Σαγιονάρα στεφανώσου san

[estebahn]

Όπως όλα τα αξιοθέατα, πέντε το απόγευμα ο πύλες έχουν κλείσει. Αλλά ο ναός Higashi Hongan-ji και έτσι παραμένει επιβλητικός, πύλες, οροφές, δέντρα, χρώματα, όλα αυτά στο ηλιοβασίλεμα.

Αντιλαμβάνεστε την κλίμακα των μεγεθών!

Και ο πύργος του… Τορόντο στο βάθος.

Όμορφες αντανακλάσεις στα αυλάκια περιμετρικά του ναού.

 

[estebahn]

Και περιποιημένα κοριτσάκια πού και πού.

Η σκουλημομυρμηγκότρυπα ακούγεται μονοσύλλαβη μπροστά σε αυτή την οδό.

Ηλεκτρολογική λεπτομέρεια: Οι αποστάτες ανάμεσα στα καλώδια, εμπνευσμένοι από fidget spinners

Πιάνω μια πεζογέφυρα και παίζω με το κλείστρο τραβώντας motion trails από την κίνηση ενώ στο βάθος σβήνει το τελευταίο φως της ημέρας.

Από το πουθενά εμφανίζεται μια κυρία ντυμένη με κιμονό, απροσδόκητη συνάντηση.

 

[estebahn]

Ιδιαίτερες ιαπωνικές γκατζετιές: Είδατε που καμιά φορά, εδικά αν είσαι νέος οδηγός, είναι ζόρικο να εκτιμήσεις που βρίσκονται τα άκρα του οχήματος ώστε να ξεπαρκάρεις πχ χωρίς να γδάρεις προφυλακτήρες; Ένα μικρό lightsaber σου κάνει ξεκάθαρο πού βρίσκονται τα όρια του οχήματος σου.

Εν τέλει, η ζωντανή πλευρά της πόλης είναι πολύ μακρύτερα από τον κεντρικό σταθμό, έχω περπατήσει κοντά μια ώρα για να βγω ως την Higashiyama.

Εδώ υπάρχει ένας εντυπωσιακός κεντρικός δρόμος, σχεδόν αμερικάνικος, γεμάτος ξενοδοχεία, εμπορικά και στεγασμένα πεζοδρόμια.

Κάθετα σ’ αυτόν τον δρόμο διακλαδίζονται αλέες με μαγαζάκια, στεγασμένες και αυτές.

 

[estebahn]

Βρίσκω και ένα Pachinko, δηλαδή κουλοχεράδικο και αποφασίζω να δω πως είναι. Ένας Ιάπωνας μου είχε πει πως τα λένε Πατσίνκο από τον ήχο που κάνουν τα κέρματα πέφτοντας στα μηχανήματα, πατσίίίνκ! Η πραγματικότητα δεν απέχει πολύ, εκκωφαντική φασαρία από χιλιάδες μέταλλα που τρίβονται μεταξύ τους.

Ο κόσμος προσηλωμένος ταΐζει τις μηχανές κέρματα αβέρτα. Δεν έχω πάει Βέγκας, αλλά παρόμοια φαντάζομαι την φάση.

Αποφασίζω να τινάξω την μπάνκα στον αέρα και παίζω ένα ολόκληρο κατοστάρικο στον κουλοχέρη. Κατοστάρικο γιεν, δηλαδή 60 λεπτά του ευρώ. Δεν μου λέει κάτι η φάση, συνεχίζω για αλλού την βόλτα μου.

 

[estebahn]

Άλλο πάθος των Ιαπώνων, πέρα από τον τζόγο, δείχνει να είναι το Χάλοουίν, είμαστε αρχές Σεπτέμβρη και παντού μαγαζάκια με κολοκύθες. Είναι πολύ αμφίδρομη η πολιτιστική επιρροή με τους Αμερικανούς τελικά.

