Το βιβλίο των ηρώων του δρόμου

[Slane]

Αφού ντερλικώσαμε ξεκινήσαμε για το επόμενο, εκθαμβωτικό κομμάτι της ημέρας, το φαράγγι του Bicaz μέσα από δέντρα, ποτάμια παντού έvα χάλι σου λέω.. Παντού στροφιλικι και φουρκέτες όπως αυτή στο βάθος

Αυτή η κορυφή με το σταυρό μας κέντρισε το ενδιαφέρον

Μετά από πολύ λίγο τα βουνά άρχισαν να στενεύουν και καταλάβαμε ότι φτάναμε στο φαράγγι. Πριν να φτάσουμε στο σημείο που στενεύει πολύ υπήρχε πάλι η δική τους εμποροπανήγυρη

Το φαράγγι του Bicaz βρίσκεται στο βορειοανατολικό τμήμα της χώρας ανάμεσα στις κομητείες Neamt και Harghita. Πρόκειται για 8 km μέσα από φιδίσιους δρόμους, βράχους κομμένους πολύ απότομα εκατέρωθεν και είναι από τις θεαματικότερες διαδρομές της χώρας, αν όχι η θεαματικότερη.

Χάσιμο έτσι;

 

[Slane]

Δημιουργήθηκε από την έλευση των υδάτων του ομώνυμου ποταμού και σήμερα αποτελεί μια οδική αρτηρία από την Τρανσυλβανία για τη Μολδαβία και αντίστροφα ενώ τους περασμένους αιώνες αποτελούσε φυσικό σύνορο μεταξύ της Ρουμανίας και του Βασιλείου της Ουγγαρίας. Είναι φυσικά αγαπημένος προορισμός για τους λάτρες της αναρρίχησης αλλά και τους παρατηρητές πτηνών.

Σε αυτό το στενό κομμάτι της ανηφόρας είχε σβήσει ο κινητήρας μιας νταλίκας. Φυσικά επικράτησε κομφούζιο

Ο Actionman σε νέες περιπέτειες

Γράψε λάθος, ο Παύλος είναι και μπερδεύτηκα

Επιστρέφοντας βλέπω ένα πολύ μικρό πιτσιρικά να ποζάρει διπλά στη μηχανή μου για να βγει φωτογραφία. Με την άδεια του μπαμπά του τον έβγαλα πάνω στη σέλα και έβαλα τα χεράκια του να πιάσουν τα grips. Νομίζω του έδωσα τον κόσμο όλο, έλαμψε το πρόσωπο του και μάλλον γεννήθηκε ένας νέος, εκκολαπτόμενος μοτοσικλετιστής.

Κι ένα βίντεο

​

Κοίτα να δεις ένα παράδεισο που παραλίγο να μην είχαμε δει. Αν κάποια μέρα πάντως επισκεφτείς τη Ρουμανία και δε σε παίρνουν οι μέρες γνώμη μου είναι να αφήσεις τα πολύβουα πάσα και να προτιμήσεις αυτά τα δύο μέρη. Αν μπορέσεις να διανυκτερεύσεις κιόλας εδώ. Καράαξίζει

 

[Slane]

Πήραμε το δρόμο της επιστροφής και αφού συνήλθα από το σοκ όσων είδα μελαγχόλησα για λίγα km. Πλέον είχαμε φτάσει σχετικά κοντά στα σύνορα Ρουμανίας – Μολδαβίας. Είχε πάει 6 παρά και δεν είχαμε χρόνο να συνεχίσουμε ανατολικότερα που είναι η λίμνη Izvorul – Muntelui και το δικό της φράγμα. Αλλά δε μελαγχόλησα για αυτό. Μελαγχόλησα γιατί συνειδητοποίησα ότι είχαμε φτάσει στο μακρινότερο σημείο και πλέον περνάμε το δρόμο της καθόδου για την Πατρίδα.

Ανεφοδιασμός σε OMV ως συνήθως.

Ο δρόμος για το Brasov ήταν μακρύς αλλά χαλάλι αφού όσα είδαμε και ζήσαμε σήμερα δεν ανταλλάσσονται με καμία ταλαιπωρία. Στάση σε ένα άλλο βενζινάδικο, αυτή τη φορά να ξεμουδιάσουμε.

Κολυμβητική βερμούδα, καφέ κάλτσα και σκαρπίνι. Θα φορεθεί πολύ φέτος

Ο δρόμος σε πολλά σημεία γινόταν επικίνδυνος. Από μια λωρίδα κατεύθυνσης, φυσικά χωρίς στηθαίο ή μπαριέρα και με πολλά φορτηγά

Συνήθως όταν βαριέμαι στο δρόμο βγάζω τη φωτογραφική από την τσέπη

​

Πολλά φορτηγά λέμε..

Περάσαμε κι από τον Άγιο Γεώργιο. Βοήθεια μας

 

[Slane]

Και όταν φτάσαμε στο Brasov – είχε μποτιλιάρισμα στα τελευταία km– είχε νυχτώσει για τα καλά

Το gps του Παύλου μας πήγε στο ξενοδοχείο μας απροβλημάτιστα. Ρίξαμε λίγο νερό τσακ μπαμ επάνω μας και βουρ για να δούμε το Brasov by night. Η ώρα περασμένες έντεκα

Κάπου εκεί, κάτω δημαρχείο της πόλης παρκάραμε. Πήγα να περάσω το δρόμο απέναντι πεζός και σαν γνήσιος ελληναράς – αν και ειλικρινά είμαι πολύ προσεκτικός σε αυτά – δεν πέρασα από τη διάβαση κι έκανα δύο αυτοκίνητα να σταματήσουν. Εκεί με είδε ένα αστυνομικός, άρχισε να φωνάζει τόσο πολύ που είχε γίνει κατακόκκινος και είχαν πεταχτεί οι φλέβες του λαιμού του έξω. Πιθανόν να με έβριζε στη γλώσσα του

- “I don’t speak Romanian” του αποκρίθηκα

Το σκέφτεται λίγο, δε ξέρει πώς να συνεχίσει την κατσάδα του και μου απαντάει δείχνοντας με με το δείκτη του δεξιού του χεριού του

- “No good!!!”

- “Prodigy!!!” έκανα να του απαντήσω αλλά επειδή δεν ήθελα να ρίξω νερό στο μύλο του φραστικού επεισοδίου του ζήτησα ένα ειλικρινές sorry και συνεχίσαμε

Το Brasov βρίσκεται στον κεντρικό τομέα της χώρας, 166km βορειότερα από την πρωτεύουσα Βουκουρέστι και 380km από τη Μαύρη Θάλασσα. Περιστοιχίζεται από τα νότια Καρπάθια και είναι μέρος της περιοχής της Τρανσυλβανίας

Το κεντρικό σημείο που βρίσκεται το καθιστά κατάλληλο για να εξερευνήσει κανείς τη Ρουμανία αφού οι αποστάσεις για δημοφιλείς τουριστικούς προορισμούς της Ρουμανίας όπως τα θέρετρα της Μαύρης Θάλασσας ή τις ξύλινες εκκλησίες του Maramures είναι μικρές. Η παλιά πόλη διατηρείται πολύ καλά και ο καλύτερος τρόπος για να τη δει κανείς είναι να πάρει το τελεφερίκ από την κορυφή του υψώματος Tampa

Ο πληθυσμός του Brasov είναι 253.200, είναι η 7η πόλη της χώρας σε πληθυσμό και πέρα από τους Ρουμάνους που κατοικούν εκεί και είναι η συντριπτική πλειοψηφία υπάρχουν και Ούγγροι, Γερμανοί καθώς και μερικοί ρομά.

Παραμονή της Παναγίας και αν και καθημερινή ο κόσμος ήταν πολύς.
Σε αυτό το μαγαζί κάτσαμε για φαγητό. Μην περιμένεις να δεις φωτογραφίες από τα πιάτα μας, κοψίδια και ποτήρια, δε συμφωνώ σε ένα μοτοσυκλετιστικό site να προβάλλονται τέτοιες φωτογραφίες

Επιστρέψαμε στο σημείο που παρκάραμε. Ψηνόμουν για ένα ποτάκι αλλά οι έτεροι της παρέας δεν ακολουθούσαν αν και την επόμενη μέρα είχαμε χαλαρό πρόγραμμα οπότε επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο μας για ξεκούραση και η ομορφότερη μέρα του ταξιδιού μας λάμβανε τέλος κάπου εκεί

​

Καλοί μου φίλοι συνεχίζεται..

 

[Slane]

Παρασκευή 15.8.2014

Brasov – Sinaia – Bucharest – Brasov 373km

​

Η σημερινή μέρα προβλεπόταν χαλαρή και είχαμε σκοπό να κοιμηθούμε καμία ωρίτσα παραπάνω. Η καμπάνα της εκκλησίας της γειτονιάς όμως είχε διαφορετική γνώμη και μας ξύπνησε κατά τις 8 παρά. Ο Μανώλης είχε όρεξη πρωί πρωί για φωτογραφίες
​

Το καλό με το Brasov είναι ότι στην πλαγιά του βουνού έχουν γράψει το όνομα της πόλης οπότε σε περίπτωση που ξυπνήσεις σε φάση hangover να ξέρεις που βρίσκεσαι
​

Πήραμε πρωινό και σε λιγότερο από μια ώρα βρεθήκαμε στη Sinaia μέσα από μια πανέμορφη, καταπράσινη διαδρομή. Ο καιρός ήταν λίγο επίφοβος, είχε μια συννεφιά βαριά αλλά παρέμεινε στη συννεφιά και δεν έβρεξε. Περάσαμε και από τη διακλάδωση που πάει στο Bran, το κάστρο του κόμη Δράκουλα αλλά είχαμε πληροφορηθεί ότι δεν είναι τίποτα περισσότερο από μια τουριστική χαζομάρα και το αφήσαμε
​

​

Η Sinaia είχε πολύ κίνηση και από την αρχή φαινόταν ότι είναι πολύ τουριστική
​

Βρήκαμε ένα παρκινγκ επί πληρωμή για να έχουμε τα κεφάλια μας ήσυχα και αφήσαμε τις καλές μας

​

Η Sinaia είναι μια πόλη και ορεινό θέρετρο της επαρχίας Prahova και πήρε το όνομά της από το ομώνυμο μοναστήρι γύρω από το οποίο χτίστηκε. Πρόκειται για ένα πολύ δημοφιλή προορισμό για πεζοπορία, χειμερινά σπορ καθώς και σκι. Ανάμεσα στα τουριστικά αξιοθέατα το πλέον σημαντικό είναι το κάστρο Peles αλλά και το κάστρο Pelisor, το μοναστήρι της Sinaia, το καζίνο και ο σιδηροδρομικός σταθμός της
​

