AdvtrOFFy 2020...The ADVstory
- Thread starter ADVride
- Ημερομηνία δημιουργίας
apos.zeitou
Μέλος
apos.zeitou
Μέλος
Doc.DD
Μέλος
- Όνομα
- Δημητρης
- Μοτό
- r 1200gs 07/suzuki dr 350s 92
Πως γράφω έτσι στο φακό?Φτου μου να μην με ματιασωΕυχομαι να εχουμε παντα ανωδυνες πτωσεις
Aldebaran
Πορτοκαλί μέλος.
- Όνομα
- Γιάννης
- Μοτό
- KTM 690 Enduro '08
Έτσι είναι οι μάγκες στον Κορυδαλλό?Οταν εισαι αλανι.....
Κατάλαβα...
Ανασκόπηση και σκέψεις από τη συμμετοχή μου στο φετινό AdvtrOFFy.
Η ομάδα... στήθηκε με αφορμή τη συγκατοίκηση μου με τον φίλο μου konkost αλλά και τους labros (Λάμπρος) και stefos (Στέφανος) τους οποίους ελάχιστα γνωρίζαμε αλλά τελικά ταιριάξαμε πολύ και από την αρχή του ταξιδιού είχαμε μια εξαιρετική χημεία σε όλα τα επίπεδα. Καλά και σταθερά τιμόνια και οι δυο τους μας ενέπνευσαν εμπιστοσύνη από πολύ νωρίς. Φίλος καλός και ο surikenjim (Δημήτρης) ο οποίος συνοδεύτηκε από τον zanny (Στάθης) στο ταξίδι τους ρυμουλκώντας το τρέιλερ με τις μοτοσυκλέτες τους. Αυτοί όλοι και όλοι ήμασταν η βάση για την ομάδα των Τοιούτων και από εκεί και πέρα οι πόρτες άνοιξαν και έγιναν ευπρόσδεκτοι όλοι όσοι θέλησαν να ενσωματωθούν χωρίς ιδιαίτερες συνεννοήσεις.
Την πλοήγηση ανέλαβε ο zanny (με το ένα και μοναδικό πριόνι της ομάδας) ο οποίος ήταν ένα εξαιρετικά ευγενικό παλικάρι και το απέδειξε με τη στάση του ως πλοηγός μιας πολυποίκιλης ομάδας και ως προς τις κατηγορίες των μοτοσυκλετών αλλά και ως προς το επίπεδο των οδηγητικών δυνατοτήτων, πράγμα που καθόρισε και τη δική μου συμπεριφορά ως "σκούπα". Προβλήματα από βλάβες και πτώσεις υπήρξαν εντός της ομάδας αλλά και οι δυο ημέρες ολοκληρώθηκαν επιτυχώς.
Λυπήθηκα πολύ που ο surikenjim αναγκάστηκε να μην ξεκινήσει καθόλου τη δεύτερη μέρα καθώς αντιμετώπισε σοβαρό πρόβλημα με τη μέση του. Θα το ξανακάνουμε όμως με το παρεάκι μας και τα Κοκάλια θα συναντήσουν και αυτόν.
BMW... Είχαμε τη δική μας συμμετοχή από χοντρές. Ο ΛΕΩΝΙΔΑΣ. (Λεωνίδας) ο οποίος ήταν ο κύριος υποστηρικτής της 3άδας η οποία συμπληρωνόταν από τον ibar (Ηλίας) και τον Τσακάλι (Γιώργος), ελπίζω να έχω καταλάβει σωστά το nickname του. Η βοήθεια του Λεωνίδα σε πολλά σημεία ήταν και ψυχολογική και κατευθυντήρια αλλά και ουσιαστική όταν χρειάστηκε να βοηθήσει σε κάποια "ακουμπήματα" στο έδαφος (οι boxer δεν πέφτουν ποτέ). Δε θα κρύψω πως χαλβάδιαζα αρκετή ώρα τη μηχανή του Γιώργου Τσακάλι καθώς το τελευταίο αερόψυκτο 1200άρι μοντέλο είναι το αγαπημένο μου, αλλά το συγκεκριμένο ήταν ακριβώς όπως θα το ήθελα και εγώ (σόρυ Ηλία ibar
).
Κοντά με τις Γερμανίδες και ο LARRY (Δημήτρης) που είχε μια άτυχη στιγμή τη δεύτερη μέρα. Μια πτώση κατά την οποία εγκλωβίστηκε το πόδι του στο σαμάρι και του το "γύρισε" με αποτέλεσμα κυρίως για λόγους προφύλαξης -και σοφά- λίγο αργότερα να εγκαταλείψει και να επιστρέψει στη βάση. Για άλλη μια φορά είδα μπροστά στα μάτια μου την ανάγκη για σωστή εντούρο μπότα, το επισημαίνω και το γράφω για να μην υποτιμηθεί ποτέ αυτή η επιλογή.
Οι νεαροί μας... Ο Orestis (Ορέστης) με το Tenere, o Haris_M (Χάρης) με το F650GS και ο Θωμάς με το 950 (του οποίου δεν βρίσκω το nickname), οι οποίοι αποτελούσαν τη πνοή φρεσκάδας για την ομάδα μας. Όλα τους παιδιά χαμηλών τόνων που μπορούσες να συζητήσεις πολύ καλά μαζί τους αλλά και που δεν "κόλωσαν" πουθενά. Ο Χάρης και ο Θωμάς είχαν την ευκαιρία να ζήσουν ένα "άλλο χώμα" από τα δικά τους πετρώδη στη Λευκάδα και ο Ορέστης που αρχικά με ξεγέλασε αλλά πολύ σύντομα αποδείχθηκε "ήρεμη δύναμη".
Τη δεύτερη μέρα ήρθε κοντά μας και George_GEO (Γιώργος) με την πανέμορφη Αφρικάνα του ο οποίος ήταν αρκετά πεισματάρης και τα πήγε και αυτός καλά. Αυτοί οι 14 ήμασταν.
Ο konkost , o stefos κι εγώ, παραμείναμε στο Δασικό Χωριό άλλη μια μέρα. Όχι για να ξεκουραστούμε για το ταξίδι της επιστροφής, αντιθέτως... για να "ταλαιπωρηθούμε" λίγο ακόμη.
Μετά τη κορυφογραμμή της Σαράνταινας-Γραμμένης Οξιάς αλλά και των Βαρδουσίων, λίγα πράγματα θα μπορούσαν να κινήσουν το ενδιαφέρον με τόση συσσωρευμένη κούραση. Νομίζω πως η ανάβαση προς το διάσελο της Καλιακούδας και η επίσκεψη στο Πάντα Βρέχει είναι ένα από αυτά. Πραγματικά θα ήθελα να ήταν μαζί μας και ο labros . Ξεκινήσαμε στις 10 το πρωί από το Δασικό χωριό για να βρεθούμε πάλι στον Τυμφρηστό περίπου στις 18:00 το απόγευμα και μετά από ένα σύντομο γεύμα να πάρουμε το δρόμο της επιστροφής.
Το WR250R...
Μέσα σε τρισήμιση ημέρες με φιλοξένησε για 44 ώρες περίπου πάνω στη σέλα του, και για 1200 χλμ σε άσφαλτο και χώμα. Από μόνο του αυτό είναι πάντα μια ξεχωριστή εμπειρία καθώς έχω κάνει και άλλα παρόμοια τέτοια σε διήμερες ή ημερήσιες αποδράσεις.
Νομίζω όμως πως αυτή τη φορά ξεπέρασα τον εαυτό μου. Υπάρχει αυτό το σημείο μηδέν που αφού καταφέρεις να αντέξεις στη πολύωρη καταπόνηση έρχεσαι σε μια κατάσταση διαλογισμού με την οποία μπορείς να συνεχίσεις να ταξιδεύεις πάνω στη "ξύλινη" σέλα για πάντα.
Το μικρό WRR είναι ένας πιστός εργάτης παντού, "πίνει" από 3,7 μέχρι 4 λίτρα στις πιο ακραίες συνθήκες και δεν λέει όχι πουθενά. Πως θα μπορούσα να του πω εγώ; Χαρήκαμε μαζί αυτήν την εκδρομή τόσο οπτικά όσο και περιηγητικά, αλλά και κάμποσες φορές που ο konkost παρέλαβε το πόστο μου για να "ξεδώσουμε" λίγο ανεβάζοντας τις στροφές και τη διασκέδαση...