Πολλά τα στυλάτα μαγαζάκια και εδώ έχουν κάνει την επανεμφάνιση τους και λευκοί τουρίστες, ίσως μάλιστα να παραέχει πολλούς.

Η περιοχή γύρω από το ποτάμι είναι αποκάλυψη, όλο το παιχνίδι εδώ είναι. Κόσμος περπατάει στην όχθη, μαγαζιά εκατέρωθεν.

Και μικρά ρυάκια τριγύρω συγκεντρώνουν λαό.

Εντοπίζω ένα μαγαζάκι που δείχνει ενδιαφέρον, το πιάτο από όψη και μόνο είναι λαχταριστό, από γεύση ήταν ακόμη καλύτερο.

 

[estebahn]

Έχω μια ώρα ποδαρόδρομο ως το ξενοδοχείο, το παίρνω χαλαρά φωτογραφίζοντας και παρατηρώντας μικρές και μεγάλες γειτονιές.

Οι πανταχού παρόντες αυτόματοι πωλητές ( η συγκεκριμένη φωτό πολύ μου αρέσει)

Και ο Πύργος φωτισμένος τέτοια ώρα.

 

[estebahn]

Επιτέλους πετυχαίνω σε χρήση και ένα από αυτά τα αυτοματοποιημένα παρκινγκ που σου παραδίδουν το όχημα σου σε περιστρεφόμενο δίσκο λες και είναι φούρνος μικροκυμάτων.

Τα πόδια μου διαμαρτύρονται έντονα, οπότε μια στάση για ποτάκι είναι επιβεβλημένη. Το συγκεκριμένο ήταν.. γατομπαρ με μπόλικες χαδιάρες γάτες να τριγυρνάνε ανάμεσα στους πελάτες.

Γεμάτη ημέρα!

 

[Augotaraxos]

Πολύ καλή φώτο, εύγε.

 

[panavour]

Εκεινο που κανει εντυπωση ειναι οτι πουθενα δεν βλεπεις ουτε ενα σκουπιδακι.Ακομα και οι εγκαταλελειμμενες πισινες ηταν πεντακαθαρες.

 

[estebahn]

Ημέρα 10η, 09/09/’23
Κyoto, λίγα χιλιόμετρα

Έχουν ένα κακό αυτά τα κτίσματα με τους τοίχους πάχους χαρτιού υγείας μονής όψης: Την ηχομόνωση. Έτσι όταν μια γειτόνισσα Αμερικανίδα αποφάσισε να πλακωθεί στις τρεις το πρωί με την μάνα της τηλεφωνικά, όλη η επαρχία έμαθε τα προσωπικά της.

Όπως και να έχει, η σημερινή ημέρα είναι αφιερωμένη στην εξερεύνηση της παλαιάς πρωτεύουσας της Ιαπωνίας και έχω πολλά να δω.

 

[estebahn]

Αποφασίζω να ξεκινήσω με ένα καλό πρωινό, λέω να δω τι υπάρχει στο google maps για να μην περπατάω υπέρ του δέοντος άσκοπα. Είναι εντυπωσιακή η διαφορά στις βαθμολογίες. Στην Ευρώπη, αν ένα κατάστημα είναι εντάξει, όλοι βάζουν 5 ή τέσσερα αστέρια, αν είναι χάλια 1. Έτσι, οι μέσοι όροι των καταστημάτων είναι σχετικά υψηλοί, κατά κανόνα πάνω από το 4. Οι Ιάπωνες ωστόσο δεν χαρίζουν κάστανα, είναι ιδιαίτερα αυστηροί, με συνέπεια τα καταστήματα να παίζουν σε πολύ χαμηλότερους μέσους όρους. Βρίσκω παραδόξως ένα που του ‘δώσαν την σημαία στην παρέλαση και εκεί βλέπω το εξής:

Ουρά είκοσι ατόμων και δεν έχει ανοίξει καν το μαγαζί!

