mad about Africa: Ο γύρος της Αφρικής και της Μ. Ανατολής με XR 250
- Thread starter madnomad
- Ημερομηνία δημιουργίας
paschalis
gone4riding
Φρεσκα νεα!
Οι φωτογραφιες δεν μεταφερονται,
υπομονη και θα βρεθει η λυση και για αυτο.
Κονγκό: Μα τι ευγένεια είναι αυτή;
Posted on 27 June 2014 by madnomad
Υπάρχουν δύο χώρες που χρησιμοποιούν τη λέξη “Κονγκό” στ’ όνομά τους και μάλιστα γειτονεύουν. Η μια είναι η Δημοκρατία του Κονγκό (RC, πρώην Γαλλικό Κονγκό), που συνήθως αποκαλείται απλά “Κονγκό” ή “Κονγκό-Μπραζαβίλ”, λόγω της πρωτεύουσάς της. Η άλλη είναι και η μεγαλύτερη, η Λαϊκή Δημοκρατία του Κονγκό (DRC στ’ αγγλικά και RDC στα γαλλικά, πρώην Βελγικό Κονγκό ή Ζαΐρ), η οποία μερικές φορές αποκαλείται “Κονγκό-Κινσάσα”, αφού η Κινσάσα είναι η πρωτεύουσά της. Εμείς διασχίσαμε αρχικά το μικρό Κονγκό.
Συμβουλευόμενοι τους χάρτες που έχουμε στο GPS μας, βρήκαμε τους ερημικούς χωματόδρομους του Καμερούν που οδηγούν στα σύνορα με το Κονγκό. Μόνο λίγα φορτηγά περνούν από ‘κει, αφού οι δρόμοι είναι δύσβατοι, ιδιαίτερα κατά τη βροχερή περίοδο, καταμεσής της οποίας βρισκόμασταν. Η μια πλευρά ενός φορτηγού είχε βυθιστεί σ’ ένα βούρκο, ο οποίος δε φαινόταν και το φορτηγό κόντευε ν’ ανατραπεί! Όταν συμβαίνει αυτό, τα υπόλοιπα φορτηγά πρέπει να περιμένουν εκεί για μέρες μέχρι ν’ απεγκλωβιστεί το πρώτο φορτηγό. Συνήθως ο χωματόδρομος είναι στενός κι η βλάστηση τριγύρω πυκνή, οπότε δεν υπάρχει διέξοδος για τ’ άλλα φορτηγά. Ευτυχώς, εμείς με τις μοτοσυκλέτες μπορούσαμε να περάσουμε.
Οδηγώντας στην ερημική και πανέμορφη ζούγκλα προς τα σύνορα με το Κονγκό.
Οι φιλικότατοι συνοριακοί υπάλληλοι σφράγισαν τα έγγραφα που μας χορήγησε η ΕΛΠΑ και μάλιστα μας πρότειναν να κατασκηνώσουμε εκεί, αφού είχε βραδιάσει. Είχε πλάκα ν’ ακούω τη Χριστίνα να συνδιαλέγεται με τους τελωνειακούς την ώρα που εγώ έστηνα τ’ αντίσκηνο εκεί μπροστά! Την επόμενη μέρα ξεκινήσαμε με βροχή. Καθώς οδηγούσα κάπως γρήγορα, με τετάρτη, σε κάποια στροφή είδα ξαφνικά πως είχε γλιστερή λάσπη. Προτού προλάβω ν’ αντιδράσω, έβλεπα τη μοτοσυκλέτα μου να σέρνεται στο έδαφος, ενώ εγώ σερνόμουν από πίσω της! Πρώτη φορά στη ζωή μου ένιωθα πώς είναι να πέφτεις απ’ τη μοτοσυκλέτα, να σέρνεσαι στο δρόμο και ν’ αναρωτιέσαι πότε και πού θα σταματήσεις…
Η μοτοσυκλέτα σύρθηκε για δέκα μέτρα περίπου, περιστράφηκε κι εγώ σταμάτησα από πίσω της. Είχε κολλήσει το γκάζι κι ο κινητήρας ούρλιαζε! Σηκώθηκα αμέσως και πάτησα το killswitch. Εκείνη την ώρα ήρθε κι η Χριστίνα, οπότε σηκώσαμε μαζί τη μοτοσυκλέτα μου. Η λάσπη είχε πεταχτεί ακόμη και μέσα στο κράνος μου. Την έφτυνα απ’ το στόμα μου. Ευτυχώς, δεν είχα χτυπήσει και δεν πονούσα καθόλου. Σερνόμουν με τον κώλο, αλλά η πλάτη μου δεν ακούμπησε στο έδαφος. Η αριστερή βαλίτσα της μοτοσυκλέτας μου απόκτησε άλλο ένα βαθούλωμα στην κάτω γωνία της, αλλά αυτό ήταν όλο. Φθηνά τη γλύτωσα… Το μόνο πρόβλημα ήταν πως είχα γίνει σα γουρούνι μες στις λάσπες.
Πρώτη φορά στη ζωή μου ένιωθα πώς είναι να πέφτεις απ’ τη μοτοσυκλέτα, να σέρνεσαι στο δρόμο και ν’ αναρωτιέσαι πότε και πού θα σταματήσεις…
Στην περιοχή γύρω απ’ το Souanké συναντήσαμε τη βαθιά, γλιστερή λάσπη που περιμέναμε. Κάποια κομμάτια ήταν γεμάτα ροδιές από τα φορτηγά που βλέπαμε κάθε λίγο παρατημένα μέσα στη λάσπη. Φυσικά, κινούμασταν σημειωτών, αφού έπρεπε να κατεβαίνω απ’ τη μοτοσυκλέτα μου και να σπρώχνω τη μοτοσυκλέτα της Χριστίνας, που δεν είχε αρκετή πρόσφυση παρόλο που είχαμε μειώσει την πίεση των ελαστικών. Εκείνες τις μέρες έπεσε πέντε φορές η Χριστίνα κι άλλες τόσες εγώ, ενώ για να διασχίσουμε εκείνα τα 30 χλμ. βαθιάς λάσπης, μας πήρε τρεις ώρες.
Μια από τις πέντε πτώσεις που είχα εκείνες τις μέρες…
Αυτό που μας έκανε εντύπωση ήταν πως όταν ήμασταν κοντά σε κόσμο, αυτοί βουτούσαν ξυπόλυτοι μέσα στις λάσπες και μας βοηθούσαν. Μάλιστα δε μας ζήτησαν τίποτα για τις υπηρεσίες τους. Ήταν εκεί κι ένας ντόπιος που είχε κολλήσει στη λάσπη με το κινέζικο μηχανάκι του, οπότε έτρεχα να σπρώχνω μια τη μοτοσυκλέτα της Χριστίνας και μια τη μοτοσυκλέτα του φιλικού Κονγκολέζου.
Πολύ λάσπη!
Το μεγαλύτερο κομμάτι του δρόμου προς το Ouesso είχε πατημένο χώμα, που δε γλιστρούσε τόσο κι έτσι οδηγούσαμε πιο άνετα. Μάλιστα, όταν σταμάτησε η βροχή, απολαύσαμε ιδιαίτερα ένα κομμάτι της καταπράσινης ζούγκλας οδηγώντας σε μια πανέμορφη διαδρομή, όπου ήρθαμε πρόσωπο με πρόσωπο μ’ ένα μεγάλο, χρωματιστό, τροπικό πουλί!
Καθώς απολαμβάναμε μια ωραία διαδρομή μέσα στη ζούγκλα, ήρθαμε πρόσωπο με πρόσωπο μ’ αυτό το πανέμορφο τροπικό πουλί!
Την τρίτη μέρα φτάσαμε στο Ouesso, τη βορειότερη πόλη του Κονγκό, που βρίσκεται σ’ ένα γραφικό κομμάτι της όχθης του Ποταμού Sangha. Από ‘κει πήραμε το δρόμο προς τα νότια. Αλλού ήταν στρωμένος χωματόδρομος που περίμενε την άσφαλτο κι αλλού τα κινέζικα συνέργεια είχαν ήδη απλώσει το μαύρο τάπητα. Στην κωμόπολη Makoua διασχίσαμε τον ισημερινό! Δεν υπήρχε καμιά πινακίδα που να το ανακοινώνει, αφού τουρίστες δεν παν εκεί. Έβλεπα τις συντεταγμένες στο GPS και κάποια στιγμή το γεωγραφικό πλάτος μηδενίστηκε!
Διασχίζουμε τον ισημερινό! Το γεωγραφικό πλάτος μηδενίστηκε στο GPS!
Για μας ο ισημερινός δεν είναι απλά ένα σημείο στο χάρτη. Το σημαντικότερο είναι πως σηματοδοτεί την απόδρασή μας από τη βροχερή περίοδο, που είχε ξεκινήσει στις αφρικανικές χώρες βόρεια του ισημερινού και μας ταλαιπώρησε κάπως τους τελευταίους δυο μήνες. Νότια του ισημερινού είναι ο καιρός που ξεκινά η ξηρή περίοδος, αυτή που τόσο μας έλειψε… Δε μπορούσαμε, όμως, να φανταστούμε πόσο απότομα θ’ άλλαζε ο καιρός. Μέχρι να φτάσουμε στον ισημερινό έβρεχε κάθε μέρα, ενώ από τη μέρα που τον διασχίσαμε δεν έχουμε δει ούτε σταγόνα! Περιττό να πούμε, λοιπόν, πως λατρέψαμε το νότιο ημισφαίριο απ’ την πρώτη στιγμή
Βρισκόμαστε πάνω στον ισημερινό! Η μοτοσυκλέτα της Χριστίνας είναι στο βόρειο ημισφαίριο, ενώ η δική μου στο νότιο!
Καλύπτοντας καθημερινά γύρω στα 350 χλμ. στη βαρετή άσφαλτο, κατευθυνόμασταν προς την πρωτεύουσα του Κονγκό. Διαπιστώσαμε έκπληκτοι πως οι αστυνομικοί σ’ αυτήν τη χώρα είναι φιλικοί, ενώ κανείς δε μας έκανε ούτε νύξη για δωροδοκία! Αυτό, βέβαια, δε σημαίνει πως δεν απαιτούν δωροδοκίες από τους ντόπιους. Οι ντόπιοι σ’ αυτές τις χώρες ποτέ δε γλιτώνουν απ’ τα νύχια των αρχών αν δε δώσουν το κατιτίς.
Ατελιέ χωμένο στους χωματόδρομους της Μπραζαβίλ.
Στη Μπραζαβίλ μας φιλοξένησε η Chantal, μια Γαλλίδα εκπαιδευτικός που ζει εκεί. Στο Γαλλικό Ινστιτούτο της πόλης είχαμε την ευκαιρία να παρακολουθήσουμε και μια συναυλία του Fredy Massamba, ενός διάσημου Κονγκολέζου μουσικού. Οι ντόπιοι μέσα στο αμφιθέατρο είχαν σηκωθεί απ’ τα καθίσματά τους και χόρευαν, ενώ ζητωκραύγαζαν! Κάπως έτσι καταλήγει κάθε μουσικό δρώμενο στην Αφρική, είτε λαμβάνει χώρα στους δρόμους είτε σε κάποιο μέγαρο μουσικής.
Ο χάρτης της Αφρικής φτιαγμένος από προσωπογραφίες δικτατόρων που κυβέρνησαν ή κυβερνούν τις χώρες της.
Έκπληκτοι διαπιστώσαμε πως το Κονγκό είναι παρεξηγημένο εξαιτίας της γείτονας χώρας, της Λαϊκής Δημοκρατίας του Κονγκό. Ελάχιστοι ταξιδιώτες επισκέπτονται αυτές τις χώρες κι έτσι δε βρίσκει κανείς επαρκείς πληροφορίες. Νομίζαμε πως επικρατεί η ίδια κατάσταση και στα δυο Κονγκό, αλλά είδαμε πως ακόμη και μια λευκή γυναίκα μπορεί να κινείται μόνη της τη νύχτα στη Μπραζαβίλ χωρίς να απειλείται. Περιμέναμε να συναντήσουμε διεφθαρμένα όργανα της “τάξης” κι επιθετικούς κατοίκους, αλλά γνωρίσαμε μόνο φιλικούς αστυνομικούς κι ανθρώπους με μια ευγένεια που μας είχε λείψει…
Οι φωτογραφιες δεν μεταφερονται,
υπομονη και θα βρεθει η λυση και για αυτο.
Κονγκό: Μα τι ευγένεια είναι αυτή;
Posted on 27 June 2014 by madnomad
Υπάρχουν δύο χώρες που χρησιμοποιούν τη λέξη “Κονγκό” στ’ όνομά τους και μάλιστα γειτονεύουν. Η μια είναι η Δημοκρατία του Κονγκό (RC, πρώην Γαλλικό Κονγκό), που συνήθως αποκαλείται απλά “Κονγκό” ή “Κονγκό-Μπραζαβίλ”, λόγω της πρωτεύουσάς της. Η άλλη είναι και η μεγαλύτερη, η Λαϊκή Δημοκρατία του Κονγκό (DRC στ’ αγγλικά και RDC στα γαλλικά, πρώην Βελγικό Κονγκό ή Ζαΐρ), η οποία μερικές φορές αποκαλείται “Κονγκό-Κινσάσα”, αφού η Κινσάσα είναι η πρωτεύουσά της. Εμείς διασχίσαμε αρχικά το μικρό Κονγκό.
