Σαγιονάρα στεφανώσου san

[estebahn]

Ψαράκι φρέσκο κανείς;

Μετά το καΐκι, πίσω από τον κυματοθραύστη μπαίνει το καράβι στο λιμάνι.

Είμαστε καμιά δεκαριά οχήματα ίσως, ο λιμενικός μου κάνει νόημα να περάσω πρώτος πιο πέρα στην αποβάθρα, λογικά θα βάζουν πρώτα τις μηχανές σκέφτομαι.

Οι παρκαδόροι ευγενέστατα μου υποδεικνύουν πού ακριβώς να παρκάρω, με ποια φορά και υπό ποια γωνία. Μέχρι να κατεβάσω το σταντ έχουμε βάλει όπισθεν και έχουμε φύγει, κανένας άλλος δεν έχει μπει στο φέρι μαζί μου!

Αρχικά με ζώνουνε τα μαύρα φίδια, μήπως δεν με κατάλαβε καλά ο τυπάς και δεν πάει Μουνακάτα το βαπόρι; Δεν μπορεί να μην ήθελε κανένας άλλος επιβάτης να έρθει. Επίσης, ο χάρτης δεν δείχνει καμία άλλη ακτοπλοϊκή σύνδεση από αυτό το λιμάνι, οι υπόλοιποι γιατί δεν μπήκαν; Να με στέλνουν Ίμια;

 

[estebahn]

Ό,τι έγινε έγινε, θα δείξει το αποτέλεσμα, πιάνω κατάστρωμα. Δίνες στο λιμάνι καθώς σαλπάρουμε.

Και ένα… αχαρτογράφητο φέρι σπεύδει προς το λιμάνι απ’ όπου φύγαμε. Δείτε ανηφόρα που ανεβαίνει το βουνό από πίσω.

Η γέφυρα στον ορίζοντα είναι μνημειώδης, δεξιά της βλέπω και γερανούς πλέον, θα υπάρχει μεγάλο εμπορικό λιμάνι κάπου εκεί.

Δείτε εδώ, στοίβες επί στοιβών τα container και φτάνει ως την μέση του πυλώνα.

Παίρνει το μάτι μου μια πινακίδα που θυμίζει την βόμβα που έπεσε στη Χιροσίμα. Με προσεκτικότερη παρατήρηση, σου δείχνει την κάτοψη της τουαλέτας ( μισό τετραγωνικό) και με κόκκινη τελεία το ότι είσαι ακριβώς απ’ έξω. Μην και χαθείς.

Το έρημο φέρι κοντεύει να με περάσει απέναντι, πόσο περίεργο, τρεις πλήρωμα και μία μοτοσυκλέτα την οποία προφανώς και με μέγιστη τάξη μου ζήτησαν να παρκάρω στον ενδεδειγμένο χώρο.

 

[estebahn]

Η Omishima είναι κάπως μεγαλύτερο νησί και αφού έλυσα το θέμα του φέρι, για το υπόλοιπο της ημέρας δεν έχω κάποια χρονική πίεση, αποφασίζω να περιπλανηθώ. Ξεκινάω τον γύρο του νησιού ωρολογιακά, από τα πρώτα πράγματα που αξίζουν καρέ είναι ένα μουσείο αρχιτεκτονικής. Στην μέση του πουθενά φυσικά. Κλειστό φυσικά.

Το GPS δείχνει έναν δρομάκο που περνάει από την μέση του νησιού, περνάει και από μια λίμνη, οπότε γιατί όχι; Η λίμνη είναι τεχνητή με τον δρόμο να περνάει πάνω από το φράγμα και να κάνει τον… περίπλου την λιμνούλας. Συναντώ και αυτά που στην Ελλάδα λέμε ανταποδοτικά, ένα κιόσκι φτιαγμένο πολύ πιθανώς από την εταιρεία που διαχειρίζεται το φράγμα.

Για πολλοστή φορά το παράκανα με τα δρομάκια που μου γυαλίζουν, έχω καταλήξει σε μια στενή λωρίδα ασφάλτου που την έχει καταπιεί η ζούγκλα. Ανά σημεία δεν είναι άσφαλτος και σε πολλά έχουν πέσει κλαδιά που κλείνουν τον δρόμο για αυτοκίνητα. Μυαλό δεν θα βάλω.