Τι να κάνεις, ξεκινώ πιο χαλαρά την ημέρα, παίρνω το μετρό για να ανέβω βόρεια στην πόλη. Εντός του, για άλλη μια φορά η ιδιαίτερη ιαπωνική αισθητική στις πινακίδες. Αντί να βάλουν κάτι ‘ο χώρος προστατεύεται, Bratsaras Security Systems’, έχουν βάλει δυο τσαντισμένα σκυλιά να τσεκάρουν τις κάμερες, μάλιστα έχουν χρισθεί και Miss κρίνοντας από τις κορδέλες τους.

 

[estebahn]

Ο καιρός πάντως μετά από ημέρες μου κάνει το χατίρι, γαλανός ουρανός.

Σχεδόν θυμίζει Αγγλία το στιγμιότυπο, ένας χριστιανικός ναός. Το μάτι έχει συνηθίσει να βλέπει αποκλειστικά την τοπική κουλτούρα, μου χτυπάει ως κάτι ιδιαίτερο το κόκκινο τούβλο.

Πρώτος σταθμός είναι ένα από τα λίγα αξιοθέατα που ανοίγουν κάπως νωρίς, το Αυτοκρατορικό Παλάτι του Κιότο.

Βρίσκεται σε ένα μεγάλο πάρκο, η μια του πλευρά είναι 1300 μέτρα σε μήκος, μου έκανε εντύπωση οδηγώντας δίπλα χθες.

Το παλάτι προφανώς και βρίσκεται εντός τείχους, οι απ’ έξω δεν θα μπορούσαν να βλέπουν το παραμικρό.

 

[estebahn]

Η είσοδος είναι δωρεάν, ωστόσο η διαδρομή είναι προδιαγεγραμμένη και βλέπεις μόνο εξωτερικούς χώρους, δεν μπαίνεις εντός των κτισμάτων.

Σε μεγέθη, σε χρώμα, σε συντήρηση και σε λεπτομέρεια τα κτίρια είναι το λιγότερο εντυπωσιακά.

Αφιερώστε μισό δευτερόλεπτο στην από κάτω φωτογραφία για να δείτε τον κόκκινο πυροσβεστήρα, μόνο έτσι γίνεται αντιληπτό ότι δεν μιλάμε για μια πορτούλα, αλλά για το ισοδύναμο πύλης κάστρου.

Με λεπτομέρεια που δεν μπορείς καν να απολαύσεις με γυμνό μάτι. Πέρα από τα χρυσά τμήματα, δείτε το σάντουιτς υλικών που σχηματίζουν την οροφή.

 

[estebahn]

Το παλάτι έπαψε να χρησιμοποιείται εδώ και 1,5 αιώνα για χάρη του ισοδύναμου στο Τόκυο, ωστόσο μόνο σε παρακμή δεν έχει ξεπέσει.

Δείτε χρώματα και τεχνικές μαζεμένα σε ένα καρέ.

Οι κήποι είναι εξίσου περιποιημένοι και όμορφοι, πόσο μπορεί να διαφέρουν τα δικά τους πεύκα από τα δικά μας!

Γεφυρούλες, χρώματα, λιμνούλες, ζεν κατάσταση εντελώς.

Ηρεμεί η ψυχούλα σου.

 

[estebahn]

Και ξανά, ο… αρτισανάλ τρόπος να κάνεις υδρορροές με λαμάκια, πριτσινωτά λούκια μεταβλητής διατομής που εκβάλλουν σε κατακόρυφη σωλήνα επενδεδυμένη με ξύλο. Δηλαδή τα κάνεις όλα αυτά σε ένα λούκι και μετά δεν μου βάζεις ρυθμιζόμενες αναρτήσεις σε μοτοσυκλέτα;

Δεν μπορείς να μπεις εντός των ανακτόρων, αλλά στα παράθυρα μπορείς να θαυμάσεις την Ιαπωνική τέχνη στην ζωγραφική με την ξεχωριστή τους τεχνική.