Συμβουλευόμενοι τους χάρτες που έχουμε στο GPS μας, βρήκαμε τους ερημικούς χωματόδρομους του Καμερούν που οδηγούν στα σύνορα με το Κονγκό. Μόνο λίγα φορτηγά περνούν από ‘κει, αφού οι δρόμοι είναι δύσβατοι, ιδιαίτερα κατά τη βροχερή περίοδο, καταμεσής της οποίας βρισκόμασταν. Η μια πλευρά ενός φορτηγού είχε βυθιστεί σ’ ένα βούρκο, ο οποίος δε φαινόταν και το φορτηγό κόντευε ν’ ανατραπεί! Όταν συμβαίνει αυτό, τα υπόλοιπα φορτηγά πρέπει να περιμένουν εκεί για μέρες μέχρι ν’ απεγκλωβιστεί το πρώτο φορτηγό. Συνήθως ο χωματόδρομος είναι στενός κι η βλάστηση τριγύρω πυκνή, οπότε δεν υπάρχει διέξοδος για τ’ άλλα φορτηγά. Ευτυχώς, εμείς με τις μοτοσυκλέτες μπορούσαμε να περάσουμε.
Οδηγώντας στην ερημική και πανέμορφη ζούγκλα προς τα σύνορα με το Κονγκό.
Οι φιλικότατοι συνοριακοί υπάλληλοι σφράγισαν τα έγγραφα που μας χορήγησε η ΕΛΠΑ και μάλιστα μας πρότειναν να κατασκηνώσουμε εκεί, αφού είχε βραδιάσει. Είχε πλάκα ν’ ακούω τη Χριστίνα να συνδιαλέγεται με τους τελωνειακούς την ώρα που εγώ έστηνα τ’ αντίσκηνο εκεί μπροστά! Την επόμενη μέρα ξεκινήσαμε με βροχή. Καθώς οδηγούσα κάπως γρήγορα, με τετάρτη, σε κάποια στροφή είδα ξαφνικά πως είχε γλιστερή λάσπη. Προτού προλάβω ν’ αντιδράσω, έβλεπα τη μοτοσυκλέτα μου να σέρνεται στο έδαφος, ενώ εγώ σερνόμουν από πίσω της! Πρώτη φορά στη ζωή μου ένιωθα πώς είναι να πέφτεις απ’ τη μοτοσυκλέτα, να σέρνεσαι στο δρόμο και ν’ αναρωτιέσαι πότε και πού θα σταματήσεις…
Η μοτοσυκλέτα σύρθηκε για δέκα μέτρα περίπου, περιστράφηκε κι εγώ σταμάτησα από πίσω της. Είχε κολλήσει το γκάζι κι ο κινητήρας ούρλιαζε! Σηκώθηκα αμέσως και πάτησα το killswitch. Εκείνη την ώρα ήρθε κι η Χριστίνα, οπότε σηκώσαμε μαζί τη μοτοσυκλέτα μου. Η λάσπη είχε πεταχτεί ακόμη και μέσα στο κράνος μου. Την έφτυνα απ’ το στόμα μου. Ευτυχώς, δεν είχα χτυπήσει και δεν πονούσα καθόλου. Σερνόμουν με τον κώλο, αλλά η πλάτη μου δεν ακούμπησε στο έδαφος. Η αριστερή βαλίτσα της μοτοσυκλέτας μου απόκτησε άλλο ένα βαθούλωμα στην κάτω γωνία της, αλλά αυτό ήταν όλο. Φθηνά τη γλύτωσα… Το μόνο πρόβλημα ήταν πως είχα γίνει σα γουρούνι μες στις λάσπες.
Πρώτη φορά στη ζωή μου ένιωθα πώς είναι να πέφτεις απ’ τη μοτοσυκλέτα, να σέρνεσαι στο δρόμο και ν’ αναρωτιέσαι πότε και πού θα σταματήσεις…
Στην περιοχή γύρω απ’ το Souanké συναντήσαμε τη βαθιά, γλιστερή λάσπη που περιμέναμε. Κάποια κομμάτια ήταν γεμάτα ροδιές από τα φορτηγά που βλέπαμε κάθε λίγο παρατημένα μέσα στη λάσπη. Φυσικά, κινούμασταν σημειωτών, αφού έπρεπε να κατεβαίνω απ’ τη μοτοσυκλέτα μου και να σπρώχνω τη μοτοσυκλέτα της Χριστίνας, που δεν είχε αρκετή πρόσφυση παρόλο που είχαμε μειώσει την πίεση των ελαστικών. Εκείνες τις μέρες έπεσε πέντε φορές η Χριστίνα κι άλλες τόσες εγώ, ενώ για να διασχίσουμε εκείνα τα 30 χλμ. βαθιάς λάσπης, μας πήρε τρεις ώρες.
Μια από τις πέντε πτώσεις που είχα εκείνες τις μέρες…
Αυτό που μας έκανε εντύπωση ήταν πως όταν ήμασταν κοντά σε κόσμο, αυτοί βουτούσαν ξυπόλυτοι μέσα στις λάσπες και μας βοηθούσαν. Μάλιστα δε μας ζήτησαν τίποτα για τις υπηρεσίες τους. Ήταν εκεί κι ένας ντόπιος που είχε κολλήσει στη λάσπη με το κινέζικο μηχανάκι του, οπότε έτρεχα να σπρώχνω μια τη μοτοσυκλέτα της Χριστίνας και μια τη μοτοσυκλέτα του φιλικού Κονγκολέζου.
Πολύ λάσπη!
Το μεγαλύτερο κομμάτι του δρόμου προς το Ouesso είχε πατημένο χώμα, που δε γλιστρούσε τόσο κι έτσι οδηγούσαμε πιο άνετα. Μάλιστα, όταν σταμάτησε η βροχή, απολαύσαμε ιδιαίτερα ένα κομμάτι της καταπράσινης ζούγκλας οδηγώντας σε μια πανέμορφη διαδρομή, όπου ήρθαμε πρόσωπο με πρόσωπο μ’ ένα μεγάλο, χρωματιστό, τροπικό πουλί!
Καθώς απολαμβάναμε μια ωραία διαδρομή μέσα στη ζούγκλα, ήρθαμε πρόσωπο με πρόσωπο μ’ αυτό το πανέμορφο τροπικό πουλί!
Την τρίτη μέρα φτάσαμε στο Ouesso, τη βορειότερη πόλη του Κονγκό, που βρίσκεται σ’ ένα γραφικό κομμάτι της όχθης του Ποταμού Sangha. Από ‘κει πήραμε το δρόμο προς τα νότια. Αλλού ήταν στρωμένος χωματόδρομος που περίμενε την άσφαλτο κι αλλού τα κινέζικα συνέργεια είχαν ήδη απλώσει το μαύρο τάπητα. Στην κωμόπολη Makoua διασχίσαμε τον ισημερινό! Δεν υπήρχε καμιά πινακίδα που να το ανακοινώνει, αφού τουρίστες δεν παν εκεί. Έβλεπα τις συντεταγμένες στο GPS και κάποια στιγμή το γεωγραφικό πλάτος μηδενίστηκε!
Διασχίζουμε τον ισημερινό! Το γεωγραφικό πλάτος μηδενίστηκε στο GPS!
Για μας ο ισημερινός δεν είναι απλά ένα σημείο στο χάρτη. Το σημαντικότερο είναι πως σηματοδοτεί την απόδρασή μας από τη βροχερή περίοδο, που είχε ξεκινήσει στις αφρικανικές χώρες βόρεια του ισημερινού και μας ταλαιπώρησε κάπως τους τελευταίους δυο μήνες. Νότια του ισημερινού είναι ο καιρός που ξεκινά η ξηρή περίοδος, αυτή που τόσο μας έλειψε… Δε μπορούσαμε, όμως, να φανταστούμε πόσο απότομα θ’ άλλαζε ο καιρός. Μέχρι να φτάσουμε στον ισημερινό έβρεχε κάθε μέρα, ενώ από τη μέρα που τον διασχίσαμε δεν έχουμε δει ούτε σταγόνα! Περιττό να πούμε, λοιπόν, πως λατρέψαμε το νότιο ημισφαίριο απ’ την πρώτη στιγμή
Βρισκόμαστε πάνω στον ισημερινό! Η μοτοσυκλέτα της Χριστίνας είναι στο βόρειο ημισφαίριο, ενώ η δική μου στο νότιο!
Καλύπτοντας καθημερινά γύρω στα 350 χλμ. στη βαρετή άσφαλτο, κατευθυνόμασταν προς την πρωτεύουσα του Κονγκό. Διαπιστώσαμε έκπληκτοι πως οι αστυνομικοί σ’ αυτήν τη χώρα είναι φιλικοί, ενώ κανείς δε μας έκανε ούτε νύξη για δωροδοκία! Αυτό, βέβαια, δε σημαίνει πως δεν απαιτούν δωροδοκίες από τους ντόπιους. Οι ντόπιοι σ’ αυτές τις χώρες ποτέ δε γλιτώνουν απ’ τα νύχια των αρχών αν δε δώσουν το κατιτίς.
Ατελιέ χωμένο στους χωματόδρομους της Μπραζαβίλ.
Στη Μπραζαβίλ μας φιλοξένησε η Chantal, μια Γαλλίδα εκπαιδευτικός που ζει εκεί. Στο Γαλλικό Ινστιτούτο της πόλης είχαμε την ευκαιρία να παρακολουθήσουμε και μια συναυλία του Fredy Massamba, ενός διάσημου Κονγκολέζου μουσικού. Οι ντόπιοι μέσα στο αμφιθέατρο είχαν σηκωθεί απ’ τα καθίσματά τους και χόρευαν, ενώ ζητωκραύγαζαν! Κάπως έτσι καταλήγει κάθε μουσικό δρώμενο στην Αφρική, είτε λαμβάνει χώρα στους δρόμους είτε σε κάποιο μέγαρο μουσικής.
Ο χάρτης της Αφρικής φτιαγμένος από προσωπογραφίες δικτατόρων που κυβέρνησαν ή κυβερνούν τις χώρες της.
Έκπληκτοι διαπιστώσαμε πως το Κονγκό είναι παρεξηγημένο εξαιτίας της γείτονας χώρας, της Λαϊκής Δημοκρατίας του Κονγκό. Ελάχιστοι ταξιδιώτες επισκέπτονται αυτές τις χώρες κι έτσι δε βρίσκει κανείς επαρκείς πληροφορίες. Νομίζαμε πως επικρατεί η ίδια κατάσταση και στα δυο Κονγκό, αλλά είδαμε πως ακόμη και μια λευκή γυναίκα μπορεί να κινείται μόνη της τη νύχτα στη Μπραζαβίλ χωρίς να απειλείται. Περιμέναμε να συναντήσουμε διεφθαρμένα όργανα της “τάξης” κι επιθετικούς κατοίκους, αλλά γνωρίσαμε μόνο φιλικούς αστυνομικούς κι ανθρώπους με μια ευγένεια που μας είχε λείψει…
Τελευταία επεξεργασία:
paschalis
gone4riding
Μπουρκίνα Φάσο: Μια έκπληξη που αγαπήσαμε!
March 30th, 2014 |
Author: madnomad
Εδώ και καιρό κανονίζαμε να βρεθούμε με το Στέργιο, που ταξιδεύει στην Αφρική με τη Vespa του και το Liam, τον Άγγλο που συνταξιδεύει με το Στέργιο μ’ ένα παλιό παπάκι 90 κυβικών εκατοστών. Κάναμε μια παράκαμψη έτσι, ώστε να πάμε πιο κοντά προς αυτούς και τελικά, κοντά στα σύνορα με τη Γκάνα, είδα δυο ογκώδη μηχανάκια να ‘ρχονται, οπότε κατάλαβα πως είναι αυτοί! Σταματήσαμε στην άκρη του δρόμου κι αρχίσαμε τις χαιρετούρες… Ήταν απίστευτο που τελικά συναντηθήκαμε! Βρήκαμε ένα ήσυχο μέρος να κατασκηνώσουμε κι αράξαμε εκεί δυο μέρες συζητώντας ατελείωτα για τις εμπειρίες μας στην Αφρική μέχρι στιγμής, αλλά και για τη συνέχεια του ταξιδιού. Είχαμε τόσα πολλά να πούμε…
Συνάντηση κορυφής με το Στέργιο, που ταξιδεύει στην Αφρική με τη Vespa του!
