Σαγιονάρα στεφανώσου san

[estebahn]

Ο… πρόναος επιβλητικός με άψογες αναλογίες και το αγαπημένο στους Ιάπωνες δετό σκοινί στην είσοδο.

Ένας μοναχός βγαίνει με τα παπούτσια στο χέρι, δεν έχω ξαναδεί τέτοια αμφίεση.

Πωλούν κάτι σαν μικρά κομποσκοίνια και σαν ταματάκια, δεν μου είναι ξεκάθαρο αν τα αγοράζεις για να τα καταθέσεις εισερχόμενος στον ναό ή αν τα παίρνεις σπίτι ως φυλαχτά. Οι τιμές δεν είναι ευκαταφρόνητες πάντως, χίλια γιεν.

Αυτό το υπέροχα πελεκητό ξύλινο τέμενος είναι η είσοδος στον περιφραγμένο χώρο του κυρίως ναού.

Οι πιστοί πάνε ως το παραθυράκι με τις κουρτίνες, υποκλίνονται και χτυπούν τρια κοφτά, δυνατά παλαμάκια. Είναι πολύ ψαρωτικό στην αρχή, οι ήπιες κινήσεις τους να διακόπτονται από ένα ξαφνικό κλαπ κλαπ κλαπ.

Κόσμος βγαίνει από την πόρτα στ’ αριστερά, οπότε αποφασίζω να δοκιμάζω την τύχη μου να δω αν θα μου επιτραπεί η είσοδος. Είμαι ο μόνος μη Ιάπωνας στον όλο χώρο και επίσης δεν έχω αγοράσει συγχωροχάρτι. Δεν ξέρω αν φταίει κάτι από τα δύο ή και τα δύο, αλλά ο φρουρός σχηματίζει ένα μεγάλο Χι με τα χέρια του καθώς πλησιάζω, το μήνυμα εστάλη.

 

[estebahn]

Η περίφραξη είναι μεγάλη, οπότε διαλέγω να την περπατήσω.

Αυτά τα κορδελάκια είναι παντού, είναι σε ξύλινα πλαίσια είτε στους κορμούς των δέντρων.

Πάνω από τον φράχτη βλέπω τα περίτεχνα κτίρια του εσωτερικού.

Εκατέρωθεν μικροί ναΐσκοι, ίσως αφιερωμένοι σε δευτερεύουσες θεότητες. Ένα μικρό κασελάκι στην είσοδο του καθενός και κάτι σαν μπουγαδόσκοινο για τα κτερίσματα;

Άλλοι περιφερειακοί ναΐσκοι είναι σαφώς μεγαλύτεροι σε μέγεθος.

Έχει χορτάσει το μάτι μου να βλέπει καφέ πάντως.

 

[estebahn]

Οι πόες του παχιού δάσους έχουν καταπιεί τα πάντα, εδώ η πίσω όψη της περίφραξης.

Και αν τόση ώρα το μάτι ίσως είχε ξεγελαστεί για την κλίμακα των κτιρίων, εδώ είναι σαφές το πόσο τεράστια είναι.

Ο Χιου Χέφνερ θα ήταν περήφανος.

Το μέρος είναι πραγματικά ιδιαίτερα γραφικό, οι ναοί είναι πανέμορφοι και χωμένοι μες στο δάσος. Όπως περπατάς ακούς και αυτά τα τριπλά χειροκροτήματα τριγύρω, ατμοσφαιρικότατα.

 

[estebahn]

Ρυάκια τριγύρω, όλα πολύ περιποιημένα, δεν υφίσταται το ρέμα ως απλά τσιμεντωμένο έδαφος.

Στo Kaguraden βρίσκεται και το μεγαλύτερο από αυτά τα αχυρένια σκοινιά (διαβάζω ότι λέγονται shimenawa) με βάρος πέντε τόνους. Τώρα την διάμετρο την βλέπετε, στις άκρες ίσως είναι και δύο μέτρα.

Πώς έχει ταιριάξει η χρωματική παλέτα απ’ όλα, οι πέτρες έγιναν καφέ και τα σανίδια πράσινα.

