Σαγιονάρα στεφανώσου san

[estebahn]

Ημέρα 14η, 13/09/’23
Hiroshima, 0km

Όλες οι ημέρες μου είχαν αυθαίρετο πρόγραμμα, ανά πάσα στιγμή διάλεγα το πού ήθελα να συνεχίσω, τι να προσπεράσω, πού να επιμείνω. Μόνο η σημερινή ημέρα ήταν φιξ από νωρίς, την 13η Σεπτέμβρη έπρεπε να είμαι στην Χιροσίμα. Ο λόγος;

Οι Ιάπωνες, όντας υπερήφανοι για τα εργοστάσια τους προσφέρουν ξεναγήσεις σε αυτά. Αυτό από μόνο του είναι τεράστια είδηση, συνήθως οι γραμμές παραγωγής είναι επτασφράγιστο μυστικό και οι πόρτες ανοίγουν για μικρό μέρος του προσωπικού και επιλεγμένους προμηθευτές.

Κλείνοντας λοιπόν τα αεροπορικά εισιτήρια, από τα πρώτα πράγματα που ερεύνησα ήταν ποια εργοστάσια θα μπορούσα να επισκεφτώ. Δυστυχώς, μεγάλος αριθμός αυτών μετά τον Covid έπαψαν να είναι ‘προσωρινά’ επισκέψιμα. Και οι πληροφορίες είναι δυσεύρετες με τα link να μην είναι εύκολα εντοπίσιμα ούτε με χρήση VPN και ιαπωνικών εκδόσεων των σελίδων. Κάτι πόστς δεκαετίας και βάλε σε κάποια φόρουμ αποδεικνύονται χρήσιμα, παραλίγο να κανονίσω επίσκεψη στο εργοστάσιο της Honda όπου κατασκευάζεται το CB1300. Αλλά δυστυχώς για τον ένα ή τον άλλο λόγο (διαθεσιμότητα, θέση του εργοστασίου, αδυναμία πληροφόρησης), όλα τα σχέδια αποτυγχάνουν πλην ενός: Η Mazda παρέχει επίσκεψη στις εγκαταστάσεις της στην Χιροσίμα. Μάλιστα, η επίσκεψη είναι δωρεάν, πρέπει ωστόσο να γίνει έγκαιρη κράτηση, καθώς οι θέσεις είναι λίγες. Το κλικ έγινε πολύ γρήγορα, το ραντεβού κλείστηκε για το μεσημέρι της 13ης Σεπτέμβρη.

 

[estebahn]

Αυτό σημαίνει πως το πρωινό μου είναι ελεύθερο σήμερα, οπότε ευκαιρία να προσπαθήσω να τακτοποιήσω μια εκκρεμότητα: Όπως φαίνεται και από τον χάρτη, είμαι αρκετά μακριά από το Τόκιο, όπου και θα πρέπει κάποια στιγμή να επιστρέψω την μοτοσυκλέτα. Έχω μπροστά μου άλλες έξι ημέρες ως το τέλος της ενοικίασης, αν το ταξίδι εξελιχτεί όπως το έχω στο μυαλό μου θα βρίσκομαι περί τα 800 χιλιόμετρα από το Τόκιο όταν θα πρέπει να ξεκινήσει η ‘επιστροφή’. Αυτό κατά το maps είναι 19 ώρες καθαρής οδήγησης αν αποφύγεις Εθνικές οδούς, στην πράξη δύο μέρες. Αν μπεις από Εθνικές για τέτοια απόσταση, εκτινάσσεις τα κόστη με τα πανάκριβα διόδια. Και πεθαίνεις και από την βαρεμάρα, δεν ψήνομαι.

Υπάρχει και μια μυστική κουρτίνα τρία η οποία δεν είναι προφανής λύση: Καράβι! Υπάρχει βαπόρι οχηματαγωγό που φεύγει πρωί και ξημερώματα του επόμενου πρωινού μπαίνει στο λιμάνι του Τόκιο, η ιδανική μουαγιέν, εσύ ξεκουράζεσαι και αυτό γράφει χιλιόμετρα. Χρονικά συμφέρει, οικονομικά επίσης συμφέρει πολύ, ένας τελευταίος σκόπελος εκκρεμεί, η κράτηση.

Η σελίδα της εταιρείας είναι φυσικά στα Ιαπωνικά, σε μια άκρη της γράφει ότι στα τηλέφωνα μιλάνε μόνο ιαπωνικά, μην μας παίρνετε και μας ζαλίζετε τον έρωτα, κλείστε με πρακτορείο. Αρχικά σκέφτομαι να ζητήσω από την ρεσεψιόν να με βοηθήσουν, αλλά από την μια σκέφτομαι με πόσο κόπο έκανα το check in λόγω των κακών αγγλικών τους και από την άλλη, το τηλεφωνικό κέντρο της ναυτιλιακής λειτουργεί μόνο μεσημεριανές ώρες κατά τις οποίες δεν βολεύει να είμαι στο ξενοδοχείο.

 

[estebahn]

Είμαι αποφασισμένος να τα καταφέρω με ίδιες δυνάμεις. Δεν ξέρω τι μαγικό έχουν κάνει στην σελίδα τους, αλλά η επιλογής μετάφρασης της από τον Chrome λειτουργεί για πολύ μικρό ποσοστό της σελίδας. Η εμπειρία όλων των περασμένων ημερών στην επικοινωνία με google translate με έχει διδάξει την χρησιμότητα του Google Lens που μέσω της κάμερας βλέπει πχ μενού εστιατορίων και τα μεταφράζει. Έτσι, χρησιμοποιώ το ένα κινητό για περιήγηση της σελίδας στα Ιαπωνικά και με το backup παλιό κινητό σκανάρω την οθόνη για μετάφραση του τι πρέπει να συμπληρώσω. Α, να συμπληρώσω ότι δεν μπορείς να εισαγάγεις στοιχεία με Λατινικούς χαρακτήρες, μόνο ιδεογράμματα. Έτσι αντιστρέφω την χρήση των δυο κινητών και μπορώ να σας πω ότι είμαι ο

ステファノス (στεφανώσου) από το εξωτικόアグリニオ (αγουρίνιο).

Επιπλέον δυσκολίες το ότι πρέπει να αναγράψεις την ασφαλισθείσα αξία του οχήματος σου καθώς αυτή διαμορφώνει το εισιτήριο αν σκάσεις πχ με κανένα supercar. Προς τεράστια έκπληξη μου, το εισιτήριο γίνεται ξαφνικά πανάκριβο, αφού έπρεπε να εισάγω την αξία σε kilo yen, όχι yen, σιγά μην το έκαναν εύκολο.

Τελευταίο εμπόδιο, πρέπει να γράψεις πότε πέρασε ΚΤΕΟ το μηχανάκι, ΓΙΑΤΙ ΕΙΝΑΙ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟ ΑΥΤΟ; Κατέβασμα στο ισόγειο να βγάλω φωτό την πινακίδα. Ο χαρακτήρας πάνω δεξιά κατά το translate είναι το ψηφίο 3, αλλά δεν μπορεί να είναι ψηφίο κατά την φόρμα. Α και επειδή κατέβηκα ισόγειο και κόπηκε το WiFi πρέπει να ξαναρχίσω από την αρχή ガモ ティ プタナ ム ガモ.

Είναι δύσκολη πίστα η Ιαπωνία. Καμιά φορά πολύ δύσκολη. Αλλά αυτό κάνει το ταξίδι εδώ ξεχωριστό.

 

[Augotaraxos]

Για τις ρακέτες μέσα στην παγόδα βρήκα αυτό:

Rice Paddle Cookies - THE HIROSHIMA BRAND - 広島市公式ホームページ｜国際平和文化都市

Rice Paddle Cookies

www.city.hiroshima.lg.jp

.

