Ελλαδα -> Αγγλια με δυο μποτες πανινες.
- Thread starter pi8ikos
- Ημερομηνία δημιουργίας
paschalis
gone4riding
Εχω την ευλογη απορια για την εισοδο στην autostrada
οπου υπαρχουν πινακιδες που απαγορευουν δικυκλα κατω των 150 κυβικων.
Δεν ασχοληθηκε κανεις με την παπια?
οπου υπαρχουν πινακιδες που απαγορευουν δικυκλα κατω των 150 κυβικων.
Δεν ασχοληθηκε κανεις με την παπια?
Νικολα το αρθρο γραφεται με εδρα την Αγγλια κι οποτε βρεθει ελληνικο πληκτρολογιο...υπομονηΕγω παντως,με τα ποδια θα ειχα φτασει κιολας!!! Τοσο αργα που το γραφεις...
Εχω ενα σπιτι! Δωστε μου διευθυνση και το στελνωΝικολα το αρθρο γραφεται με εδρα την Αγγλια κι οποτε βρεθει ελληνικο πληκτρολογιο...υπομονη
.Αντε γιατι απο ταξιδια με μεγαλες μηχανες χορτασαμε, αυτα σπανιζουν και εχουν ενδιαφερον
!
pi8ikos
Μέλος
- Όνομα
- Damianos
- Μοτό
- Duck4Life
Αυτος είναι ο χαρτης της 3ης ημερας:
Ξυπνησαμε λοιπον σε μια παραθαλασσια πολη της Ιταλιας ονοματι Rimini. Όπως ανεφερα προηγουμενως το απιστευτα φθηνο μας δωματιο περιελαμβανε και πρωινο. Για να πω την αληθεια δεν περιμενα κατι παραπανω από μερικες φετες ψωμιου συνοδευομενες από μελι και μαρμελαδα. Όταν κατεβηκαμε να παρουμε το πρωινο μας ξαφνιαστηκαμε. Ενταξει δεν ηταν και σαν το πρωινο του President αλλα ειχε παραπανω από ότι μπορουσαμε να φανταστουμε.
Το πλανο ηταν να φαω οσο περισσοτερο μπορουσα(ένα κακο συνηθειο που απεκτησα στο στρατο) ώστε να ειμαι δυνατος για το υπολοιπο της ημερας. Δυστυχως το στομαχι μου ειχε άλλη εντυπωση και μετα από ένα μικρο διαλειμμα στην τουαλετα δεν μπορουσα να φαω άλλο. Παροτι δεν αισθανομουν καλα (δεν το ειπα καν στην ελευθερια εκεινη την στιγμη) αφοτου τελειωσε το πρωινο της η Ελευθερια φορτωσαμε το μηχανακι και ξεκινησαμε το ταξιδι μας. Το πλανο ηταν να φτασουμε στο Μιλανο μεχρι το βραδυ. Διασχιζοντας για πρωτη φορα στην ζωη μου την Ιταλια, παρατηρησα ποσο πολύ μοιαζουν οι επαρχιακοι της δρομοι με της Ελλαδος.
Ειχαμε ξεκινησει πολύ καλα και το στομαχι μου ειχε ξεκινησει να καλυτερευει. Ηταν εκει στην αρχη της τριτης ημερας που πιστεψα πραγματικα ότι θα καταφερουμε να φτασουμε αγγλια με το παπι μας. Πριν την αρχη του ταξιδιου – όπως είναι λογικο – οι περισσότεροι στους οποιους αναφεραμε τα σχεδια μας για το ταξιδι μας γεμιζαν με αρνητικη ενεργεια πραγμα που δεν μας αρεσε καθολου. Η γνωμη των ανθρωπων που δεν εχουν παει μακρυτερα από 100χλμ από το σπιτι τους δεν με πειραζε δεδομενης της απειριας τους σε τέτοιες διαδικασιες(θυμηθητε τι ειπα στην 1η αναρτηση περι της αποψης). Ολοι μα πραγματικα ολοι ειχαν αποψη. Ευχαριστω ιδιαιτερως ολους οσους μας στηριξαν με την θετικη τους κουβεντα και ενεργεια. Παραδοξως όταν αποχαιρετιζομασταν οι περισσοτεροι μας ευχηθηκαν καλο ταξιδι και μας ελεγαν ότι θα τα καταφερουμε(ειμαστε περιεργη φαρα εμεις οι Ελληνες).
Τελος παντων η ζωη στην Autostrada(Ιταλικη εθνικη οδος) ηταν βαρετη.
Σε μια φαση περναμε την Monza. Ξερετε την γνωστη πιστα που γινονται αγωνες Φορμουλα1. Σκεφτηκα να σταματησουμε και να μπουμε μεσα να τρεξουμε λιγο. Αλλα η Ελευθερια σοφα μου υπεδειξε πως είναι κριμα να σκασει ένα παπι των 400€ από το πουθενα και να τους περασει ΟΛΟΥΣ από πανω. Δυστυχως ειχε δικιο και υπακουσα την συμβουλη της.
Ενώ μιλουσαμε στην ενδοεπικοινωνια μας περασαν «τιμολογιο» οι περιφημοι carabinieri σε σχηματισμο. Στην παρακατω φωτογραφια μπορειτε να δειτε τον carabinieri να μας κοιταει και να γελαει.
Αυτό που δεν γνωριζαν οι «συμπαθεστατοι μπατσοι» είναι πως το μηχανακι που καβαλουσαμε ηταν μονο 112cc. Συμφωνα με τον Ιταλικο Κ.Ο.Κ οποιοδηποτε μηχανακι με λιγοτερα από 150cc απαγορευεται να κυκλοφορει στον αυτοκινητοδρομο. Φυσικα εμεις το γνωριζαμε αυτό από την αρχη του ταξιδιου μας αλλα δεν είναι στην ιδιοσυγκρασια μας να ασχολουμαστε με τετοιου ειδους λεπτομερειες.
Η ημερα περασε γρηγορα και συντομα φτασαμε στο Μιλανο.
Πριν μιλησω για οτιδηποτε άλλο πρεπει να δειξω τον σεβασμο στον τυπο που εφηύρε το GPS.
Σε ευχαριστω φιλε.
Αν δεν ειχαμε το πιστο μου GPS ακομα θα καναμε κυκλους μεσα στο Μιλανο.
Όπως προχωρουσαμε στην πολη δεχομασταν πολλα βλεματα από τους Ιταλους μοτοσυκλετιστες. Με το που εβλεπαν το GR αυτοκολλητο στον λασπωτήρα ερχοντουσαν για κουβεντουλα. Θυμαμαι ιδιαιτερα έναν τυπο με ένα χαριλαο Ducati Multistrada να μας λεει ότι το παπι δεν ηταν η σωστη μοτοσυκλετα για τετοιο ταξιδι και ότι η δικη του ηταν καλυτερη. Δεν συζηταω για την αντιδραση τους όταν τους λεγαμε πως κατευθυνομαστε προς την αγγλια. Το υφος τους…αξια ανεκτιμητη(που λεει και η διαφημιση).
Σε καποια φαση χαθηκαμε επιτηδες μεσα στα στενα της μεγαλουπολης για να παρουμε μια γευση παραπανω.
Ειχαμε κατεβασει στο κινητιο της Ελευθεριας πριν την εναρξη του ταξιδιου τον ταξιδιωτικο οδηγο του Μιλανου χρησιμοποιωντας την εφαρμογη TripAdvisor. Αυτό μας «ειπε» πως το πρωτο πραγμα που πρεπει να δεις στο Μιλανο είναι η PiazzadelDuomo. Μετα από μια μικρη βολτα λοιπον κατευθυνθηκαμε προς τα εκει.
Φτασαμε και συναντησαμε αυτόν τον τυπο πανω στο αλογο. Δεν εχουμε ιδεα ποιος είναι αλλα για να είναι εκει είναι σημαντικος. Αρα τον τραβηξαμε φωτογραφια.
Και φυσικα (μια ιστορικη για εμας φωτογραφια) το παπι μας φωρτομενο τερμα ειχε καταφερει να μας φερει μεχρι την διασημη πλατεια του Μιλανου.
Κοιταζα το προσωπο της Ελευθεριας και μπορουσα να διακρινω μια απιστευτη χαρα. Η χαρα που μονο με τετοιου ειδους ταξιδια μπορει να βγει προς τα εξω. Ηταν μια μοναδικη εμπειρια και για τους δυο μας. Τι καλυτερο απο το να γιορτασουμε τρωγοντας ένα gelato(ειδος παγωτου).
Αν ποτε βρεθειτε στην Piazza del Duomo παρτε gelato από αυτόν τον τυπο. Ασε που ηταν και παμφθηνο. Με 1€ η μπαλα το κρινω ως τσαμπα.
Για οσους δεν εχουν δοκιμασει gelato θα τους προτεινα οποτε το πετυχουν (εχω δει και στην Ελλαδα πολλα μαγαζια που το πουλανε) να το δοκιμασουν. Και αυτό ερχεται από έναν τυπο που δεν του αρεσει καν το παγωτο.
Ένα σημαντικο θεμα που ειχαμε ηταν πως δεν μπορουσαμε να αφησουμε το μηχανακι χωρις να το επιβλεπουμε που ειχε ως αποτελεσμα να μην μπορουμε να παμε βολτα παρεα. Ετσι ενας ενας την εκανε για βολταρακι στα στενα του Μιλανου. Ειχε βραδιασει για τα καλα και ειχε ερθει η ωρα να κατευθυνθουμε προς το σπιτι του τυπου που θα μας φιλοξενουσε από το couchsurfing.org.
Ειχαμε να κανουμε μια τελευταια σταση στην σκαλα του Μιλανου.
Θα μας αρεσε παρα πολύ να παρακολουθουσαμε μια παρασταση – παρεπιπτοντως επαιζε τον Δον Κιχωτη εκεινο το βραδυ – αλλα επρεπε να το ειχαμε κανονισει πριν φτασουμε. Θα ηταν μεγαλη απολαυση για εμενα να βλεπω τους συνδαιτημονες μας φορωντας τα κυριλατα ρουχα τους να μας κοζαρουν με βλεμα «μπλαζε» ενω εμεις θα ημασταν ντυμενοι με τον εξοπλισμο της μηχανης αλλα αυτό θα πρεπει να περιμενει για μια άλλη φορα.
Στον δρομο για το σπιτι ειδαμε αυτό το τραμ.
Ηταν αργα και δεν ειχαμε φαει ακομα βραδυνο. Σταματησαμε σε ένα supermarket να αγορασουμε προμηθειες. Η Ελευθερια (που ηταν υπευθυνη των οικονομικων) μου εδωσε μονο 10€. Μεσα στο supermarket όλα μου φαινοντουσαν τοσο ακριβα και καταφερα να αγορασω μονο καποιες μπαρες δημητριακων για πρωινο, μια μπαγκετα, λιγη παρμεζανα και μια τριαδα Kinder εκπληξη(το οποιο στα Ιταλικα λεγοτανε KinderSupresa γαμω την παγκοσμιοποιηση) ώστε να το δωσουμε σαν «δωρο» στον οικοδεσποτη μας.
Φτασαμε στο σπιτι του Federico και αυτος μας υποδεχτηκε με ένα μεγαλο χαμογελο. Το παπι ειχε την τιμητικη του μιας και ειχε ασφαλες παρκινγκ. Κυριολεκτικα 2 μετρα μακρια από εκει που κοιμομασταν. Η μονη διαφορα ηταν πως αυτό ηταν εκτος σπιτιου. Του ειπα να περασει μεσα αλλα αυτό σαν διακριτικο που είναι δεν ηθελε να γεμισει το σπιτι λασπες και γράσα… Ισως καποια άλλη στιγμη.
Πρεπει να ομολογησουμε πως ημασταν παρθενοι στο couchsurfing. Παραδοξως όμως παροτι η πρωτη φορα λενε ότι ποναει εμεις ειμασταν ΟΚ(ισως απλα να χρησιμοποιησαμε σωστο λιπαντικο ;-) ). Πριν το ταξιδι συζητωντας με τους φιλους μας για τον Federico και για το γεγονος ότι θα μας φιλοξενησει ενας αγνωστος το καλυτερο που ακουσα ηταν πως θα μας υποδεχθει φορωντας μια ρομπα και με την παπαρδελα του να κρεμεται. Όχι μονο δεν συνεβει κατι τετοιο αλλα ο Federico ηταν μια χαρα παιδι. Είναι μουσικος και για αυτόν τον λογο το σπιτι ηταν γεματο από μουσικα οργανα και εργα τεχνης συμπεριλαμβανομενου και του αγαπημενου μου.
Υπαρχει μεγαλη ιστορια πισω από αυτό το εργο αλλα μου ζητηθηκε να μην την μοιραστω.
Μπορει σε καποιους να φαινεται ως απλα δυο οδοντοβουρτσες ενωμενες μαζι. Αλλα για εμενα αυτό είναι τεχνη. Κατι τοσο απλο αλλα ταυτοχρονως τοσο γαματο. Καμια σχεση με τις βλακειες που μπορει καποιος να δει στις γκαλερι του Λονδινου / Νεας Υορκης που κοστιζουν μια περιουσια.
Τελος παντων ο Federico ηταν πολύ απλος ανθρωπος και εφτιαξε δειπνο για ολους. Τι άλλο? Μακαρονια. Αφοτου φαγαμε προταθηκα να πλυνω τα πιατα, ελπιζοντας πως θα πεταγοταν η Ελευθερια προτεινοντας να κανει αυτή τα πιατα, αλλα ποτε δεν το εκανε. Μετα το δειπνο ο σπιτονοικοκυρης του Federico ηρθε στο σπιτι μαζι με την κοπελα του. Σε καποια φαση συνηδητοποιω πως ειμαστε στο σπιτι ενός ξενου(μεχρι εκεινη την στιγμη) ο οποιος ηταν μουσικος ο σπιτονοικοκυρης ηταν γλυπτης(και όχι γλυφτης όπως τοσοι πολλοι στην χωρα μας) και η κοπελα ηταν μελλοντικη σχεδιαστης κοσμηματων.
Οφειλω να ομολογησω πως το να χρησιμοποιησουμε το couchsurfing ηταν η εξυπνοτερη μας αποφαση καθ’ολη την διαρκεια του ταξιδιου. Εκτος από το γεγονος του δωρεαν υπνου τωρα ειχαμε και μια παρεα καινουργιων φιλων. Δεν μπορεις να βαλεις καποια τιμη σε αυτό το πραγμα. Αρα θα προτεινα σε ολους ειτε να ανοιξουν τα σπιτια τους ειτε στην επομενη εξορμηση τους στο εξωτερικο αλλα γιατι όχι και στην Ελλαδα να χρησιμοποιησουν αυτην την απιστευτη υπηρεσια του couchsurfing. Είναι πολύ γαματο και ακομα και αν καταληξετε σε ένα σπιτι που ο οικοδεσποτης οντως θα φοραει μονο την ρομπα του καντε αναστροφη και θα εχετε μια καλη ιστορια να μοιραστειτε με τους φιλους σας όταν γυρισετε στο σπιτι σας.
Αυριο(4η ημερα) θα περασουμε τις Αλπεις και θα εχουμε το πρωτο μας μηχανολογικο προβλημα. Παραμεινατε στις οθονες σας….
Ξυπνησαμε λοιπον σε μια παραθαλασσια πολη της Ιταλιας ονοματι Rimini. Όπως ανεφερα προηγουμενως το απιστευτα φθηνο μας δωματιο περιελαμβανε και πρωινο. Για να πω την αληθεια δεν περιμενα κατι παραπανω από μερικες φετες ψωμιου συνοδευομενες από μελι και μαρμελαδα. Όταν κατεβηκαμε να παρουμε το πρωινο μας ξαφνιαστηκαμε. Ενταξει δεν ηταν και σαν το πρωινο του President αλλα ειχε παραπανω από ότι μπορουσαμε να φανταστουμε.
