Σαγιονάρα στεφανώσου san

[estebahn]

Λέω να εξερευνήσω τον βορειότερο δρόμο του νησιού, οδηγεί σε κάτι μικρές παραλίες με άμμο – αλεύρι, είναι άχνη τελείως. Και η βλάστηση οργιώδης, φτάνει μέχρι το νερό. Ε, λοιπόν είμαι ηλίθιος, σήμερα έχει εξαιρετικό καιρό για μπάνιο, θα ήταν πολύ καλή ιδέα μια βουτιά. Αλλά το μαγιώ είναι πίσω στην Χιροσίμα. Τώρα που το σκέφτομαι γράφοντας, θα μπορούσα να βουτήξω και με το μποξεράκι, δεν θα ήταν η πρώτη φορά. Αλλά εκείνη την ώρα δεν μου έρχεται η ιδέα.

Ο δρόμος καταλήγει σε μια αλιευτική ζώνη, οπότε αναστροφή στο αδιέξοδο. Στην επιστροφή προς την Χώρα, δεκάδες κόκκινα καβούρια λιάζονται στην άσφαλτο, όπως περνάω τρέχουν όχι προς την θάλασσα, αλλά προς το βουνό.

Σε κάτι που μοιάζει με εγκαταλελειμμένο ενυδρείο, συναντώ ολόκληρη αγέλη από ήμερα ελάφια, αράζουν απλά νωχελικά.

Δεν δείχνουν να φοβούνται ιδιαίτερα, με κοιτούν με περιέργεια, αλλά ακόμη και με το μοτέρ σε λειτουργία δεν τρέπονται σε φυγή, δείτε εδώ!

Και ναι, το μικροσκοπικό νησάκι έχει τούνελ που οδηγούν στο πουθενά, το ΥΠΕΧΩΔΕ δεν τσιγκουνεύεται εδώ πέρα.

Κοιτάξτε πόσο κοντά του είμαι και ο μπάμπι δεν γυρνάει καν το βλέμμα. Αυτή η κωλάρα είναι σαν καρδιά, λευκή καρδιά.

Και αν δεν κάνω λάθος, είναι το πρώτο πλάνο που βλέπετε το όμορφο οργανάκι της μοτοσυκλέτας, καλή ισορροπία κλασσικού με μοντέρνο θα έλεγα.

 

[estebahn]

Μιας και ο δρόμος κατέληξε σε αδιέξοδο, λέω να πάω από την άλλη μεριά, προσπαθώντας όσο γίνεται να κυκλώσω το νησί από τους παράκτιους δρόμους του.

Και πάλι, ελάφια με πυκνότητα που δεν συναντάς ούτε αδέσποτα σκυλιά. Κάποια με μεγάλα κέρατα, μερικά πιτσιρίκια. Έχουν καταλάβει κάποια εγκαταλελειμμένα bungalows, μάλιστα εντύπωση μου κάνει ότι αφήνουν τα κοράκια να κάθονται πάνω τους, δεν ξέρω αν τους τρώνε τα τσιμπούρια ή υπάρχει κάποια άλλη συμβιωτική σχέση.

Δείτε πόσο χαριτωμένα κοιμάται το μικρό!

Όσο φεύγω προς την μεριά της ανοικτής θάλασσας, τόσο ο δρόμος στενεύει, δεν υπάρχει κίνηση, αλλά πολλές φορές μου πετάγονται ελάφια σε στροφές, κράτει στον ρυθμό επομένως.

 

[estebahn]

Καταλήγω σε μια όμορφη παραλία, βλέπει τον ευρύτερο κόλπο, νησάκια στο βάθος, γεμάτος ο τόπος και εμπορικά καράβια περνάνε διαρκώς, υπάρχει βιομηχανία εδώ.

Αράζω σε ένα μικρό πορτοκαλί ναΐσκο να χορτάσω την θέα, τι τόπος!

