Σαγιονάρα στεφανώσου san

[estebahn]

Μικρά ρέματα τρέχουν εδώ και εκεί, είναι όμορφο το Κιότο. Πολύ πιο παραδοσιακό από το Τόκιο, χωρίς υπερμοντέρνους ουρανοξύστες και… 22ο αιώνα, αλλά έχει έναν χαρακτήρα πολύ ευχάριστο για τον επισκέπτη.

Ιαπωνικές δουλειές που δεν καταλαβαίνω με τίποτε: Έχεις ένα γεφυράκι με πλάτος μισό μέτρο. Από κάτω δεν είναι ο Μισισιπής, δυο πόντοι νερό. Δεν θες να περάσει κανείς για Χ-Ψ λόγους. Βάζεις από μια κορίνα σε κάθε άκρη. Αλλά γιατί να πληρώσεις και έναν καημένο να κάθεται αμανάτι εκεί με φωσφοριζέ γιλέκο, κράνος και μάσκα για να δείχνει κόκκινη σημαία σε πιθανούς διαβάτες; Πώς είναι βιώσιμο αυτό;

Α, την κολώνα αριστερά αν είδατε την έχουν ντύσει Άβερελ Ντάλτον. Αυτό είναι μαλακότερο υλικό σε περίπτωση που σκάσει κανένας με το κεφάλι πάνω. Τζαπάν.

 

[estebahn]

Συνεχίζοντας με τοπικές πατέντες: Το πάρκινγκ είναι πολύ περιορισμένο (ελλείψει χώρου) και γι’ αυτό διαφυλάσσεται. Πώς βεβαιώνεσαι ότι κανείς (ξένος!) δεν θα φύγει χωρίς να πληρώσει; Βάζεις αυτή την αρθρωτή ράμπα, σαν δοντάκι καστάνιας: Κάνοντας όπισθεν για να παρκάρεις, ο πίσω τροχός την κατεβάζει και αυτή με ελατήριο επανέρχεται. Αν δεν πληρώσεις, δεν κατεβαίνει, έτσι το όχημα παραμένει κλειδωμένο στην θέση του. Θα μπορούσε και να λειτουργεί ως αντικλεπτικό αυτή η μέθοδος.

 

[estebahn]

Πηγαίνω προς ένα ανηφορικό λοφάκι, η περιοχή αυτή είναι πιο ήσυχη, σπαρμένη με ναούς, η χαρά της θεούσας.

Είσοδος είναι αυτό. Δεξιά το δέντρο το έχουν ντύσει με υφάσματα, το έχω δει έντονα και στην βουδιστική Ινδονησία αυτό.


Το ξέβαμμα των σανίδων, τα χειρόγραφα χοντρογραμμένα Ιαπωνικά, λες και είμαι σε ταινία του Γκίμπλι.

Και το εσωτερικό του ναού, εδώ δεν έχει τουρίστες.

Οι ομπρέλες είναι ιδιαίτερα δημοφιλείς και για τον ήλιο.

 

[estebahn]

Έχω πια φτάσει στο μοναστήρι Chion-in, κατασκευασμένο το 1234, εμβληματική χρονιά για πολλούς, αφού αποτελεί το password τους. Πέραν της πλάκας, το σύμπλεγμα κτηρίων είναι το κάτι άλλο, δείτε πχ εδώ τον μοναχό να περνά από γέφυρα πάνω μας.

Έτσι αντιλαμβάνεται κανείς το πόσο τεράστιο είναι το ξύλινο κτήριο.

Με τραβάει το λευκό χρώμα στις άκρες των δοκαριών.

Με την πρώτη ματιά στην φωτογραφία, νομίζει κανείς ότι το κυρίως χώλ είναι το μισό απ’ ότι είναι στ’ αλήθεια.

 

[estebahn]

Οι κήποι πίσω του είναι πνιγμένοι στα νούφαρα. Υπέροχος χώρος!

