XLGeorge
Μέλος
- Όνομα
- George
- Μοτό
- αργά τζαμπανέζικα
Η δεκατη-τριτη μερα του ταξιδιου οπου καναμε το Σαμαρκάνδη - Ντουσανμπέ ητανε αρκετα ζορικη, πρωτον επειδη καναμε 620χμ σε δυσκολους δρομους και δευτερο, επειδη ανεβηκαμε σε αρκετα μεγαλα υψομετρα και συναντησαμε και βροχη μετα απο πολλες μερες. Συν τους τροχο-μπάτσους που μας κανανε τη ζωη δυσκολη για μικρες παραβασεις ταχυτητας
Τα τοπια στο Τατζικισταν ητανε απλα εκπληκτικα, οπως ειναι φαβερο και απο τις φωτο που ανεβασε ο Παντελης. Βαζω κι'εγω τη δικη μου ματια απο την πρωτη μερα σ'αυτη τη φοβερη χωρα
Οι ντοπιοι κατοικοι των βουνων ζουν σε δυσκολο περιβαλλον, οπως αλλωστε ολοι οι ορεσιβιοι παντου.
Μετα απο καποια χιλιομετρα, διαφορετικα τοπια πιο χαμηλα, και παλι εκπληκτικα.
Πωλητες ξηρων καρπων και φρουτων σε καποια στροφη του δρομου. Και πιο κατω οι πιτσιρικαδες θελανε παιχνιδι.
Εχουμε ανεβει ψηλα και τα τοπια κοβουν την ανασα, οπως και το "silk road tunnel", το τελευταιο για αλλους λογους, δεστε παρακατω. Αν το τουνελ αυτο ητανε κλειστο λογω νερων ή οτιδηποτε, οπως συμβαινει συχνα, θα επρεπε ν'ανεβουμε σε πολυ μεγαλο υψομετρο απο πολυ δυσκολο δρομο για να περασουμε το βουνο.
Το παραπανω τουνελ το ονομασαμε "το τουνελ του τρομου". Ητανε αρκετα χιλιομετρα, δεν ειχε φωτισμο στο μεγαλυτερο μερος του και ο (πολυ στενος) δρομος κατω ητανε κατι μεταξυ χωματος και τσιμεντου. Τα φορτηγα μπροστα βγαζανε ντουμανι καυσαεριο και πηγαιναμε με κομμενη την ανασα. Σε ενα σημειο δε, υπηρχε φορτηγο μπροστα που δεν ειχε ΚΑΘΟΛΟΥ πισω φωτα και λιγο ελειψε να πεσουμε πανω του Η εξοδος απο το τουνελ ητανε μεγαλη ανακουφιση και συνοδευτηκε απο σταση για ναρθουμε στα ισα
Φτασαμε στο Ντουσανμέ γυρω στις 9 η ωρα τη νυχτα και στο πανδοχειο μου μειναμε ειχε κι'αλλους αντβεντσουραδες. Πιασαμε κουβεντα με τον Ρουμανο Constantin που γυριζε απο τη διαδρομη που θα καναμε εμεις και μας εδωσε χρησιμες πληροφοριες. Στη δευτερη φωτο τα λενε με τον Παντελη μπροστα απο τον απαραιτητο χαρτη.
Τα τοπια στο Τατζικισταν ητανε απλα εκπληκτικα, οπως ειναι φαβερο και απο τις φωτο που ανεβασε ο Παντελης. Βαζω κι'εγω τη δικη μου ματια απο την πρωτη μερα σ'αυτη τη φοβερη χωρα
Οι ντοπιοι κατοικοι των βουνων ζουν σε δυσκολο περιβαλλον, οπως αλλωστε ολοι οι ορεσιβιοι παντου.
Μετα απο καποια χιλιομετρα, διαφορετικα τοπια πιο χαμηλα, και παλι εκπληκτικα.
Πωλητες ξηρων καρπων και φρουτων σε καποια στροφη του δρομου. Και πιο κατω οι πιτσιρικαδες θελανε παιχνιδι.
Εχουμε ανεβει ψηλα και τα τοπια κοβουν την ανασα, οπως και το "silk road tunnel", το τελευταιο για αλλους λογους, δεστε παρακατω. Αν το τουνελ αυτο ητανε κλειστο λογω νερων ή οτιδηποτε, οπως συμβαινει συχνα, θα επρεπε ν'ανεβουμε σε πολυ μεγαλο υψομετρο απο πολυ δυσκολο δρομο για να περασουμε το βουνο.
Το παραπανω τουνελ το ονομασαμε "το τουνελ του τρομου". Ητανε αρκετα χιλιομετρα, δεν ειχε φωτισμο στο μεγαλυτερο μερος του και ο (πολυ στενος) δρομος κατω ητανε κατι μεταξυ χωματος και τσιμεντου. Τα φορτηγα μπροστα βγαζανε ντουμανι καυσαεριο και πηγαιναμε με κομμενη την ανασα. Σε ενα σημειο δε, υπηρχε φορτηγο μπροστα που δεν ειχε ΚΑΘΟΛΟΥ πισω φωτα και λιγο ελειψε να πεσουμε πανω του Η εξοδος απο το τουνελ ητανε μεγαλη ανακουφιση και συνοδευτηκε απο σταση για ναρθουμε στα ισα
Φτασαμε στο Ντουσανμέ γυρω στις 9 η ωρα τη νυχτα και στο πανδοχειο μου μειναμε ειχε κι'αλλους αντβεντσουραδες. Πιασαμε κουβεντα με τον Ρουμανο Constantin που γυριζε απο τη διαδρομη που θα καναμε εμεις και μας εδωσε χρησιμες πληροφοριες. Στη δευτερη φωτο τα λενε με τον Παντελη μπροστα απο τον απαραιτητο χαρτη.
Τελευταία επεξεργασία: