19 ώρες "στο πόδι" χτες.
12 σήμερα.
Ύπνος συνολικά 9 ώρες, καλά πάει αυτό.
Χτες λοιπόν το αστείο ξεκινάει από νωρίς. Όλα καλά ετοιμασία, βγάζω το μηχανάκι σπρωχτό γιατί δεν φταίει κανείς στο σπίτι και στο σπίτι των γειτόνων να ακούει ένα πεντάλεπτο τις ακράπες (αν και ο γείτονας δεν έχει κανέναν ενδοιασμό να ζεσταίνει νταλίκα τρεις το πρωί καλοκαίρι με παράθυρα ανοιχτά, τέλος πάντων). Τσουλάμε στην κατηφόρα silent and deadly και φτάνουμε μακριά από σπίτια. Μίζα. Παίρνει. Μετά από ένα λεπτό πάω να αφήσω τσοκ. Σβήνει. ΣΟΥΓΑΜΗΣ. Τσοκ, μίζα, παίρνει. Αφήνω φρένο και τσουλάμε λίγο παρακάτω, αφήνω τσοκ. Σβήνει. Και τώρα απλά δεν θέλει να πάρει πάλι. ΔΕΝ ΘΑ ΣΠΡΩΧΝΩ ΞΗΜΕΡΩΜΑΤΑ 500 ΜΕΤΡΑ ΑΝΗΦΟΡΑ ΚΑΡΙΟΛΑΚΙ, ΚΑΝΟΝΙΣΟΥ. Σβήνω. Ανάσα. Ωωωωωωμμμμμμμμμμ. Συντονίζεται το τσάκρα του με την συμπαντική μάντρα και παίρνει, λίγο αστάθεια αλλά δεν σβήνει και θαύμα, καθαρίζει το λαιμό του και κρατάει ρελαντί. Μετά από λίγο βγάζει και μία μπάρα, τσουλάμε με 10χαω και διακριτικό πατινάρισμα από τον συμπλέκτη, δεύτερη μπάρα και ρολάρουμε με 3000 στροφές, τρίτη μπάρα και στρίβουμε στον κεντρικό και πάμε για βενζινάδικο.
Πιο εύκολα βρίσκεις χαμόν στο κέντρο του Ισλαμπαμπάντ παρά βενζίνη στις 5:30 Αφίδνες και Άγιο Στέφανο. Ούτε η BP στην γέφυρα Μεταμόρφωσης. Βενζίνη έχουμε για 100-150 χλμ δηλαδή αλλά να μην σταματάμε πριν ξεκινήσουμε καλά καλά, τελικά έβαλα μέσα στην ΑΟ.
Φτάνω Ελευσίνα, ο Παναγιώτης όπως είπα δεν πιστεύει ότι πήρα το εργαλείο βασανισμού, εγώ είμαι μέσα στην καλή χαρά. Βλέπω και δύο χρέπια παρέα, ένα απολίθωμα Ιταλικό και ένα Αγγλικό, καλά θα πάει αυτό λέω. Τελικά το ένα απολίθωμα είναι ορίτζιναλ και το άλλο είναι ρέπλικα "ολοκαίνουριο" όπως τα παλιά καλά. Όμορφα πάντως, χαιρετιόμαστε, ντυνόμαστε, πάμε. Ρυθμοί 110-120 στιγμιαία ίσως είδαμε λίγο παραπάνω κοντέρ, όχι GPS. Στάση για βενζίνη στα ΣΕΑ τραγικά νωρίς (υπολόγιζα ότι θα βάλουμε κάπου Άρτα πριν μπούμε επαρχιακό). Το ΚΤΜ έχει κάψει 5.8λ/100χλμ διαψεύδοντας τις φήμες που το λένε αδηφάγο. Θα κάνουμε την διαδρομή "ανάποδη φορά" λένε τα παιδιά... Και εννοείται ότι οι μανούλες των προγραμματιστων του λογισμικού της Garmin έχουν ευχές για χιλιάδες Παπακαλιάτηδες με 25+ πόντους εργαλεία, το ίδιο και τα τέκνα τους γιατί η συσκευή κρασάρει αν πας να αλλάξεις σειρά προορισμών σε αποθηκευμένη διαδρομή. Γενικότερα κράσαρε τέσσερις φορές μέσα στην ημέρα... Αλλά έδειχνε πάντα ασφάλτινη διαδρομή.
Και το τονίζω αυτό γιατί η εμπιστοσύνη στο ότι δοθείσης ευκαιρίας το Google Maps θα κάνει μαλακία στην πλοήγηση εδραιώθηκε χτες, με ΟΛΕΣ τις επιλογές που πρότεινε να είναι αδιέξοδες (για στριτ), μάλλον επικίνδυνες λόγω λάσπης (για κάθε τι μεγάλο χωρίς τακούνι).
