Ταξίδι στα δύο άκρα της Ευρώπης

[Markas]

Τι ώρα είναι είπαμε; Και ο ήλιος πού είναι είπαμε; Και ναι, για μία φορά, νομίζω ναι, ΝΙΚΗΣΑ τον ήλιο, σε λίγο φτάνουμε Λισσαβόνα, θα βρω ξενοδοχείο και θα είναι ακόμα ΜΕΡΑ!

Για την ώρα όμως: «Κική, βγάλε φωτογραφία αυτό», «βγάλε και εκεί», «τι καταπληκτικό που είναι το τοπίο εκεί»…

Στο τέλος της γέφυρας, υπάρχει το μικρό κομμάτι της καλλωδιωτής με δύο τεράστια «Η» να σηματοδοτούν για εμάς την είσοδο στα βόρεια προάστια της Λισαβόνας.

​

 

[Markas]

Λισαβόνα…
Η πρωτεύουσα της Πορτογαλίας και η μεγαλύτερη πόλη της, με 3.000.000 κατοίκους. Πόλη των μεγάλων θαλασσοπόρων και εξερευνητών. Εμείς εισερχόμαστε από τα βόρεια, δια μέσου μιας πλατιάς κοιλάδας ενώ τριγύρω υπάρχουν μικροί λόφοι. Όλα είναι όμορφα, όλα τακτοποιημένα, καλά μας υποδέχεται ο σημερινός προορισμός.

​

 

[Markas]

Ακολουθώντας πιστά το GPS του κινέζου, οδηγούμαστε στο ιστορικό κέντρο, στην πλατεία (Praca) Dom Pedro IV.

Παρκάρω πρόχειρα τη μηχανή πάνω στην πλατεία, κόβοντας ελαφριά μία διάβαση πεζών και εισπράττοντας αρκετά απορημένα ή θυμωμένα βλέμματα. Ξαφνικά, νιώθω μία τεράστια κούραση, λες και κρατιόμουν τόσες μέρες απλά με το πείσμα όρθιος. Το μυαλό δε λειτουργεί όπως πρέπει, δε μπορεί να σκεφτεί το επόμενο βήμα που αναπόφευκτα πρέπει να κάνουμε.
«Νίκο…», «Νίκο, σου μιλάω… .Τι θα κάνουμε τώρα; Πού θα πάμε;»
Με τα πολλά, συνέρχομαι κάπως.
Βόλτα; Πρέπει!
Φαγητό; Επιβάλλεται, πεινάμε και οι δύο σα λύκοι.
Με όλα αυτά όμως τα πράγματα που κουβαλάμε; Δε νομίζω να είναι καλή ιδέα να αφήσουμε πάνω από 5 λεπτά χωρίς επίβλεψη τις αποσκευές μας στη μέση της πόλης, μην έχουμε στην άλλη άκρη της Ευρώπης τρεχάματα.
Να βρούμε λοιπόν πρώτα ξενοδοχείο και μετά, αφού τακτοποιηθούμε, πάμε να τα κάνουμε όλα.

​

 

[Markas]

