Σαγιονάρα στεφανώσου san

[estebahn]

Αναρωτιέμαι που να πάω, στον χάρτη βλέπω ένα μέρος σχετικά κοντά που δείχνει ενδιαφέρον, o ποταμός Katsura φαίνεται να έχει ένα πλάτωμα, υπάρχει μια γέφυρα και κατά τον χάρτη μπόλικα εστιατόρια. Και δεν πάω να το δω;

Λοιπόν, αυτό το μέρος που δεν το βρήκα σε κανένα οδηγό, είναι εξαιρετικό. Η γέφυρα Togetsukyo είναι μια πολύ γραφική κατασκευή.

Τριγύρω, Ιάπωνες και μόνο, απολαμβάνουν το σούρουπο.

Πράγματι, καθώς το τελευταίο φως της ημέρας βάφει τον ποταμό πορτοκαλί και ροζ είναι πανέμορφα.

 

[estebahn]

Υπάρχουν και μικρές παραδοσιακές βαρκούλες που σε πάνε μια μικρή βόλτα και φαίνεται να προσφέρουν και φαγητό.

Κόσμος με παραδοσιακές φορεσιές φαίνεται να τις τιμά.

 

[estebahn]

Μου αρέσει πολύ το μέρος, σκέφτομαι να πάω σε κάποιο καλύτερο εστιατόριο να απολαύσω τοπική κουζίνα, αλλά οι προσπάθειες μου στέφονται με αποτυχία η μια μετά την άλλη, χωρίς κράτηση τίποτε δεν είναι διαθέσιμο.

Όσο περιμένω να δουν (ματαίως) αν θα βρουν χώρο σε ένα εστιατόριο, σκάει πιτσιρικάς με VTR250 εξατμισάτο που ανασταίνει νεκρούς να σελώσει την σερβιτόρα που μόλις σχόλασε. Φεύγει κοφτιασμένος, μου θυμίζει τον εαυτό μου φοιτητή. Με λιγότερο καλή μοτοσυκλέτα βέβαια! Η επόμενη φωτό είναι τυχαία.

 

[estebahn]

Μετά από πολλά κυριολεκτικά ‘χι’ (οι Ιάπωνες υποδηλώνουν την άρνηση σχηματίζοντας Χ με τους πήχεις τους), εν τέλει βρίσκω ένα πιο απόμερο εστιατόριο που αποδεικνύεται λίρα 100, οι καλές εντυπώσεις ξεκινάνε από τα μαχαιροπίρουνα ήδη.

Και το φαγητό είναι άριστο, σίγουρα τέτοια ‘μπριζόλα’ δεν έχω φάει στην Ελβετία ποτέ.

 

[estebahn]

Χορτάτος παίρνω το GB για το ξενοδοχείο, είναι κανένα μισάωρο δρόμος. Αρχικά σε όμορφες συνοικίες και έπειτα στο κέντρο της πόλης. Είναι βραδάκι αρχές Σεπτέμβρη, έχει ένα ευχάριστο ζεστό αεράκι. Η κίνηση είναι ήπια, το GB ρολάρει με στακάτες πιστονιές ανάμεσα στα αμάξια από φανάρι σε φανάρι. Δεν έχει κάτι σπουδαίο αυτή η διαδρομή, αλλά νιώθω ευτυχισμένος, βολτάρω στο κέντρο του Κιότο με μια μοτοσυκλέτα που γουστάρω, δεν έχω κάτι περισσότερο να ζητήσω.

Σε φανάρι πετυχαίνω ένα καγκουρεμένο CB400 Super Four. Σκάω δυο ξερογκαζιές και ο Ιάπωνας τσιμπάει, στο άναμμα του πράσινου μαρσάρει και αμολάει τον συμπλέκτη με το μοτέρ να ουρλιάζει. Αυτό ήθελα, δεν είχα κάποια πρόθεση κόντρας. Μας χωρίζουν σκάρτα 50 κυβικά, αλλά κυρίως 3 κύλινδροι και κάποιοι στάβλοι άλογα. Αλλά ήθελα να ακούσω αυτό το μοτέρ να ουρλιάζει, αυτά τα κωλοφάναρα να χάνονται στη νύχτα.

