BlackArrow
Μέλος
- Περιοχή
- Περιστέρι Αττικής
- Όνομα
- Δημήτρης
- Μοτό
-
Honda Africa CRF1000 DCT ( Η πρώην )
KTM 1190 Adventure
Καλησπέρα σύντροχε και φίλε αναγνώστη,
Πριν ακριβώς μία εβδομάδα επέστρεψα Ελλάδα μετά από ένα ταξίδι 26 ημερών και 12.000 χιλιομέτρων. Έχοντας κάπως ηρεμήσει και πλέον βλέποντας το ταξίδι σαν κάτι που μου μοιάζει αρκετά μακρινό αλλά με φρέσκιες εικόνες, η δουλειά με περίμενε και με έβαλε γρήγορα πίσω στη καθημερινότητα μου, είπα να γράψω και εγώ την εμπειρία μου και να μοιραστώ αυτά που πέρασα αλλά και πληροφορίες που μπορεί να βοηθήσουν κάποιον ή κάποιους στο μέλλον.
Στο τέλος του ταξιδιωτικού θα γράψω αναλυτικά κόστη σε καύσιμα, διαμονές, τις διαδρομές που ακολουθήσαμε αλλά και ότι άλλο θα ήθελα να ξέρω εγώ αν αντίστοιχα διάβαζα κάποιο άλλο ταξιδιωτικό.
Αυτό το ταξιδιωτικό όμως οφείλω να σε ενημερώσω ότι θα έχει μία γνώμη για όλο αυτό το πολυσυζητημένο προορισμό κάπου στη μέση με ανάμικτα συναισθήματα.. Αλλά όλα στο καιρό τους...
Πριν ξεκινήσω όμως να γράφω την ιστορία μου ας τα πάρουμε λίγο όλα από πιο πριν.
Ήταν Σεπτέμβριος του 2017 όταν μετά από 3 χρόνια άτροχος κατάφερα και πήρα ξανά ένα CBR600F.. Βέβαια τότε έχοντας μεγαλώσει λίγο είχε μπει η περιέργεια εξερεύνησης μέσα μου.. Όμως τα οικονομικά μου ήταν για περιορισμένα πράγματα εκείνο το καιρό.
Κάπου λίγες μέρες μετά από την απόκτηση του CBR είχα δει στο δρόμο ένα Africa 1000 κόκκινο ,πολύ φρέσκο τότε, κυκλοφορούσαν ελάχιστα, και είχα ερωτευτεί. Βλέπετε είμαι και λίγο Hondaκιας, δεν το έκρυψα ποτέ.
Τον επόμενο καιρό όπως είναι φυσικό είχα "καεί" βλέποντας άπειρα βίντεο στο yt ,τότε ανακάλυψα και τον tripment που ανέβαζε πάρα πολύ ωραίο περιεχόμενο εκείνο το καιρό, και ψάχνοντας λίγο να δω τι είναι αυτό το Africa έπεσα στο βίντεο της Honda που πήγαν στο Nordkapp με τα 3 AT. Παίζει εκείνο το βίντεο να το έβλεπα και μία βδομάδα κάθε ημέρα, μαγικές εικόνες..
Από εκείνο το καιρό λοιπόν είχα μαγευτεί με τη Νορβηγία και μου είχε καρφωθεί σαν όνειρο το να πάω στο Nordkapp και ειδικά αν μπορούσα με το κοκκινάκι το AT.
Περνώντας μία 3ετία, άλλαξα κάποιες μηχανές, πήγα σε κάποια μέρη στην Ελλάδα αλλά και στο εξωτερικό, φτάνει ο Ιανουάριος του 2021. Και να σου το Africa. Λίγο καιρό πριν εντωμεταξύ είχα γίνει και μέλος εδώ στο ADVride και όπως είναι φυσικό το μάτι είχε πέσει στο section " Δρόμοι εκτός Ελλάδας".
Κάπου εκεί ξεκίνησα να διαβάζω τα ταξιδιωτικά για το Βόρειο Ακρωτήρι, να βλέπω πάλι βίντεο στο yt από διάφορους Έλληνες που έχουν πάει και σιγά σιγά από μακρινό όνειρο, άρχισε να φαίνεται σαν κάτι που μπορώ να τολμήσω. Δύο ταξιδιωτικά εδώ μέσα ( του ktasos και του strats , τους ευχαριστώ και ας μην τους ξέρω ) ουσιαστικά μου έδειχναν το δρόμο.. Ήταν πιο κοντά σε αυτό που ήθελα να κάνω και γω..
Για κανά δύο μήνες όλο αυτό γύρναγε στο μυαλό μου.. Μέχρι που πέρυσι το Μάιο του 2021 ήρθε μία εβδομάδα που για 5 6 μέρες δεν μπορούσα να κλείσω μάτι τα βράδια.. Έβλεπα τη σφαίρα στον ύπνο μου και τα άλλα μέρη που ήθελα να πάω στη Νορβηγία και στριφογύριζα. Σαν να ερχόντουσαν στον ύπνο μου για να με βασανίσουν ένα πράγμα....
* Εδώ μία παρένθεση και κουκίδα για τη συνέχεια... Δεν είχα ποτέ το Nordkapp στο μυαλό μου σαν το κορυφαίο προορισμό της Νορβηγίας.. Ήταν απλά ένα σημείο.. *
Μία δύο τρεις, ξυπνάω μία μέρα και λέω : " Θα πάω του χρόνου το καλοκαίρι! Τέλος! Να πάει να γ@μηθεί. Είτε μόνος είτε με παρέα, θα πάω.. Ή τώρα ή ποτέ...
Κάπως έτσι, αργότερα εκείνη τη μέρα, το ανακοίνωσα πρώτα στη κοπέλα μου και φυσικά τη προσκάλεσα, μετά στους δικούς μου και άρχισε ο προγραμματισμός.. Εκεί τα 2 ταξιδιωτικά που ανέφερα αποτέλεσαν το reference μου ώστε να βάλω ένα μπούσουλα στο πως θα κινηθώ. Ακολούθησαν κάποιες μέρες ατελείωτου διαβάσματος, βίντεο με best places in Norway και τα σχετικά και κάπου μέσα Ιουνίου το πρόγραμμα ήταν κατά 80% έτοιμο.
Κάπου εκεί, ανακοίνωσα στο κολλητό μου ότι θα πάω, και η πρώτη του ατάκα ήταν "φύγαμε Μήτσο".
Κάπως έτσι όλη η χρόνια κινήθηκε σε ρυθμούς Νορβηγίας.. Να μαζευτούν τα απαιτούμενα χρήματα, να κανονιστεί από πολύ νωρίς η άδεια στη δουλειά, αγορά εξοπλισμού ότι έλειπε και φυσικά τελειοποίηση του προγράμματος..
Η παρέα του ταξιδιού θα ήταν 5 άτομα. 3 μηχανές και δύο συνεπιβάτες.
** Θα μου επιτρέψετε να μην αναφερθώ πιο συγκεκριμένα στα άτομα γιατί δεν γνωρίζω αν θέλουν να φαίνονται, όπως και να κρύβω τα πρόσωπα τους στις φωτογραφίες. **
Αρχές Απριλίου λοιπόν όλες οι διαμονές έχουν φιξαριστεί, όπως και αεροπορικά εισιτήρια για τις δύο κυρίες που θα μας ακολουθούσαν. Θα τις παίρναμε από Στοκχόλμη και θα τις αφήναμε στο Όσλο. Η λογική να πάμε από Σουηδία ήταν γιατί θέλαμε να δούμε κάποιους φίλους που πλέον μένουν εκεί μόνιμα και να δούμε και λίγο ακόμα τη Σουηδία γιατί είχα πάει 3 φορές στο παρελθόν ,μόνο Ουψάλα Στοκχόλμη όμως, και μου άρεσε αρκετά.
Με τα πολλά φτάσαμε μέσα Μαΐου. Σέρβις μηχανή, νέα λάστιχα και είμαστε έτοιμοι. Ότι είχε να κάνει με εξοπλισμό ήταν έτοιμο εδώ και καιρό. Από κάρτες μνήμης, καλά αδιάβροχα, μέχρι και κάποια εργαλειάκια για την κακιά την ώρα αν ερχόταν.
Και όσο και αν μου φαινόταν απίστευτο είχε φτάσει η Παρασκευή 10 Ιουνίου. Δευτέρα φεύγαμε για Βόρειο Ακρωτήρι. Προφανώς τα πράγματα τα είχα έτοιμα από τη περασμένη Δευτέρα μέσα στις βαλίτσες.. Δεν μπορούσα να κρατηθώ.. Τα είχα απέναντι στο σαλόνι και κοιταζόμασταν, τα τσέκαρα, τα ξανατσέκαρα μέχρι να έρθει η ώρα της αναχώρησης.