 

[estebahn]

Με την κράτηση πλέον κατοχυρωμένη, καιρός για βόλτα μέχρι να έρθει ώρα για την Mazda. Παραμένει με διαφορά η αγαπημένη μου πόλη απ’ όσες έχω δει, πρωί καθημερινής και είναι ήπια από κίνηση.

Η αγορά που το βράδυ σφύζει από ζωή, τώρα είναι ψιλοάδεια, τα μαγαζιά ανοίγουν και σχετικά αργά.

Μοντέρνα πανύψηλα κτίρια παντού. Το real estate εδώ θα ήταν ‘αλλιώτικη’ επιχείρηση μετά τον βομβαρδισμό.

Μια πρώτη στάση στο κάστρο της Χιροσίμα. Αποτελεί ανακατασκευή, αφού η πυρηνική βόμβα κατέστρεψε το αρχικό. Ως εδώ ήρθα με μετρό, δεν βρισκόμαστε δίπλα στο επίκεντρο, καταλαβαίνει κανείς πόσα χιλιόμετρα της πόλης έγιναν οικόπεδο.

Περνώντας την τάφρο της πύλης μπορεί να περπατήσει κανείς πάνω στα τείχη, από αυτές τις ξύλινες πολεμίστρες δόθηκαν μάχες στο παρελθόν. Τώρα για πιο λόγο να έχεις τόσο εύφλεκτες οχυρώσεις δεν ξέρω, μου φαίνεται ότι δεν είναι και η βέλτιστη ιδέα.

Αλλά είναι σίγουρα μια όμορφη ιδέα, έχουν μακέτες από τα προσανάμμ… εεεε τα φρούρια με μεγάλη λεπτομέρεια.

Και φανταστικά ξυλόγλυπτα.

 

[estebahn]

Βρισκόμαστε στο γνωστό θέμα με τους ψαράδες που ισχυρίζονται ότι ψάρεψαν τον Μόμπι Ντικ σε λιμνοθάλασσα, αλλά αυτά τα κοι είναι μεγαλύτερα από το χέρι μου.

Ναός εντός του κάστρου, να σημειώσω ότι οι βουδιστικοί ναοί στο maps απεικονίζονται με κάτι που θυμίζει έντονα ναζιστική σβάστικα, το copyright το είχαν οι βουδιστές πολύ πριν τους γερμανούς, μην σοκαριστείτε.

Και ένα derp λιοντάρι ή κάτι παρεμφερές.

Μα πόσο ταιριαστό είναι το δίχρωμο Daihatsu με το φόντο πίσω του!

Εδώ δίπλα βρίσκεται και ένα φυλάκιο απ’ όπου έγινε ίσως η πρώτη ενημέρωση για την καταστροφή της πόλης, με την πρώτη αντίδραση του Τόκιο να είναι ‘υπερβολές’. Έτσι δεν είναι τα πέντε στάδια του ανθρωπίνου πένθους;

 

[estebahn]

Προχωρώντας εντός τους πάρκου – κάστρου, βλέπω το πρώτο μου Ιαπωνικό Φρούριο, ιδού! Πανέμορφη κατασκευή, φινετσάτη και με τόσα επίπεδα.

Από παντού έχω διαβάσει πως το εσωτερικό δεν αξίζει επίσκεψη, έτσι προσεγγίζω λίγο ακόμη, αλλά δεν μπαίνω μέσα.

Και από άλλη μια γωνία με UJM στο κάδρο.

 

[estebahn]

Αφήνω το πάρκο πίσω μου, βάδισμα πιο κεντρικά. Δείτε ανομοιομορφία στα κτίρια όμως ε! Θέλω πολύ να γνωρίσω πολεοδόμο Ιάπωνα.

Πόσο μου έχει κάνει το χατίρι ο καιρός εδώ στο νότο.

Να και κάτι άλλο που κάνουν πάντα οι Ιάπωνες με επαγγελματικά οχήματα: Δεν πάει να έχουν παρκάρει και στο πιο επίπεδο σημείο, πάντοτε τακάρουν τα οχήματα. Και οι τάκοι δεν είναι καμιά κοτρώνα, αλλά ζευγάρι με σχοινί ανάμεσα ώστε να μην υπάρχει δικαιολογία για χρήση μόνο ενός.