 

[estebahn]

Λόγω της διαφοράς ώρας, η επικοινωνία με την Ευρώπη γίνεται συγκεκριμένες ώρες. Την ώρα του δείπνου μιλούσα με τον φίλο στην Πάτρα που είχε CB400, αυτό μου προκάλεσε την ανάγκη να ακούσω το τετρακύλινδρο. Μου ανέφερε πως συχνά χαζεύει βίντεο από την Ιαπωνία και με προειδοποίησε πως συχνά στα βίντεο δείχνουν αστυνομία να στήνεται μετά από φανάρι. Αν κάποια μοτοσυκλέτα αλλάξει τελευταία στιγμή λωρίδα και στρίψει αριστερά ή δεξιά στο φανάρι, οι τροχαίοι πετάγονται με τα Μπολντορ (πώς λέμε καρντόρ!) και βεβαιώνουν την παράβαση.

Ε, ακριβώς μπροστά στον κεντρικό σιδηροδρομικό σταθμό (σαν να λέμε μπροστά στον άγνωστο στρατιώτη) μου λέει ξαφνικά το GPS στο ακουστικό ‘turn right’ απροειδοποίητα, πετάω λοιπόν το Hondακι κάτω και στρίβω δεξιά. Λόγω κάποιας διαδήλωσης για τα πυρηνικά, βρίσκονται στη διάβαση αυτή ίσως και 20 αστυνομικοί με τις γαλάζιες στολές τους, με την άκρη του ματιού μου τους βλέπω να με κοιτούν αποσβολωμένοι. Καλά τα κατάφερα;

 

[Γιώργος 1]

Επόμενος στόχος μου ένα δάσος από Μπαμπού στην Arashiyama, περνάω τα γεμάτα βίλες προάστια στους λόφους πάνω από την πόλη, ωραίες γειτονιές. To καθ’ αυτό δάσος είναι πιο πολύ ινσταγκραμικό τοπίο, παρά κάτι πραγματικά εντυπωσιακό.

Και μία απορία που την έχω από μικρός.
Η Καλαμάτα έχει παρόμοιο κλίμα με χώρες της ανατολικής ασίας που έχουν δάση από μπαμπού. Δεν έχει τόση υγρασία, αλλά μπορεί με πότισμα της φυτείας να την αντικαταστήσεις.
Αν φυτέψεις λοιπόν μπαμπού στην Καλαμάτα, μεγαλώνουν και πολλαπλασιάζονται αλλά μένουν μικρά σε σχέση με τα ασιατικά. Αυτά που έχω δει, φτάνουν περίπου 7 μέτρα ύψος. Δεν ξέρω μήπως ήταν τέτοια η ποικιλία που είχαν φέρει.

 

[estebahn]

Ημέρα 11η, 10/09/’23
Kyoto- Kato – Inatsu – Daisen - Eshima Ohashi - Yonago , 396km

Στόχος για σήμερα είναι να αφήσω το πανέμορφο Κιότο πίσω μου και να κινηθώ ηπειρωτικά από μια ορεινή διαδρομή στις επαρχίες Hyogo και Okayama με στόχο απόγευμα να είμαι στο ηφαίστειο Daisen και διανυκτέρευση κάπου στις λιμνοθάλασσες του Matsue.

 

[estebahn]

Μετά τα προάστια του Κιότο, το GPS με στέλνει από μια απρόσμενα ορεινή διαδρομή, την 733. Ο δρόμος είναι ιδιαίτερα φιδογυριστός και στενός, δείτε εδώ.