Εγώ θα ανέβαινα μέχρι το εξοχικό μου λίγο πριν τα Καμμένα Βούρλα από Παρασκευή να αράξω, ώστε να έρθουν οι υπόλοιποι Κυριακή και Δευτέρα να φύγουμε και να έχουμε κερδίσει λίγο χρόνο και χιλιόμετρα, γιατί θέλαμε τη Δευτέρα να φτάσουμε Βελιγράδι.
Η πραμάτια λοιπόν ήταν έτοιμη.
Με συνοπτικές διαδικασίες ακολούθησε φόρτωμα στη μηχανή, ντύσιμο και φύγαμε. Δεν θα ξεχάσω το συναίσθημα όταν πέρασα τα πρώτα διόδια.. Σαν να ήμουν 10 μέρες ήδη σε άδεια, τόσο πολύ είχε ξεφύγει το μυαλό. Και φυσικά είχα μπει ήδη σε πολύ καλό mood ταξιδιού.
Ακολούθησε στάση για τη φωτογραφία γούρι που βγάζω στο Κάστρο όταν είναι να πάω μακρινή εκδρομή. Μην ρωτήσετε γιατί , έγινε κατά τύχη μία φορά, πήγε καλά εκείνο το ταξίδι και από τότε είναι Ευαγγέλιο.
Εκείνο το ΣΚ πέρασε αέρα και όμορφα..
Και ήρθε η Δευτέρα.. Όπως ήταν φυσικό εκείνο το βράδυ δεν μπορούσα να κλείσω μάτι. Η αγωνία να ξεκινήσουμε ήταν μεγάλη. 5:00 το πρωί στο πόδι λοιπόν.
Κατεβαίνω στη μηχανή, χαιρετάω το μπαμπά, αναμνηστική φώτο και φύγαμε.
1η μέρα λοιπόν προορισμός το Βελιγράδι. 940 χιλιόμετρα μπροστά μας. Εθνική και πάλι εθνική, στάση για ανεφοδιασμούς, σνακ αλλά και καφέ.
Μετά από κάποιες ώρες τα πρώτα σύνορα είναι γεγονός.
Σκόπια σταματήσαμε μόνο στο πρώτο βενζινάδικο που βρήκαμε για καύσιμα. Η αλήθεια είναι ότι είχαμε ακούσει διάφορα περίεργα, όμως δεν πετύχαμε το παραμικρό στο δρόμο. Περάσαμε τη χώρα ήρεμα και γρήγορα και να μαστε.
Welcome to Serbia.
Αισίως είχαμε κάνει το μεγάλο κομμάτι της διαδρομής για εκείνη τη μέρα και ήμασταν λίγες ώρες μακριά από το Βελιγράδι. Όμως η κοιλιά είχε αρχίσει να παραπονιέται. Σε μία παράκαμψη για να βάλουμε καύσιμα πέσαμε σε ένα ξενοδοχείο το οποίο ήταν σε τρομερό σποτ, μέσα στα δέντρα και ήταν και εστιατόριο. Τι καλύτερο!? Δίχως να χάσουμε χρόνο, παρκάραμε και ορμήσαμε στο τραπέζι.
Δεν ξέρω κατά πόσο φαίνονται λαχταριστά αλλά εκείνη την ώρα ήταν ακριβώς αυτό που έπρεπε. Ανακτούμε δυνάμεις και συνεχίζουμε.
Εκεί πήγαμε για λίγο από τον επαρχιακό και κατά τύχη πέσαμε σε ωραία σκηνικά. Ο δρόμος πήγαινε δίπλα από το ποτάμι, το τοπίο ήταν καταπράσινο και μας έφτιαξε τη διάθεση.
Πέσαμε και σε ένα σκηνικό στο οποίο είχε μείνει ένα αυτοκίνητο κάτω από μία μικρή γέφυρα,, την οποία έπρεπε να περάσουμε, όπου το σημείο ήταν τίγκα στα νερά και στις λάσπες και είχε πάρα πολύ λίγο χώρο για να περάσουμε. Εγώ γέλαγα, το tracer τριβάλιτσο όχι και τόσο πολύ.
Όμως με τα πολλά το περάσαμε το σημείο και τελικά είχαμε ψιλοχαθεί.. Το GPS έδειχνε τα δικά του.. Και γιατί αναφέρω όλο αυτό το σκηνικό. Εκεί λοιπόν βρέθηκε μία μεγάλη γυναίκα σε ηλικία (γιαγιά), η οποία δεν μιλούσε καθόλου αγγλικά. Μας είδε όμως χαμένους και με τη νοηματική και τη μαγική λέξη Belgrade κατάλαβε που ήθελε να πάμε, μας κάνει νόημα να την ακολουθήσουμε και φεύγει τρέχοντας να μας βγάλει στο δρόμο. Το πως της είπαμε ευχαριστώ και αν κατάλαβε πόσο μας βοήθησε δεν το ξέρω αλλά σίγουρα άνθρωποι σαν και αυτή τη κυρία κάνουν το κόσμο καλύτερο και θα τη θυμόμαστε πάντα με χαμόγελο.
Εκείνη το βράδυ φτάσαμε ψιλοαργά , όπως ήταν αναμενόμενο, στο Βελιγράδι. Έγινε και ένα μπέρδεμα με το σπίτι και αργήσαμε να τακτοποιηθούμε. Βλέπετε ο φίλος host έγραφε ότι είχε ιδιωτικό πάρκινγκ , έλα όμως που αυτό ήταν 500 μέτρα μακριά από το σπίτι. Κάναμε τους κύκλους μας μέχρι να βγούμε μπροστά στο κατάλυμα να ξεφορτώσουμε, αφήσαμε τις μηχανές και αργά ακολούθησε μία σύντομη βόλτα στο κέντρο της πόλης, όπου ήπιαμε τα μπυράκια μας, φάγαμε και είδαμε τις "ομορφιές" της πόλης.
Επόμενη μέρα.. Το πρόγραμμα σήμερα είναι πάλι σφιχτό και έχει σαν τελικό προορισμό τη Πράγα. 900 χιλιόμετρα. Σήμερα είχαμε να φτάσουμε στη Πράγα, όμως μας έπαιρνε χρονικά να βολέψουμε μία 3ωρη επίσκεψη στη Μπρατισλάβα. Η Βουδαπέστη που ήταν στο δρόμο μας απορρίφθηκε από όλους γιατί είναι αρκετά μεγάλη και σίγουρα είναι προτιμότερο να γίνει μία επίσκεψη στο μέλλον πιο ρομαντική με το έτερον ήμισυ.
Εγερτήριο πολύ νωρίς, φόρτωμα και η ομάδα είναι έτοιμη για εκκίνηση.
Οδήγηση σε εθνικό δίκτυο και αργά το απόγευμα φτάνουμε Μπρατισλάβα.
Η Μπρατισλάβα είναι μία ωραία πόλη την οποία μπορείς σε μία μέρα να τη δεις.
Εμείς σε 3μιση ώρες που κάτσαμε αφιερώσαμε τις περίπου 3 ώρες για ξενάγηση στα στενά, περπάτημα παράλληλα με το ποτάμι, φωτογραφίες κτλπ και το υπόλοιπο ήταν το διάλειμμα μας για φαγητό.
Η καρμπονάρα ήταν κόλαση....
Φώτο αναχώρησης και ξεκινάμε για Πράγα.
Πράγα φτάσαμε γύρω στη 01:30 το βράδυ. Όμως ήταν μέσα στο πρόγραμμα διότι η επόμενη μέρα θα ήταν όλη αφιερωμένη στη Πράγα. Και γιατί αξίζει σαν προορισμός και γιατί ήταν ένα διάλειμμα μετά από 2 μέρες πολλών χιλιομέτρων.
*** Εδώ να πω ότι η παρέα δεν είμαστε χιλιομετροφάγοι. Και μετά από ένα δύσκολο χειμώνα καθισιού θέλαμε να είμαστε όσο το δυνατόν πιο άνετοι στο ταξίδι.
3η μέρα όλη αφιερωμένη στη Πράγα. Ξυπνήσαμε μία νορμάλ ώρα, ξεκούραστοι και βγήκαμε για εξερεύνηση.
Η Πράγα είναι και αυτή πολύ ωραία πόλη. Έχει τα πάρκα της, διάφορα πράγματα να δεις, πολύ τουρισμό αλλά και πάρα πολύ καλές τιμές. Φάγαμε, ήπιαμε, ψωνίσαμε και για το δρόμο και γενικότερα ήμασταν πάρα πολύ ευχαριστημένοι.