Ψάχνω να βρω στο booking.com ξενοδοχείο με παρκινγκ…
Σε πρώτη φάση, δεν έχω ίντερνετ. Free wifi τίποτα; Τζίφος. Πάμε τουλάχιστον για φαγητό; Αρχίζουμε τις βόλτες προς αναζήτηση καμίας καλής ταβέρνας με θέα τη μηχανή.
Σταματάω σε μία, όχι, το αφεντικό δεν ξέρει Αγγλικά γρι, πόσο μάλλον Γερμανικά ή Ελληνικά.
Με τα σπαστά μου προς το παρόν πορτογαλέζικα που είχα μάθει παρακολουθώντας 5 επεισόδια Βραζιλιάνικης σαπουνόπερας όταν ήμουν στο λύκειο, καταφέρνω να συνεννοηθώ.
Εγώ: «boa noite αμίγκο. Μαντζάρε θέλω μπουένο. Έχεις πράμα;»
Πορτογαλέζος μαγαζάτορας : «Μεγάλε, η κουζίνα έχει κλείσει εδώ και μισή ώρα, αν θέλεις, μόνο μεζεδάκια διαθέτω πλέον για τη μπύρα», ή κάτι τέτοιο.
Τζίφος, πάμε σε άλλο, τα ίδια. Τουλάχιστον πιάνει επιτέλους το roaming internet στο κινητό, άντε μήπως βρούμε κάνα ξενοδοχείο με παρκινγκ.
Ψάχνω, ψάχνω, ΤΙΠΟΤΑ! Η πόλη είναι παλιά, τα κτίρια το ίδιο, σε μία ακτίνα 15 χλμ δεν υπάρχει κανένα κατάλυμα με πάρκινγκ. Ο ήλιος έχει αρχίσει να δύει και είμαι (κλασικά) ακόμα στο δρόμο. Αυτή τη φορά όμως έχω και μία Κική μαζί μου που κουτουλάει πάνω μου από τη νύστα. Ξύπνια από τις 04:00 ώρα Ελλάδος και τώρα είναι 23:30 (ώρα Πορτογαλίας, 21:30). Πανικός! Ψυχραιμία, θα βρούμε λύση!

Βρίσκω στο κινητό ένα ξενοδοχείο με σχετικά καλές κριτικές στην άλλη άκρη της πόλης. Πριν το κλείσω όμως, πάμε μία βόλτα να το δούμε έστω απέξω, να είναι τουλάχιστον μία καλή γειτονιά, μην κινδυνεύει η μηχανή μας. Βάζω συντεταγμένες, ο κινέζος όμως μου κάνει πλάκα και με οδηγεί μέσα από άπειρα στενά ανεβοκατεβάζοντάς με τους μισούς λόφους της όμορφης πόλης. Φτάνω, μια χαρά φαίνεται το ξενοδοχείο. Πάω να ζητήσω το δωμάτιο, δυστυχώς εδόθη, είμαστε φουλ! Τσεκάρω στο κινητό, όντως! Γαμότ, γαμώ την γκαντεμιά μου. Κοιτάζω την Κική να κάθεται περίλυπη και εξουθενωμένη σε ένα παγκάκι, αν είναι δυνατόν, πάλι την έκανα τη μαλακία μου, μόνο που αυτή τη φορά την πληρώνει άλλος.

Δοκιμάζω να βρω άλλο ξενοδοχείο. Πάλι στην άλλη άκρη της πόλης. Το GPS κάνει τα δικά του, αυτή τη φορά ίσως το παράκανε όμως με τους λόφους. Είπαμε, το BMW μου είναι On-Off, όμως φορτωμένος, δικάβαλος να ανέβω σκάλες με απότομη ανηφορική κλίση, όχι, δε θα πάρω.

Το γυρνάω στο google maps, έχω δίκτυο, κάτι πάει να γίνει. Πλησιάζω στο ξενοδοχείο, να, εκεί μπροστά είναι, αυτή τη μπάρα μόνο να παρακάμψω…
«Τι είναι όλοι αυτοί οι σκουρόχρωμοι Κική;»
«Και γιατί αρχίζουν να μαζεύονται από γύρω γύρω Νίκο;»
Πάααμεεεε, γκάζι, προσπερνάω τη μπάρα αποφεύγοντας στο τσακ το χτύπο και ένα σωρό ύποπτα κινούμενους προς το μέρος μας, φτηνά τη γλιτώσαμε πάλι, που σκατά βρήκαμε αυτό το ξενοδοχείο;

.​

 

[Markas]