Σίγουρα υπάρχει καλύτερη σύνδεση ανάμεσα στο Κιότο και το πρώτο waypoint έχω θέσει, αλλά δεν με χαλάει καθόλου, τέτοιους δρόμους ήρθα να δω.

Χώνομαι σε ένα δάσος, δεν θα ήθελα να με πιάσει πάλι βροχή σε τέτοια μέρη!

Για την ώρα δεν διαφαίνεται τέτοιος κίνδυνος, ένας λαμπρός ήλιος φωτίζει τα ρυζοχώραφα, ομορφιά!

Και μια συνήθης εικόνα στην Ιαπωνία, αυτά τα μεγάλα συμπλέγματα με τα πράσινα πλέγματα είναι χώροι για γκολφ. Το πράσινο δίχτυ διασφαλίζει ότι οι ξώφαλτσες δεν θα φύγουν στους γείτονες.

 

[estebahn]

Μου έχουν μπει ψύλλοι στ’ αυτιά, αλλά ακόμη ακολουθώ το Garmin το οποίο με πάει προς την απέραντη οικιστική ζώνη του Ibaraki και της Osaka, εν κινήσει βλέπω τον γνωστό τροχό της πόλης, ορίστε ιντερνετική φωτό του.

Σκέφτομαι ότι λογικά η διαδρομή θα είναι τύπου ‘ περάσαμε και δεν ακουμπήσαμε’ από την πόλη, ωστόσο με φέρνει μπλεγμένο σε έντονο, αργοκίνητο μποτιλιάρισμα. Γίνεται και μαραθώνιος στην πόλη, πολλοί δρόμοι είναι κλειστοί, βλέπω τους δρομείς να τρέχουν δίπλα μου.

Ένα από τα χαρακτηριστικά που με ζορίζουν ( δηλαδή εκνευρίζουν!) είναι ότι το Garmin, τουλάχιστον με τον χάρτη που του έχω φορτώσει, δεν μου δίνει πληροφορίες για την επόμενη διασταύρωση, πχ σε 5.3 χιλιόμετρα στρίψε δεξιά στην Κάνιγγος. Αντιθέτως, μου γράφει μόνο ‘συνεχίστε προς την Ποσειδώνος’, την ώρα που ΗΔΗ κινούμαι επί της Ποσειδώνος. Είναι δηλαδή και τα Αγγλικά του λάθος, δεν ξέρει τις προθέσεις.

Επίσης, για να ξεζουμάρεις σε επαρκή απόσταση ώστε να έχεις μια εποπτεία της διαδρομής, πρέπει να κλικάρεις 20 φορές, αφού σε κάθε πάτημα ξεζουμάρει δέκα μέτρα. Μάλιστα, ο συγκεκριμένος χάρτης δείχνει και το τελευταίο ρεμματάκι και με πάχος απεικόνισης σχεδόν όσο ο δρόμος. Εξαιρετικά χρήσιμο αν είσαι σολομός που ανεβαίνει το ρεύμα των ποταμών για να αναπαραχθεί, εξαιρετικά δύσχρηστο αν είσαι αναβάτης που ενδιαφέρεται λιγότερο για τον υδροφόρο ορίζοντα και περισσότερο να βρει τον δρόμο του σε μια άγνωστη χώρα.

Κάπου μπλέκω σε ένα πάρκο χάνοντας την έξοδο λόγω των ελλειπών οδηγιών. Με προτρέπει να μπω στο πάρκο, όπου δεν επιτρέπεται. Ρωτάω κάτι παρκαδόρους που δεν μπορούν να βοηθήσουν, μπλέκω σε ένα φανάρι που περιμένω πέντε λεπτά κόκκινο και τότε μεταφράζω την επιγραφή στα ιαπωνικά που λέει ότι με μοτοσυκλέτα πρέπει να σβήσεις και να πας να πατήσεις το κουμπί, αλλιώς ο αισθητήρας δεν σε βλέπει και στον αιώνα τον άπαντα θα είναι κόκκινο. Νευράκια τσαταλάκια.