Για όποιον πάει, σε μέρη που έχει πάρα πολλούς τουρίστες ή είναι αξιοθέατο μην δοκιμάσετε να βγάλετε drone. Μην βλέποντας κάποια πινακίδα δοκίμασα να το βγάλω και έτρεξε σεκιουριτάς κατά πάνω μου. Ευτυχώς δεν το χα ανάψει καν και ευγενικά μας είπε ότι δεν επιτρέπεται και το μάζεψα. Τώρα αν είχα προλάβει δεν ξέρω τι θα γινόταν γιατί ερχόμενος στο μέρος μου προσπάθησε να με τραβήξει και φωτογραφία να χει τη μουτσούνα μου
Κάποιες φώτο από Πράγα...
Αργά το απόγευμα και έχοντας δει αυτά που θέλαμε ήρθε η ώρα της επιστροφής στο δωμάτιο. Την επόμενη μέρα είχαμε χρονικά σφιχτό πρόγραμμα γιατί θέλαμε να πάρουμε το καράβι από Ρόστοκ το οποίο θα μας πήγαινε στη Δανία.
Πριν από αυτό ακολούθησε καταδρομική επίσκεψη στα πρώτα LIDL που βρήκαμε όπου έγινε ένας γενναίος εφοδιασμός για την επόμενη μέρα.
Επιστροφή στο ξενοδοχείο, ξεκούραση και 6:00 το πρωί ξύπνημα.
Είχαμε να κάνουμε γύρω στα 580 χιλιόμετρα για να φτάσουμε στο λιμάνι. Οπότε δίχως χρόνο για χάσιμο ξεκινήσαμε. Στάσεις οι απαραίτητες για φουλάρισμα και λίγη ξεκούραση.
15:30 ήταν το καράβι μας, 14:40 κύριοι ήμασταν στο λιμάνι.
Εδώ πλέον είχε αρχίσει το μυαλό να μπαίνει σε άλλη λογική. Επιτέλους θα πατάγαμε Σκανδιναβία. Βέβαια θα ήμασταν αρκετά μακριά από τη κορυφή αλλά και από την άλλη είχαμε κάνει μία πολύ καλή αρχή.
Μετά από 2 ώρες στο πλοίο οι οποίες πέρασαν αέρα (συνάντηση με δύο Γερμανούς οι οποίοι πήγαιναν και αυτοί για Nordkapp και ανταλλαγή πληροφοριών και εμπειριών), πατήσαμε Δανία.
Βγαίνοντας από το πλοίο ήμασταν κάπως ψαρωμένοι με τα χαμηλά όρια ταχύτητας που συναντούσαμε αλλά και αυτά που έχουμε διαβάσει για το πόσο αυστηροί είναι οι Βόρειοι. Οπότε ακολουθούσαμε τους ντόπιους.
Μετά από άλλες 2 ώρες είχαμε φτάσει στη Κοπεγχάγη. Πάμε γρήγορα στο airbnb που είχαμε κλείσει να αφήσουμε τα πράγματα και φεύγουμε βολίδα για το κέντρο της πόλης.
Θα γίνω γραφικός αλλά και η Κοπεγχάγη πολύ ωραία πόλη. Όμως θα τολμήσω να πω ότι ήταν πανάκριβη. Γενικά η Δανία μας φάνηκε αισθητά πιο ακριβή και από τη Νορβηγία. Κάναμε γρήγορη βόλτα , πήγαμε φυσικά από τη Nyhavn για περπάτημα και μπυράκι αλλά και από τη Μικρή Γοργόνα για φώτο.
Κατά τις 12 το βράδυ είχε έρθει η ώρα για επιστροφή στο σπίτι. Η αλήθεια είναι ότι θα ήθελα να ξαναπάω στη Κοπεγχάγη έστω μία ολόκληρη μέρα. Καλώς ή κακώς σε ένα τέτοιο ταξίδι είναι αρκετά τα μέρη που δεν προλαβαίνεις να δεις όσο θα ήθελες. Μου άρεσε σαν πόλη και σίγουρα θα ήθελα να έχω αυτή τη μία μέρα να τη δω πιο χαλαρός.
Η επόμενη μέρα που ξημέρωσε ήταν μέρα χαράς και μας έδωσε ώθηση σε όλους. Θα πατούσαμε επίσημη Σκανδιναβία (εννοώντας τη Σουηδία γιατί στη Δανία δεν είχαμε αυτό το αίσθημα ) και θα παραλαμβάναμε και τις συνεπιβάτισσές μας.
Εδώ λοιπόν το πρόγραμμα είχε ως εξής:
660 χιλιόμετρα μέχρι τη Στοκχόλμη όπου θα κάναμε και μία βόλτα να τη δουν και οι υπόλοιποι και τελικός προορισμός, σε άλλα 70 χιλιόμετρα, η Ουψάλα όπου θα μέναμε.
Πρώτο "Αξιοθέατο" της ημέρας η γέφυρα του Oresund η οποία δεν μου έκανε καθόλου εντύπωση, ούτε και μου άρεσε για να είμαι ειλικρινής. Εντύπωση μου έκαναν τα 33 ευρώ που έδωσα για να την περάσω.
Μετά από αυτό, τα χιλιόμετρα έφυγαν αέρα και γύρω στις 2μιση - 3 ήμασταν στο κέντρο της Στοκχόλμης. Παρκάρουμε τις μηχανές σε παρκίνγκ, δένουμε πράγματα και ήρθε η ώρα της συνάντησης.
Ακολούθησε βόλτα στο κέντρο, φαγητό αλλά και καφές αργότερα και αργά το απόγευμα ξεκινήσαμε για Ουψάλα.
Στην Ουψάλα μείναμε σε ένα ξενοδοχείο λίγο έξω από το κέντρο της πόλης. Πήγαμε αφήσαμε τα πράγματα και εκμεταλλευόμενοι το ότι νύχτωνε πιο αργά βγήκαμε και εκεί να κάνουμε τη βόλτα μας. Εκεί κάπου ήταν που η τριάδα που δεν είχε έρθει ξανά Σκανδιναβία άρχισε να εκπλήσσεται ευχάριστα με το πόσο καλή ζωή έχουν σε αυτές τις χώρες αλλά και πόσο ήρεμοι και χωρίς άγχος είναι οι άνθρωποι εκεί. Γενικά σε επισκέψεις εκεί πάνω απορείς με το πως ζει ο κόσμος εδώ στην Ελλάδα και ειδικά στην Αθήνα. Αλλά αυτό είναι μία άλλη μεγάλη συζήτηση.
Επειδή λοιπόν θέλαμε να προλάβουμε να δείξουμε τα βασικά σποτ της πόλης, ο καλύτερος και πιο γρήγορος τρόπος ήταν το ηλεκτρικό πατίνι. Πήραμε 5 πατίνια και ο χαβαλές ξεκίνησε. Είχαμε πει να τα πάρουμε για 10 λεπτά και τελικά τα 10 έγιναν 45. Όμως άξιζε... Χαλαρώσαμε, είδαμε αυτά που έπρεπε και στο τέλος τα αφήσαμε έξω από μία μπυραρία όπου μαντέψτε... Ήπιαμε τα μπυράκια μας..
Έχοντας γεμίσει μπαταρίες αλλά και με διάθεση στο μέγιστο γυρίσαμε σπίτι να ξεκουραστούμε. Η επόμενη μέρα είχε ως προορισμό ένα camp site λίγο πιο πάνω από την Umea.
Εκείνο το πρωί το μενού περιλάμβανε και πρωινό στο ξενοδοχείο. Κατεβαίνουμε κάτω και γίνεται χαμός! Τρώμε αρχοντικά, τσιμπάμε και κάτι για το δρόμο και είμαστε έτοιμοι.
Ο καιρός εντωμεταξύ μετά από αρκετές μέρες που μας πήγαινε όμορφα είχε αρχίσει να κλείνει. Εγώ έχοντας καλή πίστη είπα να μην βάλω αδιάβροχα και ξεκίνησα χαλαρός. Είναι αυτό που λες " έλα μωρέ ψιχάλες είναι θα περάσουν".
Εκείνη τη μέρα ο καιρός μας τη φύλαγε.
Ξεκινώντας, μετά από 1 ώρα διαδρομής άρχισε η βροχή. Πριν προλάβουμε να σταματήσουμε για αδιάβροχα είχε αρχίσει και έριχνε χαλάζι. Εμείς για κάποιο περίεργο λόγο εκείνη την ώρα γελούσαμε. Το γέλιο θα κοβότανε σύντομα όμως..χαχα
Εκείνη τη μέρα μας πήγε τρένο. 600 από τα 650 χιλιομέτρα έγιναν σε τρομερή βροχή και σαν να μην έφτανε αυτό τα τελευταία 70 έγιναν σε δρόμο που είχε έργα. Το κακό της υπόθεσης ήταν ότι τρέχαμε να προλάβουμε το καμπινγκ. Η κράτηση είχε γίνει μέσω email και η ρεσεψιόν έκλεινε στις 20:00.