Αφού αποχαιρετίσαμε το Στέργιο και το Liam, μη γνωρίζοντας αν θα ξανασυναντηθούμε στην Αφρική, κατευθυνθήκαμε προς τα νοτιοδυτικά της Μπουρκίνα Φάσο, ενώ τα παιδιά μπήκαν στη Γκάνα, από την οποία εμείς μόλις είχαμε βγει. Μέρα με τη μέρα διαπιστώναμε πως κοπάζει ο βοριάς που φυσά απ’ τη Σαχάρα και ρίχνει κάπως τις θερμοκρασίες. Η θερμή περίοδος ήταν προ των πυλών κι όσο περνούσαν οι μέρες του Μαρτίου, τόσο περισσότερο τη νιώθαμε να μας εξουθενώνει.
Οι αλλόκοτοι πέτρινοι σχηματισμοί του Sindou
Στα νοτιοδυτικά της χώρας επισκεφτήκαμε δυο μέρη, το Sindou και το Dômes de Fabedougou, που διαθέτουν κάποιους αλλόκοτους πέτρινους σχηματισμούς. Ωραίοι ήταν, αλλά σαν τα Μετέωρα δεν ήταν! Πολύ περισσότερο μας εντυπωσίασε ένας παλιός, εγκαταλειμμένος οικισμός, που δεν είναι καθόλου γνωστός, αν κι έχει πολύ μεγαλύτερη αξία, κατά τη γνώμη μας. Βρίσκεται κοντά στο χωριό Niansogoni, εκεί που συναντώνται τα σύνορα της Μπουρκίνα Φάσο, της Ακτής Ελεφαντοστού και του Μάλι. Σκαρφαλώνοντας σ’ ένα λόφο, βρεθήκαμε ξαφνικά μπροστά σε μια κρυμμένη πρόσοψη ενός βράχου, η οποία είχε κοιλότητες γεμάτες καλύβες φτιαγμένες από λάσπη! Εκεί ζούσαν οι ιθαγενείς για να προστατευθούν από τους εχθρούς τους, αλλά κι από τα στοιχεία της φύσης. Ο ήλιος δεν τους έβλεπε μέσα στις κοιλότητες αυτές, ενώ προφυλάσσονταν κι απ’ τη βροχή. Κάποιες από τις καλύβες χρησιμοποιούνταν για στέγαση, ενώ σ’ άλλες μαγείρευαν ή παρασκεύαζαν το τοπικό είδος μπύρας που φτιάχνεται από κεχρί. Τα τρόφιμα τα διατηρούσαν μέσα σε τεράστια πιθάρια, ενώ μερικές καλύβες είχαν κρύπτες στο έδαφος, όπου φυλούσαν τα πολύτιμα αντικείμενα της οικογένειας.
Ο εγκαταλειμμένος αυτός οικισμός είναι χτισμένος από λάσπη στην πρόσοψη ενός βράχου, αποκομμένος από τον υπόλοιπο κόσμο.
Καθώς προχωρούσαμε προς τα βόρεια, μας φιλοξενούσαν διάφοροι φιλικοί ντόπιοι, που γνωρίζαμε μέσω του CouchSurfing. Ο Μωχάμετ ήταν ένας απ’ αυτούς, ένας φοιτητής που διψά για μάθηση κι ονειρεύεται να ταξιδέψει όλο τον κόσμο σπουδάζοντας. Περιττό να πούμε πως, δυστυχώς, τέτοια όνειρα σ’ αυτές τις χώρες παραμένουν απλώς όνειρα… Οι οικογένειες στη Δυτική Αφρική ζουν, συνήθως, σε συγκροτήματα που αποτελούνται από διάφορες καλύβες ή δωμάτια, χτισμένα γύρω από μια κοινόχρηστη αυλή. Βέβαια, τρεις γενιές συγκατοικούν σ’ αυτούς τους χώρους, οπότε οι οικογένειες αυτές αποτελούνται από δέκα έως είκοσι άτομα. Υπάρχει, πάντως, ένα όμορφο κλίμα συνεργασίας κι αλληλεγγύης, αν κι οι καβγάδες δε λείπουν από την καθημερινότητα.
Κάπως έτσι είναι συνήθως ένα σύμπλεγμα από καλύβες στην επαρχία, στο οποίο μένει μια μεγάλη οικογένεια μαζί με τα ζώα της.
Κάπου εκεί έγινε κάτι απίστευτο… Σκίστηκε το πέλμα του πισινού ελαστικού της μοτοσυκλέτας μου! Αυτή ήταν η αιτία να τρυπήσει η σαμπρέλα. Εκεί που ήμασταν, ήταν αδύνατον να βρω καινούριο ελαστικό. Αναγκαστικά, άλλαξα μόνο τη σαμπρέλα, ενώ κάτω απ’ το σκίσιμο του ελαστικού έβαλα ένα διπλό κομμάτι παλιάς σαμπρέλας, για να προφυλάξει την καινούρια μου σαμπρέλα. Σα να μην έφτανε αυτό, σε λιγότερο από 100 χιλιόμετρα, πάτησα ένα τεράστιο μπουλόνι και ξανατρύπησε η σαμπρέλα! Ευτυχώς που κουβαλάμε δύο εφεδρικές σαμπρέλες πάντα.
Μέσα σ’ εκατό χιλιόμετρα άλλαξα σαμπρέλα δυο φορές!
Δυστυχώς, αργότερα το σκίσιμο του ελαστικού έγινε τόσο μεγάλο, που η σαμπρέλα έκανε καρούμπαλο κι έβγαινε έξω! Ήμασταν στη μέση του δρόμου, οπότε δεν είχα πολλές επιλογές… Ξεφούσκωσα κάπως τη σαμπρέλα, για να μην προεξέχει απ’ το λάστιχο κι έδεσα ένα σκοινί σ’ εκείνο το κομμάτι, για να μην πατά η σαμπρέλα στην άσφαλτο. Έτσι καλύψαμε ογδόντα χιλιόμετρα, ώσπου φτάσαμε στην πόλη του Bobo-Dioulasso, τη δεύτερη μεγαλύτερη της χώρας. Εκεί, μετά από αρκετή αναζήτηση, κατάφερα να βρω ελαστικό στις κατάλληλες διαστάσεις.
Φτάσαμε στην πρωτεύουσα με το πιο “αφρικανικό” όνομα!
Όταν τελικά φτάσαμε στην Ouagadougou, είχαμε τη χαρά να συναντήσουμε κάποιους φίλους του Άκη Τεμπερίδη και της Βούλας Νέτου, που είχαν κάνει το γύρο του κόσμου μ’ ένα Land Rover! Έτσι βρεθήκαμε φιλοξενούμενοι του Georges και της Connie, ενός ζευγαριού που ταξίδευε για δυο χρόνια στην Αμερική και την Αφρική μ’ ένα Land Rover. Ήταν όμορφα να καθόμαστε τα βράδια και ν’ ανταλλάσουμε ιστορίες απ’ τα ταξίδια μας, ενώ οργανώναμε και προβολές με τα βίντεό μας από τις αφρικανικές χώρες που έχουμε επισκεφτεί μέχρι στιγμής.
Το αυτοκόλλητο του Άκη και της Βούλας φιγουράρει ακόμη στο αυτοκίνητο του Georges και της Connie!
Την Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας βρισκόμασταν στην Ouagadougou. Η Μπουρκίνα Φάσο είναι μια από τις χώρες που γιορτάζουν πιο έντονα αυτή την ημέρα. Σε αντίθεση με τον υπόλοιπο χρόνο, αυτή τη μέρα οι άντρες πηγαίνουν στο παζάρι και διαπιστώνουν πόσο δύσκολο είναι να ψωνίσουν με τα ελάχιστα χρήματα που, συνήθως, δίνουν στη γυναίκα τους γι’ αυτό το σκοπό.
Είχαμε τη χαρά να παρακολουθήσουμε τις εκδηλώσεις του οργανισμού A.M.P.O., όπου η Connie εργάζεται εθελοντικά. Βρίσκονταν ένα σωρό γυναίκες εκεί, που ο δραστήριος αυτός οργανισμός έσωσε από τη φτώχια. Πολλές απ’ αυτές έμειναν ορφανές όταν ήταν νεαρές, άλλες έμειναν έγκυες χωρίς να ‘ναι παντρεμένες, οπότε διώχτηκαν από την οικογένειά τους, άλλες εγκαταλείφθηκαν από τους συζύγους τους, ενώ αρκετές έχουν AIDS ή άλλες ασθένειες. Ο οργανισμός, που ιδρύθηκε από την Katrin, μια Γερμανίδα που ζει στη Μπουρκίνα Φάσο τα τελευταία 23 χρόνια, χρησιμοποιεί τις δωρεές του κόσμου, όχι για να μοιράζει χρήματα στους ντόπιους, αλλά για να τους εκπαιδεύει και να τους βοηθά να βελτιώσουν τη ζωή τους στηριζόμενοι στις δικές τους δυνάμεις.
Γιορτάζοντας την Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας στον οργανισμό A.M.P.O.
Εκεί είχαμε και μια έκπληξη: γνωρίσαμε έναν Έλληνα γιατρό που ζει στη Γερμανία, αλλά μέσω του ιατρικού τους συλλόγου επισκέπτεται διάφορες αναπτυσσόμενες χώρες και προσφέρεται να χειρουργήσει όσους έχουν ανάγκη. Τώρα πια είναι συνταξιούχος, αλλά ήταν διευθυντής σε διάφορα νοσοκομεία της Γερμανίας. Η ελληνική πρεσβεία τον είχε καλέσει κάποτε να εργαστεί στην Ελλάδα κι είχε πάει στο Α.Χ.Ε.Π.Α.. Δεκατέσσερις μέρες άντεξε! Όταν διαπίστωσε πως όποιος πληρώνει φακελάκι εξυπηρετείται, ενώ οι γιατροί δεν ενδιαφέρονται αν θα ζήσουν οι υπόλοιποι, έκανε διάβημα στους αρμόδιους δηλώνοντας πως αυτός δε θέλει να εργαστεί με τέτοιον ανήθικο τρόπο κι έτσι επέστρεψε στη Γερμανία. Συνηθισμένη ιστορία… Όσοι είναι τίμιοι και δε θέλουν να υποκύψουν στη διαφθορά, αναγκάζονται να αυτοεξοριστούν. Ποιοι μένουν στην Ελλάδα, λοιπόν; Οι διεφθαρμένοι κι αυτοί οι λίγοι ρομαντικοί αγωνιστές, που αφιερώνουν τη ζωή τους σε μια ηρωική πάλη για να βελτιώσουν την κατάσταση.
Οι παραδοσιακές καλύβες του χωριού Tangassogo φημίζονται για την ιδιαίτερη αρχιτεκτονική τους.
Όταν τελικά είχαμε όλες τις απαραίτητες βίζες στα διαβατήριά μας, με βαριά καρδιά αποχαιρετήσαμε τον Georges και την Connie και κατευθυνθήκαμε προς τα νότια της χώρας. Θέλαμε οπωσδήποτε να επισκεφτούμε τα χωριά της φυλής Gourounsi, που φημίζονται για την αρχιτεκτονική που χρησιμοποιούν στις καλύβες τους. Δεν έχουν παράθυρα έτσι, ώστε να προστατεύονται από τον ήλιο, ενώ εξωτερικά είναι διακοσμημένες με διάφορα σύμβολα. Οι πόρτες είναι χαμηλές κι η είσοδος εμποδίζεται από ένα μικρό τοίχο. Έτσι όταν κάποιος εχθρός προσπαθούσε να μπει στην καλύβα, μόλις έσκυβε κι έβαζε το κεφάλι του μέσα, τον αποκεφάλιζαν προτού η όραση του προλάβει να προσαρμοστεί στο σκοτάδι της καλύβας.
Κάπως έτσι είναι μια συνηθισμένη καλύβα της φυλής Gourounsi: χωρίς παράθυρα, με χαμηλή πόρτα και με σύμβολα να τη διακοσμούν εξωτερικά.
Μετά από έναν ολόκληρο μήνα στη Μπουρκίνα Φάσο, ακολουθήσαμε τους χωματόδρομους που οδηγούσαν στο Τόγκο. Έτσι αφήσαμε πίσω μας άλλη μια χώρα έχοντας αποκτήσει ευχάριστες εμπειρίες κι έχοντας γνωρίσει ενδιαφέροντες ανθρώπους…
Soundtracks (μουσική απ’ τη Μπουρκίνα Φάσο):
Farafina – Bi Mousso
Farafina – Lanaya
Farafina – Hereyo Mibi
Victor Démé – Sabu
- See more at: http://madnomad.gr/main/burkina/#sthash.raZQmD3c.dpuf
Εδώ και καιρό κανονίζαμε να βρεθούμε με το Στέργιο, που ταξιδεύει στην Αφρική με τη Vespa του και το Liam, τον Άγγλο που συνταξιδεύει με το Στέργιο μ’ ένα παλιό παπάκι 90 κυβικών εκατοστών. Κάναμε μια παράκαμψη έτσι, ώστε να πάμε πιο κοντά προς αυτούς και τελικά, κοντά στα σύνορα με τη Γκάνα, είδα δυο ογκώδη μηχανάκια να ‘ρχονται, οπότε κατάλαβα πως είναι αυτοί! Σταματήσαμε στην άκρη του δρόμου κι αρχίσαμε τις χαιρετούρες… Ήταν απίστευτο που τελικά συναντηθήκαμε! Βρήκαμε ένα ήσυχο μέρος να κατασκηνώσουμε κι αράξαμε εκεί δυο μέρες συζητώντας ατελείωτα για τις εμπειρίες μας στην Αφρική μέχρι στιγμής, αλλά και για τη συνέχεια του ταξιδιού. Είχαμε τόσα πολλά να πούμε…
Συνάντηση κορυφής με το Στέργιο, που ταξιδεύει στην Αφρική με τη Vespa του!
