Χωρίς να ξέρω κάτι περί τούτου, μπαίνω τυχαία σε ένα εστιατόριο. Όπως πάντοτε αν είσαι μόνος, με καθίζουν σ’ ένα τραπέζι μπροστά τον ψήστη. Αλλά εδώ η ατμόσφαιρα είναι σαφώς πιο θετική από άλλα εστιατόρια των περασμένων ημερών.
Ο σεφ είναι ένας χαμογελαστότατος πιτσιρικάς, ετοιμάζει το φαγητό σε μια καυτή λαμαρίνα ακριβώς μπροστά μου.
Αυτά τα κτήνη που μοιάζουν με πολωνικά πιρόγκι, είναι τοπικά όστρακα, τα μεγαλύτερα που έχω δει ποτέ μου, κτήνη.
Με τρομερή επιδεξιότητα ο τυπάς τα μαγειρεύει με μπόλικες σάλτσες και μυρωδικά, μου τα σερβίρει σε κοχύλια, συντροφιά με μια μπύρα είναι από τα γευστικότερα πράγματα που έχω φάει ποτέ.
Παραγγέλνω και ένα κλασσικό φαγητό της Χιροσίμα, το Okonomyaki που μου θυμίζει την Οικονομάκου, πρόκειται για κάτι σαν τηγανίτα με αυγό και νούντλς παρέα με χοιρινή κοιλιά συν μια ντουζίνα μυρωδικά. Ο τύπος το ετοιμάζει με αξιοζήλευτη δεξιοτεχνία, τα στριφογυρνάει όλα με δυο σπάτουλες και στο τέλος το κόβει και με κάτι κινήσεις που θα ζήλευε σαμουράι.
Δεν παίζει πιάτο, στην λαμαρίνα πάνω τρως και είναι κολασμένη η γεύση. Τον συγχαίρω, πιάνουμε κουβέντα μέσω google translate, με ρωτάει για την Ελλάδα και σταδιακά μπαίνουν και άλλοι δυο πελάτες συν η σερβιτόρα στην ‘κουβέντα’, ευχάριστο κλίμα με γέλια, η βραδιά περνάει πολύ ωραία.
Όταν τους αποχαιρετώ βγαίνουν και οι δυο (μάγειρας και σερβιτόρα) μπροστά μου και παρατάσσονται στο πεζοδρόμιο για να με καληνυχτίσουν. Πολύ εγκάρδιοι, τους χάρηκα.
. Επίσης η γιαγιάκα που είπε το 'σαγιονάρα σεφανώσου σαν' είναι μια χαρά, παρ' οτι κοντά στο επίκεντρο σχετικά.
