Ξανά στις οθόνες σας
ΚΕΦΑΛΑΙΟ 3: ΑΡΜΕΝΙΑ
Το πέρασμα των συνόρων από τη Γεωργία προς την Αρμενία είχε κάποιες διαδικασίες και χρειαζόταν λίγο χρόνο. Συμπληρώσαμε έντυπα, πληρώσαμε ένα ποσό για να μπούμε στη χώρα. Η όλη διαδικασία μας πήρε περίπου δύο ώρες και ολοκληρώνοντας ετοιμαστήκαμε για να φύγουμε. Βγαίνοντας μας ενημέρωσαν ότι πρέπει να πάμε εκεί απέξω σε κάποιο ασφαλιστικό πράκτορα για να βγάλουμε μια ασφάλεια για τις μηχανές. Καβαλήσαμε τις μηχανές, τους αγνοήσαμε και φύγαμε. Στα πρώτα μέτρα μας έκαναν νοήματα διάφοροι τύποι, πετάχτηκαν μπροστά μας, τους προσπεράσαμε και συνεχίσαμε. Όπως καταλαβαίνετε, ποτέ δεν βγάλαμε αυτή την ασφάλεια.
Από τα πρώτα χιλιόμετρα της διαδρομής νιώσαμε ότι έχουμε μπει σε μια Ασιατική χώρα, με τα καλά και τα άσχημα της: οι δρόμοι ήταν κατασκευασμένοι κατά την περίοδο της Σοβιετικής Ένωσης, σπασμένοι, κατεστραμμένοι, με πολλές στροφές και λακούβες. Το τοπίο δεν ήταν έντονο πράσινο, σε αντίθεση με τις διαδρομές που κάναμε τις προηγούμενες ημέρες. Τα δέντρα και τα φυτά είχαν το χρώμα της ελιάς και ήταν κοντά και αραιά, η βλάστηση δεν ήταν πυκνή. Νιώθεις ότι κινείσαι σε φαράγγι.
Δεν οδηγήσαμε πολλά χιλιόμετρα μέσα στην Αρμενία, καθώς είχαμε ήδη κάνει αρκετά για να φτάσουμε στα σύνορα. Περάσαμε από ένα χωριό στο οποίο ζούσαν πολλοί μεταλλωρύχοι με τις οικογένειες τους , σταματήσαμε στο κέντρο του για μικρό διάλειμμα και ανασύνταξη . Με το που σταματήσαμε μπροστά μας αντικρίσαμε ένα παντοπωλείο που ονομαζόταν «Η μικρή Ελλάς»! (μάλλον έπρεπε να το λένε παντα – πωλείο γιατί πουλούσε τα πάντα, όπως και όλα τα μαγαζιά που είδαμε στην Αρμενία: φρούτα, μπισκότα, σαμπουάν, ανταλλακτικά , ρούχα, ότι μπορείς να φανταστείς!)
Συνεχίσαμε για μερικά χιλιόμετρα ακόμα, περνώντας μέσα από off road τουνελ και αποφασίσαμε να σταματήσουμε πριν νυχτώσει για διανυκτέρευση. Το πρώτο ξενοδοχείο στο οποίο σταματήσαμε ήταν over budget και προχωρήσαμε στο επόμενο, όπου και μείναμε τελικά. Το ξενοδοχείο ήταν παραποτάμιο, εκτός πόλεων, οπότε το πρόγραμμα δεν είχε βόλτα και αναζήτηση εστιατορίου, φάγαμε εκεί και ξεκουραστήκαμε.
Η βραδιά όμως είχε διάφορες ιστορίες: Αρχικά στο ξενοδοχείο γινόταν το γλέντι ενός γάμου, έτσι αποφάσισα να κάνω ένα πέρασμα σα γνήσιος guest star, αφήνοντας τα δύο άλλα πιτσουνάκια σε ρομαντικό τραπέζι δίπλα στο ποτάμι να ζήσουν μοναδικές στιγμές
.
Επίσης, άξια ειδικής μνείας είναι η ιδιοκτήτρια του ξενοδοχείου. Για να αποφύγω τους χαρακτηρισμούς, θα σας θυμίσω μια αξέχαστη στιγμή από την ταινία The Κόπανοι:
Μετά από αυτό το χαρούμενο στιγμιότυπο, και με αυτή την εικόνα στο μυαλό σας, θέλω να σημειώσω ότι από την ώρα που μπήκαμε, με κοίταζε στραβά και είχα αγριευτεί. Πήγαμε στο δωμάτιο μας, το οποίο ήταν μεγάλο, σαν στούντιο, και η πόρτα του ήταν τζαμόπορτα. Πάω να κλείσω την πόρτα και είναι χαλασμένη. Φτου σκέφτομαι, τι κάνουμε;;
Οι άλλοι από τον πολύ προβληματισμό έπεσαν για ύπνο κι εγώ πήρα τα εργαλεία γιατί ξαγρύπνησα και βάλθηκα να την επιδιορθώσω. Αφού την έφτιαξα και κλείδωσα, πάλι δε με έπαιρνε ύπνος. Πλησίασα στα παράθυρα και τραβούσα φωτογραφίες και χάζευα έξω.
