Το βιβλίο των ηρώων του δρόμου

[Slane]

Κάποιοι από εσάς με γνωρίζουν αλλά οι περισσότεροι όχι. Πάει καιρός που χάθηκα από εκδρομές και καφέδες. Οι λόγοι προσωπικοί, ποτέ δεν είχα και δεν έχω τίποτα και με κανέναν. Όμως πάντα αγαπώ τους φίλους μου, δεν τους ξεχνάω και τους παρακολουθώ, διαβάζω, ρωτάω κι ας μη σχολιάζω. Κι αυτό το ταξιδιωτικό νοιώθω ότι το χρωστούσα σε όλους τους αδερφούς εδώ μέσα. Έχω διαβάσει αμέτρητα ταξιδιωτικά και πάντα σημείωνα τα SOS στην άκρη του μυαλού μου. Μοιράζομαι την εμπειρία μου με παλιούς και νέους φίλους με την ελπίδα να τους κάνω να χαμογελάσουν, να ονειρευτούν, να εμπνευστούν και να ζήσουν κάτι παρόμοιο. Ζητώ συγγνώμη που σε πολλά σημεία γράφω πολλά και το ξέρω. Οι ζωές μας είναι γεμάτες περικοπές, δε θέλω να κάνω περικοπές εδώ.. Εμβόλιμα σχόλια, παρατηρήσεις, μαλώματα, όλα καλοδεχούμενα.

Αυτό που ζήσαμε με τον Μανώλη και τον Παύλο δεν ήταν ταξίδι. Ξεκινήσαμε άλλοι άνθρωποι και άλλοι γυρίσαμε. Ήταν μια βαθύτατη εμπειρία ζωής. Δεν ξέρω τι να πρωτοθυμηθώ. Τους σπουδαίους ανθρώπους που γνώρισα; Tα καταπράσινα τοπία; Τις μοναδικές διαδρομές; Tις αμέτρητες εικόνες και εμπειρίες; Του δρόμου τη χαρά; Τις διαφορετικές συνήθειες, τρόπο ζωής και κουλτούρα του κάθε κράτους που επισκεφτήκαμε; Θα προσπαθήσω μέσα από τη γραφή μου να σε ταξιδέψω νοερά εκεί που πήγαμε με τα παιδιά.

Το συζητούσαμε πολλούς μήνες πριν και το πλάνο ήταν το ίδιο πάνω – κάτω. Το Βελιγράδι ήταν το πιο must και από την αρχή αποφασίσαμε ομόφωνα πως εκεί θα ξοδέψουμε δύο βράδια για να το δούμε όσο περισσότερο μπορούμε. Έπειτα ήταν η Ρουμανία όπου και θα είχε την τιμητική της καθώς εκεί είχαμε σκοπό να διαβούμε τα πάσα του Transfagarasan και Transalpina όπως επίσης τη Lacu Rossu καθώς και το φαράγγι του Bicaz. Τα δύο τελευταία αρκετοί από σας ενδεχομένως να μη τα γνωρίζετε αλλά θα δούμε αργότερα αν αξίζουν ή όχι. Για τη συνέχεια εγώ έλεγα Βουλγαρία και Βέλικο Τάρνοβο αλλά ο Μανώλης που έχει ζήσει και μερικά χρόνια εκεί ως φοιτητής το πήρε πάνω του και μας είπε ότι τη μια μέρα της Βουλγαρίας θα την περάσουμε στις ακτές της και συγκεκριμένα στο θέρετρο του Nesebar. Για τις τελευταίες δύο μέρες υπήρξε μια διαφωνία. Ο Παύλος κι εγώ θέλαμε Κωνσταντινούπολη ενώ ο Μάνος όχι. Ελέω πλειοψηφίας και παρέας αποφασίστηκε λοιπόν να πάρουμε και μια γεύση από Βασιλεύουσα.

 

[Slane]

Ας δούμε λοιπόν ποιοι συμμετείχαν σε αυτό το ταξίδι που σε κάποια σημεία έγινε και περιπέτεια. Η μήπως ήταν όλο μια περιπέτεια;

Λοιπόν έχουμε και λέμε. Όπως βλέπουμε τη φωτογραφία από αριστερά προς τα δεξιά πρώτος ο Μανώλης. Ο άνθρωπος gps της ομάδας, προσανατολιζόταν παντού με χαρακτηριστική ευκολία και όσο βράδιαζε γινόταν όλο και πιο γρήγορος. Στο ταξίδι με μια ολοκαίνουργια Honda NC 750.