Στο δρόμο για το κάμπινγκ.
Εγώ με τη κοπέλα μου κάναμε τους γενναίους και κάψαμε μία στάση για ξεκούραση ώστε να προλάβουμε τη ρεσεψιον. 19:50 ήμασταν εκεί. Σαν να λέμε γκολ στο 90. Παίρνουμε το κλειδί, βλέπουμε το εστιατόριο δίπλα στη ρεσεψιον αλλά....Αμ δε!! Η κουζίνα έκλεινε και αυτή στις 20:00. Εκεί πάνω με τα ωράρια δεν παίζουν, οπότε φαγητό γιοκ.
Για καλή μας τύχη οι υπόλοιποι εκείνοι την ώρα ήταν στην Umea οπότε βρήκαν σουπερ μαρκετ. Άρα έγιναν οι κατάλληλες αγορές για να παιχτεί γεύμα αργότερα όταν θα φτάνανε.
Στο συγκεκριμένο camping είχαμε κλείσει 2 ξύλινα σπιτάκια. Επειδή ήταν 4κλινα όλα ήταν η μόνη διαθέσιμη επιλογή. Είχε μέσα κουζινάκι για μαγείρεμα όπως και τα περισσότερα ή μάλλον και όλα που μείναμε στη Σκανδιναβία γενικότερα.
** Εμείς εκμεταλλευτήκαμε στο έπακρο τα κουζινάκια και κάθε μέρα τρώγαμε φαγητό το βράδυ και γενικά ψωνίζαμε σχεδόν κάθε μέρα σούπερ μάρκετ. Περιττό να αναφέρω ότι δεν έχασα ούτε μισό γραμμάριο στο ταξίδι. Καλό κακό δεν ξέρω αν είναι αυτό, αλλά σίγουρα δεν μας έλειψε τίποτα. **
Η θέα από το δωμάτιο....
Όταν ήρθαν όλοι , αράξαμε, φάγαμε, καλαμπούρι και ένα μικρό πλάνο για την επόμενη μέρα... Η επόμενη μέρα θα μας έβαζε στη Φινλανδία. Πιο συγκεκριμένα το πλάνο είχε επίσκεψη στο Rovaniemi και μετά Sodankyla ώστε να πλησιάσουμε όσο πιο κοντά γίνεται στη Νορβηγία.
Ξυπνάμε το πρωί και ο καιρός είναι πάλι μία ωραία θλίψη. Για καλή μας τύχη δεν έβρεχε πολύ. Ήταν Κυριακή και το πρωί δεν υπήρχε ψυχή στη ρεσεψιον και κατ'επέκταση στο εστιατόριο ώστε να φάμε κάτι. Ψιλο πεινασμένοι ξεκινάμε το δρόμο μας.
Κατά τις 11 φτάσαμε στη Lulea. Η Lulea είναι μία αρκετά μεγάλη πόλη προς το τελείωμα της Σουηδίας. Εκεί ψάχνοντας για βενζινάδικο, πέφτουμε σε βενζινάδικο με Mac Donalds δίπλα.. Τι καλύτερο για πρωινό.. Διπλό cappuccino, 2 μπέργκερ και πατάτες, ένα από τα πιο alternative πρωινά που έχω φάει.
Mετά τη Lulea όμως ο καιρός άρχισε να μας χαμογελάει.. Και μπαίνοντας Φινλανδία ο ουρανός είχε πλέον ανοίξει και είχε ανέβει η θερμοκρασία. Το πιο ιδανικό καλωσόρισμα.
Και είχε έρθει η ώρα να πάμε σε ένα μέρος που είναι σχετικά στάνταρ πέρασμα για τους κυνηγούς του Nordkapp και η αλήθεια είναι ότι ήταν ένα από τα σημεία που ανυπομονούσα να δω. Φτάσαμε στο Rovaniemi.
Όπως ήταν φυσικό τέτοια εποχή ήταν άδειο, δεν λειτουργούσαν και πολλά πράγματα αλλά σίγουρα χειμώνα θα είναι πολύ καλή η εμπειρία να βρεθείς εκεί , ακόμα και να μείνεις στο συγκρότημα που είναι εντός του Πάρκου. Πήραμε τα σουβενίρ μας σαν σωστοί τουρίστες, κάποιοι έγραψαν και γράμμα ώστε να φτάσει στην Ελλάδα στις γιορτές και κάναμε τη βόλτα μας για τις καθιερωμένες φωτογραφίες.
Χωρίς να καταλάβουμε πως πέρασε η ώρα είχαμε φάει ήδη ένα τρίωρο στο Rovaniemi. Είχε έρθει η ώρα να προχωρήσουμε προς τα πάνω.
Ξεκινάμε να ανηφορίζουμε προς Sodankyla. Το σπίτι ήταν 60 χιλιόμετρα πιο πάνω από τη πόλη. Sodankyla γίνεται στάση για καύσιμα ( όπου πετύχαμε τη χειρότερη τιμή του ταξιδιού 2.73, γενικά η Φινλανδία ήταν η πιο ακριβή χώρα που περάσαμε σε βενζίνη ) και για να ψωνίσουμε καλούδια από το σούπερ.
Αρκετά αργά κατά τις 22:30 φτάσαμε στο σπίτι. Το συγκεκριμένο σπίτι ήταν σε μαγική τοποθεσία και ήταν και απίστευτο μέσα. Ξύλινο σαλέ δίπλα στη λίμνη. Αράξαμε, μαγειρέψαμε και βγήκαμε να φωτογραφίσουμε το μέρος.
Η αεροπορία έπιασε καλύτερα το τοπίο.
Η επόμενη μέρα μας βρήκε να πίνουμε το καφεδάκι μας δίπλα στη λίμνη.
Ήταν όμως και μία μέρα ορόσημο. Ήταν η μέρα που θα φτάναμε στο Βόρειο Ακρωτήρι. Θα ακουμπούσαμε τη σφαίρα που μας βασάνιζε/μας κράταγε συντροφιά/μας είχε με τόσα πολλά συναισθήματα για ένα χρόνο.
Εκείνο το πρωινό ήταν σαν να μην υπήρχε κούραση. Είχαμε ξυπνήσει όμορφα, είχαμε φάει το πρωινό μας και ο καιρός ήταν με το μέρος μας..
Φόρτωμα και ξεκινάμε για Νορβηγία.
Εδώ να πω ότι η Φινλανδία, σε σχέση με άλλα ταξιδιωτικά που έχω διαβάσει, μας άρεσε σε όλους πάρα πολύ. Ίσως γιατί την είδαμε εν τάχη και δεν προλάβαμε να βαρεθούμε τα τοπία. Περάσαμε από καταπληκτικά σημεία, είδαμε άπειρες λίμνες.. Βέβαια πλησιάζοντας προς Νορβηγία το τοπίο είχε αρχίσει να γίνεται πολύ flat, με κάτι ευθείες τεράστιες και δέντρα γύρω γύρω.
Και να σου μετά η πρώτη πινακίδα για Nordkapp.
Μέσα από τα κράνη γινόταν ο κακός χαμός όπως φαντάζεστε. Για κάποιο μαγικό τρόπο είχαμε καταφέρει κιόλας να συνδεθούμε και οι 5 μαζί ενώ θεωρητικά είναι για 4 άτομα οι συγκεκριμένες ενδοεπικοινωνίες της interphone.
Μετά από λίγο φτάνουμε στα σύνορα. Δεν υπήρχε κάποιος έλεγχος και χωρίς πολλά πολλά, είμαστε Νορβηγία !!!!
Με το που περνάμε τη γέφυρα στο πρώτο σημείο που συναντάμε κάνουμε στάση για fika. Fika στα σουηδικά ορίζεται το σύντομο διάλειμμα για κολατσιό, χαλάρωση και λίγο κους κους ενδιάμεσα από κάποια ασχολία.
Ένα από τα πολλά τέτοια σημεία που έχει να προσφέρει στους ταξιδιώτες η Νορβηγία.
Τρώμε κάτι, αράζουμε και τα ψέματα είχαν τελειώσει. Είχαμε μπει επιτέλους Νορβηγία ! Και μας χώριζαν κάποια , όχι λίγα αλλά ούτε και πολλά , χιλιόμετρα από τη κορυφή της Ευρώπης.. Είχε έρθει η ώρα να ξεκινήσουμε.....