Αφού αποχαιρετίσαμε το Στέργιο και το Liam, μη γνωρίζοντας αν θα ξανασυναντηθούμε στην Αφρική, κατευθυνθήκαμε προς τα νοτιοδυτικά της Μπουρκίνα Φάσο, ενώ τα παιδιά μπήκαν στη Γκάνα, από την οποία εμείς μόλις είχαμε βγει. Μέρα με τη μέρα διαπιστώναμε πως κοπάζει ο βοριάς που φυσά απ’ τη Σαχάρα και ρίχνει κάπως τις θερμοκρασίες. Η θερμή περίοδος ήταν προ των πυλών κι όσο περνούσαν οι μέρες του Μαρτίου, τόσο περισσότερο τη νιώθαμε να μας εξουθενώνει.
Οι αλλόκοτοι πέτρινοι σχηματισμοί του Sindou
Στα νοτιοδυτικά της χώρας επισκεφτήκαμε δυο μέρη, το Sindou και το Dômes de Fabedougou, που διαθέτουν κάποιους αλλόκοτους πέτρινους σχηματισμούς. Ωραίοι ήταν, αλλά σαν τα Μετέωρα δεν ήταν! Πολύ περισσότερο μας εντυπωσίασε ένας παλιός, εγκαταλειμμένος οικισμός, που δεν είναι καθόλου γνωστός, αν κι έχει πολύ μεγαλύτερη αξία, κατά τη γνώμη μας. Βρίσκεται κοντά στο χωριό Niansogoni, εκεί που συναντώνται τα σύνορα της Μπουρκίνα Φάσο, της Ακτής Ελεφαντοστού και του Μάλι. Σκαρφαλώνοντας σ’ ένα λόφο, βρεθήκαμε ξαφνικά μπροστά σε μια κρυμμένη πρόσοψη ενός βράχου, η οποία είχε κοιλότητες γεμάτες καλύβες φτιαγμένες από λάσπη! Εκεί ζούσαν οι ιθαγενείς για να προστατευθούν από τους εχθρούς τους, αλλά κι από τα στοιχεία της φύσης. Ο ήλιος δεν τους έβλεπε μέσα στις κοιλότητες αυτές, ενώ προφυλάσσονταν κι απ’ τη βροχή. Κάποιες από τις καλύβες χρησιμοποιούνταν για στέγαση, ενώ σ’ άλλες μαγείρευαν ή παρασκεύαζαν το τοπικό είδος μπύρας που φτιάχνεται από κεχρί. Τα τρόφιμα τα διατηρούσαν μέσα σε τεράστια πιθάρια, ενώ μερικές καλύβες είχαν κρύπτες στο έδαφος, όπου φυλούσαν τα πολύτιμα αντικείμενα της οικογένειας.
Ο εγκαταλειμμένος αυτός οικισμός είναι χτισμένος από λάσπη στην πρόσοψη ενός βράχου, αποκομμένος από τον υπόλοιπο κόσμο.
Καθώς προχωρούσαμε προς τα βόρεια, μας φιλοξενούσαν διάφοροι φιλικοί ντόπιοι, που γνωρίζαμε μέσω του CouchSurfing. Ο Μωχάμετ ήταν ένας απ’ αυτούς, ένας φοιτητής που διψά για μάθηση κι ονειρεύεται να ταξιδέψει όλο τον κόσμο σπουδάζοντας. Περιττό να πούμε πως, δυστυχώς, τέτοια όνειρα σ’ αυτές τις χώρες παραμένουν απλώς όνειρα… Οι οικογένειες στη Δυτική Αφρική ζουν, συνήθως, σε συγκροτήματα που αποτελούνται από διάφορες καλύβες ή δωμάτια, χτισμένα γύρω από μια κοινόχρηστη αυλή. Βέβαια, τρεις γενιές συγκατοικούν σ’ αυτούς τους χώρους, οπότε οι οικογένειες αυτές αποτελούνται από δέκα έως είκοσι άτομα. Υπάρχει, πάντως, ένα όμορφο κλίμα συνεργασίας κι αλληλεγγύης, αν κι οι καβγάδες δε λείπουν από την καθημερινότητα.
Κάπως έτσι είναι συνήθως ένα σύμπλεγμα από καλύβες στην επαρχία, στο οποίο μένει μια μεγάλη οικογένεια μαζί με τα ζώα της.
Κάπου εκεί έγινε κάτι απίστευτο… Σκίστηκε το πέλμα του πισινού ελαστικού της μοτοσυκλέτας μου! Αυτή ήταν η αιτία να τρυπήσει η σαμπρέλα. Εκεί που ήμασταν, ήταν αδύνατον να βρω καινούριο ελαστικό. Αναγκαστικά, άλλαξα μόνο τη σαμπρέλα, ενώ κάτω απ’ το σκίσιμο του ελαστικού έβαλα ένα διπλό κομμάτι παλιάς σαμπρέλας, για να προφυλάξει την καινούρια μου σαμπρέλα. Σα να μην έφτανε αυτό, σε λιγότερο από 100 χιλιόμετρα, πάτησα ένα τεράστιο μπουλόνι και ξανατρύπησε η σαμπρέλα! Ευτυχώς που κουβαλάμε δύο εφεδρικές σαμπρέλες πάντα.
Μέσα σ’ εκατό χιλιόμετρα άλλαξα σαμπρέλα δυο φορές!
Δυστυχώς, αργότερα το σκίσιμο του ελαστικού έγινε τόσο μεγάλο, που η σαμπρέλα έκανε καρούμπαλο κι έβγαινε έξω! Ήμασταν στη μέση του δρόμου, οπότε δεν είχα πολλές επιλογές… Ξεφούσκωσα κάπως τη σαμπρέλα, για να μην προεξέχει απ’ το λάστιχο κι έδεσα ένα σκοινί σ’ εκείνο το κομμάτι, για να μην πατά η σαμπρέλα στην άσφαλτο. Έτσι καλύψαμε ογδόντα χιλιόμετρα, ώσπου φτάσαμε στην πόλη του Bobo-Dioulasso, τη δεύτερη μεγαλύτερη της χώρας. Εκεί, μετά από αρκετή αναζήτηση, κατάφερα να βρω ελαστικό στις κατάλληλες διαστάσεις.
Φτάσαμε στην πρωτεύουσα με το πιο “αφρικανικό” όνομα!
Όταν τελικά φτάσαμε στην Ouagadougou, είχαμε τη χαρά να συναντήσουμε κάποιους φίλους του Άκη Τεμπερίδη και της Βούλας Νέτου, που είχαν κάνει το γύρο του κόσμου μ’ ένα Land Rover! Έτσι βρεθήκαμε φιλοξενούμενοι του Georges και της Connie, ενός ζευγαριού που ταξίδευε για δυο χρόνια στην Αμερική και την Αφρική μ’ ένα Land Rover. Ήταν όμορφα να καθόμαστε τα βράδια και ν’ ανταλλάσουμε ιστορίες απ’ τα ταξίδια μας, ενώ οργανώναμε και προβολές με τα βίντεό μας από τις αφρικανικές χώρες που έχουμε επισκεφτεί μέχρι στιγμής.
Το αυτοκόλλητο του Άκη και της Βούλας φιγουράρει ακόμη στο αυτοκίνητο του Georges και της Connie!
Την Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας βρισκόμασταν στην Ouagadougou. Η Μπουρκίνα Φάσο είναι μια από τις χώρες που γιορτάζουν πιο έντονα αυτή την ημέρα. Σε αντίθεση με τον υπόλοιπο χρόνο, αυτή τη μέρα οι άντρες πηγαίνουν στο παζάρι και διαπιστώνουν πόσο δύσκολο είναι να ψωνίσουν με τα ελάχιστα χρήματα που, συνήθως, δίνουν στη γυναίκα τους γι’ αυτό το σκοπό.
Είχαμε τη χαρά να παρακολουθήσουμε τις εκδηλώσεις του οργανισμού A.M.P.O., όπου η Connie εργάζεται εθελοντικά. Βρίσκονταν ένα σωρό γυναίκες εκεί, που ο δραστήριος αυτός οργανισμός έσωσε από τη φτώχια. Πολλές απ’ αυτές έμειναν ορφανές όταν ήταν νεαρές, άλλες έμειναν έγκυες χωρίς να ‘ναι παντρεμένες, οπότε διώχτηκαν από την οικογένειά τους, άλλες εγκαταλείφθηκαν από τους συζύγους τους, ενώ αρκετές έχουν AIDS ή άλλες ασθένειες. Ο οργανισμός, που ιδρύθηκε από την Katrin, μια Γερμανίδα που ζει στη Μπουρκίνα Φάσο τα τελευταία 23 χρόνια, χρησιμοποιεί τις δωρεές του κόσμου, όχι για να μοιράζει χρήματα στους ντόπιους, αλλά για να τους εκπαιδεύει και να τους βοηθά να βελτιώσουν τη ζωή τους στηριζόμενοι στις δικές τους δυνάμεις.
Γιορτάζοντας την Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας στον οργανισμό A.M.P.O.
Εκεί είχαμε και μια έκπληξη: γνωρίσαμε έναν Έλληνα γιατρό που ζει στη Γερμανία, αλλά μέσω του ιατρικού τους συλλόγου επισκέπτεται διάφορες αναπτυσσόμενες χώρες και προσφέρεται να χειρουργήσει όσους έχουν ανάγκη. Τώρα πια είναι συνταξιούχος, αλλά ήταν διευθυντής σε διάφορα νοσοκομεία της Γερμανίας. Η ελληνική πρεσβεία τον είχε καλέσει κάποτε να εργαστεί στην Ελλάδα κι είχε πάει στο Α.Χ.Ε.Π.Α.. Δεκατέσσερις μέρες άντεξε! Όταν διαπίστωσε πως όποιος πληρώνει φακελάκι εξυπηρετείται, ενώ οι γιατροί δεν ενδιαφέρονται αν θα ζήσουν οι υπόλοιποι, έκανε διάβημα στους αρμόδιους δηλώνοντας πως αυτός δε θέλει να εργαστεί με τέτοιον ανήθικο τρόπο κι έτσι επέστρεψε στη Γερμανία. Συνηθισμένη ιστορία… Όσοι είναι τίμιοι και δε θέλουν να υποκύψουν στη διαφθορά, αναγκάζονται να αυτοεξοριστούν. Ποιοι μένουν στην Ελλάδα, λοιπόν; Οι διεφθαρμένοι κι αυτοί οι λίγοι ρομαντικοί αγωνιστές, που αφιερώνουν τη ζωή τους σε μια ηρωική πάλη για να βελτιώσουν την κατάσταση.
Οι παραδοσιακές καλύβες του χωριού Tangassogo φημίζονται για την ιδιαίτερη αρχιτεκτονική τους.
Όταν τελικά είχαμε όλες τις απαραίτητες βίζες στα διαβατήριά μας, με βαριά καρδιά αποχαιρετήσαμε τον Georges και την Connie και κατευθυνθήκαμε προς τα νότια της χώρας. Θέλαμε οπωσδήποτε να επισκεφτούμε τα χωριά της φυλής Gourounsi, που φημίζονται για την αρχιτεκτονική που χρησιμοποιούν στις καλύβες τους. Δεν έχουν παράθυρα έτσι, ώστε να προστατεύονται από τον ήλιο, ενώ εξωτερικά είναι διακοσμημένες με διάφορα σύμβολα. Οι πόρτες είναι χαμηλές κι η είσοδος εμποδίζεται από ένα μικρό τοίχο. Έτσι όταν κάποιος εχθρός προσπαθούσε να μπει στην καλύβα, μόλις έσκυβε κι έβαζε το κεφάλι του μέσα, τον αποκεφάλιζαν προτού η όραση του προλάβει να προσαρμοστεί στο σκοτάδι της καλύβας.
Κάπως έτσι είναι μια συνηθισμένη καλύβα της φυλής Gourounsi: χωρίς παράθυρα, με χαμηλή πόρτα και με σύμβολα να τη διακοσμούν εξωτερικά.