Αυτό ήταν το κακό. Το καλό ήταν ότι ακολουθώντας "τις σωστές οδηγίες" δεν θα είχαμε δει τα μέρη που είδαμε. Που δεν ήταν μαγικά και ονειρεμένα πάντα (ήταν σίγουρα όμορφα) αλλά δεν υπήρχε ποτέ περίπτωση να τα συμπεριλάβουμε σε διαδρομή βόλτας επίτηδες. Και τελικά οι προγραμματιστές της Google χρειάζονται μιά αίθουσα στην κόλαση γειτονική με τους Garminαίους αλλά και ένα ευχαριστώ για το αλατοπίπερο.
Ταξιδέψαμε χαμένοι όλοι μαζί, κάνοντας περισσότερες από το λογικό (δεδομένων των 1060 χιλιομέτρων που έπρεπε να κάνω πόρτα-πόρτα) στάσεις για φωτογραφίες, μεγάλη χαρά γιατί ο ρυθμός επαρχιακού ήταν αποδεκτός (της ΕΟ ήταν λίγο τραγικός αλλά πρωί πρωί χωρίς καφέ και με αέρα δεν πάει στο καλό, 10χαω πάνω 10 κάτω ποιός νοιάζεται), ήταν όλοι στο τριπάκι "ό,τι ωραίο δω φωτογραφίζεται" και είχε πολλά ενδιαφέροντα, χαλαρά θα μπορούσα να είμαι ακόμα εκεί πάνω. Κατεβήκαμε και κολλήσαμε λίγο σε μιά κοίτη ποταμού με άμμο και βότσαλο, λίγο σπρώξιμο μία στο 85 και μία στο 950 και βγήκαμε μιά χαρά. Πως πάνε "τέζα" σε τέτοια τερέν... Τα είπαμε, πουτ δε κοτ ντάουν.
Περάσαμε τον πρώην πιο επικίνδυνο δρόμο της Ελλάδας, με μαγική θέα στον Αχελώο. Δεν ξέρω που ήμασταν ακριβώς γιατί είπαμε, πειράζεις διαδρομή και κρας, οπότε δεν ασχολείσαι και το αφήνεις αναμμένο απλά για να αποθηκεύει το ίχνος (όχι, δεν πρόλαβα να δω τι κράτησε στη μνήμη). Περάσαμε γιοφύρια και κοιλάδες και ποτάμια και καταρράκτες. Με αυτά και με αυτά, μας βγάΝει ο γλουγλου στο γεφύρι του Αυλακίου Καταφυλλίου. ΔΕΝ ΤΟ ΞΕΡΕΙ ΟΥΤΕ Η ΜΑΝΑ ΤΟΥ. Όμορφα είναι; Ναι, παράπονο μηδέν, αλλά να, τελειώνει η άσφαλτος και έχει ΜΟΝΟ χώμα ή καμιά ώρα οπισθοχώρηση αν κάνουμε το χατήρι στην Garmin. Εγώ τώρα ο τρου κοταντβές ψήνομαι να δοκιμάσω τα προτεινόμενα του γλουγλου αλλά οι άλλοι όχι και τόσο και είναι απολύτως κατανοητό το γιατί. Ο λόκαλ που σίγουρα έχει πιεί και κρατάει ακόμα ένα εναμισόλιτρο κοκακόλας με διάφανο ΟΧΙ ΝΕΡΟ στο χέρι του γελάει "όπου και να πας έχει χώμα, χο, χο, χο". Κατούρημα γιατί εκτός από τα νεφρά δίνει και χρόνο να καθαρίσει το μυαλό και παρέχει πολλαπλή αποσυμπίεση.
Και έρχεται ο από μηχανής (καλά, διαλυμένο σκούτερ) θεός, τον οποίο τον βλέπεις καπάκια μετά τον άλλο λόκαλ και το πρώτο που σκέφτεσαι είναι "δεν θα βρουν ούτε τρίχα μας από το εγκληματολογικό" και τελικά πρέπει να μην δεις τις δέκα σεζόν american horror story γιατί είναι απλά το καλυτερότερο ατομάκι την καταλληλότερη ώρα στο απολύτως απαραίτητο σημείο της διαδρομής και ξύπνιος είναι και πλάκα έχει και λύση δίνει και έχει ένα χαμόγελο που βγαίνει τόσο βαθιά από μέσα του που δεν υπάρχει και λίγο ντροπή μου για την βιαστική κάφρικη κριτική με βάση το παρουσιαστικό, να ξέρετε το δουλεύω και αυτό, αυτός ο τύπος στο πουθενά ακτινοβολούσε. Εκείνο το χώμα "Ν. Άρτας" είναι το λιγότερο χώμα από τα διαθέσιμα χώματα και μάλλον στην καλύτερη κατάσταση. Να σε έχει καλά το σύμπαν καλέ μου άνθρωπε.