-------------------------------------------------------------------------------
Δυο πρόσωπα που ήθελα να γνωρίσω από καιρό και που αποδείχθηκε πως το ένστικτό μου λειτουργούσε σωστά.
nomad (Δημήτρης)... του οποίου μου άρεσε πολύ η "καθαρή" βουνίσια ματιά του, μαρτυρούσε πλούτο εμπειριών. Όχι απλώς καθαρή, πεντακάθαρη σαν τα Ευρυτανικά νερά. Οι συζητήσεις μας ήταν σύντομες και κυρίως γύρω από το event, αλλά για οτιδήποτε και να συζητάς με τον Δημήτρη καταλαβαίνεις εύκολα ποιόν έχεις απέναντι σου.
Και να που... απρόσμενα βρέθηκα μπροστά στον endtourista (Σπύρος). Κοινές αντιλήψεις... Χρειάστηκαν μόλις 2 λεπτά να παρακολουθήσω έναν ομιλούντα άνθρωπο που μαρτυρούσε πως πίσω από τις λέξεις κρύβεται η αγάπη για κάτι το οποίο θέλει να μοιράζεται, να προστατεύει και να το κάνει να φαίνεται "ζεστό" στους υπόλοιπους ανθρώπους. Όχι με επίδειξη αλλά με μεταδοτικότητα και απόδοση σεβασμού προς στον ενδιαφερόμενο.
Ο Σπύρος μας περίμενε στη κορυφή στα Κοκάλια και καλούσε έναν-έναν κάθε αναβάτη για να τον κεράσει λουκουμάκι. Για εμένα αυτό ήταν κάτι το συγκινητικό. Πίσω από αυτή τη ταπεινή πράξη εγώ βρήκα έναν μεγαλειώδη συνδυαστικό συμβολισμό. Το να είσαι σε μια από τις ομορφότερες κορυφές της Ελλάδας (ίσως και του κόσμου) και ταυτοχρόνως να γεμίζεις με γλυκύτητα τον ουρανίσκο σου, εκεί πάνω... ένα μπουκέτο αισθήσεων. Να βλέπεις ΑΥΤΟ το αλπικό λιβάδι, να μυρίζεις ΑΥΤΟΝ τον αέρα, να ακούς ΑΥΤΟΝ τον ομιλούντα άνεμο και ανέλπιστα να γεύεσαι τη γλύκα αυτού του γεμάτου ζεστασιά κεράσματος... Σε ποιόν θα το περιγράψεις και δεν θα συγκινηθεί;
Σπύρο στο γράφω και από εδώ όπως σου το είπα και από κοντά, χάρηκα πολύ που σε γνώρισα.
Η ομάδα... στήθηκε με αφορμή τη συγκατοίκηση μου με τον φίλο μου konkost αλλά και τους labros (Λάμπρος) και stefos (Στέφανος) τους οποίους ελάχιστα γνωρίζαμε αλλά τελικά ταιριάξαμε πολύ και από την αρχή του ταξιδιού είχαμε μια εξαιρετική χημεία σε όλα τα επίπεδα. Καλά και σταθερά τιμόνια και οι δυο τους μας ενέπνευσαν εμπιστοσύνη από πολύ νωρίς. Φίλος καλός και ο surikenjim (Δημήτρης) ο οποίος συνοδεύτηκε από τον zanny (Στάθης) στο ταξίδι τους ρυμουλκώντας το τρέιλερ με τις μοτοσυκλέτες τους. Αυτοί όλοι και όλοι ήμασταν η βάση για την ομάδα των Τοιούτων και από εκεί και πέρα οι πόρτες άνοιξαν και έγιναν ευπρόσδεκτοι όλοι όσοι θέλησαν να ενσωματωθούν χωρίς ιδιαίτερες συνεννοήσεις.
