Ξεκινωντας να λυνω ενοιωθα λιγο χαζος. Ανοιγοντας τα λεκανακια ολα ηταν πεντακαθαρα και αν εξαιρεσεις τις ψιλοβουλωμενες απορροες καυσιμου δεν υπηρχε κατι που να δικαιολογουσε το χειρουργειο. Μεχρι που ειδα αυτο:
Αυτο ηταν το ενα απο τα κεντρικα ζιγκλερ και οπως βλεπετε και στη φωτογραφια ηταν
εντελως βουλωμενο περα ως περα. Tο ασπρο πραγμα σαν νημα στο κεντρο φαινοταν καθαρα και απο τις δυο πλευρες του ζιγκλερ και ηταν σφηνωμενο για τα καλα. Οταν το αφαιρεσα και το ξεδιπλωσα εμοιαζε σαν ενα πολυ μακρυ και λεπτο κομματι χαρτιου. Πως να ειχε καταληξει εκει μεσα αραγε;
Με το ζιγκλερ σε τετοια κατασταση ουσιαστικα ο ενας κυλινδρος ηταν νεκρος απο καυσιμο. Και μονο αυτο το ευρημα θα μπορουσε να εξηγησει γιατι η μηχανη γονατιζε ετσι μετα τις 4.000 στροφες.
Με τη Βιβλιο ανα χειρας (aka Honda Service Manual) αποφασισα να προχωρησω σε πληρη επιθεωρηση και καθαρισμο των καρμπυρατερ εντος, εκτος και επι ταυτα. Λεκανακια γυαλιστηκα, σταθμες των φλοτερ μετρηθηκαν, ζιγκλερ καθαριστηκαν ενδελεχως και τα σωματα περαστηκαν με μπολικα χερια καθαριστικου για να γινουν λαμπικο.
Ειχαν μεινει μονο οι μεμβρανες, βελονες και τα slides. Και εδω ηρθε το χτυπημα το τελειωτικο.
Καταρχας ανοιγοντας το πρωτο απο τα τεσσερα καπακια ειδα οτι το ελατηριο του slide δεν ειχε καμια σχεση με τα ελατηρια που ειχα βγαλει απο τα παλια μου καρμπυρατερ. Παροτι ειχε το ιδιο μηκος, ειχε πολυ λιγοτερες περιελιξεις και το συρμα ηταν αρκετα πιο λεπτο απο των δικων μου ελατηριων. Παραξενευτηκα αλλα σκεφτηκα οτι ισως τα νεοτερα καρμπυρατερ να ειχαν αλλα ελατηρια για καποιο λογο που μονο η Χοντα ηξερε.
Εβγαλα το slide και ειδα οτι η βελονα ηταν πεντακαθαρη -δεν υπηρχε λογος την αφαιρεσω. Ενα καθαρισματακι με το πανι και τελος.
Το αφησα στην ακρη κοντα στα παλια slides και γυρισα να συνεχισω τη δουλεια, oμως
κατι δεν μου πηγαινε καλα...
Παρατηρωντας τη καθαρη βελονα διπλα στις αλλες προσεξα οτι η μυτη της εκανε ενα εντονο V, ενω οι δικες μου ειχαν πολυ στρογγυλεμενες μυτες.
Η πρωτη αντανακλαστικη σκεψη ηταν
"πω πω ρε φιλε κοιτα πως ειχαν φαγωθει οι παλιες μυτες!" ομως δεν πηρε πολυ για να καταλαβω οτι κατι αλλο συνεβαινε. Καταρχας οι βελονες ειναι απο ανοξειδωτο ατσαλι και δεν θα μπορουσαν να εχουν φαγωθει απο την βενζινη σε τετοιο βαθμο και ακομα και αν ειχαν φαγωθει δεν θα ηταν λογικο να ειναι ολες τοσο ομοιομορφα στρογγυλεμενες.
