Σαγιονάρα στεφανώσου san

[boxer]

Και η Μινάμι στα χνάρια σου.

Καμμία δεκαριά λέξεις μόνο δεν κατάλαβα, αλλά δεν πειράζει!!!!

 

[Aldebaran]

ΕΜΠ1

 

[estebahn]

Και η Μινάμι στα χνάρια σου.

Ωωωω και ίδιο χρώμα το πήρε
Είδα βγήκε και ως CB350 (C αντί G) πρόσφατα. Και με έκδοση με μασκάκι

Καλό θα ήταν να βλέπαμε και προς Ευρώπη κάτι τέτοιο!

Ε, εδώ θα συμφωνήσω με τον καπετάνιο
Αλλά αλλού είσαι, μου φαίνεται πολύ μεγαλύτερο και εντυπωσιακότερο αυτό το κάστρο;

 

[estebahn]

Ημέρα 16η, 15/09/’23
Matsuyama – Yusu – Kashiwajima – Ashizuri - Ida, 339km

Tελικά είχα συγκάτοικους, μια παρέα πιτσιρικάδων που εμφανίστηκαν κάποια στιγμή τη νύχτα, άρχισαν να παίζουν πιάνο μεθυσμένοι, αφού άναψαν όλα τα φώτα του κτιρίου. Δεν έχουν καλή σχέση με το αλκοόλ εδώ πέρα μου φαίνεται.

Κατά τα’ άλλα, κλασσικά εγώ, φορτώνω, καβαλάω, εξαφανίζομαι. Το πρώτο σκέλος της διαδρομής είναι μακριά από τη θάλασσα, προς το βουνό Kanan. Μην φανταστείτε κανένα βουνό, μέχρι καμιά τριακοσαριά μέτρα ανεβαίνω κινούμενος δίπλα στον ποταμό Nakayama.

Ψάρεμα εντός του ποταμού, ξανασυναντώ αυτή τη διάταξη με τα πασαλλάκια μες στο ποτάμι.

Παρότι δεν είμαι σε Εθνική οδό, εντύπωση μου κάνει το πόσα τούνελ έχουν σπείρει οι Ιάπωνες στο νησί, δεν φαίνεται να υπάρχει επαρκής πληθυσμός και κίνηση που να δικαιολογεί τέτοια ανάγκη. Αλλά μαζί με τις τεράστιες γέφυρες, υπάρχει πράμα.

 

[estebahn]

Αφήνω τα βουνά για σήμερα, η πορεία που έχω χαράξει είναι παραθαλάσσια.

Έχει μια φανταστική λιακάδα, μια ήπια θερμοκρασία, είναι ονειρικά σήμερα. Σχεδόν σαν να είσαι Ελλάδα αρχές φθινοπώρου. Και το σκηνικό είναι φανταστικό, μικροσκοπικά μυτερά νησάκια ξεπροβάλλουν παντού στη θάλασσα. Ιχθυοκαλλιέργειες επίσης όπου κοιτάξω. Μέρος του μυαλού μου νιώθει ότι είμαι στις Εχινάδες, κοντά στον Αστακό.

Σβηστός όπως είμαι για φωτογραφίες ακούω κινητήρες μακριά, ένα μεταγωγικό ελικοφόρο στρίβει με μεγάλες για τα δεδομένα του κλίσεις σε χαμηλό υψόμετρο.

Ωραία εικόνα.

Το κλίμα έχει αλλάξει εντελώς σε σχέση με τα αλπικά σκηνικά που έβλεπα τις πρώτες μέρες ή τις καταιγίδες. Εδώ είναι σχεδόν μεσόγειος, έχουν μέχρι και αυτά τα βαγονέτα για να μεταφέρουν τα σταφύλια από τα αμπέλια!

 

[estebahn]

Όπως θα είδατε ίσως στον χάρτη, έχω παρεκκλίνει έντονα από την κυρίως ακτή για να έρθω στο ακρωτήρι αυτό. Τι σπουδαίο έχει και πού το ανακάλυψα; Ερευνώντας λοιπόν το ταξίδι, είχα δει μια σελίδα η οποία ανέφερε για την περιοχή που κινήθηκα την δεύτερη μόλις ημέρα ότι έχει πεζούλες με ορυζώνες, ξέρετε, αυτό που είναι ένας λόφος και τον έχουν κάνει οριζόντια επίπεδα, πλημμυρισμένα με νερό για να ποτίζεται το ρύζι; Εκείνο το άρθρο ανέφερε και το ακρωτήριο Yusu, όπου πλησιάζω, ως παρόμοιο και εκ παραδρομής σημείωσα το μέρος με αστεράκι στον χάρτη. Κάποια στιγμή διαπίστωσα το λάθος, αλλά δεν αφαίρεσα το σημάδι από τον χάρτη ‘ άστο να ‘ναι, σιγά, έτσι κι αλλιώς δεν θα βρεθώ εκεί κάτω’. Ε, να που ήρθα όμως.

Το σημείο βεβαίως είναι μια οικτρή απογοήτευση, οι πεζούλες είναι ολόξερες, φαίνεται σχεδόν σαν λατομείο από ψηλά.

Από κοντά, παρατηρώ τις μικρές σκαλίτσες που έχουν οι γεωργοί για να ανεβαίνουν από την μια πεζούλα στην άλλη. Δεν χωράει αμφιβολία, η έμπνευση για τα επίπεδα και τις σκάλες στο Donkey Kong της Nintendo από κάτι σαν αυτό ελήφθη.

Μιας και το μέρος δεν αξίζει τόσο για στάση, αναζητώ στον χάρτη κανένα café για να πάρω το πρωινό μου. Προτιμώ να ανακαλύπτω αυτά τα μέρη τυχαία, οδηγώντας δίπλα τους, αλλά πλέον έχω δει ότι στην Ιαπωνία παίζουν κάλυψη – απόκρυψη καμουφλάροντας εστιατόρια και καφέ. Στο maps λοιπόν πετυχαίνω κάτι που δηλώνει ζαχαροπλαστείο, έχει γαλλικό όνομα La base secrete, οπότε από το όνομα καταλαβαίνω το στελθ του πράγματος.

Είναι καμια 20αρια χιλιόμετρα παράκαμψη ως εκεί, αλλά μου έχει κινήσει το ενδιαφέρον. Φτάνοντας, διαπιστώνω ότι όντως χωρίς τον χάρτη δεν θα το έβλεπα ποτέ, πρέπει να ανέβεις από μια σκαλίτσα στο δόμα ενός μικρού σπιτιού.

Μέσα μοσχοβολάει βούτυρο, μια κοπελίτσα στην ηλικία μου είναι χωμένη στα μίξερ. Μιλάει άριστα αγγλικά, οπότε πιάνουμε κουβέντα. Δούλευε στο Las Vegas, εκεί έμαθε αγγλικά και τώρα άνοιξε αυτό το μαγαζάκι. Με ρωτάει από πού έρχομαι, γιατί είμαι στο νησί και κυρίως πώς ανακάλυψα το μαγαζί, απ΄ ότι φαίνεται μόνο ι ντόπιοι έρχονται εδώ. Μου ετοιμάζει μερικά μακαρόν και έχει η καημένη μέχρι και μικρούλα παγοκύστη για να μην λιώσουν. Δυστυχώς δεν σερβίρουν καφέ, προσφέρεται να πεταχτεί σπίτι της να μου φτιάξει έναν καφέ, αλλά αρνούμαι ευγενικά. Τι απρόσμενη γνωριμία!

Η διάθεση στα ύψη, χαζοτραγουδάω βολτάροντας παραθαλάσσια, μα τι εξαίσια μέρα!

 

[estebahn]

Κοιτάξτε νερά!

Και ρυτιδιασμένα βράχια.

Σταματάω σ’ ένα ψαροχώρι. Κάτι παππούδες έχουν πιάσει έναν παλιό καναπέ στον μώλο και κοιτάνε τον ξένο που τραβάει φωτογραφίες.

Το μεγάλο κτήριο στο βάθος είναι από μονάδα ψαρέματος, το κάνουν σε βιομηχανική κλίμακα. Βλέπω κάτι εργάτες να καθαρίζουν με λάστιχα τον μώλο, μου θυμίζει σκηνικά από φαλαινοθηρία και τα αίματα που την συνοδεύουν.

Αλλά όπου παίζουν.. ήπια ψαρέματα με δίχτυ, από μικρός ξέρω πως παίζουν και κοχύλια. Μαζεύω ένα μεγαλούτσικο για σουβενίρ. Ναι, αρκετά αιολικά στο φόντο.

Κρατάει μια 20ετία το γκράφιτι, τώρα γιατί τα ούφο λένε ‘Let’s go’,άγνωσται αι βουλαί.

Αυτά τα μεγάλα logo σε προσκαλούν για φωτογραφία.

 

[estebahn]

Κοντά στο Otsuki βλέπω στον χάρτη ένα ακρωτήρι που φαίνεται άξιο επίσκεψης, πιάνω έτσι έναν μικροσκοπικό παραλιακό δρόμο που με οδηγεί στο νοτιοδυτικότερο άκρο του νησιού. Όσο φτάνω στην άκρη, τόσο μένω έκθαμβος:

Μια στενή λωρίδα γης με κάτι καταγάλανα νερά, ο ήλιος δημιουργεί πανέμορφες αντανακλάσεις πάνω τους. Κρύσταλλο η θάλασσα, η διαύγεια θυμίζει Ελλάδα.

Τι υπέροχη ακτή, ένα πολύ ζεστό συναίσθημα με διακατέχει.

Για πρώτη φορά στην Ιαπωνία βλέπω και κολυμβητές, τα πιτσιρίκια λιάζονται στα βράχια ρίχνοντας και βουτιές πού και πού.

Αράζω την μηχανή σε μια γέφυρα, ένας ευχάριστος ήλιος μου ζεσταίνει το πρόσωπο βγάζοντας το κράνος.

Ταχύπλοα αναψυχής παίρνουν τον κόσμο βόλτα, εδώ δείχνει μέρος που αξίζει να κάνεις διακοπές.

Διαδοχικά περνάνε την γέφυρα από κάτω μου και δίνουν γκάζι καθώς βγαίνουν από το λιμάνι.

Χαμογελάω σαν χαζός, μα τι ωραία που είναι εδώ πέρα;

 

[estebahn]

Ένα μυστήριο κτίριο στον λόφο δεξιά μου, μου τραβάει το μάτι, ανεβαίνω να δω περί τίνος πρόκειται.

Η διχάλα του δρόμου προς τα αριστερά τραβάει για πάρκο μαϊμούδων. Εύκολα τις φαντάζομαι να ορμάνε στο tankbag και τις αποσκευές ψάχνοντας λιχουδιές, καλύτερα να πάω από την άλλη.

Η θέα αρχίζει να γίνεται εντυπωσιακή, μια χαραγμένη πέτρα με τις πρασινάδες να έχουν γεμίσει όλες τις ραγισματιές. Είναι πιο εξωτικά εδώ.

Παιχνίδι με τις σκιές.

Τα βράχια στο βάθος λες και προέρχονται από την κυβική περίοδο του Πικάσο. Ή το Minecraft, εξαρτάται σε ποια γενιά ανήκετε.

Από την άλλη, ένα μικρό καλυβάκι με τρια παραθυράκια, η εκτίμηση μου είναι πως πρόκειται για ανακύκλωση και κάθε παράθυρο είναι για διαφορετικά σκουπίδια. Βέβαια η ανοικτή πόρτα, μάλλον σημαίνει ότι είναι συλημένο από πιθηκοειδή το κτίσμα.

Ίσα που μπορώ να δω το όμορφο ακρωτήρι του Sukumo που ήμουν πριν, ώρα να τραβήξω δεξιά στην διχάλα και να ανέβω το υπόλοιπο του λόφου.

 

[estebahn]

Στην κορυφή με περιμένει αυτό το μεταμοντέρνο παρατηρητήριο με τα ιαπωνικά γράμματα, πρέπει να ανέβω ως την ταράτσα του.

Εντάξει μαγεία. Ο κόλπος που ήμουν πριν από ψηλά φαίνεται λες και είναι πίστα για βιντεοπαιχνίδι: Το δρομάκι στριφογυρνάει στην ακτή, χάνεται στην γέφυρα που είχα παρκάρει για να συνεχίσει στην άκρη του ακρωτηρίου με ένα μικρό ψαροχώρι φωλιασμένο στην απάγγεια πλευρά. Τακτοποιημένες ιχθυοκαλλιέργειες τριγύρω, κορυφές που ξεπροβάλλουν μέσα από το νερό, αλλά και μεγαλύτερα νησάκια. Λες και είμαι στο dragonball νιώθω!

Σκαφάκια τριγυρνάνε, μια μικρή παραλιούλα και σπαρμένες πετρούλες γύρω γύρω. Είμαι άφωνος.

Στις ιχθυοκαλλιέργειες γίνεται μάχη στο τάϊσμα (; ) , αλλά κατά τα’ άλλα δεν κουνιέται φύλλο.

Από την άλλη, στ’ ανοικτά, σύννεφα καθρεφτίζονται στον Ειρηνικό. Απεραντοσύνη και ταυτόχρονα γαλήνη. Η επόμενη ακτή είναι η Παπούα Νέα Γουινέα, ‘δίπλα’ από την Αυστραλία.

Είμαι μακριά, είναι το μακρύτερο σημείο του ταξιδιού από το Τόκιο απ΄ όπου ξεκίνησα αυτό το ταξίδι, έχω ως τώρα διανύσει κοντά δυόμιση χιλιάδες χιλιόμετρα και έχω φτάσει στο πιο απόμακρο άκρο της νήσου Shikoku.

Λίγο πιο αριστερά μου, εκεί που τα σύννεφα σβήνουν στον ορίζοντα βρίσκεται… το Μεξικό! Νιώθεις μικροσκοπικός.

 

[Γιώργος 1]

Κοιτάξτε νερά!

Στην Ελλάδα όπου υπάρχουν πολλά ιχθυοτροφία όπως αυτά της φωτογραφίας, τα νερά είναι βρόμικα. Φαίνονται και με το μάτι και από την μυρουδιά, δεν χρειάζεται χημική ανάλυση.

 

[estebahn]

Καταχαρούμενος με τις ομορφιές που βλέπω, ανεβαίνω στην σέλα και ρολάρω παραλιακά, σταματάω σε ένα κιόσκι με μια φιγούρα: Μια γυναικεία φιγούρα καβαλάει μια φάλαινα και κατευθύνεται προς την ακτή καθοδηγούμενη από φάρο. Κάποιος τοπικός μύθος ασφαλώς.

Από το κιόσκι, η ακτή βρίσκεται μέτρα κάτω σε μια απόκρημνη παραλία, ένα… χελιδονόψαρο στολίζει την κουπαστή.

Τα βήματα μου έχουν ενοχλήσει μια γατούλα που παίρνει τον υπνάκο της, φεύγω χωρίς να την αναστατώσω περεταίρω.

Οδηγώντας, βλέπω με την άκρη του ματιού μου έναν ολόλευκο φάρο και ένα δρομάκι να οδηγεί προς τα εκεί, το ακολουθώ, αλλά δυστυχώς με την βλάστηση ο φάρος δεν διακρίνεται καν, ορίστε μια ιντερνετική εικόνα του.

Παραδόξως, μπόλικες γατούλες αράζουν τριγύρω, δύο κοιμούνται αγκαλιά, μια τρίτη μισοκρέμεται στο άκρο του τραπεζιού. Κρίνοντας από τα ταψάκια τριγύρω, είναι καλοταϊσμένες.

Το Hondaκι από την άλλη, λιτοδίαιτο, ξεχνάς να γεμίσεις.

 

[estebahn]

Επόμενος στόχος είναι κάτι κάπως χαζό και αρκετά σουρεάλ που μου τράβηξε την προσοχή κατά τον σχεδιασμό, αλλά ποτέ δεν πίστευα ότι θα φτάσω τόσο μακριά για να το δω με τα μάτια μου.

Παρκάρω την μηχανή σ’ ένα camping, περιποιημένο φουλ. Αγχολυτικό το ότι αφήνεις όλα τα συμπράγκαλα χύμα χωρίς ιδιαίτερο άγχος.

Έπειτα πιάνω ένα μονοπάτι πάνω στα φαγωμένα από το κύμα βράχια.

Στο νησάκι απέναντι, μια μικρή πύλη Tori, παντού είναι πια!

Το νερό έχει σκίσει την πέτρα με μεγάλες αυλακιές, με αλματάκια περνάω στην άλλη άκρη.

Και τότε ωωωωπ το βλέπω μπροστά μου, το εκκεντρικό ενυδρείο του Ashizuri!

 

[estebahn]

Ναι αυτή η κατασκευή που μοιάζει να έχει βγει από anime είναι ένα υποθαλάσσιο ενυδρείο με το πιο ιδιαίτερο σχήμα. Το πέτυχα τυχαία στο ιντερνετ και αμέσως με κόλλησε, σε μεγάλο βαθμό μου θυμίζει κομμουνιστικές κατασκευές που κυνηγώ με μανία στην πρώην Γιουγκοσλαβία. Μόνο που τούτο έχει χρώμα.

Από το εσωτερικό είναι ομοίως κουλό, σχεδόν σαν να είσαι σε βαπόρι.

Οι φωτογραφίες από τους χειμώνες αποδεικνύουν ότι δεν απέχει και πολύ.

Και ιδού η κατασκευή κατά την πόντιση της την δεκαετία του ’70. Πρόκειται ουσιαστικά για έναν σωλήνα βυθισμένο στον κοραλλιογενή ύφαλο με φινιστρίνια περιμετρικά στο κάτω μέρος του για να χαζεύεις τον βυθό.

 

[estebahn]

Τα ψάρια είναι ελεύθερα, ουσιαστικά εσύ ο επισκέπτης είσαι στην γυάλα και όλη η πανίδα στην απ’ έξω.

Κατεβαίνω την στριφογυριστή σκάλα, καμία σχέση με την κοσμοσυρροή στην από πάνω φωτογραφία, είμαι μόνος.

Στα χαμηλά παράθυρα που είναι στο ύψος παιδικών ματιών υπάρχει σκαμνάκι, πιάνω ένα και περιμένω να δω τι θα περάσει.

Αρχικά τζίφος, κάτι μικρά μπλε ψαράκια μόνο. Δεν έχει την καλύτερη διαύγεια το νερό και ίσως φταίει και η ώρα, περίπου πέντε; Δεν είμαι θαλασσινός, ιδέα δεν έχω από τέτοια.

Αλλάζοντας παράθυρο, βλέπω μερικά κοπάδια από μεγαλύτερα ψάρια να περνούν. Έξω από το άμεσο οπτικό πεδίο, διακρίνω μικρά κουβαδάκια δεμένα με πετονιά, απ’ ότι φαίνεται κάποιες ώρες ταΐζουν τα ψάρια για να υπάρχει μεγαλύτερο θέαμα ίσως. Σίγουρα όχι τώρα, ο φύλακας είναι στα λελε του.

Κάθομαι και εμφανίζεται ένα puffer fish, δεν ξέρω πώς λέγονται στα ελληνικά, είναι αυτά τα ψάρια που φουσκώνουν τα μάγουλα τους και μπαλονιάζουν.
Έχει μια χαριτωμένη φατσούλα, όταν με εντοπίζει κάθεται για ώρα στο φινιστρίνι και με κοιτά. Αστεία μούρη!

Αλλάζω παράθυρο και με ακολουθεί σαν σκυλάκι, τι χαζοφατσούλα είναι αυτή;

Σε μερικά παράθυρα βλέπεις και φυτά, η αλήθεια είναι πως από την μεριά των βράχων ήλπιζα σε περισσότερα, ίσως και σε κανένα χταπόδι; Αλλά είναι κάπως έρημος ο βυθός.

Δεν με χαλάει ούτε κατά διάνοια, σήμερα έχω δει ένα σωρό όμορφες εικόνες, πέτυχα και έναν εντελώς δευτερεύοντα στόχο, το ενυδρείο τούτο.

 

[estebahn]

Διασχίζω ξανά την γέφυρα προς την στεριά, διαλέγω να επιστρέψω από αλλιώτικη διαδρομή στην μηχανή.

Σαν να έχει λιώσει πέτρα πάνω στην πέτρα με κίτρινα λουλούδια σαν κυκλάμινα να φωτίζουν το σκηνικό.

Το κλικ για την πεταλούδα πατήθηκε μισό δευτερόλεπτο πολύ αργά.

Τι υπέροχα οργανικά σχήματα, σαν να βλέπεις κύτταρα σε μικροσκόπιο με μεγάλη μεγέθυνση.

Κοιτάζω πίσω το ενυδρείο για τελευταία φορά πριν στρίψω, οι σκιές αρχίζουν να μακραίνουν.

Καβουράκια κατά εκατοντάδες έχουν βρει στα βράχια, παραμερίζουν καθώς περπατάω δίπλα τους.

Ένας μεγαλύτερος καφετίς που μοιάζει κάπως με τους ελληνικούς.

Και ένας κατακόκκινος που με μπανίζει με… γουρλωμένα μάτια από την κρυψώνα του.

Στο βάθος, ψηλοί φοίνικες ως την ακτή, πυκνότατη βλάστηση πίσω τους. Λες και είμαι σε νησάκι στην μέση του Ειρηνικού.

Μα δείτε εδώ λιμανάκι!

Πολύ θα ήθελα να μείνω εδώ το βράδυ, δυστυχώς στο booking ή το Airbnb δεν υπάρχουν τα καταλύματα που βλέπω γύρω μου, κλείνω στην Ida, καμια ώρα μακριά από εδώ. Καβάλα για το τελευταίο σκέλος.

 

[estebahn]

Εδώ και τουλάχιστον μια βδομάδα, το Zumo είναι κομπάρσος στην πλοήγηση, αφού ακόμη και σε μικρές διαδρομές τύπου 30 – 50 χιλιομέτρων απογοητεύει κάνοντας παρασάνταλες συνδέσεις ανάμεσα στο σημείο Α και στο σημείο B. Έχω αποφασίσει ότι όταν τελειώσει το ταξίδι θα το χαρίσω. Ή θα το σπάσω, συχνά μου περνάει αυτή η εκδικητική σκέψη από το μυαλό, τόσες φορές με έχει ταλαιπωρήσει αυτές τις μέρες.

Ξεκινώντας από εδώ με βγάζει από το δίλημμα, έχω κάνει καμια 200αρια μέτρα όταν ίσα που βλέπω μια κίνηση χαμηλά. Κοιτάζω καθρέπτες, τίποτα. Ξανακοιτάζω μπροστά μου, η βάση του Garmin χάσκει άδεια. Αναστροφή, το μαζεύω από την άσφαλτο, πρέπει να έφυγε με κάτι μεταξύ 60 και 80, έχει φέρει τούμπες, η οθόνη έχει σπάσει, αλλά λειτουργεί ακόμη, αποκρίνεται και το touch χωρίς πρόβλημα. Τους το δίνω, γερή κατασκευή. Τώρα με το ‘Ready to Navigate’ που λέει πάνω πάνω, μην ορκίζεσαι μεγάλε.

 

[estebahn]

Μέχρι την Ida το παίρνω μονοκοπανιά, φωτογραφίζω μόνο έναν κυματοθραύστη με παραστάσεις από φάλαινες.

Η πανσιόν στις φωτογραφίες έδειχνε ένα εξαιρετικό κατάλυμα με το ήλιο να την λούζει και τα δωμάτια πάνω στην παραλία. Η πραγματικότητα διαφέρει, είναι κάτι απαρχαιωμένα άδεια δωμάτια με θέα το βενζινάδικο και για πρώτη φορά στην Ιαπωνία το κοινόχρηστο μπάνιο είναι σε κατάσταση που σιχαίνεσαι. Μες στο πρόγραμμα και αυτά.

Αφήνω τα μπαγκάζια και προσπαθώ να πάω προς την παραλία. Αλλά φευ, όλο το χωριό είναι μαντρωμένο με έναν ψηλό τοίχο για προστασία από τα ψηλά κύματα, δεν μπορώ να βρω πρόσβαση και ο ήλιος κοντεύει να χαθεί για σήμερα.