 

[estebahn]

Σχετικά σύντομα ολοκληρώνω τον περίπατο του ανακτόρου. Εκτός του, όπως προείπα, το πάρκο είναι αχανές!

Υπάρχει και δεύτερο παλάτι εντός του, το Sento, ωστόσο έχουν περιορισμένα εισιτήρια και όταν πηγαίνω είναι sold out. Συνεχίζω λοιπόν ανατολικά, η θερμοκρασία έχει αρχίσει να ανεβαίνει, το τοπικό φρεντάκι από αυτόματο πωλητή δεν βοηθά πολύ.

Και η κλασσική οικογενειακή τρικαβαλιά.

CB750 που πρέπει να βγήκε πριν κανένα δεκάλεπτο από την γραμμή παραγωγής. Πώς τα κρατάνε σε τέτοια κατάσταση ρε φίλε!

 

[estebahn]

Διασχίζω το ποτάμι, λαός έχει βγει για τρέξιμο, χθες βράδυ επίσης έσφυζε από ζωή, πολύ ευχάριστα.

Κόσμος χρησιμοποιεί τις πέτρες – χελώνες για διάσχιση, θα την πω την αμαρτία μου, περίμενα λίγη ώρα μήπως πετύχω καμιά βουτιά!

Ένα ταμπελάκι που βλέπεις σε οποιοδήποτε επαγγελματικό όχημα στην Ιαπωνία με το μέγιστο ωφέλιμο φορτίο. Το έβλεπα εν κινήσει όλες αυτές τις ημέρες, επιτέλους το προλαβαίνω στατικά. Δεν είναι γραμμένο με πινελάκι στο πλάι, όπως στην Ελλάδα, εδώ υπάρχει το ίδιο ταμπελάκι ακριβώς, ακόμη και σε kei cars χωρίς πίσω καθίσματα με ικανότητα μεταφοράς 500 κιλών. Οργάνωση – τυποποίηση.

 

[estebahn]

Επόμενο αξιοθέατο, ένα από τα ομορφότερα της ημέρας, ο ναός Heian-jingū, τον έχτισαν το 1895 για να γιορτάσουν τα χιλιοστά εκατοστά γενέθλια της πόλης!

Για αρχή περνάς την μεγάλη είσοδο.

Περιμετρικά υπάρχουν ‘βοηθητικά’ κτίσματα.

Με εντυπωσιακότερο για εμένα αυτό στα δεξιά με τις πολλές κορυφές. Τόσο περίτεχνο, αλλά καθόλου βαρύ. Την γουστάρω την αισθητική τους γενικότερα.

Από τις ελάχιστες φθορές που η μπογιά έχει ξεφτίσει φανερώνοντας το ξύλο εντός.

 

[estebahn]

Στο κυρίως κτίσμα, ο κόσμος κρεμάει μικρά κορδελάκια στα ξερά κλαδιά. Είναι ευχές γραμμένες πάνω τους; Είναι ονόματα νεκρών όπως τα διαβάζει η ορθόδοξη εκκλησία;

Στα.. προπύλαια περνούν δυο κοπελίτσες με παραδοσιακή φορεσιά ασορτί με το κτίριο, πόσο ταιριαστή εικόνα.

 

[estebahn]

Εμπρός από τον ναό βρίσκεται ένα μεγάλο πάρκο, μια μπάντα κάνει sound check, ο κόσμος φαίνεται να γουστάρει. Μικροί πάγκοι με φαγητό, οικογένειες με παιδάκια που απολαμβάνουν το Σάββατο τους, όμορφα πράγματα.

Τον χώρο πλαισιώνει η μεγαλύτερη Tori gate έχω ως τώρα δει, έξι λωρίδες αυτοκινήτων απροβλημάτιστα περνάνε από κάτω.

Υπάρχουν βέβαια και οι... ιδιωτικές, εδώ ο τύπος έχει επάλληλες τρεις στον κήπο του.

Περνάω και το μουσείο και κατευθύνομαι προς τα στενά.