4 χώρες, μια απέλαση και ένα πραξικόπημα

[Miltiadis]

ilbig: κοπέλια!Μπράβο

 

[sahara]

Καιρο ειχα να απολαυσω ετσι ταξιδι που εκανε αλλος....

 

[christof40]

Καιρο ειχα να απολαυσω ετσι ταξιδι που εκανε αλλος....

καραμελες adverture για το ταξιδι του αλλου

 

[onroad]

καραμελες adverture για το ταξιδι του αλλου

Στα τελευταία ποστ σε βλεπω με τρελλα κέφια !!!


Connected with smiling people only !!!

 

[paschalis]

καραμελες adverture για το ταξιδι του αλλου

Στα τελευταία ποστ σε βλεπω με τρέλα κέφια !!!


Connected with smiling people only !!!

Ετσι ειναι η καλη ρακη και το καλο ταξιδι,σε πιανουν την επομενη μερα

 

[stavrouliasp]

Η διαδρομή από το κομμάτι αυτό του ταξιδιού...

https://www.google.gr/maps/dir/Sadakhlo, Georgia/Haghpat Monastery Complex, Haghpat, Lori Province, Armenia/Sanahin Monastery Complex, Alaverdi, Lori Province, Armenia/Tatev Monastery, Tatev, Syunik Province, Armenia/Tegh, Αρμενία/@40.3069304,44.3714768,8z/data=!3m1!4b1!4m32!4m31!1m5!1m1!1s0x4041678c8334310b:0xb5875d3c70747b03!2m2!1d44.7861929!2d41.2403636!1m5!1m1!1s0x404171ed17a6d6ff:0x90d29945babf093b!2m2!1d44.7119892!2d41.0937169!1m5!1m1!1s0x4041710edddc29c7:0xf8d7a402d302d72d!2m2!1d44.6660897!2d41.0872827!1m5!1m1!1s0x401606656a198faf:0xeef9e3e00882096!2m2!1d46.2501946!2d39.3793571!1m5!1m1!1s0x403e07ff38cdd26d:0x58c477c6b8d3439e!2m2!1d46.4763299!2d39.5560889!3e0?hl=en

Θα βάλω και εγώ μερικές ακόμη φωτογραφίες.

Τα μοναστήρια Haghpat και Sanahin είναι μνημεία πολιτιστικής κληρονομιάς της UNESCO και σαν τέτοια δεν μπορούσαμε να τα αγνοήσουμε. Στο ένα μάλιστα είχε κανονικά λειτουργία την οποία και παρακολουθήσαμε για λίγο...

Βενζινάδικο στην Αρμενία. Η βενζίνη που βάζαμε τις περισσότερες φορές ήταν η παλιά απλή για όποιον θυμάται των 92 οκτανίων. Τα μηχανάκια ωστόσο δεν φάνηκε να έχουν κάποιο θέμα με αυτό, ούτε παρατηρήσαμε αυξημένη κατανάλωση ή κάτι άλλο...

Στην διαδρομή για τον νότο της Αρμενίας..

Για το Αρμένικο stohedge έχω να πω ότι μπορεί να μην είναι τόσο εντυπωσιακό όσο το Αγγλικό αλλά η ουσία είναι ότι χρησιμοποιούνταν και αυτό για αστρονομικούς λόγους, στοιχείο που αποδεικνύει την ανάπτυξη του πανάρχαιου αυτού πολιτισμού που αναπτύχθηκε στην περιοχή αυτή.

Τα πετρογλυφικά στο Ughtasar. Σίγουρα μια από τις πιο δυνατές εμπειρίες που έχω ζήσει...

Η διαδρομή...

Το μοναστήρι Tatev. Άλλο ένα μνημείο πολιτιστικής κληρονομιάς της UNESCO...

Λίγο πριν το μοναστήρι μας έπιασε η βροχή και η πείνα οπότε φάγαμε στην καφετέρια - ταβέρνα του χωριού. Το μενού είχε και Γάτα...

Η διανυκτέρευση έγινε, όπως προείπε ο Κώστας, στο σπίτι του ζευγαριού που διατηρούσε την ταβέρνα. Το σπίτι από μέσα...

Η συνέχεια είναι από το Nagorno Karabakh. (Ο Χριστόφορος μάλλον βιάζεται λίγο...)

 

[Alanis]

Παιδιά συγχαρητήρια απόλαυσα οχι μονο την διαδρομή αλλά και την αφήγηση αφού έσκαγα στα γέλια σε πολλά σημεία!! Φαντάζομαι τι γελια θα ρίξατε εσείς....
@stavrouliasp τι βου-ντού κάνεις στις εικόνες και δεν τις βλέπω ενώ των άλλων ειναι εντάξει;

 

[Postman]

Μπραβο σας παντα τετοια!!!!!

 

[nikosrr]

Μπράβο σας παίδες, οτι χρειαζόμουν γιατί είναι στόχος η Τουρκία, Γεωργία και Αρμενία. Φύγατε για ΣΚ και εμείς περιμένουμε;

 

[onroad]

Ερχεται νέο επεισόδιο σήμερα !!!


Connected with smiling people only !!!

 

[onroad]

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 4: ΝΑΓΚΟΡΝΟ ΚΑΡΑΜΠΑΧ


Το πρόγραμμα της ημέρας περιείχε την είσοδο και περιήγηση στο αυτοαποκαλούμενο κράτος του Ναγκόρνο Καραμπάχ. Για να καταλάβετε λίγο καλύτερα τη σημερινή ιστορία, ξεκινάμε με κάποιες σημαντικές πληροφορίες για την περιοχή, τις οποίες κι εμείς μάθαμε κατά την έρευνα μας για το ταξίδι

Το Ναγκόρνο-Καραμπάχ ήταν παλαιότερα μία αυτόνομη διοικητική περιφέρεια της άλλοτε Σοβιετικής Ένωσης που ανήκε στη Σοσιαλιστική Δημοκρατία του Αζερμπαϊτζάν.
Σήμερα συνεχίζει ν' αποτελεί μια "εκ των πραγμάτων" αυτόνομη δημοκρατία (Δημοκρατία του Ναγκόρνο-Καραμπάχ) στο Νότιο Καύκασο, που επισήμως όμως αποτελεί μέρος της Δημοκρατίας του Αζερμπαϊτζάν. Bρίσκεται περίπου 270 χλμ δυτικά της αζερικής πρωτεύουσας Μπακού,και πολύ κοντά στα σύνορα με την Αρμενία, αποτελώντας ουσιαστικά θύλακα μέσα στο Αζερμπαϊτζάν.
Το 1991 και καθώς η Ε.Σ.Σ.Δ. κατέρρεε, δημοψήφισμα που έλαβε χώρα στο Ναγκόρνο-Καραμπάχ και στο γειτονικό Σαχουμιάν κατέληξε στη διακήρυξη ανεξαρτησίας από το Αζερμπαϊτζάν ως Δημοκρατία του Ναγκόρνο-Καραμπάχ. Η κρατική αυτή οντότητα ακόμη δεν έχει αναγνωριστεί από κανένα διεθνή οργανισμό ή χώρα, συμπεριλαμβανομένης της Αρμενίας (λόγω διεθνών πιέσεων). Η περιοχή έγινε πηγή διαμάχης ανάμεσα στην Αρμενία και το Αζερμπαϊτζάν, η οποία έφτασε στο αποκορύφωμά της με τον Πόλεμο του Ναγκόρνο-Καραμπάχ. Ο σκληρότατος πόλεμος κόστισε τη ζωή σε χιλιάδες ανθρώπους, και προκάλεσε κύματα προσφύγων από το Καραμπάχ προς την Αρμενία και το Αζερμπαϊτζάν,καθώς και μικρό τμήμα αυτών σε χώρες της Δύσης. Από την κατάπαυση πυρός που συμφωνήθηκε το 1994, το μεγαλύτερο μέρος του Ναγκόρνο-Καραμπάχ και διάφορες περιοχές του Αζερμπαϊτζάν γύρω του (συνολικά περίπου το 14% του εδάφους του Αζερμπαϊτζάν) παραμένουν υπό τον έλεγχο των Αρμενίων αυτονομιστών του Ναγκόρνο-Καραμπάχ. Ως αποτέλεσμα της διαμάχης, το Αζερμπαϊτζάν και η Τουρκία έκλεισαν τα σύνορά τους με την Αρμενία, πλήττοντας καίρια την οικονομία της χώρας.

Ο δρόμος έως τον συνοριακό σταθμό ήταν επαρχιακός, με στροφές, απολαυστικός. Φτάνοντας, δώσαμε τα διαβατήρια μας και μας ενημέρωσαν ότι μπορούμε να μπούμε στη «χώρα» αλλά δεν μπορούμε να βγούμε. Για να βγούμε από τη χώρα θα έπρεπε να πάμε κατευθείαν στην πρωτεύουσα, στο Υπουργείο Εξωτερικών για να βγάλουμε VISA. Μας έγραψαν τη διεύθυνση σε ένα χαρτάκι και ξεκινήσαμε και το Στεπάνακερτ.

Το Στεπάνακερτ από ψηλά

Μετά από περίπου 40 λεπτά φτάσαμε και ξεκινήσαμε να ψάχνουμε το Υπουργείο. Αρχικά πήγαμε σε ένα άλλο Κυβερνητικό κτίριο, τους δείξαμε το χαρτάκι και μας υπέδειξαν που έπρεπε να πάμε. Το βρήκαμε μετά από λίγο, παρκάραμε απέξω, και εγώ με τον Παντελή μπήκαμε μέσα για να βγάλουμε τις βίζες . Ο χριστόφορος έμεινε έξω να φυλάει τις μηχανές. Επειδή σε αυτό το «κράτος» δεν υπάρχουν μηχανές, ΟΠΟΙΟ κοριτσάκι ( από 20 έως και 40) περνούσε από εκεί, έβγαζε μια σέλφι με τις μηχανές . Και με το Χριστόφορο!
Μετά από μια σχετικά γρήγορη διαδικασία, βγάλαμε τις βίζες και ο υπάλληλος του Υπουργείου έβγαλε ένα μεγάλο χάρτη και μας ζήτησε να δηλώσουμε τις περιοχές στις οποίες θέλαμε να πάμε. Ο χάρτης χωριζόταν σε 6 περιοχές. Εμείς δηλώσαμε ότι θα πάμε στις 5 , μην αναφέροντας καθόλου την 6η περιοχή, στην οποία γνωρίζαμε ότι απαγορεύεται να πάμε.
Καβαλήσαμε τις μηχανές και ξεκινήσαμε αμέσως, με προορισμό την 6η περιοχή.

Στο δρόμο συναντήσαμε το μνημείο του Στεπάνακερτ, σταματήσαμε για φωτογραφίες, και συνεχίσαμε.

Στο επόμενο τέταρτο αφήσαμε την άσφαλτο και κατευθυνθήκαμε στην πόλη – φάντασμα του Αγκνταμ.

Διάλειμμα για λίγη ακόμα ενημέρωση:

Το 'Αγκνταμ είναι πόλη φάντασμα στα νοτιοδυτικά του Αζερμπαϊτζάν στα σύνορα με το Ναγκόρνο - Καραμπάχ. Ιδρύθηκε στις αρχές του 18ου αιώνα και στα αζέρικα το όνομα της πόλης σημαίνει "λευκό σπίτι". Μέχρι τον πόλεμο του Ναγκόρνο - Καραμπάχ, η πόλη αριθμούσε περί τους σαράντα χιλιάδες κατοίκους. Διέθετε εργοστάσια και σιδηροδρομικό σταθμό ενώ ήταν γνωστή για το κρασί και το βούτυρο. Με την έναρξη του πολέμου η πόλη αποτέλεσε σημαντικό στρατηγικό σημείο για τις αζέρικες δυνάμεις. Στα τέλη Ιουλίου του 1993 οι αυτονομιστές κατόρθωσαν, ύστερα από σκληρή μάχη, να καταλάβουν την πόλη με αποτέλεσμα οι κάτοικοι να εκδιωχθούν. Λόγω του φόβου της ανακατάληψης από τους Αζέρους, οι αυτονομιστές αποφάσισαν να καταστρέψουν την πόλη. Σήμερα η πόλη έχει ερημωθεί και αποτελεί στρατιωτική ζώνη των δυνάμεων του Ναγκόρνο - Καραμπάχ. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει το "Τζαμί του Άγκνταμ", το οποίο κατασκευάστηκε το 1870 και έχει παραμείνει ανέπαφο.

Κάπου εδώ πήραμε τον "κακό" το δρόμο

Μέσω χωματόδρομου κατευθυνθήκαμε προς το κέντρο της πόλης, έχοντας βάλει στο χάρτη το Τζαμί. Μπροστά πήγαινα εγώ, δεύτερο ο Χριστόφορος, τρίτος ο Παντελής. Όπως οδηγούσαμε μέσα από στενά και διαδοχικές στροφές, πέσαμε πάνω σε ένα μπλόκο από περίπου 50 στρατιωτικούς και φορτηγά. Μας έκαναν σήμα να σταματήσουμε και όπως σταματήσαμε μπροστά στο πρώτο φορτηγό, ακούσαμε από το δεύτερο φορτηγό κάτι φωνές «terrorist, terrorist». Σβήσαμε τις μηχανές με ψυχραιμία, βγάλαμε τα κράνη και τους ρωτήσαμε αν μπορούμε να πάμε να δούμε την πόλη. Μας είπαν ότι απαγορεύεται, τους είπαμε ότι είμαστε τουρίστες και η συζήτηση ήταν ήρεμη και χαλαρή. Κατάλαβαν ότι έχουμε μπερδευτεί/ χαθεί και μας είπαν ότι πρέπει να γυρίσουμε πίσω, να βρούμε τον κεντρικό δρόμο και να κάνουμε δεξιά προς την Πρωτεύουσα γιατί εκεί που είμασταν απαγορευόταν. Τους είπαμε οκ, βάλαμε πάλι τα κράνη, γυρίσαμε προς τα πίσω και στη διασταύρωση που έπρεπε να κάνουμε δεξιά, ομόφωνα αποφασίσαμε να κάνουμε αριστερά και να πάμε να δούμε πως είναι η απαγορευμένη πόλη.

Στρίψαμε αριστερά και μετά από περίπου ένα χιλιόμετρο στρίψαμε σε ένα μικρό στενό με κατευθυνση το κέντρο της πόλης. Μπήκαμε σε ένα ακόμη πιο στενό δρομάκι, σα μονοπάτι, κρύψαμε τις μηχανές πίσω από κάτι δέντρα και θάμνους. Συνεχίσαμε πεζοί ανάμεσα σε χαλάσματα και αρχίσαμε να βλέπουμε την πόλη και να τραβάμε φωτογραφίες.

Υπήρχε έντονα η αίσθηση ότι ήταν μια μεγάλη και ζωντανή πόλη που λόγω της φρίκης του πολέμου καταστράφηκε. Ότι άνθρωποι πέθαναν εκεί, ότι η ζωή σταμάτησε. Ήταν μια πολύ δυνατή εμπειρία. Ο Παντελής είχε την ιδέα να βρούμε το τζαμί και να ανέβουμε πάνω να βγάλουμε μια φωτογραφία 360. Εκεί καταλάβαμε ότι έχουμε ξεπεράσει το όριο και είπαμε στον περιπετειάκια ότι ήρθε η ώρα να γυρίσουμε πίσω. Έκανε μια ακόμα προσπάθεια να μας πείσει να προχωρήσουμε, ξεκίνησε κιόλας να πηγαίνει προς τα εκεί αλλά αφού είδε ότι δεν ακολουθούμε γύρισε πίσω και κατευθυνθήκαμε προς τις μηχανές μας.

Κάπου εκεί καταλάβαμε ότι έχουν αρχίσει να μας αναζητούν καθώς ακούσαμε μια κινητικότητα, προφανώς είχαν σε άλλα σημεία δικούς τους ανθρώπους και τους ενημέρωσαν ότι δεν περάσαμε. Αποφασίσαμε να κάνουμε γρήγορα και αθόρυβα . Σκεφτήκαμε να μην κάνουμε δεξιά γιατί θα πέφταμε πάλι πάνω στο μπλόκο και αποφασίσαμε να κάνουμε αριστερά κυκλώνοντας την πόλη, όπως μας έδειχνε το gps , ώστε να αποφύγουμε το μπλόκο και να συνεχίσουμε τη διαδρομή που είχαμε σχεδιάσει προς τα βουνά. Μετά από περίπου πέντε λεπτά, και αφού κινούμασταν γοργά και όσο γινόταν με λιγότερο θόρυβο φτάσαμε στο τελείωμα της πόλης και στρίψαμε αριστερά 150 μοίρες και ήμασταν ανάμεσα στο Αζερμπαιτζάν και το Ναγκόρνο Καραμπάχ. Σε 2 – 3 χιλιόμετρα πέφτουμε πάνω σε μπλόκο στρατιωτικής αστυνομίας, στο οποίο από ότι καταλάβαμε είχε δοθεί σήμα να μας σταματήσουν.

