Τα ερείπια αυτά, αν και μοιάζουν με κατοικίες, είναι θολωτοί τάφοι ρωμαϊκής περιόδου.
Για καλύτερη κατανόηση της περιήγησής μας στη Λισό παραθέτω σε αυτό το σημείο μερικές φωτογραφίες και κείμενο από μια πινακίδα που συναντήσαμε μέσα στην αρχαία πόλη:
«Η Λισός υπήρξε αυτόνομη αρχαία κρητική πόλη με συγκρότηση τουλάχιστον από τους κλασικούς χρόνους, αλλά με διαπιστωμένα επιφανειακά ίχνη κατοίκησης (κεραμικά) από την μινωική εποχή. Η ακμή της συμβαδίζει με την ακμή των περισσότερων κρητικών πόλεων κατά την ελληνιστική εποχή (323-46 π.Χ.), οπότε αναφέρεται και ως μέλος και έδρα (με ειδική κοπή χρυσού νομίσματος) του κοινού των Ορείων -πολιτικού συνασπισμού ή ομοσπονδίας των αρχαίων πόλεων την γεωγραφικής ενότητας του σημερινού ανατολικού Σελίνου. Η Ομοσπονδία υπήρξε σύμμαχος της Γόρτυνας και διαδραμάτισε σημαντικό ιστορικό ρόλο στις διακρατικές σχέσεις της εποχής. Κατά το διάστημα 279-274 π.Χ. σύνηψε συνθήκη συμμαχίας με τον τοποτηρητή της Κυρήνης Μάγα, αδερφό του Πτολεμαίου Β' Φιλάδελφου η οποία φυλασσόταν στη Λισό. Όπως προκύπτει από τους όρους της συνθήκης αυτής και της παρουσίας κυρηναϊκών διδράχμων σε νομισματικούς θησαυρούς από την περιοχή, η ομοσπονδία απέστειλε προς βοήθεια του Μάγα μισθοφορικά στρατεύματα. Κύρια θεότητα της πόλης ήταν η Δίκτυννα, σύμφωνα με τα νομίσματά της, αν και δεν έχει ακόμη εντοπιστεί ο ναός της. Η ύπαρξη ιαματικής πηγής και η ίδρυση του Ασκληπιείου (3ος αι. π.Χ.) που έφεραν στο φώς οι ανασκαφές του Νικ. Πλάτωνα από το 1957 - 1960, την κατέστησαν όχι μόνο παγκρήτιο αλλά και πανελλήνιο ιερό. Το τέλος της πόλης περιλαμβάνει την ύστερη αρχαιότητα -την παλαιοχριστιανική εποχή- αλλά κάπου στον 7ο ή 9ο αιώνα φαίνετε ότι καταστρέφεται οριστικά (σημ: από άραβες πειρατές) για να μην ξανακατοικηθεί πλέον. Ο χαρακτήρας της όμως ως θρησκευτικού κέντρου επιβίωσε στα βυζαντινά χρόνια (Ναοί Παναγίας, Αγ. Κηρύκου) και ως της μέρες μας (πανηγύρι του Αη Κηρύκου).
Εκτός από το ανασκαμμένο Ασκληπιείο, ολόκληρη η κοιλάδα είναι κατάσπαρτη από ρωμαϊκά κυρίως ερείπια δημόσιων κτιρίων. Με βάση αυτά μπορεί να σκιαγραφηθεί η τοπογραφία της αρχαίας πόλης ως εξής:
Η πόλη είναι οργανωμένη με βάση το ανάγλυφο της θέσης και την κοιλάδα με το χείμαρρο που την τέμνει κατά κάποιο τρόπο. Στην δυτική πλευρά είναι χωροθετημένη η νεκρόπολη, στην ανατολική η περιοχή των κατοικιών, ενώ στο κέντρο, στη συνέχεια των λιμενικών εγκαταστάσεων, πρέπει να αναζητηθούν οι δημόσιες λειτουργίες της πόλης με πρώτη, κατά το σύνηθες, την Αγορά. Δεν σώζονται τείχη τα οποία η πόλη, ως θρησκευτικό κέντρο στην αρχαιότητα, προφανώς δεν είχε ανάγκη. Ωστόσο σώζονται τα ερείπια πύργων που πιθανόν χρησίμευαν ως παρατηρητήρια ή βίγλες στις γύρω κορυφογραμμές. Δρόμοι και αρχαία μονοπάτια δεν έχουν με βεβαιότητα εντοπιστεί.
Ο αρχαιολογικός χώρος της Λισού είναι κατά το μεγαλύτερο μέρος του απαλλοτριωμένος και ανήκει στο Υπουργείο Πολιτισμού.»
Αυτό που η πινακίδα βέβαια δεν αναφέρει είναι πως, αν εξαιρέσεις την ανασκαφή του 1957-1960 όπου αποκαλύφτηκε ο ναός του Ασκληπιού, δεν έχει γίνει καμία σοβαρή ανασκαφή πέρα από ένα πρόχειρο επιφανειακό πέρασμα για να σώσουν ότι μπορέσουν από τους τουρίστες. Τουλάχιστον υπάρχει περιστασιακή φύλαξη του χώρου.