Από τα πολύ ωραία αράγματα, δεν χορταίνουν τα μάτια μου. Κόντεψα να κολλήσω στην άμμο βέβαια, αλλά άλλη κουβέντα αυτή.

 

[estebahn]

Βουρ ξανά προς την χώρα, πρέπει να δω και πεζός τι υπάρχει τριγύρω.

Ελάφια που πίνουν θαλασσινό νερό;

Και μια μικρότερη πύλη σε ξανθιά παραλία, τελικά δεν είναι άσχημο μέρος ακόμη και για καμια διανυκτέρευση εδώ.

Παρκάροντας παρατηρώ κάτι εντυπωσιακό: Πάει κάτι σαν δίωρο από την ώρα που έστησα το GB στην επιπλέουσα πύλη, θυμίζω με φωτό:

Ε, τώρα το νερό είναι εδώ:

Εντυπωσιακό το πόσο γρήγορα κατέβηκε, στην Μεσόγειο μας είναι άγνωστα τα φαινόμενα αυτά.

Τώρα κόσμος απλά βολτάρει στα ριζά της Tori, σε λίγο θα έχει αποκαλυφτεί ολόκληρη.

Μάλιστα, το νερό σχηματίζει ρυάκια που ρέουν με σχετική ορμή προς την θάλασσα, η ταχύτητα που τα νερά χαμηλώνουν κι άλλο είναι θεαματική!

Και πόσα κοχυλάκια παντού!

 

[estebahn]

Όμορφες αντανακλάσεις στο φθίνον νερό, ακριβώς απέναντι το λημέρι του Doctor Evil και του Mini me.

Ο ναός είναι πια πελάδα του Μεσολογγίου.

Και αν τόση ώρα τα παρομοίαζα με σκυλιά, εδώ τα ελάφια όντως θυμίζουν κατοικίδια, αν πλησιάσεις το χέρι στην τσέπη σε ακολουθούν παρακαλεστικά.

Και οι τοπικοί Jastinu Biberu.

Όσο τραβάω αυτό το καρέ ακούω για πρώτη φορά ελληνικά, ένας περίπου 40αρης με τους γονείς του, η μάνα έχει αρχίσει εξάψαλμο, τυπική αγαπημένη ελληνίδα μάνα!

 

[onroad]

Και θα σε ρώταγα αν είδες τα ελάφια αλλά μιας και δεν τα είχες ανεβάσει μέχρι εχθές , δεν το έγραψα .

Σε λίγο περιμένω να βάλεις κ τεράστιες κολοκύθες .

 

[estebahn]

Διαλέγω να πάω στον μεγάλο ναό δίπλα στην παγόδα. Σου δίνουν μια σακούλα για να… πάρεις τα παπούτσια στο χέρι και βολτάρεις εντός. Η θέα έξω υπέροχη, αυτές οι ακμές που ανυψώνονται πολύ μου αρέσουν.

Ο ναός είναι μια όαση δροσιάς, έξω έχει πυρώσει ο τόπος. Είναι απρόσμενα… μονοκόματος χωρίς ιδιαίτερους τοίχους εξωτερικά ή εσωτερικά. Μάλιστα λέγεται και ‘ναός των χιλίων τατάμι’, αφού η έκταση του είναι περίπου όση 1000 χαλάκια. Χαίρομαι που καθιερώθηκε το SI.

Αυτό που δεν μπορώ να βρω τι είναι, είναι κάτι θεόρατες κουτάλες, μοιάζουν με κουπί ή φτυάρι για pizza.

Θα μείνουν μυστήριο αυτές οι υπερμεγέθεις ρακέτες!

Η απόφαση να επισκεφθώ τον κυρίως ναό μετατίθεται για τις καλένδες, έχει μεγάλη ουρά και έτσι αρκούμαι σε ένα μακρινότερο πλάνο.

 

[estebahn]

Και θα σε ρώταγα αν είδες τα ελάφια αλλά μιας και δεν τα είχες ανεβάσει μέχρι εχθές , δεν το έγραψα .

Σε λίγο περιμένω να βάλεις κ τεράστιες κολοκύθες .

Ωπ εδώ χρειάζομαι βοήθεια, δεν είδα κολοκύθες! Μεταλλάχθηκαν από τα πυρηνικά;

 

[estebahn]

Σπάνια εικόνα, όχημα εγκαταλελειμμένο, το έχουν φάει οι αράχνες και οι σκουριές. Ακόμη μεγαλύτερη σπανιότητα, πρόκειται για μοτοποδήλατο Peugeot, πώς στο καλό έφτασε ως εδώ από την Γαλλία;

Με έχει καταβάλλει η ζέστη, πιάνω έναν ίσκιο για ένα παγωτάκι, με απόλυτη φυσικότητα περνά ένα ελάφι μπροστά μου.

Ξανά προς το λιμάνι τραβώντας καρέ αβέρτα, αχ να είχα και την περασμένη βδομάδα τέτοιον ήλιο!

Δείτε εδώ διάμετρο αυτή η φέτα κορμού.

Και με περισσότερο λεπτομερή ξυλογλυπτική, το άγαλμα του μοναχού. Εντυπωσιακό το από πόσο λίγα κομμάτια αποτελείται. Οι πτυχώσεις στα ρούχα και… τα αυτιά του άλλο πράγμα.

Το επόμενο Ρίο- Αντίρριο φτάνει, ώρα για απέναντι.

Το Hondaκι είναι το μοναδικό τροχοφόρο τέτοια ώρα.

Παρατηρώντας ξανά το εργαστήριο Pokemon γκουγκλάρω και βρίσκω ότι είναι κάποιο μέτριο μουσείο το οποίο έχουν κράξει όλοι για το ότι είναι πρώτο πλάνο η ασχήμια του μπροστά στο φυσικό κάλος μια πύλης Tori που στέκει εκεί κοντά χίλια χρόνια. Σαν να χτίσεις πολυκατοικία που να κόβει την θέα στην Ακρόπολη, ανήκουστο δεν είναι;

 

[Γιώργος 1]

Για ρώτα στο εστιατόριο, αν έχουν στιφάδο ελάφι;
Μήπως δεν τα τρώνε τα ελάφια στην Ιαπωνία;

 

[estebahn]

Ξανά στην Χιροσίμα, κοιτάω μήπως βρω κανένα ποδηλατάδικο ή συνεργείο να ρωτήσω αν μπορώ να βάλω λίγο σπρέι στην αλυσίδα, μετά από τόσα χιλιόμετρα και τόση βροχή παραπονιέται. Ένα και μοναδικό βλέπω, είναι γεμάτο Ducati της δεκαετίας του ’80. Ένας μηχανικός κατσαβιδιάζει μια στον εξωτερικό χώρο. Προς μεγάλη μου έκπληξη, εντελώς κατηγορηματικά αρνείται το αίτημα μου, παρότι προσφέρομαι να πληρώσω. Δεν ξέρω κατά πόσο είναι περίεργο αίτημα για ελληνικό συνεργείο να πω την αλήθεια.

Αφήνω την μοτοσυκλέτα στο ξενοδοχείο και με τα πόδια πάω πάλι προς το Πάρκο της Ειρήνης. Εντυπωσιακή και εδώ η παλίρροια, τα σκαλάκια κάτω από την γέφυρα είναι το σημείο που έμενα άφωνος το περασμένο βράδυ, μόνο που την νύχτα είναι μόνο ένα σκαλί πάνω από το νερό, δεν σου περνάει από το μυαλό ότι η στάθμη αλλάζει ξέρω ‘γω 2.5 μέτρα.

Στους εξωτερικούς χώρους του πάρκου υπάρχει σχολική επίσκεψη, επίσης είναι ίσως η πρώτη φορά μετά από δυο βδομάδες που βλέπω κάπου την Ιαπωνική σημαία να κυματίζει, δεν την κοτσάρουν παντού.

 

[estebahn]

Προσπερνώ για την ώρα και πάω για το Μουσείο της Ειρήνης, το κτίριο αυτό εδώ μπροστά.

Στο μουσείο υπάρχει σημαντική ουρά, όσο περιμένω τραβάει το μάτι μου ένα περίεργο σύστημα ρολογιών. Πάνω πάνω, με γκρίζους δείκτες, το ρολόι έχει σταματήσει στις 15.8,6 8:15πμ, δηλαδή 6 Αυγούστου του ’45 όταν 8:15 το πρωί έπεσε η βόμβα στην Χιροσίμα. Έκτοτε έχουν παρέλθει 28,5 χιλιάδες ημέρες και περίπου 2 χρόνια από την τελευταία πυρηνική δοκιμή. Απ’ ότι φαίνεται, στην πόλη υπάρχει τεράστια ευαισθητοποίηση όσον αφορά την χρήση των πυρηνικών, όσο περιμένω να μπω βλέπω επιστολές του τοπικού συλλόγου σε ηγέτες κρατών όπου τους επιπλήττουν για πυρηνικές δοκιμές. Κατά τον ψυχρό πόλεμο θα ήταν ιδιαίτερα πολυάσχολοι.

 

[estebahn]

Σε μια από τις πρώτες αίθουσες βλέπει κανείς πώς ήταν το σύστημα γεφυρών ημέρες πριν την ρίψη, στ’ αριστερά διακρίνεται ένα οικείο κτίριο.

Και έπειτα, φωτογραφίες ημέρες μετά την καταστροφή, η πόλη έχει ισοπεδωθεί, δεν υπάρχει σχεδόν κτίριο ως την θάλασσα. Είναι σοκαριστικό να το βλέπεις σε τέτοιο μέγεθος, παίρνεις μια πιο γερή ιδέα για το μέγεθος της καταστροφής και είμαστε ακόμη σε επίπεδο κτιρίων.

Υπάρχει μια καλοφτιαγμένη στρογγυλή μακέτα που φωτίζεται με προβολέα, δείχνει την πόλη πριν την 6η Αυγούστου, ζωντανή και με τα προάστια καταπράσινα. Έπειτα μια έντονη λάμψη και απόλυτη καταστροφή, δεν μένει πέτρα πάνω στην πέτρα. Μπορεί να είδατε το Αϊζενχάουερ (όπου δεν εμμένει ο Νόλαν στην ρίψη καθ’ αυτή), αλλά βλέποντας τα πράγματα από το receiving end εβρισκόμενος μάλιστα σε αυτό, είναι ανατριχιαστικό.

Δείτε εδώ, μια πύλη που μυστηριωδώς επιβίωσε και όλα τα άλλα κατακαμένα.

Είναι δύσκολο για τον νου να συνειδητοποιήσει το ποσό της ενέργειας που απελευθερώθηκε, εδώ το πώς έχει σηκωθεί το κατάστρωμα γέφυρας.

Αυτό που φαίνεται ως σκιά στο πάνω αριστερό τμήμα, δεν είναι σκιά, το μπετόν είναι ομοιόμορφα φωτισμένο. Αυτό που βλέπετε πιο ανοιχτόχρωμο, είναι το κομμάτι που ήταν εκτεθειμένο στην ακτινοβολία, η επιφάνεια του εξαϋλώθηκε και λόγω κάποιας χημικής αντίδρασης είναι πιο ανοιχτόχρωμο. Μια μόνιμη σκιά. Και ναι, είχαν το ίδιο φαινόμενο από την είσοδο τράπεζας κοντά στο επίκεντρο όπου εξαϋλώθηκε κάποιος πελάτης που περίμενε αφήνοντας στον αιώνα τον άπαντα την σκιά της ύπαρξης του. Και είμαι ακόμη στην λάϊτ αίθουσα.

