Markas
Μέλος
ΔΕΥΤΕΡΗ ΜΕΡΑ!
.
yns και Extreme παρουσιάζουν: Μια Φλώρικη Εκδρομή Redux
- Thread starter Markas
- Ημερομηνία δημιουργίας
ΔΕΥΤΕΡΗ ΜΕΡΑ!
.
Markas
Μέλος
Markas
Μέλος
Μόλις πατάμε άσφαλτο στρίβουμε δεξιά και παίρνουμε κατεύθυνση προς Ανύδροι και Προδρόμι. Ο δρόμος φιδίσιος και στενός, ιδιαίτερα όμορφος, το 36ωρο θυμάμαι είχε περάσει από αυτά τα μέρη αλλά με κατεύθυνση προς Παλαιόχωρα. Θέλει βέβαια τη δέουσα προσοχή στις πανταχού παρούσες κατσίκες…
…αλλά και λόγω ακριβώς της στενότητάς του. Η κίνηση βέβαια ελάχιστη (εμείς δεν είδαμε κανένα τροχοφόρο) αλλά ποτέ δεν ξέρεις.
Ανύδροι με το εκκλησάκι του Προφήτη Ηλία.
Δεν ξέρω, εσείς μπορεί να βαριέστε τους στενούς επαρχιακούς δρόμους…
…όμως εμείς περνάμε καλά.
…αλλά και λόγω ακριβώς της στενότητάς του. Η κίνηση βέβαια ελάχιστη (εμείς δεν είδαμε κανένα τροχοφόρο) αλλά ποτέ δεν ξέρεις.
Ανύδροι με το εκκλησάκι του Προφήτη Ηλία.
Δεν ξέρω, εσείς μπορεί να βαριέστε τους στενούς επαρχιακούς δρόμους…
…όμως εμείς περνάμε καλά.
Markas
Μέλος
Μόλις περνάμε τα πρώτα σπίτια του χωριού Προδρόμι στρίβουμε δεξιά σε ένα δρόμο με λίγες παραπάνω κατσικοκουράδες σε σχέση με τον κύριο (εμείς ήρθαμε από το δεξιό). Πού πάει από εκεί θα μου πείτε. Μα από εκεί πάει για την αρχαία Λισσό! Η Λισσός σήμερα είναι ένας υπαίθριος ημιαφύλακτος αρχαιολογικός χώρος ανάμεσα σε Σούγια και Παλαιόχωρα προσπελάσιμος μόνο με βάρκα, πεζοπορία ή ένα χωματόδρομο της κακιάς ώρας που φτάνει, από ότι είχαμε δει στο δορυφόρο, κοντά στην πόλη. «ΣΠΑΝΙΑ ευκαιρία να δούμε τα ερείπια, είναι καταπληκτικά, περπατάς στα μονοπάτια και βρίσκεις εδώ και εκεί αρχαία, ένα υπαίθριο μουσείο είναι. Άσε που πόσο θα κάνουμε, 10-15 λεπτά χωματόδρομος και 5 λεπτά περπάτημα θα είναι…» τους είπα και τους έπεισα αν και με δυσκολία οφείλω να ομολογήσω. (Η Κική δεν ένιωθε τόσο καλά αλλά υποσχέθηκα πως θα πηγαίνω σαν τη κοτούλα από εδώ και πέρα, οπότε πείστηκε και αυτή)
Η ώρα είναι 09:40 και από τα πρώτα μέτρα άρχισαν οι γκρίνιες γιατί ο δρόμος είναι κατά τόπους σε κακή κατάσταση, πάλι θα ξεθεωθούμε κτλ, αλλά…
…μόλις φαίνονται τα όμορφα τοπία αλλάζει η όρεξη και μένει η προσμονή να ανακαλύψουμε την άγνωστη αυτή γωνιά της αγαπημένης μας Κρήτης.
Η ώρα είναι 09:40 και από τα πρώτα μέτρα άρχισαν οι γκρίνιες γιατί ο δρόμος είναι κατά τόπους σε κακή κατάσταση, πάλι θα ξεθεωθούμε κτλ, αλλά…
…μόλις φαίνονται τα όμορφα τοπία αλλάζει η όρεξη και μένει η προσμονή να ανακαλύψουμε την άγνωστη αυτή γωνιά της αγαπημένης μας Κρήτης.
Markas
Μέλος
Η BMW μου μπορεί μέχρι σήμερα να μη με έχει απογοητεύσει ποτέ αλλά το GPS που λένε οι φίλοι πως έχω στο κεφάλι κάνει ενίοτε μερικές διακοπές, μία από τις οποίεςέγινε στα μέσα της διαδρομής αυτής. Ο Γιάννης βέβαια με πίεζε συνεχώς να ανοίξουμε το δικό του GPS τηλεφώνου αλλά αντιστεκόμουν μέχρι και τη δεύτερη λάθος στροφή που πήρα και κατέληξε σε αδιέξοδο. Όταν δέχτηκα τελικά ταπεινωμένος να ρίξω μια ματιά για να μην ταλαιπωρούμαστε άλλο στη ζέστη, το μόνο που προέκυψε ήταν πως GPS και εγώ συμφωνούσαμε για την περαιτέρω πορεία μας. Η ζημιά όμως δυστυχώς έχει γίνει και ο Γιάννης έχει να κοροϊδεύει.