Όταν ξαναπιάνω θάλασσα, διαπιστώνω ότι από εδώ που ήρθα, η πρόσβαση στην επόμενη γέφυρα επιτρέπεται μόνο στα ποδήλατα, οπότε αναστροφή. Μάλιστα, φαίνεται πως το μέρος είναι ιδιαίτερα δημοφιλές στις… ακουστικές μοτοσυκλέτες, βλέπω μπόλικα παρεάκια ποδηλατών, μάλιστα μερικοί αναβάτες είναι μη – Ιάπωνες.

Κατά την αναστροφή, το μάτι μου πιάνει μια εσάνς Ευρυτανίας, προς στιγμήν διαβάζω ‘ Γέφυρα Τατάρνας’.

Νταξ’ μωρέ, όμοιες δεν δείχνουν;

 

[estebahn]

Νήσος Hakatacho, ώρα για ένα καφεδάκι. Βρίσκω ένα πολύ γλυκό καφέ, από το τραπέζι μου βλέπω καραβάκια να περνάνε, μικρές νησίδες τριγύρω, είναι μαγικά.

Ο χώρος είναι γλυκύτατος, αν και… έρημος, είμαι ο μόνος πελάτης.

Η τουαλέτα τους είναι φούλ έξτρα, πέρα από ρυθμιζόμενο μπιντέ, έχει και μουσική σε διάφορες εντάσεις, ενώ υπάρχει και κουμπί που ψεκάζει άρωμα για να μην υποψιαστεί ποτέ κανείς ότι σαν πείραξε το σούσι. Ξέρετε τι λείπει απ’ όλα αυτά τα κουμπιά; ΤΟ ΚΑΖΑΝΑΚΙ! Φτιάχνει και καφέ άμα χρειαστεί, αλλά το καζανάκι πού είναι;

Συνεχίζω την βόλτα στο νησί, η παραλία Okiura δείχνει όμορφη, οπότε πετάγομαι να την δω, κάτι προσκοπάκια κάνουν ασκήσεις παραδίπλα. Η άμμος μιλάμε είναι εντυπωσιακά χρυσαφιά.

Και ανά λίγα λεπτά περνάει εμπορικό καράβι, πρέπει να είναι σημαντική ζώνη εδώ πέρα.

Πράγματι, λίγο πιο πέρα πέφτω σε ναυπηγείο, πολύ μεγαλύτερο απ’ ότι θα πίστευες δυο στροφές πριν φτάσεις δίπλα του. Αναρωτιέμαι πόσοι Έλληνες ναυτικοί να έχουν περάσει χρόνο στην Hakata για επισκευές.

 

[estebahn]

Δρόμου συνέχεια, επόμενο άξιο λόγου σημείο, η γέφυρα Kurushima Kaikyō εδώ μισοκρύβεται πίσω από τις φυλλωσιές.

Πρόκειται για ένα σετ τριών διαδοχικών γεφυρών που εκτείνονται σε μήκος λίγο μεγαλύτερο από τέσσερα χιλιόμετρα! Όταν ολοκληρώθηκε, πριν ένα τέταρτο του αιώνα, η κατασκευή ήταν η μεγαλύτερη κρεμαστή γέφυρα στον κόσμο.

Δείτε εδώ πράγμα!

Και τμηματικά, αυτή είναι η τρίτη εκ των γεφυρών.

Η κλίμακα αποτυπώνεται πολύ καλύτερα με αεροφωτογραφία, ευχαριστώ google!

Έχουν και ένα κομμάτι του καλωδίου προς έκθεση, διατομή, όχι αστεία.

 

[estebahn]

Ενώ τα χαζεύω όλα αυτά, σταματάνε δυο μεσήλικες αναβάτες δίπλα μου, ο ένας με το υπέροχο Kawasaki H2 SX. Κάτω από την ζελατίνα του έχει φορέσει κάτι που δεν έχω ξαναδεί σε μοτοσυκλέτα: Σφαιρική πυξίδα σαν αυτές που έχουν μαχητικά αεροσκάφη. Είπαμε, πύραυλος το Kawa!

Το πέρασμα από την τριπλέτα γεφυρών, σημαίνει πως είμαι πλέον στο νησί – προορισμό μου, το Shikoku. H μεγάλη πόλη Imabari είναι εδώ, πάω να την διασχίσω. Ιδού το κάστρο της με ένα κακάσχημο κτίριο πίσω του.

Έχω σταμπάρει ένα ιδιαίτερο αξιοθέατο και θέλω από κοντά να δω περί τίνος πρόκειται: Στις παρυφές της πόλης υπάρχει μια εταιρεία που φτιάχνει σάλτσες. Ναι σάλτσες για φαγητό. Αλλά για κάποιον λόγο, ο κατά τα γραφόμενα ιδιαίτερος διευθυντής της αποφάσισε ότι το εργοστάσιο δεν πρέπει να μοιάζει με τα λοιπά βιομηχανικά κτίρια της περιοχής. Και με τι να μοιάζει βρε αδερφέ; Μα με το παλάτι Μπελβεντέρε της Βιέννης!

Είναι πυροβολημένοι οι Ιάπωνες!

Δεν είναι τρελό το ότι αυτό είναι εργοστάσιο; Επισκέψιμο μεν, αλλά εργοστάσιο. Για σάλτσες. Τo logo τους μάλιστα είναι σχεδόν ίδιο με της Texaco.

Τι χώρα ρε φίλε!

 

[Γιώργος 1]

Το έρημο φέρι κοντεύει να με περάσει απέναντι, πόσο περίεργο, τρεις πλήρωμα και μία μοτοσυκλέτα την οποία προφανώς και με μέγιστη τάξη μου ζήτησαν να παρκάρω στον ενδεδειγμένο χώρο.

Σίγουρα επιδοτούμενη άγονη γραμμή. Έπρεπε να ρωτήσεις το πλήρωμα να μάθεις λεπτομέρειες.
Δεν υπάρχει περίπτωση σε οποιαδήποτε άγονη γραμμή του Αιγαίου να συμβεί να είναι μόνο ένας επιβάτης στο σκάφος, ακόμη και χειμώνα με κακοκαιρία.

 

[Augotaraxos]

Ό,τι έγινε έγινε, θα δείξει το αποτέλεσμα, πιάνω κατάστρωμα. Δίνες στο λιμάνι καθώς σαλπάρουμε.

Και ένα… αχαρτογράφητο φέρι σπεύδει προς το λιμάνι απ’ όπου φύγαμε. Δείτε ανηφόρα που ανεβαίνει το βουνό από πίσω.

Η γέφυρα στον ορίζοντα είναι μνημειώδης, δεξιά της βλέπω και γερανούς πλέον, θα υπάρχει μεγάλο εμπορικό λιμάνι κάπου εκεί.

Δείτε εδώ, στοίβες επί στοιβών τα container και φτάνει ως την μέση του πυλώνα.

Παίρνει το μάτι μου μια πινακίδα που θυμίζει την βόμβα που έπεσε στη Χιροσίμα. Με προσεκτικότερη παρατήρηση, σου δείχνει την κάτοψη της τουαλέτας ( μισό τετραγωνικό) και με κόκκινη τελεία το ότι είσαι ακριβώς απ’ έξω. Μην και χαθείς.

Το έρημο φέρι κοντεύει να με περάσει απέναντι, πόσο περίεργο, τρεις πλήρωμα και μία μοτοσυκλέτα την οποία προφανώς και με μέγιστη τάξη μου ζήτησαν να παρκάρω στον ενδεδειγμένο χώρο.

Όσο και αν δεν θέλω να επαναλαμβάνομαι, δεν γίνεται να μη σχολιάσεις την καθαριότητα της παντόφλας και το πως ακόμα και με έναν επιβάτη κρατάνε στο απόλυτο τα sop's. Τι να πω, σε κάθε post παρατηρώ την ίδια προσοχή στην διατήρηση της τάξης και της σχολαστικότητας σε όλη τη χώρα.

 

[estebahn]

Το τελευταίο σκέλος της διαδρομής για σήμερα είναι ένας παράκτιος δρόμος ως την Matsuyama όπου έχει διανυκτέρευση. Έχω δει τόσο υπέροχες εικόνες όλη μέρα, που το μόνο που αξίζει να σημειώσω είναι κάτι σπάνιο: Πήγα βενζινάδικο! Τις προηγούμενες ημέρες τριγυρνούσα στις ερημιές, οπότε αναγκαστικά φούλαρα πριν εξαντλήσω τις παύλες στο οργανάκι, σήμερα έφτασα τα 460 χιλιόμετρα αυτονομίας! Σoκαριστικά νούμερα για κάποιον που προέρχεται από σπορ κατασκευές, συνήθως τα μισά πιάνω. Βέβαια, το GB έχει πολύ ιδιαίτερο ρεζερβουάρ, όταν νομίσεις ότι γέμισε παίρνει πολλή βενζίνη ακόμη, κοντά επτά λίτρα ακόμη, αρκεί να την βάλεις υπομονετικά. Έτσι οι ανεφοδιασμοί διαρκούν σχεδόν όσο ενός αυτοκινήτου, ζορίζομαι να πείσω τους βενζινάδες ότι παίρνει ακόμη μπόλικο.

Προορισμός μου γι’ απόψε η πόλη Matsuyama. Δεν θα με χάλαγε να πήγαινα και λίγο πιο νότια ακόμη, αλλά παραδόξως υπάρχουν ελάχιστα καταλύματα. Έχω βρει ένα Airbnb, το παραδοσιακό σπίτι ενός Ιάπωνα, χαμένο σε μια οικιστική περιοχή με πολύ χαμηλή δόμηση, λες και είσαι σε ταινία της Φίνος Φιλμ.

Το σπίτι καθ’ αυτό διαφέρει από αυτά της Πλάκας βέβαια. Και για 40 ευρώ είναι άριστο.

Θα το δω μετά όμως, ώρα για βολτούλα στην Matsuyama.

 

[estebahn]

Στο ίντερνετ βλέπω ότι είναι must το Dogo Onsen, ένα από τα παλαιότερα Onsen, δηλαδή λουτρά, της Ιαπωνίας. Με τραβάει περισσότερο το ‘dogo’ στο όνομα, ξέρετε, από τα meme με τα γιαπωνέζικα σκυλάκια τα Shiba Inu που κατέληξαν να γίνουν μέχρι και κρυπτονόμισμα από τον Ίλον Μασκ.

Αρχίζω με το Dogo park το οποίο όπως κάθε Ιαπωνικός Κήπος είναι άψογα περιποιημένο και καταπράσινο.

Ωστόσο, είναι και ανηφορικό και τα πόδια μου πλέον δεν με κρατάνε, μετά τους ποδαρόδρομους στην Χιροσίμα τα πέλματα μου είναι πιο ταλαιπωρημένα και από πίσω λάστιχο σε Vmax, αφήνω το πάρκο και πάω προς τον ιστορικό σταθμό του τρένου.

Εντελώς κουκλίστικη κατασκευή άλλης εποχής, προς έκπληξη μου είναι ακόμη σε χρήση.

Εκτίθεται και το μικροσκοπικό τρενάκι, αν συγκράτησα καλά, γερμανική εισαγωγή. Από τα πρώτα τρένα στην Ιαπωνία, τέλη του 19ου αιώνα, αυτή η λιλιπούτεια κατασκευή χρησιμοποιείται περιστασιακά για τουριστικές βολτούλες.

Βέβαια, υπάρχει και η λύση της… ανθρωπάμαξας.

 

[estebahn]

Περιποιημένη γειτονιά, ένας στεγασμένος εμπορικός δρόμος με RGB κορδέλες να κρέμονται στην οροφή.

Το κάδρο το τράβηξα για το ρολόι, στην άκρη του φαίνεται και κάτι σαν πηγή στην οποία πολλοί πλένουν τα πόδια τους.

Τα δικά μου πόδια βγάζουν μια κραυγή αντικρίζοντας τον ναό στην κορυφή του λόφου, δίχως άλλο εκεί θα είναι το Dogo Onsen.

Μιλάμε για ανάβαση, όχι αστεία. Μνήμες από τα σκαλιά της Αγίου Νικολάου στην Πάτρα, σχεδόν το Χασομέρι περιμένει στην κορυφή.

Επίτηδες τα έχουν κάνει τόσο μη επίπεδα για εμάς τους κουτσούς.

Ο ναός στην κορυφή έχει υπέροχα χρώματα.

Και λεπτομέρειες άλλο τίποτε, δείτε εδώ τον ζωγραφισμένο στο χέρι δράκο. Μα πώς γίνεται να είναι τα απάντα λες και παραδόθηκαν χθες σε τούτη την χώρα;

Προς απογοήτευση μου, το Onsen δεν είναι εδώ, πατατιά έκανα. Αλλά τι φαίνεται εκεί στον λόφο στον ορίζοντα;

 

[estebahn]

Πρόκειται για το κάστρο της Matsuyama το οποίο διέφυγε της ιντερνετικής ερευνάς μου. Κατά την σελίδα του, το κάστρο αυτό των αρχών του 17ου είναι ένα από τα μόλις 12 αυθεντικά εναπομείναντα κάστρα σε όλη την χώρα. Έχει έκθεση για σαμουράι, που δεν έχω δει ακόμη, και το καλύτερο; Κλείνει στις οκτώ και όχι στις 5 ή 6 όπως τα περισσότερα αξιοθέατα, άψογα!