Στη μέση εγώ με BMW GS 650 GSTWIN. Στο δεξί μέρος της φωτογραφίας ο Παύλος εξ’ Ιεράπετρας ορμώμενος. Συνήθως προπορευόταν στην παρέα καθώς είχε φορτώσει το Navigon στο κινητό του και έβγαζε τα κάστανα από τη φωτιά. Καβαλάει BMW GS 1200. Να μην παραλείψω να επισημάνω ότι για τον Μάνο και τον Παύλο ήταν η παρθενική τους φορά στα εξωτερικά με μοτοσικλέτα.

Οι μήνες περνούσαν και η Greek crisis πολλές φορές μας έκανε να αμφιβάλλουμε για το αν θα τα καταφέρουμε τελικά ή όχι. Προσωπικά εγώ τις τελευταίες εβδομάδες έζησα μεγάλη αγωνία μην τυχόν μου στραβώσει το θέμα της άδειας από τη δουλειά. Είχα να λείψω με άδεια από τον Αύγουστο του 2013, το 2014 είχα πάρει μια μέρα όλη κι όλη οπότε ήξερα αλλά δεν ήμουν βέβαιος ότι θα την έπαιρνα. Αν δανειστώ τους ορούς του σύντροχου Γιάννη Katsab μέσα ο δικός μου κύριος Λ (από το λογική) ήταν καθισμένος σε μια γωνία και ανέκφραστος την ώρα που ο δικός μου κύριος Κ (από το καρδιά) μου φώναζε, με κλώτσαγε, με έβριζε και με έφτυνε ώστε να κάνω ότι μπορώ και να ξεκινήσω αυτό το υπέροχο ταξίδι.

Δεν ήξερα όμως αν θα μου έδιναν και τις ημέρες που χρειαζόμουν ώστε να φύγουμε με τα παιδιά. Κάθε μέρα για μια εβδομάδα προσπαθούσα να τσακώσω τον γενικό διευθυντή στον οποίο και αναφέρομαι αλλά ποτέ δε τον έβρισκα μπόσικο. Μια ταξίδι του στην Αθήνα, μια διοικητικό συμβούλιο μια το ένα μια το άλλο. Ώσπου Παρασκευή πρωί καταφέρνω με θράσος να μπω στο γραφείο του λέγοντας μέσα μου “τώρα θα μάθουμε, τώρα θα την πάρω”. Στην ερώτηση μου για το αν θα μου δοθεί άδεια η απάντηση ήταν καταφατική. Το ζητούμενο ήταν οι ημερομηνίες και μόλις πήγα να περάσω στη δεύτερη ερώτηση γύρω από αυτές χτύπησε το διαολεμένο κινητό του και με ένα νεύμα του μου έδειξε την πόρτα ώστε να βγω έξω. Με δυσκολία γύρισα στο γραφείο μου καθώς είχαν κοπεί τα πόδια μου. Βλέπεις τα παιδιά περίμεναν εμένα να πάρω την επικύρωση ώστε να κοπούν εισιτήρια. Το φορτίο μέσα μου ήταν βαρύ καθώς μου είχαν ξεκαθαρίσει πως αν για τον οποιοδήποτε λόγο δε τα καταφέρω δε θα πάνε ούτε αυτοί. Καθόμουν σε αναμμένα κάρβουνα ώσπου το μεσημέρι πήρα το γενικό τηλέφωνο με τσαμπουκά και ζήτησα τις μέρες που ήθελα. “Οκ Γιώργο, συνεννοήσου με τους άλλους” ήταν η σύντομη απόκριση του. Πλέον μπορούσαμε να προχωρήσουμε στο να κόψουμε εισιτήρια για το καράβι οπότε γελούσα σα χαζός, αν και μια αμφιβολία ως την τελευταία στιγμή που θα έφτανα στο καράβι την είχα.

Και λίγα λόγια για την προετοιμασία. Κατ’ αρχήν η ομάδα αρχικά ήμασταν τέσσερις και όχι τρεις. Ο καλός φίλος Δημήτρης ήταν αμφίβολος και λίγες μέρες πριν την αναχώρηση μας ανακοίνωσε οριστικά ότι δεν έρχεται. Λίγο ότι είχε μείνει άνεργος, λίγο ότι δεν έχει και τόσο την καψούρα της μηχανής (την πούλησε λίγες μέρες μετά την επιστροφή μας o αχρείος) τελικά το άφησε.

Ο Παύλος έμοιαζε έτοιμος από καιρό, τόσο από εξοπλισμό αναβάτη, βαλίτσες και έτοιμο τζι πι ες στο κινητό

​

Σπαμάρετε ελεύθερα είπαμε.

 

[Paulos.gs]

Πάρτε ποπ κορν κόκα κολα και αραξτε..

