Σήμερα γάμος γίνεται

[estebahn]

Ευτυχώς το κεφάλαιο ‘πίσω λάστιχο στην Εσθονία’ λήγει εδώ. Τι κάνω σήμερα; Από το Ταλίν δεν έχω δει το παραμικρό, έχω ακούσει ότι αξίζει οπότε παίρνω απόφαση να κάνω κάτι για πρώτη φορά στο ταξίδι μου: Να περάσω δεύτερη νύχτα στο ίδιο μέρος. Λέγοντας ‘ίδιο μέρος’ δεν εννοώ προφανώς την καλύβα του μπαρπα-Θωμά ή μάλλον του μπαρμπα-Μίσα που έμεινα απόψε. Βρίσκω έναν ξενώνα ελάχιστα έξω από την πόλη, αλλά παραλιακά σε εξευτελιστική τιμή, κάτι σαν εικοσάευρο με πρωινό.
Μπλέκω για τα καλά στο μποτιλιάρισμα, κάνουν και έργα στην παραλία, με παίρνει μεσημέρι να φτάσω. Αλλά το μέρος είναι υπέροχο, το παραλιακό κομμάτι είναι γεμάτο με οργανωμένες ακτές, ο τόπος είναι φουλ στο πεύκο και ο ξενώνας αποκάλυψη. Βρίσκεται στη μέση πάρκου, έχει ξύλο παντού και το δωμάτιο είναι μια υπέροχη ευρύχωρη σοφίτα.
Ξεφορτώνω, παίρνω μόνο κράνος – γάντια – φωτογραφική κα ξανά μάχη με την κίνηση για να δω την παλιά πόλη. Για πρώτη φορά ζορίζομαι με το παρκάρισμα, παντού πινακίδες για γερανούς και πουθενά μοτοσυκλέτες πιο χύμα αφημένες. Δεν ψήνομαι να εξηγώ στον Κομισάριο της τροχαίας, οπότε βρίσκω εκτός κέντρου κάπου να παρκάρω, θα με φάει ο ποδαρόδρομος στην ζέστη, αλλά ας όψεται.
Αυτό είναι σχεδόν φτυστό με το κτίσμα που πέρασα την περασμένη νύχτα, με την εξαίρεση ότι εδώ υπάρχει άσφαλτος. Βέβαια, με λίγη φροντίδα μπορεί να δείξει σαν το δίδυμο του κτήριο στη μεσοτοιχία.

Απ΄ ότι φαίνεται, στο κέντρο την παλιάς πόλης υπάρχει κάτι σαν Ακρόπολη, περιστοιχισμένη από μια διασταύρωση τείχους και παλατιού.

Ξεκινώ την ανάβαση μέχρι που πέφτω πάνω σε κάτι σαν πρώιμο τεθωρακισμένο.

Έχω ένα ενδιαφέρον για την τεχνολογία του πρώτου μισού του 20ου αιώνα, οπότε ο περιεργάζομαι αρκετή ώρα και μαθαίνω από την επιγραφή στο εμπρός μέρος της άκομψης προτομής ότι το Estonia, όπως λέγεται, είναι τοπικό κατασκεύασμα, καθώς εξαιτίας των ναυπηγείων η πόλη είχε τεχνογνωσία στις… σιδηροκατασκευές.

 

[estebahn]

Συνεχίζω την ανάβαση για να αντικρύσω για πρώτη φορά στη ζωή μου Ρωσικής τεχνοτροπίας (σαφώς υπάρχει πιο δόκιμο όνομα που αγνοώ!) ναό. Το όνομα αυτού Alexander Nevski, συνονόματος του ναού με τον χρυσό τρούλο στη Σόφια που είχα επισκεφτεί το ’16. Εντυπωσιάζομαι τόσο από το σχήμα, το χρώμα και το υλικό των τρούλων, αλλά και από την περίτεχνη διακόσμηση στα παράθυρα και τις γωνίες. Σαν αν υπάρχει και μια ελαφριά δόση ανατολίτικης επιρροής; Δεν είμαι καλός σ’ αυτά, μπορώ μόνο να θαυμάζω το λευκό να φωτίζεται κάτω από την λιακάδα.

Η Παναγία πάνω από την είσοδο θυμίζει έντονα ελληνορθόδοξο ναό, στο πλάι πανέμορφα πολύχρωμα σπίτια πεντακάθαρα και περιποιημένα.


Η πίσω όψη παρομοίως όμορφη, για άλλους λόγους βέβαια! Μα ποιος κερατάς το ταλαιπωρεί το κορίτσι κατά το T-shirt του!

Γενικά αυτή η περιοχή, αν και έχει τουρισμό, είναι πολύ ευχάριστη για βόλτα. Πλακόστρωτα, ήπια κυκλοφορία, όμορφα αρτ ντεκό ή μπαρόκ κτίσματα (δεν το παίζω ψαγμένος, εξαιτίας της πόλης που μένω έμαθα αυτούς τους όρους πάρα πολύ πρόσφατα

).

