estebahn
Μέλος
- Όνομα
- Στέφανος
- Μοτό
- CBR 600F4i
Τα πρώτα χιλιόμετρα μέχρι την autostrada ειδικά είναι όμορφη παραθαλάσσια διαδρομή. Την έχω κάνει σχετικά πρόσφατα, το Πάσχα, οπότε λίγη αίσθηση μου κάνει. Μέχρι να σκορπίσουμε από την Ανκόνα μου κάνουν παρέα και ελληνικά φορτηγά που έφυγαν μπροστά την ώρα που έκανα στριπτίζ στις λιμενάρχεις. Αλλά δεν κρατάει πολύ, πια ανηφορίζω στην Autostrada που καίγεται στο αυγουστιάτικο λιοπύρι του καταμεσήμερου. Το ‘καίγεται’ είναι λίγο πιο κυριολεκτικό για ορισμένους: Με την άκρη του ματιού μου βλέπω στην ΛΕΑ ένα Brutale του οποίου τα σαμάρια έχουν πάρει φωτιά, πιθανώς από την θερμότητα της εξάτμισης. Μέχρι να επεξεργαστώ το τι βλέπουν τα μάτια μου έχω ήδη προσπεράσει και δεν μπορώ να κάνω κάτι, εντελώς απρόσμενο θέαμα.
Σε μεγάλες πληκτικές διαδρομές προσπαθώ να σπάω το ταξίδι σε επιμέρους κομμάτια για αν μην φαντάζει μακρινός και δυσεπίτευκτος ο στόχος. Έτσι λοιπόν πρώτο waypoint η Μπολόνια. Την περασμένη φορά δεν είχα ακόμη GPS και ταξίδευα με το κινητό να με οδηγεί φωνητικά μέσα από την τσέπη μπλέκοντας άσχημα σε κάτι δρομάκια εδώ γύρω, τεράστια αναβάθμιση η τωρινή κατάσταση.
Ο λόγος που είχα μπλέξει με παράδρομους τότε ήταν το καθολικό Πάσχα, η autostrada ήταν πηγμένη και το google με εξέτρεπε σε παράδρομους. Ιδιαίτερο χώσιμο είχα φάει στα διόδια έξω από το Μιλάνο, ουρές επί ουρών. Σήμερα δεν περιμένω καθόλου, το μόνο ίδιο είναι τα σταθερά ακριβά διόδια. Επίσης αν απορείτε που μια ηχογραφημένη φωνή σας τσιρίζει στα ιταλικά ‘τέσσερα’ με επιμονή, δεν σας μετράει τα πιστόνια, η πιστωτική κάρτα στα ιταλικά λέγεται έτσι.
Η έλλειψη κίνησης μαζί με τα τουριστάδικα λάστιχα σημαίνουν ότι μπορώ να κινούμαι επιτέλους με κάπως υψηλές ταχύτητες αφήνοντας το Μιλάνο πίσω μου. Αρχίζει να βαραίνει ο καιρός βέβαια, η ζέστη της Ανκόνα είναι ήδη 450 χιλιόμετρα πίσω μου. Μέχρι να φτάσω στο Como βρέχει κανονικά, τι κατάρα αυτή, μέσα στο ’19 έξι φορές βρέθηκα στην λίμνη και τις έξι ρίχνει καρέκλες. Νισάφι!
Σε μεγάλες πληκτικές διαδρομές προσπαθώ να σπάω το ταξίδι σε επιμέρους κομμάτια για αν μην φαντάζει μακρινός και δυσεπίτευκτος ο στόχος. Έτσι λοιπόν πρώτο waypoint η Μπολόνια. Την περασμένη φορά δεν είχα ακόμη GPS και ταξίδευα με το κινητό να με οδηγεί φωνητικά μέσα από την τσέπη μπλέκοντας άσχημα σε κάτι δρομάκια εδώ γύρω, τεράστια αναβάθμιση η τωρινή κατάσταση.
Ο λόγος που είχα μπλέξει με παράδρομους τότε ήταν το καθολικό Πάσχα, η autostrada ήταν πηγμένη και το google με εξέτρεπε σε παράδρομους. Ιδιαίτερο χώσιμο είχα φάει στα διόδια έξω από το Μιλάνο, ουρές επί ουρών. Σήμερα δεν περιμένω καθόλου, το μόνο ίδιο είναι τα σταθερά ακριβά διόδια. Επίσης αν απορείτε που μια ηχογραφημένη φωνή σας τσιρίζει στα ιταλικά ‘τέσσερα’ με επιμονή, δεν σας μετράει τα πιστόνια, η πιστωτική κάρτα στα ιταλικά λέγεται έτσι.
Η έλλειψη κίνησης μαζί με τα τουριστάδικα λάστιχα σημαίνουν ότι μπορώ να κινούμαι επιτέλους με κάπως υψηλές ταχύτητες αφήνοντας το Μιλάνο πίσω μου. Αρχίζει να βαραίνει ο καιρός βέβαια, η ζέστη της Ανκόνα είναι ήδη 450 χιλιόμετρα πίσω μου. Μέχρι να φτάσω στο Como βρέχει κανονικά, τι κατάρα αυτή, μέσα στο ’19 έξι φορές βρέθηκα στην λίμνη και τις έξι ρίχνει καρέκλες. Νισάφι!