Και ξαφνικά ξεκινάει μια ηλεκτρική καταιγίδα! Ο ένας κεραυνός πίσω από τον άλλο, ένα θέαμα που θύμιζε ταινία τρόμου. Στο καπάκι ξεκινάει να ρίχνει χαλάζι.
Όπως είχα ξεχαστεί και χάζευα από το παράθυρο από το πουθενά ΠΕΤΑΓΕΤΑΙ μπροστά μου έξω από το τζάμι η συμπαθέστατη ιδιοκτήτρια. Χέστηκα πάνω μου λέμε. :arghh::arghh::arghh: Εξαφανίστηκα, πήγα προς τα μέσα, ξύπνησα τον Παντελή και του λεω ΡΕ, η άλλη είναι έξω από το δωμάτιο ξύπνα. Κάτι ψέλλισε και γύρισε από την άλλη.
Παίρνω όλες τις βαλίτσες, τις βάζω τη μια πάνω στην άλλη μπροστά στη μπαλκονόπορτα και έκανα ένα μικρό οχυρό. Μετά επιτέλους αποφάσισα να κοιμηθώ.
Το πρωί ξυπνήσαμε νωρίς, φάγαμε πρωινό κάτω από μια πέργκολα στο μεγάλο κήπο του ξενοδοχείου. Εκεί που πίναμε καφέ, βλέπουμε να ανοίγει η πόρτα ενός υπόγειου γκαράζ και ΑΥΤΗ να βγαίνει οδηγώντας μια Αμερικάνικη Limo . Εδώ να τονίσω ότι δύο στα τρία αυτοκίνητα που συναντούσαμε στο δρόμο ήταν παλιά LADA.Τα σχόλια δικά σας
Φορτώσαμε τις μηχανές και ξεκινήσαμε. Η διαδρομή περιείχε και πάλι πολλά off road τούνελ, κινηθήκαμε σε μια κυκλική διαδρομή για να επισκεφθούμε δύο γνωστά μοναστήρια, μνημεία UNESCO. Τα μοναστήρια που επισκεφθήκαμε είναι τα Haghpat και Sanahin , δύο πολύ σημαντικά Βυζαντινά μοναστήρια , κέντρα μάθησης από το 10 – 13ο αιώνα. Είναι δείγματα Αρμένικης Χριστιανικής Αρχιτεκτονικής που αναπτύχθηκε από την ανάμειξη των στοιχείων της βυζαντινής εκκλησιαστικής αρχιτεκτονικής και την παραδοσιακή λαϊκή αρχιτεκτονική της περιοχή του Καυκάσου .
Οδηγώντας από το ένα μοναστήρι στο άλλο
Συνεχίσαμε τη διαδρομή μας νότια. Περάσαμε από ένα γνωστό χειμερινό θέρετρο της Αρμενίας.
Ξαφνικά, αμέσως μετά από αυτό το θέρετρο, η διαδρομή άλλαξε τελείως: Βρισκόμασταν μέσα στο δάσος, ανεβαίναμε συνεχώς υψόμετρο, σε μια τρελή διαδρομή με στροφές, καινούρια άσφαλτο και δύο ρεύματα ανά κατεύθυνση.
Κατευθυνθήκαμε προς τη λίμνη Sevan , σταματήσαμε λίγο για φωτογραφίες και ξεκούραση και συνεχίσαμε νότια σε επαρχιακούς δρόμους με μεγάλο υψόμετρο, άνω των 2000 μέτρων.
Κατά το μεσημέρι φτάσαμε στο Selim Pass, ένα γνωστό πέρασμα στο οποίο σταματήσαμε για ξεκούραση. Εκεί γνωρίσαμε κάποιους Ρώσους που ήρθαν αεροπορικώς στην Αρμενία και είχαν ενοικιάσει μηχανές για να κάνουν αυτές τις διαδρομές.Στη συνέχεια ξεκινήσαμε την εκπληκτική κατάβαση: φιδωτός δρόμος με καλή πρόσφυση, ανοιχτός καιρός και σωστή θερμοκρασία.
(συνεχίζεται)