Οι ειδικοί ισχυρίζονται ότι η ευρύτερη περιοχή έχει πολύ ευεργετικό κλίμα για τον οργανισμό. Συνήθως στην περιοχή υπάρχει χιόνι από το Νοέμβριο έως το Μάρτιο ή και τον Απρίλιο αν και τελευταία έχουν παρατηρηθεί τα φαινόμενα της παγκόσμιας κλιματικής αλλαγής που συνεπάγονται με μικρότερα καλοκαίρια, μείωση του φθινόπωρου και της άνοιξης και με πιο ψυχρούς χειμώνες

​

Κάποιος επιφανής της περιοχής
​

​

Κι ένας λιγότερο επιφανής σκίουρος της περιοχής
​

 

[Slane]

Μας είπαν ότι το κάστρο Peles είναι στα 800m από εκεί που ήμασταν. Χαμός από γερόντια έξω από το μοναστήρι της Sinaia

​

Κι η ζωή τραβάει την ανηφόρα..
​

​

Στην ευρύτερη περιοχή της Sinaia υφίστανται περιορισμοί αναφορικά με την κοπή λουλουδιών και απαγορεύεται η κοπή δέντρων. Το κάμπινγκ επιτρέπεται μόνο σε καθορισμένους χώρους και με τις απαραίτητες και υποχρεωτικές προδιαγραφές προστασίας
​

​

Τι έγινε τα φτύσαμε;
​

Κουράγιο και φτάνουμε..

 

[Slane]

Φτάσαμε λοιπόν στο πανέμορφο κάστρο Peles

​

Εκθαμβωτικό θα τολμήσω να πω
​

​

Το αποκαλούν κάστρο Peles αν και πρόκειται για ένα παλάτι χωρίς καμία οχύρωση και είναι ένα νέοαναγεννησιακό κτίριο στα Καρπάθια όρη στην επαρχία Prahova. Βρίσκεται στον υπάρχον μεσαιωνικό δρόμο που ενώνει την Τρανσυλβανία με τη Βλαχία και κατασκευάστηκε μεταξύ του 1873 και 1914 αν και τα εγκαίνιά του πραγματοποιήθηκαν το 1883. Ο βασιλιάς Κάρολος ο πρώτος της Ρουμανίας που υπό τη βασιλεία του η χώρα κέρδισε την ανεξαρτησία της, επισκέφτηκε για πρώτη φορά την περιοχή και έπαθε πλάκα με το μαγευτικό, ορεινό τοπίο. Το 1872 το βασίλειο αγόρασε 1300 τετραγωνικά χιλιόμετρα γης και τέθηκαν οι βάσεις για το παλάτι τον Αύγουστο του 1873 όπου χτίστηκαν αργότερα και πολλά βοηθητικά κτίρια όπως θάλαμοι φρουρών, βασιλικοί στάβλοι καθώς και μονάδα παραγωγής ενέργειας
​

​

Στο εσωτερικό του υπάρχει μια πλούσια συλλογή όπλων και πανοπλιών με πάνω από 4000 εκθέματα. Έχει 170 δωμάτια, 30 μπάνια αλλά και φιλοξενεί μια από τις μεγαλύτερες συλλογές τέχνης στην ανατολική και κεντρική Ευρώπη που αποτελείται από αγάλματα, πίνακες ζωγραφικής, έπιπλα, πολύχρωμα γυαλικά, ταπετσαρίες και χαλιά
​

​

Προχωρήσαμε στο προαύλιο του
​

​

Εντυπωσιακές λεπτομέρειες
​

​

Κοίτα το δέντρο κι όχι το δάσος.. (το κορίτσι μπροστά βρε!)
​

Όμως για να μπούμε στο εσωτερικό του παλατιού έπρεπε να περιμένουμε σε δύο ουρές από δεκάδες, ίσως και εκατοντάδες άτομα οπότε εκεί κάναμε ένα μίνι συμβούλιο. Ο Παύλος πρότεινε να μην μπούμε στο παλάτι και να πάμε να δούμε την πρωτεύουσα Βουκουρέστι, ο Μανώλης έλεγε να επιστρέψουμε στο Brasov για να το δούμε αλλά και να ξεκουραστούμε ενώ εγώ τρωγόμουν να δούμε το εσωτερικό του παλατιού

​

Προχωρήσαμε στον εξωτερικό χώρο του παλατιού όπου απέναντι έχει ένα όμορφο καφέ- εστιατόριο για να πάρουμε απόφαση. Τελικά συμφωνήσαμε ομόφωνα να πάμε να δούμε και το Βουκουρέστι αφού η επόμενη μέρα ήταν κι αυτή φορτωμένη σε χιλιόμετρα και δε θα προλαβαίναμε να κάναμε και πολλά

 

[Slane]