Αλλά αυτό που μου τραβάει το βλέμμα είναι οι αρμοί στην ξερολιθιά. Τα αγκωνάρια δεν έχουν κανονικά σχήματα με ορθές γωνίες, ούτε καν ευθείες ακμές. Και όμως είναι πελεκημένα με ακρίβεια ελάχιστων χιλιοστών. Για τέτοια σχήματα είναι ζόρικο ακόμη και με μοντέρνα τεχνολογία, πόσο μάλλον όπως τα έφτιαχναν πριν ποιος ξέρει πόσους αιώνες.

 

[estebahn]

Αυτή είναι και η έξοδος του πάρκου, σειρά έχει μια υπαίθρια γκαλερί με κατά κανόνα GLX και Astrea 56 χιλιοστά, δεν την τιμώ ωστόσο.

Περπατάω προς την μοτοσυκλέτα μου, κάνοντας πρώτα μια στάση για να τσιμπήσω. Μα τι χαριτωμένα κουλουράκια!

Στο χωριό καθ’ αυτό όμορφα μαγαζιά, για Ιαπωνικά δεδομένα αυτό παραέχει επιγραφές τριγύρω.

 

[Augotaraxos]

Μάλιστα η χειρονομία τους για να γνέψουν καταφατικά είναι ο σχηματισμός κύκλου με δείκτη και αντίχειρα, στην Ελλάδα έχει και άλλες σημασίες αυτό.

Πέθανα.

 

[estebahn]

Καβαλάω και βάμος, στις εκβολές ποταμού ένα A-Frame με χρυσά διακοσμητικά με σταματάει για το κλικ.

Γερανοί τριγύρω, τα πουλιά αλλά και οι κόκκινοι για τα μπόλικα καΐκια.

Δεν είμαι σίγουρος αν βλέπω καλά, όντως πρόκειται για αμπέλια. Στα δέκα μέτρα από την θάλασσα.

Τίποτα δεν χτίζεται πάνω στην άμμο έλεγε το τραγούδι, ε λοιπόν τα αμπέλια απ’ ότι φαίνεται μια χαρά χτίζονται.

Είμαι σε μια όμορφη παραθαλάσσια διαδρομή, με ξαναπιάνει βροχή. Πλέον δεν με χαλάει καθόλου, μηχανικά βγάζω τα αδιάβροχα από τις θήκες τους και συνεχίζω.

Ήθελες μπάνιο στην θάλασσα Στέφανε, ε; Η πινακίδα παρεμπιπτόντως υποδηλώνει ότι απαγορεύονται οι προσπεράσεις. Γενικά, προσπαθούσα να την σέβομαι, δεν τα κατάφερα απόλυτα, το παραδέχομαι.

 

[estebahn]

Πορεία προς Νότο, τέλος η θάλασσα, ξανά καταπράσινα χωράφια.

Και ένα ευρωπαϊκό οίκημα που κατά λάθος έκανε spawn εδώ.

Μετά την… Kawamoto η διαδρομή γίνεται ξανά ορεινός επαρχιακός

Μικρά δρομάκια, εδώ αποψιλώσεις.

Και ένα μανάβικο με ξεχωριστή οροφή. Αν προτιμάτε ανθρακικό αντί για μαναβική, τρεις αυτόματοι πωλητές στα δεξιά.

 

[estebahn]

Κάτι που μου φαίνεται πια ότι είναι πολύ κοινό μοτίβο: Τα ποτάμια έχουν ιδιαίτερα απότομες όχθες, ίσως επειδή πολλά από αυτά είναι τεχνητά; Ίσως γιατί την περίοδο των βροχών η στάθμη ανεβαίνει δραματικά; Όπως και να έχει, είναι πολύ σύνηθες κωμοπόλεις να βρίσκονται στις όχθες ποταμών καμιά 20αριά μέτρα πάνω από την στάθμη. Και πάντα μεγάλες γέφυρες.

Το συγκεκριμένο χωρίο έχει μια έξτρα ιδιαιτερότητα, αυτά τα κουμμουνιστικής αισθητικής αφημένα στον καιρό μπλοκ διαμερισμάτων. Απαίσια, τα ξεφτισμένα χρώματα, το ρεζερβουάρ νερού στην οροφή και ο αύξων αριθμός τα κάνουν ακόμη χειρότερα.

 

[estebahn]

Ωωωω να και ένα από τα JDM που είχα βάλει στην λίστα μου να δω και όλο μου ξέφευγε, το όμορφο Mitsubishi FTO. Κάποτε η μόδα ήταν οι εταιρίες να βγάζουν μικρά κουπέ. Τώρα πάρε crossover να έχεις.

Κατηφορίζω διαρκώς κατά μήκος της διαδρομής 261, εδώ ένα σκιάχτρο με κάνει να σταματήσω.

Κυρίως για την φουσκωτή τίγρη που του έκανε παρέα λίγο πιο πίσω, πιο πολύ με φθηνό sex toy μοιάζει.

Έπρεπε ως τώρα η αντίθεση πράσινου με κίτρινο να μην μου κάνει αίσθηση, αλλά δεν λέει να ξεφτίσει ο ενθουσιασμός.

Αυτό είναι "μαρμαράδικο"!

Δεν την βαριέμαι την εξοχή τους με τίποτε.

 

[estebahn]

Λες και δεν χόρτασα ορεινούς δρόμου, αποφασίζω να παρεκκλίνω και να πάω προς την λίμνη Yachiyo.

Κάτι σαν αρχηγείο των power rangers με τραβάει προς την αντίπερα όχθη, η γέφυρα της Επισκοπής θα με οδηγήσει ως εκεί.

Όμορφες αντανακλάσεις από την γέφυρα, δεν φαίνεται στην φωτό ιδιαίτερα, στο άκρο της λίμνης σημαδούρες οριοθετούν τα βάθη και ένας τύπος ψαρεύει βρισκόμενος στην μέση της λίμνης.

Το κτίριο που είχα δει είναι κάτι σαν τουριστικό κέντρο, από εδώ ξεκινάνε διάφορες δραστηριότητες στην φύση. Ευκαιρία για ένα καφεδάκι. Υπολόγιζα ξανά χωρίς τον ξενοδόχο, ή ακριβέστερα την σερβιτόρα. Έχουν κλείσει 4:15, πριν δύο ολόκληρα λεπτά. Αλλά μου λέει να μην ανησυχώ, έχει αυτόματους πωλητές στο parking για να πάρω ό,τι θέλω. Με ένα αναψυκτικό κάθομαι στην ξύλινη πέργολα, μια από τις ελάχιστες αδέσποτες γάτες κάνει το μπωτέ της δίπλα μου.

Η μοτοσυκλέτα μουσκεμένη και σύσκατη, καμία σχέση με το απαστράπτον μοτεράκι που μου παραδόθηκε: Τώρα οι κάσες έχουν επάλληλα στρώματα ψημένης λάσπης, το όμορφο φτεράκι είναι ακριβώς αυτό, φτεράκι!

Πώς παραμένει λευκός ο πάτος του λουκάνικου παραμένει μυστήριο.

 

[estebahn]

Τα υπόλοιπα χιλιόμετρα τα περνάω μονοκοπανιά καθώς η κίνηση σταδιακά πυκνώνει και οι δρόμοι γίνονται μεγαλύτεροι. Μόνο αξιοθέατο ένα R33 με ανοικτού τύπου σκάστρα, έχει ένα συνάχι άλλο πράγμα.

Απογευματάκι μπαίνω στην Χιροσίμα, φαρδιές λεωφόροι και μοντέρνα κτίρια με υποδέχονται, καμία σχέση με το Τόκιο ή και με το Κιότο.

Παρκάρω στο ξενοδοχείο και βγαίνω για έναν περίπατο προτού χαθεί το φως. Θα μείνω δυο μέρες στην πόλη, ωστόσο έχω πολλά να δω, πάρα πολλά.

 

[Γιώργος 1]

Αλλά αυτό που μου τραβάει το βλέμμα είναι οι αρμοί στην ξερολιθιά. Τα αγκωνάρια δεν έχουν κανονικά σχήματα με ορθές γωνίες, ούτε καν ευθείες ακμές. Και όμως είναι πελεκημένα με ακρίβεια ελάχιστων χιλιοστών. Για τέτοια σχήματα είναι ζόρικο ακόμη και με μοντέρνα τεχνολογία, πόσο μάλλον όπως τα έφτιαχναν πριν ποιος ξέρει πόσους αιώνες.

Και οι μακρινοί τους συγγενείς Ίνκας στην Αμερική, έφτιαχναν πέτρινα τείχη με παρόμοιους αρμούς χωρίς να έχουν μεταλλικά εργαλεία όπως θα είχαν οι Ιάπωνες.