Κάπου εδώ θα κάνω τη παύση μου για σήμερα.. Συνεχίζεται σύντομα.....
Πριν ακριβώς μία εβδομάδα επέστρεψα Ελλάδα μετά από ένα ταξίδι 26 ημερών και 12.000 χιλιομέτρων. Έχοντας κάπως ηρεμήσει και πλέον βλέποντας το ταξίδι σαν κάτι που μου μοιάζει αρκετά μακρινό αλλά με φρέσκιες εικόνες, η δουλειά με περίμενε και με έβαλε γρήγορα πίσω στη καθημερινότητα μου, είπα να γράψω και εγώ την εμπειρία μου και να μοιραστώ αυτά που πέρασα αλλά και πληροφορίες που μπορεί να βοηθήσουν κάποιον ή κάποιους στο μέλλον.
Στο τέλος του ταξιδιωτικού θα γράψω αναλυτικά κόστη σε καύσιμα, διαμονές, τις διαδρομές που ακολουθήσαμε αλλά και ότι άλλο θα ήθελα να ξέρω εγώ αν αντίστοιχα διάβαζα κάποιο άλλο ταξιδιωτικό.
Αυτό το ταξιδιωτικό όμως οφείλω να σε ενημερώσω ότι θα έχει μία γνώμη για όλο αυτό το πολυσυζητημένο προορισμό κάπου στη μέση με ανάμικτα συναισθήματα.. Αλλά όλα στο καιρό τους...
Πριν ξεκινήσω όμως να γράφω την ιστορία μου ας τα πάρουμε λίγο όλα από πιο πριν.
Ήταν Σεπτέμβριος του 2017 όταν μετά από 3 χρόνια άτροχος κατάφερα και πήρα ξανά ένα CBR600F.. Βέβαια τότε έχοντας μεγαλώσει λίγο είχε μπει η περιέργεια εξερεύνησης μέσα μου.. Όμως τα οικονομικά μου ήταν για περιορισμένα πράγματα εκείνο το καιρό.
Κάπου λίγες μέρες μετά από την απόκτηση του CBR είχα δει στο δρόμο ένα Africa 1000 κόκκινο ,πολύ φρέσκο τότε, κυκλοφορούσαν ελάχιστα, και είχα ερωτευτεί. Βλέπετε είμαι και λίγο Hondaκιας, δεν το έκρυψα ποτέ.
Τον επόμενο καιρό όπως είναι φυσικό είχα "καεί" βλέποντας άπειρα βίντεο στο yt ,τότε ανακάλυψα και τον tripment που ανέβαζε πάρα πολύ ωραίο περιεχόμενο εκείνο το καιρό, και ψάχνοντας λίγο να δω τι είναι αυτό το Africa έπεσα στο βίντεο της Honda που πήγαν στο Nordkapp με τα 3 AT. Παίζει εκείνο το βίντεο να το έβλεπα και μία βδομάδα κάθε ημέρα, μαγικές εικόνες..
Από εκείνο το καιρό λοιπόν είχα μαγευτεί με τη Νορβηγία και μου είχε καρφωθεί σαν όνειρο το να πάω στο Nordkapp και ειδικά αν μπορούσα με το κοκκινάκι το AT.
Περνώντας μία 3ετία, άλλαξα κάποιες μηχανές, πήγα σε κάποια μέρη στην Ελλάδα αλλά και στο εξωτερικό, φτάνει ο Ιανουάριος του 2021. Και να σου το Africa. Λίγο καιρό πριν εντωμεταξύ είχα γίνει και μέλος εδώ στο ADVride και όπως είναι φυσικό το μάτι είχε πέσει στο section " Δρόμοι εκτός Ελλάδας".
Κάπου εκεί ξεκίνησα να διαβάζω τα ταξιδιωτικά για το Βόρειο Ακρωτήρι, να βλέπω πάλι βίντεο στο yt από διάφορους Έλληνες που έχουν πάει και σιγά σιγά από μακρινό όνειρο, άρχισε να φαίνεται σαν κάτι που μπορώ να τολμήσω. Δύο ταξιδιωτικά εδώ μέσα ( του ktasos και του strats , τους ευχαριστώ και ας μην τους ξέρω ) ουσιαστικά μου έδειχναν το δρόμο.. Ήταν πιο κοντά σε αυτό που ήθελα να κάνω και γω..
Για κανά δύο μήνες όλο αυτό γύρναγε στο μυαλό μου.. Μέχρι που πέρυσι το Μάιο του 2021 ήρθε μία εβδομάδα που για 5 6 μέρες δεν μπορούσα να κλείσω μάτι τα βράδια.. Έβλεπα τη σφαίρα στον ύπνο μου και τα άλλα μέρη που ήθελα να πάω στη Νορβηγία και στριφογύριζα. Σαν να ερχόντουσαν στον ύπνο μου για να με βασανίσουν ένα πράγμα....
* Εδώ μία παρένθεση και κουκίδα για τη συνέχεια... Δεν είχα ποτέ το Nordkapp στο μυαλό μου σαν το κορυφαίο προορισμό της Νορβηγίας.. Ήταν απλά ένα σημείο.. *
Μία δύο τρεις, ξυπνάω μία μέρα και λέω : " Θα πάω του χρόνου το καλοκαίρι! Τέλος! Να πάει να γ@μηθεί. Είτε μόνος είτε με παρέα, θα πάω.. Ή τώρα ή ποτέ...
Κάπως έτσι, αργότερα εκείνη τη μέρα, το ανακοίνωσα πρώτα στη κοπέλα μου και φυσικά τη προσκάλεσα, μετά στους δικούς μου και άρχισε ο προγραμματισμός.. Εκεί τα 2 ταξιδιωτικά που ανέφερα αποτέλεσαν το reference μου ώστε να βάλω ένα μπούσουλα στο πως θα κινηθώ. Ακολούθησαν κάποιες μέρες ατελείωτου διαβάσματος, βίντεο με best places in Norway και τα σχετικά και κάπου μέσα Ιουνίου το πρόγραμμα ήταν κατά 80% έτοιμο.
Κάπου εκεί, ανακοίνωσα στο κολλητό μου ότι θα πάω, και η πρώτη του ατάκα ήταν "φύγαμε Μήτσο".
Κάπως έτσι όλη η χρόνια κινήθηκε σε ρυθμούς Νορβηγίας.. Να μαζευτούν τα απαιτούμενα χρήματα, να κανονιστεί από πολύ νωρίς η άδεια στη δουλειά, αγορά εξοπλισμού ότι έλειπε και φυσικά τελειοποίηση του προγράμματος..
Η παρέα του ταξιδιού θα ήταν 5 άτομα. 3 μηχανές και δύο συνεπιβάτες.
** Θα μου επιτρέψετε να μην αναφερθώ πιο συγκεκριμένα στα άτομα γιατί δεν γνωρίζω αν θέλουν να φαίνονται, όπως και να κρύβω τα πρόσωπα τους στις φωτογραφίες. **
Αρχές Απριλίου λοιπόν όλες οι διαμονές έχουν φιξαριστεί, όπως και αεροπορικά εισιτήρια για τις δύο κυρίες που θα μας ακολουθούσαν. Θα τις παίρναμε από Στοκχόλμη και θα τις αφήναμε στο Όσλο. Η λογική να πάμε από Σουηδία ήταν γιατί θέλαμε να δούμε κάποιους φίλους που πλέον μένουν εκεί μόνιμα και να δούμε και λίγο ακόμα τη Σουηδία γιατί είχα πάει 3 φορές στο παρελθόν ,μόνο Ουψάλα Στοκχόλμη όμως, και μου άρεσε αρκετά.
Με τα πολλά φτάσαμε μέσα Μαΐου. Σέρβις μηχανή, νέα λάστιχα και είμαστε έτοιμοι. Ότι είχε να κάνει με εξοπλισμό ήταν έτοιμο εδώ και καιρό. Από κάρτες μνήμης, καλά αδιάβροχα, μέχρι και κάποια εργαλειάκια για την κακιά την ώρα αν ερχόταν.
Και όσο και αν μου φαινόταν απίστευτο είχε φτάσει η Παρασκευή 10 Ιουνίου. Δευτέρα φεύγαμε για Βόρειο Ακρωτήρι. Προφανώς τα πράγματα τα είχα έτοιμα από τη περασμένη Δευτέρα μέσα στις βαλίτσες.. Δεν μπορούσα να κρατηθώ.. Τα είχα απέναντι στο σαλόνι και κοιταζόμασταν, τα τσέκαρα, τα ξανατσέκαρα μέχρι να έρθει η ώρα της αναχώρησης.