Δοκιμάζω για άλλη μία φορά, βρίσκω ένα ξενοδοχείο, «Κική, πάμε να το δοκιμάσουμε;».
Η ώρα είναι πλέον 22:00 τοπική (24:00 Ελλάδος) και η Κική είναι έτοιμη να κοιμηθεί πάνω στη μηχανή από την εξάντληση παρά την πείνα. Αφού αρνείται ακόμα και να φάει μία χούφτα φουντουκοσταφίδες που της προσφέρω να φανταστείτε!
«Τέλος» λέω, «Το κλείνω επί τόπου, τώρα που το βλέπω, μη γίνει καμία στραβή πάλι. Sant´Alfama το λοιπόν, Bed and Breakfast, άριστες κριτικές, 37,5 ευρώ με πρωινό και ότι γίνει.
Αρχίζω πάλι το ψάξιμο νυχτιάτικα σε ένα λόφο. Βρήκα την οδό, Praça Doutor Bernardino António Gomes νούμερο 177 F 1º ψάχνουμε. 171, ναι, 181, ναι, τα ενδιάμεσα, που πήγανε ρε παιδιά, τα χάσαμε στα ζάρια; Πάμε πάλι πίσω, τίποτα. Ένα παρκάκι είναι ανάμεσα στα νούμερα, ξενοδοχείο όμως τίποτα. Είμαστε στα στενά της παλιάς πόλης, είναι πίσσα σκοτάδι και οι λιγοστές λάμπες στο δρόμο δε μας βοηθούν.
Ρωτάω ένα ελαφριά πιωμένο ταβερνιάρη (που τέτοια ώρα δε σερβίρει γεύματα παρά μόνο μεζεδάκια μπύρας και αυτός) που διάολο είναι αυτό το 177 (τα Πορτογαλικά μου όσο πάνε βελτιώνονται), αυτός μου λέει πως δεν είναι σίγουρος, αλλά έτσι όπως πάμε στη λεγάμενη οδό, πρέπει να συνεχίσουμε μέχρι να φτάσουμε στη «esquerda». Χμμ, Εσκουέρτα, square, πλατεία δηλαδή. Επ, το βρήκαμε. Πάμε πάλι πίσω, προχωράμε, φτάνω πράγματι σε μία πλατεία, καμία σχέση, στο 300+ νούμερο είμαστε.
Πάμε πάλι πίσω, ρωτάω ένα ρομαντικό ζευγαράκι που βρωμούσε αλκοόλ, κοιτάζουν και αυτοί λίγο, τζίφος.
Κατεβαίνω ΜΕ ΤΑ ΠΟΔΙΑ. Κοιτάζω ένα ένα τα νούμερα δεξιά και αριστερά, ακόμα και στα παγκάκια του μικρού πάρκου κοίταξα, το γαμίδι το 177 δεν το βρήκα!
Τι να πω, ο θεός μάλλον με τρόλλαρε εκεί πάνω άγρια αλλά κάποια στιγμή λυπήθηκε την Κική τουλάχιστον. 22:20 τοπική και μία νόστιμη Πορτογάλα που (ω ποία έκπληξης! ) κουτσομιλούσε Αγγλικά προθυμοποιείται να μας βοηθήσει. Ψάχνουμε μαζί πεζοί, κάνουμε τον γύρο του τετραγώνου, στο τέλος, πράγματι, ΒΡΙΣΚΟΥΜΕ το 177. Έτσι όπως ήμασταν σε λόφο, τα νούμερα διακόπτονταν στο πάρκο και συνεχίζανε για λίγο στον από κάτω δρόμο. Άλλη οδός αυτή, διακόπτεται για 6 νούμερα ως η δικιά μας οδός και συνεχίζει πάλι κανονικά ως η άλλη! Βρες άκρη!