Μπαίνουν στη μέση του δρόμου, με τα όπλα στα χέρια και μας ζητούν να σταματήσουμε, να σβήσουμε τις μηχανές και να κατέβουμε. Κάναμε ότι είπαν . Μας ζήτησαν όλα μας τα χαρτιά: διαβατήρια, βίζα καθώς και το χαρτί στο οποίο είχαμε δηλώσει τις περιοχές που θα επισκεπτόμασταν. Δίπλα εκεί στο μπλόκο υπήρχε μια καλύβα από μπαμπού. Μας πήγαν εκεί απ έξω και ξεκίνησαν οι ερωτήσεις: γιατί βρισκόμαστε εκεί, γιατί ήρθαμε από τη συγκεκριμένη κατεύθυνση, για ποιο λόγο ενώ δηλώσαμε ότι δεν θα πηγαίναμε σε αυτή την περιοχή πήγαμε. Τα Αγγλικά του αστυνομικού ήταν τέλεια και δεν χώραγαν λάθη στην κατανόηση. Εμείς ξεκινήσαμε τις χαζές δικαιολογίες, ότι το gps έκανε λάθος, ότι έχουμε χαθεί, ότι δεν έχουμε καταλάβει ότι απαγορεύεται και άλλα τέτοια.
Αφού μας αφήνει να τα πούμε όλα αυτά, μας λέει «Οκ. Ας τα αφήσουμε αυτά και ας πούμε αλήθειες. Τι κάνετε εδώ;».
Μέχρι και εκείνη την ώρα βρισκόμασταν σε χαλαρή διάθεση και δεν είχαμε συνειδητοποιήσει τη σοβαρότητα της κατάστασης. Οι ερωτήσεις όμως σοβάρευαν και έπαιρναν τη μορφή ανάκρισης με πολύ έντονο και αυστηρό ύφος. Ο δεύτερος αστυνομικός ήταν συνεχώς με το χέρι στη σκανδάλη . Από την έλλειψη πραγματικής δικαιολογίας προσπαθούσαμε να τον μπερδέψουμε λέγοντας ότι ναι, είχαμε ακούσει ότι υπάρχει η απαγόρευση και ότι υπάρχει διαμάχη, ότι έχουμε ενημέρωση για την ιστορία, αλλά εμείς δεν πήγαμε εκεί με κακό σκοπό. Ότι είμαστε φίλοι με τους Αρμένιους , ότι έχουμε πολλούς φίλους Αρμένιους στην Ελλάδα και ότι άλλη παπαριά μας κατέβαινε στο κεφάλι.
Αφού έχει περάσει ένα 2ωρο ξεκινά μια επικοινωνία μέσω ασυρμάτου με άλλους στρατιωτικούς και πολιτικό προσωπικό, προσπαθώντας να διαπραγματευτεί τι θα γίνει με εμάς. Ακούγαμε έντονες συνομιλίες, φυσικά δεν καταλαβαίναμε τίποτα από ότι έλεγαν αλλά νιώθαμε την ένταση της κατάστασης. Ο αστυνομικός που μας ανέκρινε ήταν υψηλόβαθμος αξιωματικός, οπότε δεν επηρεαζόταν από φωνές , είχε τη δική του αίσθηση της κατάστασης και καταλαβαίναμε ότι αυτή ήθελε να επιβάλλει. Απλά δεν καταλαβαίναμε ποια είναι η γνώμη του. Ξαφνικά ξέσπασε μια βροχή έντονη και μας έβαλαν μέσα στην ξύλινη καλύβα . Σε όλο αυτό το διάστημα μας είχαν απαγορεύσει να μιλάμε μεταξύ μας Ελληνικά, αν θέλαμε να μιλήσουμε έπρεπε να το κάνουμε μόνο στα Αγγλικά.Μέσα στην καλύβα υπήρχαν όπλα και μαχαίρια.

Τότε μας ζήτησαν να φέρουμε ότι ηλεκτρονικό εξοπλισμό είχαμε μαζί μας: υπολογιστές, κάμερες, κινητά, tablet κλπ. Πηγαίνοντας προς τις μηχανές για να φέρουμε τα πράγματα μας ζήτησα από τον Παντελή το κινητό του, για να προσποιηθώ ότι είναι δικό μου. Ταυτόχρονα έβαλα την go pro και το κινητό μου μέσα στο εσώρουχο. Από ότι καταλαβαίνετε είχα ένα παλαμάρι από εδώ μέχρι το Αγρίνιο! Ο Παντελής είπε ότι δεν είχε κινητό αλλά μόνο το gps.
Πήραν όλο τον εξοπλισμό που τους δώσαμε και άρχισαν να τον επεξεργάζονται. Μας ζήτησαν να ξεκλειδώσουμε όλα μας τα πράγματα και να τα δώσουμε στο βοηθό του. Αυτός ξεκίνησε να τα ερευνά με κινήσεις χάκερ. Ήξερε όλα τα μοντέλα φωτογραφικών και κινητών, πώς να τα ψάξει και να τα χειριστεί σε χρόνο dt. Διέγραψε όλο το υλικό που είχαμε τραβήξει, μας ρώτησε εάν υπάρχει τίποτα άλλο , του απαντήσαμε όχι και μετά από διαπραγματεύσεις και πολλή κουβέντα το κλίμα ηρέμησε.
Μας μιλούσε για τη «μητέρα Ρωσία» και εμείς του λέγαμε για ταξίδια.
Αποφάσισε να μας αφήσει να φύγουμε, παρόλαυτά θα έπρεπε άμεσα να εγκαταλείψουμε το Ναγκόρνο Καραμπάχ, χωρίς να δούμε τίποτα άλλο. Μας έδωσε διορία μια ώρα να φύγουμε από τα ίδια σύνορα από τα οποία είχαμε μπει, ενώ εμάς το σχέδιο μας ήταν να βγούμε από αλλού. Απέλαση δηλαδή, με συγκεκριμένο χρονοδιάγραμμα.
Ο περιπετειάκιας πετάχτηκε κάπου εκεί και είπε στον αξιωματικό ότι εμείς έχουμε κανονίσει να κάνουμε αυτή τη βόλτα, τον αγριοκοίταξε πρώτα αυτός, μετά εμείς γιατί φοβηθήκαμε μη χαλάσει το καλό κλίμα που είχε δημιουργηθεί, και το ξέχασε γρήγορα.

Έτσι, μετά από συνολικά τρεις ώρες, η περιπέτεια μας άρχισε να τελειώνει. Φύγαμε με κατευθυνση προς την έξοδο, αφού βάλαμε καύσιμα. Ο βενζινάς άρχισε και αυτός τις ερωτήσεις, για ποιο λόγο έρχεστε από εκείνη την κατεύθυνση, ε ρε φίλε κι εσύ! Ξαφνικά εμφανίζεται ένας άλλος τύπος και αρχίζει να μας κάνει διάφορες ερωτήσεις. Σταματάμε τελείως να απαντάμε, προφανώς ο τύπος ήταν κάποιος μυστικός αστυνομικός από ότι καταλάβαμε. Ανεβήκαμε στις μηχανές και ξεκινήσαμε. Σε όλο το δρόμο νιώθαμε ότι μας παρακολουθούν. Υπήρχε ένα λευκό βαν πίσω μας που μας ακολουθούσε. Σε κάποιο σημείο που σταματήσαμε σταμάτησε και αυτό. Ξαναξεκινήσαμε με γρήγορο ρυθμό προς το σημείο από το οποίο είχαμε μπει. Φτάνοντας στα σύνορα, δώσαμε τα διαβατήρια και είδαμε τους υπαλλήλους να σκουντάει ο ένας τον άλλο. Είχαμε γίνει μάλλον διάσημοι.
Περάσαμε την πύλη και έληξε αίσια αυτή η περιπέτεια.

Ακολουθήσαμε τη διαδρομή για Yerevan , σύντομα επανέρχομαι με τις υπόλοιπες περιπέτειες του ταξιδιού.

Όπως καταλαβαίνετε, το φωτογραφικό υλικό της ημέρας είναι πολύ περιορισμένο ( και πάλι καλά που υπάρχει και αυτό!)

 

[Sotosg]

 

[Sotosg]

Ταξιδαρα κανατε αλλα αφησατε εκρεμοτητες με τον Καυκασο
Abano pass και Omalo

Δεν πειράζει Οmalo έχει και στην Κρήτη

 

[onroad]

(Αρμενία συνέχεια)

Αφού φύγαμε από το Ναγκόρνο Καραμπάχ, ξεκινήσαμε τη διαδρομή μας προς την πρωτεύουσα της Αρμενίας, το Yerevan. H διαδρομή ήταν απολαυστική, ο δρόμος ήταν φαρδύς με ανοιχτές στροφές και μας επέτρεπε να κινούμαστε με υψηλές ταχύτητες.Η θερμοκρασία ήταν τέλεια και η έκπληξη της ημέρας ήταν μια μαγική εικόνα: Καθώς κατευθυνόμασταν προς το Yerevan είδαμε τον ήλιο να δύει και τα πάντα να κοκκινίζουν, με φανταστικές εναλλαγές χρωμάτων , και στο βάθος το όρος Αραράτ, γνωστό σε όλους μας από τα Θρησκευτικά, στο σχολείο, αφού εκεί λέγεται ότι προσάραξε η κιβωτός του Νώε. Ενώ το βουνό βρίσκεται στο έδαφος της Τουρκίας, παίζει σημαντικό ρόλο στην κουλτούρα και τον εθνικισμό της Αρμενίας και φαίνεται στο Εθνόσημο της Αρμενίας.

Μετά από μια μέρα περιπέτειας, σουρουπώνοντας μπήκαμε στο Yerevan. Μπαίνοντας στην πόλη φτάσαμε σε μια μεγάλη πλατεία και είδαμε ένα ξενοδοχείο στα δεξιά. Σταματήσαμε και μπήκε ο Παντελής να ρωτήσει. Τελικά δε μείναμε γιατί μας το ενοικιάζανε μόνο για 2 ώρες

Προχωρήσαμε λίγο και βρήκαμε ένα άλλο ξενοδοχείο. Αυτό ήταν καλύτερο. Το ενοικιάζανε για δύο ώρες αλλά σου είχαν και τις γυναίκες παροχή
Ξανακαβαλάμε τις μηχανές και για να μην τριτώσει βάζουμε στο GPS και κατευθυνόμαστε προς την κεντρική πλατεία, την Republic Square. Συγκεκριμένα ζητούσαμε ένα ξενοδοχείο που να μπορούμε να μείνουμε όλο το βράδυ γι αυτό είχαμε βάλει στο gps το Best Western, Φτάνουμε εκεί και μπαίνουμε μέσα εγώ με τον Παντελή. Ρωτάμε εάν έχει δωμάτια , μας λέει ναι φυσικά. Ρωτάμε την τιμή και μας έρχεται μια σκοτοδίνη.