Εγώ θα ανέβαινα μέχρι το εξοχικό μου λίγο πριν τα Καμμένα Βούρλα από Παρασκευή να αράξω, ώστε να έρθουν οι υπόλοιποι Κυριακή και Δευτέρα να φύγουμε και να έχουμε κερδίσει λίγο χρόνο και χιλιόμετρα, γιατί θέλαμε τη Δευτέρα να φτάσουμε Βελιγράδι.
Η πραμάτια λοιπόν ήταν έτοιμη.
Με συνοπτικές διαδικασίες ακολούθησε φόρτωμα στη μηχανή, ντύσιμο και φύγαμε. Δεν θα ξεχάσω το συναίσθημα όταν πέρασα τα πρώτα διόδια.. Σαν να ήμουν 10 μέρες ήδη σε άδεια, τόσο πολύ είχε ξεφύγει το μυαλό. Και φυσικά είχα μπει ήδη σε πολύ καλό mood ταξιδιού.
Ακολούθησε στάση για τη φωτογραφία γούρι που βγάζω στο Κάστρο όταν είναι να πάω μακρινή εκδρομή. Μην ρωτήσετε γιατί , έγινε κατά τύχη μία φορά, πήγε καλά εκείνο το ταξίδι και από τότε είναι Ευαγγέλιο.
Εκείνο το ΣΚ πέρασε αέρα και όμορφα..
Και ήρθε η Δευτέρα.. Όπως ήταν φυσικό εκείνο το βράδυ δεν μπορούσα να κλείσω μάτι. Η αγωνία να ξεκινήσουμε ήταν μεγάλη. 5:00 το πρωί στο πόδι λοιπόν.
Κατεβαίνω στη μηχανή, χαιρετάω το μπαμπά, αναμνηστική φώτο και φύγαμε.
1η μέρα λοιπόν προορισμός το Βελιγράδι. 940 χιλιόμετρα μπροστά μας. Εθνική και πάλι εθνική, στάση για ανεφοδιασμούς, σνακ αλλά και καφέ.
Μετά από κάποιες ώρες τα πρώτα σύνορα είναι γεγονός.
Σκόπια σταματήσαμε μόνο στο πρώτο βενζινάδικο που βρήκαμε για καύσιμα. Η αλήθεια είναι ότι είχαμε ακούσει διάφορα περίεργα, όμως δεν πετύχαμε το παραμικρό στο δρόμο. Περάσαμε τη χώρα ήρεμα και γρήγορα και να μαστε.
Welcome to Serbia.
Αισίως είχαμε κάνει το μεγάλο κομμάτι της διαδρομής για εκείνη τη μέρα και ήμασταν λίγες ώρες μακριά από το Βελιγράδι. Όμως η κοιλιά είχε αρχίσει να παραπονιέται. Σε μία παράκαμψη για να βάλουμε καύσιμα πέσαμε σε ένα ξενοδοχείο το οποίο ήταν σε τρομερό σποτ, μέσα στα δέντρα και ήταν και εστιατόριο. Τι καλύτερο!? Δίχως να χάσουμε χρόνο, παρκάραμε και ορμήσαμε στο τραπέζι.
Δεν ξέρω κατά πόσο φαίνονται λαχταριστά αλλά εκείνη την ώρα ήταν ακριβώς αυτό που έπρεπε. Ανακτούμε δυνάμεις και συνεχίζουμε.
Εκεί πήγαμε για λίγο από τον επαρχιακό και κατά τύχη πέσαμε σε ωραία σκηνικά. Ο δρόμος πήγαινε δίπλα από το ποτάμι, το τοπίο ήταν καταπράσινο και μας έφτιαξε τη διάθεση.
Πέσαμε και σε ένα σκηνικό στο οποίο είχε μείνει ένα αυτοκίνητο κάτω από μία μικρή γέφυρα,, την οποία έπρεπε να περάσουμε, όπου το σημείο ήταν τίγκα στα νερά και στις λάσπες και είχε πάρα πολύ λίγο χώρο για να περάσουμε. Εγώ γέλαγα, το tracer τριβάλιτσο όχι και τόσο πολύ.
Όμως με τα πολλά το περάσαμε το σημείο και τελικά είχαμε ψιλοχαθεί.. Το GPS έδειχνε τα δικά του.. Και γιατί αναφέρω όλο αυτό το σκηνικό. Εκεί λοιπόν βρέθηκε μία μεγάλη γυναίκα σε ηλικία (γιαγιά), η οποία δεν μιλούσε καθόλου αγγλικά. Μας είδε όμως χαμένους και με τη νοηματική και τη μαγική λέξη Belgrade κατάλαβε που ήθελε να πάμε, μας κάνει νόημα να την ακολουθήσουμε και φεύγει τρέχοντας να μας βγάλει στο δρόμο. Το πως της είπαμε ευχαριστώ και αν κατάλαβε πόσο μας βοήθησε δεν το ξέρω αλλά σίγουρα άνθρωποι σαν και αυτή τη κυρία κάνουν το κόσμο καλύτερο και θα τη θυμόμαστε πάντα με χαμόγελο.
Εκείνη το βράδυ φτάσαμε ψιλοαργά , όπως ήταν αναμενόμενο, στο Βελιγράδι. Έγινε και ένα μπέρδεμα με το σπίτι και αργήσαμε να τακτοποιηθούμε. Βλέπετε ο φίλος host έγραφε ότι είχε ιδιωτικό πάρκινγκ , έλα όμως που αυτό ήταν 500 μέτρα μακριά από το σπίτι. Κάναμε τους κύκλους μας μέχρι να βγούμε μπροστά στο κατάλυμα να ξεφορτώσουμε, αφήσαμε τις μηχανές και αργά ακολούθησε μία σύντομη βόλτα στο κέντρο της πόλης, όπου ήπιαμε τα μπυράκια μας, φάγαμε και είδαμε τις "ομορφιές" της πόλης.
Επόμενη μέρα.. Το πρόγραμμα σήμερα είναι πάλι σφιχτό και έχει σαν τελικό προορισμό τη Πράγα. 900 χιλιόμετρα. Σήμερα είχαμε να φτάσουμε στη Πράγα, όμως μας έπαιρνε χρονικά να βολέψουμε μία 3ωρη επίσκεψη στη Μπρατισλάβα. Η Βουδαπέστη που ήταν στο δρόμο μας απορρίφθηκε από όλους γιατί είναι αρκετά μεγάλη και σίγουρα είναι προτιμότερο να γίνει μία επίσκεψη στο μέλλον πιο ρομαντική με το έτερον ήμισυ.
Εγερτήριο πολύ νωρίς, φόρτωμα και η ομάδα είναι έτοιμη για εκκίνηση.
Οδήγηση σε εθνικό δίκτυο και αργά το απόγευμα φτάνουμε Μπρατισλάβα.
Η Μπρατισλάβα είναι μία ωραία πόλη την οποία μπορείς σε μία μέρα να τη δεις.
Εμείς σε 3μιση ώρες που κάτσαμε αφιερώσαμε τις περίπου 3 ώρες για ξενάγηση στα στενά, περπάτημα παράλληλα με το ποτάμι, φωτογραφίες κτλπ και το υπόλοιπο ήταν το διάλειμμα μας για φαγητό.
Η καρμπονάρα ήταν κόλαση....
Φώτο αναχώρησης και ξεκινάμε για Πράγα.
Πράγα φτάσαμε γύρω στη 01:30 το βράδυ. Όμως ήταν μέσα στο πρόγραμμα διότι η επόμενη μέρα θα ήταν όλη αφιερωμένη στη Πράγα. Και γιατί αξίζει σαν προορισμός και γιατί ήταν ένα διάλειμμα μετά από 2 μέρες πολλών χιλιομέτρων.
*** Εδώ να πω ότι η παρέα δεν είμαστε χιλιομετροφάγοι. Και μετά από ένα δύσκολο χειμώνα καθισιού θέλαμε να είμαστε όσο το δυνατόν πιο άνετοι στο ταξίδι.
3η μέρα όλη αφιερωμένη στη Πράγα. Ξυπνήσαμε μία νορμάλ ώρα, ξεκούραστοι και βγήκαμε για εξερεύνηση.
Η Πράγα είναι και αυτή πολύ ωραία πόλη. Έχει τα πάρκα της, διάφορα πράγματα να δεις, πολύ τουρισμό αλλά και πάρα πολύ καλές τιμές. Φάγαμε, ήπιαμε, ψωνίσαμε και για το δρόμο και γενικότερα ήμασταν πάρα πολύ ευχαριστημένοι.