Μετά από έναν ολόκληρο μήνα στη Μπουρκίνα Φάσο, ακολουθήσαμε τους χωματόδρομους που οδηγούσαν στο Τόγκο. Έτσι αφήσαμε πίσω μας άλλη μια χώρα έχοντας αποκτήσει ευχάριστες εμπειρίες κι έχοντας γνωρίσει ενδιαφέροντες ανθρώπους…
Soundtracks (μουσική απ’ τη Μπουρκίνα Φάσο):
Farafina – Bi Mousso
Farafina – Lanaya
Farafina – Hereyo Mibi
Victor Démé – Sabu
- See more at: http://madnomad.gr/main/burkina/#sthash.raZQmD3c.dpuf
paschalis
gone4riding
H συνεχεια στη Λαικη Δημοκρατια του Κονγκο..
Η Μπραζαβίλ κι η Κινσάσα είναι οι δυο πιο κοντινές πρωτεύουσες στον κόσμο! Απέχουν μόλις 1,6 χιλιόμετρα και τις χωρίζει μόνο ο Ποταμός Κονγκό. Ωστόσο, η διάσχιση των συνόρων με τη σχεδία που πλέει από τη μια πρωτεύουσα στην άλλη είναι μια από τις πιο δύσκολες στον κόσμο, ειδικά για λευκούς που ταξιδεύουν με δικό τους όχημα. Έτσι αποφασίσαμε να κάνουμε έναν κύκλο 580 χιλιομέτρων, τα περισσότερα από τα οποία ήταν σε χωματόδρομους, με σκοπό να μπούμε στην προβληματική Λαϊκή Δημοκρατία του Κονγκό από έναν μικρό κι απομακρυσμένο συνοριακό σταθμό.
Ακόμη και σ’ εκείνον το μικρό σταθμό δεν άρεσε στους συνοριακούς υπαλλήλους το γεγονός πως είχαμε πάρει τις βίζες μας απ’ το Μπενίν κι όχι από την Ελλάδα. Τους εξηγήσαμε πως ήταν αδύνατον να πάρουμε τις βίζες απ’ τη χώρα μας, αφού είχαμε φύγει από ‘κει πριν έντεκα μήνες, οπότε οποιαδήποτε βίζα θα είχε λήξει. Καθώς αυτοί τηλεφωνούσαν στον ανώτερό τους για να τους πει τι να κάνουν, βράδιαζε κι έτσι κατασκηνώσαμε έξω απ’ το αστυνομικό τμήμα, κυριολεκτικά! Η Χριστίνα μαγείρεψε μια νόστιμη πατατοσαλάτα κι αφού φάγαμε, μπήκαμε στο αντίσκηνό μας.
Κι άλλο σκασμένο λάστιχο…
Το επόμενο πρωί, κι αφού ο διοικητής είχε δώσει την έγκρισή του, σφράγισαν τα διαβατήριά μας κι έτσι μπήκαμε κι επίσημα στη Λαϊκή Δημοκρατία του Κονγκό. Στο Luozi, την επόμενη κωμόπολη που συναντήσαμε, μας ανάγκασαν να δηλωθούμε πάλι στην υπηρεσία αλλοδαπών. Πάλι η ίδια ιστορία… Μας ζητούσαν 40 δολάρια για να μας δώσουν πίσω τα διαβατήριά μας, ύστερα η τιμή έπεσε στο μισό, κι αφού επιμέναμε πως δεν έχουμε χρήματα, μας άφησαν, τελικά, να φύγουμε μετά από δυο ώρες. Αυτή ήταν η χώρα για την οποία είχαμε διαβάσει τόσα… Μέχρι να τη διασχίσουμε μας σταμάτησαν σε 20 μπλόκα και σχεδόν όλοι απαιτούσαν να τους δωροδοκήσουμε.
Τότε ήταν που έμπαινε μπροστά η Χριστίνα… Η Χριστίνα εργαζόταν στην Ελλάδα ως πολιτικός μηχανικός κι αυτό σημαίνει πως σχεδόν κάθε μέρα βρισκόταν στην πολεοδομία. Μετά από τέτοια προϋπηρεσία στις συνδιαλλαγές με διεφθαρμένους και γλοιώδεις δημόσιους υπαλλήλους, καταλαβαίνετε πόσο περίφημα τα πήγαινε με τους Αφρικανούς δημόσιους υπαλλήλους… Τελικά καταφέραμε να διασχίσουμε ολόκληρη τη χώρα χωρίς να χρειαστεί να μπούμε σ’ αυτό το βρώμικο παιχνίδι των δωροδοκιών.
Το πολυτελές κέντρο της πρωτεύουσας
Τρεις μέρες μας πήρε τελικά για να ταξιδέψουμε ανάμεσα στις δυο κοντινότερες πρωτεύουσες του κόσμου! Φτάνοντας στην Κινσάσα, προσπαθούσαμε να τηλεφωνήσουμε στον Christophe και τη Cynthia, τους Βέλγους που θα μας φιλοξενούσαν εκεί. Διαπιστώσαμε, όμως, πως μας είχαν δώσει λάθος τηλεφωνικό αριθμό. Σταματήσαμε κάπου για να σκεφτούμε τι μπορούμε να κάνουμε και τότε άρχισε μια σειρά απίστευτων συμπτώσεων… Μας είδε κάποιος Γάλλος μοτοσυκλετιστής, ο οποίος στα νιάτα του έτρεχε στο Paris – Dakar. Όταν του είπαμε πως θέλουμε να φτάσουμε οδικώς μέχρι το Lubumbashi, στα νότια της χώρας, μας θεώρησε τρελούς και τηλεφώνησε αμέσως σ’ ένα φίλο του, επίσης μοτοσυκλετιστή. Μας έδωσε το τηλέφωνο και βρεθήκαμε να μιλάμε ελληνικά με τον Γιώργο, που τύχαινε να είναι ο ιδιοκτήτης του σπιτιού όπου έμεναν ο Christophe κι η Cynthia!
Στην Κινσάσα παραλάβαμε το Sena Bluetooth Audio Pack, που μας επιτρέπει να ηχογραφούμε στα βίντεό μας τις συνομιλίες που κάνουμε μέσω του συστήματος ενδοεπικοινωνίας!
Ο Γιώργος ήρθε αμέσως να μας πάρει με το Honda CRF 450 του κι εμείς προσπαθούσαμε να συνειδητοποιήσουμε τι συνέβαινε! Τις επόμενες μέρες βρεθήκαμε ανάμεσα σε μια υπέροχη παρέα, που γέμιζε απ’ τα γέλια του Christophe και της Cynthia. Εκεί έπρεπε να οργανωθούμε όσο καλύτερα μπορούσαμε, αφού είχαμε μπροστά μας το κομμάτι του ταξιδιού που αναμενόταν να είναι το δυσκολότερο…
Τα λαμπερά χαμόγελα του Christophe και της Cynthia φώτιζαν τις μέρες μας στη μουντή πρωτεύουσα.
Η Κινσάσα, η πρωτεύουσα της χώρας, απέχει περίπου 2.500 χιλιόμετρα από το Lubumbashi, τη συμπρωτεύουσα. Οι περισσότεροι θεωρούν πως αυτές οι δυο πόλεις δε συνδέονται οδικώς και μετακινούνται μόνο αεροπορικώς ανάμεσά τους. Υπάρχει ένα δίκτυο από δύσβατους χωματόδρομους που διασχίζουν τη ζούγκλα και συνδέουν τις δυο πόλεις, αλλά ελάχιστοι ξένοι ταξιδιώτες τους έχουν δοκιμάσει. Ακόμη λιγότεροι έχουν φτάσει στον προορισμό τους με το όχημά τους σε λειτουργία…
Ο Άκης Τεμπερίδης κι η Βούλα Νέτου είχαν βάλει το Land Rover τους σε αεροπλάνο για να το μεταφέρουν απ’ τη μια μεγαλούπολη στην άλλη και πολύ καλά έκαναν, αφού για ένα τετράτροχο η διαδρομή είναι σχεδόν απροσπέλαστη. Για του λόγου το αληθές, μπορείτε να δείτε πώς καταστράφηκε ένα Land Cruiser μετά από 39 μέρες σ’ αυτήν τη διαδρομή… Κάποιοι Κονγκολέζοι φορτηγατζήδες που οδηγούν ανάμεσα στις δυο πόλεις, χρειάζονται γύρω στους τρεις μήνες για να ολοκληρώσουν τη διαδρομή, αν δεν αντιμετωπίσουν σοβαρή βλάβη στ’ όχημά τους.
Σε κάποια σημεία το τοπίο ήταν μαγευτικό…
Ευτυχώς, η διαδρομή δεν είναι το ίδιο δύσβατη για μια μοτοσυκλέτα. Μερικοί μοτοσυκλετιστές που την έχουν δοκιμάσει, την ολοκλήρωσαν σε μόλις δυο ‘βδομάδες. Ωστόσο, η διαδρομή αυτή έδειξε τα δόντια της στο Στέργιο και τους δυο μοτοσυκλετιστές φίλους του. Από τις πρώτες κιόλας μέρες, εγκατέλειψε ο Γάλλος με τη BMW F800 GS λόγω καμένου συμπλέκτη. Την επόμενη μέρα εγκατέλειψε κι ο Στέργιος με τη Vespa του για τον ίδιο λόγο. Τελικά, καβαλάρης στον προορισμό του έφτασε, μετά από κάποιες βλάβες, μόνο ο Steven μ’ ένα Yamaha XT 125, που προφανώς ήταν το ελαφρύτερο και καταλληλότερο μηχανάκι γι’ αυτήν τη διαδρομή.
Αφού έκανα ένα service στα δυο μας Honda XR 250 κι έλεγξα όλες τις βίδες που πιθανόν να είχαν χαλαρώσει από την εκτεταμένη εκτός δρόμου οδήγηση, αφήσαμε πίσω μας τα παρανοϊκά μποτιλιαρίσματα της πρωτεύουσας. Τα πρώτα 622 χιλιόμετρα ήταν σε άσφαλτο. Από ‘κει και πέρα, όμως, ξεκινούσε το δυσκολότερο κομμάτι της διαδρομής…
Τα φίλτρα αέρος τα βάλαμε μέσα σε καλσόν, που κρατούσε το πολύ χώμα κι έτσι μπορούσαμε να τα καθαρίζουμε εύκολα στη μέση της ζούγκλας! Μια καταπληκτική ιδέα του μηχανικού μας: του Δημήτρη Κατηγιάννη απ’ το NRG.
Η Χριστίνα αντίκρισε ξανά το στοιχείο που μισεί περισσότερο: την άμμο! Στη Σαχάρα είχε κάνει μια αρκετά εκτεταμένη προπόνηση εκατοντάδων χιλιομέτρων, αλλά εκεί δεν ήταν τόσο δύσκολη η οδήγηση, αφού δεν υπήρχαν ροδιές, οπότε μπορούσαμε ν’ αυξήσουμε την ταχύτητά μας και να κινούμαστε άνετα. Ο δρόμος προς την Tshikapa, όμως, ήταν γεμάτος ροδιές από τα φορτηγά, οι οποίες ήταν τόσο βαθιές, που χτυπούσαν οι βαλίτσες μου στα τοιχώματα. Εκείνες τις μέρες πέφταμε γύρω στις πέντε φορές ο καθένας μας. Όπως ήταν αναμενόμενο, η Χριστίνα ζοριζόταν ιδιαίτερα και σε κάποια κομμάτια έπρεπε να παίρνω εγώ τη μοτοσυκλέτα της. Αυτή ήταν κι η συμφωνία άλλωστε: εγώ τους χωματόδρομους κι η Χριστίνα τους μπάτσους
Το στοιχείο που μισεί η Χριστίνα: άμμος και μάλιστα με βαθιές ροδιές…
Τα πράγματα δεν ήταν ευκολότερα για ‘μένα, αφού στη δική μου μοτοσυκλέτα κουβαλώ το μεγαλύτερο μέρος του φορτίου μας. Για κανέναν δεν είναι εύκολο να ισορροπεί 220 κιλά σε τόσο δύσβατα εδάφη… Εκείνες τις μέρες μέχρι να βραδιάσει πάνω από 70 χιλιόμετρα δε μπορούσαμε να καλύψουμε. Το σημαντικότερο εκεί ήταν να βρίσκουμε τα μονοπάτια τα οποία χρησιμοποιούν οι ντόπιοι που κουβαλούν τεράστια φορτία πάνω σε ποδήλατα. Είναι τόσο βαριά φορτωμένα, που κανείς δεν τα καβαλά. Συνήθως τα σπρώχνουν δύο ή τρία άτομα. Έτσι μεταφέρονται τα περισσότερα προϊόντα στις πόλεις και τα χωριά που βρίσκονται μέσα στη ζούγκλα και γι’ αυτό το κόστος τους είναι υπερβολικό. Υπάρχει παντού βενζίνη σε μπετόνια, αλλά πωλείται από 1,7 έως 3 ευρώ ανά λίτρο!