Για να λυσω το μυστηριο εβγαλα τις βελονες εξω και ...εμεινα χαζος. Οι δικες μου με αυτες στο νεο καρμπυρατερ
δεν ειχαν ουδεμια σχεση.
Περα απο τις μυτερες ακρες, οι ξενες βελονες ηταν πιο χοντρες, ελαφρα μακρυτερες, ενω το πανω μερος ηταν σαν το κεφαλι ενος καρφιου.
Στις δικες βελονες η κεφαλη ειχε εξι εγκοπες με μεταλλικο κλιπ προφανως ρυθμιζοντας το υψος τους!
Οι ξενες αριστερα, οι δικες μου δεξια:
Αλλο παλι και τουτο! Πηρα τις βελονες στο σπιτι και ξεκινησα το ψαξιμο στον θειο γουγλη. Η αναζητηση
Honda vfr 750 slide needles μου εβγαλε πρωτη μουρη τις ξενες βελονες που ειχα τωρα. Μα καλα ομως. Αν
αυτες ηταν οι εργοστασιακες βελονες της μηχανης, τοτε εγω τι δι@ολο φορουσα τοσα χρονια στην μηχανη;!;;
Συνεχισα να ψαχνω εις ματην -ολες οι φωτο που εβρισκα εδειχναν τις νεοτερες βελονες. Πανω που ειχα αρχισει να απογοητευομαι μου ηρθε στο μυαλο το βελτιωτικο κιτ κινητηρα της Dynojet που εδω και χρονια ελεγα οτι καααααποια στιγμη θα αγορασω. Ανοιγω τη σελιδα, βλεπω τις βελονες και... μενω παγωτο. Ηταν οι δικες μου!!!
Τοσα χρονια η Αυρα φορουσε το βελτιωτικο κιτ και εγω δεν ειχα ιδεα! Με επιασε νευρικο γελιο και κατεβηκα κατω. Αν ισχυε η θεωρια τοτε και τα δικα μου κυριως ζιγκλερ θα επρεπε να ειναι διαφορετικα απο τα νεα. Και οντως, ηταν.
Τα εργοστασιακα ηταν νουμερο #125 ενω αυτα που φορουσα εγω και φαινονται στη φωτογραφια ηταν νουμερο #126 (οπου μεγαλυτερα νουμερα=μεγαλυτερη διαμετρος οπης=μεγαλυτερη παροχη καυσιμου).
Προφανως ο προηγουμενος ιδιοκτητης στη Γερμανια ειχε βαλει το κιτ καποια στιγμη αλλα δεν το ειχε αναφερει στον αντιπροσωπο που μου ειχε πουλησει τη μηχανη. Εβρασα τις βελονες και τα ζιγκλερ σε διαλυμα νερου με ξυδι με αλατι, καθαρισα καλα ολες τις οπες με πεπιεσμενο αερα, αλλαξα σωληνακια, μεμβρανες, o-rings, φλατζες κλπ και σε λιγο τα καρμπυρατερ ειχαν γινει σαν καινουργια.
Καλογυαλισμενοι αυλοι εισαγωγης και πεντακαθαρη βαση φιλτροκουτιου... Μμμμμ σεξυ!
Συνδεσα, λαδωσα και ρυθμισα τις ντιζες, εσφιξα τα κολλαρα και στο τελος βιδωσα το φιλτροκουτι στη θεση του.
Ημουν ετοιμος, ομως εμενε μια μικρη λεπτομερεια. Απο καιρο τωρα ειχα φτιαξει ενα μικρο τατουαζ για την Αυρα το οποιο θα εβαφα πανω στο φιλτροκουτι. Εκει δεν θα το εβλεπε ποτε κανεις, ομως θα ηξερα
εγω οτι ειναι εκει και αυτο μου εφτανε.
Ηταν ο φοινικας που αναδυεται απο τις σταχτες του, ως υπενθυμιση και επιβραβευση μιας μηχανης που ειχε περασει τα πανδεινα αλλα δεν το ειχε βαλει κατω...