ΚΕΦΑΛΑΙΟ 5: Η ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ
Η διαδρομή προς τα σύνορα ήταν super: άσφαλτος καλής ποιότητας με πολλές απανωτές στροφές . Υψηλή αδρεναλίνη και διασκέδαση. Ο Παντελής πήγαινε πρώτος, εγώ δεύτερος και ο Χριστόφορος τρίτος. Στην έξοδο μιας σχετικά κλειστής στροφής μπαίνουμε με περίπου 100 χιλιόμετρα και ξαφνικά πετάγεται ένα σκυλί Καυκάσου κυνηγώντας τον Παντελή. Στην έξοδο της στροφής πέφτω πάνω στο σκύλο, χωρίς να έχω περιθώριο αντίδρασης. Ξεκινάω να φρενάρω από τα 100, δεν προλαβαίνω να ισιώσω και έχω πάρει ήδη το σκύλο από κάτω. Με διάφορα ταχυδακτυλουργικά που ούτε εγώ κατάλαβα, άνοιξα το γκάζι και πέρασα το σκύλο από πάνω, αυτός πρόλαβε με τα δόντια και τα νύχια του να γαντζωθεί στην επιγονατίδα μου και στο πλαϊνό καπάκι της μηχανής. Το ότι δεν έπεσα ήταν θαύμα, και ότι και ο Χριστόφορος κατάφερε να φρενάρει εγκαίρως και να μην πέσει πάνω μου. Αφού τη γλιτώσαμε σταματήσαμε δεξιά και κοιτάξαμε πίσω. Ο σκύλος ήταν όρθιος και μας κοιτούσε με βλέμμα αγελάδας. Αφού πέσανε τα σχετικά μπινελίκια αρχίσαμε να τσεκάρουμε τη μηχανή για να δούμε εάν έχει σκορπίσει. Με ένα πρώτο έλεγχο όλα έδειχναν οκ. Εδώ θέλω να σημειώσω ότι το μηχανάκι πιστεύω ότι με έσωσε, το γεγονός ότι ήταν τόσο ελαφρύ και ευέλικτο μου επέτρεψε να το σηκώσω στη στροφή και καταπληκτικές του αναρτήσεις και τα λάστιχα που κολλάνε κάτω έκανε θαύματα από μόνο του.
Συνεχίσαμε τη διαδρομή αυτή ώσπου φτάσαμε σε ένα σημείο που έπρεπε να επιλέξουμε εάν θα πάμε τη Νότια Γεωργία μέχρι το Batumi ή αν θα μπαίναμε νωρίς στην Τουρκία. Αποφασίσαμε να μην πάμε από τους καινούριους, εντυπωσιακούς, ασφαλείς αλλά super βαρετούς δρόμους, αλλά να συνεχίσουμε στους επαρχιακούς απολαυστικούς δρόμους της Γεωργίας. Από τα πρώτα χιλιόμετρα ο δρόμος ήταν χωματόδρομος τύπου 3Α και σπασμένους, με σήματα για έργα. Υποθέσαμε ότι τα σήματα για τα έργα θα ήταν για λίγα χιλιόμετρα και μετά θα συνεχιζόταν η άσφαλτος. Για ακόμα μια φορά γελαστήκαμε. Φάγαμε πάνω από΄100 χιλιόμετρα χώμα σε σπασμένο κακοτράχαλο δρόμο με μεγάλα νεροφαγώματα και φτάνοντας για μια ακόμη φορά στα 2100 και πάλι κάτω. Ουσιαστικά ανεβοκατεβήκαμε ένα βουνό. Σε αυτή τη διαδρομή δεν μπορούσαμε να αναπτύξουμε ταχύτητα οπότε για πλάκα μας πήρε ένα πεντάωρο. Η διαδρομή ήταν πολύ σπασμένη και οι αναρτήσεις μας είχαν εγκαταλείψει εδώ και μέρες, με συνέπεια τα μηχανάκια να μας βασανίζουνε και εμείς να τα βασανίζουμε επίσης. Ξαφνικά περίπου στα 2000 μέτρα εμφανίζεται μπροστά μας ένα μαγικό χωριό, ίσως το πρώτο μουσουλμανικό μέρος που είδαμε στην περιοχή της Γεωργίας. Οι άνθρωποι είχαν καθαρά, γαληνια πρόσωπα, παιδάκια με πολύχρωμα πουλόβερ να έπαιζαν με ένα κλωτσοσκούφι, διάφορα ζώα στα τριγύριζαν στα λιβάδια και οι χωριανοί απασχολούνταν σε αγροτικές εργασίες.