 

[estebahn]

Εδώ τηγμένα υλικά που έχουν σχηματίσει άμορφα συσσωματώματα. Δεν είναι μόνο μέταλλα, είναι γυαλί, είναι κεραμικά, ανήκουστες θερμοκρασίες δεν άφησαν τίποτε ίδιο. Δεν μιλάμε για ανθρώπινους ιστούς.

Τρύπες σε τοίχο που δημιουργήθηκαν από θραύσματα γυαλιών που εκτοξεύτηκαν με τρελή ταχύτητα, δεν είναι μέρος που θα ήθελες να είσαι εκείνο το πρωινό.

Και έχουν και κομμάτια από μεταλλικές κατασκευές που έχουν παραμορφωθεί ασύλληπτα, από μπουκαλάκια που έλιωσαν, ένα ένα τα εκθέματα σε βάζουν στο κλίμα του πόση θερμότητα, πόση ενέργεια εκλύθηκε.

Κατεβάζω την κάμερα σχεδόν από σεβασμό, δεν έχει νόημα να προσπαθείς να απαθανατίσεις το τι βλέπεις. Έχουν μικρές βιτρίνες με προσωπικά αντικείμενα των θυμάτων, μια ποδίτσα, ένα κεσεδάκι με μεσημεριανό. Και δίπλα σε κάθε αντικείμενο, η προσωπική ιστορία του θύματος, τι δουλειά έκανε, το πώς βρέθηκε εκεί, πώς το αναζήτησαν μάταια οι οικείοι του, πώς περισυνέλλεξαν στα συντρίμμια κάποια στιγμή αυτό το αντικείμενο. Δεν έχω πάει στο Άουσβιτς, αλλά είναι εντελώς ψυχοπλακωτικά.

 

[estebahn]

Φωτογραφίες των τραυματισμένων ανθρώπων, κατακαμένες σάρκες, μέλη να λείπουν, κόσμος να περπατάει και να κρατάει το δέρμα του που πέφτει σαν ξεσκισμένο κουρέλι. Εικόνες από νοσοκομεία με παιδάκια μη αναγνωρίσιμα ως άνθρωποι από το κάψιμο.

Εικόνες από το ποτάμι που βόλταρα χθες να είναι γεμάτο επιπλέοντα πτώματα και να τα συλλέγουν με καμάκια. Ένα παιδάκι, πολλά χιλιόμετρα μακριά που είχε το χέρι του έξω από το παράθυρο της σχολικής αίθουσας με αποτέλεσμα να του το κάψει η έκρηξη.

Και φυσικά οι επιπτώσεις της έκθεσης στη ραδιενέργεια, αναφορές για πολλούς που επιβίωσαν την ημέρας, αλλά λίγες ημέρες έπειτα άρχισαν να αιμορραγούν από τα ούλα, να βγάζουν μωβ εξανθήματα, να χάνουν τα μαλλιά τους και να πεθαίνουν σε λίγες ημέρες ή εβδομάδες.

Είναι τόσες οι ιστορίες, τόσα τα ματωμένα κουρελιασμένα ρούχα, τις διαβάζω μια μια παντελώς σοκαρισμένος. Και πόση αγάπη ανάμεσα σε αυτές τις ιστορίες, πόση προσπάθεια να βρεθεί ο αγαπημένος, να βοηθηθεί ο τραυματίας, να συντηρηθεί η απομένουσα οικογένεια.

 

[estebahn]

Με σοκάρει το πόσο μικροσκοπικά είναι τα ρούχα, ακόμη και οι στρατιωτικές στολές, δείχνουν σαν ρουχαλάκια παιδιών του δημοτικού. Βέβαια, ήταν χιλιάδες και οι μαθητές που σκοτώθηκαν εκείνη την ημέρα, υπήρχε πρόγραμμα βάσει του οποίου οι μαθητές κατεδάφιζαν μέρος της πόλης για την δημιουργία αντιπυρικών ζωνών ώστε να περιοριστούν οι συνέπειες πυρκαγιών σε περίπτωση εμπρηστικών βομβαρδισμών, όπως συνέβαινε στο Τόκιο και άλλες πόλεις. Έτσι, χιλιάδες μαθητές βρέθηκαν άμεσα εκτεθειμένοι στην έκρηξη.