Το πλανο ηταν να φαω οσο περισσοτερο μπορουσα(ένα κακο συνηθειο που απεκτησα στο στρατο) ώστε να ειμαι δυνατος για το υπολοιπο της ημερας. Δυστυχως το στομαχι μου ειχε άλλη εντυπωση και μετα από ένα μικρο διαλειμμα στην τουαλετα δεν μπορουσα να φαω άλλο. Παροτι δεν αισθανομουν καλα (δεν το ειπα καν στην ελευθερια εκεινη την στιγμη) αφοτου τελειωσε το πρωινο της η Ελευθερια φορτωσαμε το μηχανακι και ξεκινησαμε το ταξιδι μας. Το πλανο ηταν να φτασουμε στο Μιλανο μεχρι το βραδυ. Διασχιζοντας για πρωτη φορα στην ζωη μου την Ιταλια, παρατηρησα ποσο πολύ μοιαζουν οι επαρχιακοι της δρομοι με της Ελλαδος.
Ειχαμε ξεκινησει πολύ καλα και το στομαχι μου ειχε ξεκινησει να καλυτερευει. Ηταν εκει στην αρχη της τριτης ημερας που πιστεψα πραγματικα ότι θα καταφερουμε να φτασουμε αγγλια με το παπι μας. Πριν την αρχη του ταξιδιου – όπως είναι λογικο – οι περισσότεροι στους οποιους αναφεραμε τα σχεδια μας για το ταξιδι μας γεμιζαν με αρνητικη ενεργεια πραγμα που δεν μας αρεσε καθολου. Η γνωμη των ανθρωπων που δεν εχουν παει μακρυτερα από 100χλμ από το σπιτι τους δεν με πειραζε δεδομενης της απειριας τους σε τέτοιες διαδικασιες(θυμηθητε τι ειπα στην 1η αναρτηση περι της αποψης). Ολοι μα πραγματικα ολοι ειχαν αποψη. Ευχαριστω ιδιαιτερως ολους οσους μας στηριξαν με την θετικη τους κουβεντα και ενεργεια. Παραδοξως όταν αποχαιρετιζομασταν οι περισσοτεροι μας ευχηθηκαν καλο ταξιδι και μας ελεγαν ότι θα τα καταφερουμε(ειμαστε περιεργη φαρα εμεις οι Ελληνες).
Τελος παντων η ζωη στην Autostrada(Ιταλικη εθνικη οδος) ηταν βαρετη.
Σε μια φαση περναμε την Monza. Ξερετε την γνωστη πιστα που γινονται αγωνες Φορμουλα1. Σκεφτηκα να σταματησουμε και να μπουμε μεσα να τρεξουμε λιγο. Αλλα η Ελευθερια σοφα μου υπεδειξε πως είναι κριμα να σκασει ένα παπι των 400€ από το πουθενα και να τους περασει ΟΛΟΥΣ από πανω. Δυστυχως ειχε δικιο και υπακουσα την συμβουλη της.
Ενώ μιλουσαμε στην ενδοεπικοινωνια μας περασαν «τιμολογιο» οι περιφημοι carabinieri σε σχηματισμο. Στην παρακατω φωτογραφια μπορειτε να δειτε τον carabinieri να μας κοιταει και να γελαει.
Αυτό που δεν γνωριζαν οι «συμπαθεστατοι μπατσοι» είναι πως το μηχανακι που καβαλουσαμε ηταν μονο 112cc. Συμφωνα με τον Ιταλικο Κ.Ο.Κ οποιοδηποτε μηχανακι με λιγοτερα από 150cc απαγορευεται να κυκλοφορει στον αυτοκινητοδρομο. Φυσικα εμεις το γνωριζαμε αυτό από την αρχη του ταξιδιου μας αλλα δεν είναι στην ιδιοσυγκρασια μας να ασχολουμαστε με τετοιου ειδους λεπτομερειες.
Η ημερα περασε γρηγορα και συντομα φτασαμε στο Μιλανο.
Πριν μιλησω για οτιδηποτε άλλο πρεπει να δειξω τον σεβασμο στον τυπο που εφηύρε το GPS.
Σε ευχαριστω φιλε.
Αν δεν ειχαμε το πιστο μου GPS ακομα θα καναμε κυκλους μεσα στο Μιλανο.
Όπως προχωρουσαμε στην πολη δεχομασταν πολλα βλεματα από τους Ιταλους μοτοσυκλετιστες. Με το που εβλεπαν το GR αυτοκολλητο στον λασπωτήρα ερχοντουσαν για κουβεντουλα. Θυμαμαι ιδιαιτερα έναν τυπο με ένα χαριλαο Ducati Multistrada να μας λεει ότι το παπι δεν ηταν η σωστη μοτοσυκλετα για τετοιο ταξιδι και ότι η δικη του ηταν καλυτερη. Δεν συζηταω για την αντιδραση τους όταν τους λεγαμε πως κατευθυνομαστε προς την αγγλια. Το υφος τους…αξια ανεκτιμητη(που λεει και η διαφημιση).
Σε καποια φαση χαθηκαμε επιτηδες μεσα στα στενα της μεγαλουπολης για να παρουμε μια γευση παραπανω.
Ειχαμε κατεβασει στο κινητιο της Ελευθεριας πριν την εναρξη του ταξιδιου τον ταξιδιωτικο οδηγο του Μιλανου χρησιμοποιωντας την εφαρμογη TripAdvisor. Αυτό μας «ειπε» πως το πρωτο πραγμα που πρεπει να δεις στο Μιλανο είναι η PiazzadelDuomo. Μετα από μια μικρη βολτα λοιπον κατευθυνθηκαμε προς τα εκει.
Φτασαμε και συναντησαμε αυτόν τον τυπο πανω στο αλογο. Δεν εχουμε ιδεα ποιος είναι αλλα για να είναι εκει είναι σημαντικος. Αρα τον τραβηξαμε φωτογραφια.
Και φυσικα (μια ιστορικη για εμας φωτογραφια) το παπι μας φωρτομενο τερμα ειχε καταφερει να μας φερει μεχρι την διασημη πλατεια του Μιλανου.
Κοιταζα το προσωπο της Ελευθεριας και μπορουσα να διακρινω μια απιστευτη χαρα. Η χαρα που μονο με τετοιου ειδους ταξιδια μπορει να βγει προς τα εξω. Ηταν μια μοναδικη εμπειρια και για τους δυο μας. Τι καλυτερο απο το να γιορτασουμε τρωγοντας ένα gelato(ειδος παγωτου).
Αν ποτε βρεθειτε στην Piazza del Duomo παρτε gelato από αυτόν τον τυπο. Ασε που ηταν και παμφθηνο. Με 1€ η μπαλα το κρινω ως τσαμπα.
Για οσους δεν εχουν δοκιμασει gelato θα τους προτεινα οποτε το πετυχουν (εχω δει και στην Ελλαδα πολλα μαγαζια που το πουλανε) να το δοκιμασουν. Και αυτό ερχεται από έναν τυπο που δεν του αρεσει καν το παγωτο.
Ένα σημαντικο θεμα που ειχαμε ηταν πως δεν μπορουσαμε να αφησουμε το μηχανακι χωρις να το επιβλεπουμε που ειχε ως αποτελεσμα να μην μπορουμε να παμε βολτα παρεα. Ετσι ενας ενας την εκανε για βολταρακι στα στενα του Μιλανου. Ειχε βραδιασει για τα καλα και ειχε ερθει η ωρα να κατευθυνθουμε προς το σπιτι του τυπου που θα μας φιλοξενουσε από το couchsurfing.org.
Ειχαμε να κανουμε μια τελευταια σταση στην σκαλα του Μιλανου.
Θα μας αρεσε παρα πολύ να παρακολουθουσαμε μια παρασταση – παρεπιπτοντως επαιζε τον Δον Κιχωτη εκεινο το βραδυ – αλλα επρεπε να το ειχαμε κανονισει πριν φτασουμε. Θα ηταν μεγαλη απολαυση για εμενα να βλεπω τους συνδαιτημονες μας φορωντας τα κυριλατα ρουχα τους να μας κοζαρουν με βλεμα «μπλαζε» ενω εμεις θα ημασταν ντυμενοι με τον εξοπλισμο της μηχανης αλλα αυτό θα πρεπει να περιμενει για μια άλλη φορα.
Στον δρομο για το σπιτι ειδαμε αυτό το τραμ.
Ηταν αργα και δεν ειχαμε φαει ακομα βραδυνο. Σταματησαμε σε ένα supermarket να αγορασουμε προμηθειες. Η Ελευθερια (που ηταν υπευθυνη των οικονομικων) μου εδωσε μονο 10€. Μεσα στο supermarket όλα μου φαινοντουσαν τοσο ακριβα και καταφερα να αγορασω μονο καποιες μπαρες δημητριακων για πρωινο, μια μπαγκετα, λιγη παρμεζανα και μια τριαδα Kinder εκπληξη(το οποιο στα Ιταλικα λεγοτανε KinderSupresa γαμω την παγκοσμιοποιηση) ώστε να το δωσουμε σαν «δωρο» στον οικοδεσποτη μας.
Φτασαμε στο σπιτι του Federico και αυτος μας υποδεχτηκε με ένα μεγαλο χαμογελο. Το παπι ειχε την τιμητικη του μιας και ειχε ασφαλες παρκινγκ. Κυριολεκτικα 2 μετρα μακρια από εκει που κοιμομασταν. Η μονη διαφορα ηταν πως αυτό ηταν εκτος σπιτιου. Του ειπα να περασει μεσα αλλα αυτό σαν διακριτικο που είναι δεν ηθελε να γεμισει το σπιτι λασπες και γράσα… Ισως καποια άλλη στιγμη.
Πρεπει να ομολογησουμε πως ημασταν παρθενοι στο couchsurfing. Παραδοξως όμως παροτι η πρωτη φορα λενε ότι ποναει εμεις ειμασταν ΟΚ(ισως απλα να χρησιμοποιησαμε σωστο λιπαντικο ;-) ). Πριν το ταξιδι συζητωντας με τους φιλους μας για τον Federico και για το γεγονος ότι θα μας φιλοξενησει ενας αγνωστος το καλυτερο που ακουσα ηταν πως θα μας υποδεχθει φορωντας μια ρομπα και με την παπαρδελα του να κρεμεται. Όχι μονο δεν συνεβει κατι τετοιο αλλα ο Federico ηταν μια χαρα παιδι. Είναι μουσικος και για αυτόν τον λογο το σπιτι ηταν γεματο από μουσικα οργανα και εργα τεχνης συμπεριλαμβανομενου και του αγαπημενου μου.
Υπαρχει μεγαλη ιστορια πισω από αυτό το εργο αλλα μου ζητηθηκε να μην την μοιραστω.
Μπορει σε καποιους να φαινεται ως απλα δυο οδοντοβουρτσες ενωμενες μαζι. Αλλα για εμενα αυτό είναι τεχνη. Κατι τοσο απλο αλλα ταυτοχρονως τοσο γαματο. Καμια σχεση με τις βλακειες που μπορει καποιος να δει στις γκαλερι του Λονδινου / Νεας Υορκης που κοστιζουν μια περιουσια.
Τελος παντων ο Federico ηταν πολύ απλος ανθρωπος και εφτιαξε δειπνο για ολους. Τι άλλο? Μακαρονια. Αφοτου φαγαμε προταθηκα να πλυνω τα πιατα, ελπιζοντας πως θα πεταγοταν η Ελευθερια προτεινοντας να κανει αυτή τα πιατα, αλλα ποτε δεν το εκανε. Μετα το δειπνο ο σπιτονοικοκυρης του Federico ηρθε στο σπιτι μαζι με την κοπελα του. Σε καποια φαση συνηδητοποιω πως ειμαστε στο σπιτι ενός ξενου(μεχρι εκεινη την στιγμη) ο οποιος ηταν μουσικος ο σπιτονοικοκυρης ηταν γλυπτης(και όχι γλυφτης όπως τοσοι πολλοι στην χωρα μας) και η κοπελα ηταν μελλοντικη σχεδιαστης κοσμηματων.
Οφειλω να ομολογησω πως το να χρησιμοποιησουμε το couchsurfing ηταν η εξυπνοτερη μας αποφαση καθ’ολη την διαρκεια του ταξιδιου. Εκτος από το γεγονος του δωρεαν υπνου τωρα ειχαμε και μια παρεα καινουργιων φιλων. Δεν μπορεις να βαλεις καποια τιμη σε αυτό το πραγμα. Αρα θα προτεινα σε ολους ειτε να ανοιξουν τα σπιτια τους ειτε στην επομενη εξορμηση τους στο εξωτερικο αλλα γιατι όχι και στην Ελλαδα να χρησιμοποιησουν αυτην την απιστευτη υπηρεσια του couchsurfing. Είναι πολύ γαματο και ακομα και αν καταληξετε σε ένα σπιτι που ο οικοδεσποτης οντως θα φοραει μονο την ρομπα του καντε αναστροφη και θα εχετε μια καλη ιστορια να μοιραστειτε με τους φιλους σας όταν γυρισετε στο σπιτι σας.
Αυριο(4η ημερα) θα περασουμε τις Αλπεις και θα εχουμε το πρωτο μας μηχανολογικο προβλημα. Παραμεινατε στις οθονες σας….
Τελευταία επεξεργασία:
pi8ikos
Μέλος
- Όνομα
- Damianos
- Μοτό
- Duck4Life
Αυτος είναι ο χαρτης της 4ης ημερας:
Ξυπνησαμε λοιπον στο σπιτι του Federico το πρωι. Αγορασα καπνο από ένα μαγαζι που με πηγε ο Federicο και χωριστηκαμε. Ειχαμε ρωτησει τους Ιταλους το προηγουμενο βραδυ αν υπηρχε καποιο ομορφο μερος(εκτος της piazza del duomo) να παμε να φαμε το πρωινο μας πριν φυγουμε από την πολη τους. Το συζητησαν μεταξυ τους για μερικα λεπτα και ηταν πολύ δυσκολο να προτεινουν καποιο μερος. Μετα από ωρα μας προτειναν ένα μερος αλλα δεν τους ειδα και πολύ ενθουσιωδεις. Αν καποιος τουριστας ειχε ερθει στην Αθηνα η στο Λονδινο ,τις δυο πολεις που αισθανομαι σαν το σπιτι μου, και μου εκανε την ιδια ερωτηση δεν θα ηξερα τι να του πρωτο απαντησω. Εκει λοιπον ηταν που επιβεβαιωθηκε η αποψη μου πως το Μιλανο σαν πολη δεν εχει πολλα να προσφερει. Βεβαιως πρεπει να ομολογησω πως περασα μονο μια μερα εκει αρα δεν εχω και πληρη επιγνωση της καταστασης. Τελος παντων προσπαθησαμε να βρουμε το μερος που μας προτειναν και παροτι ειχαμε GPS δεν το βρηκαμε. Δεν πτοηθηκαμε όμως βρηκαμε μια ωραια πλατεια και πηραμε εκει το πρωινο μας.
Ο καιρος ηταν εκπληκτικος και το ηθικο ακμαιοτατο(Armystyle). Σημερα ηταν η μερα που το σκληροπυρηνικο παπι μας παταγε την πατουσα του(ροδα του) σε τρεις χωρες. Μπηκαμε στην Autostrada για λιγο αλλα συντομα βγηκαμε από αυτην παιρνωντας τον δρομο για την Aosta.
Ο δρομος εγινε μικροτερος (μονο δυο λωριδες) και ξεκινησαμε να πλησιαζουμε τις Αλπεις. Το τοπιο ξεκινησε να γινεται μαγικο. Ποταμια ομορφα δεντρα και απιστευτα βουνα μπηκαν στον οριζοντα μας.