Κάναμε μια στάση για φωτογραφίες , το χωριό είχε ξύλινα σπιτάκια και βρισκόταν σε ένα καταπράσινο λιβάδι, μια πραγματικά μοναδική εικόνα που δύσκολα βρίσκεις: σαν το μικρό σπίτι στο λιβάδι! Σιγά σιγά ξεκινήσαμε την κατάβαση και μετά από καμία δεκαριά χιλιόμετρα συναντήσαμε ένα χιονοδρομικό κέντρο. Το περίεργο εκεί ήταν ότι ενώ ήταν ένα άρτια εξοπλισμένο χιονοδρομικό, δεν υπήρχε κανένας δρόμος για να φτάσεις εκεί! Είδαμε διάφορα 4κίνητα βανάκια να ανεβοκατεβάζουν κόσμο για καλοκαιρινή βόλτα.
Αράξαμε σε ένα λιβάδι για ξεκούραση και αγνάντεμα.
Μετά από κανένα μισάωρο, τεντωθήκαμε καλά, ρίξαμε μια τελευταία ματιά σε αυτή την υπέροχη θέα και αρχίσαμε την κατάβαση. Στο πρώτο χωριό, αν και δεν ήταν μεγάλο φουλάραμε καύσιμα και συνεχίσαμε προς το Batumi. Ακόμα και σε αυτά τα μικρά χωριά γινόντουσαν έργα διαπλάτυνσης δρόμου στους σπασμένους χωματόδρομους.
Τα τελευταία μας χιλιόμετρα μέσα στη Γεωργία μας οδήγησαν στα σύνορα με την Τουρκία.
Η διαδικασία στα σύνορα γνώριμη, περάσαμε και ξεκινήσαμε με τελικό προορισμό της ημέρας την παραθαλάσσια πόλη Ordu στην Τουρκία. Βρήκαμε ένα παραλιακό ξενοδοχείο, εννοείται ότι πάλι πέσαμε πάνω σε γάμο χαχαχα
Παρκάραμε τις μηχανές μπροστά στο ξενοδοχείο, ο ιδιοκτήτης ήταν πάρα πολύ φιλικός και φρόντισε ώστε οι μηχανές να μπουν σε καλό και ασφαλές σημείο για να μην τις έχουμε άγχος. Ανεβήκαμε στα δωμάτια να κάνουμε ένα μπάνιο και βγήκαμε έξω για μια βόλτα στη θάλασσα και το μοναδικό γεύμα της ημέρας. Πήγαμε σε ένα εστιατόριο φανταστικό, με super design, ανακαινισμένο με καταπληκτικό φαγητό.
Μπορείς όμως να πας στο διπλανό ξενοδοχείο για να βγάλεις φωτογραφία
Εδώ να σημειώσω ότι καθώς έχω ευαισθησία στο στομάχι και έχει τύχει να μου χαλάσει προηγούμενο ταξίδι, είμαι πολύ προσεκτικός και τρώω μόνο ότι καταλαβαίνω τι είναι, ποτέ από το δρόμο και ποτέ δοκιμές. Το νερό πάντα εμφιαλωμένο. Οι τολμηροί μου συνταξιδιώτες πάλι…. καμία σχέση. Ότι τους φαινόταν νόστιμο το έτρωγαν, ο Χριστόφορος δε, πρέπει να ξεπέρασε και τους ντόπιους ως δοκιμαστής νερού. Η ιδιόμορφη κριτική του για το αν το νερό πίνεται η όχι ήταν: το δοκιμάζουμε και αν δεν έχει περίεργη γεύση, πίνουμε περισσότερο! Σε κάποιο ξενοδοχείο ήπιε νερό, μας είπε ότι είναι καλό, και μετά ο ιδιοκτήτης μας είπε ότι δεν πίνεται! Αλλά σκύλος μαύρος, δεν πάθαινε τίποτα.
Επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο για ξεκούραση.
Στη διαδρομή είχα παρατηρήσει ότι το ψυκτικό υγρό είχε πέσει και χρειάστηκε να συμπληρώσω και μου μύριζε και καμένο παραφλού, οπότε ήμουν σίγουρος ότι έχω διαρροή. Κοίταξα τα κολλάρα , ήταν όλα στη θέση τους χωρίς ρωγμές, οπότε άρχισα να ψάχνω λίγο περισσότερο από πού χάνω ψυκτικό υγρό. Αφού δεν κατάφερα να βρω τη διαρροή σκέφτηκα ότι είναι μικρή και θα μπορώ συμπληρώνοντας να φτάσω στην Ελλάδα.
Το πρωί ξυπνήσαμε, φάγαμε ένα ωραίο πρωινό και ξεκινήσαμε. Στόχος μας ήταν να φτάσουμε σε ένα χωριό έξω από την Κωνσταντινούπολη και την επόμενη ημέρα να μπούμε στην Ελλάδα. Η ημερομηνία ήταν 15 Ιουλίου και δεν φανταζόμασταν τι θα μας περίμενε στο τέλος της.
Από την αρχή φάνηκε ότι η ημέρα θα ήταν δύσκολη. Ο Παντελής ξύπνησε με στομαχόπονο και εγώ από τα πρώτα χιλιόμετρα άρχισα να παρατηρώ ότι το ψυκτικό υγρό άδειαζε πιο γρήγορα από το κανονικό. Φαντάστηκα ότι υπάρχει μια ρωγμή που συνέχεια ανοίγει. Παρόλαυτά συνεχίζαμε κανονικά για κάποια χιλιόμετρα. Μετά από περίπου 200 χιλιόμετρα η ρωγμή μεγάλωνε, δεν καταλαβαίνω γιατί , αφού το ΚΤΜ δεν έχει καθόλου κραδασμούς
Σταματήσαμε στην άκρη να ελέγξουμε ξανά τη διαρροή, μιας και φαινόταν να μεγαλώνει. Κάπου εκεί χάσαμε και τον Παντελή. Τον βρήκαμε μετά από ώρα κάτω από ένα δέντρο, να έχει βγάλει τη στολή και να υποφέρει. Εμείς είδαμε στο περίπου από πού χάνει υγρά αλλά δεν εντοπίσαμε το ακριβές σημείο. Για να βρούμε που ακριβώς ήταν είχε δουλειά, και έτσι είπαμε να ξανασυμπληρώσουμε και να συνεχίσουμε. Ο Παντελής ενώ ήταν πραγματικά χάλια, δεν ήθελε να καθυστερήσει την ομάδα και προσπάθησε με κάθε τρόπο να πιάσουμε το στόχο της ημέρας.
Μετά από άλλα 100 – 150 χιλιόμετρα το ψυκτικό υγρό εξαφανιζόταν μόλις το βάζαμε οπότε δεν μπορούσα να συνεχίσω. Σταματήσαμε σε ένα σχεδόν εγκαταλελειμμένο βενζινάδικο που είχε μια αντλία για βενζίνη και τουαλέτες. Παρκάραμε τις μηχανές στην άκρη να μην ενοχλούμε και συζητήσαμε τις επιλογές μας: Μια επιλογή ήταν να χρησιμοποιήσουμε την ADAC και η δεύτερη ήταν να λύσουμε το μηχανάκι και να δούμε εάν επισκευάζεται . Εκείνη την ώρα τα μπινελίκια στο σκύλο πήγαιναν σύννεφο. Αφού το συζητήσαμε λίγο, βγάλαμε όλα τα εργαλεία από το transalp και το KTM και ξεκίνησα να ξεβιδώνω το μηχανάκι. Ήταν μια εύκολη διαδικασία γιατί το είχα κάνει αρκετές φορές. Μέσα σε ένα μισάωρο είχα βγάλει πλαστικά, τα εμπρός ρεζερβουάρ, το ψυγείο και τα κολλάρα.