 

[Slane]

Εγώ τώρα πέρα από το top case ήταν να πάρω μαζί μου ένα δανεικό λουκάνικο για αποσκευές όμως Παρασκευή μεσημέρι και λίγες ώρες πριν την αναχώρηση ένας συνάδελφος μου προθυμοποιήθηκε να μου δώσει δανεικές δύο πλαϊνές βαλίτσες που τύχαινε να έχω και τα ίδια κάγκελα. Μάνα εξ ουρανού κυριολεκτικά. Αγώνας δρόμου να περάσω από το σπίτι του, να πάρω τις βαλίτσες, να πάω στο δικό μου, να αδειάσω το λουκάνικο και να βάλω τα ρούχα στις βαλίτσες, να ξαναπάω στο γραφείο το απόγευμα και τέλος να κατέβω στο λιμάνι. Επίσης, λίγο πριν αναχωρήσουμε έκανα δύο πολύ σημαντικές αγορές για το ταξίδι. Για πρώτη φορά αγόρασα ένα ανοιγόμενο κράνος και κάθε άλλο παρά το μετάνιωσα, το καταευχαριστήθηκα. Μια χαρά ασφαλές είναι, και όποτε χρειαζόταν να μιλήσω, να φτύσω, να πιώ νερό ή να μπει λίγος παραπάνω αέρας να φύγει η υπνηλία το άνοιγα για λίγο. Όμως η καλύτερη αγορά που έχω κάνει έβερ γύρω από τη μοτοσικλέτα ήταν η ανατομική σέλα. Αρκετό καιρό πριν φύγουμε μου είχε παρουσιαστεί ένα πρόβλημα με τη μέση μου που γινόταν όλο και περισσότερο ενοχλητικό. Σύντομα κατάλαβα ότι είχε προκύψει από τη σέλα της μηχανής μου και τον τελευταίο καιρό ο πόνος με έκανε να ξυπνάω τα βράδια. Θέμα σοβαρό. Το έψαξα λοιπόν για αλλαγή σέλας και διαπίστωσα ότι η εργοστασιακή ανατομική έκανε 300+ ευρώ όμως μέσα στον Ιούλιο έκανα το μεγάλο σέρβις της μηχανής, άλλαξα αλυσίδα και έδωσα και 400 ευρώ για το καινούργιο κράνος. Προφανώς δε με έπαιρνε όμως και με τη μαμά σέλα που είχα ούτε στη Θεσσαλονίκη δεν έφτανα. Ψάχνοντας βρήκα στην Αθήνα κάποιον που φτιάχνει ανατομικές σέλες για όλες τις μοτοσικλέτες και πραγματικά έλυσα το πρόβλημα οριστικά

Ο δε Μανώλης έκανε πραγματικά ένα άθλο. Τον Αύγουστο το 2013 κυκλοφορούσε με μια Honda bros και με μισθό των 700 ευρώ μέσα σε ένα χρόνο κατάφερε να μαζέψει τα χρήματα, να πάρει εξοπλισμό αλλά και ένα πολύ καλό κράνος. Η τελευταία αγορά του ήταν αυτό το μπαούλο..

Και κάτι σχετικά με τον τίτλο : Σίγουρα ήρωες δεν είμαστε, ούτε την είδαμε έτσι. Επίσης καμία σχέση με βιβλίο, ίσως σε λιβελογράφημα να φέρνει λίγο. Είχαμε συζητήσει με τα παιδιά πολλές ιδέες αλλά τελικά ένα βράδυ αποφάσισα μόνος μου και ομόφωνα όταν μου ήρθε στο μυαλό το πολυαγαπημένο τραγούδι του Παύλου Σιδηρόπουλου στον τίτλο του οποίου έκανα και μια μικρή παράφραση.

Στο βιβλίο των ηρώων του τρόμου
βρήκα τις φάτσες που ζητούσες χθες
γλαρωμένος στη γωνιά του δρόμου
περνάς τις ώρες σου με προσευχές

Ένοχος για κάποια αιτία
που δε την έμαθες ποτέ
πες μας ρε φίλε ποιος Θεός σε ορίζει
ποιος σε γεμίζει με ενόχες
​

Αφιερωμένο στους δύο συνταξιδιώτες και αγαπημένους φίλους

 

[Slane]

Παρασκευή 8.8.2014

Ηράκλειο - Πειραιάς

Αφού περάσαμε όλα όσας σας περιέγραψα πριν, μετά από χίλιες δυσκολίες κι ακόμα περισσότερες αμφιβολίες η ώρα είχε φτάσει. Η μοτοσικλέτα μου κατάφορτη και έτοιμη, έχω κατέβει στο γραφείο όπου από εκεί θα έφευγα στις 9 το βράδυ για να συναντηθούμε με τα παιδιά στον καταπέλτη του πλοίου. Κι όμως χτύπησε το τηλέφωνο το γραφείου στις 20.54 για κάτι τελευταίο και έκλεισα τον υπολογιστή στις 21.02. Αμάν πια..