Τα τελευταία 2-3 χιλιόμετρα είναι έντονα κατηφορικά με το δρόμο αρκετά χειρότερο. Μπορεί να είμαστε όλοι μας έμπειροι στα δύσκολα αλλά εγώ ακούω τα εξ αμάξης πάλι.
Τα τελευταία 2-3 χιλιόμετρα είναι έντονα κατηφορικά με το δρόμο αρκετά χειρότερο. Μπορεί να είμαστε όλοι μας έμπειροι στα δύσκολα αλλά εγώ ακούω τα εξ αμάξης πάλι.
Markas
Μέλος
Και ξαφνικά τέλος! Η ώρα 10:30 και 50 λεπτά 
από τη στιγμή που πρωτοπατήσαμε χώμα φτάνουμε σε ένα νέο αδιέξοδο σε ένα λόφο 200 μέτρα υψόμετρο από όπου όμως βλέπουμε τα ερείπια στην κοιλάδα.
Παρατηρείστε πως και οι δύο λάθος στροφές που πήρα ήταν προς τη σωστή κατεύθυνση αλλά… λάθος.
Ωχ, η Λισσός εκεί κάτω είναι; Είναι λίγο πιο μακριά από ότι φαινότανε στο google earth. Δεν πειράζει, σιγά σιγά θα πάμε.
Τι;
Γιατί ρε Γιάννη δε θες να έρθεις;
Νομίζω πως κάπου εδώ πρέπει να αναφέρω το χρυσό κανόνα του yns:
Όπου έχει περπάτημα πάνω από 200 μέτρα σε εκδρομή με μηχανή, ο yns απέχει.
Όταν η εκδρομή είναι εμπνεύσεως δικής μου μάλιστα το όριο πέφτει στα 50 μέτρα αν και δεν μπορώ να καταλάβω το γιατί.
Όσο λοιπόν και να προσπαθώ να τον πείσω δεν τα καταφέρνω. Κάτι δικαιολογίες τύπου «δεν έχω καθόλου φυσική κατάσταση» κτλ δε με πείθουν αλλά δεν μπορώ να τον κατεβάσω και με το ζόρι κάτω.
από τη στιγμή που πρωτοπατήσαμε χώμα φτάνουμε σε ένα νέο αδιέξοδο σε ένα λόφο 200 μέτρα υψόμετρο από όπου όμως βλέπουμε τα ερείπια στην κοιλάδα. Παρατηρείστε πως και οι δύο λάθος στροφές που πήρα ήταν προς τη σωστή κατεύθυνση αλλά… λάθος.
Ωχ, η Λισσός εκεί κάτω είναι; Είναι λίγο πιο μακριά από ότι φαινότανε στο google earth. Δεν πειράζει, σιγά σιγά θα πάμε.
Τι;
Γιατί ρε Γιάννη δε θες να έρθεις;
Νομίζω πως κάπου εδώ πρέπει να αναφέρω το χρυσό κανόνα του yns:
Όπου έχει περπάτημα πάνω από 200 μέτρα σε εκδρομή με μηχανή, ο yns απέχει.
Όταν η εκδρομή είναι εμπνεύσεως δικής μου μάλιστα το όριο πέφτει στα 50 μέτρα αν και δεν μπορώ να καταλάβω το γιατί.
Όσο λοιπόν και να προσπαθώ να τον πείσω δεν τα καταφέρνω. Κάτι δικαιολογίες τύπου «δεν έχω καθόλου φυσική κατάσταση» κτλ δε με πείθουν αλλά δεν μπορώ να τον κατεβάσω και με το ζόρι κάτω.
Markas
Μέλος
Η κατάβαση ευκολότερη από το αναμενόμενο αν και μερικά σημεία ήταν απότομα και οι μπότες μηχανής δεν ενδείκνυνται για ορειβασία. Το φωνάζω αυτό προς την κορυφή του λόφου στο Γιάννη με μία ακόμα πρόσκληση να έρθει, και αυτός για μεγάλη μου έκπληξη απαντάει πως τελικά ΕΡΧΕΤΑΙ! Δε ξέρω αν τον έπεισε η παρότρυνσή μου ή οι τελευταίες κουβέντες πριν τον αφήσω νωρίτερα, πως όταν με το καλό δημοσιεύσω την εκδρομή θα τον κάνω ρεζίλι είτε έρθει και τα παίξει από κούραση είτε κάτσει σαν την κότα και μας περιμένει. Αυτός βέβαια αργότερα υποστήριξε πως ήθελε να δει τα ερείπια του ναού του Ασκληπιού στην περιοχή, καθότι ιατρός και ο ίδιος, αλλά ποιος τον πιστεύει;
Ξαφνικά τα ερείπια δεν είναι μακριά αλλά τριγύρω μας.
Ξαφνικά τα ερείπια δεν είναι μακριά αλλά τριγύρω μας.
