estebahn
Μέλος
- Όνομα
- Στέφανος
- Μοτό
- CBR 600F4i
Ευτυχώς το κεφάλαιο ‘πίσω λάστιχο στην Εσθονία’ λήγει εδώ. Τι κάνω σήμερα; Από το Ταλίν δεν έχω δει το παραμικρό, έχω ακούσει ότι αξίζει οπότε παίρνω απόφαση να κάνω κάτι για πρώτη φορά στο ταξίδι μου: Να περάσω δεύτερη νύχτα στο ίδιο μέρος. Λέγοντας ‘ίδιο μέρος’ δεν εννοώ προφανώς την καλύβα του μπαρπα-Θωμά ή μάλλον του μπαρμπα-Μίσα που έμεινα απόψε. Βρίσκω έναν ξενώνα ελάχιστα έξω από την πόλη, αλλά παραλιακά σε εξευτελιστική τιμή, κάτι σαν εικοσάευρο με πρωινό.
Μπλέκω για τα καλά στο μποτιλιάρισμα, κάνουν και έργα στην παραλία, με παίρνει μεσημέρι να φτάσω. Αλλά το μέρος είναι υπέροχο, το παραλιακό κομμάτι είναι γεμάτο με οργανωμένες ακτές, ο τόπος είναι φουλ στο πεύκο και ο ξενώνας αποκάλυψη. Βρίσκεται στη μέση πάρκου, έχει ξύλο παντού και το δωμάτιο είναι μια υπέροχη ευρύχωρη σοφίτα.
Ξεφορτώνω, παίρνω μόνο κράνος – γάντια – φωτογραφική κα ξανά μάχη με την κίνηση για να δω την παλιά πόλη. Για πρώτη φορά ζορίζομαι με το παρκάρισμα, παντού πινακίδες για γερανούς και πουθενά μοτοσυκλέτες πιο χύμα αφημένες. Δεν ψήνομαι να εξηγώ στον Κομισάριο της τροχαίας, οπότε βρίσκω εκτός κέντρου κάπου να παρκάρω, θα με φάει ο ποδαρόδρομος στην ζέστη, αλλά ας όψεται.
Αυτό είναι σχεδόν φτυστό με το κτίσμα που πέρασα την περασμένη νύχτα, με την εξαίρεση ότι εδώ υπάρχει άσφαλτος. Βέβαια, με λίγη φροντίδα μπορεί να δείξει σαν το δίδυμο του κτήριο στη μεσοτοιχία.
Απ΄ ότι φαίνεται, στο κέντρο την παλιάς πόλης υπάρχει κάτι σαν Ακρόπολη, περιστοιχισμένη από μια διασταύρωση τείχους και παλατιού.
Ξεκινώ την ανάβαση μέχρι που πέφτω πάνω σε κάτι σαν πρώιμο τεθωρακισμένο.
Έχω ένα ενδιαφέρον για την τεχνολογία του πρώτου μισού του 20ου αιώνα, οπότε ο περιεργάζομαι αρκετή ώρα και μαθαίνω από την επιγραφή στο εμπρός μέρος της άκομψης προτομής ότι το Estonia, όπως λέγεται, είναι τοπικό κατασκεύασμα, καθώς εξαιτίας των ναυπηγείων η πόλη είχε τεχνογνωσία στις… σιδηροκατασκευές.
Μπλέκω για τα καλά στο μποτιλιάρισμα, κάνουν και έργα στην παραλία, με παίρνει μεσημέρι να φτάσω. Αλλά το μέρος είναι υπέροχο, το παραλιακό κομμάτι είναι γεμάτο με οργανωμένες ακτές, ο τόπος είναι φουλ στο πεύκο και ο ξενώνας αποκάλυψη. Βρίσκεται στη μέση πάρκου, έχει ξύλο παντού και το δωμάτιο είναι μια υπέροχη ευρύχωρη σοφίτα.
Ξεφορτώνω, παίρνω μόνο κράνος – γάντια – φωτογραφική κα ξανά μάχη με την κίνηση για να δω την παλιά πόλη. Για πρώτη φορά ζορίζομαι με το παρκάρισμα, παντού πινακίδες για γερανούς και πουθενά μοτοσυκλέτες πιο χύμα αφημένες. Δεν ψήνομαι να εξηγώ στον Κομισάριο της τροχαίας, οπότε βρίσκω εκτός κέντρου κάπου να παρκάρω, θα με φάει ο ποδαρόδρομος στην ζέστη, αλλά ας όψεται.
Αυτό είναι σχεδόν φτυστό με το κτίσμα που πέρασα την περασμένη νύχτα, με την εξαίρεση ότι εδώ υπάρχει άσφαλτος. Βέβαια, με λίγη φροντίδα μπορεί να δείξει σαν το δίδυμο του κτήριο στη μεσοτοιχία.
Απ΄ ότι φαίνεται, στο κέντρο την παλιάς πόλης υπάρχει κάτι σαν Ακρόπολη, περιστοιχισμένη από μια διασταύρωση τείχους και παλατιού.
Ξεκινώ την ανάβαση μέχρι που πέφτω πάνω σε κάτι σαν πρώιμο τεθωρακισμένο.
Έχω ένα ενδιαφέρον για την τεχνολογία του πρώτου μισού του 20ου αιώνα, οπότε ο περιεργάζομαι αρκετή ώρα και μαθαίνω από την επιγραφή στο εμπρός μέρος της άκομψης προτομής ότι το Estonia, όπως λέγεται, είναι τοπικό κατασκεύασμα, καθώς εξαιτίας των ναυπηγείων η πόλη είχε τεχνογνωσία στις… σιδηροκατασκευές.