 

[estebahn]

Η εντύπωση που αποκόμισα από την κυρίως λεωφόρο επιβεβαιώνεται και περπατώντας. Φαρδύτεροι δρόμοι, λιγότερο πνιγμένος ορίζοντας, βλέπεις ουρανό ρε παιδί μου! Και έχει μια βραδιά τόσο γλυκιά.

Πώς στο καλό τα κρατάνε σε τέτοια κατάσταση, πέρα από την επίστρωση στις μπότες το CBR250RR είναι σαν να βρίσκεται στο στρώσιμο ακόμη, λαμποκοπάει. Άμα το βάλει μπρος θα ωχριά η Enola Gay.

Super Response Quarter, δωσ’ μου τέτοια 90ies μαρκετινίστικα και πάρε μου την ψυχή. Και αυτά τα δίδυμα στρογγυλά φανάρια. Καλά με λένε ρετρολάγνο όσοι με ξέρουν.

 

[estebahn]

Και οι μακρινοί τους συγγενείς Ίνκας στην Αμερική, έφτιαχναν πέτρινα τείχη με παρόμοιους αρμούς χωρίς να έχουν μεταλλικά εργαλεία όπως θα είχαν οι Ιάπωνες.

Αυτή την τράβηξα πριν χρόνια στην αρχαία Πλευρώνα, πάνω από το Μεσολόγγι

 

[estebahn]

Βολτάροντας το mood γίνεται πιο γιαπωνέζικο, εδώ μια γάτα - αστροναύτης βγαίνει από το ταβάνι της βιτρίνας.

Βρίσκομαι στην Λεωφόρο Ειρήνης, έναν σκεπαστό πεζόδρομο γεμάτο μαγαζιά και κόσμο, πολύ ωραίο vibe αυτή η πόλη.

Κάτι σαν νεοκλασσικό περιλαμβάνεται στην στοά, όμορφες εικόνες.

Και από ηλεκτρονικάδικα δεν πάει πίσω.

Ναι εδώ είναι μάλλον γραφεία της γνωστής NAMCO.

Σε παρεμφερές μήκος κύματος μαγαζί με κάρτες. Όχι ευχετήριες!

Σε πολλές περιπτώσεις στο Τόκιο και το Κιότο πέτυχα τούρκικα κεμπαμπτζίδικα, παραδόξως έχουν επεκταθεί τόσο οι γείτονες. Αλλά εδώ πάμε ένα επίπεδο πιο πέρα, ναργιλεγάδικο με όνομα Μπάλκαν.

Ο σκεπαστός πεζόδρομος τελειώνει, βγαίνω σε μια γέφυρα. Μαγαζάκια στο πλάι, όμορφο σούρουπο.

 

[estebahn]

Τότε γυρνάω το κεφάλι δεξιά και τον βλέπω, δεν είχα συνειδητοποιήσει ότι είμαι εδώ, είναι κάτι που φυλούσα για αύριο. Ο θόλος της Χιροσίμα.

Μαρμαρώνω, μιλάμε κόκαλο. Γέρνω στην κουπαστή της γέφυρας και αποσβολωμένος δεν μπορώ να ξεκολλήσω τα μάτια μου από πάνω του. Είμαι εδώ.

Μένω πολλή ώρα έτσι να κοιτάω απλώς, κάποια στιγμή μαγνητισμένος περνάω επιτέλους την γέφυρα και πάω προς το νερό. Το πόση ώρα έμεινα φαίνεται από το πόσο έχει πια σκοτεινιάσει.

Κάθομαι στα σκαλάκια δίπλα στο ποτάμι, βγάζω τα παπούτσια και αφήνω ένα ζεστό νερό να με ξεκουράσει. Σοκ. Γιατί τέτοια φόρτιση θα ρωτήσει κανείς;

 

[estebahn]