 

[estebahn]

Παραμένω υπομονετικός ωστόσο ελισσόμενος μες στην κίνηση, πρέπει να έχω φάει 1.5 ώρα χαλαρά. Εκεί που αποφασίζω πώς δεν πάει άλλο, είναι όταν μετά το αεροδρόμιο με στρέφει νότια, φτάνοντας σχεδόν στην θάλασσα. Την λάθος θάλασσα, σαν να πήγαινες Ιόνιο και να σε έχει βγάλει Αιγαίο. Μα είναι αλγόριθμος αυτός, είναι δυνατόν να είναι εμπορικό, ακριβό προϊόν;

Βράζοντας, αποφασίζω ότι από εδώ και πέρα κουμάντο κάνει το google maps με το κινητό στην τσέπη να με πλοηγεί ηχητικά. Το Garmin παραμένει μόνο για να ρίχνω ματιές στον χάρτη.

Έχω χάσει πάρα πολλή χρόνο, για να μαζέψω την χασούρα πρέπει να πάρω Εθνική παρά τα αντίθετα αρχικά μου σχέδια. Αυτό που μπαίνει στα σχέδια είναι να καεί στην πυρά το Zumo, τελετουργικά.

 

[estebahn]

Στην Εθνική συμπορεύομαι με κάτι σαν Hummer του Ιαπωνικού στρατού και έναν τυπά με rebel 500, αυτή η μοτοσυκλέτα φαίνεται να πουλά σαν ζεστό ψωμί στην Ιαπωνία. Προσωπικά την βρίσκω ασουλούπωτη, αλλά δείχνει πόσο σωστά διάβασε τις ανάγκες του κόσμου το τμήμα marketing της Honda. Με τον ίδιο κινητήρα, το CB500X κάνει θραύση στην Ελλάδα, η υπόλοιπη οικογένεια άγνωστη. Εδώ κυριαρχεί το Rebel 500,τα υπόλοιπα αφάνεια. Στην Ελβετία το γυμνό CB500F. Άραγε κάπου στον πλανήτη υπάρχει αγορά όπου το CBR500 σπάει ταμεία;

Στάση για ξεμούδιασμα σε ΣΕΑ στο Fukusaki, θα μπορούσε να είναι κρητικό επίθετο. Εκεί βλέπω και την πινακίδα για κοινό parking ΑΜΕΑ και μοτοσυκλετών, δεν ξέρω τι δηλώνει αυτό για το ποιόν μας!

 

[estebahn]

Στην Tsuyama αποφασίζω πώς αρκετά ανέκαμψα χρονικά και αρκετά χασμουρήθηκα νωχελικά, τέλος η Εθνική, βουρ για επαρχιακό. Πόσο διασκεδαστικότερα!

Λίμνη Okutsu, φράγματα στο φόντο. Σαν αν είμαι στο Καστράκι που πηγαίναμε βράδυ με τα μηχανάκια στο φράγμα 18αρηδες.

Την πρώτη μέρα έπιασα μέσα από τον σάκο ένα πράσινο και ένα ροζ rokstrap, έκτοτε έχει μείνει έτσι ασύμμετρο το λουκάνικο.

Μνημεία ανάμεσα σε λίμνες και ορεινά πάσα, ωραίο μέρος να βολτάρει κανείς.

Απολιθωμένα τερατάκια από το Fallout New Vegas.

 

[estebahn]

Kαι σε πιο παραδοσιακό κλίμα ναοί μες στο πεύκο για να μην ξεχνιόμαστε.

Επίσης, στην πινακίδα για την προειδοποίηση για αγριογούρουνα πόζαρε ο Πούμπα από το Lion King.

Στροφιλικίου συνέχεια, έχω ευχαριστηθεί ορεινή διαδρομή σήμερα.