Και, τραγικότατα, αυτό από το οποίο προσπαθούσαν να σώσουν την πόλη, κατέληξε να είναι ένας καταστροφικός παράγοντας, αφού μια πύρινη καταιγίδα ακολούθησε την έκρηξη. Και έπειτα, το fallout, μαύρη βροχή έπεσε που σκόρπισε κι άλλο θάνατο. Οι αριθμοί είναι τρομακτικοί, με όση ακρίβεια μπορούσαν να καταγραφούν, εκτιμάται ότι τέσσερις μήνες μετά τον βομβαρδισμό, εκατον σαράντα χιλιάδες άνθρωποι είχαν χάσει την ζωή τους. Επτά στα δέκα κτίρια της πόλης καταστράφηκαν. Και δεν σταματάει στους νεκρούς το κακό, αλλά συνεχίζει στην έκρηξη του καρκίνου, στις τερατογεννέσεις, τις δυσμορφίες. Εκθέτουν ανθρώπινα νύχια που ακατάσχετα μεγάλωναν σε σχήματα που αρμόζουν σε Βελοσιράπτορα. Και ψυχολογικές επιπτώσεις, μαρτυρίες για ανθρώπους που έγιναν σκιά του εαυτού τους. Και το όλο βάρος για τις κατεστραμμένες οικογένειες, τα παιδιά που αναγκάστηκαν να μεγαλώσουν ορφανά, άπειρες ιστορίες εντός του μουσείου.

 

[estebahn]

Αυτή είναι μια σκοπιά μη ορατή σε πρώτη ανάγνωση περί της φρικαλεότητας των πυρηνικών: Δεν είναι ότι γίνεται μια έκρηξη, αφανίζονται Χ χιλιάδες ανθρώπων και ‘αυτό είναι όλο’. Είναι τέτοια η φύση των επιπτώσεων που καταρρέει οποιοδήποτε σύστημα περίθαλψης, όχι μόνο εκείνη την ημέρα ή εκείνη την περίοδο. Ισχυρές επιπτώσεις εμφανίζονται για πολλά πολλά χρόνια στους κατοίκους και δεν πιάνω καν το ψυχολογικό επίπεδο σε όλο αυτό.

Η προσέγγιση που διάλεξαν οι Ιάπωνες, η πολύ ανθρώπινη, η με ονοματεπώνυμο προσωπική, φέρνει το βίωμα πολύ κοντά στον επισκέπτη, προχωράς σε ένα ημίφως διαβάζοντας και παρατηρώντας. Ώρα μετά συνειδητοποιώ ότι είμαστε κάποιες δεκάδες κόσμου στις αίθουσες και δεν ακούγεται ψυχή, κανείς δεν ψιθυρίζει καν. Φρίκη.

Βρίσκω και την αναφορά στην κοπελίτσα με τους οριγκάμι γερανούς από το παιδικό μου περιοδικό, η ιστορία ξαναζωντανεύει στο μυαλό μου: ‘Η δίχρονη κοπελίτσα λεγόταν Sadako, επιβίωσε της έκρηξης για να εμφανίσει την ‘ασθένεια της πυρηνικής βόμβας’ (λευχαιμία) δέκα χρόνια αργότερα. Όσο υπέφερε νοσηλευόμενη, μια φίλη της της είπε πώς αν δίπλωνε χίλιους οριγκάμι γερανούς θα γιατρευόταν. Η Sadako μέσα στους πόνους της κατάφερε να διπλώσει πάνω από χίλιους και μέχρι τέλους έμεινε δυνατή για χάρη της οικογένειας της. Πέθανε τον Οκτώβρη του ’55 με την οικογένεια της στο πλευρό της’. Παρέθεσα αυτούσιο το κείμενο, για να δώσω έμφαση στην αξία που έχει για τους Ιάπωνες το να παραμένεις δυνατός για χάρη των άλλων. Stiff upper lip.