Στηνόμαστε μπροστά λοιπόν, να, εκεί είναι το 177, που σκατά είναι μία πινακίδα που να λέει Sant´Alfama, Hotel, κάτι τέλος πάντων; Χτυπάω κουδούνι, τίποτα! Πάω να το ακυρώσω, μου λέει το booking πως θα χάσω τα 37,5 ευρά μου. Τέλος λέω, θα πάρω τηλέφωνο. Παίρνω, μου βγαίνει μία Πορτογάλα, τση λέω σε βέρα Κρητικά μιας και δε σκάμπαζε πολύ το Αγγλικόν ούτε αυτή:
«πούσε μωρή και έφαγα τον κόσμο να βρω το αναθεματισμένο το τσαντίρι σου»,
αυτή αρχίζει να λέει τα δικά της, εγώ δε χαμπαριάζω, «καλά, καλά, πάρε μία δικιά σου να τα πείτε και μου τα λέει αυτή μετά στο εγγλέζικο» και δίνω το κινητό μου στη κοπελιά που δεν είχε φύγει ακόμα.
Ε, τι τόθελα. Η νέα κολλητή μου, ελαφρά πιωμένη και αυτή, αρχίζει μία ακατάπαυστη πάρλα με την ξενοδόχο.
Και δώστου χαχανίσματα, και δώστου γέλια, χειρονομίες, τι διάολο, ευχή και κατάρα σας δίνω, μη πιάσετε ποτέ κουβέντα με πορτογάλο, τη βάψατε.
15 ΛΕΠΤΑ, ναι, 15 fucking ΜΕΤΡΗΜΕΝΑ ΛΕΠΤΑ ΜΙΛΟΥΣΑΝ!
Στο τέλος, το κλείνει και μου λέει: «Μην ανησυχείτε, εδώ είναι το μαγαζί, δεν είχε τσεκάρει τόσο αργά τα μηνύματά της αλλά τώρα έρχεται». :banghead:
Αυτό. Και μόνο αυτό. Δε θέλω να είμαι όμως αχάριστος! Νάναι καλά η κοπέλα για τη βοήθεια, μας γλίτωσε από το παγκάκι, χαλάλι τα νεύρα τσατάλια.
Πράγματι, 23:30 τοπική (01:30 ώρα Ελλάδος δηλαδή) έρχεται και μας ανεβάζει σε ένα παλιό αρχοντικό διαμέρισμα. Κανονικά, φιλοξενεί σε 4 ξεχωριστά δωμάτια μέχρι 8 συνολικά άτομα αλλά εμείς είμαστε μόνοι. Διαλέγουμε όποιο δωμάτιο θέλουμε, κουζίνα, ψυγείο γεμάτα με φρούτα και άλλα τρόφιμα, χώρος διακοσμημένος με μεράκι, κουλτουριάρικος, όλα πραγματικά όμορφα. Η σπιτονοικοκυρά, αφού μας τακτοποίησε, ετοιμάζεται να φύγει.
«Να σε πληρώσω μαντάμ;»,
«όχι, αύριο, δεν υπάρχει πρόβλημα»,
«έλα να στα δώσω σήμερα που σε έχω γιατί αύριο φεύγουμε νωρίς»,
«όχι, όχι, ο ύπνος είναι σημαντικός, μετά τις 11 να φύγετε»,
«Βρε πάρε τα λεφτά…»,
«nao»,
«Μα πάρε σε παρακαλώ»
«nunca»…
Κατάλαβες φίλε αναγνώστη τι τράβηξα εκείνη τη μέρα με τους παλαβούς τους Πορτογάλους;
Τελικά, αφού μπανιαριστήκαμε, φάγαμε δυο χούφτες φουντοκοσταφίδες (για… μεσημεριανό; Απογευματινό σνακ; Ή μήπως ήτανε το βραδινό μας; Κάτι από αυτά), πέσαμε ξεροί για ύπνο…

 

[Markas]

Καληνύχτα λοιπόν με την ώρα να είναι 01:00 τοπική και ύστερα από 850 περίπου χιλιόμετρα οδήγησης και πλέον από…

…Πορτογαλία και μάλιστα Λισαβόνα! Επάξια λοιπόν τα δύο νέα αυτοκολλητάκια, ένα με τη σημαία της χώρας και ένα το έμβλημα της πόλης που την περάσαμε σουβλάκι 3-4 φορές και με μάγεψε με τη χημεία και τους τρομερά ανοιχτόκαρδους και φιλικούς ανθρώπους της (και ας είναι λίγο παλαβοί, δεν πειράζει). Διάλειμμα πάλι, να πιούμε και μία ρουφηξιά καφέ, ε;

​

 

[Markas]

ΤΕΛΟΣ ΠΕΜΠΤΗΣ ΜΕΡΑΣ



Αύριο πάλι, πιστεύω να προλάβω την επόμενη μέρα. Συμπαθάτε με που σας κουράζω με συνέχειες, αλλά, είπαμε, δεν είναι 100% έτοιμο ​

 

[Markas]

Τα κοριτσια κερασαν μεζε... Ξανακε ρασαν μεζε αλλα εσυ πηγες και εγινες πανιβλακας με δυο μπυρες. Τι να σε πω.... Γυρω γυρω Σαββατο και εκει που εισαι εσυ Κυριακη. Αυτα γιατι δεν τυχαινουν σε μας;;;; Τεσπα. Δωσε αγορι την συνεχεια να γουσταρουμε την ταυρομαχια μου μεσα.

Τι να πω βρε Μούτρο...
Ένα δίκιο τόχεις, αλλά ο νους μου δε πήγε στο πονηρό, μέχρι σήμερα που το ανέφερες εσύ
Μάλιστα, όταν ήρθανε κάτι άλλοι εργάτες για μια μπύρα παραπονέθηκαν πως σε αυτούς ποτέ δε βάζει μεζέ. Τότε σκέφτηκα πως απλά με λυπήθηκε έτσι κουρασμένος που φαινόμουνα...

 

[ΛΕΩΝΙΔΑΣ.]

ΤΕΛΟΣ ΠΕΜΠΤΗΣ ΜΕΡΑΣ



Αύριο πάλι, πιστεύω να προλάβω την επόμενη μέρα. Συμπαθάτε με που σας κουράζω με συνέχειες, αλλά, είπαμε, δεν είναι 100% έτοιμο ​

Περιμενουμε Νικολα κουρασε μας αλυπητα μας αρεσει.

 

[ΗΛΙΑΣ]

Νίκο....... όταν επιστρέφεις απο Ισπανία φέρε και λίγο απο.... αυτό ...... πως το λένε............. γράσσο !!!!

 

[Markas]

Νίκο....... όταν επιστρέφεις απο Ισπανία φέρε και λίγο απο.... αυτό ...... πως το λένε............. γράσσο !!!!

Χάχα , μη παίζεις με τον πόνο μου φίλε. Σήμερα που τα θυμάμαι και τα ξαναδιαβάζω, μου φαίνονται αστεία. Τότε, που είχα το άγχος να βρω την Κική, δεν ήξερα πως να νιώσω. Θυμό για την άγνοια ξένης γλώσσας σε τουριστικά επαγγέλματα ή ευγνωμοσύνη για την τρομερή διάθεση για βοήθεια των Ισπανών και Πορτογάλων;

 

[MOYTPO]

Που πας μωρε κοπελι Χωρίς να κλεισεις ενα χοτελι στην άγνωστη μπαρμπαρια; θα στραβωσει το κορίτσι και μετα θα λες με πρηζει ενω έχεις κάνει παπαρια. πςςςςςςςς τσουτσουρωσα!!!!!!

 

[yns]

Έχω λιώσει στο γέλιο!!!! Αν δεν σας ήξερα και τους δυο θα απορούσα πώς σε παλεύει η Κικούλα! Αλλά περίμενε, την απορία την έχω ακόμα παρόλο που σας ξέρω!!
ilbig:

 

[ktasos]

Τι να πω; ΣΕ ΜΙΣΩΩΩ Χαχαχα φυσικά και αστειεύομαι. Το ότι έχω σκάσει από ζήλια νομίζω το έχεις καταλάβει. Βρε αθεόφοβε πήγες Μαδρίτη και δεν έβγαλες φωτογραφία στον Ναό; Σαντιάγκο Μπερναμπέου. Είμαι Μαδριντίστας με κάρτα μέλους, και πάντα όταν πάω θέση στους Ούλτρας.
Ρώμη, Μαδρίτη, Λισσαβόνα οι πλέον αγαπημένες μου πόλεις. Και μου έχεις ανάψει τα αίματα. Στα σχέδιά μου είναι να πάω με την μπουμπού μου αυτό το ταξίδι που κάνεις. ilbig:ilbig:
Περιμένω την συνέχεια.

 

[Markas]

Έχω λιώσει στο γέλιο!!!! Αν δεν σας ήξερα και τους δυο θα απορούσα πώς σε παλεύει η Κικούλα! Αλλά περίμενε, την απορία την έχω ακόμα παρόλο που σας ξέρω!!
ilbig:

Που πας μωρε κοπελι Χωρίς να κλεισεις ενα χοτελι στην άγνωστη μπαρμπαρια; θα στραβωσει το κορίτσι και μετα θα λες με πρηζει ενω έχεις κάνει παπαρια. πςςςςςςςς τσουτσουρωσα!!!!!!

Δεν είναι όπως φαίνεται, κατά λάθος έγινε αγάπη μου, δε θα ξαναγίνει...
Από την άλλη, το κορίτσι μου... αντράκι! ilbig:

Τι να πω; ΣΕ ΜΙΣΩΩΩ Χαχαχα φυσικά και αστειεύομαι. Το ότι έχω σκάσει από ζήλια νομίζω το έχεις καταλάβει. Βρε αθεόφοβε πήγες Μαδρίτη και δεν έβγαλες φωτογραφία στον Ναό; Σαντιάγκο Μπερναμπέου. Είμαι Μαδριντίστας με κάρτα μέλους, και πάντα όταν πάω θέση στους Ούλτρας.
Ρώμη, Μαδρίτη, Λισσαβώνα οι πλέον αγαπημένες μου πόλεις. Και μου έχεις ανάψει τα αίματα. Στα σχέδιά μου είναι να πάω με την μπουμπού μου αυτό το ταξίδι που κάνεις. ilbig:ilbig:
Περιμένω την συνέχεια.

Αυτός ήταν ακριβώς ο σκοπός μου και χαίρομαι που το πέτυχα!
Ξέρεις φίλε Τάσο πόσα μέρη πέρασα στο ταξίδι και έλεγα "Αχ και να είχα μερικές ακόμα μέρες..."
Με μικρά παιδιά στο σπίτι, τα περιθώρια να λείπω εγώ ή η μαμά τους δεν είναι χωρίς μέτρο. Και αυτό το ταξίδι, ήταν πραγματικά στο όριο χρονικά.


Όσον αφορά τη συνέχεια, είναι έτοιμη!
Αργότερα, θα αρχίσω το ανέβασμα και μέχρι το βράδυ θα έχουμε άλλη μία μεγάλη μέρα στις οθόνες!

​

 

[todor]

αυτό με τα παιδιά στο σπίτι θα ήθελα να το αναλύσεις περισσότερο...με ενδιαφέρει τρομερά....

 

[XR Maniac]

Δεν είναι όπως φαίνεται, κατά λάθος έγινε αγάπη μου, δε θα ξαναγίνει...
Από την άλλη, το κορίτσι μου... αντράκι! ilbig:


Αυτός ήταν ακριβώς ο σκοπός μου και χαίρομαι που το πέτυχα!
Ξέρεις φίλε Τάσο πόσα μέρη πέρασα στο ταξίδι και έλεγα "Αχ και να είχα μερικές ακόμα μέρες..."
Με μικρά παιδιά στο σπίτι, τα περιθώρια να λείπω εγώ ή η μαμά τους δεν είναι χωρίς μέτρο. Και αυτό το ταξίδι, ήταν πραγματικά στο όριο χρονικά.


Όσον αφορά τη συνέχεια, είναι έτοιμη!
Αργότερα, θα αρχίσω το ανέβασμα και μέχρι το βράδυ θα έχουμε άλλη μία μεγάλη μέρα στις οθόνες!

​

Αυτό με τα μικρά παιδιά, είναι στο μυαλό μου από την πρώτη στιγμή που έμαθα για το ταξίδι σας.
Είστε το πιο καλό παράδειγμα, για όσους βρίσκουν δικαιολογία , ότι τα παιδιά είναι εμπόδιο για μια βόλτα μονοημερη......πόσο μάλλον για μια τέτοια ταξιδαρα.
Χίλια διακόσια μπράβο. .......στο ζεύγος

advφον!!