Την πλοήγηση ανέλαβε ο zanny (με το ένα και μοναδικό πριόνι της ομάδας) ο οποίος ήταν ένα εξαιρετικά ευγενικό παλικάρι και το απέδειξε με τη στάση του ως πλοηγός μιας πολυποίκιλης ομάδας και ως προς τις κατηγορίες των μοτοσυκλετών αλλά και ως προς το επίπεδο των οδηγητικών δυνατοτήτων, πράγμα που καθόρισε και τη δική μου συμπεριφορά ως "σκούπα". Προβλήματα από βλάβες και πτώσεις υπήρξαν εντός της ομάδας αλλά και οι δυο ημέρες ολοκληρώθηκαν επιτυχώς.
Λυπήθηκα πολύ που ο surikenjim αναγκάστηκε να μην ξεκινήσει καθόλου τη δεύτερη μέρα καθώς αντιμετώπισε σοβαρό πρόβλημα με τη μέση του. Θα το ξανακάνουμε όμως με το παρεάκι μας και τα Κοκάλια θα συναντήσουν και αυτόν.
BMW... Είχαμε τη δική μας συμμετοχή από χοντρές. Ο ΛΕΩΝΙΔΑΣ. (Λεωνίδας) ο οποίος ήταν ο κύριος υποστηρικτής της 3άδας η οποία συμπληρωνόταν από τον ibar (Ηλίας) και τον Τσακάλι (Γιώργος), ελπίζω να έχω καταλάβει σωστά το nickname του. Η βοήθεια του Λεωνίδα σε πολλά σημεία ήταν και ψυχολογική και κατευθυντήρια αλλά και ουσιαστική όταν χρειάστηκε να βοηθήσει σε κάποια "ακουμπήματα" στο έδαφος (οι boxer δεν πέφτουν ποτέ). Δε θα κρύψω πως χαλβάδιαζα αρκετή ώρα τη μηχανή του Γιώργου Τσακάλι καθώς το τελευταίο αερόψυκτο 1200άρι μοντέλο είναι το αγαπημένο μου, αλλά το συγκεκριμένο ήταν ακριβώς όπως θα το ήθελα και εγώ (σόρυ Ηλία ibar
). Κοντά με τις Γερμανίδες και ο LARRY (Δημήτρης) που είχε μια άτυχη στιγμή τη δεύτερη μέρα. Μια πτώση κατά την οποία εγκλωβίστηκε το πόδι του στο σαμάρι και του το "γύρισε" με αποτέλεσμα κυρίως για λόγους προφύλαξης -και σοφά- λίγο αργότερα να εγκαταλείψει και να επιστρέψει στη βάση. Για άλλη μια φορά είδα μπροστά στα μάτια μου την ανάγκη για σωστή εντούρο μπότα, το επισημαίνω και το γράφω για να μην υποτιμηθεί ποτέ αυτή η επιλογή.
Οι νεαροί μας... Ο Orestis (Ορέστης) με το Tenere, o Haris_M (Χάρης) με το F650GS και ο Θωμάς με το 950 (του οποίου δεν βρίσκω το nickname), οι οποίοι αποτελούσαν τη πνοή φρεσκάδας για την ομάδα μας. Όλα τους παιδιά χαμηλών τόνων που μπορούσες να συζητήσεις πολύ καλά μαζί τους αλλά και που δεν "κόλωσαν" πουθενά. Ο Χάρης και ο Θωμάς είχαν την ευκαιρία να ζήσουν ένα "άλλο χώμα" από τα δικά τους πετρώδη στη Λευκάδα και ο Ορέστης που αρχικά με ξεγέλασε αλλά πολύ σύντομα αποδείχθηκε "ήρεμη δύναμη".
Τη δεύτερη μέρα ήρθε κοντά μας και George_GEO (Γιώργος) με την πανέμορφη Αφρικάνα του ο οποίος ήταν αρκετά πεισματάρης και τα πήγε και αυτός καλά. Αυτοί οι 14 ήμασταν.
Ο konkost , o stefos κι εγώ, παραμείναμε στο Δασικό Χωριό άλλη μια μέρα. Όχι για να ξεκουραστούμε για το ταξίδι της επιστροφής, αντιθέτως... για να "ταλαιπωρηθούμε" λίγο ακόμη.