Ο Παντελής ήταν σε μια γωνία προσπαθώντας λίγο να χαλαρώσει και να αναρρώσει γιατί είχαμε αρκετά χιλιόμετρα ακόμα. Βάζουμε το ψυγείο πάνω σε ένα σκουπιδοτενεκέ, βρίσκουμε τη διαρροή αφού βγάλαμε το βεντιλατέρ, βλέπουμε ότι η ζημιά είναι σοβαρή και οι τρύπες είναι σε 6 σημεία και συζητάμε εκ νέου τις επιλογές: η μια επιλογή ήταν να κόψουμε τις κυψέλες και να τις διπλώσουμε και η άλλη να τις μπαλώσουμε εξωτερικά με πλαστελίνη. Οι ρωγμές ήταν στην άκρη αριστερά και το κόψιμο της κυψέλης θα ήταν αρκετά επικίνδυνο, οπότε προχωρήσαμε με το μπάλωμα, που ήταν πιο σοφό. Από εκεί και πέρα ανέλαβε αποκλειστικά ο Χριστόφορος, καθώς αυτά τα υλικά τα δουλεύει με κλειστά τα μάτια. Η επιτυχία της επισκευής οφείλεται αποκλειστικά σε αυτόν. Αφού επισκευάστηκε, απομακρύναμε το βεντιλατέρ κατά κάποια χιλιοστά από το ψυγείο και ξεκινήσαμε να το μοντάρουμε. Εκεί χρειάζονται δύο άτομα, ώστε η δουλειά να γίνεται πιο γρήγορα. Ο Χριστόφορος ήταν ο μάστορας κι εγώ ο βοηθός του. Τελειώσαμε το δέσιμο σε γρήγορους χρόνους, βάλαμε νερά, κάναμε τις δοκιμές, όλα ήταν οκ και ξεκινήσαμε. Συνολικά όλο αυτό μας έφαγε ένα τρίωρο γεμάτο, μαζί με το χρόνο που χρειάστηκε η πλαστελίνη για να στεγνώσει.
Κάπου εκεί ο ήλιος έδυε οπότε αποφασίσαμε ότι τα 300 χιλιόμετρα που είχαμε ακόμα ήταν δύσκολο να γίνουν, κυρίως λόγω της εξάντλησης του Παντελή αλλά και επειδή δεν ξέραμε σίγουρα αν θα κρατούσε η επισκευή, και αν μας άφηνε μέσα στη νύχτα δεν θα ήταν το καλύτερο.
Το πιο κοντινό χωριό ήταν στα 15 χιλιόμετρα και πήγαμε εκεί. Το χωριό είχε ένα ξενοδοχείο, στην πλατεία και εκεί πήγαμε. Ρωτήσαμε τιμή και αν έχει δωμάτιο , μας είπαν ότι είναι οκ αλλά ο Κλούνει είχε την ιδέα να πάμε και στο άλλο ξενοδοχείο που είχε δει. Βγήκαμε έξω, καβαλήσαμε τις μηχανές, κάναμε τον κύκλο της πλατείας και ξαναπήγαμε στο ίδιο ξενοδοχείο ( εκείνο, το άλλο που είχε δει )
.