 

[Γιώργος 1]

Το παλάτι έπαψε να χρησιμοποιείται εδώ και 1,5 αιώνα για χάρη του ισοδύναμου στο Τόκυο, ωστόσο μόνο σε παρακμή δεν έχει ξεπέσει.

Δείτε χρώματα και τεχνικές μαζεμένα σε ένα καρέ.

Οι κήποι είναι εξίσου περιποιημένοι και όμορφοι, πόσο μπορεί να διαφέρουν τα δικά τους πεύκα από τα δικά μας!

Γεφυρούλες, χρώματα, λιμνούλες, ζεν κατάσταση εντελώς.

Ηρεμεί η ψυχούλα σου.

Όπως προσέχουμε και εμείς το Παλάτι στο Βασιλικό Κτήμα Τατοΐου.

 

[Γιώργος 1]

Ένα ταμπελάκι που βλέπεις σε οποιοδήποτε επαγγελματικό όχημα στην Ιαπωνία με το μέγιστο ωφέλιμο φορτίο. Το έβλεπα εν κινήσει όλες αυτές τις ημέρες, επιτέλους το προλαβαίνω στατικά. Δεν είναι γραμμένο με πινελάκι στο πλάι, όπως στην Ελλάδα, εδώ υπάρχει το ίδιο ταμπελάκι ακριβώς, ακόμη και σε kei cars χωρίς πίσω καθίσματα με ικανότητα μεταφοράς 500 κιλών. Οργάνωση – τυποποίηση.

Τα ταμπελάκια στα τρέιλερ που γίνανε από φέτος υποχρεωτικά, είναι όλα χαραγμένα με λέιζερ, τέρμα τα καλλιγραφικά με πινέλα.

 

[estebahn]

Το ‘κακό’ είναι ότι η περιοχή είναι γεμάτη από εντυπωσιακά μνημεία και έτσι το καθένα ξεχωριστά χάνεται ανάμεσα στα υπόλοιπα, και τα μισά να υπήρχαν, πάλι θα ήταν υπεραρκετά για να βλέπει κανείς για μέρες.

Κατηφορίζω ένα πέτρινο καλντερίμι προς την πύλη Samnon. Ναι, αυτό είναι η πύλη.

Και όλα αυτά είναι ΞΥΛΙΝΑ. Και στέκονται σε σεισμογενή χώρα με βαρύ χειμώνα και ζεστό καλοκαίρι. Και φαίνονται και καινούρια.

 

[estebahn]

Συνεχίζω ακριβώς δίπλα στο πάρκο Maruyama, ένας γερανός αράζει στην λιμνούλα, τα Koi τον περικυκλώνουν. Νοέμβρη με κόκκινα φύλλα ή Μάρτη με ανθισμένες μυγδαλιές θα είναι ακόμη πιο ατμοσφαιρικά εδώ

Ένα ζευγαράκι με παραδοσιακή φορεσιά, δεν φαίνεται ακαλαίσθητο εδώ.

 

[estebahn]

Και ο πύργος Gionkaku, σπουδαίο κτίσμα. Ένα περίτεχνο πτηνό με ανοικτά φτερά στην κορυφή.

Από εδώ και πέρα τα πράγματα γίνονται πιο τουριστικά και πιο γεμάτα κόσμο καθώς προχωράει και η ώρα.

Άμαξες που δεν τις ζεύεται άλογο, αλλά… Ιάπωνας.

Και χμμμ οικεία εστιατόρια;

Σαν να πληθαίνει και ο κόσμος με παραδοσιακές φορεσιές;

Δείτε τι έφτιαξε εδώ με κιμωλία και μόνο!

 

[boxer]

Και όλα αυτά είναι ΞΥΛΙΝΑ. Και στέκονται σε σεισμογενή χώρα με βαρύ χειμώνα και ζεστό καλοκαίρι. Και φαίνονται και καινούρια.

Μήπως γνωρίζεις ή ρώτησες απο τι ξύλο είναι φτιαγμένα;

 

[Γιώργος 1]

Το ‘κακό’ είναι ότι η περιοχή είναι γεμάτη από εντυπωσιακά μνημεία ...