Μεταξύ των ορεινών περασμάτων, διαρκώς συναντάω ναούς. Η τεχνική σε πέτρα, ξύλο, κηπουρική, στα πάντα είναι άρτια.

Αν δεν κάνω πολύ μεγάλο λάθος, πρόκειται για αμπέλια!

Σπιτάκια με τραβηγμένες κουρτίνες παντού. Και υποψήφιοι δημοτικοί σύμβουλοι βεβαίως βεβαίως.

 

[estebahn]

Λάθος εστίαση χαλάει το κάδρο το μεγάλο πτηνό πετάει μεγαλοπρεπώς πάνω από τον ποταμό Αsahikawa.

Tα νερά είναι καταπράσινα, δεν αποτυπώνει η φωτογραφία στο αριστερό τμήμα το ρεύμα καταπράσινης γλίτσας.

Από εστιατόρια τίποτε όμως εδώ πάνω, το αγαπημένο 7-11 έχει τη λύση. Μέχρι το τέλος του ταξιδιού έχω χάσει 3 κιλά λόγω των αραιών, ελαφριών γευμάτων χωρίς μπόλικη ζάχαρη ή λίπη.

 

[estebahn]

Στο parking συναντώ και ένα τύπο με CBR1000RR SP, λόγω των διαστάσεων των αναβατών τα μεταξόνια φαντάζουν ξεχειλωμένα, τα πάντα μοιάζουν με ZZR.

Είναι Κυριακή και φαίνεται πώς σήμερα βγάζουν αρκετοί τις μοτοσυκλέτες τους για βόλτα. Κατά κανόνα τους πετυχαίνω να βολτάρουν ομαδικά και μου κάνει εντύπωση το πόσο άριστο εξοπλισμό έχουν, είναι λες και βγήκαν όλοι μόλις από το motoraid. Ή έστω το παιδικό τμήμα του.

Αυτό που δεν μου κάνει καλή εντύπωση είναι το πόσο δεν χαιρετάνε οι μοτοσυκλετιστές. Ή μάλλον πόσο δεν ανταποδίδουν τον χαιρετισμό. Ειδικά εφόσον όλοι φαίνεται να καβαλάμε από χόμπι και όχι από ανάγκη, η προσδοκία μου είναι πως θα ανταποδώσουν έστω τον χαιρετισμό, στην βόρεια Ευρώπη είναι ο κανόνας. Το ότι οδηγούμε αριστερά δεν αποτελεί επαρκή δικαιολογία, ούτε στην Αγγλία αφήνουν τα δεξί χέρι από το γκάζι για να γνέψουν, αντιθέτως, το κάνουν με το κράνος, μια κίνηση σαν να προσπαθούν να βγάλουν νερό από το αυτί τους μετά από μακροβούτι.
Μάλιστα, με το κράνος εν κινήσει δεν μπορούν να ξέρουν ότι είμαι... γκαϊτζίν, ούτε αυτή η δικαιολογία στέκει, φαίνεται πώς δεν χαιρετιούνται ούτε οι ομοεθνείς μεταξύ τους.

 

[estebahn]

Επίσης προφανώς κάπου κοντά παίζει συνάντηση κλασσικών Mini Cooper, έχει γεμίσει ο τόπος από τα μικροσκοπικά οχηματάκια. Μάλιστα, πολλά είναι η Clubman εκδοχή, δηλαδή κάτι σαν επίμηκες επαγγελματικό βανάκι. Μπόλικα έχουν ξύλινο εξωτερικό (όχι, δεν έκανα λάθος, ξι, όχι σίγμα, ενώ ένα σίγουρα φοράει μοτέρ μοτοσυκλέτας, η χαρά του customizing.

Το λούνα πάρκ συνεχίζεται όχι μόνο στην στριφτερή διαδρομή, αλλά και… κυριολεκτικά, ξαφνικά πέφτω πάνω σε τούτο.