Το χωματάκι ξεκινάει χαλαρά, ανοίγω λίγο και ΜΛΚ ΜΟΥ νεροφάγωμα και ανηφόρα. Γκάζι, περνάω πριν καταλάβω ότι κάτι είχε κάτω από τις ρόδες. Σταματάω. Οι άλλοι με τα στριτ θα περάσουν; Γυρίζω. Έρχονται. Περνάνε, με κοιτάει ο Παναγιώτης "τι έπαθες" τι να σου πω τώρα, κοτ ατακ. Το κομμάτι χώμα ήταν όντως λίγο σε διάρκεια και τελειώνει σε άσφαλτο. Άσφαλτο καινούρια. Όχι φρέσκια, αλλά απάτητη. "Τραπέζι". Στο σωστό γκρι. Γκάζι καρύδι, λάστιχο πατιέται όλο. Να γιατί ΚΤΜ, με το XR δεν θα το έκανα αυτό, βασικά μπορεί να πήγαινα το ίδιο γρήγορα ή και περισσότερο δεν ξέρω αλλά δεν δίνει αίσθηση ότι πας σβέλτα μέχρι να φτάσεις ταχύτητες "ζω πεθαίνω", άσε που θα πήγαινα με πρώτη... Το να μην έχεις φρένα έχει πολλά κακά, ένα καλό, "πρέπει" να στρίψεις με την φόρα περισσότερες φορές από ότι θες.
Η διαδρομή συνεχίζεται με "καρύδι-ΩΠ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ-καρύδι-ΩΠ ΔΙΑΣΤΑΥΡΩΣΗ" το οποίο ακούγεται βλακεία το ξέρω αλλά ήταν πολύ ωραίο. Γιατί ο Βύρωνας με το ένφιλντ "σαν μπόνεβιλ αλλά όχι" είναι αργός αλλά σταθερός και φωτογραφίζει συνεχώς, ο Παναγιώτης επίσης σταματάει για κλικ σαν εμένα, ο Σταύρος; Στάθης; Σόρι με τα ονόματα δεν, ο ντουκάτης/SH300 τέλος πάντων λιγότερο καρεδάκιας αλλά έχει ωραίο ρυθμό μετρονόμου στην οδήγηση, που δεν δυσανασχετείς πίσω του αλλά και τον πιάνεις εύκολα αν μείνεις πίσω γιατί κλικάρεις και κανείς δεν ενοχλείται από τις επιθυμίες του άλλου και ταξιδεύουμε μόνοι και μαζί στον ρυθμό μας με σεβασμό και "νοιάξιμο" μην μείνει κανείς πίσω. Αν πω ότι περίμενα να είναι έτσι στο βουνό θα πω ψέματα αλλά ήταν το ανθρώπινο καρύκευμα που χρειαζόταν για να δέσει το φαγητό και να πάρει νοστιμιά. Μετά από ένα τελευταίο χάσιμο του γλουγλου που μας πέταξε σε αδιέξοδο, αποφασίζουμε να ακολουθήσουμε την ορθοδοξία του Garmin και να πάμε επιτέλους στον Θένο μέσω Ροπωτού. Εννοείται ότι περάσαμε την ημέρα χαμένοι, εννοείται δεν θα άλλαζα δευτερόλεπτο, εννοείται ότι δεν θα έβγαινε η διαδρομή που σχεδιάστηκε μετά την Ελάτη ούτε με την φορά της ούτε ανάποδα άρα γυρνάμε πίσω κλασικά από την πεπατημένη.
Φαγητό, συζήτηση, γλυκάκι σουρπρίζ κολοκύθα, πάμε για πίσω. Το "καρύδι" μας βγήκε 8,3 λ/100χλμ και πες ποιός χαλάστηκε, ΚΑΝΕΙΣ, 950 FTW ο χαλασμένος επαρχιακός είναι το ποταμάκι του (κατάλαβες τι ήθελα να πω, το έκανα λιγότερο σεξιστικό). Ανέβασα και τα καλάμια ένα δαχτυλίδι και θα λέω ότι το έκανα πιο ευέλικτο (δηλαδή στοκ, ήταν "περασιά" με την τιμονόπλακα ένα χρόνο τώρα).