Και όλα τα μνημεία τους είναι από ξύλο. Σε μία χώρα που είναι η γεμάτη με βουνά και πέτρες δεν έχουν πέτρινα μνημεία.
Δεν φτάνει σαν δικαιολογία ότι έχουν πολλούς σεισμός.
Μάρμαρο έχουν; Βλέπεις να το χρησιμοποιούν στις σύγχρονες κατασκευές τους σαν επένδυση όπως εμείς;

 

[XR Maniac]

Κάπου είχα διαβάσει ότι χρησιμοποιούν γιαπωνέζικο Κυπαρίσσι....με διάφορες επεξεργασίες

 

[estebahn]

Αυτό που λέει ο Κώστας, κατά κανόνα Ιαπωνικό κυπαρίσσι χρησιμοποιούν.
Στο παραδοσιακό χωριό που πόσταρα τις προάλλες επεξηγούσαν τα διάφορα είδη ξύλου ανάλογα με την χρήση, αν θέλουν ελαστικότητα, ακαμψία, μόνωση, διαπνοή.
Αλλά ο κανόνας είναι το δικό τους κυπαρίσσι.

 

[estebahn]

Και όλα τα μνημεία τους είναι από ξύλο. Σε μία χώρα που είναι η γεμάτη με βουνά και πέτρες δεν έχουν πέτρινα μνημεία.
Δεν φτάνει σαν δικαιολογία ότι έχουν πολλούς σεισμός.
Μάρμαρο έχουν; Βλέπεις να το χρησιμοποιούν στις σύγχρονες κατασκευές τους σαν επένδυση όπως εμείς;

Χρησιμοποιούν αρκετά και πέτρα για 'θεμέλια' ή για τα πρώτα μέτρα ψηλών κατασκευών προτού το γυρίσουν πάλι σε ξύλο. Είναι μάλιστα και εντυπωσιακά καλοί με την πέτρα, θα δείξω τις επόμενες ημέρες κάστρα τους

 

[estebahn]

Έφτασα και στο πιο γνωστό αξιοθέατο της πόλης, την παγόδα Hōkan-ji.

Εδώ μπορώ να πω ότι συναντάς πολλή κόσμο με παραδοσιακές φορεσιές, στην πλειοψηφία τους ‘ινφλουενσερς’

Αυτά τα χοντρά ξύλινα τσόκαρα εν τω μεταξύ κάνουν εκκωφαντικό θόρυβο στο πλακόστρωτο, πριν γυρίσεις νομίζεις ότι ακούς οπλές αλόγων.

Πενταόροφη η παγόδα.

Το κόκκινο αυτοκινητάκι είναι… ταχυδρομικό, το κόκκινο σήμα σαν γείωση είναι το logo των ΕΛΤΑ τους. Από τις λίγες μοτοσυκλέτες που έχω δει στην επαρχία είναι παπιά του ταχυδρομείου, τώρα γιατί εδώ μες στο χαμό διάλεξαν αμάξι, άβυσσος η ψυχή.

 

[estebahn]

Ένας ναός γεμάτος μάλλινες μπαλίτσες, μιλάμε για χιλιάδες, πολύ όμορφο θέαμα.

Αλλάζω περιοχή, στα ενδιάμεσα μικρά παρκάκια, όμορφοι ναοί, είναι γενικά ευχάριστη πόλη να βολτάρεις. Α πετυχαίνω για πρώτη φορά και το καινούριο VStrom 800!

Κάτι έχει γίνει στον δρόμο και έχουν έρθει περιπολικά. Εδώ φαίνεται και το κόλπο με την σειρήνα τους, υπάρχει μηχανισμός σαν αναβατόριο μοτοσυκλέτας που σηκώνει τα ψαλίδια και έτσι η σειρήνα είναι ορατή από απόσταση ακόμη και αν είσαι σε Miata και μπροστά σου έχει κολλήσει SUV.