Από την πρώτη κιόλας μέρα, είδα κάτι απίστευτο στη μοτοσυκλέτα μου: είχε ραγίσει η βάση της μπροστινής ρόδας! Αναγκαστικά, την έβαλα στη μοτοσυκλέτα της Χριστίνας, που κουβαλά πολύ λιγότερο βάρος κι ευχόμουν να μη σπάσει ολοκληρωτικά…
Την τρίτη μέρα που παιδευόμασταν μέσα σ’ αυτό το χάος, συναντήσαμε τρεις ντόπιους μοτοσυκλετιστές, οι οποίοι μας πρότειναν να συνεχίσουμε όλοι μαζί μέχρι την Tshikapa. Στα πρώτα πέντε λεπτά η Χριστίνα έπεσε σ’ ένα βαθύ νεροφάγωμα και σκεφτόμουν πως προφανώς οι άλλοι θα βαρεθούν να μας περιμένουν και θα μας αφήσουν. Περιέργως, αφού έβγαλαν τη μοτοσυκλέτα μέσα απ’ το χαντάκι, η Χριστίνα οδηγούσε όλη την ομάδα και μάλιστα με ρυθμούς εντουρά! Δεν την είχα ξαναδεί να οδηγεί έτσι στα μονοπάτια και δε μπορούσα να πιστέψω στα μάτια μου! Μέχρι και τετάρτη βάζαμε και πλαγιάζαμε τα XR πάνω σε στενά μονοπάτια. Ήταν από τα κομμάτια της διαδρομής που το απόλαυσα οδηγικά…
Το πιο όμορφο μέρος όπου κατασκηνώσαμε στη διαδρομή… Μια ώρα καθίσαμε στο δροσερό νεράκι του ποταμού!
Είχαμε γίνει μια πολύ καλή ομάδα και συνεργαζόμασταν άψογα. Ένας από τους ντόπιους πήγε μπροστά για να μας δείχνει τα μονοπάτια, ακολουθούσε η Χριστίνα, την οποία έπρεπε να βοηθούμε όταν έπεφτε, ενώ εγώ έκανα τη σκούπα και βοηθούσα τους ντόπιους που κολλούσαν στην άμμο με τα κινέζικα μηχανάκια τους. Είχαμε πολύ καλό ρυθμό και καταφέραμε να καλύψουμε 110 χιλιόμετρα εκείνη τη μέρα, φτάνοντας στην Tshikapa, την πρώτη πόλη που συναντούσαμε.
Πολλά κομμάτια της διαδρομής είναι σχεδόν απροσπέλαστα για τα τετράτροχα.
Σε κάποιο μπλόκο της αστυνομίας, η Χριστίνα έκανε τα μαγικά της και μας άφησαν ήσυχους χωρίς να βγάλουμε το πορτοφόλι απ’ την τσέπη μας. Για τους φίλους μας, όμως, δεν ήταν τόσο εύκολα τα πράγματα… Ένας μπάτσος έλυσε τα μπαγκάζια από τη μια μοτοσυκλέτα και πήρε ανενόχλητος ένα μπουφάν που βρήκε, ενώ ο ιδιοκτήτης του κοιτούσε τη σκηνή ανήμπορος ν’ αντιδράσει κι εγώ προσπαθούσα να χωνέψω αυτό που έβλεπαν τα μάτια μου… Οι ντόπιοι αντιμετωπίζουν τόσο σκληρή βία από τις αρχές αυτού του τόπου, που δυστυχώς ζουν με τον τρόμο και κανείς δεν τολμά να μιλήσει. Όλοι τους γνωρίζουν πως οι αστυνομικοί κι οι στρατιωτικοί αυτής της χώρας είναι νόμιμοι, ένοπλοι εγκληματίες.
Στο σπίτι του ξαδέρφου των τριών ντόπιων μοτοσυκλετιστών με τους οποίους ταξιδέψαμε για μια μέρα!
Φτάνοντας στην Tshikapa οι φίλοι μας κατευθείαν μας οδήγησαν στο σπίτι ενός ξαδέρφου τους, για να κοιμηθούμε όλοι μαζί εκεί. Οι συγγενείς τους χαίρονταν πολύ που τους ξανάβλεπαν μετά από ένα τόσο μακρινό ταξίδι κι οι γυναίκες άναψαν αμέσως τα κάρβουνα για να ξεκινήσουν το μαγείρεμα. Σ’ αυτές τις χώρες σχεδόν κάθε μέρα φτιάχνουν μπάλες από ζυμάρι, που συνήθως είναι από κασάβα ή καλαμπόκι. Τις συνοδεύουν με σάλτσες από βραστά χόρτα και φύλλα, ίσως ψάρι ή, αν το επιτρέπουν τα οικονομικά, κρέας. Μας έφεραν έναν κουβά νερό, για να βγάλουμε από πάνω μας τον ιδρώτα και το χώμα που είχε κολλήσει όλες αυτές τις μέρες κι ύστερα μας έστρωσαν ένα κομμάτι αφρολέξ στο πάτωμα για να κοιμηθούμε…
- See more at: http://madnomad.gr/main/drc1/#sthash.uVQM6IBd.dpuf
Η Μπραζαβίλ κι η Κινσάσα είναι οι δυο πιο κοντινές πρωτεύουσες στον κόσμο! Απέχουν μόλις 1,6 χιλιόμετρα και τις χωρίζει μόνο ο Ποταμός Κονγκό. Ωστόσο, η διάσχιση των συνόρων με τη σχεδία που πλέει από τη μια πρωτεύουσα στην άλλη είναι μια από τις πιο δύσκολες στον κόσμο, ειδικά για λευκούς που ταξιδεύουν με δικό τους όχημα. Έτσι αποφασίσαμε να κάνουμε έναν κύκλο 580 χιλιομέτρων, τα περισσότερα από τα οποία ήταν σε χωματόδρομους, με σκοπό να μπούμε στην προβληματική Λαϊκή Δημοκρατία του Κονγκό από έναν μικρό κι απομακρυσμένο συνοριακό σταθμό.
Ακόμη και σ’ εκείνον το μικρό σταθμό δεν άρεσε στους συνοριακούς υπαλλήλους το γεγονός πως είχαμε πάρει τις βίζες μας απ’ το Μπενίν κι όχι από την Ελλάδα. Τους εξηγήσαμε πως ήταν αδύνατον να πάρουμε τις βίζες απ’ τη χώρα μας, αφού είχαμε φύγει από ‘κει πριν έντεκα μήνες, οπότε οποιαδήποτε βίζα θα είχε λήξει. Καθώς αυτοί τηλεφωνούσαν στον ανώτερό τους για να τους πει τι να κάνουν, βράδιαζε κι έτσι κατασκηνώσαμε έξω απ’ το αστυνομικό τμήμα, κυριολεκτικά! Η Χριστίνα μαγείρεψε μια νόστιμη πατατοσαλάτα κι αφού φάγαμε, μπήκαμε στο αντίσκηνό μας.
Κι άλλο σκασμένο λάστιχο…
Το επόμενο πρωί, κι αφού ο διοικητής είχε δώσει την έγκρισή του, σφράγισαν τα διαβατήριά μας κι έτσι μπήκαμε κι επίσημα στη Λαϊκή Δημοκρατία του Κονγκό. Στο Luozi, την επόμενη κωμόπολη που συναντήσαμε, μας ανάγκασαν να δηλωθούμε πάλι στην υπηρεσία αλλοδαπών. Πάλι η ίδια ιστορία… Μας ζητούσαν 40 δολάρια για να μας δώσουν πίσω τα διαβατήριά μας, ύστερα η τιμή έπεσε στο μισό, κι αφού επιμέναμε πως δεν έχουμε χρήματα, μας άφησαν, τελικά, να φύγουμε μετά από δυο ώρες. Αυτή ήταν η χώρα για την οποία είχαμε διαβάσει τόσα… Μέχρι να τη διασχίσουμε μας σταμάτησαν σε 20 μπλόκα και σχεδόν όλοι απαιτούσαν να τους δωροδοκήσουμε.
Τότε ήταν που έμπαινε μπροστά η Χριστίνα… Η Χριστίνα εργαζόταν στην Ελλάδα ως πολιτικός μηχανικός κι αυτό σημαίνει πως σχεδόν κάθε μέρα βρισκόταν στην πολεοδομία. Μετά από τέτοια προϋπηρεσία στις συνδιαλλαγές με διεφθαρμένους και γλοιώδεις δημόσιους υπαλλήλους, καταλαβαίνετε πόσο περίφημα τα πήγαινε με τους Αφρικανούς δημόσιους υπαλλήλους… Τελικά καταφέραμε να διασχίσουμε ολόκληρη τη χώρα χωρίς να χρειαστεί να μπούμε σ’ αυτό το βρώμικο παιχνίδι των δωροδοκιών.
Το πολυτελές κέντρο της πρωτεύουσας
Τρεις μέρες μας πήρε τελικά για να ταξιδέψουμε ανάμεσα στις δυο κοντινότερες πρωτεύουσες του κόσμου! Φτάνοντας στην Κινσάσα, προσπαθούσαμε να τηλεφωνήσουμε στον Christophe και τη Cynthia, τους Βέλγους που θα μας φιλοξενούσαν εκεί. Διαπιστώσαμε, όμως, πως μας είχαν δώσει λάθος τηλεφωνικό αριθμό. Σταματήσαμε κάπου για να σκεφτούμε τι μπορούμε να κάνουμε και τότε άρχισε μια σειρά απίστευτων συμπτώσεων… Μας είδε κάποιος Γάλλος μοτοσυκλετιστής, ο οποίος στα νιάτα του έτρεχε στο Paris – Dakar. Όταν του είπαμε πως θέλουμε να φτάσουμε οδικώς μέχρι το Lubumbashi, στα νότια της χώρας, μας θεώρησε τρελούς και τηλεφώνησε αμέσως σ’ ένα φίλο του, επίσης μοτοσυκλετιστή. Μας έδωσε το τηλέφωνο και βρεθήκαμε να μιλάμε ελληνικά με τον Γιώργο, που τύχαινε να είναι ο ιδιοκτήτης του σπιτιού όπου έμεναν ο Christophe κι η Cynthia!
Στην Κινσάσα παραλάβαμε το Sena Bluetooth Audio Pack, που μας επιτρέπει να ηχογραφούμε στα βίντεό μας τις συνομιλίες που κάνουμε μέσω του συστήματος ενδοεπικοινωνίας!
Ο Γιώργος ήρθε αμέσως να μας πάρει με το Honda CRF 450 του κι εμείς προσπαθούσαμε να συνειδητοποιήσουμε τι συνέβαινε! Τις επόμενες μέρες βρεθήκαμε ανάμεσα σε μια υπέροχη παρέα, που γέμιζε απ’ τα γέλια του Christophe και της Cynthia. Εκεί έπρεπε να οργανωθούμε όσο καλύτερα μπορούσαμε, αφού είχαμε μπροστά μας το κομμάτι του ταξιδιού που αναμενόταν να είναι το δυσκολότερο…
Τα λαμπερά χαμόγελα του Christophe και της Cynthia φώτιζαν τις μέρες μας στη μουντή πρωτεύουσα.
Η Κινσάσα, η πρωτεύουσα της χώρας, απέχει περίπου 2.500 χιλιόμετρα από το Lubumbashi, τη συμπρωτεύουσα. Οι περισσότεροι θεωρούν πως αυτές οι δυο πόλεις δε συνδέονται οδικώς και μετακινούνται μόνο αεροπορικώς ανάμεσά τους. Υπάρχει ένα δίκτυο από δύσβατους χωματόδρομους που διασχίζουν τη ζούγκλα και συνδέουν τις δυο πόλεις, αλλά ελάχιστοι ξένοι ταξιδιώτες τους έχουν δοκιμάσει. Ακόμη λιγότεροι έχουν φτάσει στον προορισμό τους με το όχημά τους σε λειτουργία…
Ο Άκης Τεμπερίδης κι η Βούλα Νέτου είχαν βάλει το Land Rover τους σε αεροπλάνο για να το μεταφέρουν απ’ τη μια μεγαλούπολη στην άλλη και πολύ καλά έκαναν, αφού για ένα τετράτροχο η διαδρομή είναι σχεδόν απροσπέλαστη. Για του λόγου το αληθές, μπορείτε να δείτε πώς καταστράφηκε ένα Land Cruiser μετά από 39 μέρες σ’ αυτήν τη διαδρομή… Κάποιοι Κονγκολέζοι φορτηγατζήδες που οδηγούν ανάμεσα στις δυο πόλεις, χρειάζονται γύρω στους τρεις μήνες για να ολοκληρώσουν τη διαδρομή, αν δεν αντιμετωπίσουν σοβαρή βλάβη στ’ όχημά τους.
