
Το συγκεκριμένο παρεκκλήσι είναι από τα ελάχιστα παγκοσμίως που είναι διακοσμημένα με τα οστά μερικών χιλιάδων νεκρών της εποχής για να τονιστεί (σύμφωνα με τον μοναχό που το εμπνεύστηκε) η ματαιότητα του περάσματός μας από τα εγκόσμια.
Όπως καταλαβαίνετε, η ιστορία και η φύση αυτού του παρεκλησιού με είχε συνεπάρει και δεν υπήρχε περίπτωση να περάσω δίπλα στην Evora και να μην κάνω μία στάση. Φεύ, τζίφος! ΕΡΓΑ!!!
Το είδα, το ψιλιάστικα, και τέλος όταν βρήκα την είσοδο, το κατάλαβα. Είσοδος λόγο έργων συντήρησης μόνο μέχρι τις 12:30 και τώρα είναι 17:κάτι.
ΥΓ: Έχουμε πλέον αποδεχτεί πως θα φύγουμε χωρίς να δούμε το εσωτερικό της Capela dos Ossos και καθόμαστε δίπλα στη μηχανή να τσιμπήσουμε λίγο παξιμάδι και μια χούφτα φουντουκοσταφίδες. Εγώ περίλυπος και απογοητευμένος, η Κική αποκαμωμένη από την απότομη προσαρμογή στη νέα πραγματικότητα του πολύωρου ταξιδιού, και οι δύο σκονισμένοι και ιδρωμένοι, ελαφρώς αξιολύπητοι αλλά προφανώς άξιοι φωτογραφίας για ένα ολόκληρο γκρουπ ενθουσιασμένων Γιαπωνέζων τουριστών που αποθανάτιζαν εναλλάξ, μία τις θλιβερές φάτσες μας και μία τη μηχανή.
Άβυσσος η ψυχή…
Τελευταία επεξεργασία:
Markas
Μέλος
Από Evora μέχρι Λισαβόνα δεν είναι μακριά,136 χλμ, μία γκαζιά δρόμος που λέμε. Φυσικό εμπόδιο για την είσοδό μας στη πόλη είναι η μεγάλη λιμνοθάλασσα που σχηματίζεται στις εκβολές του ποταμού Τάγου. Για να περάσουμε το μεγάλο αυτό φυσικό εμπόδιο υπάρχουν δύο γέφυρες μπροστά μας. Δυτικά, η γέφυρα της «25ης Απριλίου» και λίγο πιο ανατολικά, αυτή του Βάσκο ντα Γκάμα. Αν και κάνουμε μία μικρή παράκαμψη έτσι, επιλέγουμε τη Vasco da Gama.
Η επιλογή δεν είναι τυχαία. Η γέφυρα Βάσκο ντα Γκάμα είναι μία καλωδιωτή γέφυρα με συνολικό μήκος είναι 17,2 χιλιόμετρα (μαζί με τους δρόμους πρόσβασης μήκους 4,8 χιλιόμετρων) και έχει πλάτος 30 μέτρα, αρκετό για 6 (+2 στο μέλλον) λωρίδες. Για την ώρα, είναι η μακρύτερη γέφυρα στην Ευρώπη, η ένατη σε μήκος στον κόσμο και μία εμπειρία να την περάσεις.
Η επιλογή δεν είναι τυχαία. Η γέφυρα Βάσκο ντα Γκάμα είναι μία καλωδιωτή γέφυρα με συνολικό μήκος είναι 17,2 χιλιόμετρα (μαζί με τους δρόμους πρόσβασης μήκους 4,8 χιλιόμετρων) και έχει πλάτος 30 μέτρα, αρκετό για 6 (+2 στο μέλλον) λωρίδες. Για την ώρα, είναι η μακρύτερη γέφυρα στην Ευρώπη, η ένατη σε μήκος στον κόσμο και μία εμπειρία να την περάσεις.