Για όποιον πάει, σε μέρη που έχει πάρα πολλούς τουρίστες ή είναι αξιοθέατο μην δοκιμάσετε να βγάλετε drone. Μην βλέποντας κάποια πινακίδα δοκίμασα να το βγάλω και έτρεξε σεκιουριτάς κατά πάνω μου. Ευτυχώς δεν το χα ανάψει καν και ευγενικά μας είπε ότι δεν επιτρέπεται και το μάζεψα. Τώρα αν είχα προλάβει δεν ξέρω τι θα γινόταν γιατί ερχόμενος στο μέρος μου προσπάθησε να με τραβήξει και φωτογραφία να χει τη μουτσούνα μου
Κάποιες φώτο από Πράγα...
Αργά το απόγευμα και έχοντας δει αυτά που θέλαμε ήρθε η ώρα της επιστροφής στο δωμάτιο. Την επόμενη μέρα είχαμε χρονικά σφιχτό πρόγραμμα γιατί θέλαμε να πάρουμε το καράβι από Ρόστοκ το οποίο θα μας πήγαινε στη Δανία.
Πριν από αυτό ακολούθησε καταδρομική επίσκεψη στα πρώτα LIDL που βρήκαμε όπου έγινε ένας γενναίος εφοδιασμός για την επόμενη μέρα.
Επιστροφή στο ξενοδοχείο, ξεκούραση και 6:00 το πρωί ξύπνημα.
Είχαμε να κάνουμε γύρω στα 580 χιλιόμετρα για να φτάσουμε στο λιμάνι. Οπότε δίχως χρόνο για χάσιμο ξεκινήσαμε. Στάσεις οι απαραίτητες για φουλάρισμα και λίγη ξεκούραση.
15:30 ήταν το καράβι μας, 14:40 κύριοι ήμασταν στο λιμάνι.
Εδώ πλέον είχε αρχίσει το μυαλό να μπαίνει σε άλλη λογική. Επιτέλους θα πατάγαμε Σκανδιναβία. Βέβαια θα ήμασταν αρκετά μακριά από τη κορυφή αλλά και από την άλλη είχαμε κάνει μία πολύ καλή αρχή.
Μετά από 2 ώρες στο πλοίο οι οποίες πέρασαν αέρα (συνάντηση με δύο Γερμανούς οι οποίοι πήγαιναν και αυτοί για Nordkapp και ανταλλαγή πληροφοριών και εμπειριών), πατήσαμε Δανία.
Βγαίνοντας από το πλοίο ήμασταν κάπως ψαρωμένοι με τα χαμηλά όρια ταχύτητας που συναντούσαμε αλλά και αυτά που έχουμε διαβάσει για το πόσο αυστηροί είναι οι Βόρειοι. Οπότε ακολουθούσαμε τους ντόπιους.
Μετά από άλλες 2 ώρες είχαμε φτάσει στη Κοπεγχάγη. Πάμε γρήγορα στο airbnb που είχαμε κλείσει να αφήσουμε τα πράγματα και φεύγουμε βολίδα για το κέντρο της πόλης.
Θα γίνω γραφικός αλλά και η Κοπεγχάγη πολύ ωραία πόλη. Όμως θα τολμήσω να πω ότι ήταν πανάκριβη. Γενικά η Δανία μας φάνηκε αισθητά πιο ακριβή και από τη Νορβηγία. Κάναμε γρήγορη βόλτα , πήγαμε φυσικά από τη Nyhavn για περπάτημα και μπυράκι αλλά και από τη Μικρή Γοργόνα για φώτο.
Κατά τις 12 το βράδυ είχε έρθει η ώρα για επιστροφή στο σπίτι. Η αλήθεια είναι ότι θα ήθελα να ξαναπάω στη Κοπεγχάγη έστω μία ολόκληρη μέρα. Καλώς ή κακώς σε ένα τέτοιο ταξίδι είναι αρκετά τα μέρη που δεν προλαβαίνεις να δεις όσο θα ήθελες. Μου άρεσε σαν πόλη και σίγουρα θα ήθελα να έχω αυτή τη μία μέρα να τη δω πιο χαλαρός.
Η επόμενη μέρα που ξημέρωσε ήταν μέρα χαράς και μας έδωσε ώθηση σε όλους. Θα πατούσαμε επίσημη Σκανδιναβία (εννοώντας τη Σουηδία γιατί στη Δανία δεν είχαμε αυτό το αίσθημα ) και θα παραλαμβάναμε και τις συνεπιβάτισσές μας.
Εδώ λοιπόν το πρόγραμμα είχε ως εξής:
660 χιλιόμετρα μέχρι τη Στοκχόλμη όπου θα κάναμε και μία βόλτα να τη δουν και οι υπόλοιποι και τελικός προορισμός, σε άλλα 70 χιλιόμετρα, η Ουψάλα όπου θα μέναμε.
Πρώτο "Αξιοθέατο" της ημέρας η γέφυρα του Oresund η οποία δεν μου έκανε καθόλου εντύπωση, ούτε και μου άρεσε για να είμαι ειλικρινής. Εντύπωση μου έκαναν τα 33 ευρώ που έδωσα για να την περάσω.
Μετά από αυτό, τα χιλιόμετρα έφυγαν αέρα και γύρω στις 2μιση - 3 ήμασταν στο κέντρο της Στοκχόλμης. Παρκάρουμε τις μηχανές σε παρκίνγκ, δένουμε πράγματα και ήρθε η ώρα της συνάντησης.
Ακολούθησε βόλτα στο κέντρο, φαγητό αλλά και καφές αργότερα και αργά το απόγευμα ξεκινήσαμε για Ουψάλα.
Στην Ουψάλα μείναμε σε ένα ξενοδοχείο λίγο έξω από το κέντρο της πόλης. Πήγαμε αφήσαμε τα πράγματα και εκμεταλλευόμενοι το ότι νύχτωνε πιο αργά βγήκαμε και εκεί να κάνουμε τη βόλτα μας. Εκεί κάπου ήταν που η τριάδα που δεν είχε έρθει ξανά Σκανδιναβία άρχισε να εκπλήσσεται ευχάριστα με το πόσο καλή ζωή έχουν σε αυτές τις χώρες αλλά και πόσο ήρεμοι και χωρίς άγχος είναι οι άνθρωποι εκεί. Γενικά σε επισκέψεις εκεί πάνω απορείς με το πως ζει ο κόσμος εδώ στην Ελλάδα και ειδικά στην Αθήνα. Αλλά αυτό είναι μία άλλη μεγάλη συζήτηση.
Επειδή λοιπόν θέλαμε να προλάβουμε να δείξουμε τα βασικά σποτ της πόλης, ο καλύτερος και πιο γρήγορος τρόπος ήταν το ηλεκτρικό πατίνι. Πήραμε 5 πατίνια και ο χαβαλές ξεκίνησε. Είχαμε πει να τα πάρουμε για 10 λεπτά και τελικά τα 10 έγιναν 45. Όμως άξιζε... Χαλαρώσαμε, είδαμε αυτά που έπρεπε και στο τέλος τα αφήσαμε έξω από μία μπυραρία όπου μαντέψτε... Ήπιαμε τα μπυράκια μας..
Έχοντας γεμίσει μπαταρίες αλλά και με διάθεση στο μέγιστο γυρίσαμε σπίτι να ξεκουραστούμε. Η επόμενη μέρα είχε ως προορισμό ένα camp site λίγο πιο πάνω από την Umea.
Εκείνο το πρωί το μενού περιλάμβανε και πρωινό στο ξενοδοχείο. Κατεβαίνουμε κάτω και γίνεται χαμός! Τρώμε αρχοντικά, τσιμπάμε και κάτι για το δρόμο και είμαστε έτοιμοι.
Ο καιρός εντωμεταξύ μετά από αρκετές μέρες που μας πήγαινε όμορφα είχε αρχίσει να κλείνει. Εγώ έχοντας καλή πίστη είπα να μην βάλω αδιάβροχα και ξεκίνησα χαλαρός. Είναι αυτό που λες " έλα μωρέ ψιχάλες είναι θα περάσουν".
Εκείνη τη μέρα ο καιρός μας τη φύλαγε.
Ξεκινώντας, μετά από 1 ώρα διαδρομής άρχισε η βροχή. Πριν προλάβουμε να σταματήσουμε για αδιάβροχα είχε αρχίσει και έριχνε χαλάζι. Εμείς για κάποιο περίεργο λόγο εκείνη την ώρα γελούσαμε. Το γέλιο θα κοβότανε σύντομα όμως..χαχα
Εκείνη τη μέρα μας πήγε τρένο. 600 από τα 650 χιλιομέτρα έγιναν σε τρομερή βροχή και σαν να μην έφτανε αυτό τα τελευταία 70 έγιναν σε δρόμο που είχε έργα. Το κακό της υπόθεσης ήταν ότι τρέχαμε να προλάβουμε το καμπινγκ. Η κράτηση είχε γίνει μέσω email και η ρεσεψιόν έκλεινε στις 20:00.