Πριν την αρχη του ταξιδιου όταν σκεφομουν την διαδρομη σκεφτηκα να ρωτησω καποιον που εχει κανει την διαδρομη. Οντας νταλικερης στο επαγγελμα ξερω πολλους νταλικερηδες που εχουν γυρισει την ευρωπη σπιθαμη προς σπιθαμη. Ο ενας από αυτους μας προτεινε να περασουμε από το MontBlanc. Εγω προτιμουσα να παρω την άλλη διαδρομη η οποια περνουσε από Ιταλια στην Αυστρια Γερμανια Βελγιο και τελικα Γαλλια. Ο κυριος λογος που ηθελα να παμε από αυτή τη διαδρομη ηταν να περασουμε το πασο Stelvio. Μετα από συζητηση με τον φιλο μου περι του μεγαλειου του MontBlanc(είναι το υψηλοτερο βουνο στην Ευρωπη) ειχα παρει την αποφαση μου. Ετσι στον δρομο για Aosta ειδα αυτή την γαματη πινακιδα.
Ευχομαι σε ολους σας να βλεπουν τετοιου ειδους πινακιδες κάθε μερα. Είναι σπεσιαλ για εμενα γιατι δειχνει την κατευθυνση προς την Γενευη, Ελβετια το Παρισι, Γαλλια την Αοστα, Ιταλια και φυσικα το MontBlanc.
Οι νταλικες συνεχιζαν να μας παιρνουν πολύ γρηγορα(από ποτε εγινε «πολύ γρηγορα» τα 90km/h μην με ρωτησετε) αλλα το ειχαμε συνηθισει ως τωρα και δεν φοβομασταν πλεον.
Μετα από λιγο ακουσαμε έναν περιεργο θορυβο. Ηταν λες και το μηχανακι εμενε από βενζινη. Δεν ασχοληθηκα όμως μιας και το μηχανακι ανταποκρινοταν στις κινησεις του δεξιου καρπου. Δεν ειχαμε και πολύ βενζινη στο ντεποζιτο μιας και σε εκεινο το σημειο δεν υπηρχαν πολλα βενζιναδικα αλλα ειχα υπολογισει πως θα μας εφτανε οριακα μεχρι το επομενο βενζιναδικο. Η παπια όμως ηταν λαβωμενη και μετα από λιγο σταματησε να λειτουργει και σταματησαμε στην ακρη του δρομου. Μεχρι να σταματησουμε στην ακρη ειπα στην Ελευθερια ότι «η περιπετεια τωρα ξεκινα». Φυσικα μεσα μου ειμουν χεσμενος αλλα και τι άλλο να πω? Εκεινη παρατηρησε πως ειμαστε κοντα σε ένα χωριο και παροτι δεν επαιζε βενζιναδικο όλο και καποιος θα ειχε να μας δωσει λιγη βενζινη. Πρωτα απ’όλα επρεπε να δω αν οντως δεν ειχαμε βενζινη η απλα ειχε συμβει κατι άλλο. Ευτυχως ειχαμε βενζινη αλλα αυτό σημαινε πως εχουμε καποιο μηχανολογικο προβλημα. Πρεπει να πω ότι το χερι μου δεν πιανει και πολύ και όταν λεω «και πολύ» εννοω καθολου. Σε εκεινο το σημειο μου ηρθε φλας μπακ ο μαστορας μου να μου λεει (την στιγμη που τον ρωτησα αν το μηχανακι μπορει να βγαλει ένα τοσο μακρινο ταξιδι) ότι το μηχανακι είναι τελειο για τετοιου ειδους ταξιδι επειδη είναι τοσο μηχανολογικα αλλα και (κυριως) ηλεκτρολογικα που δεν υπαρχουν και πολλα πραγματα να χαλασουν. Το μονο που μπορει να συμβει είναι να πιασει καποιο σκουπιδακι το καρμπυρατερ οπου εγω θα τραβαγα το τσοκ και η μηχανη θα δουλευε κομπλε. Θυμηθηκα λοιπον την συμβουλη του και τραβηξα τσοκ και πατησα την μανιβελα… Και ξαφνικα εφτασε μουσικη στα αυτια μου. Η μηχανη δουλευε τελεια. Αρα συνεχισαμε τον δρομο μας.
Ειχαμε φτασει επιτελους στο MontBlanc. Μετα από τις πεδιαδες οι ανηφορες ηταν δυσκολες για το μηχανακι μας. Αυτό εδινε την μαχη του αλλα η ταχυτητα δεν ξεπερνουσε τα 30-35km/h. Πηγαιναμε απελπιστικα αργα μεχρι που φτασαμε στα διοδια. Ο ταμιας προσπαθουσε να μας πουλησει παπατζιλικι ότι το μηχανακι απαγορευεται να μπει στο τουνελ αλλα εμεις δεν ψαρωναμε. Ξεραμε πως απαγορευονται μονο τα μηχανακια κατω από 50cc και το μηχανακι μας ηταν 112cc. Μετα από συζητηση πληρωσαμε το ποσο των 28€(τσαμπα πραγμα) και μπηκαμε στο τουνελ. Ειχαμε μανουριασει λιγο αλλα τουλαχιστον το τουνελ ηταν θερμαινομενο(ναι καλα διαβασατε…θερμαινομενο) και στο τελος του τουνελ μας περιμενε η Γαλλια. Με το που βγηκαμε βεβαια απο το τουνελ αρχισαμε να τουρτουριζουμε από το κρυο μιας και εκτος του τουνελ δεν υπηρχε «εσωτερικη θερμανση». Η καταβαση του Mont Blanc ειχε μολις ξεκινησει.
Η κατηφορα ηταν μεγαλη και το μηχανακι μας βαρυ. Όταν ειδα την κατωφερεια ηξερα πως τα φρενα του παπιου θα εχουνε προβλεμα. Από την στιγμη που δεν αγοραζω και τα καλυτερα φρενα(1-2€ ημιτασιον) σε μεγαλες κατηφορες εχω 1 με 2 το πολύ καλα φρεναρισματα. Ετσι επελεξα να χρησιμοποιησω το «τσαμπα» φρενο που προσφερει ο τετραχρονος κινητηρας μου κατεβαζοντας από 4η σε 3η και λιγο πιο μετα σε 2α.
Η θεα ειχε αρχισει να αλλαζει και από οροσειρες ξεκινουσαν οι πεδιαδες. Μπορει το κρυο να ηταν τσουχτερο αλλα σαν τις οροσειρες δεν εχει. Ο στοχος ηταν να φταναμε στην Γενευη, Ελβετια μεχρι νωρις το απογευμα και να περνουσαμε οσο περισσοτερο χρονο μπορουσαμε εκει. Μετα από λιγο φτασαμε στα συνορα Γαλλιας – Ελβετιας. Δεν ηταν πραγματικα συνορα αλλα επρεπε να κοψεις λιγο μπαινωντας στην Ελβετια.
Η πολη ηταν πανεμορφη. Πλεον ειμαι σιγουρος πως οποια πολη την περναει καποιος ποταμος ή είναι παραθαλασσια είναι πανεμορφη. Ηθελα παντα να παω στην Ελβετια και επιτελους ειχα κανει το ονειρο μου πραγματικοτητα.
Οπως πλησιαζαμε το κεντρο της πολης μου ηρθε μια ξαφνικη ορεξη να δουμε ταινια.
Για καποιον περιεργο λογο η Ελευθερια δεν ψηθηκε. Τι να πεις? Γυναικες…
Προσπαθησαμε να βρουμε ένα μερος παρκαρουμε το εργαλειο(στο παπι αναφερομαι) και μετα από λιγο τα καταφεραμε.
Αυτό είναι το αγαπημενο μας παπι.
Όπως στο Μιλανο ετσι και στην Γενευη επρεπε να χωριστουμε για να δουμε την πολη μιας και ενας επρεπε να μεινει πισω να φυλαει τα πραγματα. Σαν gentleman που ειμαι την αφησα να παει την βολτιτσα της και εγω ξεκινησα αμεσως να ψαχνω για ξενοδοχειο από το κινητιο μου. Για ακομα μια φορα…Σε ευχαριστω Internet…Εισαι γαματο. Δυστυχως όλα τα ξενοδοχεια στην Γενευη ηταν πολύ ακριβα για τον προυοπολογισμο μας και για αυτό σκεφτηκα πως θα μπορουσα να βρω καποιο ξενοδοχειο κοντα στα συνορα αλλα από την γαλλικη πλευρα. Η τυχερη πολη που θα μας φιλοξενουσε εμας και το θηριωδες παπι μας λεγοταν Annemasse. Αφοτου εκλεισα το ξενοδοχειο ηρθε και η Ελευθερια και ηταν η δικια μου σειρα για βολταρακι στην πολη. Οντας πιο ηρεμος από την στιγμη που μπορουσα να παρεχω ένα ζεστο δωματιο για εμας και ασφαλες παρκινγκ για το παπι απολαυσα την βολτα στην πολη. Περιμενα πως η Γενευη θα είναι ομορφη αλλα σιγουρα δεν περιμενα αυτό το μεγαλειο.
Ο ηλιος ειχε δυσει και εμεις ακομα δεν ειχα φαει βραδινο. Τα McDonalds θα μας εσωζαν. Όταν μπηκα στο μαγαζι συνηδητοποιησα(θυμηθηκα) πως οι Ελβετοι δεν χρησιμοποιουν το Ευρω αλλα το Ελβετικο Φραγκο( Τι χαζοι? Δεν πηραν παραδειγμα εμας που τα παμε τοσο καλα με το ευρω). Φυσικα δεν ειχαμε συναλλαγμα αλλα ειχα την πιστωτικη μου καρτα. Μετα το γευμα βρηκαμε ένα super market για να αγορασουμε προμηθειες για την επομενη μερα. Μετα από αυτό πηραμε κουτσα κουτσα τον δρομο για τα συνορα. Η Annemasse ηταν πολύ πιο μακρια απ’οσο φαινοταν στον χαρτη και ηταν στους προποδες του βουνου Evian. Η διαδρομη δεν ηταν ανετη αφου εκανε ολο και περισσοτερο κρυο οσο περναγε η ωρα και ειχα προβλημα με την ορατοτητα από την στιγμη που ο δρομος δεν ειχε φωτα και τα φωτα του παπιου δεν είναι και τα καλυτερα. Περισσοτερο σαν λαμπα πετρελαιου φωτιζει παρα σαν μηχανη. Μετα από μπολικη ωρα ειδαμε από μακρια το ξενοδοχειο μας και ανακουφιστηκαμε.
Η 4η μερα ηταν η καλυτερη μας μερα ως τωρα. Ειχαμε διασχισει τις Αλπεις και ειχαμε πατησει 3 διαφορετικες χωρες. Αυτή είναι μια καλη μερα στο λεξιλογιο μου.
Η 5η μερα θα εκρυβε μια περιπετεια και μια απροσμενη συναντηση με μπατσους.
Ξυπνησαμε λοιπον στο σπιτι του Federico το πρωι. Αγορασα καπνο από ένα μαγαζι που με πηγε ο Federicο και χωριστηκαμε. Ειχαμε ρωτησει τους Ιταλους το προηγουμενο βραδυ αν υπηρχε καποιο ομορφο μερος(εκτος της piazza del duomo) να παμε να φαμε το πρωινο μας πριν φυγουμε από την πολη τους. Το συζητησαν μεταξυ τους για μερικα λεπτα και ηταν πολύ δυσκολο να προτεινουν καποιο μερος. Μετα από ωρα μας προτειναν ένα μερος αλλα δεν τους ειδα και πολύ ενθουσιωδεις. Αν καποιος τουριστας ειχε ερθει στην Αθηνα η στο Λονδινο ,τις δυο πολεις που αισθανομαι σαν το σπιτι μου, και μου εκανε την ιδια ερωτηση δεν θα ηξερα τι να του πρωτο απαντησω. Εκει λοιπον ηταν που επιβεβαιωθηκε η αποψη μου πως το Μιλανο σαν πολη δεν εχει πολλα να προσφερει. Βεβαιως πρεπει να ομολογησω πως περασα μονο μια μερα εκει αρα δεν εχω και πληρη επιγνωση της καταστασης. Τελος παντων προσπαθησαμε να βρουμε το μερος που μας προτειναν και παροτι ειχαμε GPS δεν το βρηκαμε. Δεν πτοηθηκαμε όμως βρηκαμε μια ωραια πλατεια και πηραμε εκει το πρωινο μας.
Ο καιρος ηταν εκπληκτικος και το ηθικο ακμαιοτατο(Armystyle). Σημερα ηταν η μερα που το σκληροπυρηνικο παπι μας παταγε την πατουσα του(ροδα του) σε τρεις χωρες. Μπηκαμε στην Autostrada για λιγο αλλα συντομα βγηκαμε από αυτην παιρνωντας τον δρομο για την Aosta.
Ο δρομος εγινε μικροτερος (μονο δυο λωριδες) και ξεκινησαμε να πλησιαζουμε τις Αλπεις. Το τοπιο ξεκινησε να γινεται μαγικο. Ποταμια ομορφα δεντρα και απιστευτα βουνα μπηκαν στον οριζοντα μας.
Πριν την αρχη του ταξιδιου όταν σκεφομουν την διαδρομη σκεφτηκα να ρωτησω καποιον που εχει κανει την διαδρομη. Οντας νταλικερης στο επαγγελμα ξερω πολλους νταλικερηδες που εχουν γυρισει την ευρωπη σπιθαμη προς σπιθαμη. Ο ενας από αυτους μας προτεινε να περασουμε από το MontBlanc. Εγω προτιμουσα να παρω την άλλη διαδρομη η οποια περνουσε από Ιταλια στην Αυστρια Γερμανια Βελγιο και τελικα Γαλλια. Ο κυριος λογος που ηθελα να παμε από αυτή τη διαδρομη ηταν να περασουμε το πασο Stelvio. Μετα από συζητηση με τον φιλο μου περι του μεγαλειου του MontBlanc(είναι το υψηλοτερο βουνο στην Ευρωπη) ειχα παρει την αποφαση μου. Ετσι στον δρομο για Aosta ειδα αυτή την γαματη πινακιδα.
Ευχομαι σε ολους σας να βλεπουν τετοιου ειδους πινακιδες κάθε μερα. Είναι σπεσιαλ για εμενα γιατι δειχνει την κατευθυνση προς την Γενευη, Ελβετια το Παρισι, Γαλλια την Αοστα, Ιταλια και φυσικα το MontBlanc.
Οι νταλικες συνεχιζαν να μας παιρνουν πολύ γρηγορα(από ποτε εγινε «πολύ γρηγορα» τα 90km/h μην με ρωτησετε) αλλα το ειχαμε συνηθισει ως τωρα και δεν φοβομασταν πλεον.
Μετα από λιγο ακουσαμε έναν περιεργο θορυβο. Ηταν λες και το μηχανακι εμενε από βενζινη. Δεν ασχοληθηκα όμως μιας και το μηχανακι ανταποκρινοταν στις κινησεις του δεξιου καρπου. Δεν ειχαμε και πολύ βενζινη στο ντεποζιτο μιας και σε εκεινο το σημειο δεν υπηρχαν πολλα βενζιναδικα αλλα ειχα υπολογισει πως θα μας εφτανε οριακα μεχρι το επομενο βενζιναδικο. Η παπια όμως ηταν λαβωμενη και μετα από λιγο σταματησε να λειτουργει και σταματησαμε στην ακρη του δρομου. Μεχρι να σταματησουμε στην ακρη ειπα στην Ελευθερια ότι «η περιπετεια τωρα ξεκινα». Φυσικα μεσα μου ειμουν χεσμενος αλλα και τι άλλο να πω? Εκεινη παρατηρησε πως ειμαστε κοντα σε ένα χωριο και παροτι δεν επαιζε βενζιναδικο όλο και καποιος θα ειχε να μας δωσει λιγη βενζινη. Πρωτα απ’όλα επρεπε να δω αν οντως δεν ειχαμε βενζινη η απλα ειχε συμβει κατι άλλο. Ευτυχως ειχαμε βενζινη αλλα αυτό σημαινε πως εχουμε καποιο μηχανολογικο προβλημα. Πρεπει να πω ότι το χερι μου δεν πιανει και πολύ και όταν λεω «και πολύ» εννοω καθολου. Σε εκεινο το σημειο μου ηρθε φλας μπακ ο μαστορας μου να μου λεει (την στιγμη που τον ρωτησα αν το μηχανακι μπορει να βγαλει ένα τοσο μακρινο ταξιδι) ότι το μηχανακι είναι τελειο για τετοιου ειδους ταξιδι επειδη είναι τοσο μηχανολογικα αλλα και (κυριως) ηλεκτρολογικα που δεν υπαρχουν και πολλα πραγματα να χαλασουν. Το μονο που μπορει να συμβει είναι να πιασει καποιο σκουπιδακι το καρμπυρατερ οπου εγω θα τραβαγα το τσοκ και η μηχανη θα δουλευε κομπλε. Θυμηθηκα λοιπον την συμβουλη του και τραβηξα τσοκ και πατησα την μανιβελα… Και ξαφνικα εφτασε μουσικη στα αυτια μου. Η μηχανη δουλευε τελεια. Αρα συνεχισαμε τον δρομο μας.
Ειχαμε φτασει επιτελους στο MontBlanc. Μετα από τις πεδιαδες οι ανηφορες ηταν δυσκολες για το μηχανακι μας. Αυτό εδινε την μαχη του αλλα η ταχυτητα δεν ξεπερνουσε τα 30-35km/h. Πηγαιναμε απελπιστικα αργα μεχρι που φτασαμε στα διοδια. Ο ταμιας προσπαθουσε να μας πουλησει παπατζιλικι ότι το μηχανακι απαγορευεται να μπει στο τουνελ αλλα εμεις δεν ψαρωναμε. Ξεραμε πως απαγορευονται μονο τα μηχανακια κατω από 50cc και το μηχανακι μας ηταν 112cc. Μετα από συζητηση πληρωσαμε το ποσο των 28€(τσαμπα πραγμα) και μπηκαμε στο τουνελ. Ειχαμε μανουριασει λιγο αλλα τουλαχιστον το τουνελ ηταν θερμαινομενο(ναι καλα διαβασατε…θερμαινομενο) και στο τελος του τουνελ μας περιμενε η Γαλλια. Με το που βγηκαμε βεβαια απο το τουνελ αρχισαμε να τουρτουριζουμε από το κρυο μιας και εκτος του τουνελ δεν υπηρχε «εσωτερικη θερμανση». Η καταβαση του Mont Blanc ειχε μολις ξεκινησει.
Η κατηφορα ηταν μεγαλη και το μηχανακι μας βαρυ. Όταν ειδα την κατωφερεια ηξερα πως τα φρενα του παπιου θα εχουνε προβλεμα. Από την στιγμη που δεν αγοραζω και τα καλυτερα φρενα(1-2€ ημιτασιον) σε μεγαλες κατηφορες εχω 1 με 2 το πολύ καλα φρεναρισματα. Ετσι επελεξα να χρησιμοποιησω το «τσαμπα» φρενο που προσφερει ο τετραχρονος κινητηρας μου κατεβαζοντας από 4η σε 3η και λιγο πιο μετα σε 2α.
Η θεα ειχε αρχισει να αλλαζει και από οροσειρες ξεκινουσαν οι πεδιαδες. Μπορει το κρυο να ηταν τσουχτερο αλλα σαν τις οροσειρες δεν εχει. Ο στοχος ηταν να φταναμε στην Γενευη, Ελβετια μεχρι νωρις το απογευμα και να περνουσαμε οσο περισσοτερο χρονο μπορουσαμε εκει. Μετα από λιγο φτασαμε στα συνορα Γαλλιας – Ελβετιας. Δεν ηταν πραγματικα συνορα αλλα επρεπε να κοψεις λιγο μπαινωντας στην Ελβετια.
Η πολη ηταν πανεμορφη. Πλεον ειμαι σιγουρος πως οποια πολη την περναει καποιος ποταμος ή είναι παραθαλασσια είναι πανεμορφη. Ηθελα παντα να παω στην Ελβετια και επιτελους ειχα κανει το ονειρο μου πραγματικοτητα.
Οπως πλησιαζαμε το κεντρο της πολης μου ηρθε μια ξαφνικη ορεξη να δουμε ταινια.
Για καποιον περιεργο λογο η Ελευθερια δεν ψηθηκε. Τι να πεις? Γυναικες…
Προσπαθησαμε να βρουμε ένα μερος παρκαρουμε το εργαλειο(στο παπι αναφερομαι) και μετα από λιγο τα καταφεραμε.
Αυτό είναι το αγαπημενο μας παπι.
Όπως στο Μιλανο ετσι και στην Γενευη επρεπε να χωριστουμε για να δουμε την πολη μιας και ενας επρεπε να μεινει πισω να φυλαει τα πραγματα. Σαν gentleman που ειμαι την αφησα να παει την βολτιτσα της και εγω ξεκινησα αμεσως να ψαχνω για ξενοδοχειο από το κινητιο μου. Για ακομα μια φορα…Σε ευχαριστω Internet…Εισαι γαματο. Δυστυχως όλα τα ξενοδοχεια στην Γενευη ηταν πολύ ακριβα για τον προυοπολογισμο μας και για αυτό σκεφτηκα πως θα μπορουσα να βρω καποιο ξενοδοχειο κοντα στα συνορα αλλα από την γαλλικη πλευρα. Η τυχερη πολη που θα μας φιλοξενουσε εμας και το θηριωδες παπι μας λεγοταν Annemasse. Αφοτου εκλεισα το ξενοδοχειο ηρθε και η Ελευθερια και ηταν η δικια μου σειρα για βολταρακι στην πολη. Οντας πιο ηρεμος από την στιγμη που μπορουσα να παρεχω ένα ζεστο δωματιο για εμας και ασφαλες παρκινγκ για το παπι απολαυσα την βολτα στην πολη. Περιμενα πως η Γενευη θα είναι ομορφη αλλα σιγουρα δεν περιμενα αυτό το μεγαλειο.
Ο ηλιος ειχε δυσει και εμεις ακομα δεν ειχα φαει βραδινο. Τα McDonalds θα μας εσωζαν. Όταν μπηκα στο μαγαζι συνηδητοποιησα(θυμηθηκα) πως οι Ελβετοι δεν χρησιμοποιουν το Ευρω αλλα το Ελβετικο Φραγκο( Τι χαζοι? Δεν πηραν παραδειγμα εμας που τα παμε τοσο καλα με το ευρω). Φυσικα δεν ειχαμε συναλλαγμα αλλα ειχα την πιστωτικη μου καρτα. Μετα το γευμα βρηκαμε ένα super market για να αγορασουμε προμηθειες για την επομενη μερα. Μετα από αυτό πηραμε κουτσα κουτσα τον δρομο για τα συνορα. Η Annemasse ηταν πολύ πιο μακρια απ’οσο φαινοταν στον χαρτη και ηταν στους προποδες του βουνου Evian. Η διαδρομη δεν ηταν ανετη αφου εκανε ολο και περισσοτερο κρυο οσο περναγε η ωρα και ειχα προβλημα με την ορατοτητα από την στιγμη που ο δρομος δεν ειχε φωτα και τα φωτα του παπιου δεν είναι και τα καλυτερα. Περισσοτερο σαν λαμπα πετρελαιου φωτιζει παρα σαν μηχανη. Μετα από μπολικη ωρα ειδαμε από μακρια το ξενοδοχειο μας και ανακουφιστηκαμε.
Η 4η μερα ηταν η καλυτερη μας μερα ως τωρα. Ειχαμε διασχισει τις Αλπεις και ειχαμε πατησει 3 διαφορετικες χωρες. Αυτή είναι μια καλη μερα στο λεξιλογιο μου.
Η 5η μερα θα εκρυβε μια περιπετεια και μια απροσμενη συναντηση με μπατσους.
Τελευταία επεξεργασία:
pi8ikos
Μέλος
- Όνομα
- Damianos
- Μοτό
- Duck4Life
Και επειδη σημερα εχω σκοπο να παιξω τα ρεστα μου απο πλευρας περιεχομενου.Τα Λέμε σε Ένα Μήνα
1) Μπορειτε να μπειτε στο www.duck4life.com οπου μπορειτε να διαβασετε και το blog της ελευθεριας (για αυτο αργησα και να κανω ποστ...εφτιαχνα το site)
2) Μπορειτε να κανετε like sto www.facebook.com/motorcyclemonkeys (σας περιμενουμε ΟΛΟΥΣ να τα λεμε και μεσω φατσοβιβλιου)
Και φυσικα την 5η ημερα....
Υγ: Ελπιζω να μην περασει παλι μηνας μεχρι την επομενη φορα.
pi8ikos
Μέλος
- Όνομα
- Damianos
- Μοτό
- Duck4Life
Αυτος είναι ο χαρτης της 5ης ημερας:
Απο την στιγμη που αργησαμε να φτασουμε στο ξενοδοχειο το προηγουμενο βραδυ ηταν πολύ δυσκολο να ξυπνησουμε. Γυρω στις 10 καταφεραμε να σηκωθουμε και ξεκινησαμε να φορτωνουμε το παπι. Ηταν ετοιμο και μας περιμενε ανυπομονα για την περιπετεια της ημερας.
Πριν μπουμε στην εθνικη επρεπε να γεμισουμε το ντεποζιτο με βενζινη. Το κάθε γεμισμα μας εφτανε περιπου 120 χιλιομετρα χωρις φυσικα να στερεψει εντελως. Εφοσον ημασταν στο βενζιναδικο ειπα να τσεκαρω την πιεση των ελαστικων. Δεν την ειχα τσεκαρει από την αρχη του ταξιδιου. Πηγα στο μηχανημα(και αφου πληρωσα για αυτή την υπηρεσια) αλλα η ενδειξη δεν ηταν σε psi αλλα σε bar. Εννοειται πως δεν ηξερα την αναλογια και για αυτό επιστρατευσα το κινητιο μου(και σε περιπτωση που δεν βαρεθηκατε σε ευχαριστω Internet). Αφοτου εγινε η μετατροπη συνειδητοποιησα πως τα λαστιχα ειχαν την μιση πιεση από την προβλεπομενη. Ειχαμε περασει τις Αλπεις την προηγουμενη μερα με ξεφουσκωτα λαστιχα. Λεω και εγω γιατι πηγαινε τοσο αργα το μηχανακι? Αφου διαθετει 8 ολοκληρα αλογα. Τα ειχα «παρει» με την παρτη μου γιατι ακομα και σε τοσο μεγαλο ταξιδι δεν ασχολουμουν με τα απολυτως βασικα. Οπου βασικα εννοω την σταθμη του λαδιου (δεν την κοιταξα καθολου) την πιεση των ελαστικων και το γρασαρισμα της αλυσιδας(το εκανα 1-2 φορες μονο). Η Ελευθερια προσπαθησε να με ηρεμησει αλλα ειμουν τοσο νευριασμενος με τον ευατο μου που δεν βοηθησε. Μετα το γεμισμα μπηκαμε στην εθνικη οδο.
Σημερα θελαμε να φτασουμε οσο πιο κοντα στο Παρισι μπορουσαμε μιας και σκεφτομασταν να φτασουμε μια μερα νωριτερα στην Αγγλια από αυτό που ειχαμε κανονισει γιατι ο προυπολογισμος μας ειχε ξεφυγει τελειως με όλα τα ξενοδοχεια και το φαγητο της εθνικης οδου. Ειχαμε βρει μια πολη κοντα στο Παρισι(περιπου 80 χλμ μακρια). Αν φταναμε σε αυτή τη πολη μεχρι το βραδυ θα μας επαιρνε την επομενη μερα να βαρεσουμε ένα μαρς μεχρι το σπιτι μας στο Λονδινο. Ειχαμε και οι δυο ξενερωσει με αυτή την αποφαση μιας και από την φαση της οργανωσης του ταξιδιου ονειροπολουσαμε να φτασουμε στον πυργο του Eiffel πανω στο αγαπημενο μας διτροχο.
Η ζωη ηταν ωραια. Ο καιρος φανταστικος, η ασφαλτος καλοστρωμενη, το μοτερι δουλευε χωρις κιχ και το κοριτσι μου ηταν πιο χαρουμενο από ότι την εχω δει ποτε. Η ζωη δεν μπορει να γινει καλυτερη από αυτό. Φυσικα η Γαλλικη φυση ηταν υπεροχη.
Από την στιγμη που ειχαμε μεγαλο – χιλιομετρικα – στοχο σημερα προσπαθουσαμε να κανουμε οσο λιγοτερες στασεις μπορουσαμε. Πριν την δευτερη μεγαλη σταση της ημερας(η κάθε σταση διαρκουσε περιπου 30 λεπτα) παρατηρησα ένα περιπολικο να είναι στην Λ.Ε.Α. Η Ελευθερια μη εχοντας μεγαλη εμπειρια από τετοιες καταστασεις δεν παρατηρησε τους μπατσους και συνεχισε να βγαζει φωτογραφιες. Μας αφησαν να τους προσπερασουμε το οποιο μου φανηκε περιεργο από την στιγμη που πηγαιναμε το παρα πολύ με 70km/h. Μετα από κανα δυο λεπτα μας ξανα προσπερνανε αλλα δεν ανεπτυξαν ταχυτητα πραγμα που δεν μου αρεσε καθολου. Σε εκεινο το σημειο καταλαβα πως θα μας σταματησουν για ελεγχο. Ευτυχως όλα τα μας τα χαρτια ηταν στην εντελεια(περιεργο αυτό για εμενα) και η ερευνα μας για τους Γαλλικους αυτοκινητοδρομους ελεγε πως επιτρεπονται τα μηχανακια 112cc. Πριν φτασουμε στο βενζιναδικο μας εκαναν σημα να τους ακολουθησουμε.
Σταματησαμε λοιπον και ξεκινησε ο τυπικος ελεγχος. Αδεια διπλωμα ασφαλεια. Το προβλημα της γλωσσας ηταν εμφανες από την στιγμη που εμεις δεν μιλαμε Γαλλικα και αυτοι δεν μιλαγαν Αγγλικα. Θελοντας να με ρωτησει η μπατσινα ποσα κυβικα είναι το μηχανακι χρησιμοποιησε το λεξικο της google μπας και συνεννοηθουμε. Όπως οι περισσοτερες συναντησεις με μπατσους ετσι και αυτή. Υπηρχε ο καλος μπατσος και ο κακος μπατσος. Σε καποια φαση αφου τους πηρε ωρα να συνεννοηθουν με τα κεντρικα η Ελευθερια επρεπε να παει τουαλετα. Ο «σκληρος» μπατσος δεν την αφησε παροτι ειχανε διαπιστωσει πως ειμαστε καθολα νομιμοι. Μετα από ένα τηλεφωνημα που ελαβε ο «σκληρος» μπατσος μας ανακοινωσε πως θα μας εβγαζε εκτος εθνικης και θα επρεπε να συνεχισουμε το ταξιδι από επαρχιακους δρομους. Τον ρωτησα φυσικα γιατι το εκανε αφου ειμασταν νομιμοι και μας απαντησε πως είναι θεμα ασφαλειας λογω της χαμηλης μας ταχυτητας. Πρεπει να ομολογησω πως συμφωνουσα πως ειμασταν επικινδυνοι. Τους ειπαμε πως δεν ειχαμε βενζινη και ότι επρεπε να χρησιμοποιησουμε την τουαλετα πριν μας βγαλει εκτος. Αλλα φυσικα οντας ο τυπος με την εξουσια δεν μας το επετρεψε. Το μονο θετικο ηταν πως δεν επρεπε να πληρωσουμε διοδια. Του δινουμε το «εισιτηριο» των διοδιων και αυτος το σκιζει με περισσιο αντρικιο στυλ(στην γαλλια όταν μπαινεις στην εθνικη παιρνεις ένα «εισιτηριο» και όταν βγεις από αυτην απλα πληρωνεις το αντιτιμο). Όπως ηταν λογικο δεν μπορουσα να κρατησω τα γελια μου και γυρισα από την άλλη μερια. Ανοιγει μια εξοδο και βγηκαμε στον επαρχιακο δρομο οπου μας πηγε μεχρι το κοντινοτερο βενζιναδικο. Η μπατσινα μας ειχε γραψει σε ένα χαρτι τις πολεις από τις οποιες επρεπε να περασουμε στον δρομο μας για το Παρισι. Αφοτου γυρισε από την τουαλετα η Ελευθερια μοιραστηκε μαζι μου τα κακα νεα. Την ειχε πιασει ουρολοιμωξη.