Markas
Μέλος
Πληρώνω τα ελαφρώς τσιμπημένα διόδια και ξεκινάμε. Το όριο ταχύτητας είναι 120, όπως σε όλους τους αυτοκινητόδρομους, εμείς όμως πηγαίνουμε χαλαρά χαλαρά, να απολαύσουμε τη διαδρομή. Στο ξεκίνημα, αλμυροί βάλτοι, αλυκές και ιχθυοτροφεία.
Κάααποια στιγμή αργότερα: Θάλασσα; Ποταμός; Λίμνη;
Η γέφυρα είναι πραγματικά μεγάλη. Πηγαίνεις, πηγαίνεις και τελειωμό δεν έχει. Ίσως βέβαια εγώ να μη θέλω να τελειώσει κιόλας, απολαμβάνω κάθε στιγμή.
Λισσαβώνα, οδικώς από Ελλάδα, είναι σα να ζω όνειρο!
Το όνειρο βέβαια διακόπτεται προσωρινά από μία δικαιολογημένη γκρίνια της Κικής. ΚΡΥΩΝΕΙ! Θυμάστε τις κοντά 40ρες υπό σκιά που έδειχνε το θερμόμετρο στους ατελείωτους κάμπους της Ισπανίας, κάτι ώρες που μοιάζουν τώρα αιώνες, νωρίτερα;
Ε ξεχάστε τις, τώρα είμαστε Ατλαντικό!
Η ώρα είναι 20:00, χμμ, όχι, αυτή είναι ώρα Ελλάδος.
Η ώρα είναι 19:00, χμμμ, όχι, αυτή είναι ώρα… εεε…. Ιταλίας, Γαλλίας, Ισπανίας.
Πορτογαλία, ναι…, ναι, το βρήκα. Η ώρα είναι 18:00, ο ήλιος ψηλά και η θερμοκρασία είναι 21 βαθμοί!
Έξτρα ζακέτα μαζί με το καλοκαιρινό μπουφάν για την Κική λοιπόν και συνεχίζουμε.
ΥΓ: Άντε πάλι με τους καλούς Σαμαρείτες… «No problema mister, bike perfecto, ola, obrigado»
.
Κάααποια στιγμή αργότερα: Θάλασσα; Ποταμός; Λίμνη;
Η γέφυρα είναι πραγματικά μεγάλη. Πηγαίνεις, πηγαίνεις και τελειωμό δεν έχει. Ίσως βέβαια εγώ να μη θέλω να τελειώσει κιόλας, απολαμβάνω κάθε στιγμή.
Λισσαβώνα, οδικώς από Ελλάδα, είναι σα να ζω όνειρο!
Το όνειρο βέβαια διακόπτεται προσωρινά από μία δικαιολογημένη γκρίνια της Κικής. ΚΡΥΩΝΕΙ! Θυμάστε τις κοντά 40ρες υπό σκιά που έδειχνε το θερμόμετρο στους ατελείωτους κάμπους της Ισπανίας, κάτι ώρες που μοιάζουν τώρα αιώνες, νωρίτερα;
Ε ξεχάστε τις, τώρα είμαστε Ατλαντικό!
Η ώρα είναι 20:00, χμμ, όχι, αυτή είναι ώρα Ελλάδος.
Η ώρα είναι 19:00, χμμμ, όχι, αυτή είναι ώρα… εεε…. Ιταλίας, Γαλλίας, Ισπανίας.
Πορτογαλία, ναι…, ναι, το βρήκα. Η ώρα είναι 18:00, ο ήλιος ψηλά και η θερμοκρασία είναι 21 βαθμοί!
Έξτρα ζακέτα μαζί με το καλοκαιρινό μπουφάν για την Κική λοιπόν και συνεχίζουμε.
ΥΓ: Άντε πάλι με τους καλούς Σαμαρείτες… «No problema mister, bike perfecto, ola, obrigado»
.