Το Yerevan είναι μια πόλη πολύ εντυπωσιακή , ισάξια των μεγάλων Ευρωπαικών πόλεων, με όλα τα γνωστά και ακριβά καταστήματα, όπου μένουν όσοι είναι αρκετά ματσό.

Κάναμε μια μινι έρευνα επι τόπου και βρήκαμε μετά από λίγο ακόμα ψάξιμο ένα ξενοδοχείο με νορμάλ κόστος και ολονύχτια διανυκτέρευση. Αφήσαμε τα πράγματα μας, κλειδώσαμε τις μηχανές και βγήκαμε βόλτα με τα πόδια για να δούμε το κέντρο της πόλης και να φάμε. Η πλατεία είναι τεράστια, οβάλ και πολυτελής, γεμάτη μαρμάρινες κατασκευές και ακριβά ξενοδοχεία. Μετά από λίγο περπάτημα το στομάχι είχε αρχίσει να διαμαρτύρεται και βρήκαμε ένα εστιατόριο – όπου φάγαμε όλο το μενού!!
Μετά από τόσες ημέρες στα βουνά, απολαύσαμε ένα βράδυ στην πόλη!

Ε εντάξει, δεν ήταν όλα τα μέρη grande. Εδώ είναι η "θέα" από το πίσω μέρος του ξενοδοχείου μας

Η επόμενη ημέρα ξεκίνησε χαλαρά, με ωραίο πρωινό και ξεκούραστοι κατευθυνθήκαμε προς ένα από τα πιο χαρακτηριστικά μνημεία της Αρμενίας, το άγαλμα Mother Armenia που αντιπροσωπεύει τη νίκη τους στον Β Παγκόσμιο πόλεμο και κοιτάζει από ψηλά την πρωτεύουσα, σα να την προστατεύει, με το βλέμμα στραμμένο στην Τουρκία. Το άγαλμα συμβολίζει την Ειρήνη μέσω της δύναμης και θυμίζει στους Αρμένιους κάποιες κλασικές γυναικείες φιγούρες της Αρμένικης Ιστορίας που πήραν τα όπλα για να βοηθήσουν τους άντρες τους ενάντια στον τούρκικο και Κουρδικό στρατό. Επίσης συμβολίζει το πόσο σημαντικές είναι οι ηλικιωμένες γυναίκες, ως μέλη της Αρμένικης οικογένειας

Μετά επισκεφθήκαμε το μνημείο της Γενοκτονίας των Αρμενίων ( 24/4/1915) , που χτίστηκε το 1967. Κάθε χρόνο στις 24 Απριλίου, ημέρα της Γενοκτονίας, χιλιάδες κόσμου συγκεντρώνεται για να αποτίσει φόρο τιμής στα θύματα της Γενοκτονίας. Εκεί υπάρχει μια φλόγα που δε σβήνει ποτέ , αφιερωμένη στο 1,5 εκατομμύριο Αρμένιους που αφανίστηκαν από τους Οθωμανούς κατά τη διάρκεια της Γενοκτονίας. 22 κράτη έχουν αναγνωρίσει την Γενοκτονία.

Μάθημα ιστορίας τέλος και για σήμερα.
Καβαλήσαμε τις μηχανές για να πάρουμε το δρόμο της επιστροφής, από άλλη διαδρομή.Επιλέξαμε ένα μικρό επαρχιακό δρόμο με πολλές στροφές και πολλές κάμερες. Το όριο ταχύτητας ήταν 50 χιλιόμετρα και εμείς κινούμασταν συνέχεια πάνω από το όριο περίπου στα 70 -80 χιλιόμετρα. Κάθε φορά που περνούσαμε μπροστά από κάποια κάμερα , έκοβα για να είμαι νόμιμος και ωραίος και τσουπ πεταγόταν ο Χριστόφορος, ερχόταν δίπλα μου και χαμογελάγαμε παρέα στην κάμερα. Τα πουστρλ$&*#&@ πήγαν σύννεφο! Συνεχίσαμε έτσι για κάποια ώρα. Σε κάποια στιγμή περνάω από μια κάμερα ασφαλείας με κανένα 80άρι, πίσω οι άλλοι. Ακούω από την ενδοεπικοινωνία «Σε κυνηγάει ένα περιπολικό». Μετά από κανένα χιλιόμετρο ακούω τις σειρήνες, βλέπω και τους φάρους και μου κάνουν σήμα να σταματήσω δεξιά. Μπαίνω δεξιά και από πίσω μου το περιπολικό. Οι άλλοι προσπερνάνε και συνεχίζουν για να πάνε να σταματήσουν πιο κάτω. Εδώ να σημειώσω ότι είχαμε συμφωνήσει ότι αν σταματήσουν οποιονδήποτε από τους τρεις, οι άλλοι δύο θα συνεχίσουν και θα τον περιμένουν λίγο πιο κάτω.



Σταματάω, βγάζω το κράνος, ξεκουμπώνω τη στολή και σκέφτομαι, θα τους μπερδέψω τώρα, δεν θα μιλάνε γρι Αγγλικά. Πλησιάζω με ένα χαμόγελο ως τα αυτιά, τους χαιρετάω με ευγένεια, ώστε να σπάσει λίγο ο πάγος. Για μια ακόμη φορά έκανα λάθος και τα Αγγλικά του αστυνομικού ήταν άψογα με καλή προφορά. Αφού το μπέρδεμα λοιπόν αποκλειόταν, έπρεπε να προχωρήσω με το plan B: Ευγένεια και παραδοχή . Μου εξηγεί ότι το όριο ήταν 50 χιλιόμετρα κι εγώ πήγαινα με 85, έκανα λίγο τον κατάπληκτο, αλλά και μετανιωμένο. Με ενημερώνει ότι το πρόστιμο είναι 40 δολάρια. Οκ σκέφτομαι από μέσα μου, φτηνά τη γλιτώσαμε. Κάπου εκεί μου ζητάει τα χαρτιά μου: δίπλωμα , άδεια και ασφάλεια. Του τα δίνω και μου ξαναζητάει την ασφάλεια που βγάλαμε στα σύνορα της Αρμενίας. Μήπως θυμάστε στα σύνορα κάτι τύπους που προσπαθούσαν να μας σταματήσουν για να κάνουμε ασφάλεια κι εμείς τους προσπεράσαμε, σχεδόν τους πατήσαμε και φύγαμε; ΑΥΤΟ. Του δείχνω την πράσινη κάρτα , με την οποία είμαι ασφαλισμένος σε όλες τις χώρες. Σε όλες;;;;!!! Μου λέει, οκ, για δείξε μου που γράφει « Αρμενία» ; Την κοιτάζω, διαβάζω Αλβανία, Αζερμπαιτζάν , ΓΑΜΩΤΟ! Του εξηγώ ότι δεν ήξερα ότι τη χρειάζομαι, ζητάω και συγνώμη και κάπου εκεί μου εξηγεί ότι το πρόστιμο είναι επιπλέον 200 δολάρια.
Την κάτσαμε , σκέφτομαι.
Άκου να δεις του λεω. Θα σου πω τι λεφτά έχω πάνω μου . Βγάζω κάτι Γεωργιανά, κάτι Τούρκικα και κάτι Αρμένικα, θα ταν δε θα ταν όλα μαζί 15 ευρώ . Μόνο που δε μου τα πέταξε στο κεφάλι. Τι να τα κάνω αυτά μου λέει;;;
Λέω, οκ άκου. Δεν έχω λεφτά, στην Ελλάδα είμαστε φτωχοί και δεν έχουμε χρήματα. Μια κοίταζε εμένα, μία το KTM που λογικά κόστιζε όσο το σπίτι του και είχε κολλήσει. Ήμουν πολύ χαλαρός και δεν μπορούσε να με ψυχολογήσει μάλλον, το κλίμα ήταν πολύ καλό και δε μπορούσε να μιλήσει με πολλή αυστηρότητα.
Αλλά δεν είχε και επιλογή: «Αφού δεν έχεις χρήματα μου λέει θα γυρίσουμε πίσω και θα πας στην Πρεσβεία να ζητήσεις χρήματα για να πληρωθεί το πρόστιμο.»

Προσπαθώ να επιχειρηματολογήσω, να του πω ότι πρέπει να φύγω και θα ταλαιπωρηθώ πολύ αν με γυρίσουν πίσω, είχε περάσει και κάνα μισάωρο με όλα αυτά, και του λέω:
« Έχω και 50 δολάρια αλλά αυτά είναι όλα μου τα λεφτά και πρέπει να βάλω και καύσιμα. Μπορούμε να βρούμε μια λύση;» Όπως ήταν σκεπτικός ανοίγω και τα βγάζω από το βαλιτσάκι. Μου λέει, βάλτα μέσα γρήγορα. Αντί να τα βάλω στη βαλίτσα τα δίνω στο συνοδηγό του . Κοιταχτήκαμε και συνεννοηθήκαμε άτυπα. Κρατάει 20 ο ένας, 20 ο άλλος και μου δίνουν και 10 + όλα τα ψιλά που τους είχα δώσει.

