Προερχόμενος από τη παλιά καλή εποχή των φιλμάτων μηχανών -τότε που η Minolta και Pentax χωνόντουσαν στη μύτη της Nikon και της Canon- έχω εγκλωβιστεί στο δικό μου στερεότυπο που αφορά τη σύλληψη της στιγμής. Καλά είναι και τα χρώματα και η καθαρότητα της εστίασης αλλά μια πραγματικά καλή φωτογραφική στιγμή μου δίνει πάντα άλλη χαρά και αυτήν μπορείς να την έχεις και με μια κόμπακτ μηχανή της πλάκας. Φυσικά ένα full frame φορμά σου δίνει μπόνους απεικονιστικά, αφού συνήθως έχεις στη διάθεση σου περισσότερη φωτεινότητα το οποίο είναι ένα από τα πλεονεκτήματα που σου δίνουν οι ολοένα και πιο σύγχρονες φωτογραφικές μηχανές (βλ. ταχύτητα εστίασης, πολλαπλά σημεία εστίασης, αριθμός φωτό ανά sec κτλ...).
Το πραγματικό πλεονέκτημα που έχουν οι FF μηχανές είναι ότι συνήθως έχεις στη διάθεση σου μεγαλύτερη γκάμα φακών να διαλέξεις, αλλά κι εκεί αν θες να έχεις ποιοτική απεικόνιση θα τα στάξεις. Άρα το σώμα μόνο του δε μπορεί να κάνει και πολλά αν οι φακοί είναι της πλάκας. Γιατί το βλέπω και αυτό, πολλοί αγοράζουν καλά σώματα αλλά μετά δε περισσεύουν φράγκα να πάρουν ένα φακό της προκοπής. Συνήθως σε αυτούς συμβουλεύω να πάρουν έναν πενηντάρη. Είναι ο καλύτερος τρόπος να δει κάποιος αν τον ενδιαφέρει ουσιαστικά η φωτογραφία πριν πετάξει κι άλλα χρήματα.
Μετά την εμβληματική D700 απέκτησα το 2013 τη ταπεινή NEX-6 και μέχρι σήμερα έχω μόνο τρεις φακούς. Έναν pancake ζουμ 16-50 (24-75), έναν macro 50άρη (75) που τυγχάνει να είναι για σώμα FF, ενώ το περασμένο καλοκαίρι αγόρασα τον 16άρη f/1.4 της SIGMA και νομίζω πως δύσκολα θα σταθούν δίπλα του φωτό από full frame μηχανές με αντίστοιχο 24mm υπερευρυγώνιο φακό. Η επόμενη μηχανή μου πάντως θα είναι και πάλι mirrorless και μάλλον και πάλι APS-C γιατί βλέπω πως σιγά-σιγά το θέμα της διαθέσιμης γκάμας φακών τείνει να λυθεί και το μικρό μέγεθος του σώματος παραμένει σημαντικό για εμένα. Όπως είπα με ενδιαφέρει το στιγμιότυπο, αυτό
το ένα ανάμεσα από 1000 κλικ και καλό είναι να έχω τη μηχανή κοντά μου όσο πιο συχνά γίνεται.
Υπάρχουν κανόνες στη φωτογραφία αν την αντιμετωπίσεις ως ένα τεχνολογικό αποτέλεσμα. Το καλύτερο FF σώμα με τον καλύτερο φακό θα τα καταφέρει σίγουρα καλύτερα από το κορυφαίο DX σώμα με τον αντίστοιχο κορυφαίο φακό. Η αποτύπωση σε μεγαλύτερη επιφάνεια όπως και να το κάνεις είναι πλεονέκτημα, λιγότερα συνωστισμένα pixels και περισσότερο φως. Όμως εγώ είμαι εραστής της τέχνης...
Δεν υποτιμάω κανενός είδους φωτογραφικό ενδιαφέρον, ούτε καν αυτούς που βλέπω που ασχολούνται με πρισματικά χρώματα και αναλύσεις επιδόσεων των φακών υπό πολύ αυστηρές συνθήκες και γενικότερα με τεχνικά χαρακτηριστικά και αριθμούς. Κι εμένα με ενδιαφέρουν αυτά αλλά πάντοτε στη λογική της παλιάς φωτογραφικής εποχής, μια καλή συμπεριφορά στο ανοιχτό διάφραγμα, μια όσο το δυνατό καλύτερη ταχύτητα κλείστρου, μια σχετικά γρήγορη εστίαση και φακοί άνω του μετρίου όταν αυτό είναι οικονομικά εφικτό... μέχρι εκεί, τα υπόλοιπα είναι δική μου υπόθεση με αυτά τα "εργαλεία" που διαθέτω. Θέλω να έχω τη ψευδαίσθηση ότι είμαι καλλιτέχνης χωρίς απαραίτητα να είμαι ιδιόρρυθμος* (μου αρέσει πάντα να το λέω αυτό).
*θα σας γράψω μια μέρα πως μου προέκυψε αυτό.