Αναλογιστειτε λιγο την κατασταση. Ειμασταν στην μεση του πουθενα το πλανο μας να φτασουμε κοντα στο Παρισι ειχε παει στα σκουπιδια από την στιγμη που ειχαμε τοση καθυστερηση και η Ελευθερια ειχε ένα σημαντικο προβλημα υγειας. Ένα άλλο θεμα που ειχα ηταν πως δεν μπορουσα να ρυθμισω το GPS για αποφυγη αυτοκινητοδρομων. Ηταν η πρωτη φορα κατά την διαρκεια του ταξιδιου που η ψυχολογια ηταν στο ναδιρ. Μετα από λιγο (και με την βοηθεια του Internet) που βρηκα την ρυθμιση στο GPS και χρησιμοποιωντας το χαρτακι που μας ειχε δωσει η μπατσινα καταληξαμε ότι θα φταναμε μεχρι την πολη Οσερ. Καταφεραμε ακομα και να κλεισουμε δωματιο στην αγαπημενη φθηνη αλυσιδα ξενοδοχειων που χρησιμοποιουμε καθολη την διαρκεια του ταξιδιου(HotelF1). Όταν ξεκινησαμε να οδηγαμε στους επαρχιακους γαλλικους δρομους συνειδητοποιήσαμε ότι αυτους τους δρομους επρεπε να χρησιμοποιουμε κατά την διαρκεια του ταξιδιου.
Από την στιγμη όμως που δεν ειχαμε πολύ χρονο και επρεπε να φτασουμε στην Αγγλια το συντομοτερο δυνατον δεν μπορουσαμε να χρησιμοποιησουμε αυτους τους δρομους για ολο το ταξιδι. Το πλανο ηταν να φτασουμε την Οσερ μεσω των επαρχιακων δρομων και από αυριο θα συνεχιζαμε από την εθνικη οδο.
Ο ηλιος ειχε δυσει αλλα εμεις συνεχιζαμε την πορεια μας.
Όπως θυμαστε τα φωτα του παπιου δεν είναι και τα πιο φωτεινα του κοσμου. Η Ελευθερια μεχρι τοτε ειχε ξεπερασει τους αρχικους πονους και αισθανοταν λιγο καλυτερα. Ως τωρα στην εθνικη οδο δεν χρειαζοταν να παρατηρω τα ορια ταχυτητας γιατι παντα πηγαινα πιο αργα από αυτά. Τωρα όμως που περνουσαμε από χωρια και από λαγκαδια υπηρχαν παντου καμερες. Το GPS ειχε προεγκατεστημενες τις τοποθεσιες των καμερων και με ενημερωνε πριν φτασω σε καποια καμερα «ασφαλειας». Σε μια φαση βλεπω μια λαμψη από πισω μου και ρωταω την Ελευθερια αν ειχε χρησιμοποιησει την ψηφιακη καμερα. Δυστυχως δεν την ειχε χρησιμοποιησει...
Η ωρα ειχε περασει και ημασταν ακομα πολύ μακρια από την Οσερ. Τα νευρα μας ειχαν αρχισει και τεντωνανε μεχρι που ειδαμε τα φωτα της πολης. Λιγο πριν φτασουμε στο ξενοδοχειο σταματησαμε – για άλλη μια φορα – σε ένα βενζιναδικο να προμηθευτουμε φαγητο να γεμισουμε τα στομαχια μας. Καναμε check-in στο ξενοδοχειο αλλα η ενταση δεν μας ειχε φυγει. Μετα από έναν μικρο καυγα τα βρηκαμε και απολαυσαμε την υπολοιπη βραδια.
Μετα τα γεγονοτα της ημερας δεν θα μπορουσαμε να φτασουμε στην Αγγλια την επομενη μερα που σημαινε πως θα περνουσαμε την επομενη μερα στο Παρισι.
ΙΙΙΙΙΙΙΙΙΧΧΧΑΑΑΑΑ.
Απο την στιγμη που αργησαμε να φτασουμε στο ξενοδοχειο το προηγουμενο βραδυ ηταν πολύ δυσκολο να ξυπνησουμε. Γυρω στις 10 καταφεραμε να σηκωθουμε και ξεκινησαμε να φορτωνουμε το παπι. Ηταν ετοιμο και μας περιμενε ανυπομονα για την περιπετεια της ημερας.
Πριν μπουμε στην εθνικη επρεπε να γεμισουμε το ντεποζιτο με βενζινη. Το κάθε γεμισμα μας εφτανε περιπου 120 χιλιομετρα χωρις φυσικα να στερεψει εντελως. Εφοσον ημασταν στο βενζιναδικο ειπα να τσεκαρω την πιεση των ελαστικων. Δεν την ειχα τσεκαρει από την αρχη του ταξιδιου. Πηγα στο μηχανημα(και αφου πληρωσα για αυτή την υπηρεσια) αλλα η ενδειξη δεν ηταν σε psi αλλα σε bar. Εννοειται πως δεν ηξερα την αναλογια και για αυτό επιστρατευσα το κινητιο μου(και σε περιπτωση που δεν βαρεθηκατε σε ευχαριστω Internet). Αφοτου εγινε η μετατροπη συνειδητοποιησα πως τα λαστιχα ειχαν την μιση πιεση από την προβλεπομενη. Ειχαμε περασει τις Αλπεις την προηγουμενη μερα με ξεφουσκωτα λαστιχα. Λεω και εγω γιατι πηγαινε τοσο αργα το μηχανακι? Αφου διαθετει 8 ολοκληρα αλογα. Τα ειχα «παρει» με την παρτη μου γιατι ακομα και σε τοσο μεγαλο ταξιδι δεν ασχολουμουν με τα απολυτως βασικα. Οπου βασικα εννοω την σταθμη του λαδιου (δεν την κοιταξα καθολου) την πιεση των ελαστικων και το γρασαρισμα της αλυσιδας(το εκανα 1-2 φορες μονο). Η Ελευθερια προσπαθησε να με ηρεμησει αλλα ειμουν τοσο νευριασμενος με τον ευατο μου που δεν βοηθησε. Μετα το γεμισμα μπηκαμε στην εθνικη οδο.
Σημερα θελαμε να φτασουμε οσο πιο κοντα στο Παρισι μπορουσαμε μιας και σκεφτομασταν να φτασουμε μια μερα νωριτερα στην Αγγλια από αυτό που ειχαμε κανονισει γιατι ο προυπολογισμος μας ειχε ξεφυγει τελειως με όλα τα ξενοδοχεια και το φαγητο της εθνικης οδου. Ειχαμε βρει μια πολη κοντα στο Παρισι(περιπου 80 χλμ μακρια). Αν φταναμε σε αυτή τη πολη μεχρι το βραδυ θα μας επαιρνε την επομενη μερα να βαρεσουμε ένα μαρς μεχρι το σπιτι μας στο Λονδινο. Ειχαμε και οι δυο ξενερωσει με αυτή την αποφαση μιας και από την φαση της οργανωσης του ταξιδιου ονειροπολουσαμε να φτασουμε στον πυργο του Eiffel πανω στο αγαπημενο μας διτροχο.
Η ζωη ηταν ωραια. Ο καιρος φανταστικος, η ασφαλτος καλοστρωμενη, το μοτερι δουλευε χωρις κιχ και το κοριτσι μου ηταν πιο χαρουμενο από ότι την εχω δει ποτε. Η ζωη δεν μπορει να γινει καλυτερη από αυτό. Φυσικα η Γαλλικη φυση ηταν υπεροχη.
Από την στιγμη που ειχαμε μεγαλο – χιλιομετρικα – στοχο σημερα προσπαθουσαμε να κανουμε οσο λιγοτερες στασεις μπορουσαμε. Πριν την δευτερη μεγαλη σταση της ημερας(η κάθε σταση διαρκουσε περιπου 30 λεπτα) παρατηρησα ένα περιπολικο να είναι στην Λ.Ε.Α. Η Ελευθερια μη εχοντας μεγαλη εμπειρια από τετοιες καταστασεις δεν παρατηρησε τους μπατσους και συνεχισε να βγαζει φωτογραφιες. Μας αφησαν να τους προσπερασουμε το οποιο μου φανηκε περιεργο από την στιγμη που πηγαιναμε το παρα πολύ με 70km/h. Μετα από κανα δυο λεπτα μας ξανα προσπερνανε αλλα δεν ανεπτυξαν ταχυτητα πραγμα που δεν μου αρεσε καθολου. Σε εκεινο το σημειο καταλαβα πως θα μας σταματησουν για ελεγχο. Ευτυχως όλα τα μας τα χαρτια ηταν στην εντελεια(περιεργο αυτό για εμενα) και η ερευνα μας για τους Γαλλικους αυτοκινητοδρομους ελεγε πως επιτρεπονται τα μηχανακια 112cc. Πριν φτασουμε στο βενζιναδικο μας εκαναν σημα να τους ακολουθησουμε.
Σταματησαμε λοιπον και ξεκινησε ο τυπικος ελεγχος. Αδεια διπλωμα ασφαλεια. Το προβλημα της γλωσσας ηταν εμφανες από την στιγμη που εμεις δεν μιλαμε Γαλλικα και αυτοι δεν μιλαγαν Αγγλικα. Θελοντας να με ρωτησει η μπατσινα ποσα κυβικα είναι το μηχανακι χρησιμοποιησε το λεξικο της google μπας και συνεννοηθουμε. Όπως οι περισσοτερες συναντησεις με μπατσους ετσι και αυτή. Υπηρχε ο καλος μπατσος και ο κακος μπατσος. Σε καποια φαση αφου τους πηρε ωρα να συνεννοηθουν με τα κεντρικα η Ελευθερια επρεπε να παει τουαλετα. Ο «σκληρος» μπατσος δεν την αφησε παροτι ειχανε διαπιστωσει πως ειμαστε καθολα νομιμοι. Μετα από ένα τηλεφωνημα που ελαβε ο «σκληρος» μπατσος μας ανακοινωσε πως θα μας εβγαζε εκτος εθνικης και θα επρεπε να συνεχισουμε το ταξιδι από επαρχιακους δρομους. Τον ρωτησα φυσικα γιατι το εκανε αφου ειμασταν νομιμοι και μας απαντησε πως είναι θεμα ασφαλειας λογω της χαμηλης μας ταχυτητας. Πρεπει να ομολογησω πως συμφωνουσα πως ειμασταν επικινδυνοι. Τους ειπαμε πως δεν ειχαμε βενζινη και ότι επρεπε να χρησιμοποιησουμε την τουαλετα πριν μας βγαλει εκτος. Αλλα φυσικα οντας ο τυπος με την εξουσια δεν μας το επετρεψε. Το μονο θετικο ηταν πως δεν επρεπε να πληρωσουμε διοδια. Του δινουμε το «εισιτηριο» των διοδιων και αυτος το σκιζει με περισσιο αντρικιο στυλ(στην γαλλια όταν μπαινεις στην εθνικη παιρνεις ένα «εισιτηριο» και όταν βγεις από αυτην απλα πληρωνεις το αντιτιμο). Όπως ηταν λογικο δεν μπορουσα να κρατησω τα γελια μου και γυρισα από την άλλη μερια. Ανοιγει μια εξοδο και βγηκαμε στον επαρχιακο δρομο οπου μας πηγε μεχρι το κοντινοτερο βενζιναδικο. Η μπατσινα μας ειχε γραψει σε ένα χαρτι τις πολεις από τις οποιες επρεπε να περασουμε στον δρομο μας για το Παρισι. Αφοτου γυρισε από την τουαλετα η Ελευθερια μοιραστηκε μαζι μου τα κακα νεα. Την ειχε πιασει ουρολοιμωξη.
Αναλογιστειτε λιγο την κατασταση. Ειμασταν στην μεση του πουθενα το πλανο μας να φτασουμε κοντα στο Παρισι ειχε παει στα σκουπιδια από την στιγμη που ειχαμε τοση καθυστερηση και η Ελευθερια ειχε ένα σημαντικο προβλημα υγειας. Ένα άλλο θεμα που ειχα ηταν πως δεν μπορουσα να ρυθμισω το GPS για αποφυγη αυτοκινητοδρομων. Ηταν η πρωτη φορα κατά την διαρκεια του ταξιδιου που η ψυχολογια ηταν στο ναδιρ. Μετα από λιγο (και με την βοηθεια του Internet) που βρηκα την ρυθμιση στο GPS και χρησιμοποιωντας το χαρτακι που μας ειχε δωσει η μπατσινα καταληξαμε ότι θα φταναμε μεχρι την πολη Οσερ. Καταφεραμε ακομα και να κλεισουμε δωματιο στην αγαπημενη φθηνη αλυσιδα ξενοδοχειων που χρησιμοποιουμε καθολη την διαρκεια του ταξιδιου(HotelF1). Όταν ξεκινησαμε να οδηγαμε στους επαρχιακους γαλλικους δρομους συνειδητοποιήσαμε ότι αυτους τους δρομους επρεπε να χρησιμοποιουμε κατά την διαρκεια του ταξιδιου.
Από την στιγμη όμως που δεν ειχαμε πολύ χρονο και επρεπε να φτασουμε στην Αγγλια το συντομοτερο δυνατον δεν μπορουσαμε να χρησιμοποιησουμε αυτους τους δρομους για ολο το ταξιδι. Το πλανο ηταν να φτασουμε την Οσερ μεσω των επαρχιακων δρομων και από αυριο θα συνεχιζαμε από την εθνικη οδο.
Ο ηλιος ειχε δυσει αλλα εμεις συνεχιζαμε την πορεια μας.
Όπως θυμαστε τα φωτα του παπιου δεν είναι και τα πιο φωτεινα του κοσμου. Η Ελευθερια μεχρι τοτε ειχε ξεπερασει τους αρχικους πονους και αισθανοταν λιγο καλυτερα. Ως τωρα στην εθνικη οδο δεν χρειαζοταν να παρατηρω τα ορια ταχυτητας γιατι παντα πηγαινα πιο αργα από αυτά. Τωρα όμως που περνουσαμε από χωρια και από λαγκαδια υπηρχαν παντου καμερες. Το GPS ειχε προεγκατεστημενες τις τοποθεσιες των καμερων και με ενημερωνε πριν φτασω σε καποια καμερα «ασφαλειας». Σε μια φαση βλεπω μια λαμψη από πισω μου και ρωταω την Ελευθερια αν ειχε χρησιμοποιησει την ψηφιακη καμερα. Δυστυχως δεν την ειχε χρησιμοποιησει...
Η ωρα ειχε περασει και ημασταν ακομα πολύ μακρια από την Οσερ. Τα νευρα μας ειχαν αρχισει και τεντωνανε μεχρι που ειδαμε τα φωτα της πολης. Λιγο πριν φτασουμε στο ξενοδοχειο σταματησαμε – για άλλη μια φορα – σε ένα βενζιναδικο να προμηθευτουμε φαγητο να γεμισουμε τα στομαχια μας. Καναμε check-in στο ξενοδοχειο αλλα η ενταση δεν μας ειχε φυγει. Μετα από έναν μικρο καυγα τα βρηκαμε και απολαυσαμε την υπολοιπη βραδια.
Μετα τα γεγονοτα της ημερας δεν θα μπορουσαμε να φτασουμε στην Αγγλια την επομενη μερα που σημαινε πως θα περνουσαμε την επομενη μερα στο Παρισι.
ΙΙΙΙΙΙΙΙΙΧΧΧΑΑΑΑΑ.
Τελευταία επεξεργασία:
pi8ikos
Μέλος
- Όνομα
- Damianos
- Μοτό
- Duck4Life
Καλησπερα και παλι. Μπορω να πω πως δεν μου πηρε πολυ καιρο να τελειωσω το ταξιδιωτικο.