Γυρνάει ο συνοδηγός στο πίσω μέρος του καθίσματος, πιάνει μια σακούλα με βερίκοκα, μου τη δίνει και μου λέει “ It’s a good deal bro”.
Δίνουμε τα χέρια – σα να πρωταγωνιστώ σε χολιγουντιανή παραγωγή - , ανταλλάσουμε ευχές, παίρνω τα βερίκοκα και φεύγω. Καβαλάω τη μηχανή και κανένα χιλιόμετρο πιο κάτω βρίσκω τους άλλους πίσω από μια πινακίδα.

«τι έγινε ρε», μου λένε
« Έδωσα 40 δολάρια και πήρα μια σακούλα βερίκοκα, νομίζω έκανα καλό deal»
Τους εξηγώ όλη τη φάση, γελάμε όλοι μαζί. Τα παιδιά μου λένε ότι το σωστό είναι να μοιραστεί το πρόστιμο δια τρία. Τους λέω ότι όχι, εγώ το έφαγα εγώ θα το πληρώσω και δεν το συζητάμε. Εκείνοι επέμεναν ότι όποιος από τους τρείς και να το έπαιρνε, έτσι έπρεπε να γίνει.

Συνεχίσαμε το δρόμο μας με τους δικούς μας ρυθμούς, κάνοντας και πάλι γαργάρα τα όρια, τα θελε λίγο ο #*$&# μας!

Φτάσαμε στα σύνορα με Γεωργία και λίγο πριν μπουμε στη χώρα μας είχαν μείνει κάτι Αρμένικα Drum και μπήκαμε σε ένα Παντοπωλείο. Επειδή το 80% των πραγμάτων ήταν ληγμένα ( και πάνω από χρόνο!), δεν ξέραμε τι να πάρουμε και αγοράσαμε ότι πιο άχρηστο: κάτι άφιλτρα τσιγάρα που δεν καπνίζει ούτε το τζάκι , κάτι σοκολάτες - μέσα στο κατακαλόκαιρο - που δεν είχαν λήξει.

Συνεχίσαμε προς τα σύνορα, μας πήρε κανένα δίωρο η διαδικασία, έπρεπε να πληρώσουμε ένα ποσό για να μπούμε στη χώρα πάλι, κάναμε ότι χρειαζόταν και περάσαμε.
Με το που μπήκαμε στη Γεωργία, στα λίγα μέτρα όλα πάλι έγιναν πράσινα! Ήμασταν στο Νότιο τμήμα της Γεωργίας, διασχίσαμε ένα υδροβιότοπο , πάντα σε σπασμένους δρόμους, αλλά νιώθαμε πολύ ωραία που είχαμε αφήσει πίσω μας την Αρμένικη ξεραΐλα και βρισκόμασταν σε τόσο όμορφη Φύση. Η διαδρομή ήταν απόλαυση!

Προορισμός μας ήταν η περιοχή Vardzia, μια πόλη – σπηλιά που αναφέρεται στους ταξιδιωτικούς οδηγούς ως η πιο εντυπωσιακή πόλη της γεωργίας. Ένας ποταμός διασχίζει την περιοχή στην οποία πρωταγωνιστούν τα φαράγγια και οι σπηλιές. Εκεί υπάρχει ένα μοναστήρι χτισμένο στο βράχο, σε σπηλιές. Φτάσαμε εκεί και επισκεφθήκαμε το μοναστήρι, πολύ εντυπωσιακό . Μια πολύ σωστή επιλογή του Παντελή να πάμε εκεί, και το αναφέρω γιατί μόλις μου είπε ότι θα πάμε σε άλλο ένα μοναστήρια άρχισα τα βρισίδια.

Μετά την επίσκεψη αναζητήσαμε κατάλυμα και βρήκαμε ένα πεντάστερο #NOT δίπλα στο ποτάμι. Άθλιο. Φτάνουμε εκεί απέξω, η πινακίδα γράφει hotel wifi ΚΑΙ spa
Μπαίνουμε στον προαύλιο χώρο και ανεβαίνουν τα παιδιά να το δούν. Εγώ ήμουν κάτω αραχτός. Μετά από πέντε λεπτά έρχονται και μου λένε ότι είναι οκ και έχει όντως και spa. Κατεβάζω κι εγώ τα πράγματα μου και κατευθύνομαι στο δωμάτιο. Νομίζω ότι στη ΖΩΗ μου όλη δεν έχω δει κάτι χειρότερο! Ξεφλουδισμένοι τοίχοι, σάπια σανίδια που τρίζανε, μούχλα και μπίχλα παντού, ξύλα φαγωμένα από το σαράκι, πόρτα σπασμένη και σάπια να μην κλειδώνει και φυσικά δεν συζητάμε για κουρτίνες, ευτυχώς δεν υπήρχαν καν. Τουαλέτες, βρύσες και παντός είδους συσκευή δεν δούλευε. Ευτυχώς όμως είχε SPA. Το spa ήταν μια βρωμερή γούρνα με πλακάκια και ακόμα δεν πιστεύω ότι οι άλλοι μπήκανε εκεί μέσα. Πιστεύω αν τους δούμε βράδυ ακόμα θα φωσφορίζουν από τα κολοβακτηρίδια που κόλλησαν.

μπλιαχ



Αφού αφήσαμε τα πράγματα είχαμε δει ένα παραποτάμιο μαγαζάκι που είχε μπύρες και κρεατικά και πήγαμε εκεί για να φάμε. Φάση ελευθερο κάμπινγκ που κάποιος ψήνει. Φάγαμε πάρα πολύ ωραία, ήπιαμε τις μπύρες μας και λέγαμε ιστορίες.

Μετά γυρίσαμε στο πεντάστερο για να ψοφήσουμε. Παρολίγο να ψοφούσαμε κυριολεκτικά, λόγω μπίχλας. Όπως καταλαβαίνεται φασκιώθηκα όλη νύχτα με ένα δικό μας σεντόνι και προσπάθησα να μην ακουμπάει έξω ούτε το δαχτυλάκι μου.


Την επόμενη ημέρα, πριν καν χτυπήσει το ξυπνητήρι, είχαμε φορτώσει και είμασταν έτοιμοι να φύγουμε. Δεν συζητήσαμε για πρωινό, ακόμα και σφραγισμένο να ήταν δεν θα το ακουμπούσαμε. Ξεκινήσαμε τη διαδρομή μέσα στη Γεωργία με κατευθυνση τα σύνορα με Τουρκία. Και αυτή θα είναι η τελευταία περιπέτεια που θα σας διηγηθώ σε επόμενο post.

 

[mitch]

Θα το πω για αλλη μια φορα
ilbig:ilbig:ilbig:

 

[Sotosg]

 

[stavrouliasp]

Η διαδρομή από αυτό το κομμάτι του ταξιδιού...

https://www.google.gr/maps/dir/Tegh 3219, Armenia/Juma Mosque, Agdam, Azerbaijan/Γιερεβάν, Αρμενία/Tashir, Lori Province, Armenia/Vardzia, Γεωργία/@40.4797993,43.9848807,8z/data=!3m1!4b1!4m42!4m41!1m5!1m1!1s0x403e07ff38cdd26d:0x58c477c6b8d3439e!2m2!1d46.4763299!2d39.5560889!1m15!1m1!1s0x403e91e53ba65f95:0xfab81dada491e8c8!2m2!1d46.9317233!2d39.9933347!3m4!1m2!1d46.8986004!2d40.0284003!3s0x403e925840f2d6a1:0xc7dc9e53ac0d114d!3m4!1m2!1d44.5955819!2d39.9143406!3s0x4015336ebd601105:0x8d8c1ecf905227fd!1m5!1m1!1s0x406aa2dab8fc8b5b:0x3d1479ae87da526a!2m2!1d44.4991029!2d40.1791857!1m5!1m1!1s0x4041807977ba0f5d:0x328e056abd575b0e!2m2!1d44.285778!2d41.1159648!1m5!1m1!1s0x4042f154446949db:0xa3f04b72bcb61f1c!2m2!1d43.2841627!2d41.3812068!3e0

Και μερικές φωτογραφίες και από εμένα.

Στο Υερεβάν το ξενοδοχείο διέθετε και πρωινό. Από τις 7.30 έως τις 10.30 όπως γράφει χαρακτηριστικά...

Το άγαλμα της Μητέρας Αρμενίας (από πίσω)...

Η διαδρομή από την είσοδο της Γεωργίας (Bavra) έως την Vardzia κινούνταν όλη μέσα σε ένα υπέροχο φαράγγι. Πραγματική απόλαυση να οδηγεί εκεί κάποιος...

Η βραχούπολη της Vardzia στην Γεωργία...

Συνεχίζεται...

 

[ta-sio]

Καρα, καρα, καρα likeilbig:

 

[Pan-dvs]

40 το βερυκοκο?



Ρε παναθεμα σας.Για παμε παρακατω.