Markas
Μέλος
Τα ερείπια αυτά, αν και μοιάζουν με κατοικίες, είναι θολωτοί τάφοι ρωμαϊκής περιόδου.
Για καλύτερη κατανόηση της περιήγησής μας στη Λισό παραθέτω σε αυτό το σημείο μερικές φωτογραφίες και κείμενο από μια πινακίδα που συναντήσαμε μέσα στην αρχαία πόλη:
«Η Λισός υπήρξε αυτόνομη αρχαία κρητική πόλη με συγκρότηση τουλάχιστον από τους κλασικούς χρόνους, αλλά με διαπιστωμένα επιφανειακά ίχνη κατοίκησης (κεραμικά) από την μινωική εποχή. Η ακμή της συμβαδίζει με την ακμή των περισσότερων κρητικών πόλεων κατά την ελληνιστική εποχή (323-46 π.Χ.), οπότε αναφέρεται και ως μέλος και έδρα (με ειδική κοπή χρυσού νομίσματος) του κοινού των Ορείων -πολιτικού συνασπισμού ή ομοσπονδίας των αρχαίων πόλεων την γεωγραφικής ενότητας του σημερινού ανατολικού Σελίνου. Η Ομοσπονδία υπήρξε σύμμαχος της Γόρτυνας και διαδραμάτισε σημαντικό ιστορικό ρόλο στις διακρατικές σχέσεις της εποχής. Κατά το διάστημα 279-274 π.Χ. σύνηψε συνθήκη συμμαχίας με τον τοποτηρητή της Κυρήνης Μάγα, αδερφό του Πτολεμαίου Β' Φιλάδελφου η οποία φυλασσόταν στη Λισό. Όπως προκύπτει από τους όρους της συνθήκης αυτής και της παρουσίας κυρηναϊκών διδράχμων σε νομισματικούς θησαυρούς από την περιοχή, η ομοσπονδία απέστειλε προς βοήθεια του Μάγα μισθοφορικά στρατεύματα. Κύρια θεότητα της πόλης ήταν η Δίκτυννα, σύμφωνα με τα νομίσματά της, αν και δεν έχει ακόμη εντοπιστεί ο ναός της. Η ύπαρξη ιαματικής πηγής και η ίδρυση του Ασκληπιείου (3ος αι. π.Χ.) που έφεραν στο φώς οι ανασκαφές του Νικ. Πλάτωνα από το 1957 - 1960, την κατέστησαν όχι μόνο παγκρήτιο αλλά και πανελλήνιο ιερό. Το τέλος της πόλης περιλαμβάνει την ύστερη αρχαιότητα -την παλαιοχριστιανική εποχή- αλλά κάπου στον 7ο ή 9ο αιώνα φαίνετε ότι καταστρέφεται οριστικά (σημ: από άραβες πειρατές) για να μην ξανακατοικηθεί πλέον. Ο χαρακτήρας της όμως ως θρησκευτικού κέντρου επιβίωσε στα βυζαντινά χρόνια (Ναοί Παναγίας, Αγ. Κηρύκου) και ως της μέρες μας (πανηγύρι του Αη Κηρύκου).
Εκτός από το ανασκαμμένο Ασκληπιείο, ολόκληρη η κοιλάδα είναι κατάσπαρτη από ρωμαϊκά κυρίως ερείπια δημόσιων κτιρίων. Με βάση αυτά μπορεί να σκιαγραφηθεί η τοπογραφία της αρχαίας πόλης ως εξής:
Η πόλη είναι οργανωμένη με βάση το ανάγλυφο της θέσης και την κοιλάδα με το χείμαρρο που την τέμνει κατά κάποιο τρόπο. Στην δυτική πλευρά είναι χωροθετημένη η νεκρόπολη, στην ανατολική η περιοχή των κατοικιών, ενώ στο κέντρο, στη συνέχεια των λιμενικών εγκαταστάσεων, πρέπει να αναζητηθούν οι δημόσιες λειτουργίες της πόλης με πρώτη, κατά το σύνηθες, την Αγορά. Δεν σώζονται τείχη τα οποία η πόλη, ως θρησκευτικό κέντρο στην αρχαιότητα, προφανώς δεν είχε ανάγκη. Ωστόσο σώζονται τα ερείπια πύργων που πιθανόν χρησίμευαν ως παρατηρητήρια ή βίγλες στις γύρω κορυφογραμμές. Δρόμοι και αρχαία μονοπάτια δεν έχουν με βεβαιότητα εντοπιστεί.
Ο αρχαιολογικός χώρος της Λισού είναι κατά το μεγαλύτερο μέρος του απαλλοτριωμένος και ανήκει στο Υπουργείο Πολιτισμού.»
Αυτό που η πινακίδα βέβαια δεν αναφέρει είναι πως, αν εξαιρέσεις την ανασκαφή του 1957-1960 όπου αποκαλύφτηκε ο ναός του Ασκληπιού, δεν έχει γίνει καμία σοβαρή ανασκαφή πέρα από ένα πρόχειρο επιφανειακό πέρασμα για να σώσουν ότι μπορέσουν από τους τουρίστες. Τουλάχιστον υπάρχει περιστασιακή φύλαξη του χώρου.