Η αληθεια ειναι πως το ξεχασα μιας και ειχα ανεβασει τις τελευταιες δυο μερες στο υπεργαματο site μας www.duck4life.com (οπου μπορειτε να διαβασετε και το ταξιδιωτικο της Ελευθεριας) και πιστευα πως τα ειχα ανεβασει και εδω. Ηρθε λοιπον η ωρα να φτασουμε στο τελος αυτου του ταξιδιου.
Αρχες Ιουλιου κατεβαινουμε με την ΕΛευθερια στην Ελλαδα και θα ηταν τεραστια μας χαρα να σας γνωρισουμε. Οποιος επιθυμει ας στειλει προσωπικο μηνυμα η ας γινουμε κολλητιοι στο φατσοβιβλιο www.facebook.com/motorcyclemonkeys
Η αληθεια ειναι πως το ξεχασα μιας και ειχα ανεβασει τις τελευταιες δυο μερες στο υπεργαματο site μας www.duck4life.com (οπου μπορειτε να διαβασετε και το ταξιδιωτικο της Ελευθεριας) και πιστευα πως τα ειχα ανεβασει και εδω. Ηρθε λοιπον η ωρα να φτασουμε στο τελος αυτου του ταξιδιου.
Αρχες Ιουλιου κατεβαινουμε με την ΕΛευθερια στην Ελλαδα και θα ηταν τεραστια μας χαρα να σας γνωρισουμε. Οποιος επιθυμει ας στειλει προσωπικο μηνυμα η ας γινουμε κολλητιοι στο φατσοβιβλιο www.facebook.com/motorcyclemonkeys
pi8ikos
Μέλος
- Όνομα
- Damianos
- Μοτό
- Duck4Life
Αυτος είναι ο χαρτης της 6ης ημερας:
Η σημερινη ημερα ηταν ημερα χαλαρωσης και απολαυσης. Η διαδρομη μας δεν ηταν πολλα χιλιομετρα μεχρι να φτασουμε το Παρισι οπου θα περνουσαμε το υπολοιπο της ημερας. Για άλλο ένα πρωινο αργησαμε να σηκωθουμε από το κρεβατι. Μετα από λιγο όμως ο δρομος μας καλουσε και μαζεψαμε τα πραγματα μας και τα φορτωσαμε στο μηχανακι. Το μονο που δεν μου αρεσει σε αυτου του ειδους τα ταξιδια είναι το καθημερινο πακεταρισμα ξεπακεταρισμα. Φανταστειται να καναμε και καμπινγκ που η διαδικασια αυτή θα μας επαιρνε πολύ παραπανω ωρα.
Ευτυχως το ξενοδοχειο ηταν κοντα στον αυτοκινητοδρομο και μετα από μερικα λεπτα οδηγησης ειχαμε παρει τον δρομο προς τον σημερινο μας στοχο…Paris babyyy.
Οι διαφορες στο τοπιο πλεον ηταν προφανης. Ειχαμε αφησει εδώ και πολλα χιλιομετρα το αλπικο τοπιο και κινουμασταν μεσα σε πεδιαδες. Ενώ το μηχανακι προτιμαει τα λιβαδεια και τις πεδιαδες(κυριως επειδη εκει δεν ζοριζεται) η Ελευθερια και εγω προτιμαμε τα βουνα. Για το υπολοιπο του ταξιδιου δυστυχως δεν θα συναντουσαμε αλλα. Εκτος από τους λοφους του Dover, UK αλλα αυτή είναι άλλη υποθεση. Η ζωη στον αυτοκινητοδρομο κυλουσε πολύ γρηγορα.
Αφου η αποσταση ηταν μικρη μεχρι το Παρισι καναμε μολις ενα μικρο διαλλειμα. Οσο η Ελευθερια ηταν στο μπανιο εγω την ειχα αραξει και απολαμβανα την ηλιοφανεια. Μια αρνητικη σκεψη μου μπηκε στο μυαλο. Θυμηθηκα την χθεσινη μας συναντηση με τους γαλλους μπατσους( οι ελληνες νταλικερηδες τους αποκαλουνε επιστημονες μιας και είναι οι μοναδικοι που παντα βρισκουν καποιον τροπο να τους γραψουνε). Ενώ κοιταζα τον αυτοκινητοδρομο γυρναω προς το μηχανακι και τι να δω?
Έναν άλλο μπατσο να κοζαρει το μηχανακι και να μου κανει νοημα να παω προς αυτόν. Πριν από την νεα συναντηση με την αστυνομια ειχα αποφασισει πως την επομενη φορα δεν θα δεχομουν τα παπατζιλικια του εκαστοτε μπατσου. Φυσικα αμα επεμενε πολύ δεν θα ρισκαρα και να μου φοραγε «βραχιολια» μιας και αυτό ηταν ένα ταξιδι και όχι μια ευκαιρια για να δω ιδιοις ομασι τα γαλλικα κρατητηρια. Τελος παντων κατευθυνομενος προς το περιπολικο μπορουσα να καταλαβω από το προσωπο αλλα και από την γενικη του σταση πως ηταν καλος μπατσος. Ευτυχως μιλουσε και λιγα αγγλικα. Με ρωτησε ποσο γρηγορα μπορει να παει το μηχανακι και όπως ηταν φυσικο ειπα ψεματα(αλλα όχι για πολύ). Μετα του ειπα με μισα αγγλικα και πολύ γλωσσα του σωματος πως εχω διαβασει την γαλλικη νομοθεσια γυρω από τους αυτοκινητοδρομους και ότι το μηχανακι μας είναι νομιμο να τους χρησιμοποιει. Αμεσως μολις τελειωσα την προταση μου γυρισα προς το μηχανακι και του γυρισα την πλατη(με σχετικα ευγενικο τροπο). Αυτος το συζητησε με τον συναδελφο του με χαιρετησαν και μου ευχηθηκαν να εχω ένα ασφαλες ταξιδι. Την γλιτωσαμε στο παρα τσακ.
Αφοτου ενημερωσα την Ελευθερια για τα γεγονοτα ξεκινησαμε και παλι. Προσφατα εχουμε παει στο Παρισι αρκετες φορες αλλα ποτε με μηχανακι.
Η στιγμη που φτασαμε στον πυργο του Eiffel ηταν πολύ σημαντικη για εμας. Αισθανομασταν πως ειχαμε καταφερει κατι σπουδαιο. Εκτος του πρακτικου κομματιου η κατακτηση ηταν κυριως ηθικη.
Μετα από μερικες φωτογραφιες κατευθυνθηκαμε προς το ξενοδοχειο. Εκει θα αλλαζαμε «στολη» και από ταξιδευτες θα ντυνομασταν τουριστες. Είναι ωραια να κανεις ένα διαλειμμα και απλα να εισαι τουριστας για μια μερα. Προγραμματισα το GPS και ξεκινησαμε. Η διαδρομη μας περασε από την περιφημη λεωφορο Champs Elysee που στο τελειωμα της είναι και η Αψιδα του θριαμβου.
Για άλλη μια φορα χρησιμοποιησαμε την ιδια αλυσιδα ξενοδοχειων μιας και ειμαστε πολύ ικανοποιημενοι από την τιμη και το δωρεαν παρκινγκ.
Παρκαραμε το μηχανακι σε μια θεση που μας βολευε.
Δωστε μου την ευκαιρια να ζητησω συγγνωμη σε ολους σας που ως τωρα δεν εχω αναρτησει ουτε μια φωτογραφια καποιας ομορφης κοπελιας. Αισθανομαι ασχημα για αυτό αλλα προτιμω να αισθανομαι ασχημα απεναντι σας παρα να με πρηζει η Ελευθερια. Οι γαλλιδες εν προκειμενω κατά την γνωμη μου είναι πολύ ομορφες.
Αλλαξαμε τα ρουχα μας, αφησαμε τα μπαγκαζια μας στο ξενοδοχειο και ξεκινησαμε για το κεντρο. Περιττο να πω πως το μηχανακι ειχε γινει ρουκετα και ξεκινησα τις σφηνες «διχως αυριο».
Μετα από πολύ περπατημα στην γειτονια του St. Germain πηγαμε να συναντησουμε μια φιλη της Ελευθεριας από το πανεπιστημιο. Την προηγουμενη φορα που ημασταν στο παρισι ειχαμε διαβασει στον ταξιδιωτικο οδηγο για ένα καφε που ονομαζεται “LeDeuxMagots”.
Εκει ηταν που υπαρξιστες αλλα και αλλοι φιλοσοφοι πιναν τον καφε τους συμπεριλαμβανομενου του Jean Paul Sartre και της Simone de Beauvoir. Και οι δυο αυτές προσωπικοτητες μας εχουν αγγιξει και τους δυο. Σκεφτηκαμε λοιπον να πιουμε καφε στο ιδιο σημειο που τον πιναν και αυτοι και να παρουμε μια διαφορετικη αισθηση για το Παρισι. Συναντησαμε την φιλη της εκει και καθισαμε σε ενa τραπεζι. Εχω κανει αρκετες δουλειες στην ζωη μου και μια από αυτές είναι σερβιτορεος. Αρα γνωριζω πως είναι το καλο σερβις. Μπορει οι τιμες του καφε να ηταν εξωπραγματικες για τα δεδομενα μας αλλα αυτό δεν με πειραξε μιας και το ψιλο περιμενα. Αυτό που δεν περιμενα είναι ο τροπος που μας αντιμετωπισαν σε αυτό το καφε. Δεν θυμαμαι ποτε στην ζωη μου να εχω αντιμετωπιστει με τοσο ασχημο τροπο. Ευτυχως η κουβεντα με την φιλη μας ηταν πολύ ωραια και τελικα περασαμε καλα.
Αφοτου φυγαμε από το καφε χαιρετισαμε την φιλη της Ελευθεριας και κατευθυνθηκαμε προς την διασημη εκκλησια της Notre dame.
Παρατηρησαμε ότι κοσμος μπαινοβγαινε στην εκκλησια και επειδη οπου γαμος και χαρα η βασιλω πρωτη μπηκαμε και εμεις. Με το που μπηκαμε μεσα νιωσαμε ένα πεος(χμ δεος εννοω). Δεν ξερω αν ηταν η ατμοσφαιρα της εκκλησιας ή η μουσικη που ακουγοταν από το εκκλησιαστικο οργανο αλλα ειχαμε παθει πλακα. Μειναμε μεσα για πολλη ωρα απολαμβανοντας την μουσικη. Δεν μιλουσαμε δεν σκεφτομασταν απλα ζουσαμε την στιγμη.
Δεν ξερουμε τι ρολο παιζει αυτό αλλα οσοι περνουσαν από εκει ακουμπουσαν το χερι τους στο νερο και μετα ακουμπουσαν το μετωπο τους. Το ιδιο καναμε και εμεις. Σας ειπαμε πως ειχαμε αλλαξει προσωπικοτητες…Ημασταν τουριστες για μια ημερα.
Ένα από τα αγαπημενα μας σημεια στο Παρισι είναι αυτή η μικρη γεφυρουλα. Αν και η ληψη δεν είναι καλη πανω στην γεφυρα χιλιαδες ζευγαρακια εχουν «δεσει» ένα λουκετο το οποιο συμβολιζει την παντοτινη τους αγαπη. Α και η θεα είναι υπεροχη.
Πανω στην γεφυρα υπαρχει μονο ένα μικρο σημειο που δεν υπαρχουν λουκετα. Αυτό συμβαινει επειδη υπαρχει μια λευκη επιφανεια την οποια φυσικα οι γαλλοι την εχουνε γεμισει με διαφορες λεξεις και ζωγραφιες. Ενας από αυτους(θυμηθειτε πως μιλαμε για την γεφυρα της «παντοτινης αγαπης») εγραψε ΕΓΩ + ΤΟ (αριστερο) μου χερι. Δεν μπορω να τον κρινω αυτόν τον τυπο. Αφου επελεξε να είναι ερωτευμενος παντοτινα με το αριστερο χερι του εγω τον στηριζω σε αυτή του την αποφαση.
Δεν ξερω γιατι αλλα εμενα και την Ελευθερια μας τραβανε τα κτιρια της Οπερας. Αρα παρτε και το Παριζιανικο κτιριο της Οπερας.
Η ωρα ειχε παει αργαμιση και αυριο μας περιμενε άλλη μια μακρια μερα. Κατευθυνθηκαμε λοιπον προς το ξενοδοχειο – οπου στην διαδρομη μια καμερα «ασφαλειας» μας ξανατραβηξε φωτογραφια – οπου καναμε ένα μπανιο και την πεσαμε για υπνο.
Η σημερινη ημερα ηταν ημερα χαλαρωσης και απολαυσης. Η διαδρομη μας δεν ηταν πολλα χιλιομετρα μεχρι να φτασουμε το Παρισι οπου θα περνουσαμε το υπολοιπο της ημερας. Για άλλο ένα πρωινο αργησαμε να σηκωθουμε από το κρεβατι. Μετα από λιγο όμως ο δρομος μας καλουσε και μαζεψαμε τα πραγματα μας και τα φορτωσαμε στο μηχανακι. Το μονο που δεν μου αρεσει σε αυτου του ειδους τα ταξιδια είναι το καθημερινο πακεταρισμα ξεπακεταρισμα. Φανταστειται να καναμε και καμπινγκ που η διαδικασια αυτή θα μας επαιρνε πολύ παραπανω ωρα.
Ευτυχως το ξενοδοχειο ηταν κοντα στον αυτοκινητοδρομο και μετα από μερικα λεπτα οδηγησης ειχαμε παρει τον δρομο προς τον σημερινο μας στοχο…Paris babyyy.
Οι διαφορες στο τοπιο πλεον ηταν προφανης. Ειχαμε αφησει εδώ και πολλα χιλιομετρα το αλπικο τοπιο και κινουμασταν μεσα σε πεδιαδες. Ενώ το μηχανακι προτιμαει τα λιβαδεια και τις πεδιαδες(κυριως επειδη εκει δεν ζοριζεται) η Ελευθερια και εγω προτιμαμε τα βουνα. Για το υπολοιπο του ταξιδιου δυστυχως δεν θα συναντουσαμε αλλα. Εκτος από τους λοφους του Dover, UK αλλα αυτή είναι άλλη υποθεση. Η ζωη στον αυτοκινητοδρομο κυλουσε πολύ γρηγορα.
Αφου η αποσταση ηταν μικρη μεχρι το Παρισι καναμε μολις ενα μικρο διαλλειμα. Οσο η Ελευθερια ηταν στο μπανιο εγω την ειχα αραξει και απολαμβανα την ηλιοφανεια. Μια αρνητικη σκεψη μου μπηκε στο μυαλο. Θυμηθηκα την χθεσινη μας συναντηση με τους γαλλους μπατσους( οι ελληνες νταλικερηδες τους αποκαλουνε επιστημονες μιας και είναι οι μοναδικοι που παντα βρισκουν καποιον τροπο να τους γραψουνε). Ενώ κοιταζα τον αυτοκινητοδρομο γυρναω προς το μηχανακι και τι να δω?
Έναν άλλο μπατσο να κοζαρει το μηχανακι και να μου κανει νοημα να παω προς αυτόν. Πριν από την νεα συναντηση με την αστυνομια ειχα αποφασισει πως την επομενη φορα δεν θα δεχομουν τα παπατζιλικια του εκαστοτε μπατσου. Φυσικα αμα επεμενε πολύ δεν θα ρισκαρα και να μου φοραγε «βραχιολια» μιας και αυτό ηταν ένα ταξιδι και όχι μια ευκαιρια για να δω ιδιοις ομασι τα γαλλικα κρατητηρια. Τελος παντων κατευθυνομενος προς το περιπολικο μπορουσα να καταλαβω από το προσωπο αλλα και από την γενικη του σταση πως ηταν καλος μπατσος. Ευτυχως μιλουσε και λιγα αγγλικα. Με ρωτησε ποσο γρηγορα μπορει να παει το μηχανακι και όπως ηταν φυσικο ειπα ψεματα(αλλα όχι για πολύ). Μετα του ειπα με μισα αγγλικα και πολύ γλωσσα του σωματος πως εχω διαβασει την γαλλικη νομοθεσια γυρω από τους αυτοκινητοδρομους και ότι το μηχανακι μας είναι νομιμο να τους χρησιμοποιει. Αμεσως μολις τελειωσα την προταση μου γυρισα προς το μηχανακι και του γυρισα την πλατη(με σχετικα ευγενικο τροπο). Αυτος το συζητησε με τον συναδελφο του με χαιρετησαν και μου ευχηθηκαν να εχω ένα ασφαλες ταξιδι. Την γλιτωσαμε στο παρα τσακ.