Ξεκινήσαμε λοιπόν για το Βουκουρέστι που αναμέναμε να φτάναμε εκεί σε λιγότερο από 2 ώρες. Λίγα χιλιόμετρα πριν φτάσουμε υπέπεσα σε γκάφα που κόστισε σε όλη την παρέα. Ενώ περνάμε από πολλά βενζινάδικα εγώ εξαντλώ τα περιθώρια. Το τελευταίο που περάσαμε ο υπολογιστής μου δείχνει 31km ακόμα αυτονομία κι αντί ο βλάκας να βάλω βενζίνη το άφησα για το επόμενο. Μπαίνουμε σε ένα ολοκαίνουργιο κομμάτι της εθνικής τους κι εκεί όχι μόνο βενζινάδικα αλλά και από οτιδήποτε άλλο δεν υπάρχει τίποτα. Μετά από λίγο και στη μέση του πουθενά μένω από βενζίνη.. Δεν υπήρχε άλλη λύση παρά να πάνε να μου φέρουν τα παιδιά. Προχώρησαν αρκετά χιλιόμετρα προς Βουκουρέστι. Εγώ έμεινα να κάθομαι χάμω στην άσφαλτο και κάτω από τον καυτό ήλιο των +35 oC. Να περνάνε διάφοροι μοτοσικλετιστές και να με χαιρετάνε αλλά κανένας να μη σταματάει από ενδιαφέρον. Γ@μWτην αλληλεγγύη σας γ@μw..

Έχει περάσει πάνω από μισή ώρα, σκιά μηδέν, ο ήλιος με έχει βαρέσει κατακέφαλα και τα έχω δει όλα από τη δίψα. Κατεβαίνω στο παρακείμενο χωράφι με καλαμπόκια μπας και πιώ λίγο νερό από τα λάστιχα που το ποτίζουν αλλά μάταια..

Μετά από λίγο βλέπω τα παιδιά στην απέναντι λωρίδα. Η σύγχρονη αυτή εθνική οδός είχε κιγκλίδωμα στο μέσο της και έπρεπε να κάνουν και μερικά km προς την αντίθετη κατεύθυνση μέχρι τον πρώτο κόμβο που θα έβρισκαν. Σε 6-7 λεπτά απ’ ότι θυμάμαι κατέφτασαν με ένα πεντόλιτρο αμόλυβδης αλλά ευτυχώς είχαν προνοήσει και είχαν φέρει και ένα μπουκάλι νερό. Παιδιά σας ευχαριστώ χίλιες φορές και σας ζητώ συγγνώμη για την ταλαιπωρία. Γιατί όλα αυτά σήμερα τα θυμόμαστε με χαμόγελο αλλά τότε ήταν ταλαιπωρία αλλά και μεγάλο χάσιμο χρόνου για όλους μας. Μόλις έβαλα τη βενζίνη σταμάτησε ένα περιπολικό. Ήταν ένας ευγενέστατος Ρουμάνος όφισερ που μας πλησίασε με πολύ ενδιαφέρον αλλά και συμπάθεια καθώς όπως μας είπε ήταν κι αυτός μοτοσικλετιστής μέχρι πολύ πρόσφατα ενώ μας έδωσε και μερικές συμβουλές

Πλακωθήκαμε στο τρέξιμο μπας και καλύψουμε κάπως το χρόνο που χάσαμε και μετά από λίγο φτάσαμε στο Βουκουρέστι

Το πρώτο πράγμα που παρατηρεί κανείς φτάνοντας στην πρωτεύουσα της χώρας αυτής είναι οι πελώριες πλατείες και οι εξίσου πελώριες λεωφόροι. Κάθε λεωφόρος έχει 3 ή 4 λωρίδες ανά κατεύθυνση

Κατά τα άλλα τη βρήκαμε μια άσχημη πόλη

Πολλές γραμμές τραμ

Οι άνθρωποι για πολλά χρόνια έμεναν σε αυτά τα καταχθόνια κουτάκια την ώρα που ο Τσαουσέσκου έτρωγε με χρυσά κουτάλια

Είχε και όμορφα σημεία

Προχωρώντας πέσαμε πάνω σε αυτό το μνημείο που δε γνωρίζαμε τι ήταν. Επιστρέφοντας στην Ελλάδα βρήκα ότι πρόκειται για το μνημείο των Ρουμάνων αεροπόρων που βρίσκεται στην ομώνυμη πλατεία και λεωφόρο. Στον οβελίσκο του έχουν χαραχτεί τα ονόματα ρουμάνων πιλότων που έχασαν τη ζωή τους από το 1912 έως το 1934 είτε στον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο, είτε κατά την εκπαίδευσή τους, είτε από ατυχήματα

 

[Slane]

Ρωτώντας βρήκαμε αυτό που ψάχναμε, το μέγαρο του κοινοβουλίου της χώρας. Είναι τόσο επιβλητικό που για να το φωτογραφίσουμε έπρεπε να περπατήσουμε πολλά μέτρα πίσω

Το κτίριο αυτό στεγάζει τα δύο σώματα του Ρουμανικού κοινοβουλίου και σύμφωνα με το World Records Academy είναι το μεγαλύτερο κτίριο πολιτικής διοίκησης αλλά και το ακριβότερο και βαρύτερο κτίριο στον κόσμο. Σχεδιάστηκε από τον 28χρονο Anca Petrescu και ολοκληρώθηκε από το καθεστώς του Τσαουσέσκου ως έδρα πολιτικής και διοικητικής εξουσίας ο οποίος το είχε ονομάσει και “κτίριο του λαού”

Για αυτό το θηριώδες κτίριο είχε συζητηθεί το 2010 λόγω του υψηλού κόστους συντήρησής του αλλά και επειδή χρησιμοποιείται μόνο το 30 % του εσωτερικού του κάθε κρατική χρήση του να μεταφερθεί αλλού και να μετατραπεί σε εμπορικό κέντρο και complex ψυχαγωγίας. Η πρόταση αυτή έφερε αντιδράσεις και ανακλήθηκε