 

[estebahn]

Από την έγνοια μου να μην αργήσω για την Mazda έχω έρθει πολύ νωρίς στον σταθμό, φυσικά και διαθέτει εμπορικά να χαζέψεις, α ρε ένα Golden Hall.

Πετυχαίνω και τα trackballs της Elecom, για CAD έχουν την φήμη ότι είναι άριστα και εδώ πωλούνται στην μισή τιμή από την Ευρώπη. Αλλά είπαμε, ο σάκος δεν έχει πολλά περιθώρια για σουβενίρ.

Και η βάφλα – ψαράκι που περιέγραψα και που σε ψαρώνει ότι πρόκειται για σοκολάτα, αλλά είναι φασόλι.

Η τοπική εκδοχή στο... suvlaku.

 

[estebahn]

Με το τοπικό τρένο, η Mazda είναι ελάχιστους σταθμούς μακριά. Η γειτονιά είναι απαίσια, δεν υπάρχει τίποτε όμορφο τριγύρω. Θέλω να την δω λίγο, αλλά πλέον οι φουσκάλες στα πόδια με κάνουν να κουτσαίνω, κάθομαι σ’ ένα καφέ – βιβλιοθήκη να πιω ένα καφέ ώσπου να έρθει η ώρα του ραντεβού. Δείτε λεπτομέρεια του πόσο περίπλοκα έχουν κόψει τις κοιλοδοκούς για τον μύλο του καφέ προκειμένου να πετύχουν καλές γωνίες.

Απ’ έξω το κτίριο δεν σου γεμίζει καθόλου το μάτι, ο Σαρακάκης στην Αθήνα καλύτερες εγκαταστάσεις έχει. Και η κλασσική ψευδαίσθηση όταν είσαι σε δρόμους κοντά σε αυτοκινητοβιομηχανία με την πλειοψηφία των οχημάτων να ανήκουν στον κατασκευαστή, τριγύρω μου οδηγούν σχεδόν αποκλειστικά Mazda. Θυμάμαι στην Αγγλία στο Leamington το Land Rover Evoque ήταν πιο συνηθισμένο από γκολφάκι.

Εντός του κτιρίου, ένας χώρος με το τρέχον line up της εταιρείας, προφανώς με μια έμφαση σε SUV και Crossover, αλλά υπάρχει και το ξεχωριστό Miata ND, μάλιστα το facelift ΝD2 που πρώτη φορά βλέπω από κοντά.

Και στο εσωτερικό του είναι τόσο ωραίo! Mια μέρα, πού θα πάει!

 

[estebahn]

Ένα σαχλό photo spot με κρεμάμενα αυτοκίνητα τα οποία πριν μπλέξουν τα σκοινιά τους σχημάτιζαν το logo της εταιρείας. Την περίμενα πιο προσεγμένη αυτή την πρώτη εικόνα.

Στην αναμονή ακούω προς έκπληξη μου ένα ζευγαράκι στον καναπέ δίπλα μου να μιλάει ελληνικά. Τα παιδιά είναι περίπου στην ηλικία μου, χαιρετάω και πιάνουμε κουβέντα. Η κοπέλα είναι φιλικότατη, έχουν έρθει από Αθήνα και παρότι δεν έχουν κάποιο πάθος με τα αυτοκίνητα ήρθαν για την ξενάγηση. Μου λένε τα του ταξιδιού τους, το παλικάρι παραπονιέται ότι ήθελε να πάει Αιγαίο να χαρεί την άδεια, αλλά τον κουβάλησε εδώ και έχει ξεποδαριαστεί, δεν τον αφήνει να αράξει λίγο στο ξενοδοχείο, όλο βόλτα και να δούμε το ένα και να δούμε το άλλο. Δεν θα μπορούσαμε να είμαστε πιο εκ διαμέτρου αντίθετοι.