Σε 10’ είχα φτάσει στο λιμάνι (οι αποστάσεις στο Ηράκλειο είναι πολύ μικρές) όπου βρεθήκαμε με τους έτερους δύο αλλά και τον Αλέξη, ένα καλό φίλο του Παύλου που ήρθε να μας ξεπροβοδίσει. Παρκάραμε, τσεκάραμε εισιτήρια και τακτοποιηθήκαμε στην τρίκλινη καμπίνα μας. Δοκιμάσαμε από 8-9 φορές ο καθένας μας να ανοίξει την πόρτα της καμπίνας με το κλειδί αλλά τζίφος ώσπου φωνάξαμε έναν καμαρότο από τη receptionκαι την άνοιξε με την πρώτη..Τόσο άχρηστοι πια;

Μιλάμε για πολύ συγκίνηση που φύγαμε..

Μες τα μάτια τους λάμπει η χαρά..

Αφήνουμε το νησί πίσω μας

Ο γενικός γραμματέας και ο πρόεδρος της λέσχης αλκοολικών μοτοσικλετιστών..

Φωτογραφία για την αναγνώριση στο τμήμα

 

[Slane]

Σάββατο 9.8.2014

Πειραιάς – Εύοσμος Θεσσαλονίκης 507 km


Το περασμένο βράδυ ξεραθήκαμε σαν βόδια λίγο μετά τις 11 στην τρίκλινη καμπίνα μας. Το πρωί ανοίγω τα μάτια μου και ακούω ανθρώπους να περπατάνε στο διάδρομο. Εκείνη την ώρα ξυπνάνε και οι άλλοι με τη φασαρία.

“Ρε μάγκες, που να βρισκόμαστε, λέτε να φτάνουμε;” ρώτησα αλλά φυσικά κανείς δεν είχε εικόνα οπότε ντύθηκα, έριξα λίγο νερό στο πρόσωπο μου και βγήκα έξω να δω τι παιζόταν.Οι διάδρομοι είχαν αρκετή κίνηση και βγαίνοντας έξω διαπιστώνω ότι όχι απλά το καράβι είχε φτάσει αλλά είχε ξεφορτώσει και το μισό κόσμο. Η ώρα 6.50. Μωρέ μπράβο, χαμπάρι δεν πήραμε. Επιστρέφω στην καμπίνα (η διπλανή μας είχε αδειάσει και την είχαν σχεδόν καθαρίσει κιόλας..), τους λέω ότι το καράβι ξεφορτώνει και χωρίς να βιαζόμαστε ιδιαίτερα ετοιμαζόμαστε. Ήταν θέμα χρόνου να μας φωνάξουν στα μεγάφωνα καθώς οι μοτοσικλέτες μας εμπόδιζαν τους τράκτορες που έμπαιναν να κοτσάρουν. Κατεβαίνουμε στο γκαράζ και βγαίνουμε έξω

Βγαίνουμε εύκολα από το λιμάνι και κάπου κοντά στον Κεράνη βάζουμε τα πρώτα μας καύσιμα. Η συνέχεια γνωστή, γέφυρα του φαλήρου, Κηφισού και βουρ για Θεσσαλονίκη. Κάνουμε την πρώτη στάση στο Σ.Ε.Α. στην αρχή του πέταλου του Μαλιακού. Tα στομάχια μας έπαιζαν ταμπούρλο από την πείνα οπότε κάτι κάναμε για το πρόβλημα. Κάπου στη Θεσσαλία δεύτερος ανεφοδιασμός και καμία ώρα πριν την πλανεύτρα Θεσσαλονίκη κάναμε μια τελευταία στάση για αναπλήρωση υγρών. Είχε μεσημεριάσει και η ζέστη (θα βαρεθείς να τη διαβάζεις αυτή τη λέξη) είχε κάνει την παρουσία της αισθητή.