Αφοτου ενημερωσα την Ελευθερια για τα γεγονοτα ξεκινησαμε και παλι. Προσφατα εχουμε παει στο Παρισι αρκετες φορες αλλα ποτε με μηχανακι.
Η στιγμη που φτασαμε στον πυργο του Eiffel ηταν πολύ σημαντικη για εμας. Αισθανομασταν πως ειχαμε καταφερει κατι σπουδαιο. Εκτος του πρακτικου κομματιου η κατακτηση ηταν κυριως ηθικη.
Μετα από μερικες φωτογραφιες κατευθυνθηκαμε προς το ξενοδοχειο. Εκει θα αλλαζαμε «στολη» και από ταξιδευτες θα ντυνομασταν τουριστες. Είναι ωραια να κανεις ένα διαλειμμα και απλα να εισαι τουριστας για μια μερα. Προγραμματισα το GPS και ξεκινησαμε. Η διαδρομη μας περασε από την περιφημη λεωφορο Champs Elysee που στο τελειωμα της είναι και η Αψιδα του θριαμβου.
Για άλλη μια φορα χρησιμοποιησαμε την ιδια αλυσιδα ξενοδοχειων μιας και ειμαστε πολύ ικανοποιημενοι από την τιμη και το δωρεαν παρκινγκ.
Παρκαραμε το μηχανακι σε μια θεση που μας βολευε.
Δωστε μου την ευκαιρια να ζητησω συγγνωμη σε ολους σας που ως τωρα δεν εχω αναρτησει ουτε μια φωτογραφια καποιας ομορφης κοπελιας. Αισθανομαι ασχημα για αυτό αλλα προτιμω να αισθανομαι ασχημα απεναντι σας παρα να με πρηζει η Ελευθερια. Οι γαλλιδες εν προκειμενω κατά την γνωμη μου είναι πολύ ομορφες.
Αλλαξαμε τα ρουχα μας, αφησαμε τα μπαγκαζια μας στο ξενοδοχειο και ξεκινησαμε για το κεντρο. Περιττο να πω πως το μηχανακι ειχε γινει ρουκετα και ξεκινησα τις σφηνες «διχως αυριο».
Μετα από πολύ περπατημα στην γειτονια του St. Germain πηγαμε να συναντησουμε μια φιλη της Ελευθεριας από το πανεπιστημιο. Την προηγουμενη φορα που ημασταν στο παρισι ειχαμε διαβασει στον ταξιδιωτικο οδηγο για ένα καφε που ονομαζεται “LeDeuxMagots”.
Εκει ηταν που υπαρξιστες αλλα και αλλοι φιλοσοφοι πιναν τον καφε τους συμπεριλαμβανομενου του Jean Paul Sartre και της Simone de Beauvoir. Και οι δυο αυτές προσωπικοτητες μας εχουν αγγιξει και τους δυο. Σκεφτηκαμε λοιπον να πιουμε καφε στο ιδιο σημειο που τον πιναν και αυτοι και να παρουμε μια διαφορετικη αισθηση για το Παρισι. Συναντησαμε την φιλη της εκει και καθισαμε σε ενa τραπεζι. Εχω κανει αρκετες δουλειες στην ζωη μου και μια από αυτές είναι σερβιτορεος. Αρα γνωριζω πως είναι το καλο σερβις. Μπορει οι τιμες του καφε να ηταν εξωπραγματικες για τα δεδομενα μας αλλα αυτό δεν με πειραξε μιας και το ψιλο περιμενα. Αυτό που δεν περιμενα είναι ο τροπος που μας αντιμετωπισαν σε αυτό το καφε. Δεν θυμαμαι ποτε στην ζωη μου να εχω αντιμετωπιστει με τοσο ασχημο τροπο. Ευτυχως η κουβεντα με την φιλη μας ηταν πολύ ωραια και τελικα περασαμε καλα.
Αφοτου φυγαμε από το καφε χαιρετισαμε την φιλη της Ελευθεριας και κατευθυνθηκαμε προς την διασημη εκκλησια της Notre dame.
Παρατηρησαμε ότι κοσμος μπαινοβγαινε στην εκκλησια και επειδη οπου γαμος και χαρα η βασιλω πρωτη μπηκαμε και εμεις. Με το που μπηκαμε μεσα νιωσαμε ένα πεος(χμ δεος εννοω). Δεν ξερω αν ηταν η ατμοσφαιρα της εκκλησιας ή η μουσικη που ακουγοταν από το εκκλησιαστικο οργανο αλλα ειχαμε παθει πλακα. Μειναμε μεσα για πολλη ωρα απολαμβανοντας την μουσικη. Δεν μιλουσαμε δεν σκεφτομασταν απλα ζουσαμε την στιγμη.
Δεν ξερουμε τι ρολο παιζει αυτό αλλα οσοι περνουσαν από εκει ακουμπουσαν το χερι τους στο νερο και μετα ακουμπουσαν το μετωπο τους. Το ιδιο καναμε και εμεις. Σας ειπαμε πως ειχαμε αλλαξει προσωπικοτητες…Ημασταν τουριστες για μια ημερα.
Ένα από τα αγαπημενα μας σημεια στο Παρισι είναι αυτή η μικρη γεφυρουλα. Αν και η ληψη δεν είναι καλη πανω στην γεφυρα χιλιαδες ζευγαρακια εχουν «δεσει» ένα λουκετο το οποιο συμβολιζει την παντοτινη τους αγαπη. Α και η θεα είναι υπεροχη.
Πανω στην γεφυρα υπαρχει μονο ένα μικρο σημειο που δεν υπαρχουν λουκετα. Αυτό συμβαινει επειδη υπαρχει μια λευκη επιφανεια την οποια φυσικα οι γαλλοι την εχουνε γεμισει με διαφορες λεξεις και ζωγραφιες. Ενας από αυτους(θυμηθειτε πως μιλαμε για την γεφυρα της «παντοτινης αγαπης») εγραψε ΕΓΩ + ΤΟ (αριστερο) μου χερι. Δεν μπορω να τον κρινω αυτόν τον τυπο. Αφου επελεξε να είναι ερωτευμενος παντοτινα με το αριστερο χερι του εγω τον στηριζω σε αυτή του την αποφαση.
Δεν ξερω γιατι αλλα εμενα και την Ελευθερια μας τραβανε τα κτιρια της Οπερας. Αρα παρτε και το Παριζιανικο κτιριο της Οπερας.
Η ωρα ειχε παει αργαμιση και αυριο μας περιμενε άλλη μια μακρια μερα. Κατευθυνθηκαμε λοιπον προς το ξενοδοχειο – οπου στην διαδρομη μια καμερα «ασφαλειας» μας ξανατραβηξε φωτογραφια – οπου καναμε ένα μπανιο και την πεσαμε για υπνο.
Τελευταία επεξεργασία:
pi8ikos
Μέλος
- Όνομα
- Damianos
- Μοτό
- Duck4Life
Αυτος είναι ο χαρτης της τελευταιας μερας του ταξιδιου μας:
Θα ξεκινουσαμε την ημερα μας από το Παρισι , Γαλλια και ο τελικος προορισμος ηταν μια μικρη πολη στα περιχωρα του Λονδινου ονοματι Tilbury. Ξυπνησαμε σχετικα νωρις και όπως ηταν λογικο δεν ειχαμε διαθεση να σηκωθουμε από το κρεβατι. Δυστυχως όμως επρεπε να το κανουμε μιας και η μερα θα ηταν μεγαλη σε διαρκεια. Ημασταν λιγο στεναχωρημενοι που το ταξιδι μας θα τελειωνε το βραδυ αλλα ταυτοχρονως και ενθουσιασμενοι για τις καινουργιες προκλησεις που θα αντιμετωπιζαμε στην Αγγλια. Όπως εχω αναφερει παραιτηθηκαμε από τις δουλειες πριν ερθουμε στην Ελλαδα για τις καλοκαιρινες μας διακοπες και ο λογαριασμος στην τραπεζα ηταν ιδιαιτερος χαμηλος. Φυσικα όλα πηγαν τελεια μιας και η τυχη ευνοει τους τολμηρους.
Φυγαμε από το ξενοδοχειο με κατευθυνση προς το Calais στην Γαλλια. Από εκει περνεις το υποθαλασσιο τρενο για να περασεις το στενο της Μαγχης ειτε περνεις το πλοιο το οποιο είναι πολύ πιο φθηνο. Η διαρκεια του ταξιδιου με το τρενο είναι 30 λεπτα και με το πλοιο διαρκει περιπου 1.5 ωρα.
Η φυση ηταν πανεμορφη όπως παντα και εμεις την απολαυσαμε ιδιαιτερως.
Οφειλω να παραδεχτω πως ο καιρος ηταν τελειος καθολι την διαρκεια του ταξιδιου. Δεν εβρεξε καθολου (ευτυχως δηλαδη γιατι δεν ειχαμε τον απαραιτητο εξοπλισμο) και το μονο κρυο που φαγαμε ηταν στο MontBlanc.
Λατρευω τα σχεδια που κανουν τα συννεφα στην παρακατω φωτογραφια. Η φυση για εμενα είναι ο σπουδαιοτερος καλλιτεχνης.
Οσο πλησιαζαμε το Calais το σκηνικο αλλαζε. Νομιζαμε πλεον πως ειμαστε στην Αγγλια με τις τεραστιες εκτασεις λιβαδιων και πεδιαδων.
Στην τελευταια μας σταση πριν το Calais χρησιμοποιησα το κινητιο μου για να κλεισω εισιτηρια για το καραβι. Από την στιγμη που τα κλεισαμε τελευταια στιγμη ηταν λιγο πιο ακριβα απ’ότι υπολογιζαμε αλλα όπως και να εχει ηταν πολύ πιο φθηνα από αυτοκινητο. Πριν επιβιβαστουμε στο καραβι επισκεφτηκαμε τα τοπικα McDonalds το οποιο μου εχει γινει συνηθειο σε κάθε μου εξορμηση στην Ευρωπη.
Σαν κλασικοι Ελληνες ημασταν αργοπορημενοι και καταποσαμε το φαγητο με συνοπτικες διαδικασιες. Μας ειχανε μεινει 5 χιλιομετρα μεχρι να ανεβουμε στο πλοιο.
Στο παρκινγκ των μηχανων πανω στο καραβι το παπι μας ηταν μονο του. Ειχαμε μια κουβεντουλα με τους ανθρωπους που δεσανε το παπι οι οποιοι δεν μπορουσαν να πιστεψουν πως φτασαμε με το παπι μεχρι την Αγγλια. Μεταξυ μας ουτε εμεις το πιστευαμε.
Ημασταν πολύ κουρασμενοι τοσο σωματικα αλλα κυριως ψυχολογικα. Ημασταν πολύ κοντα στον στοχο μας ο οποιος ηταν να διασχισουμε ολοκληρη την Ευρωπη με το παπι. Αρα περασαμε την 1.5 ωρα που διηρκησε ο πλους σκεπτομενοι το ταξιδι που τελειωνε συντομα και όλα αυτά που ερχοντουσαν στην ζωη μας από εδώ και περα.
Με το που πατησαν οι ροδες μας Αγγλικη ασφαλτο και οι δυο αρχισαμε να φωναζουμε μεσω της ενδοεπικοινωνιας «ENGLAND BABY». Πολλοι λενε πως δεν εχει σημασια ο προορισμος, αλλα το ταξιδι και εν γενει συμφωνω. Αλλα το σημειο που νιωθεις ευφορια ότι πραγματοποιησες τον στοχο σου είναι τουλαχιστον μοναδικο. Αυτή είναι η ζωη για εμενα φιλοι μου. Συλλογη μικρων τετοιων στιγμων. Για πρωτη φορα κατά την διαρκεια του ταξιδιου δεν χρειαζομουν το GPS μιας και ηξερα τον δρομο. Η Αγγλια είναι το σπιτι μου. Δεν νομιζω να εχω νιωσει τοσο δυνατα συναισθηματα ως προς την Αγγλια μεχρι εκεινη την ημερα.
Αυτοι είναι οι γκρεμοι του Dover ωστοσο οφειλω να σας πω πως η φωτογραφια είναι πολύ μουφα σε σχεση με την πραγματικοτητα.
Σε περιπτωση που το ξεχασατε στην Αγγλια οδημαμε στην αριστερη πλευρα του δρομου.
Παρ’ότι ηταν αργα το βραδυ δεν βιαζομασταν να φτασουμε στο σπιτι μας αρα καναμε πολλες στασεις. Σε μια τηλεφωνικη επικοινωνια με την μητερα μου της ανεφερα και το πλανο μου για το μεγαλυτερο ταξιδι που σχεδιαζω.
Αυτή η φωτογραφια είναι διπλα στην γεφυρα του Dartford που βρισκεται πολύ κοντα στο σπιτι μας. Όπως μπορειτε να δειτε ειμαι ιδιαιτερως χαρουμενος.
Όταν φτασαμε σπιτι οι συγκατοικοι μας ηταν χαρουμενοι και ανακουφισμενοι που φτασαμε επιτελους σπιτι. Τους φορτωσαμε όλα μας τα μπαγκαζια και ανεβηκαμε στο σπιτι.
Το ταξιδι αυτό μας εκανε δυνατοτερους και μας πιστοποιησε το ποσο πολύ αγαπουμε το overlanding. Αυτό το ταξιδι ηταν η δοκιμασια για να δουμε αν μπορουμε να καταφερουμε ένα μεγαλυτερο σε διαρκεια και αποσταση ταξιδι. Περιττο να πω πως περασαμε το τεστ μας με μεγαλη χαρα.
Τα πλανα μας είναι να ξεκινησουμε το επομενο μεγαλο ταξιδι μας στο τελος του καλοκαιριου(αν όλα εχουν παει κατ’ευχην) οποτε παραμεινετε συντονισμενοι στις οθονες για το επομενο οδοιπορικο μας. Η μονη διαφορα σε σχεση με αυτό το οδοιπορικο θα είναι ότι θα εχουμε εξοπλισμο για καμπινγκ ωστε να μπορεσουμε να χαρουμε την φυση περισσοτερο.
Θα ξεκινουσαμε την ημερα μας από το Παρισι , Γαλλια και ο τελικος προορισμος ηταν μια μικρη πολη στα περιχωρα του Λονδινου ονοματι Tilbury. Ξυπνησαμε σχετικα νωρις και όπως ηταν λογικο δεν ειχαμε διαθεση να σηκωθουμε από το κρεβατι. Δυστυχως όμως επρεπε να το κανουμε μιας και η μερα θα ηταν μεγαλη σε διαρκεια. Ημασταν λιγο στεναχωρημενοι που το ταξιδι μας θα τελειωνε το βραδυ αλλα ταυτοχρονως και ενθουσιασμενοι για τις καινουργιες προκλησεις που θα αντιμετωπιζαμε στην Αγγλια. Όπως εχω αναφερει παραιτηθηκαμε από τις δουλειες πριν ερθουμε στην Ελλαδα για τις καλοκαιρινες μας διακοπες και ο λογαριασμος στην τραπεζα ηταν ιδιαιτερος χαμηλος. Φυσικα όλα πηγαν τελεια μιας και η τυχη ευνοει τους τολμηρους.
Φυγαμε από το ξενοδοχειο με κατευθυνση προς το Calais στην Γαλλια. Από εκει περνεις το υποθαλασσιο τρενο για να περασεις το στενο της Μαγχης ειτε περνεις το πλοιο το οποιο είναι πολύ πιο φθηνο. Η διαρκεια του ταξιδιου με το τρενο είναι 30 λεπτα και με το πλοιο διαρκει περιπου 1.5 ωρα.