Μας παίρνει λεωφορείο για να μετακινηθούμε εντός του εργοστασίου, οι αποστάσεις είναι μεγάλες, πολύ μεγάλες. Περνάμε τον υποσταθμό ηλεκτρικής ενέργειας (ναι χρειάζεται τέτοιος!) και το bodyshop, όχι αυτό με τα καλλυντικά, αλλά τον χώρο που φτιάχνουν τα πλαίσια, δυστυχώς χωρίς να κάνουμε στάση. Συνεχίζουμε προς τους κοιτώνες της Ακαδημίας της Mazda, εδώ μένουν νέοι που κάνουν πρακτική στην εταιρεία προκειμένου να γίνουν μηχανικοί της μια μέρα. Πόσοι; Περί τους τρεις χιλιάδες! Έπειτα περνάμε από το λιμάνι της εταιρείας, ναι έχει και τέτοιο, απ’ όπου κάτι αλάνια παρκαδόροι φορτώνουν τροχάδην τα έτοιμα οχήματα σε θηρία ρο-ρο για εξαγωγή.
Τέλος, καθώς κινούμαστε στον σχεδόν ιδιωτικό αυτοκινητόδρομο που διατρέχει τις εγκαταστάσεις, η ξεναγός μας ενημερώνει πως μπροστά μας βρίσκεται η μεγαλύτερη κατά την περίοδο κατασκευής της ιδιωτική γέφυρα στον κόσμο. Δεν συγκράτησα το μήκος, κάτι σε 400 μέτρα ίσως;

 

[estebahn]

Κατεβαίνουμε από το λεωφορείο και μπαίνουμε στην πρώτη αίθουσα του μουσείου, η ξεναγός κάνει μια πολύ επιδερμική ξενάγηση χωρίς λεπτομέρειες ή ενδιαφέρον, απλά διαβάζει ένα μαρκετινίστικο κείμενο. Την αφήνω και πάω προς έναν θρύλο, το αμάξι που έσπασε τον πάγο με τους Ιάπωνες θαμώνες την βραδιά που πίναμε σάκε με τον Γάλλο:

Mazda Cοsmo, πρώτη φορά που το βλέπω στη ζωή μου.

Ωωωωω Savanna RX-7.

Να και ένας αρχαίος Wankel.

To εκατομμυριοστό!

Ωωωω και τι έχουμε εδώ δίπλα στο ΝΑ;

Ναι, Εunos Cosmo, το τριρότορο.

 

[estebahn]

Δεν φαίνεται καλά, δίπλα του στέκει ο V12 (!) που εξέλισσαν, αλλά η Ιαπωνική κρίση δεν τους επέτρεψε να φέρουν στην παραγωγή.

Και πόσο παλιακό το πίσω μέρος!

Έχω ξετρελαθεί και πρέπει να είναι ορατό, η Ελληνίδα έρχεται και με ρωτάει να της εξηγήσω τι βλέπει και γιατί είναι ξεχωριστό. Δείχνει πραγματικό ενδιαφέρον για το τι και πώς, διστάζω λίγο μην γίνει καμια παρεξήγηση με το παλικάρι, το οποίο με ρωτάει δυο τρεις φορές ‘πώς το είπες εκείνο το ανοικτό;’ για το Miata, δεν έχει κανένα ενδιαφέρον για τον χώρο.
Με την κουβέντα αποδεικνύεται ότι αν ήταν ζευγάρι, θα ήταν από την Αλαμπάμα και όχι την Αθήνα, τελικά αδέρφια είναι, δεν είναι γκόμενος της.

Λέμε λοιπόν με την Αθηνά για τις μάρκες και τα logo που είχε δημιουργήσει η Μάζντα την δεκαετία του ’90, πλουραλισμός.

Ναι, πρόκειται για το κουκλί RX7.

Και ένα logo που αγαπήθηκε όσο λίγα.

 

[estebahn]

Αυτό που εμείς μάθαμε ως 6 MPS, η σεμνή εμφάνιση κρύβει το τι ήταν.

Και επετειακή έκδοση του Miata ND με πορτοκαλί δαγκάνες.

Στα αγωνιστικά έχουμε άρωμα Ελλάδας, το συγκεκριμένο είχε τρέξει Ακρόπολις.

Αλλά αυτό που με ξετρελαίνει, είναι το 787Β, το μοναδικό Wankel που κέρδισε τον 24ωρο του Le Mans το 1991. Τα γουστάρω τα Le Mans, αυτό εδώ είναι πανέμορφο.

Νομίζω τα μεγάλα φώτα και η κεντρικά τοποθετημένη μοναδική θέση οδήγησης είναι τα χαρακτηριστικά που κάνουν το σουλούπι τους τόσο καλαίσθητο.

Καλά και η φτερούγα που ακολουθεί ένα μέτρο πίσω από το αμάξωμα!

Τo τετραρότορο μοτέρ δεσπόζει εδώ (υπέροχο scaleability) θυμάμαι πριν κάποια χρόνια και στην Ελλάδα είχαν κατασκευάσει αντίστοιχα.

 

[Γιώργος 1]

Να και κάτι άλλο που κάνουν πάντα οι Ιάπωνες με επαγγελματικά οχήματα: Δεν πάει να έχουν παρκάρει και στο πιο επίπεδο σημείο, πάντοτε τακάρουν τα οχήματα. Και οι τάκοι δεν είναι καμιά κοτρώνα, αλλά ζευγάρι με σχοινί ανάμεσα ώστε να μην υπάρχει δικαιολογία για χρήση μόνο ενός.

Μήπως βάζουν πάντα τάκους γιατί χρειάζονται σε περίπτωση σεισμού;

【地震の瞬間】激しく揺れる車…ショッピングモール駐車場の様子 Japan earthquake Noto and tsunami　#shorts #地震 #瞬間

１月１日に石川県能登地方で最大震度７を観測した地震で、地震発生の瞬間に富山県内のショッピングモールの駐車場での様子を撮影された映像です。▼MBS NEWS HPhttps://www.mbs.jp/news/▼最新ニュースや特集を毎日配信　チャンネル登録お願いします！https://www.youtube.com...

www.youtube.com

 

[estebahn]

Το επόμενο δωμάτιο είναι αφιερωμένο στις τεχνικές και κατασκευαστικές λύσεις της Μazda, πραγματικά για το μέγεθος τους έχουν κάνει εξαιρετικά πράγματα.
Εδώ τα Skyactiv μοτέρ τους, αξίζει να διαβάσει κανείς τα πόσα κατάφερε η Mazda με αυτά.

Υπάρχουν και μοντέλα από πυλό τα οποία μεταχειρίζονται οι στυλίστες για τον καθορισμό των εξωτερικών καμπυλών των οχημάτων.

Και η πρόοδος που έχει γίνει στις βαφές μέσα σε τρεις δεκαετίες, ειδικά τα τελευταία χρόνια αυτό το κόκκινο της Mazda είναι εξαιρετικά βαθύ.

Να και μια εικόνα του μεγέθους του εργοστασίου, πολιτεία κανονική, φαίνεται το λιμάνι και οι γέφυρες που περιέγραψα νωρίτερα.

Υπό κλίμακα εδώ τα καλούπια που παράγουν το μισό πλαϊνό από κάποιο SUV. Έχει πολύ ψαχνό για χάζεμα εδώ, ακόμη και αν δεν είσαι της μηχανολογίας. Αλλά είναι απογοητευτική η ξεναγός, δυστυχώς χάνεις μεγάλο μέρος της εμπειρίας αν αρκεστείς στα λεγόμενα της.

Και ο γνωστός έλεγχος – ζέβρα με τα επάλληλα φώτα για επιθεώρηση της ποιότητας των επιφανειών, καυχιούνται ότι πετυχαίνουν μέση τραχύτητα επιφάνειας μισό χιλιοστό του χιλιοστού.

Καλούπια για την χύτευση κυλινδροκεφαλών, ένα απόγευμα να με αφήσεις να το μελετάω, λίγο θα μου φανεί.