Μετά τη κορυφογραμμή της Σαράνταινας-Γραμμένης Οξιάς αλλά και των Βαρδουσίων, λίγα πράγματα θα μπορούσαν να κινήσουν το ενδιαφέρον με τόση συσσωρευμένη κούραση. Νομίζω πως η ανάβαση προς το διάσελο της Καλιακούδας και η επίσκεψη στο Πάντα Βρέχει είναι ένα από αυτά. Πραγματικά θα ήθελα να ήταν μαζί μας και ο labros . Ξεκινήσαμε στις 10 το πρωί από το Δασικό χωριό για να βρεθούμε πάλι στον Τυμφρηστό περίπου στις 18:00 το απόγευμα και μετά από ένα σύντομο γεύμα να πάρουμε το δρόμο της επιστροφής.
Το WR250R...
Μέσα σε τρισήμιση ημέρες με φιλοξένησε για 44 ώρες περίπου πάνω στη σέλα του, και για 1200 χλμ σε άσφαλτο και χώμα. Από μόνο του αυτό είναι πάντα μια ξεχωριστή εμπειρία καθώς έχω κάνει και άλλα παρόμοια τέτοια σε διήμερες ή ημερήσιες αποδράσεις.
Νομίζω όμως πως αυτή τη φορά ξεπέρασα τον εαυτό μου. Υπάρχει αυτό το σημείο μηδέν που αφού καταφέρεις να αντέξεις στη πολύωρη καταπόνηση έρχεσαι σε μια κατάσταση διαλογισμού με την οποία μπορείς να συνεχίσεις να ταξιδεύεις πάνω στη "ξύλινη" σέλα για πάντα.
Το μικρό WRR είναι ένας πιστός εργάτης παντού, "πίνει" από 3,7 μέχρι 4 λίτρα στις πιο ακραίες συνθήκες και δεν λέει όχι πουθενά. Πως θα μπορούσα να του πω εγώ; Χαρήκαμε μαζί αυτήν την εκδρομή τόσο οπτικά όσο και περιηγητικά, αλλά και κάμποσες φορές που ο konkost παρέλαβε το πόστο μου για να "ξεδώσουμε" λίγο ανεβάζοντας τις στροφές και τη διασκέδαση...
-------------------------------------------------------------------------------
Δυο πρόσωπα που ήθελα να γνωρίσω από καιρό και που αποδείχθηκε πως το ένστικτό μου λειτουργούσε σωστά.
nomad (Δημήτρης)... του οποίου μου άρεσε πολύ η "καθαρή" βουνίσια ματιά του, μαρτυρούσε πλούτο εμπειριών. Όχι απλώς καθαρή, πεντακάθαρη σαν τα Ευρυτανικά νερά. Οι συζητήσεις μας ήταν σύντομες και κυρίως γύρω από το event, αλλά για οτιδήποτε και να συζητάς με τον Δημήτρη καταλαβαίνεις εύκολα ποιόν έχεις απέναντι σου.
Και να που... απρόσμενα βρέθηκα μπροστά στον endtourista (Σπύρος). Κοινές αντιλήψεις... Χρειάστηκαν μόλις 2 λεπτά να παρακολουθήσω έναν ομιλούντα άνθρωπο που μαρτυρούσε πως πίσω από τις λέξεις κρύβεται η αγάπη για κάτι το οποίο θέλει να μοιράζεται, να προστατεύει και να το κάνει να φαίνεται "ζεστό" στους υπόλοιπους ανθρώπους. Όχι με επίδειξη αλλά με μεταδοτικότητα και απόδοση σεβασμού προς στον ενδιαφερόμενο.