Σε κάποια σημεία το τοπίο ήταν μαγευτικό…
Ευτυχώς, η διαδρομή δεν είναι το ίδιο δύσβατη για μια μοτοσυκλέτα. Μερικοί μοτοσυκλετιστές που την έχουν δοκιμάσει, την ολοκλήρωσαν σε μόλις δυο ‘βδομάδες. Ωστόσο, η διαδρομή αυτή έδειξε τα δόντια της στο Στέργιο και τους δυο μοτοσυκλετιστές φίλους του. Από τις πρώτες κιόλας μέρες, εγκατέλειψε ο Γάλλος με τη BMW F800 GS λόγω καμένου συμπλέκτη. Την επόμενη μέρα εγκατέλειψε κι ο Στέργιος με τη Vespa του για τον ίδιο λόγο. Τελικά, καβαλάρης στον προορισμό του έφτασε, μετά από κάποιες βλάβες, μόνο ο Steven μ’ ένα Yamaha XT 125, που προφανώς ήταν το ελαφρύτερο και καταλληλότερο μηχανάκι γι’ αυτήν τη διαδρομή.
Αφού έκανα ένα service στα δυο μας Honda XR 250 κι έλεγξα όλες τις βίδες που πιθανόν να είχαν χαλαρώσει από την εκτεταμένη εκτός δρόμου οδήγηση, αφήσαμε πίσω μας τα παρανοϊκά μποτιλιαρίσματα της πρωτεύουσας. Τα πρώτα 622 χιλιόμετρα ήταν σε άσφαλτο. Από ‘κει και πέρα, όμως, ξεκινούσε το δυσκολότερο κομμάτι της διαδρομής…
Τα φίλτρα αέρος τα βάλαμε μέσα σε καλσόν, που κρατούσε το πολύ χώμα κι έτσι μπορούσαμε να τα καθαρίζουμε εύκολα στη μέση της ζούγκλας! Μια καταπληκτική ιδέα του μηχανικού μας: του Δημήτρη Κατηγιάννη απ’ το NRG.
Η Χριστίνα αντίκρισε ξανά το στοιχείο που μισεί περισσότερο: την άμμο! Στη Σαχάρα είχε κάνει μια αρκετά εκτεταμένη προπόνηση εκατοντάδων χιλιομέτρων, αλλά εκεί δεν ήταν τόσο δύσκολη η οδήγηση, αφού δεν υπήρχαν ροδιές, οπότε μπορούσαμε ν’ αυξήσουμε την ταχύτητά μας και να κινούμαστε άνετα. Ο δρόμος προς την Tshikapa, όμως, ήταν γεμάτος ροδιές από τα φορτηγά, οι οποίες ήταν τόσο βαθιές, που χτυπούσαν οι βαλίτσες μου στα τοιχώματα. Εκείνες τις μέρες πέφταμε γύρω στις πέντε φορές ο καθένας μας. Όπως ήταν αναμενόμενο, η Χριστίνα ζοριζόταν ιδιαίτερα και σε κάποια κομμάτια έπρεπε να παίρνω εγώ τη μοτοσυκλέτα της. Αυτή ήταν κι η συμφωνία άλλωστε: εγώ τους χωματόδρομους κι η Χριστίνα τους μπάτσους
Το στοιχείο που μισεί η Χριστίνα: άμμος και μάλιστα με βαθιές ροδιές…
Τα πράγματα δεν ήταν ευκολότερα για ‘μένα, αφού στη δική μου μοτοσυκλέτα κουβαλώ το μεγαλύτερο μέρος του φορτίου μας. Για κανέναν δεν είναι εύκολο να ισορροπεί 220 κιλά σε τόσο δύσβατα εδάφη… Εκείνες τις μέρες μέχρι να βραδιάσει πάνω από 70 χιλιόμετρα δε μπορούσαμε να καλύψουμε. Το σημαντικότερο εκεί ήταν να βρίσκουμε τα μονοπάτια τα οποία χρησιμοποιούν οι ντόπιοι που κουβαλούν τεράστια φορτία πάνω σε ποδήλατα. Είναι τόσο βαριά φορτωμένα, που κανείς δεν τα καβαλά. Συνήθως τα σπρώχνουν δύο ή τρία άτομα. Έτσι μεταφέρονται τα περισσότερα προϊόντα στις πόλεις και τα χωριά που βρίσκονται μέσα στη ζούγκλα και γι’ αυτό το κόστος τους είναι υπερβολικό. Υπάρχει παντού βενζίνη σε μπετόνια, αλλά πωλείται από 1,7 έως 3 ευρώ ανά λίτρο!
Από την πρώτη κιόλας μέρα, είδα κάτι απίστευτο στη μοτοσυκλέτα μου: είχε ραγίσει η βάση της μπροστινής ρόδας! Αναγκαστικά, την έβαλα στη μοτοσυκλέτα της Χριστίνας, που κουβαλά πολύ λιγότερο βάρος κι ευχόμουν να μη σπάσει ολοκληρωτικά…
Την τρίτη μέρα που παιδευόμασταν μέσα σ’ αυτό το χάος, συναντήσαμε τρεις ντόπιους μοτοσυκλετιστές, οι οποίοι μας πρότειναν να συνεχίσουμε όλοι μαζί μέχρι την Tshikapa. Στα πρώτα πέντε λεπτά η Χριστίνα έπεσε σ’ ένα βαθύ νεροφάγωμα και σκεφτόμουν πως προφανώς οι άλλοι θα βαρεθούν να μας περιμένουν και θα μας αφήσουν. Περιέργως, αφού έβγαλαν τη μοτοσυκλέτα μέσα απ’ το χαντάκι, η Χριστίνα οδηγούσε όλη την ομάδα και μάλιστα με ρυθμούς εντουρά! Δεν την είχα ξαναδεί να οδηγεί έτσι στα μονοπάτια και δε μπορούσα να πιστέψω στα μάτια μου! Μέχρι και τετάρτη βάζαμε και πλαγιάζαμε τα XR πάνω σε στενά μονοπάτια. Ήταν από τα κομμάτια της διαδρομής που το απόλαυσα οδηγικά…
Το πιο όμορφο μέρος όπου κατασκηνώσαμε στη διαδρομή… Μια ώρα καθίσαμε στο δροσερό νεράκι του ποταμού!
Είχαμε γίνει μια πολύ καλή ομάδα και συνεργαζόμασταν άψογα. Ένας από τους ντόπιους πήγε μπροστά για να μας δείχνει τα μονοπάτια, ακολουθούσε η Χριστίνα, την οποία έπρεπε να βοηθούμε όταν έπεφτε, ενώ εγώ έκανα τη σκούπα και βοηθούσα τους ντόπιους που κολλούσαν στην άμμο με τα κινέζικα μηχανάκια τους. Είχαμε πολύ καλό ρυθμό και καταφέραμε να καλύψουμε 110 χιλιόμετρα εκείνη τη μέρα, φτάνοντας στην Tshikapa, την πρώτη πόλη που συναντούσαμε.
Πολλά κομμάτια της διαδρομής είναι σχεδόν απροσπέλαστα για τα τετράτροχα.
Σε κάποιο μπλόκο της αστυνομίας, η Χριστίνα έκανε τα μαγικά της και μας άφησαν ήσυχους χωρίς να βγάλουμε το πορτοφόλι απ’ την τσέπη μας. Για τους φίλους μας, όμως, δεν ήταν τόσο εύκολα τα πράγματα… Ένας μπάτσος έλυσε τα μπαγκάζια από τη μια μοτοσυκλέτα και πήρε ανενόχλητος ένα μπουφάν που βρήκε, ενώ ο ιδιοκτήτης του κοιτούσε τη σκηνή ανήμπορος ν’ αντιδράσει κι εγώ προσπαθούσα να χωνέψω αυτό που έβλεπαν τα μάτια μου… Οι ντόπιοι αντιμετωπίζουν τόσο σκληρή βία από τις αρχές αυτού του τόπου, που δυστυχώς ζουν με τον τρόμο και κανείς δεν τολμά να μιλήσει. Όλοι τους γνωρίζουν πως οι αστυνομικοί κι οι στρατιωτικοί αυτής της χώρας είναι νόμιμοι, ένοπλοι εγκληματίες.
Στο σπίτι του ξαδέρφου των τριών ντόπιων μοτοσυκλετιστών με τους οποίους ταξιδέψαμε για μια μέρα!
Φτάνοντας στην Tshikapa οι φίλοι μας κατευθείαν μας οδήγησαν στο σπίτι ενός ξαδέρφου τους, για να κοιμηθούμε όλοι μαζί εκεί. Οι συγγενείς τους χαίρονταν πολύ που τους ξανάβλεπαν μετά από ένα τόσο μακρινό ταξίδι κι οι γυναίκες άναψαν αμέσως τα κάρβουνα για να ξεκινήσουν το μαγείρεμα. Σ’ αυτές τις χώρες σχεδόν κάθε μέρα φτιάχνουν μπάλες από ζυμάρι, που συνήθως είναι από κασάβα ή καλαμπόκι. Τις συνοδεύουν με σάλτσες από βραστά χόρτα και φύλλα, ίσως ψάρι ή, αν το επιτρέπουν τα οικονομικά, κρέας. Μας έφεραν έναν κουβά νερό, για να βγάλουμε από πάνω μας τον ιδρώτα και το χώμα που είχε κολλήσει όλες αυτές τις μέρες κι ύστερα μας έστρωσαν ένα κομμάτι αφρολέξ στο πάτωμα για να κοιμηθούμε…
- See more at: http://madnomad.gr/main/drc1/#sthash.uVQM6IBd.dpuf
Άλλος πλανήτης..
Ρε φούστη μου..
Ρε φούστη μου..
IoannisPanagiotidis
Μέλος
ειστε απιστευτοι ρε παιδιά!.... χαιρομαι τη τρελα και το αυθορμητισμο που κουβαλατε! ...παντα ορθιοι ...σας παρακολουθουμε και ταξιδευουμε μαζι σας μεσα απ τα κλουβακια μας!
paschalis
gone4riding
Hakuna matata!
Η επιστροφη της Χριστινας και ο απιθανος Ηλιας σε νεες περιπετειες.
Κοριτσι, θερμα συγχαρητηρια γα την μεχρι τωρα πορεια σου σε αυτο το κομματι της ζωης σου!
H αποχωρηση της Χριστινας
Ήρθε η ώρα για τη Χριστίνα να επιστρέψει στην Ελλάδα. Εξαρχής είχαμε προγραμματίσει πως θα κάναμε μαζί ένα μεγάλο κομμάτι του ταξιδιού, αλλά όχι όλο, αφού ο οικονομικός παράγοντας έθετε τα όρια. Τελικά υπήρξαν διάφοροι λόγοι για τους οποίους η Χριστίνα αποφάσισε πως ήρθε η ώρα να επιστρέψει στην Ελλάδα, αλλά οι βασικότεροι ήταν προσωπικοί λόγοι. Δέκα μήνες ταξιδεύαμε μαζί, στο δυσκολότερο κομμάτι της Αφρικής, συμπληρώνοντας ο ένας τον άλλο.
Πολλές φορές δέχομαι την ερώτηση αν τελικά προτιμώ να ταξιδεύω μόνος μου. Παραμένω σταθερός στην άποψη που είχα κι όταν ταξίδευα μονάχος στην Ασία. Προτιμώ να ταξιδεύω με την κοπέλα μου. Σίγουρα είχα περισσότερες ευθύνες και περισσότερες έγνοιες, αλλά αυτό το κομμάτι του ταξιδιού έγινε αναμφισβήτητα πολύ πιο ευχάριστο κι ενδιαφέρον λόγω της Χριστίνας.
Έτσι αποχαιρετιστήκαμε κι η Χριστίνα καβάλησε τη μοτοσυκλέτα της μέχρι τη γειτονική Lusaka, την πρωτεύουσα της Ζάμπια. Από ‘κει προσπαθεί να βρει τρόπο για να στείλει τη Λέων-είδα στην Ελλάδα και να επιστρέψει η ίδια αεροπορικώς.
Η Χριστίνα αποχώρησε μαζί με το Στέργιο μέχρι τη γειτονική Ζάμπια, για να επιστρέψει από ‘κει στην Ελλάδα αεροπορικώς…
Όσο για το φτωχό και μόνο καουμπόη που έμεινε πίσω… Πριν ακόμη ξεκινήσει το “mad about Africa”, ήθελα να ζήσω για κάποιο διάστημα στην Αφρική, όπως είχα κάνει και στην Ασία. Όσο ενδελεχώς κι αν ταξιδέψει κανείς σ’ έναν τόπο, σίγουρα βιώνει διαφορετικές καταστάσεις όταν ζήσει για ένα διάστημα εκεί. Έτσι αποφάσισα πως τώρα είναι η ιδανική στιγμή για να κάνω μια στάση και να εργαστώ. Έγινα, λοιπόν, ο νέος σερβιτόρος στο εστιατόριο της ελληνικής κοινότητας του Lubumbashi!
Παλιά μου τέχνη κόσκινο… Αν και μου ήταν γνωστή αυτή η δουλειά, από την πρώτη μέρα φάνηκε πως βρίσκομαι σ’ ένα διαφορετικό κόσμο. Εδώ σχεδόν όλοι οι συνάδελφοί μου είναι Κονγκολέζοι κι αυτό αλλάζει τα πάντα. Όλοι αυτοί οι μήνες που ταξιδεύαμε στην Αφρική αποδείχτηκαν σπουδαία προϋπηρεσία, αφού η νοοτροπία των Αφρικανών δε μου ήταν άγνωστη. Όταν, όμως, δουλεύει κανείς μαζί τους, μαθαίνει κάποιες ιδιαιτερότητες τις οποίες δε γνωρίζει, συνήθως, ένας ταξιδευτής.
