Χτες, έπρεπε να πάρω μία για δουλειά και είπαμε, στις μοτοσικλέτες μία ίσον καμία. Η μεγάλη όμως είχε μουλαρώσει και απλά ΔΕΝ ΗΘΕΛΕ να πάρει μπρος, με τίποτα, μέχρι που ξελιγώθηκε η μπαταρία.
Η μικρή έχει μπαταρία, κάνω μιά να την κατεβάσω από το σταντ και πατάω φρένο και πιάνω μανέτα. WTF, πίεση ΜΗ-ΔΕΝ. Τρομπάρισμα κάμποσες φορές, απλά δεν.
Διαλογισμός, ζεν μάστερς στέλνουν ενέργεια "μην τις κάψεις μαζί με τα κλαδιά από τις ελιές κρίμα είναι", ευχέλαια και μνημονεύσεις όλων των αγίων. Δύο ίσον καμία. Να γιατί χρειάζεται πάντα ένα ακόμα μηχανάκι, κοροϊδεύουμε την σοφία των memes αλλά τα λουζόμαστε.
Τελικά ξαναβάζω κλειδί και παίρνει η μεγάλη μετά από ένα διστακτικό γύρισμα.
Η οποία απλά αρνείται να στρίψει.
Γιατί το κορδόνι πίσω προφανώς δεν έπιασε καλά, εντάξει περίπου το περίμενα αυτό όπως έγινε βιαστικά για να προλάβω την μικρή από το σχολείο (όχι με το μηχανάκι).
Τσούκου τσούκου βενζινάδικο, αέρας, όλα καλά, το μεσημέρι πάλι "μισό" το λάστιχο. Και δεν δουλεύει και τόσο καλά το μηχανάκι, όχι ότι δεν πιάνει... εμ, το όριο ταχύτητας κυρ πόλιτσμαν, αλλά δεν ξεκινάει σωστά με την μίζα. Θα μου πεις μπαταρία ναι, αλλά θέλει διερεύνηση.
Δεν καίμε μηχανάκια με τα κλαδιά από τις ελιές. Δεν καίμε μηχανάκια με τα κλαδιά από τις ελιές. Δεν πάμε ΤΩΡΑ στην έκθεση να πάρουμε ένα καινούριο πριν σβήσουν οι φλόγες...