Μεσημεράκι φτάσαμε λοιπόν στη Θεσσαλονίκη, πήγα και άφησα τα παιδιά στο ξενοδοχείο τους στη Λαγκαδά κι έπειτα πήγα στο σπίτι της αδερφής μου στον Εύοσμο. Ρίξαμε λίγο νερό πάνω μας, ξεκουραστήκαμε μια ωρίτσα και μετά κατεβήκαμε προς το κέντρο για μεσημεριανό. Δυσκολευτήκαμε να βρούμε κάτι καθώς περισσότερα από τα μισά ταχυφαγεία ήταν κλειστά για διακοπές.. Τελικά βρήκαμε και τσακίσαμε κάτι, καφεδάκι στον πύργο κι έπειτα κάτι πάρα πολύ αγαπημένο σε μένα κάθε φορά που βρίσκομαι εκεί : Ένας περίπατος στην παραλία της Νίκης το σούρουπο. Το χω ξαναπεί, ρε Θεσσαλονικείς είστε ευλογημένοι που ζείτε εκεί. Γιατί; Γιατί παίρνετε τηλέφωνο τους κολλητούς σας, καβαλάτε τη μοτοσικλέτα σας και πηγαίνετε όπου γουστάρετε. Μακεδονία θες; Ήπειρο; Θράκη; Θεσσαλία; Για να μην πω για Βαλκάνια που τα έχετε για ψωμοτύρι. Και τι δε θα έδινα να ήμουνα στη θέση σας. Έχω πολύ καλό βιογραφικό, να στείλω σε κανέναν σας εκεί ;

Κι αφού είχε ήδη σουρουπώσει πήγαμε για άλλες ομορφιές. Ανηφορίσαμε προς τα κάστρα όπου κάναμε οι τρεις μας διαγωνισμό χειρότερης φωτογραφίας κι έγινε πολύ μεγάλο ντέρμπι. Τόσο υπέροχο μέρος και δυσκολεύτηκα πολύ να βρω κάτι της προκοπής..

Βραδάκι στην πλατεία Ναβαρίνου που ήταν νέκρα για μπιρίτσα και νωρίς για ξεκούραση γιατί το πρωί της Κυριακής είχε εγερτήριο νωρίς για να αναχωρήσουμε για το Βελιγράδι που τόσο ανυπομονούσαμε.

Συνεχίζεται έτσι;

 

[paschalis]

Η ωραιοτερη καλημερα, φυσικα και συνεχιζεται!

 

[Markas]

Για να παίρνουμε ιδέες....

 

[yns]

Δώσε Γιώργη!!

 

[hector]

Γιωργη δωσε τροφη φιλε!!!!

 

[Morfeas]

Και και και.......???

 

[nikanthi]

Δώσε... Ο καλύτερος τρόπος για να φύγει ο παλιός και να ξεκινήσει ο καινούργιος χρόνος λέμε...

 

[N4pSt3R]

Περίμενα να σε διαβάσω γιατί έχασα την live αφήγηση!!!Δώσε μας info,όσο περισσότερα τόσο καλύτερα!!!

 

[Slane]

Κυριακή 10.8.2014

Θεσσαλονίκη – Βελιγράδι 636km

Η μέρα να αφήσουμε την Ελλάδα είχε έρθει. Είχαμε ραντεβού κατά τις 8 στο ξενοδοχείο των παιδιών όπου με μια μικρή καθυστέρηση ξεκινήσαμε. Σε λιγότερο από μια ώρα είχαμε φτάσει στους Ευζώνους. Πριν πάμε για τσεκάρισμα προσπαθούσα να δω τις εκφράσεις των προσώπων των δύο άλλων. Βασικά όσο και να τους διαβεβαίωνα ότι δεν τρέχει τίποτα τους διακατείχε μια ανησυχία σχετικά με το πως θα μας συμπεριφερθούν οι σκοπιανοί στον έλεγχο, μην έχουμε πρόβλημα, μην μας πουν να αδειάσουμε βαλίτσες κλπ. Ο Μανώλης είχε μια επιπλέον ανησυχία. Περάσαμε γρήγορα μπροστά από την κάμερα που είναι στην τελευταία μεγάλη ευθεία πριν το συνοριακό σταθμό και φοβόταν ότι κάτι θα του ερχόταν στο σπίτι. Ο Παύλος πέρα από την ανησυχία του φαινόταν εξίσου ενθουσιασμένος με μένα.

Ο έλεγχος ήταν απλούστατος, μας ζήτησαν ταυτότητες και πράσινες κάρτες και απλά περάσαμε. Από το δικό μας ρεύμα η κίνηση ήταν λίγη. Από το άλλο όμως..Χωρίς καμία απολύτως δόση υπερβολής ήταν στην αναμονή για να μπουν στην Ελλάδα πάνω από 1000 αυτοκίνητα και λεωφορεία, οι περισσότεροι από αυτούς Σέρβοι και σκοπιανοί. Ερχόταν βλέπεις δεκαπενταύγουστος και κατέβαιναν στις παραλίες μας για τα δικά τους μπάνια του λαού.