Με μερικούς από τους συναδέλφους μου στο εστιατόριο της ελληνικής κοινότητας του Lubumbashi!
Ακόμη κι η συνεννόηση με τους συναδέλφούς μου δεν είναι πάντα εύκολη υπόθεση. Κάποιοι νεαροί φοιτητές μιλούν αγγλικά. Με τους υπόλοιπους χρησιμοποιώ τα ελάχιστα γαλλικά που έμαθα όλους αυτούς τους μήνες στη γαλλόφωνη Αφρική, αλλά και τα σουαχίλι που ξεκίνησα να μαθαίνω εδώ. Είναι μια ιδιαίτερα εύκολη γλώσσα και ήδη μετά από μια ‘βδομάδα, άρχισα να συνεννοούμαι στα βασικά θέματα. Πού να φανταζόμουν πριν ένα μήνα πως θα έρθει η ώρα που θα χρησιμοποιώ στην καθημερινότητά μου τη γνωστή έκφραση: “hakuna matata”, που σημαίνει: «όλα καλά, δεν υπάρχει πρόβλημα»! «Ο Βασιλιάς των Λιονταριών», τ’ αγαπημένα μου κινούμενα σχέδια, μ’ ακολουθούν παντού τελικά… Μάλιστα, η πιο διάσημη μπύρα που παράγεται στο Lubumbashi λέγεται “Simba” κι έχει σήμα το γνωστό μας λιονταράκι!
Παντού μ’ ακολουθούν τ’ αγαπημένα μου κινούμενα σχέδια… Ακόμη κι η δημοφιλέστερη μπύρα που παράγεται στο Lubumbashi ονομάζεται Simba!
Όταν μπαίναμε στο Lubumbashi, ούτε που φανταζόμουν πως θα γινόμουν κάτοικος αυτής της πόλης… Αυτή είναι η μαγεία του ταξιδιού, όμως: το απρόοπτο. Αυτή είναι η μαγεία της ελευθερίας που κερδίζει κανείς όταν ταξιδεύει χωρίς υποχρεώσεις και χωρίς πρόγραμμα. Ένας νομάς σταματά όπου βρει χορταράκι για τα ζώα του κι όταν έρθει το πλήρωμα του χρόνου, συνεχίζει γι’ άλλους τόπους…
- See more at: http://madnomad.gr/main/#sthash.DgS7wbsa.dpuf
Η επιστροφη της Χριστινας και ο απιθανος Ηλιας σε νεες περιπετειες.
Κοριτσι, θερμα συγχαρητηρια γα την μεχρι τωρα πορεια σου σε αυτο το κομματι της ζωης σου!
H αποχωρηση της Χριστινας
Ήρθε η ώρα για τη Χριστίνα να επιστρέψει στην Ελλάδα. Εξαρχής είχαμε προγραμματίσει πως θα κάναμε μαζί ένα μεγάλο κομμάτι του ταξιδιού, αλλά όχι όλο, αφού ο οικονομικός παράγοντας έθετε τα όρια. Τελικά υπήρξαν διάφοροι λόγοι για τους οποίους η Χριστίνα αποφάσισε πως ήρθε η ώρα να επιστρέψει στην Ελλάδα, αλλά οι βασικότεροι ήταν προσωπικοί λόγοι. Δέκα μήνες ταξιδεύαμε μαζί, στο δυσκολότερο κομμάτι της Αφρικής, συμπληρώνοντας ο ένας τον άλλο.
Πολλές φορές δέχομαι την ερώτηση αν τελικά προτιμώ να ταξιδεύω μόνος μου. Παραμένω σταθερός στην άποψη που είχα κι όταν ταξίδευα μονάχος στην Ασία. Προτιμώ να ταξιδεύω με την κοπέλα μου. Σίγουρα είχα περισσότερες ευθύνες και περισσότερες έγνοιες, αλλά αυτό το κομμάτι του ταξιδιού έγινε αναμφισβήτητα πολύ πιο ευχάριστο κι ενδιαφέρον λόγω της Χριστίνας.
Έτσι αποχαιρετιστήκαμε κι η Χριστίνα καβάλησε τη μοτοσυκλέτα της μέχρι τη γειτονική Lusaka, την πρωτεύουσα της Ζάμπια. Από ‘κει προσπαθεί να βρει τρόπο για να στείλει τη Λέων-είδα στην Ελλάδα και να επιστρέψει η ίδια αεροπορικώς.
Η Χριστίνα αποχώρησε μαζί με το Στέργιο μέχρι τη γειτονική Ζάμπια, για να επιστρέψει από ‘κει στην Ελλάδα αεροπορικώς…
Όσο για το φτωχό και μόνο καουμπόη που έμεινε πίσω… Πριν ακόμη ξεκινήσει το “mad about Africa”, ήθελα να ζήσω για κάποιο διάστημα στην Αφρική, όπως είχα κάνει και στην Ασία. Όσο ενδελεχώς κι αν ταξιδέψει κανείς σ’ έναν τόπο, σίγουρα βιώνει διαφορετικές καταστάσεις όταν ζήσει για ένα διάστημα εκεί. Έτσι αποφάσισα πως τώρα είναι η ιδανική στιγμή για να κάνω μια στάση και να εργαστώ. Έγινα, λοιπόν, ο νέος σερβιτόρος στο εστιατόριο της ελληνικής κοινότητας του Lubumbashi!
Παλιά μου τέχνη κόσκινο… Αν και μου ήταν γνωστή αυτή η δουλειά, από την πρώτη μέρα φάνηκε πως βρίσκομαι σ’ ένα διαφορετικό κόσμο. Εδώ σχεδόν όλοι οι συνάδελφοί μου είναι Κονγκολέζοι κι αυτό αλλάζει τα πάντα. Όλοι αυτοί οι μήνες που ταξιδεύαμε στην Αφρική αποδείχτηκαν σπουδαία προϋπηρεσία, αφού η νοοτροπία των Αφρικανών δε μου ήταν άγνωστη. Όταν, όμως, δουλεύει κανείς μαζί τους, μαθαίνει κάποιες ιδιαιτερότητες τις οποίες δε γνωρίζει, συνήθως, ένας ταξιδευτής.
Με μερικούς από τους συναδέλφους μου στο εστιατόριο της ελληνικής κοινότητας του Lubumbashi!
Ακόμη κι η συνεννόηση με τους συναδέλφούς μου δεν είναι πάντα εύκολη υπόθεση. Κάποιοι νεαροί φοιτητές μιλούν αγγλικά. Με τους υπόλοιπους χρησιμοποιώ τα ελάχιστα γαλλικά που έμαθα όλους αυτούς τους μήνες στη γαλλόφωνη Αφρική, αλλά και τα σουαχίλι που ξεκίνησα να μαθαίνω εδώ. Είναι μια ιδιαίτερα εύκολη γλώσσα και ήδη μετά από μια ‘βδομάδα, άρχισα να συνεννοούμαι στα βασικά θέματα. Πού να φανταζόμουν πριν ένα μήνα πως θα έρθει η ώρα που θα χρησιμοποιώ στην καθημερινότητά μου τη γνωστή έκφραση: “hakuna matata”, που σημαίνει: «όλα καλά, δεν υπάρχει πρόβλημα»! «Ο Βασιλιάς των Λιονταριών», τ’ αγαπημένα μου κινούμενα σχέδια, μ’ ακολουθούν παντού τελικά… Μάλιστα, η πιο διάσημη μπύρα που παράγεται στο Lubumbashi λέγεται “Simba” κι έχει σήμα το γνωστό μας λιονταράκι!
Παντού μ’ ακολουθούν τ’ αγαπημένα μου κινούμενα σχέδια… Ακόμη κι η δημοφιλέστερη μπύρα που παράγεται στο Lubumbashi ονομάζεται Simba!
Όταν μπαίναμε στο Lubumbashi, ούτε που φανταζόμουν πως θα γινόμουν κάτοικος αυτής της πόλης… Αυτή είναι η μαγεία του ταξιδιού, όμως: το απρόοπτο. Αυτή είναι η μαγεία της ελευθερίας που κερδίζει κανείς όταν ταξιδεύει χωρίς υποχρεώσεις και χωρίς πρόγραμμα. Ένας νομάς σταματά όπου βρει χορταράκι για τα ζώα του κι όταν έρθει το πλήρωμα του χρόνου, συνεχίζει γι’ άλλους τόπους…
- See more at: http://madnomad.gr/main/#sthash.DgS7wbsa.dpuf
IoannisPanagiotidis
Μέλος
Απιστευτος!!!!! ... ;-)
Μπραβο στην Χριστίνα δέκα μήνες ταξίδι δεν ειναι καθόλου ευκολο πράγμα...
και μπραβο σου Ηλία που συνεχίζεις δυνατά...
Πάντα υγεία και παρέμεινε νομάς σε έναν κόσμο που μας θέλει κομμάτια ενός συστήματος...με προγράμμα και πλάνο για κάθε στιγμή...
Καλούς δρόμους...
και μπραβο σου Ηλία που συνεχίζεις δυνατά...
Πάντα υγεία και παρέμεινε νομάς σε έναν κόσμο που μας θέλει κομμάτια ενός συστήματος...με προγράμμα και πλάνο για κάθε στιγμή...
Καλούς δρόμους...
paschalis
gone4riding
Σα να μεγαλωσε ο Λιακος!!
Ερχομαστε απο παντούO αεκαρας. ...που βρέθηκε εκει κάτω? ???
Σταλθηκε απο advφον!!!
Sent from my πατάτα-talk
ηλια φερτον ελλαδα !!!!!!!Σα να μεγαλωσε ο Λιακος!!
μεγαλος μπαλαδαρος φενεται!!!!!!!
irene
Μέλος
- Όνομα
- Ειρηνη
- Μοτό
- Kymco Straight 150
Πολύ χαρούμενοι και οι δύο, και ο ανεμιστήρας πρώτο πλάνο βλέπω..μην ξεχνιόμαστε this is Africa !!Σα να μεγαλωσε ο Λιακος!!
paschalis
gone4riding
Λ. Δ. Κονγκό: Το ταξίδι συνεχίζεται…
Αφού δούλεψα λίγο παραπάνω από δυο μήνες στο Lubumbashi, ήρθε η ώρα να ξεχυθώ και πάλι στους δρόμους! Βέβαια, τώρα σ’ όλες μου τις προτάσεις χρησιμοποιώ τον ενικό, αφού το ταξίδι θα το συνεχίσω μόνος μου, όπως παλιά… Αυτή η δουλειά μου προσέφερε πράγματι όλα όσα ήθελα όταν αποφάσισα να κατεβάσω για λίγο τον πλαγιοστάτη της μοτοσυκλέτας μου. Ήταν μια πολύ ενδιαφέρουσα εμπειρία… Έμαθα αρκετά περισσότερα γύρω από το πώς ζουν και δουλεύουν οι Αφρικανοί, καθώς και για το πώς συνεργάζονται με τους λευκούς αφέντες τους.
περισσότερα εδω - http://madnomad.gr/main/drc4/#sthash.JWMvg8M4.dpuf
Ετοιμαστείτε, λοιπόν, φορέστε το κράνος σας και… ξαναβάζουμε μπρος για τις σαβάνες, τις ερήμους και τα βουνά που μας περιμένουν
— στην τοποθεσία Lubumbashi, D R Congo,.
Αφού δούλεψα λίγο παραπάνω από δυο μήνες στο Lubumbashi, ήρθε η ώρα να ξεχυθώ και πάλι στους δρόμους! Βέβαια, τώρα σ’ όλες μου τις προτάσεις χρησιμοποιώ τον ενικό, αφού το ταξίδι θα το συνεχίσω μόνος μου, όπως παλιά… Αυτή η δουλειά μου προσέφερε πράγματι όλα όσα ήθελα όταν αποφάσισα να κατεβάσω για λίγο τον πλαγιοστάτη της μοτοσυκλέτας μου. Ήταν μια πολύ ενδιαφέρουσα εμπειρία… Έμαθα αρκετά περισσότερα γύρω από το πώς ζουν και δουλεύουν οι Αφρικανοί, καθώς και για το πώς συνεργάζονται με τους λευκούς αφέντες τους.
περισσότερα εδω - http://madnomad.gr/main/drc4/#sthash.JWMvg8M4.dpuf
Ετοιμαστείτε, λοιπόν, φορέστε το κράνος σας και… ξαναβάζουμε μπρος για τις σαβάνες, τις ερήμους και τα βουνά που μας περιμένουν
— στην τοποθεσία Lubumbashi, D R Congo,.
nikanthi
Μέλος
Ο νεος Πιου...Σα να μεγαλωσε ο Λιακος!!