 

[Markas]

αυτό με τα παιδιά στο σπίτι θα ήθελα να το αναλύσεις περισσότερο...με ενδιαφέρει τρομερά....

Αυτό με τα μικρά παιδιά, είναι στο μυαλό μου από την πρώτη στιγμή που έμαθα για το ταξίδι σας.
Είστε το πιο καλό παράδειγμα, για όσους βρίσκουν δικαιολογία , ότι τα παιδιά είναι εμπόδιο για μια βόλτα μονοημερη......πόσο μάλλον για μια τέτοια ταξιδαρα.
Χίλια διακόσια μπράβο. .......στο ζεύγος

advφον!!

Πραγματικά, δεν έχω αναλύσει καθόλου το πως και γιατί ξεκίνησε αυτό το ταξίδι ως ιδέα, αλλά και γιατί έγινε όπως έγινε.
Είναι πράγματι ενδιαφέρον για άλλα άτομα με οικογένεια και σχετικά μικρά παιδιά, εμείς έχουμε τρία! Όταν έγινε το ταξίδι, πέρσι το καλοκαίρι, ήταν 2,5 και 7μισι.
Ανάλυση αυτών των λεπτομερειών προτιμώ όμως να δώσω στο τέλος του ταξιδιού, στα συμπεράσματα.

Για την ώρα...​

 

[Markas]

ΕΚΤΗ ΜΕΡΑ

.​

 

[Markas]

Ξημερώνει…
Πού… πού είμαι;
Πώς βρέθηκα εδώ;
Ποια είναι αυτή δίπλα μου;
Χμμ; Ουφ, η Κική…
Και εδώ είμαστε… α ναι, Πορτογαλία, ναι, νομίζω Πορτογαλία.
Νέα μέρα, νέα χώρα πάλι.
Τζάμπα πήγανε τα μαθήματα Ισπανικών της Μαροκινής μπαργούμαν, νάναι καλά οι κοπελιές και τα παλικάρια που μου έκαναν εντατικά Πορτογαλέζικα μέχρι να βρω αυτόν τον ξενώνα.
Ανοίγω το παράθυρο και απολαμβάνω τη θέα…
«Ξύπνα Κική, πάμε να φάμε πρωινό και φεύγουμε, έχουμε πολλά πάλι να δούμε σήμερα!»

Τροχάδην κάτω στο πεζοδρόμιο όπου έχω ασφαλίσει τη καλή μου με ό,τι βρήκα εύκαιρο. Κλειδαριά δισκόφρενου, 3 σύρματα κλειδώματος ποδηλάτου (για τα κράνη τα είχα), βασκανίες, ό,τι μπορούσα είχα βάλει, δε ξέρω τι απ’ όλα ήταν αυτό που έπιασε, πάντως τη βρήκα στη θέση της ανέπαφη!

Η σπιτονοικοκυρά άφαντη, ακόμα θα χαίρεται τον ύπνο σπίτι της, ευκαιρία για εμάς να απολαύσουμε το μεγάλο σπίτι με όλες τις ανέσεις του. Η Κική τρέχει από εδώ και από εκεί σε όλα τα δωμάτια να βγάλει φωτογραφίες, να θαυμάσει τα διάφορα έργα τέχνης που κοσμούν τοίχους και πατώματα, όλα δεμένα με καλό γούστο. Αυτό δεν είναι ξενώνας, δεν είναι σπίτι, ένα μικρό μουσείο είναι θαρρώ!

Εγώ από την άλλη πέφτω να θαυμάσω άλλα έργα τέχνης που υπάρχουν στην κουζίνα. Πρωινό για 8-10 άτομα είχε διαθέσιμο, μας τόχε πει η κυρία, πάρτε φάτε ό,τι θέλετε, αυτό έκανα. Αυτές οι φουντουκοσταφίδες, πολύ θρεπτικές δε λέω, αφήνουν τελικά τραύματα.

​