Slane
Μέλος
Κάποιοι από εσάς με γνωρίζουν αλλά οι περισσότεροι όχι. Πάει καιρός που χάθηκα από εκδρομές και καφέδες. Οι λόγοι προσωπικοί, ποτέ δεν είχα και δεν έχω τίποτα και με κανέναν. Όμως πάντα αγαπώ τους φίλους μου, δεν τους ξεχνάω και τους παρακολουθώ, διαβάζω, ρωτάω κι ας μη σχολιάζω. Κι αυτό το ταξιδιωτικό νοιώθω ότι το χρωστούσα σε όλους τους αδερφούς εδώ μέσα. Έχω διαβάσει αμέτρητα ταξιδιωτικά και πάντα σημείωνα τα SOS στην άκρη του μυαλού μου. Μοιράζομαι την εμπειρία μου με παλιούς και νέους φίλους με την ελπίδα να τους κάνω να χαμογελάσουν, να ονειρευτούν, να εμπνευστούν και να ζήσουν κάτι παρόμοιο. Ζητώ συγγνώμη που σε πολλά σημεία γράφω πολλά και το ξέρω. Οι ζωές μας είναι γεμάτες περικοπές, δε θέλω να κάνω περικοπές εδώ.. Εμβόλιμα σχόλια, παρατηρήσεις, μαλώματα, όλα καλοδεχούμενα.
Αυτό που ζήσαμε με τον Μανώλη και τον Παύλο δεν ήταν ταξίδι. Ξεκινήσαμε άλλοι άνθρωποι και άλλοι γυρίσαμε. Ήταν μια βαθύτατη εμπειρία ζωής. Δεν ξέρω τι να πρωτοθυμηθώ. Τους σπουδαίους ανθρώπους που γνώρισα; Tα καταπράσινα τοπία; Τις μοναδικές διαδρομές; Tις αμέτρητες εικόνες και εμπειρίες; Του δρόμου τη χαρά; Τις διαφορετικές συνήθειες, τρόπο ζωής και κουλτούρα του κάθε κράτους που επισκεφτήκαμε; Θα προσπαθήσω μέσα από τη γραφή μου να σε ταξιδέψω νοερά εκεί που πήγαμε με τα παιδιά.
Το συζητούσαμε πολλούς μήνες πριν και το πλάνο ήταν το ίδιο πάνω – κάτω. Το Βελιγράδι ήταν το πιο must και από την αρχή αποφασίσαμε ομόφωνα πως εκεί θα ξοδέψουμε δύο βράδια για να το δούμε όσο περισσότερο μπορούμε. Έπειτα ήταν η Ρουμανία όπου και θα είχε την τιμητική της καθώς εκεί είχαμε σκοπό να διαβούμε τα πάσα του Transfagarasan και Transalpina όπως επίσης τη Lacu Rossu καθώς και το φαράγγι του Bicaz. Τα δύο τελευταία αρκετοί από σας ενδεχομένως να μη τα γνωρίζετε αλλά θα δούμε αργότερα αν αξίζουν ή όχι. Για τη συνέχεια εγώ έλεγα Βουλγαρία και Βέλικο Τάρνοβο αλλά ο Μανώλης που έχει ζήσει και μερικά χρόνια εκεί ως φοιτητής το πήρε πάνω του και μας είπε ότι τη μια μέρα της Βουλγαρίας θα την περάσουμε στις ακτές της και συγκεκριμένα στο θέρετρο του Nesebar. Για τις τελευταίες δύο μέρες υπήρξε μια διαφωνία. Ο Παύλος κι εγώ θέλαμε Κωνσταντινούπολη ενώ ο Μάνος όχι. Ελέω πλειοψηφίας και παρέας αποφασίστηκε λοιπόν να πάρουμε και μια γεύση από Βασιλεύουσα.
Αυτό που ζήσαμε με τον Μανώλη και τον Παύλο δεν ήταν ταξίδι. Ξεκινήσαμε άλλοι άνθρωποι και άλλοι γυρίσαμε. Ήταν μια βαθύτατη εμπειρία ζωής. Δεν ξέρω τι να πρωτοθυμηθώ. Τους σπουδαίους ανθρώπους που γνώρισα; Tα καταπράσινα τοπία; Τις μοναδικές διαδρομές; Tις αμέτρητες εικόνες και εμπειρίες; Του δρόμου τη χαρά; Τις διαφορετικές συνήθειες, τρόπο ζωής και κουλτούρα του κάθε κράτους που επισκεφτήκαμε; Θα προσπαθήσω μέσα από τη γραφή μου να σε ταξιδέψω νοερά εκεί που πήγαμε με τα παιδιά.
Το συζητούσαμε πολλούς μήνες πριν και το πλάνο ήταν το ίδιο πάνω – κάτω. Το Βελιγράδι ήταν το πιο must και από την αρχή αποφασίσαμε ομόφωνα πως εκεί θα ξοδέψουμε δύο βράδια για να το δούμε όσο περισσότερο μπορούμε. Έπειτα ήταν η Ρουμανία όπου και θα είχε την τιμητική της καθώς εκεί είχαμε σκοπό να διαβούμε τα πάσα του Transfagarasan και Transalpina όπως επίσης τη Lacu Rossu καθώς και το φαράγγι του Bicaz. Τα δύο τελευταία αρκετοί από σας ενδεχομένως να μη τα γνωρίζετε αλλά θα δούμε αργότερα αν αξίζουν ή όχι. Για τη συνέχεια εγώ έλεγα Βουλγαρία και Βέλικο Τάρνοβο αλλά ο Μανώλης που έχει ζήσει και μερικά χρόνια εκεί ως φοιτητής το πήρε πάνω του και μας είπε ότι τη μια μέρα της Βουλγαρίας θα την περάσουμε στις ακτές της και συγκεκριμένα στο θέρετρο του Nesebar. Για τις τελευταίες δύο μέρες υπήρξε μια διαφωνία. Ο Παύλος κι εγώ θέλαμε Κωνσταντινούπολη ενώ ο Μάνος όχι. Ελέω πλειοψηφίας και παρέας αποφασίστηκε λοιπόν να πάρουμε και μια γεύση από Βασιλεύουσα.
Τελευταία επεξεργασία: