Σπίτι.
Ήταν λίγο περίεργο το απόγευμα χτες, λίγο ζορισμένο το ξημέρωμα σήμερα, τουλάχιστον ήξερα ότι θα φύγω χωρίς "πολλά πολλά".
Μήνυμα στον Αντώνη για το ότι θα βρεθούμε στον Αλεξίου γιατί η ώρα αναχώρησης ήταν όνειρο τρελό. Φεύγω, δεν ήθελα να αγχωθω αλλά στο μυαλό ήταν το "θα έχουν φάει και τους λουκουμάδες μέχρι να φτάσω". Βενζίνη στην Χαλκίδα, έχει κίνηση, καμία διαφορά με τα ΣΚ που περνάμε συνήθως. Στις στροφές πάω αργά και προσεκτικά γιατί έχει υγρασία και ταυτόχρονα με βρίζω γιατί είμαι κότα κλπ και θα αργήσω και ... Να τα παιδιά! Ο Σπύρος με την unstoppable την σωστή και ο Αντώνης μπροστά. Πάνε πιο προσεκτικά από εμένα, κάθομαι πίσω αλλά το R100 βγάζει μυρωδιά για τρελή μαστουρα και δεν παλεύεται, περνάω μπροστά. Στάση για ATM που δεν έχει τελικά, τι στο καλό περίμενα ότι λόγω εκκλησίας θα είχαν κάπου στο χωριό (εκτός αν δεν το έχει το maps), τελικά φτάνουμε στο καφέ και είναι και ο ψηλός με το S εκεί.
Καφέ, ο Σπύρος φεύγει για νότια σε μια διαδρομή που έχει χώμα, συνεχίζουμε για το γύρο του βόρειου τμήματος. Στάση στο Πευκί για φωτό στην παραλία, όλα τα χωριά είναι σε φάση "εγκατάλειψη χειμώνα", είχα ντυθεί για κρύο που είχε στο χωριό το πρωί και έχει ζέστη για μπάνιο, αλλά δεν έχω μαγιό. Στους Ωρεούς μπαίνουμε παραλία, όλα κλειστά, στο ένα μαγαζί δεν έχει χώρο να κάτσουμε. Έχουμε μπει σε πεζόδρομο εν τω μεταξύ, μόνο τρία αδέσποτα έχει και δεν φέραμε το mg3 μαζί μας, κατάλαβα ότι δεν ήταν κανονικός παραλιακός δρόμος όταν είπε ο Αντώνης "μας κάνει σήμα το λιμενικό να φύγουμε", που θα φεύγαμε ούτως ή άλλως.
Για να μην τα πολυλογω όλα κλειστά παντού, στάση Αιδηψό για νερό, λέμε γυρνάμε από Χαλκίδα γιατί ο χρόνος ήταν σχεδόν ίδιος και τα έξοδα μικρότερα σε σχέση με καράβι και εθνική οδό. Στάση στον πεθαμένο για φωτό με τα 4άρια, ο Αντώνης προτιμά να φάμε Χαλκίδα, απορώ γιατί, μάλλον δεν του έκανε αίσθηση το όνομα
Παρκάρουμε δίπλα σε ένα περίπτερο, έχει πάπια ντελιβερι, έχει παραδόσεις υλικών κλπ, δεν ενοχλούμε. Καθόμαστε για φαγητό λίγο πιο κάτω γιατί το κεμπάπ δίπλα στην παλιά γέφυρα που είχαμε στο μυαλό δεν έχει ανοίξει ακόμα, οκ το φαγητό, καβαλάμε για επιστροφή... Ούτε 10 μέτρα άντε πάλι λιμενικό. "Παρκαρατε σε πεζόδρομο". Την ώρα που φτάσαμε είχε φορτηγά κλπ του λέω, δεν το καταλάβαμε καν. Το κατάλαβε και αυτός ότι δεν έγινε επίτηδες το πράγμα, ευτυχώς μας έκανε νόημα να φύγουμε.... ημέρα λιμενικού σήμερα, ευτυχώς χωρίς παρατράγουδα.
Ο Αντώνης πρέπει να γράψει χιλιόμετρα γιατί οδηγεί σαν εμένα στα πιο τρακαρισμένα μου, χωρίς καθόλου αυτοπεποίθηση. Η δουλειά έχει φάει τον αφέντη!
Χρόνια πολλά και ευχαριστούμε για τον καφέ και την παρέα.