 

[estebahn]

Ένας εξωτερικός διάδρομος με βγάζει από το σκοτεινό δωμάτιο, ένα υπέροχο σούρουπο απ’ έξω, έχω ώρα να δω χρώμα. Ένα βάρος με πλακώνει, είναι ένα συναίσθημα που θες να πάρεις τους οικείους σου να τους πεις πώς τους αγαπάς.

Η τελευταία αίθουσα είναι λιγότερο συναισθηματικά φορτισμένη, οι ανά πεντάλεπτο ανακοινώσεις από τα μεγάφωνα που ενημερώνουν για τον χρόνο ως το κλείσιμο του μουσείου βοηθούν να βγεις σταδιακά από την ζοφερή ατμόσφαιρα. Τραβάω δυο φωτογραφίες που απεικονίζουν το μέγεθος των βομβών της Χιροσίμα και του Ναγκασάκι σε σχέση με ανθρώπινες φιγούρες.

Και η τελευταία φωτό, είναι το πριν και το μετά του κέντρου προάσπισης του εμπορίου το οποίο εξαιτίας του ενισχυμένου μπετόν και της γωνίας πρόσπτωσης, εν μέρει επιβίωσε. Μάλιστα, κατά την αναστήλωση της πόλης, η πλειοψηφία των επιζήσαντων κτιρίων κατεδαφίστηκε. Το ίδιο σχεδιαζόταν και για το συγκεκριμένο κτίριο, καθώς πολλοί δεν ήθελαν τίποτε που να θυμίζει την καταστροφή. Εν τέλει, αποφασίστηκε να παραμείνει ως μνημείο.

Προτού βγω από το μουσείο, να παραθέσω ένα βίντεο που βρήκα ενδιαφέρον, το είδα πριν το ταξίδι και επεξηγεί τα της ρίψης αλλά κυρίως την ‘αναγκαιότητα’ ή μη της χρήσης πυρηνικών έναντι των Ιαπώνων, καθώς και το αν ήταν ή όχι καθοριστικοί παράγοντες για την παράδοση της χώρας. Τα ποσοστά αλήθειας του βίντεο ίσως επιδέχονται κριτικής, είναι πάντως μια σκοπιά που βρήκα ενδιαφέρουσα.

 

[estebahn]

Βγαίνοντας από το κλειστό πια μουσείο, οι τελευταίες αχτίδες του ήλιου περνούν μέσα από το σιντριβάνι χαρίζοντας του χρυσαφιά χρώματα, υπέροχα σύννεφα πάνω του. Έχει ανάγκη η ψυχή μου λίγη ομορφιά αυτή την ώρα.

Και η φλόγα που καίει με τον θόλο κεντραρισμένο πίσω της.

Βαδίζω ως το Μνημείο Ειρήνης των Παιδιών, η Sadako με απλωμένα τα χέρια στον ουρανό προτάσσει τους γερανούς από τα διπλωμένα χαρτάκια, πώς στο καλό με σημάδεψε τόσο αυτή η ιστορία, ούτε που το κατάλαβα ότι την κουβαλούσα τόσο έντονα.

 

[estebahn]

Υπέροχες αντανακλάσεις στον Θόλο, το μυαλό μου είναι σε περίεργες διαθέσεις, για άλλη μια φορά με τραβάει αυτή η κατασκευή.

Την τραβάω από μπόλικες γωνιές στο λιόγερμα, χρώματα μαγικά.

Μια γατούλα περπατάει στην περίφραξη, μη έχοντας ιδέα του τι και πώς.

Κόσμος μαζεύεται εκεί που ήμουν χθες, τα νερά ανεβαίνουν.

Μια μπάλα επιπλέει στο ποτάμι, ταυτόχρονα ένα εξαιρετικό ηλιοβασίλεμα.

Δεν μπορώ να διώξω αυτό το ψυχοπλάκωμα από πάνω μου ρε γαμώτο.