Οι πρώτες εικόνες των σκοπίων είναι γνωστές, πολλά καζίνο και κάθε λίγο και λιγάκι η προκλητική ταμπέλα “E-75 National highway Aleksandar Makedonski”.
Τι να τους πεις; Όταν αυτοί ακόμα τρώγανε βατόμουρα εμείς είχαμε χοληστερίνη..

Τα πρώτα χιλιόμετρα στα σκόπια είναι όμορφα καθώς περάσαμε από πολλές γέφυρες πάνω από τον ποταμό Vardar (Αξιός) σε λιγότερο από δύο ώρες είχαμε φτάσει στα σύνορά τους με τη Σερβία. Είπαμε τη Σερβία θέλαμε πολύ να τη δούμε και μόλις περάσαμε στο έδαφός της νοιώθαμε πολύ ωραία αν και η ζέστη είχε αρχίσει κιόλας να χτυπάει κόκκινα.

Φτάνουμε στο σερβικό συνοριοφυλάκιο και διαπιστώνω ότι μια διακοσαριά μέτρα πριν, εκεί που σταματήσαμε για φωτογραφίες μου έχει πέσει το ένα γάντι οπότε επιστρέφω να το βρω. Ήταν κοντά στην ταμπέλα της φωτογραφίας και το βρήκα εύκολα αλλά στην προσπάθεια να κάνω μανούβρα ανάμεσα στις ουρές των αυτοκινήτων με το τριβάλιτσο ακούω ένα δυνατό γκαπ. Δεν είχα συνηθίσει καθόλου αυτές τις γκουμούτσες στα πλαϊνά της μοτοσικλέτας μου και είχα χτυπήσει στο πίσω μέρος ένα σέρβικο τζιπ Cherokee. Γυρίζω να δω τι έγινε και μέσα σε αυτό το τζιπ ήταν μια οικογένεια που περίμενε υπομονετικά να περάσει στην άλλη άκρη των συνόρων. Κανείς δε φαινόταν να έχει πάρει χαμπάρι τι έγινε, μόνο η συνοδηγός με κοιτούσε καλά καλά. Σφύριξα αδιάφορα λοιπόν και γύρισα να βρω τα παιδιά.


Περάσαμε τον σερβικό έλεγχο εξίσου εύκολα. Στα πρώτα χιλιόμετρα επί σερβικού εδάφους έχει πολλά έργα τα οποία γίνονται από ελληνικές κατασκευαστικές. Αμέσως μετά έχει μερικά πολύ ευχάριστα χιλιόμετρα με πολύ βλάστηση. Το πλάνο ήταν να κάνουμε ένα σύντομο πέρασμα από το Nis για καφέ. Πριν το Nis και για δεκάδες χιλιόμετρα δεν υπάρχει πρατήριο βενζίνης και εκεί περάσαμε την πρώτη μας αγωνία. Η μοτοσικλέτα του Μανώλη όπως είπαμε είναι ολοκαίνουργια και δεν έχει μάθει ακόμα να εκτιμάει τέλεια την αυτονομία της. Περνάμε το τελευταίο πρατήριο στο Predejane χωρίς να γεμίσει. Τελείωνε η βενζίνη του και για αρκετά χιλιόμετρα πηγαίναμε με 80 km/h για οικονομία. Εν τέλει φτάσαμε στο Nis και το πρόβλημα λύθηκε. Ήταν Κυριακή και βρήκαμε κλειστό το παρκινγκ του δημαρχείου της πόλης οπότε αφήσαμε τις καλές μας και ξεκινήσαμε την πρώτη μας περιπλάνηση με τα πόδια επί σερβικού εδάφους.

Η πόλη μεσημεριάτικα έδειχνε μια χαλαρότητα τόσο από κίνηση οχημάτων όσο και από πεζούς

 

[Slane]

Σαν μια πόλη που σέβεται τον εαυτό της έχει τους δικούς της ήρωες

Αλλά και το δικό της δημαρχείο

Zaimakis for Mayor

Το Νις είναι ένα από τα σημαντικότερα βιομηχανικά κέντρα της Σερβίας, κέντρο της ηλεκτρονικής βιομηχανίας, της κλωστοϋφαντουργίας και της βιομηχανίας καπνού. Πήρε το όνομά του από τον ποταμό Nišava ο οποίος διαρρέει την πόλη. Η θέση του θεωρείται στρατηγικά σημαντική καθώς βρίσκεται στο σταυροδρόμι του ευρωπαϊκού αυτοκινητόδρομου Ε-75 καθώς και του σιδηροδρομικού δικτύου που ενώνει την Ευρώπη με την Ασία

Καλός ο περίπατος αλλά χρειαζόμασταν επειγόντως καφεδάκι

Και στους καφέδες συνήθως κάναμε κάτι συζητήσεις άκρως ενδιαφέρουσες..

Κι αφού πήραμε μια σύντομη γεύση από Νις έπρεπε να την κάνουμε σιγά σιγά γιατί το Βελιγράδι μας περίμενε

 

[TAKIS04]

Μπραβο ρε Γιωργαρε ....για δωσε συνεχεια

 

[Ironbutt]

μΕ αρεσει πολυ η περιγραφη και αναμενω την συνεχεια...
οτι καλυτερο μεσα στο καταχειμωνο να κανεις μοτοσυκλετιστικα ταξιδια εστω και νοερα...

 

[Slane]

Καλημέρα. Καλή χρονιά σε όλους σας και στις οικογένειες σας με υγεία, χαρά και ψηλά το κεφάλι. Με πολλά πολλά όμορφα μοτοσικλετιστικά χιλιόμετρα!

 

[Slane]

Ο δρόμος για το Βελιγράδι πραγματικά είναι ατέλειωτος. Βλέπεις και ξαναβλέπεις ταμπέλες Beograd χωρίς να γράφουν χιλιόμετρα αλλά το ίδιο το Beograd δε το βλέπεις. Λίγο πριν φτάσουμε και επειδή η ζέστη με είχε ζαβλακώσει, στη στάση που κάναμε σε ένα πρατήριο για βενζίνη εγώ πήγα από το πίσω μέρος να ρίξω λίγο νερό στο πρόσωπό μου. Εκεί με έκπληξη συναντήσαμε δύο ζευγάρια οι οποίοι επέστρεφαν πάνω σε δύο πανέμορφα KTM adventure 990. Ανταλλάξαμε μερικές κουβέντες, τα παιδιά ήταν από τη Λάρισα.

Έχει πάει απόγευμα και επιτέλους προβάλλει μπροστά μας ο γνωστός - κυρίως στους βόρειους - σταθμός διοδίων του Βελιγραδίου. Και που να κρύψεις το χαμόγελο πίσω από το full-face κράνος, γίνεται να το κρύψεις;

Μπήκαμε στην πόλη και το gps του Παύλου μπήκε σε χρήση για πρώτη φορά. Στο Βελιγράδι έχω έναν πολύ καλό φίλο το Dejan από το BmwMotoclubSrbija ο οποίος μας είχε κλείσει δωμάτιο για δύο βράδια σε μια πανσιόν που ήξερε. Αν και το gps μας έβγαλε ακριβώς απ’ έξω από το κατάλυμα μας εμείς δυσκολευτήκαμε να το βρούμε καθώς δεν θύμιζε σε τίποτα πανσιόν, ήταν ένας μαντρότοιχος που είχε μια αυλή αλλά μέσα δεν έβλεπες τίποτα. Μπήκα πρώτος μέσα κι εκεί μας περίμενε ο Zeliko, ένα παιδί στην ηλικία μας που ήταν και ο ιδιοκτήτης. Τακτοποιηθήκαμε στο δωμάτιο, ρίξαμε λίγο νερό πάνω μας και ετοιμαστήκαμε να δούμε το Βελιγράδι by night. Ήταν κατά τις 8 και κάτι, επικοινώνησα με το Dejan και μου είπε ότι σε μια ώρα θα ερχόταν από εκεί. Άντε όμως να κρατήσεις τους άλλους που αδημονούσαν να δουν τις ομορφιές του κέντρου, κυρίως αυτές που περπατάνε στην Knez Mihailova οπότε τους είπα ότι θα μείνω εγώ να τον περιμένω και θα δώσουμε ένα ραντεβού στο κέντρο να βρεθούμε μετά. Ο Ζeliko ο ιδιοκτήτης (τα δεξιά με τη μπίρα στο χέρι) είχε μαζέψει την παρέα του στην αυλή και θα έτρωγαν όλοι μαζί.

Μέσα σε όλα τα μεζεδάκια που ετοίμαζαν είχαν ανάψει φωτιά και έψηναν ένα λαγό που είχαν φέρει. Κάθε λίγο και λιγάκι ο Zeliko έφερνε με την κουτάλα λίγο από το ζωμό και μου έδινε να δοκιμάσω.

Ξεκίνησα να κουβεντιάζω με τα παιδιά γιατί ανέκαθεν πίστευα ότι το σημαντικότερο πράγμα σε ένα ταξίδι είναι οι άνθρωποι που γνωρίζεις. Ήταν φοβερά φιλικοί και γρήγορα έγινα κι εγώ μέλος της παρέας τους, σαν να γνωριζόμασταν χρόνια. Οι σέρβοι μας εκτιμάνε απεριόριστα και δεν ξεχνάνε ότι στα δικά τους δύσκολα πάντα είμαστε παρόντες. Αν βρεθείς στο Βελιγράδι ακούς συνέχεια την πρόταση “we are brothers” και το εννοούν με όλη τους την καρδιά. Μου είπαν για το πώς είναι η καθημερινότητα τους εκεί. Περνάνε κι αυτοί δύσκολα και επειδή τα χρήματα δε τους περισσεύουν συναντιούνται τακτικά σε σπίτια και κάνουν τσιμπούσια όπως εκείνης της βραδιάς πίνοντας συνήθως κρασί ή αυτή την καταπληκτική μπίρα που λέγεται Zayecarsko.

O Dejan είχε καθυστερήσει αλλά περνούσα τόσο ωραία με τα παιδιά που δε με απασχολούσε και πολύ. Μετά από λίγο ακούστηκε θόρυβος μοτοσικλετών και η πόρτα της αυλόπορτας άνοιξε . Ο καλός μου φίλος είχε έρθει με ένα άλλο δικό του φίλο τον Predrag. Φιληθήκαμε σέρβικα 3 φορές και τους είπα ότι τα παιδιά μας περιμένουν στο κέντρο. Δύσκολη στιγμή τώρα. Έπρεπε να πω στα παιδιά εκεί ότι πρέπει να τους αφήσω. Μπαίνω και είχαν στρώσει το τραπέζι και φυσικά με περίμενε μια θέση με τα δικά μου μαχαιροπήρουνα, το δικό μου ποτήρι και την ατομική μου σαλάτα Shopska (μια πεντανόστιμη σαλάτα που μοιάζει πολύ με τη δική μας χωριάτικη αλλά η σημαντικότερη διαφορά της είναι ότι η φέτα που μπαίνει είναι τριμμένη στον τρίφτη). Δε με άφηναν με τίποτα! “You have to stay with us, you can’t leave now” και φυσικά ξανά το “we are brothers..”. Στην κίνηση μου να πάω προς την πόρτα μια από αυτούς με τράβηξε και ξηλώθηκε και λίγο το μανίκι μου. Όμως ο Dejan με τον Predrag περίμεναν στην αυλή όπως και ο Μάνος με τον Παύλο στο κέντρο. Σε 10’ ήμασταν με τις δύο μηχανές τους στο κέντρο του Βελιγραδίου και βρεθήκαμε με τα παιδιά στην πλατεία Republike όπου είχαμε δώσει ραντεβού κάτω από το άγαλμα του έφιππου πρίγκιπα Mihailo Obrenovic

 

[Slane]

Ο Μάνος με τον Παύλο καθυστερούσαν λίγο αλλά δε με χάλαγε καθόλου (βλέπε τη λεπτομέρεια στη φωτογραφία κάτω αριστερά πίσω από την γλάστρα..).

Εμείς περιμέναμε κι αυτοί αυτοφωτογραφιζόντουσαν..

Μετά από λίγα λεπτά βρεθήκαμε όλοι μαζί κι έγιναν οι απαραίτητες συστάσεις. Βγάλαμε μερικές φωτογραφίες στην Trg Republike

Ρε φίλε πολύ σου πάει το Βελιγράδι..

Έξω από το κτίριο της εθνοσυνέλευσης

Το εντυπωσιακό κτίριο και από μπροστά

Και άλλες νυχτερινές – χωρίς εισαγωγικά - ομορφιές του κέντρου

Όσο για τις άλλες “ομορφιές” του Βελιγραδίου λυπάμαι αλλά θα σε στενοχωρήσω. Μπροστά στους σέρβους φίλους μας, μας έπιασε το σεμνό μας και περιοριστήκαμε στο να τις βλέπουμε με ανοιχτό στόμα. Ξέρω κι έχεις δίκιο, είμαστε ασυγχώρητοι..

Το κτίριο της νομικής σχολής του Πανεπιστημίου Βελιγραδίου

Κι έπειτα προχωρήσαμε στο πιο κεντρικό σημείο του Βελιγραδίου, τον διάσημο πεζόδρομο Knez Mihailova που έλαμπε από προβολείς αλλά και από υπέρλαμπρες, αιθέριες υπάρξεις

Και πέρσι είχα δει αυτό το παράξενο μνημείο να το πω, αλλά δε το έψαξα και πολύ. Λέει στα σέρβικα διάφορες αποστάσεις και συντεταγμένες