Εντοπίζω και ένα μπαλκόνι με θέα όλη την πόλη. Την παράσταση κλέβει ξεψάρωτο γλαροπούλι που ποζάρει άφοβα εκμαιεύοντας ψίχουλα. Δεξιά μοντέρνο Ταλιν, αριστερά παλιό, βάθος βαλτική.

Από ένα μέρος τέτοιας αισθητικής δεν θα μπορούσαν να λείπουν οι τσούπες του instagram, η καθήμενη μαρμαρωμένη αφήνει την φιλενάδα -φωτογράφο να της φτιάχνει ρούχο, μαλλί και πόζα. Είναι αρρώστια ρε γαμώτο από ένα επίπεδο και πάνω.

Παίρνω την κατηφόρα για την παλιά πόλη, τα μάτια μου περιεργάζονται τριγύρω και υπάρχουν αρκετά καινούρια πράγματα να δω, όπως πχ ο τρόπος που είναι φτιαγμένο αυτό το κτήριο με μικρές πετρούλες διαφόρων αποχρώσεων, από κοντά δείχνει σαν συνδυασμός πέτρας και ξύλου.

Στα σοκάκια είναι πιο σκιερά, αλλά από κίνηση άλλο τίποτε.

Υπογλυκαιμικό σοκολατάδικο. Οι γεύσεις παρά την ζέστη λαχταριστές, έχουν και Μούμιν! Οι τιμές ισοδύναμες Πλάκας, είναι αστείο ότι μια διανυκτέρευση κοστίζει όσο δέκα σοκολατάκια, έστω και αν είναι γεύσης τσίλι με ρούμι!

 

[estebahn]

Αν κανείς έχει πάει στην Πολωνία ή την Τσεχία θα αναγνωρίσει αμέσως το στυλ της κεντρικότερης πλατείας: Ναός στο κέντρο και σε μεγάλη απόσταση στενά κτήρια σε έντονα χρώματα με πλακόστρωτο και παζάρι στη μέση. Δηλώνω φαν αυτών των τόπων, χαζεύω τους πάγκους με τα ψιλολόγια άνευ λόγου.




Ποιο καμουτσίκι από το χέρι, τα πάντα όλα άφησε ο καροτσέρης. Άλλη μια ομοιότητα με Τσεχία, οι γυναίκες.

Η κοπελιά εδώ με την μακέτα κάτι εξηγεί για τους μύθους του υπόγειου Ταλίν, ομολογώ ότι μικρή βάση δίνω.

Περιπλανιέμαι από εδώ και από εκεί, γυρνώντας τα σοκάκια. Άλλο χαρακτηριστικό που μου αρέσει σε αυτές τις χώρες είναι τα μικρά ξύλινα ντεκ στα εστιατόρια, πιάνω ένα τέτοιο για ένα ελαφρύ γεύμα.


Τρώγοντας στο κιόσκι εντοπίζω και τον επόμενο ναό προς τον οποίο θέλω να κατευθυνθώ.

Άλλου είδους όπλα με αποπροσανατολίζουν, κάποιος ντόπιος έχει κάτι σαν μουσείο όπου εκθέτει την προσωπική του συλλογή από πολεμικό υλικό.


Ο ίδιος δεν είναι εκεί, την ιστορία μου εξηγεί η κόρη του που εργάζεται εκεί ντυμένη με γαλόνια. Παραπονιέται ότι βαριέται να ακούει κάθε μέρα, όλη μέρα το ‘Καλίνκα’ και παρόμοια εμβατήρια που την υποχρεώνει ο πάτερ να παίζει. Κουράγιο κούκλα μου κουράγιο!


Πέραν την πλάκας, για ιδιωτική, ατομική συλλογή, έχει αρκετά να δεις. Όσοι παίζετε FPS ή σας ενδιαφέρουν τα ιστορικά, θα αναγνωρίσετε αρκετά από τα κομμάτια.


"Stand in the ashes of a trillion dead souls and ask the ghosts if honor matters. Their silence is your answer", δεν είναι ότι το ασπάζομαι αλλά βλέποντας τα το συλλογιέμαι.

 

[estebahn]

Το άνω μέρος των τειχών είναι ξύλινος διάδρομος και είναι επισκέψιμος. Εντύπωση μου κάνει ότι το command των πληκτρολογίων apple (⌘ ντε) παραμένει και εδώ ως σύμβολο αξιοθέατων.

Συμβολισμός τα γκρεμισμένα τείχη για να κάνουν χώρο για σύγχρονα ξενοδοχεία; Στο μυαλό μου και μόνον!

Έχω χάσει την αίσθηση του χρόνου με το πόσες ώρες περπατάω εδώ και εκεί, αλλά με ευχαριστεί τόσο το να περιδιαβαίνω τέτοια μέρη που δεν το αντιλαμβάνομαι καθόλου.

 

[estebahn]

Μα τι δουλειά έχει το αμάξι του σερίφη εδώ; Χάθηκε ένα Lada Niva περιπολικό;

Από τα γνωστότερα αξιοθέατα της πόλης είναι ο ναός του Αγίου Όλαφ με το καμπαναριό του. Το εντυπωσιακό με το συγκεκριμένο καμπαναριό δεν είναι μόνον το ύψος του ή η μυτερή του στέγη: Η διαφορά είναι αφενός η τετραγωνική διατομή του και αφετέρου το μεγάλο εμβαδόν του. Έχω την ατυχία να βρίσκεται υπό συντήρηση, οπότε οι σκαλωσιές στερούν μεγάλο μέρος την εντύπωσης που θα δημιουργούσε.

Από την άλλη, το μέγεθος είναι απαράλλακτο. Με λίγο ζουμ στον εργάτη που δουλεύει πάνω από τα παράθυρα, γίνεται πιο κατανοητό το τεράστιο μέγεθος: Μόνο το μικρό κομμάτι που φαίνεται στην εικόνα περιλαμβάνει δώδεκα ολόκληρα επίπεδα σκαλωσιάς.

Συμπαθητικά καφέ εδώ και εκεί, είναι τόσο ευχάριστο μέρος για βόλτα. Και ας έχει όσο τουρισμό.

Απρόσμενα σ’ ένα στενάκι εντοπίζω ανάμεσα στα κτήρια ένα μεταλλικό υπαίθριο θέατρο. Την σκηνή πλαισιώνουν δυο πέτρινοι λέοντες, μόνο και μόνο αυτοί με το γερτό δεντράκι και το καμπαναριό πίσω ορίζουν μια όμορφη φωτογραφία.

Οριακά ανεμίζει στην φωτογραφία η σημαία της Εσθονίας με τα ασυνήθιστα χρώματα, μέχρις ώρας η πρωτεύουσα της δείχνει γλυκύτατη.

 

[estebahn]

Απρόσμενα σε μια γωνιά διαπιστώνω και ελληνικό στοιχείο, με την βούλα μάλιστα. Μεσημεριάτικα βέβαια δεν πετυχαίνω τον πρέσβη να με κακομάθει.

Προσπαθώ να ολοκληρώσω τον κύκλο του ιστορικού κέντρου, ο Άγιος Μιχαήλ είναι από τα τελευταία σημεία προτού κινηθώ προς το πιο μοντέρνο κομμάτι.

Μεγάλος ανοικτός χώρος, πλατεία δεν το λες με αχρείαστα μεγάλες λάμπες. Τον ναό του Αγίου Νικολάου το google των χαρακτηρίζει νέο-γοτθικό. Και για να μην παραπονιούνται οι δεκάδες κυρίες του φόρουμ, για αλλαγή αντί για ντόπια, ένας τόπλες Εσθονός κάνει photobombing.

Ακριβώς πίσω μου, το γυάλινο μνημείο έχει ανεγερθεί για να θυμίζει τον πόλεμο των Εσθονών για ανεξαρτησία πριν έναν αιώνα. Φωτισμένο την νύχτα θα δείχνει καλύτερο.

Πολλά πράγματα θα δείχνουν μάλλον καλύτερα την νύχτα, μήπως να αποσυρθώ για λίγο και να επιστρέψω βράδυ; Ως φοιτητής είχα σπιτονοικοκυρά Φιλανδή η οποία μου έλεγε ότι ήταν πολύ συνηθισμένο για τους Φιλανδούς να παίρνουν το καράβι για να παρτάρουν στο Ελσίνκι. Μάλιστα θυμάμαι να μου μιλάει για τον κύκλο του αλκοόλ που ξεκινούσε από Λιθουανία, έπαιρνε μια ανατίμηση στην Εσθονία για να καταλήξει ακόμη ακριβότερο στην Φινλανδία. Μάλλον έχει νόημα να τα ερευνήσω όλα αυτά αργότερα, ας λιώσω λίγο τις σόλες μου περπατώντας ως το VFR τώρα.

 

[estebahn]

Ίσως το θυμάστε από περασμένα ταξιδιωτικά στα Βαλκάνια, έχω αδυναμία στα κουμουνιστικής αισθητικής μνημεία. Και έχω εντοπίσει ένα είναι μάλιστα και στον δρόμο μου για το ξενοδοχείο.
Για το συγκεκριμένο δεν βρίσκεις και πολλές πληροφορίες στο ίντερνετ, κάπου διάβασα πώς ο λόγος είναι πως το μνημείο ανεγέρθη για να θυμίζει όσους πολέμησαν υπέρ του κουμμουνισμού, ένα παρελθόν το οποίο φαίνεται πως η χώρα προσπαθεί να αφήσει πίσω. Μάλιστα διάβασα πως σε άλλο πιο κεντρικό μνημείο υπήρξε μέχρι και νεκρός σε διαδήλωση για το αν πρέπει ή όχι να μετακινηθεί.
Το συγκεκριμένο που επισκέπτομαι σήμερα αποτελείται από έναν σεβαστού ύψους οβελίσκο και ένα μεταλλικό γλυπτό ανάμεσα στα τσιμεντένια τείχη.

Τα ξεθωριασμένα χρώματα προϊδεάζουν για την έλλειψη συντήρησης, αλλά ας πλησιάσω.

Το χορταριασμένο πλακόστρωτο βρίσκεται ανάμεσα σε δυο πρανή παρά την λιακάδα καταφέρνει να σου δημιουργήσει ένα συναίσθημα όχι κλειστοφοβικό, αλλά αποκοπής από το περιβάλλον τριγύρω. Η κοπελίτσα που ποζάρει για το αγόρι της σου θυμίζει ότι είμαστε στο 2019.

Το γλυπτό (μάλλον χυτό για να ακριβολογώ) δεν είναι πολύ σαφές, έχει κάποια ανθρωπόμορφα στοιχεία, δείχνει σαν μια φιγούρα παγιδευμένη στο άνοιγμα, συντεθλιμμένη, δεν μπορώ να πω με σιγουριά.

Οι υψομετρικές σταματούν στο πίσω μέρος, εκεί υπάρχουν μερικοί τάφοι, διαβάζω ότι επρόκειτο για γερμανικό νεκροταφείο το οποίο ξήλωσαν οι Σοβιετικοί για να ανεγείρουν τα τσιμέντα που βλέπω.

Μόλις σήμερα διάβασα πώς ο τοίχος που αχνοφαίνεται στο φόντο είναι το μνημείο που ανεγέρθηκε μόλις πριν ένα χρόνο για να τιμήσει τους νεκρούς της χώρας από την δεκαετία του ’40 ως το 1991, ένας στους πέντε Εσθονούς χάθηκε. Καταλαβαίνει κανείς για ποιους λόγους αυτός ο χώρος αλλάζει για τρίτη φορά χρήση.

 

[estebahn]

Σκαρφαλώνω στα φαγωμένα τσιμέντα για να δω το σύνολο του χώρου. Εγκατάλειψη, σπασμένα μπουκάλια παντού, διαλυμένα τσιμέντα. Είμαι σχεδόν σίγουρος ότι έχει πολλά χρόνια να δει κοινό αυτή η εξέδρα. Υπάρχει και δεύτερο τμήμα του μνημείου προς την θάλασσα, εκεί που περνάει το λεωφορείο στην παραλιακή.

Περιπλανιέμαι λίγο ακόμη, από απέναντι φαίνονται καλύτερα αυτές οι περίεργης αισθητικής ακμές. Διαβάζω πώς στην παλάμη που διακρίνεται έκαιγε διαρκώς μια φλόγα, δεν υπάρχει τίποτε τέτοιο πλέον.

Χειμώνα αυτό το post apocalyptic μέρος θα είναι τρομακτικό.

Επιστροφή στον ξενώνα, τα πάντα είναι σαφώς πιο ευχάριστα εδώ!

Μετά από ένα μπανάκι για πρώτη φορά στο ταξίδι χαίρομαι μεσημεριανό ύπνο. Η αλήθεια είναι ότι σχεδιάζοντας το ταξίδι με προβλημάτιζε λίγο το πώς θα ανταπεξέλθω σωματικά στα αλλεπάλληλα χιλιόμετρα, κάθε μέρα όλη μέρα στη σέλα για μερικές εβδομάδες σερί. Εξαιρώντας έναν κάλο στο δεξί μου χέρι από τις πολλές ώρες στη μηχανή, μέχρι τώρα καλά τα έχω καταφέρει, να ‘ναι καλά αυτή η περιέργεια που με κρατάει και δε με αφήνει να καταλάβω κόπωση.
Βέβαια θα ήταν ψέμα να ισχυριστώ κάτι τέτοιο και για το απογευματινό ξύπνημα που με βρίσκει φουλ μαστουρωμένο. Μιας και βαριέμαι να ξαναμπλέξω με το κέντρο του Ταλίν, αποφασίζω να πάω για έναν περίπατο στο πάρκο στο οποίο βρίσκεται η πανσιόν.

Και δεν είναι καθόλου άσχημα!

 

[estebahn]

Δεν το λες και δίπλα, αλλά τα βήματα μου με βγάζουν προς την θάλασσα. Η ζώνη προς τα εκεί θυμίζει έντονα Ελλάδα με μικρούς δρόμους κάθετους προς την ακτή και μικρές εξοχικές κατοικίες με κήπους.
Ο ήλιος έχει γύρει αρκετά όταν φτάνω στην ακτή, η παραλία είναι αμμουδερή με εκείνη την λεπτή άμμο που χώνεται παντού. Καλύτερα να περπατήσω ξυπόλυτος στην άκρη του νερού.

Φυσάει πολύ, είναι και η ώρα περασμένη, οπότε οι ντόπιες φοράνε περισσότερα από μπικίνι. Οι λίγοι που είναι στο νερό απλά περπατούν και περπατούν, τα νερά είναι αβαθή.


Επεισόδιο νούμερο 53 φωτογραφίας που θα ήθελα να δώσω στους εικονιζόμενους.

Η αίσθηση του βάθους ξεγελά, αλλά να το καράβι που με έφερε εδώ μαζί και με σχεδόν το σύνολο των μερών που επισκέφτηκα το πρωί, όλα σ ένα κάδρο.

Κάθομαι λίγο στην άμμο να γεμίσουν τα μάτια μου εικόνες. Τελευταία φορά που περπάτησα στην άμμο ήταν τον περασμένο Σεπτέμβρη στη Σίφνο. Όχι, δεν θα μου περνούσε με τίποτε από το μυαλό πώς θα άλλαζαν όλα τόσο και το επόμενο πλατσούρισμα θα ήταν στην μακρινή Βαλτική Θάλασσα, τέλη Ιούλη και να μην έχω κάνει ακόμη βουτιά.

 

[estebahn]

Περπατάω κι άλλο στην παραλία ώσπου συναντάω ένα μπιτσόμπαρο και ένα δήθεν κυριλέ εστιατόριο. Αμαρτία να μην καθίσω ε;

Να και ένας φίλος που είχα δυο βδομάδες να δω: Τζιν τόνικ στο ηλιοβασίλεμα.

Ξανά η αίσθηση της προοπτικής μπερδεύει, είναι λες και πάνε για μετωπική, με το καταμαράν κάπου στην μέση.

Όμορφα χρώματα, πιο θερμά με τον ήλιο να πορτοκαλίζει.

 

[estebahn]

Μιας και είναι σε πλαστικό, τελειώνω το ποτό μου στον μόλο. Το σύνολο του πύργου ναυαγοσωστών, του εστιατορίου με τις τζαμαρίες μου βγάζουν μια αίσθηση νεοπλουτισμού. Η Panamera που μαρσάρει στο πάρκινγκ μέχρι να γυρίσει και ο τελευταίος κεφάλι, μάλλον επιβεβαιώνει τον ισχυρισμό.

Ανηφορίζω προς το πάρκο, τα ηλιοβασιλέματα έχουν επιστρέψει στο πρόγραμμα. Χάσκουν οι καμινάδες εγκαταλελειμμένων εργοστασίων που προσπέρασα.

Τελευταίο καρέ γι’ απόψε με τον ήλιο να χαμηλώνει στην άσφαλτο. Άξιζε που πέρασα μια μέρα εδώ, αν είχα μείνει με την χθεσινή εικόνα θα είχα σχηματίσει άδικα κακή εικόνα για την πόλη.

 

[estebahn]

Ημέρα 14η, 25/07/’19
Tallinn (EST) – Riga (LV), 308km

Πριν σχεδόν είκοσι χρόνια, εν αναμονή της έλευσης του ευρώ, είχαμε με τον αδερφό μου μια Μονόπολη που αντί για αθηναϊκές οδούς είχε ευρωπαϊκές χώρες και πρωτεύουσες. Ο αδερφός μου λοιπόν είχε την συνήθεια να χτίζει ξενοδοχεία στις φτηνιάρικες καφέ ιδιοκτησίες αμέσως μετά την αφετηρία. Η μια εξ αυτών ήταν η Ρίγα της Λετονίας. Εξ’ αιτίας αυτού του γεγονότος πάντα θυμάμαι ότι πρωτεύουσα της Λετονίας είναι η Ρίγα και πάντα στο μυαλό μου υπάρχει η σημαία της χώρας μαζί με το καφέ.
Χαράζοντας ρότα λοιπόν στον χάρτη, η Ρίγα φαντάζει λογικός επόμενος προορισμός. Δείχνει μάλιστα όμορφο μέρος με μπόλικο χρώμα, οπότε γιατί όχι;
Σχεδιάζοντας την διαδρομή της ημέρας, ψάχνω ενδιάμεσα σημεία για να ενώσω την αφετηρία με τον προορισμό. Αυτό που θα ήθελα να κάνω μιας και είμαι κοντά, είναι να επισκεφτώ μέρος της Ρωσίας. Αλλά για γραφειοκρατικούς λόγους δεν είναι εφικτό. Άλλα αξιοθέατα δεν βρίσκω, οπότε κατ’ ευθείαν από την μια πρωτεύουσα στην άλλη. Η απόσταση είναι μικρή, οπότε θα έχω αρκετό χρόνο για να δω με την άνεση μου την Λετονική πρωτεύουσα. Φύγαμε;

 

[estebahn]

Κρυφός άσσος στο μανίκι (ή μάλλον στην αριστερή μπαγκαζιέρα!) είναι το καλοκαιρινό μπουφάν που κουβαλάω τόσες μέρες. Μετά την σάουνα της Φινλανδίας (παραδοσιακή τους γαρ), το καλοκαιρινό μπουφάν είναι βάλσαμο. Και μάλλον είναι και το μόνο συμβάν της διαδρομής.

Ο δρόμος είναι σχετικά καλός, γεμάτος βέβαια ρώσικα φορτηγά, αλλά καλός. Ένα ακόμη σύνορο στο παλμαρέ της Βέφας.


Η χάραξη ακολουθεί την ακτογραμμή, αλλά σχεδόν πουθενά δεν διακρίνεις την Βαλτική, αφού πυκνά δέντρα κόβουν την ορατότητα. Μια από τις εξαιρέσεις σε παράκαμψη για να δω τι παραλίες έχουν. Η απάντηση είναι ‘όχι καλές’.


Πριν καλά καλά το καταλάβω, βρίσκομαι λίγο έξω από την Ρίγα. Στην αναζήτηση δωματίου γι’ απόψε έχω θέσει δύο κριτήρια. Το πρώτο είναι κλειστός χώρος στάθμευσης. Το δεύτερο είναι λίγο πιο ανορθόδοξο: Πλυντήριο! Μετά από ακριβώς δύο εβδομάδες καθ’ οδόν έχω ξεμείνει από μπλουζάκια, εσώρουχα, κάλτσες. Βέβαια η νέμεσις μου είναι οι βρωμερές μπότες και το παντελόνι, αλλά δεν μπορώ να κάνω πολλά!

 

[estebahn]

Βρίσκω λοιπόν ένα δωμάτιο που πληροί αυτά τα κριτήρια, συν το ότι είναι σε απόσταση που περπατιέται από το κέντρο, οπότε δεν υπάρχει ανάγκη για λεωφορεία.
‘Στην πραγματικότητα τα πράγματα είναι αλλιώτικα’, έλεγε το άΖμα και αυτό ισχύει και για τις φωτογραφίες του δωματίου. Βρίσκεται σε μια αρχαία πολυκατοικία, πιστεύω αρκετά πριν τον πόλεμο. Ως περίεργος άνθρωπος καραγουστάρω την φάση, σχεδόν σαν ταξίδι στο κομμουνιστικό παρελθόν. Ξεκινώντας από τα μεταλλικά γραμματοκιβώτια, ακόμη και ο τρόπος που είναι οι αριθμοί γραμμένοι θυμίζει επιγραφές σε άρμα KV-2. Και δεν πιάνω καν τις ξύλινες πόρτες σε απόσταση μεταξύ τους για να κόβουν το τσουχτερό κρύο του χειμώνα.


Τα σκαλιά ως τον τέταρτο σχεδόν θυμίζουν σανατόριο. Ξεφτισμένες ταπετσαρίες, μια κουπαστή γεμάτη χαρακιές από τις δεκαετίες που έχει στην πλάτη της. Αυτό που δεν φαίνεται είναι το χυμαδιό καλωδίων στους κοινόχρηστους χώρους, μάλλον η ηλεκτρολογική εγκατάσταση είναι μεταγενέστερη του σκελετού, retrofit!

Το δωμάτιο κινείται στο ίδιο μοτίβο, ποιος ξέρει πόσες γενιές έχουν ζήσει σ’ αυτούς τους τοίχους; Την μεγαλύτερη εντύπωση όλων μου την κάνει κάτι σαν σύστημα θέρμανσης στην γωνία.

Λογικά τα σπασμένα λευκά πλακάκια είναι καμινάδα και κρεμάς ρούχα για να στεγνώσουν / ζεσταθούν, αλλά μόνο αυτή η πορτούλα για φωτιά; Και η κάτω για στάχτη; Ή κάνω λάθος;

Η θέα δεν ξεφεύγει από το κλίμα, κάτι σαν εργοστάσιο του κάποτε, μαζί με ένα ξύλινο κτίσμα με γκράφιτι στις βιτρίνες. Ίσως κάποιος να φρίκαρε, να έλεγε ‘πού ήρθα;’, προσωπικά το έχω πάρει στον χαβαλέ και το απολαμβάνω.


Βάζω τα ρούχα στο βρωμερό πλυντήριο στην κουζίνα την ώρα που μια στρουμπουλή μπάμπουσκα τριγυρνάει πίσω μου λέγοντας μου ποιος ξέρει τι στην γλώσσα της. Ώρα για βόλτα.

 

[estebahn]

Φάτσα φόρα στην γειτονιά που κάνει την Κυψέλη να θυμίζει Notting Hill παρκαρισμένη μια Cayenne, κάποιος τα ‘κατάφερε’ και πρέπει να το μάθουν και οι υπόλοιποι. Στο να κάνω το κλικ με ώθησε περισσότερο η εξωτερική ρεζέρβα δείχνει πιο adve έτσι ίσως;


Περπατώντας προς το κέντρο τα κτήρια ομορφαίνουν τετράγωνο με το τετράγωνο. Στο συγκεκριμένο με εντυπωσίασαν τα τεράστια παράθυρα της σοφίτας, θα ‘ναι όμορφα να ξυπνάς με λιακάδα χειμώνα εκεί πάνω.


Το εννοούσα αυτό με το τετράγωνο, μέσα σε πέντε λεπτά περπατήματος είναι εντυπωσιακή η αλλαγή. Χρησιμοποιούν τρόλεϊ παντού, οπότε τα καλώδια δεν τα γλιτώνεις.


Διψασμένος μπαίνω σε ένα mini market, δεν είναι το πιο συνηθισμένο πράγμα να βλέπεις ρέγγες ( ή αποξηραμένο καλαμάρι ως μπυρομεζέ. Αν το παρατηρήσατε έχουν ευρώ εδώ, γι΄ αυτό συμμετείχαν και στην Μονόπολη ντε.

Ένα κουκλίστικο παγωτατζίδικο στην είσοδο ενός δροσερού πάρκου, γίνεται να μην πάω προς τα εκεί;




Μου αρέσει που το πάρκο έχει ζωή, τα πιτσιρίκια παίζουν με τα νερφ (δεν θα πω ότι τα καλάσνικοφ παίζει και να είναι φθηνότερα), θυμάμαι στα παιδικά μου χρόνια το πάρκο ήταν χώρος για πρεζόνια και όχι για πιτσιρίκια δυστυχώς.


Αλλά εδώ είναι σαφώς πιο περιποιημένο, τα λουλουδάκια σε τάξη γύρω από το λιοντάρι, ένα όμορφο καφέ στο βάθος.

 

[estebahn]

Και αυτό είναι ένα όμορφο στιγμιότυπο με τις κυρίες στο συντριβάνι.


Από την γεφυρούλα, σε reverse angle που λένε και στα ποδοσφαιρικά, το πλάνο παραμένει όμορφο, παρεάκια νεολαίας αράζουν δίπλα στα νούφαρα.


Το κτήριο στο πλάι τους είναι η Όπερα, να και επιρροές από Ελλάδα εδώ.

Στο κανάλι απ’ ότι φαίνεται μπορείς να κάνεις και ‘θαλάσσιο’ ποδήλατο, το ζευγαράκι το ζει τρομάζοντας τις πάπιες. Ποια Βενετία και ποιές γόνδολες!


Δίπλα τους ένα ζεύγος του εικοστού αιώνα ποζάρει δίπλα στις κλαίουσες. Χαμογελάω, πολύ γλυκιά δείχνει η Λετονική πρωτεύουσα.


Εξερχόμενος του πάρκου συναντώ το Μνημείο της Ελευθερίας αφιερωμένο στους νεκρούς του πρώτου Παγκοσμίου. Πρέπει να είναι κοντά στα πενήντα μέτρα ψηλό, οι παραστάσεις ξεκινούν από σχεδόν 1:1 κλίμακα και καθώς ανεβαίνουν τα επίπεδα όλο και μεγαλώνουν.

Τελικά το πάρκο bastejkalna απλά συνεχίζει μετά το μνημείο. Και όπως κάθε πάρκο που σέβεται τον εαυτό του, περιλαμβάνει γέφυρα με λουκέτα για όσους χρειάζονται αντικλεπτικά συστήματα στην αγάπη τους.


Το κανάλι κυριαρχεί στο πάρκο, βρίσκω και το σημείο απ’ όπου ξεκινάνε οι βαρκάδες μαζί με ένα όσο-απεριποίητο-πρέπει καφέ, έτσι για την αντίθεση με την υπερφροντισμένη εκκλησούλα δίπλα του.


Οδηγώντας το πρωί ανάμεσα σε ρώσικα φορτηγά, μια αμφιβολία για το αν έστριψα κάπου λάθος μου την δημιούργησε άλλο καφέ δίπλα στο Κονγκρέσο.

 

[estebahn]

Η σιδηροκατασκευή πίσω από το πολυεπίπεδο σιντριβάνι μάλλον θέλει να θυμίσει λίγο Λούβρο.


Από την πλατεία αυτή με τραβάει το επιβλητικό, ηθελημένα χοντροφτιαγμένο άγαλμα. Δεν βγάζω τα καλλιγραφικά για να μάθω ποιος είναι ο κύριος, θυμίζει λίγο Μίκι Ρούρκ στο Sin City.

Από τον ίδιο χώρο αυτής τη δεκαετίας ξεπηδάει και ένας Πίκατσου, η λεττονική εκδοχή του έστω!

Διαδοχικό πάρκο στην σειρά,Kronvalda λέγεται το συγκεκριμένο.

Παραδίδονται και μαθήματα rollers εδώ άμα λάχει.

Στο συγκεκριμένο πάρκο υπάρχει μια περίεργη μίξη συγκριτικά με τα προηγούμενα, κάτι σαν μοντέρνα κτίσματα και εκεί στ’ αριστερά στα νούφαρα βλέπω καλά;


Ασιατικά στοιχεία, πώς στο καλό προέκυψαν αυτά;




Χόρτασα πράσινο, ας δω και λίγη πόλη. Ο διάκοσμος εντυπωσιάζει, πόσο περιποιημένα, τι χρώματα. Η λύρα στην κορυφή, τα αγάλματα που ως άλλοι Άτλαντες στηρίζουν τις κολώνες.

 

[estebahn]

Πολύχρωμα κτήρια στα πλακόστρωτα, πραγματικά αυτή η πόλη αξίζει να είναι πιο γνωστή.

