Χαιρετώ κι εγώ επίσημα.
Γιάννη με λένε και το Tener-ίσιος προκύπτει από το XTZ 660 που είχα κάποτε και έχω τις καλύτερες αναμνήσεις. Έχει δε διττή σημασία παίζοντας με τη λέξη "ίσιος" που εννοώ ευθύς.
Παρόλο το όνομα, η ζωή μου επιφύλαξε πολλές στροφές.
Γεννήθηκα στη Γερμανία λίγο πριν τους Ολυμπιακούς του Μονάχου. Εζησα τα πρώτα μου χρόνια εκεί και όταν έπρεπε να προχωρήσω στο σχολείο, ήρθα στην Θεσσαλονίκη όπου και έζησα το μεγαλύτερο κομμάτι της ζωής μου μέχρι τώρα.
Τελείωσα την Σχολή Τουριστικών Επαγγελμάτων με ειδικότητα Ξενοδοχειακό/Εστιατορικό και πήρα μια ειδικότητα μετά, "Στελεχών Επιχειρήσεων" Εγώ πάντως μουσικός ήθελα να γίνω. Κι έγινα για λίγο ως παιδί προς έφηβος, αλλά οι γονείς μου δεν ήθελαν να επενδύσουν τόσα χρήματα για κάτι αβέβαιο, έτσι προέκυψε η σχολή τουριστικών που μου έδωσε τη δυνατότητα να φύγω από το σπίτι ανήλικος ακόμη, χωρίς καυγάδες και κυνηγητά.
Όταν τελείωσαν όλα αυτά, πήγα στρατό και ύστερα από 19 μήνες άρχισε η επαγγελματική μου σταδιοδρομία, με ένσημα. Αλλιώς, χωρίς αυτά, είχα ξεκινήσει από τρίτη δημοτικού στα μαγαζιά του πατέρα μου. (Κρεωπωλείο και τα καλοκαίρια ταβέρνα.)
Οι δουλειές διάφορες και άσχετες μεταξύ τους.
Ξενοδοχεία στην αρχή, διανομές τύπου στη συνέχεια, υπάλληλος διεθνούς μεταφορικής (τελωνεία, λιμάνια, τράπεζες κλπ) κούριερ παρακάτω (είχαν πολύ καλά λεφτά τότε αυτές οι δουλειές), πωλητής και τεχνικός διανομέας σε εταιρία παροχής υπηρεσιών υγιεινής, (Μεγάλο σχολείο).
Στην αρχή της κρίσης ξαναγύρισα στη γαστρονομία (παλιά μου τέχνη κόσκινο...) και όταν τα πράγματα είχαν φτάσει στο απροχώρητο, ύστερα από 35 χρόνια, ξαναβρέθηκα στη Γερμανία ως barman στην αρχή και ως υπεύθυνος bar αργότερα σε έναν χώρο υψηλής γαστρονομίας που βρισκόταν σε ένα θέατρο. Έκατσα αρκετά χρόνια σε αυτό.
Μετά έφυγα και το γύρισα σε Barista με καπουστίνους με καρδούλες και flat white, γιατί η πίεση τη νύχτα ήταν μεγάλη μετά από τόσα χρόνια κι είχα κουραστεί και γεράσει.
Και μετά; Μετά Covid 19! Κατεβείτε όλοι κάτω από τη γαστρονομία. (ευτυχώς)
Μετά από κάποια διαδικασία έγινα οδηγός μεταφοράς ατόμων με ειδικές ανάγκες, και μηχανημάτων και τρόπων να μεταφερθούν σε ορόφους όπου δεν υπάρχει ανελκηστήρας και πιστέψτε με, στη Γερμανία, τη χώρα με τους μεγαλύτερους κατασκευαστές ανελκυστήρων, τα περισσότερα κτίρια, δεν έχουν ανελκυστήρα.
Έτσι, βρίσκομαι καθημερινά με ανθρώπους που με βοηθούν να καταλάβω, πως οι "στροφές" που έκανε η δικιά μου ζωή, είναι ακόμη "διασκεδαστικές" σε σχέση με τις "στροφές" που πήρε η δική τους.
Κάποτε το όνειρό μου ήταν να κάνω ταξίδια σε όσο το δυνατόν περισσότερες χώρες. Εκ των πραγμάτων βρέθηκα σε αρκετές εδώ στη γειτονιά αλλά και σε περάσματα που έκανα πιο μακριά. Σήμερα αν με ρωτήσει κανείς, θέλω να ταξιδεύω μόνο στην Ελλάδα, άντε στη καλύτερη περίπτωση σε κάποια βαλκανική χώρα της αδριατικής.
Όταν ζεις ως ξένος κάπου, στις διακοπές σου θέλεις να ζήσεις την οικιότητα, γιατί αυτό είναι που σου λείπει, όσα χρόνια κι αν περάσουν και να λες ότι προσαρμόστηκες. Άφησα όμως το γιό μου να κάνει πράξη αυτό που είχα κάποτε κι εγώ ως επιθυμία. Τα ταξίδια που κάνει αυτός θα τα ζήλευε και το National Geographic