Κυριακή ημέρα προκοπής. Aυτό λέω στον εαυτό μου για να δικαιολογήσω το ότι με 4 ώρες ύπνο δεν έχω διάθεση να καβαλήσω, οπότε ας κάνω μερικές δουλειές.
Πιο ήσυχη δουλειά της ημέρας, πάμε στον κήπο να βιδώσουμε ένα δαχτυλίδι ABS και δύο δισκόπλακες, πόσο να θέλει, πέντε λεπτά μαζί με μερικές ρουφηξιές καφέ;
Σταμάτησα από την πρώτη βίδα, εντυπωσιασμένος.
Σε τι είδους ανθρώπους εμπιστευόμαστε τη ζωή μας, αλήθεια. Εντάξει είπαμε ότι η ζάντα θα πάρει την άγουσα για διακοσμητικό σε τοίχο σιγά σιγά, είπαμε ότι η επισκευή της έγινε πολύ λάθος, ίσως επικίνδυνα λάθος. Δεν θα χρειαζόταν επισκευή αν η Περιφέρεια Αττικής που διαφημίζει στο youtube προεκλογικά πόσα λεφτά έχει δώσει σε έργα δεν είχε κάνει επικίνδυνη κακοτεχνία στο συγκεκριμένο έργο που χάλασε την ζάντα σε πρώτη φάση.
Γιατί σταμάτησα στην πρώτη βίδα; Γιατί δεν βιδώνει με το χέρι, πράγμα που δεν είναι ποτέ καλό σημάδι, βγάζω κοιτάζω έχει ένα ωραίο κομμάτι από σπείρωμα να κρέμεται μέσα στην τρύπα... Γιατί (υποθέτω ότι) ο μάστορας που την συναρμολόγησε απλά πάτησε τις βίδες με το αερόκλειδο, με την βρώμα από την κατεργασία και το βάψιμο και έχει κάνει τα πάντα ίσιωμα εκεί μέσα, στο "ρηχό" κομμάτι τουλάχιστον.
Προβλήματα που λύνονται με λεφτά δεν είναι προβλήματα, δεν ξέρω ποιός το είπε, ας πούμε ότι υπό συνθήκες (δηλαδή αν μπορείς να πληρώσεις), έχει δίκιο.
Αν τσακιστείς επειδή ο ένας άφησε τον δρόμο στην τύχη του, ο άλλος αντί να σου φτιάξει σου χάλασε περισσότερο την ζάντα και ο άλλος δεν πρόσεξε τα φρένα... Τι να πω, τι.
Ενοχλεί που γράφουμε ότι ζούμε από τύχη, σε κάθε τομέα. Ενοχλεί επειδή λέμε για τους μάστορες. Άσε το θέμα λεφτά για μιά στιγμή, ο κάθε τυχαίος που παίζει με την ζωή μας κοιμάται καλά τα βράδια; (ξέρω ότι κοιμάται μιά χαρά, ρητορική ήταν η ερώτηση).
/rant τέλος, πάω να κόψω χορτάρια να ξεχαστώ.