Στο δρόμο για το κάμπινγκ.
Εγώ με τη κοπέλα μου κάναμε τους γενναίους και κάψαμε μία στάση για ξεκούραση ώστε να προλάβουμε τη ρεσεψιον. 19:50 ήμασταν εκεί. Σαν να λέμε γκολ στο 90. Παίρνουμε το κλειδί, βλέπουμε το εστιατόριο δίπλα στη ρεσεψιον αλλά....Αμ δε!! Η κουζίνα έκλεινε και αυτή στις 20:00. Εκεί πάνω με τα ωράρια δεν παίζουν, οπότε φαγητό γιοκ.
Για καλή μας τύχη οι υπόλοιποι εκείνοι την ώρα ήταν στην Umea οπότε βρήκαν σουπερ μαρκετ. Άρα έγιναν οι κατάλληλες αγορές για να παιχτεί γεύμα αργότερα όταν θα φτάνανε.
Στο συγκεκριμένο camping είχαμε κλείσει 2 ξύλινα σπιτάκια. Επειδή ήταν 4κλινα όλα ήταν η μόνη διαθέσιμη επιλογή. Είχε μέσα κουζινάκι για μαγείρεμα όπως και τα περισσότερα ή μάλλον και όλα που μείναμε στη Σκανδιναβία γενικότερα.
** Εμείς εκμεταλλευτήκαμε στο έπακρο τα κουζινάκια και κάθε μέρα τρώγαμε φαγητό το βράδυ και γενικά ψωνίζαμε σχεδόν κάθε μέρα σούπερ μάρκετ. Περιττό να αναφέρω ότι δεν έχασα ούτε μισό γραμμάριο στο ταξίδι. Καλό κακό δεν ξέρω αν είναι αυτό, αλλά σίγουρα δεν μας έλειψε τίποτα. **
Η θέα από το δωμάτιο....
Όταν ήρθαν όλοι , αράξαμε, φάγαμε, καλαμπούρι και ένα μικρό πλάνο για την επόμενη μέρα... Η επόμενη μέρα θα μας έβαζε στη Φινλανδία. Πιο συγκεκριμένα το πλάνο είχε επίσκεψη στο Rovaniemi και μετά Sodankyla ώστε να πλησιάσουμε όσο πιο κοντά γίνεται στη Νορβηγία.
Ξυπνάμε το πρωί και ο καιρός είναι πάλι μία ωραία θλίψη. Για καλή μας τύχη δεν έβρεχε πολύ. Ήταν Κυριακή και το πρωί δεν υπήρχε ψυχή στη ρεσεψιον και κατ'επέκταση στο εστιατόριο ώστε να φάμε κάτι. Ψιλο πεινασμένοι ξεκινάμε το δρόμο μας.
Κατά τις 11 φτάσαμε στη Lulea. Η Lulea είναι μία αρκετά μεγάλη πόλη προς το τελείωμα της Σουηδίας. Εκεί ψάχνοντας για βενζινάδικο, πέφτουμε σε βενζινάδικο με Mac Donalds δίπλα.. Τι καλύτερο για πρωινό.. Διπλό cappuccino, 2 μπέργκερ και πατάτες, ένα από τα πιο alternative πρωινά που έχω φάει.
Mετά τη Lulea όμως ο καιρός άρχισε να μας χαμογελάει.. Και μπαίνοντας Φινλανδία ο ουρανός είχε πλέον ανοίξει και είχε ανέβει η θερμοκρασία. Το πιο ιδανικό καλωσόρισμα.
Και είχε έρθει η ώρα να πάμε σε ένα μέρος που είναι σχετικά στάνταρ πέρασμα για τους κυνηγούς του Nordkapp και η αλήθεια είναι ότι ήταν ένα από τα σημεία που ανυπομονούσα να δω. Φτάσαμε στο Rovaniemi.
Όπως ήταν φυσικό τέτοια εποχή ήταν άδειο, δεν λειτουργούσαν και πολλά πράγματα αλλά σίγουρα χειμώνα θα είναι πολύ καλή η εμπειρία να βρεθείς εκεί , ακόμα και να μείνεις στο συγκρότημα που είναι εντός του Πάρκου. Πήραμε τα σουβενίρ μας σαν σωστοί τουρίστες, κάποιοι έγραψαν και γράμμα ώστε να φτάσει στην Ελλάδα στις γιορτές και κάναμε τη βόλτα μας για τις καθιερωμένες φωτογραφίες.
Χωρίς να καταλάβουμε πως πέρασε η ώρα είχαμε φάει ήδη ένα τρίωρο στο Rovaniemi. Είχε έρθει η ώρα να προχωρήσουμε προς τα πάνω.
Ξεκινάμε να ανηφορίζουμε προς Sodankyla. Το σπίτι ήταν 60 χιλιόμετρα πιο πάνω από τη πόλη. Sodankyla γίνεται στάση για καύσιμα ( όπου πετύχαμε τη χειρότερη τιμή του ταξιδιού 2.73, γενικά η Φινλανδία ήταν η πιο ακριβή χώρα που περάσαμε σε βενζίνη ) και για να ψωνίσουμε καλούδια από το σούπερ.
Αρκετά αργά κατά τις 22:30 φτάσαμε στο σπίτι. Το συγκεκριμένο σπίτι ήταν σε μαγική τοποθεσία και ήταν και απίστευτο μέσα. Ξύλινο σαλέ δίπλα στη λίμνη. Αράξαμε, μαγειρέψαμε και βγήκαμε να φωτογραφίσουμε το μέρος.
Η αεροπορία έπιασε καλύτερα το τοπίο.
Η επόμενη μέρα μας βρήκε να πίνουμε το καφεδάκι μας δίπλα στη λίμνη.
Ήταν όμως και μία μέρα ορόσημο. Ήταν η μέρα που θα φτάναμε στο Βόρειο Ακρωτήρι. Θα ακουμπούσαμε τη σφαίρα που μας βασάνιζε/μας κράταγε συντροφιά/μας είχε με τόσα πολλά συναισθήματα για ένα χρόνο.
Εκείνο το πρωινό ήταν σαν να μην υπήρχε κούραση. Είχαμε ξυπνήσει όμορφα, είχαμε φάει το πρωινό μας και ο καιρός ήταν με το μέρος μας..
Φόρτωμα και ξεκινάμε για Νορβηγία.
Εδώ να πω ότι η Φινλανδία, σε σχέση με άλλα ταξιδιωτικά που έχω διαβάσει, μας άρεσε σε όλους πάρα πολύ. Ίσως γιατί την είδαμε εν τάχη και δεν προλάβαμε να βαρεθούμε τα τοπία. Περάσαμε από καταπληκτικά σημεία, είδαμε άπειρες λίμνες.. Βέβαια πλησιάζοντας προς Νορβηγία το τοπίο είχε αρχίσει να γίνεται πολύ flat, με κάτι ευθείες τεράστιες και δέντρα γύρω γύρω.
Και να σου μετά η πρώτη πινακίδα για Nordkapp.
Μέσα από τα κράνη γινόταν ο κακός χαμός όπως φαντάζεστε. Για κάποιο μαγικό τρόπο είχαμε καταφέρει κιόλας να συνδεθούμε και οι 5 μαζί ενώ θεωρητικά είναι για 4 άτομα οι συγκεκριμένες ενδοεπικοινωνίες της interphone.
Μετά από λίγο φτάνουμε στα σύνορα. Δεν υπήρχε κάποιος έλεγχος και χωρίς πολλά πολλά, είμαστε Νορβηγία !!!!
Με το που περνάμε τη γέφυρα στο πρώτο σημείο που συναντάμε κάνουμε στάση για fika. Fika στα σουηδικά ορίζεται το σύντομο διάλειμμα για κολατσιό, χαλάρωση και λίγο κους κους ενδιάμεσα από κάποια ασχολία.
Ένα από τα πολλά τέτοια σημεία που έχει να προσφέρει στους ταξιδιώτες η Νορβηγία.
Τρώμε κάτι, αράζουμε και τα ψέματα είχαν τελειώσει. Είχαμε μπει επιτέλους Νορβηγία ! Και μας χώριζαν κάποια , όχι λίγα αλλά ούτε και πολλά , χιλιόμετρα από τη κορυφή της Ευρώπης.. Είχε έρθει η ώρα να ξεκινήσουμε.....
Κάπου εδώ θα κάνω τη παύση μου για σήμερα.. Συνεχίζεται σύντομα.....
Τελευταία επεξεργασία:
σ ένα εντυπωσιακό μερος
Ενα μπράβο κι απο μένα .