 

[onroad]

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 5: Η ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ
Η διαδρομή προς τα σύνορα ήταν super: άσφαλτος καλής ποιότητας με πολλές απανωτές στροφές . Υψηλή αδρεναλίνη και διασκέδαση. Ο Παντελής πήγαινε πρώτος, εγώ δεύτερος και ο Χριστόφορος τρίτος. Στην έξοδο μιας σχετικά κλειστής στροφής μπαίνουμε με περίπου 100 χιλιόμετρα και ξαφνικά πετάγεται ένα σκυλί Καυκάσου κυνηγώντας τον Παντελή. Στην έξοδο της στροφής πέφτω πάνω στο σκύλο, χωρίς να έχω περιθώριο αντίδρασης. Ξεκινάω να φρενάρω από τα 100, δεν προλαβαίνω να ισιώσω και έχω πάρει ήδη το σκύλο από κάτω. Με διάφορα ταχυδακτυλουργικά που ούτε εγώ κατάλαβα, άνοιξα το γκάζι και πέρασα το σκύλο από πάνω, αυτός πρόλαβε με τα δόντια και τα νύχια του να γαντζωθεί στην επιγονατίδα μου και στο πλαϊνό καπάκι της μηχανής. Το ότι δεν έπεσα ήταν θαύμα, και ότι και ο Χριστόφορος κατάφερε να φρενάρει εγκαίρως και να μην πέσει πάνω μου. Αφού τη γλιτώσαμε σταματήσαμε δεξιά και κοιτάξαμε πίσω. Ο σκύλος ήταν όρθιος και μας κοιτούσε με βλέμμα αγελάδας. Αφού πέσανε τα σχετικά μπινελίκια αρχίσαμε να τσεκάρουμε τη μηχανή για να δούμε εάν έχει σκορπίσει. Με ένα πρώτο έλεγχο όλα έδειχναν οκ. Εδώ θέλω να σημειώσω ότι το μηχανάκι πιστεύω ότι με έσωσε, το γεγονός ότι ήταν τόσο ελαφρύ και ευέλικτο μου επέτρεψε να το σηκώσω στη στροφή και καταπληκτικές του αναρτήσεις και τα λάστιχα που κολλάνε κάτω έκανε θαύματα από μόνο του.
Συνεχίσαμε τη διαδρομή αυτή ώσπου φτάσαμε σε ένα σημείο που έπρεπε να επιλέξουμε εάν θα πάμε τη Νότια Γεωργία μέχρι το Batumi ή αν θα μπαίναμε νωρίς στην Τουρκία. Αποφασίσαμε να μην πάμε από τους καινούριους, εντυπωσιακούς, ασφαλείς αλλά super βαρετούς δρόμους, αλλά να συνεχίσουμε στους επαρχιακούς απολαυστικούς δρόμους της Γεωργίας. Από τα πρώτα χιλιόμετρα ο δρόμος ήταν χωματόδρομος τύπου 3Α και σπασμένους, με σήματα για έργα. Υποθέσαμε ότι τα σήματα για τα έργα θα ήταν για λίγα χιλιόμετρα και μετά θα συνεχιζόταν η άσφαλτος. Για ακόμα μια φορά γελαστήκαμε. Φάγαμε πάνω από΄100 χιλιόμετρα χώμα σε σπασμένο κακοτράχαλο δρόμο με μεγάλα νεροφαγώματα και φτάνοντας για μια ακόμη φορά στα 2100 και πάλι κάτω. Ουσιαστικά ανεβοκατεβήκαμε ένα βουνό. Σε αυτή τη διαδρομή δεν μπορούσαμε να αναπτύξουμε ταχύτητα οπότε για πλάκα μας πήρε ένα πεντάωρο. Η διαδρομή ήταν πολύ σπασμένη και οι αναρτήσεις μας είχαν εγκαταλείψει εδώ και μέρες, με συνέπεια τα μηχανάκια να μας βασανίζουνε και εμείς να τα βασανίζουμε επίσης. Ξαφνικά περίπου στα 2000 μέτρα εμφανίζεται μπροστά μας ένα μαγικό χωριό, ίσως το πρώτο μουσουλμανικό μέρος που είδαμε στην περιοχή της Γεωργίας. Οι άνθρωποι είχαν καθαρά, γαληνια πρόσωπα, παιδάκια με πολύχρωμα πουλόβερ να έπαιζαν με ένα κλωτσοσκούφι, διάφορα ζώα στα τριγύριζαν στα λιβάδια και οι χωριανοί απασχολούνταν σε αγροτικές εργασίες.
Κάναμε μια στάση για φωτογραφίες , το χωριό είχε ξύλινα σπιτάκια και βρισκόταν σε ένα καταπράσινο λιβάδι, μια πραγματικά μοναδική εικόνα που δύσκολα βρίσκεις: σαν το μικρό σπίτι στο λιβάδι! Σιγά σιγά ξεκινήσαμε την κατάβαση και μετά από καμία δεκαριά χιλιόμετρα συναντήσαμε ένα χιονοδρομικό κέντρο. Το περίεργο εκεί ήταν ότι ενώ ήταν ένα άρτια εξοπλισμένο χιονοδρομικό, δεν υπήρχε κανένας δρόμος για να φτάσεις εκεί! Είδαμε διάφορα 4κίνητα βανάκια να ανεβοκατεβάζουν κόσμο για καλοκαιρινή βόλτα.
Αράξαμε σε ένα λιβάδι για ξεκούραση και αγνάντεμα.

Μετά από κανένα μισάωρο, τεντωθήκαμε καλά, ρίξαμε μια τελευταία ματιά σε αυτή την υπέροχη θέα και αρχίσαμε την κατάβαση. Στο πρώτο χωριό, αν και δεν ήταν μεγάλο φουλάραμε καύσιμα και συνεχίσαμε προς το Batumi. Ακόμα και σε αυτά τα μικρά χωριά γινόντουσαν έργα διαπλάτυνσης δρόμου στους σπασμένους χωματόδρομους.
Τα τελευταία μας χιλιόμετρα μέσα στη Γεωργία μας οδήγησαν στα σύνορα με την Τουρκία.

Η διαδικασία στα σύνορα γνώριμη, περάσαμε και ξεκινήσαμε με τελικό προορισμό της ημέρας την παραθαλάσσια πόλη Ordu στην Τουρκία. Βρήκαμε ένα παραλιακό ξενοδοχείο, εννοείται ότι πάλι πέσαμε πάνω σε γάμο χαχαχα
Παρκάραμε τις μηχανές μπροστά στο ξενοδοχείο, ο ιδιοκτήτης ήταν πάρα πολύ φιλικός και φρόντισε ώστε οι μηχανές να μπουν σε καλό και ασφαλές σημείο για να μην τις έχουμε άγχος. Ανεβήκαμε στα δωμάτια να κάνουμε ένα μπάνιο και βγήκαμε έξω για μια βόλτα στη θάλασσα και το μοναδικό γεύμα της ημέρας. Πήγαμε σε ένα εστιατόριο φανταστικό, με super design, ανακαινισμένο με καταπληκτικό φαγητό.

Μπορείς όμως να πας στο διπλανό ξενοδοχείο για να βγάλεις φωτογραφία

Εδώ να σημειώσω ότι καθώς έχω ευαισθησία στο στομάχι και έχει τύχει να μου χαλάσει προηγούμενο ταξίδι, είμαι πολύ προσεκτικός και τρώω μόνο ότι καταλαβαίνω τι είναι, ποτέ από το δρόμο και ποτέ δοκιμές. Το νερό πάντα εμφιαλωμένο. Οι τολμηροί μου συνταξιδιώτες πάλι…. καμία σχέση. Ότι τους φαινόταν νόστιμο το έτρωγαν, ο Χριστόφορος δε, πρέπει να ξεπέρασε και τους ντόπιους ως δοκιμαστής νερού. Η ιδιόμορφη κριτική του για το αν το νερό πίνεται η όχι ήταν: το δοκιμάζουμε και αν δεν έχει περίεργη γεύση, πίνουμε περισσότερο! Σε κάποιο ξενοδοχείο ήπιε νερό, μας είπε ότι είναι καλό, και μετά ο ιδιοκτήτης μας είπε ότι δεν πίνεται! Αλλά σκύλος μαύρος, δεν πάθαινε τίποτα.
Επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο για ξεκούραση.
Στη διαδρομή είχα παρατηρήσει ότι το ψυκτικό υγρό είχε πέσει και χρειάστηκε να συμπληρώσω και μου μύριζε και καμένο παραφλού, οπότε ήμουν σίγουρος ότι έχω διαρροή. Κοίταξα τα κολλάρα , ήταν όλα στη θέση τους χωρίς ρωγμές, οπότε άρχισα να ψάχνω λίγο περισσότερο από πού χάνω ψυκτικό υγρό. Αφού δεν κατάφερα να βρω τη διαρροή σκέφτηκα ότι είναι μικρή και θα μπορώ συμπληρώνοντας να φτάσω στην Ελλάδα.