Κρύψαμε τις μηχανές σε μια γωνία πίσω από κάτι καρέκλες, γιατί το ξενοδοχείο δεν είχε πάρκινγκ. Ο υπάλληλος μας είπε ότι από το παράθυρο που ήταν κοντά του θα τις έβλεπε όλο το βράδυ, αλλά ήταν και πολύ σκοτεινά και δύσκολα κάποιος θα τις έβλεπε. Ανεβήκαμε στο δωμάτιο, ο Παντελής έμεινε εκεί να ξεκουραστεί, αφού φυσικά το στομάχι του δεν άντεχε ίχνος τροφής, και εγώ με το Χριστόφορο βγήκαμε να τσιμπήσουμε κάτι. Πήγαμε σε ένα παραδοσιακό καφενείο, το οποίο έφτιαχνε γκιουσλεμέδες με κεμπάπ, ο γκιουσλεμές είναι ένα είδος πίτας, σαν πολύ λεπτή αραβική πίτα. Αφού φάγαμε 2 – 3 , κάναμε μια βόλτα να δούμε το χωριό, αγοράσαμε διάφορα συσκευασμένα τρόφιμα για την επόμενη μέρα και γυρίσαμε να κοιμηθούμε. Η ώρα ήταν 10.30 . Μπαίνοντας, στη ρεσεψιόν είχε μια μεγάλη τηλεόραση και έβλεπαν ειδήσεις, φυσικά στα Τούρκικα. Είδαμε κάτι φασαρίες σε μια πλατεία και σκεφτήκαμε, σαν την Ελλάδα είναι κι εδώ, έχουν διαδηλώσεις όλη την ώρα. Καληνυχτίσαμε και φύγαμε.
Το μπάνιο ήταν έξω από το δωμάτιο και πηγαίνοντας να βγω να παω στο μπάνιο πριν κοιμηθώ ανοίγω την πόρτα βλέπω 2 – 3 να προσεύχονται ακριβώς απέξω. Εκεί που ήταν η πόρτα μας ήταν τα χαλιά της προσευχής. Τους προσπέρασα με προσοχή χωρίς να τους πατήσω.
«Είναι κάτι μουτζαχεντίν εδώ απέξω και θα μας ανατινάξουνε.», λέω στα παιδιά μόλις ξαναμπαίνω στο δωμάτιο. Δε με άκουσε κανείς γιατί ροχαλίζανε και οι δύο. Εκείνη την ώρα, θα ταν περίπου 11.30 αρχίζει να χτυπάει το κινητό από μηνύματα. Ήταν ένας φίλος μου και η γυναίκα μου. Αρχίζουν να μου στέλνουν φωτογραφίες από την τηλεόραση και με ενημερώνουν ότι έχει γίνει πραξικόπημα και να μπω στα διεθνή δίκτυα να δω τι γίνεται.
Αρχίζω να διαβάζω BBC και Reuters ,ήταν η ώρα του κακού χαμού.
Σκεφτόμουν ότι καλύτερα που δεν φτάσαμε κοντά στην Κωνσταντινούπολη. Είχαν κλείσει οι γέφυρες του Βοσπόρου, από εκεί δηλαδή που θα περνούσαμε στην επιστροφή. Μιλώντας με τους δικούς μου προσπαθούσαμε να φτιάξουμε ένα σχέδιο σε περίπτωση που το ξημέρωμα τα πράγματα είχαν εξελιχθεί πολύ άσχημα. Κατά τις 2 το πρωί ξυπνάω τον Παντελή και του λέω ότι έγινε πραξικόπημα. Μέσα στον ύπνο του μου λέει: «Τι πραξικόπημα, κανονικό;»
Αρχίσαμε να φτιάχνουμε πλάνα: 1. Να φύγουμε προς Ουκρανία από το Βόσπορο, 2. Να επιστρέψουμε στη Γεωργία, να αφήσουμε εκεί τις μηχανές και να πετάξουμε πίσω ή και να κάνουμε τον κύκλο 3. Να διασχίσουμε την Τουρκία μέσω μικρών επαρχιακών δρόμων κάθετα προς το Νότο και να φτάσουμε απέναντι από την Κω η τη Ρόδο. Ταυτόχρονα ακόμα μάθαινα από τους δικούς μου όλες τις εξελίξεις. Στο χωριό επικρατούσε μεγάλος αναβρασμός, ο κόσμος είχε βγει έξω και στα ΑΤΜ είχε ουρές και υπήρχαν αμάξια που έκαναν γύρω γύρω την πλατεία, διαδηλώνοντας κάποιοι υπέρ του Ερντογάν . Και από πίσω η αστυνομία να τους κυνηγάει να σταματήσουν. Όλο αυτό προκαλούσε εκνευρισμό, αλλά κατά τις 3μιση αποφασίσαμε ότι έπρεπε να κοιμηθούμε για να είμαστε ξεκούραστοι καθώς θα ήταν μια πολύ δύσκολη ημέρα.
Με το που ξυπνήσαμε είχα ήδη λάβει μηνύματα που μου έλεγαν ότι το πραξικόπημα απέτυχε. Τηλεφωνήσαμε στο προξενείο. Μας είπαν ότι οι γέφυρες δεν έχουν ανοίξει ακόμα αλλά πρόκειται. Μας συμβούλεψαν να κατευθυνθούμε σε δρόμους και μέρη που έχει πολλούς τουρίστες. Και έτσι ξεκινήσαμε τη διαδρομή προς την Κωνσταντινούπολη. Στο δρόμο αρχικά δεν είδαμε κάτι ιδιαίτερο. Ακολουθήσαμε την κλασική διαδρομή της μαύρης θάλασσας, μεγάλος δρόμος με πολλές λωρίδες. Περίπου 40 χιλιόμετρα πριν την Κωνσταντινούπολη πέφτουμε σε ένα μποτιλιάρισμα που όμοιο της δεν έχω ξαναδεί στη ζωή μου. Κατεβάζουμε τις μηχανές σε ένα χαντάκι δεξιά, ένα χαντάκι που χρησιμοποιείται για να φεύγουν τα νερά, και οδηγούμε εκεί μέσα προσπερνώντας όλη την κίνηση. Σε κάποιο σημείο το χαντάκι τελείωσε και βγαίνοντας κατά τύχη ήταν ένα ασθενοφόρο μπροστά μας οπότε μπήκαμε από πίσω και γλιτώσαμε κι άλλο χρόνο. Φτάνοντας λίγο πριν τη γέφυρα τα αυτοκίνητα ήταν εντελώς ακινητοποιημένα. Αποφασίσαμε να μπούμε σε ένα βενζινάδικο για να γεμίσουμε. Εκεί υπήρχε ένα τεράστιο μπλόκο των δυνάμεων καταστολής της αστυνομίας , περνάει ο Παντελής, περνάει ο Χριστόφορος και σταματάνε και πάλι εμένα. Με σημάδευαν με κάτι πολυβόλα και με ρώταγαν στα Τούρκικα κάτι. Τους απάντησα ότι μιλάω μόνο Αγγλικά αλλά συνέχισαν με έντονο ύφος στα Τούρκικα. Αφού μάλλον κατάλαβε ότι δεν θα συνεννοηθεί, μου κάνει νόημα να περάσω, βρίζοντας. Μπαίνουμε στο βενζινάδικο, φουλάρουμε και επικοινωνούμε ξανά με το προξενείο. Μας ενημερώνουν ότι έχουν ανοίξει οι γέφυρες και μπορούμε να προχωρήσουμε. Βγαίνοντας από το βενζινάδικο είμαστε σε ένα τεράστιο δρόμο 3 μηχανές και κανένας άλλος. Λίγο ταινία θύμιζε. Αρχίζουμε να αναρωτιόμαστε μήπως κάνουμε μαλακία που πάμε προς τα εκεί. Προχωράμε λίγο και μετά από μια στροφή βλέπουμε κι άλλα αυτοκίνητα οπότε χαλαρώσαμε. Αντικρίζουμε από μακριά τη γέφυρα και ανοίγουμε περισσότερο το γκάζι για να φύγουμε από εκεί και να φτάσουμε όσο το δυνατόν γρηγορότερα σε Ευρωπαϊκό έδαφος. Στην είσοδο της γέφυρας βλέπουμε δεξιά τανκς και στρατιωτικά οχήματα. Πριν λίγο είχε γίνει το λιντσάρισμα, οπότε εμείς είδαμε πολίτες να έχουν καταλάβει τα οχήματα και να στέκονται μπροστά με τα όπλα. Τα αυτοκίνητα που περνούσαν δίπλα μας ήταν ντυμένα με τούρκικες σημαίες και περνούσαν, κόρναραν και χαιρετούσαν αυτούς που είχαν καταλάβει τα τανκς. Τρελό το σκηνικό.