Πρώτος λόγος το τι συνέβη εδώ, τι αντιπροσωπεύει αυτό το κτίσμα. Αγαπώ την σύγχρονη ιστορία, με ευχαρίστηση την διαβάζω, ενημερώνομαι, παρακολουθώ βίντεο. Και όπως έχετε καταλάβει, αγαπώ και την τεχνολογία, όχι τόσο το ΙΤ κομμάτι, όσο το κατασκευαστικό. Οπότε τα όσα συνέβησαν εδώ τον Αύγουστο του ’45 μου είναι γνωστά, τόσο από τεχνολογική άποψη της εξέλιξης της ατομικής βόμβας, όσο και από την πολιτική επίδραση που είχε. Αλλά κυρίως την ανθρωπιστική, αυτό εδώ το κτίριο είναι ο μάρτυρας του ακαριαίου θανάτου δεκάδων χιλιάδων και του βασανιστικού, επίπονου θανάτου ακόμη περισσότερων. Όποια και να είναι η στάση ζωή σου ή των νεκρών, νομίζω κανέναν δεν μπορεί να τον αφήσει ασυγκίνητο μια τέτοια σκέψη, ότι όλα αυτά συνέβησαν εδώ ακριβώς μπροστά του.

Αλλά υπάρχει και ένας δεύτερος λόγος που για μένα προσωπικά είναι τόσο σημαντικό τούτο το μέρος. Όταν ήμουν παιδάκι υπήρχε ένα περιοδικό ονόματι Γαιόραμα Experiment, φανταστείτε το σαν το National Geographic. Σε μια εποχή που η πληροφόρηση ήταν δύσκολη, αυτό ήταν μια όαση γνώσης και πανέμορφων φωτογραφιών με ταξιδιωτικά σε όλο τον πλανήτη και θέματα όπως οι Φαραώ ή ό τότε επίκαιρος Τιτανικός. Πιτσιρίκος λοιπόν εγώ, θυμάμαι ένα άρθρο για την Χιροσίμα, ήταν το πρώτο πολυσέλιδο άρθρο που διάβασα ποτέ στην ζωή μου και μου έχει μείνει έντονα. Περιέγραφε την ιστορία μιας πιτσιρίκας που εκτέθηκε στην ραδιενέργεια και ασθενής στο νοσοκομείο έφτιαχνε οριγκάμι γερανούς με τις χάρτινες συσκευασίες από τα φάρμακα. Όπως θα περίμενε κανείς, η μικρή δεν τα κατάφερε. Σε αυτό το άρθρο λοιπόν υπήρχε μια φωτογραφία με πράσινο φόντο με τον Θόλο, έχω τουλάχιστον 25 χρόνια να δω το περιοδικό, αλλά την θυμάμαι ολοζώντανη σαν να είναι μπροστά μου.

 

[estebahn]

Γι’ αυτό το γεγονός ότι ο θόλος κυριολεκτικά, όχι σαν παιδική εικόνα, ΕΙΝΑΙ μπροστά μου με έχει συγκινήσει. Τότε , το να τον δω από κοντά ήταν κάτι σαν ‘θέλω να το κάνω’, ως νέος στην Ελλάδα της κρίσης έγινε ‘σιγά μην τα καταφέρω’, αλλά τώρα είμαι εδώ, ο Θόλος είναι εδώ.

Το Νόρντκαπ ήταν ενήλικος στόχος, κάτι που ανακάλυψα στα 20+ μου και με γοήτευσε το ποιόν του. Το ταξίδι ως εκεί το απήλαυσα στο έπακρο (για λόγους που έχω εξηγήσει), αλλά αυτό εδώ είναι κάτι άλλο, είναι παιδική μνήμη και αυτές είναι βαθύτερες. Νιώθω μια ανεξήγητη αίσθηση πληρότητας, όχι σαν να μπήκε ένα τικ σε μια ηλίθια επίπλαστη bucket list των social media, αλλά σαν να έφτασα κάπου με σημασία για εμένα τον ίδιο.

Και ταυτόχρονα νιώθω ότι είμαι πολύ μακριά, πάρα πολύ μακριά. Από την Ελλάδα, ποια Ελλάδα, από την Ευρώπη και τον δυτικό κόσμο ολόκληρο, το Αγρίνιο και τα μέρη που μεγάλωσα είναι δυο κόσμους μακριά. Ανατριχιαστικό συναίσθημα, με αφήνει εκεί να συλλογίζομαι σκέψεις που θα κρατήσω για τον εαυτό μου, αρκετά μοιράστηκα τα σωψυχα μου, ταξιδιού συνέχεια.

 

[estebahn]

...Ωστόσο η συνέχεια της αφήγησης θα είναι μετά τις γιορτές, με το νέο έτος.
Μες στον Γενάρη θα το ποστάρω ολόκληρο, πείτε το και Νew Year's Resolution