Για καλύτερη κατανόηση της περιήγησής μας στη Λισό παραθέτω σε αυτό το σημείο μερικές φωτογραφίες και κείμενο από μια πινακίδα που συναντήσαμε μέσα στην αρχαία πόλη:
«Η Λισός υπήρξε αυτόνομη αρχαία κρητική πόλη με συγκρότηση τουλάχιστον από τους κλασικούς χρόνους, αλλά με διαπιστωμένα επιφανειακά ίχνη κατοίκησης (κεραμικά) από την μινωική εποχή. Η ακμή της συμβαδίζει με την ακμή των περισσότερων κρητικών πόλεων κατά την ελληνιστική εποχή (323-46 π.Χ.), οπότε αναφέρεται και ως μέλος και έδρα (με ειδική κοπή χρυσού νομίσματος) του κοινού των Ορείων -πολιτικού συνασπισμού ή ομοσπονδίας των αρχαίων πόλεων την γεωγραφικής ενότητας του σημερινού ανατολικού Σελίνου. Η Ομοσπονδία υπήρξε σύμμαχος της Γόρτυνας και διαδραμάτισε σημαντικό ιστορικό ρόλο στις διακρατικές σχέσεις της εποχής. Κατά το διάστημα 279-274 π.Χ. σύνηψε συνθήκη συμμαχίας με τον τοποτηρητή της Κυρήνης Μάγα, αδερφό του Πτολεμαίου Β' Φιλάδελφου η οποία φυλασσόταν στη Λισό. Όπως προκύπτει από τους όρους της συνθήκης αυτής και της παρουσίας κυρηναϊκών διδράχμων σε νομισματικούς θησαυρούς από την περιοχή, η ομοσπονδία απέστειλε προς βοήθεια του Μάγα μισθοφορικά στρατεύματα. Κύρια θεότητα της πόλης ήταν η Δίκτυννα, σύμφωνα με τα νομίσματά της, αν και δεν έχει ακόμη εντοπιστεί ο ναός της. Η ύπαρξη ιαματικής πηγής και η ίδρυση του Ασκληπιείου (3ος αι. π.Χ.) που έφεραν στο φώς οι ανασκαφές του Νικ. Πλάτωνα από το 1957 - 1960, την κατέστησαν όχι μόνο παγκρήτιο αλλά και πανελλήνιο ιερό. Το τέλος της πόλης περιλαμβάνει την ύστερη αρχαιότητα -την παλαιοχριστιανική εποχή- αλλά κάπου στον 7ο ή 9ο αιώνα φαίνετε ότι καταστρέφεται οριστικά (σημ: από άραβες πειρατές) για να μην ξανακατοικηθεί πλέον. Ο χαρακτήρας της όμως ως θρησκευτικού κέντρου επιβίωσε στα βυζαντινά χρόνια (Ναοί Παναγίας, Αγ. Κηρύκου) και ως της μέρες μας (πανηγύρι του Αη Κηρύκου).
Εκτός από το ανασκαμμένο Ασκληπιείο, ολόκληρη η κοιλάδα είναι κατάσπαρτη από ρωμαϊκά κυρίως ερείπια δημόσιων κτιρίων. Με βάση αυτά μπορεί να σκιαγραφηθεί η τοπογραφία της αρχαίας πόλης ως εξής:
Η πόλη είναι οργανωμένη με βάση το ανάγλυφο της θέσης και την κοιλάδα με το χείμαρρο που την τέμνει κατά κάποιο τρόπο. Στην δυτική πλευρά είναι χωροθετημένη η νεκρόπολη, στην ανατολική η περιοχή των κατοικιών, ενώ στο κέντρο, στη συνέχεια των λιμενικών εγκαταστάσεων, πρέπει να αναζητηθούν οι δημόσιες λειτουργίες της πόλης με πρώτη, κατά το σύνηθες, την Αγορά. Δεν σώζονται τείχη τα οποία η πόλη, ως θρησκευτικό κέντρο στην αρχαιότητα, προφανώς δεν είχε ανάγκη. Ωστόσο σώζονται τα ερείπια πύργων που πιθανόν χρησίμευαν ως παρατηρητήρια ή βίγλες στις γύρω κορυφογραμμές. Δρόμοι και αρχαία μονοπάτια δεν έχουν με βεβαιότητα εντοπιστεί.
Ο αρχαιολογικός χώρος της Λισού είναι κατά το μεγαλύτερο μέρος του απαλλοτριωμένος και ανήκει στο Υπουργείο Πολιτισμού.»
Αυτό που η πινακίδα βέβαια δεν αναφέρει είναι πως, αν εξαιρέσεις την ανασκαφή του 1957-1960 όπου αποκαλύφτηκε ο ναός του Ασκληπιού, δεν έχει γίνει καμία σοβαρή ανασκαφή πέρα από ένα πρόχειρο επιφανειακό πέρασμα για να σώσουν ότι μπορέσουν από τους τουρίστες. Τουλάχιστον υπάρχει περιστασιακή φύλαξη του χώρου.