Δεν υπάρχει κάτι τριγύρω, βουνά όπως βλέπετε και μπουμ έξαφνα αυτό. Σαν να φυτρώσει το Allou Fun Park στους Καλαρρύτες ξέρω ‘γω.

Τριγύρω, όντως ημιερημιά, κυβικά μαγαζιά με σκουριασμένα ρολά, παρατημένα καλύβια με λάστιχα τρακτέρ ακουμπισμένα πάνω τους. Αν το φόντο δεν ήταν μπαμπού, αλλά συκιές θα μπορούσε να είναι αγροτική αποθήκη στα Βαλκάνια.

Και ένα σχολείο κλειστό. Η πράσινη πισίνα – στέρνα ξανά εδώ. Αλλά πιο πολύ μου χτυπάει άσχημα αυτή η μανία τους με τις τραβηγμένες κουρτίνες. ‘Let the sunshine in’ εναντίον ‘τα εν οίκω μη εν Δήμω’ συμπληρώσατε διπλό.

 

[estebahn]

Ο καιρός βαραίνει και τα πάντα μουνταίνουν καθώς ανηφορίζω για το ηφαίστειο Daisen. Όμως έξαφνα συναντώ ένα μικρό οροπέδιο με φρέσκο ρύζι, κορεσμένα χρώματα ξαφνικά.

Ένας κεντρικός δρομάκος υπερυψωμένος για να κρατάνε νερό τα χωράφια και σκουρόχρωμα πρανή κάνουν το έδαφος.. ριγέ.

Μαγεύομαι, μερικές από τις αγαπημένες μου φωτό είναι εδώ. Θα μου συγχωρέσετε το επαναλαμβανόμενο φόντο, αλλά πολύ μου άρεσε.

 

[estebahn]

Πάμε για τον ορεινό δρόμο, απ’ ότι φαίνεται υψόμετρο και γλωσσοδέτες πάνε χέρι χέρι: Kurayoshikoufumizokuchisen. Το Garmin να το πλοτάρει σε άσπρο φόντο, αλλά αποτυγχάνει οικτρά.

Η καταπράσινη φύση δεν σε προδιαθέτει, αλλά εδώ πιάνει φουλ χιόνι, απόδειξη τα τελεφερίκ στο χωράφι. Επίσης, σε πολλά σημεία το περίγραμμα του δρόμου είναι γεμάτο με αυτές τις πορτοκαλί ριγέ ράβδους για να βρίσκεις πού είναι η άσφαλτος όταν το στρώνει για τα καλά.

Ναι, πολλοί δρόμοι έχουν και θερμόμετρο.

Τώρα έχουν ένα ζωηρό πράσινο χρώμα από φρέσκο γρασίδι, σε κανένα τρίμηνο αυτές οι πλαγιές θα είναι κατάλευκες, στην κορυφή είναι 1700 μέτρα.

Εικόνισμα – Βούδας, αλλιώτικο από τα δικά μας.

 

[estebahn]

Το απότομο της πλαγιάς είναι ίσως περισσότερο ορατό εδώ, με τα σκαπτικά δεξιά να προσπαθούν όσο είναι καλοκαίρι να προετοιμάσουν το έδαφος για τις κατεβασιές του χειμώνα.

Το ‘καλοκαίρι’ με την ημερολογιακή και όχι την κυριολεκτική έννοια του όρου, αφού και πάλι με πιάνει βροχή.

Όσο βρέχει, σταματώ μόνο για να φωτογραφήσω τα δέντρα- νησίδα που χωρίζουν τα δυο ρεύματα κυκλοφορίας. Κάτι ανακλαστικά σώζουν τα προσχήματα όσον αφορά την ασφάλεια.

Κάνω μια στάση σε ένα γραφικό ορεινό οικισμό για ανασυγκρότηση και για να βγάλω τα αδιάβροχα από πάνω μου.