Το συγκεκριμένο λες και είναι από τερακότα. Συγγνώμη για το διαγώνιο των φωτογραφιών, ελλείψει ευρυγωνίου είναι ο μόνος τρόπος να χωρέσουν στο πλάνο. Δυστυχώς η υποτείνουσα είναι μεγαλύτερη σε μήκος από τις προσκείμενες πλευρές!


Η Αγγλικανική Εκκλησία του Σωτήρος, πολύ χαρακτηριστικά τα κόκκινα τούβλα της.

Κοιτώντας προς το καμπαναριό η προοπτική είναι πολύ πιο ενδιαφέρουσα.

Ένας χαζοβιόλης δράκος στο προαύλιο του ναού έχει ξεχρωματίσει από το πολύ χάιδεμα που έχει φάει.


Η πλατεία στην οποία βρίσκεται θυμίζει την περιγραφή πλατειών που έκανα για το Ταλίν. Προσοχή στη λεπτομέρεια το γκράφιτι για να καλύψουν τον τυφλό τοίχο του κτιρίου.


Αν δεν στο πουν, δεν μαντεύεις με τίποτε σε ποια χώρα βρίσκονται τόσο όμορφα κατασκευάσματα, αυτό το κοίλο έχει τόση λεπτομέρεια, αξίζει λίγο ζουμ στο… φινιστρίνι της κορυφής.

Στο στενάκι φαίνεται η πιο κρεμ εκκλησία που έχω δει, ακόμη και η οροφή της δεν έχει αυτό το χρώμα σκουριάς. Μαντέψτε ποια από τις σημαίες του ξενοδοχείου δεν θα είχε θέση εδώ πριν μερικές δεκαετίες!

Πάντως το στιγμιότυπο αυτό συνοψίζει αρκετά ακριβώς την Ρίγα, πεζόδρομοι, όμορφος περίγυρος, ποδήλατα και τόσος-όσος τουρισμός, πολύ ηπιότερα σε σχέση με το Ταλίν.

 

[estebahn]

Βγαίνω προς τον ποταμό Daugava, με τόσο πλάτος τον περνάς για θάλασσα. Και κρίνοντας από τα σκάφη στο βάθος που πάνε ως την Στοκχόλμη, ε καταλαβαίνεις πώς δεν είναι και ρεματιά ακριβώς.


Στην θέση του πλοίου κατά τον χάρτη υπάρχει το κάστρο της Ρίγας, δεν είδα κάτι που να αξίζει να πλησιάσεις, μόνο στην απέναντι όχθη το ρευστό κτήριο της Εθνικής Βιβλιοθήκης.


Δεν θα μπορούσα να μην απαθανατίσω τον πολιούχο του Αγρινίου, τον Άγιο Χριστόφορο.

Τα βλέμματα δεν έχουν ουδεμία σχέση με το σορτσάκι, ούτε με την ικανότητα του καλλιτέχνη.

 

[estebahn]

Έχω μια αδυναμία στα κίτρινα οχήματα, η πεντάλιτρη Mustang εδώ πιο πολύ με render από το Gran Tourismo μοιάζει, δεν ξέρω κατά πόσο εναρμονίζεται με το τοπίο.


Συνεχίζω την βόλτα στα πολύχρωμα σοκάκια, τα λατρεύω αυτά τα ξύλινα ντεκ με τα λουλούδια και τις ομπρέλες, η μπύρα είναι ένα τσικ πιο απολαυστική εκεί.

Λεπτομερειών συνέχεια με τις αντηρίδες για τα μπαλκόνια ή τα αγάλματα στις κορυφές, πόση προσπάθεια να ομορφύνει η καθημερινότητα.

Ξαναπέφτω προς τον Σωτήρα, μεγεθύνοντας σε δυο στάδια καταλαβαίνει κανείς από το ύψος των καγκέλων για τι καμπαναριό μιλάμε.

Κάτι σαν την φάρμα των ζώων χωρίς τον Όργουελ. Μια γρια Κινέζα μου σκάει γερή αγκωνιά για να βγάλει την ίδια φωτογραφία, δυστυχώς τείνει αυτός ο λαός να έχει διαφορετική ερμηνεία του προσωπικού χώρου.

Απλά μου άρεσε η κλιμακωτή όψη του πλαϊνού της σκεπής!


Συναντώ και ένα μεγάλο εμπορικό κέντρο, φυσικά με Costa Coffee! Ενδεικτικό του καφέ αυτού το πόσο όμοιο με πιο δυτικοευρωπαϊκά mall είναι το συγκεκριμένο εμπορικό.

Πεινασμένος ψάχνω κάπου να τσιμπήσω, περπατάω τόσες ώρες. Βρίσκω ένα υπαίθριο μαγαζάκι σε άλλο πάρκο (γεμάτη πράσινο αυτή η πόλη!). Ευχάριστο το λιγότερο να τρως με αυτή τη θέα! Δροσιά, βαρκούλες, ξύλινα υπόστεγα, όμορφα κοριτσάκια.