Και κάπου τώρα ξεκινάει το ζόρικο... Γιατί είμαστε όλοι στο "κάνει κούραση" άσχετα αν ο εγκέφαλος δεν έχει ανοίξει ακόμα το μήνυμα, φάση παραδόθηκε αλλά δεν διαβάστηκε. Αυτό φαίνεται και από άλλα ανέκδοτα συμβάντα που δείχνουν κακό συντονισμό πνεύματος και σώματος. Κάνει νύχτα, λίγο μας μπερδεύει ο γλουγλου πάλι αλλά ο μετρονόμος ντουκατίστα ξελασπώνει, λίγο η μανούλα των ηλιθίων που παίρνουν λεφτά διοδίων ΕΟ για να σε βγάλουν τελικά Δομοκό λόγω έργων κίντερ έκπληξη και λίγο η ΕΟ με 90 γιατί δεν ξέρουμε που είναι το επόμενο βενζινάδικο με έχει εξουθενώσει ψυχικά και ο Γιάννης δεν μπορεί και ο πωπός του πονεί, όχι μεταφορικά, κυριολεκτικά, πονάνε οι γλουτιαίοι και οι προσαγωγοί σήμερα ΠΟΛΥ. Βενζινάδικο 5.3λ/100χλμ τι είπες τώρα, σχεδόν ξέχασα το ότι μας τσάγιασε ταπολέιρο γκομενάκι με σκούτερ με κουβέρτα, δηλαδή και να ήθελα ήταν παρκαρισμένη δίπλα μας στα ΣΕΑ και μιλούσε στο τηλέφωνο "ήρθαν και οι άμπαλοι με τα μηχανάκια, φίλερ τους πέρασα, χέστηκαν πάνω τους" εντάξει δεν ξέρω τι έλεγε αλλά θα μπορούσε. Καλό ήταν σαν πείραμα, δεν ψήνομαι να το ξανακάνω, ήταν το λάθος πράγμα την λάθος ώρα γιατί όταν πονάς ενώ ξέρεις ότι η υψηλότερη ταχύτητα δεν αλλάζει πολύ τον χρόνο ταξιδίου, ΚΑΘΕ ΛΕΠΤΟ ΛΙΓΟΤΕΡΟ ΣΤΗΝ ΣΕΛΑ ΜΕΤΡΑΕΙ. Ευτυχώς Βύρωνας και Παναγιώτης άνοιξαν λίγο παραπάνω, είχαμε πει βέβαια ότι μετά τον ανεφοδιασμό είναι "ελεύθερη επιστροφή" και το λίγο δεν ήταν αρκετό, προσπέρασα. Τα LED φώτα του 950 στο απόλυτο σκοτάδι είναι μιά χαρά γιατί η διάχυση "στο γάμο του καραγκιόζη" φωτίζει υπό κάθε κλίση μοτοσικλέτας το δρόμο και τα όρια βάζουν μόνο οι πινακίδες. Σπίτι, με βλέπει το κορίτσι και λέει "το πρόσωπό σου λέει κούραση και μόνο", της εξηγώ λίγο για την ημέρα πόσο ΥΠΕΡΟΧΑ ήταν παρά την ταλαιπωρία, το λάθος αλλά σωστό μηχανάκι, τα λάθη αλλά σωστά του GPS, το "θα πάτε βόλτα με σχέδιο και δεν θα ξέρετε τι κάνετε", το θα πας με αγνώστους και θα περάσετε ωραία, το οποίο και σήμερα που πονάω και νυστάζω και περπατάω και σέρνομαι με γεμίζει χαρά.
Σκεφτόμουν να ξυπνήσω αύριο για την βόλτα του Ναυτίλου αλλά όχι, αν μπορέσω να κοιμηθώ θα το κάνω, μπασκετάκι με το πιτσι και άραγμα "το βολταρέν μου και εγώ".
Δεν έχω αδειάσει κινητό, ούτε καν έχω προλάβει να δω τι τράβηξα χτες.
Παναγιώτη άπειρα μπράβο. Βύρωνας ατομάκι σούπερ, ψήσε τον να πάρει κατιτίς με προστασίες μόνο γιατί τρόμαξα όταν κατάλαβα ότι βγήκε τόσα χιλιόμετρα γυμνός. Ο ντουκάτις έφτασε σπίτι του ΟΚ;
Θένο την επόμενη με χαλαρότερο πρόγραμμα.
Πάω να προσποιηθώ ότι βλέπω τηλεόραση για λίγο πριν παραδοθώ στον Μορφέα.