Τελευταία επεξεργασία:
Markas
Μέλος
Παρόλο που την αναλυτική ιστορία της Λισού τη μάθαμε και εμείς για πρώτη φορά από εκείνη την πινακίδα που συναντήσαμε λίγο αργότερα, ερχόμενοι εδώ δε μπορούσαμε να κρύψουμε τον ενθουσιασμό μας και εγώ και η Κική. Και ο Γιάννης βέβαια, για να αποφασίσει να κατέβει εδώ κάτω με προοπτική μάλιστα μεσημεριανής ανάβασης στην επιστροφή.
Όσο μπαίνουμε βαθύτερα στα ερείπια τόσο η ατμόσφαιρα γίνεται και πιο μυστήρια. Επικρατεί μια κάπως αφύσικη ησυχία που διαταράσσεται από τις αγριοφωνάρες εμένα και του Γιάννη (όπως μου λέει θυμωμένη η Κική). Οι επισκέπτες τη στιγμή αυτή λιγοστοί. Περιπατητές και εκδρομείς με βάρκα σύνολο μετριούνται στα δάχτυλα των χεριών μου αλλά πάλι, όταν τους συναντάμε τους βλέπεις και περιφέρονται σα χαμένοι με σεβασμό μήπως και ξυπνήσουν κάποιον από τους προ πολλού νεκρούς .
Όσο μπαίνουμε βαθύτερα στα ερείπια τόσο η ατμόσφαιρα γίνεται και πιο μυστήρια. Επικρατεί μια κάπως αφύσικη ησυχία που διαταράσσεται από τις αγριοφωνάρες εμένα και του Γιάννη (όπως μου λέει θυμωμένη η Κική). Οι επισκέπτες τη στιγμή αυτή λιγοστοί. Περιπατητές και εκδρομείς με βάρκα σύνολο μετριούνται στα δάχτυλα των χεριών μου αλλά πάλι, όταν τους συναντάμε τους βλέπεις και περιφέρονται σα χαμένοι με σεβασμό μήπως και ξυπνήσουν κάποιον από τους προ πολλού νεκρούς .
Markas
Μέλος
Αντιθέτως, εμείς κατεβαίνοντας τη νεκρόπολη ρίχνουμε κλεφτές ματιές μέσα σε μερικούς από τους 118 ορατούς καμαροσκέπαστους τάφους και τα ερείπια του τελωνείου μήπως βρούμε κανένα χρυσό νόμισμα αλλά τζίφος. Βέβαια μην ξεχνάμε πως η πόλη έχει εγκαταλειφτεί εδώ και τουλάχιστον 1100 χρόνια οπότε άλλοι είχαν ευκαιρία να μαζέψουν ό,τι πολύτιμο υπήρχε πολύ πριν από εμάς αλλά οι αρχαιολογική έρευνα έχει προχωρήσει μόνο επιφανειακά, οπότε ποτέ δεν ξέρεις.
Markas
Μέλος
Αποφασίζουμε να κάνουμε τον κύκλο της πόλης πηγαίνοντας πρώτα δεξιά προς τη θάλασσα.
Ο μικρός και ασήμαντος κόλπος δεν προσφέρει καμία προστασία πλέον στα πλοιάρια που προσεγγίζουν και δεν μπορεί να συγκριθεί με τον παλιό πριν το σεισμό και την ανύψωση της δυτικής Κρήτης κατά 5-6 μέτρα.Αν μάλιστα προσέξετε την παρακάτω φωτογραφία, λίγο πάνω από το κεφάλι του Γιάννη υπάρχει μια οριζόντια χαρακιά στους βράχους που δείχνει την παλιά ακτογραμμή πριν το σεισμό. Για να καταφέρει σεισμός (8,5-9 Richter) κάτι τέτοιο σε λίγα λεπτά, φανταστείτε τι έγινε στις κατοικίες της εποχής.
Λίγα μέτρα πιο πέρα ανατολικά του χειμάρρου και ψηλότερα από τη παλιά στάθμη της θάλασσας βρίσκουμε το ναό του Άγιου Κήρυκου. Ο ναός έχει χτιστεί εντός των ερειπίων παλαιοχριστιανικής βασιλικής και για το κτίσιμο του χρησιμοποιήθηκαν τόσο κομμάτια της βασιλικής όσο και θραύσματα από τα άφθονα αρχαία στην περιοχή.
Ο μικρός και ασήμαντος κόλπος δεν προσφέρει καμία προστασία πλέον στα πλοιάρια που προσεγγίζουν και δεν μπορεί να συγκριθεί με τον παλιό πριν το σεισμό και την ανύψωση της δυτικής Κρήτης κατά 5-6 μέτρα.Αν μάλιστα προσέξετε την παρακάτω φωτογραφία, λίγο πάνω από το κεφάλι του Γιάννη υπάρχει μια οριζόντια χαρακιά στους βράχους που δείχνει την παλιά ακτογραμμή πριν το σεισμό. Για να καταφέρει σεισμός (8,5-9 Richter) κάτι τέτοιο σε λίγα λεπτά, φανταστείτε τι έγινε στις κατοικίες της εποχής.
Λίγα μέτρα πιο πέρα ανατολικά του χειμάρρου και ψηλότερα από τη παλιά στάθμη της θάλασσας βρίσκουμε το ναό του Άγιου Κήρυκου. Ο ναός έχει χτιστεί εντός των ερειπίων παλαιοχριστιανικής βασιλικής και για το κτίσιμο του χρησιμοποιήθηκαν τόσο κομμάτια της βασιλικής όσο και θραύσματα από τα άφθονα αρχαία στην περιοχή.
Markas
Μέλος
Συνεχίζουμε την εξερεύνηση της περιοχής από μονοπάτια που διαμορφώθηκαν από τις κατσίκες και τους περιηγητές στην τύχη. Στο δρόμο μας συναντούμε πολλά μωσαϊκά από πέτρες της περιοχής. Λογικά, είναι όλα τα τελευταία χρόνια φτιαγμένα, από καλλιτέχνες τουρίστες που γοητεύτηκαν από τον περιβάλλοντα χώρο.
Markas
Μέλος
Τα μονοπάτια είναι κατά τόπους δύσβατα και μας περνάνε μέσα από την κοίτη του χειμάρρου, πυκνούς θάμνους…
…δίπλα από σκόρπια ερείπια…
…και οδηγούμαστε τελικά στα σκαλοπάτια του ναού του Ασκληπιού.
Ο ναός του Ασκληπιού φτιαγμένος τον 4ο αιώνα π.Χ. , του θεού της ιατρικής, (εξ ου και η όρεξη του Γιάννη να κατέβει τελικά και το μόνο σημείο όπου έχει γίνει σοβαρή ανασκαφή στη Λισσό σας θυμίζω) υπήρξε πιθανότατα ο κύριος λόγος για τον πλούτο της πόλης και την απουσία περιμετρικών τειχών (ποιος θα επιτεθεί σε ιερή πόλη; ). Δεν είναι τυχαίο πως στη Λισσό βρέθηκαν τα περισσότερα γλυπτά από οποιαδήποτε άλλη αρχαία πόλη της Κρήτης αν εξαιρέσεις τη Γόρτυνα που ήταν όμως πρωτεύουσα της Κρήτης στους Ρωμαϊκούς χρόνους. Πολλοί οι άνθρωποι που έρχονταν να θεραπευτούν ενώ οι γιατροί της εποχής χρησιμοποιούσαν μία μορφή ιατρικής που θα τη χαρακτηρίζαμε σήμερα ως ολιστική. http://www.holistic-greece.com/content/olistiki-iatriki-ti-einai-i-olistiki-iatriki
…δίπλα από σκόρπια ερείπια…
…και οδηγούμαστε τελικά στα σκαλοπάτια του ναού του Ασκληπιού.
Ο ναός του Ασκληπιού φτιαγμένος τον 4ο αιώνα π.Χ. , του θεού της ιατρικής, (εξ ου και η όρεξη του Γιάννη να κατέβει τελικά και το μόνο σημείο όπου έχει γίνει σοβαρή ανασκαφή στη Λισσό σας θυμίζω) υπήρξε πιθανότατα ο κύριος λόγος για τον πλούτο της πόλης και την απουσία περιμετρικών τειχών (ποιος θα επιτεθεί σε ιερή πόλη; ). Δεν είναι τυχαίο πως στη Λισσό βρέθηκαν τα περισσότερα γλυπτά από οποιαδήποτε άλλη αρχαία πόλη της Κρήτης αν εξαιρέσεις τη Γόρτυνα που ήταν όμως πρωτεύουσα της Κρήτης στους Ρωμαϊκούς χρόνους. Πολλοί οι άνθρωποι που έρχονταν να θεραπευτούν ενώ οι γιατροί της εποχής χρησιμοποιούσαν μία μορφή ιατρικής που θα τη χαρακτηρίζαμε σήμερα ως ολιστική. http://www.holistic-greece.com/content/olistiki-iatriki-ti-einai-i-olistiki-iatriki
Markas
Μέλος
Βασικό κομμάτι της θεραπείας ήταν και τα ιαματικά νερά που αναβλύζουν από κοντινή πηγή. Αφού αποτίουμε λοιπόν τα σέβη μας στο φημισμένο ναό πάμε να βρούμε τη πηγή γιατί το νερό έχει γίνει σοβαρό πρόβλημα!
Όταν ξεκινήσαμε την κατάβαση είχαμε αφήσει ένα λίτρο χυμό στις μηχανές και πήραμε συνολικά 2 λίτρα νερού που είχαν απομείνει μαζί μας. Στη μία ώρα που τριγυρίζαμε στη Λισό ήπιαμε το 1,5. Πώς στο καλό θα βγάλουμε την ανηφόρα και την επιστροφή στην άσφαλτο με 0,5 λίτρα ζεστό νερό, καταμεσήμερο με 35+ βαθμούς; Καταλαβαίνετε λοιπόν πως εξαιτίας του κακού προγραμματισμού μας η εύρεση της πηγής ήταν ζωτικής σημασίας!