Και η κεφαλή πριν και μετά την μετέπεξαργασία της χύτευσης.

Έχουν και κάτι κάπως φαιδρά περί του modularity του σχεδιασμού των πάνελς των αμαξωμάτων. Τα χαρακτηρίζω έτσι για το πόσο καινοτόμα τα παρουσιάζουν (ειδικά η ξεναγός), ενώ είναι κοινός τόπος και ιερό δισκοπότηρο στον automotive τομέα.

 

[estebahn]

Επιτέλους, το επόμενο δωμάτιο είναι η γραμμή παραγωγής. Δεν ξέρω τι περίμενα, αλλά δεν ήταν σίγουρα αυτό. Δεν επιτρέπονται προφανώς οι φωτογραφίες, οπότε θα αρκεστείτε στην περιγραφή μου.

Το πιο ιδιαίτερο χαρακτηριστικό, είναι πώς η γραμμή δεν είναι αφιερωμένη στην παραγωγή ενός μοντέλου, αλλά λόγω του μικρού line up και των όγκων της εταιρείας, πρόκειται για μικτή γραμμή.
Δηλαδή στον κυλιόμενο διάδρομο εναλλάσσονται διάφορα μοντέλα, όσο είμαστε εκεί υπάρχει μια μίξη από το μικρό roadster ΜΧ5 και ένα μεσαίο crossover. Η ροή των ανταλλακτικών είναι άψογα χορογραφημένη, με το που φτάνει στον κάθε σταθμό το υπό συναρμολόγηση αμάξωμα, το ίδιο δευτερόλεπτο φτάνουν και ρομποτικές ραφιέρες με τροχούς που βολτάρουν αυτόνομα μέσα στο εργοστάσιο μεταφέροντας από την αποθήκη στην γραμμή το κατάλληλο σετ ανταλλακτικών.

Έπειτα ένας εργάτης συναρμολογεί τα εξαρτήματα, αλλά το είδος τους δείχνει αρχικά τυχαίο. Δηλαδή στον σταθμό του ένας που τον στάμπαρα, έβαζε το πλαστικό κάτω από τους υαλοκαθαριστήρες και την μοκέτα στα μπροστινά καθίσματα προτού βιδώσει κάτι στο πορτ-μπαγκάζ και αφήνοντας στο τέλος ένα κιβώτιο με ανταλλακτικά στην καμπίνα για να το βρει ο επόμενος συνάδελφος του. Αυτό συμβαίνει γιατί οι εργασίες ομαδοποιούνται όχι με βάση την συνάφεια, πχ ‘βάλε εσύ όλο το aircondition’, αλλά με βάση την ολική διάρκεια: Αν σε έναν σταθμό το αυτοκίνητο παραμένει για 42 δευτερόλεπτα, προσπαθούν να χωρέσουν τρεις – τέσσερις – πέντε εργασίες με άθροισμα 42. Είναι πραγματικά σαγηνευτικό να το βλέπεις να συμβαίνει μπροστά σου και με τέτοια ακρίβεια εκτελεσμένο.

Στο βάθος μπορεί να δει κανείς μισοτελειωμένα οχήματα να αλλάζουν ορόφους και φαίνεται ξεκάθαρα και μια συστοιχία ρομπότ μοιράζει την κόλλα σε παρμπρίζ και άλλα σταθερά παράθυρα του οχήματος. Δυστυχώς πιο ‘βαριές’ ή εντυπωσιακές διαδικασίες όπως συγκολλήσεις, συναρμολόγηση μοτέρ, βαφή ή και marriage (το ‘πάντρεμα’ μετάδοσης-μοτέρ και αμαξώματος) παραμένουν εκτός του επισκέψιμου χώρου, αλλά ας μην είμαι αχάριστος.

 

[estebahn]

Στην τελευταία αίθουσα υπάρχει ένα σύνολο από concept cars της εταιρείας, θυμάμαι να διαβάζω για τις σχεδιαστικές σχολές που εκπροσωπούν στο Drive πριν 15 ίσως χρόνια, είναι μαγικό να τα βλέπω από κοντά, έστω και αν είναι μουλάρια. Δείτε εδώ καμπύλες, σκιές, χρώματα.

Είναι ενδιαφέρον να βλέπεις κομμάτια αυτών των οχημάτων να έχουν με παραλλαγές φτάσει στην παραγωγή.

Ολόκληρο το πήλινο πρωτότυπο από το (νομίζω) CX30, πριν την παρουσίαση αυτό δεν το βλέπουν παρά ελαχιστότατα ζευγάρια ματιών.

Και κάτι μακριά από την παραγωγή, αλλά αστέρας του Gran Tourismo

Σχεδόν McLaren SLR;

 

[estebahn]

Η ξενάγηση τελειώνει στο gift shop, πανάκριβες αλλά εξαιρετικές μινιατούρες. Το AZ1 έχει ξεπουλήσει ακόμη και ως μινιατούρα, δεν καταλαβαίνω πώς στο καλό γίνεται να μην το είχαν (υπό κανονική κλίμακα!) στο μουσείο της εταιρείας. Μέχρι το τέλος του ταξιδιού το ΑΖ1 θα μου ξέφευγε και δεν θα το έβλεπα ποτέ. Ομοίως και το ολοκαίνουριο Nissan 400Z

Παίρνουμε το τρένο της επιστροφής παρέα με τα δύο αδέρφια, στο δρόμο έχουμε χρόνο να τα πούμε λίγο περισσότερο. Η κοπελιά είναι ξετρελαμένη με την Ιαπωνική κουλτούρα, φαίνεται να έχει περάσει άπειρες ώρες μελετώντας τι να δει, πού να πάει, τι να φάει, τα πάντα. Μου είναι πολύ συμπαθής η ενέργεια και η αύρα της. Και όπως συμβαίνει σχεδόν πάντοτε, καταλήγουμε να έχουμε και κοινούς γνωστούς.

Ο αδερφός της αντιθέτως είναι πιο ήπιος, ξεκάθαρα τον κουβάλησαν εδώ. Μου λέει ότι θέλει να πάρει για σουβενίρ σε φίλο του ‘το μάγκα’, εγώ νόμιζα ότι εννοεί τον Γιώργο, τελικά εννοούσε manga. Θα μπορούσε πάντως με το χρυσό του γιλέκο ο κλαριτζής μας να είναι anime.

Χωρίζουμε φτάνοντας στην Χιροσίμα, έχουν να κάνουν check in στο ξενοδοχείο τους. Παρά κάτι διαολεμένα επιθέματα κάλων που μου έχουν κάνει ζημιά, αποφασίζω να κάνω την καμια ώρα ποδαρόδρομο ως το κέντρο.

 

[estebahn]

Βρίσκω ένα εξαιρετικό καφέ στο ποτάμι. Κατά την προσφιλή Ιαπωνική συνήθεια, είναι κλειστό. Πολύ κρίμα.

Ένα ανέσωστο ηλιοτρόπιο και πίσω του κτήρια που αρνούνται να είναι απλά ορθογώνια κουτιά. Μα πολύ μου αρέσει αυτή η πόλη.

Δείτε εδώ την κορυφή του ουρανοξύστη, σχεδόν φέρνει σε αμερικάνικο κτίριο 100ετίας.

Με προσπερνά ένας τυπάς με ταχύ βήμα ο οποίος εκπέμπει έναν αλλόκοτο βόμβο. Σημειώνω ότι με βερμούδα έχω βγάλει την μπέμπελη, κάνει διαολεμένη ζέστη. Και τότε παρατηρώ τον λόγο που φοράει μπουφάν και κάνει και αυτόν τον ήχο: Το μπουφάν είναι ψυχόμενο με ανεμιστηράκια!

Στην Ιαπωνία τα μπουφάν έχουν ενεργή ψύξη, στο Μιλγουόκι οι Χάρλει βασίζονται σε ψήκτρες!