Ο Σπύρος μας περίμενε στη κορυφή στα Κοκάλια και καλούσε έναν-έναν κάθε αναβάτη για να τον κεράσει λουκουμάκι. Για εμένα αυτό ήταν κάτι το συγκινητικό. Πίσω από αυτή τη ταπεινή πράξη εγώ βρήκα έναν μεγαλειώδη συνδυαστικό συμβολισμό. Το να είσαι σε μια από τις ομορφότερες κορυφές της Ελλάδας (ίσως και του κόσμου) και ταυτοχρόνως να γεμίζεις με γλυκύτητα τον ουρανίσκο σου, εκεί πάνω... ένα μπουκέτο αισθήσεων. Να βλέπεις ΑΥΤΟ το αλπικό λιβάδι, να μυρίζεις ΑΥΤΟΝ τον αέρα, να ακούς ΑΥΤΟΝ τον ομιλούντα άνεμο και ανέλπιστα να γεύεσαι τη γλύκα αυτού του γεμάτου ζεστασιά κεράσματος... Σε ποιόν θα το περιγράψεις και δεν θα συγκινηθεί;
Σπύρο στο γράφω και από εδώ όπως σου το είπα και από κοντά, χάρηκα πολύ που σε γνώρισα.
Τελευταία επεξεργασία:
ΛΕΩΝΙΔΑΣ.
Cowboy
πραγματικά Στεφανε STF ο λόγος σου για αλλη μια φορά είναι σωστός,για αυτο κ είπα αν θυμάσαι οτι εισαι σωστολογας,δεν αναφέρομαι για το ονομα μου,αναφέρομαι για το πως περιέγραψες ολη την ομάδα με αυτούς τους υπέροχους χαρακτήρες που πολύ θα ήθελα να ξανασυναντησω,ειδικά κ με την παρουσία των νέων κ νεωτέρων μελών .Ανασκόπηση και σκέψεις από τη συμμετοχή μου στο φετινό AdvtrOFFy.
Η ομάδα... στήθηκε με αφορμή τη συγκατοίκηση μου με τον φίλο μου konkost αλλά και τους labros (Λάμπρος) και stefos (Στέφανος) τους οποίους ελάχιστα γνωρίζαμε αλλά τελικά ταιριάξαμε πολύ και από την αρχή του ταξιδιού είχαμε μια εξαιρετική χημεία σε όλα τα επίπεδα. Καλά και σταθερά τιμόνια και οι δυο τους μας ενέπνευσαν εμπιστοσύνη από πολύ νωρίς. Φίλος καλός και ο surikenjim (Δημήτρης) ο οποίος συνοδεύτηκε από τον zanny (Στάθης) στο ταξίδι τους ρυμουλκώντας το τρέιλερ με τις μοτοσυκλέτες τους. Αυτοί όλοι και όλοι ήμασταν η βάση για την ομάδα των Τοιούτων και από εκεί και πέρα οι πόρτες άνοιξαν και έγιναν ευπρόσδεκτοι όλοι όσοι θέλησαν να ενσωματωθούν χωρίς ιδιαίτερες συνεννοήσεις.
Την πλοήγηση ανέλαβε ο zanny (με το ένα και μοναδικό πριόνι της ομάδας) ο οποίος ήταν ένα εξαιρετικά ευγενικό παλικάρι και το απέδειξε με τη στάση του ως πλοηγός μιας πολυποίκιλης ομάδας και ως προς τις κατηγορίες των μοτοσυκλετών αλλά και ως προς το επίπεδο των οδηγητικών δυνατοτήτων, πράγμα που καθόρισε και τη δική μου συμπεριφορά ως "σκούπα". Προβλήματα από βλάβες και πτώσεις υπήρξαν εντός της ομάδας αλλά και οι δυο ημέρες ολοκληρώθηκαν επιτυχώς.
Λυπήθηκα πολύ που ο surikenjim αναγκάστηκε να μην ξεκινήσει καθόλου τη δεύτερη μέρα καθώς αντιμετώπισε σοβαρό πρόβλημα με τη μέση του. Θα το ξανακάνουμε όμως με το παρεάκι μας και τα Κοκάλια θα συναντήσουν και αυτόν.
BMW... Είχαμε τη δική μας συμμετοχή από χοντρές. Ο ΛΕΩΝΙΔΑΣ. ο οποίος ήταν ο κύριος υποστηρικτής της 3άδας η οποία συμπληρωνόταν από τον ibar και τον Τσακάλι (ελπίζω να έχω καταλάβει σωστά). Η βοήθεια του Λεωνίδα σε πολλά σημεία ήταν και ψυχολογική και κατευθυντήρια αλλά και ουσιαστική όταν χρειάστηκε να βοηθήσει σε κάποια "ακουμπήματα" στο έδαφος (οι boxer δεν πέφτουν ποτέ). Δε θα κρύψω πως χαλβάδιαζα αρκετή ώρα τη μηχανή του Γιώργου Τσακάλι καθώς το τελευταίο αερόψυκτο μοντέλο είναι το αγαπημένο μου αλλά το συγκεκριμένο ήταν ακριβώς όπως θα το ήθελα και εγώ (σόρυ Ηλία ibar
Οι νεαροί μας... Ο Orestis (Ορέστης) με το Tenere, o Haris_M (Χάρης) με το F650GS και ο Θωμάς με το 950 (του οποίου δεν βρίσκω το nickname), οι οποίοι αποτελούσαν τη πνοή φρεσκάδας για την ομάδα μας. Όλα τους παιδιά χαμηλών τόνων που μπορούσες να συζητήσεις πολύ καλά μαζί τους αλλά και που δεν "κόλωσαν" πουθενά. Ο Χάρης και ο Θωμάς είχαν την ευκαιρία να ζήσουν ένα "άλλο χώμα" από τα δικά τους πετρώδη στη Λευκάδα και ο Ορέστης που αρχικά με ξεγέλασε αλλά πολύ σύντομα αποδείχθηκε "ήρεμη δύναμη".
Τη δεύτερη μέρα ήρθε κοντά μας και George_GEO (Γιώργος) με την πανέμορφη Αφρικάνα του ο οποίος ήταν αρκετά πεισματάρης και τα πήγε και αυτός καλά. Αυτοί οι 14 ήμασταν.
Ο konkost , o stefos κι εγώ, παραμείναμε στο Δασικό Χωριό άλλη μια μέρα. Όχι για να ξεκουραστούμε για το ταξίδι της επιστροφής, αντιθέτως... για να "ταλαιπωρηθούμε" λίγο ακόμη.
Μετά τη κορυφογραμμή της Σαράνταινας-Γραμμένης Οξιάς αλλά και των Βαρδουσίων, λίγα πράγματα θα μπορούσαν να κινήσουν το ενδιαφέρον με τόση συσσωρευμένη κούραση. Νομίζω πως η ανάβαση προς το διάσελο της Καλιακούδας και η επίσκεψη στο Πάντα Βρέχει είναι ένα από αυτά. Πραγματικά θα ήθελα να ήταν μαζί μας και ο labros . Ξεκινήσαμε στις 10 το πρωί από το Δασικό χωριό για να βρεθούμε πάλι στον Τυμφρηστό περίπου στις 18:00 το απόγευμα και μετά από ένα σύντομο γεύμα να πάρουμε το δρόμο της επιστροφής.
Το WR250R...
Μέσα σε τρισήμιση ημέρες με φιλοξένησε για 44 ώρες περίπου πάνω στη σέλα του, και για 1200 χλμ σε άσφαλτο και χώμα. Από μόνο του αυτό είναι πάντα μια ξεχωριστή εμπειρία καθώς έχω κάνει και άλλα παρόμοια τέτοια σε διήμερες ή ημερήσιες αποδράσεις.
Νομίζω όμως πως αυτή τη φορά ξεπέρασα τον εαυτό μου. Υπάρχει αυτό το σημείο μηδέν που αφού καταφέρεις να αντέξεις στη πολύωρη καταπόνηση έρχεσαι σε μια κατάσταση διαλογισμού με την οποία μπορείς να συνεχίσεις να ταξιδεύεις πάνω στη "ξύλινη" σέλα για πάντα.
Το μικρό WRR είναι ένας πιστός εργάτης παντού, "πίνει" από 3,7 μέχρι 4 λίτρα στις πιο ακραίες συνθήκες και δεν λέει όχι πουθενά. Πως θα μπορούσα να του πω εγώ; Χαρήκαμε μαζί αυτήν την εκδρομή τόσο οπτικά όσο και περιηγητικά, αλλά και κάμποσες φορές που ο konkost παρέλαβε το πόστο μου για να "ξεδώσουμε" λίγο ανεβάζοντας τις στροφές και τη διασκέδαση...