Ευτυχώς, κοντά στο ναό βρίσκουμε την εν λόγω πηγή. Πέφτουμε με τα μούτρα με το Γιάννη, κάνουμε μπουγέλο με το δροσερό νερό, ούτε στην έρημο να ήμασταν δε θα κάναμε τόση χαρά. Μάλιστα, μπορεί να έφταιγε η δίψα μας, αλλά μας φάνηκε εξαιρετικής ποιότητας και γεύσης! Δεν ξέρω για τις άλλες ιαματικές του ιδιότητες, εμάς πάντως μας ίασε την δίψα!
Όταν ξεκινήσαμε την κατάβαση είχαμε αφήσει ένα λίτρο χυμό στις μηχανές και πήραμε συνολικά 2 λίτρα νερού που είχαν απομείνει μαζί μας. Στη μία ώρα που τριγυρίζαμε στη Λισό ήπιαμε το 1,5. Πώς στο καλό θα βγάλουμε την ανηφόρα και την επιστροφή στην άσφαλτο με 0,5 λίτρα ζεστό νερό, καταμεσήμερο με 35+ βαθμούς; Καταλαβαίνετε λοιπόν πως εξαιτίας του κακού προγραμματισμού μας η εύρεση της πηγής ήταν ζωτικής σημασίας!
Ευτυχώς, κοντά στο ναό βρίσκουμε την εν λόγω πηγή. Πέφτουμε με τα μούτρα με το Γιάννη, κάνουμε μπουγέλο με το δροσερό νερό, ούτε στην έρημο να ήμασταν δε θα κάναμε τόση χαρά. Μάλιστα, μπορεί να έφταιγε η δίψα μας, αλλά μας φάνηκε εξαιρετικής ποιότητας και γεύσης! Δεν ξέρω για τις άλλες ιαματικές του ιδιότητες, εμάς πάντως μας ίασε την δίψα!
Markas
Μέλος
Πίνουμε μπόλικο νερό μία τελευταία φορά, ήρθε η ώρα της επιστροφής. Η επιστροφή όμως έχει ακόμα κάμποσο δρόμο από τη δυτική πλευρά του χειμάρρου πριν φτάσουμε στη νεκρόπολη για να ανέβουμε εκεί που είχαμε αφήσει τις μηχανές.
Στο δρόμο μας περνάμε από το ναό της Παναγίας, άλλο ένα εκκλησάκι κτισμένο μέσα στα ερείπια παλαιοχριστιανικής βασιλικής με μεγάλη επιφάνεια γύρω από το ναό να καλύπτεται από μωσαϊκό.
Αν και το εξωτερικό του ναού είναι καλοσυντηρημένο, οι εσωτερικές τοιχογραφίες είναι σε κακή κατάσταση. Ο χρόνος και οι βάνδαλοι τις έχουν καταντήσει έτσι αλλά παίρνεις μια ιδέα πως θα ήταν αρχικά.
Είχε και ένα πρωτότυπο τάμα σε μία γωνιά. Άντε να φεύγουμε όμως γιατί έχουμε ακόμα αρκετό δρόμο.
Στο δρόμο μας περνάμε από το ναό της Παναγίας, άλλο ένα εκκλησάκι κτισμένο μέσα στα ερείπια παλαιοχριστιανικής βασιλικής με μεγάλη επιφάνεια γύρω από το ναό να καλύπτεται από μωσαϊκό.
Αν και το εξωτερικό του ναού είναι καλοσυντηρημένο, οι εσωτερικές τοιχογραφίες είναι σε κακή κατάσταση. Ο χρόνος και οι βάνδαλοι τις έχουν καταντήσει έτσι αλλά παίρνεις μια ιδέα πως θα ήταν αρχικά.
Είχε και ένα πρωτότυπο τάμα σε μία γωνιά. Άντε να φεύγουμε όμως γιατί έχουμε ακόμα αρκετό δρόμο.
Markas
Μέλος
Τι; Εκεί ψηλά πρέπει να ανεβούμε; Πώπω…
Ο δρόμος της επιστροφή μακρύς λοιπόν αλλά πάλι ενδιαφέρων. Η άγρια φύση, τα σκόρπια ερείπια, όλα αυτά κάνουν το περπάτημα πιο ευχάριστο και μας κάνουν να ξεχνάμε κάπως τη ζέστη.
Αργά ή γρήγορα όμως φτάνουμε στο σημείο όπου αρχίζει η ανηφόρα. Ήρθαν τα δύσκολα…
Η Κική έχοντας καλή φυσική κατάσταση ανεβαίνει σφαίρα πάνω. Εγώ λαχανιάζω αρκετά αλλά τα καταφέρνω. Ο Γιάννης όμως όπου βρει σκιά σταματάει αποκαμωμένος.
Η ώρα είναι 12:00 και ο κάμπος σιγοβράζει στα πόδια μας…
…και ο Γιάννης παραμιλάει πως ποτέ ξανά, αυτό ήταν, δε θα ξανακλουθήσει του κουζουλού άλλη φορά και άλλα τέτοια ακαταλαβίστικα.