Το πρωί ξυπνήσαμε, φάγαμε ένα ωραίο πρωινό και ξεκινήσαμε. Στόχος μας ήταν να φτάσουμε σε ένα χωριό έξω από την Κωνσταντινούπολη και την επόμενη ημέρα να μπούμε στην Ελλάδα. Η ημερομηνία ήταν 15 Ιουλίου και δεν φανταζόμασταν τι θα μας περίμενε στο τέλος της.
Από την αρχή φάνηκε ότι η ημέρα θα ήταν δύσκολη. Ο Παντελής ξύπνησε με στομαχόπονο και εγώ από τα πρώτα χιλιόμετρα άρχισα να παρατηρώ ότι το ψυκτικό υγρό άδειαζε πιο γρήγορα από το κανονικό. Φαντάστηκα ότι υπάρχει μια ρωγμή που συνέχεια ανοίγει. Παρόλαυτά συνεχίζαμε κανονικά για κάποια χιλιόμετρα. Μετά από περίπου 200 χιλιόμετρα η ρωγμή μεγάλωνε, δεν καταλαβαίνω γιατί , αφού το ΚΤΜ δεν έχει καθόλου κραδασμούς
Σταματήσαμε στην άκρη να ελέγξουμε ξανά τη διαρροή, μιας και φαινόταν να μεγαλώνει. Κάπου εκεί χάσαμε και τον Παντελή. Τον βρήκαμε μετά από ώρα κάτω από ένα δέντρο, να έχει βγάλει τη στολή και να υποφέρει. Εμείς είδαμε στο περίπου από πού χάνει υγρά αλλά δεν εντοπίσαμε το ακριβές σημείο. Για να βρούμε που ακριβώς ήταν είχε δουλειά, και έτσι είπαμε να ξανασυμπληρώσουμε και να συνεχίσουμε. Ο Παντελής ενώ ήταν πραγματικά χάλια, δεν ήθελε να καθυστερήσει την ομάδα και προσπάθησε με κάθε τρόπο να πιάσουμε το στόχο της ημέρας.


Μετά από άλλα 100 – 150 χιλιόμετρα το ψυκτικό υγρό εξαφανιζόταν μόλις το βάζαμε οπότε δεν μπορούσα να συνεχίσω. Σταματήσαμε σε ένα σχεδόν εγκαταλελειμμένο βενζινάδικο που είχε μια αντλία για βενζίνη και τουαλέτες. Παρκάραμε τις μηχανές στην άκρη να μην ενοχλούμε και συζητήσαμε τις επιλογές μας: Μια επιλογή ήταν να χρησιμοποιήσουμε την ADAC και η δεύτερη ήταν να λύσουμε το μηχανάκι και να δούμε εάν επισκευάζεται . Εκείνη την ώρα τα μπινελίκια στο σκύλο πήγαιναν σύννεφο. Αφού το συζητήσαμε λίγο, βγάλαμε όλα τα εργαλεία από το transalp και το KTM και ξεκίνησα να ξεβιδώνω το μηχανάκι. Ήταν μια εύκολη διαδικασία γιατί το είχα κάνει αρκετές φορές. Μέσα σε ένα μισάωρο είχα βγάλει πλαστικά, τα εμπρός ρεζερβουάρ, το ψυγείο και τα κολλάρα.

Ο Παντελής ήταν σε μια γωνία προσπαθώντας λίγο να χαλαρώσει και να αναρρώσει γιατί είχαμε αρκετά χιλιόμετρα ακόμα. Βάζουμε το ψυγείο πάνω σε ένα σκουπιδοτενεκέ, βρίσκουμε τη διαρροή αφού βγάλαμε το βεντιλατέρ, βλέπουμε ότι η ζημιά είναι σοβαρή και οι τρύπες είναι σε 6 σημεία και συζητάμε εκ νέου τις επιλογές: η μια επιλογή ήταν να κόψουμε τις κυψέλες και να τις διπλώσουμε και η άλλη να τις μπαλώσουμε εξωτερικά με πλαστελίνη. Οι ρωγμές ήταν στην άκρη αριστερά και το κόψιμο της κυψέλης θα ήταν αρκετά επικίνδυνο, οπότε προχωρήσαμε με το μπάλωμα, που ήταν πιο σοφό. Από εκεί και πέρα ανέλαβε αποκλειστικά ο Χριστόφορος, καθώς αυτά τα υλικά τα δουλεύει με κλειστά τα μάτια. Η επιτυχία της επισκευής οφείλεται αποκλειστικά σε αυτόν. Αφού επισκευάστηκε, απομακρύναμε το βεντιλατέρ κατά κάποια χιλιοστά από το ψυγείο και ξεκινήσαμε να το μοντάρουμε. Εκεί χρειάζονται δύο άτομα, ώστε η δουλειά να γίνεται πιο γρήγορα. Ο Χριστόφορος ήταν ο μάστορας κι εγώ ο βοηθός του. Τελειώσαμε το δέσιμο σε γρήγορους χρόνους, βάλαμε νερά, κάναμε τις δοκιμές, όλα ήταν οκ και ξεκινήσαμε. Συνολικά όλο αυτό μας έφαγε ένα τρίωρο γεμάτο, μαζί με το χρόνο που χρειάστηκε η πλαστελίνη για να στεγνώσει.

Κάπου εκεί ο ήλιος έδυε οπότε αποφασίσαμε ότι τα 300 χιλιόμετρα που είχαμε ακόμα ήταν δύσκολο να γίνουν, κυρίως λόγω της εξάντλησης του Παντελή αλλά και επειδή δεν ξέραμε σίγουρα αν θα κρατούσε η επισκευή, και αν μας άφηνε μέσα στη νύχτα δεν θα ήταν το καλύτερο.
Το πιο κοντινό χωριό ήταν στα 15 χιλιόμετρα και πήγαμε εκεί. Το χωριό είχε ένα ξενοδοχείο, στην πλατεία και εκεί πήγαμε. Ρωτήσαμε τιμή και αν έχει δωμάτιο , μας είπαν ότι είναι οκ αλλά ο Κλούνει είχε την ιδέα να πάμε και στο άλλο ξενοδοχείο που είχε δει. Βγήκαμε έξω, καβαλήσαμε τις μηχανές, κάναμε τον κύκλο της πλατείας και ξαναπήγαμε στο ίδιο ξενοδοχείο ( εκείνο, το άλλο που είχε δει ) .
Κρύψαμε τις μηχανές σε μια γωνία πίσω από κάτι καρέκλες, γιατί το ξενοδοχείο δεν είχε πάρκινγκ. Ο υπάλληλος μας είπε ότι από το παράθυρο που ήταν κοντά του θα τις έβλεπε όλο το βράδυ, αλλά ήταν και πολύ σκοτεινά και δύσκολα κάποιος θα τις έβλεπε. Ανεβήκαμε στο δωμάτιο, ο Παντελής έμεινε εκεί να ξεκουραστεί, αφού φυσικά το στομάχι του δεν άντεχε ίχνος τροφής, και εγώ με το Χριστόφορο βγήκαμε να τσιμπήσουμε κάτι. Πήγαμε σε ένα παραδοσιακό καφενείο, το οποίο έφτιαχνε γκιουσλεμέδες με κεμπάπ, ο γκιουσλεμές είναι ένα είδος πίτας, σαν πολύ λεπτή αραβική πίτα. Αφού φάγαμε 2 – 3 , κάναμε μια βόλτα να δούμε το χωριό, αγοράσαμε διάφορα συσκευασμένα τρόφιμα για την επόμενη μέρα και γυρίσαμε να κοιμηθούμε. Η ώρα ήταν 10.30 . Μπαίνοντας, στη ρεσεψιόν είχε μια μεγάλη τηλεόραση και έβλεπαν ειδήσεις, φυσικά στα Τούρκικα. Είδαμε κάτι φασαρίες σε μια πλατεία και σκεφτήκαμε, σαν την Ελλάδα είναι κι εδώ, έχουν διαδηλώσεις όλη την ώρα. Καληνυχτίσαμε και φύγαμε.
Το μπάνιο ήταν έξω από το δωμάτιο και πηγαίνοντας να βγω να παω στο μπάνιο πριν κοιμηθώ ανοίγω την πόρτα βλέπω 2 – 3 να προσεύχονται ακριβώς απέξω. Εκεί που ήταν η πόρτα μας ήταν τα χαλιά της προσευχής. Τους προσπέρασα με προσοχή χωρίς να τους πατήσω.
«Είναι κάτι μουτζαχεντίν εδώ απέξω και θα μας ανατινάξουνε.», λέω στα παιδιά μόλις ξαναμπαίνω στο δωμάτιο. Δε με άκουσε κανείς γιατί ροχαλίζανε και οι δύο. Εκείνη την ώρα, θα ταν περίπου 11.30 αρχίζει να χτυπάει το κινητό από μηνύματα. Ήταν ένας φίλος μου και η γυναίκα μου. Αρχίζουν να μου στέλνουν φωτογραφίες από την τηλεόραση και με ενημερώνουν ότι έχει γίνει πραξικόπημα και να μπω στα διεθνή δίκτυα να δω τι γίνεται.
Αρχίζω να διαβάζω BBC και Reuters ,ήταν η ώρα του κακού χαμού.