Η φυση ηταν πανεμορφη όπως παντα και εμεις την απολαυσαμε ιδιαιτερως.
Οφειλω να παραδεχτω πως ο καιρος ηταν τελειος καθολι την διαρκεια του ταξιδιου. Δεν εβρεξε καθολου (ευτυχως δηλαδη γιατι δεν ειχαμε τον απαραιτητο εξοπλισμο) και το μονο κρυο που φαγαμε ηταν στο MontBlanc.
Λατρευω τα σχεδια που κανουν τα συννεφα στην παρακατω φωτογραφια. Η φυση για εμενα είναι ο σπουδαιοτερος καλλιτεχνης.
Οσο πλησιαζαμε το Calais το σκηνικο αλλαζε. Νομιζαμε πλεον πως ειμαστε στην Αγγλια με τις τεραστιες εκτασεις λιβαδιων και πεδιαδων.
Στην τελευταια μας σταση πριν το Calais χρησιμοποιησα το κινητιο μου για να κλεισω εισιτηρια για το καραβι. Από την στιγμη που τα κλεισαμε τελευταια στιγμη ηταν λιγο πιο ακριβα απ’ότι υπολογιζαμε αλλα όπως και να εχει ηταν πολύ πιο φθηνα από αυτοκινητο. Πριν επιβιβαστουμε στο καραβι επισκεφτηκαμε τα τοπικα McDonalds το οποιο μου εχει γινει συνηθειο σε κάθε μου εξορμηση στην Ευρωπη.
Σαν κλασικοι Ελληνες ημασταν αργοπορημενοι και καταποσαμε το φαγητο με συνοπτικες διαδικασιες. Μας ειχανε μεινει 5 χιλιομετρα μεχρι να ανεβουμε στο πλοιο.
Στο παρκινγκ των μηχανων πανω στο καραβι το παπι μας ηταν μονο του. Ειχαμε μια κουβεντουλα με τους ανθρωπους που δεσανε το παπι οι οποιοι δεν μπορουσαν να πιστεψουν πως φτασαμε με το παπι μεχρι την Αγγλια. Μεταξυ μας ουτε εμεις το πιστευαμε.
Ημασταν πολύ κουρασμενοι τοσο σωματικα αλλα κυριως ψυχολογικα. Ημασταν πολύ κοντα στον στοχο μας ο οποιος ηταν να διασχισουμε ολοκληρη την Ευρωπη με το παπι. Αρα περασαμε την 1.5 ωρα που διηρκησε ο πλους σκεπτομενοι το ταξιδι που τελειωνε συντομα και όλα αυτά που ερχοντουσαν στην ζωη μας από εδώ και περα.
Με το που πατησαν οι ροδες μας Αγγλικη ασφαλτο και οι δυο αρχισαμε να φωναζουμε μεσω της ενδοεπικοινωνιας «ENGLAND BABY». Πολλοι λενε πως δεν εχει σημασια ο προορισμος, αλλα το ταξιδι και εν γενει συμφωνω. Αλλα το σημειο που νιωθεις ευφορια ότι πραγματοποιησες τον στοχο σου είναι τουλαχιστον μοναδικο. Αυτή είναι η ζωη για εμενα φιλοι μου. Συλλογη μικρων τετοιων στιγμων. Για πρωτη φορα κατά την διαρκεια του ταξιδιου δεν χρειαζομουν το GPS μιας και ηξερα τον δρομο. Η Αγγλια είναι το σπιτι μου. Δεν νομιζω να εχω νιωσει τοσο δυνατα συναισθηματα ως προς την Αγγλια μεχρι εκεινη την ημερα.
Αυτοι είναι οι γκρεμοι του Dover ωστοσο οφειλω να σας πω πως η φωτογραφια είναι πολύ μουφα σε σχεση με την πραγματικοτητα.
Σε περιπτωση που το ξεχασατε στην Αγγλια οδημαμε στην αριστερη πλευρα του δρομου.
Παρ’ότι ηταν αργα το βραδυ δεν βιαζομασταν να φτασουμε στο σπιτι μας αρα καναμε πολλες στασεις. Σε μια τηλεφωνικη επικοινωνια με την μητερα μου της ανεφερα και το πλανο μου για το μεγαλυτερο ταξιδι που σχεδιαζω.
Αυτή η φωτογραφια είναι διπλα στην γεφυρα του Dartford που βρισκεται πολύ κοντα στο σπιτι μας. Όπως μπορειτε να δειτε ειμαι ιδιαιτερως χαρουμενος.
Όταν φτασαμε σπιτι οι συγκατοικοι μας ηταν χαρουμενοι και ανακουφισμενοι που φτασαμε επιτελους σπιτι. Τους φορτωσαμε όλα μας τα μπαγκαζια και ανεβηκαμε στο σπιτι.
Το ταξιδι αυτό μας εκανε δυνατοτερους και μας πιστοποιησε το ποσο πολύ αγαπουμε το overlanding. Αυτό το ταξιδι ηταν η δοκιμασια για να δουμε αν μπορουμε να καταφερουμε ένα μεγαλυτερο σε διαρκεια και αποσταση ταξιδι. Περιττο να πω πως περασαμε το τεστ μας με μεγαλη χαρα.
Τα πλανα μας είναι να ξεκινησουμε το επομενο μεγαλο ταξιδι μας στο τελος του καλοκαιριου(αν όλα εχουν παει κατ’ευχην) οποτε παραμεινετε συντονισμενοι στις οθονες για το επομενο οδοιπορικο μας. Η μονη διαφορα σε σχεση με αυτό το οδοιπορικο θα είναι ότι θα εχουμε εξοπλισμο για καμπινγκ ωστε να μπορεσουμε να χαρουμε την φυση περισσοτερο.
Τελευταία επεξεργασία:
πραγματι ειναι ενα μεγαλο θεμα τα λιγα κυβικα και κατεπεκτασι η μικρη ταχυτητα ειδικα σε εθνικους δρομους αλλα τι ειναι η ζωη χωρις κανενα ρισκο!!!
το ταξιδι εγινε!!!! εμεις τωρα διαβαζουμε τα τεκταινωμενα!!!
ενα μεγαλο μπραβοΙΙΙΙΙκαι στους δυο σας
ευχομαι να μην σταματησετε να ταξiδευετε σιγουρα ομως πλεον με ενα εργαλειο 200cc( οχι τιποτα να μην σε ζαλιζουν αλλα και να εχεις και μια παραπανω ασφαλεια)
το ταξιδι εγινε!!!! εμεις τωρα διαβαζουμε τα τεκταινωμενα!!!
ενα μεγαλο μπραβοΙΙΙΙΙκαι στους δυο σας
ευχομαι να μην σταματησετε να ταξiδευετε σιγουρα ομως πλεον με ενα εργαλειο 200cc( οχι τιποτα να μην σε ζαλιζουν αλλα και να εχεις και μια παραπανω ασφαλεια)
pi8ikos
Μέλος
- Όνομα
- Damianos
- Μοτό
- Duck4Life
Ελπιζω πως απολαυσατε το οδοιπορικο μας και ευχομαστε να κανετε και εσεις πραξη τα ονειρα σας. Αλλωστε μια ζωη την εχουμε… Δεν χρειαζεσται το τελειο πυραυλοκινητο μηχανακι με ολη την σειρα της touratech πανω για να εξερευνησετε καινουργια μερη και να γνωρισετε διαφορετικες κουλτουρες. Εννοειται πως δεν υπονοω να παρετε ολοι τις παπιες και να ξαμοληθειτε στα περατα της γης. Αυτό είναι καλο για εμενα. Βγειτε εξω και δειτε τι είναι καλο για εσας. Δεν πρεπει όμως ποτε να ξεχναμε τα ονειρα μας και να τα βαζουμε στον παγο για χαρη του κάθε μαλακα που αποφασισε να εχουμε κριση στην Ελλαδα – Ευρωζωνη. Ξερω ότι η οικονομικη κατασταση στην Ελλαδα είναι τραγικη. Και εγω πριν ερθω Αγγλια ένα χρονο ανεργος ημουν. ΠΟΤΕ όμως δεν σταματησα να ονειρευομαι και να θελω να πραγματοποιησω τα ονειρα μου.
Ενας υπνοσακος και ενα υποστρωμα ( καλοκαιρινα) κοστιζουν 15 ευρω. Προμηθευτειτε τα, παρτε το κοριτσι - αγορι σας, βαλτε στην τσεπη χαρτζιλικι και ξαμοληθειτε. Παρτε το παπι σας, το παλιο σας enduro η ακομα και το GS σας. Ακομα και αν δεν εχετε μηχανη αυτη τη στιγμη δανειστητε απο εναν φιλο σας. Η ζωη προχωρα και πισω δεν γυρνα. Ο γυρος της Κρητης (τον εχω κανει 2.5 φορες) ξεκινωντας απο αθηνα δεν μου κοστισε πανω απο 200 ευρω(ειχα βεβαια απο πριν τον εξοπλισμο).Για τους Βορειο Ελλαδιτες υπαρχει η Σιθωνια (2ο ποδι της Χαλκιδικης) ψαξτε να μαθετε που ειναι η παραλια παραδεισος. Θα μου πεις ρε μαστορα δεν παιζουν 200 ευρω. Εγω θα απαντησω πως ΟΛΑ ειναι θεμα αντιληψης και προτιμησεων. Δεν εχεις 200 ευρω παρε το ποδηλατο σου και πηγαινε 4ημερο μεχρι το Σουνιο.
YOLO
Να εχετε ολοι υγεια και πολλα και ασφαλη χιλιομετρα,
Ελευθερια και Δαμιανος
Ενας υπνοσακος και ενα υποστρωμα ( καλοκαιρινα) κοστιζουν 15 ευρω. Προμηθευτειτε τα, παρτε το κοριτσι - αγορι σας, βαλτε στην τσεπη χαρτζιλικι και ξαμοληθειτε. Παρτε το παπι σας, το παλιο σας enduro η ακομα και το GS σας. Ακομα και αν δεν εχετε μηχανη αυτη τη στιγμη δανειστητε απο εναν φιλο σας. Η ζωη προχωρα και πισω δεν γυρνα. Ο γυρος της Κρητης (τον εχω κανει 2.5 φορες) ξεκινωντας απο αθηνα δεν μου κοστισε πανω απο 200 ευρω(ειχα βεβαια απο πριν τον εξοπλισμο).Για τους Βορειο Ελλαδιτες υπαρχει η Σιθωνια (2ο ποδι της Χαλκιδικης) ψαξτε να μαθετε που ειναι η παραλια παραδεισος. Θα μου πεις ρε μαστορα δεν παιζουν 200 ευρω. Εγω θα απαντησω πως ΟΛΑ ειναι θεμα αντιληψης και προτιμησεων. Δεν εχεις 200 ευρω παρε το ποδηλατο σου και πηγαινε 4ημερο μεχρι το Σουνιο.
YOLO
Να εχετε ολοι υγεια και πολλα και ασφαλη χιλιομετρα,
Ελευθερια και Δαμιανος
pi8ikos
Μέλος
- Όνομα
- Damianos
- Μοτό
- Duck4Life
Σε ευχαριστω πολυ για το σχολιο σου οπως και για το γεγονος πως ανηκεις στην ομαδα του site που το κραταει ανοιχτο δινοντας την ευκαρια σε ολους μας να διαβασουμε ολα αυτα τα υπεροχα ταξιδιωτικα.
Μικρος (τοτε που ετρεχα σαν πουστης) ειχα ενα αυτοκολλητο στο κρανος μου που ελεγε 'Οποιος φοβαται πεφτει και κοιμαται'. Μπορει να μεγαλωσα (31 χρονων) αλλα δεν ξεχασα ποτε μου αυτη τη φραση. Ο φοβος φανταζομαι ειναι και ο σημαντικοτερος λογος που ολοι μας καβαλαμε μηχανες.
Το παπι για εμας ειναι το τελειο οχημα. Καλυπτει ολες μας τις αναγκες εκτος της ενεργητικης μας ασφαλειας. Το μεγαλο αναθεμα του ταξιδιου ειναι πως δεν ειχαμε πολυ χρονο να ταξιδεψουμε μεσω επαρχιακων δρομων. Τοτε θα ημασταν σημαντικα πιο ασφαλης.
Για το επομενο ταξιδι μας παντως ειναι ταμαμ μιας και θα κινηθουμε σε χωρες χωρις Autostradas και Motorways
(Σε ευχαριστω πολυ για το σχολιο σου οπως και για το γεγονος πως ανηκεις στην ομαδα του site που το κραταει ανοιχτο δινοντας την ευκαρια σε ολους μας να διαβασουμε ολα αυτα τα υπεροχα ταξιδιωτικα.)
προσωπικα θα ηθελα και εγω να σε ευχαριστησω που εγραψες στον χωρο μας και δραττομαι της ευκαιριας να γραψω κατι που πιστευω ακραδαντα !!!!
___ τα σαιτ τα κρατανε ανοιχτα τα μελη τους _____
παντως αφου επιμενεις στο παπι πιστευω οτι ο μαστορας σου μπορει να κανει μερικες παρεμβασεις στον κινητηρα ,φρενα ,αναρτησεις οχι με πολλα χρηματα αλλα εξασφαλιζοντας σου μια καλυτερη διαχειρηση των ταξιδιων που εχεις κατα νου
αυτα και ολοι οι θεοι του κοζμου μαζι μας
προσωπικα θα ηθελα και εγω να σε ευχαριστησω που εγραψες στον χωρο μας και δραττομαι της ευκαιριας να γραψω κατι που πιστευω ακραδαντα !!!!
___ τα σαιτ τα κρατανε ανοιχτα τα μελη τους _____
παντως αφου επιμενεις στο παπι πιστευω οτι ο μαστορας σου μπορει να κανει μερικες παρεμβασεις στον κινητηρα ,φρενα ,αναρτησεις οχι με πολλα χρηματα αλλα εξασφαλιζοντας σου μια καλυτερη διαχειρηση των ταξιδιων που εχεις κατα νου
αυτα και ολοι οι θεοι του κοζμου μαζι μας
pi8ikos
Μέλος
- Όνομα
- Damianos
- Μοτό
- Duck4Life
Ναι οι μετατροπες για το επομενο ταξιδι ειναι απαραιτητες. Το μοτερ δεν θα 'πειραχθει' εκτος απο τον προβλεπομενο ελεγχο(απλα θα εχω μαζι μου καποια ζιγκλερ μιας και θα κινηθουμε και σε υψιπεδα). Φρενα μπροστα θα βαλω σωληνακια υψηλης και την μαργαριτα της Braking, πισω δυστυχως εχω ταμπουρο. Πρεπει να αλλαξω και αναρτησεις πισω. Εχει κανεις προσωπικη εμπειρια με καλυτερες αναρτησεις απο τις εργοστασιακες??? Καθε γνωμη ευπροσδεκτη.
paschalis
gone4riding
Oλο το ταξιδιωτικο ειναι απο την αρχη μεχρι το τελος μια προτροπή.
Να ταξιδεψουμε να αλλαξουμε τα δεδομενα του ταξιδιου να αλλαξουμε τη ματιά μας κατα τη διαρκεια του.
Αλλα η παραπανω φραση που αφορα και αυτους που ακομα το σκεφτονται
ειναι γεματη σοφια και αγαπη προς τον ''φαινομενικα αγνωστο'' συντροχο.
Καλα χιλιομετρα παιδια, καλη επιτυχια στο νεο σας εγχειρημα
Alexmak 125
Μέλος
- Περιοχή
- Αστακος, Αιτωλοακαρνανια
- Όνομα
- Αλεξανδρος
- Μοτό
-
Derbi Senda DRD 125
BMW f800 gs (το προβληματικό)
Πραγματικά ΗΡΩΕΣ! Πολύ όμορφο οδοιπορικό με μπόλικη περιπέτεια! Χίλια μπράβο! 