Φτάνω ως το λιμάνι, τυπικός χώρος ψαράδων. Έχουν και κάτι δερμάτινους καναπέδες στο μοναδικό κτίριο του λιμανιού, μου έρχεται η ιχθυόσκαλα της Πάτρας στο μυαλό.

Τα χρώματα πίσω από το καΐκι ομορφαίνουν.

Ναι και η μάντρα που φυλάει το χωριό από το κύμα, προσέξτε την καμπυλότητα της κατασκευής για να αποφευχθούν αδύναμα σημεία.

 

[estebahn]

Ανακαλύπτω ότι υπάρχει δρόμος επί των τειχών που απέτυχα να εντοπίσω νωρίτερα, περπατάω κατά μήκος του. Δείτε πινακίδα εδώ! Θα μπορούσα να την μεταφράσω, αλλά διαλέγω να πιστεύω ότι λέει ‘Οι επιστήμονες προειδοποιούν, θα σας παρασύρει το ρέμα, αστροναύτες μου δεν είναι ψέμα’. Πέραν του κακού χιούμορ, η επιμονή τους να κάνουν ανθρωπόμορφα τα πάντα (όπως το απειλητικό κύμα), μου θυμίζει την παρόμοια αρχαιοελληνική συνήθεια όπου κάθε ποταμός, κάθε φυσικό φαινόμενο ήταν θεότητα με συμμετοχή σε μύθους.

Τα μεγάφωνα στις κολώνες, σίγουρα δεν είναι για πολιτιστικές εκδηλώσεις, εκτιμώ ότι είναι σειρήνες σε περίπτωση τσουνάμι.

 

[estebahn]

Ο ουρανός βάφεται σε πανέμορφα ροζ με το τελευταίο φως της ημέρας, ώρα 6:24.

Περπατώντας πάνω στον δρόμο του κυματοθραύστη, βλέπω την πίσω όψη μερικών φτωχικών ιαπωνικών σπιτιών και ουδεμία σχέση έχει με την απόλυτη τάξη που συνήθως συνοδεύει την πρόσοψη των κατοικιών τους. Ίσως είναι παρατημένο το συγκεκριμένο του παραδείγματος, αλλά επικρατεί ένα χυμαδιό, μια.. έλλειψη μινιμαλισμού που μου θυμίζει την χερσόνησο μας.

Ο γείτονας πάλι, έχει ιδιοκατασκευή μπαλκόνι προς την θάλασσα και αυλή με δική της πύλη Tori, αλλά έχει ξεχάσει το ξεχορτάριασμα.

Χαίρομαι που βλέπω και λιγότερο καλογυαλισμένες όψεις τις ζωής των Ιαπώνων, είναι μια απομυθοποίηση της εικόνας που έχουμε καλλιεργήσει γι’ αυτούς. Με την θετικότερη έννοια το λέω αυτό, ως απόδειξη ότι άνθρωποι είναι και αυτοί που, όπως όλοι μας, τεμπελιάζουν καμιά φορά. Και είμαι πολύ ικανοποιημένος με τις (σε σημαντικό βαθμό τυχαίες) επιλογές μερών που επισκέφθηκα ως τώρα, κυρίως για τα απόμερα και λιγότερο τουριστικά. Συζητούσα προσφάτως με δυο Ισπανούς φίλους που ταξίδεψαν στην Ιαπωνία, έβγαλαν το JR Pass, δηλαδή κάρτα απεριορίστων του ΟΣΕ και κινήθηκαν στις μεγάλες πόλεις. Η Ιαπωνία που μου περιέγραψαν ήταν πολύ διαφορετικότερη από αυτή που βλέπω εγώ. Βέβαια σε κάθε τόπο μπορεί να συμβεί αυτό, σιγά την διαπίστωση.

Να η πανσιόν στην απ’ έξω. Στο εστιατόριο της ο μάγειρας είναι Ταϊλανδός, την λατρεύω την κουζίνα τους. Μην πω ψέματα, την προτιμώ της Ιαπωνικής και απόψε ευχαριστιέμαι γεύσεις. Μια μέρα από τις ομορφότερες του ταξιδιού, αναπάντεχα εντελώς. Αξίζει η νήσος Shikoku!