Το κτίριο απέναντί του έχει μια από τις συνήθεις μεγάλες πλατείες του Βουκουρεστίου

Η οποία χρησιμοποιείται και ως παρκινγκ

Και άλλο ένα επιβλητικό κτίριο του καθεστώτος

Το Βουκουρέστι μας άφησε τόσο αδιάφορους που αν και είχε πάει περασμένες πέντε δεν καθίσαμε για μεσημεριανό αλλά πήραμε το δρόμο της επιστροφής για το Brasov

Ο δρόμος της επιστροφής - τουλάχιστον μέχρι τη Sinaia - ήταν μια απελπιστικά βαρετή εθνική οδός που για να σκοτώσουμε την πλήξη μας εγώ κι ο Παύλος κάναμε ότι βλακεία μπορούσαμε για να περάσει η ώρα πάνω στις μοτοσικλέτες.

Επιστρέψαμε στο Brasov το βραδάκι, τσιμπήσαμε κάτι, χαλαρή βόλτα και πίσω. Θα μπορούσαμε να κάναμε κι άλλα πράγματα αλλά..

Γυρίσαμε λίγο πριν τις 12 στο ξενοδοχείο αφού και είχε μαζευτεί σωρευμένη κούραση των ημερών αλλά και την επόμενη είχαμε πολύ χιλιόμετρο να γράψουμε

​

Συνεχίζεται..

 

[Markas]

Τι γίνεται Γιώργη, διακοπές βλέπω; Άντε γερά, μη ξεχνιόμαστε...

 

[Slane]

Τι γίνεται Γιώργη, διακοπές βλέπω; Άντε γερά, μη ξεχνιόμαστε...

Νίκο θυμάσαι την παλιά διαφήμιση που έλεγε "όλη την βδομάδα πήζω και στο weekend ελπίζω;"
Αύριο και μεθαύριο λοιπόν..

 

[Slane]

Σάββατο 16.8.2014


Brasov – Ruse – Nesebar 561 km

Πακετάραμε, πήραμε πρωινό, φορτώσαμε, λαδώσαμε αλυσίδες και μετά από όλες αυτές τις διαδικασίες καθημερινής ρουτίνας είμαστε έτοιμοι για αναχώρηση

Το ξενοδοχείο μας

Πήραμε τη διαδρομή νότια προς Βουκουρέστι και Βουλγαρία, την ίδια που περάσαμε και χτες

Από λάθος δεν περάσαμε περιφερειακά του Βουκουρεστίου αλλά βρεθήκαμε μέσα σε αυτό. Είχε πάει περίπου 12 το μεσημέρι και έχουμε ψιλοχαθεί. Ρωτήσαμε κάτι ντόπιους πώς να βγάλουμε άκρη για να κινηθούμε προς Βουλγαρία. Σε ένα φανάρι άκουσαν τη συζήτηση κάτι πιτσιρικάδες Βούλγαροι και μας είπαν πως κι αυτοί με το αυτοκίνητο τους πάνε προς Βουλγαρία οπότε μας είπαν να τους ακολουθήσουμε όπως και κάναμε αν και ήμασταν λίγοι επιφυλακτικοί. Σχετικά σύντομα φτάναμε στα σύνορα με τη Βουλγαρία όπου τους ευχαριστήσαμε και φύγαμε μπροστά.

Ένα πολύ μεγάλο κομμάτι των συνόρων Ρουμανίας και Βουλγαρίας έχουν σαν φυσικό σύνορο το Δούναβη. Για να μπούμε στη Βουλγαρία περνώντας από το Ruse έπρεπε να περάσουμε πάνω από αυτόν. Στο συνοριακό φυλάκιο της Ρουμανίας ζητούσαν να πληρώσουν βινιέτα από όσα αυτοκίνητα και φορτηγά δεν είχαν αλλά οι μοτοσικλέτες περνούσαν έτσι

Τι σου είναι ο Δούναβης. Τον έχω δει στη Βουδαπέστη, στο Νόβι Σαντ, στο Βελιγράδι και τώρα εδώ. Περνάει από ένα σωρό πόλεις σε διάφορα κράτη των Βαλκανίων και όχι μόνο.

Η φωτογραφία φαίνεται πως είναι on-board και στο βάθος φαίνεται το τρίτο κράτος του ταξιδιού, η Βουλγαρία

Η μέρα είχε σχεδόν άπνοια κι εγώ περίμενα να φυσήξει λίγο αεράκι μπας και φανεί καλύτερα η σημαία της Βουλγαρίας πίσω από τα παιδιά. Ο ενθουσιασμός του Μανώλη που έφτασε στη δεύτερη του πατρίδα κάνει μπαμ

Τη συγκεκριμένη μέρα είχα μια διαφωνία με το Μανώλη. Εγώ ήθελα μέσα σε αυτή την πολύ φορτωμένη μέρα να πάρουμε μια γεύση από το Ruse αλλά και τη Varna. Ο Μανώλης ήθελε να πάμε στο Nesebar μονοκούκι και να ξοδέψουμε το χρόνο της ημέρας που θα είχε απομείνει εκεί. Τελικά επικράτησε η Σολομώντεια λύση, κρατήσαμε το Ruseαλλά όχι και τη Varna.

