Στα νιατα μου, στις πρωτες μου βολτες, ανεβηκα Χαλκιδα μια ηλιολουστη μερα του Δεκεμβρη με δερματινο μπουφανακι και τζινακι, κλαρινο. Εξελιχθηκε σε παγωμενη νυχτα με ψοφοκρυο και εγω επρεπε να γυρισω πισω. Ευτυχως μου εκοψε και εκανα μαγκαιβερια και εντυσα τα ποδια μου με σελοφαν σε ρολο, αυτο που τυλιγουν τα σαντουιτς και τα ταψια, πριν φυγω απο το σπιτι των φιλων. Τσαλακωμενες εφημεριδομπαλες στον κορμο, μια εξτρα ζακετα δανεικη, και στο δρομο σκυμμενος εναλλαξ τα χερια στο μοτερ να ζεσταθουν... Καποια στιγμη κοντα στη Μαλακασα αρχισα να βλεπω πιγκουινους. Επιασα λοιπον κολλητα μια νταλικα που πετυχα στον δρομο και τον πηγα κωλοφεραντζα μεχρι τη Βαρυμπομπη. Να'ναι καλα ο ανθρωπος οπου και να'ναι , με εσωσε. Και μαλλον καταλαβε οτι κολλησα πισω του στο 1μ για να μου κοβει τον παγωμενο αερα οσο γινοταν...
Το παθημα εγινε μαθημα. Απο τοτε παντα σωστος ρουχισμος, στολη πανω-κατω με επενδυσεις και αδιαβροχη μεμβρανη (κοβει και αερα), ισοθερμικα απο μεσα, και ενα σετ εξτρα αδιαβροχα για παν ενδεχομενο. Εννοειται σε ολα τα μηχανακια βαζω θερμαινομενα γκριπ (στην αναγκη βαζεις 2 σακουλες πανω στις χουφτες, σαν τους ντελιβεραδες) και κινουμαι με χειμερινα γαντια, οσο αβολα και εαν ειναι.
Αυτο που δεν πρεπει να ξεχναμε ομως ειναι οτι οσο καλα ντυμενοι και να ειμαστε εμεις, η μηχανη στα υπερβολικα κρυα χωλαίνει σε ενα πολυ σημαντικο σημειο... Τα λαστιχα σε θερμοκρασιες κατω των 5C αρχιζουν και σκληραίνουν πολυ, και δεν αποκτουν ποτε την σωστη προσφυση που θα ειχαν υπο φυσιολογικες συνθηκες.