-------------------------------------------------------------------------------
Δυο πρόσωπα που ήθελα να γνωρίσω από καιρό και που αποδείχθηκε πως το ένστικτό μου λειτουργούσε σωστά.
nomad (Δημήτρης)... του οποίου μου άρεσε πολύ η "καθαρή" βουνίσια ματιά του, μαρτυρούσε πλούτο εμπειριών. Όχι απλώς καθαρή, πεντακάθαρη σαν τα Ευρυτανικά νερά. Οι συζητήσεις μας ήταν σύντομες και κυρίως γύρω από το event, αλλά για οτιδήποτε και να συζητάς με τον Δημήτρη καταλαβαίνεις εύκολα ποιόν έχεις απέναντι σου.
Και να που... απρόσμενα βρέθηκα μπροστά στον endtourista (Σπύρος). Κοινές αντιλήψεις... Χρειάστηκαν μόλις 2 λεπτά να παρακολουθήσω έναν ομιλούντα άνθρωπο που μαρτυρούσε πως πίσω από τις λέξεις κρύβεται η αγάπη για κάτι το οποίο θέλει να μοιράζεται, να προστατεύει και να το κάνει να φαίνεται "ζεστό" στους υπόλοιπους ανθρώπους. Όχι με επίδειξη αλλά με μεταδοτικότητα και απόδοση σεβασμού προς στον ενδιαφερόμενο.
Ο Σπύρος μας περίμενε στη κορυφή στα Κοκάλια και καλούσε έναν-έναν κάθε αναβάτη για να τον κεράσει λουκουμάκι. Για εμένα ήταν συγκινητικό. Πίσω από αυτή τη ταπεινή πράξη εγώ βρήκα έναν μεγαλειώδη συνδυαστικό συμβολισμό. Το να είσαι σε μια από τις ομορφότερες κορυφές της Ελλάδας (ίσως και του κόσμου) και ταυτοχρόνως να γεμίζεις με γλυκύτητα τον ουρανίσκο σου, εκεί πάνω... ένα μπουκέτο αισθήσεων. Να βλέπεις ΑΥΤΟ το αλπικό λιβάδι, να μυρίζεις ΑΥΤΟΝ τον αέρα, να ακούς ΑΥΤΟΝ τον ομιλούντα άνεμο και ανέλπιστα να γεύεσαι τη γλύκα αυτού του γεμάτου ζεστασιά κεράσματος... Σε ποιόν θα το περιγράψεις και δεν θα συγκινηθεί;
Σπύρο στο γράφω και από εδώ όπως σου το είπα και από κοντά, χάρηκα πολύ που σε γνώρισα.
Οσο για τον Σπύρο endtourista πραγματικά τα λόγια είναι λίγα.
Οταν έμεινα τελευταίος στην μεγάλη κατηφόρα στα κοκκαλια ηταν πίσω μου κ μου έδωσε μεγάλη σίγουρια οταν είπε είμαι εδώ.
Σας ευχαριστώ όλους κ ποτε δεν κρύβω όταν συγκινούμαι,τωρα ειναι μια απο αυτές τις φορες μέσα απο την αναδρομή του γραπτού σου λόγου.
Doc.DD
Μέλος
- Όνομα
- Δημητρης
- Μοτό
- r 1200gs 07/suzuki dr 350s 92
Φοβερή επιλογή μουσικής, δυνατό μοντάζ
zilver
Μέλος
- Όνομα
- Ζήσης
- Μοτό
- 790AdvR
ΛΕΩΝΙΔΑΣ.
Cowboy
ΛΕΩΝΙΔΑΣ.
Cowboy
ΛΕΩΝΙΔΑΣ.
Cowboy
ΛΕΩΝΙΔΑΣ.
Cowboy
Στάλθηκε από το ALE-L21 μου χρησιμοποιώντας Tapatalk
ΛΕΩΝΙΔΑΣ.
Cowboy
η σιδερα κυρία
Στάλθηκε από το ALE-L21 μου χρησιμοποιώντας Tapatalk
Στάλθηκε από το ALE-L21 μου χρησιμοποιώντας Tapatalk