Αχ Ευρώπη..

 

[Slane]

Μπήκαμε λοιπόν στο Ruse για μια σύντομη διερευνητική βόλτα αλλά και να συμπληρώσουμε μερικά υγρά στα ταλαιπωρημένα κορμιά μας

Η κίτρινη BMW είναι κι αυτή ελληνική

Ήσυχο μεσημέρι Σαββάτου

Το Ruse είναι η πόλη #5 της Βουλγαρίας σε πληθυσμό και εξυπηρετεί ένα σημαντικό μέρος του διεθνούς εμπορίου της χώρας. Βρίσκεται στη δεξιά πλευρά του Δούναβη, απέναντι από τη Ρουμάνικη πόλη Giurgiu και μαζεύει αρκετό τουρισμό λόγω της νεομπαρόκ και νεοροκοκό αρχιτεκτονικής των κτιρίων της

Πολύ σημαντικό συμβάν για την πόλη ήταν η κατασκευή της γέφυρας –αυτής που περάσαμε– που τη συνδέει με τη Ρουμανική πόλη Guirgiu και έδωσε μεγάλη ώθηση στην ανάπτυξη της. Από τότε το Ruse έγινε ένα σημαντικό οικονομικό και πανεπιστημιακό κέντρο αλλά αναπτύχθηκαν και αρκετές βιομηχανίες

Το Ruse πέρασε δύσκολα στη δεκαετία του 1980 εξαιτίας ενός εργοστασίου που κατασκευάστηκε στο Giurgiu το οποίο μόλυνε τον αέρα και οδήγησε στη μετανάστευση περισσότερων από 15.000 ανθρώπων από το 1985 έως το 1992. Ο πληθυσμός του υπέστη νέα μείωση κατά τη δεκαετία του 1990 λόγω της οικονομικής κρίσης της Βουλγαρίας και της ανεργίας αλλά τα τελευταία χρόνια το πρόβλημα δείχνει να αποκαθίσταται

Συμπαθητική πόλη πάντως

Όπως φαίνεται στα αριστερά της φωτογραφίας ελληνικές επιχειρήσεις δραστηριοποιούνται και εδώ

Το δικαστικό μέγαρο του Ruse στεγάζεται σε αυτό το βαρύ αλλά όμορφο κτίριο

Ψωνάρες και στη Βουλγαρία..

 

[Slane]

Ήπιαμε κάτι δροσερό και συνεχίσαμε παίρνοντας το δρόμο νοτιοανατολικά για το Nesebar. Ο Μανώλης μας είχε προειδοποιήσει ότι η τροχαία εκεί είναι πολύ αυστηρή και πως θα πρέπει να τηρούμε τα όρια ταχύτητας ευλαβικά. Έτσι και κάναμε το πρώτο μισάωρο. Μετά τα γκάζια άνοιξαν πάρα πολύ. Η Βουλγαρία έχει εμφανή σημάδια ανάπτυξης (πραγματικής, όχι σαν τη δική μας..) και το οδικό της δίκτυο ήταν πολύ ανώτερο από αυτό της Ρουμανίας.

Τα μεσημέρια μας έβγαινε η κούραση και η στάση για ενεργειακό ποτό είχε γίνει έθιμο

​

Αργά το απόγευμα και με λίγο μπέρδεμα φτάσαμε στο ξενοδοχείο μας
​

​

Κάναμε ένα ντους στα γρήγορα και κατεβήκαμε για εξερεύνηση της πόλης αφού φροντίσαμε να κάνουμε το δωμάτιο Χιροσίμα μέσα σε λίγα λεπτά
​

​

Από τις πρώτες εικόνες που είχαμε φαινόταν ότι είχε ιστορικό ενδιαφέρον
​

​

Πάρα πολύ τουρισμό
​

​

Και πάρα πολύ ενδιαφέροντα σουβενίρ στα μαγαζιά για να κοιτάς όπως εδώ ο Παύλος...
​

​

Greetings from Nesebar
​

 

[Slane]

Το Nesebar - που μερικές φορές αναφέρεται και ως Μεσημβρία – είναι ένα πολύ σημαντικό τουριστικό θέρετρο που βρίσκεται στη Βουλγαρική ακτή της Μαύρης Θάλασσας και ανήκει στην επαρχία του Burgas. Αποκαλείται και “μαργαριτάρι της Μαύρης Θάλασσας” ή “Ντουμπρόβνικ της Βουλγαρίας”, είναι μια πόλη-μουσείο και έχει τρεις χιλιετίες πολυτάραχης ιστορίας

​

Το μέρος έγινε ελληνική αποικία όταν εγκαταστάθηκαν Δωριείς στις αρχές του 6ου αιώνα π.Χ. και το 424 π.Χ προσχώρησε στην Α’ Αθηναϊκή συμμαχία. Υπάρχουν ακόμα εναπομείναντα μνημεία της ελληνιστικής περιόδου όπως η ακρόπολη, το άγαλμα του Απόλλωνα και η αρχαία αγορά​

​

Η κατάληψη της πόλης από την Οθωμανική Αυτοκρατορία σηματοδότησε την αρχή της παρακμής της όμως ή αρχιτεκτονική κληρονομιά παρέμεινε και εμπλουτίστηκε κατά τον 19ο αιώνα με τη κατασκευή ξύλινων σπιτιών με το σύνηθες στυλ των τότε καταλυμάτων της Μαύρης Θάλασσας αυτή την περίοδο. Στις αρχές του ίδιου αιώνα πολλοί κάτοικοι προσχώρησαν στη Φιλική Εταιρία ενώ κατά το ξέσπασμα της επανάστασης του 1821 μέρος της νεολαίας του συμμετείχε στον αγώνα υπό τον Αλέξανδρο Υψηλάντη
​

​

Εμείς συνεχίσαμε την περιπλάνηση μας
​

Όποιος θέλει να αγοράσει αναμνηστικά και μικροδωράκια σε φίλους βρίσκεται στο κατάλληλο μέρος

​

Η αν έχεις κανένα φίλο χεβιμεταλά
​

 

[Slane]

Ένα άλλο στοιχείο που τραβάει την προσοχή είναι οι πολλές Βυζαντινές εκκλησίες που υπάρχουν

Όπως αυτή της Αγίας Σοφίας

​

Του Αγίου Ιωάννη του βαπτιστή
​

​

Του Παντοκράτορος (Illusionpick)
​

​

Tου Αγίου Στεφάνου
​

​

Αν βρεθείς στο Nesebar ίσως παρατηρήσεις κάτι: Ακριβά αυτοκίνητα και τζιπ έχουν εύκολους αριθμούς κυκλοφορίας. Αν σου κάνει εντύπωση είναι επειδή αυτά ανήκουν σε Βούλγαρους μαφιόζους και θέλουν με αυτό τον τρόπο να αντιλαμβάνεται ο καθένας ποιος είναι ο ιδιοκτήτης..

Το μέρος είχε και πολύ όμορφα στέκια
​

​

Τραβήξαμε μερικές φωτογραφίες ακόμα αλλά δεν γυρίσαμε την πόλη όσο θα θέλαμε αφού μας έπιασε μια μπόρα και μας ανάγκασε να μπούμε για μια μπίρα σε ένα πολύ όμορφο τουριστικό στέκι με θέα τη Μαύρη Θάλασσα
​

​

Μπορεί να μην είδαμε το Nesebar όσο θα θέλαμε όμως μας άφησε πολύ ωραία γεύση

​

To be continued

 

[ΚΟΥΛΗΣ]

μπραβο ρε παιδια!!!
πολύ ωραίο ταξίδι.
που τα βρήκατε όλα αυτά τα μερη;!;!;
μέσα από τις φωτογραφίες σας γνωριζω τα μερη που πήγα κ δεν είδα τίποτα....

τελικα το πρόγραμμα κ η ενημέρωση είναι πολύ σημαντικό

 

[Slane]

μπραβο ρε παιδια!!!
πολύ ωραίο ταξίδι.
που τα βρήκατε όλα αυτά τα μερη;!;!;
μέσα από τις φωτογραφίες σας γνωριζω τα μερη που πήγα κ δεν είδα τίποτα....

τελικα το πρόγραμμα κ η ενημέρωση είναι πολύ σημαντικό

Τα βράδια οι φυσιολογικοί άνθρωποι βλέπουν το your face sounds familiar και το πακέτο της Χατζηβασιλείου.
Εγώ διαβάζω ταξιδιωτικά ανεπρόκοπων μηχανόβιων.. Αυτή είναι η απάντηση σε αυτό που ρωτάς φίλτατε Δημήτρη

 

[Slane]

Κυριακή 17.8.2014

Nesebar – Κωνσταντινούπολη 369 km

Η ημέρα που θα μπαίναμε στην τέταρτη και τελευταία χώρα του ταξιδιού μας είχε φτάσει. Αφήσαμε πίσω το Νεσέμπαρ και κινηθήκαμε νότια προς τα σύνορα της Βουλγαρίας με την Τουρκία. Σε λιγότερο από μια ώρα είχαμε φτάσει σε αυτά και πριν τα περάσουμε κάναμε μια στάση για καύσιμα στο τελευταίο πρατήριο επί βουλγαρικού εδάφους αφού στη Βουλγαρία η αμόλυβδη τότε έκανε γύρω στα 1,23 € ενώ στην Τουρκία ήταν περίπου στο 1,85 €. Οι περισσότεροι που έβαζαν καύσιμα σε αυτό το πρατήριο ήταν Τούρκοι

Mετά από λίγo βρισκόμασταν στον έλεγχο των συνόρων

Σε κάθε κράτος που μπαινοβγαίναμε ο έλεγχος ήταν μια ολιγόλεπτη, τυπική διαδικασία, στην Τουρκία όμως τα πράγματα ήταν διαφορετικά

Εκεί μας περίμενε μια ταλαιπωρία της τάξης των 45’ απ’ ότι θυμάμαι. Μας ζήτησαν να δώσουμε ότι έγγραφα είχε και δεν είχε ο καθένας, τα τσέκαραν και έλεγαν διάφορα πράγματα μεταξύ τους οι υπάλληλοι με τους αστυνομικούς. Ο Παύλος κατά τη διάρκεια της αναμονής στην ουρά δυσανασχέτησε και άρχισε και τους έβριζε. Ευτυχώς δεν ακούστηκε γιατί και σε αυτά τα σύνορα υπήρχαν υπάλληλοι που μιλούσαν καλά ελληνικά

Όχι ότι θα μπλέκαμε αλλά θα μπορούσαν εύκολα να μας είχαν κανένα τετράωρο εκεί και να μας τη σπάσουν. Από την άλλη προσωπικά βρίσκω όλον αυτό τον έλεγχο λογικό από τη στιγμή που τότε βρίσκονταν σε εμπόλεμη κατάσταση με τη Συρία αλλά είχαν και τα θερμά επεισόδιά τους με τους κούρδους.

Κατά την είσοδό μας στην τουρκική εθνική οδό ήμασταν ψαρωμένοι στην αρχή όπως και στη Βουλγαρία και οδηγούσαμε τηρώντας ευλαβικά τα όρια ταχύτητας

Η πρώτη πόλη που περάσαμε ήταν το Kirklareli. Δεν ήταν τίποτα σπουδαίο και δε σταματήσαμε για φωτογράφιση όμως εκεί ένοιωθα αρκετά περίεργα. Ο λόγος είναι ότι εκεί είχε γεννηθεί η συγχωρεμένη γιαγιά μου όταν η πόλη ήταν σε ελληνικά χέρια και λεγόταν Σαράντα Εκκλησίες. Ακολούθησε ο διωγμός και τα γνωστά.

Αυτή η φωτογραφία είναι η αγαπημένη μου

Κάπου περίπου στη μία ώρα πριν να φτάσουμε στη Βασιλεύουσα σταματήσαμε ως συνήθως για ενεργειακό ποτό καθώς η ζέστη συνάμα με τις ευθείες είναι πάντα ένας εξαιρετικά επικίνδυνος συνδυασμός

Πηγαίναμε, πηγαίναμε, πηγαίναμε και ξαφνικά άρχισαν μεγάλα κτίρια και ουρανοξύστες στο διάβα μας οπότε λέω “φτάσαμε”. Ανοίγω το κράνος και ρωτάω τον Παύλο πόσα km λέει ακόμα το gps και μου απαντάει 18 και κάτι…

 

[Slane]

Μπαίνουμε για τα καλά στην Κωνσταντινούπολη και κάπου στα δεξιά μας βλέπω μια πινακίδα. “Welcome to Istanbul. Population 12.600.000”. Αυτό το μέγεθος θα το νοιώθαμε στο πετσί μας πολύ σύντομα.
Φτάσαμε στο Ortakoy, στην περιοχή που βρισκόταν το κατάλυμά μας, το hostel AyseM Sultan με τους πολύ φιλικούς του ανθρώπους

Πέρα από τα τουριστικά σημεία δε μπορώ να πω ότι είδαμε και πολλές γειτονιές της Κωνσταντινούπολης αλλά η γειτονιά που μέναμε ήταν περίπου όπως τη φανταζόμουν αν εξαιρέσεις τους αμέτρητους ανθρώπους και αυτοκίνητα που ήταν παντού

Κοιτάζοντας δεξιά-αριστερά διαπιστώσαμε ότι η περιοχή ανήκε στη Μπεσικτάς

Αφού τακτοποιηθήκαμε στο ξενοδοχείο, ανταλλάξαμε μερικές κουβέντες με το νεαρό στη ρεσεψιόν (που ήταν οπαδός της Γαλατασαραϊ) και μας έδωσε ένα χάρτη με τα αξιοθέατα της Πόλης. Πιο κοντά από όλα ήμασταν στο παλάτι Ντολμαμπαχτσέ που βρισκόταν στη γειτονική συνοικία Kabatas οπότε αποφασίσαμε να πάμε κατά κει. Δυστυχώς το παλάτι τη συγκεκριμένη μέρα ήταν κλειστό οπότε περιοριστήκαμε σε μερικές φωτογραφίες έξω από αυτό και σε ένα σύντομο περίπατο δίπλα στο Βόσπορο

Στη Βασιλεύουσα είχαμε προγραμματίσει να μείνουμε δύο βράδια οπότε είχαμε πει ότι ολόκληρη η επόμενη μέρα θα ήταν αφιερωμένη στο sightseeing. Το απόγευμα εκείνο το είχαμε αφήσει ελεύθερο για να κάνουμε ότι θέλαμε όμως δεν είχαμε αποφασίσει τι. Κοιτώντας το χάρτη σκεφτήκαμε να επιστρέψουμε προς το Ortakoy και να περάσουμε την μεγάλη γέφυρα του Βοσπόρου ώστε να έχουμε να παινευόμαστε σαν γύφτικα σκεπάρνια ότι οι τροχοί μας έχουν πατήσει και σε άλλη ήπειρο. Στην Κωνσταντινούπολη όμως και ειδικά στην αρχή δεν είναι εύκολο να προσανατολιστείς οπότε συμβουλευτήκαμε ένα αστυνομικό που ήταν έξω από το παλάτι.

Στην επιστροφή περάσαμε από εκεί όπου κατασκευάζεται το νέο γήπεδο της Μπεσικτάς και δεσπόζουν μεγάλες φωτογραφίες του Suleyman Seba, πρώην ποδοσφαιριστή της αλλά και προέδρου της επί 16 χρόνια ο οποίος όπως έμαθα είχε πεθάνει την περασμένη εβδομάδα

Κάπως έτσι είναι η κάθε στάση στην Πόλη. Περιμένουν τουλάχιστον 30 άτομα οπότε βλέποντας αυτή την κατάσταση το να κινηθούμε με τα ΜΜΜ απορρίφτηκε σαν ιδέα και αποφασίσαμε ότι θα κυκλοφορούμε με τις δύο από τις τρεις καλές μας