Εδώ είχαμε μόνο την Gopro να γράφει. Στο βίντεο της αρχής έχει πλάνα.
Μέσα σ αυτόν τον κακό χαμό περάσαμε τη γέφυρα και όλα ήταν ήρεμα. Μετά από κάποια χιλιόμετρα σταματήσαμε σε ένα βενζινάδικο και εκεί ήταν σαν να μην συνέβαινε τίποτα. Κόσμος έξω έτρωγε, ψώνιζε κλπ. Κατευθυνθύκαμε προς τα σύνορα των Κήπων, περάσαμε αμέσως γιατί είχε ανακοινωθεί ότι είναι κλειστά οπότε κανένας δεν πλησίαζε. Οι υπάλληλοι μας είπαν ότι τα σύνορα δεν έκλεισαν ποτέ. Περάσαμε και συνεχίσαμε τη διαδρομή, σε Ελληνικό έδαφος επιτέλους. Το σήμα ξαναγύρισε στα κινητά μας, πήραμε τις οικογένειες μας να πούμε ότι όλα είναι καλά και χαρούμενοι συνεχίσαμε προς το τέλος του ταξιδιού. Κάναμε μια στάση σε ένα βενζινάδικο στην Κομοτηνή να ξεκουραστούμε λίγο και να φουλάρουμε. Εκεί ήταν και η πρώτη κανονική επικοινωνία με τους δικούς μας. Εκεί που θεωρούσαμε ότι όλα είναι χαλαρά, μόλις τους λέμε ότι είμαστε στην Κομοτηνή μας λένε φύγετε αμέσως από εκεί, μας ενημερώνουν για το ελικόπτερο με τους Τούρκους που μπήκε στη χώρα και ότι είναι πιθανό να γίνει κάποια σύρραξη. Το κέρατο μου, σκέφτομαι., ξανακαβαλάμε άρον άρον και φεύγουμε. Το βραδάκι φτάσαμε στην Καβάλα, το καλύτερο τέλος για το ταξίδι μας. Μας περίμεναν τα παιδιά από την τοπική λέσχη, αλλά γενικά στην πόλη έτυχε να έχουν πολλά κλαμπ συγκεντρώσεις και ήταν σα γιορτή μοτοσικλέτας. Βγήκαμε για φαγητό με τα παιδιά από τη λέσχη και λέγαμε όλες τις ιστορίες, γελάσαμε και περάσαμε ωραία. Κάπου εκεί μας ανακοίνωσε ο MAN GS ότι είχε στο μυαλό του να πάει σε εκείνα τα μέρη και ήλπιζε να τελείωναν γρήγορα οι φασαρίες στη γειτονική χώρα ώστε να μπορεί να κάνει το ταξίδι.
Την επόμενη ημέρα ο Χριστόφορος κι εγώ επιστρέψαμε στην Αθήνα, ο Παντελής αποφάσισε να παρατείνει λίγο το ταξίδι για 1 – 2 ημέρες. Μετά από λίγες ώρες ήμασταν ασφαλείς στα σπίτια μας.
Οι περιπέτειες όμως δεν είχαν τελειώσει! Μετά από δύο ημέρες ο Παντελής γύρισε στην Αθήνα, έπεσε για ύπνο και ξύπνησε χωρίς το 990 αφού του το είχαν κλέψει.
Ελπίζω να μη σας κούρασα, να ταξιδέψατε παρέα μαζί μας γιατί και τα ταξίδια είναι για να τα μοιράζεσαι. Συγνώμη για τις αρετουσάριστες φωτογραφίες, θα ακολουθήσουν στη συνέχεια κάποιες ρετουσαρισμένες.
36 Αυγούστου σήμερα, καλό υπόλοιπο διακοπών