Daytona DY 125 RS
Από τα μέσα του '14 που αισθανόμουν πάλι δυνατός, άρχισα να ψάχνω για ένα μικρό και ελαφρύ, μα πολύ ελαφρύ μηχανάκι, για να κάνω πιο εύκολα
τις καθημερινές δουλειές και ίσως τα ταξιδιωτικά μου όνειρα πραγματικότητα.
Μετά από αρκετό ψάξιμο, που το ένα μου βρώμαγε και το άλλο μου ξύνιζε, πήρα μάτι το μηχανάκι που είχε στην κατοχή του ο κάγκουρας πιτσιρικάς ντιλιβεράς του παρακείμενου από το σπίτι μου καφέ. Μερικές κουβέντες με τον μικρό, και λίγο ψάξιμο σε διάφορα ελληνικά φόρα και η απόφαση πάρθηκε σε μια στιγμή, για την αγορά του. Αγοράστηκε λοιπόν τον Μάϊο του 2014 εκμεταλλευόμενος και την προσφορά της αντιπροσωπείας στα 1200 ευρώ.
Από τότε άρχισε το τρελλό λούνα παρκ, κοινώς σκίσιμο τύπου ρόλερ κόστερ με 100 χιλιόμετρα καθημερινά από και προς τη δουλειά, εκδρομές και ταξίδια μερακλήδικα και τελικά το χάρισμα με
71.257 χιλιόμετρα γραμμένα στο κοντέρ του. Η αντίστροφη μέτρηση είχε έρθει μόλις είδα το Daytona Velos 125 αλλά αυτό είναι άλλη ιστορία. Πραγματικά με τις τιμές που έχουν αυτά τα παπιά μπορείς σχεδόν κάθε χρόνο να τα αλλάζεις και να έχεις καινούριο μηχανάκι.
Η σχεδίαση του παραπέμπει στο θρυλικό Honda Astrea Supra, με το οποίο μοιράζεται το ίδιο αντίγραφο μοτέρ με πιο όμορφα σχεδιασμένο το δεξί καπάκι του μοτέρ, ενώ επίσης μοιράζεται την πληθώρα ανταλλακτικών, αναλωσίμων και αξεσουάρ που υπάρχουν για το μοντέλο της Honda εκτός από το μπροστινό σύστημα. Το μηχανάκι δεν θα ξετρελάνει σχεδιαστικά τον καυλωμένο πιτσιρικά, ούτε καν τον τριαντάρι που θέλει στυλ από το παπί του. Συντηρητικό και λιτό μηχανάκι ταιριάζει σε κάποιον που ξέρει τι θέλει και απλά θα το καβαλήσει για να κάνει την δουλειά του με το λιγότερο δυνατό κόστος και την πιο εύκολη συντήρηση.
Καβαλώντας το, αισθανόμουν μηδενικό άγχος, δεν με ενδιέφερε που θα το παρκάρω, δεν με ένοιαζε αν έτρωγε αλάτι από τη θάλασσα ούτε αν το έκαιγε ο ήλιος το καλοκαίρι, ποσώς με ενδιέφερε πως θα το δέσει ο ναύτης στο καράβι σε κάποιο ταξίδι ή αν θα γρατζουνιστεί κάπου. Απλά πατούσα τη μίζα και ποτέ μα ποτέ δεν με πρόδωσε σε κάθε πάτημά της.
Σε αυτά τα χιλιόμετρα, ζήτησε 6 σετ λάστιχα, 1 σετ σιαγώνες και τακάκια, λάδια 20W-50 κάθε 2500 χιλιόμετρα και μπουζί κάθε 5000. Το φίλτρο του αέρα απλά καθαριζόταν και ξαναέμπαινε πάλι αφού ήταν τύπου σφουγγάρι. Οι βαλβίδες ελέγχονταν κάθε 10000 χλμ και ρυθμίστηκαν 2 φορές.
Στα 41000 χλμ χάλασε το φλοτέρ της βενζίνης και αλλάχθηκε με ένα κινέζικο για 6 ευρώ που δούλευε μέχρι που δόθηκε το μηχανάκι. Οι δίσκοι του συμπλέκτη άρχισαν να πατινάρουν στα 50000 χλμ και αλλάχθηκαν.