Η ζέστη και η κούραση τον είχαν καταβάλει φανερά τον κακομοίρη.
Ο δρόμος της επιστροφή μακρύς λοιπόν αλλά πάλι ενδιαφέρων. Η άγρια φύση, τα σκόρπια ερείπια, όλα αυτά κάνουν το περπάτημα πιο ευχάριστο και μας κάνουν να ξεχνάμε κάπως τη ζέστη.
Αργά ή γρήγορα όμως φτάνουμε στο σημείο όπου αρχίζει η ανηφόρα. Ήρθαν τα δύσκολα…
Η Κική έχοντας καλή φυσική κατάσταση ανεβαίνει σφαίρα πάνω. Εγώ λαχανιάζω αρκετά αλλά τα καταφέρνω. Ο Γιάννης όμως όπου βρει σκιά σταματάει αποκαμωμένος.
Η ώρα είναι 12:00 και ο κάμπος σιγοβράζει στα πόδια μας…
…και ο Γιάννης παραμιλάει πως ποτέ ξανά, αυτό ήταν, δε θα ξανακλουθήσει του κουζουλού άλλη φορά και άλλα τέτοια ακαταλαβίστικα.
Η ζέστη και η κούραση τον είχαν καταβάλει φανερά τον κακομοίρη.
Markas
Μέλος
Τελικά γύρω στις 12:15 καταφέρνουμε να φτάσουμε όλοι στις μηχανές όπου αφού τσιμπάμε κάτι πρόχειρο, πίνουμε ό,τι υγρά είχαμε μαζί μας και ξεκινάμε το δρόμο της επιστροφής.
Ξέροντας πλέον τη διαδρομή προχωράμε με σιγουριά (αλλά πάλι αργά) μέχρι που κάποια στιγμή αμέσως μετά από κάποιο κάπως δύσκολο κομμάτι ίσα που ακούω μια κόρνα να παίζει. Κοιτάζω στον καθρέφτη, ο Γιάννης δεν είναι πίσω μου. Σταματάω πανικόβλητος, ξεκαβαλάω και τρέχω πίσω εξηγώντας στην Κική όσο τα έκανα αυτά, πως για να κορνάρει ο Γιάννης θα έχει πέσει κάπου και θέλει βοήθεια (έχουμε συνεννοηθεί πως αυτό θα κάνει σε ανάλογη περίπτωση).
Βέβαια λίγο παρακάτω βλέπω το Γιάννη όρθιο πάνω στη μηχανή να έχει κολλήσει σε μια ανηφόρα (πολύ πιο έντονη από ό,τι φαίνεται στη φωτογραφία) με χαλαρές πέτρες. Για κάποιο λόγο έχασε λίγο το ρυθμό του, σταμάτησε και έτσι όπως είναι φαγωμένα τα τακούνια και δεν έχει αρκετό βάρος πίσω όπως εγώ, ο τροχός του πετάει σύννεφο σκόνη και πέτρες αλλά δε βρίσκει grip, με ορατό τον κίνδυνο της πτώσης.
Τελικά καταφέρνει να ξεφύγει μόνος του από τη δύσκολη θέση πριν προλάβω να τον βοηθήσω.
Πριν προχωρήσει παρακάτω βέβαια ακολουθεί ένας μικρός απολαυστικός διάλογος που τον κατέγραψε και η κάμερα…
Ξέροντας πλέον τη διαδρομή προχωράμε με σιγουριά (αλλά πάλι αργά) μέχρι που κάποια στιγμή αμέσως μετά από κάποιο κάπως δύσκολο κομμάτι ίσα που ακούω μια κόρνα να παίζει. Κοιτάζω στον καθρέφτη, ο Γιάννης δεν είναι πίσω μου. Σταματάω πανικόβλητος, ξεκαβαλάω και τρέχω πίσω εξηγώντας στην Κική όσο τα έκανα αυτά, πως για να κορνάρει ο Γιάννης θα έχει πέσει κάπου και θέλει βοήθεια (έχουμε συνεννοηθεί πως αυτό θα κάνει σε ανάλογη περίπτωση).
Βέβαια λίγο παρακάτω βλέπω το Γιάννη όρθιο πάνω στη μηχανή να έχει κολλήσει σε μια ανηφόρα (πολύ πιο έντονη από ό,τι φαίνεται στη φωτογραφία) με χαλαρές πέτρες. Για κάποιο λόγο έχασε λίγο το ρυθμό του, σταμάτησε και έτσι όπως είναι φαγωμένα τα τακούνια και δεν έχει αρκετό βάρος πίσω όπως εγώ, ο τροχός του πετάει σύννεφο σκόνη και πέτρες αλλά δε βρίσκει grip, με ορατό τον κίνδυνο της πτώσης.
Τελικά καταφέρνει να ξεφύγει μόνος του από τη δύσκολη θέση πριν προλάβω να τον βοηθήσω.
Πριν προχωρήσει παρακάτω βέβαια ακολουθεί ένας μικρός απολαυστικός διάλογος που τον κατέγραψε και η κάμερα…