 

[estebahn]

O επόμενος σταθμός επιτρέπει φωτό μόνο στον προαύλιο χώρο, πρόκειται για τον ναό Sanjūsangen-dō. Φωτό από το google λοιπόν.

Τι το ιδιαίτερο έχει; Χίλια συν ένα αγάλματα της θεότητας του Ελέους Kannon. Σε ανθρώπινο μέγεθος και όχι όλα ίδια μεταξύ τους.

Ανάμεσα τους 28 αγάλματα από βουδιστικές θεότητες – προστάτες με ζωόμορφα χαρακτηριστικά.

Και όλα αυτά το μεγαλύτερο ξύλινο κτήριο της χώρας με μήκος 120 μέτρα.

Ο ναός κατασκευάστηκε το 1164 για να καεί κάποια χρόνια αργότερα. Μόλις το ένα δέκατο των αγαλμάτων επιβίωσε της πυρκαγιάς (κυπαρισσένια γαρ) με τα υπόλοιπα να είναι πρόσφατες ανακατασκευές, μόλις οκτακοσίων ετών. Επιβλητικά εντός του.

Στο πλάι του ναού τελούταν διαγωνισμός τοξοβολίας, πολλοί τοίχοι είναι σουρωτήρι, εκτίθενται και τόξα και βέλη. Όταν μιλάμε για Level Asian τοξοβολία, ένας εντεκάχρονος τα χρόνια του Κολοκοτρώνη πέτυχε τον στόχο με 955 από τα χίλια βέλη που έριξε. Δύο αιώνες νωρίτερα, ένας πιτσιρικάς έριξε μέσα σε μια ημέρα 13.053 βέλη! Εγώ στην βασική στον στρατό και οι πέντε σφαίρες που έριξα πήγαν στο bachelor πρωταγωνιστή θεάτρου σκιών.

 

[estebahn]

Με τους ατελείωτους ναούς και τις μεγάλες αποστάσεις, η ώρα έχει περάσει, πρέπει να πάω ως το ξενοδοχείο να πάρω την μηχανή για να δω μερικά αξιοθέατα στα προάστια που έχω εντοπίσει. Mini market της γειτονιάς καθώς βαδίζω προς τα εκεί. Λέγοντας ‘βαδίζω’, μέχρι το τέλος της ημέρας, το maps έχει καταγράψει 15 χιλιόμετρα ποδαρόδρομο!

Καβαλάω και πρώτος στόχος ο ναός Kinkaku-ji, γνωστός για το χρυσό του χρώμα καθώς στέκει πάνω από μια λιμνούλα. Καθυστερώ πάρα πολύ ψάχνοντας μια γωνιά να αφήσω την μηχανή χωρίς να ενοχλεί και έτσι όταν φτάνω στην είσοδο ο φύλακας μου κάνει την γνωστή χειρονομία με τα χέρια χιαστί στο στήθος, είναι πέντε παρά πέντε. Τον ναό και εσείς και εγώ από τον google θα τον δούμε.

Ένα Supra με bodykit μου χρυσώνει το χάπι, τι οχηματάρα!

 

[estebahn]

Επόμενος στόχος μου ένα δάσος από Μπαμπού στην Arashiyama, περνάω τα γεμάτα βίλες προάστια στους λόφους πάνω από την πόλη, ωραίες γειτονιές. To καθ’ αυτό δάσος είναι πιο πολύ ινσταγκραμικό τοπίο, παρά κάτι πραγματικά εντυπωσιακό.

Είναι ένας κατηφορικός δρόμος με πολύ ψηλά μπαμπού (ίσως είκοσι μέτρα ψηλά; ) τριγύρω που κάνουν την μέρα νύχτα. Μπόλικοι τουρίστες, ένας Ισπανός 30άρης μάλιστα τσακώνεται ώρα με την μάνα του που δεν τον βγάζει καλές φωτό.

Χαζεύω λιγάκι, αλλά δεν με τρελαίνει το μέρος, καβαλάω ξανά και βρίσκομαι σε μια λίμνη πνιγμένη στο νούφαρο.