Ξανά κάτω λοιπόν, επιτέλους βρίσκω το Dogo Onsen. Αλλά προς απογοήτευση μου το έχουν κλείσει για προστασία ή ανακατασκευή κάτω από ένα στέγαστρο, χάνει έτσι την ‘αίγλη που θα είχε αλλιώς.

Στα ριζά του είναι παρκαρισμένο ένα Monkey με το πιο μνημειώδες μπουρί που κάνει για χιλιάρι ξέρω γω, η εξάτμιση είναι συγκρίσιμη με το μεταξόνιο. Και για πρώτη φορά στην Ιαπωνία, βλέπω το logo που κατανάλωσε όλα τα εφηβικά χαρτζιλίκια στην Ελλάδα: Takegawa.

Διασχίζω την αγορά για να πάω ως την μοτοσυκλέτα, αυτά τα διαβαθμιζόμενων χρωμάτων κορδελάκια προσθέτουν πολύ στην ατμόσφαιρα του χώρου.

Και πόσα μικρά σκατουλάκια, υπάρχουν σουβενιράκια για να γεμίσεις δέκα αποσκευές στην Ιαπωνία.

 

[estebahn]

Δυο γκαζιές μακριά το κάστρο, στην είσοδο του με υποδέχεται έφιππος Σαμουράι.

Για να ανέβεις στον λόφο, υπάρχουν τρεις επιλογές: Μονοπάτι, τελεφερίκ και λιφτ σαν αυτά των χιονοδρομικών. Ε προφανώς και διαλέγω το τρίτο για τον χαβαλέ. Προς έκπληξη μου, με ενημερώνουν ότι το κάστρο δεν κλείνει ‘αργά’, όπως διάβασα, αλλά σε ελάχιστα λεπτά! Γαμώ την γκαντεμιά μου!

Όπως και να έχει, παίρνω το λιφτ, τα μέτρα ασφαλείας είναι ανύπαρκτα, απλά κρατάς τον στύλο παραμάσχαλα.

Σε ενημερώνουν βέβαια ότι το μακροβούτι δεν συνίσταται, τα κόψανε τα καμικάζι εδώ και δυο γενιές.

Το λιφτ δεν σε πάει τρομερά ψηλά, εκκρεμεί αρκετός ανηφορικός ποδαρόδρομος. Το φόντο βέβαια είναι όλα τα λεφτά.

Αλλεπάλληλα προπύλαια, με βγάζουν σε μέρος με θέα.

Εν τέλει η Matsuyama είναι πολλές φορές μεγαλύτερη απ’ ότι είχα αρχικά εκτιμήσει. Η θάλασσα αχνοφαίνεται μακριά, αλλά και ως τα βουνά στον ορίζοντα, παντού πόλη. Ο πληθυσμός είναι μισό εκατομμύριο, αλλά η έκταση είναι τεράστια, είναι ίση με την Νάξο.

Όσο βλέπει το μάτι μια απλωμένη οικιστική ζώνη. Εντοπίζω και μια ρόδα δίπλα από το… ΣΕΦ, αλλά πέραν αυτών δεν μπορώ να πω ότι μου τραβάει κάτι το μάτι.

 

[estebahn]

Συνέχεια του κάστρου, εδώ η κύρια είσοδος της ‘Ακρόπολης’.

Ένας επίπεδος χώρος στην κορυφή, τα κτίσματα είναι στο βάθος του.

Είναι πραγματικά όμορφα, πολύ κρίμα που δεν θα δω το εσωτερικό του κάστρου.


Δυο Γιαπωνεζούλες ρεμβάζουν με θέα την θάλασσα. Έχω την αίσθηση πως για τα εδώ επαρχιώτικα στάνταρντ, ίσως είναι και προκλητικό το ότι έχει τον ώμο έξω.

Μα δείτε κτίρια! Και αυτά τα δέντρα με τα εντελώς λεπτά φύλλα, πόσο προσθέτουν στην ατμόσφαιρα!

Το στοίβαγμα των πετρών είναι άψογο αν και ποτέ ίσιο. Μερικές από τις ξύλινες πολεμίστρες είναι μισάνοικτες.

Τα τείχη καμπυλώνουν και στους τρεις άξονες, εξαιρετικά δύσκολο το πελέκημα σε τρεις διαστάσεις, ήτανε μαστόροι.