Σκεφτόμουν ότι καλύτερα που δεν φτάσαμε κοντά στην Κωνσταντινούπολη. Είχαν κλείσει οι γέφυρες του Βοσπόρου, από εκεί δηλαδή που θα περνούσαμε στην επιστροφή. Μιλώντας με τους δικούς μου προσπαθούσαμε να φτιάξουμε ένα σχέδιο σε περίπτωση που το ξημέρωμα τα πράγματα είχαν εξελιχθεί πολύ άσχημα. Κατά τις 2 το πρωί ξυπνάω τον Παντελή και του λέω ότι έγινε πραξικόπημα. Μέσα στον ύπνο του μου λέει: «Τι πραξικόπημα, κανονικό;»
Αρχίσαμε να φτιάχνουμε πλάνα: 1. Να φύγουμε προς Ουκρανία από το Βόσπορο, 2. Να επιστρέψουμε στη Γεωργία, να αφήσουμε εκεί τις μηχανές και να πετάξουμε πίσω ή και να κάνουμε τον κύκλο 3. Να διασχίσουμε την Τουρκία μέσω μικρών επαρχιακών δρόμων κάθετα προς το Νότο και να φτάσουμε απέναντι από την Κω η τη Ρόδο. Ταυτόχρονα ακόμα μάθαινα από τους δικούς μου όλες τις εξελίξεις. Στο χωριό επικρατούσε μεγάλος αναβρασμός, ο κόσμος είχε βγει έξω και στα ΑΤΜ είχε ουρές και υπήρχαν αμάξια που έκαναν γύρω γύρω την πλατεία, διαδηλώνοντας κάποιοι υπέρ του Ερντογάν . Και από πίσω η αστυνομία να τους κυνηγάει να σταματήσουν. Όλο αυτό προκαλούσε εκνευρισμό, αλλά κατά τις 3μιση αποφασίσαμε ότι έπρεπε να κοιμηθούμε για να είμαστε ξεκούραστοι καθώς θα ήταν μια πολύ δύσκολη ημέρα.

Με το που ξυπνήσαμε είχα ήδη λάβει μηνύματα που μου έλεγαν ότι το πραξικόπημα απέτυχε. Τηλεφωνήσαμε στο προξενείο. Μας είπαν ότι οι γέφυρες δεν έχουν ανοίξει ακόμα αλλά πρόκειται. Μας συμβούλεψαν να κατευθυνθούμε σε δρόμους και μέρη που έχει πολλούς τουρίστες. Και έτσι ξεκινήσαμε τη διαδρομή προς την Κωνσταντινούπολη. Στο δρόμο αρχικά δεν είδαμε κάτι ιδιαίτερο. Ακολουθήσαμε την κλασική διαδρομή της μαύρης θάλασσας, μεγάλος δρόμος με πολλές λωρίδες. Περίπου 40 χιλιόμετρα πριν την Κωνσταντινούπολη πέφτουμε σε ένα μποτιλιάρισμα που όμοιο της δεν έχω ξαναδεί στη ζωή μου. Κατεβάζουμε τις μηχανές σε ένα χαντάκι δεξιά, ένα χαντάκι που χρησιμοποιείται για να φεύγουν τα νερά, και οδηγούμε εκεί μέσα προσπερνώντας όλη την κίνηση. Σε κάποιο σημείο το χαντάκι τελείωσε και βγαίνοντας κατά τύχη ήταν ένα ασθενοφόρο μπροστά μας οπότε μπήκαμε από πίσω και γλιτώσαμε κι άλλο χρόνο. Φτάνοντας λίγο πριν τη γέφυρα τα αυτοκίνητα ήταν εντελώς ακινητοποιημένα. Αποφασίσαμε να μπούμε σε ένα βενζινάδικο για να γεμίσουμε. Εκεί υπήρχε ένα τεράστιο μπλόκο των δυνάμεων καταστολής της αστυνομίας , περνάει ο Παντελής, περνάει ο Χριστόφορος και σταματάνε και πάλι εμένα. Με σημάδευαν με κάτι πολυβόλα και με ρώταγαν στα Τούρκικα κάτι. Τους απάντησα ότι μιλάω μόνο Αγγλικά αλλά συνέχισαν με έντονο ύφος στα Τούρκικα. Αφού μάλλον κατάλαβε ότι δεν θα συνεννοηθεί, μου κάνει νόημα να περάσω, βρίζοντας. Μπαίνουμε στο βενζινάδικο, φουλάρουμε και επικοινωνούμε ξανά με το προξενείο. Μας ενημερώνουν ότι έχουν ανοίξει οι γέφυρες και μπορούμε να προχωρήσουμε. Βγαίνοντας από το βενζινάδικο είμαστε σε ένα τεράστιο δρόμο 3 μηχανές και κανένας άλλος. Λίγο ταινία θύμιζε. Αρχίζουμε να αναρωτιόμαστε μήπως κάνουμε μαλακία που πάμε προς τα εκεί. Προχωράμε λίγο και μετά από μια στροφή βλέπουμε κι άλλα αυτοκίνητα οπότε χαλαρώσαμε. Αντικρίζουμε από μακριά τη γέφυρα και ανοίγουμε περισσότερο το γκάζι για να φύγουμε από εκεί και να φτάσουμε όσο το δυνατόν γρηγορότερα σε Ευρωπαϊκό έδαφος. Στην είσοδο της γέφυρας βλέπουμε δεξιά τανκς και στρατιωτικά οχήματα. Πριν λίγο είχε γίνει το λιντσάρισμα, οπότε εμείς είδαμε πολίτες να έχουν καταλάβει τα οχήματα και να στέκονται μπροστά με τα όπλα. Τα αυτοκίνητα που περνούσαν δίπλα μας ήταν ντυμένα με τούρκικες σημαίες και περνούσαν, κόρναραν και χαιρετούσαν αυτούς που είχαν καταλάβει τα τανκς. Τρελό το σκηνικό.

Εδώ είχαμε μόνο την Gopro να γράφει. Στο βίντεο της αρχής έχει πλάνα.

Μέσα σ αυτόν τον κακό χαμό περάσαμε τη γέφυρα και όλα ήταν ήρεμα. Μετά από κάποια χιλιόμετρα σταματήσαμε σε ένα βενζινάδικο και εκεί ήταν σαν να μην συνέβαινε τίποτα. Κόσμος έξω έτρωγε, ψώνιζε κλπ. Κατευθυνθύκαμε προς τα σύνορα των Κήπων, περάσαμε αμέσως γιατί είχε ανακοινωθεί ότι είναι κλειστά οπότε κανένας δεν πλησίαζε. Οι υπάλληλοι μας είπαν ότι τα σύνορα δεν έκλεισαν ποτέ. Περάσαμε και συνεχίσαμε τη διαδρομή, σε Ελληνικό έδαφος επιτέλους. Το σήμα ξαναγύρισε στα κινητά μας, πήραμε τις οικογένειες μας να πούμε ότι όλα είναι καλά και χαρούμενοι συνεχίσαμε προς το τέλος του ταξιδιού. Κάναμε μια στάση σε ένα βενζινάδικο στην Κομοτηνή να ξεκουραστούμε λίγο και να φουλάρουμε. Εκεί ήταν και η πρώτη κανονική επικοινωνία με τους δικούς μας. Εκεί που θεωρούσαμε ότι όλα είναι χαλαρά, μόλις τους λέμε ότι είμαστε στην Κομοτηνή μας λένε φύγετε αμέσως από εκεί, μας ενημερώνουν για το ελικόπτερο με τους Τούρκους που μπήκε στη χώρα και ότι είναι πιθανό να γίνει κάποια σύρραξη. Το κέρατο μου, σκέφτομαι., ξανακαβαλάμε άρον άρον και φεύγουμε. Το βραδάκι φτάσαμε στην Καβάλα, το καλύτερο τέλος για το ταξίδι μας. Μας περίμεναν τα παιδιά από την τοπική λέσχη, αλλά γενικά στην πόλη έτυχε να έχουν πολλά κλαμπ συγκεντρώσεις και ήταν σα γιορτή μοτοσικλέτας. Βγήκαμε για φαγητό με τα παιδιά από τη λέσχη και λέγαμε όλες τις ιστορίες, γελάσαμε και περάσαμε ωραία. Κάπου εκεί μας ανακοίνωσε ο MAN GS ότι είχε στο μυαλό του να πάει σε εκείνα τα μέρη και ήλπιζε να τελείωναν γρήγορα οι φασαρίες στη γειτονική χώρα ώστε να μπορεί να κάνει το ταξίδι.

Την επόμενη ημέρα ο Χριστόφορος κι εγώ επιστρέψαμε στην Αθήνα, ο Παντελής αποφάσισε να παρατείνει λίγο το ταξίδι για 1 – 2 ημέρες. Μετά από λίγες ώρες ήμασταν ασφαλείς στα σπίτια μας.
Οι περιπέτειες όμως δεν είχαν τελειώσει! Μετά από δύο ημέρες ο Παντελής γύρισε στην Αθήνα, έπεσε για ύπνο και ξύπνησε χωρίς το 990 αφού του το είχαν κλέψει.
Ελπίζω να μη σας κούρασα, να ταξιδέψατε παρέα μαζί μας γιατί και τα ταξίδια είναι για να τα μοιράζεσαι. Συγνώμη για τις αρετουσάριστες φωτογραφίες, θα ακολουθήσουν στη συνέχεια κάποιες ρετουσαρισμένες.

36 Αυγούστου σήμερα, καλό υπόλοιπο διακοπών