Το ρουλεμάν της γραναζιέρας παρέδωσε το πνεύμα του γύρω στα 45000 χλμ κατά τη διάρκεια ταξιδιού στη Θεσσαλονίκη και αλλάχθηκε σε συνοικιακό συνεργείο πίσω από τον ΟΣΕ αντί 10 ευρώ.
Τα πλαστικά του είναι πολύ καλής ποιότητα για τα λεφτά του, δεν είχα ποτέ τριξίματα και η συναρμογή τους είναι καλή με λαστιχένιες ροδέλες στις βάσεις τους, εκτός από το καβούκι του τιμονιού που πετσικάρισε ίσως από τον ήλιο και αλλάχθηκε για 15 ευρώ. Χώρος κάτω από την σέλα δεν υπάρχει για μικροπράγματα, ενώ το ρεζερβουάρ είναι στο εμπρός μέρος του πλαισίου.
Κάτι τρελά χωμάτινα περάσματα σε Ζήρεια και Καφηρέα κατέστρεψαν τα ρουλεμάν του τιμονιού οπότε αλλάχτηκαν στα 20000 χλμ με καλύτερης ποιότητας ιαπωνικά Koyo και δεν με απασχόλησαν ξανά. Τα λάδια στις μπουκάλες αλλάχθηκαν 2 φορές με 20άρι λάδι γιατί το ήθελα λίγο σκληρό μπροστά, ενώ τα υγρά στο φρένο ήταν πάντα DOT 4.
Στο δρόμο, το σχετικά κοντό του γρανάζωμα δεν δίνει μεγάλες τελικές, έχει όμως διάρκεια στα ανηφορικά κομμάτια και δεν κρεμάει εύκολα το μοτέρ.
Η κύλιση δεν είναι ντελικάτη, είναι κάπως σκληροτράχηλη η αίσθηση που σου δίνει, η σέλα είναι στενή και ίσως κουράσει και το αφρώδες της είναι σκληρό. Παίρνει βελτίωση βέβαια σε κάποιον σελά, το σκεφτόμουν, αλλά δεν το έκανα ποτέ. Η αλυσίδα και τα γρανάζια δεν αλλάχθηκαν ποτέ όλα αυτά τα χιλιόμετρα γιατί τα πρόσεχα τα καθάριζα με παραφινέλαιο και τα λίπαινα πολύ συχνά με βαλβολίνη που είχα πάντα σε μπουκαλάκι κάτω από την σέλα. Η κατανάλωση δεν πέρασε ποτέ τα 2,5 λίτρα/100 χλμ και η αυτονομία έφτανε στα 140 χλμ περίπου. Στα συν του η τεράστια σχάρα που καταργεί τη μακρόστενη σέλα και μπορείς να φορτώσεις όλο τον εξοπλισμό του ταξιδιού και τα σακίδια εκεί αν ταξιδεύεις σόλο, που τη δίνουν για τα κουτιά των ντιλίβερι, την καλοκοίταζα αλλά δεν την πήρα ποτέ.
Μηχανολογικά το μοτέρ δεν με απασχόλησε, εκτός από τα αναλώσιμα και την συντήρηση, το μόνο που χρειάστηκε να κάνω ήταν δύο καθαρισμοί στο πολύ απλό αντίγραφο Mikuni, κινέζικο καρμπυρατέρ, μετά από νοθευμένη βενζίνη. Η συντήρηση γινόταν αποκλειστικά από εμένα και οι μόνες φορές που πήγε σε μηχανικό ήταν για να αλλάξω λάστιχα ή σαμπρέλες, και για το ρουλεμάν της γραναζιέρας αφού ήμουν σε ταξίδι.
Αν δεν υπήρχε το νέο παπί που θα πάρω, τότε θα έπαιρνα πάλι το ίδιο σε άλλο χρώμα και ξανά μανά τα ίδια, αφού στα μάτια μου είναι το απόλυτο τουριστικό και καθημερινό εργαλείο, αν δεν μου κάτσει καλά το νέο, ξέρω τι θα κάνω
.
ΥΓ1. Όποιος πει κακιά κουβέντα για τα DY 125 RS θα τον μπανάρω μόνιμα
ΥΓ2. Η φωτογραφία είναι την ημέρα που το είχα αγοράσει !