Και στην ξυλοτεχνία άριστοι, δεσίματα εδώ χωρίς καρφιά.Lego.

 

[estebahn]

Με τον χώρο κλειστό για επισκέπτες, μπορώ να κάνω μόνο τον γύρω της κυρίως οχύρωσης, ευτυχώς έχουν ταμπέλες και στα αγγλικά που επεξηγούν λίγο τι και πώς.

Πόσα επίπεδα κεραμιδιών χωράνε σε μια εικόνα;

Έχει ωραία αύρα ο χώρος.

Και εννοείται πώς υπάρχει και κωμική μασκότ, τι έτσι θα μας άφηναν;

Φυσικά και λιφτ και τελεφερικ έχουν κλείσει, κατηφορίζω ποδαράτα. Λυκαβηττός, μια η άλλη.

Σαρανταποδαρούσα σε πιο επιθετικό και πιο μακρύ, σχεδόν ίδια σε μήκος με 42 νούμερο παπούτσι.

 

[estebahn]

Ξανά στην πόλη, σε αναζήτηση τροφής. Απόλυτη εκμετάλλευση του χώρου, κατασκεύασαν ολόκληρο ταρατσάκι για να έχει διαστάσεις τρία επί ένα, κάνει την καμαρούλα του Πουλόπουλου να δείχνει βίλα.

Το κέντρο διαθέτει εμπορικά, καθώς και μερικά όμορφα τραμ.

Ωστόσο δεν μου κάνει καρδιά για καμιά μεγάλη εξερεύνηση, κάτι λείπει. Σε σχέση με την Χιροσίμα είναι εντελώς άχρωμα.

Κάτι σαν πατάτα που δεν είναι πατάτα μαζί με κάτι σαν σκουπάκι τζακιού για δείπνο.

Έχει βραδιάσει όταν καβαλάω το Hondaκι για πίσω. Σε ένα φανάρι που δεν λέει να αλλάξει χρώμα, πιάνω ένα καρέ τις φωτεινές επιγραφές της πόλης στους καθρέφτες μου.

 

[estebahn]

Έχω καρασυνηθίσει αυτές τις παραστάσεις τριγύρω μου πλέον, θα μου κακοφανεί η επιστροφή στην Ευρώπη. Ακόμη περισσότερο θα μου κακοφανεί το να χάσω αυτό το πρόγραμμα: Φόρτωμα, όλη μέρα βόλτα με την μηχανή σε ανεξερεύνητα μέρη και κάθε βράδυ ένας νέος τόπος να δεις, ένα νέο κρεβάτι να κοιμηθείς.

Στο σπίτι είμαι για την ώρα μόνος, ο ιδιοκτήτης σαν φάντασμα εμφανίζεται και εξαφανίζεται περιοδικά, άλλοι επισκέπτες δεν δείχνουν να υπάρχουν.

Πιάνω μια καρεκλίτσα στο σαλόνι και με GPS και σημειωματάριο σχεδιάζω την επόμενη ημέρα. Στον χώρο παίζει μια ζεν μουσική, στην αυλίτσα τρέχουν νερά που ποτίζουν τα δεντράκια.

Ένα γλυπτό ψάρι κρέμεται πάνω από το ανοικτό τζάκι.

Δεύτερη εστία, σκαμμένη στον κορμό μεγάλου δέντρου με ένα μικρό μαγκάλι να κρέμεται από πάνω. Ζεν ο χώρος.

Και με αστείες πινελιές, όπως το μικρό πιάνο πάνω από το πλήρους μεγέθους, με ουρά και τα δυο τους παρακαλώ.

Και παραδόξως, σταθερό με περιστρεφόμενο επιλογέα και κερματοδέκτη, από πότε είχα να δω τέτοιο πράγμα;

Αράζω στην πάνω κουκέτα του δωματίου μου και συλλογίζομαι την ημέρα. Το πρωινό στην Χιροσίμα μου φαίνεται μέρες μακριά, το χθεσινό βράδυ με την ελληνική παρέα μια βδομάδα πίσω. Ήταν εξαιρετικά γεμάτη ημέρα. Αν και η Ματσουγιάμα μου άφησε μέτρια επίγευση, η γεμάτη μέρα με την σχεδόν ντουζίνα νησιών ήταν αξέχαστη. Από τις όμορφες ημέρες του ταξιδιού.

 

[onroad]

 

[arisxj]

 

[Augotaraxos]

Και η Μινάμι στα χνάρια σου.